Kawałek raju – J. Margot Critch

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Piper usiadła wygodniej w obitym jedwabistą skórą fotelu i wyjrzała przez małe okno prywatnego samolotu, który przysłano, by zabrał ją z Chicago do Applewood w Teksasie. Podeszła stewardesa. Ze stolika obok fotela zabrała pusty kieliszek po szampanie i poinformowała ją, że za dziesięć minut wylądują.
– Dziękuję. Za wszystko – odparła Piper.
Nigdy dotąd nie doświadczyła takich luksusów. W ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin jej skromne życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Jeśli wyprawa do Applewood się powiedzie, w przyszłości już tak będzie wyglądało. Nie zamierzała jednak zbyt wcześnie dzielić skóry na niedźwiedziu.
– To przyjemność gościć panią na pokładzie – odrzekła stewardesa. – Życzę udanego pobytu w Applewood.
Applewood, Piper powtórzyła w myślach. Dwa dni temu jeszcze o nim nawet nie słyszała. Teraz natomiast wiedziała, że to jedna z najbogatszych miejscowości w kraju, otoczona wartymi miliardy dolarów ranczami.
Kilka minut później samolot wylądował i ekskluzywna podróż raptownie się skończyła. Wysiadając, zobaczyła szereg małych białych luksusowych samolotów. Przedtem zastanawiała sie, dlaczego Applewood ma własne lotnisko. Teraz otrzymała odpowiedź.
Obsługa zaprowadziła ją do niewielkiego budynku ze szklanymi ścianami, gdzie miała czekać na bagaż.
Widok na wzgórza, bezkresne pastwiska i lasy otaczające miasto, które mogła podziwiać z lotu ptaka, był oszałamiający, a słońce wysoko na niebie rzucało ciepłe światło na wszystko w zasięgu wzroku.
Piper wyciągnęła komórkę i zrobiła zdjęcie. Potem ze wzrokiem wciąż utkwionym w ekranie odwróciła się i nagle zderzyła z czymś twardym i całkiem ciepłym.
– Och! – wykrzyknęła. Podniosła głowę i zobaczyła rozbawiony uśmiech na twarzy kto wie czy nie najseksowniejszego mężczyzny, jakiego widziała. – Przepraszam. – Poczuła, że policzki jej czerwienieją. – Powinnam uważać.
Nieznajomy uspokajającym gestem lekko dotknął jej ramienia.
– Nic się nie stało. Dobrze się pani czuje?
Cudownie przeciągał samogłoski.
– Tak. Dziękuję.
– Widzę, że podziwia pani krajobraz.
Skorzystała z okazji, by spojrzeć na niego ponownie. Był wysoki, ciemnowłosy, z klasycznymi rysami twarzy i oszałamiającym uśmiechem. Czarne falujące włosy zaczesane z czoła aż prosiły, by wsunąć w nie palce.
– Tak. Właśnie wylądowałam i skracam sobie czas czekania na bagaż. – Wiedziała, że niepotrzebne się tłumaczy, ale zawsze tak robiła, kiedy się denerwowała. A ten mężczyzna z jakiegoś powodu ją onieśmielał. Odwróciła głowę i spojrzała w okno. – Wspaniały widok.
Zza ciemnych okularów znowu przyjrzała się nieznajomemu. Wysportowany, w czarnym T-shircie i dżinsach, ze skórzanym plecakiem przewieszonym przez ramię, z krótko przyciętą brodą, również przedstawiał sobą widok cieszący oczy.
– Po raz pierwszy w Applewood? – zapytał.
– Tak. Jeszcze nie wiem, na jak długo się tu zatrzymam – wyjaśniła. – Ale z przyjemnością zwiedzę miasto i okolicę. – I może nasze ścieżki jeszcze raz się przetną, pomyślała. – Pan jest stąd?
– Tak. Mój samolot musiał wylądować zaraz za panią.
Mój samolot. Czyli to kolejny tutejszy bogacz, pomyślała. Nie zamierzała wyprowadzać go z błędu w sprawie swojego statusu majątkowego.
– Chyba tak.
Milczeli chwilę.
– Przepraszam, zapominam o dobrym wychowaniu – powiedział mężczyzna i wyciągnął rękę. – Maverick Kane.
Uścisnęła mu dłoń i również się przedstawiła:
– Piper Gallagher. Miło mi pana poznać. Maverick, Mav, czy woli pan oficjalnie, panie Kane?
Bawiło ją flirtowanie z nim. Dopiero od dziesięciu minut przebywa w Teksasie, a już straciła głowę dla Teksańczyka.
– Jak wolisz. Zwracano się do mnie w znacznie gorszy sposób. – Zaśmiał się. Podobało jej się ciepłe brzmienie jego śmiechu. – Zatrzymasz się w mieście, tak?
– Tak – powiedziała, chociaż wcale nie była tego pewna. To miało się dopiero okazać. – Przynajmniej na pewien czas. Jeszcze nie wiem, jak długi.
Kciukiem wskazał za siebie.
– Mam tutaj na parkingu samochód. Mogę cię podrzucić do miasta.
– Mama mnie uczyła, żebym nigdy nie wsiadała do samochodu z obcym mężczyzną.
Uśmiechnął się.
– Jasne. Słuszna zasada.
W tej chwili niczego tak nie pragnęła, jak spędzić trochę czasu z Maverickiem Kane’em. Był czarujący, seksowny i nie miałaby nic przeciwko temu, by go poznać bliżej.
– Ktoś po mnie przyjedzie – wyjaśniła. – Ale dziękuję za propozycję. To bardzo uprzejmie z twojej strony. Mam nadzieję, że w mieście wszyscy są tak przyjaźnie nastawieni do obcych.
Nachylił się nad nią z przebiegłym uśmieszkiem.
– Tylko tego nie rozgłaszaj – poprosił. – Nie chciałbym, żeby to odbiło się na mojej reputacji. – Wyprostował się. – Miłego pobytu. Może jeszcze się zobaczymy.
Odpowiedziała mu uśmiechem. Miała szczerą nadzieję, że jeszcze kiedyś wpadną na siebie.
– Może.
Na jedno mgnienie ich spojrzenia się spotkały. Była pewna, że gdyby znali się lepiej, nachyliłby się i ją pocałował. Ale byli dwojgiem nieznajomych i w prawdziwym życiu takie rzeczy się nie zdarzają. Natomiast uniósł brwi i odsłonił w uśmiechu białe zęby.
– Nietrudno będzie cię znaleźć – zauważył, a jego wzrok prześliznął się po całej jej postaci.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, odwrócił się i odszedł. Odprowadziła go wzrokiem.
– Pani walizka. – Aż podskoczyła, słysząc głos bagażowego. Wyjęła komórkę z torebki. – Czy wezwać dla pani samochód?
– Dziękuję. Ktoś ma po mnie przyjechać – odparła.
– Życzę miłego dnia.
– Nawzajem.
Komórka w jej dłoni zawibrowała.

„Przed budynkiem”, przeczytała.

Spojrzała na drzwi z wahaniem. Przed budynkiem czekał na nią Elias Hardwell, jeden z najbogatszych ludzi w Teksasie, patriarcha znanej rodziny Hardwellów. I – no cóż – jej ojciec.

Na parkingu nieopodal zobaczyła starszego mężczyznę stojącego obok czarnego luksusowego SUV-a.
Na jej widok podniósł rękę. To on, pomyślała, wypuściła powietrze z płuc i zrobiła kilka niepewnych kroków ku nowemu życiu.
Idąc, przyjrzała się mężczyźnie. Wysoki, barczysty, w płowym kowbojskim kapeluszu na siwych włosach. Nie wyglądał na swoje osiemdziesiąt lat. Bez wątpienia był to Elias Hardwell, jej ojciec.
Zdjął kapelusz i uśmiechnął się do niej.
– Witaj, Piper – powiedział.
Wyciągnęła do niego rękę, zachowując fizyczny i emocjonalny dystans.
– Witam, panie Hardwell.
Uścisnął jej dłoń.
– Rozumiem, że nie chcesz nazywać mnie ojcem, ale miło by mi było, gdybyś zwracała się do mnie po imieniu. Elias.
Kiwnęła głową.
– Chyba będę potrafiła.
Włożyli jej walizkę do bagażnika, potem Elias otworzył dla Piper drzwi pasażera.
– Dziękuję, że odpowiedziałaś na mojego mejla – powiedział.
– Jak mogłabym nie odpowiedzieć?
Dwa dni temu jej życie wywróciło się do góry nogami. Rano myślała, że będzie to zwyczajny poniedziałek zaczynający się od spotkania roboczego w redakcji, a okazało się, że magazyn mody, w którym pracowała, został przejęty przez większego wydawcę i jej usługi stały się zbędne.
Tak więc, jako świeżo upieczona bezrobotna, spakowała swoje rzeczy i wróciła do domu. Przebrała się w dresy, związała włosy w byle jaki węzeł, zamówiła sernik z kawiarni za rogiem i zabrała się do pisania nowego CV.
Kiedy otworzyła skrzynkę mejlową, zobaczyła wiadomość od niejakiego Eliasa Hardwella. Przebiegła ją wzrokiem.
„Prywatny detektyw… Odnalazł Cię… Ojciec biologiczny… Proszę o telefon”.
Szybko znalazła w internecie informacje na temat Eliasa Hardwella. Okazał się właścicielem jednego z największych rancz w kraju, hodowcą bydła, koni wyścigowych i wierzchowców do pokazów jazdy konnej. Przeszedł na emeryturę, a zarządzanie ranczem przekazał wnukowi, Garrettowi.
– Dziękuję za przysłanie po mnie samolotu.
– Mam nadzieję, że podróż była wygodna.
– Domyślam się, że dawno nie latałeś samolotem rejsowym – odrzekła ze śmiechem. – Każda podróż, kiedy pasażerów nie traktuje się jak stada bydła, jest wygodna. Ta była luksusowa.
Elias spojrzał na zegarek.
– Jedźmy, bo się spóźnimy – powiedział. – Po drodze pokażę ci kawałek Applewood.
– Spóźnimy się? Na co? – zapytała.
– Na kolację rodzinną.
– Na kolację rodzinną? – powtórzyła zbita z tropu. Liczyła, że będą mieli z Eliasem czas dla siebie, by móc poznać się lepiej, ale najwyraźniej on lubił mocne wrażenia. – Z całą rodziną?
Zachichotał.
– A jak ci się wydaje? Rodzinna, czyli wszyscy w komplecie. Tworzymy świetną drużynę.
– A kto będzie? – zapytała.
Ogarnęła ją trema. Zawsze chciała mieć dużą rodzinę i uczestniczyć we wspólnych kolacjach i rozmaitych uroczystościach. Od śmierci matki to pragnienie nawet się nasiliło, ale nie tak sobie wyobrażała pierwsze spotkanie z ojcem.
– Twój brat, mój syn Stuart, jego dwaj synowie, Garrett i Wes z żonami, i oczywiście moja narzeczona Cathy. Poza tym kilku wybranych przyjaciół rodziny.
– Twoja narzeczona?
Zaintrygowało ją, że w późnym wieku planuje ślub.
– Tak. Cathy poznałem dawno temu, po śmierci pierwszej żony. I w końcu postanowiliśmy się pobrać. Ślub bierzemy za kilka tygodni. – Odwrócił głowę i spojrzał na Piper. – Mam nadzieję, że zostaniesz do tego czasu.
– Ślub? Nie mam odpowiedniego stroju na taką okazję.
– W mieście jest dużo sklepów. Na pewno znajdziemy coś odpowiedniego.
– Proponuję zostawić sprawy własnemu biegowi.
– Rozumiem. – Znowu na nią spojrzał. – Przepraszam, jeśli przybrałem zbyt szybkie tempo. Powiedz, jeśli ci to nie odpowiada.
– Dziękuję. W porządku. To dla nas obojga dziwaczna sytuacja.

Elias oprowadził ją po Applewood, niewielkim, pięknie położonym mieście otoczonym niekończącymi się ranczami, i ruszyli dalej. Piper domyśliła się, że kręta bita droga, którą teraz jechali, prowadzi na jego ranczo.
– Powiedz, co wszyscy sądzą o moim przyjeździe – poprosiła.
Elias znów się zaśmiał. Ogarnęły ją złe przeczucia.
– Rozmawialiśmy o tym z Cathy. To ona namawiała mnie, żebym cię odszukał. A reszta? – Pokręcił głową. – Nie mają o niczym zielonego pojęcia.
– Co takiego?! – zawołała i odwróciła się w jego stronę. – Nic nie wiedzą?
Jej pierwsza ocena się potwierdziła. Elias jest amatorem mocnych wrażeń.
– Pomyślałem, że to będzie dla nich fajna niespodzianka.
– Czy oni… – zawahała się, szukając odpowiednich słów. – Czy oni lubią niespodzianki?
Tym razem roześmiał się serdecznie.
– Nie powiedziałbym, że tak.
Była ciekawa, jakie inne niespodzianki zafundował im w przeszłości.
– To niewiarygodne. – Pokręciła głową. – Mam uczucie, że w coś mnie wrabiasz.
– Nie, moja droga. W nic cię nie wrabiam. Pomyślałem tylko, że to najlepszy sposób, żebyś poznała wszystkich za jednym zamachem. Nikt nie zdąży się wzburzyć.
– A sądzisz, że ktoś mógłby? – zapytała.
Wcale by jej to nie zdziwiło. Nagłe pojawienie się odnalezionej po wielu latach córki oznacza jeszcze jedną osobę do podziału majątku.
– Oczywiście, że nie, ale pytania padną.
– Tego należy się spodziewać. Sama mam pytania.
Kiwnął głową.
– Wszystko w swoim czasie. – Wjechali na wzgórze, z którego widać już było duży dom ranczerski. – Oto on. Nasz dom.
– Wciąż mieszkasz na ranczu? – zapytała.
– Jakiś czas temu razem z Cathy przenieśliśmy się do Arizony, a ranczem zarządza Garrett. Niedawno się ożenił i pomyślałem, że dobrze będzie dać mu trochę swobody. Dobrze się czujemy w Arizonie, ale tęsknię za ranczem. Nic mu nie dorówna.
W miarę zbliżania się do domu Piper coraz bardziej się denerwowała. Dla uspokojenia się wzięła głęboki oddech. Jej życie zaraz się zmieni. Jedzie na spotkanie nowej rodziny. Nie wybaczyła jednak Eliasowi, że postawił ich wszystkich przed faktem dokonanym.
Sytuacja będzie strasznie krępująca, pomyślała. Obawiała się, że atmosfera stanie się napięta, o ile nie wroga. Z drugiej strony to szansa poznać całą rodzinę od razu, postanowiła więc robić dobrą minę do złej gry.

(Nie)grzeczny seks – Kate Carlisle

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Co dziś jeszcze pójdzie nie tak jak trzeba?
Aidan Sutherland wpatrywał się w ostatni mejl od szefa pobliskiej budowy i klął pod nosem. Zwykle wyluzowany, łatwo radził sobie z przeciwnościami, a narzekanie nie leżało w jego naturze. Jednak najnowszy problem był dziś już entym z kolei. A, do diabła, nawet nie nadeszła jeszcze pora lunchu. Co za dużo, to niezdrowo.
Po raz kolejny odczytał wiadomość i stwierdził, że problem, choć musi go rozwiązać w ciągu doby, nie należy do szczególnie trudnych. Więc dlaczego tak się przejmuje? Zirytowany wstał zza biurka i podszedł do panoramicznego okna. Widok z penthouse’u na malownicze tereny Alleria Resort sprawił, że powoli się uspokajał, a zdenerwowanie ustąpiło poczuciu satysfakcji.
Uśmiechając się lekko, przypomniał sobie czasy, gdy ta rajska wyspa wydawała się mrzonką. On i jego brat bliźniak Logan pragnęli w dzieciństwie upodobnić się do komiksowych superbohaterów. Być jak Iron Man albo Batman – niewyobrażalnie bogaci i potężni. Jednak przede wszystkim marzyli o zbudowaniu własnego imperium, a dla chłopaków z Kalifornii, którzy pływali, zanim nauczyli się chodzić, co mogło być lepsze od imperium na odległej tropikalnej wyspie? Prowadziliby interesy, leżąc w hamakach w cieniu palm.
Aidan obserwował wypływający z przystani katamaran. W dużej mierze udało im się zrealizować marzenia – choć na razie siedziba firmy znajdowała się nie pod palmami, lecz w kilku apartamentach kurortu Alleria. Całkiem nieźle jak na chłopaków z rodziny robotniczej, którzy głównie surfowali i imprezowali.
W ciągu kilku lat zdołali wygrać większość zawodów surfingowych i uzbierać dość pieniędzy, by wypełnić obietnicę złożoną ojcu. Z kolei jego marzeniem było, żeby skończyli studia. Ku ich zdziwieniu zostali przyjęci na jeden z najbardziej elitarnych uniwersytetów na wschodnim wybrzeżu. To w czasie studiów wygrali swój pierwszy bar w pokera. Jednocześnie świetnie się uczyli i ukończyli studia z najwyższymi ocenami. Te ostatnie fakty nie były jednak wystarczająco sensacyjne, więc większość artykułów prasowych koncentrowała się na burzliwej młodości braci Sutherlandów.
Aidan i Logan artykułami się nie przejmowali. Odnieśli oszałamiający sukces dzięki żyłce do interesów, pokerowi, filozofii surferów i naprawdę ciężkiej pracy. A także instynktowi i ogromnej dawce szczęścia. Zbudowali od podstaw Sutherland Corporation, a ich bary i ekskluzywne ośrodki wypoczynkowe można dziś było znaleźć na całym świecie. Flagowym kurortem była Alleria położona na ich prywatnej wyspie, która szybko stała się tętniącym życiem ważnym portem na Karaibach.
Aidan podszedł do biurka, by wziąć kubek i nalać sobie kawy z ekspresu. Myślał o Loganie, który po ślubie z Grace wyjechał do Europy na miesiąc miodowy. Po powrocie nowożeńców wszystko wróci do normy. Choć nie od razu, bo ich ojciec też wkrótce – za miesiąc – miał się żenić. Aidan pokręcił głową.
Oczywiście cieszył się, że tata po tylu latach życia w samotności zalegalizuje swój związek z Sally Duke. Jednak ojciec i Sally postanowili wziąć ślub na wyspie, więc musiał zająć się organizacją imprezy. Ponadto w nadchodzący weekend miał lecieć do Kalifornii, aby załatwić pewne kwestie prawne związane ze ślubem.
A niech to! Jeszcze nie zabrał się do przygotowywania dokumentów ojca. Zupełnie o tym zapomniał, a to nie było w jego stylu. Ale stracił zaufaną sekretarkę, która zakochała się i wyjechała na Jamajkę, gdzie wyszła za mąż. Akurat gdy jej najbardziej potrzebował.
Małżeńskie szczęście otaczało go ze wszystkich stron, naruszając wyraźnie równowagę rzeczy. A on zaczął tracić nad nimi kontrolę. Choć sam nigdy nie zamierzał się żenić, wokół wszyscy brali śluby. Jego starannie urządzony świat rozsypywał się jak domek z kart.
Kontrakt z Ericksonem miał zostać zawarty w ciągu najbliższych trzech tygodni. Z powodu wyjazdu Logana Aidan postanowił przekazać sprawę Ellie. Wiedział, że zostało mało czasu, ale był zajęty hotelem klasy boutique Duke’ów, który miał zostać otwarty na północnym brzegu wyspy. Duke’owie byli synami Sally i ekspertami do spraw negocjacji ze związkami zawodowymi, na razie obecnymi tu jedynie duchem.

