Joshua Shin nie należał do stałych gości dorocznego bankietu organizowanego przez państwo Neiman, ale jego dziadek nie czuł się dobrze i poprosił, by go reprezentował. Joshua niczego nie odmówiłby ukochanemu halabuji.
Wiedział, że bankiet będzie połączony ze zbiórką pieniędzy na działalność Towarzystwa Muzyki Kameralnej i że prawdopodobieństwo w części artystycznej wystąpienia Angie Han jest duże. Nawet po dziesięciu latach serce mu się ściskało na myśl o niej.
Zraz po wejściu do wspaniałej rezydencji w stylu georgiańskim został poczęstowany szampanem. Nowo przybyli goście gromadzili się w okrągłym foyer, ale Joshua przeszedł do sali balowej i stanął koło wysokiego okna ozdobionego kotarą w kolorze głębokiej zieleni.
Mimowolnie powiódł wzrokiem po zebranych, szukając twarzy, o której stanowczo zbyt często marzył i śnił. Gdy jej nie dostrzegł, poczuł ulgę. Chociaż muzycy pewnie wchodzą innym wejściem, pomyślał.
– Pan Shin? – rozległo się za jego plecami. Odwrócił się i zobaczył srebrnowłosego mężczyznę w nienagannym garniturze. – Timothy Pearce, dyrektor wykonawczy Towarzystwa – przedstawił się nieznajomy. – Spodziewałem się zobaczyć dziś tu pana dziadka. Lubi takie kameralne koncerty.
– Dziś z żalem musiał zrezygnować, ale w zastępstwie przysłał mnie.
Joshua nie zdradził przyczyny nieobecności dziadka.
– Serdecznie witamy. – Timothy Pearce taksującym wzrokiem przyjrzał się Joshui. Najprawdopodobniej chciał oszacować, czy wnuk okaże się tak samo hojny jak dziadek. – Zawsze cieszy nas zainteresowanie kameralistyką wśród młodszego pokolenia – powiedział z uśmiechem.
– Łączy nas miłość do muzyki – zapewnił go Joshua. Zamierzał wesprzeć Towarzystwo taką samą sumą, jaką przeznaczyłby dziadek. – Kto wystąpi? – zapytał.
– Czeka pana prawdziwa uczta duchowa. Zagra Hana Trio. – Joshua zmobilizował siłę woli, aby zapanować nad mimiką twarzy. Liczył się z taką ewentualnością, niemniej doznał szoku. – Słyszał pan o nich, prawda? Siostry Han tworzą fenomenalne trio smyczkowe.
Angie grała na wiolonczeli, a jej młodsze siostry jedna na skrzypcach, druga na altówce.
– Tak, tak, słyszałem oczywiście – Joshua udał uprzejme zainteresowanie. – Cieszę się, że je usłyszę.
– Mam nadzieję, że koncert się panu spodoba. Miło było poznać…
Timothy Pearce się oddalił.
To, co Joshua powiedział o miłości do muzyki, było prawdą, ale nie całą. Był czas, kiedy muzyka była jego życiem. Oczami wyobraźni zobaczył promienie słoneczne na palcach śmigających po klawiaturze, usłyszał dźwięki muzyki i śmiech. Szczęście, słodkie i pełne nadziei, wypełniało jego duszę, zanim wtargnęła w nią rzeczywistość i rozdarła na żałosne strzępy.
To ona zniszczyła wszystko.
Pogrążony w myślach, późno się zorientował, że goście zaczęli opuszczać salę balową. Ruszył za nimi do przepięknej oranżerii, za którą rozciągał się wymuskany ogród. Lampiony zawieszone pod szklanym sufitem migotały na tle ciemniejącego nieba, eleganckie lampy stojące stwarzały intymną atmosferę.
Tłum przed nim przerzedził się i wtedy na zaimprowizowanej scenie zobaczył Angie. Całe otoczenie jak gdyby zbladło, kontury straciły ostrość. Jedynym dźwiękiem, jaki słyszał, było bicie własnego serca.
W ciągu dziesięciu lat, jakie minęły od ich rozstania, Angie z uroczej dziewczyny zmieniła się w olśniewającą kobietę. Czarne jedwabiste włosy, które dawniej byle jak związywała w kucyk, lśniącą falą opadały jej na ramiona. Twarz jej wyszczuplała, przez co delikatne rysy nabrały wyrazistości. Joshua nie mógł oderwać od niej oczu. Na szczęście wzrok miała spuszczony i uwagę skupioną na synchronizowaniu instrumentów z siostrami.
Zanim podniosła głowę, zdążył zająć miejsce przy oknie za wysoką rośliną z bujnymi liśćmi. Kilku spóźnialskich, mijając go w pośpiechu, obrzuciło go zaciekawionymi spojrzeniami. Gdy wszyscy usiedli, zapadła cisza i koncert się rozpoczął.
Przy pierwszych dźwiękach poczuł mrowienie na skórze. Już w college’u przepowiadano Angie obiecującą karierę. W ciągu lat, jakie minęły, dojrzała jako artystka, a dźwięk wydobywany z wiolonczeli nabrał głębi i płynności pieszczącej zmysły. U dziadka słuchał debiutanckiego albumu Hana Trio, więc wiedział, jak pięknie grają, ale słuchanie sióstr na żywo było całkiem innym doświadczeniem. Wierne nazwie – hana po koreańsku znaczy jeden – grały jak jeden organizm, grały wyśmienicie.
Zamknął oczy, pozwolił dźwiękom spływać po sobie i koić wzburzone emocje. Nie żywi do Angie Han żadnych uczuć, powtarzał w myślach. Wściekłość, ból i tęsknota, które go przepełniają, to tylko echa przeszłości. Nie było mu łatwo, ale już wiele lat temu odciął się od niej i ruszył do przodu. Popadanie w sentymentalizm nie ma sensu.
Występ sióstr był bardzo udany i Joshua przyłączył się do gromkich braw. Zastanawiał się, jak Angie zareaguje na jego widok. Irytowało go przyspieszone bicie serca i trema przed spotkaniem z nią. Zachowuję się absurdalnie, skarcił się w myślach. Angie jest artystką, on patronem wspierającym Towarzystwo. Jeśli go zobaczy, przywita się uprzejmie jak z dawną znajomą i przejdzie nad tym do porządku dziennego.
Wyszedł z ukrycia i dołączył do reszty gości.
– Panie i panowie – Timothy Pearce podniósł głos, chcąc przebić się przez gwar rozmów – chciałbym podziękować państwu Neiman za udzielenie nam gościny. I składam podziękowania wszystkim za przybycie. To dzięki waszym hojnym darowiznom kameralistki takie jak Hana Trio i kameraliści dostarczają nam tylu cudownych wrażeń.
Nagle Joshua poczuł na sobie czyjś wzrok. Powoli obejrzał się za siebie i napotkał przerażone spojrzenie Angie. Pobladła i rozchyliła usta, jak gdyby w niemym okrzyku. Poczuł ucisk w sercu i falę gorąca przetaczającą się przez ciało, zmusił się jednak do lekkiego skinienia głową. Potem odwrócił głowę akurat w chwili, gdy Timothy Pearce kończył swoje przemówienie słowami:
– Jesteśmy wszyscy jedną rodziną. Dziękuję.
Zebrani nagrodzili go brawami, potem salę wypełnił szmer na nowo podjętych rozmów. Joshua obejrzał się mimowolnie, zobaczył jednak tylko plecy Angie wychodzącej do ogrodu. Poczuł zawód, potem złość na siebie. Nie, nie żałuje, że nie porozmawiali. Nie mają sobie przecież nic do powiedzenia, pomyślał, a na zdawkowe uprzejmości szkoda czasu.
Odnalazł Timothy’ego Pearce’a, wręczył mu czek i się pożegnał. Uznał, że spełnił obowiązek. Dziadek chyba nie będzie miał mu za złe, że nie zje obfitej kolacji w towarzystwie samych nieznajomych.
Kiedy przechodził przez opustoszałe foyer, za plecami usłyszał swoje imię wypowiedziane cichym głosem:
– Joshua…
Odwrócił się. Angie podeszła kilka kroków bliżej, lecz zatrzymała się w bezpiecznej odległości.
– O co ci chodzi? – zapytał.
Skrzywił się, słysząc swój gniewny ton.
– Chciałam tylko… – zająknęła się. – Chciałam tylko się przywitać. – Splotła dłonie, rozplotła i bezradnie opuściła ręce wzdłuż boków. – Chciałam się upewnić, że… – znowu się zająknęła – że jesteś szczęśliwy.
– Szczęśliwy? – Joshua parsknął śmiechem. – Chyba nie oczekujesz ode mnie odpowiedzi.
– Przykro mi, Joshua. – Głos jej się załamał, gdy wypowiadała jego imię.
Coś w nim pękło. W kilku susach pokonał dzielącą ich odległość. Nagle znalazł się tak blisko niej, że poczuł ciepło bijące od jej ciała. Nie mógł wydobyć z siebie głosu. Napięcie między nimi rosło.
Salwa śmiechu dobiegająca gdzieś z wnętrza domu wyrwała go z transu i sprowadziła na ziemię.
– Nie dowiesz się, czy jestem szczęśliwy. Nie mów, że jest ci przykro. – Jego głos przybrał niskie chropawe brzmienie zdradzające tłumione pożądanie. – Dziesięć lat temu, kiedy odeszłaś, zrzekłaś się tych praw.
Serce mu się ścisnęło na widok łzy spływającej jej po policzku. Nienawidził jej za to, że zapragnął kciukiem zetrzeć tę łzę, objąć ją i przytulić. Za to, że pragnął wszystkiego tego, czego nie mógł mieć. Za to, że jej pragnął. Chociaż tylko przez sekundę.
Odwrócił się i nie oglądając się za siebie, wyszedł z rezydencji. Zdał sobie sprawę, że Angie Han zagraża jego z trudem osiągniętej równowadze psychicznej.
Nigdy więcej.
Angie Han już nic dla niego nie znaczy.

Dwa miesiące później

Po próbie z siostrami Angie spieszyła się na umówione spotkanie z Janet Miller, swoją mentorką i dyrektorką artystyczną Towarzystwa Muzyki Kameralnej.
Położyła wiolonczelę na tylnym siedzeniu – w bagażniku nie było dość miejsca – usiadła za kierownicą i wyjechała z parkingu. Cały czas nuciła pod nosem melodię, która od kilku tygodni nie dawała jej spokoju. Może mama śpiewała ją, kiedy Angie była mała?
Denerwowała się przed rozmową z Janet. Po pandemii Towarzystwo miało ogromne kłopoty finansowe. Z powodu lockdownu koncerty, imprezy powiązane ze zbiórką pieniędzy na cele statutowe i koncerty w prywatnych domach donatorów zostały odwołane. Gdyby nie najwierniejsi ofiarodawcy, wielu muzyków znalazłoby się bez dachu nad głową. Do otwarcia nowego sezonu zostało kilka miesięcy i miała nadzieję, że życie wróci do normy, cokolwiek to znaczy. Obawiała się jednak, że sytuacja jest poważniejsza, niż się wydawało.
Włączyła ulubioną stację z muzyką klasyczną i uśmiechnęła się, kiedy z głośników popłynęły dźwięki Gymnopedie Nr 1 Erika Satie. Muzyka tego francuskiego kompozytora zawsze działała na nią jak kocimiętka na koty.
W bardziej optymistycznym nastroju zapukała w uchylone drzwi.
– Miło cię widzieć, kochanie – Janet przywitała ją serdecznie.
– Ja też się cieszę z naszego spotkania.
Kiedy Angie przeżywała okres zwątpienia w siebie, Janet podnosiła ją na duchu i cierpliwie tłumaczyła, że ma talent, pasję i energię potrzebne każdemu muzykowi. Gdyby nie ona, Angie nigdy nie zaszłaby tam, gdzie jest teraz.
– Usiądźmy koło okna. – Janet wskazała wygodną kanapę. – Napijesz się czegoś?
– Dziękuję, nie. – Serce biło jej przyspieszonym rytmem. Chciała jak najszybciej się dowiedzieć, dlaczego Janet ją wezwała. – Powiedz, o co chodzi.
Ciężkie westchnienie Janet potwierdziło jej obawy.
– Sytuacja finansowa Towarzystwa jest gorsza, niż się wydawało. Nasz byt zależy od powodzenia nadchodzącego sezonu. Na ostatnim posiedzeniu zarząd dał nam do zrozumienia, że jeśli nie odniesiemy sukcesu przyćmiewającego wszystkie poprzednie, to będzie koniec naszej działalności.
– Tak po prostu?
– Tak po prostu.
Janet spuściła głowę i przyglądała się swoim dłoniom. Angie odgadła, że to nie koniec złych wiadomości.
– I?
– Timothy chce, żebyście ty i twoje siostry poprosiły ojca o pomoc.
Mina Janet świadczyła, że wypowiedzenie tych słów przyszło jej z trudem.
– Ale… – Angie zająknęła się. Była bardzo poruszona. – Ale on przestał wspierać Towarzystwo, kiedy zerwałam z nim kontakty.
– Wiem. Nie chciałam cię o to prosić, niemniej rozumiem Timothy’ego. Każda wpłata zwiększa nasze szanse na przetrwanie. A twój ojciec był jednym z najhojniejszych donatorów.
Angie spojrzała przez okno na ulice i domy zalane kalifornijskim słońcem.
– Daj mi czas do namysłu.
Nie mogła od razu odmówić mentorce, chociaż miała na to ogromną ochotę. Nie tylko jej byt zależał od losów Towarzystwa, ale byt wielu muzyków, łącznie z jej siostrami.
– O nic więcej nie proszę. – Janet nakryła jej dłoń i lekko uścisnęła. – Dziękuję.
– Dla ratowania Towarzystwa chcę zrobić wszystko, co w mojej mocy. – Angie oddała uścisk i cofnęła rękę. – Nie będę ci dłużej przeszkadzać w pracy.
Wolnym krokiem szła na parking. Wiedziała, że ojciec nigdy nie wesprze Towarzystwa, ponieważ to było jej źródło utrzymania, czyli gwarancja jej wolności.
Wiedziała również, że mimo iż siostry miały lepsze stosunki z ojcem, on nie ulegnie ich prośbom, bo wówczas pomagałby i jej. Doszła jednak do wniosku, że musi spróbować.
Wsiadła do samochodu, wyjęła komórkę z torebki i zanim opuściła ją cała odwaga, wybrała numer ojca.
– Niech zgadnę – odezwał się ojciec. – Chcesz czegoś ode mnie.
Ogarnęła ją złość i uczucie upokorzenia. Zacisnęła mocno palce na komórce. Pokonała dumę i odpowiedziała:
– Towarzystwo Muzyki Kameralnej potrzebuje twojej pomocy.
– A dlaczego miałbym im pomagać?
– Kiedy mama żyła, wspierała ich.
Zaległo długie milczenie, w końcu usłyszała zmęczony głos ojca.
– Wpłacę pieniądze pod warunkiem, że zakończysz ten dziecinny bunt i wrócisz do domu.
Emocje ją dławiły. Minęło pięć lat, odkąd ostatni raz rozmawiała z ojcem. Wyprowadzka z domu nie była dziecinnym buntem. Nie da mu znowu okazji do kontrolowania jej życia.
– To już nie jest mój dom – oświadczyła. Zamrugała, aby odpędzić łzy. – Poszukam innego sposobu, żeby pomóc Towarzystwu. Do widzenia, tato.
Z ciężkim sercem ruszyła do domu. Domem była kawalerka w podupadającej dzielnicy z dala od centrum Los Angeles, ale znaczyła dla niej więcej niż luksusowa rezydencja.
Matka przez pięć lat walczyła z chorobą nowotworową i Angie cieszyła się, że może być przy niej. Po jej śmierci nie chciała dłużej znosić mieszkania z apodyktycznym ojcem i ustawicznego przypominania, jak wiele mu zawdzięcza.
I nawet groźba, że przestanie wspierać ją finansowo, jej nie zatrzymała.
Zaparkowała na swoim miejscu na parkingu podziemnym, potem rozklekotaną windą wjechała do holu. Sprawdziła skrzynkę na listy i drugą starą windą wjechała na górę. Przeszła słabo oświetlonym korytarzem do swojego mieszkania, a kiedy drzwi się za nią zamknęły, poczuła nagłe zmęczenie. Mimo to najpierw ostrożnie postawiła wiolonczelę w kąciku do ćwiczeń i dopiero potem opadła na kanapę, kopnięciem zrzucając pantofle.
– Nareszcie w domu – szepnęła z uśmiechem.
Kamienica była stara i obskurna, ale Angie skromnymi środkami stworzyła dla siebie ciepłe i przytulne wnętrze. Może trochę przesadziła z lampami, poduszkami i plakatami na ścianach, ale lubiła światło i jaskrawe kolory.
Uśmiech szybko zniknął z jej twarzy. Jej spokojne ustabilizowane życie było zagrożone przez niepewną przyszłość Towarzystwa i…
I duchami przeszłości. Wspomnienie nieoczekiwanego spotkania z Joshuą podczas bankietu w willi państwa Neiman uporczywie do niej wracało. Nawet teraz, po dwóch miesiącach od tamtego zdarzenia, aż kuliła się w sobie na myśl o tym, że jej najgorsze obawy się potwierdziły.
Joshua Shin wciąż jej nienawidzi.
A jej już się wydawało, że tamten etap życia ma za sobą. Zapomniała, że zrywając z nim, złamała serce jemu i sobie. Duszenie w sobie emocji było jedynym sposobem na życie bez niego. Ale teraz tamy puściły…
Teraz czuła żal za tym, co mogło być, gdyby. Nic więcej. Nie może go pragnąć. Między nimi nic nie może zaistnieć na nowo. Dziesięć lat temu pozbawiła się tej szansy. Zniecierpliwionym ruchem otarła policzki i westchnęła. Nie ma czasu rozdrapywać ran przeszłości, kiedy teraźniejszość wymaga pilnego działania.
Ojciec pomoże Towarzystwu tylko pod warunkiem, że ona wróci do domu. Niewykonalne. Nie zrezygnuje z ciężko wypracowanej niezależności. Poza tym jedna wpłata ojca nie uratuje Towarzystwa. Co robić?
– Włącz radio, Alexa – powiedziała na głos.
Potrzebowała dziś towarzystwa muzyki klasycznej. I herbaty. Po chwili z parującym kubkiem w ręce umościła się z powrotem na kanapie.
Dźwięki nowego utworu kompozytora ukrywającego się pod inicjałami A.S. wypełniły pokój. Kilka lat temu szturmem wtargnął na scenę muzyki poważnej, a tajemnica otaczająca jego twórczość i tożsamość natychmiast zyskała mu ogromną popularność. Angie podobały się jego kompozycje nadawane przez stację.
W pewnej chwili uśmiech znikł z jej warg.
– Nie, to niemożliwe – szepnęła i zakryła usta.
Fragment, który tak ją zelektryzował, już przebrzmiał, ale była pewna, że właśnie tę melodię nuci od dwóch miesięcy. Ale jak to się stało, skoro teraz po raz pierwszy słyszy ją w radio?
Szybko ściągnęła utwór na playlistę, przewinęła do przodu i odsłuchała. Ożyły tłumione wspomnienia. Jeszcze raz cofnęła nagranie, znalazła właściwy fragment i ponownie odsłuchała. Zrobiła to kilkakrotnie, aż nabrała absolutnej pewności.
To melodia, jaką Joshua grał dla niej w college’u. Fragment koncertu na wiolonczelę, nad którym pracował z myślą o niej. To jej melodia.
Właśnie odkryła sekret, który nieodwołalnie łączył ją z Joshuą. To on jest genialnym kompozytorem ukrywającym się za inicjałami A.S.
Zerwała się na równe nogi. Krew pulsowała jej w uszach, oddech stał się płytki. Wiedziała, jak uratować Towarzystwo. Joshua Shin znienawidzi ją za to, ale czy może nie lubić jej jeszcze bardziej niż teraz?

