ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Szefie, ktoś do ciebie.
Luke podniósł wzrok znad komputera.
– Powiedz, że jestem zajęty.
Uwielbiał przebywać wśród gości swojego baru Cheshire mieszczącego się na dachu hotelu Beaumont, dopóki w „Country Beat” nie ukazał się ten cholerny artykuł. Tytuł „Luke Sutherland, najbardziej pożądany kawaler w Tennessee” oraz jego zdjęcie w dżinsach i rozpiętej koszuli niczym magnes przyciągały tłumy kobiet, a także mężczyzn.
– To Cassandra Taylor – oświadczył Jake, bramkarz i ochroniarz, wchodząc głębiej do pokoju.
Cassandra?
Luke zmarszczył czoło. Często o niej myślał, choć od lat nie słyszał jej imienia. Miała długie czarne włosy, które łaskotały go po ciele, cudowny uśmiech, który go podniecał… O wszystkim rozmawiali, kochał ją; była jego najlepszą przyjaciółką.
Ale małżeństwo nie było im pisane. Ich drogi się rozeszły. Pozwolił Cassandrze odejść. Słusznie.
A zatem co tu robi? Czyżby przeczytała artykuł i uznała, że warto podjąć jeszcze jedną próbę? Nie, straciła szansę, kiedy osiem lat temu bez pożegnania wyjechała z miasta. Oczywiście bracia winili jego i może faktycznie częściowo był winien – nie starał się jej odzyskać. Ale ona też była winna – nie czekała, by zobaczyć, czy im się uda.
Oboje odpuścili.
– Powiedz, że jestem zajęty – powtórzył.
Jake, który pracował u niego, odkąd Luke otworzył pierwszy bar i który doskonale się orientował, ile Cassandra dla niego znaczyła, nie ruszył się z miejsca.
– Masz z tym jakiś problem? – spytał Luke.
– Pogadaj z nią. Tyle lat minęło…
Luke odchylił się w fotelu.
– Nagle stajesz po jej stronie?
– Po jej stronie? – Jake roześmiał się. – Oj, szefie, jestem i zawsze byłem lojalny wobec ciebie. Po prostu Cassandra różni się od lasek, które po artykule w „Country Beat” zapragnęły zostać panią Sutherland. Wątpię, żeby jej na tym zależało.
Luke przełknął ślinę. Może dziś jej nie zależało, ale osiem lat temu gotów był prosić ją o rękę. To znaczy, teoretycznie. Kupił pierścionek, lecz nie potrafił zdobyć się na oświadczyny. A potem Cass wyjechała.
Bracia wyzywali go od idiotów, sam był na siebie zły, ale Cassandra nawet nie dała mu szansy się wytłumaczyć. To najlepszy dowód, że gdyby się pobrali, ich małżeństwo z góry byłoby skazane na niepowodzenie.
Skoro odeszła, to lepiej, że się nie oświadczył. Cierpiał, wściekał się, nadal czuł złość, ale już nie był tak naiwny jak przed laty. Dziś cieszył się, że jest wolnym człowiekiem, bez zobowiązań. Lubił życie, jakie wiódł, i nie chciał wracać do przeszłości.
– Dobrze wiesz, że jeśli ją odeślesz, będziesz się nieustannie zastanawiał, czego od ciebie chciała.
Cholera. Jake ma rację. Tyle że to niczego nie ułatwia. Chociaż… gdyby się z nią spotkał, może by się okazało, że jest mu obojętna? W końcu minęło osiem lat, oboje się zmienili.
Był tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać.
Luke wyprostował się, oparł łokcie na biurku. Nie miał pojęcia, czego się spodziewać. Nie widział Cassandry, odkąd wyjechała. To znaczy, widział ją na zdjęciach w mediach społecznościowych. Dwa lata temu wszedł na jej profil; nadal była singielką i wyglądała niesamowicie seksownie.
Ciekawość zwyciężyła.
– W porządku. – Westchnął. – Wprowadź ją.
Po wyjściu Jake’a zastanawiał się, co najlepszego zrobił. Dlaczego zgodził się spotkać z Cass? Czego może od niego chcieć? Dlaczego wróciła? Podejrzewał, że to musi mieć związek z „Country Beat”.
Żyło mu się całkiem dobrze; miał bary w Beaumont Bay i w Nashville. Chciał rozszerzyć działalność, otworzyć lokal w Chicago, może w Atlancie. Zawsze parł do przodu.
Nie kusiły go żadne związki; obecność kobiety tylko zahamowałaby rozwój jego kariery. Uwielbiał muzykę country, uwielbiał prowadzić bar, a najbardziej kochał łączyć jedno z drugim.
Wstał od biurka, po czym zaklął w duchu. Czy powinien przyjąć Cassandrę na stojąco, czy na siedząco? Na siedząco sprawiałby wrażenie bardziej zrelaksowanego. Ale na stojąco byłoby uprzejmiej.
Psiakość. Jeszcze nie pojawiła się w drzwiach, a on już się denerwował. Co będzie, kiedy spojrzy jej w oczy?
Czuł ucisk w sercu, którego nie umiał wyjaśnić – zresztą nawet nie próbował.
I nagle Cassandra Taylor weszła do jego gabinetu. Jednak nie powinien był wstawać, bo na jej widok zakręciło mu się w głowie.
Było w niej coś znajomego, a zarazem nowego. Nowa była pewność siebie, dumnie wyprostowana sylwetka, uniesiona głowa, nieulękłość w spojrzeniu, natomiast jej biodra i piersi, ciemne włosy opadające na ramiona oraz lekko ironiczny uśmiech obudziły w nim wspomnienia.
Ale nadal była tą dziewczyną, która od niego odeszła, a on nie miał ochoty wracać do przeszłości. Od wielu lat żył dniem dzisiejszym i kontrolował własny los.
Drzwi się zasunęły.
Cassandra obejrzała się za siebie.
– Automatyczne… Sprytne. – Skinęła głową. – Dziękuję, że zgodziłeś się mnie przyjąć.
Postąpiła jeden krok do przodu, potem drugi. Zatrzymała się przy biurku. Gdyby wyciągnął rękę, zdołałby jej dotknąć.
Miał dwie minuty, by przygotować się psychicznie na jej widok. Okazało się, że to za mało. Silna fala emocji zalała jego umysł i ciało.
– Luke…
Jej głos, cichy i zmysłowy… Przypomniał sobie rozgwieżdżone noce, chwile pełne namiętności. Spokojnie, nakazał sobie w duchu. Niech powie, po co się tu pojawiła i niech sobie pójdzie. Po raz drugi nie ulegnie jej wdziękom. Był zadowolony ze swojego życia. Jako człowiek wolny… Zaraz, zaraz. Czyżby Cassandra sądziła, że…
O nie! Nic z tego!
Psiakrew, popełnił błąd, zgadzając się na to spotkanie. Coś mu mówiło, że ten dzień na zawsze odmieni jego życie.

Każdy nerw drżał jej z napięcia. Przez całą drogę, która trwała trzy godziny, starała się dodać sobie otuchy. Luke jest zwykłym mężczyzną; owszem, kiedyś byli razem, ale od tej pory minęły lata. Oboje się zmienili. Dlaczego miałaby go nie poprosić o przysługę?
Odeszła od niego, by ratować siebie. Dalsze trwanie w związku wiązałoby się z cierpieniem. Luke pragnął rozwijać biznes, na tym się skupiał, a ona miała siedzieć cicho w kącie i czekać. To jej nie odpowiadało.
Była dumna z jego osiągnięć, ale chciała czegoś więcej. Chciała, by razem szli przez życie. Zbyt późno zorientowała się, że ich wizje przyszłości się różnią.
Dlatego odeszła; odniosła sukces zawodowy i wiodła szczęśliwe życie w Lexington w stanie Kentucky.
Więc dlaczego teraz była takim kłębkiem nerwów?
Wzięła się w garść. Nie, nie obróci się na pięcie i nie wyjdzie, dopóki nie załatwi tego, po co przyjechała.
Luke milczał. Czekał, aż wyjaśni cel swojej niespodziewanej wizyty. W porządku.
– Masz niesamowity bar. A Jake… onieśmiela samą swoją posturą – zaczęła.
– Owszem, znakomicie wywiązuje się ze swoich obowiązków. – Luke oparł ręce na biodrach i zmrużył oczy. – Przyjechałaś, żeby mnie o tym powiadomić?
Okej. Najwyraźniej nie miał ochoty na kurtuazyjną rozmowę, którą ćwiczyła w drodze.
– Nie – odparła. – Żeby prosić cię o przysługę.
Nie mogąc ustać w miejscu, zaczęła krążyć po gabinecie, oglądać czarno-białe zdjęcia na ścianach przedstawiające braci Sutherlandów. Kochała ich wszystkich, ale najbardziej Luke’a. Pozostałych – Gavina, Casha i Willa – traktowała jak braci. Po wyjeździe strasznie za nimi tęskniła.
Za Lukiem też, ale… Na niego była zła. Zwodził ją, pozwalał jej wierzyć, że spędzą z sobą całe życie, a w rzeczywistości myślał tylko o tym, gdzie otworzyć kolejny bar oraz na kiedy zabukować występ kolejnej gwiazdy.
Miała tego dość, więc odeszła. Pozbierała kawałki swojego złamanego serca i zaczęła spełniać marzenia. Radziła sobie świetnie jako koordynatorka wesel, mimo że przy każdej przysiędze małżeńskiej łzy napływały jej do oczu. Niedawno założyła własną firmę, Na-Zawsze, i wiedziała, że chcąc zaistnieć w branży, musi zorganizować ślub, o którym będzie głośno. Najlepiej komuś o znanym nazwisku.
Nie było wyjścia. Schowała dumę do kieszeni, wsiadła do samochodu i odbyła trzygodzinną podróż do Beaumont Bay.
– Słyszałam, że Will się żeni – powiedziała, przenosząc spojrzenie ze zdjęć na Luke’a, który uważnie śledził każdy jej ruch. – Dlatego tu jestem.
