– Znowu to zrobiła – powiedział Gregory Lattimar, najstarszy syn i spadkobierca lorda Vraux, wprowadzając swoje siostry bliźniaczki, Temperance i Prudence, do małego salonu w ich domu przy Brook Street, gdzie czekała na nie ciotka, lady Stoneway.
Niejasna obawa, którą poczuła Temperance, gdy jej brat oderwał Prudence od radosnej kontemplacji najnowszych trendów mody w „Lady’s Magazine”, przerodziła się w niepokój.
– Co się stało, Gregory? Cokolwiek to jest, na pewno nie będziemy musieli po raz kolejny opóźniać naszej prezentacji!
Ciotka coś mruknęła i podeszła, by uściskać Prudence.
– Tak mi przykro, moja droga! Myślałam, że uda się was przedstawić tej wiosny.
– Więc to nie jest sezon dla nas, co? – Temperance spojrzała ponuro na brata. – Jakież to najnowsze wydarzenie nadszarpnęło naszą reputację?
– Twój brat dowiedział się o tym podczas śniadania w klubie i od razu wezwał mnie na rozmowę.
– Rozmowę o czym? – zawołała Temperance.
– Spokojnie, Temper. – Gregory położył jej dłoń na ramieniu. – Zaraz ci wszystko opowiem.
Chociaż zazwyczaj tłumiła emocje, które bez zahamowań objawiała jej bardziej temperamentna bliźniaczka, Prudence z wielkim trudem powstrzymywała się od podniesienia głosu.
– Co się stało, Gregory?
– Farnham. Nie spotkałaś go, ale niedawno przyjechał z Oksfordu i jak to on, zauroczył się naszą matką. Wraz z innym młodym wielbicielem, lordem Hallsworthym, warczeli na siebie przy niej jak dwa psy kłócące się o kość. Podobno wczoraj wieczorem Farnham stwierdził, że Hallsworthy obraził cnotę mamy, więc wyzwał go na pojedynek. Hallsworthy przyjął wyzwanie i rezygnując ze zwyczajowego protokołu, wyruszyli na wrzosowiska Hounslow.
– W nocy? Nie zaczekali do świtu? – zapytała Temperance. – Poza tym myślałam, że pojedynki są nielegalne i niemodne.
– Była pełnia księżyca i tak, są nielegalne i niemodne – odparł Gregory. – Nie wiem, co w nich wstąpiło. Efekt był taki, że zanim ktokolwiek zorientował się, co się dzieje, Farnham wpakował kulę w Hallsworthy’ego. Przyjaciele, którzy ich dogonili, zabrali rannego do chirurga, ale źle z nim. Farnham uciekł na kontynent, a wieść o pojedynku, a także o tym, o kogo poszło, obiegła cały Londyn.
– No cóż, mogę tylko powiedzieć: „Brawo, mamo!”, jeśli w jej wieku nadal czaruje młodych mężczyzn – wyzywająco orzekła Temperance.
– Gdyby tylko zastanowiła się, jak bardzo jej uczynki wpływają na nas! – zawołała Prudence zarazem z podziwem, jak i niechęcią do olśniewającej matki.
– Z tym że to nie jej wina, Prudence – stwierdziła ciocia Gussie. – Składanie wizyty najdłużej panującej piękności w Londynie jest rytuałem przejścia dla młodych mężczyzn przyjeżdżających z uniwersytetu od czasu, gdy wasza matka zadebiutowała. Wiesz, że ona nie robi nic, aby ich zachęcić. Wręcz przeciwnie.
– Co tylko wzmaga ich rywalizację – zauważył Gregory z westchnieniem.
– Mama stara się nas chronić, Prudence – dodała Temperance. – Owszem miewała narzeczonych, ale przez ostatnich pięć lat nie brała żadnych nowych kochanków. – Gdy ciotka chrząknęła znacząco, dodała: – Proszę cię, ciociu Gussie, tu nie ma niewinnych służących. Nie po tym, co się działo w tym domu.
Chociaż jej siostra nie zarumieniła się, Prudence poczuła pąs na policzkach na to przywołanie różnych wspomnień. Ledwie wyszły z becików, zaczęły zauważać paradę przystojnych mężczyzn, którzy odwiedzali ich matkę. Nie były jeszcze nastolatkami, kiedy rozszyfrowały szepty służby i zrozumiały, dlaczego tak się dzieje.
W kuluarach nazywano je „Skundlonymi Vraux”. Wiedziała, że tylko Gregory był synem jej prawowitego ojca, natomiast brata Christophera, ją i Temperance powszechnie uważano za dzieci z nieprawego łoża.
Choć bardzo przeżywała ostatni skandal, który mógł ponownie opóźnić jej szansę na znalezienie upragnionej miłości i rodziny, sprawiedliwość kazała jej zgodzić się z siostrą.
– Wiem, że mama stara się żyć mniej… wyzywająco, jak nam obiecała – stwierdziła ponuro.
– To nie jej wina, że mężczyznom łatwo wybacza się błędy przeszłości, ale nigdy kobietom – odparła Temperance.
– Nie zawsze zgadzałam się z jej skłonnościami do romansów – przyznała ciotka Gussie – ale mogłam jej tylko współczuć, gdy poślubiła mojego brata. Jego główną pasją były piękne przedmioty, które kolekcjonował. Pamiętam, jak pewnego ranka w pokoju śniadaniowym potknęłam się o jego najnowszy nabytek, był to jakiś ceremonialny miecz. Gdy krzyknęłam, że się skaleczyłam, od razu przybiegł, z tym ze mnie zignorował, a całą uwagę poświęcił mieczowi, czy broń Boże nie został uszkodzony!
– Gdyby tylko nie wybrał mamy do swojej kolekcji… – mruknęła Temperance.
– Cóż, nie ma co lamentować – orzekł Gregory. – Musimy zdecydować, co zrobimy, dlatego poprosiłem ciocię Gussie, żeby do nas dołączyła. Czy myślisz, że ten zgiełk ucichnie na tyle szybko, że moje siostry będą mogły się zaprezentować w tym roku?
– No cóż, od razu z samego rana dostałam dwa listy od znajomych i prawda jest taka, że wszyscy chcą wiedzieć, co się stało, czy to prawda, czy plotka. Sezon zaczyna się już za dwa tygodnie, Hallsworthy jest bliski śmierci, a Farnham wyjechał z Anglii i szybko tu nie wróci.
– Możemy to ukrócić – powiedziała Temperance. – Naprawdę, ciociu, myślisz, że kiedykolwiek uda nam się uciec przed reputacją mamy? Skoro jesteśmy jej blondwłosymi niebieskookimi podobiznami, to musimy być tak samo lekkomyślne i żądne miłosnych przygód, czyż nie? Wszyscy uważają nas za Siostry Skandalistki i nic tego nie zmieni. Ale powtarzam, że możemy to ukrócić, z podniesionymi głowami wkraczając w sezon. I niech się dzieje, co chce.
– I spotka was klęska. Wiem, że to niesprawiedliwe, moje dziecko – powiedziała ciocia Augusta, poklepując ją po ramieniu. – Rozumiem wasze rozgoryczenie. Walczcie o swoją przyszłość, o dobrą partię, o szczęśliwy ożenek. Tego dla was pragnie wasza mama, tak samo jak ja, ale niestety nie w tym sezonie. Tylko trochę później.
– Mówisz to już od czterech lat – ponuro skwitowała Prudence. – Najpierw, kiedy skończyłyśmy osiemnaście lat, twoja córka rodziła, potem zachorowałaś, w kolejnym roku zmarła ciotka Sophia, a rok temu Christopher ożenił się z Ellie. Jest kochana, ale wyciszenie pogłosek związanych z prowadzeniem się naszej matki zaraz po tym, jak nasz brat ożenił się ze słynną kurtyzaną, okazało się niemożliwe. A my już nie możemy dłużej czekać, bo będziemy za stare na znalezienie chętnych do ożenku mężczyzn!
– Powinnaś raczej współczuć tym dziewczętom, które zadebiutowały i wyszły za mąż – z kpiącym błyskiem w oku skontrowała Temperance. – Utknęły w domu z mężami, których trzeba zadowolić, i z dziećmi w drodze.
– Może ty im współczujesz! – krzyknęła Prudence, zapominając o typowym dla niej opanowaniu. – Ale mąż, który się o mnie troszczy, i normalny dom z dziećmi, to jest wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam.
– Żadna kobieta nie jest słodsza i bardziej urocza niż ty. – Skruszona Temperance uścisnęła ją. – Żadna bardziej nie zasługuje na szczęśliwą rodzinę. Przepraszam, że tak lekko wyraziłam się o twoich nadziejach. Wybaczysz mi?
– Wiem, że się droczysz. Wybaczcie mi, że jestem taka drażliwa.
– Ciociu, jeśli nie jesteśmy w stanie zdławić plotek, to co powinniśmy zrobić? – zapytał Gregory.
– Myślę, że najlepiej będzie, jeśli na jakiś czas zabiorę nasze panny z Londynu.
– Tylko nie do Entremeru! – zawołała Temperance. – Tam nie ma tam nic poza wrzosowiskami i kopalniami węgla. Nim upłynie miesiąc, umrę z nudów!
– Wiem, wychowałam się tam. – Ciotka wzdrygnęła się. – Ale proponuję przyjemniejsze miejsce. Wprawdzie z powodu rozpoczynającego się sezonu będzie tam mniej towarzystwa, niż bym chciała, ale moja droga przyjaciółka Helena twierdzi, że są tam doskonałe sklepy i biblioteki. Oraz tańce, koncerty, a także pijalnia…
– Masz na myśli Bath? – przerwała zdumiona Temperance. – Tak, jeśli za atrakcyjne uważasz pomaganie staruszkom w piciu tego obrzydlistwa. To jest prawie tak samo okropne jak Northumberland.
– Może miasto nie jest już tak modne jak kiedyś, ale wszystko jest lepsze od przaśnej wsi – zauważył Gregory.
– Z pewnością nie ma tam tylu atrakcji co w Londynie, ale dla damy, która jest bardziej zainteresowana towarzystwem niż zdobyciem bogactwa i tytułu, może to być dobre miejsce. Przynajmniej będziecie bywać i bez tych wszystkich szeptów o kolejnych romansach matki zyskacie szansę, by poznać kilku sympatycznych dżentelmenów. A jeśli nie znajdziecie nikogo odpowiedniego, to w przyszłym roku zaprezentujecie się w Londynie.
– Brzmi nieźle, a nawet doskonale – stwierdził Gregory. – I wydaje mi się, że to daje większe nadzieje na uwolnienie moich sióstr od kłopotów, niż gdybyśmy zdecydowali się na obarczony wielkim ryzykiem plan Temper.
– Ale większość pań już wie, że w tym roku miałyśmy zadebiutować – przekonywała Temperance. – Nie chcę, żeby pomyślały, że jestem tchórzem albo że wstydzę się mamy! To nie jej złe zachowanie spowodowało tę sytuację.
– Owszem, taka jest prawda, ale czy chcesz jeszcze bardziej pogrążyć matkę? – Ciotka Gussie podniosła głos. – Jeśli tak, to proszę, debiutuj i pogłębiaj skandal, do którego doszło nie z jej winy. I zamiast go wyciszyć, czego pragniesz, jeszcze go rozbuchasz! I już nigdy nie wyjdziesz za mąż! – Gdy zbita z pantałyku Temperance umknęła wzrokiem, dodała już łagodniej: – Twoja mama jako pierwsza namawiałaby cię do rozsądku.
– Kochana ciociu Gussie, zawsze służysz mi dobrą radą i powstrzymujesz przed zrobieniem czegoś głupiego – pogodnie stwierdziła Temperance, a jej złość zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. – Bardzo dobrze, nie będę szarżować na salony w tym sezonie. Ale nie zamierzam też marnieć w Bath. Zostanę w Londynie, dyskretnie okazując swoje poparcie dla mamy. Ponieważ do końca mych dni zamierzam pozostać w błogosławionym panieńskim stanie, jakie to ma dla mnie znaczenie? I jeśli obiecam, że ofiaruję mu wszystkie skarby, które odkryję w szerokim świecie, może uda mi się przekonać papę, żeby przekazał mi trochę grosza z mojego posagu, którego nie będę potrzebować, i pozwolił powłóczyć się po Europie. Ale ty, kochana siostro – spojrzała na Prudence – powinnaś pojechać do Bath. I z całego serca ci życzę, żebyś znalazła tam to, czego szukasz.
– Jesteś nieugięta i nie ruszysz się z Londynu? – zapytała ciocia Gussie.
– Choć bardzo będę tęskniła za siostrą, to tak, zostaję.
– Wolałbym, żebyś zabrała też Temper, dopóki ta awantura nie ucichnie – powiedział Gregory do ciotki, ignorując wściekłą minę kochanej siostrzyczki. – Z tym że jeśli możesz przynajmniej zabrać z widoku Prudence, to i tak będę wdzięczny. A więc spakujecie się i wyjedziecie do Bath tak szybko, jak to możliwe?
– Tak zrobimy. I mam nadzieję, że znajdziemy jej tam jakiegoś miłego dżentelmena – powiedziała lady Stoneway, spoglądając z sympatią na Prudence.
Sama nadzieja na to, że być może jednak nie wszystko stracone, sprawiła, że Prudence rozjaśniała.
–To byłoby wspaniałe! – wykrzyknęła.
– Uważaj, czego sobie życzysz, siostro – złowieszczo mruknęła Temperance.