Ellie da sobie ze wszystkim radę o wiele lepiej niż on. O ile byli z Loganem świetnymi negocjatorami, o tyle ona umiała prowadzić rozmowy, kiedy pojawiały się trudności. Bez problemu poradzi sobie z Ericksonem, a także szefami związków zawodowych i Duke’ami. Nie chciał wszystkiego na nią zwalać, ale obecnie nie mógł polegać wyłącznie na swojej pamięci.
– Puk, puk.
– O co chodzi? – spytał podniesionym głosem.
– Przyszłam nie w porę?
– Och, to ty, Ellie. – Aidan uspokoił się na widok Eleanor Sterling, swojej wicedyrektorki. – Wchodź, proszę. Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłem.
– Jakieś kłopoty?
– Nic poważnego – zapewnił. – Niewielkie zamieszanie na placu budowy. Właśnie chciałem z tobą o tym porozmawiać. Ale ty pierwsza. O co chodzi?
– Mam tu listę spraw, które muszę z tobą omówić – oznajmiła, trzymając pod pachą zgrabny tablet.
– Oczywiście, że musisz. – Zaśmiał się pod nosem.
Czy zdarzyło się, by ich operatywna i przewidująca wicedyrektorka nie miała przygotowanej listy? Zawsze mógł liczyć na świetnie zorganizowaną Ellie. Była jego prawą ręką.
Teraz podeszła do biurka, a Aidan wstrzymał oddech, patrząc, jak siada naprzeciwko i zakłada nogę na nogę. Miała oszałamiająco długie nogi. A niech to, pomyślał i odwrócił wzrok. Ostatnio często mu się to zdarzało, co zrzucał na karb małżeńskiego szaleństwa, które ogarnęło wszystkich wkoło. Choć, prawdę powiedziawszy, od dawna miał na nią ochotę. Zresztą to całkiem zrozumiałe: Ellie miała nie tylko świetne nogi, ale także, o czym był głęboko przekonany, cudowne piersi. Miała również olśniewający uśmiech, piękne usta, jasnoniebieskie oczy, uroczy nosek i bujne ciemne włosy, które wiązała nisko grubą wstążką.
Po chwili odwrócił się ku niej i uśmiechnął nonszalancko. Miała na sobie sukienkę w ciepłym kolorze wiśni, krótką i bez rękawów, która podkreślała jej doskonałą figurę. Właściwie to kiedy zaczęła się tak ubierać? Zawsze była seksowna, a on zauważył to dopiero niedawno?
A teraz, gdy o tym pomyślał, zdał sobie sprawę, że Ellie rzadko wkładała sukienki. Zwykle nosiła klasyczne dopasowane garsonki i lekkie buty. Ostatnio jednak upały dawały się we znaki, dlatego zapewne włożyła sandałki na wysokich obcasach, które podkreślały opaleniznę na jej nogach. Skarcił się w myślach. Takie fantazje na temat wicedyrektorki firmy są zupełnie nie na miejscu.
Niesforne myśli wiążą się zapewne z faktem, że całe wieki nie był na porządnej randce. Natomiast Ellie, z przyczyn obiektywnych, nie wchodziła w grę. Koniec tematu. Tłumiąc pragnienia, usiadł przy biurku i uśmiechnął się z napięciem.
– Więc co mogę ci zrobić?
– Słucham? – spytała zaskoczona.
– To znaczy dla ciebie. – A niech to, pomyślał. – Przepraszam, jestem trochę rozkojarzony z powodu, no wiesz, tych związków zawodowych. Więc co jest na twojej liście?
Studiowała tekst na ekranie tabletu, a jednocześnie kręciła się na krześle i zakładała nogę na nogę. Aidan patrzył jak urzeczony, zastanawiając się, co by się stało, gdyby pchnął ją na biurko i zaczął całować jej nogi, zaczynając od kostek…
– Punkt pierwszy wiąże się z nowym centrum sportowym. Kontrakty dla firmy Paragon są wydrukowane i gotowe do podpisu – relacjonowała Ellie.
Aidan odpędził zmysłową wizję i spróbował się skoncentrować. O czym mowa? A, o dostawcy sprzętu i obsługi centrum. Aidan i Logan kumplowali się z Keithem Sandsem, dyrektorem generalnym Paragonu, który też uprawiał surfing.
– Dobra – odrzekł. – Przekażemy je wieczorem Keithowi i kończymy sprawę.
– Zrobione.
Wklepała informację do komputera, potem przygryzła dolną wargę, wpatrując się w ekran. Aidan, który z uwagą obserwował tę zmysłową czynność, przeżywał tortury. Gdy udało mu się odwrócić wzrok, przysiągł sobie, że podczas pobytu w Kalifornii zorganizuje sobie randkę. Zdecydowanie za dużo czasu minęło od jego ostatniej przygody: bez konsekwencji i zobowiązań.
– Co tam jeszcze mamy?
– Jak wiesz, nowy hotel otwiera się za dwa tygodnie.
– Tak, ale mamy opóźnienie z powodu firmy dostarczającej beton.
– Uhm, rozmawiałam z nimi – wyjaśniła Ellie. – Chyba się dogadaliśmy. Będę cię informować na bieżąco.
– Dzięki, że się tym zajęłaś. Coś jeszcze?
– Tak, to nieco bardziej złożona sprawa. – Odrzuciła włosy do tyłu i wzięła głęboki oddech. – Od dawna mam zaległy urlop i przepraszam, że tak w ostatniej chwili, ale w przyszłym miesiącu muszę wziąć trzy tygodnie wolnego, od drugiego do dwudziestego trzeciego. Rozdzieliłam już prace, więc nie będzie problemów.
Zanim zdołał coś powiedzieć, przeszła do następnego punktu.
– A teraz dobra wiadomość. Wszystkie hotelowe limuzyny zostaną za sześć tygodni wymienione na nowe. Dopięłam szczegóły: stare kupi firma z Saint-Barthélemy, ale musimy je przetransportować. Chcą zapłacić połowę kosztów, ale wolę, żebyśmy to my wszystkim się zajęli. Może to zrobić nowa duńska firma przewozowa z siedzibą w Nassau, ale muszę szybko dać im znać, czy jesteśmy zainteresowani.
– Podeślij mi ich ofertę. – Uniósł palec, by jej przerwać. – A teraz wróćmy do poprzedniego punktu.
– Kwestia betoniarki? – spytała zdziwiona.
Ani przez chwilę nie dał się nabrać na to niewinne spojrzenie i szeroko otwarte oczy.
– Nie, Ellie. Chodzi o twój urlop. Trzy tygodnie?
– Tak, ale nie martw się, to dopiero w przyszłym miesiącu.
Wziął kalendarz i policzył dni.
– Praktycznie jest koniec miesiąca, bo następny zaczyna się w przyszłym tygodniu. Co oznacza, że chcesz wyjechać za tydzień?
– Tak. Wydarzyło się coś ważnego. Przykro mi, że nie mogłam cię wcześniej o tym poinformować, ale muszę pilnie wyjechać. Mam ważne spotkanie i termin jest kluczowy.
Otworzył szeroko oczy.
– Czy dzieje się coś złego? Czy jesteś chora?
– Nie! – odparła bez wahania. – Jestem zdrowa, ale nie mogę tego przełożyć.
– Cieszę się, że to nic związanego ze zdrowiem. – Przerzucił strony kalendarza. – Ale czy nie możemy o tym porozmawiać? Wiesz, że wyjeżdżam na przedłużony weekend, a Logan wraca dopiero za dwa tygodnie. Trzeba pilnie zająć się kontraktem z Ericksonem, prowadzić dalej projekt Duke’ów, dostałem też kilkanaście zgłoszeń na stanowisko sekretarki i miałem nadzieję, że pomożesz mi przy rozmowach kwalifikacyjnych. Wiesz, że nie lubię nalegać, ale to naprawdę niedobry moment na wyjazd.
– Nie masz racji. Wszystko przygotowałam…
– Poczekaj – przerwał jej, stukając w kalendarz. – Wtedy odbywa się zjazd dostawców opakowań. To są twoi klienci, uwielbiają cię. Nie możesz wyjechać.
– Zostawiam ich w dobrych rękach. Dział sprzedaży się nimi zajmie.
– To nie to samo. – Do diabła, już nie miał sekretarki, ale jak sobie poradzi bez Ellie?
Przyjrzał jej się badawczo. O co chodzi z tym nagłym urlopem? Czy kryje się za tym jakiś facet? Choć to nie jego sprawa, nie był pewien, czy piałby z zachwytu, gdyby to mężczyzna okazał się tym powodem.
– Co może być aż tak ważne, że musisz wyjechać?
Spojrzała na niego bacznie.
– To sprawa osobista.
– Możesz mi powiedzieć. Jesteśmy przyjaciółmi.
– Jesteś moim szefem.
– I twoim przyjacielem.
Uśmiechnęła się.
– Uwierz mi, Aidan, nie chciałbyś wiedzieć.
Położył na biurku splecione ręce i uśmiechnął się.
– Nie, tu się właśnie mylisz. Chciałbym wiedzieć. Potrzebujemy cię.
– Doceniam to, co mówisz, ale mam prawo do wakacji.
– Ależ oczywiście – potwierdził, zastanawiając się, czemu się aż tak upiera. Była ich najlepszym pracownikiem. Czy na pewno pracownikiem? Do diabła, właściwie partnerką w interesach. Oczywiście, że ma prawo do urlopu. Po prostu nie chciał, by wyjeżdżała teraz, gdy się tyle działo. Wolał nie myśleć, jak wiele rzeczy mogłoby pójść nie tak.
– Nie chodzi o sam urlop – dodał. – Do diabła, jesteś tak dobrze zorganizowana, zawsze planujesz wakacje z rocznym wyprzedzeniem. Co się stało?
– Coś mi wyskoczyło – odparła sztywno.
– Ellie, co do licha jest aż tak ważne, żeby zostawić na lodzie pięciuset uczestników kongresu? – Nie wspominając o mnie, pomyślał.
Westchnęła ostentacyjnie, a potem rzekła:
– No dobra, tylko nie mów, że cię nie ostrzegałam.
Poderwała się z krzesła i zaczęła chodzić tam i z powrotem przed jego biurkiem. Nagle przystanęła.
– Mam wizytę w klinice płodności w Atlancie. Termin jest uzależniony od cyklu owulacyjnego. Gdy dotrę na miejsce, powinnam dwa dni odpoczywać i zrelaksować się. Tydzień zajmie procedura zapłodnienia, a potem dwa tygodnie odpoczynku, no i czekania na rezultat.
Aidan otworzył szeroko oczy. Potrząsnął głową. Nagłe problemy ze słuchem? Chyba musiał się przesłyszeć. Do licha. Zapłodnienie? Spiorunował ją wzrokiem.
– O czym ty do cholery mówisz?
Z pogodnym uśmiechem usiadła z powrotem.
– Mam zamiar mieć dziecko.
No i stało się. W końcu to powiedziała. Starała się wyglądać spokojnie, nie wiercić się na krześle. Trudno, jego błąd, że tak naciskał. Nie zamierzała wtajemniczać go w swoje plany urlopowe, ale przecież Aidan nie odpuszcza.
Fakt, zwykle planowała wakacje z dużym wyprzedzeniem. Tak, była świetnie zorganizowana, nigdy nie działała pod wpływem impulsu, zawsze miała wszystko pod kontrolą. Nigdy nie robiła niczego spontanicznie. Aż dotąd.
Aidan lekko przekrzywił głowę i przechylił się do przodu, jakby nie dosłyszał.
– Powtórz, co powiedziałaś, proszę.
Westchnęła. Cudownie pracowało jej się z Aidanem. Myślała o nim jak o dobrym koledze z pracy, nawet jeśli w rzeczywistości był jej szefem oraz świetnie zbudowanym, towarzyskim, wysportowanym i opalonym facetem. Zachwycającym, przystojnym i seksownym.
Mieli dużo wspólnych zainteresowań i często odbywali razem podróże służbowe. Zawarli wiele kontraktów, a nawet zamknęli jeden czy dwa bary, gdy negocjacje okazały się trudniejsze, niż przewidywali. Właściwie to polubiła Aidana od pierwszego dnia pracy w Sutherland Corporation, a nawet niczym gimnazjalistka się w nim zadurzyła. Jednak nie miało to znaczenia, ponieważ nie zamierzała ulec swym uczuciom. Nie dość, że zniszczyłoby to ich relacje i oznaczało koniec wymarzonej pracy, ale także sprawiło, że poczułaby się największą na świecie idiotką.
Wiedziała, że pytania Aidana biorą się z życzliwości, a skoro postanowiła być z nim szczera, więc powtórzyła:
– Powiedziałam, że chcę mieć dziecko.
– W przyszłym tygodniu?
– W przyszłym tygodniu zaczynają się zabiegi.
– Nie możesz przełożyć ich o tydzień?
– Nie – odparła, próbując z całych sił zachować spokój. – Owulację miewam regularnie, więc muszę na czas dotrzeć do Atlanty.
– Stop – przerwał jej i uniósł rękę. – Zbyt dużo kobiecych szczegółów, odpadam.
– Sam pytałeś.
– Chciałem tylko dowiedzieć się, dlaczego akurat teraz?
– Bo chcę mieć dziecko, a nie robię się młodsza. – I na tym postanowiła poprzestać.
– Ale – podrapał się w głowę zakłopotany – dlaczego chcesz skorzystać z banku spermy?
– Wolę mówić o klinice płodności.
– Ale dlaczego?
– Dlaczego? – powtórzyła, podnosząc głos w miarę, jak spokój ustępował miejsca irytacji. – Poważnie chcesz wiedzieć, dlaczego jadę do banku spermy, to znaczy do kliniki płodności? Chyba wiesz, co się dzieje w takich miejscach.
– Oczywiście. Ale chodzi mi o to… dlaczego nie zrobisz tego w tradycyjny sposób? – burknął zniecierpliwiony.
– Och, o to chodzi – odparła powoli. – No więc, ponieważ…
Co powinna mu powiedzieć? Prawdę? Pewnie, wolałaby zajść w ciążę w tradycyjny sposób, z mężczyzną, którego kocha, z kimś cudownym, kto chciałby spędzić z nią resztę życia. Tak się złożyło, że ostatnio znalazł się ktoś, kto był nią zainteresowany. Przez kilka tygodni chodziła z nim na randki, ale gdy tylko poruszyła temat dzieci i rodziny, od razu się ulotnił. Nawet nie zdążyli pójść do łóżka. Po prostu nie miała szczęścia.
Jednym z problemów było to, że większość mężczyzn przyjeżdżało na Allerię, by imprezować. Nie interesował ich związek, który trwałby dłużej niż tydzień. Inna sprawa, że co prawda mężczyźni uważali ją za ładną, ale wprawiała ich w zakłopotanie. Nie chodziło o dominującą osobowość: problem Ellie polegał na tym, że górowała nad nimi intelektualnie. Miała fotograficzną pamięć i chłonęła wiedzę. Bez trudu zapamiętywała nowe informacje i chciała się nimi dzielić. Niektórzy źle to znosili. Mężczyźni są tacy dziwni.
Postanowiła, że nie będzie się tym przejmować. Na szczęście Aidan i jego brat doceniali to, że jest bystra. Zaakceptowali ją, a to dla niej znaczyło o wiele więcej niż mężczyzna, z powodu którego musiałaby udawać głupszą, niż jest. Jednak w tej sytuacji nie dysponowała też kandydatem na ojca dziecka, więc po rozważeniu za i przeciw postanowiła skorzystać z kliniki.
Miała stabilną pracę, szeroki pakiet świadczeń socjalnych i dobrze zarabiała. Samotne wychowywanie dziecka wydawało się rozsądne. Zaprzyjaźniła się z kilkoma kobietami na wyspie i wiedziała, że w razie potrzeby będzie mogła na nie liczyć. Uważała, że z dzieckiem stworzą wspaniałą niewielką rodzinę, której zawsze pragnęła. Teraz tylko musi tego dopiąć.
– Ellie, powiesz mi, dlaczego nie możesz…
– Tak, w tradycyjny sposób. – Wyprostowała plecy i uniosła głowę. – Nie sądzę, żeby to była twoja sprawa.
– Pewnie masz rację. – Na jego twarzy pojawił się wyraz sarkazmu. – Ale właśnie poinformowałaś mnie o swoich cyklach, więc po co pomijać resztę?
– Och, na litość boską, przecież oboje wiemy, że to, co robię w wolnym czasie, nie powinno nikogo poza mną obchodzić.
– Oczywiście – zgodził się – ale mnie to obchodzi. Jestem twoim przyjacielem i pracodawcą, a to, co planujesz, trudno nazwać wakacjami. Zamierzasz zajść w ciążę. A co potem? Czy wrócisz i będziesz nadal pracować? I jak długo?
– Do narodzin dziecka – odparła. – Potem pójdę na trzymiesięczny urlop macierzyński, po czym wrócę do pracy.
Ośrodek zapewniał dzieciom świetną opiekę, więc Ellie nie widziała problemu. To jeszcze jedna korzyść z pracy u Sutherlandów.
– Trzy miesiące. – Podniósł się z krzesła i przez chwilę stał nieruchomo. W końcu spojrzał na nią. – Dobra, zastanowię się nad tym. A teraz porozmawiajmy na temat nadchodzących trzech tygodni.
– Tak będzie lepiej.
– Nie będę się przeciwstawiał, ale jak sobie poradzimy bez ciebie przez ten czas? Jesteśmy zawaleni robotą, a nikt nie może cię zastąpić.
Uśmiechnęła się, ponieważ znalazła rozwiązanie dzięki Serenie, swojej najlepszej przyjaciółce i menedżerce do spraw kateringu.
– Serena i jej sekretarka zgodziły się pomóc przy zjeździe dostawców opakowań. Moja sekretarka zajmie się bieżącymi sprawami biurowymi. Będę też pod telefonem, gdyby pojawiły się problemy.
Wstała i spojrzała mu prosto w twarz.
– Nie wyjeżdżałabym, gdyby na wyspie był odpowiedni lekarz, ale go nie ma, więc lecę do Atlanty.
– A jeśli przejdziesz przez to wszystko i nie… – Wydawało się, że waży słowa. Najwyraźniej postanowił jednak nie dokończyć zdania.
– Jeśli zabieg nie przyniesie efektu? – Też brała to pod uwagę. – To spróbuję znów.
Zgrzytnął zębami.
– Rozumiem, co chcesz zrobić i oczywiście nie mam prawa wpływać na twoją decyzję, ale po co ten pośpiech? Jesteś taka młoda. Ile masz lat. Dwadzieścia osiem?
– Trzydzieści.
– No właśnie – odparł. – Masz jeszcze mnóstwo czasu, żeby zrobić to…
– Tak, tak, w tradycyjny sposób. Już wspominałeś.
– Czasem warto coś powtórzyć. – stwierdził, uśmiechając się ujmująco.
Przelotnie spojrzała na swój tablet, by uniknąć tego znaczącego spojrzenia. Rozmowa na temat dzieci i „tradycyjnego sposobu poczęcia” rozbudziła jej uczucie do Aidana, które dotąd tłumiła.