– Przykro mi, kotku. On już ma narzeczoną.
– Wiem, Hannah Banks. Chciałabym jednak zorganizować im ślub i wesele. I ty mi w tym pomożesz.
Zapadła cisza.
– Po to jechałaś taki kawał drogi? – Luke wyszedł zza biurka. – Mogłaś zadzwonić.
Cassandra poczuła się niezręcznie. Stał naprzeciwko niej. Pachniał bosko i był jeszcze bardziej seksowny niż dawniej. Może faktycznie należało zadzwonić?
– Odebrałbyś?
Wzruszył ramionami.
– Jasne. Minęło tyle lat…
Utkwił spojrzenie w jej ustach. Zadrżała. Była tu zaledwie dwie minuty, a już go pragnęła. Chociaż może chodziło bardziej o wspomnienia? Nie powinna wracać myślami do przeszłości, lecz skupić się na tu i teraz. Przyjechała wyegzekwować dług. Bo Luke był jej coś winien za lata, które spędziła u jego boku, czekając na oświadczyny. I za ból, który jej sprawił.
No dobrze, dług długiem, ból bólem, a Luke Sutherland po prostu budził pożądanie. Miał ciemne oczy, szerokie ramiona… Kiedy stanął w rozkroku i skrzyżował ręce na piersi, Cassandra z trudem przełknęła ślinę.
Drań dobrze wie, jak na nią działa! Jakim prawem on wygląda tak… tak…
Ech! Powinna w te pędy udać się do psychiatry. Idealnie nadawała się na pacjentkę: z jednej strony, pałała żądzą do mężczyzny, który nie chciał jej poślubić, z drugiej strony organizowała śluby zakochanym…
O czym to świadczyło? Hm, może w głębi serca była niepoprawną romantyczką wierzącą w szczęśliwe zakończenia.
To, że jej się nie udało, nie znaczy, że prawdziwa miłość nie istnieje. Istnieje. Widywała ją codziennie. I miała nadzieję, że któregoś dnia sama też spotka mężczyznę, z który będzie szczęśliwa.
Kiedyś sądziła, że tym mężczyzną jest Luke. Dziś cieszyła się, że nie czekała, aż on dojrzeje do ślubu. Widziała artykuł w „Country Beat”. Najwyraźniej nadal wiódł kawalerskie życie.
– Uważasz, że mam wpływ na Hannah? – spytał, wyrywając ją z zadumy. – Hannah to wielka gwiazda. Planują z Willem kameralną uroczystość. Podejrzewam, że już dawno wynajęła specjalistkę od ślubów.
Cassandra uśmiechnęła się.
– Myślisz, że nie sprawdziłam? Do wczoraj nikogo nie wynajęła. Dlatego błagam, zadzwoń do niej i umów mnie na spotkanie.
Luke zacisnął zęby i wpatrywał się w nią bez słowa. Nie chciała powoływać się na wspólną przeszłość ani uciekać się do szantażu, ale gdyby było trzeba… Po prostu nie miała zamiaru wyjść, dopóki Luke nie spełni jej żądania.
– Dlaczego uważasz, że da ci to zlecenie?
– Bo da.
Przysiadłszy na brzegu biurka, zmrużył oczy.
– Wyjaśnij, dlaczego to dla ciebie takie ważne.
– Przez osiem lat pracowałam w „Młodej parze”. Uznałam, że starczy. Pół roku temu założyłam własną firmę, Na-Zawsze. Potrzebny mi jest jeden znany i zadowolony klient. Wtedy inni celebryci dowiedzą się o moim istnieniu.
Luke nie spuszczał z niej wzroku. Najwyższym wysiłkiem woli zachowała spokój. Zgódź się, błagała go w myślach. W Na-Zawsze włożyła wiele pracy i większość oszczędności. Gotowa była walczyć o sukces firmy, nawet jeśli musiała zdać się na łaskę i niełaskę Luke’a Sutherlanda.
– Dobrze, pomogę ci.
O mało nie rzuciła mu się na szyję; w ostatniej chwili zreflektowała się, że to nie byłoby zbyt mądre. Ale nie zdołała powstrzymać uśmiechu, który rozświetlił jej twarz.
Wierzyła w miłość; cieszył ją widok zakochanych i zawsze chciała przygotować im najpiękniejszy ślub na świecie. Dawniej wyobrażała sobie swój ślub z Lukiem, a teraz… teraz skupiała się na szczęściu innych.
– Luke, nawet nie wiesz…
– Pod jednym warunkiem – dodał, patrząc jej w oczy.
Jego surowy ton nieco zgasił jej radość.
– Jakim?
– Że ty mi też pomożesz. Przysługa za przysługę.
Przeszedł za biurko, wyjął z szuflady numer „Country Beat” i rzucił go na blat.
– To mi niszczy życie. – Wskazał na artykuł. – Umówię cię z Hannah, jeśli do czasu jej ślubu z Willem zgodzisz się grać rolę mojej narzeczonej.
Tak długo czekała na jego oświadczyny. Z początku oboje byli zajęci: on otwierał swój pierwszy bar, ona próbowała sił przy organizacji ślubów. Ale potem…
Po pierwszym barze Luke otworzył drugi i trzeci, musiał zatrudniać pracowników, szukać wykonawców, którzy przyciągaliby gości. Dla niej miał coraz mniej czasu. A ona czekała i czekała, aż w końcu zrozumiała, że zawsze będzie na drugim miejscu.
Świadomość tego bardzo ją zabolała. Bądź co bądź wspierała Luke’a, trzymała za niego kciuki. Niestety on, podążając za swoimi marzeniami, zapomniał o niej.
A teraz chce, by udawała jego narzeczoną.
– Nie mówisz poważnie – powiedziała, ledwo hamując złość.
Jego surowa mina i chłodne spojrzenie świadczyły o tym, że nie żartował. Następny więc ruch należy do niej. Musi rozważyć wszystkie za i przeciw. Nie ulegało wątpliwości, że zorganizowanie ślubu dla znanej popularnej osoby otworzyłoby mnóstwo drzwi. Firma zyskałaby rozgłos.
Cassandra była gotowa schować dumę do kieszeni i błagać Luke’a o pomoc, ale to, czego żądał… to za wiele.
– Nie można tego załatwić inaczej? – spytała z nadzieją w głosie.
– Chcesz, żebym umówił cię z Hannah czy nie?
– Co by to za sobą pociągało? Nasze narzeczeństwo?
Naprawdę jest ciekawa? Zwariowała? Udawanie narzeczonej Luke’a wiązałoby się z dużym kosztem emocjonalnym. Przyjeżdżając tu, nie sądziła, że Luke będzie żądał zapłaty, przysługi za przysługę, no ale człowiek nie osiąga sukcesu w biznesie, jeśli wszystko rozdaje lekką ręką.
– W mediach społecznościowych pojawiłyby się nasze zdjęcia – odparł. – Kilka razy wybralibyśmy się razem na jakąś imprezę. Ze dwa, trzy razy w tygodniu musiałabyś wpaść do mnie do baru. Nie zaszkodziłoby, gdybyśmy się w miejscu publicznym czasem przytulili albo pocałowali.
Nie zaszkodziłoby?
Może jemu by nie zaszkodziło. Bliskość fizyczna, pocałunki… Siłą rzeczy przywodziłoby to na myśl dawne marzenia, które się nie spełniły.
Cholera, ale się wycwanił od czasu ich rozstania!
W porządku. Zależało jej na weselu Hannah i Willa. Może poudawać zakochaną. Kiedyś naprawdę kochała Luke’a, więc udawanie nie powinno sprawiać jej problemu. Przynajmniej teraz zna zakończenie. Nie będzie się łudziła, nie będzie czekała, nad wszystkim będzie miała kontrolę. I najważniejsze: będzie zbyt skupiona na planowaniu ślubu, by zajmować się narzeczonym.
– Okej. – Wyciągnęła rękę. – Umowa stoi. A po ślubie się rozstajemy. Tym razem na dobre.
– Świetnie.
Gdy uścisnął jej rękę, poczuła, jak jej wali serce. I w tym momencie zrozumiała, że udawanie narzeczonej byłego faceta wcale nie będzie takie łatwe, jak myślała.
Rany boskie, w co ona się wpakowała?

– Lexi, kochanie, przecież nie musisz tego robić.
Lexi Alderidge uwielbiała swojego ojca Winstona, ale nie znosiła jego nadopiekuńczości. Nie była już małą dziewczynką, lecz trzydziestoośmioletnią rozwódką, więc uważała, że powinien znaleźć sobie jakieś nowe hobby.
– Owszem, muszę – oznajmiła. – Jeśli mam zostać w Royal, muszę mieć jakieś zajęcie. Nie mogę siedzieć w domu przez cały dzień, licząc na to, że wydarzy się coś nadzwyczajnego.
Zdała sobie z tego sprawę stosunkowo niedawno, a właściwie przed kilkoma miesiącami. Przeniosła się po rozwodzie do Royal w stanie Teksas i wkrótce potem uległa urokowi dawnego adoratora z lat gimnazjalnych, który jednak zerwał z nią w przeddzień ślubu.
Uznała to wydarzenie za nieszczęśliwy koniec swojego życia uczuciowego. Postanowiła zapomnieć o mężczyznach i skupić uwagę na nowej posadzie zastępcy szefa marketingu firmy Alderidge Bank, której właścicielem był jej ojciec.
Siedzący za ogromnym drewnianym biurkiem Winston skrzyżował ręce na piersi i rozparł się wygodnie na staroświeckim fotelu. Sączące się przez okno kwietniowe promienie słońca oświetliły jego szpakowate włosy.
– Nadal uważam, że nie powinnaś sama jeździć na ten plac budowy – mruknął urażonym tonem.
– Na tym polega moja praca. Nasz bank jest jednym z największych sponsorów Festynu nad Zatoką, więc muszę wiedzieć, jak wyglądają przygotowania. Chyba chcesz wiedzieć z pierwszej ręki, czy budowa przebiega zgodnie z harmonogramem.