– Na litość boską, lady Samantho, odsuń się od krawędzi, bo zaraz spadniesz.
– Och, daj mi spokój, Sir Trzymaj Się z Dala od Krawędzi.
– Przestań się tak do mnie zwracać.
– Mama też mówi, że nie wolno mi cię tak nazywać, bo skończyłam już osiemnaście lat i to nie wypada. Nie chcę jednak mówić: „lordzie Edwardzie Edgertonie”, bo to jest jeszcze bardziej drętwe niż ty.
Roześmiał się. Niełatwo było go rozweselić i zawsze dziwiła się, jak dalece uśmiech zmienia jego twarz, łagodząc ostre linie przy ustach i pomiędzy brwiami. Z poważnym spojrzeniem szarozielonych oczu i ciemnymi włosami zawsze wydawał jej się bardzo dojrzały. A może tak jej się zdawało przede wszystkim dlatego, że ubierał się elegancko nawet na egipskiej pustyni.
Stojący obok niego jej bracia wyglądali jak ucieleśnienia bogów, których podobizny wyryto na ścianach świątyni Kuzyn Huxley spędzał tam całe ranki na pracy z wujem Edge’a, Poppym. Ilekroć ci dwaj zaczynali rozmowę na temat historii, wszystko dokoła przestawało dla nich istnieć.
Po krótkim wybuchu wesołości przybrał jeszcze bardziej surowy wyraz twarzy niż poprzednio, jakby chcąc zrównoważyć chwilowy brak powagi.
– Nie masz pojęcia, na czym polega odpowiednie zachowanie.
– Owszem, mam. To znaczy, że nie wolno robić nic przyjemnego.
– Nie, to oznacza okazywanie szacunku. I wyklucza wspinanie się na starożytne zabytki.
– Skoro ten sfinks przetrwał dwa tysiące lat, to przetrwa i mnie.
– To nie jest sfinks tylko baran, a Poppy twierdzi, że ma co najmniej trzy tysiące lat i… Nieważne. W każdym razie nie powinno się na niego wchodzić, w dodatku boso. Możesz nadepnąć na skorpiona i taki będzie koniec tych wybryków.
– Masz moje pozwolenie na zatańczenie giga na moim grobie, lordzie Jeżu.
– Nie wygłupiaj się, Sam. Poza tym nie cierpię tańców. A w ogóle to po co tam weszłaś?
– Chodź i się przekonaj.
Odwróciła się i czekała. Edward mógł być sztywny jak mumia, miał jednak w sobie pokłady ciekawości. Zastanawiała się, czy zdał sobie sprawę, że nazwał ją „Sam”, tak jak dawniej. Prawdopodobnie nawet tego nie zauważył.
Po dłuższej chwili usłyszała szuranie jego butów i zduszone przekleństwo. Mimo że był dobrym przyjacielem Lucasa i Chase’a, nigdy nie brał udziału w ich pojedynkach na przeklinanie. Jego wuj i ciotka przywieźli go do Egiptu, gdy miał zaledwie sześć lat i mówił po arabsku lepiej niż członkowie jej rodziny. Jednak nie gustował w powtarzaniu barwnych określeń, które Lucas i Chase przynosili od miejscowych, a przynajmniej nie robił tego w jej obecności. Czasami dziwiła się, dlaczego on i jej bracia tak się lubią.
Czekała, aż powie coś nieprzyjemnego, jednak zerknąwszy na jej szkicownik, zamilkł.
– Niezły. Robisz postępy – burknął w końcu.
Miała ochotę zepchnąć go ze sfinksa… to znaczy z barana, jednak oparła się pokusie. Miał rację. Niedawno skończyła osiemnaście lat i nadszedł czas, by nauczyła się opanowywać dziecinne odruchy. Uśmiechnęła się, wyobraziwszy sobie, jak wymierza mu karę. Odezwała się jednak spokojnym, opanowanym tonem.
– Kuzyn Huxley uważa, że mam talent. Mówi, że wielu Sinclairów ma zdolności artystyczne. Na przykład ciocia Celia.
Wypowiedziała nazwisko ciotki, spodziewając się ataku z jego strony. Najwyraźniej uznał jednak, że skandal, jaki wybuchł po ucieczce lady Stanton ze szpiegiem i ich śmierć, to był zbyt poważny temat. Bez słowa usiadł obok.
– Mogę?
– Usiąść? Możesz. W końcu przecież to nie jest mój baran.
– Nie. Mogę zobaczyć twoje rysunki?
Sięgnął po szkicownik i trzymał go ostrożnie jak wszystkie skorupy wykopywane z ziemi przez wuja. Długo studiował rysunek malowidła ściennego w świątyni u podnóża skał i drugi, przedstawiający urnę z wizerunkiem bogini Bastet.
– Jesteś bardzo spostrzegawcza. Dostrzegasz wiele szczegółów. Nie popełniłaś żadnego błędu. To dziwne.
Zazgrzytała zębami, jednak gdy zobaczyła, że kąciki ust Edwarda uniosły się w uśmiechu, opuściło ją napięcie. Nigdy nie potrafiła przewidzieć, kiedy i w jaki sposób objawi się jego specyficzne poczucie humoru.
– Bardzo zabawne! Nie śmiałbyś się, gdybyś wiedział, jak mało brakowało, żebyś został popchnięty i upadł na pupę.
– To ostatnie słowo nie powinno paść.
– Pupa? To przecież nic takiego.
– Może i nie, ale nawiązuje do…
– Twojego tyłka?
– Sam! Czy ty kiedykolwiek dorośniesz?
– Jestem dorosła. Za kilka miesięcy zadebiutuję w towarzystwie weneckim, przebiorę się w suknię z falbanami i będę musiała udawać naiwną kokietkę. Na razie jednak nie widzę nic złego w szczerej rozmowie. Ty, Lucas i Chase też tak rozmawiacie, kiedy sobie popijecie… Przypominam sobie, jak kiedyś omawialiście wygląd pewnej tancerki w mało wybredny sposób…
– Jesteś niemożliwa.
– A ty jesteś sztywny, zasadniczy i nudny, w dodatku te cechy są związane na małą kokardkę i zanurzone w occie.
– Tylko nie na małą kokardkę. Czuję się urażony.
– Rzeczywiście, nie może być mała. Uważasz, że wielki nudziarz jest lepszy od małego nudziarza?
– Tak. Dopóki jestem w czymś doskonały.
– Chcesz być w czymś doskonały. Edge?
– Chyba wszyscy do tego dążymy.
– Nie jestem taka pewna. Osiągnięcie mistrzostwa wymaga dużego wysiłku. A co chciałbyś osiągnąć?
Mimo oślepiającego blasku słońca i opalenizny na jego twarzy dostrzegła, że Edward się zaczerwienił. Poruszył nogą tak, jakby miał ochotę ześliznąć się z posągu. Chwyciła go za rękaw.
– Zaczekaj. Nie będę cię męczyć, jeśli nie chcesz o tym mówić. Czy z twoim ramieniem jest już lepiej?
– Tak, dużo lepiej. Byłem nieszczęśliwy, że zostałem zwolniony z czynnej służby tuż przed abdykacją Napoleona. Miałaś jakieś wiadomości od Lucasa albo Chase’a?
– Napisali, że zostają we Francji. Nie widziałam się z nimi… już zdecydowanie za długo.
Splotła dłonie, mając nadzieję, że nie zauważył, jak drżą. Częsta zmiana miejsc pobytu sprawiała, że jej jedynym domem była rodzina – przede wszystkim Lucas, Chase i matka, a zaraz po nich kuzyn Huxley, Carmichaelowie. I Edge. Poza nimi nie miała domu ani korzeni, żadnej kotwicy. Gdyby Lucasowi albo Chase’owi przydarzyło się coś złego…
– Tęsknię za nimi. – Słowa same popłynęły z jej ust. – Nawet teraz, po zakończeniu wojny, nie można być niczego pewnym.
Ujął jej ręce w swe mocne, ciepłe dłonie. Nie starał się jednak jej pocieszyć. Żałowała, że nie potrafił okazywać emocji. Mógłby ją utulić, a nawet okłamać, by poczuła się lepiej. Rozmowa z nim zawsze przypominała podpływanie do wyspy czujnie strzeżonej przez marynarkę wojenną. Trzeba było wielkich starań, by dostać się na ląd. Może działo się tak dlatego, że zamieszkał z Carmichaelami jako dziecko i brakowało mu matki. Nigdy nie ośmieliła się zapytać, dlaczego tak się stało. Wiedziała tylko, że Poppy i Janet bardzo go kochali. Płakali, kiedy przyjechał. Nawet Huxley i jej matka mieli wilgotne oczy. Tylko Edge okazywał spokój. Wyglądał teraz inaczej niż w jej wspomnieniach… wydawał się znajomy, a jednak jakby obcy. A może to ona się zmieniła. Miała ochotę napawać się uściskiem jego dłoni, rozpaczliwie szukała słów, które mogłaby wypowiedzieć, by przerwać ciszę.
– Chciałabym kiedyś znów pojechać do Londynu. Moja mama postanowiła, że nigdy tam nie wróci, więc nie byłam tam od dzieciństwa. Byłeś w British Museum?
– Któregoś dnia na pewno tam pojedziesz. Decyzje twojej mamy, podjęte po skandalu wokół twojego ojca, są zrozumiałe. Z tego, co mówili Poppy i Huxley, wynika, że twój ojciec był dobrym człowiekiem, tylko popełnił błąd, gdy znalazł się daleko od rodziny.
– Tuszowanie prawdy do ciebie nie pasuje, Edge. Romans z zaręczoną kobietą i pojedynek z jej narzeczonym, któremu przyprawiła rogi, to bardzo poważny błąd – fuknęła.
– Owszem, ale to smutne, gdy pamięć o dobrym człowieku ogranicza się do najgorszego postępku. Pamiętaj, że śmierć twojego ojca w żaden sposób ciebie nie hańbi.
– Towarzystwo uważa inaczej.
– Elity są bardzo dziwne. Poszczególni ludzie mogą być… całkiem przyjemni, ale w grupie są jak wielogłowy potwór strzegący królestwa i podejrzliwy.
– A plotkowano na twój temat, kiedy byłeś w Londynie, Edge?
– Zawsze są jakieś plotki.
– Ale przecież ty jesteś nienaganny pod każdym względem – powiedziała bez namysłu i jeszcze zanim się roześmiał, spłonęła rumieńcem.
– Nie miałam na myśli tego, że jesteś doskonały… – burknęła.
– Tak, wiem – przerwał jej, wciąż się śmiejąc. – Chciałaś powiedzieć, że jestem tak nudny, że nie ma o czym plotkować.
– Tego też nie miałam na myśli. Ale rzeczywiście nie wiem, do czego mogliby się przyczepić.
– Dziękuję ci za te słowa, Sam. Wiedz, że wszystko, co jest choćby odrobinę nietypowe, staje się podejrzane w zamkniętym kręgu śmietanki towarzyskiej.
– Chodzi ci o to, że wychowali cię Poppy i Janet, a nie twoi rodzice? Dlaczego z nimi zamieszkałeś, Edge? – To było najbardziej zuchwałe pytanie, jakie kiedykolwiek mu zadała.
– Nie pamiętam. Nie mam żadnych wspomnień z tych pierwszych sześciu lat. Chwileczkę… Pamiętam śnieg i szarość, to wszystko. Moi rodzice… Spędzałem czas z matką, bo moja siostra debiutowała. Ojciec szczęśliwie nie ruszył się z Greybourne, bo nie potrafi się zachować stosownie do okoliczności. Rodzice są zupełnie inni niż Poppy i Janet. Matka jest chłodna i powściągliwa, bywa protekcjonalna, a ojciec jest… bardzo pobożny. – Spojrzał na nią. – Proszę, powiedz teraz, że niedaleko pada jabłko od jabłoni.
– Nie powiem, bo tak nie myślę. Nigdy nie widziałam, żebyś traktował kogoś protekcjonalnie z powodu poglądów czy miejsca w hierarchii społecznej. A co do chłodu… – Urwała, widząc, że spochmurniał. – Wiem, że starasz się otoczyć lodową skorupą, jednak ten pancerz się topi, bo ty nie jesteś zimny. Poppy i Janet nigdy by cię tak nie pokochali, gdybyś taki był.
– Gdybym nie wiedział, że jesteś szczera aż do bólu, Sam, pomyślałbym, że próbujesz mi się przypochlebić. Może przewróciłaś jakiś cenny przedmiot?
– Kolosy Memnona? Tak, to byłam ja.
– Mam nadzieję, że niedługo pojedziesz do Londynu, Sam. Zaprowadzę cię wtedy do muzeum. Jest tam posąg, który przypomina mi ciebie. Przedstawia dziewczynę zapatrzoną w niebo tak jak ty, kiedy udajesz, że nie słyszałaś, jak matka wzywała cię na kolację.
Uśmiechnęła się zakłopotana. Nie pamiętała, kiedy powiedział jej coś miłego, choćby w tak oględny sposób. To było do niego niepodobne.
– Co jeszcze robiłeś w Londynie? – zapytała.
– Musiałem uczestniczyć w niezliczonych balach i spotkaniach w związku z debiutem Anne. Dobrze byś się bawiła, widząc, jak się skręcałem z nudów.
– Nie wyobrażam sobie tego. Naprawdę było aż tak strasznie?
– Czasami… Ale bywało, że dobre się bawiłem. Ten świat potrafi wciągać. Wszystko jest w nim takie… łatwe. Cudem przeżyliśmy wojnę, a mimo to wszyscy doskonale się bawią, są pełni życia. Wszyscy nazywali mnie tam Edwardem albo lordem Edwardem.
– Przecież to jest twoje imię.
– Wiem, ale… Zawsze zwracano się do mnie Edge. Odkąd pewna irytująca sześciolatka podczas swojej pierwszej wizyty w Ketarze oznajmiła, że nie wyglądam jak Edward ani jak lord Edward Edgerton.
– Wciąż uważam, że nie wyglądasz jak Edward, a „lord Edward Edgerton” brzmi jak imię nadętego bohatera moralitetu, ale nikogo nie zmuszałam, by nazywał cię tak jak ja.
– Tak, wiem, masz dar przekonywania innych. Nie jestem na ciebie zły. Podobało mi się, bo Edge brzmiało oryginalnie. Mój ojciec ma na imię Edward.
– Och…
– Tak. Edward Raphael coś tam, coś tam. Dwa imiona nadane dwóm pierwszym Edgertonom.
– Skoro nie lubisz, jak ludzie mówią do ciebie Edward, to im o tym powiedz. Ja bardzo często prosiłam, żebyś nie nazywał mnie Samanthą.
– Sama powiedziałaś, że Edward to moje imię. Ono mnie określa.
Samantha nie rozumiała, co próbuje jej przez to powiedzieć.
– Głęboko na pustyni, gdy na niebie lśnił srebrny rożek księżyca… – zaczął, a ona uśmiechnęła się. Edge wspaniale czytał na głos. W Ketarze było niewiele atrakcji, zabawiali się grą w karty, rozwiązywaniem zagadek i lekturą książek. Od dzieciństwa uwielbiała słuchać, jak Edge czyta. Słuchała go, urzeczona głęboką barwą jego głosu i zmianą modulacji. Zamykała wtedy oczy, a sceny tworzone przez wyobraźnię były nawet wyraźniejsze niż we śnie. Pamięć o tych doznaniach sprawiała, że wybaczała mu nudne wykłady na temat jej niestosownego zachowania. Ktoś, kto potrafił wspaniale odtworzyć klimat powieści, nie mógł być przecież tak do końca nudny.
– Nie – poprawiła. – Opowiadasz inną historię. W samym sercu Londynu, w świetle niezliczonych żyrandoli, przetańczyli całą noc…
– Trzy wielkie żyrandole, a w każdym chyba ze sto świec, przynajmniej takie można było odnieść wrażenie. Bałem się, że gorący wosk spadnie na parkiet, a my pośliźniemy się i skończymy walca na ścianie.
– My?
Odwrócił się, nasłuchując.
– Głos rogu To Daoud. Chodź, zanim muchy wygrają walkę o lunch.

– Myślałem, że wczorajsze wejście na tego nieszczęsnego barana było szczytem szaleństwa, Sam. Powinienem był wiedzieć, że to ci nie wystarczy. Nie mogłaś przynajmniej poczekać, aż zmiotą piasek z posągu?
– Dlaczego jesteś na mnie zły? Wiesz, że to na mnie nie działa – oznajmiła Sam, patrząc na Edge’a z dachu świątyni.
– Wiem aż za dobrze. Któregoś dnia spadniesz i roztrzaskasz tę upartą głowę.
– Zrobię wszystko, żeby spaść na ciebie. Jesteś tak nadęty, że to będzie miękkie lądowanie.
– Jak tam weszłaś?
Wskazała dwa ogromne bliźniacze sfinksy.
– Weszłam na zad tego posągu – powiedziała, a Edge aż się wzdrygnął.
– Sam!
– Przecież wczoraj przeszkadzało ci słowo „pupa”.
– Przyznaję się do porażki.
– Ciągle to powtarzasz, a jednak trwasz w swoim uporze. Idź już sobie, słońce zachodzi, a chcę to dzisiaj skończyć.
Odszedł i zapadła cisza. Prawdę mówiąc, wolała, żeby został. Po chwili usłyszała stęknięcie i szuranie butów na piasku. Uśmiechnęła się do siebie.
Gdy usiadł obok niej, zauważyła niewielkie skaleczenie na jego prawej dłoni.
– Otarłeś sobie dłoń – powiedziała.
– No i?
– No i nic. To była tylko uwaga. Stworzenie ci możliwości do kolejnej połajanki.
– Nie mogę cię winić za moją niezdarność.
– To nie jest pierwszy raz. Pamiętasz Sakkarę dwa lata temu?
– Boże, tak. Ale wtedy to była twoja wina. Co spodziewałaś się znaleźć na szczycie tego rumowiska?
– Myślałam, że dokonam wielkiego odkrycia. Nie przyszło mi do głowy, że wpadnę do grobowca i zostanę zaatakowana przez nietoperze. – Zadrżała na to wspomnienie.
– Tak, to było bardzo trudne do przewidzenia – powiedział ironicznie. – Dlaczego nietoperze miałyby się gromadzić w ciemnym, zawilgoconym grobowcu, a co jeszcze dziwniejsze, dlaczego miałyby się spłoszyć, kiedy ktoś wtargnął do ich kryjówki?
– Nie wiedziałam, że pod gruzami znajduje się wejście.
– Gdybyś się tam nie wspięła, nie wpadłabyś do środka, pociągając mnie za sobą!
– Przeprosiłam cię za to. Wiele razy.
– To prawda. I tak być powinno.
– Przez resztę pobytu prawie się do mnie nie odzywałeś.
– Jestem pewien, że potraktowałaś to jako nagrodę, a nie karę. A ponieważ wszystko, co bym powiedział, mogło doprowadzić do rękoczynów z twoimi braćmi, wolałem milczeć. Stanowiłaś zagrożenie, Sam.
– Czyżby?
– Z wiekiem wyraźnie złagodniałaś. Pomimo utrzymującej się skłonności do wdrapywania się na starożytne posągi, od mojego przyjazdu nie wydarzyło się nic strasznego, a skoro kiedy dzieli nas zaledwie parę dni od mojego powrotu do Anglii, chyba uda się uniknąć katastrofy.
Mówił to lekkim tonem, jednak w jego głosie pobrzmiewała niepokojąca nuta. Sam zadrżała. Nie chciała, by wyjeżdżał.
Popatrzyła na wzgórze, falisty teren i zbocze stromo opadające ku dolinie. Słońce stało wysoko na błękitnym niebie, tłumiąc barwy i nadając krajobrazowi beżowożółty kolor. To była kraina kontrastów i niespodzianek, nie zawsze przyjemnych.
– Przecież byłeś w Anglii zaledwie kilka miesięcy temu.
– No i?
– Bo… Myślałam, że w przyszłym tygodniu dołączysz do wyprawy swego wuja do Abu Simbel.
– Nie w tym roku. W przyszłym roku chętnie tu wrócę z Dorą.
– Z Dorą? – Miała wrażenie, że otwiera się przed nią otchłań.
– Panną Theodorą Wadham. Poznałem ją w Londynie i zamierzamy się pobrać w czerwcu. Poprosiłem Poppy i Janet, by o tym nie mówili, bo Dora wciąż jest w żałobie po śmierci ojca. Mimo wszystko jestem zaskoczony, że do tej pory ta wiadomość do ciebie nie dotarła. Teraz nie ma to zresztą znaczenia, bo zaraz po powrocie do Londynu ogłosimy nasze zaręczyny. Dora nie może się doczekać podróży do Egiptu. Wiele jej o nim opowiadałem i jest zafascynowana tym krajem.
Dora.
Czerwiec.
Ślub.
Edge?
Wrzał w niej gniew. Dotąd nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo lubi Edge’a. A przecież był irytująco uparty, przemądrzały i często miała ochotę wymierzyć mu kopniaka. Dlaczego więc tak silnie przeżywała wiadomość o jego ślubie?