Kiedy narada rodzinna dobiegła końca, Prudence i Temperance ruszyły do swoich pokojów.
– Naprawdę nie dasz się namówić, żeby pojechać z nami? Zawsze byłyśmy razem, bez ciebie poczuję się zagubiona – powiedziała Prudence, a fakt, że może zostać bez siostry bliźniaczki, zaczęła coraz boleśniej do niej docierać. Uspokajała się myślą, że choć rozstanie będzie trudne, to podczas pobytu w Bath może pojawić się nowa miłość. A także, w przeciwieństwie do siostry, która mimo protestów będzie musiała kiedyś stanąć przed ołtarzem, jej mąż na zawsze obdarzy ją bezgraniczną miłością i czułą opieką.
– Będę tęskniła za twoim rozsądkiem, który ostrzega mnie przed impulsywnymi i nieraz głupimi decyzjami – z uśmiechem odparła Temper. – Myślę jednak, że to dobry pomysł, aby ciocia Gussie zabrała cię z Londynu. Po ostatniej awanturze na pewno będą plotkować i gapić się na nas, gdziekolwiek pójdziemy.
– Dziękuję za przypomnienie. – Z natury dość nieśmiała i schowana w sobie Prudence nienawidziła sytuacji, gdy była wystawiana na widok publiczny, a w obecnej sytuacji… – Może przed wyjazdem uda mi się uniknąć modystki, a zakup nowych sukien odłożę do Bath. Już w zeszłym tygodniu było wystarczająco źle…
– Ach tak, u madame Emilie. – Temperance roześmiała się. – Kiedy ta wredna damulka się na nas gapiła.
– Była bardzo subtelna, prawda? – kwaśno dodała Prudence. – Zaraz po tym, jak zniknęłyśmy w przebieralni, teatralnym szeptem, by wszyscy usłyszeli, spytała: „A więc to są te Siostry Skandalistki?”.
– Gdybym nie miała na sobie tylko koszulki, wyskoczyłabym stamtąd, ukłoniła się jak tancerka operowa na bis i zawołała: „Voila, c’est nous !”.
– A ja miałam ochotę wyjść tylnymi drzwiami.
– Tylko po to, by w nocy zakraść się do tej damulki i udusić ją we śnie?
– Świetny pomysł – odparła rozbawiona Prudence. – Och, Temper, chciałabym traktować to z humorem, tak jak ty to robisz, ale uwiera mnie to jak kamyk w bucie. Tak bardzo chciałabym się go pozbyć! Tego skandalu, niepokoju, szeptów za plecami… Po prostu zostać panią Jakąśtam, żoną szanowanego dżentelmena, zamieszkać w małej posiadłości jak najdalej od Londynu i przechadzać się przed snem po pobliskiej wiosce, w której nigdy nie słyszano o Siostrach Skandalistkach, a mówiono by o mnie tylko z powodu moich cudownych dzieci i wspaniałego ogrodu!
– Z mężem, który cię kocha, pieści, całuje i tuli na kolanach… zamiast ojca, który ledwie toleruje uścisk dłoni.
Westchnęły, bo razem dzieliły to samo gorzkie wspomnienie lat prób i porażek w zdobywaniu sympatii człowieka, który wolał trzymać je ؘ– a także wszystkich innych, łącznie z żoną – na dystans. Choć Temper uparcie starała się zbliżyć do ojca, Prudence zrezygnowała z tych prób.
– Nie oczekuję, że doświadczę takiego szczęścia, jakie Christopher znalazł ze swoją Ellie – odparła Prudence. – Pragnę tylko spokojnego dżentelmena, który darzy mnie uczuciem jako kobietę i swoją żonę, a nie jako… relikt niesławy i skandalu. Który chce stworzyć rodzinę, w której każdego członka traktuje się z czułością.
– Rodzina, jakiej nigdy nie mieliśmy – wtrąciła Temper z przekąsem.
Na tę uwagę nie trzeba było odpowiadać, więc Prudence kontynuowała:
– Takiemu mężczyźnie mogłabym oddać całą swoją miłość.
– A on byłby najszczęśliwszym człowiekiem w Anglii! – Temperance zatrzymała się w progu swego pokoju. – Będę się modlić, żebyś poznała w Bath szanowanego wiejskiego dżentelmena, bo za kimś takim tęsknisz. A on poprosi cię o rękę, zamieszkacie w jego posiadłości i doczekacie się stadka pięknych dzieci, które będę mogła rozpieszczać. – Uśmiechnęła się. – No to do roboty. Musimy przejrzeć twoją szafę i sprawdzić, ile jeszcze sukni musisz zamówić w Bath, żebyś olśniła swojego wymarzonego bohatera.

Rozdział 1

Trzy tygodnie później porucznik lord John Trethwell, najmłodszy syn zmarłego markiza Barkleya, który niedawno wrócił z 2. Królewskiego Pułku Piechoty w Indiach, kuśtykał obok swej ciotki, lady Woodlings, w Sidney Gardens w Bath.
– Ach… – odetchnął głęboko – Bath wiosną!
– Pięknie tu, nieprawdaż? – powiedziała ciotka, gdy pomógł jej usiąść na ławce. – Chociaż to miasto nie oferuje tych wszystkich rozrywek, jakich taki poszukiwacz przygód jak ty mógłby sobie zażyczyć – dodała, odmierzając swój wywód uderzeniami laski o jego kolano.
– To nieeleganckie bić rannego człowieka. – Potarł chorą nogę.
– Och, nie chciałam… – zaniepokoiła się ciotka.
– Tylko się droczę, ciociu Pen. Nic złego się nie stało. Ale ty zakładasz, że kpię z pięknej wiosny w Bath i nie doceniam kwietniowej aury, gdy tak naprawdę po piekącym tropikalnym upale, gorącej dżungli i pogoni za wrogo nastawionymi tubylcami, powrót do chłodnej i spokojnej Anglii jest jak kojący balsam.
Ciotka popatrzyła na niego uważnie, jakby szukała oznak bólu, który starał się ukryć.
– Naprawdę wracasz do zdrowia, Johnnie? Nadal utykasz…
– Za jakiś czas dojdę do siebie. – W każdym razie miał taką nadzieję.
– Johnnie, zamierzasz w końcu odejść z wojska? Wiesz, że pragnę cię nakłonić do pozostania w Anglii…
– Na pewno skończyłem z armią – odparł, ignorując jej ostatnią uwagę. – Po siedmiu latach mam dość tych wszystkich restrykcyjnych i nie zawsze potrzebnych zasad, a także kłaniania się jakiemuś aspirującemu nuworyszowi, którego ojciec zapłacił za to, żeby został oficerem.
– Aspirujący nuworysze, no, no… – Ciotka zachichotała. – Krew zawsze się objawi, a twoja jest błękitna bez najmniejsze skazy, choć tak bardzo próbowałeś odciąć się od swojej rodziny. Nie, żebym cię za to winiła. Większość z nich to idioci.

W domu ktoś był.
Nawet w mroźnej ciemności grudniowej nocy Honora Blake mogła to wyczuć. Ze snu wyrwał ją instynkt nakazujący czujność, ale nie była przestraszona.
Odwagą dorównywała każdemu mężczyźnie, miała też pistolet skałkowy na stoliku nocnym. Była doskonałym strzelcem. Nauczyła się strzelać już w dzieciństwie, które spędziła w cieniu gór Blue Ridge w Wirginii. Trafienie niedźwiedzia z odległości dwudziestu kroków czyni cuda z odwagą dziewczyny.
Honora leżała nieruchomo, wytężając słuch, by wyłapać kolejne charakterystyczne skrzypienie nierównych desek podłogowych. Zazwyczaj ten stary, zmęczony dom, który przyprawiał ją o rozpacz, sprawiał same kłopoty – dach przeciekał, a drzwi były wypaczone – ale dzisiejszej wszystkie dźwięki były jej sprzymierzeńcami, pomagały śledzić kroki tego, kto poruszał się na dole.
Pomyślała z irytacją, że intruzi nawet nie próbują zachowywać się cicho. Czy byliby tak bezczelni, gdyby nadal miała męża? Czy sądzili, że samotna kobieta jest zbyt słaba, by rzucić im wyzwanie?
Jeśli tak właśnie myślą, to czeka ich niespodzianka. Ktokolwiek skrada się po jej włościach, wkrótce będzie żałował swego postępku.
Żałobne zawodzenie wiatru za oknem zagłuszyło lekkie kroki Honory, która zsunęła się z łóżka i narzuciła szal na koszulę nocną. Jej ręka była stabilna, gdy w świetle księżyca sprawdzała, czy pistolet jest nabity.
Odkąd jej mąż rozpłynął się w powietrzu, gdy pieniądze, na które liczył, nie pojawiły się, musiała radzić sobie sama. Przeklinała się codziennie za to, że pozwoliła mu zawrócić sobie w głowie, pojechała z nim do Anglii. Frank Blake był bardzo przystojny, umiał sprawić, że człowiek czuł się ważny i wyjątkowy W dodatku pojawił się właśnie wtedy, gdy Honora zaczęła wątpić, że kiedykolwiek wyjdzie za mąż. Mama i tata próbowali ją przekonać, że Frank nie jest tym, na kogo wygląda, ale Honora go kochała, a obiekcje rodziców sprawiły, że mocniej trwała w swym uporze. Marzyła o ślubie z Frankiem i wyjeździe do Anglii.
Przepaść między Honorą i rodzicami z czasem się pogłębiła. Honora nie zasłużyła na ciepłe powitanie, jakie by jej zgotowali.
Nie właśnie dlatego wciąż tu jestem, myślała. Honora musiała przyznać, że mieli rację. Jak mogłaby jeszcze kiedykolwiek stanąć przed nimi, wiedząc, jak źle odpłaciła za ich troskę? Zraniła ludzi, którzy kochali ją najbardziej na świecie. Teraz tkwię tysiące mil od domu, w rozpadającej się posiadłości, myślała. Bez męża, którego ostatnio widziałam trzy lata temu. Gdybym tylko posłuchała rodziców, gdybym nie myślała, że wiem najlepiej, mogłabym oszczędzić sobie tego nieszczęścia. Byłam młoda i naiwna, teraz jestem udręczoną i cyniczną kobietą po trzydziestce. A dzisiaj do mojego salonu zakradł się intruz. Czy może być jeszcze gorzej?
Nie zważając na chłód nocy, przeszła przez pokój i przyłożyła ucho do drzwi sypialni. Z drugiej strony dobiegały niewyraźne dźwięki, jakby ktoś przemykał w ciemności. Honora zacisnęła usta i otworzyła drzwi. Ktokolwiek był na dole, najwyraźniej jej nie słyszał. Bezgłośnie wyślizgnęła się z pokoju.
Teraz ostrożnie i powoli, nakazała sobie.
Zeszła po schodach i wyjrzała przez balustradę. Hol poniżej spowijała ciemność, Honora po raz pierwszy poczuła dreszcz niepokoju. Odważna czy nie, nadal była zupełnie sama w Wycliff Lodge, a od najbliższego sąsiada dzieliło ją pół mili. Jej służąca Mary wróciła na noc do swojego domku i nie pojawi się aż do następnego poranka. Była to jedyna pomoc, na jaką Honora mogła sobie jeszcze pozwolić, a po latach Mary stała się bardziej przyjaciółką niż służącą – i dobrze, bo nikt inny nie wydawał się szczególnie zainteresowany poznaniem Honory.
Być może tych, którzy mieszkali w pobliżu, niepokoił kolor jej skóry – bardzo jasny brąz dzięki afrykańskiemu dziedzictwu jej ojca. Może byli zdumieni, że przetrwała sama w rozpadającym się starym domu. Tylko jej obecność powstrzymywała budowlę przed całkowitym rozpadem, co było jedynym powodem, dla którego Frank pozwolił jej tu zostać. Żona doktora przyłapała jej kiedyś na rąbaniu drewna na opał, co uznała za niestosowne zachowanie dziwnej kobiety, którą pan Blake przywiózł z Ameryki. W miarę upływu lat Honora przyzwyczajała się do samotności, a jej samodzielność okrzepła. Obiecała sobie, że już nigdy nie będzie zależna od mężczyzny.
Kolejne uderzenie, tym razem głośniejsze, dobiegło z dołu i Honora znów poczuła niepokój. Pod cienką koszulą nocną serce zaczęło jej bić jak szalone, dłonie stały się wilgotne od potu. Po omacku zacisnęła mocniej palce na szalu i zeszła po schodach, z trudem oddychając.
Odwagi, pomyśl, co zrobiłaby mama, nakazywała sobie w duchu.
Jak zawsze na myśl o matce Honora poczuła tęsknotę za domem i przede wszystkim matką. Ojciec może i nauczył ją strzelać, ale z pewnością odwagę i hart ducha odziedziczyła po matce, Cicily Jackson. Ślub rodziców uznano za wielki skandal, córka białego właściciela plantacji poślubiła wolnego, ale czarnego człowieka. Dziadek Honory odciął tę parę od rodzinnych pieniędzy i zostawił bez grosza przy duszy. Trochę złagodniał, kiedy urodziła się jego wnuczka, próbował się pogodzić, ale było już za późno. Mama nie chciała mieć nic wspólnego z rodziną, która nie zaakceptowała jej męża, zaślepiona uprzedzeniami.
Mama i ojciec mogli liczyć tylko na siebie. Różnili się pod wieloma względami, ale Honora scementowała ich związek. Gęste, kręcone czarne włosy i mocno zarysowany podbródek odziedziczyła po ojcu, duże orzechowe oczy po mamie. Państwo Jackson mieli nadzieję, że ich ukochana córka znajdzie godnego siebie mężczyznę. Niestety zakochała się bez pamięci we Franku Drake’u, jego kłamstwa i fałszywe obietnice odebrały jej zdrowy rozsądek.
Weszła do holu i stanęła na chwilę, aby się pozbierać. Salon znajdował się po lewej stronie, drzwi były lekko uchylone, a kroki, stłumione przez wytarty dywan, były wyraźnie słyszalne. Po drugiej stronie tych drzwi czaiło się nie wiadomo co, może złodziej, a może coś bardziej przerażającego. Jedynym sposobem, aby się tego dowiedzieć, było zajrzenie do środka.
Pierwszy błysk światła zaskoczył ją, oświetlając zimny hol. Z pewnością nikt nie byłby tak bezczelny, żeby włamać się, a potem rozpalić ogień i poczuć się jak w domu, prawda? Nie mogąc uwierzyć własnym oczom, Honora zesztywniała, gdy światło stało się jeszcze jaśniejsze.
Zapalili świece? Weszli do mojego domu w środku nocy, rozpalili ogień i zapalili moje świece? Te, które muszę oszczędzać, żeby przetrwać zimę? Jak śmieli!
Złość ją rozgrzała, już niemal nie czuła zimnego przeciągu, który hulał wokół. Kimkolwiek była ta osoba, posunęła się za daleko w swojej arogancji, więc Honora, napędzana gniewem, zebrała się na odwagę i wtargnęła do pokoju.
– Masz zostać dokładnie tam, gdzie jesteś!
Trzymała mocno pistolet, celując prosto w mężczyznę klęczącego przed kominkiem. Zamierzał wstać, ale najwyraźniej rozmyślił się, gdy dostrzegł pistolet.
– Jeszcze jeden krok i już nigdy nie zrobisz kolejnego. Kim jesteś i co tu robisz w środku nocy?
Intruz powoli przysiadł na piętach, nie odrywając wzroku od twarzy Honory. Jego rysy trudno było dokładnie zobaczyć, ale chyba nie wyglądał na przestraszonego. Miał mocną szczękę i proste, kasztanowe brwi. Był wręcz zadziwiająco spokojny, jakby trzymała bukiet kwiatów. Czy on myślał, że można ją lekceważyć?
Ciemne oczy nieznajomego lśniły w blasku ognia, a jego włosy, z rzadka przyprószone siwizną na skroniach, były rozwichrzone. Nie dało się określić jego wzrostu, na pierwszy rzut oka wyglądał na czterdziestolatka. Pod drogim ubraniem widać było szczupłą sylwetkę, z której byłby dumny znacznie młodszy mężczyzna. Gdyby Honora zobaczyła go pięć lat temu, wydałby się jej pociągający, ale to było, zanim wyniosła nauczkę ze związku z Frankiem.
– I co?
– Proszę wybaczyć. – Mężczyzna pochylił głowę w geście, który Honora mogłaby uznać za przepraszający, gdyby była w lepszym nastroju. – Nie wiedziałem, że pani tu jest. Kiedy zobaczyłem, w jakim stanie jest to miejsce, pomyślałem, że wszyscy mieszkańcy musieli wyjechać. Przebyłem długą drogę i pomyślałem, że przenocuję tutaj, zanim rano będę kontynuował poszukiwania.
Jego spojrzenie powędrowało w kierunku brudnych zasłon i dużej plamy wilgoci na suficie, a Honora poczuła, że ogarnia ją nagły wstyd. Frank pozwolił jej mieszkać w Wycliff. Zupełnie jakby zapomniał, że miał żonę. Frank miał lepsze rzeczy do roboty, inne miejsca do życia, i Honora wątpiła, czy kiedykolwiek poświęcił choć chwilę na zastanowienie się nad losem porzuconej żony.
– Oczywiście, że nadal tu mieszkam. Ale kto pana przysłał? I jeszcze nie powiedział mi pan, jak się nazywa.
Mimo jej napastliwego tonu i wycelowanego pistoletu, nieznajomy zachował spokój. To wzbudziło jej podziw, na szczęście szybko się opamiętała.
– Jestem lord Lovell, pani Blake. Bo pani jest, jak mniemam, panią Honorą Blake?
Gdy skinęła głową, zaczął ostrożnie podnosić się na nogi, wyciągając ku niej rękę.
– Moje odwiedziny mają związek z pani mężem. Spotkaliśmy się na przyjęciu karcianym jakieś półtora roku temu, choć dopiero niedawno dowiedziałam się, że jest żonaty.
Szok nieco zdekoncentrował Honorę. Oparła się z powrotem o framugę drzwi, wciąż trzymając w ręku pistolet, ale teraz mogła się skupić jedynie na słowach Lovella. Wzmianka o mężu zaskoczyła ją, pewnie dlatego dopiero po chwili zauważyła, że tajemniczy gość zrobił ostrożny krok do przodu.
Frank go przysłał? Nie kontaktował się ze mną od dawna, pomyślała. Odkąd trzy lata temu nie przyjęła spadku po dziadku, Frank po prostu zniknął. Nie chciała mieć nic wspólnego z pieniędzmi zarobionymi na plantacjach tytoniu, na których zatrudniano niewolników. Wolałaby być biedna jak mysz kościelna, niż przyjąć bogactwo skażone ludzkim cierpieniem. Frank nie miał takich obiekcji, czekał, aż jej dziadek umrze. Kiedy odrzuciła spadek, nic nie było w stanie zatrzymać go przy żonie. Przynajmniej wyszło na jaw, dlaczego się z nią ożenił.
Honora zacisnęła zęby. Oczywiście, Frank i ten pan na pewno byli przyjaciółmi. W pewnym sensie byli do siebie podobni, zauważyła teraz. Obaj byli tak pewni siebie i na tyle przystojni, że przyciągali wzrok każdej kobiety. Bez wątpienia mężczyzna, który stał przed nią, był takim samym draniem jak jej mąż, i na tę myśl poczuła ostre ukłucie niechęci.
– Ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzę, jest to, by przyjaciel Franka spędził choćby minutę dłużej w tym domu. W końcu podobieństwa się przyciągają, a żaden człowiek honoru nie dążyłby do znajomości z moim mężem. I jeśli oczekuje pan, że pański tytuł zrobi na mnie wrażenie, to obawiam się, że się pan rozczaruje. Nie można włamywać się do cudzych domów, nawet jeśli zna się ich właściciela.
Lord Lovell wzruszył ramionami ze swobodą ludzi przyzwyczajonych do robienia tego, co mu się podoba i kiedy mu się podoba.
– Drzwi do ogrodu wymagały tylko delikatnego pchnięcia. I mówiłem już, że w ciemności ten dom wyglądał na niezamieszkały. Proszę mi wybaczyć tę pomyłkę, ale nie jestem pewien, czy można mnie za nią winić.
Honorę ponownie się zirytowała. To prawda, że ta posiadłość pamiętała lepsze dni, lecz powolny upadek rozpoczął się na długo przed tym, jak Frank sprowadził do Anglii swoją narzeczoną. Od czasu, gdy ją opuścił, Honora nie mogła zrobić nic, aby powstrzymać ten proces. Niegdyś piękne pokoje były prawie puste i ponure, ściany zaczynały pękać. Tylko dzięki dzierżawie kilku pól mogła się utrzymać, stać ją było na podstawowe rzeczy, ale na niewiele więcej. Mama i tata przysłaliby pieniądze, gdyby poprosiła, ale Honora spaliłaby się ze wstydu, gdyby musiała przyznać, jak bardzo myliła się co do Franka. W rzadkich listach do Wirginii opisywały tylko niektóre aspekty tutejszego życia. Sposób, w jaki rozstała się z rodzicami, był otwartą raną, którą trudno było uleczyć.
– To nie wyjaśnia, dlaczego pan tu przyjechał. Proszę kontynuować, zamieniam się w słuch. – Wiedziała, że jej głos brzmi ostro, ale nie potrafiła się opanować. Przez tego irytującego nieznajomego i wspomnienia o Franku jej serce stwardniało jak kamień, znów zawładnął nią gniew. Miała dość mężczyzn, którzy uważali, że skoro nie brak im urody i wdzięku, wolno im więcej niż innym. Frank nie raczył nawet przyjść do niej osobiście, zamiast tego wysyłał tego człowieka, by ją nastraszył. Z pewnością lord Lovell nie zasługiwał na uprzejmość, skażony swoją znajomością z człowiekiem, który zrujnował życie Honory. – Czego tak bardzo chce mój podły mąż, że pana tu przysłał? Czy chodzi o pieniądze? Przegrał wszystkie swoje, a teraz żąda moich? Mam nadzieję, że nie, bo dobrze wie, że nic nie mam.
Jej nieproszony gość zawahał się, po raz pierwszy stracił pewność siebie, a Honora uśmiechnęła się ponuro na myśl, że w końcu go wtrąciła z równowagi. Bez wątpienia był bardziej przyzwyczajony do tego, że kobiety raczej uśmiechają się do niego i podziwiają go. Jego tytuł i ujmująca twarz prawdopodobnie znajdowały uznanie wszędzie, gdzie się pojawił.
Cóż, nie tutaj. Jeśli Frank go przysłał, myśląc, że ten człowiek mnie zauroczy, to będzie bardzo zdziwiony, gdy się okaże, że plan się nie powiódł, pomyślała z satysfakcją.
Lord Lovell zrobił kolejny krok w jej stronę, a Honora cofnęła się, nagle zaniepokojona powagą malującą się na jego twarzy. Zmarszczył brwi, a jego i tak już głęboki głos stał się jeszcze głębszy. Jego słowa dotarły do uszu Honory, ale nie miały żadnego sensu.
– On już nie potrzebuje żadnych pieniędzy, proszę pani. Przykro mi to mówić, ale pani mąż nie żyje.