Była przekonana, że rodzinny bank powinien uczestniczyć w kilkudniowym festiwalu sztuki połączonym z konsumpcją wina i lokalnych potraw, gdyż to wydarzenie mogło przysporzyć mu młodych i zamożnych klientów.
– Jesteś zbyt ładna, żeby spędzać czas w towarzystwie robotników budowlanych – mruknął Winston.
– A ty jesteś śmieszny i staroświecki. – Otworzyła torbę z laptopem i wetknęła do niej plik dokumentów. – Muszę pędzić.
– Jak ty jesteś ubrana? Suknia i wysokie obcasy! Nie chcę nawet myśleć o tym, jak mogą cię potraktować niektórzy robotnicy.
– Noszę sukienkę niemal codziennie, odkąd stałam się pełnoletnia. Taki jest mój styl. Zapewniam cię, że dam sobie radę na placu budowy, więc przestań się o mnie martwić.
Ojciec uderzył pięścią w biurko, wprawiając Lexi w osłupienie.
– Będę się o ciebie martwił do końca moich dni, więc musisz do tego przywyknąć. Zwłaszcza że, jak widzę, twoje nerwy nie są obecnie w najlepszym stanie.
Lexi zdawała sobie sprawę, że ostatnie wydarzenia odbiły się na jej psychice, ale robiła, co mogła, by wrócić do równowagi.
– Nie bój się, tato. Ciężko przeżyłam ostatnie niepowodzenia, ale nauczyły mnie one odporności. Nie mam zamiaru się załamać.
– Więc przynajmniej poleć na Appaloosę helikopterem. Podróż samochodem w obie strony zajmie ci sześć godzin. Nie ma powodu, dla którego miałabyś siedzieć tak długo za kierownicą.
Lexi cieszyła się na samotną podróż nowym białym jaguarem, który kupiła sobie po rozwodzie. Miał on być dla niej symbolem nowego startu, ale nie uchronił jej od kolejnego niepowodzenia wynikającego ze słabości do płci przeciwnej. Cała ta sprawa utwierdziła ją w przekonaniu, że powinna na jakiś czas zrezygnować z kontaktów z mężczyznami.
– Czy poczujesz się lepiej, jeśli cię posłucham?
– Oczywiście. Będę przynajmniej wiedział, że zapewniłaś sobie możliwość szybkiego odwrotu.
Ujrzała oczami wyobraźni scenę, w której biegnie na szpilkach w stronę helikoptera, uciekając przed gromadą robotników.
– Wezmę helikopter. Chcę dziś po południu spędzić kilka godzin w gabinecie i opracować listę potencjalnych nowych klientów. Lila Jones z Królewskiej Izby Handlowej podsunęła mi kilka pomysłów.
– Nie życzę sobie, żebyś zbyt aktywnie promowała nasz bank. Nigdy nie zabiegałem o względy żadnego klienta. To oni powinni nas nakłaniać do przyjmowania depozytów.
– Porozmawiamy o tym kiedy indziej, dobrze? – Bardzo kochała ojca, choć potrafił być uparty. – Moim zdaniem nasz bank dojrzał do kilku zmian w zakresie strategii.
– Pamiętaj, że nie będę miał do ciebie ani cienia pretensji, jeśli zrezygnujesz z tej posady. Otrzymujesz spore alimenty i dysponujesz własnym funduszem powierniczym, więc z pewnością nie musisz martwić się o pieniądze.
Lexi westchnęła. Jej finanse były istotnie w doskonałym stanie, mimo to nękało ją nieokreślone poczucie niedosytu.
– Nic mi nie grozi, więc przestań się o mnie martwić.
Wyszła z gabinetu ojca, po czym zatrzymała się przy biurku asystentki dyrektora.
– Czy mogę coś dla ciebie zrobić? – spytała Vi, w której głosie zabrzmiał silny południowy akcent. Jej srebrne włosy pięknie kontrastowały z opaloną twarzą. Lexi miała nadzieję, że będzie wyglądać równie atrakcyjnie, zbliżając się do sześćdziesiątki.
– Owszem. Muszę się dostać na Appaloosę, a ojciec zażądał, żebym skorzystała z helikoptera. Czy możesz mi to załatwić?
– Oczywiście. Zaraz się tym zajmę. Pilot będzie czekał na ciebie za piętnaście minut. Czy to cię zadowala?
Winston Alderidge dysponował dyżurnym śmigłowcem. Jego klienci wywodzili się ze starych bogatych rodzin, więc nie można ich było skazywać na czekanie.
– Jasne, bardzo ci dziękuję.
Wsiadła do windy, by wjechać na dach, gdzie oczekiwał na nią niewielki czarno-złoty helikopter.
Włożyła słoneczne okulary, podbiegła do niego i wsiadła, wspierając się na ramieniu drugiego pilota. Gdy zajęła miejsce przy oknie i zapięła pas, maszyna wzniosła się w powietrze.
Całą uwagę Lexi pochłonął przepiękny widok. Kochała stan Teksas i jego zróżnicowane krajobrazy: zielone pola, małe miasteczka i zakurzone wiejskie osady. Gdy jednak dotarli do przedmieść Houston, w którym spędziła cały okres małżeństwa z Rogerem, poczuła bolesny skurcz żołądka. Nasilił się on jeszcze bardziej, kiedy ujrzała północne obrzeża Memorial Park. Na południe od niego zaczynała się ekskluzywna dzielnica River Oaks, w której mieszkała z byłym mężem.
Piękny sen o szczęściu trwał piętnaście lat, a jego scenerią była ekskluzywna rezydencja położona na skraju pola golfowego, na którym zawarli wiele interesujących znajomości i zorganizowali mnóstwo wytwornych przyjęć. Roger spędzał całe dnie w siedzibie swojej firmy inwestycyjnej, a podczas weekendów uprawiał swój ukochany sport.
Lexi działała aktywnie na rzecz instytucji dobroczynnych i oglądała telewizję. Mąż nie wymagał od niej podjęcia pracy zarobkowej. To powinno było obudzić w niej podejrzenie, że traktuje ją bardziej jak ornament niż kobietę. Mimo to narzucony przez niego tryb życia bardzo jej odpowiadał.
Ale wszystko to należało już do przeszłości. Była teraz samotną kobietą i musiała dowieść samej sobie, że potrafi zorganizować własne życie. Na samą myśl o tym wyzwaniu poczuła niepokój. Wiedziała, że ma przed sobą daleką drogę. Westchnęła i przymknęła oczy, by nie widzieć przesuwającego się w dole krajobrazu.
Gdy otworzyła je ponownie, zbliżali się już do Mustang Point, elitarnej miejscowości, której centralnym punktem była duża przystań jachtowa. Podczas Festynu nad Zatoką uczestniczący w nim goście tam właśnie wsiadali na promy mające ich przeprawić na wyspę Appaloosa.
Przez kilka minut lecieli nad Zatoką Meksykańską, a po chwili znaleźli się nad wyspą. Ten niewielki skrawek ziemi od wielu lat należał do rodziny Edmondów. Na jego zachodnim wybrzeżu wzniesiono niegdyś ekskluzywny kurort i kilka wielkich rezydencji, natomiast wschodnia połać, do której zmierzała Lexi, nie została jeszcze w pełni wykorzystana przez deweloperów.
Helikopter wylądował na sporej łące przylegającej do tętniącego życiem placu budowy. Niemal wszyscy robotnicy zaczęli obserwować manewrujący śmigłowiec, osłaniając oczy przed jaskrawymi promieniami teksańskiego słońca.
Lexi nie miała pojęcia, że jej wizyta wzbudzi zainteresowanie. Ojciec nie przygotował jej na taką ewentualność, zapewne dlatego, że sam nie zwracał uwagi na śledzących jego poczynania gapiów.
Chwyciła torebkę oraz słoneczne okulary i wysiadła ze śmigłowca, usiłując zrobić to w sposób jak najbardziej wytworny. Kiedy wirnik przestał się kręcić i wzbijać tumany kurzu, usłyszała łomot młotów oraz okrzyki wrzeszczących do siebie robotników.
Cała operacja robiła imponujące wrażenie; ciężki sprzęt wyrównywał sfałdowaną powierzchnię działek, a dźwigi przenosiły w powietrzu stalowe belki. Lexi czuła się w tym otoczeniu trochę nieswojo. Nie miała pojęcia o budownictwie i teraz dopiero zdała sobie sprawę, że powinna była poprosić ojca o kilka praktycznych wskazówek. Wyjęła z kieszeni telefon, aby do niego zadzwonić, ale okazało się, że nie ma tu zasięgu.
Uznając, że jest skazana na własne siły, wyprostowała się i ruszyła w kierunku najbliższego mężczyzny oddalonego od niej o jakieś czterdzieści metrów. Był potężnie zbudowany i pochylał się nad papierami przypominającymi projekty architektoniczne. Biały T-shirt uwydatniał muskulaturę jego ramion.
– Dzień dobry! – zawołała, zbliżywszy się do niego. – Czy jest pan kierownikiem tej budowy albo może brygadzistą?
Nie miała pojęcia, czy użyta przez nią terminologia jest poprawna i była zła na siebie, że dała się zepchnąć na zbyt głębokie wody. Doszła jednak do wniosku, że uczenie się nowego zawodu wymaga ponoszenia ofiar.
Mężczyzna wyprostował się i zasłonił jej słońce. Jego widok przyprawił ją o przyspieszone bicie serca. Był niezwykle przystojny i wyglądał pociągająco. Miał chyba dwa metry wzrostu, wyraziste rysy twarzy i krótko obcięte włosy, które upodobniały go do zawodowego podoficera.
Wzbudził w niej zainteresowanie zabarwione odrobiną lęku.
– A kto pyta?
– Lexi Alderidge, asystentka prezesa Alderidge Bank. Nasza firma jest jednym ze sponsorów tegorocznego Festynu nad Zatoką.