Charlie „Finn” Finnegan usłyszał stukot obcasów na długo zanim dojrzał kobietę, która ostatnio stała się jego utrapieniem. Po raz pierwszy spotykali się osobiście, lecz sądząc z rozmów telefonicznych i mejli, czekał ich poważny konflikt.
Spotkanie służące mediacji odbywało się w miejscowym ośrodku kultury, wszyscy czekali na to, aż odłożą na bok różnice i zaczną współpracować. Rozmowa wydawała się bezcelowa, skoro ta kobieta bez wiedzy Finna zwróciła się do wyższego szczeblem dowódcy straży pożarnej, by dostać zielone światło dla niedorzecznego planu, któremu Finn się przeciwstawił.
Zamierzał bronić swojego stanowiska przez wzgląd na kolegów i współpracowników.
Lily Riordan miała niewiele ponad sto pięćdziesiąt centymetrów wzrostu – była o jakieś trzydzieści centymetrów niższa od Finna – mimo to zdawała się emanować siłą i pewnością siebie. Miała na sobie granatową obcisłą sukienkę pasującą do koloru oczu. Rozpuszczone miodowe włosy tańczyły wokół jej ramion przy każdym kroku. Pełne czerwone wargi zacisnęła w wąską linię, wyglądała, jakby szykowała się do bitwy.
Na ten widok Finn nie mógł powstrzymać uśmiechu.
– Miło panią widzieć, pani Riordan.
Choć uścisnęła jego wyciągniętą dłoń, nie wydawała się z tego powodu szczęśliwsza niż on.
– Wolałabym, żebyśmy spotkali się w przyjaźniejszych okolicznościach. Nie lubię marnować niczyjego czasu, panie Finnegan, także swojego.
Najwyraźniej nie należała do osób, które cierpliwie znoszą ludzką głupotę, i to akurat mu się w niej spodobało. Łatwiej rozmawiać z człowiekiem, który jasno wyraża swoje opinie, niż z kimś, kto ukrywa, co naprawdę myśli.
Na moment wrócił pamięcią do ponurych wspomnień, do których starał się nie wracać zbyt często. Do obrazu swojej śpiącej żony, a przynajmniej wydawało mu się, że śpiącej, dopóki się nie okazało, że nie może jej dobudzić.
Wiedział, że była zmęczona i miała problemy ze snem, nie przyznała się jednak do tego, jak wiele kosztuje ją praca w szpitalu. Gdyby to wiedział, uważniej by ją obserwował, sprawdziłby leki, które zażywała po kryjomu.
Choć już się nie dowie, czy przedawkowała je przypadkiem, wolał myśleć, że nie zrobiła tego celowo, nie zostawiła z rozmysłem męża i dwóch córek. Wolał sobie wyobrażać, że była tak umęczona, iż omyłkowo połknęła większą dawkę tabletek.
Tak czy owak strata żony go zdruzgotała i zostawiła z poczuciem winy, że zawiódł rodzinę. Doceniał zatem, że Lily bez obaw mówi to, co myśli.
– Rozumiem, ale proszę mi mówić Finn. Wejdziemy? – Odsunął się na bok, pozwalając, by pierwsza weszła do pokoju. Na końcu do środka wszedł mediator.
Lily i Finn usiedli po dwóch stronach dużego stołu, mediator zajął miejsce u jego szczytu.
Siedzieli naprzeciwko siebie, więc trudno im było unikać swojego wzroku. Lily pochyliła się nad stołem, składając ręce, gotowa do rozmowy.
– Nazywam się Joe Mussen, spotkaliśmy się tu dziś, żeby przedyskutować zaangażowanie lokalnej straży pożarnej w nową inicjatywę związaną z opieką nad pacjentami kardiologicznymi. Chcemy rozwiązać kwestie sporne i rozwiać obawy, żebyśmy mogli kontynuować pracę. – Mediator wyjął z torby notatki i położył je na stole.
Finn zastanowił się, czy nie powinien był również zapisać wcześniej swoich uwag, ale nie wyglądało na to, by Lily miała przy sobie listę statystyk czy faktów, którymi chciałaby go zaskoczyć.
Zadaniem spotkania było wyłącznie załagodzenie nieporozumień, gdyż zarząd szpitala i dowództwo straży pożarnej już zdecydowały o podjęciu współpracy.
Finn nie chciał brać odpowiedzialności za przepracowanych i zestresowanych członków swojego zespołu, wiedział, jak to może się skończyć. Gdyby ktoś zastąpił jego żonę, widząc skutki nadgodzin i odpowiedzialności, jaką brała na swoje barki, jego życie wyglądałoby teraz zupełnie inaczej.
– Więc, Finn, zarząd szpitala oczekiwałby od pana współpracy.
Finn zwrócił uwagę na to, że kobieta nie mówi we własnym imieniu.
– Nie rozumiem dlaczego, skoro wszystko i tak dzieje się niezależnie od mojej aprobaty czy dezaprobaty.
Dano mu do zrozumienia, że nie ma w tej sprawie ostatniego słowa, a biorąc pod uwagę, że plan tej kobiety spotka się zapewne z dobrą prasą, jego sprzeciw był w mniejszości.
– To prawda, a jednak oczekują pańskiego zaangażowania.
– A tak, mam być twarzą kampanii – zadrwił.
Z jakiegoś powodu uznano, że najlepiej nadaje się do tej roli. Najwyraźniej miałby dodać kampanii powagi. Pewnie chodzi o siwiejące włosy. W jednostce byli młodsi atrakcyjniejsi mężczyźni, którzy bez chwili wahania wykorzystaliby tę szansę.
On najchętniej w ogóle by się nie angażował, ale musiał słuchać służbowych poleceń. Co nie znaczy, że ma być miły.
Lily uniosła brwi.
– Nic o tym nie wiem, ale skoro jest pan dowódcą jednostki, wyglądałoby dziwnie, gdyby pan się nie pojawił. Ja będę reprezentować szpital.
– To pani pomysł… – Byłby zdziwiony, gdyby pozwoliła komuś innemu przypisać sobie ten pomysł, zwłaszcza że traktowała go poważnie.
Nie mógł mieć jej tego za złe, a jednak nie zgadzał się z jej planami. Nie zrobiłby nic kosztem zdrowia psychicznego kolegów.
– Tak, to mój pomysł, ale jestem też głównym kardiologiem w naszym szpitalu. Pan także zajmuje w tej społeczności wysoką pozycję, więc chcą, żebyśmy oboje byli obecni podczas rozpoczęcia działalności.
– Podobno w dzień świętego Walentego. Nie sądzi pani, że to trochę banalne?
Nie znosił skomercjalizowania tego święta, a teraz, gdy nie miał już żony, z którą mógłby je celebrować, wolałby traktować ten dzień jak każdy inny. Tymczasem spodziewano się, że weźmie udział w kampanii bez wątpienia pełnej serc i kwiatów, promującej nowe przedsięwzięcie.
Lily miała dość przyzwoitości, by się zaczerwienić. Jej blada cera przybrała ładny odcień różu.
– To już nie mój pomysł, ale rozumiem, że zarząd szpitala chce dotrzeć do jak największej liczby ludzi. Nasza pomoc w nagłych wypadkach kardiologicznych nie stanie się faktem w ciągu jednego dnia. Ja też nie mam ochoty paradować przed kamerami, zrobię to dla wyższego dobra.
Finn prychnął. „Dla wyższego dobra” sugeruje, że ktoś inny musi się poświęcić.
Jego żona była pielęgniarką, rezygnowała ze spędzania czasu z rodziną, by wziąć dodatkowe dyżury i opiekować się chorymi. Swoim brakiem egoizmu niewątpliwie wielu z nich uratowała, ale zapłaciła za to cenę. Nie chciał, by spotkało to ludzi, z którymi pracował.
Mediator zakasłał.
– Może powinniśmy się skupić na pana zastrzeżeniach, panie Finnegan, i odnieść się do nich po kolei.
Lily przekrzywiła głowę i z zadowolonym z siebie uśmiechem na twarzy czekała, aż Finn zacznie mówić.
– Po pierwsze, i co najważniejsze, moja załoga to nie są pracownicy medyczni. Oczekiwanie, żebyśmy udzielali pomocy chorym na serce, wykracza poza zakres naszych kompetencji i odpowiedzialności.
– Mamy strażaków przeszkolonych w udzielaniu pierwszej pomocy i defibrylatory w dostępnych miejscach w okolicy. Proponuję, żeby to połączyć. Możemy odpowiednio wyposażyć pana ludzi, będą udzielali pierwszej pomocy w przypadku, kiedy karetka z ratownikami nie może dotrzeć wystarczająco szybko. Dla chorych to wielka różnica, jeśli otrzymają pomoc, zanim trafią do mnie do szpitala. To może być kwestia życia i śmierci.
– Doceniam ważność problemu, jednak muszę mieć na uwadze dobro załogi. Czy to ich nie naraża na pozwy i oskarżenia, jeśli coś pójdzie nie tak? To dodatkowa odpowiedzialność, na jaką żaden z nas się nie pisał. Co wielokrotnie pani powtarzałem. – To właśnie z tego powodu jego pierwsza reakcja na jej pomysł była negatywna.
– Mówiłam, że pana ludzie przejdą szkolenie z posługiwania się defibrylatorem. Będziemy od nich oczekiwać jedynie, żeby postępowali zgodnie z instrukcjami na urządzeniu. Zapewnimy też dodatkowe wsparcie telefoniczne, dopóki chorym nie zajmą się ratownicy. Nie oczekujemy cudów, Finn. Oczekujemy tylko, że poświęcicie chorym trochę czasu, a czas w opiece kardiologicznej jest wyjątkowo ważny. Rozumiem pana obawy, ale mówimy o ratowaniu życia. Jestem przekonana, że znajdziemy sposób, żeby chronić pana ludzi przed niechcianymi konsekwencjami.
– Przykro mi, ale to nie dość. To dla nich dodatkowy stres, a także dodatkowe godziny pracy. Podziwiam pani oddanie pracy i pacjentom, ale ja za nich nie odpowiadam.
Miał dość zajęć, pracę i wychowanie córek, bez dodatkowego stresu, jaki chciała mu zafundować Lily.
– Pani Riordan, czy może pani zapewnić jeszcze jakieś wsparcie oddziału kardiologicznego dla załogi pana Finnegana? Byłoby dobrze, gdyby ktoś z pani podwładnych był dla nich dostępny, przynajmniej dopóki wszystko nie zacznie sprawnie działać – odezwał się mediator.
Jego sugestia była dość rozsądna. Ku niezadowoleniu Finna.
– Jeśli ja czy ktoś z moich kolegów będziemy wolni, możemy uczestniczyć w akcji. Zrobię wszystko, co trzeba, żeby to się udało. – Lily oczywiście wyskoczyła z ofertą pomocy, zmuszając Finna do szukania kolejnych powodów do sprzeciwu.
– A co z dodatkową pracą? Rozumiem, że ta ma być nieodpłatna. – Choć sam nie zgłosił się do pomocy, wyglądało na to, że musiałby ją koordynować.
– Tak, ale chciałam, żeby pańscy ludzie robili to w ramach swoich godzin pracy.
– Nie mogę pozwolić na to, żeby gdzieś utknęli, możemy akurat dostać wezwanie do pożaru.
– Więc może udałoby się wyznaczyć jedną osobę z każdej zmiany, z samochodem, która będzie odpowiadała na wezwania pacjentów, współpracując z medykami.
– To ogromna odpowiedzialność dla jednej osoby i pozbawia nas jednego człowieka z każdej zmiany.
Lily westchnęła zniecierpliwiona i zirytowana przeszkodami, jakie wciąż znajdował.
– Proszę przedstawić to swoim ludziom, dowie się pan, co oni na to. Jestem przekonana, że znajdą się ochotnicy. Niewykluczone, że pan sam będzie mógł się tym zająć.
Do obowiązków Finna należało koordynowanie akcji ratunkowych i dbanie o to, by wszyscy w bezpieczny sposób wykonali swoje zadanie. Tylko tak mógł zagwarantować córkom, że jego też nie stracą.
Jeśli ktoś miał poświęcić się nowemu zadaniu, powinien to być właśnie on, ale to oznaczałoby bliską współpracę z Lily Riordan, a nie był przekonany, czy to przeżyją. Wiedział, że wystarczy jeden zły ruch z jego strony, a ta kobieta go zniszczy.
Ta myśl nie pomagała mu w decyzji o wsparciu jej planów.
Jak na dwie obce osoby dość szybko zaczęli działać sobie na nerwy. Dla Finna było to równie irytujące, co intrygujące. Przywykł do tego, że wszystko kontroluje, także swoje emocje.
– Oczywiście.
Gdy już zdawało się, że zrobili jakiś postęp, a Finn zdał sobie sprawę, że toczy beznadziejną walkę, mediator chwycił brzeg stołu i pochylił głowę, a na jego czole pokazały się kropelki potu.
– Źle się pan czuje? – Lily poderwała się na nogi.
Mężczyzna wydukał coś niezrozumiale. Finn także się podniósł i ruszył z pomocą.
– Może powinien pan usiąść. Przyniosę panu szklankę wody.
– Nic mi nie jest. Trochę mi się w głowie zakręciło.
– Pobladł pan. Finn ma rację, powinien pan usiąść i rozluźnić krawat. – Lily starała się przekonać mężczyznę, by jej posłuchał, ale on tylko kręcił głową.
– Nic mi nie jest – upierał się i pokazał im, by wracali na miejsca.
Finn i Lily niechętnie się wycofali i znów usiedli po przeciwnych stronach stołu, nie spuszczając wzroku z mężczyzny, który wyraźnie niedomagał.
– Na czym to skończyliśmy?
Zaczął przeglądać swoje papiery, potem nagle złapał się za lewe ramię i osunął się na podłogę.
– Mężczyźni są tacy uparci, kiedy chodzi o zdrowie. – Lily podbiegła do mediatora.
– Dlatego potrzebujemy kompetentnych ludzi, którzy o nas dbają. – Finn wykorzystał tę chwilę, by sobie powtórzyć, dlaczego wystąpił przeciwko jej pomysłom.
Lily prychnęła, klękając obok leżącego mężczyzny. Finn miał nadzieję, że ich dyskusja nie była przyczyną jego nagłego zasłabnięcia.
– Joe? Słyszy mnie pan? Finn, on nie oddycha. – Lily rozluźniła mu krawat i rozpięła górne guziki koszuli.
– Wydaje mi się, że widziałem na zewnątrz defibrylator. Przyniosę go. Może pani zacząć uciskać mu klatkę?
Ufał, że Lily wie, co robi, w końcu jest lekarką. Wybiegł z pokoju po sprzęt ratujący życie, po drodze dzwoniąc po karetkę.
Gdy wrócił, Lily uciskała klatkę piersiową mężczyzny i odliczała.
– Nie reaguje. Niech pan działa zgodnie z instrukcjami na defibrylatorze, może uda się uruchomić serce.
Skinął głową. Przeszedł podstawowe szkolenie z pierwszej pomocy, lecz po raz pierwszy miał do czynienia z tym urządzeniem. Wydawało się dość proste w obsłudze, więc kiedy już rozpiął do końca koszulę mężczyzny, bez problemu przykleił elektrody do jego piersi.
Defibrylator był wyposażony w głosowe instrukcje informujące o kolejnych czynnościach.
Podczas wyładowania Lily i Finn odsuwali się od pacjenta. Po każdym wyładowaniu Lily sprawdzała mu puls, aż w końcu oboje zobaczyli, że pierś mężczyzny unosi się i opada.
– Joe? Jestem Lily. Może pan otworzyć oczy? Finn, musimy go ułożyć na boku do czasu, aż przyjedzie karetka.
Finn odłączył defibrylator i pomógł jej obrócić pacjenta na bok. Gdy nabrali pewności, że na razie nic mu nie grozi, oboje odetchnęli.
Siedzieli oparci o ścianę, obserwując mężczyznę, którego chyba przyprawili o nagłe zatrzymanie krążenia.
– Zadzwonię jeszcze raz na pogotowie – oznajmił Finn. – Karetka powinna już tu być.
Lily posłała mu półuśmiech.
– Rozumie pan już, jak ważny jest czas reakcji dla pacjentów kardiologicznych? Gdyby nas tu nie było, mógłby nie przeżyć.
Finn nie mógł dyskutować z faktami, w końcu przyczynił się do uratowania mediatora, a zrobił to bez wahania. Wiedział też, że w razie konieczności po raz drugi zrobiłby to samo. Ani przez moment nie pomyślał o ciężarze odpowiedzialności, oboje z Lily działali instynktownie. Miał również świadomość, że koledzy z pracy w podobnych okolicznościach zachowaliby się identycznie.
– Okej, wyraziła pani swoją opinię. Choć uważam, że doprowadzając tego człowieka do zawału, żeby udowodnić swoją rację, posunęła się pani za daleko. – Nie mógł się powstrzymać przed kolejnym docinkiem, za który został wynagrodzony przesadnym westchnieniem.

Issy Seymore odebrała w komórce wiadomość, że jej taksówka jest w drodze.
Spojrzała w ciemne oczy swojej siostry. A więc stało się. Wszystko to, nad czym pracowały przez ostatnią dekadę, miało się w końcu urzeczywistnić. Wszystkie snute nocami plany. Cały ten spisek.
Wcześniej wyobrażała sobie, że kiedy nadejdzie ten moment, będzie się aż rwała do czynu. Nie spodziewała się, że poczuje taki ciężar w brzuchu, nad którym desperacko pracowała, żeby był płaski i umięśniony. Gianni Rossi gustował w określonym typie kobiet. Niskie brunetki ze skłonnością do tycia nie należały do jego ligi.
– Mamy rację, robiąc to, prawda? – spytała siostrę.
Amelia przełknęła ślinę i przytaknęła.
– Ale jeśli tchórzysz i chcesz się wycofać…
– Nie. – Issy potrząsnęła głową. – Po prostu się denerwuję.
Amelia pogłaskała ją po ramieniu i uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Jeśli ktokolwiek wiedział, czym są nerwy, to właśnie jej siostra. Obie cierpiały na bezsenność, odkąd pięć tygodni wcześniej zdały sobie sprawę, że gwiazdy w końcu zaczęły im sprzyjać i nadszedł czas, by wprowadzić w życie plan, nad którym tak długo pracowały.
Jak siostry Seymore przekonały się na własnej skórze, kuzyni Rossi byli ludźmi bez sumienia, pozbawionymi człowieczeństwa. Zniszczyli im życie i teraz przyszła kolej na nie, by odpłacić im tym samym.
Całe ryzyko wzięła na siebie Amelia, pracując od dwóch lat w ich firmie, w ciągłym strachu, że zostanie przyłapana. Issy działała bezpiecznie w ukryciu, serfując po internecie. Teraz nadszedł czas, by wyszła z cienia, stanęła na wysokości zadania i odegrała swoją rolę.
Wyprostowała się na tyle, na ile tylko pozwalało jej metr pięćdziesiąt pięć wzrostu. Jej siostra uśmiechnęła się.
– Pamiętaj tylko, by nie zdejmować przy nim butów. Nie chcesz chyba, by się zorientował, jaka jesteś mała, zanim wejdzie z tobą na pokład jachtu.
Issy parsknęła śmiechem, objęła starszą siostrę i mocno ją przytuliła.
– Dasz mi znać, jak tylko wylądujesz? – wymamrotała Amelia w jej włosy, tuląc ją do siebie.
– Obiecuję.
– Nie ryzykuj głupio.
– Nie będę. Ty też bądź ostrożna.
Na twarz siostry padł cień, ale uśmiechnęła się.
– Zawsze jestem.
Zadzwonił telefon Issy. Kierowca dotarł na miejsce. Ostatni uścisk i pocałunek w policzek siostry i ruszyła w drogę. Miała polecieć na Karaiby i wcielić w życie plan, nad którym pracowały przez dziesięć ostatnich lat.