Isaac patrzył, jak pani Blake powoli opada na wytartą sofę niedaleko drzwi. Pistolet wypadł jej z dłoni i wylądował z cichym stukotem na podłodze, ale ona zdawała się tego nie zauważać.
– Frank? Nie żyje?
Wpatrywała się w niego, jakby podejrzewała, że ją okłamał. Oczy miała szeroko otwarte, usta rozchylone. Wyglądała teraz bezbronnie, ale to przecież nie jego sprawa.
– Zrobiłem to, z czym przyjechałem, i na tym moja misja się kończy.
Odwrócił twarz i jak zwykle postanowił o tym nie myśleć. Nie miał żadnego powodu, by tak się czuć, a jednak wciąż coś nie dawało mu spokoju. Tak było od tamtej pamiętnej nocy tydzień temu. To niepokojące uczucie wzmogło się na widok uderzającej urody wdowy po Franku.
Niech cię szlag, Blake. Ujawniłeś, że masz żonę, dopiero gdy umierałeś? Zostawiłeś mi zadanie odnalezienia i poinformowania twojej żony. Dlaczego? Czyżbyś myślał, że okażę litość żonatemu mężczyźnie? Jednak po tym, co zrobiłeś Charlotte, nie pozostawiłeś mi wyboru. Ta sytuacja wymagała zdecydowanego działania.
Żona Franka nadal siedziała nieruchomo, a jej czarne, zmierzwione loki lśniły w tańczącym świetle ognia. Była o wiele bardziej atrakcyjna, niż się spodziewał. Zastanawiał się przez chwilę, jak Frank mógł nie doceniać takiej wyjątkowej urody. Choć pierwszy kontakt z panią Blake był co najmniej… niecodzienny. Co za kobieta wpada do pokoju w koszuli nocnej, wymachując pistoletem? Była jak Walkiria, która postanowiła rzucić mu wyzwanie. Może nic dziwnego, że Frank od niej uciekł, uroda to nie wszystko. Nie był odważnym człowiekiem, pomyślał Isaac z lekką pogardą. Być może żona była dla niego zbyt wielkim wyzwaniem, więc szukał szczęścia gdzie indziej.
Na myśl o zalanej łzami twarzy biednej Charlotte zakłuło go w sercu. Aż zagryzł wargi, przypominając sobie tę straszną noc. Jego młoda podopieczna była taka naiwna, zbyt ufna… Ale musiał przyznać, że i on uważał Blake’a za przyjaciela, obdarzył go zaufaniem. Dlaczego założył, że ten łajdak nie potraktuje Charlotte tak, jak – Isaac musiał przyznać – sam kiedyś traktował kobiety? Może jego zachowanie nie było tak podłe, jak zachowanie Franka, ale powinien pamiętać, gdzie zaczęła się ich przyjaźń. Poznali się przy stoliku karcianym w jakiejś brudnej melinie, gdzie wino lało się strumieniami, a lord Lovell nie był obojętny na wdzięk tamtejszych dziewek. Frank wprawiał go w dobry nastrój swoim błyskotliwym dowcipem i skłonnością do ryzyka. Czasami grali aż do wschodu słońca. Isaac cieszył się, że znalazł przyjaciela, z którym, jak się wydawało, miał wiele wspólnego. Odkąd prawda wyszła na jaw, Isaaca dręczyło poczucie wstydu i winy.
Charlotte miała ledwie szesnaście lat, do cholery, była niewinną panienką, a Frank zrobił jej dziecko i miał czelność twierdzić, że nie jest jego.