– Czyżby przyleciała pani na kontrolę?
Chciała spojrzeć mu w oczy, ale ponieważ miał lotnicze okulary słoneczne, ujrzała tylko odbicie własnej twarzy. Zdawała sobie sprawę, że jest w pełni uprawniona do przebywania na terenie budowy i poczuła lekki zawód wywołany tak chłodnym przyjęciem.
– Owszem. Chcę się upewnić, że nasze środki zostały właściwie zainwestowane. Przygotowana przeze mnie notatka służbowa trafi na biurko mojego ojca, który jest właścicielem banku.
Z twarzy mężczyzny zniknęła podejrzliwość. Zastąpił ją promienny uśmiech, który najpierw zaskoczył Lexi, a potem zachwycił.
– Przepraszam za głupie żarty. Mamy dziś na budowie ciężki dzień, więc próbujemy rozładować atmosferę przy pomocy błazeńskich dowcipów.
Zdjął okulary, a ona zauważyła, że ma regularne rysy i zachwycające piwne oczy. Usiłowała się roześmiać, ale z jej ust wydobył się tylko nieprzekonujący chichot. Zawsze czuła się niepewnie w towarzystwie mężczyzn obdarzonych szorstkim wdziękiem.
– Nic nie szkodzi – mruknęła, a potem wzięła głęboki oddech. – Chciałabym się zobaczyć z pana szefem. Albo szefową. Podobno kobiety też niekiedy pracują na budowie.
– Naturalnie. – Obrzucił ją badawczym spojrzeniem, pod wpływem którego jej serce znowu przyspieszyło. – Czyżby pani szukała pracy?
– Nie – odparła z irytacją i natychmiast zdała sobie sprawę z absurdalności swojego położenia.
Ten człowiek najwyraźniej nie traktował jej poważnie, a ona nie była tym zachwycona.
– Nie szukam pracy. Chcę się zobaczyć z pańskim szefem.
– Lexi! – zawołał głośno jakiś znajdujący się za jej plecami mężczyzna.
Odwróciła się i ujrzała Rossa, syna Rusty’ego Edmonda, znanego w całym Royal biznesmena i miliardera. Był jedną z ostatnich osób, jakie miała ochotę w tym momencie oglądać, ale jego obecność n nie wzbudziła jej zdziwienia. Jako członek komitetu organizacyjnego festiwalu musiał przecież od czasu do czasu odwiedzać miejsce nadchodzących wydarzeń.
Poznała w życiu wielu takich mężczyzn: przystojnych i czarujących dziedziców wielkich fortun dorastających w przekonaniu, że każda ich zachcianka musi być spełniona. Appaloosa należała do jego rodziny, a Rusty Edmond był dobrym znajomym ojca.
Wiedziała jednak, że rozmowa z nim nie będzie łatwa. Jego matka, Sarabeth, porzuciła niedawno męża i wróciła do Royal, aby się zaręczyć z nowym panem swojego serca. Jej szczęśliwym wybrankiem, ofiarodawcą wspaniałego brylantowego pierścionka, był Brett Harston, pierwszy adorator Lexi, ten sam, który porzucił ją przy ołtarzu przed zaledwie sześcioma tygodniami.

Jack Bowden nie wiedział do końca, co sądzić o Lexi Alderidge. Od pierwszej chwili podziwiał jej piękne rude włosy, lśniące zielone oczy i wspaniałą figurę, dzięki której wydała mu się jedną z najbardziej seksownych kobiet, jakie widział. Wyczuł w niej niezłomną siłę charakteru.
Czuł wyrzuty sumienia, gdyż pozwolił sobie podczas ich rozmowy na ryzykowne żarty i nie ujawnił przed nią faktu, że jest nie tylko szefem tej budowy, lecz również właścicielem potężnej firmy Bowden Construction.
Miał zamiar naprawić swój błąd, ale musiał poczekać, aż Lexi zakończy rozmowę z Rossem.
– Jak ty to wszystko znosisz? – spytał Ross ze współczuciem. – Jest mi naprawdę przykro z powodu tej całej okropnej historii.
Jack nie odrywał wzroku od projektu pawilonu, ale nadstawił uszu. Wydawało mu się niewiarygodne, by w życiu takiej kobiety jak Lexi Alderidge mogło dojść do czegoś, co skazywałoby ją na czyjekolwiek współczucie.
– Trzymam się zupełnie dobrze. W gruncie rzeczy doskonale.
Wyprostowała się i wojowniczo wysunęła podbródek, ale Jack nie dał się zwieść pozorom.
– Wiem, że nie jest ci łatwo. – Ross wyciągnął rękę i delikatnie poklepał ją po ramieniu. – Chciałbym, żeby wszyscy mieszkańcy Royal zapomnieli jak najszybciej o całej sprawie. Ale wiesz, jakie jest życie. Ludzie uwielbiają plotki, a opowieść o panu młodym, który ucieka sprzed ołtarza, to wdzięczny temat.
Opowieść o panu młodym, który ucieka sprzed ołtarza… Jack zdał sobie sprawę, że słyszał o tym wydarzeniu, tylko po prostu nie skojarzył jej nazwiska z nazwą banku. Do diabła, pomyślał z niesmakiem. Przeżył kiedyś podobną katastrofę, ale było to dawno temu i nie nastąpiło w równie drastycznych okolicznościach.
– Wiesz przecież, jak czuje się człowiek, o którym wszyscy plotkują. – Lexi mówiła pogodnym tonem, ale jej głos był nasycony goryczą. – Ja też wiele słyszałam o twoim konflikcie z ojcem. Nie mogę uwierzyć w to, że zamierzał cię wydziedziczyć.
– Mój ojciec się nie liczy. Nie zrezygnowałbym za żadną cenę z tego, co wniosła do mojego życia Charlotte. Znalazłem w niej prawdziwie bratnią duszę. Mam nadzieję, że ty też trafisz na kogoś, kto cię uszczęśliwi. Jesteś bardzo atrakcyjna, więc z pewnością spotkasz właściwego mężczyznę.
Słysząc słowa Rossa, Jack zdał sobie sprawę, że Lexi nie jest aktualnie związana z żadnym adoratorem. Sam nie wiedział, dlaczego ta świadomość sprawiła mu satysfakcję. Jako człowiek posiadający trzy młodsze siostry był wyczulony na cierpienia kobiet, więc protekcjonalny ton Rossa wzbudził jego irytację.
Postanowił przerwać jego gadaninę, choć nie miał pojęcia, jaka będzie reakcja Lexi.
Zdobył się na odwagę i delikatnie chwycił ją za rękę.
– Czy nie uważasz, Lexi, że możemy dopuścić Rossa do naszej tajemnicy? – spytał czułym tonem. – Znamy się od niedawna, ale chyba przyznasz, że nasz związek wygląda bardzo obiecująco…
Spojrzał jej wymownie w oczy, usiłując wciągnąć ją do zaproponowanej przez siebie gry, ale ona uniosła brwi w taki sposób, jakby chciała dać mu do zrozumienia, że uważa go za szaleńca. Ale już po upływie sekundy zaskoczyła go, odchylając głowę do tyłu i wybuchając śmiechem.
– Nie chciałam ci o tym mówić, bo wiem, że nadal jestem wdzięcznym tematem dla miejscowych plotkarzy – oznajmiła, zwracając się do Rossa.
On zaś zaniemówił na chwilę z wrażenia, a potem obrzucił ją zdumionym spojrzeniem.
– Czy chcesz mi powiedzieć, że ty i Jack… – wyjąkał z trudem. – Że się spotykacie?
– Cieszę się, że to do ciebie w końcu dotarło – oznajmił z uśmiechem Jack. – Czy nie uważasz, że jestem szczęściarzem?
– Ależ oczywiście! – zawołał Ross. – Życzę wam obojgu wszystkiego dobrego.
– Dziękuję – mruknęła Lexi, czując, że Jack ściska jej dłoń trochę silniej niż dotąd. – Właśnie dlatego przyjechałam dzisiaj na plac budowy. Muszę nadzorować jego poczynania.
– Nadzorować poczynania szefa budowy? To mi się podoba. – Ross przerwał i wyjął z kieszeni komórkę. – Przepraszam was, ale dzwoni jeden z członków rady nadzorczej.
Oddalił się, a Lexi wyrwała dłoń z uścisku Jacka.
– Szefa budowy? Czy to znaczy, że jesteś…?

Doskonała propozycja – Clare Connelly

Sześć lat wcześniej

– Chyba nie mówisz poważnie, że wychodzisz, Thirio?
Thirio uśmiechnął się, jego ciemne oczy lśniły wesoło, a lekko przekrzywiona twarz była niemal zbyt przystojna. Ten uśmiech był znany na całym świecie, a przynajmniej w każdym tabloidzie i portalu plotkarskim.
– Dlaczego nie?
Constantina skrzywiła się z niezadowoleniem, pod którym kryło się coś więcej. Niepokój. Weszła do sypialni syna.
– Cóż, po pierwsze, jutro ojciec ma urodziny. Na imprezie będą setki ludzi i on oczekuje – ściągnęła brwi – oboje oczekujemy, że weźmiesz w niej udział.
– Nie zamierzam tego przegapić, mamo. Nie martw się.
Constantina spojrzała na syna, teraz już mężczyznę, zmrużonymi oczami.
– Czy naprawdę musisz wychodzić co wieczór?
Thirio odwrócił się.
– Czy to naprawdę ma znaczenie? – spytał z rozdrażnieniem.
– Marnujesz sobie życie.
– A co jeszcze mam według ciebie robić? Leżeć cały dzień nad basenem? Grać w golfa? Żeglować jachtem po morzu?
– Mógłbyś z nami pracować – zauważyła Constantina. W Skartos Inc. czekała na niego posada, utworzona zaraz po jego osiemnastych urodzinach. Thirio Skartos, urodzony w jednej z najstarszych i najbogatszych rodzin w Europie, naprawdę nie musiał pracować. Utworzony dla niego fundusz opiewał na miliardy funtów, a on zamierzał wydać je co do centa. Hedonizm naprawdę był przyjemny.
