– Co ty, do cholery, wyprawiasz?
Niechlujnie wyglądający chłopak zamrugał, podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał na Maxa przez grube szkła okularów.
Max zauważył klęczącego na ziemi chłopaka już jakiś czas temu, ale postanowił przejechać obok, biorąc go za kłusownika, który potrzebuje kilku bażantów, by wykarmić biedną rodzinę. Nawet w czasach, kiedy Max cieszył się jedzeniem, nie przepadał za bażantami, więc nie robiło mu to różnicy.
Kiedy jednak pokonał już niewielkie wzniesienie w pobliżu wschodniej granicy swojej nowej posiadłości, zauważył dziury w ziemi, łopaty, narzędzia i taczkę. Zdał sobie sprawę, że intruz nie poluje na bażanty, tylko kopie.
– Zadałem ci pytanie! – warknął, zirytowany, że musi nie tylko rozmawiać z innym człowiekiem, ale jeszcze zajmować się cudzymi problemami.
Chłopak miał najdziwniejsze okulary, jakie Max kiedykolwiek widział. Nie miały zauszników, zamiast tego były przywiązane do głowy czerwoną tasiemką zawiązaną na kokardkę. Do tego bardzo powiększały oczy. Właściciel okularów wyglądał, jakby był w tragicznej sytuacji finansowej, więc wcześniejsze przypuszczenia Maxa zdawały się zasadne. W dłoniach chłopaka Max dostrzegł pędzel i kielnię, a za nim, w błotnistej ziemi – ciemny obiekt przypominający garnek. To wszystko było bardzo dziwne i niepożądane. Zwiastowało kłopoty.
– Co robisz na moich ziemiach bez pozwolenia?
– Na pańskich ziemiach?
Chłopiec wcale nie brzmiał jak chłopiec. Max poczuł, jak coś przewraca mu się w żołądku, kiedy zorientował się, że to kobieta. Łatwo było się pomylić, biorąc pod uwagę, że nieznajoma miała na sobie bryczesy i robocze buty. Dziwne buty – jeden czarny, a drugi niezaprzeczalnie brązowy.
– Och, dzień dobry! – przywitała się. – Musi pan być nowym lordem Rivenhallem, prawda?
O wiele łatwiej było traktować nieprzyjemnie mężczyzn niż kobiety. Gdyby Max wcześniej się zorientował, z kim będzie miał do czynienia, nie podjechałby w tę stronę. Z bliska widać było, że jej biodra były szersze niż u mężczyzny, a obszerna lniana koszula, byle jak wsunięta za pasek, zakrywała kształtny biust. Ta kobieta miała ciało godne grzechu, ale niewiele wskazywało na to, by miała chęć na jakieś swawole. W gruncie rzeczy to nawet lepiej. Jego pełne swawoli dni dobiegły końca.
Nosiła brązowy filcowy kapelusz, który ukrywał jej włosy i rysy twarzy. Twarzy, która w tej chwili była pokryta grubą warstwą mokrego piachu. To, czego nie zakrywały duże okrągłe soczewki, przykrywała gruba warstwa brudu. Uśmiechnęła się wesoło i poklepała konia Maxa po pysku, a drugą osłoniła oczy przed blaskiem wschodzącego słońca.
– Jesteśmy sąsiadami, milordzie. Od zeszłego tygodnia próbowałam wpaść do pana z wizytą, ale cały czas był pan niedysponowany. Jestem córką doktora Henry’ego Nithercotta z Hill House. Panna Euphemia Nithercott.
Wyciągnęła dłoń, by ją uścisnął, a on spojrzał na nią, jakby była jadowitą kobrą, zignorował jej przyjazny wyraz twarzy i przybrał maskę zgryźliwości.
– Żywię głęboką niechęć do lekarzy.
– Nie był lekarzem, tylko naukowcem. Wykładał na Cambridge przez trzydzieści pięć lat i specjalizował się w tłumaczeniu tekstów anglosaskich. – Mówiła tak, jakby była przekonana, że wypowiadane przez nią słowa mają znaczenie. Tylko że dla niego nic nie miało znaczenia, a jedyne, czego pragnął, to zostać sam. Wydawało mu się, że przyjazd do posiadłości, oddalonej o wiele mil od innych zamieszkałych terenów, zagwarantuje mu upragnioną samotność. Tymczasem już po dwóch tygodniach od przyjazdu spadło mu na głowę niechciane towarzystwo.
Max wykrzywił usta, dając pannie Euphemii do zrozumienia, że naukowców również niespecjalnie szanuje i patrzył z ulgą, jak kobieta niezręcznie wycofuje dłoń, chowa obie ręce za plecami i przestaje się uśmiechać.
– Był bardzo ceniony w swojej dziedzinie – powiedziała.
Odpowiedź, która nosiłaby choćby niewielkie znamiona zainteresowania, tylko by umożliwiła dalszą bezsensowną paplaninę.
– Panno Nithercott, to jest własność prywatna i nie ma pani prawa tu przebywać, więc proszę opuścić tę ziemię. Natychmiast.
– Właściwie to miałam już odchodzić. Muszę jednak zaznaczyć że mam pozwolenie, by tu przebywać. – Obdarzyła go znaczącym uśmiechem, jakby chciała go zapewnić, że to wszystko jest nieporozumieniem, i znów pogłaskała jego konia. – Rozumiem, że mój widok tak wcześnie rano pana zaniepokoił, milordzie, ale poprzedni właściciel tych ziem, pański stryjek Richard, już lata temu zgodził się, bym kopała przy tych ruinach. Nie wspomniał panu o mnie w listach?
– Nie.
Stryj i ojciec Maxa nie utrzymywali kontaktów przez całe jego życie. Nie było żadnych listów, nie licząc tego jednego, który Max przeczytał już po śmierci krewnego. Stryj wyrażał w nim współczucie dla straty, która dotknęła Maxa, i gorzki żal, że nigdy nie naprawił kontaktów z bratem. Max w tamtym czasie sam ledwo zdawał sobie sprawę, że kogoś stracił. Był zbyt zajęty walką o własne życie, a potem miał jeszcze wiele innych spraw do opłakiwania. Codziennie przeklinał los za to, że nie zabrał również jego.
– Och… Cóż… Lord Richard był zafascynowany wszystkimi moimi znaleziskami i bardzo interesował się historią Rivenhall. Jak pan widzi… – Powiodła szerokim gestem po rozległym terenie wykopalisk – … odkryłam tu wiele istotnych znalezisk archeologicznych. Ludzie żyli na terenach opactwa Rivenhall od co najmniej tysiąca lat, a ja przez ostatnią dekadę stopniowo odkrywałam tutejsze tajemnice. To niezwykle interesujące.
Max rzucił pobieżne spojrzenie na wystające z ziemi skały i kamienie oraz nikłe pozostałości muru. Nic tutaj go nie zainteresowało. Nie żeby się spodziewał czegokolwiek innego, dawno przestał się czymkolwiek interesować.
– Jeśli zechce pan zsiąść, milordzie, z przyjemnością pokażę panu wszystko, co do tej pory odkryłam.
Wolałby sobie wyłupić oczy, odciąć palce u stóp tępymi nożycami albo zwinąć się w kłębek i wrócić do użalania się nad sobą. Nienawidził się za to, ale nie potrafił wyjść z mroku pełnego rozpaczy, w którym tkwił. Kiedy się odezwał, jego głos był bezduszny i pozbawiony emocji:
– Pani zezwolenie na wykopaliska zostało anulowane, panno… Jak tam pani było. Niech pani to zabiera i wynosi się z mojej ziemi. – Poczuł, jak ogarnia go dobrze mu znana beznadzieja. – A jeśli jeszcze raz tu panią przyłapię, poszczuję panią psami!
Powiedziawszy to, pociągnął za wodze, by obrócić konia, a następnie odjechać, jak gdyby nie zasługiwała, by jej poświęcił więcej uwagi. Obiecał sobie, że przy najbliższej okazji kupi psy, na wypadek gdyby sprawdziła jego blef.
– Nie może pan tego zrobić! To miejsce ma ogromne znaczenie historyczne.
Słyszał, jak biegnie do niego, uderzając o ziemię ciężkimi butami. Kiedy go dogoniła, wyczuł bardzo delikatny zapach róż.
– Muszę kontynuować wykopaliska. Nie widzi pan, ile tu jest jeszcze do odkrycia?
Powinien był ją zignorować, ale nie umiał. Szarpnął za wodze, zatrzymał wierzchowca i odwrócił się, by na nią spojrzeć. Natychmiast tego pożałował, gdy zobaczył nadzieję w jej oczach.
– Niech pani wraca do domu, panno Nodcock.
Proszę wrócić do domu, na miłość boską, dodał w duchu.
– Nazywam się Nithercott. – Wzruszyła ramionami, bez urazy, co w pewnym sensie mu nawet zaimponowało, bo był dla niej naprawdę nieprzyjemny, a ona nadal z nim rozmawiała. – Wiem, wiem, trudno się to wymawia. Nithercottowie wywodzą się z Somerset, ale mój tata przeprowadził się do Cambridgeshire, zanim się urodziłam. Jak się okazuje, szczęśliwie dla mnie, bo inaczej nigdy bym się nie natknęła na opactwo Rivenhall. Proszę pozwolić, bym pokazała panu to miejsce. Zapewniam, że jego historia pana zainteresuje.
– Nie sądzę.
– Opactwo pochodzi z piętnastego wieku. – Kobieta wskazała ruiny w oddali. Max wiedział o nich tyle, że to temu miejscu Rivenhall zawdzięczało swoją nazwę. Przeczytał o tym w książce o tutejszej historii, którą znalazł w bibliotece w posiadłości. Zapoznał się z jednym rozdziałem, po czym odrzucił książkę ze złością na bok i wrócił do wpatrywania się w ściany i dalszego użalania się nad sobą. Jego siostra była przekonana, że dramatyzuje, i chociaż zgadzał się z nią, nie miał siły ani chęci, by przestać. Użalanie się nad sobą przynajmniej pozwalało zabić czas.
– Najwcześniejsze fragmenty murów są, oczywiście, normańskie, ale kiedy zaczęłam prowadzić wykopaliska nieco poza granicą budynku, odkryłam dowody świadczące, że ludzie żyli tu znacznie wcześniej.
Delikatny wiatr, który pojawił się znikąd, rozwiał mu włosy i odsłonił twarz. Na moment otworzyła szerzej oczy przesłonięte dużymi okularami, a jej uśmiech osłabł. Musiała dostrzec jego blizny. Mimo to zdobyła się na uśmiech, i choć był bardziej uprzejmy niż u większości ludzi, gdy dostrzegali jego szpetotę, był też zabarwiony litością, której Max nienawidził. Zrobiło mu się wstyd, że to zobaczyła.
Instynktownie odwrócił się, a następnie spojrzał na nią zirytowanym spojrzeniem.
Znowu się uśmiechała, jakby próbowała nawiązać kontakt z lepszą stroną jego osobowości. To go złościło, bo miała ładny uśmiech, który całkiem mu się spodobał. Była jedną z tych osób, które bezustannie gestykulują – wymachiwała rękami, wskazując na wszystko dookoła i kreśląc różne kształty w powietrzu. A przy tym cały czas atakowała jego uszy paplaniną i przyciągała wzrok swoją kobiecością. Poczuł, jak coś go kłuje w klatce piersiowej.
– Na przykład tamte mury są wyraźnie rzymskie, a rozmiar budynków sugeruje, że były to małe mieszkania biedniejszych obywateli. Zgromadziłam już obszerną kolekcję przedmiotów codziennego użytku z tego okresu. Dzięki nim można sobie wyobrazić, jak wyglądało wtedy życie. Przez ostatni rok kopałam na wschodniej granicy posiadłości w nadziei na znalezienie świątyni albo willi. Czegoś istotnego, co wyjaśniłoby, dlaczego w bliskim sąsiedztwie znajdowało się tak wiele małych domów. Ale niedawno badania skierowały mnie na inne ścieżki, niż się spodziewałam. Uważam, że wkrótce uda mi się znaleźć dowody na to, że osada pochodzi sprzed czasu rzymskiej ekspansji. Lord Richard byłby zachwycony, gdyby się o tym dowiedział. Nie mogę się doczekać, aż wszystko odkryję!
Dobry Boże, ta kobieta miała gadane. Max przebywał w jej towarzystwie przez kilka minut, a już dzwoniło mu w uszach. A przecież zamierzał unikać zarówno rozmów, jak towarzystwa ludzi. Jeśli miał kiedykolwiek zdobyć spokój i samotność, których pragnął, musiał natychmiast zdusić ten niechciany atak w zarodku. Było jasne, że ta córka naukowca będzie chciała dalej kopać w jego ziemi, co było absolutnie wykluczone. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował, byli jacyś ludzie kręcący się na terenie posiadłości.
– Nie wiem, jak to pani wytłumaczyć. – Sarkazm stał się jego drugim językiem. Był jak tarcza, z której korzystał, by ukryć ból. – Lord Richard nie żyje. To oznacza, że wszelkie umowy, które pani z nim zawarła, są nieważne.
Zamrugała, a wtedy on zwrócił uwagę, że miała bardzo gęste, ciemne rzęsy. Zmarszczył brwi. Powinien przestać zwracać uwagę na takie szczegóły. Ta sfera jego życia dobiegła końca i im szybciej się z tym pogodzi, tym lepiej.
Tymczasem ona rozwiązała wstążkę przy okularach i ściągnęła je, odsłaniając piękną parę oczu o kolorze starzejącej się szkockiej whisky. Były urocze, inteligentne i wpatrywały się prosto w niego.
– Niech pani zabiera swoje rzeczy, panno Nithercott, i wynosi się z mojej ziemi. Nie chcę tu pani więcej widzieć.
Natychmiast się wzdrygnęła, a te nieprzyzwoicie piękne, złociste oczy zabłysły żywiołowo. Oparła dłonie na biodrach i odparła:
– Niech pan posłucha…
Max uniósł dłoń, by powstrzymać tyradę, którą zamierzała wygłosić. Ani nie miał już cierpliwości do konwenansów, ani nie widział w nich sensu. W chwili, gdy stracił swoją twarz i marzenia, stracił też ochotę, by zachowywać się jak dżentelmen.
– Koniec rozmowy, panno Nincompoop. Niech pani zabiera swoje łopaty, pozostałe śmieci i odejdzie. Ma pani zakaz wstępu na teren opactwa Rivenhall. Wszelkie ustalenia, które kiedyś zawarła pani z moim stryjem, którego nigdy nie poznałem, zostają unieważnione.
Nie zawracał sobie głowy czekaniem na jej reakcję. Zawrócił konia i odgalopował.