Podsłuchując, nigdy nie usłyszysz o sobie niczego dobrego, jak mówiło przysłowie. Christos Drakakis zgrzytnął zębami. Stał w mniejszej z dwóch połączonych ze sobą sal konferencyjnych. Nie przybył tam jednak, by podsłuchiwać. Oba pomieszczenia były puste, gdy wszedł zaledwie pięć minut wcześniej.
– Myślałem dotąd, że jesteśmy jeszcze daleko od prawdziwej katastrofy, ale kiedy zobaczyłem dziś jego twarz, wiedziałem już wszystko. Od ostatniej przegranej przez niego sprawy minęły trzy lata. Nie było mnie przy tym, ale wiem, że pospadało sporo głów.
Słowa te wypowiedział z autentycznym przerażeniem Gary Willis, jeden z pracowników Christosa. On sam przyszedł do sali konferencyjnej prosto ze swojego biura, znajdującego się na jednym z najwyższych pięter wieżowca.
Christos nigdy nie brał pod uwagę możliwości poniesienia porażki. Wręcz przeciwnie. Od początku wiedział, jak proces miał się potoczyć i w jaki sposób zakończyć.
Pierwsza klęska poraziła go. Poprzysiągł sobie potem, że już nigdy nie spuści z oka celu, jakim jest zwycięstwo. Drugą sprawę przegrał, ponieważ klient, którego reprezentował, okazał się patologicznym kłamcą.
Teraz Christos kompletnie stracił kontrolę nad przebiegiem sprawy. Pomimo że przeanalizował każdy z możliwych scenariuszy, prześledził wszystkie najdrobniejsze tropy i wyszukał najsłabsze punkty przeciwnika.
Wszystko powinno było pójść po jego myśli.
A jednak nie poszło. Porażka dotknęła najbardziej jego przyjaciela i klienta, Kyriosa, ale sam Christos bardzo źle zniósł trzecią przegraną sprawę w przeciągu ostatnich pięciu lat.
– Czy to aby na pewno tylko przez tę sprawę? Nasz drogi przełożony zachowuje się niczym Wlad Palownik już od dwóch miesięcy, a sprawę wzięliśmy zaledwie trzy tygodnie temu!
Żołądek Christosa wykręcił się na drugą stronę. Porównanie do Wlada Palownika było, musiał przyznać, jak najbardziej na miejscu. Postępował tak od tamtego „incydentu”. Sprawę pogarszały naciski, które od jakiegoś czasu wywierał na nim dziadek.
– Coś się jeszcze wydarzyło? – usłyszał głos Bena Smitha, kolejnego ze współpracowników.
– Nie mam pojęcia.
Tak – pomyślał Christos niechętnie. – Wydarzyło. Chwila słabości z osobistą asystentką. Powinna już dawno ulecieć w niepamięć, a jednak tkwiła w jego głowie na przekór logice.
Byli razem na późnej kolacji w towarzystwie doradcy podatkowego Christosa oraz niezwykle sympatycznej pary, która postanowiła rozstać się w najbardziej stylowy i polubowny sposób, jaki można sobie wyobrazić. Później przenieśli się do należącego do małżonków klubu, gdzie wypili kilka drinków.
Wszystko przebiegało normalnie, aż pod koniec nocy… przekroczyli granicę.
Na wspomnienie tamtych wydarzeń krew spłynęła mu niżej. Zacisnął mocno szczęki, próbując pozbyć się natrętnych, niedających spokoju myśli. Wkrótce tematem podsłuchiwanej rozmowy stała się ich bohaterka i sprawczyni.
– Alexis Sutton powinna zostać ogłoszona świętą za cierpliwość, jaką mu okazuje. Jeszcze nigdy nie widziałem, by cokolwiek zmąciło jej spokój.
Christos doskonale pamiętał noc sprzed dwóch miesięcy, podczas której nie była w ogóle spokojna. Nie opuszczała jego myśli.
Pogrążył się w pożądaniu i wspomnieniach. Co gorsza, wszystko wskazywało na to, że Alexis nie przeżywała niczego podobnego.
Zdawał sobie sprawę, że przez to wszystko chodził zły i naburmuszony. Nie łączył tego jednak z tą fatalną, przegraną sprawą. Już bardziej obwiniał o to dziadka i jego niekończące się, niedorzeczne żądania.
– Na wszelki wypadek zadzwoniłem do żony i zapowiedziałem jej, żeby nie spodziewała się mnie w domu przed północą.
Słowa Willisa wyrwały Christosa z zamyślenia.
– Daj spokój, to idiotyczne. Jestem umówiony na drinka z pewną seksowną stażystką w barze naprzeciwko. Moja sekretarka sześć razy próbowała zdobyć tam rezerwację. Nie odwołam tego.
– Pewnie też bym tak zrobił w twojej sytuacji – westchnął Willis ponuro.
Christos szarpnął drzwi i wparował do sąsiedniego pomieszczenia. Obrzucił mężczyzn beznamiętnym spojrzeniem. Na jego widok ich twarze zaczęły nabierać po kolei wszystkich kolorów tęczy.
– Willis, prześlij żonie bukiet ulubionych kwiatów na poczet wydatków służbowych. Dodaj list z przeprosinami ode mnie, ponieważ nie zobaczy cię w domu przez najbliższy tydzień. Smith – odwrócił się do drugiego z mężczyzn i kontynuował niebezpiecznie spokojnym tonem: – ty pokryjesz przeprosiny wobec tej dziewczyny ze swojej kieszeni. Też nie ujrzysz w najbliższych dniach zbyt wiele światła dziennego. Wszystkie twoje dotychczasowe sprawy zostaną rozdzielone pomiędzy kolegów. Do rana oczekuję od was wstępnego raportu, z wyjaśnieniem, jak mogliśmy nie wiedzieć o istnieniu tego dziecka z nieprawego łoża. Zrozumiano?
Obaj skinęli skwapliwie.
Christos odwrócił się w stronę drzwi.
– Proszę pana?
Spojrzał na Smitha. Ten nerwowo uniósł brwi.
– Hm… jeśli chodzi o to, co mówiliśmy…
– Mieliście rację. Nie lubię przegrywać. I tak, tym razem również spadnie kilka głów. Macie wyjątkową szansę, by zadbać o to, żeby nie były wasze. A w przyszłości, jeśli zechcecie sobie poplotkować jak nastolatki, upewnijcie się, że jesteście sami.
Wyszedł, ignorując brzęczący w kieszeni telefon. Mijał po drodze pracowników, którzy obrzucali go ukradkowymi, płochliwymi spojrzeniami. Mógł to zrozumieć.
Wieści o porażce rozniosły się i nikt nawet nie śmiał odezwać się do niego. Christos Drakakis był samotną wyspą, bynajmniej nie gościnną. Cieszył się ze swojej reputacji, dzięki której udało mu się w wieku dwudziestu sześciu lat zostać partnerem w kancelarii, a niedługo później stać na czele jednej z najlepszych firm prawniczych na świecie.
Wszedł do windy i wcisnął guzik na penthouse na ostatnim piętrze. Dopiero wtedy wyjął z kieszeni komórkę, lecz nie po to, by odebrać nerwowe połączenia od klienta. Wysłał krótką i konkretną wiadomość do osobistej asystentki, która zajmowała o wiele za dużo miejsca w jego głowie.
Odpowiedź Alexis Sutton była równie zwięzła. Po upływie pięciu minut zjawiła się w drzwiach apartamentu.
– Espresso czy szklaneczkę Macallana? – zapytała.
Christos wyjął ręce z kieszeni i kilkoma długimi krokami znalazł się tuż przy niej.
– Gdybym chciał drinka, sam bym go sobie zrobił. Przyniosłaś listę, o którą cię prosiłem? – niemal warknął, jednak jej nawet nie drgnęła powieka.
Zdawał sobie sprawę, że nie był najłatwiejszym człowiekiem do współpracy, lecz ona umiała zachować w jego obecności zimną krew. Dlatego tak długo utrzymała się na tym stanowisku. I dlatego rok temu, kiedy delikatne wskazówki dziadka zamieniły się nagle w realne groźby, złożył jej tę propozycję. Realizacja planu przebiegała gładko przez kolejnych dziesięć miesięcy. Aż do chwili, kiedy wyjątkowo miła kolacja z klientami i asystentką zamieniła się w noc, której nie mógł zapomnieć.
– Przyniosłam.
Spędził wiele minut, analizując barwę jej głosu. Bywała szorstka, czasem ostra. Przebijała przez nią lekka chrypka, która rozpalała w nim ogień. Pragnął usłyszeć, jak wykrzykuje jego imię. Ponownie.
– Wciąż uważam, że whisky pomogłoby ci się odprężyć. W pięć minut wyrzucisz z siebie wszystko i wracamy do pracy.
Christos podszedł jeszcze bliżej. Cenił jej rozsądek i praktyczność, ale to już nosiło znamiona niesubordynacji.
– Wydaje ci się, że do kogo mówisz?
Uniosła głowę. Miała czekoladowe oczy ze złotymi plamkami, które zawsze wywierały na nim wrażenie, jakby były gotowe zapłonąć żywym ogniem. Nie odpowiedziała od razu. Dała mu czas, podczas którego napawał zmysły jej jedwabistymi, kasztanowymi włosami, kuszącym błyskiem pomadki na pełnych ustach, wąską talią przepasaną skórzanym paskiem i kwiatowymi nutkami ulubionych perfum. To wszystko ponownie przywołało falę niechcianych wspomnień.
– Do wielkiego Christosa Drakakisa, przed którym przeciwnicy i sędziowie trzęsą się jak osika.
– A więc wiesz, że w tej chwili nie jestem w najlepszym nastroju, by mnie drażnić.
– Tak. I ktoś musi zapłacić za to, co się stało. Ktoś z listy, którą ci przygotowałam. Wiem także, że jesteś w nastroju „wyżyjmy się na Alexis”. Zatem, skoro określiliśmy już zakresy naszej świadomości, na co masz ochotę? – Uniosła filiżankę i szklankę do whisky. – Jedno stygnie, a w drugim roztapia się lód.
Jej przemowa rozdrażniła go i uspokoiła zarazem.
– Ani jedno, ani drugie. Poproszę o listę.
Opuściła ramiona.
– Wysłałam ci ją już na telefon. Na dole mam jeszcze kilka akt do zebrania. Powiedz mi, na których ci zależy, i je przygotuję.
Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi, zgrabnie kołysząc biodrami, opiętymi przez ciemnogranatową spódnicę ołówkową. Idealnie podkreślała jej profesjonalny charakter. Opanowała do perfekcji sztukę odchodzenia od niego.
– Alexis – rzucił ostrzegawczo.
Doszła do stolika kawowego na środku salonu. Poczekał chwilę, aż wyciągnęła ręce, by odstawić drinki.
– Stój.
Zamarła i spojrzała mu w oczy.
Podszedł do niej wolnym krokiem, starając się maksymalnie kontrolować swoje odruchy, pomimo że w brzuchu ulokował mu się nerwowy ciężar. Podobny do tego, którego doświadczył zeszłego wieczoru po telefonie od dziadka.
Teraz twój kuzyn ma szansę…
Okrążył Alexis i wyjął z jej dłoni maleńką chińską filiżankę. Jednym łykiem opróżnił gorącą zawartość naczynia. Następnie powtórzył to z bursztynowym płynem w kryształowej szklance.
Uderzenie kofeiny połączone z uspokajającą falą alkoholu rozlało się po żyłach Christosa. Rozpiął marynarkę i poluźnił węzeł krawata, po czym całkiem go ściągnął. Usiadł na sofie i nie spuszczając wzroku z Alexis, rozpiął trzy guziki koszuli. W najmniejszym stopniu nie poczuł zażenowania, widząc przypływ emocji na jej twarzy. Nie była na niego odporna, pomimo że po tamtej nocy starała się odgrodzić wysokim murem.
Jego trzy wcześniejsze asystentki, bardzo profesjonalne i skuteczne, próbowały z czasem przenieść ich zawodową relację na bardziej prywatną sferę. Christos czekał, aż Alexis zacznie dawać podobne sygnały, lecz nie doczekał się. Była superprofesjonalna i wyprzedzała jego potrzeby. Dopiero po upływie mniej więcej roku spostrzegł, że w pewien sposób go „wyczuwała”. Jednak nawet wtedy żelazną dyscypliną ucinała wszelkie niedopowiedzenia.
Aż do tamtej nocy.
– Wypiłem kawę i whisky – powiedział, zdając sobie sprawę, że zapragnął obu tych rzeczy w chwili, w której ujrzał je w dłoniach Alexis. Rzeczywiście wlały w jego wnętrze solidną dawkę spokoju. – A teraz jesteś gotowa spełnić moje polecenia?
Wysunęła końcówkę języka, zwilżając usta. Ten widok rozpalił ogień w jego piersi. Wiedział, że stąpał po kruchym lodzie. Nie chciał stracić Alexis ani narażać na szwank ich prywatnej umowy, którą zawarli. Przepracowała z nim trzy lata, bo była najlepsza, lecz jeśli miał spełnić oczekiwania dziadka, świadomość, że nie została wykuta z lodu, była mu jak najbardziej na rękę.
– Jeśli twoje polecenie dotyczy połączenia cię z Demitrim, to tak. Biedak odchodzi od zmysłów po ogłoszeniu wyroku. Poinformowałam go, że oddzwonisz do godziny.
To przypomniało mu o katastrofie, która musiała zostać naprawiona. A on nigdy nie uchylał się przed wyzwaniami.
Alexis cofnęła się o krok.
– Za pięć minut?
Była już niemal przy drzwiach. Profesjonalna i opanowana.
– Za trzy. – Zapiął guziki koszuli i zawiązał węzeł krawata. – Upewnij się, żebym dostał na biurko kompletny stenogram z dzisiejszej rozprawy.
– To była pierwsza rzecz, którą zrobiłam, gdy się dowiedziałam o wszystkim. – Spojrzała znad ramienia.
Na jego ustach zagościł cień uśmiechu.
– Uważaj Alexis. Chyba nie chcesz doprowadzić mnie do stanu, w którym wyobrażę sobie, że spełnisz każdą moją zachciankę?
– Jestem tu po to, by spełniać każdą twoją zawodową zachciankę. Jeśli nie chcesz, bym była tak zaangażowana, może powinnam znaleźć pracodawcę, który będzie umiał to docenić?
– To groźba?
Wiedział, że nie była to wyłącznie czcza pogróżka.
Miesiąc wcześniej natknął się na mejl, w którym „łowcy głów” zaproponowali Alexis potężną pensję i niezwykle bogaty pakiet świadczeń socjalnych, jeżeli zdecydowałaby się zmienić pracodawcę. Już sam fakt istnienia tego mejla podrażnił jego ambicję. Poprosił wówczas dział kadr o przygotowanie półrocznej recenzji jej pracy i podniósł wynagrodzenie Alexis o trzydzieści procent.
– Nie, proszę pana – zaprzeczyła. – Zwykłe przypomnienie, że oboje dysponujemy jakimiś możliwościami.
– „Proszę pana”?
– To właściwa forma grzecznościowa. Co z nią nie tak?
Dotąd zwróciła się do niego w ten sposób tylko podczas rozmowy o pracę. Nie cierpiał słyszeć tego wyrażenia z jej ust. Podszedł do drzwi, otworzył je i przytrzymał, by mogła przejść.
– Nigdzie cię nie wypuszczam. Jeszcze z tobą nie skończyłem.
Skinęła lekko. Oboje wyszli na korytarz i ruszyli w kierunku windy.
– Miło mi to słyszeć.
Wcisnął guzik, choć początkowo chciał go wgnieść do środka. Dzięki Alexis był spokojniejszy, co musiał niechętnie przyznać przed samym sobą. Opanowanie, jakie prezentowała w obliczu jego rozbuchanego greckiego temperamentu, było godne najwyższej ceny.
Po chwili drzwi windy otworzyły się. Christos wkroczył do swojego prawdziwego królestwa. Królestwa, które zbudował mozolnie, cegiełka po cegiełce, by zyskać pewność, że już nigdy ludzie pokroju jego ojca nie będą mieli szansy wykorzystać słabości i bezradności swoich ofiar. Zmuszał dręczycieli do płacenia najwyższej ceny.
Przed stawieniem czoła niespodziewanej porażce miał do załatwienia jeszcze jedną ważną sprawę. Musiał zabezpieczyć pięć kilometrów kwadratowych ziemi na jednej z wysp Morza Egejskiego. Było to miejsce, gdzie odnalazł spokój podczas swojego dzieciństwa. Tam ukształtował się mężczyzna, którym był obecnie i tam zaznał akceptacji. Kto wie, może nawet miłości?
Wzdrygnął się. Był owładnięty potrzebą posiadania Drakonisos. Nie wyobrażał sobie nawet, że mógłby bezczynnie pozwolić dziadkowi na zapisanie jej kuzynowi. Aby temu zapobiec, musiał jeszcze raz powrócić do umowy, jaką zawarł z Alexis. Ich prywatnego układu.
– Alexis.
Coś w jego głosie sprawiło, że zamarła.
– Czy jeszcze czegoś potrzebujesz?
– Tak. Nadeszła pora, by powtórzyć twoją drugą rolę.
Pobladła.
– Ale… jest dopiero czerwiec. Nie mieliśmy wyjeżdżać do Grecji przez następne dwa miesiące – odezwała się drżącym głosem.
– Nastąpił nieoczekiwany rozwój wydarzeń.
Oczy Alexis zrobiły się jeszcze większe.
– Co to dokładnie znaczy?
– To znaczy, że nadszedł czas, żebyś znowu stała się moją żoną, Alexis.

Nie dało się temu zaprzeczyć. Według dokumentu, który przechowywała w kącie szafki na bieliznę, była panią Alexis Drakakis, żoną prawnika milionera Christosa Drakakisa, przyszłego spadkobiercy fortuny swojego dziadka, wartej kilka miliardów euro.
Od czasu do czasu Alexis przyglądała się temu aktowi ślubu, zastanawiając się, czy postąpiła słusznie, czy może dała się omotać szaloną propozycją szefa.
Utknęła w tym układzie na trzy lata. Początkowo nawet udawało jej się podchodzić do niego jak do pracy. I zapomnieć o jego niezwykłości. O akcie ślubu leżącym obok pudełeczka, w którym znajdował się platynowy pierścionek zaręczynowy z pięciokaratowym brylantem oraz pasująca do niego obrączka. O chwili, w której Christos beznamiętnie podarował jej to wszystko podczas uroczystości w urzędzie miejskim w Marylbone rok temu.
Dwa razy do roku, kiedy odwiedzali Costasa Drakakisa w Grecji, Alexis zakładała tę biżuterię. Był to dowód na spełnienie żądań dziadka, by wnuk się wreszcie ożenił.
– Alexis, słyszysz mnie? – dotarł do niej zdecydowany głos Christosa.
Jak gdyby mogła uwolnić się od niego tak łatwo. Każdy wyraz, który wypowiadał, odciskał się głęboko w jej spragnionej duszy.
Odchrząknęła.
– Tak, słyszę. Czekam po prostu na więcej szczegółów.
Gorący płomień błysnął w oczach Christosa. Sygnalizował, że zbliżyła się do niebezpiecznej granicy. Jednocześnie wyrażały szacunek dla jej hardej postawy.
– Nie zostałem w pełni poinformowany o powodach. Wiem tylko, że muszę być w Grecji. I ty też. Jako moja żona.
Żona.
Myślała o sobie w ten sposób dwa razy do roku. Za każdym razem to słowo wywoływało w niej potężny wstrząs.
– Jeśli nie wiesz na sto procent, to może nie będę musiała…
Potrząsnął głową.
– Według naszej umowy masz mi towarzyszyć za każdym razem, kiedy odwiedzam Drakonisos. W zamian za to utrzymuję twój mały cenny projekt.
Projekt. Część jej sekretnego układu z Christosem. Kolejny pretekst, by czuć się potrzebną. I jedyny sposób na podtrzymanie więzi z miejscem, które mogła uważać za dom.
Dom Nadziei.
Nie mogła pozwolić na to, żeby został zrównany z ziemią.
Christos zgodził się finansować dom dziecka bezterminowo. W zamian za zgodę na odgrywanie roli jego żony przez trzy lata. To był główny argument za tym, że podjęła tę decyzję. Dom Nadziei stanowił jedyny stały punkt odniesienia dla Alexis po tym, jak została porzucona przed drzwiami organizacji charytatywnej w centrum miasta.
Gdy Christos zaproponował jej ten układ, akurat miała za sobą przygnębiającą rozmowę z dyrektorką domu dziecka. Było to wówczas najlepsze i jedyne rozwiązanie. Za jednym zamachem zdejmował potężny ciężar z piersi Alexis i sprawiał, że dom mógł w dalszym ciągu być schronieniem dla tych dzieci, które nie mogły liczyć na nic innego.
Z racjonalnego punktu widzenia powinna się uważać za podwójnie wygraną. Uratowanie Domu Nadziei w zamian za dwutygodniowe wakacje na cudownej greckiej wyspie, dwa razy w roku. Czy mogła wyobrazić sobie lepszy scenariusz?