– Jestem tu z wami, mamo. Wrócę na imprezę. Nie naciskaj.
Constantina westchnęła ciężko. Dostrzegała w synu tak wiele cech jego ojca. Patrząc na twarz Thiria, widziała Andreasa. Jego siłę, dumę, upór i determinację. Wstała powoli, nie potrafiąc ukryć smutku malującego się na jej delikatnych rysach. Nie spojrzała Thiriowi w oczy i nie dostrzegła lekkiego grymasu, sugerującego wyrzuty sumienia.
– Nie przyszłam, żeby się kłócić.
– Przecież się nie kłócimy – wyrzuty sumienia zniknęły i zastąpił je promienny uśmiech.
– Pogubiłeś się, Thirio. Jak możesz żyć w ten sposób? Kobiety, alkohol, imprezy. Nie tak cię wychowaliśmy.
– Czyżby?
Constantina wzdrygnęła się, oskarżenie trafiło prosto w serce. Przypomniały jej się wszystkie wieczory spędzone poza domem, rozrywki, którym się oddawali, podczas gdy dzieci wychowywały się w szkołach z internatem, czas w domu spędzając u boku niań lub kochającej yiayi.
– Możesz tak wiele osiągnąć, być, kim zechcesz.
– To, jak żyję, to nie twoja sprawa.
Constantina zacisnęła usta.
– Mylisz się, kochanie. Poza tym martwię się. – Ruszyła w stronę drzwi, każdy jej ruch był naturalnie elegancki. – Proszę cię, nie zarażaj siostry twoim podejściem do życia. Ma siedemnaście lat i Bogu dzięki chce od życia więcej niż ty.
– Broń Boże, królowej Evie włos nie może spaść z głowy – odparł, przewracając oczami. – Moim zdaniem odrobina rozrywki by jej nie zaszkodziła.
– Nie pytam cię o opinię – powiedziała Constantina. – Nie sprowadzaj jej na manowce, Thirio.
– Przyjechałem na urodziny ojca. Porozmawiam z gośćmi, uśmiechnę się do zdjęcia i znikam. Zadowolona?
Constantina nie była ani trochę zadowolona. Uwielbiała Thiria. Był chłopcem, którego nie sposób było nie kochać: pucołowaty, z uroczym uśmiechem i rozbrajająco władczym charakterem, nawet jako małe dziecko. Nadal był uwielbiany. Uroda i wrodzona inteligencja sprawiły, że był popularny wśród rówieśników, niestety dostatek, w którym dorastał, uczynił go aroganckim i zbyt pewnym siebie.
Wyrośnie z tego, powtarzał Andreas z uśmiechem, a Constantina wiedziała, że patrzył na wybryki syna przez palce.
– Jesteś moim synem i kocham cię, Thirio. Zawsze będę cię kochać. Czasem jednak uważam, że przydałby ci się zimny prysznic. Zdajesz sobie sprawę, jak uprzywilejowana jest twoja pozycja? Nie chciałbyś tego jakoś konstruktywnie wykorzystać? – Pokręciła głową ze smutkiem. – Masz nieograniczone możliwości, jesteś wyjątkowo bystry. Gdybyś chciał, mógłbyś zmienić świat.
Thirio zmrużył oczy.
– To moje życie i zrobię z nim to, na co będę miał ochotę.
Constantina poczuła złość. Marnujący się potencjał jej syna był dla niej źródłem nieustającego bólu.
– Więc miejmy nadzieję, że w końcu zechcesz zrobić z nim coś pożytecznego.
Wyszła z pokoju, żeby nie powiedzieć o jedno słowo za dużo – żadne z nich nie miało pojęcia, że były to ostatnie słowa, jakie kiedykolwiek wypowiedziała do syna. Constantinie nie będzie dane zobaczyć, jak potoczy się życie jej syna. Jej śmierć, za którą ponosił odpowiedzialność, będzie go prześladować przez wiele lat.

Obecnie

Kilka razy w roku, gdy Thirio był zmuszony opuścić Castile di Neve, zawsze wracał w fatalnym nastroju. Naprawdę niewiele aspektów zewnętrznego świata go cieszyło, a konieczność konfrontowania się z nim była dla niego prawdziwym brzemieniem. Aż w końcu mógł wsiąść w helikopter i opuścić dowolne miasto na świecie. Zostawiając za sobą cywilizację, leciał nad alpejskimi lasami porastającymi górskie zbocza, zbliżając się do zamku, który od sześciu lat nazywał domem.
Wyrastał z klifu niczym magiczna zjawa. W pochmurne popołudnia szczyty wież zdawały się dryfować wysoko nad poszarpanymi zboczami opadającymi w dół ku północnej części Włoch i pomimo romantycznego piękna wiekowych murów Thirio cenił budowlę za jej wynikającą z położenia niedostępność.
Zamek zdawał się nie należeć do niczego.
I tak trwali tam razem, dwoje odludków na obrzeżach cywilizacji. Teraz ledwie pamiętał przyjęcia, które kiedyś urządzali tu rodzice, gdy zamek szumiał od życia i zabawy.
Helikopter zniżył lot, okrążając zamek i kierując się na lotnisko, gdy Thirio zauważył coś, co sprawiło, że zaklął pod nosem.
Samochód.
Nieduże, czarne auto zaparkowane niedaleko głównego wejścia.
Jedną z rzeczy, jaką Thirio najbardziej cenił w posiadłości, była jej niedostępność. Oczywiście można tu było dojechać drogą, była ona jednak wąska i kręta – zwykle był tu zupełnie sam, tak jak sobie życzył.
Obudził się w paskudnym nastroju – wizja nieuchronnej podróży zawsze psuła mu humor – który w miarę upływu dnia tylko się pogarszał. Jedyne, o czym marzył, to wrócić do domu, wziąć prysznic i zapomnieć o innych ludziach, przeszłości i poczuciu winy.
Wyłączył silnik, ale nie wysiadł z helikoptera, starając się opanować emocje. Odetchnął głęboko i otworzył drzwi. Powietrze było tu chłodne i rześkie, choć w tym regionie wiosna zagościła już na dobre, niosąc ze sobą słońce, kwiaty i optymizm. Tu, na szczycie świata, chmury były szare, a drzewa uginały się od śniegu. Wysiadł z helikoptera, zatrzasnął drzwi i ruszył do tylnego wejścia pałacu.
Nie miał pojęcia, kto śmiał wkroczyć do jego królestwa, ale zamierzał odprawić nieproszonego gościa z kwitkiem. Thirio Skartos nie był w nastroju do bycia miłym.

Lucinda Villeneuve była zdenerwowana – delikatnie mówiąc. Nie tylko dlatego, że zjawiła się niezapowiedziana w zamku znanego miliardera z pewną propozycją. Chodziło o to, czego owa propozycja dotyczyła. Jeśli zgodzi się zatrudnić ją jako koordynatorkę przy organizacji wesela jego siostry, dla Lucindy byłaby to szansa, która mogła odmienić jej życie. Samo wynagrodzenie wystarczyłoby na zabezpieczenie pod kredyt, dzięki któremu w końcu mogłaby spłacić macochę i odzyskać kontrolę nad firmą należącą do jej nieżyjącego ojca. Co więcej, udowodniłaby wszystkim, którzy w nią wątpili, co naprawdę potrafi.
Musi go przekonać, że jest stworzona do tej pracy.
W sieci nie było zbyt dużo informacji na temat Thiria Skartosa. Można było znaleźć całą masę zdjęć młodego, przystojnego imprezowicza, który nie opuścił żadnego przyjęcia czy wydarzenia – znała ten typ ludzi. Jednak po pożarze, w którym zginęli jego rodzice, zniknął z życia publicznego. Na ostatnie sześć lat praktycznie zapadł się pod ziemię, więc Lucinda musiała się trochę nagimnastykować, żeby zdobyć adres jego alpejskiej kryjówki, położonej na granicy Szwajcarii, Francji i Włoch.
O jego młodszej siostrze Evie było więcej informacji. Trzymała się z dala od mediów, ale ostatnio zaręczyła się z księciem Nalvanii, czwartym synem rządzącego aktualnie monarchy, i w związku z tym udzieliła serii wywiadów. Lucinda spędziła kilka tygodni, analizując je i zbierając informacje na temat przyszłej księżniczki, aby zawrzeć to wszystko w swojej propozycji. Wiedziała, że to była świetna oferta. Musiała tylko przekonać o tym Thiria Skartosa.
Jeśli w końcu się tu zjawi!
Dotarła na miejsce kilka godzin temu, jakiś czas czekała w samochodzie, potem weszła do foyer i w końcu trochę dalej w głąb pałacu. Po drodze wypiła herbatę i czuła, że musi już skorzystać z toalety. Szukając łazienki, natknęła się na oszałamiających rozmiarów bibliotekę, gdzie wysokie ściany były całe zastawione starymi księgami. Czy to coś złego, jeśli tu na niego zaczeka? Uznała, że nie, skuliła się więc w jednym z foteli ze starym wydaniem Wojny i pokoju i tak zastał ją Thirio.
Lucinda nie była pewna, czego powinna się spodziewać. Wszyscy wiedzieli, że był przystojny, potwierdzały to zdjęcia sprzed kilku lat – oliwkowa skóra, atramentowo czarne oczy, grube i proste brwi, ostry noc i mocno zarysowana szczęka – jednak mężczyzna, który wszedł do biblioteki z morderczym błyskiem w oku, był kimś zupełnie innym. Na twarzy widać było ślady tamtego młodego chłopaka, jednak wykrzywione złością rysy sprawiały, że nie sposób było w nim rozpoznać tamtego uśmiechniętego, beztroskiego dzieciaka. Był potężnym mężczyzną, mierzącym prawie dwa metry i emanującym jakąś mroczną energią. Lucinda poderwała się z fotela, ze skruchą odkładając książkę. W obliczu jego obezwładniającej męskości zapomniała o profesjonalizmie.