***

Dzień wykopalisk nr 756:
brak jakichkolwiek postępów z powodu wystąpienia całkowicie nieprzewidzianych okoliczności…

Effie była tak wściekła, że nawet dwumilowy spacer z Hill House do opactwa jej nie uspokoił.
Jak on śmiał być taki niegrzeczny i złośliwy?
Jak śmiał zabronić jej odkrywania przeszłości, która była dla niej wszystkim? Nie wiedziałaby, co z sobą począć, gdyby nie opactwo i jego tajemnice, które zgłębiała całymi dniami. To, co na początku miało tylko odwrócić uwagę od nieszczęść, które ją spotkały, szybko stało się pasją. Wykopaliska były jedynym miejscem, do którego naprawdę się przywiązała.
Okropny człowiek! Jakie to miało dla niego znaczenie, że kopała w ziemi? Wykopaliska znajdowały się na skraju posiadłości, z dala od jego domu, a gleba i tak nie nadawała się do uprawy. Miał wiele innych miejsc, po których mógł jeździć na swoim wielkim koniu. Był po prostu niemiły i nierozsądny. A Effie nie cierpiała niemiłych i nierozsądnych ludzi.
Niestety z punktu widzenia prawa lord Rivenhall miał rację. Nie musiał uznawać sąsiedzkiej umowy zawartej przez stryja wiele lat temu. Ziemia należała teraz do niego i mógł z nią robić, co mu się żywnie podobało. Nie było żadnych ustaleń na piśmie, więc dżentelmeńska umowa umarła wraz z dżentelmenem, z którym ją zawarła. Nowy lord Rivenhall miał prawo zabronić jej kopania.
Ta myśl rozgniewała ją jeszcze bardziej. Jak ten okropny człowiek mógł być tak nieczuły, tak lekceważyć jej ważną pracę? Naprawdę oczekiwał, że porzuci naukę tylko dlatego, że tak powiedział? Miała ochotę pójść do niego, zażądać spotkania i dać mu do zrozumienia, co o tym myśli. Oczywiście gdyby to zrobiła, mogłaby pożegnać się zarówno z jakąkolwiek szansą na dalsze badania, jak i swoim zdrowiem psychicznym.
Gdyby ojciec żył, pewnie zaleciłby powściągliwość i ostrożność.
– Effie – mówił jej, gdy z powodu frustracji zrażała do siebie ludzi. – Używaj logiki i rozsądku, a nie emocji. Staraj się znaleźć kompromis, bo to zawsze jest kluczowe. I pamiętaj, co powiedział Benjamin Franklin: cierpkie słowa nie zjednują przyjaciół, za to łyżka miodu złapie więcej much niż galon octu.
Ojciec lubił cytaty i nie znosił kłótni. Tymczasem Effie była więcej niż szczęśliwa, kłócąc się, o ile było to uzasadnione. Tym razem potrzebę kłótni uzasadniał wstrętny lord Rivenhall. Gdyby nie był właścicielem ziemi, którą musiała przekopać, wzięłaby łopatę i walnęła go w tę głupią głowę. Okropny człowiek! Przez niego zmarnowała cały poranek na gadanie, które i tak nie odniosło skutku. Wciąż nie odkopała wspaniałego garnka, który już częściowo wystawał z ziemi. Przez wszystkie lata wykopalisk w Rivenhall nie znalazła niczego, co wyglądałoby tak pięknie, jak odkryty wczoraj skarb. Zaniechanie dalszych poszukiwań byłoby tragicznym marnotrawstwem.
Effie zatrzymała się kilka jardów od drzwi wejściowych do dworku okropnego hrabiego i zmusiła się do wzięcia kilku powolnych, uspokajających oddechów, a następnie podeszła do drzwi.
Cierpkie słowa nie zjednują przyjaciół.
Nie żeby miała w tej chwili jakichkolwiek przyjaciół, ale o tym nowy lord Rivenhall jeszcze nie wiedział. No chyba że wieści dotarły do niego za pośrednictwem plotek lub służby. Mało prawdopodobne, skoro był odludkiem.
Effie powtarzała w myślach słowa ojca, mając nadzieję, że ją uspokoją. Odwiedzała poprzedniego lorda Rivenhalla, odkąd skończyła dziesięć lat. Zawsze cieszył się na jej widok i żywo interesował jej pasją. Mogła chodzić po jego domu, przeglądać książki w bibliotece i kopać wśród ruin. Zanim umarł dwanaście miesięcy temu, Effie pijała z nim herbatę co najmniej dwa razy w tygodniu. Niestety tym razem to nie miała to być herbatka ze starym przyjacielem ojca. Wszystko, co było jej drogie, spoczywało teraz w rękach jego skwaszonego bratanka.
Zapukała do imponujących drzwi frontowych, zamiast jak zwykle wejść przez kuchnię. W dowód przyjaznych zamiarów przyniosła kosz pełen świeżych wypieków. Miała nadzieję, że kilka słodkich przysmaków i butelka brandy ze starych zapasów jej ojca sprawią, że gburowaty hrabia zrobi się nieco milszy.
Smithson, kamerdyner, wydawał się rozbawiony zarówno faktem, że przyniosła ciasta, jak i tym, że pojawiła się w sukni.
– Lord Rivenhall znów jest niedysponowany, panno Euphemio. Może zechciałaby pani zostawić koszyk, a ja powiem mu, że pani tu była?
Effie spodziewała się tego. Po wiosce krążyły plotki o tym, jak nowy właściciel opactwa Rivenhall odmawia przyjmowania gości. Hrabia nie przyjął pastora i jego żony, lokalnego sędziego i doktora Samuelsa. Po wczorajszym starciu z lordem i jego uwadze, że nie cierpi lekarzy, nie była szczególnie zaskoczona.
Jednak ona dzisiaj zamierzała z nim porozmawiać. Z tej okazji włożyła nawet suknię. Zwykle nie ubierała się tak podczas długich i samotnych dni wypełnionych kopaniem, ale z gorzkiego doświadczenia wiedziała, że mężczyźni reagowali na nią bardziej przychylnie, jeśli wpasowywała się w ich wyobrażenie o córce dżentelmena.

– Królewna Eva z Tarentii. – Głos szambelana poniósł się nad głowami arystokratów zebranych w przedsionku sali balowej. Kilkaset głów obróciło się i wbiło wzrok w jej brązowe, wysoko upięte włosy, kolczyki z szafirami i granatową suknię balową. Eva jak zawsze odczuła ich spojrzenia jak setki maleńkich ukłuć szpilką, ale w wieku dwudziestu czterech lat potrafiła już całkiem nieźle znosić zainteresowanie publiki. Poza tym istniała tylko jedna osoba, której opinia ją obchodziła.
Był tam, rozmawiał z blondynką w srebrnej cekinowej sukni. Słysząc słowa szambelana, podniósł głowę i spojrzał na nią ponad tłumem.
Serce Evy zabiło szybciej. Nawet z daleka Paul działał na nią w ten sposób. Było tak od zawsze, odkąd w wieku piętnastu lat po raz pierwszy zobaczyła go podczas gry w polo, charyzmatycznego i przystojnego. Po meczu jej brat Leo przedstawił ich sobie i Eva oszalała na jego punkcie. Ponieważ książę Paul nie uważał rozmawiania z młodszą siostrą kolegi za coś poniżej swojej godności. Ponieważ zdawał się nie zauważać jej aparatu na zębach ani młodzieńczego trądziku. Był dla niej miły i przyjazny, mimo że ona ledwo dukała.
Kochała się w nim po dziś dzień.
Zeszła po schodach z wystudiowaną gracją, wysoko unosząc podbródek. Z uśmiechem przywitała się z premierem kraju, który zapytał, jak minęła jej podróż. Jako że lot z Tarentii w północnej Europie na śródziemnomorską wyspę St Ancillę trwał zaledwie dwie godziny, pytanie było czystą formalnością. Mimo to Eva poczuła, że nieco się odpręża. Po czterech latach regularnych wizyt na St Ancilli ona i premier stali się dobrymi znajomymi.
– A oto Jego Wysokość. – Premier odwrócił się i z szacunkiem skłonił głowę.
Mięśnie policzków Evy napięły się, gdy walczyła, by jej uprzejmy uśmiech nie zamienił się w głupkowate szczerzenie zębów. Z walącym sercem czekała, aż Paul do niej podejdzie. Zadarła głowę, by spojrzeć mu w oczy, i mimowolnie westchnęła z rezygnacją.
Czego ona się właściwie spodziewała? Że rozłąka zmiękczyła jego serce? Że zaczął coś do niej czuć?
Jej serce przepełniło gorzkie rozczarowanie.
Paul obdarzył ją tym samym uprzejmym uśmiechem, co chwilę wcześniej premiera. Tym samym, z którym słuchał blondynki odzianej w srebro.
Eva zdusiła w sobie zazdrość.
– Witaj, królewno Evo. Jak zwykle wyglądasz olśniewająco. – Paul ujął jej dłoń i podniósł ją do ust. Eva walczyła, żeby zachować neutralny wyraz twarzy.
Był dokładnie taki, jaki powinien być król. Pracowity, uczciwy i oddany swojemu krajowi. Eva kochała w nim to tak samo, jak kochała fizyczność: niesamowite ciemnoniebieskie oczy, wysokie kości policzkowe, ostro zarysowaną szczękę i potężne, muskularne ciało. Nawet sposób, w jaki jego czarne jak węgiel włosy opadały na czoło, zamieniał jej nogi w watę.
Niechętnie cofnęła dłoń, świadoma, że gdyby Paul przesunął rękę nieco wyżej, poczułby szaleńczy puls na jej nadgarstku. Zauważyła błysk w jego oczach. Irytacja? Zaskoczenie? Cokolwiek to było, zniknęło, zanim zdążyła to rozpoznać. Członków rodzin królewskich uczono chować, a nie okazywać emocje.
– Dziękuję, Paul – odparła i dygnęła z gracją. Miała ochotę powiedzieć, że on też wygląda świetnie. Czarno-granatowo-złoty galowy mundur podkreślał jego potężną sylwetkę. Palce aż ją mrowiły, żeby dotknąć jego twardej, szerokiej piersi.
– Czy lot minął ci przyjemnie, mimo opóźnienia? – W jego głosie było jakieś napięcie. Teraz, z bliska, Eva widziała, że jego uśmiech nie sięga oczu.
– Tak, lot był w porządku. Usterka mechaniczna zatrzymała nas na lotnisku, ale później obyło się bez przygód.
Paul skinął głową.
– Najważniejsze, że dotarłaś bezpiecznie.
Im dłużej Eva na niego patrzyła, tym bardziej upewniała się we wrażeniu, że coś jest nie tak. Oczywiście Paul nie zwierzyłby jej się ze swoich problemów, jakiekolwiek by one nie były. Nie łączyła ich tego rodzaju relacja.
– A zatem zapraszam. – Paul podał jej ramię i po chwili wahania Eva otoczyła je swoją małą dłonią. Ciepło natychmiast rozeszło się po jej ciele. Jedyną jej pociechą było to, że się nie rumieniła. Ludzie dookoła nich nie mieli pojęcia o gwałtownej reakcji jej ciała na jego dotyk.
Ruszyli w stronę sali balowej. Goście rozstępywali się przed nimi; mężczyźni kłaniali się, a kobiety dygały nisko. Eva zauważyła, że wiele z nich podąża za Paulem tęsknym wzrokiem. Para gigantycznych złotych drzwi otworzyła się przed nimi i światło z rzędu żyrandoli na moment oślepiło Evę. Ale weszła do pomieszczenia z wysoko uniesioną głową, tak jak ją nauczono.
Paul zaprowadził ją na sam środek sali, pod największy i najjaśniejszy żyrandol. W jaskrawym świetle Eva dotrzegła drobne zmarszczki wokół jego ust, których nie było tam sześć miesięcy wcześniej. Pod wpływem impulsu uścisnęła jego dłoń.
– Paul, czy wszystko…?
– Bal zostanie otwarty – zaczął donośnie szambelan – przez Jego Wysokość króla St Ancilli Paula i jego narzeczoną, królewnę Evę z Tarentii.
Eva wiedziała, że wszyscy patrzą na nią, ale po raz pierwszy w życiu jej to nie obchodziło. Pochyliła się do mężczyzny przed sobą, pewna, że coś jest nie tak.
– Co się stało? – szepnęła.
Paul szerzej otworzył oczy, jakby zaskoczony, że zauważyła.
– Nie teraz, Evo. Nie tutaj. Później.
A potem król Paul, mężczyzna, któremu została obiecana przed czterema laty, ujął jej dłoń i położył drugą na jej plecach. Ciepło rozeszło się wszędzie tam, gdzie jej dotknął, i Eva zesztywniała, walcząc, żeby nie zareagować.
Rozbrzmiały pierwsze takty muzyki i Paul porwał ją do walca z gracją naturalnego atlety i ciepłem robota.