Pierwszy kochanek – Millie Adams
Morgan Stanfield nigdy się nie spodziewała, że można umrzeć ze wstydu. Jednak teraz, przykucając w ukryciu, ubrana jedynie w czarne koronkowe body, i obserwując swojego chłopaka, który właśnie idzie do łóżka z inną kobietą, była tego bliska.
Być może to dobrze, że Alex ją zdradzał. Powinna wiedzieć, że bez względu na to, jak bardzo szanował jej decyzję o powstrzymaniu się od seksu, nie będzie wiecznie odkładał swoich przyjemności na bok. Zawsze się zastanawiała, dlaczego z nią był. Zawsze się zastanawiała, dlaczego mężczyzna taki jak on się nią zainteresował.
Poznali się, gdy pracowała, jako kelnerka w uniwersyteckim barze. Była zaskoczona, kiedy do niej podszedł. Wysoki i piękny, z hipnotyzującymi, ciemnymi oczami oraz swobodnym uśmiechem. Chodzący ideał. Nawet jego grecki akcent przyprawiał ją o przyjemne dreszcze.
Morgan ciężko pracowała na wszystko, co miała w życiu. Odkładała każdy zarobiony grosz po to, by zapewnić sobie lepszą przyszłość. Jednak kiedy zaczęła się spotykać z Alexem, jej życie się odmieniło. To on dał jej pieniądze, by mogła pójść na wymarzone studia, choć początkowo nie chciała o tym słyszeć. Przywoził ją na uroczystości rodzinne, kupował ubrania i opłacał wycieczki, choć nigdy nie oczekiwał od niej niczego w zamian.
Cóż… Teraz wiedziała dlaczego. Dostawał to gdzie indziej. A ona była zdruzgotana.
Była również uwięziona. Uwięziona w sypialni swojego chłopaka, w posiadłości jego rodziców. Do tego za chwilę miała zobaczyć o wiele więcej seksu na żywo, niż jej się to kiedykolwiek śniło.
Odwróciła się ostrożnie i dostrzegła drzwi prowadzące na balkon. Miała wrażenie, że gdyby podczołgała się do nich, mogłaby pozostać niezauważona i wymknąć się z tej niezręcznej sytuacji.
Wiedziała, że nie uda jej się uciec z balkonu i utknie tam na dłuższą chwilę, ale wolała już to, niż oglądanie sceny pornograficznej z udziałem swojego chłopaka.
Wzięła głęboki oddech. Odwróciła się i zaczęła się czołgać po podłodze. Przypomniała sobie ostrzeżenia przyjaciół, że ludzie tacy jak on zawsze mają coś do ukrycia. Są zbyt dobrzy, żeby istnieć naprawdę. Oczywiście, nie przyznała się przyjaciołom, że jeszcze nie oddała mu swojego dziewictwa. Pomyśleliby, że jest głupia, zachowując cnotę, a jednocześnie mając obok siebie tak wspaniałego, bogatego chłopaka.
Po prostu wiedziała, że w taki sposób mężczyźni przez lata wykorzystywali jej matkę, a ona nigdy nie chciała się tak zatracić. Nigdy nie chciała stracić głowy dla żadnego mężczyzny do tego stopnia.
Gdy wreszcie doczołgała się do drzwi, wyciągnęła rękę w górę, chwyciła za klamkę i modliła się w duchu, by poruszyła się bezszelestnie. Odetchnęła z ulgą, gdy drzwi drgnęły i utworzyły wąską szparę, która uwolniła ją z potrzasku.
To było głupie! To było absolutnie głupie! – myślała. Jak mógł iść do łóżka z inną kobietą, akurat w dniu, kiedy postanowiła oddać mu swoje ciało? Zastanawiała się, czy jego rodzice wiedzą, że sprowadza sobie do ich domu obce kobiety.
Nagle wściekłość zamroczyła jej umysł. Wiedziała, że jest jedna osoba, która na pewno dobrze o tym wie. Jego starszy brat – człowiek, który znienawidził ją najbardziej. Mężczyzna, którego imienia nawet nie chciała wymawiać.
Spojrzała w dół. Od ziemi dzieliły ją cztery kondygnacje. Gdyby spadła, byłaby martwa i to nie z powodu upokorzenia, które zafundował jej Alex. Rozejrzała się wokół. Zobaczyła, że znajduje się obok innego balkonu, ale w tej chwili nie mogła sobie przypomnieć, do jakiego apartamentu przynależy. Ale jakie to miało teraz znaczenie! Musiała tylko wychylić się odrobinę i sprawdzić, czy nie jest zajęty.
Wstała powoli i rozprostowała obolałe kolana. Wiedziała, że jej chłopak i jego kochanka są zbyt zajęci sobą, by zwrócić na nią uwagę. Szczerze mówiąc, w każdych innych okolicznościach zwinęłaby się w kłębek i czekała, aż ktoś uratuje ją z opresji. Dziś jednak nie mogła na to liczyć. Musiała uratować się sama, bo na ratowanie własnej dumy, było już za późno.
Podeszła bliżej i spojrzała w dół.
Nie rób tego! – krzyczały jej myśli.
Mimo wszystko było już za późno na logiczne myślenie. Przerzuciła nogę przez barierkę, trzymając się kurczowo poręczy. Szybkim ruchem odchyliła się delikatnie na bok i złapała drugiej barierki. Tylko dwa ruchy dzieliły ją od wydostania się z potrzasku.
Uniosła się na rękach i przeszła bezpiecznie na wciąż rozgrzane płytki drugiego balkonu. Ostrożnie zajrzała do pokoju. Panował w nim jedynie półmrok. Wciąż nie miała pojęcia czyj to pokój. Zauważyła jedynie zarys regałów z książkami, więc być może była to biblioteka.
Popchnęła drzwi, modląc się, by były otwarte. Na szczęście, te również ustąpiły pod naporem jej dotyku. Nie czekając długo, wślizgnęła się do środka, przeklinając się w duchu, że zostawiła wszystkie swoje ubrania w pokoju Alexa.
Zastanawiała się, czy Alex w ogóle je zauważy, a jeśli tak, to czy rozpozna, że ubrania należą do niej. A może pokojówka zdąży je posprzątać, zanim je dostrzeże? I tak nie miało to już większego znaczenia, ponieważ przysięgła sobie, że nigdy więcej go nie zobaczy. Ani jego, ani nikogo z tej rodziny.
Przez chwilę poczuła rozdzierający smutek. Czuła, że kończy się jej cudowny sen. W końcu marzenia kobiet takich jak ona nigdy się nie spełniają. Czarujący książę okazał się żabą, a cudowny sen jedynie iluzją.
Teraz wszystko, co musiała zrobić, to zejść po schodach i opuścić ten dom. Nie przejmowała się nawet, że ktoś ją zauważy. I tak, jak się okazało, nie była tu nikim znaczącym. Obiecała sobie, że nawet jeśli ktoś krzyknie za nią jej imię, nie odwróci się i powróci do bezpiecznej samotności.
Zrobiła krok w głąb pokoju i usłyszała brzdęk. Gdzieś w oddali szkło stuknęło o twardą nawierzchnię.
– No proszę… Kiedy prosiłem brata, żeby podrzucił mi dokumenty, nie spodziewałem się, że to ty je dostarczysz…
– Konstantin!
Jak mogłoby być inaczej. Jeszcze na koniec musiał zobaczyć jej upadek. Była zaskoczona, że w jego pokoju nie szaleją ognie piekielne i nie tańczy stado demonów. A może jednak tak, bo zrobiło jej się nagle gorąco. Zawsze w jego obecności czuła, że muska ją płomień…
Zignorowała to, zupełnie tak samo, jak ignorowała go przez poprzednie sześć miesięcy. Doskonale wiedziała, że ten mężczyzna jest mroczny i skrywa w sobie jakieś tajemnice.
– A więc to ty… – powiedział szeptem.
Jego ciemne spojrzenie przemknęło po jej ciele.
Pogardliwie.
Zjadliwie.
Gorące.
W ciągu ostatnich sześciu miesięcy zdążyła poznać rodzinę Alexa i pokochała z wzajemnością jego rodziców. Uwielbiała wszystkich, oprócz Konstantina, ale jednocześnie była nim zafascynowana. Nauczyła się odczytywać emocje z jego twarzy po jednym ruchu brwi. Zazwyczaj nie zwracał na nią uwagi i traktował ją jak powietrze, dlatego teraz, gdy wbijał w nią spojrzenie, poczuła, że zaraz spłonie.
– Twój brat jest dość zajęty…
Znów poczuła, że za chwilę umrze z upokorzenia. Ze wszystkich ludzi na świecie musiała przyznać się przed Konstantinem, że została zastąpiona przez inną kobietę. W zasadzie zastąpiona, to złe słowo, ponieważ nigdy nawet nie była w łóżku Alexa.
Tak, to był jej wybór. Strach przed tym, że zajdzie w ciążę i zostanie porzucona jak jej matka, był zbyt silny, by pozwolić jej w pełni cieszyć się związkiem z Alexem.
A teraz, gdy była go już pewna, gdy postanowiła zaryzykować, udowodnił jej, że żaden mężczyzna nie jest i nigdy nie będzie godzien jej zaufania.
– Dość zajęty? – Konstantin poruszył się w swoim fotelu. Choć był wciąż nieprzenikniony, wydawał jej się bardziej przystępny. Czy to w ogóle możliwe?
Morgan zauważyła, że kołnierzyk jego koszuli był rozpięty, ukazując nieco ciemnego zarostu na klatce piersiowej, a rękawy koszuli uniesione do łokci, co sprawiło, że nie mogła się powstrzymać przed oceną jego umięśnionych przedramion.
Półmrok jeszcze bardziej podkreślał ostre rysy jego twarzy, która przypominała jej posąg upadłego anioła. Jego oczy były ciemne jak północ, a włosy czarne jak skrzydła kruka.
Wyglądał jak gotycka fantazja dziewcząt dorastających samotnie wśród pożółkłych kartek powieści o wampirach.
Szkoda, że jej nienawidził.
Szkoda, że był starszym bratem miłości jej życia.
Szkoda, że miłość jej życia, okazała się niewiernym łajdakiem.
A największą szkodą w tej chwili było to, że stała przed nim w samej bieliźnie.
– Jesteś tak ubrana, a mężczyzna, którego zamierzałaś uwieść, jest zajęty? Czuję, że muszę zapytać… Czy to inna kobieta zajmuje jego uwagę? – powiedział mrocznym tonem.
– Tak. – Starała się zachować obojętność. – I myślę, że doskonale o tym wiesz.
Poczuła, że jedno ramiączko zsunęło się z jej ramienia. Koronkowe body i tak nie ukrywało za wiele.
– Nie wiem nic o podbojach mojego brata, bo gdybym miał mieć na oku każdą kobietę, którą zabiera do łóżka, nie starczyłoby mi czasu na nic więcej. Musisz zrozumieć, że mój brak sympatii do ciebie był spowodowany tym, że byłaś kolejnym, wątpliwym wyborem mojego brata, do których przywykłem się nie przywiązywać.
– Twój brat cię kocha – wypaliła nagle. – Uważa, że jesteś najwspanialszym i najszlachetniejszym człowiekiem pod słońcem.
– Co on bredzi, Morgan… Stara się mnie naśladować, ale nigdy nie będzie nawet marną kopią mojej osoby.
Coś w tej wypowiedzi było tajemnicze, mroczne i niezrozumiałe. Ton jego głosu sprawił, że przeszyła ją fala podniecenia.
– Myślę, że chciałbym raczej usłyszeć historię o tym, jakim cudem znalazłaś się w moim pokoju, ubrana wyłącznie w to… cudo.
– Mówiłam ci… cóż, ja… – Nie wiedziała, co dokładnie powinna powiedzieć. Poczuła, że nic gorszego dziś już jej nie spotka, więc postanowiła powiedzieć mu prawdę. I tak więcej go nie zobaczy. – Postanowiłam, że dziś wieczorem zakradnę się do jego pokoju, żeby go zaskoczyć. Niestety, na własnej skórze przekonałam się, że są mężczyźni, których nie należy zaskakiwać. Poszłam do łazienki się przebrać, a gdy wyszłam, zastałam go z inną kobietą, kimkolwiek ona jest. Nie zauważył mnie, więc prześlizgnęłam się na balkon.
– Niezła historia. Ale wiesz co? Szkoda by było zmarnować ten strój, nie sądzisz?
Poczuła skurcz w żołądku, a miejsce między jej udami zapulsowało pożądliwie. Była gotowa pójść do łóżka z Alexem, ale nie czuła wobec niego takiego pożądania, jakie Konstantin rozpalił w niej tym jednym zdaniem.
Jesteś głupia! – powiedziała do siebie w myślach.
Kiedy była dziewczynką, czytała wiele romantycznych historii i myślała, że odnajdzie ich zwieńczenie w związku z Alexem, ale on jej nie kochał. W tej chwili nie miało dla niej znaczenia, że opłacał jej naukę, dawał drogie prezenty i dbał o nią. Dla niej liczyła się tylko miłość, ponieważ w jej krótkim życiu nigdy nikt naprawdę jej nie kochał, nawet jej własna matka, dla której była ciężarem.
Pomyślała, że jest jedną z tych idiotek, które gotowe są rzucić się na ołtarz miłości, ponieważ myślą, że znalazły tego jedynego. Zawsze uważała się za kobietę rozsądną i twardo stąpającą po ziemi. I dokąd ją to doprowadziło? Stała prawie naga przed mężczyzną, który wyzwalał w niej najdziksze fantazje, choć starała się go nienawidzić.
Pogardzali sobą nawzajem od pierwszej chwili, kiedy się poznali, ale niezależnie od tego urzekł ją od pierwszego spojrzenia.
Alex miał w sobie spokój, a Konstantin nosił w sobie mrok.
– Czy naprawdę myślisz, że ja… – powiedziała mimowolnie wbrew własnej woli.
– Nie lubię patrzeć na półnagie kobiety, które nie mają się gdzie podziać. – Natychmiast wszedł jej w słowo, a jego głos stał się zupełnie inny niż zwykle. – Uważam, że jesteś piękna Morgan – wymruczał.
Uważał, że jest piękna? Ładna może, i tak, wiedziała o tym, ale nigdy nie myślała o sobie w ten sposób. Jej ogniste włosy i alabastrowa skóra zawsze przyciągały spojrzenia, podobnie jak wyrazistość jej zielonych oczu. Jednak wszystkie jej atuty stały się dla niej utrapieniem, ponieważ chciała tylko pracować i kontynuować naukę.
Nigdy nie przejmowała się zbytnio, co myślą o niej mężczyźni, ale odkrycie, że Konstantin uważa ją za piękną, podziałało na nią wyjątkowo mocno.
– Myślisz, że jestem piękna?
– Tak, ale założę się, że doskonale o tym wiesz.
– Być może – odchrząknęła. – Nie spodziewałam się, że usłyszę od ciebie choć jeden komplement.
– Gdybym tak nie uważał, już dawno wyrzuciłbym cię na korytarz. A wciąż stoisz przede mną jak prezent gotowy do rozpakowania.
– A jeśli cię nie chcę?
Konstantin wstał powoli ze swojego fotela, nie spuszczając z niej wzroku. Gdy znalazł się tuż przed nią, Morgan poczuła, że traci oddech.
– Kochanie – powiedział niespodziewanie. – Nie kłam. Pragnęłaś mnie od dnia, w którym pierwszy raz postawiłaś stopę w domu moich rodziców, a im bardziej jestem dla ciebie okrutny, tym bardziej mnie pragniesz.
Oddech Morgan stał się ciężki i nienawidziła tego, jak na niego reagowała. Głównie dlatego, że miał rację. Od razu przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie pół roku temu. Mimo że patrzył na nią z pogardą, uważała go za pięknego.
– Musisz wiedzieć – kontynuował – jak bardzo cię pragnąłem.
Nie chwycił jej ani nie wziął w ramiona, a zamiast tego nakreślił kciukiem delikatny okrąg na skraju jej kości policzkowej. Zadrżała, gdy poczuła na sobie dotyk jego dłoni.
– Zawsze wiedziałem, że jesteś piękna, ale nie byłem przygotowany na taki widok.
Nie miała pojęcia, dlaczego jej serce tak trzepotało, bo nigdy nie była łasa na komplementy. Już jako nastolatka postanowiła, że nigdy nie zachłyśnie się pięknymi słówkami. Ale to… To było coś innego. To było pragnienie, którego nie mogła powstrzymać.
– Pokaż mi, Morgan – wymruczał przy jej uchu. – Pokaż mi to, co tak bardzo chcę zobaczyć.
Konstantin chciał, żeby się rozebrała. Czuła to. Czekała, aż znów opadnie na swój fotel, ale tego nie zrobił. Stał wciąż przed nią jak król czekający na wykonanie rozkazu. Wydawał się teraz taki potężny. Był sporo wyższy od swojego brata i na pewno o wiele lepiej zbudowany.
Powinna czuć się słaba i bezbronna pod naporem jego przenikliwego spojrzenia, a jednak było zupełnie inaczej. Zanim zdążyła przemyśleć swoje zachowanie, odpięła zatrzaski, które podtrzymywały górę koronkowego body. Kiedy zsunęło się w dół, osłoniła piersi przed jego spojrzeniem. W końcu nigdy wcześniej nie rozbierała się przed żadnym mężczyzną, ale też żaden inny mężczyzna nie przemawiał wprost do jej mrocznych, najciemniejszych fantazji.
Zawsze wstydziła się tej części siebie. Tej części, która nie pragnęła wyłącznie słodkich i cudownych słów. Tej części, która łaknęła mężczyzny, który jej dziko pożądał. Mężczyzny, który chwyciłby ją silnymi rękami, przyparł do ściany i kochał się z nią do utraty tchu. Mężczyzny, który wtapiałby się w jej usta i sprawiał, że oddech ugrzązłby jej w gardle.
Zawsze odpychała te fantazje i wmawiała sobie, że nie potrzebuje tego typu przygód, ponieważ rujnowały jej wizję bezpiecznego związku. Tej nocy nie mogła dłużej tłumić swoich żądzy, chciała stać się ich niewolnikiem. Tylko dzisiaj… Ta myśl ośmieliła ją i sprawiła, że opuściła ręce, odsłaniając przed nim piersi.
Zauważyła, że jego szczęka zacisnęła się, a mięśnie spięły. Natychmiast zapomniała o Aleksie i o tym, co robił w sąsiednim pokoju ze swoją kochanką. Wiedziała, że po wszystkim nie będzie tęskniła za Konstantinem, w końcu nawet go nie lubiła. Był denerwujący, zarozumiały i irytujący, a jednak miał w sobie coś, co sprawiało, że myśl o spędzeniu z nim nocy była nie do zignorowania.
Chciała tylko wyleczyć się z rozczarowania Alexem i jego niewiernością, a jednocześnie zrezygnować z oddania się mężczyźnie w myśl idei czystego związku.
– Przestań – powiedział nagle.
– Co? – odpowiedziała zdezorientowana.
– Przestań tyle myśleć i zaufaj intuicji.
Chwyciła cienki koronkowy materiał i ściągnęła body na biodra, wystawiając swoje ciało na jego wygłodniały wzrok. Poruszyła włosami i skupiła się na uczuciu, które paliło ją od środka. Poczuła, jak oddech wypełnia jej płuca i nie może się z nich wydostać, a miejsce między udami rozpływa się z tęsknoty za jego dotykiem.
Nagle Konstantin odwrócił ją plecami do siebie. Położył dłonie na jej ramionach, a później zsunął je, zatrzymując się na zaokrąglonych biodrach. Zacisnął palce na jej skórze i przyciągnął ją do siebie, a ona poczuła, jak jego twarda męskość napiera na jej pośladki.
– Pragnę cię – wyszeptał jej wprost do ucha. – Jesteś taka piękna.

Jak włamać się do serca – Julieanne Howells
Przestronne komnaty rezydencji w hrabstwie Surrey pękały w szwach, zewsząd słychać było głosy i śmiech gości, którzy przyjęli zaproszenie na prestiżową akcję charytatywną. Nikt nie zrezygnował, nie odwołał przyjazdu. Nikomu nawet nie przyszłoby to do głowy. Wydaliby każde pieniądze, byle tylko móc przebywać pod tym samym dachem co gospodarz imprezy, przystojny do bólu, nieprzyzwoicie bogaty książę Khaled bin Bassam al Azir, następca tronu Nabhan. Trudno byłoby jednak znaleźć osobę czy gazetę, która nazywałaby go inaczej niż Książę Smętny. Nikt też nie przypominał sobie sytuacji, w której choć raz by się uśmiechnął. Nadany przez media pseudonim doskonale do niego pasował i ułatwiał życie tym, którzy mieli problem z zapamiętaniem jego długiego nazwiska i licznych tytułów.
Nabhan może i był małym pustynnym królestwem, ale najpierw znaleziono tam ropę, a potem stworzono cenione centrum finansowe skierowane głównie do lubiących dyskrecję milionerów. Sam Książę Smętny był bogaty jak Krezus.
– Biedactwo, nigdy się nie uśmiecha – westchnęła jedna z obecnych dam.
– Biedactwo? Ma trzydzieści dwa lata i świat u stóp. Ciekawe, czy czasem bierze wolne, żeby się tym majątkiem nacieszyć – zastanawiał się jej mąż, przejmując kolejny kieliszek szampana z tacy przechodzącego kelnera.
Siedem lat wcześniej choroba króla zmusiła go do wycofania się z życia publicznego. Jego jedyny syn Khaled przejął wszystkie obowiązki, które wypełniał z nadzwyczajną rzetelnością.
– Rzeczy mogłyby wyglądać inaczej, gdyby starszy brat przeżył tamten wypadek – powiedział żałośnie mąż.
– To nie mogło się dobrze skończyć. Zawsze był lekkomyślny.
Wokół dało się słyszeć kolejne uwagi.
– Straszna sprawa, stracić rodzeństwo w taki sposób.
– Nic dziwnego, że wygląda na udręczonego.
– Słyszeliście plotki? – zapytała jedna z obecnych dziennikarek. – Ponoć Smętny ma zamiar znaleźć sobie żonę.
Wszystkie oczy zwróciły się w jej stronę.
– Pałac oczywiście temu zaprzeczył, ale kto by im wierzył? Zwłaszcza że Smętny nie spotykał się z nikim od sześciu miesięcy. – Rzuciła znaczące spojrzenie zebranym wokół. – Teraz przygotowuje się do przyjęcia narzeczonej…
Licząc na soczyste kawałki, o wiele bardziej atrakcyjne niż nudne wydarzenie charytatywne, dziennikarka zaczęła drążyć temat…
– Zauważyliście, jak szybko zniknął? Może dziewczyna już jest w tym domu, schowana… – mówiła, podekscytowana własnymi fantazjami.
– Będziemy się chwalić, że byliśmy tu tej nocy, gdy Książę Smętny oświadczył się przyszłej królowej – gadatliwa dama podjęła temat.
– Romans? – zadrwił jej mąż, rujnując chwilę. – Dziewczyna może to sobie wybić z głowy. Niech się cieszy, jeśli dostanie choć jeden uśmiech.