– Kim ty jesteś, do diabła? – Miał wyjątkowo ostry akcent. Jego ojciec był Grekiem, a matka pochodziła ze Szwajcarii, sam natomiast uczęszczał do szkół w Londynie i Wiedniu i brzmiał jak członek brytyjskiej rodziny królewskiej. Jego głos był jednak niski, szorstki i zachrypły, jakby nie używał go zbyt często, a teraz był zły, że w końcu musi go użyć.
Lucinda przełknęła ślinę.
– Thirio Skartos?
– Jesteś w moim domu – odwarknął. – Naprawdę uważasz, że masz prawo zadawać pytania?
Nie spodziewała się aż takiej wrogości.
– Próbowałam się z panem skontaktować przez telefon – odparła pospiesznie, na chwilę zapominając, jak bardzo potrzebowała jego pomocy. – Ani razu pan nie oddzwonił.
– Większość ludzi zrozumiałaby aluzję.
– Nie jestem jak większość ludzi.
Splótł ramiona na piersi i patrzył na nią bez słowa, a Lucinda poczuła, jak jej tętno przyspiesza. Przygryzła dolną wargę.
– Nie jesteś tu mile widziana.
– Potrzebuję tylko paru minut rozmowy, nic więcej.
Na jego twarzy malował się sceptycyzm.
– Nie rozumiesz po angielsku?
Lucinda wzdrygnęła się. Nie on pierwszy podważał jej inteligencję. Od śmierci ojca macocha i przyrodnie siostry nie szczędziły jej upokorzeń, krytykując ją i obrażając na każdym kroku.
Ten mężczyzna nie miał pojęcia, że przywykła do odrzucenia i potrafiła być naprawdę silna.
– Rozumiem wszystko – powiedziała po chwili – ale nigdzie się nie wybieram, zanim nie porozmawiamy. Jeśli naprawdę chce pan zostać sam, sugeruję, żeby mnie pan wysłuchał. Im szybciej porozmawiamy, tym szybciej się stąd wyniosę.
Zaskoczyła go.
– Myślisz, że możesz wejść do mojego domu bez zaproszenia i stawiać mi ultimatum? Mógłbym kazać cię aresztować.
– To prawda – zgodziła się i skinęła głową, drżąc w środku – ale to trochę by potrwało i zaangażowałoby więcej osób. Nie zamierzam zostawać tu dłużej, chcę tylko porozmawiać.
Widać było, że Thirio Skartos nie przywykł do tego, że ktoś stawia mu warunki. Gdyby życie Lucindy nie zależało od tego, czy zaakceptuje jej ofertę, z rozbawieniem obserwowałaby jego próby zapanowania nad sobą.
– Nie zajmę panu dużo czasu – powiedziała polubownym tonem. – Ściemnia się i naprawdę nie mam ochoty jechać po nocy tą drogą.
– Słuszna uwaga – mruknął, zerkając w stronę okna. – Nadciąga burza. Na twoim miejscu, panno…?
– Lucinda Villeneuve.
– Wyjechałbym, dopóki jeszcze możesz. Ja idę wziąć prysznic.
Lucinda otworzyła usta. Cóż, sprawy zdecydowanie nie układały się po jej myśli. Miała naprawdę niewiele informacji na jego temat, ale jedna rzecz wydawała się oczywista. Siostra wypowiadała się o nim w samych superlatywach i najwyraźniej łączyła ich silna więź.
– Nie chce pan wiedzieć, po co przyjechałam?
– Jeszcze się nie zorientowałaś?
– Pomimo tego że dotyczy to pana siostry?
– Co z nią? – Każde słowo było ostre niczym nóż.
Lucinda zrobiła krok naprzód, ale zaraz tego pożałowała, gdy nagle poczuła jego zapach. Pachniał perfumami z nutą cytrusów i przypraw, pod którymi kryło się coś piżmowego. Tym razem jej reakcja nie pozostawiała wątpliwości. Pożądanie zagnieździło się w jej żołądku niczym wąż.
– Pańska siostra wychodzi za mąż, a pan jest odpowiedzialny za zorganizowanie wesela.
– Przyjechałaś po to, żeby poinformować mnie o czymś, czego jestem świadomy?
– Wierzę, że mogę urządzić dla pana siostry ślub jej marzeń.
– Ty i każdy z organizatorów stąd aż do Sydney – odparł, krzywiąc się.
– Z tą różnicą, że ja mam rację.
Odwróciła się i podeszła do stołu z marmurowym blatem.
– Pozwoli pan, że przedstawię moje plany.
– Aplikacje należy składać mejlem.
– Wiem o tym.
– Więc co tu robisz?
Desperacko potrzebuję tej pracy, pomyślała.
– Moja oferta jest zbyt poważna.
– Więc postaraj się ją skrócić i wysłać mejlem. Nie mam czasu na czytanie trzydziestu stron jakichś bzdur, bo ty nie potrafisz się streszczać.
– Naprawdę jest pan…
– Tak? – spytał, patrząc jej prosto w oczy. Serce biło jej jak oszalałe, a nogi zrobiły się jak z waty.
– Dlaczego nawet nie chce pan ze mną porozmawiać? – spytała, opanowując się.
– Bo chcę zostać sam.
Wzdrygnęła się, czując ukłucie ciekawości i współczucia. To jednak było dla niej zbyt ważne, żeby teraz mogła odpuścić.
– W porządku. – Podniosła dłonie. – Obiecuję, że wyjadę, ale najpierw proszę mi pozwolić opowiedzieć o weselu, które zaplanowałam. Będę się streszczać.
– To tylko ślub – warknął. – Ona założy białą suknię, on smoking, będzie orkiestra, jedzenie i alkohol, a potem będą małżeństwem.
– Dlaczego siostra powierzyła panu to zadanie, skoro ma pan takie nastawienie?
Otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć, ale potem je zamknął.
– To nie twoja sprawa. – Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. – Zakładam, że trafisz do wyjścia?
Lucinda przyglądała mu się z otwartymi ustami.
– Czy obieca pan chociaż, że zapozna się z planem? – Wskazała na starannie opracowany skoroszyt. Wbrew jego oczekiwaniom, informacje były przedstawione bardzo zwięźle i obrazowo.
– Nie – odparł i odszedł. Przyglądała się z zafascynowaniem jego szerokim plecom, aż zniknął, a wraz z nim wszystkie marzenia o zorganizowaniu wesela Evie Skartos. Mogła zapomnieć o wolności, którą ten projekt mógł jej zagwarantować.

Z ulgą zdjął z siebie ubrania, uwalniając się jednocześnie od wszystkiego, co się dziś wydarzyło: spotkań w pracy, pełnego szacunku współczucia, ciekawości i spekulacji. Naprawdę myśleli, że nie słyszał, jak szeptają po kątach? Że nie wiedział, co to oznacza?
Stanął nagi przed duży lustrem, przyglądając się powoli swojemu ciału. Z początku nienawidził blizn, które biegły od biodra do pachy, przechodząc na pierś i plecy, a potem wyżej, na szyję. Mógłby ich nienawidzić, bo nie pozwalały zapomnieć, ale właśnie dlatego teraz tak je cenił – ciało nosiło na sobie znaki jego winy.
Blizny nigdy nie pozwolą mu zapomnieć, choć to mu chyba nie groziło – krzyki matki wżarły się w jego umysł, odciskając na nim piętno – ale to blizny sprawiały, że tak często myślał o tamtej nocy. Kilka razy dziennie. Przeżywał tę traumę wciąż na nowo, odgrywając w głowie swoją rolę i poczucie winy, które nosił w sobie, bo był głupim, pijanym idiotą.
Dotknął palcami zabliźnionej tkanki i nagle, zupełnie nieoczekiwanie, wyobraził sobie jej palce. Kobiety, która śmiała naruszyć jego prywatną przestrzeń, weszła do jego domu i zachowywała się tak, jakby był jej cokolwiek winien. Gdy podniosła ten cholerny folder, zauważył, że jej dłonie były blade i delikatne, paznokcie krótkie i zaokrąglone, a skóra porcelanowa. Gdy przesuwał palcami wzdłuż blizny, wyobraził sobie, że to jej dłoń wędruje tędy, dotykając skóry, a jej bursztynowe oczy przyglądają się rozmiarowi zniszczeń. Jej usta… Jęknął, bo nie sposób było ich nie zauważyć. Idealnie pełne, różowe wargi, zawsze skore do uśmiechu, z pięknie wykrojonym łukiem kupidyna. Miał ochotę wyciągnąć dłoń i przesunąć po nich palcem, poczuć, jak się rozchylają, a jej ciepły oddech owija się wokół jego nadgarstka. Chciałby…
Nie zasługiwał już jednak na takie przyjemności. Obiecał sobie, że już nigdy się im nie odda – celibat był łagodną karą za winy, których się dopuścił. Przez niego rodzice stracili życie, więc on nie miał prawa cieszyć się swoim.
Od sześciu lat tkwił w czyśćcu, który sam sobie stworzył. Nie tęsknił za dawnym życiem ani związanymi z nim luksusami. Nie tęsknił za imprezami, alkoholem, kobietami i zabawą. Jedyne, za czym tęsknił, to rodzice i życie, którego w ogóle nie doceniał.
Gdy myślał o tym, jak bardzo był zepsuty i rozpieszczony, miał ochotę znów stać się chłopcem, schować się w kącie i płakać, a potem usiąść na kolanach matki, która powie mu, że wszystko będzie dobrze. Thirio jednak nie był już chłopcem i wiedział, że już nic nie będzie dobrze. Chodziło już tylko o przetrwanie, ze względu na Evie.

Jestem najlepsza – Lucy King
– Quem és tu e que raios fazes na minha cama?
Słysząc głęboki męski głos, który przebił się przez otulającą ją mgłę snu, Orla Garrett westchnęła rozkosznie i zagrzebała się głębiej w chłodnej pościeli.