Paul zatańczył ostatni taniec tego wieczoru z Karen Villiers, prezeską firmy IT, którą nakłonił do wybrania stolicy St Ancilli na swoją siedzibę. Skusił ją ulgami podatkowymi ustanowionymi specjalnie po to, by St Ancilla wydawała się dobrym wyborem dla dużych biznesów. Ale teraz wydawało się, że to nie ulgi podatkowe uznała za pociągające, ale jego.
Paul pilnował, żeby nie dotykać zmysłowego ciała Karen. Bez wątpienia była bardzo atrakcyjna; nie umknęło jego uwadze to, jak minimalistyczna srebrna suknia podkreśla jej niesamowite kształty. Ale on nie szukał romansu. Miał narzeczoną! Tu, na tym balu.
Sama myśl o Evie sprawiła, że tępy, pulsujący ból w jego czaszce przybrał na sile. To był długi dzień, który nie mógł się skończyć, póki nie porozmawia ze swoją narzeczoną. Nieważne, jak bardzo nie miał na to ochoty.
Kiedy zobaczył ją na tych schodach, w pierwszej chwili ucieszył się, że ją widzi. Ale to uczucie nie trwało długo. Jej obecność oznaczała nieprzyjemny obowiązek, nawet jeśli wiedział, że tak będzie najlepiej.
Musiał pamiętać o sposobie, w jaki na niego reagowała – czy też nie reagowała. Jako nastolatka była nieśmiała, ale entuzjastyczna, ale jako dorosła stała się chłodna i odległa. Tak bardzo, że zastanawiał się, dlaczego właściwie zgodziła się na ich zaręczyny. Ale oczywiście znał odpowiedź na to pytanie. Zostało zaaranżowane przez ich rodziców, a jej nie pozostawiono wiele wyboru. Nic dziwnego, że wolała się dystansować.
W odróżnieniu od kobiety w jego ramionach.
Przez moment Paul zastanawiał się, jak by to było, przyjąć jej oczywiste zaproszenie. Ale zaraz zdusił tę myśl. Honor nie pozwalał mu uprawiać seksu z inną kobietą, kiedy był zaręczony. Nawet jeśli najbardziej intymną rzeczą, jaką zrobił ze swoją narzeczoną, było pocałowanie jej ręki.
Czy to dziwne, że czuł się podminowany? Był wiecznie rozdarty między niemal niemożliwymi do rozwiązania problemami St Ancilli, a koniecznością utrzymania iluzji, że wszystko tu jest w porządku, jednocześnie dusząc swoje naturalne męskie potrzeby. Po czterech latach napięcia czuł, że nie wytrzyma tak dłużej.
Kiedy muzyka ucichła, poszukał wzrokiem Evy. Tam była, tańczyła ze słynnym reżyserem filmowym, który szukał tu plenerów do nakręcenia swojego następnego filmu. Właśnie śmiał się z czegoś, co Eva powiedziała, i na widok jej uśmiechu Paul poczuł ukłucie w piersi. Czym go rozbawiła? Dlaczego z nim tak nie żartowała?
– Zastanawiałam się, czy po balu nie przenieść się do tego modnego klubu w mieście – powiedziała Karen swoim aksamitnym głosem. – Jest szansa, że zobaczę tam Waszą Wysokość?
Paul widział zaproszenie w uśmiechu Karen. Nie tylko do klubu, ale do czegoś dużo bardziej intymnego.
– Obawiam się, że nie. Mam dzisiaj jeszcze kilka spraw, które wymagają mojej uwagi. – Spojrzał na swoją narzeczoną, nadal pochłoniętą rozmową ze swoim partnerem, choć muzyka już się skończyła.
– Ach, oczywiście. Zapomniałam, że królewna Eva tu jest.
Naprawdę sądziła, że pod nieobecność swojej królewny Paul był otwarty na romanse? Co z oczu, to z serca?
Nagle stracił wszelkie zainteresowanie panią Villiers.
Może i Eva za nim nie przepadała, ale rozumieli się nawzajem i mieli te same wartości, to samo poczucie obowiązku. Jego kręgosłup moralny mógł zaskakiwać, biorąc pod uwagę, jaki przykład dostał od ojca. Ale to właśnie za jego przyczyną Paul poszedł w przeciwną stronę, wybierając honor ponad osobiste korzyści.
Zdał sobie sprawę, że marszczy brwi, i uśmiechnął się uprzejmie.
– Dziękuję za zaproszenie. Mam nadzieję, że będziesz się dobrze bawić. A teraz przepraszam, ale muszę już iść.
Znalazł Evę na tarasie, nieruchomą jak jeden z posągów. Przypomniał sobie jej dziwne zachowanie przed balem i zastanowił się, czy odgadła jego dyskomfort. To byłoby coś nowego. Nigdy nie zbliżyli się do siebie na tyle, by dzielić się swoimi osobistymi sprawami.
Wziął głęboki oddech.
– Co powiesz na drinka, Evo? To był długi wieczór, ale musimy porozmawiać.
Czy wyobraził sobie, że gwałtownie wciągnęła powietrze? Jej piersi na pewno uniosły się pod materiałem sukni.
– Dziękuję. Bardzo chętnie.
Odwróciła się i razem zeszli z tarasu. Po drodze Eva podziękowała szambelanowi i gospodyni za ich wysiłek tego wieczoru. To było coś, co zwykle robił Paul i co dowodziło, jak łatwo Eva wpasowała się w jego świat. W teorii była perfekcyjnym materiałem na żonę. Na pewno wspierałaby go pod każdym możliwym względem, dzieląc jego brzemię z wyrozumiałością i oddaniem.
Spojrzał na jej blade ramiona i smukłą szyję. Nagle odkrył, że patrzy na nią jak na kobietę, a nie na towarzyszkę niewoli w dynastycznym małżeństwie, o które żadne z nich nie prosiło. A potem zerknęła na niego. Zauważyła, że jej się przygląda, i jej łaskawy uśmiech zniknął.
Jedno było pewne: Eva go nie pożądała. Czasem zastanawiał się, czy w ogóle go szanuje. Czyżby sądziła, że został ulepiony z tej samej gliny, co jego ojciec?
Kiedy już znaleźli się w jego gabinecie, wskazał jej kanapę, a sam podszedł do barku.
– Czego się napijesz? – zapytał, otwierając karafkę.
– Whisky będzie w porządku, dziękuję. Z kropelką wody.
Paul ze zdziwieniem spojrzał na swoją narzeczoną.
– Whisky? – Nigdy nie widział, żeby piła coś mocniejszego niż kieliszek wina do obiadu.
Eva wzruszyła ramionami, ponownie zwracając jego uwagę na swoją perłową skórę. Zsunięta z ramion suknia nie odsłaniała tyle co ta, w której wystąpiła Karen Villiers, ale Paul i tak poczuł ostry dreszcz pożądania.
Dzisiaj jej aura niedostępności była podszyta czymś innym. Czymś głęboko kobiecym i pociągającym.
Cztery lata celibatu. To na pewno to.
Z trudem oderwał od niej wzrok i obrócił się, by nalać dwie duże szklanki whisky. Powiedział sobie, że zrobi to tak bezpośrednio, jak to możliwe. Ale musiał stąpać ostrożnie, by nie zamienić rozsądnego rozwiązania w dyplomatyczny koszmar.
Eva ostrożnie przyjęła od niego drinka, uważając, by nie dotknąć palcami jego palców. Paul mimowolnie zacisnął zęby. Jakby potrzebował przypomnienia, że sama nigdy by go nie wybrała! Może i nie powiedziała tego na głos, ale jej ciało mówiło samo za siebie.
Jak planowała przeżyć noc poślubną? Zamknąć oczy i myśleć o Tarentii?
Odwrócił się i podszedł do okna. Wzdłuż ogrodzenia pałacowych ogrodów umieszczono małe latarnie. Wyglądało to biednie w porównaniu z czasami jego ojca, gdy ogrody co noc były skąpane w blasku tysięcy świateł, marnujących cenną energię.
– Paul, o co chodzi? Powiedziałeś, że chcesz mi coś wyjaśnić… Czy wszystko w porządku?
Paul obrócił się na pięcie, zdziwiony nutą troski w głosie Evy. Może ją sobie wyobraził?
– Nic mi nie jest. – Napił się swojej whisky. – Ale mamy coś ważnego do przedyskutowania.
Teraz, kiedy już przyszło co do czego, to okazało się trudniejsze, niż sądził. Ale wciąż uważał, że postępuje słusznie.
Zdał sobie sprawę, jak bardzo jest tym zmęczony. Zmęczony zaspokajaniem oczekiwań innych ludzi: narodu, jego rodziny i wierzycieli jego ojca. Przez cztery lata dwoił się i troił, osiągając rzeczy, których nigdy nie uznałby za możliwe, wyrywając sukces ze szczęk porażki. Jego ojciec, który zmarł na zawał pół roku po abdykacji, nie dożył ujrzenia konsekwencji swoich poczynań. Jego matka również nie wróciła do St Ancilli, by wesprzeć syna. Zamiast tego żyła wygodnie na emeryturze w Paryżu.
– Zamieniam się w słuch – odparła Eva, patrząc na niego nieco podejrzliwie.
Paul wziął głęboki oddech i spojrzał jej w oczy.
– Chcę zerwać zaręczyny, Evo. To koniec.

– Koniec? – Eva wpatrywała się w Paula z niedowierzaniem. Nie mógł chyba mówić poważnie?
Ale jego napięta twarz i palce zaciśnięte na kryształowym kieliszku zadawały kłam jej desperackiej nadziei. Wyglądał jak człowiek, który wypełnia nieznośny obowiązek.
– Rzucasz mnie? – wykrztusiła przez ściśnięte gardło. Odkryła, że nie potrafi oddychać.
– To bardzo emocjonalne słowo, Evo. Nie rzucam cię. Po prostu oddaję ci wolność.
Jej serce waliło tak mocno, że aż dziwne, że Paul go nie słyszał. Ale zdawał się zbyt zajęty swoimi myślami, by zwracać uwagę na jej emocje. Jego twarz była surowa, napięta. Dlaczego? Dlatego, że ośmieliła się zaprotestować?
Paul bardzo poważnie podchodził do swoich obowiązków. Czy ich narzeczeństwo nie było dla niego obowiązkiem? Z pewnością jej nie kochał. Małżeństwo zostało zaaranżowane z przyczyn dynastycznych, ale to chyba oznaczało, że jeszcze trudniej je odwołać?
Wpatrywała się w niego, rozdarta między rozpaczą a tym znajomym uczuciem rozpływania się. Bo nawet teraz był przystojny, ze swoimi ostrymi rysami i potężną sylwetką. Galowy mundur podkreślał jego bicepsy i długie, mocne nogi.
– Evo? Powiedz coś.
Zamrugała i poczuła, jak budzi się w niej nowa emocja. Coś innego niż szok i rozczarowanie. Coś jakby… gniew?
– Mam się tłumaczyć, kiedy nawet nie powiedziałeś mi, co się dzieje? – Śmiało spojrzała mu w twarz. – To ty pierwszy jesteś mi winien wyjaśnienie.
Paul znieruchomiał ze szklanką w połowie drogi do ust. Czyżby oczekiwał się, że posłusznie zaakceptuje jego decyzję? To nie był człowiek, którego znała.
Podniosła swoją szklankę i jednym haustem wypiła połowę. Nienawykła do mocnych alkoholi, z trudem powstrzymała kaszel, gdy czysty ogień spłynął jej po gardle.
– Proszę o wybaczenie. – Paul potarł szyję. – Chciałem z tobą porozmawiać przed balem, ale twój lot się opóźnił.
Eva wytrzeszczyła oczy.
– Jaki miałeś plan? Odesłać mnie do Tarentii jeszcze przed balem?
– Oczywiście, że nie. – Wyprostował się, wyraźnie wzburzony. – Po prostu myślałem, że im szybciej to rozwiążemy, tym lepiej, zwłaszcza dla ciebie. – Potrząsnął głową. – Myślałem, że się ucieszysz.
Ucieszysz?!
Ale oczywiście nie miał pojęcia, co do niego czuła.
Przez całą drogę do St Ancilli Eva zastanawiała się, jak go przekona do ustalenia daty ich długo odwlekanego ślubu. On zaś w tym czasie planował zerwanie zaręczyn.
Cóż za ironia.
Nagle nie potrafiła dłużej wytrzymać jego przeszywającego wzroku. Spuściła wzrok na swoją ciemnogranatową suknię, w tym samym odcieniu, co oczy Paula. Czy podświadomie dlatego ją wybrała?
Zrobiło jej się niedobrze. Czy naprawdę była aż tak żałosna?
Zgarbiła się, czując wszechogarniającą rezygnację.
– Dlaczego po prostu nie wyjaśnisz mi, co się dzieje?

Paul uważnie obserwował Evę. Po raz pierwszy od lat widział jej emocje, tuż pod powierzchnią opanowania. Wyraz jej twarzy, kiedy zażądała wyjaśnienia! Jej oczy przeszywały go na wskroś. Przysiągłby, że go przypaliły.
Ale teraz wydawało się, że uszło z niej powietrze. Zgarbiła się w sposób, który obudził jego opiekuńcze instynkty. Co było absurdalne, oczywiście.
– Wiem, że nie chcesz za mnie wychodzić, Evo. Od początku to wiedziałem.
Eva podniosła wzrok znad szklanki. Jak mógł kiedykolwiek uważać, że jej oczy są nudne? Błyszczały srebrzystym światłem, którego nigdy wcześniej nie zauważył.
– Mów dalej.
Paul podniósł szklankę, odkrył, że jest pusta, i wstał.
– Ja też chętnie napiję się jeszcze jednego. – Eva podała mu swoją szklankę.