To musi być pomyłka.
Giacomo Dante Volterra nie mógł uwierzyć własnym oczom. Pokręcił głową. Był jednym z najbogatszych ludzi we Włoszech. Właścicielem wielu nieruchomości, drogich samochodów i dzieł sztuki. Kiedyś uprawiał sporty ekstremalne. Zacisnął usta. Ale to już przeszłość.
Teraz jednak był naprawdę skołowany. Czekał na nią w gabinecie, coraz bardziej zniecierpliwiony, i powtarzał sobie, co zamierzał jej powiedzieć. Ale słowa uwięzły mu w gardle. Choć przez ostatnie miesiące zdążył przywyknąć do różnych niespodzianek, tym razem przekraczało to wszelkie granice.
Czy ta kobieta naprawdę była jego żoną?
Zmrużył oczy, bo wnioskując po jej nagle pobladłej i zszokowanej twarzy, była równie zdziwiona jego widokiem. Spodziewał się kogoś zupełnie innego. Czy jego żona mogłaby tak wyglądać?
Miała na sobie jaskraworóżowy strój, podkreślający jej drobne, kształtne ciało, a ciemne włosy zebrała na czubku głowy i upięła paskudną białą siatką do włosów. Na nogach miała czarne płaskie buty – skrzywił się z niesmakiem, zdecydowanie wolał szpilki – i nie nosiła biżuterii. Na pewno nie miała obrączki. Pewnie powinien jej być za to wdzięczny, bo czy jego propozycja nie byłaby bardziej ryzykowna, gdyby dziewczyna podchodziła z sentymentem do przeszłości, o której on zapomniał?
Zastanawiał się, dlaczego nie miała na sobie drogich ubrań i tony biżuterii, nie mieszkała też w eleganckim londyńskim apartamencie. Nie musiała pracować, mogłaby spędzać czas na siłowni albo w restauracji z przyjaciółkami, ale nie zauważył, żeby na koncie bankowym pojawiały się jakiekolwiek transakcje wykonane przez żonę, z którą był w separacji. Oznaczało to, że nie rościła sobie pretensji do jego majątku i sama się utrzymywała. Było to dla niego zaskakujące, bo przyzwyczaił się do tego, że to on za wszystko płacił. Nie mógł uwierzyć, że jego żona pracowała w niewielkiej firmie cateringowej w małym miasteczku niedaleko Heathrow. Wąskie uliczki mieniły się od kolorowych dekoracji i świątecznych lampek, a przed jednym z domów dostrzegł duże sanie zaprzężone w niemal naturalnej wielkości figury reniferów.
– Giacomo – powiedziała cicho.
Zauważył, że przygryzła wargę, jakby w jej pytaniu czaiło się coś więcej niż podejrzliwość i lekka niechęć i zaczął się zastanawiać, co to mogło być.
– Co tutaj robisz?
– Dzień dobry, Louise – zaczął ostrożnie. – Też się cieszę, że cię widzę.
Louise nie odpowiedziała. Nie była w stanie zebrać myśli ani wydusić słowa. Zakręciło jej się w głowie. Na jego widok poczuła ekscytację, nad którą nie była w stanie zapanować – był najpiękniejszym i najseksowniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. To wydawało się nieprawdopodobne, ale przez krótką chwilę była jego żoną – zanim wszystko skończyło się tak fatalnie. Ton jego głosu sugerował jednak, że Giacomo nie zjawił się tutaj, żeby błagać ją o wybaczenie. Przecież i tak tego nie chciała, prawda?
Patrząc w jego czarne oczy, poczuła rosnącą determinację. Nie, oczywiście, że nie chciała. Lepiej jej było bez niego, bo nie pasowali do siebie na tak wielu płaszczyznach. Giacomo Volterra, niezdolny do miłości, odepchnął ją od siebie. Nie było go przy niej, gdy najbardziej tego potrzebowała.
Poczuła smutek, wbrew sobie, bo przeszłość zawsze potrafi człowieka dopaść w najmniej oczekiwanym momencie. Opleść serce ciemnymi mackami i ściskać, aż poczujesz ostry ból. Nie była już tamtą Lulu. Jego Lulu. Teraz była Louise. I gdy zbierze się w sobie, żeby złożyć papiery rozwodowe, znów będzie się nazywać Greening, nie Volterra. I tak będzie najlepiej – ciągle to sobie powtarzała.
Gdy minął pierwszy szok i powoli zaczynała się uspokajać, mogła mu się lepiej przyjrzeć. Była zupełnie skołowana. Zauważyła bliznę biegnącą wzdłuż policzka, znaczącą idealnie rzeźbioną twarz, która przyprawiała kobiety o zawrót głowy. Nad lewą brwią miał kolejną niewielką bliznę, której większość ludzi pewnie by nie zauważyła, jednak ona znała na pamięć każdy fragment jego skóry.
Wtedy z uwagą spojrzała mu w oczy. Były ciemne i intensywne, a w ich mrocznym blasku czuła się kiedyś kimś wyjątkowym. Bywały seksowne, zwłaszcza gdy powoli zdejmował z niej ubranie albo gdy się kochali, ale dzisiaj widziała w nich jedynie pustkę. Miała wrażenie, że patrzy w oczy obcego człowieka, który przypadkiem zatrzymywał się pod różowo-czarnym znakiem „Posh Catering – obsługa z klasą”.
– Co ty tutaj robisz? – spytała ponownie, tym razem spokojniejszym tonem. – I co zrobiłeś z moją szefową?
– Niedługo wróci. – Poprawił się w fotelu, jakby był właścicielem tego miejsca, a ostre światło jarzeniówki podkreślało kruczoczarny odcień jego włosów. – Przekonałem ją, żeby pozwoliła nam porozmawiać chwilę na osobności.
Dziewczyna uniosła brwi.
– Ona praktycznie nie wstaje od biurka, musiałeś być bardzo przekonujący.
– To prawda – odparł gładko. – Potrafię być bardzo przekonujący, ale ty najlepiej o tym wiesz, prawda, Louise? Musiałem z tobą porozmawiać. Na osobności.
Louise poczuła dreszcz czegoś, co niepokojąco przypominało nadzieję, bo choć wiesz, że coś jest dla ciebie złe, to nie oznacza, że przestajesz tego pragnąć. Jej skóra wciąż mrowiła, gdy na nią patrzył. Powtarzała sobie, że to tylko automatyczna reakcja organizmu. Ciało, które dawno nie zaznało fizycznej bliskości, przypomniało sobie, że oto jest ktoś, kto potrafi dać jej prawdziwą rozkosz.
– No więc masz okazję. Mów, o co chodzi, ale musisz się streszczać. – Zerknęła na zegarek. – Jak widzisz, jestem w pracy.
Giacomo wzruszył ramionami. Były szerokie i silne i uwaga Louise bezwiednie powędrowała w ich kierunku. Z trudem powróciła myślami do rzeczywistości, Skupianie się na takich rzeczach w niczym jej nie pomoże. Starała się o nim zapomnieć od chwili, gdy zrozumiała, że to wszystko nie miało sensu. Przecież zmądrzała i pogodziła się z tym, że ich małżeństwo naprawdę dobiegło końca.
– To nie takie proste – szepnął. – To nie sprawa, którą da się przedstawić w paru słowach.
– Szkoda, bo naprawdę nie mam dużo czasu. Może po prostu napisz mi to w liście.
Właśnie się odwracała, gdy stało się coś nieoczekiwanego.
– Proszę – powiedział.
Louise zamarła. Giacomo nigdy o nic nie prosił. Wystarczyło, że pstryknął palcami i ludzie robili to, czego chciał – ze względu na jego wygląd i to, że potrafił być zarówno czarujący, jak i bezwzględny. Uśmiechali się i spełniali jego polecenia. Czy sama tak nie robiła? Złamała wszystkie zasady i wylądowała z nim w łóżku zaledwie parę godzin od ich pierwszego spotkania.
Jego głos na nią podziałał. Zawahała się, choć powinna zachować czujność, bo to, co miał jej do powiedzenia, mogło zupełnie wytrącić ją z równowagi, a przecież była w pracy. Pewnie mogła mu powiedzieć, że nie ma ochoty na żadne rozmowy, ale to byłoby niedojrzałe i mogło wskazywać, że z jej strony wciąż w grę wchodzą uczucia. A przecież to nieprawda. Bo był jej zupełnie obojętny, czyż nie?
Zgadza się, ten statek dawno odpłynął, była jednak ciekawa, po co przyjechał, skoro najwyraźniej do tej pory nie miał ochoty na kontakt.
Dlatego skinęła głową.
– Kończę o wpół do szóstej. – Starała się, żeby jej głos był pozbawiony emocji. – Spotkajmy się w pubie o szóstej, dam ci pół godziny, nie więcej.
– W którym pubie?
– Tu jest tylko jeden, Giacomo – odparła oschle. – To angielska wieś, a nie Mediolan. – Zerknęła na lśniący czarny samochód zaparkowany przed budynkiem. Pewnie kosztował więcej niż roczne zarobki jej szefowej. – Znajdziesz go bez problemu, tylko uważaj, żeby nie przekroczyć prędkości, bo jeszcze zarobisz mandat. Nasz lokalny policjant traktuje swoją pracę bardzo poważnie. A teraz przepraszam, muszę wracać do pracy. Tarty same nie napełnią się nadzieniem.
Nie odwróciła się, nawet słysząc zamykające się za nim drzwi; nie chciała widzieć, jak odchodzi. Wchodząc do niewielkiej przemysłowej kuchni, czuła, że cała drży.
– Wszystko w porządku. – Zmusiła się do uśmiechu, zbywając pełne troski pytanie koleżanki o to, dlaczego jest taka blada i czy przypadkiem nie jest chora.
Ale nic nie było w porządku. Ręce jej drżały tak bardzo, że upuściła na blat słoik z konfiturą z cebuli i prawie rozbiła naczynie z tartym serem. Nie widziała Giacoma od prawie półtora roku, po tym, jak poroniła, a ich małżeństwo dobiegło końca. Zamrugała z wściekłością, starając się zapanować nad łzami. Nie ma co się oszukiwać, ich związek i tak dobiegłby końca. To było wiadome od początku, zupełnie do siebie nie pasowali. Podczas ich ostatniej rozmowy telefonicznej powiedziała mu, że nie wróci, a on bez słowa się rozłączył i zablokował jej numer.
Potem miał wypadek i trafił do kliniki w Szwajcarii, a Louise była zaskoczona, jak bardzo rozbiła ją ta wiadomość. Powstrzymała naturalny instynkt, żeby od razu do niego pojechać, zamiast tego zadzwoniła do asystenta z pytaniem, czy może w czymś pomóc. Odpowiedź jednak była jak cios prosto w serce. Paolo uprzejmym głosem poinformował ją, że do prywatnej kliniki dobijają się tłumy kobiet gotowych zająć się pacjentem. Asystent, z którym zawsze tak dobrze się dogadywała, teraz wyraźnie chciał jak najszybciej zakończyć rozmowę. Pewnie w ten sposób chciał jej dyskretnie przekazać, że Giacomo zamknął już ten rozdział i nie chce tracić na nią czasu – ich małżeństwo było prawdopodobnie jedyną porażką w jego pełnym sukcesów życiu. Pewnie chciał ją wymazać z pamięci, tak jak pod koniec lekcji ściera się kredę z tablicy.
Skończyła gotować, posprzątała stanowisko pracy i poszła do szatni, żeby zdjąć uniform. Gdy przebierała się w dżinsy i sweter, przychodził jej do głowy tylko jeden powód, dla którego się tu zjawił – musiała być naprawdę silna, jeśli jej przeczucia były prawdziwe. Czy poznał kogoś i chciał jak najszybciej załatwić sprawę rozwodu, żeby ponownie się ożenić? Tym razem naprawdę się zakochał? Spotkał kobietę dorównującą mu bogactwem i statusem społecznym, a nie zwykłą dziewczynę z Anglii, z którą ożenił się tylko dlatego, że przypadkowo zaszła w ciążę, choć miała być jedynie krótką przygodą?
Ściągnęła z włosów siatkę i przeczesała je palcami, żeby jako tako je okiełznać. To nie powinno wciąż tak boleć, a już na pewno nie może się z tym zdradzić. Zachowa spokój, gdy jej o tym powie. Zachowa się dojrzale i będzie mu życzyć szczęścia. Może nawet porozmawiają chwilę przy kawie – która z pewnością nie może się równać z tą serwowaną w Mediolanie.
Spyta ją, jak się ma, zachowując pełną dystansu wyższość byłego partnera, który ułożył sobie życie szybciej niż eksmałżonka. Ona uśmiechnie się i odpowie, że u niej wszystko w porządku. Jakoś leci.
Przeczesała włosy, zaplotła je w gruby warkocz, założyła ciepłą kurtkę z futrzanym kołnierzem i wyszła na zimne grudniowe powietrze, które szczypało w policzki. Nocne niebo było czyste, a gwiazdy dobrze widoczne na atramentowym tle. Ruszyła do pubu chodnikiem pokrytym już cienką warstewką iskrzącego się szronu. Przed pubem „Black Duck” stała naturalnej wielkości figura Świętego Mikołaja, który kołysał się lekko na delikatnym wietrze, a udekorowane światełkami okna mieniły się kolorowym blaskiem. Do świąt zostało zaledwie parę dni, a w niewielkim miasteczku rosło radosne napięcie związane z oczekiwaniem na Gwiazdkę. Wchodząc do pubu, Louise wzdrygnęła się, bo święta potrafiły być czasami boleśnie nostalgiczne. Musi się przygotować na ckliwe świąteczne piosenki, które z pewnością na nią podziałają, ale będzie musiała wziąć się w garść. Tak naprawdę nie może okazać żadnych emocji, niezależnie od tego, co od niego usłyszy, bo Giacomo nie bawił się w emocje.
Gdy weszła do środka, od razu go zauważyła, zresztą tak jak wszyscy. Siedział obok kominka pod zwisającym z sufitu złotym łańcuchem i zauważyła, że większość gości zerkało na niego z zainteresowaniem, a niektóre dziewczyny wręcz śliniły się na jego widok. Ludzie zazwyczaj zachowywali się w jego obecności tak, jakby nigdy wcześniej nie widzieli nikogo podobnego, i mieli rację. W niewielkim angielskim miasteczku ze świecą szukać kogoś podobnego do Giacoma Volterry.
Zdjął płaszcz, a od jego silnego, muskularnego ciała nie sposób było oderwać wzroku. Miał na sobie jasną jedwabną koszulę i sprane dżinsy, które podkreślały długie, mocne nogi; biła od niego aura bogactwa i niewymuszonej elegancji. Jego czarne włosy były nieco dłuższe, niż pamiętała, a mocną szczękę pokrywał lekki cień zarostu. Zimne czarne oczy tylko potęgowały wrażenie, że był niczym płonąca gwiazda, która spadła w sam środek tego przytulnego miejsca. Migoczące świąteczne lampki bladły przy nim, podobnie jak obecni w pubie mężczyźni. Na stoliku przed nim stała pusta filiżanka po kawie. Giacomo wstał, gdy Louise zbliżała się do stolika.
– A więc przyszłaś – powiedział miękko, choć w jego aksamitnym głosie pobrzmiewały ostre nuty.
– A co byś zrobił, gdybym nie przyszła?
– Odnalazłbym cię i sprawiłbym, że zmieniłabyś zdanie.
– Niby jak?
Wzruszył ramionami.
– Siłą perswazji. Sama wiesz, że jestem do tego zdolny, cara.
Chciała mu powiedzieć, żeby jej tak nie nazywał, że nie jest już jego kochaniem. To słowo za bardzo przypominało jej wszystko, co szeptał jej do ucha, gdy się kochali. Niestety słowa łatwo wypowiedzieć, nie muszą mieć większego znaczenia. Lepiej to zignorować, bo inaczej Giacomo może odnieść wrażenie, że wciąż ma na nią wpływ. Uśmiechnęła się chłodno i spojrzała na niego pytająco.
– No więc?
– Kawa? – zapytał.
– Poproszę. – Zdjęła kurtkę i usiadła po przeciwnej stronie stolika, jak najdalej od niego, jednak gdy szedł do baru, nie mogła się powstrzymać, żeby nie nacieszyć oczu jego widokiem. Starała się być obiektywna, ale budzące się w niej uczucia bardzo jej to utrudniały. Patrzyła, jak rozmawiał z barmanką, która roześmiała się perliście.
Wróciła myślami do tamtej chwili, dwa lata temu, i zdała sobie sprawę, jak była naiwna. Przecież nigdy go tak naprawdę nie znała. Zadbał o to. Giacomo Volterra zawsze trzymał ją na dystans, jakby się obawiał, że odkrywając się przed nią, dawał jej zbyt dużą władzę, a on lubił mieć nad wszystkim kontrolę.
Wrócił po paru minutach z dwoma filiżankami macchiato. Louise upiła łyk kawy, oblizała mleczną piankę z ust i dopiero wtedy na niego spojrzała.
– Chcesz już skrytykować tutejszą kawę, żebyśmy mieli to z głowy?
– Krytyka nie jest konieczna. Jestem zaskoczony, bo kawa jest bardzo dobra. – Wrzucił kostkę cukru do filiżanki i zamieszał, po czym odwzajemnił jej drwiący uśmiech. – Anglia najwyraźniej dogoniła resztę świata w kwestii kawy. W końcu.
– Jestem pewna, że właścicielka lokalu będzie wniebowzięta, gdy usłyszy pochwałę z ust takiego konesera. Nie zapomnij wystawić im opinii w internecie. – Louise odstawiła filiżankę i zacisnęła dłonie, żeby nie zauważył ich drżenia. – Chyba nie przyjechałeś tu, żeby rozmawiać o kawie.
– To prawda.
– A więc o co chodzi? Chcesz… – Chciała mu to ułatwić, bo w ten sposób ułatwiała sobie. Przejmie kontrolę. To nie takie trudne, gdy już się spróbuje. – Chcesz się ponownie ożenić?
– Słucham? Ponownie ożenić? – powtórzył i ściągnął brwi. – Skąd ci to przyszło do głowy?
– Założyłam, że…
Roześmiał się.
– Nie ma co zakładać w ciemno, to się nigdy nie opłaca, Louise. Zwłaszcza w moim przypadku. Nie, nie chodzi o małżeństwo.
Louise poczuła ulgę, która szybko zamieniła się w rozpacz. Jego życie prywatne to nie jej sprawa. Było coś jeszcze, co chciała poruszyć. Musiała wspomnieć o jego pobycie w klinice.
– Zmartwiłam się, gdy się dowiedziałam o wypadku.
Zmrużył oczy i zacisnął usta.
– Ach, wypadek. Zastanawiałem się, kiedy o tym wspomnisz. Czy moja twarz jest teraz aż tak odpychająca? – spytał miękko. – Dlatego tak się przeraziłaś na mój widok?
Louise patrzyła na niego bez słowa. To było tak niedorzeczne, że aż śmieszne. Ciekawe, jak zareagowałby, gdyby wiedział, że na widok tych blizn poczuła złość i lęk o niego. Nie chciała nawet myśleć, że coś mogłoby przeciąć jego gładką skórę i sprawić mu ból. Chciała mu powiedzieć, że nie ma w nim nic odpychającego, ale oczywiście nie mogła.
– Sądząc po reakcjach ludzi na twój widok, to tylko dodaje ci atrakcyjności. Jest w tym jakaś nutka niebezpieczeństwa, które działa na kobiety.
– Na ciebie też?
– Moje zdanie nie ma żadnego znaczenia, zwłaszcza w kwestii twojej atrakcyjności. – Zastanawiała się, czy jego ego domagało się komplementów. Czy chciał, żeby przyznała, że nadal bardzo ją pociąga i najchętniej zostałaby z nim teraz sama? Bo czy po części tego właśnie nie pragnęła? Dlatego musiała zachować kamienną twarz. – To, co nas łączyło, to już przeszłość.