Duarte de Castro e Bragança zwykle odwiedzał ją w snach noc po tym, jak rozmawiali przez telefon. Za każdym razem, kiedy jego imię pojawiało się na ekranie jej komórki, przeszywała ją fala podniecenia. Następująca po tym rozmowa nieodmiennie ją ekscytowała, mimo że nie rozmawiali na specjalnie ciekawe tematy. Orla prowadziła ekskluzywną agencję asystentów, więc zazwyczaj mówił jej, czego chce, a ona zapewniała, że zostanie to zrobione. Ale to nie miało znaczenia. Jej podświadomość połączyła jego głos ze zdjęciami z gazet i fantazjowała o nim w najlepsze.
Nie była w stanie powstrzymać tych snów, a tak właściwie, po co miałaby próbować? Budziła się rozpalona i drżąca od stóp do głów… to było najbardziej seksowne, co jej się przydarzyło od czasu zerwania z narzeczonym, a nawet i wcześniej. Ich życie erotyczne było tak dalekie od ideału, że mimo upływu trzech lat nadal nie miała ochoty próbować drugi raz.
To były tylko niewinne fantazje. Przecież nie planowała wprowadzić ich w życie! Romans z klientem byłby bardzo nieprofesjonalny, a poza tym i tak nigdy nie zwróciłaby na siebie uwagi oszałamiająco przystojnego miliardera.
Wiedziała też, że odkąd Duarte poznał swoją piękną żonę, stracił zainteresowanie innymi kobietami. I że wciąż był w żałobie po tym, jak przed trzema laty Calysta poroniła ich syna, a niedługo potem sama zmarła po przedawkowaniu narkotyków.
Nie, jej sny nie miały nic wspólnego z rzeczywistością. Nie słyszała w nich krytycznego głosu w głowie, który stale przypominał jej, ile i co musi robić, jeśli ma być z siebie choć trochę zadowolona. W snach, w których występował Duarte, perfekcja nie była czymś, o co musiała się starać. Dostawała ją w gratisie.
– Dzień dobry – wymamrotała w poduszkę.
– Kim ty jesteś i co robisz w moim łóżku?
Tym razem mówił po angielsku. Musiał się zbliżyć, bo poczuła jego zmysłowy zapach.
– Czekam na ciebie – wymamrotała sennie.
Przez ostatni tydzień harowała na okrągło, przygotowując jego posiadłość na doroczną konferencję pięciu największych producentów wina na świecie. Bolały ją wszystkie mięśnie. Masaż byłby cudowny, nawet we śnie…
– Wstawaj. Teraz.
No, to nie było zbyt miłe. Zupełnie nie jak Duarte z jej snów, który zazwyczaj flirtował, prawił jej komplementy, a potem brał ją w ramiona. Ten Duarte wydawał się zirytowany. Niecierpliwy. Gdzie był jego uśmiech? Dlaczego potrząsał jej ramieniem, zamiast ją głaskać i pieścić? I dlaczego czuła jego zapach? Jej sny nigdy nie uwzględniały zapachu…
Olśnienie spłynęło na nią jak tsunami, uderzając w nią i roztrzaskują w drzazgi resztki snu. Z walącym sercem usiadła na łóżku i uderzyła głową w coś twardego. Ból przeszył jej czaszkę, sprawiając, że krzyknęła. Poczuła, jak materac obok niej się ugina. Zacisnęła ręce na głowie, mruganiem odpędzając łzy, aż dudnienie w jej głowie przeszło w tępe pulsowanie, a nudności minęły.
Gdyby tylko mogła równie łatwo pozbyć się szoku i przerażenia. Gdyby tylko mogła wrócić pod kołdrę i udawać, że to się nie działo. Ale nie mogła, więc, umierając ze wstydu i przerażenia, otworzyła oczy.
Na widok siedzącego obok niej mężczyzny, który kręcił głową i przeczesywał ręką włosy, zaparło jej dech w piersi. Zrobiło jej się gorąco, potem zimno, a potem znowu gorąco. Skręciło ją w żołądku, a jej puls jeszcze bardziej przyspieszył.
Duarte przyłapał ją na spaniu w pracy. Zaprosiła go do łóżka. A potem uderzyła go głową – swojego najważniejszego, najbogatszego klienta. Jak miała naprawić tę monumentalną katastrofę?
To, że nie spodziewała się go jeszcze przez trzy tygodnie, nie było żadną wymówką. Jej firma obiecywała perfekcję na każdym poziomie. Ich klienci żądali i płacili za to, co najlepsze. To była najbardziej żenująca sytuacja, jaką mogła sobie wyobrazić.
– Tak mi przykro – powiedziała drżąco.
Duarte spojrzał na nią i Orli po raz drugi zaparło dech. Zdjęcia, które widziała w gazetach, ani trochę nie oddawały rozmiarów ani charyzmy tego mężczyzny. Nie oddawały szerokości jego ramion ani potężnych, odzianych w dżinsy ud. Nie przypominała sobie też, żeby kiedykolwiek widziała furię podobną do tej, która płonęła w obsydianowej głębi jego oczu, albo szczękę tak zaciśniętą, że wyglądała, jakby miała pęknąć.
– Przynieść panu zimny okład na głowę? – wykrztusiła, krzywiąc się na wspomnienie tego, jak mocno w niego uderzyła. Przypomniała sobie, że w torebce ma apteczkę. – Może coś przeciwbólowego?
– Nie – warknął. – Ale możesz odpowiedzieć na moje pytanie.
Racja. Powinna to zrobić. To nie był dobry moment, żeby podziwiać jego atrakcyjność. Powinna skupić się na ograniczeniu strat.
– Nazywam się Orla Garrett – powiedział z nadzieją, że kiedy Duarte ochłonie, uzna tę sytuację za zabawną wpadkę. – Jestem współwłaścicielką Hamilton-Garrett. Rozmawialiśmy przez telefon.
Duarte ściągnął brwi. Orla praktycznie widziała, jak trybiki pracują w jego głowie. Czy powinna podać mu rękę? W jakiś sposób nie wydawało się to właściwe, kiedy ona wciąż była pod kołdrą, a on siedział na materacu ledwo pół metra od niej. Dużo bardziej miała ochotę przysunąć się do niego i usiąść mu na kolanach. Potem mogłaby przeczesać palcami jego włosy i sprawdzić, czy nie nabił sobie guza. Mogłaby wodzić palcami po jego twarzy, badając jego imponujące kości policzkowe i lekki zarost na szczęce. Wtedy on otoczyłby ją ramionami i pocałował w szyję…
To było jakieś szaleństwo. Co ona sobie myślała? Czyżby oszalała?
Wstrząśnięta kierunkiem, w jakim biegły jej myśli, Orla uznała, że musiała dostać wstrząsu mózgu. Przełknęła ślinę i wstała z łóżka, poprawiając szorty, które nagle wydały jej się o wiele za krótkie.
– Wedle polecenia – powiedziała, walcząc o resztki profesjonalizmu. – Przygotowałam dom na pańską konferencję. Wszystkie sypialnie są już gotowe, poza tą jedną.
Zostawiła ją sobie na koniec, ponieważ wydawała się wymagać najmniej pracy. W pozostałych pięciu panował absolutny chaos. Pościel i ręczniki leżały rzucone na podłodze, a klejące kieliszki po winie zostawiono na blatach pokrytych grubą warstwą kurzu. Na dole nie było lepiej. Salon był zastawiony zapleśniałymi kubkami po kawie, a puste butelki po winie zapełniły kilka skrzynek.
Starając się nie zwymiotować od zapachu, Orla zachodziła w głowę, co tu się wydarzyło. Ale zaraz przypomniała sobie surowo, że to nie jej sprawa. Jej klient miał dla niej zlecenie i musiała je wykonać.
– Uzgodniłam menu na weekend z Marianą Valdez – powiedziała, mając nadzieję zaimponować mu faktem, że udało jej się zwerbować jedną z najlepszych kucharkę na świecie. – Wszystkie specjalne wymagania gości zostały uwzględnione. Poleciłam wydobyć z piwnicy wina, które życzył pan sobie podać do obiadu w piątek i sobotę. Rejs rzeką został zaplanowany na niedzielne popołudnie. Wszystko idzie zgodnie z planem.
Duarte zgromił ją spojrzeniem, niewzruszony tym, co osiągnęła mimo trudnych warunków pracy.
– Tymczasem ty spałaś w moim łóżku.
– Nie! – zaprzeczyła ze wstydem. – Nie spałam. Mieszkałam w hotelu w wiosce. To była jednorazowa drzemka, przysięgam. Nie, żeby to miało cokolwiek poprawić. Wiem, że moje zachowanie jest niewybaczalne.
Wiedziała że jest na przegranej pozycji. Duarte nie będzie zainteresowany faktem, że firma, którą wynajęła do tego zadania, zrezygnowała w ostatniej chwili. Że nie miała innego wyboru, niż posprzątać dom osobiście. Że w jakiś sposób znalazła się w posiadaniu niewłaściwego klucza i musiała zbić szybę, żeby wejść i otworzyć drzwi od środka. Duarte płacił rocznie sześciocyfrową sumę, żeby wszystkie jego polecenia zostały wykonane szybko, bezbłędnie i bez zadawania pytań.
– Obiecuję, że to nigdy więcej się nie wydarzy – dokończyła, w myślach modląc się, żeby zdecydował się puścić jej płazem tę wpadkę.
Duarte powoli pokręcił głową, sprawiając, że serce podeszło jej do gardła. Nagle odniosła nieodparte wrażenie, że nie zamierza jej wybaczyć. Nie zamierza zapomnieć. Gniew w jego ciemnym, magnetycznym spojrzeniu zbladł, ale obojętność, która pozostała, była jeszcze gorsza. Kiedy się odezwał, jego głos był zimny jak lód.
– Masz rację. To się nigdy więcej nie wydarzy. Ponieważ jesteś zwolniona.