Helena zdecydowała się na suknię z długim rękawem, by ukryć sińce. Lipcowe słońce prażyło niczym ognie piekielne, a francuskimi batystowymi zasłonami nie poruszał najlżejszy wietrzyk, ale ona i tak zakrywała się od stóp do głów, zgodnie z aktualną modą.
Ostatecznie, tego ludzie oczekiwali od żony senatora. Albo jego byłej żony, pomyślała w przypływie szalonej nadziei. Ale jej nadzieje spełnią się, tylko jeśli odpowiednio rozegra to spotkanie.
Czekała w letnim saloniku, gdzie wysokie lustro nad kominkiem było zakryte czarną, żałobną tkaniną. Mieszkała w pięknym domu na Vandam Square od wielu lat, ale zdenerwowanie zmieszane z lekką paniką wyostrzyło jej zmysły. Patrzyła na wszystkie ozdoby i dzieła sztuki w pomieszczeniu, jakby widziała je po raz pierwszy: włoską gipsową boazerię, miśnieński porcelanowy wazon na stoliku w stylu Sheraton, zegar z pozłacanego brązu na kominku, niemiecka harfa w rogu, seria nudnych, drogich sielankowych pejzaży z jeziorami, lasami i polowaniami na lisy..
Na jednej, pustej prócz tego ścianie, wisiał dziwny nowy obraz, który wybrała przed rokiem. To była jedyna ozdoba w pokoju, która nie wydawała jej się nudna, jedyna, którą kupiła bez konsultacji z mężem. Obraz nosił tytuł Po Kąpieli, a namalował go mało znany francuski artysta o nazwisku Hilaire German Edgar Degas. W odróżnieniu od sielankowych scenek zdobiących korytarze wielkiej rezydencji, ten konkretny obraz przedstawiał zdecydowanie niepiękną kobietę, wycierającą ręcznikiem swoje obfite ciało. Większość gości była nim zszokowana, ale Helenę interesował i ekscytował. Dostrzegała coś wyjątkowego w odważnej grze świateł i kolorów. Ten intymny, zmysłowy portret ukazywał kobietę, która czuje się dobrze we własnej skórze. Patrząc na niego, czuła się jak inna osoba. Dlatego właśnie go kochała. Tak bardzo chciałaby być inną osobą – kimś, kimkolwiek innym.
Istniał też inny powód, dla którego kochała ten dziwny, zalany światłem obraz.
Jej mąż go nienawidził.
Zatrzymał go, bo powiedziała mu, że to prezent od Vanderbiltów. Skłamała, ale było to najbardziej niewinne z kłamstw, jakimi karmiła go w czasie trwania ich dziewięcioletniego małżeństwa.
Przez otwarte okno dobiegł ją brzęk końskiej uprzęży. Drgnęła, choć przecież spodziewała się wizyty. Na korytarzu zabrzmiały kroki lokaja, Archiego Soamesa. Helena podeszła do okna osłoniętego półprzezroczystymi firankami. Zwiewny materiał pachniał gorącem, jak świeżo wyprasowane ubranie. Przez firankę stojący przed oknem pojazd wyglądał jak z bajki. Na czarnym, emaliowanym boku odkrytego powozu widniały ozdobny litery obramowujące półkolem stylizowane wschodzące słońce – logo Instytutu Innowacji Zatoki Hudsona. Wysiadł z niego wysoki mężczyzna, na widok którego Helena na moment zapomniała oddychać.
Instynktownie cofnęła się w głąb pokoju. Ale nie potrafiła oprzeć się obserwowaniu, jak mężczyzna wymienia kilka słów z woźnicą, a potem podchodzi do drzwi frontowych. Miał zielone celuloidowe okulary przeciwsłoneczne, modne wśród cyklistów i woźniców, a jego ubrania były pogniecione, jakby podniósł je rano ze sterty na podłodze.
Zupełnie nie spodziewała się, że po tylu latach jego widok zrobi na niej tak potężne wrażenie. To prawda, czuła gorycz i urazę. Nic zaskakującego, biorąc pod uwagę sposób, w jaki ją potraktował. Ale pod spodem kryło się coś innego, niczym prąd szalejący pod spokojną powierzchnią jeziora. Coś równie zakazanego i niezaprzeczalnego jak pożądanie, które wtedy do niego czuła.
Powstrzymała ochotę, żeby zdjąć całun i przejrzeć się w lustrze nad kominkiem. Wygładziła rękawy czarnej sukni żałobnej, schludnie ściągnięte na nadgarstkach rzędem obsydianowych guzików. Już jako mała dziewczynka wiedziała, że wygląd jest najważniejszy. Tej lekcji po raz pierwszy udzieliła jej surowa niania, ubierająca ją na pogrzeb jej matki.
Czy powinna siedzieć? Nie, tylko pogniecie sobie suknię. Wobec tego stanęła na środku perskiego jedwabnego dywanu, pozując jak posąg. Jako że stała w plamie padającego przez okno ostrego światła, natychmiast zrobiło jej się gorąco. Jej włosy były wysoko upięte, ale i tak kropla potu spłynęła jej po szyi. Przybrała uprzejmy, pogodny wyraz twarzy, nie z wyrachowania, ale z przyzwyczajenia. Nie wolno jej było sprawiać wrażenia nieszczęśliwej. Tego też szybko się nauczyła.
Poza tym jakaś jej część chciała, żeby Michael poczuł na jej widok tę samą nostalgiczną tęsknotę, którą czuła ona.
Archie zamaszyście otworzył drzwi salonu.
– Dżentelmen przyszedł do pani z wizytą. – Głos lokaja był lekko zachrypnięty od letniego przeziębienia, a w sposobie, w jaki wypowiedział słowo „dżentelmen”, pobrzmiewał sceptycyzm.
– Oczywiście. Dziękuję.
Lokaj ulotnił się i chwilę później jej gość wszedł do salonu. Bez słowa zdjął ciemne okulary. Jego oczy były nawet bardziej niebieskie, niż zapamiętała. Wyrażały wszystko to, czego Helena mogła się spodziewać: ciekawość, podziw, nieufność i może nieco żalu.
Przed długą chwilę wpatrywali się w siebie, nic nie mówiąc. Powietrze między nimi było ciężkie od wspomnień.
– Helena. – Wypowiedział jej imię niskim głosem, który rozszedł się po jej skórze niczym pieszczota.
– Dzień dobry, profesorze Rowan – odparła, z rozmysłem używając jego tytułu. – Dziękuję za przybycie. Czy życzy pan sobie coś? – Wskazała rzeźbiony mahoniowy kredens, na którym stał oszroniony dzban lemoniady i srebrna miska kruszonego lodu.
– Tak, poproszę.
Helena nasypała lodu do kryształowego pucharu i dopełniła lemoniadą. Ręce drżały jej z nerwów. Czy popełniła błąd, prosząc go o przybycie? Być może, ale nie wiedziała, co innego mogłaby zrobić. Niczym królik złapany we wnyki, za wszelką cenę chciała się wydostać. Była gotowa zwrócić się o pomoc do mężczyzny, którego nie planowała nigdy więcej zobaczyć.
Strach trzymał ją w lodowatej garści, ściskał jej pierś, aż nie mogła oddychać. Od jego intensywności kręciło jej się w głowie. Wiedziała, że nie zachowuje się racjonalnie. Musiała naprawdę postradać zmysły, żeby posłać po Michaela Rowana.
Wiedziała, że najprawdopodobniej go nie przekona, ale cóż innego miała począć? Może zachowała się niedelikatnie, tak władczo go wzywając, ale niewiele ją to obchodziło. Lata temu Michael Rowan wykorzystał ją w najgorszy możliwy sposób, a potem odszedł. Nie powinna mieć wyrzutów sumienia, że teraz to ona zamierza go wykorzystać.
Odwróciła się i odkryła, że stoi ledwie kilka centymetrów od niej. Zawstydzona, wcisnęła mu puchar do ręki, rozchlapując lemoniadę.
– Och! Przepraszam…
– Nic się nie stało. – Odstawił puchar na srebrną tacę. Dobry Boże, jak tak niechlujny mężczyzna mógł być jednocześnie tak pociągający? Jego zbyt długie włosy sięgały kilkanaście centymetrów za kołnierz. Powinien się ogolić. Jego ubrania były czystą kompromitacją. A mimo to miał w sobie coś, co nieodmiennie ją fascynowało.
Kiedy walczyła z niechcianymi myślami, on podniósł palce do ust i metodycznie zlizał z nich lemoniadę, z tą swoją bezwstydną zmysłowością, której wolałaby nie pamiętać.
– Przepyszna – skomentował, kiedy Helena odwróciła wzrok. – Choć ośmielę się powiedzieć, że przydałaby się kapka tequili. Pewnie pamiętasz, jak poprawiła nam humor pewnego wieczora dawno temu?
Helena wcisnęła mu lnianą serwetkę. Jak on śmiał to pamiętać? Ale ziarno, które zasiał, już zdążyło zapuścić korzenie. Dawno temu zapoznał ją z ze zdradliwie mocnym trunkiem zwanym tequilą. Rozgrzana i oszołomiona, pozwoliła, żeby…
Helena pogardliwie uniosła podbródek.
– Czy to wciąż jest dla ciebie rozwiązanie problemów? Tequila?
– A czy istnieje lepsze rozwiązanie?
– Być może jestem zbytnią optymistką, ale zakładałam, że z wiekiem zmądrzejesz. – Skrywając się za chłodną wyższością, wyminęła go i podeszła do kominka.
Michael wypił lemoniadę jednym haustem. Helena zauważyła, że jego koszula jest źle zapięta, a na lewej dłoni ma plamy z atramentu. Kamizelka pod jego wytartym na łokciach surdutem była włożona na lewą stronę. Nic się nie zmienił.
A zarazem zmienił się. Wcześniej był onieśmielająco błyskotliwy, nieskruszenie zmysłowy i pociągający w niedbały sposób mężczyzn, którzy ani nie dbali o własną atrakcyjność, ani nawet nie zdawali sobie z niej sprawy. Profesor Michael Rowan wciąż posiadał wszystkie te cechy, ale upływ lat dodał coś jeszcze, coś głębszego i bardziej złożonego.
– No dobrze – powiedziała, zmuszając się, żeby przejść do rzeczy. – Pewnie zastanawiasz się, dlaczego cię zaprosiłam.
– Ach, czyli to było zaproszenie? – Michael wyjął z kieszeni zmiętą kartkę i rozłożył ją. – „Panna Helena Cabot Barnes chciałaby spotkać się z panem we wtorek o godzinie trzeciej po południu.” Twoja sekretarka ma piękne pismo, choć słowa są nieco formalne.
Helena nie chciała, żeby ktokolwiek poznał jej zamiary, a na pewno nie Edith Vickery, która, jak cała reszta służących, była lojalna wobec jej męża. Możliwe, że senator już wiedział o tej wizycie. Spanikowana, zupełnie nie wzięła tego pod uwagę.
– Ale przyszedłeś – przypomniała Michaelowi.
– Moja droga, niepolitycznie byłoby zignorować życzenie żony senatora Barnesa.
Helena nie zdołała powstrzymać sarkastycznego śmiechu.
– Och, daj spokój. Nie mów, że przejmujesz się politycznymi koneksjami.
– Cały mój Instytut funkcjonuje dzięki wsparciu twojego męża. Nie wiedziałaś?
Tym razem to ona była zaskoczona.
– Ach, czyli to tak Troy się ciebie pozbył. Jakie to sprytne z jego strony. – Przebiegłość tego posunięcia zaniepokoiła ją. Dotąd bez skrępowania wykorzystywała arogancję i miałkość charakteru swojego męża. Ale skoro znalazł sposób, by rozdzielić ją z mężczyzną, którego kochała, to musiał rozumieć więcej, niż jej się wydawało.
– Sądzę, że bycie senatorem Stanów Zjednoczonych wymaga pewnej dozy sprytu. Czyż nie zamierza ubiegać się o reelekcję?
– Tak, we wrześniu. – Rewelacje Michaela wciąż nie dawały Helenie spokoju. – Czyli mówisz, że działalność Instytutu jest opłacana przez mojego męża?
– Dokładnie.
– Myślałam, że masz więcej godności osobistej, Michaelu.
– Nie każdy może sobie pozwolić na godność osobistą – odparł, po czym przeniósł uwagę na galerię obrazów na ścianie, jakby stracił zainteresowanie rozmową.
Helena przygryzła wargę, pilnując, żeby niczym się nie zdradzić. To, czego właśnie się dowiedziała, mogło całkiem pokrzyżować jej plany. Założyła, że Michael weźmie jej stronę przeciwko Troyowi, ale jeśli zawdzięczał mu swoją karierę… Zastanowiła się, czy nie popełniła straszliwego błędu. Ale po tym, co dzielili, czyż mógłby jej odmówić?
Zastanowiła się, czy jego wspomnienia są takie same, jak jej, czy też lata rozłąki wyidealizowały przeszłość. Mieszkali wtedy w stolicy kraju. Michael był profesorem na uniwersytecie w Georgetown, a ona córką czcigodnego senatora Franklina Rusha Cabota. Nie widziała przeszkód, żeby zakochać się w biednym naukowcu. Wtedy wierzyła w marzenia i w siłę ludzkiego serca. Dlaczego taka miłość jak ich miałaby być czymś złym?
Dlatego, że była jednostronna. Teraz to wiedziała. Wyznała Michaelowi miłość, a on odtrącił ją i wyjechał, by objąć stanowisko dyrektora Instytutu Innowacji Doliny Hudsona.
Teraz widziała manipulację Troya, który złożył młodemu profesorowi propozycję nie do odrzucenia. To nowe odkrycie sprawiło, że zawahała się. Jej dłonie były mokre od potu, ale zmusiła się, by mówić dalej.
– A zatem – zaczęła tonem pogawędki – rzuciłeś mnie dla dobra nauki. Powiedz mi, czy to było tego warte? Czy wynalazłeś maszynę do latania? Znalazłeś lek na szkarlatynę? Zmieniłeś świat?
Choć Michael stał do niej plecami, widziała, jak jego ramiona sztywnieją, a szyja pokrywa się ciemnym rumieńcem. Powoli odwrócił się do niej.
– Jeśli rozstanie z tobą oszczędziło mi wysłuchiwania takich uwag, to dokonałem właściwego wyboru.
Bez zainteresowania spojrzał na rustykalne obrazy. Potem przeniósł wzrok na sąsiednią ścianę i znieruchomiał, wyraźnie zafascynowany tym, co zobaczył. Na kilka sekund obraz Degasa pochłonął go przez reszty. Spodziewała się, że wyrazi zdziwienie lub zniesmaczenie, ale on ją zaskoczył.
– Interesujący obraz. Nietypowy.
Zignorowała jego uwagę.
– A zatem przehandlowałeś moje serce za bardziej efektywną pompę odśrodkową – prychnęła, mając na myśli najsłynniejszy wynalazek Instytutu. – Ludzkość będzie ci wdzięczna po wieki wieków.
– Czego ty, do diabła, ode mnie chcesz? – warknął. – Czy wezwałaś mnie tu, oczekując, że pokajam się przed tobą i wyznam ci miłość? Że będę błagał o przebaczenie i opowiadał o torturach, które przeżywałem przez ostatnie dziewięć lat, osiem miesięcy, dwadzieścia cztery dni…. – zerknął na zegar na kominku – sześć godzin i osiemnaście minut?
Helena zaniemówiła. Na widok wyrazu jej twarzy Michael zaśmiał się gorzko i zrobił krok w jej stronę.
– Tak, pamiętam. Pamiętam co do sekundy chwilę, w której cię straciłem. Byliśmy na schodach. Pocałowałem cię. Pamiętasz, jak cię pocałowałem? – Bez ostrzeżenia wyciągnął rękę i położył na jej policzku. – Ach, Heleno. Ileż mogliśmy razem osiągnąć…
Niechciane wspomnienia napłynęły do umysłu Heleny. Te usta, te sprytne, pomysłowe ręce… Wspomnienia były ostre jak brzytwa i cięły głęboko. Kiedy się kochali po raz pierwszy, powiedział jej, jak się nazywają wszystkie części jej ciała. Wyjaśnił mechanizmy podniecenia, pokazał rzeczy, od których zatracała się w rozkoszy albo płakała ze wzruszenia. Ale nigdy nie zdradził jej tajemnic swojego serca. Zamiast tego zostawił ją w chwili, w której najbardziej go potrzebowała, i najwyraźniej zamierzał zrobić to ponownie.
– Dlaczego? – zapytała, odsuwając się od niego. – Dlaczego tak dokładnie pamiętasz tamten dzień?
– Wiesz, dlaczego. To był dzień, w którym zrozumiałem, że nigdy nie będę mężczyzną, który mógłby cię uszczęśliwić.
Żeby ukryć swoje prawdziwe uczucia, Helena wybuchła śmiechem.
– Co ty powiesz. Czy w Instytucie wynalazłeś maszynę do opowiadania bzdur?
– Nie ma takiej potrzeby, kiedy ty chodzisz po świecie – zripostował.
Przez jakiś czas piorunowali się spojrzeniami. Michael nalał sobie więcej lemoniady. Po chwili zapytał:
– Jak się ma twoja rodzina w Georgetown? Twój ojciec i siostra?
Helena zmarszczyła brwi. Czyżby próbował prowadzić uprzejmą pogawędkę?
– Abigail poślubiła Jamiego Calhouna osiem lat temu – odparła. – Jamie rozpocznie jesienną sesję legislacyjną jako przewodniczący Izby Reprezentantów. Mają dwójkę bardzo mądrych dzieci i podróżują po świecie. W tej chwili są w Egipcie, gdzie studiują astronomię. – Spuściła wzrok i przełknęła ślinę. – Albo może nie. Może już płyną do domu. Musiałam wysłać im telegram z pewną okropną informacją, ale nie mam pojęcia, czy go dostali.
Michael przeszedł przez pokój, dotknął jej podbródka i skłonił ją, żeby spojrzała mu w oczy. W tym momencie dokładnie przypomniała sobie, dlaczego niegdyś tak bardzo go pokochała. Potrafił skupić całą swoją uwagę na niej i tylko na niej. Oczywiście wiedziała, że to iluzja. Tę samą uwagę poświęcał równaniom matematycznym. Ale jego szczera uwaga zawsze kontrastowała z nieszczerą przymilnością innych zalotników. Ci mężczyźni skupiali się tylko na jej urodzie, ale Michael potrafił spojrzeć głębiej. Był jedynym, który kiedykolwiek to zrobił.
Cofnęła się, wytrącona z równowagi jego dotykiem.
– Twój ojciec? – zapytał, patrząc na jej czarną żałobną suknię.
Helena skinęła głową.
– Obawiałem się tego od chwili, kiedy zobaczyłem żałobny wieniec na drzwiach – przyznał. – Usiądź, Heleno. Opowiedz mi.
Helena usiadła na filigranowej sofie obitej marszczonym jedwabiem.
Michael usiadł na fotelu naprzeciwko niej. Helena odchrząknęła i zaczęła mówić.
– To stało się na pikniku z okazji Dnia Niepodległości, w ogrodach Białego Domu. Ojciec miał dostać medal za długą służbę. To miał być najwspanialszy dzień jego kariery. – Jej ojciec przez wiele lat służył obywatelom jako starszy senator stanu Wirginia. Na oczach złożonej z dygnitarzy publiczności przeszedł po czerwonym dywanie do mównicy przyozdobionej białymi, czerwonymi i niebieskimi goździkami i chorągiewkami. Opierał się ciężko na starej lasce z mosiężną rączką, którą dostał od prezydenta Granta. Szedł powoli i mozolnie; zdawało się, że minęły wieki, zanim dotarł do mównicy.
Helena zajmowała miejsce honorowe obok męża, nowojorskiego senatora Troya Barnesa. Pamiętała, jak przystojnie i godnie Troy wyglądał tamtego dnia. Jaki był dumny, że jest zięciem wielkiego męża stanu.
Przemowa jej ojca była krótka. Wyraził zadowolenie z tego, jak ułożyło się jego życie i jakie sukcesy polityczne odniósł. Z tego, że jego dwie piękne córki, Helena i Abigail, dobrze wyszły za mąż i są szczęśliwe.
Miał rację co do jednej córki.
Helena nie winiła go za swoje nieszczęście. Dokonała własnych wyborów. Jego umiejętności rodzicielskie były skromne, ale na swój sposób kochał córki.
Spróbowała uporządkować myśli. Michael Rowan patrzył na nią z uwagą. Kiedy ostatni raz ktoś naprawdę jej wysłuchał?