Dziesięć dni wcześniej

Gianni Rossi dobrze wiedział, kiedy kobieta była nim zainteresowana, a ta piękna blondynka o fantastycznych nogach, siedząca teraz przy barze w tym ekskluzywnym klubie z całą pewnością była.
Przepłynęła przez wahadłowe drzwi z gracją kocicy i mijając jego stolik rzuciła mu przelotne spojrzenie. Kiedy dotarła do baru, odwróciła głowę i tym razem zatrzymała na nim wzrok na dłużej. Siedziała teraz sącząc przez słomkę koktajl z błyskiem w oku sugerującym, że wolałaby ssać coś zupełnie innego.
Gianni nigdy nie ignorował pięknej kobiety okazującej mu zainteresowanie. Przeprosił swoich kompanów i podszedł do baru.
– Czy mogę? – spytał, wskazując na sąsiedni stołek.
Ponętne usta rozchyliły się w uśmiechu.
– Ależ proszę.
Rozsiadł się na stołku i skinął na barmana.
– Drinka?
Ciemnobłękitne oczy zabłysły.
– Jasne.
– Dla mnie podwójny burbon, a dla pani…? – Uniósł pytająco brew w jej stronę.
Na jej pięknej twarzy pojawiły się dołeczki.
– Mojito, poproszę.
– A dla pani mojito.
Kiedy barman nalewał im drinki, Gianni obrzucił ją spojrzeniem znawcy. Długie do ramion lśniące miodowo blond włosy były tylko o kilka odcieni jaśniejsze od jej idealnie wyregulowanych brwi. Miała delikatne rysy twarzy. Krótka srebrna sukienka na cienkich ramiączkach z pewnością nie została kupiona w sieciówce. Na szczupłym nadgarstku miała zegarek marki niedostępnej w popularnych centrach handlowych. Diamentowe kolczyki wskazywały na to, że miała wysmakowany gust i dostęp do zasobnego konta bankowego.
Zastanawiał się, jak to się stało, że ich drogi dotąd się nie przecięły.
Wyciągnął do niej rękę.
– Gianni.
Smukłe palce objęły jego palce. Zapach jej kosztownych, egzotycznych perfum owiał go niczym wonna chmura.
– Issy.
– Nie widziałem cię tu wcześniej… Issy. – To imię nie pasowało do tej eleganckiej, pewnej siebie kobiety o melodyjnym głosie i nienagannym akcencie.
Delikatnie oswobodziła rękę z jego uścisku i błysnęła pięknymi białymi zębami.
– Jestem tu po raz pierwszy.
Skrzywił się.
– Naprawdę?
Poruszyła znacząco jedną ze swoich idealnych brwi i, nie spuszczając wzroku z jego twarzy, zacisnęła usta na słomce, by wyssać ostatni łyk swego drinka. Zmysłowość kryjąca się za tym gestem przyprawiła go o dreszcze. Do diabła, była naprawdę seksowna.
Kładąc łokieć na barze, oparł brodę na dłoni.
– Czekasz na kogoś?
– Na przyjaciółkę. Mamy się tutaj spotkać, zanim pójdziemy do Ambera. Spóźnia się.
– Przyjaciółkę?
Na jej twarzy zabłysło rozbawienie.
– Dziewczynę, z którą się przyjaźnię. Myślałeś, że co miałam na myśli?
Uśmiechnął się leniwie.
– Dobrze wiesz, o co mi chodziło. Masz swoją drugą połówkę? – zapytał, przechodząc do sedna.
Powoli potrząsnęła głową.
– Życie jest na to za krótkie.
Ta kobieta była zdecydowanie jego bratnią duszą.
– Nie ująłbym tego lepiej.
– Ty też jesteś singlem?
– Całe życie.
– Chętnie za to wypiję. – Naśladując go, oparła się łokciem na barze. – A więc… – nachyliła się nieco bliżej – Gianni… jesteś Włochem?
– Si.
Uśmiechnęła się.
– Włoskim ogierem?
Jak on uwielbiał kobiety, które umiejętnie posługiwały się dwuznacznościami.
– Tak mówią.
Spojrzała na niego bez cienia zażenowania.
– Założę się, że tak.
Podano im drinki. Gianni wzniósł swoją szklankę.
– Za singli.
Stuknęła się z nim swoją szklanką, wlepiając w niego oczy.
– Za dobrą zabawę. – Następnie zacisnęła słomkę między kciukiem a palcem wskazującym i powoli wsunęła ją między wargi. Było to tak sugestywne, że puls mu przyspieszył.
A wtedy zadzwonił jej telefon.
– Przepraszam – powiedziała, przesuwając palcem po komórce, by odczytać wiadomość. Odpowiedziała szybko, po czym spojrzała na niego ze smutnym uśmiechem. – Obawiam się, że muszę już iść.
– Już teraz?
– Niestety. Camilla ma dzisiaj urodziny. Miała się tu ze mną spotkać, ale ponieważ jest tak spóźniona, kazała swojemu kierowcy zawieźć się do Ambera i wysłała go po mnie. Będzie tu za kilka minut – rzuciła mu prowokujące spojrzenie. – Jestem pewna, że nie będzie miała nic przeciwko temu, żebyś do nas dołączył.
Gianni często bywał w maleńkim elitarnym klubie nocnym „U Ambera”. Z żalem machnął ręką w kierunku trzech mężczyzn, których towarzystwo niedawno porzucił.
– Jestem umówiony na partyjkę pokera, ale mogę spotkać się z wami później… jeśli chcesz?
Dopiła swoje mojito.
– Bardzo bym chciała – zamruczała – ale obawiam się, że muszę wcześniej pójść spać, najpóźniej o północy. Inaczej ryzykuję, że zamienię się w dynię.
Dotknął palcami jej wypielęgnowanej dłoni z nieskazitelnymi paznokciami. Uwielbiał seksowne, pewne siebie kobiety, które dokładnie wiedzą, czego chcą i nie boją się tego okazać. A ta kobieta miała wszystko. Była seksowna. Piękna. Długonoga. I była blondynką. Bezwstydnie dawała mu do zrozumienia, że ją pociągał. Idealnie nadawała się do grzania mu pościeli.
– Mnie też przydałoby się wczesne pójście do łóżka.
Przygryzła dolną wargę.
– To bardzo kusząca oferta, ale z przykrością muszę odmówić. Rano lecę na Barbados i muszę się dobrze wyspać.
– Na Barbados?
Skinęła głową i wstała.
– Trzymam tam jacht w marinie w Bridgetown. Latem zawsze tam żegluję.
– Co za zbieg okoliczności… Sam lecę na Karaiby za kilka tygodni.
Otworzyła szeroko oczy z zachwytem.
– Naprawdę?
Przytaknął.
– Możemy się spotkać… jeśli chcesz?
Nawet nie udawała, że się nad tym zastanawia. Pochyliła się bliżej.
– Bardzo bym chciała. – Z uśmiechem wyjęła swój telefon. – Jaki masz numer?
Wyrecytował. Zapisała go w telefonie, który zaraz potem zabrzęczał.
– Mój rydwan nadjechał.
– W takim razie lepiej uciekaj, by nie zamienił się w dynię.
Zaśmiała się cicho.
– Wspaniale było cię poznać, Gianni. – Posłała mu w powietrzu całusa i odeszła, kołysząc biodrami na swoich niebotycznie wysokich szpilkach, z tą samą seksowną pewnością siebie, z jaką wkroczyła do baru.
Gianni patrzył za nią, kręcąc głową, ubawiony tym, co zaszło w ciągu tych kilku minut.
Zamówił sobie kolejnego burbona i dołączył do swoich przyjaciół, zastanawiając się, czy nie powinien zrezygnować z pokera i udać się szybko do Ambera, zanim Kopciuszek zamieni się w dynię.
Chwilę później w jego telefonie pojawiła się wiadomość.
Piłka po Twojej stronie. Mam nadzieję, że wkrótce spotkamy się na Karaibach. Issy x
Odpisał jej natychmiast.
Nie mogę się już doczekać. W kontakcie. G x
Issy złapała pierwszą czarną taksówkę, jaka się nawinęła, i wskoczyła do środka.
– Nelson Street, Brockley – powiedziała kierowcy.
Odetchnęła dopiero, gdy klub zniknął w oddali. Zrobiła to! Zrzucając okropne buty ściskające jej stopy jak w imadle, wysłała szybko wiadomość do siostry. Wiedziała, że Amelia nie uspokoi się, dopóki jej nie dostanie.
Udało się! W pełni. Wracam do domu. xx
Oparła głowę i zamknęła oczy. Czuła się chora. A jednocześnie podekscytowana. I niespokojna. Wszystkie te emocje kłębiły się teraz w jej pustym żołądku.
Im bardziej zbliżał się czas realizacji ich planów, tym bardziej robiła się niespokojna. Kiedy Amelia rozpoczęła pracę w Rossi Industries, przysięgła znaleźć konkretny dowód na korupcję kuzynów. Obie musiały zyskać pewność, że robią coś, co nie było tylko zemstą, chciały też innym potencjalnym ofiarom oszczędzić losu, jaki spotkał ich rodzinę. Trzy dni temu Amelia znalazła wreszcie ten dowód. Zawiadomiła ją o tym esemesem.
Wypite mojito nagle podeszło Issy do gardła. Przycisnęła do niego dłoń i zamknęła oczy, walcząc z mdłościami. Próbowała odpędzić od siebie obraz Gianniego Rossiego, pożerającego ją wzrokiem, i zapomnieć o dreszczach, jakie nią wtedy wstrząsały.

Rob Weller, architekt i dobry przyjaciel Gianniego, pojawił się w klubie w momencie, kiedy barman przyniósł mu do stolika kolejnego burbona.
– Człowieku, widziałem wychodzącą stąd niesamowicie seksowną babkę – zachwycał się, sadowiąc swoją niską postać na siedzeniu naprzeciwko Gianniego.
– Założę się, że to babka, z którą Gianni właśnie się umówił – powiedział Stefan ze znaczącym uśmiechem.
– Nie umówiliśmy się. – Gianni poczuł się w obowiązku podkreślić.
– Widziałem, jak dawałeś jej swój numer.
Gianni uśmiechnął się, ale milczał. Nigdy nie opowiadał o swoich podbojach. Co nie znaczy, że miał teraz o czym opowiadać. To była tylko krótka, niesamowicie ekscytująca rozmowa… i potencjalna szansa na coś więcej.
Przez pięćdziesiąt tygodni w roku bardzo ciężko pracował. Na pewno też ostro imprezował, ale praca była jego priorytetem. Od zawsze. Podobnie było z Alessandrem, jego kuzynem i partnerem biznesowym. Wychowywani praktycznie jak bracia, kuzyni Rossi mieli po dwanaście lat, kiedy postanowili odciąć się od swoich ojców potworów. Latami pracowali ze wszystkich sił, pokonując ogromne trudności, by ich firma deweloperska stała się w końcu wielomiliardowym przedsiębiorstwem, znanym na całym świecie. To, co różniło Gianniego i Alessandra, to podejście do imprezowania. Andro żył i oddychał Rossi Industries. Rzadko brał wolne i nigdy się z nikim nie umawiał. Tak bardzo lubił samotność, że Gianni zaczął go nazywać mnichem. Ale choć byli tak różni, Andro rozumiał, że jego kuzyn potrzebuje od czasu do czasu naładować akumulatory i nigdy nie żałował mu tych dwóch tygodni, jakie Gianni każdego lata spędzał na Karaibach. Te dwa tygodnie to była świętość, zaznaczona w kalendarzu każdego ze stu tysięcy pracowników Rossi Industries. Firma musiałaby stanąć w płomieniach, żeby Andro je zakłócił lub pozwolił na to komukolwiek innemu.
– Długonoga blondynka w kusej srebrnej sukience? – zapytał Rob.
– To ta – zgodził się Stefan.
– Człowieku… – Rob potrząsnął głową. – Omal nie rzuciłem się do taksówki, którą zatrzymała, żeby mogła się ze mną o nią pokłócić.
– Co za desperacja – mruknął Gianni.
– Inaczej taka kobieta nigdy by na mnie nie spojrzała, nie znając stanu mojego konta – bronił się Rob. – Ty nie masz z tym problemu. Kobiety nie dbają o rozmiar twojego portfela. Wystarczy, że rzucisz na nie okiem i…
– Powiedziałeś, że zatrzymała taksówkę? – przerwał mu Gianni. – Nie czekał na nią samochód?
– Nie. Odjechała taksówką. Dlaczego pytasz?
Gianni wzruszył ramionami i podniósł szklankę do ust.
– Nieważne. – Intrygujące. Issy powiedziała mu wyraźnie, że ma ją odebrać kierowca jej przyjaciółki. Dlaczego skłamała?
Wlał resztę burbona do gardła i uśmiechnął się. Jeszcze bardziej od seksualnie pewnych siebie kobiet kochał intrygujące zagadki. Nie mógł się już doczekać wyjazdu na Karaiby. Z pewnością szykowała się tam fantastyczna zabawa.

Gdy żołądek Issy nieco się uspokoił, wzięła głęboki wdech i wykonała telefon.
– Davidzie? Tu Isabelle Seymore.
– Issy! Co mogę dla ciebie zrobić, kochanie?
– Już czas.
– Czas? Na co?
– Wiesz na co. Chodzi o jacht.
Nastąpiła długa pauza.
– Na kiedy go potrzebujesz?
– Na przyszły piątek.
– Tak szybko?
– Uprzedzałam, że to będzie pilne.
David westchnął.
– Nadal potrzebujesz go na dwa tygodnie?
– Tak.
– Z pełną załogą?
Ścisnęła grzbiet nosa.
– Tak. Dwunastometrowy. Jak to uzgodniliśmy, kiedy pracowałam dla ciebie za darmo przez sześć miesięcy.
David lubił nazywać siebie brokerem, ale tak naprawdę świadczył usługi dla bogaczy. Potrafił zorganizować prywatny odrzutowiec, wyczarować imprezę na nieznanej wyspie z wykwintnym cateringiem i hedonistycznymi atrakcjami i wyczarterować super jacht z pełną załogą. Wystarczył jeden telefon.
Kiedy dwa lata wcześniej Amelia zatrudniła się w Rossi Industries, Issy wzięła półroczny urlop w szpitalu, aby pracować dla niego jako asystentka do wszystkiego. Tyrała przez sześć miesięcy za darmo po jakieś sto godzin tygodniowo, a wszystko dla tej chwili. Nikt nie mógł zarzucić siostrom Seymore, że cokolwiek zaniedbały.
Taksówka zatrzymała się przed obskurnym blokiem, który ona i Amelia nazywały domem. Wciskając opuchnięte stopy z powrotem w szpilki, weszła po schodach do mieszkania, bo winda jak zawsze nie działała. Myślami powróciła do dnia, w którym dowiedziała się, że potwory istnieją naprawdę. Nigdy go nie zapomniała.
To była niedziela. Jej matka upiekła tradycyjną angielską pieczeń, a do niej warzywa, puddingi Yorkshire i sos serowy. Rodzice pozwolili trzynastoletniej Issy i piętnastoletniej Amelii wypić do posiłku po małym kieliszku czerwonego wina. Sprzeczali się o to, czy powinni zabrać dziewczynki ze szkoły tydzień wcześniej na wakacje w Toskanii. Żadne z nich nie przypuszczało, że niebawem opuszczą szkołę na dobre, bo pieniądze na czesne przepadły.
Kiedy odezwał się dzwonek do drzwi, żadne z nich niczego nie podejrzewało. Brenda, ich gosposia, miała tego dnia wychodne, więc matka dziewczynek, pełna życia piękna kobieta, poszła otworzyć drzwi. Po chwili wróciła zaniepokojona i szepnęła coś do ojca. On zaraz przeprosił i wyszedł.
Issy właśnie wkładała do ust pieczonego ziemniaka, gdy z gabinetu ojca dobiegły podniesione głosy. Bez słowa siostry Seymore i ich matka odeszły od stołu i skuliły się za nim. Słyszały wyraźnie każde pełne pogardy obraźliwe słowo, wypowiadane przez męskie głosy z mocnym obcym akcentem, dochodzące z gabinetu.
„Jesteś skończony, ty żałosna karykaturo człowieka. To, co było twoje, należy teraz do nas. Pożegnaj się ze swoją firmą… i przywitaj się z Lucyferem. Czeka na ciebie”.
Odgłosy kroków zbliżyły się. Issy i Amelia trzymały się mocno w objęciach, gdy drzwi się otworzyły i dwóch wysokich, ciemnowłosych mężczyzn w nienagannie skrojonych garniturach wyszło z gabinetu ojca z pewnością siebie gangsterów z filmów, których nie wolno jej było oglądać. Nie zauważyli kulących się za drzwiami żony i córek mężczyzny, którego właśnie rozerwali na strzępy. Ale one ich widziały.
Czas zatrzymał się w miejscu. Kiedy ich ojciec w końcu pojawił się w drzwiach gabinetu, postarzał się o dwie dekady. Następnego ranka z przerażeniem odkryły, że jego przerzedzone ciemne włosy w ciągu nocy zbielały. Rok później już nie żył. Dziesięć lat później ich matka, budząca się co rano z rozpaczą i uzależniona od używek, była już tylko cieniem tamtej pełnej życia kobiety.
Przed tym okropnym dniem Issy i Amelia nigdy nie były ze sobą szczególnie blisko. Prędzej wydrapałyby sobie oczy, niż powiedziały sobie coś miłego. Ale ten dzień bardzo zbliżył je do siebie. Kuzyni Rossi nigdy by nie przypuszczali, jak bardzo, gdyby nawet pomyśleli o dwóch niewinnych dziewczynkach, które ucierpiały z powodu ich haniebnych działań. Razem urosły w siłę, mając za cel tylko jedno – zemstę.
Po raz pierwszy od dekady Issy poczuła na języku jej smak.