Dla młodej kobiety, która rzeczywiście siedziała ukryta w prywatnej części domu, uśmiech lub jego brak nie były najważniejsze. Nic nie wiedziała też na temat romansu.
W tym samym czasie Książę Smętny przebywał w swoim apartamencie i rozbierał się.
Nie zabawiał się z nikim, o nie, wręcz przeciwnie, nikt mu nie towarzyszył.
Lily Marchant była tego pewna, mimo że nie była ani jego przyszłą narzeczoną, ani dziewczyną czy kochanką. Mało tego, jej nazwisko nie widniało nawet na liście gości, a gospodarza nie widziała od ponad dekady. Była pewna, bo obserwowała go z kryjówki za drzwiami jego garderoby, gdzie ukryła się w pośpiechu.
Książę zsunął z siebie smoking. Elegancka muszka zawisła luźno przy kołnierzyku śnieżnobiałej koszuli. Odpinając kolejne guziki, powoli odsłaniał klatkę piersiową. Lily wiedziała, że powinna odwrócić wzrok, ale w końcu był to sam książę Khaled al Azir, w dodatku wyglądał jak gwiazdor. Kto by nie chciał popatrzeć? Oliwkową skórę i czarne włosy odziedziczył po urodzonym w Nabhan ojcu. Po matce Angielce przejął wysokie policzki, głęboko osadzone szare oczy i zmysłowe usta. Tylko wrażenie chłodnej wytworności było jego własne. Wyglądał oszałamiająco. Nawet w ubraniu.
Lily podkradła się bliżej szczeliny w drzwiach.
Złoty zegarek spadł z brzękiem na szafkę, po nim pofrunęło parę spinek do mankietów z diamentami połyskującymi w świetle lampy, skarby z pewnością warte więcej, niż ona i jej przybrany brat mogliby razem zebrać przez pół życia.
Lily nagle przypomniała sobie, dlaczego tu była.
Jak złym człowiekiem stał się książę, bezwzględnym i bez serca, skoro porzucił najbliższego przyjaciela, gdy ten najbardziej potrzebował jego wsparcia. Co oznaczało, że Nate musiał zwrócić się do niej o pomoc. W myślach odtwarzała poranną rozmowę.
– Siostrzyczko, mam kłopoty, a tylko tobie mogę zaufać.
Przybrana siostrzyczko, powinien był powiedzieć, choć to nie miało znaczenia. Nate był jej całą rodziną, a przynajmniej jedynym członkiem rodziny, który się do niej przyznawał, przystojniakiem, o którym śniły jej koleżanki, jedyną osobą, która zawsze stawiała ją na pierwszym miejscu. Był gotów na wszelkie wyrzeczenia, by dać jej radość, zmieniał własne plany, by ona mogła realizować swoje.
Nate był jej idolem, bohaterem. Zrobiłaby dla niego wszystko.
– Z konta fundacji zniknęły pieniądze, a Khaled uważa, że jestem za to odpowiedzialny – powiedział jej, zdruzgotany.
Obaj przyjaźnili się od szkolnych czasów, a od niedawna Nate pracował jako dyrektor fundacji charytatywnej księcia. Jak Khaled mógł go o coś takiego posądzić?
Przez szczeliny w drzwiach Lily przyglądała się czarnemu charakterowi, jego idealnie wyrzeźbionym plecom wyłaniającym się spod koszuli. W garderobie zrobiło się dość duszno. Znała jego zdjęcia. Jak każdy. Książę Smętny był jednym z najczęściej fotografowanych mężczyzn na świecie. Dwa razy nawet widziała go z bliska.
Nic nie przygotowało Lily na emocje, których doświadczała. Gdy przechodził przez pokój, podążała za nim wzrokiem. W pewnej chwili prawie przewrócił wieszak z garniturami, więc zatrzymał się, by go przytrzymać.
Tuż obok małego stolika nieopodal leżał laptop brata, który przyniosła z gabinetu księcia. Rzuciła go na podłogę, spanikowana, gdy Khaleb wszedł do komnaty. Wcześniej to miejsce było puste. Zauważy?
Gorączkowo próbowała sobie przypomnieć rady Nathaniela, gdyby stało się najgorsze.
– Improwizuj.
– Jak?
– Nie wiem… Płacz, proś o miłosierdzie…
– Może jakaś bardziej pożyteczna rada?
– Nie daj się złapać, siostrzyczko, bierz laptop i uciekaj!
Świetna rada, zwłaszcza teraz, gdy Khaled stał obok dowodu, że ktoś włamał się do jego pokoju. To cud, ale po przeciągnięciu palcem po komputerze odwrócił się i zniknął w łazience naprzeciwko jej kryjówki. Lily odetchnęła. Nadal miała szansę na sukces. Książę był zajęty, słyszała odgłos prysznica.
Nate potrzebował jej, miała tylko wziąć laptop i wymknąć się. Musiał coś sprawdzić, miał swoje podejrzenia, ale nie mówił o nich głośno. Jeszcze nie. Tak było bezpieczniej. Najlepsza szansa na odzyskanie laptopa pojawiła się w dzień wielkiej imprezy. Penny, sekretarka Nate’a, była na liście gości, ale zachorowała.
– Możesz udawać, że nią jesteś. Może nikt nie sprawdzi.
Lily założyła więc jedyną dobrą sukienkę, wsiadła w pociąg, następnie złapała taksówkę, cały czas nerwowo ćwicząc przekonującą mowę, która okazała się zbędna. Wpuszczono ją bez problemu. Jednak dostęp do prywatnej części rezydencji okazał się znacznie trudniejszy.
Po wmieszaniu się w tłum przesunęła się w kierunku głównej klatki schodowej, gdzie zatrzymał ją uprzejmy, groźnie wyglądający strażnik. Musiała uruchomić plan B.
Dołączyła do grona spacerujących na tarasie, skąd wiodła alternatywna droga na pierwsze piętro. Z duszą na ramieniu dotarła do prywatnych kwater księcia, od razu znalazła na biurku laptop brata i przeniosła go obok stolika przy oknie. Ponieważ zgubiła składaną torbę, szukała sposobu dyskretnego wyniesienia laptopa. Wtedy usłyszała zbliżające się głosy. W ostatniej chwili wskoczyła do garderoby. Gdy zamknęła za sobą drzwi, książę wszedł do apartamentu.
Lily stała otoczona rzędami drogich ubrań, zastanawiając się, jak wyjść niezauważenie. Prawie umarła ze strachu, gdy zadzwonił telefon przy łóżku. Khaled wyszedł z łazienki z ręcznikiem na biodrach. Odebrał telefon. Słuchał, patrząc w kierunku jej kryjówki. Lily cofnęła się, zrzucając z półki dwa buty. Złapała je, zanim spadły na podłogę i odetchnęła z ulgą. Khaled odłożył słuchawkę.
– Wygląda na to, że znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia.
Miał niski, głęboki głos. Pamiętała tę barwę, uwielbiała go słuchać, gdy mówił po angielsku z akcentem z wyższych sfer. Ale z kim właściwie rozmawiał? Czy ktoś jeszcze tam był?
– Mój samochód czeka, muszę się ubrać. Więc albo udaję, że nie wiem, że tam jesteś i ryzykuję scenę osiemnaście plus, albo wychodzisz teraz i grzecznie zamieniamy się miejscami.
Lily zrobiło się gorąco i zimno jednocześnie. Wiedział. Nakrył ją.
Książę wpatrywał się w drzwi garderoby, a potem podszedł i szeroko je otworzył, wysoki, piękny i coraz bardziej nagi. I wyraźnie podirytowany.
– Panna Marchant, co za miła niespodzianka – powiedział lodowatym głosem.
Nie próbował odsunąć się na bok, więc jej nos muskał jego nagą klatkę piersiową, gdy przechodziła obok.
Co Nate radził? Improwizować. Jasne.
– Witaj, Khaled – powiedziała beztrosko. – Musimy przestać spotykać się w ten sposób.
– Doprawdy? Nie widzę żadnego podobieństwa. Ostatnim razem ukrywałaś się w swojej własnej szafie, a ja na pewno się nie włamałem do twojego pokoju. I niczego ci nie ukradłem. – Sięgnął po buty, które wciąż ściskała. – Do czego są ci potrzebne? Trofeum? Fetysz?
– Naprawdę przepraszam, wiem, że nie powinnam tu być, ale zgubiłam się, próbując znaleźć damską toaletę. Weszłam tu przez pomyłkę, a potem kiedy usłyszałam, że się zbliżasz, spanikowałam i ukryłam się.
– Rzeczywiście? Nie pomyślałaś, żeby zapytać strażników?
– Strażników?
– Tak, jest ich tam kilku. Na każdym korytarzu.
Khaled nadal stał niepokojąco blisko. Obserwowała, zafascynowana, jak kropla wody spada z włosów na umięśniony tułów. Odwróciła wzrok.
– Gdybym ich widziała, z pewnością nie zabłądziłabym.
– Gdyby oni widzieli ciebie, nie pozwoliliby ci tu wejść, zapewniam cię.
– Naprawdę nikogo nie widziałam. Może wymknęli się przypudrować nosy, czy coś w tym rodzaju? – brnęła dalej.
Spojrzenie, którym ją obdarzył, było pełne pogardy.
– To doświadczeni agenci, do cholery. Wątpię, by w życiu cokolwiek pudrowali.
Lily pomyślała, że tym razem powstrzyma się od błyskotliwego komentarza.
– Więc weszłaś tu przez pomyłkę… Ale, proszę, oświeć mnie, dlaczego w ogóle jesteś w moim domu?
Znowu się zbliżał. Zapomniała, że był tak wysoki.
– Przyjechałam na imprezę charytatywną. Nie ma innego powodu.
Skrzyżował ręce na piersi. Chyba dużo ćwiczy. Takie mięśnie nie mogą być darem natury.
– Nie było cię na liście gości…
– Przyjaciółka się rozchorowała. Dała mi swój bilet. Wiedziała, że będę chciała przyjść.
– Rozumiem. Interesuje cię nasza sprawa?
– Oczywiście – skłamała. – Problem od dawna jest bliski memu sercu.
– Zagrożona flora i fauna na bagnach Nabhan? – Uśmiechał się cynicznie. – Od jak dawna nas wspierasz?
– Och, wiesz – powiedziała, machając ręką, co miało oznaczać, że od lat.
– Miło mi poinformować, że oficjalnie wystartowaliśmy dziś wieczorem.
Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale nic nie przyszło jej do głowy. W duchu przeklinała wszystkie zwierzęta i kwiaty bagien Nabhan. Czy przypadkiem nie był to kraj pustynny? Skąd tam bagna?
– Musiałam was pomylić z inną organizacją charytatywną. Wspieram różne fundacje.
– Zapewne.
Jej słaby uśmiech nie zasłużył na odpowiedź. Nadszedł czas, żeby się stamtąd wydostać.
– Cóż, cudownie było znów porozmawiać, ale naprawdę powinnam już iść.
Silne palce zacisnęły się na jej nagim ramieniu. Poprowadził ją do salonu.
Innym razem mogłaby podziwiać gustowny wystrój, jedwabne tkaniny na ścianach, bogato barwione dywaniki pod stopami, ale teraz myślała tylko o tym, jak jego dotyk ogranicza jej zdolność chodzenia.
Chwycił pilota do telewizora stojącego w rogu pokoju. Materiał filmowy pokazywał zewnętrzną stronę domu, balkon jego sypialni, poniżej pokrytą bluszczem ścianę. Usiadł na biurku. Lily próbowała nie gapić się na dodatkowe centymetry muskularnego uda wyłaniające się spod ręcznika.
– Więc wyjaśnijmy. Twierdzisz, że jesteś tutaj, bo od lat wspierasz fundację, która rozpoczęła działalność dziś wieczorem. Znajduję cię w moich prywatnych pokojach, do których, jak utrzymujesz, weszłaś przez przypadek.
Nad kominkiem wisiał osiemnastowieczny obraz. Lily utkwiła w nim wzrok. Jeźdźcy, konie i psy na pierwszym planie, w oddali uciekający lis. Szczęściarz, pomyślała.
– Już wyjaśniłam. Zgubiłam się.
– W takim razie uprzejmie proszę, wyjaśnij jeszcze to.
Na ekranie pojawiła się postać kobiety, która chyłkiem przemykała pod ścianą. Zatrzymała się, spojrzała na balkon powyżej, zsunęła sandały i chwyciła je w zęby. Potem zadarła sukienkę i pod majtki włożyła swoją małą torebeczkę, następnie złapała za bluszcz i zaczęła się wspinać.
Khaled westchnął z dezaprobatą, Lily milczała. Wiedziała, co będzie dalej. W połowie drogi kobieta straciła równowagę, buty wysunęły się jej z zębów i spadły na labirynt róż. Wreszcie dotarła na balkon, zaczęła wyciągać spod sukni torbę na laptop, ale ta również spadła między róże. Co gorsza, rąbek sukienki zahaczył o poręcz i odsłonił koronki pod spodem. Lily przesunęła palcami po porwanej sukience. Twarz jej płonęła.
– Bardzo zdesperowana kobieta – powiedziała. – To twoja fanka? Dużo ich masz?
– Poważnie zamierzasz udawać, że to nie ty?
– Myślisz, że umiałabym się tak wspinać?
– Dość tego! – Zadrżała, gdy pilot uderzył w biurko. – Dałem ci szansę na szczerość, ale wygląda na to, że jesteś zdeterminowana, by kontynuować ten nonsens. Nie mam na to czasu. Albo dzwonimy na policję, albo jedziesz ze mną do stolicy i porozmawiamy po drodze. Jeśli będziesz mądra, odpowiesz na pytania dotyczące twojego przybranego brata.
– Spóźniłam się na ostatni pociąg powrotny, cieszę się, że nie muszę iść pieszo.
– Jesteśmy gotowi – krzyknął Khaleb do kogoś za drzwiami.
Do pokoju wszedł wysoki, przystojny mężczyzna w świetnie skrojonym czarnym garniturze. Lily uświadomiła sobie, że go zna.
– Witaj, Rais – powiedziała.
Osobisty ochroniarz, ten sam człowiek, który chronił nastoletniego księcia przez wszystkie lata, pochylił głowę na powitanie.
– Panna Marchant jedzie z nami. Zabierz ją do samochodu, zaraz przyjdę.
Jeśli Rais był zaskoczony, nie okazał tego. Razem wyszli za zewnątrz. Przy bocznym wejściu czekał samochód. Otworzył tylne drzwi, wsiadła, a kilka minut później dołączył do niej Khaled. W szarym garniturze i niebieskiej koszuli był cudownie przystojny. Na dodatek pachniał cytrusami i wschodnimi przyprawami.
Dziwne podniecenie sprawiło, że przesiadła się bliżej drzwi, aby stworzyć przestrzeń między nimi i stłumić jakże niepokojące uczucie. Niby taki duży samochód, pomyślała, a tak tu ciasno i nie ma czym oddychać…
Na szczęście Khaled sprawdzał wiadomości na telefonie i zapewne w półmroku nie widział jej rumieńców. Obserwowała go kątem oka. Faktycznie, otulała go słynna aura smętnej melancholii.
– Może moglibyśmy znaleźć kompromis? – spytała, choć nadal przerzucał wiadomości. – Przyznaję, że chowanie się w twoich pokojach nie było dobrym pomysłem. Bardzo się wstydzę. Jeśli mogłabym dziś wieczorem wrócić do domu, obiecuję, że przyjdę na spotkanie gdziekolwiek chcesz, jutro w Londynie.
– W Londynie?
– Powiedziałeś, że jedziemy do stolicy…
– Owszem. Do stolicy mojego kraju.
– Twojego kraju? – wyszeptała, przerażona.
– Myślałaś, że po prostu pozwolę ci odejść, gdy ten zdrajca, twój przybrany brat, pozostaje na wolności? Będziesz moją zakładniczką. Jadę do domu, do Nabhan, a ty, panno Marchant, jedziesz ze mną.

Gdyby wzrokiem można było wzniecić pożar, Khaled stanąłby w płomieniach wraz z samolotem Gulfstream V, na którego pokładzie się znajdowali. Lily usiadła możliwie najdalej, bo Khaled był równie wściekły, jak ona. Niemal spóźnili się na lot z powodu jej beznadziejnego zachowania w domu. Miała okazję powiedzieć mu prawdę, wolała jednak dalej drążyć zmyślone opowieści. Obrażało go to? Byłby aż takim głupcem, by w to wierzyć? Może i był łatwowierny, jej obłudny brat najwyraźniej tak uważał.
Khaled czuł, jak wzbiera w nim złość na wspomnienie zdrady Nate’a Marchanta, którego awansował na dyrektora fundacji ze względu na jego zdolność do wyciągania milionów od bogaczy. Nigdy by nie przypuszczał, że Nate sam skorzysta z tych milionów. Zresztą, pal licho miliony! Pod wściekłością krył się ból, bo oto doświadczył zdrady ze strony przyjaciela, którego traktował jak brata, któremu ufał.
Samolot wpadł w turbulencje i Lily zacisnęła dłoń na oparciu. Czy nigdy wcześniej nie latała?
– To zupełnie normalne – zapewnił ją uprzejmie. – Jesteśmy bezpieczni.
Odpowiedzią było kolejne piorunujące spojrzenie. Wciąż bolało ją to uprowadzenie… Cóż, nie zamierzał przepraszać. W drodze z samochodu do odrzutowca, na kilkunastu metrach, narobiła niezłego zamieszania. Wyła, gdy kawałek żwiru wbił się w bosą stopę, potem zaczęła podskakiwać i zażądała swoich butów. Khaled jednak kazał się ich pozbyć, uznał, że przecież miałaby je na nogach, gdyby nie włamywała się do jego domu. Kiedy posłała mu parę soczystych wyrazów sprzeciwu, zarzucił ją na ramię i ruszył w kierunku samolotu.