Redford Greystoke, hrabia Westram, zmusił się, by nie odwracać wzroku od trzech ubranych na czarno, zawoalowanych dam, które siedziały przed jego biurkiem. Ich widok łamał mu serce, bo pod woalkami kryły się trzy piękne, młode kobiety. Dwie z nich były jego siostrami, a trzecia szwagierką. Wszystkie owdowiały tego samego dnia, o tej samej godzinie, bo ich mężowie byli absolutnymi idiotami. A teraz on był nowym hrabią, ostatnim męskim członkiem rodziny z trzema kobietami na utrzymaniu. To był powód ich obecności tutaj i powód wrogości wypełniającej powietrze.
– Zostaniecie pod moim dachem – oznajmił stanowczo Red. – Nie mam nic więcej do powiedzenia w tej sprawie.
– Redford. – Lady Marguerite, jego starsza o dwa lata siostra, mówiła dość cicho, ale z pasją. – Nie możesz nam mówić, gdzie mamy mieszkać.
Problem z wdowami polegał na tym, że uważały się za niezależne kobiety.
– Mogę, jeśli mam za to płacić. – Cholera. Teraz mówił jak rozwydrzony młokos. – Postawmy sprawę jasno, drogie panie. Nie mam funduszy, by umieścić was w waszych własnych domach. Zamieszkacie ze mną w Gloucestershire do czasu zakończenia żałoby. Potem z przyjemnością otworzę londyński dom i będziemy mogli spotykać się ze znajomymi.
Lady Petra, druga siostra, spojrzała na niego. Pomimo woalki skrywającej jej twarz wiedział dokładnie, jakie spojrzenie skierowała w jego stronę, bo Petra była mistrzynią spojrzeń.
– Jeśli myślisz, że mogłabym kiedykolwiek poślubić kogoś innego… – Westchnęła.
Przeklął w myślach.
– Nikt cię do niczego nie zmusza. Jeśli w przyszłym roku nie będziesz chciała w sezonie chodzić na bale, możesz zostać w domu. – Jednak znał kobiety wystarczająco, by wiedzieć, że po kilku miesiącach na wsi, będą błagały o wyjście na bal.
Jego szwagierka, Carrie, wdowa po jego bracie, złapała opadającą rękę Petry.
– Wszystko w porządku, moja droga – powiedziała łagodnie.
Lubił Carrie Greystoke. Bardzo. Była praktyczną i rozsądną kobietą, choć musiała stracić na chwilę rozsądek, gdy zgodziła się poślubić jego nieodpowiedzialnego brata. Na szczęście od śmierci męża była opoką zdrowego rozsądku. Czasami wydawało mu się, że jest zbyt spokojna, zupełnie jakby skrywała cichą desperację. Odepchnął od siebie tę myśl. Wszystkie trzy wzbraniały się przed jego propozycją i musiał zebrać siły, jeśli miał zwyciężyć.
– Pozbieraj się, Petra – powiedziała Marguerite. – Nie ma co płakać, że banda idiotów dała się zabić.
Marguerite płakała na jego ramieniu, gdy przekazano im smutną wiadomość. Fakt, że teraz kontrolowała emocje, napawał nadzieją.
Petra, która straciła nie tylko męża, ale także najlepszego przyjaciela, oparła głowę na ramieniu Carrie i zaszlochała.
Red też chętnie by się rozpłakał. Przez kilka tygodni wydawało mu się, że w końcu wyjdzie z długów pozostawionych przez ojca, a potem ziemia zapadła mu się pod stopami, popychając go na skraj przepaści. Wciąż nie wiedział, co skłoniło mężów tych kobiet do wstąpienia do armii Wellingtona. Jedynym wyjaśnieniem, jakie udało mu się uzyskać od ich przyjaciół, był jakiś zakład. Cóż, nie mógł nic zrobić z przeszłością. Teraz jego zmartwieniem była przyszłość.
Najbardziej zszokowała go skala długów Jonathana. Pochłonęły każdy grosz, a nawet więcej z posagu, który wniosła Carrie. Red wciąż nie mógł uwierzyć, że jego wpadł w taką spiralę długów. Nie potrafił sobie też wyobrazić, czym kierował się ich ojciec, pozwalając dwóm siostrom Reda poślubić mężczyzn bez perspektyw. Cóż, zawsze pobłażał córkom i dawał im wszystko, czego zapragnęły. Dlatego teraz było im tak ciężko.
– Myślę, że byłoby najlepiej, gdybyś pozwolił nam przynajmniej spróbować – powiedziała Carrie. – Nie będziemy dla ciebie ciężarem, Westram. Obiecuję.
Jeśli Carrie popierała szalony plan jego sióstr, to był zgubiony. Rozsądna, przyziemna i uparta jak mało kto. Nigdy się nie ugnie. Być może najlepiej byłoby, gdyby dowiedziały się, że są zagubione jak dzieci we mgle i niewiele wiedzą o świecie. Wtedy posłuchałyby głosu rozsądku. Jego głosu.
Machnął ręką.
– Jak sobie życzysz. Dam wam czas na ten eksperyment. – Rzucił Carrie przepraszające spojrzenie. – Bardzo mi przykro, ale wszystkie pieniądze, które wniosłaś w posagu, poszły na spłatę długów Jonathana. – Jonathan oczarował też jej ojca, a ten przekazał mu fundusze, które Carrie powinna dostać po śmierci męża. Gdyby jej ojciec porozmawiał wcześniej z Redem, ten przemówiłby mu do rozsądku i może Jonathan nadal by żył. – Zrekompensowałbym ci to, co sprzeniewierzył mój brat, ale nie mam jak. Może z czasem… – Urwał. Jego siostry były w niewiele lepszej sytuacji. Ich mężowie pozostawili po sobie mnóstwo niezałatwionych spraw. Westchnął. – Dam wam do dyspozycji Westram Cottage w Kent, pod warunkiem, że będziecie w stanie same się utrzymać. – Spojrzał na nie. – Będę sprawdzał, jak sobie radzicie.
W ciągu miesiąca wrócą jak niepyszne.
Marguerite wstała. Carrie zrobiła to samo, pomagając jego młodszej siostrze. Jak zawsze był zaskoczony jej wzrostem, bo w ich rodzinie kobiety były dość niskie.
– Dziękuję, Red – powiedziała Marguerite. – Nie pożałujesz tego.
Och, pożałuje. Nie miał co do tego wątpliwości.
Wyszły, a on nalał sobie brandy i wypił ją jednym haustem.

***
Kwiecień 1813 r.

Carrie Greystoke starannie odkurzyła każdą półkę, tak jak każdego ranka od otwarcia małego sklepu, co miało miejsce trzy dni wcześniej. Położyła na wystawie piękny kapelusz, ozdobiony ręcznie robionymi kwiatami i wiśniowymi wstążkami, i zajęła miejsce za ladą. Nadzieja zaczynała jednak gasnąć. W ciągu trzech dni od otwarcia do sklepiku nie wszedł ani jeden klient. Jeśli wkrótce czegoś nie sprzeda, prawdopodobnie będą musiały przyznać się do porażki. Myśl o tym była upokarzająca.
Pan Thrumby, przyjaciel jej zmarłego ojca, zaryzykował, wynajmując im sklep. Zrobił to tylko przez wzgląd na jej ojca. Może gdyby punkt znajdował się na Bond Street, a nie na mniej modnej Cork Street… Ale wtedy wynajem byłby o wiele za drogi. W obecnej sytuacji musiały zebrać wszystkie środki, aby zapłacić czynsz za pierwszy miesiąc. Na jednej ze ścian umieszczono półki, a na nich, na małych stojakach, wystawione były kapelusze. Lada ze szklanym blatem była ekstrawagancją, ale i koniecznością, aby wyeksponować malowane wachlarze, koronkowe rękawiczki i haftowane pantofle, również wykonane przez jej szwagierki.
Po godzinie Carrie opadła na stołek. Może powinna jeszcze raz przearanżować wystawę? Co, u licha, miała powiedzieć Petrze i Marguerite? Będą bardzo rozczarowane, jeśli za dwa dni wróci do domu bez żadnych sukcesów.
Na witrynę padł cień. Carrie wyprostowała się i uśmiechnęła, jednak cień przeszedł dalej, a jej serce zamarło.
– Zaraz wracam, psze pani.
Jeb, ich pomocnik o rumianej twarzy, pracujący w Westram Cottage, przywiózł ją do miasta dzień przed otwarciem sklepu. To on zbudował półki i wniósł ladę, pomógł jej również umeblować pokój na tyłach sklepu, którego używała jako mieszkania, ponieważ nie dałaby rady każdego wieczoru wracać do domu w Kent.
Marguerite nie była zadowolona z tego rozwiązania, ale ustąpiła, gdy Carrie zgodziła się wracać w każdą sobotę wieczorem, aby w niedzielę pójść z nimi do kościoła. Zaplanowały, że w poniedziałki będzie przywoziła do sklepu z nowy towar.
Nie żeby potrzebowały nowych towarów, skoro nic nie sprzedała.
– Czy dostarczyłeś ulotki pod adresy, które ci podałam, Jeb?
– Tak, psze pani.
Ulotki były kolejnym kosztownym pomysłem, na który nie było ich stać, ale musiała jakoś zareklamować sklep. Reklama w gazecie dotarłaby do większej liczby osób, jednak kosztowała krocie.
Niestety Carrie nie miała jak sprawdzić, czy ulotki trafiły w odpowiednie ręce. Być może powinna stanąć przy wejściu do Hyde Parku i rozdawać je przechodniom? Nie byle jakim przechodniom, ale damom z dobrym wyczuciem mody.
To może zadziałać, zatem pójdzie tam koło piątej. Na szczęście nadal była w dużej mierze nieznana w towarzystwie, ponieważ przed pospiesznym ślubem z Jonathanem nie przedstawiono jej zbyt wielu osobom. Co więcej, ich ślub był małym rodzinnym wydarzeniem. Dlaczego Jonathan w ogóle zwrócił na nią uwagę? Zdusiła tę myśl i towarzyszący jej ból.
Spójrz prawdzie w oczy, Carrie. Wybrał cię, ponieważ szukał wyjścia z kłopotów finansowych. W jakiś sposób ojciec musiał dowiedzieć się o tej sytuacji. Martwiąc się o jej przyszłość po jego śmierci, złożył Jonathanowi ofertę nie do odrzucenia. Carrie nic o tym nie wiedziała, gdy przyjechała do Londynu przed rozpoczęciem sezonu. Jonathan został jej wskazany przez ciotkę, gdy jechała powozem przez Londyn. Ukłonił się jej, a ona uznała, że jest naprawdę bardzo przystojnym dżentelmenem. Następnego dnia pojawił się u jej drzwi, a kilka dni później się oświadczył.
Wszyscy mówili, że to miłość od pierwszego wejrzenia. Była kompletną idiotką, bo uwierzyła.
Z perspektywy czasu było to tak oczywiste – ożenił się z nią, by wyjść z długów. Gdyby o tym wiedziała, nigdy by się nie zgodziła. Nawet po to, by zadowolić umierającego ojca, który był zachwycony tą partią. Z pewnością nie spodziewała się, że pan młody rzuci ją rankiem po ceremonii. Bez wątpienia nie mógł znieść myśli o życiu z kobietą z klasy średniej. Co gorsza, nie był nawet uprzejmy przyjść do jej łóżka w noc poślubną.
To odrzucenie bolało, gdy słuchała, jak szwagierki rozmawiają o radościach małżeńskiego łoża podczas długich zimowych wieczorów w Westram Cottage, kiedy robiły kapelusze. Nigdy im nie wyznała, jak wyglądała jej noc poślubna.
– Połóż to, co zostało na ladzie, Jeb. Czas wracać do posiadłości. Jestem pewna, że panie mają dla ciebie mnóstwo zleceń.
Jeb podrapał się po nieogolonym podbródku. Biedak musiał spać w stajni w pewnej odległości od sklepu, ponieważ tu nie było dla niego miejsca.
– Jest pani pewna, psze pani? Nie lubię pani zostawiać samej. Londyn to leże nieprawości. Moja mama tak mówi.
– Nic mi nie będzie. Zamki w drzwiach i kraty w oknach zapewnią mi bezpieczeństwo. A człowiek pana Thrumby’ego nie ma sobie równych w walce z intruzami. – Człowiek pana Thrumby’ego pilnował w nocy tylnego wejścia.
– Jak sobie pani życzy, pani Greystoke. – Użycie jej nazwiska było jego sposobem na udzielenie upomnienia. Jednak tak naprawdę nigdy nie była panią Greystoke. Mało kto wiedział, że używanie tego nazwiska sprawiało jej ból.
Zmusiła się do uśmiechu.
– Zobaczymy się w sobotę po południu.
Dotknął czoła i wyszedł. Teraz naprawdę była zdana na siebie.
Otworzyła górną szufladę lady, wyjęła trzy koronkowe, haftowane chusteczki i położyła je na wystawie. Chustki nie były tak drogie jak kapelusze. Może tańszy towar kogoś zwabi?
Jeden klient. Wtedy będzie pewna, że podąża właściwą drogą.

Lord Avery Gilmore, młodszy syn księcia Belmane’a, wyszedł na ulicę i zamrugał w świetle poranka. Portier kasyna, w którym spędził ostatnie godziny, zatrzasnął za nim drzwi. Avery uśmiechnął się. Noc należała do całkiem udanych, a kieszenie miał wystarczająco pełne, by zapewnić nie tylko strawę w domu jego siostry przez kilka kolejnych dni, ale też sporo węgla do kominka i butelkę naprawdę dobrej brandy.
Nigdy nie wracał do domu z pustymi rękami. Po tym, jak ojciec wyklął go za odmowę poślubienia kobiety, którą mu wybrał, miał za sobą lata życia na kilku kontynentach. Cały czas doskonalił umiejętności przy stołach hazardowych. Ostatnia noc i dzisiejszy poranek były bardziej udane niż zwykle. Być może szczęście się do niego wreszcie uśmiechnęło?
Byłoby dobrze. Przez lata życia za granicą nauczył się na siebie zarabiać, ale teraz czuł się odpowiedzialny również za siostrę. Przynajmniej do czasu, aż jej mąż zacznie zarabiać jako prawnik, co – miejmy nadzieję – wkrótce nastąpi. Na szczęście niedawno został powołany do palestry i przyjęty na staż w kancelarii. A po ostatniej nocy Avery mógł szczerze powiedzieć Laurze, żeby nie martwiła się o pieniądze, przynajmniej przez jakiś czas.
Ruszył do swojego mieszkania, ale zatrzymał się na widok bardzo ładnego kapelusza na wypolerowanej do lustrzanego połysku witrynie. Takiej czystości nie spotykało się często na Bond Street. Przeszedł przez ulicę, by przyjrzeć się bliżej, ominął końskie odchody i włóczęgę wylegującego się w drzwiach. Tacy jak on mogli w mgnieniu oka ukraść sakiewkę, jeśli nie byłoby się ostrożnym. Właściciel Ragged Staff, lokalu, który właśnie opuścił, oskarżył Avery’ego o oszustwo. Przez chwilę wyglądało na to, że będzie musiał walczyć o wyjście z kasyna, ale udało się dzięki ingerencji innych klientów, którzy byli szczęśliwi, widząc, że dla odmiany wygrywa któryś z gości. Może i wystawiali się na oskubanie jak kurczaki, ale byli też dżentelmenami.
Avery zachwiał się lekko na nogach, wpatrując się w kapelusz na wystawie. Potrząsnął głową. Za dużo taniej brandy, ale nie był pijany, raczej bardzo niewyspany. Nie miał wątpliwości, że później będzie go bolała głowa. Spojrzał na kapelusz. Fiołki i pierwiosnki nie były prawdziwe, jak początkowo myślał, ale jedwabne. Nie chciał kapelusza, tylko ten bukiecik. Mógłby ofiarować go pani Luttrell, która tak tęskniła za oznakami uwagi. Czy jedwabne kwiaty podniosłyby ją na duchu?
Kapelusz rozmył mu się przed oczami. Naprawdę powinien iść do domu spać, ale potrzebował też prezentu…
Jedwabne kwiaty są trwalsze.
Bez wątpienia kosztowałyby też znacznie więcej niż prawdziwe. Mimo to Mimi Luttrell spojrzałaby na niego życzliwiej.
Wszedł do niewielkiego sklepu.
Za ladą stała niezwykle wysoka młoda kobieta. Jej twarz nie była ładna, ale pociągająca. Kobieta miała piękne szare oczy i usta, które błagały o pocałunek, nawet gdy się krzywiła. Dlaczego się krzywiła?
Boziu, ona naprawdę była wysoka. Nie całkiem jego wzrostu, ale prawie.
– Dzień dobry panu – powiedziała przyjemnie głębokim głosem. – W czym mogę pomóc?
Spojrzał na nią ze zdziwieniem. Wyglądała jak ekspedientka w tej ciemnobrązowej sukni i prostym czepku, ale mówiła jak dama, mimo że w jej głosie słychać było ślady północnego akcentu. Pełne, miękkie usta zacisnęły się w wyrazie dezaprobaty.
– Czy coś nie tak?
Przeniósł wzrok z jej ust na twarz i obdarzył ją swoim najbardziej czarującym uśmiechem.
– Nie, nic. Po prostu nie spodziewałem się, że tak urocza dama rozjaśni mój poranek.
Zmarszczyła brwi.
– Jest już po południu, a to sklep z damską konfekcją. Może pomylił pan miejsce?
Zakołysał się na nogach, zaskoczony brakiem reakcji na jego uśmiech. Uśmiechnął się, był tego pewien.
– Z pewnością wiem, gdzie jestem. Ten sklep oferuje niezwykły wybór bardzo pięknych kapeluszy. – Ten komplement powinien ją udobruchać. – A pani, jak zauważyłem, ma niezwykle piękne oczy.
– Proszę pana…
Najwyraźniej nie był tego ranka w formie albo dama nie była skłonna do flirtów.
– Ile za fiołki?
Podłoga poruszyła się pod jego stopami, więc oparł się biodrem o ladę.
Ostrożnie się cofnęła i przybrała zdumiony wyraz twarzy.
– Fiołki?
– Tak, fiołki. Z witryny.
– Nie ma tam… Och, ma pan na myśli te na kapeluszu? Nie są na sprzedaż.
Wszystko było na sprzedaż za odpowiednią cenę.
– Dam sześć pensów.
Jej oczy rozszerzyły się i zobaczył czającą się w ich głębi desperację. Szara głębia. Szara głębia otoczona ciemniejszą linią wokół krawędzi.
Czekał na zaakceptowanie propozycji.
Potrząsnęła głową.
– Obawiam się, że zrujnowałoby to wygląd kapelusza.
Zamrugał. Czy naprawdę mu odmówiła? Cóż, to niespodzianka.
– Można zrobić nowe zdobienia. A tymczasem można umieść na wystawie jeden z tych. – Wskazał pozostałe kapelusze, a jego wzrok zatrzymał się na jednym z nich, ozdobionym pąkami róż. – Ten jest równie ładny.
Położyła dłoń na ladzie, jakby chciała uchronić ją przed jego ciężarem. Poczuł przypływ rozczarowania na widok obrączki na palcu kobiety. Naprawdę? Nie. Był po prostu rozczarowany, że nie sprzedała mu bukietu.
– W porządku. Dam ci szylinga.
Czy przemawiała przez niego desperacja? Dlaczego? Równie dobrze mógł kupić bukiecik od kwiaciarki. Stały przecież na każdym rogu. Coś jednak podpowiadało mu, że jedwabny prezent zostanie przyjęty z dużo większą radością, a on nigdy nie ignorował instynktu. Tak, polegał na swoich umiejętnościach, a nie na głupich grach losowych. Poza tym zawsze wyczuwał, kiedy postawić wysoko, a kiedy zrezygnować. W tej chwili coś kazało mu kupić te kwiaty.
Kolejny raz zmarszczyła brwi.
– Nie będę wykorzystywała człowieka, który najwyraźniej jest jeszcze pod wpływem brandy. O tej porze roku na ulicy jest mnóstwo świeżych fiołków na sprzedaż. – Wzruszyła ramionami.
Dlaczego, do diabła, była taka nieugięta?
– Świeże? – powiedział drwiąco. – Będę miał szczęście, jeśli wytrzymają do popołudnia. – Pochylił się, obdarzając ją przyjaznym uśmiechem. – Muszę zrobić dobre wrażenie. Te kwiaty są lepsze niż prawdziwe.
Spojrzała na niego z powątpiewaniem.
– Jeśli chce pan zrobić dobre wrażenie, powinien pan najpierw wytrzeźwieć, jak sądzę.
– Jest pani dość bezpośrednia jak na ekspedientkę, nieprawdaż?
Zarumieniła się lekko.
– Jeśli to wszystko, co mogę dla pana zrobić…
– Nie wyjdę, dopóki nie sprzeda mi pani tych kwiatków.