Skandale to moja specjalność – Kali Anthony

– Ziemia ziemi – prochy prochom – popioły popiołom…
Sara stała przy wyjściu z królewskiego mauzoleum, gdy duchowny rozpoczął ceremonię pochówku trzech pokaźnych rozmiarów sarkofagów – króla, królowej i księcia koronnego.
Nie zwracała uwagi na ludzi wokół, koncentrując się całkowicie na sarkofagu ze szczątkami księcia koronnego Ferdinanda Betencourta, spowitym flagą państwową i udekorowanym liliami, których zapach wypełniał mauzoleum. Jeszcze dziesięć dni temu Sara Conrad była narzeczoną księcia. Kobietą, która niedługo miała zasiąść na tronie…
Histeryczny chichot wydobył się z jej gardła, zanim zdążyła mu zapobiec. Przycisnęła ręcznie wyszywaną chusteczkę do ust, szydząc w duchu z własnej naiwności.
„Będziesz trwać u jego boku, rodzić mu dzieci, ale nigdy nie zdobędziesz jego serca…”
Pełne jadu słowa usłyszała podczas balu, który odbył się zaledwie kilka miesięcy wcześniej. Wypowiedziała je jakaś kobieta, wysoka, elegancka, elokwentna i będąca dokładnym przeciwieństwem Sary, wskazując dobitnie, gdzie jest jej miejsce w hierarchii potrzeb Ferdinanda.
Pospiesznie ocierała teraz oczy, udając, że niestosowny wybuch śmiechu był tak naprawdę wybuchem płaczu. W rzeczywistości żałobę po stracie Ferdinanda odbyła wiele miesięcy przed jego przedwczesną śmiercią. Stało się to wtedy, gdy destrukcji uległo jej niedorzeczne marzenie, że po ślubie Ferdinand znajdzie czas, by ją pokochać. Trzymając chusteczkę nadal przy twarzy, rzuciła ukradkowe spojrzenie w stronę reszty żałobników. Po jej plecach przebiegł dreszcz i obróciła się jeszcze dalej w prawo, napotykając wlepione w siebie spojrzenie mężczyzny, którego nie znała. Obca twarz w małym gronie znanych jej ludzi. Nie zauważyła go wcześniej, co było dziwne, bo zdecydowanie się wyróżniał. Imponującym wzrostem, perfekcyjnym krojem ciemnego garnituru i pewnością siebie. Widać po nim było bogactwo od pokoleń. Jedyną rzeczą, która Sarze nie pasowała, był wyraz znudzenia na jego twarzy, podczas gdy otaczające go osoby wydawały się pogrążone w bólu. Niezależnie od tego, był niesamowicie męski i miał uroczy dołeczek w brodzie. Intensywność jego spojrzenia sprawiła, że Sara poczuła się więźniem w swoim ciele spowitym w czarne i smutne ubranie. Tymczasem w jej sercu panowała wiosna.
Niestety nie była w stanie kontrolować reakcji na tego absorbującego mężczyznę. Podobnie nie potrafiła zapanować nad gniewem z powodu farsy, w jakiej od dłuższego czasu zmuszona była brać udział. Wszyscy utwierdzali ją w przekonaniu, że będzie żyła w udanym związku z przyszłym królem, tymczasem związek ten nie opierał się na dojrzewającej powoli miłości, lecz na absolutnej obojętności – przynajmniej ze strony księcia koronnego.
Nieznajomy przechylił lekko głowę, unosząc wyżej brew. Uśmiech igrający na kształtnych ustach zdawał się mówić: Wiem, o czym myślisz.
Gorące spojrzenie prześlizgnęło się po całej jej sylwetce i Sara spuściła oczy, czując, jak jej ciało staje w płomieniach. Dawno już żaden mężczyzna tak na nią nie patrzył. Co więcej, domyślił się, że Sara wcale nie jest pogrążona w żałobie. Jej serce biło teraz w rytmie uwodzicielskiego tanga.
Odwróciła głowę, zanim jej usta zdążyły odpowiedzieć uśmiechem, co byłoby zupełnym nietaktem i zaprzeczeniem wieloletnich przygotowań do roli przyszłej królowej. Pewne rzeczy się o sobie wie i Sara wiedziała, że nie byłaby dobrą królową. Nic zatem dziwnego, że Ferdinand jej nie pokochał. Kłębiło się w niej za dużo emocji, których poskromienia żądali od niej rodzice i pracownicy pałacu obarczeni zadaniem przyuczenia jej do przyszłej roli.
Musisz się mocniej starać, Saro… – To była stała śpiewka przy każdym uśmiechu nie w porę czy, o zgrozo, wybuchu śmiechu. Wszyscy wkładali serce i duszę w wyciśnięcie z Sary resztek radości życia.
I prawie się to udało.
Ten problem nie dotyczył jej najlepszej przyjaciółki i jedynej ocalałej z rodziny królewskiej Lauritanii. Annalise stała naprzeciwko Sary. Smukła, osamotniona postać z twarzą całkowicie pozbawioną wyrazu. Czy tak samo jak kiedyś Sara bała się teraz tego, że będzie musiała zasiąść na tronie? Czy marzyła o tym, by wyrwać się ze złotej klatki?
Sara nie umiała powiedzieć. Wiedziała natomiast, że królowa Lauritanii musiała wyjść za mąż. Czy znajdzie miłość, o czym zawsze marzyła?
Sara ponownie wbiła wzrok w podłogę, wykręcając w dłoniach chusteczkę, modląc się w duchu, by przyjaciółka nie domyśliła się tego, o czym myśli Sara. Teraz, gdy Ferdinand nie żył, świat wydawał jej się o wiele przyjemniejszym miejscem, ponieważ była… wolna. Wolna od oczekiwań, które zmieniły jej życie w udrękę.
Jej los rozstrzygnął się tuż po urodzeniu. Została wtedy obiecana księciu koronnemu i w stosownym czasie miała zostać jego żoną i królową. Dziś – po raz pierwszy od dwudziestu trzech lat – była panią swojego życia. Nie była już związana z osobą, która miała wiele twarzy, a żadna z nich nie była prawdziwa. W dniu tego przeklętego balu zrozumiała, że Ferdinand nigdy jej nie pokocha. Mówił o tym, że ich małżeństwo jest dla niego wyłącznie obowiązkiem wobec ojczyzny i niczym więcej. Nie obiecywał jej wierności, lecz samotność w związku pobawionym uczucia. Nie miała wtedy jak uciec od machiny ślubnej, która ruszyła już pełną parą.
A teraz? Czuła ulgę, która niczym miękki koc otuliła jej ramiona, ale czy zasługiwała na potępienie? Zajmowała się wyłącznie sobą, podczas gdy monarchia w jej kraju prawie upadła. Inna sprawa, że dawniej nie mogła sobie na to pozwolić. Bycie królową brzmiało świetnie, gdy była małą dziewczynką, która chciała chodzić na bale i pozować do zdjęć w koronie, ale z czasem ta perspektywa ciążyła jej coraz bardziej, aż wreszcie przygniotła ją do ziemi niczym lawina. Bezwzględność mediów, zawiść, brak prawdziwych przyjaciół i zewsząd tylko oczekiwania.
Sara wróciła myślami do rzeczywistości, przekonując się, że mrowienie w ciele wywołane spojrzeniami nieznajomego mężczyzny, nie ustąpiło. Zerknęła jeszcze raz w jego stronę. Nadal na nią patrzył z tym dziwnym rozbawieniem. Myśli Sary powędrowały w zdecydowanie niestosownym kierunku, gdy wyobraziła sobie siebie całującą mężczyznę.
Gdyby miała przed sobą inną przyszłość, może wykazałaby się odwagą i przejęła inicjatywę. Ale choć chciała ulec pokusie, to jednak w jej głowie od razu rozległ się dzwonek alarmowy. Mężczyźni mający władzę, tacy jak Ferdinand czy ten tutaj czarujący nieznajomy, nie dostrzegali w kobietach ich indywidualności. Sara uważała się za coś więcej niż tylko ozdobę, pomimo że tak właśnie była traktowana od czasu ogłoszenia zaręczyn z przyszłym królem. Miała się uśmiechać na zawołanie, urodzić śliczne dzieci i wtapiać się w tło, gdy nie będzie potrzebna. Szczęśliwie, to już było za nią.
Sara westchnęła z żalem. Musiała zapomnieć o przystojniaku, który kazał jej marzyć o rzeczach, które i tak nigdy by się nie spełniły. Zamiast tego znów poświęciła więcej uwagi przyjaciółce. Annalise podeszła do przodu i przystanęła przy sarkofagach, ale zanim to zrobiła, obejrzała się na Sarę. Miała podkrążone oczy, usta lekko jej drżały. Sara wolałaby podejść do niej i pocieszyć ją, a nie stać z dala od królowej, jak wymagał tego protokół.
Obie były młode i obie straciły świat, jaki do tej pory znały. Ich życie nigdy już nie będzie takie samo.
Sara skłoniła lekko głowę, żegnając się milcząco z monarchią. Miała wrażenie, że tak naprawdę nigdy nie rozumiała tego świata. Nie odnalazła w nim szczęśliwego zakończenia. Miała przed sobą nowe życie. Musiała tylko zaczekać, aż nadarzy się okazja. A czasu miała teraz całe mnóstwo.

Lance nie znosił pogrzebów. Nie przeszkadzało mu, że były smutne. W jego pojęciu życie było nieustającą paradą składającą się z żałoby i utraconych szans. Nie cierpiał hipokryzji. Zmarli we wspomnieniach żywych w ogóle nie przypominali osób, którymi byli za życia. Trójka zmarłych, których zasługi wspominano dziś, należała do tego właśnie rodzaju. Opisy ich dokonań czy charakterów były niczym więcej jak wytworem fantazji. On na pewno nie zapamięta ich w ten sposób.
Został zaproszony, by pełnić funkcję oficjalnego świadka pogrzebu, zgodnie z wymogiem archaicznej już dziś konstytucji Lauritanii. Tak więc wrócił do miejsca, gdzie spędził lata nauki w szkole średniej, gdy jego ojciec pełnił funkcję ambasadora Wielkiej Brytanii. Lance czuł, że powinien uznać zaproszenie za zaszczyt. Jego niedawno zmarły ojciec przyjaźnił się z lauritańską rodziną królewską, sądząc, że pomoże w ten sposób swojemu synowi jako przyszłemu księciu Bedmore. W rzeczywistości jednak Lance nigdy nie wróciłby to tego konserwatywnego kraiku, nawet gdyby dostał osobiste zaproszenie od królowej. Zrobił to jedynie na prośbę swojego najlepszego przyjaciela i partnera biznesowego Rafe’a De Villiers.
Rafe i on spotkali się tutaj, w prestiżowej Akademii Królewskiej i obaj – każdy na swój sposób – prowadzili walkę z arystokracją Lauritanii. Mieli zasadę, że jeśli któryś z nich poprosi o pomoc, drugi spełni prośbę bez gadania. A ponieważ obaj byli traktowani jako obcy w akademii – Rafe wywodził się z ludu, zaś Lance był obcokrajowcem – zawsze trzymali się razem.
Tak więc stał teraz na stypie z kieliszkiem wina w ręce, otoczony morzem ludzi. Jego zadaniem było relacjonowanie Rafe’owi machinacji politycznych arystokracji, ponieważ przyjaciel nigdy nie otrzymałby zaproszenia na pogrzeb członków rodziny królewskiej. Nie miał najmniejszej ochoty na odnawianie znajomości z ludźmi, z których wielu szykanowało ich, zanim on i Rafe połączyli siły i reszta chłopców przekonała się, że należy się z nimi liczyć. Było to trudne, zwłaszcza że niektórzy próbowali zafałszować historię i próbowali z nim rozmawiać, jakby przeszłość nie istniała. Całkiem możliwe, że powodem było jego pochodzenie. Dziedziczny tytuł księcia dawał pewne przywileje.
Samo przebywanie tutaj wyostrzyło Lance’owi zmysły. Rafe coś kombinował i dotyczyło to na pewno młodej królowej, która zgodnie z konstytucją Lauritanii musiała wyjść za mąż, i to szybko. W tej chwili otaczali ją wszyscy przyjaciele rodziny królewskiej, trzymający za plecami noże i gotowi wbić je sobie nawzajem w plecy, walcząc o jak największe wpływy. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią, a Lauritania była krajem tkwiącym mentalnie w przeszłości.
Lance opróżnił kieliszek i zatrzymał przechodzącego obok kelnera, by wziąć z tacy kolejny. Królowa, aczkolwiek urodziwa, w ogóle go nie interesowała, może tylko jako temat rozważań akademickich. Jego nieco leniwe spojrzenie powędrowało po sali i zatrzymało się na czymś o wiele ciekawszym. Eksplozja olśniewającej urody i seksapilu, na co zwrócił uwagę już w mauzoleum.
Nawet spowita w czerń jak reszta gości, wydawała się przyciągać spojrzenia jak magnes. Śmiech na pogrzebie musiał budzić zainteresowanie, ale wyglądało na to, że nikt prócz niego go nie zauważył. Tak czy inaczej wyróżniała się, wyglądając na zupełnie nieporuszoną nieszczęściem, nad jakim wszyscy dookoła ubolewali. Była oszlifowanym diamentem wśród czarnych bryłek węgla, a on uwielbiał wszystko, co jasne, roziskrzone i przykuwające uwagę. Takich ludzi znał w swoim życiu zdecydowanie za mało.
Gdy pochwycił jej spojrzenie, prawie się uśmiechnęła. W dniu przesyconym smutkiem, ona wydawała się kipieć nadzieją. Wyczuł w niej coś szalonego i trudnego do okiełznania, co w zwykłych warunkach byłoby pretekstem do poderwania jej i zaciągnięcia do łóżka. Może właśnie to powinien zrobić, by przełamać rutynę…
Stała po przeciwnej stronie sali. Złociste włosy miała upięte na karku i częściowo schowane pod czarnym kapeluszem. Zaczął się przeciskać w jej stronę. Na szczęście był o głowę wyższy niż większość gości, więc nie mogła, ot tak, zniknąć mu z oczu. Przyspieszył, czując, jak serce obija się głucho w jego piersi. Uważał, że los stanowczo powinien mu zrekompensować dzisiejszą wizytę tutaj.
Kobieta nie patrzyła w jego stronę, jej spojrzenie utkwione było gdzieś dalej. Była wyprostowana jak struna i miała wysoko uniesioną głowę, jakby sala była jej królestwem, a zgromadzeni na niej – poddanymi.
Doskonale dopasowana, nieco konserwatywna czarna sukienka akcentowała kobiece krągłości. Długość do kolan pozwalała docenić zgrabne łydki. Kilka pasm kręconych włosów wymknęło się z upięcia. Lance miał ochotę odsunąć je na bok i przyłożyć usta do idealnie gładkiej szyi, by ogrzać się jej ciepłem. Ciekawe, czy wtedy by się uśmiechnęła, albo jeszcze lepiej, rozkosznie westchnęła.
Dopiero z bliska uświadomił sobie, że kobieta jest drobniejsza, niż mu się zdawało. Nawet w pantoflach na wysokich obcasach sięgałaby mu może do brody, gdyby ją do siebie przytulił. Miała idealny wzrost i figurę. Podszedł ją z boku i gdy był tuż, tuż, pochylił głowę i mruknął zniżonym głosem:
– Niegrzeczna z pani dziewczynka.
Kobieta obróciła się gwałtownie i zobaczył jej zaróżowione policzki oraz szeroko otwarte oczy, zbyt niewinne w porównaniu z kimś tak zblazowanym jak on. Urodził się cynikiem, tak przynajmniej twierdziła jego matka. Nie było to tak do końca prawdą. Stał się cyniczny w dniu, w którym rodzice praktycznie sprzedali jego siostrę Victorię facetowi, który zaoferował najwięcej pieniędzy. Wszystko po to, by pchnąć karierę ojca naprzód. Lance wolał kobiety równie znudzone światem jak on, nie kogoś tak świeżego i radosnego jak kwiat na wiosennej łące.
Lance nie mógł oderwać od niej oczu. Znał wiele pięknych kobiet. Był od nich uzależniony, ale nigdy jeszcze nie spotkał kogoś, kto miałby tyle charyzmy, by rozświetlić okolicę blaskiem porównywalnym z letnim słońcem.
Kobieta przechyliła głowę i popatrzyła na niego oczami w kolorze błękitnego nieba. Pociągnięte różową szminką usta wyrażały zaskoczenie. Co prawda to ona się zaczerwieniła, ale za to on nie potrafił wydobyć z siebie słowa.
– Dlaczego? – spytała melodyjnym głosem, odnosząc się do jego zaczepki.
Żadnego: Słucham? Albo: Kim pan, do licha, jest? Był pewien, że ta kobieta skrywa wiele sekretów i chciał poznać je wszystkie. Widział to po jej oczach, w których odbiła się obawa, że ktoś może się domyślić, co takiego próbuje ukryć. Różowe usta rozchyliły się, by wciągnąć powietrze. Marzył o tym, by je pocałować. Coś podobnego mogło ujść na przyjęciu weselnym, ale na stypie wywołałby gigantyczny skandal. Z drugiej strony większość swego dorosłego życia spędził, wywołując skandale. Doprowadzenie ojca do rozpaczy z powodu jego zachowania stało się z czasem największą misją Lance’a. Dziś ojciec już nie żył, ale za Lance’em nadal ciągnęła się reputacja skandalisty.
Nie odpowiedział na jej pytanie, dlatego uniosła wąskie, jasne brwi, domagając się wyjaśnienia. Zrobił krok do przodu i ponownie schylił głowę. W jego nozdrza uderzył aromat jabłek z sadu i kwiatów. Świeży i odurzający.
– Próbowała się pani nie roześmiać.
Jej twarz pokryła się nieco ciemniejszą czerwienią. A więc miał rację. Dzisiejszy dzień i ta okazja nie były dla niej powodem do żałoby. Dłonią w eleganckiej rękawiczce dotknęła sukni na wysokości dekoltu.
– To by było rzeczywiście niestosowne.
Lance’owi spodobało się, że nie próbowała zaprzeczać. Fascynująca kobieta. Spojrzała na niego ponownie i tym razem jej oczy zamglone były łzami. I choć Lance bardzo dbał o to, żeby nie być dżentelmenem, zachował jednak resztki dobrych manier. Wyjął z kieszeni chusteczkę i podał jej. Zrobił to dlatego, że nie znosił łez. Zwłaszcza wtedy, gdy nie potrafił im zaradzić. Uśmiechnęła się w podziękowaniu i otarła oczy.
– Może i tak, ale ja zachowuję się niestosownie przez cały czas, więc sądzę każdego według moich standardów. Zawsze powtarzam, że życie przestaje być zabawne, jeśli nie można się z niego śmiać. – Słynął z tego, że nie bierze życia na poważnie. Był to mit, który starannie pielęgnował. Niektóre sprawy, jak choćby aktualną sytuację siostry, traktował śmiertelnie poważnie. Wszystko inne było po prostu mało ważne.
Kobieta stojąca przed nim rozchmurzyła się nieco. Chyba powinien się teraz przedstawić, ale było coś fascynującego w tym, że nie znali swoich nazwisk, więc postanowił jeszcze z tym poczekać.
Przymrużyła oczy i cień długich rzęs padł na zaróżowione policzki.
– Był pan w mauzoleum. Czy powinnam pana znać?
Położył dłoń na piersi i cofnął się, jakby go uraziła do żywego.
– Naturalnie, że tak. Każdy mnie zna. – W jej oczach rozbłysły iskry wesołości. Wolał je niż łzy. – Lance Astill. Mój ojciec przez wiele lat był ambasadorem Wielkiej Brytanii w Lauritanii. A pani to…
Kobieta podała mu rękę. Pochylił się nad nią, ale nie śmiał dotknąć ustami jedwabiu czarnej rękawiczki, choć bardzo tego pragnął. Dzisiejsze spotkanie było rozgrywką, a on był mistrzem wszelkich gier.
– Sara Conrad – odpowiedziała, gdy się wyprostował. Zabrzmiało to znajomo. O ile się nie mylił, jeden ze szkolnych łobuzów, który uprzykrzał mu życie w szkole, miał na nazwisko Conrad. – Byłam narzeczoną księcia.