Andrew Sterling nie pamiętał już, jak przyjemny potrafi być listopad w San Diego. Kiedy schodził po trapie swojej prywatnej cessny, łagodny wietrzyk muskał jego włosy, a kalifornijskie słońce grzało twarz. Gdyby miał zgadywać, było ze dwadzieścia stopni Celsjusza. Co za różnica w porównaniu z Seattle, gdzie obecnie rezydował.
W okolicach Dnia Dziękczynienia przychodziła pora na deszczowe zimne dni. Lodowaty chłód przenikał człowieka do szpiku kości i aż do Bożego Narodzenia nie można było liczyć na odmianę. San Diego o tej porze roku z pewnością jest dużo bardziej przyjazne.
Szkoda, że w jego pamięci kojarzyło się z nieszczęśliwymi wydarzeniami: zrujnowanymi marzeniami, utratą wiary w lojalność najbliższych, zawiedzioną miłością i kłótnią, która już na zawsze podzieliła go z bratem. Nie zostanie tu dłużej, niezależnie od ładnej pogody.
Pokłóceni na zawsze. Trudno zaakceptować bezlitosny wyrok losu. Johnathon nie żyje od trzech miesięcy i nie ma szansy na pogodzenie się. Jego życie przerwał idiotyczny wypadek na polu golfowym – znalazł się na linii strzału innego gracza i piłeczka trafiła go prosto w skroń. Miał czterdzieści jeden lat – stanowczo na wcześnie na śmierć. Nie było okazji do pożegnania się, wybaczenia sobie win, chociaż nie byłaby to łatwa rozmowa.
Johnathon i Andrew nie mieli kontaktu od ponad roku – obaj zawinili i mieli sporo powodów do przeprosin. Co gorsza, Andrew do ostatnich chwil usiłował zaszkodzić firmie brata – Sterling Enterprises.
Miał uzasadnione powody do szukania zemsty, jednak straciły one znaczenie. Johnathon nie żyje, a on musi powstrzymać działania, które zdążył uruchomić wcześniej. Rozbroić bombę, którą skonstruował. Sytuacja nie była łatwa, bo jego wspólnik wciąż pragnął podpalić lont – były już wspólnik, znany mu tylko z imienia: Victor.
Swego czasu Johnathon oszukał go przy okazji wielomilionowego projektu biznesowego, a nie był to człowiek, który umiał wybaczyć i zapomnieć. Żal i wyrzuty sumienia powstrzymały Andrew, ale Victor nie kierował się rodzinną lojalnością ani nawet zwykłą przyzwoitością, która by go powtrzymała. Był zawzięty i bezlitosny. Skoro nie udało mu się zemścić na Johnathonie, chciał przynajmniej zniszczyć dzieło jego życia.
Właśnie dlatego Andrew zmuszony był do powrotu do miasta, którego nie znosił.
Szedł teraz po nawierzchni lotniska Gray Municipal do czekającego na niego samochodu. Nikt by nie zgadł, że wybierze akurat to miejsce – oddalone od San Diego, niemal na granicy z Meksykiem. Było ze dwanaście lepiej usytuowanych lotnisk, bliżej miasta, z udogodnieniami i hangarami, w których mógł bezpiecznie zostawić samolot. Zamierzał pojawić się w San Diego z zaskoczenia. Dzięki temu powstrzyma Victora.
Droga do pięciogwiazdkowego Grand Hotelu położonego w centrum miasta zajęła mu pół godziny, ale za to został przyjęty z dyskrecją należną dygnitarzom i głowom państwa: wjechał do apartamentu prywatną windą wprost z garażu. Andrew nie był politykiem, ale miał pieniądze, za które można kupić wiele przywilejów.
Wraz z ochroniarzem wszedł do luksusowego przestronnego salonu z łukowatymi oknami i eleganckim wyposażeniem. Pietro przeszukał pomieszczenia na dolnym poziomie, po czym wszedł piętro wyżej do sypialni i łazienki. Andrew niecierpliwie przechadzał się po salonie. Nie lubił tracić czasu. Chciał jak najszybciej zabrać się do pracy i rozszyfrować zamiary Victora.
‒ Wszystko w porządku – zameldował Pietro. – Mam sprawdzić, co słychać u pani Sterling?
‒ Bądź dyskretny. Jeszcze nie wie, co się dzieje.
Miranda, wdowa po jego bracie, grała kluczową rolę w jego decyzji, aby wycofać się z wrogich działań względem Sterling Enterprises. I wciąż była tego nieświadoma.
Dwa tygodnie po śmierci Johnathona Andrew złożył jej wizytę, która przebiegła zupełnie inaczej, niż się spodziewał. Miała prawo złościć się na niego, ba, mogła pokazać mu drzwi. Nie pojawił się na pogrzebie, oszołomiony burzą sprzecznych emocji po tragicznym wypadku na polu golfowym.
Tymczasem Miranda powitała go serdecznie i zaprosiła do domu, który wyglądał jak rozkładówka z żurnala architektonicznego. Powiedziała, że nieobecność szwagra sprawiła jej wielką przykrość.
Andrew starał się usprawiedliwić, ale nie było to takie proste. Ku jego zaskoczeniu Miranda zachowała się inaczej niż większość ludzi, z którymi miał do czynienia: po prostu mu przebaczyła.
Następnie zaczęła opowiadać o swoim życiu z Johnathonem i mającym się narodzić dziecku, o którym brat dowiedział się na łożu śmierci. Andrew wziął poprawkę na różowe okulary, przez które zakochana kobieta patrzyła na męża. Johnathon potrafił tak przedstawiać rzeczywistość, że z każdej afery wychodził bez winy.
Krytyczne uwagi przemilczał, słuchał za to z uwagą, jak Miranda przedstawiała plany na samotne wychowywanie dziecka, które nie pozna taty. Ten fragment rozmowy żywo utkwił mu w głowie. Na pożegnanie młoda wdowa objęła szwagra, pocałowała go w policzek i nazwała najbliższą rodziną. Położyła rękę na nieznacznie zaokrąglonym brzuchu i powiedziała, jak bardzo się cieszy, że dziecko będzie miało stryja.
Nawet teraz, dwa miesiące później, jej głos dźwięczał mu w pamięci. Często słyszał, że rodzina jest najważniejsza, ale nigdy wcześniej nie miał okazji tego doświadczyć. Nie w ten sposób.
Natychmiast po powrocie do Seattle skontaktował się z Victorem i dał mu znać, że odwołuje plan szkodzenia Sterling Enterprises. Po śmierci brata zemsta stała się bezprzedmiotowa. Wcześniej zamierzał storpedować przetarg na renowację Seaport, ważnej dla San Diego przestrzeni publicznej z pięknym widokiem na zatokę.
Wybrał ten projekt z bardzo osobistych powodów, bo był przekonany, że brat również ma ukryte motywy. Właśnie tu doszło do wydarzenia, które stanowiło kulminację wieloletniej rywalizacji między nimi – narzeczona Andrew porzuciła go w dniu ślubu, zostawiła go przed ołtarzem w pawilonie weselnym Seaport Promenade.
‒ Daj mi znać, jeśli coś twoim zdaniem odbiega od normy.
‒ Oczywiście, proszę pana – odparł Pietro.
‒ Kontynuujcie obserwację siedziby Victora w San Diego, miejsc, gdzie się zwykle kręci, a także lotnisk. Gdybyście gdzieś go dostrzegli, meldujcie bez zwłoki.
‒ Dowie się pan pierwszy, panie Sterling.
Andrew zamknął drzwi za ochroniarzem i wybrał numer do Sandy. Kobieta była jego szpiegiem w Sterling Enterprises. Przerwała krecią robotę, gdy jej kazał, ale wtedy Victor ją przekupił i natychmiast wróciła do pracy. Andrew nigdy wcześniej nie uważał jej za osobę sprzedajną, ale widać każdy ma swoją cenę.
Niestety, odpowiedziała mu automatyczna sekretarka.
‒ Sandy, tu Andrew. Ponownie. To się robi nudne. Unikasz kontaktu, Victor też. Skończcie z tymi gierkami. Jestem gotów zapłacić wam za odstąpienie od planu, ale niczego nie ustalimy, jeśli któreś z was do mnie nie oddzwoni.
Nie zamierzał stawiać ultimatum, jednak teraz sytuacja tego wymagała.
– Chcę mieć pewność, że żadne z was nie knuje niczego przeciw Mirandzie. Jeśli spadnie jej włos z głowy, będziecie mieć ze mną do czynienia. Tu chodzi wyłącznie o biznes i nic więcej.
Przerwał połączenie i jeszcze przez chwilę gapił się na ekran. Serce biło mu niespokojnie. Czy popełnił błąd? Zdradził, że Miranda wiele dla niego znaczy?
Wszystko będzie dobrze, uspokajał się. Pietro i jego zespół pilnują Mirandy i jej domu. Jest bezpieczna, a on wyeliminuje zagrożenie. Potem postara się zbudować bliższą relację z bratową i jej dzieckiem.
Może dzięki temu uda mu się pogodzić ze śmiercią Johnathona, brata, którego jednocześnie kochał i nienawidził. Zamknie za sobą drzwi do nieszczęśliwej przeszłości, która w tej chwili na nowo go atakowała, zaciekle i jadowicie. Ale nigdy się jej nie podda.