Henna zgubiła drogę. Przygryzła wargę, żeby powstrzymać szloch. Wokoło widziała jedynie masy drobnych listków. Skręciła za róg tylko po to, by dotrzeć do końca kolejnej ślepej alejki.
Gorzko żałowała, że macocha zabrała ją na to przyjęcie. Utknęła w labiryncie w ogrodach przy królewskim pałacu w Svardii. Nie wierzyła, że zdoła wyjść stąd przed nocą.
Co będzie, jeśli nikt jej nie znajdzie? Niepotrzebnie uwierzyła Vivece, że na nią zaczeka. Zaledwie dwa lata starsza od niej przyrodnia siostra była złośliwa, choć Henna nigdy nie przyznała tego głośno.
Włosy wymknęły jej się spod opaski i opadły na twarz. Miała żal do Marcelli, że kazała je obciąć swojej fryzjerce. Wolała długie. Przypominały jej szczęśliwe czasy, gdy tata co rano zaplatał je w warkocze i rozczesywał na noc.
Nadal straszliwie jej go brakowało, choć Marcella ciągle powtarzała, że dwanaście lat to zbyt poważny wiek na płacz, a trzy lata to za dużo na żałobę.
Zawróciła na ścieżkę, którą przyszła albo przynajmniej tak myślała. Usłyszała śmiech. Dostała skurczów żołądka na myśl o tym, że Vivecę bawi jej bezradność.
Łzy popłynęły szerokim strumieniem.
W końcu potknęła się o wystający korzeń i upadła. Nie miała siły wstać. Żwir odgniatał skórę na łokciach i kolanach. Nawet stłumiony głos z oddali, niższy niż u jej przyrodniej siostry, nie skłonił jej do wstania.
Kolejna łza wsiąkła w suchą ziemię, gdy ktoś kazał komuś wrócić na przyjęcie. Chwilę później odgłos kroków skłonił ją do podniesienia głowy.
Zaraz tego pożałowała. Wolałaby już, żeby to Viveca ją znalazła. Tymczasem stał nad nią nie tylko najatrakcyjniejszy chłopak w szkole, prymus w nauce i mistrz wszystkich zawodów sportowych, ale też następca tronu Svardii. Musiał rozmawiać ze swoją dziewczyną, Kristine. Choć wielu uczniów szeptało, że to niedobrana para, Henna uważała ją za ładną i miłą.
Książę Aleksander przykucnął przy niej. Henna z powrotem opuściła głowę, jakby zobaczyła niebezpieczną bestię. Tymczasem Aleksander wyciągnął do niej ręce.
– Przyszedłem sprawdzić, jak sobie radzisz – zagadnął. – Kiedyś moja siostra tu zginęła. Nieprędko ją znaleźliśmy.
Te słowa nieco złagodziły wstyd, że się zgubiła, ale nie, że zaufała Vivece.
Z rumieńcem na policzkach wstała i wytarła zakurzone dłonie o balową suknię z jasnego jedwabiu. Marcella nie daruje jej, że ją zabrudziła.
Zerknęła ukradkiem na księcia. Starszy od niej o trzy lata, miał gęste, ciemne włosy, ciepłe spojrzenie i serdeczny uśmiech dla wszystkich. Z powodu miłego usposobienia w szkole przezywano go czarującym księciem.
– Wszystko w porządku? – zapytał ponownie.
Usłyszała w jego głosie nutę wesołości, ale nie złośliwą. Posmutniała na myśl, że nigdy z nią nie pożartuje. Kiwnęła głową, ale najwyraźniej go nie przekonała. Nadal patrzył na nią z niedowierzaniem.
– Jesteś przyrodnią siostrą Viveki? – zapytał.
Gdy znów skinęła głową, wykrzywił twarz w grymasie odrazy, który wreszcie ją rozbawił.
– Chodźmy! Najwyższa pora wracać na przyjęcie – jego głos wyrwał ją z zadumy.
Przez sekundę patrzyła w milczeniu na wyciągniętą do niej rękę, zanim podała mu swoją.
– Czy poznałaś już moją siostrę? – zapytał z ciepłym uśmiechem.
Henna nie przypuszczała, że to niewinne pytanie odmieni jej życie.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Freya patrzyła na Hennę błyszczącymi, bursztynowymi oczami, splatając palce przed sobą. Gdy wyszeptała bezgłośnie słowo „proszę”, Henna zrobiłaby wszystko, czego jej nieco starsza przyjaciółka by sobie zażyczyła.
– Lepiej by było dla ciebie, żebym odmówiła – przypomniała, przewracając oczami, gdy Freya skoczyła na równe nogi i pociągnęła jej do serii podskoków grożących wywróceniem sterty starannie ułożonych papierów na biurku Henny.
– Dziękuję, dziękuję, dziękuję! – wykrzykiwała radośnie księżniczka. – Jesteś najwspanialszą damą dworu.
– Jedyną, jaką masz – sprostowała Henna, niezdolna powstrzymać uśmiechu.
– Nie sprawię ci zbyt wiele kłopotu?
– Skądże – skłamała Henna, choć czekały ją nie tylko kłopoty, ale też co najmniej trzy dodatkowe godziny pracy wieczorem. – Idź już. Twój przystojny narzeczony tylko czeka, żeby porwać cię prywatnym odrzutowcem w jakieś odosobnione, egzotyczne miejsce. I pozdrów ode mnie Kejlla – dodała, gdy Freya znikała w drzwiach.
Gdy została sama, z westchnieniem zerknęła na stos papierów na biurku, zaparzyła sobie kawę i zasiadła przed komputerem.
Przewidywała, że trudno jej będzie usprawiedliwić romantyczny gest Kjella przed francuskim ambasadorem, który spodziewał się spotkać z Jej Książęcą Wysokością przed końcem tego tygodnia.
Zakochani pozwolili sobie na ostatnią spontaniczną wyprawę przed zaręczynami. Później Kjell będzie musiał przestrzegać pałacowego harmonogramu przed wejściem do królewskiej rodziny. Pewnie dlatego nowo mianowany książę zdecydował wyruszyć z Freyą na dwutygodniowe wakacje przed zaręczynowym przyjęciem.
Henna spróbowała sobie wyobrazić, co by czuła, gdyby ktoś równie atrakcyjny zabrał ją w odludne miejsce, żeby żywić, rozpieszczać i dostarczać wszelkich przyjemności. Zaraz jednak roześmiała się z własnych romantycznych rojeń. Czekała ją masa roboty.
Na początek zadzwoniła do francuskiej ambasady. Czekając na połączenie z ambasadorem, przeczytała mejla na ekranie.
– Panno Olin?
Kręcąc głową ze zdumienia, odwróciła wzrok od ekranu, by skupić uwagę na rozmowie.
– Proszę wybaczyć, panie ambasadorze, ale będę potrzebowała pańskiej pomocy – poprosiła grzecznie.
Opracowanie szczegółowej procedury odwołania dyplomatycznego spotkania w zagranicznej ambasadzie, tak żeby nikogo nie urazić, zajęło cały kwadrans. Mimo niezręcznej sytuacji Henna wybrnęła z kłopotu.
Po zakończeniu rozmowy potarła rozognione czoło, po czym powróciła do czytania wiadomości, która przyspieszyła jej puls:

Panno Olin!
…poleciła nam Panią wiarygodna osoba z dworu królewskiego… Wierzymy, że będzie Pani idealną kandydatką… oferujemy konkurencyjne wynagrodzenie…

Zacisnęła powieki, nie wierząc własnym oczom. Propozycja brzmiała nieodparcie kusząco, zważywszy, że już zajmowała wysoką pozycję damy dworu. Nie wymieniono wprawdzie nazwiska jej przyszłego bezpośredniego szefa, ale naczelna dyrektorka, energiczna, znana i szanowana na całym świecie, zyskała renomę, realizując wyłącznie projekty o światowym znaczeniu.
Henna pokręciła głową. Za nic w świecie nie opuściłaby Frei ani jej młodszej siostry, Marit. Ledwie jednak sformułowała tę myśl, przypomniała sobie, że księżniczki już dorosły. Marit zaręczyła się z tajemnicy z greckim miliarderem Lykosem Livasem, a Freya wydawała zaręczynowy bal za dwa tygodnie. Mając godnych zaufania partnerów, już nie będą jej tak bardzo potrzebowały. Wprawdzie nie zabraknie jej papierkowej roboty, ale gdyby chciała czegoś więcej?
Pokręciła głową i wyszeptała „nie” do pustego pokoju.
Kochała Svardię. Mieszkała tu od urodzenia. Wprawdzie towarzyszyła Frei w licznych podróżach po świecie, ale zawsze chętnie wracała do kraju. Uwielbiała obserwować zmiany pór roku w barwach liści olbrzymich drzew w pałacowych ogrodach. Lubiła słony powiew morskiej bryzy i dramatycznie poszarpaną linię brzegową o prehistorycznym wyglądzie. Ceniła technologiczną ekspansję Svardii, przyjazną dla środowiska. Nie chciała stąd odchodzić.
Dzwonek telefonu wyrwał ją z zadumy. Widząc imię Frei na ekranie, odebrała połączenie.
– Spotykasz się z siostrą? – spytała Freya.
– Przyrodnią – sprostowała z niechęcią. – Nie. A dlaczego pytasz?
– Widziałam, jak wjeżdża na górę. Ciekawe, co tu robi.
Henna wiedziała. Jechała do Aleksandra.

Aleksander zwątpił, czy rzeczywiście wpadł na wspaniały pomysł. Na papierze wyglądał doskonale. Kandydatka dziedziczyła po matce tytuł markizy. Była bogata, wykształcona, piękna i obyta w świecie. Ich rodziny znały się od ich dzieciństwa. Bywała w tych samych kręgach co on. Musiał jednak coś przeoczyć. Uświadomił to sobie, gdy otworzyła pomalowane karmazynową pomadką usta.
– Powiedziałam mu, że niemożliwe, żeby pomylił mnie z lady Annabelle. Zawsze wygląda, jakby całe życie buszowała w krzakach. A wystarczy spojrzeć na mnie!
Złośliwemu komentarzowi towarzyszyło dramatyczne przeciągnięcie dłonią wzdłuż linii ciała.
Viveca Lassgård siedziała na brzegu krzesła w wyjątkowo niewygodnej pozycji. Wysoko skrzyżowane uda odsłaniały więcej, niż Aleksander chciałby widzieć. Skóra szkarłatnych butów pasowała do koloru pomadki. Miodowa sukienka przylegała raczej do kantów niż krągłości sylwetki.
Aleksander, król Svardii, uczciwie przyznał przed sobą, że popełnił kardynalny błąd. Nie rozumiał, jak to możliwe, że Henna dorastała z tą osobą pod jednym dachem, nie popełniając morderstwa.
Doszedł do wniosku, że pochopnie założył, że znalezienie żony przyjdzie mu łatwo. A potrzebował łatwego rozwiązania.
Zgodnie z tradycją przed czterema miesiącami jego ojciec abdykował na rzecz syna w dniu swych sześćdziesiątych piątych urodzin. Aleksander zasiadł na tronie królestwa Svardii. Dzień po koronacji jego rodzice wyjechali na roczne wakacje, żeby nowy monarcha stanął na własnych nogach.
Aleksander śmiałby się z tego obyczaju, gdyby miał poczucie humoru. Mógłby rządzić krajem od dwudziestego roku życia, gdyby zaszła taka potrzeba. Tylko przypadek zrządził, że musiał czekać dziewięć lat. Miał sześć lat, gdy zmarł ówczesny król, jego wuj. Przedwczesna śmierć monarchy zmusiła ojca Aleksandra do włożenia korony, której nie chciał. Mimo to skupił całą energię na sprawowaniu rządów. Nic nie mogło go odwieść od spełnienia obowiązku. Zadbał też o to, by jego dzieci postępowały tak samo. Aleksander z niechęcią myślał, że zgotuje taki sam los swoim następcom.
Ta myśl przywróciła go do teraźniejszości, do pałacowego salonu.
Viveca właśnie odbierała filiżankę herbaty z przyniesionej przez służącą tacy. Wątpił, czy doceni jej smak. Oglądała barokowe włoskie meble i dekoracje rozmieszczone po całym pałacu tylko dlatego, że jakiś dawno zapomniany przodek gustował w tym stylu. Aleksander go nie znosił. Nie wyobrażał sobie negocjacji w sprawie rozbrojenia nuklearnego w jasnobłękitnych komnatach z filigranowymi złoceniami.
– Przepiękne – pochwaliła z entuzjazmem.
Aleksander tylko mruknął w odpowiedzi.
Viveca nawet nie uniosła starannie umalowanych brwi.
Widywał takie kobiety, wiszące na ramionach starszych, bogatych mężczyzn. Nie osądzał ich. Jeżeli chciała sprzedać ciało za finansową stabilizację i zyski, jej sprawa, byle nie jemu. To, że mu nie odpowiadała, nie zmieniało faktu, że nadal potrzebował królowej.
Czas uciekał. Smutna wiadomość, że Freya nie będzie w stanie donosić ciąży, nadal pozostawała tajemnicą, ale długo nią nie będzie. Zbyt dobrze znał prasę. Musiał działać delikatnie. Inaczej dziennikarze rozszarpią Freyę na strzępy, a następnie zaczną kwestionować płodność Marit. Podważą zaufanie do królewskiej rodziny. Jeżeli musi się ożenić, żeby pomóc siostrom i krajowi przetrwać kryzys, znajdzie sobie żonę.
Zrobiłby wszystko, żeby Svardia została jednym z najwspanialszych państw świata. Jego ojciec przeprowadził kraj przez trudny okres po szokującej, nagłej śmierci poprzedniego króla. Zadanie Aleksandra polegało na doprowadzeniu go do rozkwitu. Jeżeli naród potrzebuje królowej, da mu ją, choćby wbrew sobie.
Zerknął na Vivecę z zamiarem zakończenia tej farsy, gdy wyczuł czyjąś niewidoczną obecność. Instynktownie zwrócił wzrok ku drzwiom. W progu właśnie stanęła Henna. Aleksander dostrzegł pod delikatną maską, że rozsadza ją złość.