Ucieczka przed paparazzi – Kim Lawrence

Dochodziła północ. Gianni wreszcie dotelepał się na miejsce wypożyczoną, zdezelowaną terenówką z napędem na cztery koła. Jego luksusowy, sportowy samochód, którym jeździł na co dzień, musiał jeszcze kilka dni postać u mechanika. Wyjazd był nieplanowany, więc wypożyczył tego grata i ruszył w trasę. Oczywiście mógł wybrać lepsze, droższe auto, ale nie chciał rzucać się w oczy na tych wiejskich drogach. W tej podróży kluczową rolę odgrywała dyskrecja. Musiał po prostu na kilka dni zniknąć z radaru, specjalnie na życzenie Samanthy. Szkoda, że wybrała najgorszy moment z możliwych!
Parę tygodni wcześniej został poproszony o odczyt na międzynarodowym festiwalu literackim. Impreza była niezwykle prestiżowa; w poprzednim roku zaszczyt ten przypadł jednemu z laureatów Nagrody Nobla. Gianni Fitzgerald, szef jednego z największych wydawnictw na świecie, przez nagłą prośbę Samanthy musiał odwołać swój udział w festiwalu i wiedział, że organizatorzy poczują się bardzo urażeni i prawdopodobnie nie zgłoszą się do niego w przyszłym roku. Miał nadzieję, że przynajmniej ta urocza, młoda modelka, której miał właśnie w tej chwili dotrzymywać towarzystwa w łóżku, będzie nieco bardziej wyrozumiała. Ale jeśli nie… cóż, na świecie jest wiele innych modelek.
Zerknął na tylne siedzenie. Jego syn, Liam, spał od całych pięciu minut – pięć minut błogiej ciszy, przerywanej jedynie niepokojącym warczeniem i charczeniem antycznego silnika. Żadnego płaczu, wycia, pojękiwania, narzekania, a przede wszystkim – wymiotowania! Gorzki półuśmiech wykrzywił kąciki ust Gianniego, gdy przypomniał sobie swój filozoficzny spokój podczas rozmowy z Clare, niani Liama, która odradzała mu tę podróż. Radziła, aby zabrał ją razem z nimi.
– Nie ma takiej potrzeby – odparł wtedy. – Jest późno, a Liam jest zmęczony. Prawdopodobnie prześpi całą drogę. Choć mam świadomość, że jesteś niezastąpiona, Clare, sądzę, że dam sobie radę. Baw się dobrze na urlopie!
Wziął od niej specjalne opaski podróżne i nawet wysłuchał jednym uchem jej szczegółowych instrukcji, jak powinien je zapiąć na nadgarstkach Liama, aby podczas podróży nie dopadły chłopca mdłości. Gdy Clare dalej bombardowała go innymi poradami, Gianni już się wyłączył, myśląc sobie: Jak trudnym zadaniem może być zapakowanie śpiącego czterolatka na tylne siedzenie samochodu i przejechanie stu kilometrów?
Potrząsnął głową i westchnął. Cieszył się, że nie wypowiedział tamtej myśli na głos, ponieważ czułby się jeszcze większym głupcem niż w tej chwili. Popełnił dwa gigantyczne błędy. Po pierwsze, zostawił opaski podróżne na stoliku w domu. Po drugie, podczas pierwszego postoju dał się uprosić Liamowi i kupił mu hamburgera i frytki. Och, gdyby przewidział katastrofalne skutki tej decyzji…
– Brawo, Gianni. Świetnie się spisałeś – mruknął do siebie z ironią, odczepiając pasy fotelika dziecięcego, w którym siedział jego syn, usiłując jednocześnie nie zaciągać się powietrzem. Perfumowane chusteczki, które podarowała mu pełna współczucia kobieta na stacji benzynowej, nie usunęły całego brzydkiego zapachu. Gianni wziął na ręce śpiące dziecko i zamknął drzwi kolanem. Odgłos przeszył nocną ciszę niczym wystrzał z karabinu.
– Spokojnie, mały. Idziemy spać – wyszeptał, gdy synek podniósł na chwilę powieki.
Domek kryty strzechą wyglądał jak żywcem wyjęty z jakiejś starej pocztówki. Lucy, która zwykle wstawała o jakiejś nieludzkiej godzinie, aby nakarmić żywy inwentarz oraz bezpańskie zwierzęta, które od kilku lat regularnie przygarniała, prawdopodobnie już spała. Nie chciał jej ani budzić, ani wysłuchiwać krytyki swoich rodzicielskich talentów – a Lucy nigdy nie owijała w bawełnę – więc jak najciszej przemaszerował przez wysypany żwirem podjazd, a następnie zdjął klucz, który Lucy trzymała na belce nad drzwiami.
Pchnął drewniane, pomalowane na czerwono drzwi. Światło księżyca, który wyłonił się zza chmury, podświetliło wnętrze korytarza na tyle, aby Gianni mógł wejść na schody, nie zapalając lampek. Zapakował Liama do łóżka w małym pokoiku na tyłach domu, po czym zszedł do samochodu po bagaże. Wrócił do sypialni i ostrożne zdjął z chłopca ubrudzone ubranie. Na szczęście mały ani drgnął. Smacznie spał, oddychając cichutko, i nawet nie podniósł powiek, gdy Gianni przebrał go w czystą piżamkę. Z kąpielą muszą zaczekać do rana. Odgarniając kosmyki ciemnych włosów z lepkiego od potu czoła, Gianni odetchnął z ulgą, a ostre, twarde rysy jego przystojnej twarzy nieco zmiękły, gdy spojrzał na cherubinkową buzię synka. Poczuł dobrze znany przypływ dumy i – nie bał się tego słowa – miłości.
Fakt, że miał spory udział w stworzeniu tak doskonałej, pięknej istoty nadal napełniał go podziwem, ale też lekkim niedowierzaniem. Choć przyjście na świat Liama nie było zaplanowane, ojcostwo było dla Gianniego najlepszą rzeczą, jaka go w życiu spotkała, choć nie zawsze było różowo. Samotnie rodzicielstwo to trudna misja. Mimo to już od pierwszego dnia, od pierwszego oddechu chłopca, Liam stał się centrum jego wszechświata.
Uchylił okno, zaciągnął zasłony i ostatni raz zerknął na dziecko. Stłumił ziewnięcie i, nieludzko umordowany, poczłapał do własnego, sąsiedniego pokoju. W połowie drogi zatrzymał się nagle. Przyszło mu do głowy, że jeśli Lucy obudzi się wcześniej od niego i ujrzy zaparkowany przed domem nieznany samochód, może się przestraszyć. Kiedyś była najbardziej ufną osobą na ziemi, ale po paru przykrych incydentach miała powód, żeby bać się nieznajomych. Gianni uznał, że powinien jej napisać karteczkę z krótkim wyjaśnieniem. Śpiące w kuchni psy wstały, aby go leniwie powitać. Poklepał je po karkach i położył karteczkę na stole obok pudełka z płatkami śniadaniowymi, po czym dotarł wreszcie do łóżka, wcześniej zaglądając na sekundę do synka.
Zasnął niemal w tym samym momencie, gdy jego głowa dotknęła poduszki. Obudziło go dopiero wdzierające się przez okno słońce. Gdzie jestem? – zapytał odruchowo. Uczucie zdezorientowania trwało tylko sekundę lub dwie, bowiem zastąpiło je coś innego, bardzo dziwnego. Pierwszy raz w życiu coś takiego go spotkało. Miał trzydzieści dwa lata, nie pędził żywota mnicha klasztornego i w jego życiu bywały momenty, które wolałby wyrzucić z pamięci, ale nigdy wcześniej nie obudził się w łóżku z… zupełnie obcą osobą!
Nie znał tej kobiety. Nigdy wcześniej jej nie widział. Miał co do tego całkowitą pewność, ponieważ nigdy nie zapomniałby takiej burzy płomiennych loków. Wsparł się na łokciu i przebiegł wzrokiem po szczupłych plecach pogrążonej we śnie młodej kobiety, która jedną rękę miała wsuniętą pod policzek, a drugą wyciągniętą na kołdrze. Przesunął wzrokiem od jej niepomalowanych paznokci aż do lekko wystających kości obojczyka. Miała karnację charakterystyczną dla rudowłosych: bladą i mleczną, obsypaną gdzieniegdzie piegami, które podświetlało wpadające przez okno słońce.
Podejrzewał, że jest naga. Zupełnie naga. Gdyby ktoś w tym momencie wpadł do pokoju, zapewne by założył, że oni… ona i on… Chwileczkę! – pomyślał zaniepokojony. Czyżby ktoś chciał go w coś wrobić? Czy to jakaś celowa, perfidna akcja któregoś z jego wrogów lub brukowców? Wpadasz w paranoję, chłopie, zganił się w myślach. Potarł skronie, próbując uruchomić umysł wciąż oblepiony pajęczyną snu. Najpierw wyrzucił z głowy teorie spiskowe. Przecież nikt nie znał miejsca jego pobytu. Akurat o to przed wyjazdem się zatroszczył. O co więc w tym wszystkim chodzi? Kim jest ta naga kobieta w jego łóżku? Mrocznym spojrzeniem przebiegł po jej ramieniu. Nie miał wątpliwości, że skóra nieznajomej musi być niesamowicie gładka, wręcz jedwabista… Przymknął powieki, by zebrać myśli. Dopiero po chwili przyszła mu do głowy zupełnie oczywista refleksja: przecież to nie jest jego łóżko ani jego dom. Czy to możliwe, że ona już tu leżała, kiedy przyszedł – i był zbyt zmęczony, żeby zauważyć jej obecność?
Tak, możliwe! A nawet wysoce prawdopodobne…
Nie odrywając wzroku od nieznajomej, powoli usiadł w łóżku. Nie obudził jej. Odetchnął z ulgą. Omiótł wzrokiem pokój, szukając swoich ubrań. Gdy wreszcie je odnalazł, było już za późno – kobieta ziewnęła i przeciągnęła się jak kotka, odsłaniając dolną część pleców i kawałek lewego biodra. Po chwili znowu się poruszyła. Gianni tym razem dostrzegł już centymetr rozkosznego rowka pomiędzy jej pośladkami. Przełknął głośno. Dostrzegł, że jej powieki powoli się podnoszą. Wciągnął w płuca haust powietrza, szykując się na tę niezręczną konfrontację…
Boże, niech tylko nie krzyczy! – modlił się w duchu.
Nie krzyknęła. Zamrugała dwa razy i uśmiechnęła się ciepło i słodko, wpatrując się w niego oczami nadal zasnutymi mgiełką snu. Gianni poczuł gwałtowny przypływ pożądania. Była jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie dane mu było w życiu ujrzeć.

Jak zwykle Miranda obudziła się minutę przed dzwonieniem budzika. Nigdy nie rozumiała, jak to możliwe. Widocznie miała wrodzony dar. Dzisiaj powinna wcześnie wstać z łóżka. Musiała nie tylko nakarmić zwierzęta, ale też uporać się z natłokiem innych czynności. Lista obowiązków, których wypełnienia oczekiwała od niej Lucy, jej pracodawczyni, była wyjątkowo długa i drobiazgowa.
Każde ze zwierząt mieszkających na farmie miało własne imię: stary koń, kucyk szetlandzki, osiołki, a nawet wszystkie kaczki i kury. Mirandzie wszystkie ich imiona jeszcze się trochę plątały, ale zawsze z wielkim uczuciem opiekowała się każdym zwierzęciem. Od Lucy otrzymała również precyzyjny harmonogram sprzątania, który wydawał jej się zbyt drobiazgowy, ale przecież dostawała za swoją ciężką pracę całkiem niezłe pieniądze. Jej rodzice uważali, że tego typu zajęcie jest upokarzające dla kogoś z jej umiejętnościami i kwalifikacjami.
Miranda westchnęła i wtuliła twarz w miękką poduszkę. Cóż, lubiła to, co robi, ale rzeczywiście nie tak wyobrażała sobie swoją przyszłość. Tamtego dnia, gdy wszystko się zmieniło, zawaliło, i postanowiła rzucić swoją dotychczasową pracę, miała wrażenie, że już nigdy do siebie nie dojdzie. Gdyby jej siostra, Tamara, nie sprzątnęła jej sprzed nosa faceta, u boku którego Miranda planowała się zestarzeć, być może ten stan zawieszenia – beznadziejnego zakochania – trwałby wiecznie i Oliver nigdy nie zauważyłby, że Miranda jest kimś więcej niż tylko świetną nauczycielką zajęć praktyczno-technicznych.
Nie, wcale nie świetną, lecz wybitną! – poprawiła się w duchu w myśl swojej nowej filozofii „chwal się tym, co masz”. Dlaczego wcześniej nie stosowała się do tej zasady? Gdyby pochwaliła się swoją niezłą figurą, nosząc bardziej kobiece ubrania, takie jak Tamara, być może Oliver, dyrektor szkoły, w której uczyła, zwróciłby uwagę nie tylko na malinowe babeczki, którymi częstowała go w pokoju nauczycielskim.
Miranda doszła do wniosku, że pomijając złamane serce, czuje się całkiem dobrze. Zazwyczaj miała kłopot ze spaniem w nowym miejscu, ale ta noc, tak samo jak poprzednie, minęła jej jak mgnienie. Spała jak dziecko. Nadal nie podnosząc powiek, przekręciła się w lewy bok. Prawa dłoń dotknęła ściany, a lewa czegoś ciepłego i twardego…
Otworzyła oczy.
Poczuła strach, ale tylko przez sekundę. Odprężyła się i uśmiechnęła, wiedząc, że to tylko sen, ponieważ żaden żyjący na ziemi mężczyzna nie ma takiej twarzy. Twarzy, która byłaby arcydziełem natury. Wpatrywała się z przyjemnością w to oblicze godne mrocznego anioła. Ostry nos, wydatne kości policzkowe, szerokie i inteligentne czoło oraz mocna szczęka. Gdy spojrzała w podłużne, ciemne oczy oprawione długimi rzęsami i grubymi brwiami, prawie poczuła, że w nich tonie. Ratując się przed tym uczuciem, przeniosła spojrzenie na jego usta, idealnie wykrojone, niemal zbyt zmysłowe jak na mężczyznę. Malutka blizna w kształcie księżyca przy prawym kąciku ust jedynie podkreślała uderzającą urodę jego twarzy. Przypomniała sobie zdanie, które wyczytała w jakiejś książce: piękno to doskonałość z rysą.
– Dzień dobry.
Jego głos również mógł należeć tylko do mężczyzny ze sennego marzenia. Był głęboki, gardłowy. Wyczuwała nawet jakieś ślady obcego, egzotycznego akcentu. Omiotła wzrokiem jego szerokie, muskularne ramiona i cień zarostu na kanciastej szczęce. Tak, był ucieleśnieniem marzeń kobiet… Och, jaka szkoda, że to tylko sen! – zawyła w duchu. Wyjątkowo realistyczny sen. Wciągnęła w nozdrza mocny zapach ciepłego, męskiego ciała, wyczuwając nutę jakichś drogich perfum. Mimo wszystko osobiście wolała subtelnych i wrażliwych mężczyzn. Takich jak… Oliver. Jej ideał. Westchnęła na myśl o nim. Spotkała swój ideał, prawie codziennie z nim pracowała i powoli zaczynała godzić się z tym, że on nie myśli o niej w takich kategoriach… A potem nagle zakochał się w jej siostrze bliźniaczce! Przeżyła szok. Płakała po nocach. Ukrywała swoje cierpienie… tak umiejętnie, że jej siostra niczego się nie domyślała. Gdy w przeddzień ślubu Tamara wyznała, że jest w ciąży z Oliverem, Miranda jakimś cudem zdołała wypowiedzieć odpowiednie słowa odpowiednim tonem, a nawet okrasić je słodkim uśmiechem. Zaczynała się zastanawiać, czy przypadkiem nie minęła się ze swoim powołaniem – powinna zostać aktorką, a nie nauczycielką! Tamtego dnia zrozumiała jednak, że dłużej tego nie wytrzyma. Dalsza praca w szkole, w której Oliver, teraz mąż jej siostry, był dyrektorem, nie wchodziła w grę. Z Tamarą nigdy nie łączyła jej tak bliska, empatyczna więź, jaka podobno istnieje pomiędzy innymi identycznymi bliźniętami, lecz Miranda wiedziała, że jej siostra prędzej czy później dowie się o wszystkim. Wystarczyło jedno słowo, jedno spojrzenie, a jej tajemnica wyszłaby na jaw. Nie mogła do tego dopuścić. Aktualnie Tamara spędzała idylliczne wakacje na greckiej wyspie ze swoim cudownym mężem. Miranda ponownie skupiła się na wyśnionym mężczyźnie, który nadal nie zniknął. Co więcej, w jego oczach dostrzegła dziwny błysk. Patrzył na nią tak, jakby chciał ją pocałować…
O, Boże! – zawołała w myślach. To nie jest sen! W moim łóżku jest jakiś facet!
Zaczął dzwonić budzik. Wyłączyła go, sięgając ponad głową nieznajomego, a następnie owinęła się kołdrą i wyskoczyła z łóżka, jakby nagle stanęło w płomieniach. Z oczami wypełnionymi po brzegi zdumieniem, kurczowo przyciskając kołdrę do piersi, wpatrywała się w intruza, czując nieprzyjemny przeciąg, który owiewał jej nagie pośladki. Poczuła przypływ paniki. Chciała uciekać, ale żeby dopaść drzwi, musiała najpierw wyminąć łóżko. Zerknęła na drugie drzwi łączące sypialnię z sąsiednim pokojem. Chciała się poruszyć, lecz miała wrażenie, że ktoś przybił jej stopy do podłogi.
Ogarnął ją paraliżujący lęk. Powiadają, że atak jest najlepszą formą obrony, przypomniała sobie. Kto zachowuje się jak ofiara, zostanie ofiarą. Musiała zebrać w sobie odwagę i wyjść cało z tej sytuacji!
– Nie ruszaj się! – zawołała bojowym tonem, który nie do końca skutecznie maskował jej strach. Po chwili wyjąkała: – Bo jak nie, to tego po… pożałujesz!
Na pewno usłyszał drżenie w jej głosie, ale posłuchał i ani drgnął. Całe szczęście! Przebiegła wzrokiem po potężnym ciele mężczyzny. Ani grama tłuszczu, czysta muskulatura. Wyglądał jak fanatyk kultury fizycznej, który potrafi pobiec w maratonie i nie oblać się nawet jedną kroplą potu. Tak, ten człowiek mógłby zrobić jej krzywdę, powalić na ziemię jednym palcem, przygwoździć do podłogi, zmusić do… O, Boże, nie! – przerwała tę serię upiornych obrazów. Nie odrywając od niego wzroku, wyciągnęła rękę do tyłu, szukając swojego telefonu. Przecież zostawiła go wieczorem na stoliku. Gdzie on, do diabła, jest?

Gianni uniósł ręce w geście kapitulacji. Nie trzeba było geniusza, aby domyślić się, o czym myśli ta przerażona dziewczyna.
– Proszę się uspokoić. To jest nieporozumienie. Zwykła pomyłka… – tłumaczył, patrząc prosto w jej ogromne, piękne oczy o głębokiej, zielonej barwie, którym przyjrzał się wcześniej. Przywodziły mu na myśl spokojny las, a malutkie, bursztynowe plamki kojarzyły się z promieniami słońca przebijającymi się przez listowie.
– Zwykła pomyłka?
– Jestem całkowicie niegroźny.
Tak, jasne, odparła w myślach, patrząc na rozwalonego w łóżku mężczyznę, który wyglądał, jakby wyskoczył z rozkładówki magazynu dla pań. Całe szczęście, że miał na sobie bokserki! Emanował, a raczej ociekał, złowrogim seksapilem i testosteronem.
Po chwili wzięła pod uwagę, że to może być jakiś psychopata. Zadrżała, myśląc: czy dotykał mnie, gdy spałam? Ogarnęły ją gwałtowne mdłości. Krew odpłynęła z jej twarzy.
– O, Jezu, jest mi niedobrze!
– Powtarzam, że to tylko niewinna pomyłka…
Wciągnęła do płuc haust powietrza, a potem wbiła w intruza spojrzenie pełne niechęci.
– Mówi to pan każdej kobiecie, którą próbuje molestować? – zapytała nieco piskliwym głosem.
Patrzył, jak rudowłosa omiata pomieszczenie takim wzrokiem, jak robi to zwierzę nagle uwięzione w klatce.
– Powiedziałem już, że to jest zwyczajne nieporozumienie – podkreślił ponownie.
– Przestań to powtarzać, obślizgły zboczeńcu! – eksplodowała wreszcie. Po chwili dorzuciła piskliwym tonem: – Ukończyłam kurs samoobrony…
Miranda wreszcie wymacała leżący na stoliku telefon, lecz niechcący strąciła go na ziemię. Cholera! – zaklęła w myślach. Zacisnęła zęby, usiłując obronić się przed falą paniki, która wzbierała w jej piersi.
– Powoli wyjdę z pokoju – oświadczyła.