Miranda Sterling spędziła cały długi dzień w swojej firmie MS Designs, zajmując się projektami wnętrz. Wreszcie wracała do domu i myślała tylko o przyjemnościach, które sprawi sobie na koniec dnia: odgrzeje solidną porcję ravioli nadziewanego krabem, z ulubionej restauracji, i przygotuje pachnącą kąpiel w pianie. Ciąża ma swoje zalety – zamierzała się rozpieszczać bez wyrzutów sumienia.
Właśnie parkowała, gdy zadzwoniła komórka. Zerknęła na ekran. Tara Sterling, przyjaciółka i partnerka biznesowa, a jednocześnie pierwsza żona jej nieżyjącego męża. Wraz z drugą żoną Johnathona, Astrid, miały we trzy większościowy pakiet akcji w Sterling Enterprises. Johnathon w testamencie podzielił udziały między kobiety swego życia jako świadectwo, że wszystkie szczerze kochał. Zawsze lubił takie dramatyczne gesty.
‒ Cześć, Taro. Czy możemy zdzwonić się za chwilę? Dopiero dojechałam do domu. Nie zdążyłam nic zjeść, umieram z głodu.
‒ Jedziemy do ciebie z Astrid, chcemy porozmawiać o Andrew.
Wszyscy wokół uważali, że brat Johnathona knuje coś na szkodę firmy, ale Miranda nie dawała wiary tym pogłoskom. Istotnie, relacje między braćmi nacechowane były rywalizacją i nieufnością, ale Andrew z pewnością nie był takim rogatym diabłem, jak próbowali przedstawiać go niektórzy.
‒ Znowu? Przecież już rozmawiałyśmy na ten temat. Twoje hipotezy mnie nie przekonują. Naprawdę uważasz, że maczał palce w błędach, które popełniliśmy przy przetargu na Seaport?
‒ Tak. Jesteśmy już prawie na miejscu. Pogadamy u ciebie.
Mirandzie nie podobało się, że Tara i Astrid wpadają bez zaproszenia, jakby założyły z góry, że nie ma życia prywatnego poza pracą. Z drugiej strony szczerze się zaprzyjaźniły, więc nie potrafiła się na nie złościć.
‒ Lubisz ravioli krabowe?
‒ Przepadam za nim.
Weszła do domu i rozejrzała się. Ponad siedemset czterdzieści metrów kwadratowych powierzchni wydawało się przesadą teraz, gdy została sama, ale nie potrafiła rozstać się z tym miejscem.
Sama zaprojektowała i urządziła każdy pokój, a widok na ocean był niewiarygodnie piękny. Dom przynosił jej pociechę w dni, kiedy była w depresji, i radość, kiedy z odwagą myślała o czekających ją dobrych wydarzeniach: o Dniu Dziękczynienia, Bożym Narodzeniu i narodzinach córeczki. Włożyła do piekarnika trzy porcje ravioli. Jak dobrze, że miała zapas. Tara i Astrid przyjechały kilka minut później.
‒ Wejdźcie – zaprosiła je do środka.
Jasnowłosa Tara szła pierwsza energicznym krokiem, a za nią smukła jak trzcinka Astrid, naturalnie piękna była modelka. Przy nich Miranda ze swoim wzrostem metr siedemdziesiąt zdawała się malutka, zwłaszcza że zrzuciła szpilki, a one obie paradowały na obcasach.
‒ Jak się czujesz? Wszystko w porządku? – Astrid przytuliła ją serdecznie.
Zawsze żywo się interesowała maleństwem, które miało przyjść na świat. Bardzo chciała mieć dzieci, ale w małżeństwie z Johnathonem to nie wyszło mimo starań. Teraz zaręczyła się z bratem Mirandy, Clayem. Ciekawe, czy zdecydują się na in vitro, czy Astrid przeleje wszystkie niespełnione macierzyńskie uczucia na córeczkę Claya, Delię.
‒ Jestem nieustannie głodna – przyznała się Miranda i wprowadziła przyjaciółki do przestronnej kuchni, skąd dochodziły boskie zapachy. – Za kwadrans danie będzie gotowe. Macie ochotę na kieliszek wina? – Wyciągnęła chablis z lodówki.
‒ Chętnie. – Astrid usiadła na barowym stołku.
‒ Ja też, ale nie odkładajmy głównego tematu. Andrew jest w mieście. Ktoś z moich znajomych widział go w Grand Hotelu. Nie czekajmy bezczynnie, aż się dowiemy, jaki jest cel tej wizyty. – I Tara wyliczyła całą listę grzechów, które szwagier popełnił w przeszłości, łącznie z błędnymi informacjami, które ich firma otrzymała w sprawie specyfikacji przetargowych. – Powinnyśmy przejąć inicjatywę.
Miranda napełniła winem dwa kieliszki, walcząc z narastającą irytacją. Spędziła trochę czasu w towarzystwie Andrew, gdy przyjechał do San Diego kilka tygodni po śmierci Johnathona. Może nie był wzorem cnót, ale dorabia mu się niesprawiedliwą gębę podstępnego intryganta.
‒ Nie widzę tu swojej roli. Nawet nie pracuję w Sterlingu.
‒ I dlatego jesteś idealna do tej roli. Nie będzie cię podejrzewał – oświadczyła Tara.
‒ Znasz go najlepiej z nas wszystkich – dodała Astrid. – Ja właściwie wcale.
Żadna z żon nie miała okazji poznać Andrew. Nie był częścią życia ich męża. Skontaktował się z Mirandą dopiero po pogrzebie, a w rozmowie wywarł na niej pozytywne wrażenie. Uważała się za dobrego sędzię charakterów, złościło ją przypisywanie mu podłych intencji.
‒ Zadzwoń do niego, spróbuj się umówić. I dowiedz się, co właściwie kombinuje – zachęcała Tara.
‒ Obiecał się ze mną skontaktować, kiedy wróci do San Diego – odparła wolno Miranda. – Skoro tego nie zrobił, może nie chce się spotkać. – Nie była pewna, dlaczego ta myśl sprawiła jej przykrość.
‒ Może jest pochłonięty brudnymi gierkami. Rada miejska w tym tygodniu rozstrzygnie przetarg na Seaport. Ostatni moment, żeby nam zaszkodzić.
‒ Wariatki. – Miranda z politowaniem pokręciła głową. – Zupełnie go nie znasz.
‒ Nie widzisz dowodów, bo zamykasz oczy – odparła Astrid. – Ja też miałam wątpliwości, ale wszystkie poszlaki wskazują na Andrew. Wiem, trudno w to uwierzyć, bo jest najbliższym krewnym człowieka, którego wszystkie kochałyśmy.
Miranda westchnęła ciężko. Pokrewieństwo powinno dać mu kredyt zaufania. Czy jest głupio naiwna?
Johnathon opowiadał jej różne historie o bracie, o jego mściwych i okrutnych postępkach, jednak nie miała klapek na oczach. Johnathon potrafił działać równie bezwzględnie i nigdy nie nadstawiał drugiego policzka.
Postanowiła wyjaśnić sprawę raz a dobrze. Jeśli Andrew jest niewinny, będzie go bronić z pełnym przekonaniem. Chce przecież, aby jej córka spotkała całą bliską rodzinę. Miranda i Clay nie znali ojca. To bolesne doświadczenie dla dziecka. Może jej córeczka będzie miała przynajmniej kochającego stryja.
‒ Zgoda. Zadzwonię do niego.
‒ Naprawdę? ‒ Tara wyraźnie spodziewała się z jej strony większego oporu.
‒ Tak. Nie chcę spędzać kolejnych godzin na deliberowaniu nad czymś, co jest naszym wymysłem. – Wzięła telefon i wyszukała w kontaktach numer Andrew.
Odebrał po jednym dzwonku.
‒ Miranda?
Poczuła dreszczyk na dźwięk jego głosu. Hormony ciążowe dają o sobie znać. Odwróciła się plecami do przyjaciółek i przeszła na drugą stronę kuchni.
‒ Hej, Andrew. Jak się miewasz?
‒ Dobrze. A ty? Zaskoczyłaś mnie. – Miał ciepły i przyjemny glos. Zupełnie jak kąpiel, za którą się stęskniła.
Przymknęła oczy i ucisnęła nasadę nosa. Za chwilę zabrzmi jak stalkerka.
‒ Podobno jesteś w mieście.
Po drugiej stronie zapanowała cisza i Andrew odezwał się zupełnie innym tonem.
‒ Kto ci powiedział?
‒ Widziała cię jedna z moich przyjaciółek. Jest dość wścibska, więc zadzwoniła sprawdzić, czy jesteśmy umówieni. – Wzdrygnęła się. Nie lubiła kłamstw.
‒ Przyjechałem w interesach. Miałem zamiar się do ciebie odezwać.
‒ Jak długo będziesz w San Diego? – Zerknęła na Tarę i Astrid. Nie odrywały od niej wzroku.
‒ Niezbyt długo.
‒ Miałbyś ochotę zjeść ze mną kolację? – To było niewinne pytanie. W końcu każdy musi kiedyś jeść.
‒ Z przyjemnością.
‒ Ostatnio projektowałam zmianę wystroju restauracji na Harbor Island. Stamtąd jest piękny widok na zatokę. Nie miałam jeszcze okazji ocenić efektów mojej pracy.
‒ Dobry pomysł – powiedział, ale coś w jego głosie sprawiło, że wyczuła pewien przymus.
Czy dziewczyny miały rację? Zbyt pochlebnie go oceniła? Cóż, pora się przekonać.
‒ Jutro wieczorem? O siódmej?

Zaparkowała auto przy Harbor Prime, żołądek ściskał jej się ze zdenerwowania. Miała odegrać rolę kobiety-szpiega bez żadnego wsparcia. Tara i Astrid oczekiwały odpowiedzi na drażliwe pytania, a ona chciała zachować dobry kontakt ze szwagrem. Ich cele wzajemnie się wykluczały.
Jak ma wziąć Andrew w krzyżowy ogień pytań, a jednocześnie nie spalić mostów między nimi? Wiedziała tylko, że postara się wywiązać z jednego i drugiego zadania.
Widok restauracji sprawił jej przyjemność – renowacja się udała. Nie miała zwyczaju chwalić się dobrym gustem, ale tym razem była z siebie dumna. Drewniane belki sufitowe w hebanowym odcieniu podkreślały wyspiarską architekturę budynku. Kanapy i obicia ścianek działowych miały roślinne wzory w kolorach kawowego brązu i soczystej zieleni. Najładniejszy we wnętrzu był jednak widok na zatokę z migotliwą panoramą rozrzuconego na brzegu miasta.
‒ Pani Sterling, jak miło, że nas pani odwiedziła. – Restauratorka wyszła jej naprzeciw z wyciągniętą dłonią.
‒ A ja cieszę się, że mam okazję zobaczyć lokal wieczorem. – Rozejrzała się, ale nie dostrzegła Andrew.
‒ Mamy dla pani stolik z wyjątkowo pięknym widokiem.
‒ Zdaje się, że mój gość jeszcze nie dotarł.
‒ Pan Sterling przyszedł dziesięć minut temu. Pozwoliłam sobie zaprosić go do stolika. Proszę za mną.
W jadalni rozbrzmiewała muzyka i wesoły gwar rozmów. Gdy okrążyły środkowy rząd stolików, dostrzegła profil Andrew i poczuła przyspieszone bicie serca. Skąd to się bierze? Hormony? A może podobieństwo do męża, którego przedwcześnie straciła.
Andrew odwrócił się i uśmiechnął lekko na jej widok. Wstał i wyciągnął ramiona. Przytuliła się bez wahania.
‒ Dobrze cię zobaczyć, Mirando. – Jego uścisk był serdeczny i ciepły.
Dawno nie czuła się tak bezpiecznie…

Rozglądając się po pięknym pomieszczeniu przeznaczonym do degustacji wina, które było klejnotem w koronie drogiej jej sercu winnicy Cowboy Wines, Honey Cooper pomyślała, że gdyby miała pod ręką pudełko zapałek, a do tego odrobinę odwagi, puściłaby to wszystko z dymem. Co prawda trudno by jej zarzucić brak odwagi, chodziło raczej o niechęć do ewentualnej kary. Może to nie najlepszy powód, by rezygnować z podpalenia rodzinnej winnicy. Byłej rodzinnej winnicy.
Kupił ją Jericho Smith, najbardziej irytujący, nieznośny i najseksowniejszy facet, jakiego znała.
Doprowadzał ją do szału. Przejął jej dziedzictwo. Jej bracia nie byli zainteresowani prowadzeniem Cowboy Wines, zaś ojciec postanowił przejść na emeryturę. Jericho złożył ofertę kupna, a ojciec ją przyjął. Owszem, na jej rachunku bankowym pojawiły się pieniądze, które zdaniem ojca jej też się należały. Tyle że to bez znaczenia.
Może jednak powinna poszukać zapałek.
Spojrzała na telefon – za nieuczciwie jej zdaniem zyskane pieniądze kupiła sobie smartfon – i zobaczyła nową wiadomość. Napisał do niej Donovan.
Prowadził hodowlę koni na obrzeżach Portland. Poznała go przez aplikację randkową. Tak, założyła konto na portalu randkowym. Naprawdę miała dość tego, co wiązało się z Gold Valley. Miała dość kowbojów. Dość wszystkich, którzy znali jej braci i ojca.
Miała dość Jericha.
Była nietykalna. Równie dobrze mogliby ją zamknąć w szklanej klatce. Mężczyźni bali się, że jeśli podejdą do niej bliżej niż na trzydzieści metrów, dostaną pięścią w twarz. Jackson i Creed nie słynęli ze spokojnego usposobienia, a jeśli chodzi o Jericha… Był starszym bratem, którego absolutnie nie potrzebowała.
Była zła, że tak na nią działał, i to od chwili, gdy poznała różnicę między chłopcami i dziewczynkami. Rzecz jasna, kiedy mężczyzna zna cię tyle czasu, wciąż postrzega cię jako smarkulę z mysim ogonkiem i nigdy nie zobaczy w tobie kobiety. Poza tym wiedziała, że jeśli chodzi o związki, dla Jericha liczy się dobra zabawa, a nie trwałość.
Gdyby tylko nie był taki przystojny!
Pod tym względem Donovan wcale mu nie ustępował. Oczywiście jeśli wierzyć zdjęciom, które otrzymała. Nie, to nie były takie zdjęcia, nie przysłał jej swoich aktów. Nie wiedziała, czy powinna czuć się tym urażona, czy przeciwnie. Z telewizji, wiedziała, że mężczyzna, który chce spotykać się z kobietą, wysyła jej zdjęcia swojego ciała. Ale i tak zamierzała wynieść się z Gold Valley, jak najdalej od winnicy – nie podpalając jej jednak – i od Jericha. Raz na zawsze. W związku z tym miała zamiar uciec do Portland, znaleźć pracę na innym ranczu, a może nawet stracić dziewictwo z Donovanem.
Tak, zdecydowanie straci dziewictwo z Donovanem.
W Boże Narodzenie.
Wymaże Jericha z pamięci i przestanie myśleć o tym, że jest seksowny i że kupując winnicę, kompletnie ją załamał. Odkąd sięgała pamięcią, winnica była jej marzeniem. Przez lata ciężko pracowała na ziemi, która już do nich nie należała.
Czarę goryczy przelewał fakt, że nie przestała uważać Jericha za atrakcyjnego mężczyznę, mimo że była na niego wściekła. Mimo tego, że każdej nocy spał podobno z inną kobietą. Nie obchodziło jej to. Bo przecież nie umówi się z nim na randkę. Choć chętnie by to zrobiła. Kto by nie chciał? Był wysoki, atletyczny. Uosobienie grzechu w kowbojskich butach i kapeluszu. W obcisłym T-shircie. Choć miała serdecznie dosyć kowbojów, to był jej typ.
Gdy straciła matkę, miała trzynaście lat. Czuła wtedy, jakby ziemia zapadła się pod jej nogami, a ona kurczowo chwyciła się brzegu przepaści, by nie spaść na dno. Został jej ojciec i bracia, a dla niej najważniejszą rzeczą stało się dopasowanie do tego męskiego świata.
Wiedziała, że ojciec nie umie sobie poradzić z jej bólem i żałobą, więc ze wszystkich sił starała się zachować obojętność. Odsunęła na bok marzenia, eksperymentowanie z makijażem czy ciuchami. Została kowbojką.
Niestety po jakimś czasie uznała, że ta droga prowadzi donikąd i zapragnęła czegoś innego. Chciała się przekonać, co jeszcze może w życiu robić i kim być.
Donovan był bardziej wyrafinowany. Prowadził ośrodek jeździecki, nie ranczo. U niego nie byłaby pomocnikiem, zostałaby treserem koni. Kimś ważnym. Zyskałaby wolność. Przestałaby być dziewicą.
Skoro ojciec uznał, że winnica jej się nie należy, to znaczy, że nie jest tu do niczego potrzebna.
Poczuła ucisk w sercu. Nie zamierzała zrywać więzi z rodziną. Kiedy zmarła matka, była jeszcze dzieckiem, a ojciec nie szczędził jej czasu i uwagi. Kochał ją, po prostu nie potrafił zajmować się dziewczynką. I nie przyszło mu do głowy, że może chcieć dostać kawałek ziemi. Zwłaszcza że prawie całe życie ciężko na niej pracowała.
Bracia… Cóż, mówiąc szczerze, byli prawdziwym utrapieniem, choć oni też ją kochali. Niezależnie od tego wszystkiego musi wyjechać.
Bardzo potrzebowała dystansu.
Sięgnęła znów po telefon i przeczytała wiadomość.