Dziwne, że Henna w ogóle usłyszała nieprzyjazne powitanie Viveki. Niemal zagłuszył je szum w jej uszach.
– Siostrzyczko, wyglądasz… dobrze.
Przerwa w zdaniu świadczyła o tym, że Viveca wcale tak nie myśli. Patrzyła na Hennę spod zmarszczonych brwi, jakby oburzało ją, że śmie oddychać tym samym powietrzem. Widok jej smukłej sylwetki sprawił, że Henna poczuła się niewidzialna w stroju, który z taką dumą włożyła rano.
– Dziękuję – wykrztusiła z zażenowaniem.
Viveca zawsze potrafiła zbić ją z tropu. Najgorsze, że udało jej się to również teraz, na oczach Aleksandra.
– Przyszłam, żeby… – zaczęła Henna, ale przerwała, kiedy uświadomiła sobie, że właściwie nie wie, po co.
– Świetnie. W takim razie poproszę o jeszcze jedną herbatkę – zarządziła Viveca. – Pamiętasz, jak ją lubię, Aleksandrze? – zwróciła się do niego, jakby miała prawo oferować królowi poczęstunek w jego własnym pałacu. I jakby do obowiązków Henny należała obsługa gości, choć doskonale wiedziała, że pełni ważniejszą funkcję.
Traktowała ją jak służącą od dnia, w którym ojciec Henny poślubił jej matkę sześć miesięcy przed swoją śmiercią. Henna nigdy nie zdołała jej zadowolić.
W pierwszej chwili zamarła ze zgrozy. Kiedy ochłonęła, przypomniała sobie, że nie musi ulegać Vivece od chwili przeprowadzki do służbowych pomieszczeń pałacu. Szybko znalazła sposób, żeby utrzeć nosa arogantce.
Wyprostowała się.
– Jeżeli służba nie zadbała należycie o gościa Waszej Wysokości, to proszę pozwolić mi zameldować niedopatrzenie w sekretariacie królewskiego domu.
Nikt z dyskretnie rozmieszczonych w komnacie pracowników nawet nie drgnął. Wiedzieli, że to pusta groźba. Wszyscy natomiast wstrzymali oddech, czekając na wynik wojny nerwów pomiędzy Aleksandrem a Henną. Czy poświęci własnych ludzi, czy potępi egoizm rozpieszczonego gościa?
– Czy doprowadziłaś do porozumienia z francuskim ambasadorem? – zapytał.
Henna poczerwieniała ze złości, nie dlatego, że traktował Vivecę jak potencjalną narzeczoną, tylko dlatego, że zastosował unik. Przynajmniej tak sobie wmawiała.
– Oczywiście, Wasza Wysokość – odpowiedziała.
Zbyt późno uświadomiła sobie, że nie zdołała ukryć irytacji.
Aleksander wstał, ruszył ku drzwiom i wskazał jej gestem, żeby podążyła za nim. Henna otworzyła usta, żeby przeprosić, ale uniósł palec, nakazując jej milczenie, jakby próbował uporządkować myśli.
Henna dostała gęsiej skórki. Nigdy nie złamała zasad dworskiej etykiety ani nie zasłużyła na upomnienie. Tylko macocha i jej córka widziały w niej same wady.
Nazywały ją leniwą, samolubną i nieuprzejmą. Ich oskarżenia bolały. Uważała je za niesprawiedliwe, bo nie znajdowała w sobie tych wad. Skrupulatnie analizowała własne zachowanie i coraz bardziej wątpiła w siebie. Pracowała coraz ciężej, była coraz milsza i rezygnowała z zaspokajania własnych potrzeb, ale nic nie zyskała.
Tym razem zachowała się nieuprzejmie wobec królewskiego gościa w obecności dworzan.
Jeszcze raz otworzyła usta, żeby przeprosić, ale Aleksander uniósł brew, jakby przypominał, że nie wolno jej zabierać głosu bez pozwolenia. Przygryzła wargę, żałując, że arogancja tak świetnie do niego pasuje. Uniesiona brew dodała autorytetu już imponującemu obliczu.
Miał gęste włosy i oczy o barwie melasy, ale bynajmniej nie słodkie.
Henna podejrzewała, że celowo tworzy wokół siebie aurę tajemniczości, z której zasłynął w świecie. Mimo to odkryła, że potrafi go rozszyfrować, kiedy trzeba, może dlatego, że znała go od okresu dorastania, zanim się zmienił. Umiał kontrolować emocje i zachować kamienną twarz, ale oczy go zdradzały.
Nadal pamiętała go jako czarującego, roześmianego nastolatka, którego poznała przed czternastu laty. Przedstawił ją wtedy swojej siostrze. Dał jej przyjaciółkę, a w końcu również posadę i dom. Ale teraz oczy króla rzucały ostrzeżenie, przywracając ją do teraźniejszości.
– Wasza Wysokość nie może jej poślubić. Pod żadnym pozorem – oświadczyła, ignorując ostrzegawcze spojrzenie.
To, że Aleksander myślał to samo, nie miało żadnego znaczenia. Nikt nie śmiał mu mówić, co ma robić, ale Henna zawsze stanowiła wyjątek.
– Dlaczego sądzisz, że rozważam…
– Nie jestem głupia – wpadła mu w słowo i natychmiast poczerwieniała ze wstydu.
Gdyby tak dobrze nie kontrolował emocji, zareagowałby na jej opryskliwy ton. Nie skomentował jednak jej wybuchu. Mimo to odstąpiła krok do tyłu i spuściła głowę, jakby wyczuła, że go zaszokowała.
– Henno… – ponaglił.
– Ja jedna wiedziałam o zaręczynach obu księżniczek i diagnozie Frei. Poza tym Wasza Wysokość pytał mnie o Vivecę trzy tygodnie temu – wyjaśniła. – Choć Wasza Wysokość robi wszystko, żeby Freyę uważano za najukochańszą osobę z królewskiej rodziny. Wszystkie wysiłki pójdą na marne, gdy prasa wykryje jej diagnozę. Zaręczyny Marit trochę pomogą, ale dopiero ślub Waszej Wysokości zapewni społeczeństwu poczucie stabilizacji po ujawnieniu bezpłodności Frei. Logiczne, że dobrze by było, żeby narzeczona towarzyszyła Waszej Wysokości na zaręczynowych przyjęciach obydwu sióstr. Dzięki temu można by przetestować nastawienie ludności do przyszłej królowej.
Aleksander zacisnął zęby. Zbyt łatwo go przejrzała. Pomyślał, że marnuje swoje zdolności przy Frei. Zaraz jednak uświadomił sobie, że nie wybrałby dla siostry innej towarzyszki. Henna zawsze wspierała ją i Marit, gdy czuła się zapomniana przez rodziców. Była przy nich, kiedy on nie mógł. Zawsze mógł na niej polegać.
– Dlaczego sądzisz, że nie powinienem poślubić twojej siostry? – zapytał, przemilczając, dlaczego sam tego nie chce.
Henna umknęła wzrokiem w bok, jakby coś ukrywała.
– Bo… nie można jej ufać – wykrztusiła w końcu przez ściśnięte gardło, co go zdziwiło.
Hennie nigdy nie brakowało słów.
– Dlaczego tak uważasz?
– Z osobistych powodów.
Aleksander podejrzewał, że hiszpańska inkwizycja nie wyciągnęłaby z niej nic więcej.
Cenił jej dyskrecję. Dlatego właśnie wtajemniczył ją w swoje plany wobec Frei i Marit. Choć doświadczenie nauczyło go, że nie warto nikomu ufać, przełamał długoletnie zahamowania.
– To mi nie pomoże w rozwiązaniu problemu – stwierdził. – Skoryguj swoje plany tak, żeby znaleźć czas na poszukiwanie kandydatki na moją małżonkę.
– To wykracza poza zakres moich obowiązków.
– Nie szkodzi. Freya wyjechała na dwa tygodnie. Jako monarcha ja jestem teraz twoim szefem. – Nie czekając na odpowiedź, otworzył drzwi do salonu i rozkazał: – Viveco, możesz odejść.
Po tych słowach ruszył przed siebie korytarzem, zostawiając obie siostry z otwartymi ze zdziwienia ustami.