– Ależ nie mogę tak po prostu wywrócić wszystkiego do góry nogami i przeprowadzić się nagle na południe Hiszpanii! Mam tu swoje zobowiązania! – Emily Jacobs pokręciła głową z niedowierzaniem. Przecież oczekiwano od niej rzeczy niewykonalnej.
– Wcale nie. To ja mam zobowiązania. Według stanu faktycznego na dziś, który nie zmienił się od trzech miesięcy, ty nie masz ani jednego – sprostowała Anna, kiwając w stronę swojej córki, Willow, biegającej radośnie po śniegu.
– Ale powiedziałam przecież Gordonowi, że zostanę tutaj do czasu sprzedaży firmy… – Emily urwała nagle, bo w rzeczywistości odbyło się to dokładnie odwrotnie: to Gordon powiedział jej, że może mieszkać w pensjonacie, który wspólnie prowadzili, do czasu jego sprzedaży, co więcej, powiedział to tak, jakby wyświadczał przysługę, czy wykonywał jakiś wspaniałomyślny gest, pozwalając jej zostać.
Prawdę mówiąc, nie prowadzili tego pensjonatu tak zupełnie wspólnie. Firma należała do jego matki, a kiedy ta niedawno zmarła, Gordon dość brutalnie zerwał zaręczyny. Wtedy Emily szybko zorientowała się, że ludzie wokół uważali ją za jedną z pracownic na stałe zakwaterowanych w pensjonacie. Istotnie, miała tam swój własny pokój, ale ponoć wynikało to z przekonań religijnych Gordona i jego woli, by ze wspólną sypialnią zaczekać do ślubu.
Tej części prawdy Emily nie zdradziła nikomu. Przecież każdy by się z niej śmiał i pytał, po co tam tkwi, skoro „narzeczony” najwyraźniej jej nie chce. Wolała nie przyjmować tego do wiadomości, choć nawet nie mając żadnego porównania, czuła, że jego pocałunki nie są namiętne, a i on sam nie bywa podniecony. Gdy jeden jedyny raz trochę bardziej go poniosło, natychmiast się wycofał, dodając komentarz, że jest „dość pulchna”. Odchudziła się więc dla niego, czego nie zauważył, i dlatego szybko wróciła do zwykłej wagi – również nie wywołując tym żadnej reakcji.
Zawsze chorobliwie nieśmiała i spięta, stopniowo straciła przez niego resztki pewności siebie, i zaczęła obwiniać siebie o jego brak namiętności, a czasami wmawiała sobie nawet, że wszystko zmieni się po ślubie.
Teraz nagle, w to jasne, lutowe popołudnie, przy niebie tak błękitnym i słońcu tak oślepiającym, że pasowałyby do samego środka lata, zaczynała widzieć wszystko coraz wyraźniej: Gordon nigdy nie planował się z nią związać, nie chciał ani jej, ani seksu, i traktował ją wyłącznie jako przykrywkę dla uspokojenia matki. I dlatego, pomimo że ich związek trwał pięć lat, w tym przez trzy jako pary narzeczonych, w wieku dwudziestu sześciu lat była nadal dziewicą.
– Willow! Zaczekaj! – wykrzyknęła Anna, ruszając nagle pędem za swoją energiczną, czteroletnią pociechą, która niespodziewanie skręciła w stronę zamarzniętego jeziora. – Na litość boską!
Emily roześmiała się, widząc przyjaciółkę doganiającą dziecko, ale nie zamierzała do nich dołączyć. Miło było przez krótką chwilę spacerować samej. Czas spędzony z Anną i Willow naprawdę pomógł jej się odświeżyć i zresetować.
Może mogłaby tak po prostu wyjechać? Skorzystać z nadarzającej się okazji i zniknąć z pensjonatu?
Parę dni temu zadzwoniła do niej dawna przyjaciółka ze studiów, Sophia, z pewną propozycją. Dotąd utrzymywały jedynie luźny kontakt poprzez media społecznościowe, zatem oferta Sophii stanowiła niemałe zaskoczenie.
– Odchodzę na macierzyński i muszę to załatwić. Poza tym pracodawcy, bracia, tak czy siak, chcą czyjegoś nowego spojrzenia. Chcą przyciągnąć do Jerez więcej turystów. Pokazałam Alejandrowi, co potrafiłaś zrobić ze stroną internetową pensjonatu, gdzie pracujesz. Był pod wrażeniem. Tak samo jak strony restauracji.
Od zerwania zaręczyn przez Gordona, Emily próbowała przestawić się na zarabianie na projektowaniu stron internetowych. Oferta Sophii spadła jej praktycznie z nieba, lecz dla niezwykle nieśmiałej osoby, jaką była, wydawała się zbyt przytłaczająca i poważna. Potencjalni klienci pragnęli tylko doskonałości i byli gotowi sowicie za nią zapłacić.
– Sześć tygodni, z pełnym zakwaterowaniem i transportem – oznajmiła Sophia – oraz hojna premia, jeśli witryna zadziała skutecznie.
Emily poczuła się zaniepokojona i wolała nie mówić zbyt wiele. Na razie miała tylko dwóch klientów i planowała rozwijać się powoli, a nie bazować na niespodziewanych mega okazjach. Uważała też, że ma zbyt mało kwalifikacji i doświadczenia na tak poważny projekt.
– Pomyśl o tym spokojnie i daj mi ostateczną odpowiedź do poniedziałku – zakończyła dawna koleżanka.
Mając do podjęcia tak ważną decyzję, Emily zrobiła coś niebywale dla niej nietypowego: wzięła wolne, by spędzić ten czas z Anną, swoją najbliższą przyjaciółką. Obie dziewczyny znały się od maleńkości, z biednej, angielskiej wioski, gdzie dorastały. Czasami nawet brano je za siostry i to nie ze względu na wygląd czy zachowanie. Anna miała dużo jaśniejsze włosy od ciemnych blond włosów Emily. Emily była raczej okrągła, a Anna – szczupła, Emily – chorobliwie nieśmiała, Anna – przebojowa. Jednak łączyła je tak silna, widoczna więź, że wyglądały na rodzinę.
W istocie Anna i Willow stanowiły jedyną rodzinę Emily.
Czy dlatego zaakceptowała wszystkie niedoskonałości i anomalie w relacji z Gordonem? Czy aż tak bardzo pragnęła założenia własnej rodziny, że zdecydowała się zadowolić okruchami normalnego związku?
– Spójrz na siebie, kochanie! – Emily uśmiechnęła się do swojej chrześniaczki. Dziewczynka miała na sobie grube paltko, wysokie buty, wełnianą czapkę i ogromne nauszniki, bo miewała problemy z uszami, a i tak szczękała zębami, kiedy starała się wyrwać rączkę w rękawiczce z uścisku mamy. – Cała się trzęsiesz!
– Nic mnie to nie obchodzi! – obruszyła się. – Chcę się poślizgać po lodzie!
– Nie! – zareagowały na to naraz obie kobiety.
– Ale inne dzieci się ślizgają… – zawodziła mała, kiedy odciągały ją z trudem od zamarzniętej tafli jeziora, by uspokoić się nieco dopiero po wyjściu z parku.
– Ona… niczego się nie boi – westchnęła Anna.
– Jak jej mama! – zaśmiała się Emily. – Jak byłyśmy małe, zawsze wchodziłaś na lód.
– A ty nigdy. Byłaś taka…
– Tchórzliwa?
– Chciałam powiedzieć „rozsądna”.
– Chyba bałam się zawieść rodziców.
Rodzice Emily byli starsi niż większość rodziców jej koleżanek i nieustannie się martwili. Jeśli spóźniła się ze szkoły choćby o pięć minut, wychodzili przed dom i tam, spięci, czekali, aż wróciła. Ubierali ją także wyłącznie w ręcznie robione swetry, szaliki i czapki. Czasami wstydziła się tego wszystkiego, lecz czuła się szalenie kochana, więc siłą rzeczy także odpowiedzialna za ich samopoczucie i szczęście.
Jeśli kiedykolwiek ma nastąpić w jej życiu zmiana, to chyba nadszedł właściwy czas.
– No tak… a teraz ta sprzedaż firmy… – bąknęła niepewnie do Anny.
– Emily… nie dostaniesz z niej ani funta! A on będzie sobie żył! Niech sam się tym zajmie. Wystarczająco cię już wykorzystał.
Może dobrze, że Willow przerwała dalszą wymianę zdań.
– Mamo, mamo, Emily jest jak smok! Obie jesteście! – wykrzyknęła, wpatrując się w obłoczki pary widoczne koło ich twarzy na zimnym powietrzu.
Szkoda, że to nieprawda – pomyślała Emily. Jak dobrze byłoby mieć w sobie wewnętrznego smoka, którego można by przywołać w miarę potrzeby. Żeby czuć więcej siły. Nie być słabym, jak w przypadku Gordona. Jak w przypadku… wszystkiego. A teraz jest okazja na podjęcie życiowej decyzji, więc Anna, która jest miła, lecz potrafi być dosadna, bardzo się przyda.
– Powiedz mi o Sophii. Poznałyście się na uniwerku? – zapytała Anna, jakby czytając Emily w myślach.
– Tak. Byłyśmy w grupie hiszpańskiej. – Emily uwielbiała zajęcia w tej grupie, bo łączyła ona studentów hiszpańskich z ludźmi uczącymi się ich języka. – I zaprzyjaźniłyśmy się, a potem zostałyśmy znajomymi na Facebooku. Tam zobaczyła moje zdjęcia i projekty dla naszego B&B i lokalnej sieci restauracji.
– No to widzę, że nareszcie wszystko zaczyna się dla ciebie pomyślnie układać.
Na to wyglądało. Zakup drogiego aparatu nie odbył się pod wpływem impulsu. Był największą inwestycją w jej dotychczasowym życiu, i czuła się okropnie, wydając pieniądze po rodzicach na coś tak – wydawałoby się – ekstrawaganckiego. Wiedziała jednak, że jeśli planuje karierę projektantki stron internetowych, potrzebuje najlepszego sprzętu, na jaki może sobie pozwolić. Następnie zaczęła powoli uzupełniać aparat różnymi obiektywami i sprzętem oświetleniowym, a na koniec kupiła statyw, używany, markowy i piekielnie drogi.
– Sześć tygodni na aktualizację strony internetowej to chyba sporo czasu – stwierdziła Anna.
– Niezupełnie… nie dla ogromnej winiarni sherry w Hiszpanii!
– Ogromnej? Przecież winiarnia to najwyżej mała knajpa połączona ze sklepem.
– Nie w Hiszpanii… nie. Tam winnice są poza miastem i towarzyszy im winiarnia, czyli magazyn, gdzie przechowuje się beczki, w których dojrzewa sherry. Ta jest wielka, budynek przypomina zamek. Poza tym to coś więcej niż przeróbka strony – chcą całkiem nowej, od zera, i nowych zdjęć…
– Chcą…?
– To firma rodzinna, prowadzona głównie przez dwóch braci, jeśli oczywiście akurat tam są… Alejandro i Sebastian Romerowie. Wygląda na to, że są przystojni i nieco zdemoralizowani. To wielomiliardowe imperium. Wymyślili sobie całkiem nowe spojrzenie… żeby ktoś spojrzał na ich biznes nieskażonymi oczami.
– Dziewiczymi oczami? – Anna szturchnęła ją porozumiewawczo. – No cóż. To nie ty.
No cóż. To właśnie ja. Emily czuła się bardzo niezręcznie ze swoim koszmarnym sekretem, ale nie potrafiła go wyjawić nawet Annie.
– Nie wiem nic o sherry – przyznała – a właściwie… dotąd nic nie wiedziałam. Myślałam, że to taki napój dla starszych pań, bo mama i babcia zawsze piły go w Boże Narodzenie. A w Andaluzji to jest cały, ogromny przemysł! Nigdy nie sądziłam, że sherry może być… – niespokojnie popatrzyła ponad głową Willow i zniżyła głos – uważane za seksowne.
Anna znów się roześmiała. Może na myśl o tym, że ktoś nazwał tak wino, a może dlatego, że Emily peszyła się, wypowiadając słowo „seksowny” i to nie tylko z powodu obecności dziecka. Taka już po prostu była.
Tym razem jednak dawało się wyczuć, że naprawdę chce pojechać do Hiszpanii. Boi się, ale jest zafascynowana ofertą.

Ich wspólny dzień okazał się wspaniały i dość szybko minął. Przyszedł czas, by położyć Willow spać.
– Kiedy dorosnę, będę smokiem, albo księżniczką… a może poszukiwaczem skarbów, a w weekendy jednorożcem… – szeptała dziewczynka, prawie zasypiając.
– Jesteś genialna – zaśmiała się Emily.
– A ty… wyglądasz ładnie, jak się uśmiechasz, chociaż nie uśmiechasz się zbyt często.
– Wiem. Myślę, że po prostu urodziłam się z taką poważną miną…
– A kim będziesz, Em?
– Jak to… kim będę?
– Kiedy dorośniesz.
Starą panną – pomyślała odruchowo Emily, nie mogąc oczywiście powiedzieć tego na głos.
– Ale ja już dorosłam. Mam dwadzieścia sześć lat – westchnęła.
Willow jednak już spała, więc nie dało się kontynuować tej ciekawej konwersacji i można było delikatnie wyjść z pokoju. Emily zamiast zejść od razu na dół, przycupnęła na schodach i zaczęła się rozglądać po ścianach, a dokładnie po wiszących tam zdjęciach, z których większość zrobiła sama. Chrzciny Willow… jej pierwsze urodziny… potem na jednym, malutkim zdjęciu rodziny Jacobsów i Douglasów ujęte razem… To zdjęcie pochodziło z festynu w sąsiedniej wiosce, który odbywał się podczas przerwy bożonarodzeniowej, gdy obie były ostatni rok na uniwersytecie. Anna tego dnia powiedziała Emily, że jest w ciąży i boi się reakcji rodziców. Ojciec Anny był zapracowanym pastorem. Na fotografii znajdował się także ojciec Emily, wychudzony, na wózku inwalidzkim, delikatnie uśmiechnięty do kamery, w rzeczywistości nie bardzo już wiedzący, o co chodzi. Obok mama, z charakterystycznym zmęczeniem w oczach… Zaledwie miesiąc później zmarła.
– Oto nadeszła zima naszego niezadowolenia… – recytowała wtedy Anna pierwszą linijkę z dramatu Szekspira Ryszard III, który akurat omawiali na studiach.
To więcej niż tylko zima – myślała Emily. W swojej samotnej sypialni nie znajdowała żadnego zadowolenia. Kiedy ma się dwadzieścia parę lat i „narzeczonego”, który całuje cię, jak nielubianą ciotkę, trudno mówić o zadowoleniu. Ostatecznie Gordon okazał się po prostu gejem. Żałowała, że nie wiedziała od początku, że jest używana jako przykrywka, bo straciła dużo czasu na zastanawianie się, co jest z nią nie tak. Do diabła… mogli być przyjaciółmi, zamiast udawać związek.
Ależ… to ty zostałaś, bo ci pasowało!
Emily zesztywniała. Zazwyczaj odpychała od siebie tę myśl, nie dopuszczała jej do głosu. Wolała się nie przyznawać przed sobą do smutnej prawdy, że ucieka przed prawdziwym życiem i że zawsze tak było.
Jako chorobliwie nieśmiałe dziecko, uważała posiadanie starszawych, nadopiekuńczych rodziców za błogosławieństwo, nie przekleństwo. Miała doskonałą wymówkę na każdą okazję: nie mogła robić nic niestosownego, żeby ich nie denerwować, a w rzeczywistości nie podejmowała nigdy żadnego ryzyka, bo się go przede wszystkim sama bała. Do dziś choćby ubiera się zawsze tak samo i tradycyjnie, i sama obcina sobie włosy, żeby nie siedzieć wśród ludzi w salonie!
Rozmyślania przerwał esemes. Emily zamarła, gdy zobaczyła charakterystyczną mieszankę hiszpańskiego i angielskiego. Sophia!
W Nowym Jorku negocjacje wielkiego kontraktu. Los Hermanos chcą zmiany strony internetowej. Permiso por maternidad od poniedziałku, więc będziesz potrzebna jutro. Puedes? Sophia.
Już jutro? – wyszeptała przestraszona Emily i ponownie przeczytała esemes. Jej „zardzewiały” hiszpański jasno mówił, że koleżanka idzie wcześniej na urlop macierzyński, a zatem nie będzie nikogo znajomego, by wprowadzić ją w cokolwiek na początek. Przerażające! Jak samo „puedes” Sophii: „możesz?” – bardzo bezpośrednie i żądające jasnej, jednoznacznej odpowiedzi.
Czy Emily znów stchórzy i pozwoli, by ominęła ją kolejna szansa?
Przecież marzy o przygodach i podróżach, a tu miałaby i jedno, i drugie. A może po zakończonym zleceniu i zarobiwszy przyzwoite pieniądze pozostanie w Hiszpanii na dłużej i zajmie się jeszcze czymś innym, od dawna tak zaniedbanym…? Flirtem? Romansem? Może dowie się nareszcie, co to namiętny pocałunek? I seks… Nie zna właściwie własnego ciała, a chciałaby je poznać. Tak, szczerze marzy jej się wakacyjny romans.
Jeszcze parę chwil siedziała nieruchomo na schodach, aż wreszcie złapała za telefon.

Gdy Emily weszła w końcu do salonu, była bardzo ożywiona.
– Właśnie zadzwoniłam do Gordona! – oznajmiła. – Powiedziałam mu, że przeprowadzam się za granicę, by podjąć nową pracę, i że wyjeżdżam jutro rano.
– Brawo! – wykrzyknęła Anna.
Emily nie wyglądała na razie na gotową do świętowania.
– Jest bardzo zdenerwowany. Bardziej, niż kiedy zrywał zaręczyny. Twierdzi, że powinnam go była wcześniej uprzedzić…
– A on cię wcześniej uprzedził? – parsknęła Anna.
– Ale ja się już zdecydowałam. Za chwilę zadzwonię do Sophii i potwierdzę, że biorę to zlecenie.
Odkąd Emily podjęła decyzję, jej głos stał się wyraźniejszy. Poza tym starała się konsekwentnie emanować entuzjazmem, dla zamaskowania przerażenia.
Po zakończeniu rozmowy z Sophią, zrelacjonowała ją Annie.
– Sophia ma nadzieję zdążyć się ze mną zobaczyć. Jeśli nie da rady, zrobi to jej mąż. A mieszkanie, w którym miałam się zatrzymać, pomyłkowo wynajęto komuś innemu. Bo trwa tam akurat festiwal flamenco. Wygląda więc, że zamieszkam u gospodarzy.
– Z gospodarzami? – zażartowała Anna.
– Oby nie… To wszystko dzieje się za szybko. Kręci mi się już od tego w głowie.
– Jeśli zaczniesz się za dużo zastanawiać, nigdy tam nie pojedziesz.
– To prawda… Ann, ja… nigdy nie chciałam się ślizgać po zamarzniętym jeziorze i to nie tylko ze względu na moich rodziców.
– Em… przecież wiem.
– Poza tym… nie mam co na siebie włożyć.
W przypadku Emily ten powszechny damski problem istniał naprawdę. Jej garderoba ograniczała się do legginsów, elastycznych spodni i prostych bluzek w stonowanych odcieniach, głównie szarościach i czerniach. Miała wyłącznie praktyczne ciuchy, które nadawały się do kucania i biegania podczas robienia zdjęć.
– Podejrzewam, że w Andaluzji są sklepy! Ba, są też i salony fryzjerskie! – oświadczyła Anna. – Pochodziłam sobie po internecie, kiedy usypiałaś Willow. Tam jest przepięknie!
Emily zarezerwowała loty, powrót planując parę tygodni po zakończeniu zlecenia. Zamiast martwić się pakowaniem walizki i sprzętu, także zaczęła oglądać oszałamiające widoki z tej części Hiszpanii. W uszach rozbrzmiewały jej słowa przyjaciółki:
– Em… po prostu bądź sobą. Nie ma znaczenia, czy cię polubią, czy nie. Ważne, żeby zakochali się w twoich zdjęciach.
Anna jest z natury taka odważna… Emily bardzo chciałaby być podobna, spróbować nareszcie nowych rzeczy, nadrobić stracony czas. Więc chyba po prostu spróbuje!

Alejandro Romero marzył o tym, żeby ta rozmowa, ten dzień, a w zasadzie cały ten tydzień już się skończyły. Biorąc pod uwagę, że myślał tak w późny niedzielny wieczór, jego marzenie miało się wkrótce spełnić.
Jednak Mariana zdawała się nie przyjmować do wiadomości owego końca.
– I mówisz mi, że z nami koniec tutaj? W piwnicy?! – wykrzyknęła.
– Powiedziałem ci to w grudniu – odparł spokojnie – a teraz jest już luty.