– Dobrze, porozmawiamy później. No chyba, że chcesz powtórzyć wszystko od początku?
Z telefonem przy uchu, Talitha St Croix Hamilton przygryzła długopis. Tylko tak mogła się powstrzymać, żeby nie nakrzyczeć na szefa. Chociaż pochlebiało jej i zaskoczyło ją to, że Philip właśnie ją poprosił o spotkanie z ich potencjalnym nowym klientem, a nie jej bardziej doświadczoną koleżankę Arielle.
– Rzucam cię na głęboką wodę – wyjaśnił. – Przekonamy się już na początku, czy utoniesz, czy też zaczniesz pływać. A może potrzebujesz rękawków do pływania? – dodał cierpko. Wtedy nie wydawał się zaniepokojony, ale teraz, gdy do spotkania pozostała niecała godzina, zastanawiała się, czy nie zaczynał mieć wątpliwości.
– Absolutnie nie – powiedziała stanowczo, potrząsając długim blond kucykiem. – Naprawdę, Philipie, panuję nad sytuacją.
– To dobrze – odparł Philip, równie stanowczo. – Przepraszam za to przesłuchanie. Naprawdę mam do ciebie pełne zaufanie, Talitho, ale to moje nazwisko widnieje nad drzwiami wejściowymi, więc musiałem się upewnić.
Zalała ją fala wdzięczności. Philip Dubarry był dobrym szefem. Lubiła go. Dobrze płacił. Traktował swoich pracowników z szacunkiem. Był cierpliwy i hojny, dzielił się swoim czasem i wiedzą. Ale był też maniakiem kontroli i miał trudności z popuszczeniem wodzy choćby na chwilę.
Chociaż tak naprawdę nie mogła go za to winić. Po pierwsze, pracowała dla niego dopiero od siedmiu miesięcy. Poza tym podejrzewała, że dostała tę pracę tylko dlatego, że Philip kupował i sprzedawał niegdyś obrazy jej dziadkowi Edwardowi. W tamtych czasach, dzięki sukcesowi firmy inżynierskiej jej pradziadka, rodzina bardzo się wzbogaciła, a ich posiadłość Ashburnham stała się siedzibą jednej z najważniejszych prywatnych kolekcji sztuki w Anglii.
Wyjęła z ust długopis i cisnęła go na biurko. Te czasy już minęły. Nazwisko St Croix Hamilton wciąż robiło na ludziach wrażenie, ale większość dzieł sztuki została dyskretnie sprzedana, a niegdyś piękna georgiańska rezydencja popadała obecnie w ruinę. Jeśli posiadali kiedyś pieniądze, trzy razy więcej winni byli teraz bankowi.
Ale nie zamierzała w tej chwili o tym myśleć. Musiała dać z siebie wszystko na tym spotkaniu z ważnymi klientami. Puls tańczył jej nerwowo. Nie było to łatwe, gdy nie miała nawet pojęcia, z kim ma się widzieć. Wiedziała jedynie, że bardzo pilnowali swojej prywatności i byli bogaci. Bardzo, bardzo bogaci.
Przynajmniej była odpowiednio ubrana do swojej roli, w kreację od Gilesa Deacona z tego sezonu. Oczywiście, nie była jej własnością. Długa do ziemi jedwabna sukienka była szokująco droga, ale Talitha znalazła w Chelsea miejsce, gdzie wypożyczano na jeden dzień stroje od projektantów za mniej niż cena lunchu w restauracji Kitty Fisher.
I to był świetny wybór. Sądząc po pełnych podziwu spojrzeniach, jakimi ją obrzucano, gdy szła Bond Street w blasku czerwcowego słońca, nie tylko ona tak myślała. Ale dla niej była czymś więcej niż tylko oszałamiająco piękną sukienką. To była jej zbroja. Pod nią mogła się trząść, a nikt by się nie zorientował. Nie domyśliłby się też, że potężni niegdyś St Croix Hamiltonowie nie spłacają swoich kredytów ani że lśniące diamenty wiszące w jej uszach były podróbkami.
– Dasz sobie radę – głos Philipa wdarł się w jej myśli. – Mów wyraźnie. Uśmiechaj się. A przede wszystkim pamiętaj, że klient…
– Ma zawsze rację – dokończyła za niego zdanie. – Naprawdę nic o nich nie wiemy?
– Zupełnie nic. Ale właśnie dlatego przychodzą do nas, Talitho. Gdyby chcieli cyrku, poszliby do Broussarda – Philip prychnął lekceważąco przez telefon, a ona się uśmiechnęła.
Firma Broussarda miała do czynienia ze wszystkimi znanymi kolekcjonerami sztuki – gwiazdami rocka, aktorami i reżyserami filmowymi, którzy lubili szum aukcji. Jednak dla klientów o bardzo wysokiej wartości netto, którzy woleli zachować anonimowość w swoich zakupach, istniał tylko jeden marchant dzieł sztuki wysokiej klasy. Philip był ceniony zarówno za swoją dyskrecję, jak i wiedzę. A jego reputacja przynosiła ogromne korzyści. Choć działał na mniejszą skalę niż większość konkurentów, miał teraz całą stajnię niezwykle bogatych kolekcjonerów, od magnatów technologicznych po członków rodziny królewskiej.
Kiedy Philip już się rozłączył, Talitha otworzyła laptop i jeszcze raz przejrzała swoją prezentację. Tak bardzo chciała, żeby to się udało. Bo wtedy będzie mogła wrócić do banku z czymś więcej niż tylko swoim nazwiskiem jako zabezpieczeniem. Udowodni, że dostała tę pracę dzięki własnym zasługom, że nie działała tu tylko na pokaz. I że skorzystała z ich „rad”. Ciężko pracowała i była traktowana poważnie w pracy. A to musiało się liczyć, bo kończyły się już jej możliwości. Jeśli nie uda jej się przekonać banku, by przedłużyli termin spłaty kredytu, jej dziadek straci swój dom.
Przełknęła gulę rosnącą jej w gardle. Zasługiwał na coś lepszego. Tylko on zrobił to, co należało. Był jedyną osobą, której ufała. A raczej jedyną zasługującą na jej zaufanie. Nigdy jej nie zawiódł i teraz ona nie mogła zawieść jego. Zamierzała powstrzymać bank.
– Talitho? – Zerknęła w górę. Nienagannie profesjonalna asystentka Philipa, Harriet James, stała w drzwiach. – Już się zjawili. Schodzę do recepcji, żeby ich przywitać.
– Dzięki, Harriet. Do zobaczenia w studiu.
Nagle zdała sobie sprawę, że cała drży. Wręcz dygocze. Ale nie tylko ze zdenerwowania, była też podekscytowana.
Studio znajdowało się na ostatnim piętrze i było jej ulubionym pomieszczeniem w budynku. Trzydzieści lat wcześniej Philip kupił pierwszą z czterech sąsiadujących ze sobą kamienic, które ostatecznie stały się jego galerią i biurami. Przepastne studio rozciągało się na całej długości wszystkich czterech domów i oprócz funkcji pokoju konferencyjnego służyło jako wypełniona światłem, stale zmieniająca się ekspozycja kolekcji sztuki Dubarry’ego, w tym jej ulubionego obrazu Cy Twombly’ego „Tablica”. Nawet w najbardziej szare londyńskie dni ta inspirująca przestrzeń podnosiła ją na duchu. Liczyła, że zainspiruje jej tajemniczych nabywców do sięgnięcia w głąb ich przepastnych kieszeni.
Usłyszała kroki i głos Harriet, nienaturalnie wysoki – jak gdyby była zdenerwowana. Talitha zmarszczyła brwi. Żeby Harriet była tak podekscytowana, to musiał być to ktoś z rodziny królewskiej. Może jakiś emir, a może władca jakiegoś europejskiego księstwa. Przygładzając włosy, Talitha wzięła głęboki wdech, przykleiła do twarzy uśmiech i odwróciła się, gdy Harriet weszła do pokoju, a za nią grupa ubranych na ciemno mężczyzn. Ale Talitha widziała tylko jednego z nich.
Uśmiech zamarł jej na twarzy. Przez kilka sekund bezmyślnie wpatrywała się w wysoką, ciemną postać stojącą na przedzie. To nie mógł być on, powiedziała sobie. Każdy miał na świecie swojego bliźniaka, a to musiał właśnie być jego sobowtór.
Harriet wciąż mówiła, ale jej słowa były stłumione i zniekształcone, jak gdyby dochodziły spod wody. Wokół niej kontury pomieszczenia zdawały się rozmywać i kołysać. Tylko obraz tego mężczyzny pozostawał wyraźny. Przez ostatnie lata nie było dnia, żeby o nim nie myślała. Ani nocy, żeby nie pojawiał się w jej snach. Nazywał się Dante King.
Nawet w początkowej fazie swojej kariery był powściągliwy, jeśli chodziło o jego życie prywatne. Wiedziała, że rodzice byli mu bardzo bliscy. Często z nimi rozmawiał, ale niewiele o nich mówił. Założyła, że gdy lepiej się poznają, on się przed nią otworzy. O ironio, chociaż podobno planował ich wspólną przyszłość, trzymał ją na dystans od wszystkich, którzy się dla niego liczyli. A teraz był tutaj, stał w studiu w całej swojej okazałości, od zmierzwionych ciemnych włosów po podeszwy ręcznie robionych skórzanych butów. Oszałamiająco przystojny i bardzo męski. Kiedyś uwielbiała go tak bardzo, że nawet chwila rozłąki z nim sprawiała jej ból. Wyznał jej miłość, ale potem złamał jej serce.
Trzy lata wcześniej, w mediolańskim barze zapełnionym hałaśliwymi Włochami, przyciągał spojrzenia swoją urodą. Pod nieskazitelnymi rysami jego twarzy kryła się delikatność i wrażliwość, sprawiające, że każda kobieta w tym barze spoglądała na niego o ułamek sekundy dłużej niż to było konieczne. Ona też.
Ale teraz Talitha była już kimś innym. Dzisiaj nie miała już złudzeń. Wiedziała, że Dante King nie miał żadnych słabości. Był człowiekiem bezwzględnym, zdeterminowanym i nieugiętym. Zaślepionym ambicją, która zawładnęła jego życiem, nie pozostawiając miejsca na nic ani na nikogo innego. Teraz nie był już królem tylko z nazwiska. Ze swoim biznesowym imperium rozciągającym się na cały świat rządził metaforycznym królestwem. Musiała przyznać, że to mu służyło. Wyglądał niesamowicie. I robił ogromne wrażenie.
Harriet odchrząknęła.
– Panie King, chciałabym przedstawić panu naszą współpracowniczkę Talithę St Croix Hamilton. Będzie pańską przewodniczką, doradczynią i konsultantką. Chociaż tutaj u Dubarry’ego wierzymy, że najlepszą radą, jaką możemy dać kolekcjonerom, to żeby zaufali sobie i własnemu gustowi. Państwa życzenia są dla nas najważniejsze. Czegokolwiek pan zechce, możemy to dla pana zdobyć.
Dante uniósł ciemną brew.
– Wszystko, co zechcę?
Harriet uśmiechnęła się.
– Nawet prace, które oficjalnie nie są na sprzedaż. W zeszłym tygodniu Talitha miała klienta, który chciał kupić czarno-białe płótno de Kooninga. Znalazła ten obraz u kolekcjonera w Japonii. Następnie wyszukała inne, jeszcze wspanialsze dzieło de Kooninga w San Francisco. Sprzedała ten obraz japońskiemu kolekcjonerowi, a on odsprzedał swój obraz naszemu klientowi.
Na twarzy Dantego pojawił się cień uśmiechu.
– To rzadki talent – powiedział chłodno. Twarz miał nieprzeniknioną, ale boleśnie znajomy dźwięk jego głosu sprawił, że puls Talithy przyspieszył i z trudem powstrzymała się przed ucieczką w panice.
Obrzucił ją leniwym spojrzeniem.
– Panno Hamilton, jak się pani miewa?
Zapadła cisza.
– Państwo się znacie? – Zaciekawione spojrzenie Harriet przeskakiwało między nimi jak metronom.
– Nie, tak bym tego nie ujął – odparł wolno Dante. – Ale nasze ścieżki skrzyżowały się na krótko. Przed laty.
Można to było tak ująć albo powiedzieć, że się nią zabawił. Jak każdy odnoszący sukcesy drapieżnik, wykorzystał ją z bezwzględną skutecznością, która uczyniła go jednym z najmłodszych miliarderów w historii. Jego firma o nazwie KCX była najszybciej rozwijającą się firmą aktywów cyfrowych na świecie, a stratosferyczny skok wartości jej akcji powinien był przynieść jej twórcy i dyrektorowi generalnemu sławę. Ale Dante King rozgłosu unikał i rzadko udzielał wywiadów.
Teraz zwrócił się do Harriet:
– Panno James… Panowie… Czy moglibyście nas zostawić? Chciałbym porozmawiać z panną Hamilton na osobności.
Mówił cicho, ale z każdego jego słowa bił niewątpliwy autorytet i w ciągu kilku sekund zostali sami. Nagle to ogromne pomieszczenie wydało się duszne i ciasne. Talitha poczuła napięcie we wszystkich mięśniach. Jak tylko drzwi się zamknęły, od razu przystąpiła do ataku.
– Co ty tu robisz? Minęły trzy lata, Dante. – Trzy lata ukrywania się przed przeszłością i swoimi uczuciami. Trzy lata prób poskładania roztrzaskanego życia na nowo. Ludzie mówili, że czas jest wielkim uzdrowicielem, ale ich serca nie zostały zdeptane przez Dantego Kinga.
Zrobił krok w jej kierunku.
– Wiem, ile czasu minęło, Talitho.
Serce waliło jej jak szalone. Zostawił ją, kiedy pojechał odwiedzić rodzinę, a ona jak głupia siedziała i czekała na niego. Czekała. I czekała. Całe trzy tygodnie. Bez jednego słowa od niego. I pewnie nadal by tam siedziała i czekała, gdyby nie wpadła na Nicka i nie dowiedziała się prawdy. Że Dante wykorzystał po prostu jej koneksje. Potem całymi miesiącami próbowała żyć bez niego. Nienawidząc go. Czy naprawdę myślał, że po tym wszystkim może pojawić się znienacka i poprosić ją o rozmowę na osobności? Potrząsnęła głową.
– Nie będziemy rozmawiać. Ani teraz, ani kiedykolwiek. Powinieneś o tym wcześniej pomyśleć.
Wpatrywał się w nią uważnie.
– Nie było o czym rozmawiać. Przesadziłaś – jak zwykle.
Palce zacisnęły jej się w pięści.
– Próbowałam ratować nasz związek.
Coś błysnęło w jego ciemnych oczach, a kiedy się odezwał, jego głos był niebezpiecznie łagodny.
– Przepraszam, że znowu cię rozczarowuję, ale nie przyszedłem tu, żeby z tobą rozmawiać. – Przeszedł obok niej, zatrzymując się przed geometrycznym płótnem Franka Stelli. – Tak naprawdę nie wiedziałem, że jesteś zatrudniona przez Dubarry’ego.
Więc to był zbieg okoliczności? Paliły ją policzki. Co ona sobie myślała? Trzy lata temu Dante udowodnił, że mu na niej nie zależało. Już wtedy wiedziała, że jest bezdusznym, zapatrzonym w siebie draniem, więc dlaczego myślała, że przyszedł teraz do niej? Zacisnęła zęby. Błędne ocenianie go było sztuką, którą doprowadziła do perfekcji.
Stał tyłem do niej, a ona wpatrywała się w jego plecy z bijącym sercem.
– Zawsze byłam dla ciebie tylko hałasem w tle.
Odwrócił się i jego mroczne spojrzenie spoczęło na jej twarzy.
– Nigdy nie byłaś w tle. Rozświetlałaś wnętrze. – Zrobił krok w jej stronę. – Jak światło słoneczne. Tylko że świeciłaś w dzień i w nocy. Czasami myślałem, że może jesteś gwiazdą, która spadła na ziemię.
Puls jej zatrzepotał.
– Nie rób tego – powiedziała cicho. – Nie udawaj, że w naszym związku chodziło o cokolwiek innego niż seks. I nawet to było pewnie drugorzędne. Tak naprawdę podobało ci się tylko moje nazwisko.
– To nieprawda. – Zbliżył się jeszcze o krok. – Nie wiedziałem, kim jesteś, kiedy zobaczyłem cię w tamtym barze. Nie wiedziałem o tobie nic poza tym, że byłaś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. – Wyciągając rękę, złapał między palce zbłąkany kosmyk jej włosów. – Gdyby obok ciebie siedziały Hera, Atena i Afrodyta, to i tak tobie wręczyłbym złote jabłko.
Jego dotyk sprawił, że zadrżała. Poczuła ciepło w dole brzucha, jak gdyby jej ciało ożyło, budząc się z długiej hibernacji.
– Nie lubię jabłek – skłamała. – Ale nie spodziewałam się, że będziesz o tym wiedział, bo nie byłeś mną zainteresowany. Byłam dla ciebie tylko odskocznią.
– Myślałem, że nie chcesz rozmawiać o przeszłości. Uważaj, Talitho, łamiesz własne zasady. Ale masz to chyba w zwyczaju.
Policzki jej płonęły. Wiedziała, o czym mówił. Te pierwsze tygodnie w Mediolanie były szalone. Nie mogli oderwać od siebie rąk. To było jak uzależnienie, oboje nie mogli się sobą nasycić, zawsze chcieli więcej. Ale odsunęła od siebie te wspomnienia. Chwilę wcześniej chciała z nim walczyć, zranić go tak, jak on zranił ją, ale teraz pragnęła tylko, żeby sobie poszedł. Zanim ona zrobi coś głupiego. Na przykład uderzy go. Albo pocałuje.
– Myślę, że ty i ja mamy bardzo różne wspomnienia z naszego wspólnego czasu, Dante. Ale, jak już zauważyłeś, nie przyszedłeś tu, by ze mną rozmawiać. Jesteś tu, by omówić strategię tworzenia twojej kolekcji.
Nie spuszczał z niej wzroku.
– To prawda.
– Świetnie. – Uśmiechnęła się do niego chłodno i byłaby wymaszerowała z wysoko uniesioną głową, gdyby nie stanął jej na drodze.
Uniosła brwi.
– Co ty sobie wyobrażasz?
– Mógłbym zapytać cię o to samo – powiedział cicho.
– To chyba oczywiste, na tym skończymy. Jeśli nie masz nic przeciwko czekaniu, pójdę poszukać mojej koleżanki, Arielle Heathcote. Ona jest bardzo doświadczona…
– Ależ mam.
Zrobiło jej się gorąco.
– Co masz na myśli?
– Nie musisz szukać koleżanki. Ty mi w zupełności wystarczysz.
– Nie możemy pracować razem!
– Nie? – Zmarszczył brwi. – Jakie masz zastrzeżenie?
Nadal był szalenie spokojny i obojętny, wiedziała, że się z nią bawił. I nagle znienawidziła go – i siebie samą za to, że wciąż wzbudzał w niej tak silne emocje.
– Zastrzeżenia, liczba mnoga. Mam ich mnóstwo.
– Może zechcesz się nimi ze mną podzielić? – Głos miał nadal cichy, ale Talitha poczuła, że włoski unoszą jej się na karku. Wiedziała, że cieszył się reputacją kogoś, kogo chce się mieć za przyjaciela, a nie wroga. Ale było już za późno, by się tym przejmować.
– Nie chcę się z tobą niczym dzielić, Dante. Doskonale wiesz, dlaczego nie możemy pracować razem. Mamy wspólną przeszłość.
Wzruszył ramionami.
– Właśnie, to jest już przeszłość. Jeśli ja jestem gotów zostawić to za sobą, nie widzę powodu, dla którego ty nie powinnaś.
Zostawić to za sobą? Ręka instynktownie powędrowała jej do gardła. Czy ich związek naprawdę tak niewiele dla niego znaczył? Z pewnością musiał wiedzieć, jak bardzo go kochała. Czy nie miał pojęcia, jak bardzo ją skrzywdził?
Utkwiła wzrok w jego znakomicie skrojonym garniturze, niebieskiej koszuli i dyskretnie wzorzystym jedwabnym krawacie. Nie, Dante King nie przejmował się uczuciami. Zwłaszcza cudzymi.
Nagle zapragnęła rzucić się na niego, zranić go, by poczuł choć ułamek jej bólu.
– Byliśmy zaręczeni, Dante. Przysięgałeś mi.
– Ty też mi przysięgałaś.
Miał rację. Tylko że dla niej to było więcej niż przysięga. To był akt wiary. Jak się okazało – daremny.

Taka namiętność zdarza się raz – Barbara Dunlop

– Musisz nauczyć się być bogatą, Sophie – powiedziała moja przyjaciółka Tasha Gillen tonem, jakby to była najłatwiejsza rzecz na świecie.
Znajdowałyśmy się na tarasie na tyłach domu na północ od Seattle. Przed nami za stromym skalistym zboczem rozciągał się Pacyfik. Na tarasie stały rattanowe fotele i stoliki z drewna tekowego. Za nami, za wysoką oszkloną ścianą, widniał przestronny pokój dzienny.
– Co ja bym zrobiła z sześcioma łazienkami? – Byłam sama i z każdym dniem bardziej to odczuwałam.
Rok temu moje przyjaciółki też były singielkami.
– Nie musisz korzystać ze wszystkich jednocześnie – odparła Tasha. – Będziesz czasem miała gości, Sophie.
– Kogo? Moje przyjaciółki mają swoje nowe życie.
Tasha, Layla i Brooklyn wyszły za mąż.
– Próbujesz grać pokrzywdzoną?
– Trochę – przyznałam.
W głębi duszy cieszyłam się szczęściem przyjaciółek, tyle że zawsze stanowiły dla mnie wsparcie, a w moim życiu akurat nastąpiła ogromna zmiana. Nie mogłam pozbyć się uczucia, że z trudem za tym nadążam.
Latem zeszłego roku pomogłam stworzyć technologię produkcji oryginalnych deserów dla luksusowych restauracji. Sweet Tech, bo tak się nazywała, odniosła wielki sukces, przerastający wyobrażenia twórców. Jamie, mąż Tashy, drogo sprzedał patent japońskiej firmie. Umowa przewidywała należności licencyjne, więc pieniądze płynęły szerokim strumieniem. Posiadanie takich sum okazało się dla mnie trudne.
– Biedna mała bogata dziewczynka? – Tasha zaśmiała się melodyjnie. Trafiła w sedno.
– Jestem sama. Nie mam nic do roboty. Nudzę się.
Czułam się bezproduktywna. Nie miałam powodu nigdzie wychodzić ani nic robić, a to było bardzo niepokojące. Tasha odwróciła się i spojrzała na dom.
– To wspaniałe miejsce do samotnego nudzenia się.
– Mnie raczej onieśmiela. Jak ja utrzymam tu czystość?
– Zatrudnisz do tego ludzi.
Zaśmiałam się. Nie odnajdywałam się w tej sytuacji.
– Chyba przeszłaś na ciemną stronę mocy.
Tasha i jej mąż ekonomista Jamie dzięki geniuszowi inwestycyjnemu wzbogacili się na giełdzie.
– Tak, zatrudniam parę osób do pomocy. Chodzi o to, że stać cię na taki dom. Wiem, że lubisz nadbrzeże.
– Owszem. – A taki dom był moim marzeniem.
– Możesz teraz robić, co chcesz, Sophie. Powinnaś.
– Ale co? – W moim głosie była desperacja.
– Widzisz się, jak popijasz kawę na tarasie albo czytasz książkę na kanapie przed kominkiem? – spytała Tasha.
Tak, wyobrażałam to sobie. Ale nie mogłam przecież ograniczać się do picia kawy i czytania książek.
– Myślałam o tym, żeby zadbać o miejscowy park.
– Słucham? – spytała Tasha zdezorientowana.
– Pomyślałam, żeby zaangażować się w życie lokalnej społeczności. Okazuje się, że mogę adoptować park.
– Albo kupić dom – rzekła Tasha.
– I siedzieć w nim bezczynnie?
– To dom, Sophie. Robi się w nim to samo, co robiłaś w mieszkaniu, jest tylko większy i ładniejszy.
– Ty lubisz zajmować się ogrodem. – Wróciłam myślą do parku. – Mnie to nie interesuje.
Tasha spojrzała na dziedziniec domu.
– Ogród? Tym skałom nie trzeba poświęcać wiele uwagi.
– Mówiłam o parku.
– Czemu rozmawiamy o parku?
– Bo kupno domu to żaden problem. Myślę o tym, co jeszcze robią bogaci ludzie.
– Ja angażuję się w działalność lokalnej biblioteki.
To miało sens, bo zrobiła dyplom z bibliotekoznawstwa.
– Widzisz, ja też muszę znaleźć coś takiego.
– Na pewno znajdziesz.
– Może – odparłam. – Tyle mam tych pieniędzy.
– Więc kup dom. Mówię ci, że go pokochasz.
Miała rację. Przerażała mnie jego wielkość, ale czułam, że nie chcę stąd wyjść. Chciałam tu pozostać.
– I co potem? – spytałam.
Tasha pokręciła głową ze współczuciem.
– Szkoda, że nie masz kilku zubożałych krewnych.
– Żeby mogli ze mną zamieszkać?
Gdybym miała krewnych, z pewnością bym im pomogła. Byłoby wspaniale, gdybym miała rodzeństwo albo kuzynów, a może bratanków czy siostrzenice, którzy chcieliby kształcić się w dobrych szkołach.
Moja mama była adoptowanym dzieckiem, a ja jedynaczką. Mama nic nie wiedziała na temat swoich biologicznych rodziców, nie znała też krewnych rodziców adopcyjnych, którzy już nie żyli. Jeśli chodzi o ojca, podobno spotkała go tylko raz. Mówiła, że był pilotem australijskich sił powietrznych i miał żonę.
– Szukałaś kiedyś rodziny? – spytała Tasha.
– Nie sądzę, żeby było kogo szukać.
Nie zamierzałam wywracać do góry nogami życia mojego biologicznego ojca. A jednak przez moment wyobraziłam sobie siebie w roli detektywa grzebiącego w przeszłości. To mogłoby być zajmujące.
– Wejdź na jedną ze stron, gdzie pomagają odkryć historię rodziny – poradziła Tasha. – Zrób test DNA.
Uznałam to za dobry pomysł. Poczułam podniecenie, lecz zaraz potem zgasił ją rozsądek. Kuzyn z drugiej linii to nie jest bliska rodzina. Mimo wszystko…

Siedziałam na pokładzie samolotu lecącego na Alaskę, do Anchorage. Miałam miejsce w pierwszej klasie, bo Tasha powiedziała, że tak latają bogacze. Co prawda najpierw stwierdziła, że bogaci latają prywatnymi samolotami. Poważnie? Pierwsza klasa jest w porządku, dziękuję. Był szampan i sok pomarańczowy, białe serwetki, gorące ręczniki, delikatne croissanty z dżemem brzoskwiniowym i poczucie winy z powodu osób ściśniętych w klasie ekonomicznej.
Okazało się, że mam stryjecznego brata, chyba. Nasze DNA zgadzało się w trzynastu procentach. Nazywał się Mason Cambridge, miał trzydzieści pięć lat, urodził się na Alasce i pracował w firmie Kodiak Communications, której siedziba mieściła się w Anchorage.
W internecie znalazłam kilka zdjęć. Nie był chyba miłośnikiem mediów społecznościowych, za to miejscowa gazeta wspominała o nim przy okazji lokalnych wydarzeń. Domyślałam się, że w takim miejscu jak Alaska nie trzeba wiele, żeby zostać znanym.
Chciałam odbyć choć krótką rozmowę z jedynym krewnym, nawet gdyby później mnie spławił. Wiedziałam, że ryzykuję rozczarowanie, stratę czasu poświęconego na długą podróż, ale przecież nie miałam innych zajęć.
Gdy samolot zniżał się do lądowania, czułam się zdenerwowana, że pojawię się u kuzyna bez zapowiedzi. Na lotnisku wypożyczyłam samochód i odkryłam, że Anchorage jest o wiele większe, niż sądziłam, z wieżowcami w centrum, rozległymi przedmieściami, sporą ilością zieleni i widokami na góry. Gdyby nie GPS, zgubiłabym się w labiryncie ulic.
W końcu wyjechałam na południe od miasta, gdzie nie było już zabudowań. Zbocza porastały drzewa. Na zachodzie fale zatoki rozbijały się na brzegu.
W trawie obok autostrady dojrzałam lisa, a zaraz potem łosia. Kiedy dwa niedźwiedzie przechodziły przez szosę, omal nie zawróciłam na lotnisko. Na tym odcinku drogi ruch był minimalny, przez moment już widziałam, jak wściekłe grizzly atakują mój samochód. Później wjechałam na drogę żwirową i GPS kazał mi skręcić. Kręta droga pięła się między wysokimi świerkami, jodłami i brzozami. Zaczęłam sobie wyobrażać Masona jako człowieka gór, z siwą brodą i w ubraniu z koźlej skóry.
Na zdjęciach w gazecie wyglądał jednak inaczej. Możliwe, że większą część życia włóczył się po lesie, a golił się i brał prysznic tylko przed wypadem do Anchorage na zakupy – pewnie kupował fasolę, bekon i suchary.
Potem nagle wyjechałam spomiędzy drzew i zdumiona ujrzałam zadbany trawnik z rabatami i przystrzyżonymi krzewami. Na środku posesji stał tak ogromny dom, że zaparło mi dech w piersi. Piętrowy budynek z potężnych bali z wysokimi oknami i kamiennymi elementami elewacji miał dwa skrzydła. Wyglądał jak pięciogwiazdkowy hotel. Na zewnątrz parkowało dziesięć samochodów. Podjechałam bliżej, zgasiłam silnik, wzięłam torebkę i wysiadłam.
Pachnące świeżo powietrze było chłodne. Idąc przez parking, zebrałam rozwiane wiatrem włosy i przytrzymałam je na karku. Musiałam zwalczyć uczucie, że nie należę do tego miejsca. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że hotel obsługuje bogatych i uprzywilejowanych.
Owszem, miałam pieniądze, ale nie wyglądałam na bogatą i uprzywilejowaną. Moje dżinsy pochodziły z sieciówki, torebkę kupiłam na wyprzedaży. A botki? Były z brązowej zdartej skóry. Przeszłam w nich wiele kilometrów. Sądziłam, że przydadzą mi się na Alasce.
Im bliżej podchodziłam do tego domu, tym wydawał się większy. Do ogromnych podwójnych drzwi prowadziło pięć stopni. Zastanowiłam się, czy po prostu wejść, czy zapukać. Jeśli za drzwiami znajduje się hotelowe lobby, nikt nie usłyszy pukania. Jeżeli to prywatny dom, wparowanie do środka byłoby nieuprzejme i pewnie nielegalne. Doszłam do wniosku, że w prywatnym domu drzwi byłyby zamknięte na klucz. Nacisnęłam klamkę. Drzwi otworzyły się i znalazłam się w holu z wysokim, ozdobionym belkami sufitem.
Za kremowymi skórzanymi meblami zobaczyłam oszkloną ścianę, a za nią zapierające dech widoki. Na zachód skały i ocean. Na południe i wschód łąka.
– Mogę w czymś pomóc? – odezwał się męski głos.
– Tak. – Otrząsnęłam się i zamknęłam drzwi.
Gdy spojrzałam mężczyźnie w oczy, zabrakło mi tchu. Patrzył na mnie jak drapieżny kot i tak też się poruszał. Miał niebieskie oczy, śródziemnomorską opaleniznę i lekki zarost. Ideał męskiej urody. Pytająco uniósł brwi.
– Pomóc pani w…?
– Ja… no… – Czekał, a ja czułam się coraz bardziej zażenowana. – Szukam Masona Cambridge’a – wydukałam.
– Czy Mason pani oczekuje?
– Nie. Jest tu?
– W tej chwili nie.
– Ale tu mieszka. – Rozejrzałam się.
Skoro Mason Cambridge mieszka w tym hotelu, musiał być bardzo bogaty. Nie potrzebuje moich pieniędzy.
– To jest dom Cambrige’ów – oznajmił mężczyzna.
– To nie jest hotel? – O rany, właśnie wparowałam do prywatnego domu. Poczułam się zawstydzona.
– Szuka pani hotelu?
– Szukam Masona Cambridge’a. Nie chciałam zakłócać pana spokoju…
– W jakiej sprawie? – spytał.
Nie zamierzałam tłumaczyć się obcemu człowiekowi.
– Wie pan może, kiedy on wróci?
– To nie pani interes.
Żadne z nas nie wygrałoby konkursu z etykiety, ale miałam prawo do prywatności i powód, by szukać Masona.
– Jeśli poznała go pani w barze…
– Nie poznałam go w barze.
– Na przyjęciu?
– Czemu od razu przychodzą panu do głowy takie rzeczy? – spytałam wyzywająco.
Zlustrował mnie wzrokiem. Z jego miny wywnioskowałam, że spodobało mu się to, co ujrzał.
– Jest pani w jego typie.
– Nie jestem w jego typie. To znaczy… nie znam go. – Mężczyzna się uśmiechnął. – Co? – spytałam.
– Miło mi słyszeć, że nie ma prawa pierwszeństwa – odparł z błyskiem w oku.
– Poważnie? – Uznał, że może ze mną flirtować? – Będę wdzięczna, jeżeli mi pan powie, o której Mason wróci. Wpadnę później. Następnym razem zapukam, obiecuję.
– Wróci później. – Mężczyzna uśmiechnął się szerzej.
– Świetnie – odparłam.
– Gdzie się pani zatrzymała? Pytam na wypadek, gdyby Mason chciał do pani zadzwonić. A przy okazji, jestem Nathaniel Stone.
– Sophie Crush. Nie mieszkam na Alasce.
– Zatrzymała się pani w Tidal, w Mountainside?
– Jeszcze nie zdecydowałam.
– W takim razie polecam Tidal. Jeśli woli pani coś tańszego, Pine Bird jest przyzwoity.
Zdusiłam śmiech, myśląc o rozmowie z Tashą.
– Powiedziałem coś zabawnego? – Pokręciłam głową. – Śmieje się pani bez powodu? Muszę ostrzec Masona, jeśli… robi sobie pani żarty.
– Nie robię sobie żartów. I nie muszę oszczędzać. Wybiorę Tidal.
– Dobry wybór. Co mam przekazać Masonowi?
Próbowałam coś wymyślić. Wtedy drzwi za moimi plecami się otworzyły i Nathaniel przeniósł tam wzrok.
– O, świetnie – powiedział do osoby, która właśnie weszła. – Jesteś wcześnie, Mason. Sophie Crush do ciebie.
Przeszedł mnie dreszcz oczekiwania. Wzięłam głębszy oddech i odwróciłam się. W drzwiach stał kolejny przystojny i wysportowany mężczyzna.
– Witam – powiedział.
– Pani nie chciała zdradzić, w jakiej sprawie cię szuka.
– Nieważne – odrzekł Mason, patrząc mi w oczy. – Odpowiedź brzmi tak.
Wiedziałam, że muszę zdusić ten flirt w zarodku, bo za chwilę będziemy potwornie zażenowani.
– Jestem twoją kuzynką – oznajmiłam, a Mason zamarł.
– Co? – spytał Nathaniel zza moich pleców.