Tylko ty – Carol Marinelli

Dziesięć lat wcześniej…

Beatrice zapowiedziała swoją wizytę w klasztorze. Wielokrotnie pisała z prośbą o umożliwienie spotkania z matką przełożoną, ale zawsze odpowiadano jej, że nie ma potrzeby, by przyjeżdżała tu osobiście.
Szła pod górę z nadzieją, że nawet jeśli nie dowie się niczego o matce, to przynajmniej o swojej ukochanej przyjaciółce.
Choć tak bardzo się od siebie różniły, obie zostały porzucone niedługo po urodzeniu.
Alicia była ciemna i pełna życia. Beatrice cicha, nieśmiała i jasna. Z niewiadomych przyczyn Alicia pokochała ją miłością niemal siostrzaną. Czasami mówiła nawet, że są bliźniaczkami!
Kiedy miały po jedenaście lat, Beatrice dostała stypendium i wyjechała do szkoły w Mediolanie. Obiecały sobie, że bez względu na wszystko będą utrzymywać ze sobą kontakt. Alicia powiedziała jej, żeby skończyła szkołę i znalazła dobrą pracę, żeby mogły kiedyś razem zamieszkać.
Zawsze bały się tego, co może je spotkać, gdy opuszczą bezpieczne mury klasztoru, ale myśl, że mają siebie nawzajem, dodawała im otuchy.
Alicia nie potrafiła pisać, ale to nie przeszkadzało Beatrice. Ona sama pisywała do niej regularnie. A potem, kiedy skończyła szkołę w Mediolanie, wysłano ją do niewielkiego opactwa w Szwajcarii, żeby doskonaliła język. Pozwolono jej wprawdzie kilkakrotnie zadzwonić do klasztoru w Trebordi, ale nigdy nie poproszono Alicii do telefonu. Zawsze znajdowano jakąś wymówkę, żeby wytłumaczyć jej nieobecność.
Beatrice domyślała się, że siostry nie chciały pozwolić na tę rozmowę ze względu na to, że mogłaby ona bardzo zasmucić Alicię, która zawsze miała skłonności do dramatyzowania. Zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle dostawała jej listy.
Kolejne dwa lata spędziła w szkole w Anglii, gdzie zyskała sobie opinię osoby odosobnionej i nieprzystępnej. Zimnej.
Podobnie było na uniwersytecie.
Choć nie miała żadnych problemów z językiem, zawsze trzymała się na uboczu. Brakowało jej poczucia humoru i nie chwytała w porę dowcipów, które opowiadali sobie jej koledzy.
Nigdy nie potrafiła odpowiedzieć na pytanie, skąd jest i co robią jej rodzice. Zawsze miała przed oczami okno życia, przez które włożyła ją matka jakieś dziewiętnaście lat temu. Zawsze myślała o tym, jak bardzo samotna i przerażona musiała się czuć, skoro zdecydowała się na taki krok. Ona, dorastając, czuła się dokładnie tak samo.
Przerażona.
Samotna.
Na szczęście miała Alicię.
Nacisnęła dzwonek do bramy i uśmiechnęła się, kiedy się okazało, że sama matka przełożona otworzyła jej drzwi.
– Tak się cieszę, że tu wróciłam… – Idąc znajomą ścieżką, czuła, jak płoną jej policzki.
– O której masz powrotny pociąg? – spytała przełożona.
– Mam zamiar zostać w klasztorze tydzień albo dwa – oznajmiła w nadziei, że matka przełożona zaprosi ją, by została dłużej.
– Nie możemy traktować klasztoru jak hostelu dla osób, które się tu wychowały – odparła jednak kobieta. – Robimy dla nich wszystko, co możemy, ale potem nadchodzi czas, żeby stanęły na własnych nogach. Czasami trzeba zmusić je do tego siłą.
– Ja jestem niezależna.
– Masz stypendium na uniwersytecie, prawda?
– Tak. – Beatrice poczuła się urażona, choć starała się tego po sobie nie pokazać. Była wdzięczna za stypendium, ale sama też ciężko pracowała. – Wieczorami i w weekendy pracuję jako tłumacz w szpitalu.
Usiadła w biurze matki przełożonej i sięgnęła po notatnik.
– Dziecko, możesz to schować. Nie mam ci nic więcej do powiedzenia.
– A może… Wiem, że Alicia miała przypięte do śpiochów kolczyki. Segni di ricooscimento. Znak rozpoznawczy. Na wypadek, gdyby matka chciała wrócić i odebrać swoje dziecko.
– Beatrice, już ci mówiłam. Przy tobie niczego nie znaleziono.
– Musiało coś być. Strona z Biblii?
Powiedziano jej, że jej matka była turystką. Co roku przyjeżdżała na festiwal do Trebordi. – Może jakiś drobiazg z festiwalu?
– Beatrice, gdyby było coś takiego, na pewno bym ci powiedziała.
– Pieluszka? – spytała, czując, jak łzy napływają jej pod powieki. Przecież nie mogła być naga. – Cokolwiek?
– To donikąd nie prowadzi. Beatrice, masz wykształcenie, o którym większość ludzi może tylko marzyć. Daj temu spokój.
– Nie, nie przestanę. Chcę, żeby moja matka wiedziała, że nawet jeśli przydarzyło jej się coś okropnego, to ja to zrozumiem. Była młoda i przerażona, a ja dokładnie wiem, co to znaczy. Kocham ją i wybaczam to, co zrobiła.
– Beatrice, to nie jest rozsądne. Widziałam wiele dzieci, które tak bardzo chciały poznać przeszłość, że rujnowały swoją przyszłość.
– Ja chcę poznać moją historię. Będę tu przyjeżdżać każdego roku i w dzień urodzin Alicii też.
Dostrzegła, że policzki matki przełożonej zarumieniły się. To tu, w jej biurze nauczyła się, jak być bezpośrednią i zdecydowaną.
– Czy Alicia otrzymywała moje listy?
– Naturalnie.
Matka przełożona nie powinna kłamać. Jednak z jakiegoś powodu Beatrice jej nie wierzyła. Zebrała się w sobie.
– Nie wierzę.
– Odrobinę szacunku, moja droga. Tu cię wychowano.
– Matko przełożona, z całym szacunkiem pytam, gdzie jest moja przyjaciółka?
Odpowiedziała jej cisza.
– Zawsze mogę spytać w wiosce. Mogę odwiedzić signorę Schinina – wymieniła nazwisko kobiety prowadzącej lokalny burdel. – Ona zna wszystkie plotki, a jej syn przyjaźnił się z Alicią…
– Mówiłam ci, że ona nie żyje.
– Cóż i tak popytam ludzi, co o niej wiedzą.
– Dziecko. Non destare il cane che dorme. Nie wywołuj wilka z lasu.
O czym ta kobieta mówi?
– Nie wyjadę stąd, dopóki nie znajdę odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. – Zamknęła notes i schowała go do plecaka. Siedziała wyprostowana, a serce mocno waliło jej w piersi. – Będę pukać do wszystkich drzwi, zajrzę do każdego sklepu…
Matka przełożona wstała.
– Poczekaj chwilę.
Beatrice zdawało się, że czekała na nią całą wieczność. Po godzinie czekania wstała i podeszła do okna. Patrzyła na niewielkie podwórko szkoły, do której chodziła. Bawiła się na nim razem z Alicią. Miały wtedy po dziesięć lat. Beatrice unikała zabaw, w których brało udział więcej dzieci. Była wycofana i poważna. Nie potrafiła włączyć się do ogólnej zabawy i zazwyczaj siedziała gdzieś na uboczu.
Alicia natomiast była jej przeciwieństwem. Pewna siebie, odważna, była duszą towarzystwa. Uwielbiała pływać w rzece i przepadała za towarzystwem chłopaków z wioski. Zwłaszcza jednego.
Otworzyły się drzwi i do biura weszła siostra Catherina. Usiadła za biurkiem i wskazała gestem, by zajęła miejsce naprzeciw niej.
– Powiedziano mi, że masz jakieś pytania.
– Całe mnóstwo pytań. Czy była tu siostra, kiedy mnie przyniesiono?
Siostra Catherina była osobą nierzucającą się w oczy i taką ją zapamiętała. Miewała swoje humory, ale nie była jakoś specjalnie niemiła. Uczyła łaciny, a Beatrice uwielbiała ten przedmiot. Tyle tylko, że siostra Catherina nie zachęcała jej specjalnie do pogłębiania znajomości tego języka. Była taka… bezpłciowa.
I właśnie wtedy Beatrice dowiedziała się, że ona właśnie jest jej matką.
– Byłam taka jak ty: zwykła i raczej ponura.
Beatrice bez słowa wpatrywała się w jej twarz, która była, teraz to widziała, ciemnym odbiciem jej własnej. Jak to możliwe, że wcześniej tego nie dostrzegła?
– Miałam jednak jedną ciekawą cechę…
A więc nie przydarzyło jej się nic nadzwyczajnego. Po prostu przed wstąpieniem do klasztoru chciała zaspokoić ciekawość.
– Pomagałam matce w sprzątaniu pokoi wynajmowanych przez turystów. Był wdowcem, Niemcem. Byli małżeństwem przez trzydzieści lat i bardzo tęsknił za żoną. Przyjechał na ciche wakacje.
– Więc nie przyjechał na festiwal?
– Nie! Był historykiem i było widać, że lubi żyć przeszłością. Powiedział, że przypominałam mu żonę, gdy była młoda.
– Wykorzystał cię?
– Nie. Miałam dwadzieścia pięć lat, a on był bardzo przystojny.
Mówiła to wszystko beznamiętnym tonem, jakby referowała lekcję historii. Dwa tygodnie życia w grzechu, a potem konsekwencje.
– Byłam w nowicjacie, kiedy okazało się, że jestem w ciąży.
– Bałaś się?
– Beatrice, ja dokładnie wiedziałam, co chcę robić w życiu, i wiedziałam też, że tobą się tu zaopiekują.
– Czy matka przełożona wiedziała?
– Nie, oczywiście, że nie – powiedziała cierpkim głosem. – Kiedy skończyłaś dziesięć lat, matka przełożona zaprosiła mnie na rozmowę. Powiedziała, że podobieństwo między nami jest uderzające i nie może być dłużej ignorowane. Ja wprawdzie go nie widziałam. Owszem, obie jesteśmy drobne, ale ty masz taką jasną karnację i włosy…
Beatrice sama dziwiła się temu, że wcześniej tego nie dostrzegła. Patrząc na matkę, miała wrażenie, że spogląda w lustro. Gdyby przefarbowała włosy i założyła ciemne soczewki, wyglądałaby dokładnie jak siostra Catherina.
Spróbowała sobie przypomnieć jakieś chwile z przeszłości, które byłyby tylko ich, ale przychodziło jej do głowy tylko jedno wspomnienie.
Któregoś dnia, kiedy zadzwonił dzwonek na przerwę, Beatrice spytała, czy może zostać w klasie i poczytać.
Siostra Cateherine nawet nie podniosła na nią wzroku. „Idź i pobaw się za zewnątrz” – powiedziała.
– Zdarzało mi się wychodzić podczas festiwalu przez okno, żeby cię szukać – powiedziała zachrypniętym z emocji głosem. – Robiłam to co noc.
– Festiwalu już nie ma. Podobnie jak nie ma twojej przyjaciółki.
– A gdzie ona jest?
– Nie mam pojęcia. – Siostra Catherina wzruszyła ramionami. – Powiedziałam ci wszystko, co wiem. Byłam z tobą szczera… – Rozłożyła bezradnie ręce. – Twój pobyt tu jest dla mnie bardzo kłopotliwy. Beatrice, miałaś tu dach nad głową, jedzenie i dostałaś wykształcenie, na które nigdy nie byłoby cię stać.
To prawda. Dostała wszystko, oprócz miłości.
Nie była kochana ani przez sekundę.
Zamiast tego była ukrywana, a kiedy stało się to kłopotliwe, wysłano ją za granicę.
– W nic mnie nie owinęłaś… Byłam naga…
– Wiedziałam, że tu wszystko dostaniesz.
– Cóż za troskliwość! Doprawdy iście matczyna! – Nie mogła oszczędzić sobie sarkazmu.
Bez dalszych słów wyszła z klasztoru, wzięła taksówkę i pojechała na stację kolejową. Obiecała sobie, jej noga nigdy więcej nie postanie w tym miejscu. Była tak zniechęcona, że porzuciła nawet zamiar odnalezienia Alicii. Wsiadła do pociągu i wycięła podobiznę matki z jedynej fotografii, jaką zachowała z dzieciństwa. Podjęła też decyzję, że zmieni nazwisko z Festa na Taylor.
Chciała całkowicie odciąć się od przeszłości.
Teraz już wiedziała, po kim odziedziczyła serce z kamienia. I zamierzała wykorzystać je dla własnych celów!

– Signora, proszę zapiąć pasy bezpieczeństwa.
Kapitan przeprosił za złe warunki atmosferyczne, które towarzyszyły im podczas lotu nad Sycylią. Samolot zaczął podchodzić do lądowania. Jak na jej gust, Bellanisia była nieco zbyt blisko Trebordi. Beatrice nie była nawet przekonana, czy chce tej pracy.
Specjalista od PR-u Jego Wysokości Księcia Juliusa z Bellanisii. Nowo stworzona posada po to, aby podreperować mocno nadszarpnięty wizerunek księcia przed wyborem kandydatki na żonę.
To była jej specjalność. Robiła to już dla przeróżnych ludzi: celebrytów, znanych sportowców, polityków czy innych sławnych ludzi, którzy potrzebowali pomocy w naprawieniu swojego wizerunku. Romanse, nadużycia, kłamstwa, narkotyki – ze wszystkim potrafiła sobie poradzić, nie angażując się w nic osobiście. Widząc tę drobną kobietę przed kamerami, nikt by się nie domyślił, że nigdy nikt jej nie pocałował ani że nie miała żadnych przyjaciół.
Była w tym tak dobra, że nie musiała szukać pracy – ta sama przychodziła do niej.
Tajemnica jej sukcesów tkwiła w tym, że na niczym jej nie zależało. Na wstępie zaznaczała, że nie jest ani agentem, ani matką, żoną czy psychoterapeutą.
Choć początkowo królewski ślub wydał jej się interesującym wyzwaniem, teraz miała jednak wątpliwości. Czy na pewno jest odpowiednią osobą do tego celu?
Szacunek nie był cechą, która stała na czele jej przymiotów, a sądząc po liście wymagań, jakie otrzymała, był warunkiem wstępnym jakichkolwiek rozmów z aroganckim księciem.
To było jego życie i jego bałagan, nie jej. Zamierzała mu to uzmysłowić zaraz na początku rozmowy.
Spojrzała z okien samolotu na przepiękny archipelag wysp na Morzu Jońskim. Wyspy były rozrzucone między Grecją, a Sycylią i z góry przypominały drobne kamyki.
Przygotowując się do tej rozmowy, zrobiła mały research.
Książę Julius był niesfornym dzieckiem, zadziwiająco szczęśliwym w porównaniu ze starszym rodzeństwem.
A jako dorosły?
Studiował archeologię, potem wstąpił do wojska i teraz miał już zapewne magistra z brunetek. Owdowiałych, krągłych, pięknych i bogatych. Był przystojny, pełen uroku i znajdował się na drugim miejscu w kolejce do tronu.
Dużo podróżował i to podczas rozlicznych wojaży poznawał swoje towarzyszki.
Beatrice rozsiadła się ze szklanką ciepłej wody w swoim tymczasowym mieszkaniu w Londynie i przeczytała wszystko, co było dostępne na temat niezależnego politycznie księcia.
Potrafił zniknąć na długie miesiące na jakiejś archeologicznej wyprawie, po czym niepodziewanie objawiał się na jakimś przyjęciu. Jednak jego życie diametralnie się zmieniło, kiedy jego starszy brat, książę Claude, niespodziewanie zmarł na skutek powikłań po grypie.
Książę Julius został zmuszony do powrotu do pałacu, a jego archeologiczna pasja musiała zostać odłożona na bok. Nie bardzo też miał teraz sposobność do zawierania nowych znajomości, tak więc pozostało mu jedynie spotykanie się ze swoimi byłymi.
Ciężko pracował, przejmując nie tylko obowiązki zmarłego brata, ale także te, które przekazała mu królowa, która postanowiła przejść na emeryturę.
Z trzech przeprowadzonych z nim wywiadów dowiedziała się jedynie, że planowano jego ślub, co wymagało podreperowania jego wizerunku.
Beatrice miała kilka własnych pytań.
– Czy jest przeciwnikiem przejęcia tronu przez kobietę? – spytała podczas trzeciego wywiadu.
– To nie powinno pani interesować – oznajmił Phillipe, który był szefem pałacowego protokołu.
– Obawiam się, że muszę to wiedzieć, jeśli mam pomóc mu w naprawieniu opinii na jego temat.
– Myślę, że podejście do tej kwestii zmieni się w następnym pokoleniu. Tutaj rzeczy dzieją się wolno.
Rzeczywiście tak było. Kiedy zameldowała się w hotelu, recepcjonistka poinformowała ją, że jej ubrania, które wymagają prasowania, będą gotowe dopiero wieczorem.
– Mam spotkanie w pałacu o drugiej – oznajmiła płynnym włoskim. – Bardzo proszę się tym zająć, żebym nie musiała czekać. Dziękuję.
Wzięła szybki prysznic, spięła włosy klamrą i zrobiła delikatny makijaż.
Założyła szarą prostą sukienkę i ciemniejszy o ton żakiet, żeby wyglądać neutralnie.
Przyjechał po nią samochód, a kiedy dotarła do pałacu, zawartość jej torby została prześwietlona. Zatrzymano jej telefon. Poinformowano ją też, że na następne spotkania ma przyjechać autobusem, który regularnie jeździł z centrum do pałacu.
Została zaprowadzona do umeblowanego pluszowymi kanapami biura, gdzie poinformowano, że jej własne biuro będzie dwa piętra niżej.
Oczywiście.
Słyszała, że książę Julius jest przystojnym mężczyzną, ale spodziewała się kogoś rozkapryszonego i raczej niezadowolonego z tego, że jego dotychczasowe beztroskie życie zostało tak brutalnie przerwane.
Spóźnił się równo pół godziny.
– Naprawdę? – usłyszała jego głęboki głos, jeszcze zanim go zobaczyła. – Nie potrzebuję specjalistki od PR-u.
– Liason aid, sir – usłyszała głos jego towarzysza.
Beatrice wstała, tak jak jej polecono. Wszelkie wyobrażenia, jakie miała na temat księcia Juliusa, okazały się błędne.
Książę Julius był mężczyzna pełnym wigoru i energii. Kiedy wszedł do pokoju miała wrażenie, że poczuła bijącą z niego siłę.
Zupełnie nie sprawiał wrażenia człowieka, któremu grozi upadek z wysokiego stołka.
Był zachwycający.
Oszałamiający.
– Miło mi pana poznać, sir – odezwała się po angielsku, choć w pałacu mówiło się po włosku.
– Z wzajemnością – powiedział, choć jego oczy mówiły co innego.
Z miejsca ją odrzucił. Nawet nie zarejestrował w umyśle rysów jej twarzy.
Boże, ale jest wysoki, pomyślała, z ulgą przyjmując zaproszenie, żeby usiąść.
Jednak nie chodziło jedynie o jego wzrost. Był najbardziej nieskazitelnym mężczyzną, jakiego spotkała. Miał czarne, perfekcyjnie obcięte włosy i srebrny krawat, zawiązany równie perfekcyjnie. Wyglądał, jakby zszedł prosto z okładki jakiegoś prestiżowego magazynu.
Beatrice przełknęła. Zazwyczaj przy bliższym poznaniu okazywało się, że tak zwane samce alfa w rzeczywistości były zupełnie zwykłymi mężczyznami.
Ten przewyższał wszelkie oczekiwania.
Był aż nazbyt przystojny.
W końcu należał do rodziny królewskiej, może to o to chodziło?
Książę spojrzał na jej resume i zmarszczył brwi.
– Sicilian?
– Si, tuttvia – odparła po włosku, ale powstrzymał ją gestem ręki.
– Pozostańmy przy angielskim. Powinienem trochę poćwiczyć ten język.
Spojrzał ponownie na jej resume, zapewne na imponującą listę jej klientów, a potem przeniósł wzrok na swoją asystentkę, Jordan, którą Beatrice poznała podczas jednej ze wstępnych rozmów.
– Nie – powiedział. – Naprawdę nie chcę, żeby moje nazwisko znalazło się na tej liście.
– Sir… – Jordan ze zrozumieniem pokiwała głową. – Panna Tylor jest tu po to, żeby kontrolować to, co prasa będzie wypisywać, kiedy Wasza Wysokość zdecyduje się wybrać żonę.
– Zgodziłem się na mały reset, a nie na inwigilację.
– Z całą pewnością nie zamierzam nikogo inwigilować, sir – wtrąciła Beatrice.
Wszyscy zebrani zesztywnieli, słysząc, że nieproszona zabrała głos. Wszyscy oprócz księcia.

Burza w sercach – Marcella Bell