Lily już niedługo miała się spotkać z mężem.
Można by pomyśleć, że nie jest to zbyt znaczące wydarzenie, gdyby nie fakt, że odkąd wyjechała do Francji osiem lat temu, ani razu nie widziała go na oczy. Chociaż nie kontaktowali się, Lily spędziła w ciągu ostatnich tygodni dużo czasu, wyobrażając sobie, jak przebiegnie ich spotkanie. Czy się zmienił? Jak bardzo? Czy spodziewał się, że ona się zmieniła? Nie żeby cokolwiek z tego miało znaczenie. Tak naprawdę wcale się nie znali. Odkąd połączył ich związek małżeński, sztywno trzymali się zasad, na które się zgodzili: kameralny ślub, oddzielne życie. Teraz jednak nadszedł czas, by zakończyć ich związek.
Związek?! Tak naprawdę nie łączyło ich nic, no może poza biednym bratem Lily. U samego kresu życia Anthony zadbał o to, by siostra miała męża. Związek, który zaaranżował, spełnił swój cel, a już niedługo nie pozostanie po nim nawet ślad. To spotkanie po latach będzie niezręczne, ale Lily liczyła, że ostatecznie przyniesie im obojgu ulgę. Nigdy nie będzie w stanie spłacić długu wdzięczności, który miała wobec męża, ale przynajmniej zwróci mu wolność, by mógł rozpocząć nowe życie i objąć dziedzictwo.
Powóz, który wynajęła w Folkestone, pokonał krótką drogę do domu w Sandgate i zatrzymał się. Lily bolał żołądek ze zdenerwowania. Surowo się upomniała, bo nie miała powodu, by się denerwować. Ona i Oliver nie byli dla siebie nikim więcej niż tylko dawnym dobroczyńcą i osobą, która była na jego utrzymaniu. Szybko zgodził się na spotkanie, zatem podzielał jej odczucia. Nadszedł czas, by wszystko sobie wyjaśnić i ostatecznie zerwać więzi.
Gdy jednak wysiadła z powozu i zapłaciła woźnicy, poczuła dziwny niepokój. Być może z powodu posiadłości, do której przyjechała, a nie mężczyzny czekającego w środku.
Abbey Hill. Miejsce, które przez trzy lata było jej domem. Zawsze je uwielbiała. Prosta fasada, a za domem ogród, z którego było przejście na kamienistą plażę z przepięknym widokiem na kanał La Manche. W pogodny dzień można było dostrzec w oddali wybrzeże Francji.
Kiedy tu mieszkała, całymi godzinami obserwowała nieustannie zmieniające się widoki. Szare niebo nad wzburzonymi falami lub bladoniebieskie, przechodzące w spokojne błękitne morze. Gdy frontowe okna były otwarte, przy dobrej pogodzie było słychać, jak fale uderzają o kamienny brzeg. Z kolei podczas burzy znad brzegu dobiegały huki i trzaski. W ostatnich dniach jej tak zwanego małżeństwa Lily siedziała w fotelu przy oknie i układała plan wyjazdu.
Kiedy wyjechała, nie przypuszczała, że kiedykolwiek tu wróci. Wtedy była zima, a teraz panowała późna jesień. Niebo było idealnie błękitne, wiał delikatny wiatr i słychać było cichy szum morza. Gdy sięgała do mosiężnej klamki, jej palce drżały. Spojrzała na odjeżdżający powóz, starając się zachować spokój. Nie była już młodą, naiwną kobietą zależną od w zasadzie obcego mężczyzny. Udało jej się odkryć siebie na nowo, na własną rękę i na własnych warunkach. Była z tego dumna.
Drżenie rąk ustąpiło, a żołądek się uspokoił. Lily zaczesała kosmyk włosów za ucho i pchnęła bramę. Nadszedł czas, by odciąć się od przeszłości.

Oliver odłożył fakturę i westchnął. Siedział w cieniu werandy z tyłu domu. Próbował pracować, ale jego wzrok błądził od ksiąg rachunkowych i listów do lśniącego morza, do czystego błękitu nieba i do majaczącego w oddali wybrzeża Francji. Nie mógł się skoncentrować na niczym w obliczu zbliżającej się konfrontacji. Bał się jej.
Lilian poinformowała go, że przybędzie z Paryża. Czy to tam teraz mieszkała? Umowa, którą zawarli, zakładała, że nie będzie wiedział nic o jej życiu. Nie wiedział nawet, jakie przybrała nazwisko, chociaż Iain Sinclair, jego człowiek od interesów, umiał się z nią skontaktować w razie nagłego wypadku. Ale to nigdy nie było konieczne. Dwa razy na rok, zgodnie z ich umową, Lilian pisała do Iaina, informując go, że „ma się dobrze” albo „jest w dobrym nastroju”, a Iain wypłacał jej zasiłek i przekazywał równie nijaką odpowiedź.
Kiedy się pobrali, Lilian miała dwadzieścia lat i niewiele do powiedzenia. Nieśmiała, potulna i całkiem miła, ale bez żadnych środków do życia, a zatem łatwa do wykorzystania, czego obawiał się jej brat Anthony. Potrzebowała ochrony, a Oliver był zobowiązany ją zapewnić. Dotrzymał słowa, dając Lilian miejsce, które mogła nazwać własnym i ratując ją przed małżeństwem z dalekim krewnym, owdowiałym pastorem z dwójką dzieci. Lilian potrzebowała czasu, by nauczyć się dbać o siebie. Oliver zapewnił jej to z przyjemnością. Był już poślubiony swojej firmie i nie miał ani czasu, ani ochoty, by dzielić życie z kobietą. Pod tym względem zupełnie się nie zmienił.
Te lata małżeństwa wydawały mu się teraz abstrakcją. Dom został zamknięty na cztery spusty, kiedy Lilian wyjechała. Prawie o nim zapomniał, dopóki nie otrzymał od niej listu. Nie rozpoznał jej pisma. Podpisała się jako Lilian, bez nazwiska. Treść była jeszcze większym zaskoczeniem. „Już dawno nadszedł czas, byśmy formalnie zakończyli umowę, którą zawarliśmy.” Dlaczego teraz? Drugie małżeństwo, tym razem z wybranym przez nią mężczyzną, zdawało się oczywistym powodem. Jej prośba nie powinna być dla niego zaskoczeniem. Bardziej zaskakujące było, że dopiero teraz Lilian poruszyła tę kwestię. On miał trzydzieści cztery lata, a ona trzydzieści jeden. Kobieta w takim wieku powinna być świadoma, że wkrótce przeminą jej najlepsze lata. Był to kolejny powód, aby Oliver czuł się winny z powodu tego, co będzie musiał zrobić.
Jeśli chodzi o kwestię rozwodu, wszystko było proste. Jego żona opuściła go osiem lat temu. Gdyby prawo było równie jasne w kwestii problematycznego spadku, Oliver zrobiłby wszystko, by jak najszybciej spełnić życzenie Lilian. Kiedy byli małżeństwem, prawie o nic go nie prosiła, a odkąd wyjechała, nie prosiła o nic. Mimo to nie mogła znaleźć gorszego momentu, by zaproponować rozwód. Gdyby tylko istniał jakiś sposób na załatwienie obu spraw w tym samym czasie! Naprawdę nie chciał prosić, by się wstrzymała, ale po prostu nie widział innego rozwiązania.
Dźwięk przyjeżdżającego powozu sprawił, że Oliver poderwał się na równe nogi. Serce waliło mu jak szalone. Nigdy nie należał do osób, które odkładają nieprzyjemne zadania na później. Czas wziąć byka za rogi.
W połowie schodów zatrzymał się i wyjrzał przez okno, z którego był widok na drogę i bramę. Z powozu akurat wysiadała kobieta w eleganckiej, modnej sukni w kolorze miętowej zieleni, z ciemnozieloną falbaną i ogromną kokardą nad biustem. Na jej ciemnobrązowych włosach spoczywał mały kapelusik stanowiący interesującą konstrukcję z koronki i kokardek. Wyglądał tak niepraktycznie, że zapewne kosztował fortunę. Nawet niewprawne oko Olivera rozpoznawało paryską modę.
Czy to naprawdę była Lilian? Wyglądała niesamowicie szykownie. Nie przypominał sobie, żeby jej włosy były takie lśniące. Ale… Tak, szczupła sylwetka i pełen gracji sposób poruszania się były takie same jak przed laty. I oczy. Już zapomniał o tych dużych, orzechowych oczach, które kiedyś przywodziły na myśl spojrzenie spłoszonej sarny, a teraz patrzyły tak… uwodzicielsko.
Wyobrażał sobie, że pojawi się starsza, wyblakła wersja kobiety, którą poślubił. Nie mógł się bardziej mylić. Kobieta, która stała przy bramie i wpatrywała się w niebo, nie wyglądała, jakby prowadziła spokojne życie na wsi. Nie wyglądała nawet na Angielkę. Modna, egzotyczna, opanowana i atrakcyjna. Natychmiast zrugał się w duchu za tę ostatnią myśl. Nie czas podziwiać kobietę, która była tu, by rozmawiać o rozwodzie.
Nagle się odwróciła, na co on pospiesznie odsunął się od okna i pobiegł do salonu. Usiadł i sięgnął po poranną gazetę. Po chwili ją odłożył, a następnie głupio podskoczył, słysząc ciche pukanie do drzwi.
– Pański gość, milordzie – rzekł służący i odsunął się, by przepuścić ją w drzwiach.

Spotkanie z Oliverem było dla Lily takim szokiem, że na chwilę zaniemówiła. Jego czarne jak węgiel włosy, dawniej krótko przycięte, teraz sięgały prawie do ramion, a szczękę pokrywał schludny zarost. W kącikach jego oczu pojawiły się zmarszczki, zaś między brwiami zagościła głęboka bruzda. Człowiek, którego poślubiła lata temu, był po prostu przystojny. Teraz wydawał się… mroczniejszy. Gdyby nie miała powodu, by się z nim spotkać, wolałaby go unikać. Wyglądał dość niepokojąco.
– Oliverze. – Lily wzięła się w garść i obdarzyła go uśmiechem. – Jak się miewasz?
– Witaj, Lilian. Nawet nie muszę pytać, jak ty się miewasz. Wyglądasz wręcz zjawiskowo. – Ujął dłoń, którą do niego wyciągnęła. – I zupełnie inaczej.
Patrzył na nią, jakby jej nie rozpoznawał, co nie było dla niej zaskoczeniem, bo wątpiła, że byłby w stanie rozpoznać ją w tłumie. Nosiła rękawiczki, ale jego dotyk i tak ją rozproszył.
– Jestem z pewnością starsza i znacznie mądrzejsza – odpowiedziała bez ogródek. – Usiądziemy? Mamy wiele do omówienia.
Zerknęła na siedzenie przy oknie i dostrzegła, że nie ma tam stosu poduszek, które niegdyś tam kładła. Pokój był nieskazitelnie czysty i pachniał pszczelim woskiem, ale nic nie wskazywało, by ktoś w nim mieszkał. Nie było tu książek ani kwiatów, żadnych listów ani papierów oprócz dzisiejszego wydania gazety. Usiadła na sofie naprzeciwko kominka i obróciła się bokiem. Obecnie modne gorsety i kokardy znacznie lepiej się w tej pozycji prezentowały.
Oliver zajął miejsce na krześle. Zawsze ubierał się w stonowany sposób. Dziś miał na sobie zwyczajny czarny garnitur i ciemnoniebieską kamizelkę.
– Skorzystałem z usług agencji, która na kilka dni przystosowała główne pokoje do zamieszkania – powiedział. – Nie byłem pewien, na jak długo zamierzasz zostać w Anglii.
– Tylko na tyle, ile będzie trzeba, aby wreszcie rozwiązać naszą sprawę – odparła. – Zależy mi, by jak najszybciej wrócić do Paryża. Zatrzymałam się w hotelu Pavilion w Folkestone. Byłam zaskoczona, że zaproponowałeś spotkanie tutaj. Nigdy nie przepadałeś za morzem.
– A ty zawsze chciałaś nad nim zamieszkać.
– Powiedziałam ci to?
– Dobrze zapamiętałem, bo była to jedna z niewielu opinii, jakie udało mi się od ciebie wyciągnąć – odparł. – Dlatego kupiłem dla ciebie ten dom.
– Kupiłeś go dla mnie? Myślałam, że… Nigdy nie pozwoliłabym ci niczego kupić tylko po to, by spełniać moje zachcianki.
– Wiem, dlatego ci o tym nie powiedziałem.
– Gdybym wiedziała…
– To bardzo byś się speszyła – dokończył za nią.
– W takim razie powinnam ci z opóźnieniem podziękować za hojność i uprzejmość – powiedziała sztywno.
– Nigdy nie zabiegałem o twoją wdzięczność. Obiecałem mojemu najlepszemu przyjacielowi, że będę się tobą opiekował.
– To była obietnica złożona pod przymusem. Anthony postawił cię w okropnej sytuacji. Kiedy o tym myślę, wzdrygam się na myśl, jakie to było z jego strony niesprawiedliwe.
– Umierał i chciał zrobić, co w jego mocy, by o ciebie zadbać. Ja zaś zawdzięczałem mu życie.
– Znam tę historię aż za dobrze. Jako chłopcy bawiliście się na zamarzniętym stawie. Lód pękł i wpadłeś do wody. Anthony zanurkował i wyciągnął cię na powierzchnię.
– Nie myślał o własnym bezpieczeństwie. Gdyby nie twój brat, utopiłbym się w lodowatej wodzie. Może gdyby za mną nie wskoczył, nadal by tu był? Zmarł na suchoty, ale gdyby wtedy nie zachorował na płuca, może by potem nie umarł.
– Czułeś się winny, gdy umierał. Według mnie Anthony, choć uratował ci życie, nie powinien zmuszać cię do małżeństwa ze mną.
– Co innego mógł zrobić? Byłaś jego jedyną bliską krewną, całkowicie zależną od niego finansowo. To zupełnie naturalne, że pragnął cię zabezpieczyć. Moim skromnym zdaniem postąpił słusznie, bo w przeciwnym razie zostałabyś bez środków do życia. Wolałabyś małżeństwo z owdowiałym pastorem?
Ta myśl nawet po latach przyprawiała Lily o dreszcze.
– Nie. Wolałabym, żeby moi rodzice byli na tyle przewidujący, by pozwolić Anthony’emu zapisać mi środki z funduszu powierniczego. Gdyby tak się stało, nikt nie musiałby się mną opiekować, a ty nie byłbyś zmuszony do ożenku.
– Anthony mnie nie zmusił. Okoliczności były niezwykłe, ale mimo wszystko decyzja, którą podjęliśmy, była właściwa, prawda? – Oliver zmarszczył brwi. – Żałujesz tego?
– Jestem ci niezmiernie wdzięczna, ale żałuję, że musiałeś mnie ratować. Niestety nie byłam wtedy w stanie sama o siebie zadbać.
– Doszliśmy do porozumienia, które było korzystne dla nas obojga, czyż nie? Nigdy nie prosiłem, byś poświęcała mi więcej czasu, niż konieczne. Ty też mi się nie narzucałaś. Byłaś tu szczęśliwa, prawda?
Lily rozejrzała się, jakby widziała w tym miejscu młodszą, żałosną wersję siebie. Szybko się otrząsnęła. Teraz trzeba się skupić na tym, co będzie, a nie na tym, co było.
– Dałeś mi przestrzeń, bym odkryła, co chcę zrobić z własnym życiem. Zawsze będę ci za to wdzięczna.
– To nie jest odpowiedź.
– Na litość boską! Jeśli już musisz wiedzieć, to na początku byłam zdruzgotana. Anthony umierał długo i w bólach, ale i tak nie byłam gotowa na jego śmierć. Byłam ci wdzięczna, bo oszczędziłeś mojemu bratu zamartwiania się o moją przyszłość, no i nie musiałam przyjmować oświadczyn kuzyna. Ale to nie sprawiło, że byłem szczęśliwa. Byłeś najlepszym przyjacielem Anthony’ego, nie moim. Prawie cię nie znałam. Czy byłam tu szczęśliwa? Oczywiście, że nie, Oliverze. Czułam się okropnie, bo musiałam polegać na twojej dobroczynności. Nie chciałam być twoją żoną, ale nie miałam wyboru. Nie wiedziałam, co tak naprawdę pragnę robić. Była jedna rzecz, o której marzyłam, ale zawsze sądziłam, że to mrzonki. – Lily westchnęła. – Przepraszam. Nigdy się nie kłóciliśmy i nie chcę tego robić teraz. Nie przyszłam tu, by roztrząsać przeszłość. Bardzo wiele dla mnie poświęciłeś i jestem ci za to wdzięczna. Nigdy nie zdołam ci tego wynagrodzić. Teraz jednak zrobię wszystko, co konieczne, aby cię ode mnie uwolnić.
– Uwolnić mnie?
– Mówię o rozwodzie, Oliverze. Z powodu mojego odejścia. Chyba że istnieje lepsze uzasadnienie?
– Nie. Podobno to najbardziej uzasadniony powód rozwodu.
– Skonsultowałeś się już z prawnikiem?
– Tak, gdy tylko otrzymałem twój list. Zrobiłem to dyskretnie. Zaskakujące, że decyzja o rozwodzie zajęła ci tyle czasu.
– Twój kuzyn nie żyje od pół roku, a pan Sinclair poinformował mnie o tym dopiero pięć tygodni temu.
– Co ma wspólnego śmierć Archiego z rozwodem?
– Co ma… Czy to nie oczywiste? – Lily zaczynała się czuć, jakby ona mówiła o jednym, a Oliver o drugim. – Jesteś teraz markizem…
– No naprawdę! Nie musisz mi o tym przypominać. I doprawdy nie rozumiem, czemu fakt, że odziedziczyłem ten przeklęty tytuł, ma cokolwiek wspólnego z twoim przyjazdem. Nie musisz mnie od siebie uwalniać. Nie planuję ponownie się żenić, jeśli o to ci chodzi.
– Może nie podczas żałoby po kuzynie, ale…
– Ani w czasie żałoby, ani nigdy! Dość o mnie, Lilian. Rozumiem, że powinienem ci pogratulować.
– Gratulacje? – W końcu zdała sobie sprawę, dlaczego czuła, że rozmawiają o dwóch różnych rzeczach. – Dobry Boże! Nie. Wcale nie chcę ponownie wychodzić za mąż.
– Więc dlaczego tu jesteś? To znaczy… Dlaczego teraz, po tylu latach, chcesz rozwodu?
– Tak, wiem, za długo z tym zwlekałam, powinnam była napisać do ciebie znacznie wcześniej. Zrobiłabym to, gdybym wiedziała, że ponownie chcesz się ożenić. Po prostu byłam zajęta własnym życiem, a to małżeństwo niezbyt mnie obchodziło.
– Mógłbym powiedzieć to samo. Dlaczego więc teraz zaczęło cię obchodzić?
– Czy naprawdę musisz pytać? – Lily wpatrywała się w niego zdumiona. Przecież Oliver powinien jej dziękować, że zadała sobie trud, by osobiście przyjechać i omówić z nim tę sprawę. – Jesteś markizem – powiedziała. – Masz teraz tytuł, ziemię i wszystkie związane z tym obowiązki.
– Naprawdę nie potrzebuję kolejnego wykładu na temat moich obowiązków. Co to ma wspólnego z twoim przyjazdem?
– Będziesz potrzebował spadkobiercy, Oliverze.
– Mam już spadkobiercę. To mój asystent, Alan Masterton.
– Nie chodzi mi o kogoś, kto przejmie prowadzenie fabryk, tylko o syna, który odziedziczy twój majątek.
– Nie chcę mieć syna. Córki zresztą też nie. Nie chcę sprowadzać nikogo na świat.
– Skoro jesteś markizem, będziesz potrzebował dziedzica. A żeby mieć dziedzica, potrzebujesz żony.
– Mam już żonę. Siedzi naprzeciwko mnie i gada od rzeczy.
– Och, na litość boską! Nie mówię o sobie, tylko o żonie odpowiedniej do twojej nowej pozycji. O kobiecie z odpowiednim rodowodem i wykształceniem, która wie, jak zarządzać domem, rozmawiać z innymi utytułowanymi damami i robić to wszystko, co robią markizy.
– Nie chcę i nigdy nie chciałem mieć prawdziwej żony. Właśnie dlatego tak chętnie się z tobą ożeniłem. Nie mam czasu na małżonkę, nie mówiąc już o rodzinie. A nawet gdybym miał czas, nie zamierzam dzielić życia z innymi. Lubię działać sam.