Zaprosili mnie do pokoju. Uznałam, że to biblioteka, bo większość rezydencji posiada biblioteki. Zwykle są tam półki biblioteczne, biurka, duże fotele. Ciepłe światło odbija się od drewnianej boazerii.
Tutaj było tak samo. Mason zamknął drzwi.
Sufit był tu o połowę niższy niż w holu. Usiadłam w kraciastym fotelu ustawionym przodem do okna wychodzącego na trawnik od frontu i las. Na zewnątrz było świeżo i zielono, na niebieskim niebie widniało kilka postrzępionych chmurek. Alaska sprawiała wrażenie surrealistyczne, jakbym zawędrowała na skraj ziemi.
Mason usiadł po drugiej stronie stolika, Nathaniel stanął obok niego. Przypatrywałam się Masonowi, szukając cech, które by nas łączyły. Miał szeroką brodę, podczas gdy moja była wąska. Nos miał większy, lecz podobnego kształtu. Jego oczy były jasnobrązowe, moje w kolorze espresso. Włosy miał prawie czarne i gęste, ja zaś kasztanowe.
W kształcie jego warg było coś znajomego.
– Napijesz się czegoś? – spytał.
– Poważnie? – W tonie Nathaniela zabrzmiało zdenerwowanie.
– Cóż, sądząc z twojej miny, tobie by się to przydało – rzekł do niego Mason, po czym przeniósł na mnie wzrok. – Sophie? Mamy białe i czerwone wino. Albo whisky.
– To nie ja jestem zszokowana tą informacją – odparłam. – Nie potrzebuję drinka.
– Whisky, Stone? – Mason wstał. – Ja się napiję.
– Okej – odparł Nathaniel.
Było oczywiste, że nie ucieszyli się tym spotkaniem. Nie mieli pojęcia o moim istnieniu. Jeśli Mason był kuzynem ze strony matki, mogłam być adoptowaną przed laty dziewczynką, o której nie wspominano. Jeżeli zaś należał do rodziny ojca, może ojciec nie był australijskim pilotem. Może był czarną owcą i po jakimś skandalu rodzina wysłała go do Australii. A teraz ja powróciłam do jego krewnych jak wyrzut sumienia. Możliwości były nieskończone. Najlepiej, gdybym wyszła, zanim narobię kłopotów.
Mason wrzucił kostki lodu do dwóch szklanek i nalał do nich whisky. Nathaniel mierzył mnie wzrokiem. Wydawał się bardziej zaniepokojony moją obecnością niż Mason, co kazało mi się zastanowić, czy on także należy do rodziny. Miał niebieskie oczy i w niczym nas nie przypominał.
– Czy test mówi z całą pewnością, że jesteśmy kuzynami? – spytał Mason, kiedy znów usiadł.
– Pewnie sobie wszystko wymyśliła – orzekł Nathaniel.
– Przecież łatwo to udowodnić.
– Ale po drodze może narobić sporo złego.
– Nie chcę zrobić nic złego – powiedziałam. – Myślałam, że to dobra wiadomość.
– Może dla ciebie – odparł Nathaniel. – Mówisz, że jesteś dawno zaginioną kuzynką właściciela największej firmy telekomunikacyjnej na Alasce.
Po raz pierwszy usłyszałam, że rodzina cokolwiek ma, nie wspominając o Kodiak Communications. To tłumaczy, skąd ten wielki dom, a także oznacza, że nikt tu nie potrzebuje mojego finansowego wsparcia.
– Nie wiedziałam. – Starałam się ukryć rozczarowanie.
Nathaniel zaśmiał się z niedowierzaniem.
– Możemy jej dać kredyt zaufania – oznajmił Mason.
– Nie przyjechałam, żeby sprawiać wam kłopoty – zwróciłam się do Masona. – Sądząc z procentu wspólnego DNA, mogłabym być twoją cioteczną babką albo ty moim stryjecznym dziadkiem. Ale biorąc pod uwagę nasz wiek, kuzyni w pierwszej linii wydają się bardziej prawdopodobni.
– Kuzyni w pierwszej linii. – Mason się zadumał.
– Co to za test? – spytał Nathaniel. – Masz kopie?
– Stone – rzekł Mason ostrzegawczym tonem.
– Jeśli to szantaż… – podjął Nathaniel.
Wstałam z fotela.
– Po prostu chciałam cię poznać. Widzę, że to nie jest miła niespodzianka, więc wracam do Seattle, zanim…
– Nie – rzucił Mason.
– Mason… – Nathaniel odezwał się ostrzegawczo.
– Usiądź, proszę – rzekł do mnie Mason. – Ignoruj go.
– Musimy chronić rodzinę – powiedział Nathaniel.
– Odesłanie jej niczego nie zmieni – odparł Mason. – Usiądź – powtórzył, a gdy go posłuchałam, podjął: – Moja matka była jedynaczką. Ojciec ma jednego brata Braxtona. Rozumiem, że masz dwadzieścia kilka lat. – Skinęłam głową. – Logika podpowiada, że zostałaś poczęta, kiedy wuj Braxton był szczęśliwie żonaty z ciocią Christine. Tylko w ten sposób mogę mieć kuzynkę w pierwszej linii.
– Czy jest możliwe, żeby twoja matka miała sekretnego przyrodniego brata? – spytałam.
– Wtedy procent zgodności DNA byłby inny.
– Naprawdę musimy to przechodzić? – spytał Nathaniel z frustracją. – Chcesz pieniędzy? O to ci chodzi?
– Przestań – warknął Mason.
– Dowiedzmy się, czego ona chce i miejmy to z głowy.
– Nie oceniaj mnie według swoich standardów – odparowałam.
Nathaniel zmrużył oczy i zacisnął zęby.
– Zaraz wypiszę ci czek – powiedział.
– Ostatnią rzeczą, jakiej chcę, są pieniądze…

Chcę mocniejszych doznań – Shannon McKenna

– Od kiedy?
Zack Austin nawet nie próbował ukryć gniewu.
Ava Maddox przyszła do niego po pomoc. Po rady oparte na jego profesjonalnym doświadczeniu. Odrobinę współczucia i wsparcia. Nie spodziewała się, że zostanie zbesztana jak niesforny dzieciak.
– Już rok temu zauważyłam pierwsze trolle – odparła chłodno. – Nie przejmowałam się ich komentarzami w internecie. Jednak po powrocie z Włoch ataki się nasiliły, a pięć tygodni temu była pierwsza próba włamania na konto.
– Pięć tygodni? Do diabła, Avo, dlaczego zajęło ci aż pięć tygodni, aby przyjść z tym do mnie?
– Przecież właśnie przyszłam – oburzyła się Ava. – Zaczęło się od głupich komentarzy pod moimi postami. Jakieś przytyki do wyglądu, seksistowskie zaczepki. W branży piarowej trzeba mieć grubą skórę. Wolałam je ignorować, niż robić wielką aferę z niczego.
– I pozwoliłaś, aby sprawy aż tak eskalowały?
Otworzyła usta, by mu ostro odpowiedzieć, ale rozsądek wziął górę. Wciągnęła powietrze w płuca. Powolny relaksujący oddech. Pięć, cztery, trzy dwa, jeden, liczyła w myślach. Już się uspokoiła.
Może interwencja u Zacka nie była takim świetnym pomysłem. Szef bezpieczeństwa w firmie architektonicznej Maddox Hill onieśmielał ją nawet wtedy, gdy był w dobrym humorze.
I czemu jest na nią wściekły? Zazwyczaj obserwował ją z powściągliwą dezaprobatą. Tak było od czasu owej fatalnej nocy w jego mieszkaniu, sześć lat temu.
Zwijała się ze wstydu na samo wspomnienie.
Teraz Zack stał nad nią, zaciskał pięści, a jego oczy rzucały gromy. Można się go było przestraszyć.
– Zaczęło się rok temu od skarg zgłaszanych przez rzekomych klientów. Pojawiały się w internecie na stronach, gdzie ludzie piszą anonimowo i nikt nie sprawdza ich wiarygodności. Próbowałam zmusić administratorów do skasowania tych postów, ale za wszystko trzeba płacić, a ja nie dam ani grosza naciągaczom. Parę razy zgłosiłam sprawę na policję. Odmówili interwencji, skoro nie ma bezpośredniego zagrożenia ani szkód materialnych.
– Nie uznali tego za niebezpieczeństwo? – oburzył się Zack i stuknął palcem w zdjęcie, które mu dostarczyła.
„Dziwka” napisano czerwonym sprayem na drzwiach jej garażu. Ktoś wiedział, gdzie mieszka. I chciał jej przypomnieć, że wszędzie ją znajdzie.
– Do tej pory to tylko pogróżki, a nie przestępstwo.
– Uruchomię speców od cyberbezpieczeństwa – oznajmił Zack. – Sophie wkrótce wróci z Włoch. To będzie jej priorytetowe zadanie.
– Nie sądzę, aby jej się udało wytropić hakerów – odparła Ava. – Znają się na rzeczy i nie zostawiają śladów. Moi znajomi informatycy powiedzieli, że skutecznie maskują adresy IP.
– Zobaczymy – mruknął Zack.
– Starałam się podchodzić do sprawy bez histerii. Wpisy były paskudne, ale mam mnóstwo pozytywnych ocen w internecie i nie robiły mi wielkich szkód. Wczoraj włamano się na moje konto i całe to szambo wybiło, ku oburzeniu moich klientów. Dzisiaj znalazłam napis na drzwiach garażu. Policjant, któremu zgłosiłam sprawę, poradził, żebym zainstalowała kamerę. Mam już taką, ale przestała nagrywać, zapomniałam ją naprawić.
– Nie masz monitoringu? – obruszył się Zack. – Och Avo, zaraz poślę kogoś, kto ci zainstaluje kamery.
– Nie zawracaj sobie głowy, sama sobie poradzę.
– Powinnaś przyjść do mnie po pierwszej wulgarnej zaczepce. Pod nieobecność Drew i wuja Malcolma to ja jestem odpowiedzialny za twoje bezpieczeństwo.
– Wybij to sobie z głowy – odparła ostro. – Jestem dorosła, prowadzę własną firmę. Rozmawiałam z policją. Zalecili mi ostrożność, ale nie widzą możliwości włączenia się na tym etapie. Informuję cię o wszystkim z poczucia lojalności. Drew i Malcolm też się ode mnie o wszystkim dowiedzą.
– Dałaś to policji? – spytał, przeglądając zdjęcia i screeny na jej tablecie.
– Oczywiście. Mam pełną dokumentację.
– A niech to – mruknął. – Kłamliwa szmata, oszustka, sztuczki podstępnej dziwki. Wkurza mnie to, że jakieś szumowiny mogą publikować absolutnie wszystko i nic im za to nie grozi.
– Nie ma na nich sposobu. Administratorzy stron po prostu nie odpowiadają na mejle. Koszmar.
Zatrzymał się nad jednym komentarzem, rozpoznała go na pierwszy rzut oka. Opublikowany był na stronie „Znasz te zdziry”. Niekorzystne zdjęcie w okularach z grubymi oprawkami, fryzura w nieładzie, usta otwarte do krzyku. Tytuł pod jej podobizną: „Oszustka i zimna suka”.
I dalej: „Narkomanka i perwersyjna prostytutka podaje się za ekspertkę od piaru. Nie daj się nabrać. Jest zwykłą szmatą. Pamiętaj, zostałeś ostrzeżony”. I adres jej firmy Blazon PR&Branding Specialists wraz ze wszystkimi danymi kontaktowymi.
Mimo pozorów opanowania naprawdę się denerwowała. Zadzwoniłaby po wsparcie emocjonalne do brata i swojej najlepszej przyjaciółki Jenny, ale wciąż byli w podróży poślubnej. Humorzasty wuj Malcolm wyjechał do Włoch w nadziei, że zbliży się do nieślubnej córki, o której istnieniu do niedawna nie miał pojęcia.
Ava była tam z nimi jakiś czas, jednak teraz nie chciała zakłócać i tak trudnych początków. Przekonała się tylko, że Sophie Valente jest fantastyczną osobą: silną, serdeczną, dowcipną i inteligentną. Kuzynką, z którą warto się zaprzyjaźnić.
Szkoda, że została sama ze swoimi problemami. Nawet we własnym domu każde skrzypnięcie wydawało jej się podejrzane. I dlatego przyszła do Zacka, szefa bezpieczeństwa w firmie wuja Malcolma. Jego mina nie dodała jej otuchy. Obawiała się, że uzna ją za histeryczkę, która robi problemy z niczego, a wyszło na to, że to ona musi go uspokajać.
– Jestem wściekły i miałbym ochotę komuś ukręcić łeb – burknął.
– Bez przemocy, proszę. Mam wystarczająco dużo kłopotów.
Zack prychnął i stanął przy oknie.
Mogła lepiej przyjrzeć się jego muskularnej sylwetce. Szerokie ramiona, słuszny wzrost, wąska talia i długie nogi. A ten tyłek? Cymes. Była wściekła na siebie, że tak na nią działa, choć nigdy nie próbował się do niej przystawiać.
Włosy miał wygolone niemal do gołej skóry, jak wtedy, kiedy był w Iraku z marines. Tam zawarli przyjaźń na śmierć i życie: Zack, jej brat Drew Maddox, obecnie dyrektor zarządzający, i Vann Acosta, dyrektor finansowy w firmie Maddox Hill.
Trzech muszkieterów, którzy postanowili podbić świat. Drew i Vann już dawno porzucili żołnierski sznyt, ale Zack wciąż sprawiał wrażenie zawodowego wojskowego. I nieodparcie miała ochotę pogłaskać go po lśniącej ciemnej szczecinie na głowie. Pewnie łaskocze i jednocześnie jest jedwabista w dotyku.
Jakoś jej się nie udało oczarować Zacka i może dlatego wciąż się w nim podkochiwała. Perwersyjnie i zarazem autodestrukcyjnie. Szaleństwo jednej nocy sprzed sześciu lat nie pomogło. Wciąż nie mogła uwierzyć, że bezczelnie poszła do jego mieszkania. Poczęstował ją margaritą, a ona wlewała w siebie jednego drinka po drugim, aż zebrała się na odwagę i spróbowała go pocałować.
Tu urwał jej się film. Następnego dnia obudziła się w jego łóżku ubrana, przykryta kocem. Głowa jej pękała.
Zack zaparzył kawę, zostawił na stole tabletki od bólu głowy i poszedł do pracy. Ani słowa komentarza, żadnej próby kontaktu, całkowita enigma.
Przez sześć lat nie miała odwagi zapytać go, co wtedy zaszło. Nic dziwnego, że patrzył na nią z dezaprobatą. Bóg jeden wie, co o niej myślał.
Przez lata wmawiała sobie, że Zack nie jest w jej typie – emocjonalnie, mentalnie, nawet fizycznie. Po pierwsze, jest za duży. Ostre rysy, duża głowa, kwadratowa szczęka. Głęboki, nieco zachrypnięty głos, którym na ogół wyszczekiwał komendy. Jasne stalowe oczy na jej widok mrużyły się do szparek, a wargi zaciskały. A przecież widziała, że czasem robił się pogodny i miał naprawdę piękny uśmiech. Z blizną przecinającą łuk brwiowy sprawiał wrażenie, nawet kiedy był w skrojonym na miarę garniturze, jakby miał kamizelkę kuloodporną i karabin maszynowy na plecach.
Jasno dał jej do zrozumienia, że uważa cały ten piar i zarządzanie mediami społecznościowymi w Maddox Hill za niepoważne zajęcie, stworzone dla zaspokojenia jej kaprysu. Fanaberię bogatej dziewczyny, która jest krewną właścicieli firmy.
Powtarzała w myślach mantrę: „Nie musisz mu niczego udowadniać”.
Nie potrzebuje zgody Zacka na wykonywanie swoich obowiązków.
– Kto przyjął twoje zgłoszenie? – indagował.
– Detektyw Leland MacKenzie. Nie wtrącaj się. Poradzę sobie z policją.
– Chcę skoordynować nasze działania. Przestępcy muszą ponieść karę.
– Nie przesadzaj.
– Jakieś bandziory wczoraj w nocy krążyły pod twoim domem. Dzieliły cię od nich tylko drzwi. Jakie masz zamki?
– Jest jeden, ale solidny – zapewniła. – Przyślę ci zdjęcie.
– Nie możesz wrócić do domu. W każdym razie nie sama. To nie wchodzi w rachubę. Nie opuszczę cię ani na krok, dopóki ten drań nie znajdzie się za kratkami.
– Uspokój się.
– I nie próbuj mną dyrygować. Chciałabyś, żebym tańczył, jak mi zagrasz, ale nie dzisiaj.
– O czym ty mówisz? – oburzyła się. – Niby kiedy tak cię potraktowałam?
– Źle się wyraziłem. Chodzi mi o to, że to śmiertelnie poważna sprawa. Nie pozwolę ci…
– Myślisz, że nie rozumiem? Wolę nie patrzeć, jak panikujesz. Poradzę sobie sama. Spadam stąd.
– Poczekaj. – Zagrodził jej drogę.
– Nie. – Podniosła na niego wzrok. Do diabła, ależ jest wysoki. – Odsuń się.
– Avo – powiedział spokojnie. – Nie.
I ten spokojny ton ją rozzłościł.
– Nie zmuszaj mnie do awantury. Zacznę wrzeszczeć i to będzie krępujące dla nas obojga. – Zmierzyła go morderczym spojrzeniem. – Przysięgam, potrafię się drzeć jak potępieniec.
– Przepraszam. Źle zacząłem. Naprawdę się wystraszyłem.
– Ja też – przyznała.
– Usiądź, proszę. Porozmawiajmy jak cywilizowani ludzie.
I zanim się zorientowała, usiadła w fotelu, ulegając jego magicznym sztuczkom i niekwestionowanej charyzmie.
– Nie mogę puścić cię samej, bo jako szef bezpieczeństwa jestem odpowiedzialny za ciebie, a traktuję swoje obowiązki poważnie.
Jego oczy patrzyły uważnie, magnetyzująco. Jeszcze chwila, a pod wpływem tego uroku sięgnie dłonią, aby dotknąć policzków i przejechać palcami po całodniowym zaroście. Musi się obudzić, i to zaraz.
– Miałam męczący dzień, więc daruj, ale nie do końca odczytuję twoje intencje. Przepraszasz mnie czy zastraszasz? Zdecyduj się.
Uśmiechnął się, na chwilę jego twarz się rozjaśniła. Cuda się zdarzają.
– Przepraszam cię, a zarazem stanowię tu prawo. Z całym szacunkiem.
– Nie wiedziałam, że można z szacunkiem narzucać komuś prawo. Zazwyczaj wymusza się je siłą, a ja nie mam na to nastroju.
Zastanowił się, a jej serce zadrżało. Bo się uśmiechnął, bo popatrzył na nią z zainteresowaniem. Reagowała na niego jak słodka idiotka, za jaką ją pewnie uważa.
Opanuj się, dziewczyno, i bądź twarda.
– Jest ósma czterdzieści wieczorem – powiedział. – Masz jeszcze coś do zrobienia?
– To tylko moja sprawa.
– Przepraszam, ale od teraz twoje wieczorne plany ulegają zmianie.
– Dobrze wiedzieć – mruknęła.
– Dziś wieczorem dokładnie przeanalizujemy twoje życie. Chcę wiedzieć, kto może mieć do ciebie urazę. Niezadowoleni pracownicy, konkurenci biznesowi, byli narzeczeni, zazdrosne dziewczyny byłych partnerów, odrzuceni adoratorzy. Każdy, kto mógłby szukać zemsty. Nie spuszczę cię z oczu, dopóki tego nie ustalimy.
– Słucham? – zdziwiła się Ava.
– Dobrze usłyszałaś – uciął krótko. Przeszywał ją swoim magnetyzującym spojrzeniem.
Bezskutecznie próbowała złapać powietrze. Nie była przygotowana na taką przemianę Zacka Austina – w nieustępliwego śledczego, który łamie wszelki opór.
– Niech powtórzę, czy dobrze zrozumiałam. Chcesz jeszcze dziś stworzyć listę wszystkich ludzi, z którymi mam na pieńku? Wykluczone.
– Dlaczego? Aż tak irytujesz ludzi?
– Blazon, moja firma, prowadzi różne kampanie i projekty, niektóre kontrowersyjne. Staram się, żeby miały dużą oglądalność i często mi się to udaje. Moją specjalnością jest wywoływanie silnych emocji. Takie niestety jest prawo natury, że dążenie do zmiany zastarzałych przekonań wywołuje silny opór. Zwłaszcza jeśli autorką kampanii jest kobieta.
– Nie rozumiem. Myślałem, że twoim zadaniem jest promowanie projektów architektonicznych Maddox Hill i zwiększenie naszego udziału w mediach społecznościowych. Co w tym kontrowersyjnego?
– Maddox Hill jest jednym z wielu moich klientów, i wcale nie największym. Niewielki wycinek na wykresie aktywności zawodowej – wyjaśniła cierpliwie.
– Nie wiedziałem. Opowiedz mi o pozostałych kawałkach. I cofnij się tak daleko, jak pamiętasz.
– Siedzielibyśmy tu do rana – ostrzegła go. – W mojej branży nieustannie dzieje się coś nowego. Każdy projekt jest inny. Opowiadamy historie o produktach lub usługach oferowanych przez klientów, dobieramy platformę medialną pod katem optymalnego oddziaływania na odbiorców. Zajmujemy się też projektowaniem ekspozycji targowych. Kładłam na to nacisk kilka lat temu i nadal mam kontakt z ludźmi, którzy wykonują stoiska na nasze zamówienie. Moją prawdziwą pasją jest tworzenie filmów reklamowych. Lubię to i na tym chcę się skupić.
– Takich jak kampania promocyjna dla Arm’s Reach?
Ava była zaskoczona, że Zack tyle o niej wie. Tamten projekt miał pomóc Jennie, która projektowała bioniczne protezy ramion.
– Coś takiego mam na myśli. Są to raczej krótkie filmy dokumentalne niż klasyczna reklama. Myślę o zatrudnieniu większej liczby pracowników i skoncentrowaniu się na kampaniach społecznych, oczywiście po rozwiązaniu problemu z hejterami.
– Ile takich projektów prowadziłaś?
– Sześć czy siedem w ciągu ostatniego roku. – Policzyła w myślach. – Może piętnaście w ciągu trzech lat.
– Powinniśmy zamówić kolację. – Postukał palcami w biurko. – Coś na wynos czy pójdziemy do restauracji?
Ava nagle zdała sobie sprawę, że od dłuższego czasu zatruwało ją kwaśne ciężkie uczucie, jakby lęk i frustracja, spychane na co dzień gdzieś w podświadomość, fizycznie ją przygniatały. Kamień, który leżał jej na żołądku.
Jednak przy Zacku zupełnie o nim zapomniała, gdzieś zniknął. Pojawiły się zupełnie inne emocje, to zrozumiałe, ale ustąpiło poczucie zagrożenia. Motylki w brzuchu są stanowczo przyjemniejsze.
Co nie znaczy, że chce siedzieć z Zackiem w jego biurze, gdy w całym wieżowcu panuje cisza i ciemność.
– Chodźmy do lokalu.
– Jakieś preferencje? Steki, kuchnia włoska, japońska czy wegetariańska?
– Jadam wszystko. Zaskocz mnie.
– Amelio? – zawołał do interkomu. – Jesteś tam?
– Właśnie wychodzę – odparła asystentka.
– Zrób dla mnie coś jeszcze. Zarezerwuj kolację dla dwojga, najlepiej gdzieś w pobliżu, w spokojnym miejscu, gdzie można pogadać.
– Zobaczę, co da się zrobić.
– Dzięki. – Rozłączył się. – A ty? – Spojrzał na Avę. – Nie musisz odwołać wieczornej randki?
O mało nie parsknęła śmiechem. Miała w planach powrót do biura w Gilchrist House i godzinkę pracy nad najnowszą prezentacją, potem taksówką wróciłaby do domu. Może zjadłaby jogurt, jakieś owoce i trochę się przespała.
Zack podejrzewał, że spędza wieczory na tańcach, hulankach i swawolach. Byłoby miło, ale nie miała siły kłamać.
– Zero planów – przyznała.
– Świetnie – odparł z niekłamaną satysfakcją.
Odebrała to niemal jak pieszczotę. Poczuła w sobie milion małych fajerwerków. Musujące podniecenie.
Chemia między nimi jest jak zwykle wybuchowa. Te nieszczęsne endorfiny. Znikną i poczuje się gorzej.
Dziś wieczorem Zack i tak jej nie odstąpi, więc co u licha. Równie dobrze może sobie pofolgować.