Duarte ledwo zauważył, że kobieta przed nim zesztywniała i wzdrygnęła się, a jej twarz wykrzywił wyraz szoku i rozczarowania. Nie potrafił myśleć jasno. Jego głowa wciąż pulsowała po zderzeniu. Musiał wytężać całą samokontrolę, by odeprzeć wspomnienia, które napłynęły do jego głowy, kiedy postawił nogę w tym domu. By opanować emocje, które nim targały.
Frustracja i zaskoczenie, że jego polecenie nie zostało wykonane poprawnie, walczyło z wściekłością, że jego zaciekle broniona prywatność została naruszona. Szok, jakim było dla niego znalezienie pięknej, złotowłosej kobiety śpiącej w jego łóżku, walczył z przeszywającym go na jej widok pożądaniem. Żałoba i poczucie winy, które pogrzebał głęboko w sobie, podniosły łeb, zaskakując go dziką, nieokiełznaną intensywnością.
Nic z tego nie było mile widziane. Ani kotłujące się w nim emocje, ani wspomnienia jego podstępnej żony i maleńkiego, niewinnego syna, który nigdy nie wziął swojego pierwszego oddechu. A na pewno nie Orla Garrett, naruszająca jego prywatną przestrzeń, a zarazem status quo, które tak bardzo starał się utrzymać.
– Przepraszam…? – wykrztusiła kobieta, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami.
– Słyszałaś – warknął Duarte. – Jesteś zwolniona.
Orla jeszcze szerzej otworzyła swoje ogromne oczy.
– Bo się zdrzemnęłam?
Powodów było wiele i nie miał najmniejszej ochoty się nimi dzielić.
– Bo jesteś niekompetentna.
Orla uniosła podbródek.
– Można mi wiele zarzucić, ale nie to, że jestem niekompetentna!
– W takim razie jak byś to nazwała? – zapytał, gestem obejmując łóżko, pokój, dom.
Orla zaczerwieniła się.
– Wpadką.
– To coś więcej.
– Okoliczności są łagodzące.
– I nieistotne.
Orla patrzyła na niego przez chwilę, marszcząc brwi, jakby intensywnie się nad czymś zastanawiała. Potem wzięła głęboki oddech i skinęła głową.
– Ma pan rację – powiedziała ponuro. – Przeprosiny nie są dostatecznym zadośćuczynieniem. Oczywiście wcale na pana nie czekałam. Śniłam. O kimś zupełnie innym.
O kim? – zastanowił się Duarte. O mężu? Kochanku? I czym mogło być to dziwne, tępe uczucie w piersi? Chyba nie rozczarowaniem? To byłoby niedorzeczne.
Przez ostatnie lata regularnie rozmawiał z Orlą przez telefon, co pozwoliło jej dość dobrze poznać przynajmniej niektóre aspekty jego życia. On natomiast nic o niej nie wiedział. Ale to było w porządku. Nie musiał. Ich relacja była czysto biznesowa.
To, czy była singielką, czy nie, nie interesowało go. Co z tego, że dźwięk jej głosu wystarczył, żeby obudzić jego uśpione libido? I tak postanowił sobie, że jak na razie ma dość kobiet. Rany po jego krótkim i nieszczęśliwym małżeństwie wciąż były zbyt świeże i zbyt bolesne.
– Pracowałaś w złym miejscu – powiedział, zirytowany kierunkiem, w jakim podążyły jego myśli.
– O czym pan mówi?
– Poleciłem przygotować nocleg w winnicy. To nie jest winnica.
Orla zmarszczyła brwi.
– Nie rozumiem.
– To jest Casa do São Romão, nie Quinta do São Romão. A zatem włamałaś się do miejsca, które kiedyś, przez krótką chwilę, było moim domem. Myszkowałaś w miejscach, w których nie powinno cię być, i spałaś w moim łóżku. A tymczasem zadanie, które ci powierzyłem, pozostaje niewypełnione.
Orla patrzyła na niego ze zdezorientowaniem na swojej ślicznej twarzy.
– Co?
– Popełniłaś błąd – powiedział ponuro. I to jaki błąd! Włamała się do jego prywatnej przestrzeni. Widziała rzeczy, których planował nikomu nigdy nie pokazywać. Dobrze chociaż, że w jego kontrakcie z firmą Orli była zawarta klauzula poufności.
– To niemożliwe. – Orla pobladła.
– Sugerujesz, że to ja popełniłem błąd?
– Co? N…nie. Oczywiście, że nie – wyjąkała, rumieniąc się. – Bardzo przepraszam. Naprawię to.
Ale tego nie dało się naprawić. Co się stało, to się nie odstanie. Kto wiedział o tym lepiej niż Duarte? Jego syn nie mógł znów się narodzić, tym razem oddychający. Nie mógł cofnąć czasu i wymazać kłótni, która do tego doprowadziła. Nie mógł dostrzec tego, co działo się z Calystą, i powstrzymać jej od odebrania sobie życia. Nikt nie mógł. Ale mógł pozbyć się stąd Orli, zanim straci nad sobą kontrolę.
– Masz pięć minut, żeby się spakować – powiedział sztywno. – A potem się wynoś.

Orla stała jak wryta, patrząc, jak Duarte obraca się na pięcie i wychodzi z pokoju. Jej serce tłukło się w piersi, a na czoło wystąpił jej zimny pot. Podłoga pod jej stopami wydawała się kołysać.
Boże. Był naprawdę wściekły. Nie tolerował błędów i nie mogła go za to winić, ponieważ ona też ich nie tolerowała. Nie popełniła żadnego poważnego błędu od czasu swoich zaręczyn, które zostały zerwane cztery lata wcześniej. Nawet przed tym robiła wszystko co w jej mocy, żeby ich unikać. Błąd oznaczał porażkę, a w jej świecie nie było miejsca na porażki.
Jako lekceważone, przeciętne dziecko, wciśnięte między starszą siostrę, która śpiewała jak anioł, i obiecującego atletę w osobie młodszego brata, musiała zacięcie walczyć o swoje miejsce w rodzinie. Pracowała jak demon, żeby dostawać jak najlepsze stopnie i wyrwać dla siebie trochę rodzicielskiej uwagi, którą jej bardziej utalentowane rodzeństwo dostawało bez najmniejszego wysiłku. I to działało. Działało tak dobrze, że dążenie do perfekcji stało się częścią jej DNA. Jej poczucie własnej wartości zależało od jej sukcesów i nie wyobrażała sobie podjąć się czegoś, co mogłoby się zakończyć porażką.
Demony jej dzieciństwa nie nawiedzały jej od lat i nie zamierzała pozwolić na to teraz. Na samą myśl zmroziło jej krew w żyłach. W tej chwili nie miało znaczenia, jak doszło do pomyłki. Analiza tego, co poszło nie tak, mogła poczekać.
Jej opinia na temat reakcji Duartego też była nieistotna. Mogła uważać, że przesadził, ale wciąż był klientem. Wyraźnie się wściekł, że nawaliła – choć nie mógł być na nią tak zły, jak ona sama – i jej zadaniem było to naprawić. Sprawić, że wycofa się z pomysłu zwolnienia jej. Po latach walki, upartego wspinania się po szczeblach kariery, wreszcie pozwolono jej wkupić się w firmę. Nie miała zamiaru pozwolić Samowi, współzałożycielowi Hamilton Garrett, pożałować tej decyzji. Duarte zarabiał dla nich miliony w opłatach i zleceniach – prawie tyle, co wszyscy ich pozostali klienci razem wzięci – i nie zamierzała być tą, która go straciła.
To nie będzie proste zadanie, ale nie znaczy, że jej się nie uda. Wystarczyło potraktować go w ten sam sposób, w jaki traktowała wszystkich ludzi, którzy nie chcieli dać jej tego, czego chciała. Zawsze udawało się w końcu ich przekonać. Dlaczego teraz miałoby być inaczej?
Wzięła głęboki oddech, podniosła swoje trampki i wyszła z sypialni. Przeszła po balkonie, który biegł wzdłuż wszystkich czterech ścian rezydencji, i znalazła się u szczytu szerokich schodów.
– Chwileczkę! – zawołała, zauważając Duartego idącego korytarzem. Ale on nie zatrzymał się ani nawet nie dał po sobie poznać, że ją usłyszał. Spróbowała więc ponownie. – Conde de Castro! Proszę. Mogę się wytłumaczyć.
Duarte machnął ręką.
– Nie.
– Zrobię wszystko. Proszę tylko powiedzieć, co.
– Jest za późno.
Nie. To niemożliwe.
– Jak mogę to naprawić?
– Nie możesz.
Mogła. Musiała tylko odkryć, czego chciał.
– Uchylę pana opłaty członkowskie przez następne trzy lata.
– Wasze opłaty są dla mnie niezauważalną kwotą – odparł. Nadal szedł przez siebie, robiąc długie, miarowe kroki; ona zaś, wciąż boso, deptała mu po piętach. – I jeśli myślisz, że nadal będę korzystał z waszych usług, to znów jesteś w błędzie.
No dobrze. Musiała wymyślić coś innego.
– Wesprę organizację charytatywną, którą pan wybierze.
– To będzie nic w porównaniu z kwotami, którymi już je wspieram.
Cholera.
– Przydzielę panu innego asystenta – zaproponowała, ignorując dziwny sprzeciw, który wzbudziła w niej ta myśl. W tej chwili była gotowa zrobić wszystko.
– Może się pan na chwilę zatrzymać, żebyśmy o tym porozmawiali? – zapytała, walcząc, żeby w jej głosie nie było słychać desperacji.
– Nie mamy o czym rozmawiać.
– Czy kiedykolwiek wcześniej pana zawiedliśmy?
– Teraz mnie zawiedliście.
– Konferencja jest dopiero za trzy tygodnie. Mam jeszcze mnóstwo czasu, żeby przygotować drugi dom.
– Nie o to chodzi.
W takim razie o co chodziło? Nic z tego nie miało sensu. Owszem, popełniła błąd, ale patrząc obiektywnie, to nie był koniec świata. Co tu się działo?