Kiedy zamierzasz przyjechać?

Myślałam o tygodniu świątecznym.

Właściwie chciała wyjechać natychmiast. Zniknąć, zerwać z tym. Jak najszybciej.
Nigdy nie wyczekiwała na Boże Narodzenie z bliskimi. Nie zamierzała też dyskutować z nimi na temat wyjazdu. Chciała tylko wyjechać. Robić to, na ma ochotę.
Nie musiała pytać o pozwolenie, więc tego nie zrobiła. Nie podzieliła się z nimi swoimi planami, nie zdradziła też, jaka jest wściekła i dlaczego.
Ojciec i tak nie stawi czoła jej emocjom. Poza tym rzadko go widywała. Nie miała pojęcia, co się z nim dzieje, ale nigdy nie było go w domu. Bracia byli już żonaci, i to z siostrami Maxfield, co znaczy, że będą zajęci w swoich winnicach. A może, co gorsza, będą oczekiwali jej pomocy.
Skłamałaby mówiąc, że nie darzy szwagierek sympatią. Cricket była jej rówieśnicą, więc powinny się zaprzyjaźnić. Tyle że Honey miała pewien kłopot, gdy myślała, że ma się zbliżyć z dziewczyną, która sypia z jej bratem.

Bardzo dobrze. Przygotuję dla ciebie pokój.

Miała nadzieję, że to będzie wspólny pokój.
Musi wymazać z pamięci to miejsce, swój ból i głupie bezsensowne zainteresowanie mężczyzną, który skradł jej przyszłość i zajmował za dużo miejsca w głowie.
Miała nadzieję, że Donovan przygotuje pokój dla nich dwojga. Wielką nadzieję. Była na to gotowa. Pragnęła zmiany, czegoś nowego. Szansy na bycie kimś innym.

Jericho był zmęczony. Do wyjazdu do rodziny Daltonów na Boże Narodzenie został mu tylko dzień. Najchętniej by tam nie jechał. Do diabła, chętnie trzymałby się od nich z daleka, ale przed dwoma miesiącami skontaktował się z nim Wes Caldwell, jego przyrodni brat, mówiąc mu o jego związkach z rodziną Daltonów.
Hank najwyraźniej spodziewał się, że Jericho będzie zbyt wściekły, by z nim rozmawiać. Zwłaszcza że jak się okazało, jego nieślubne dzieci z różnych związków żyły z przeświadczeniem, że wie o ich istnieniu, lecz się ich wyrzekł, choć to nie była prawda.
Wes z własnej woli spotkał się z nim w Gold Valley Saloon, wyjaśnił sytuację i opowiedział, jak on sam znalazł się w Gold Valley i został członkiem klanu Daltonów.
Tyle że Jericho już wcześniej był świadomy swojego związku z Daltonami. Miał tę świadomość od momentu, gdy był dość duży, by się zorientować, że każdy ma ojca – tyle że jego ojciec miał go gdzieś.
Okazało się, że się mylił. Hank Dalton nie miał pojęcia o jego istnieniu. Cieszący się złą sławą emerytowany kowboj i zawodnik rodeo był ojcem sporej liczby dzieci, o których nie wiedział. W swoich szalonych młodych latach, gdy zdradzał żonę i nie rozumiał chyba, do czego służy prezerwatywa, spłodził gromadkę, która była teraz po trzydziestce. Część z nich urodziła mu żona Tammy, część inne kobiety.
Wyglądało na to, że Jericho jest ostatni z grona poszukiwanych, a to dlatego, że Hank nie znał jego imienia, a znów nazwisko miał dość pospolite. Hank nie cieszył się dobrą opinią w Gold Valley. Matka Jericha nie robiła tajemnicy z faktu, że to jego ojciec. Zmarła, gdy Jericho miał szesnaście lat i wtedy rodzina Cooperów wzięła go do siebie. Wychowali go i zadbali o to, by niczego mu nie brakowało.
Rak zbyt wcześnie zabrał jego troskliwą matkę. Jericho dzielił ten ból z Cooperami. Nie mówili o tym – uczucia nie zajmowały poczesnego miejsce na liście rzeczy, z którymi trzeba się mierzyć – a jednak wszyscy po prostu o tym wiedzieli. I to wystarczyło.
O ile Jericho się orientował, Hank porzucił jego matkę, więc niczego od niego nie chciał. Tymczasem historia okazała się bardziej skomplikowana. To żona Hanka Tammy kontaktowała się z byłymi kochankami męża, które urodziły mu dzieci. Hank nie był tego świadomy.
I oto Jericho wybierał się do Daltonów na święta, nie mając pojęcia, co go tam czeka. Choć szczerze mówiąc, z zaciekawieniem myślał, że zobaczy tych wszystkich, którzy tworzyli jego rodzinę. Na szczęście Honey miała zostać w domu i dopilnować winnicy.
Poza tym Jackson i Creed mogliby choć raz ruszyć tyłki i pomóc siostrze. Byli dla niego jak bracia. Zaś Honey…
Znał ją, odkąd była pełnym energii, choć drażliwym dzieciakiem. Teraz była pełną energii, lecz drażliwą kobietą, która rozpalała w nim krew i kazała mu zadawać sobie pytanie, czy w piekle naprawdę jest tak gorąco, czy może jednak warto zaryzykować.
Bóg jeden wie, że gdyby jej tknął, Jackson i Creed daliby mu popalić. Gdyby należał do mężczyzn, którzy mają do zaoferowania coś więcej, być może byłoby inaczej.
Jericho uważał miłość za poświęcenie, zatem trzymał ręce przy sobie i nie rozpinał rozporka. W każdym razie przy Honey. Poza niechcianym podnieceniem, jakie w nim budziła, była dobrym pracownikiem i mógł jej spokojnie powierzyć winnicę na jakiś czas. Prawdę mówiąc, przysiągłby, że odkąd ją kupił, Honey pracowała dwa razy więcej.
Doskonale sobie bez niego poradzi, zwłaszcza że choć gościli już w winnicy dwie prywatne imprezy, nie był to jeszcze czas degustacji wina. Zapewne nie bez znaczenia podczas podejmowania decyzji o spotkaniu z Daltonami był też fakt, że Jericho osiągnął w życiu sukces.
Do diabła, całkiem daleko zaszedł bez pomocy Hanka.
Dorobił się wszystkiego ciężką pracą własnych rąk. Pierwsze ranczo kupił po latach pracy na nim. Potem dokupił drugie. Rozwijał działalność. Osiągał zyski. Wreszcie stać go było na kupno winnicy.
Teraz miał już kilka firm związanych z rolnictwem i prowadzeniem farmy.
Nie potrzebował litości Daltonów ani ich pieniędzy. Był taki czas, kiedy wsparcie finansowe bardzo przydałoby się jego matce. Otrzymali od Hanka jednorazową wypłatę za ugodę, ale choroba matki doprowadziła ich do bankructwa.
Był dzieckiem i został z niczym. Tak, przez pewien czas czuł z tego powodu gorycz. Aż doszedł do wniosku, że najlepszą zemstą będzie jego sukces w każdej dziedzinie życia, więc robił wszystko, żeby go osiągnąć.
Harował ile sił i nieźle się bawił. Rodzina, małżeństwo… te bzdury nie były mu pisane.
Wszedł do pomieszczenia, gdzie degustowano wina, i ujrzał Honey z telefonem w ręce. Miała na sobie niebieskie dżinsy opinające ciasno zgrabne pośladki. Nie, Honey nie jest jego siostrą. Niedawno skończyła dwadzieścia dwa lata, więc była za młoda i prędzej ugryzłaby go w nadgarstek, niż pocałowała. Była jak dzika norka.
I niech go szlag, jeśli mu się to nie podobało.
Dokładnie wiedział, kiedy to się stało i starał się o tym nie myśleć. To było w listopadzie minionego roku, kiedy Creed oznajmił, że poślubia jego rywalkę, ponieważ zaszła z nim w ciążę. Honey wpadła w furię.
– Nikt się nie decyduje na ślub tylko dlatego, że kogoś pożąda. To durne.
– Dobra, żenię się z powodu ciąży.
– Nadal nie rozumiem, jak mogłeś być tak głupi.
– Honey, modlę się, żebyś miała głowę na karku, kiedy znajdziesz się w podobnej sytuacji, kiedy będziesz kogoś pożądała.
– Nigdy nie ogłupieję z powodu faceta.
Powiedziała to z absolutnym przekonaniem. I wtedy coś w nim pękło. Jericho zrozumiał, że Honey jest już kobietą.
Zastanowił się, jaki mężczyzna mógłby sprawić, by jednak zachowała się głupio. Natychmiastowa instynktowna odpowiedź brzmiała: on.
Teraz chciał wybiec z pomieszczenia, jakby spodnie zajęły mu się ogniem. A jednak został, jakby nic się nie zdarzyło, zdusił ogień, po którym został tylko znośny żar.
– Dobry wieczór.
Podniosła głowę i spojrzała na niego chłodno.
– O, Jericho.
– Ćwiczyłaś tę minę przed lustrem?
– Jaką minę? – Chłód wyparował, ściągnęła brwi.
– No i proszę, znów przypominasz siebie. Chciałbym, żebyś wszystko tu nadzorowała, kiedy wyjadę na święta.
– Słucham?
– Słyszałaś.
Zamrugała i szeroko otworzyła oczy w kolorze whisky.
– Zdaje ci się, że jesteś moim… Zdaje ci się, że jesteś moim szefem, Jericho?
– Honey. – Zdał sobie sprawę, że kusi los. I jej temperament. – Jestem teraz właścicielem winnicy, a ty dla mnie pracujesz. – To on będzie podpisywał czeki. Może to jeszcze do niej nie dotarło.
– Ja… odchodzę – rzuciła.
– Co takiego?
– Odchodzę. W zasadzie wyjeżdżam.
– Wyjeżdżasz?
– Jericho, zawsze powtarzasz to, co mówi kobieta? Jeśli tak, trudno mi uwierzyć, że masz takie powodzenie.
– Kobiet nie przyciągają moje zdolności do konwersacji.
Jej policzki poczerwieniały.
– Nie obchodzi mnie, czemu kobiety szukają twojego… towarzystwa. Ja wyjeżdżam. Dostałam pracę.
– Do… – zdał sobie sprawę, że chciał znów powtórzyć jej słowa. – Gdzie?
– Niedaleko Portland.
– Co będziesz robić? Pracować w jednym w tych durnych barów kawowych, gdzie nie ma żadnego wyboru i więcej tam agresji niż kawy?
– Nie będę pracować w mieście, tylko na ranczu. W ośrodku jeździeckim. Będę treserem koni.
– Jedziesz tam w ciemno?
– Tak.
– Jak się nazywa to miejsce, do diabła?
– Nie twój interes.
– Twój ojciec wie?
– Ojciec jest zbyt zajęty. Wydaje się, że entuzjastycznie powitał wżenienie się moich braci w ród Maxfieldów.
– Co to niby ma znaczyć?
Znał odpowiedź. Przed wieloma laty Cash Cooper przeżył młodzieńczy romans z Lucindą Maxfield. Rozdzielił ich czas i nieporozumienia.
Jericho podejrzewał, że uczucie się odrodziło, gdy żona Casha zmarła, zaś Lucinda rozeszła się z mężem.
Zdawało się, że Honey właśnie to miała na myśli.
– Wygląda na to, że mężczyźni z mojej rodziny nie są w stanie oprzeć się kobietom z rodziny Maxfieldów. – Potrząsnęła głową. – Nie chcę spędzać świąt w Maxfield Vineyards. Nie chcę być częścią ich świata. Nie chcę, żebyś był właścicielem Cowboy Wines. Chcę, żeby wszystko było tak jak dawniej. Ale tak się nie stanie. To znaczy, że ja się stąd zmywam. Mam pracę i naprawdę lubię… Donovana.
– Kim jest Donovan? – spytał, mrużąc oczy.
Jackson i Creed już tu nie mieszkali, więc czuł się odpowiedzialny za to, by Honey nie popełniła jakiegoś głupstwa.
Wydawała się otwarta, szczera aż do bólu. Mówiła wszystko, co pomyślała. Fakt, że jednak miała jakieś sekrety, uruchomił alarm w jego głowie.
– Jest właścicielem ośrodka, gdzie się wybieram – odparła. – Rozmawiam z nim przez aplikację.
Jericho poczuł ucisk w żołądku.
– Wyjaśnij mi to.
– Skoro musisz wiedzieć, poznaliśmy się na portalu randkowym.
– Poznałaś gościa, dla którego zamierzasz pracować, na portalu randkowym?
– Tak.
– To naruszenie zasad związanych z zatrudnianiem pracowników.
– Myślę, że to może być naruszenie zasad.
– Tym bardziej nie powinnaś tam jechać. To mi wcale nie wygląda na uczciwe i bezpieczne.
– Nie jestem dzieckiem, Jericho. Zresztą jadę tam z zamiarem naruszenia wszelkich zasad.
– Nie, do diabła. – Wpadł w złość. Być może Honey nigdy nie będzie jego, mimo to nie pozwoli jej uciec gdzieś na północ i żyć na kocią łapę z właścicielem ośrodka jeździeckiego. Na samą myśl o czymś takim dostawał furii. – Nie. Nigdzie nie pojedziesz. Zostaniesz tutaj.
– Może to będzie dla ciebie szokująca wiadomość, Jericho, ale nie masz nade mną władzy. Nie masz prawa mówić mi, co mam robić. Nie masz nic do powiedzenia na ten temat. Zrobię, co zechcę. Bo to nie twoja sprawa.
– Jesteś moją sprawą, Honey, nawet jeśli ci się to nie podoba…