Zostań ze mną – Carol Marinelli
– Co oni z tobą zrobili?
Prawie trzydzieści lat temu sześcioletni Galen Pallas usłyszał w głosie swojej babci zmęczenie, gdy wszedł do domu położonego na wzgórzach greckiej wyspy Anapliro.
Czarne włosy Galena były posklejane błotem, ubrania podarte, a na twarzy miał siniaki, więc było jasne, że znów wpakował się w tarapaty…
Znów też wyglądało na to, że była to jego wina.
– Galen! – Babcia nie była zachwycona, gdy się dowiedziała, dlaczego chłopcy znów zebrali się, żeby mu dołożyć, i winą obarczała Galena. – Nie mówi się nauczycielce, że przez wakacje zrobiła się większa.
– Ale ona mi tak powiedziała… – Galen zmarszczył brwi. To była pierwsza rzecz, jaką każdy mu mówił!
Babcia odwróciła się od pieca i rozłożyła ręce.
– Chodzi mi o to, że nie należy komentować czyjegoś rozmiaru… – Babcia podniosła wzrok, szukając wsparcia w niebiosach, i odmówiła modlitwę po nosem. – Jestem już na to za stara…
– Zresztą im nic nie mówiłem – zauważył. – Tylko nauczycielce.
– Chłopcy już tacy są, a ty ich sprowokowałeś. Zaufaj mi – naciskała babcia. – Czasem lepiej jest nic nie mówić, a nawet skłamać. Pierwsza myśl nie zawsze jest tą właściwą. Obrażasz ludzi, Galen…
Babcia nakryła do stołu i podała kolację. Choć Galen zamknął oczy, gdy odmawiali modlitwę, myślami był gdzie indziej.
– Nigdy nikogo bym nie kopnął, nie opluł ani nie wyzwał, nieważne, jak bardzo by mnie obrazili – powiedział w końcu.
A oni obrażali go niemal codziennie! Nazywali robotem przez jego powściągliwy sposób bycia. Śmiali się z niego, bo mieszkał na wzgórzach razem z szaloną babcią, jak ją nazywali. To prawda, była ekscentryczna, płakała w kościele, a czasem i na ulicy. Galen wiedział, że odchodziła od zmysłów z powodu żałoby po stracie rodziny. Jego dziadek umarł, zanim Galen się urodził, a gdy miał dwa lata, jego rodzice zginęli w wypadku, w którym też brał udział.
Został sam z babcią, która musiała go wychowywać, a nie było to łatwym zadaniem – jak mu często powtarzała.
– Jesteś inny, Galen…
Patrzył, jak szklanka z wodą drży w jej dłoni, i był nieszczęśliwy, że przysparza jej tyle kłopotów.
– Zawsze najpierw pomyśl, zanim coś powiesz. Przecież chcesz być taki jak wszyscy, prawda?
Jako dziecko, a potem nastolatek, Galen po prostu nie potrafił.
Ale jako dorosły mężczyzna…
Jego niesamowity umysł wkrótce okazał się bardzo pożądany i świat szybko uznał, że będzie mądrzej i korzystniej dostosować się do niego.

– Galen… – Asystentka postawiła na jego biurku kubek z kawą, co jednak pozostało niezauważone, ponieważ był całkowicie pochłonięty pracą. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale Costa ciągle wydzwania. Twierdzi, że mieliście się spotkać z Leo na kolacji w V’s.
Restauracja znajdowała się naprzeciwko głównej siedziby jego firmy w Kolonaki, bardzo drogiej dzielnicy Aten. Razem z Costą kupili niegdyś zrujnowany budynek, w którym teraz pracowali, choć zajmowali się zupełnie różnymi działkami. Costa pracował w nieruchomościach, natomiast pasją Galena była technologia. I teraz był naprawdę zajęty.
– Nie – odparł. – Powiedziałem mu, że nie dam rady.
– Jasne.
– Kristina! – zawołał za nią. – Czy dzwonili rano z domu opieki w sprawie planu zabiegów?
– Tak. – Skinęła głową. – Wszystko jest w raporcie.
– Właśnie widzę. – Galen odetchnął. Gdyby chodziło o babcię, pojechałby choćby zaraz. Nalegał jednak, żeby mu nie przeszkadzać, a z domu opieki dzwonili bardzo często. – Daj mi znać, gdyby dzwonili w sprawie zabiegów.
– W porządku.
Usłyszał lekkie znużenie w jej głosie, co mu przypomniało, że była w zaawansowanej ciąży.
– Może idź do domu? – zasugerował.
– Nie potrzebuję specjalnych względów.
– Nic z tych rzeczy. Czeka nas pracowity weekend i chcę, żebyś była w formie.
Galen był po wieloma względami genialny… matematycznie, technicznie, finansowo… Jeśli chodzi o wygląd, był bardzo przystojnym, postawnym, mężczyzną o orzechowych oczach i pięknym ciele. Jego gęste, czarne włosy były idealnie przystrzyżone – gdy tylko znalazł na to czas. Nawet jak na ateńskie standardy jego strój odznaczał się nienaganną elegancją. Choć moda go tak naprawdę nie interesowała. Jego umysł zaprzątały ważniejsze sprawy.
Liczby. Jedzenie. Seks. Albo liczby. Seks. Jedzenie.
Głównie jednak liczby.
Wykresy.
Kody.
Programowanie…
Galen nie zauważył, że wokół jego przeszklonego biura gasły światła – kazał przyciemnić szyby. Nie zwrócił uwagi na ekipę sprzątającą – wiedzieli, żeby nie wchodzić do jego gabinetu, gdy jest pogrążony w pracy.
Wokół świata Galena orbitowało wiele satelitów: dział prawny, administracja, social media, obsługa techniczna… Lista ciągnęła się w nieskończoność, ale Galen nienawidził zamieszania, jakie tworzyły, więc zazwyczaj pozostawały poza jego kręgiem zainteresowania.
Na miejscu jednak, poza deweloperami, analitykami i programistami działała mała i bardzo ważna armia, która pracowała całymi dniami – z jednym leniwym wyjątkiem – aby Galen i jego zespół mogli w pełni zająć się technologiami.
Zmarszczył brwi, słysząc szybkie pukanie do drzwi, nie oderwał się jednak od pracy, dopóki nie usłyszał swojego imienia.
– Galen.
– O co chodzi? – westchnął, widząc Costę. – Mówiłem już, że nie uda mi się dotrzeć… – Choć, prawdę mówiąc, był już trochę głodny. – Może szybka kolacja?
– Już prawie północ, Galen.
– Och! – Już dawno stracił poczucie czasu.
V’s generalnie nie sprzedawało jedzenia na wynos, jednak zawsze istniały jakieś wyjątki i Costa podał mu pudełko.
– Proszę.
– Dzięki.
Szef kuchni prawdopodobnie rozpłakałby się, widząc, jak starannie przyrządzona jagnięcina skropiona jego popisowym sosem razem z młodymi ziemniakami i chrupką sałatą została zawinięta w pitę.
– Jak sprawy? – spytał Costa.
– Chcesz długą czy krótką odpowiedź? – spytał Galen, świadomy, że ludzie zwykle tracili zainteresowanie, gdy zaczynał mówić o pracy.
– Nie zrozumiem ani jednej, ani drugiej – przyznał Costa. – Tendencje…
– Wstępne ICO poszło bardzo dobrze.
– Nie mam pojęcia, o czym mówisz – uśmiechnął się Costa.
– Pozyskiwanie środków. Choć wciąż jest…
Zauważył, że Costa się odwrócił, więc wziął spory kęs pity, ale wtedy zauważył, że przyjaciel wyciągnął z torby butelkę szampana i dwa kieliszki.
– Co to? – spytał Galen, przełykając pospiesznie, podczas gdy Costa otworzył butelkę. – Zamierzasz wyznać mi miłość? – zażartował. – W takim wypadku to będzie musiało poczekać, bo muszę się teraz skupić na pracy…
– Mam wieści, Galen – odparł Costa, podając mu kieliszek.
– W porządku…
– Dobre wieści – dodał, najwyraźniej sugerując mu, jak ma zareagować. – Mary i ja pobieramy się.
– Mary? – Galen zmarszczył brwi. Prawdę mówiąc, nie nadążał za jego życiem uczuciowym, ale Mary najwyraźniej była jego ostatnią dziewczyną. – To coś poważnego? – upewnił się. – Przecież dopiero co się poznaliście…
Był nieco zmieszany. Nie miało to nic wspólnego z jego poglądami na temat związków i małżeństwa, a raczej z faktem, że Costa nie był typem monogamisty. Jednak choć Galen nie mógł się doczekać, żeby wrócić do pracy, to rzeczywiście były dobre wieści, zapanował więc nad zniecierpliwieniem i podniósł kieliszek.
– Yamas…
– Yamas – odparł Costa, dołączając do toastu, po czym odstawił kieliszek. – Chciałbym, żebyś był moim koumbaros, Galenie.
– Ja? – Costa prosił, żeby został jego świadkiem. – Czy to nie oznacza, że będę musiał wygłosić przemowę i…
– Zgadza się. – Skinął głową. – Przemowy, tańce, spędzanie czasu wśród ludzi i wszystko, czego nienawidzisz… – uśmiechnął się. – Posłuchaj, znamy się od zawsze… To musisz być ty.
– Cóż… – Galen zamrugał. – Dziękuję. – Był jednocześnie oszołomiony i wzruszony, choć nie był pewien, czy nie został w coś wrobiony. W końcu chodziło o Costę! – No więc – zaczął, przypominając sobie wszystko, co wiedział na temat przyszłej panny młodej – Mary jest Brytyjką?
– Zgadza się.
– I tam zamierzacie się pobrać?
– To jeszcze nie zostało postanowione… – Costa bawił się korkiem od szampana. – Mam nadzieję, że ślub odbędzie się w moim hotelu w Londynie. – Costa był bardzo skryty wobec większości ludzi, jednak do Galena miał pełne zaufanie. – Ojciec Mary siedzi tam w więzieniu. Staram się załatwić mu przepustkę, żeby zrobić jej niespodziankę.
– Mam bardzo dobrego prawnika w Wielkiej Brytanii… – zaproponował Galen.
– Już się do niego zwróciłem – przyznał Costa. – W każdym razie zamierzamy się tam pobrać i spędzić trochę czasu z jej ojcem, a potem wrócić do Anapliro i tu urządzić wesele.
Galen poczuł ucisk w żołądku na samo wspomnienie wyspy. Opuścił ją jako nastolatek i oczywiście wracał tam czasem, żeby odwiedzić babcię, która teraz mieszkała w domu opieki niedaleko stąd, więc tak naprawdę nie był tam już od dawna. Nie czuł ani potrzeby, ani chęci powrotu na Anapliro. Tak naprawdę nienawidził tego miejsca.
Musiał jednak w końcu zająć się rodzinnym domem, który z pewnością popadał w ruinę. Było to jedno z zadań, które wciąż odkładał, ale to wesele mogło być dobrą okazją, żeby w końcu się za to zabrać.
– Wielkie wesele w Anapliro – powiedział Galen, starając się skupić na rozmowie, planach ślubnych i wszystkim tym, co go w ogóle nie interesowało. Jednak gdy chodziło o przyjaciół, potrafił słuchać.
– Nie – poprawił go Costa. – Bez ojca Mary to nie byłoby w porządku, ograniczyłem więc przyjęcie do dwunastu osób, wliczając w to nas… – Wskazał na Galena.
– I pannę młodą – dodał Galen.
– W rzeczy samej. Będzie też Leo i Deacon, oczywiście Yolanda… – matka Costy – oraz twoja osoba towarzysząca.
– Nie zamierzam nikogo zapraszać – odparł Galen, choć Costa go nie słuchał.
Nie mógł uwierzyć, że siedzą tu razem, dyskutując o ślubie Costy. Obaj mężczyźni byli zdeklarowanymi kawalerami, choć na zupełnie innych zasadach. Costa ciągle się z kimś umawiał i prosił asystentkę Galena o dokonywanie rezerwacji i wysyłanie kwiatów, gdy sprawy zaczynały się układać nie po jego myśli. A jeśli chodzi o Galena… Cóż, kwiaty nie były konieczne, gdy sprawy ograniczały się jedynie do seksu i choć mogło się to wydawać wyrachowane, ani Galen, ani jego partnerki nie dbały o zdanie innych.
Telefon Galena zaczął dzwonić.
– Myślałem, że wszystkie połączenia przekierowałeś do Kristiny. – Costa zmarszczył czoło. – Cały wieczór próbowałem się do ciebie dodzwonić…
Galen nie odpowiedział, odczytując wiadomość od jednej z partnerek.
„Spotkanie?”
Odpowiedział szybko:
„Teraz nie mogę.”
Dodał na końcu smutnego emotikona i po chwili w odpowiedzi otrzymał takiego samego.
Jego życie seksualne było cudownie nieskomplikowane.
Teraz jednak skupił się z powrotem na Coście, który najwyraźniej miał już wszystko zaplanowane.
– Z pewnością obrażę wiele osób, organizując tak małe wesele – przyznał – jednak potem urządzimy dla wszystkich wielką imprezę na wyspie…
– Pias to avgo kai kourefto. – Galen wzruszył ramionami. Oznaczało to mniej więcej tyle, co sytuację bez wyjścia, w której znalazł się Costa. – To nie twoje zadanie, żeby wszystkich zadowolić. Zresztą na Anapliro to będzie niemożliwe.
– Cóż, to prawda, będę musiał jakoś udobruchać miejscowych, skoro w przeciwieństwie do ciebie nie zerwałem wszystkich kontaktów. – Costa zaprojektował i sfinansował tam luksusowy kompleks wypoczynkowy. Niegdyś biedna i podupadająca wyspa stała się teraz miejscem, w którym odpoczywali najbogatsi. – Nie widziałeś jeszcze mojego hotelu.
– Wiem – odparł Galen. Costa od dawna naciskał, żeby się tam wybrał, ale zawsze udawało mu się od tego wykręcić. To prawda, od dawna odkładał wyprawę na Anapliro i oczywiście nie zamierzał przegapić ślubu Costy tylko dlatego, że nienawidził tego miejsca.
– Kiedy planujesz zorganizować wesele? – spytał. – Dopilnuję, żeby przesunąć wszystko, co mam w tym terminie zaplanowane.
– Galen – zaczął Costa, stukając lekko korkiem o blat biurka – wesele jest w sobotę.
– Słucham? – Galen już dawno się nauczył, żeby nie mówić tego, co mu od razu przychodzi na myśl, i tylko pokręcił głową. – To niemożliwe!
– Wręcz przeciwnie – odparł Costa. – Jutro lecimy do Londynu, ślub jest następnego ranka, a wieczorem lecimy na Anapliro. – Costa zaczerpnął powietrza. – Wiem, że to na ostatnią chwilę…
Ostatnią chwilę?
Nie było możliwości, żeby Galen mógł tam być. W sobotę miał bardzo ważne spotkanie, musiał też dopilnować najnowszych aktualizacji systemu. Każdą godzinę miał starannie zaplanowaną.
Nawet seks musiał poczekać!
Choć Galen nie mógł się spodziewać nagłych planów Costy, ten był jak najbardziej świadomy, jak ważne były dla Galena najbliższe dni.
– Galen – odezwał się Costa – wiem, że to dla ciebie nie najlepszy czas, ale musisz mi uwierzyć, że mam powody, by żenić się właśnie teraz i tak szybko, i nie jest to, o czym myślisz. Mary nie jest w ciąży.
– Dlaczego miałbym o tym myśleć?
Costa się roześmiał, sięgnął po kieliszek i westchnął.
– Sporo się dzieje…
Galen zmarszczył brwi, słysząc nagłą powagę w głosie przyjaciela.
– To poważne sprawy, ale naprawdę nie mogę o tym mówić.
– W porządku. – Galen nigdy nie był wścibski. Dramaty i plotki działały mu na nerwy i nigdy się w nie nie angażował.
– Naprawdę zależy mi na twojej obecności.
Galen z wielu powodów nie mógł wziąć udziału, a jednak… Znali się z Costą od tak dawna. I z Leo Aratim.
Choć wszyscy teraz odnosili sukcesy, nie zawsze tak było. Łączyła ich przeszłość, którą tylko ci pochodzący z Anapliro mogli zrozumieć.
Poddaj się lub cierp – tak brzmiało niepisane motto tej wyspy.
Wszyscy trzej, każdy na swój sposób, sprzeciwili się temu pierwszemu i przetrwali to drugie. Jeśli nie byłeś jednym z popularnych dzieciaków lub prześladowców, jeśli w jakikolwiek sposób byłeś inny… twoje życie przypominało piekło.
Ojciec Costy odszedł, gdy Yolanda zachorowała. Jego rodzice byli pierwszymi rozwodnikami na wyspie.
Leo naprawdę wiele przeszedł – z powodu tego, że był drobny, ale przede wszystkim ze względu na jego delikatny charakter i sposób bycia.
A Galen, cóż…
– Wiesz, że będę… – powiedział Galen. – Zaraz napiszę do Kristiny… wszystko ustalę… – przerwał. Zwykle nie wahał się i zasypywał asystentkę wiadomościami o dowolnej porze dnia i nocy, jednak wbrew pozorom miał na względzie fakt, że zbliżał się termin jej porodu.
– Wszystko załatwione. – Costa machnął ręką. – Loty i tak dalej. Noclegi w Londynie zarezerwowane, a na Anapliro masz najlepszy apartament. Jest naprawdę wspaniały, najlepszy w całym kompleksie hotelowym.
– Czy nie powinien więc być przeznaczony dla pary młodej?
– Moja willa jest lepsza. – Costa uśmiechnął się i dolał Galenowi szampana.
– Ależ oczywiście.
– Leo i Deacon zatrzymają się w apartamencie dla nowożeńców.
– Jestem pewien, że to docenią.
– A może zostaniesz na parę dni?
– Nie zamierzam uczestniczyć w waszym miesiącu miodowym, Costa.
– A ja cię nie zapraszam, ale minęły lata, odkąd wyjechałeś i…
– Nie mam powodów, żeby tam wracać – przerwał mu Galen. – Twój ślub to wyjątek.
Niestety wyjątkowo niedogodny.
Zaraz po wyjściu Costy Galen zaczął rozsyłać pospieszne wiadomości do Joe i zespołu deweloperów, nakazując im, by natychmiast się tu zjawili. Pomimo późnej pory wysłał też krótką wiadomość do Kristiny, prosząc, by się spakowała i wysłała informacje do hotelu w Londynie i kurortu na wyspie, żeby byli przygotowani na jego przyjazd.
Poza tym w odniesieniu do Anapliro…
„Upewnij się, żeby był dobry dostęp do internetu!”
Costa twierdził, że kurort był wspaniały i niezwykle luksusowy, ale w końcu Galen tam dorastał. Było to wtedy bardzo ubogie miejsce.
Merda! Zaplanowane na sobotę ogłoszenie było nie tylko ważne, ale przygotowane z myślą o wywarciu jak największego wrażenia.
Wszystko wzięto pod uwagę…
Z wyjątkiem tego cholernego ślubu!

Roula Drakos była raczej pewna, że ma najlepsze biuro na świecie.
Cóż, może to nie było do końca jej biuro, ale często podczas pracy patrzyła na bezkresny nieboskłon stapiający się w oddali z Morzem Egejskim. Pracowała w kurorcie od pięciu lat i piękno tutejszej przyrody wciąż ją zachwycało.
Dziś jednak nie miała czasu na choćby chwilę przerwy.
Ruszyła w stronę recepcji i do prawdziwego miejsca pracy. Siadając za biurkiem po raz pierwszy od przybycia do pracy, Roula Drakos, menedżerka obsługi gości, sprawdziła listę rzeczy do zrobienia. Odgarnęła z twarzy rudy lok, sięgnęła po kostkę ulubionej czarnej czekolady i zaczęła przeglądać listę wymagań poszczególnych gości, by się upewnić, że wszystko zostało załatwione. Nagle uśmiechnęła się, widząc imię dawnego przyjaciela.
Galen Pallas wraz z osobą towarzyszącą.
Wśród gościu na wyspie Anapliro rzadko można było spotkać znajomą twarz. Choć miejscowi często wracali na wyspę, mało kto mógł sobie pozwolić na pobyt w tym hotelu.
Leo Arati był znanym projektantem mody i bywał tu regularnie, ale Galen…
Nie.
Wiedziała, że przyjaźnił się z właścicielem, Costą, ale Roula nie widziała go od… Zamyśliła się… Od dziewiętnastu lat.
Cóż, tak naprawdę nie byli przyjaciółmi. Galen był parę lat starszy, ale zawsze był dla niej bardzo miły.
Wtedy nazywała się jeszcze Roula Kyrios.

Zagadki przeszłości – Kali Anthony
– Nie masz pojęcia, o czym mówisz, Moretti.
Męski głos w słuchawce brzmiał groźnie, ale nieszczerze. Stefano wychwytywał każdy niuans: wyższy niż normalnie ton, subtelne drżenie. Jego rozmówca, jeszcze jeden bezwartościowy członek arystokracji Lasserno, rzeczywiście miał powód do zmartwienia. Był kolejnym złodziejem okradającym własny kraj, którego Stefano miał zamiar wyrwać z korzeniami, jak chwast. Stefano rozparł się w antycznym skórzanym fotelu, który skrzypiał pod jego ciężarem. Wszyscy najpierw się wypierali. I jak do tej pory, wszyscy w końcu wyznawali prawdę. Kłamcy. Co do jednego. Wszystkich ich doprowadzi do upadku, jeśli nie dadzą mu tego, czego żądał. O upadaniu na samo dno wiedział wszystko. Stefano Moretti, hrabia Varno, były prywatny sekretarz księcia Lasserno, Alessia Arcuriego, poległ na końcu drogi wybrukowanej dobrymi intencji miesiąc temu. Z jego popiołów powstał mężczyzna o sercu z kamienia twardszego niż diamenty.
– Przywykłem, by zwracano się do mnie Wasza Ekscelencjo, ale nie będę się obrażał.
Stefano zdawał sobie sprawę, że wiadomość o jego upadku przestała już być tajemnicą poliszynela. Ci, których ścigał, nabrali odwagi. Wziął głęboki, uspokajający oddech. Nie miał czasu na rozmyślania, musiał wykonać swoje zadanie. Sam je sobie wyznaczył, co nie umniejszało jego wagi. Choć nie liczył na przebaczenie, i sam sobie nie zamierzał nigdy wybaczyć tego, co zrobił, pragnął chociaż zapewnić bezpieczeństwo swojemu rodzeństwu. Donoszenie prasie o prywatnych poczynaniach monarchy zawsze kończyło się źle, zwłaszcza dla osobistego sekretarza danego monarchy, jego zaufanego powiernika i najlepszego przyjaciela. Nieważne, że Stefanem kierowały szlachetne pobudki. Gdy Alessio zasiadł na tronie po abdykacji swego niesławnego, znanego z wybryków ojca, w Lasserno zapanował strach i niepewność. Stefano zasugerował jedynie, by wykorzystali prasę do zdystansowania syna od ojca i przedstawienia go jako normalnego, godnego zaufania człowieka. Gdy Alessio odmówił, Stefano wziął sprawy w swoje ręce. Do prasy dostały się kontrolowane przecieki dotyczące sekretnych wizyt Alessia w szpitalu dla dzieci, tajnym sponsorowaniu jadłodajni dla ubogich i innych szlachetnych przedsięwzięć. Niestety Stefano nie wziął pod uwagę, że bestia może wymknąć się spod kontroli. Prasa nie zadowoliła się rzucanymi jej okruchami informacji. Rozpętali nagonkę na księcia i śledzili go dzień i noc. W rezultacie Alessio prawie stracił Hannah, niegdyś autorkę jego portretu, dziś ukochaną księżniczkę. Na szczęście wszystko skończyło się dobrze, para pobrała się i oczekiwała następcy tronu. I choć wydawało się, że działania Stefana nie wyrządziły trwałej szkody, musiał ponieść karę.
– Pozwól, że przypomnę ci, o co mi chodzi. – Stefano porzucił pojednawczy ton i pozwolił, by do jego słów wkradł się cień pogardy.
– Diament. Dziesięciokaratowy. Z kompletu Arcuri. Brzmi znajomo? Nie wątpię, że pamiętasz, skoro pan Giannotti donosi, że ktoś wyglądający dokładnie tak jak ty próbował mu go sprzedać tydzień temu. Choć to człowiek o wątpliwej reputacji, niewątpliwie zna się na szlachetnych kamieniach. A gdy zdał sobie sprawę, że pokazano mu klejnot królewski, natychmiast do mnie zadzwonił.
Cisza. Zawsze milkli, gdy przekonywali się, jak daleko nadal sięgały jego wpływy. Nie mógł sobie pozwolić na porażkę, od tego zależała przyszłość jego brata i siostry. Rodzina Morettich była nierozerwalnie związana z tronem, od pokoleń. A on sprzeniewierzył się kilkusetletniej służbie przez swe nieodpowiedzialne działania. Nie chciał, by jego rodzeństwo na zawsze utknęło w złotej klatce Lasserno, wzgardzone i zhańbione. Obiecał, że umożliwi im wyzwolenie się z obowiązków wobec tronu, by mogli rozpocząć nowe życie. Zamierzał dotrzymać słowa, zanim dosięgnie ich jego infamia. Plotki zataczały coraz szersze kręgi, niektórzy już zaczynali się odwracać od rodziny Morettich.
– Wydaje ci się, że jesteś cwany – zachrypiał głos w słuchawce – ale nikt nie wierzy, że wziąłeś urlop, by wyremontować rodzinny zamek.
Tak brzmiała oficjalna wersja wydarzeń, usprawiedliwiająca nagłe zniknięcie Stefana. Dawny najlepszy przyjaciel i pracodawca zdobył się na ten szlachetny gest i zgodził się nie wyjawić prawdy. Stefano uważał, że nie zasługuje na ten akt łaski.
– Nie obchodzi mnie, co myślą ludzie – warknął, z trudem powściągając trawiącą go wściekłość. Cierpliwości, zganił się w myślach. Po pierwsze, musiał odzyskać klejnoty, których ojciec Alessia pozbył się tuż przed abdykacją, jakby były nic niewartymi świecidełkami. Po drugie… Druga część jego planu okazała się o wiele trudniejsza do przeprowadzenia, niektórzy mogliby nawet stwierdzić, że była niewykonalna…
– Rzemieślnicy, którzy zjeżdżają się zewsząd, by zaproponować mi swoje usługi przy remoncie zamku, zadają kłam plotkom.
Praca dla Alessia nie pozwalała Stefanowi na opuszczenie stolicy, a jego młodsze rodzeństwo, zajęte realizacją własnych marzeń, nie zauważało pękających ścian i psujących się instalacji. Od śmierci ojca cztery lata wcześniej ciężar utrzymania zamku spoczął na barkach Stefana. Może i okrył nazwisko Morettich hańbą, ale mógł jeszcze uratować rodzinny zamek, który wieńczył wzgórza północnej prowincji Lasserno od pięciuset lat. Stefano nadal był hrabią, nawet jeśli nie zasługiwał już na swój tytuł.
– Doszły mnie słuchy, że masz jeszcze inne problemy – rzucił podły typ, by odzyskać przewagę, która raptownie wymknęła mu się z rąk.
Trafił celnie. Stefano przymknął oczy. Celine. Czymże była jeszcze jedna strzała w jego krwawiącym sercu? Zapewne to ona rozpuściła plotki, bo Alessio nigdy by go nie wydał, co do tego Stefano nie miał żadnych wątpliwości. Gdy postanowił zachować się honorowo i zrezygnował ze swej pozycji, miał nadzieję, że Celine okaże mu zrozumienie. Od pięciu lat stanowili parę, od trzech lat byli zaręczeni i planowali wspólną przyszłość. Celine, arystokratka z Lasserno, wyznała mu miłość już na samym początku ich związku, i wydawała się zachwycona, gdy jej się oświadczył. Mieli się pobrać zaraz po koronacji Alessia. Jednak rzuciła go zaraz po tym, jak odszedł z dworu Alessia i powrócił do Varno. Słowa, którymi go pożegnała, nadal rozbrzmiewały mu w uszach.
– Jesteś nikim, Stefano, jeśli nie pracujesz dla następcy tronu.
Przez tyle lat zapewniała go, że zasługiwał na coś więcej niż rola sekretarza, podburzała, by poprosił o awans, jakby tytuł hrabiego Varno nic w jej oczach nie znaczył. Nie przejmował się jej sugestiami, zajęty wspieraniem przyjaciela po abdykacji króla, który pogrążył królestwo w finansowym chaosie. Celine miała niestety rację. Utrata pozycji na dworze oznaczała natychmiastowy ostracyzm i pogardliwe odrzucenie. Zdrada smakowała gorzko. Ale Stefano nie był naiwny, wiedział, że informacja była najcenniejszą walutą, a wieść o jego upadku nakręciła spiralę okrutnych plotek. Celine postanowiła się bronić przed pójściem na dno razem ze Stefanem i zdystansowała się od narzeczonego. Sam zdradził swego najlepszego przyjaciela, więc nie miał prawa oceniać Celine. Słusznie zrobiła, zostawiając go. Nie zasługiwał na przebaczenie. Na co komu zhańbiony zdrajca? Odchodząc, zabiła w nim resztki nadziei na jakąkolwiek przyszłość. Stefano zacisnął palce tak mocno, że prawie zgniótł telefon.
– Skoro masz taki dobry słuch, to zapewne słyszysz już, jak się zbliżam? Nie uciekniesz mi, nie łudź się. – Stefano musiał dopiąć swego, by móc nadal chodzić z wysoko uniesioną głową, nie był gotów zrezygnować z tych resztek godności, jakie mu pozostały.
– Nie masz żadnych dowodów oprócz słów przestępcy. – Tamten jeszcze się bronił.
– Mam nagrania z kamer przemysłowych i pisemne oświadczenie signora Giannottiego. To powinno wystarczyć.
W słuchawce zapadła pełna napięcia cisza.
– Jego Wysokość sam mi go dał.
W końcu, pomyślał z pogardą Stefano. Najpierw kłamstwa, potem targowanie się. Wszyscy zachowywali się tak samo. Trzecia faza to złość. Stefano nie mógł się doczekać ostatecznej konfrontacji.
– Być może, ale obecny władca oczekuje, że oddasz klejnot. To skarb narodowy, nie prywatna własność. – Stefano starał się nie uciekać myślami do swej niepewnej przyszłości. Nieotwarte listy na biurku i nieodebrane połączenia telefoniczne nie zwiastowały niczego dobrego. Tym bardziej musiał się skupić na swoim zadaniu. Dość miał żałosnych jęków złoczyńców, którzy nie potrafili przyznać się do winy, wyrazić skruchy i z godnością przyjąć konsekwencji swych podłości.
– Oddasz diament księciu i o wszystkim zapomnimy. – Stefano nie miał prawa składać takich obietnic, ale nie dbał o to. Musiał odzyskać diament, tylko to się liczyło.
– A jeśli nie, dopadnę cię, spadnę na ciebie jak lawina i zgniotę jak robaka. Zostanie tylko mokra plama.
– To… może potrwać.
Nareszcie. Drań skapitulował. Był słaby, jak oni wszyscy. Bez kręgosłupa. Dzięki roli obrońcy korony, jaką od stuleci piastowała jego rodzina, i która często mu ciążyła, Stefano potrafił odróżnić dobro od zła. Powinien był bronić swoich przekonań do końca, skonfrontować się z Alessiem, zamiast popełnić ten brzemienny w skutkach błąd, jakim okazało się wejście w układ z prasą za plecami księcia.
– Znaj moją hojność, dam ci dwa dni. Ale pamiętaj: widzę i słyszę wszystko. Nie ma jubilera, pasera ani złodzieja w Europie, który by nie wiedział, że skradziono diament królewski. Wszyscy oni, na moją prośbę, szukają go. Masz dwa dni.
Zakończył rozmowę i rzucił telefon na blat biurka. Po każdej rozmowie z jednym z tych głupców czuł się zbrukany. Może sam nie był kryształowy, ale nigdy nie zniżył się do kradzieży dziedzictwa narodowego. Stefano wstał i podszedł do okna. Na zewnątrz zalegał śnieg, zima nie chciała odpuścić, choć dawno już powinna nadejść wiosna. Na szczęście odesłał pracowników do domu kilka dni wcześniej, bo prognozy pogody zapowiadały kolejną śnieżycę. Ogrzewanie w zamku szwankowało ostatnio, więc w większości zamkowych komnat panował okrutny chłód. Pracownicy nie powinni cierpieć przez niego. Martwili się o niego, ale zapewnił ich, że sobie poradzi. I tak korzystał zaledwie z kilku pomieszczeń. Fakt, że niespodziewanie długa zima odcięła go od reszty Lasserno, nie miał większego znaczenia. Zgodził się na wygnanie, gdy przyznał się do zdrady, złożył wymówienie i powrócił po trzech latach nieobecności do Varno. Musiał uratować przed ostracyzmem siostrę i brata, a wyglądanie przez okno nie popychało spraw naprzód.
Alessio wrócił za biurko i zerknął znad komputera na półpełną butelkę grappy – swego jedynego kompana podczas długich, zimowych dni w zamku. Nalał sobie porządną porcję rozgrzewającego alkoholu do szklanki i wziął porządny łyk. Poczuł pieczenie w żołądku, ciepło dodało mu sił na kilka godzin wytężonej pracy nad drugą częścią jego planu.
„Jeśli uda ci się odnaleźć Serce Lasserno, dam ci wszystko, o co poprosisz” – obiecał mu książę. Wtedy, z pychą, która zwiastowała późniejszy upadek, Stefano zażartował, że wystarczy stanowisko premiera. Obaj byli wtedy młodzi i naiwni, marzyli o wielkich sukcesach, takich jak odnalezienie Serca Lasserno, pierścienia koronnego, zaginionego po tym, jak pod koniec drugiej wojny światowej powierzono go na przechowanie zagranicznemu żołnierzowi. Jeśli Stefano odzyska klejnoty królewskie i odnajdzie pierścień koronny, umocni swą pozycję i będzie mógł wrócić do pałacu z wysoko uniesioną głową. Niestety od zaginięcia pierścienia upłynęło sporo czasu, co działało na jego niekorzyść.
Stefano otworzył dokument przesłany mu mejlem przez prywatnego detektywa. Ile by nie utopił pieniędzy w poszukiwanie australijskiego żołnierza, jedyne co miał, to brzmiące niewiarygodnie imię i nazwisko: Art Cacciatore. Prawdopodobnie ktoś taki nigdy nie istniał, stwierdził ze zniechęceniem Stefano. Zerknął na szklankę z trunkiem, która kusiła zapomnieniem, ale na razie musiał skupić się na swoim zadaniu. Gdy je wykona, obiecał sobie, będzie świętować tak długo, aż opróżni wszystkie butelki zgromadzone w zamkowej piwniczce. Zniecierpliwiony zamknął laptop i przeniósł się na fotel przed marmurowym kominkiem, na którym trzaskał ogień. Czekało go nużące przeszukiwanie rodzinnych dokumentów zapakowanych do zakurzonych pudeł. Wiedział, że jeśli teraz podda się zmęczeniu, frustracji i wyrzutom sumienia, polegnie. Nie zwykł się nad sobą użalać, więc teraz także otrząsnął się z czarnych myśli i usiadł w fotelu. W tej samej chwili rozległ się stłumiony dźwięk pukania kołatką do drzwi. Może złota rączka Bruno w końcu zdecydował się, mimo niesprzyjającej pogody, dotrzymać słowa i ocenić stan sypiącego się centralnego ogrzewania zamku? Stefano wstał i ruszył przez pusty, zimny zamek. Stukanie stawało się coraz głośniejsze, niecierpliwe.
– Idę, idę! – krzyknął po włosku.
Uporał się ze skrzypiącymi zasuwami i otworzył drzwi, wpuszczając do środka podmuch lodowatego powietrza. Na schodach ujrzał kobietę w wielkiej puchowej kurtce przypominającej blado błękitną bezę. Spod ogromnego wełnianego szala i wielkiej czapy z pomponami wystawały złote kosmyki jedwabistych loków, zarumienione policzki i uroczy czerwony nosek. W rękach ściskała wysłużoną torbę i walizkę na kółkach. Rozciągnęła pulchne wargi w szerokim uśmiechu, który rozjaśnił powietrze wokół niej. Pokusa, ocenił. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebował, była złotowłosa pokusa o miodowych oczach i wiśniowych ustach. Turystka, ocenił.
– Nie wpuszczamy turystów – oznajmił po włosku, niezbyt przyjaźnie.
Miodowe oczy otworzyły się szeroko, kobieta cofnęła się o krok i otworzyła usta, jakby miała pisnąć ze strachu. Ale jej oczy błyszczały groźnie…
– Hrabia Moretti? Jego Ekscelencja? Nie mówię po włosku – poinformowała go, zamiast przeprosić za najście.
– Nie wpuszczamy turystów – powtórzył po angielsku, chrapliwie, ale grzeczniej.
– Nie jestem turystką. Nazywam się Lucille Jamieson. – Mówiła z akcentem, który nie brzmiał ani jak brytyjski, ani jak amerykański. Najwyraźniej jednak spodziewała się, że jej nazwisko coś mu wyjaśni.
Rzucił jej pytające spojrzenie.
– Jestem z Australii…
– Czyli turystka – przerwał jej.
– Teraz pracuję w Salzburgu, niecałe czternaście godzin drogi stąd…
– Nie jesteś z Lasserno, więc jesteś turystką. – Skrzyżował ręce na piersi.
Zauważył, że spojrzała na jego napięte bicepsy i zrobiło mu się przyjemnie ciepło. Najwyraźniej grappa zaczynała działać, stwierdził, bo nagle nabrał ochoty, by zdjąć wełniany sweter, który jeszcze chwilę wcześniej wydawał mu się niewystarczającą ochroną przed zamkowym chłodem. Lucille przygryzła pulchną dolną wargę. Iskra przyjemnego ciepła wybuchła w ciele Stefana żywym ogniem.
– Wysłałam list. Nie znalazłam pana adresu mejlowego, zdziwiłam się, bo znam tylko jedyną osobę, która nie ma poczty mejlowej – to mój dziadek. No, ale w końcu pan mieszka w zamku…
W głowie mu się zakręciło od jej miękkiego akcentu. Jedno zrozumiał na pewno – porównała go do swojego dziadka! Zdziwił się, że ta uwaga tak go ubodła, nie sądził, że ma jeszcze ego. Kobieta wyglądała młodo, ale on miał dopiero trzydzieści jeden lat, na pewno nie mógłby być jej dziadkiem! I dlaczego tak się tym przejmował?
– Nie dostałem żadnego listu, panno Jamieson – burknął i natychmiast przypomniał sobie stosik nieotwartej korespondencji na swoim biurku.
– W miasteczku znajdzie pani pensjonat, w którym może się pani zatrzymać – dodał polubownie, bo zaczął padać śnieg i wkrótce wąskie drogi staną się śmiertelnym zagrożeniem dla niedoświadczonych kierowców. Jako dziecko uwielbiał śnieg aż do tej feralnej nocy, gdy Emilia wybiegła za matką udającą się na kolejny bal. Na szczęście znalazł ją w porę. Wtedy zdecydował, że skoro żadne z rodziców nie wykazuje zainteresowania zajęciem się dziećmi, on musi zaopiekować się młodszym rodzeństwem.
– Zarezerwowałam tam pokój, ale nastąpiło jakieś nieporozumienie i jeszcze sprzątają. Właściciel poradził, bym rozejrzała się po okolicy i odwiedziła zamek, skoro i tak po to przyjechałam.
Usta jej drżały, ale spojrzenie pozostało rezolutne. Ani śladu łez. Zauważyłby, bo Celine często stawiała na swoim przy użyciu emocjonalnego szantażu.
– Proszę, mój samochód się zepsuł, musiałam przejść spory kawałek na piechotę. W dodatku zaczął padać śnieg – mówiła, coraz bardziej szczękając zębami.
Stefano doskonale wiedział, czym groziła hipotermia. Zazgrzytał zębami, ale odsunął się, by wpuścić ją do środka. Nie miał wyjścia, nie mógł zatrzasnąć jej drzwi przed nosem.
– Od tego powinnaś była zacząć – bąknął. – Wchodź do środka.
Powoli, jakby nagle opadła z sił, Lucille przeszła przez próg, ciągnąc za sobą bagaże. Zrobiła zaledwie dwa kroki, gdy od walizki odpadło kółko. Potoczyło się z terkotem po marmurowej posadzce. Kobieta zgarbiła się i jęknęła. Coś w złamanym, skamieniałym sercu Stefano drgnęło. Okruch współczucia. Westchnął ciężko i wyciągnął rękę.
– Daj mi to.
Chciał jak najszybciej posadzić ją przy kominku, bo jej urocze usta nabrały niepokojąco sinego koloru. Oczywiście nie zamierzał się gapić na jej usta, po prostu się martwił… Podała mu rączkę walizki, ale torbę przycisnęła do piersi, jakby znajdowały się w niej klejnoty królewskie. Machnął ręką i chwycił walizkę. Tego się nie spodziewał.
– Co ty tam masz? Kamienie? – Uważał się za silnego, regularnie trenował, ale nawet dla niego bagaż złotookiej blondynki stanowił wyzwanie.
– Takie tam, wiesz, krucyfiks, czosnek, drewniane kołki…
Z wrażenia aż upuścił walizkę, która upadła z hukiem na podłogę.