Hiszpańska arystokratka – Abby Green

Castillo de Santos, obrzeża Madrytu

Eva Flores zadrżała, pomimo że jesienne słońce przygrzewało przyjemnie. Wiedziała, że powinna odczuwać ulgę, a nawet szczęście. Chociaż tak naprawdę nie była pewna, czy wie, co to szczęście. Postanowiła zatem, że uczucie ulgi ją zadowoli. Po roku poszukiwań w końcu udało jej się znaleźć kupca zainteresowanego zakupem jej rodzinnego castillo.
Właśnie na niego czekała. Chciał obejrzeć zamek przed zakupem, co trochę ją martwiło. Prawnik zapewnił jednak, że to czysta formalność. Jego zdaniem był to poważny kupiec, który nie marnowałby czasu na coś, czym nie byłby zainteresowany. Eva patrzyła na tę sytuację z pewnym zaniepokojeniem. Dopóki dokumenty nie zostaną podpisane, to zadłużone, kruszejące mauzoleum, pełne ponurych wspomnień, wciąż było na jej głowie. I wciąż była w nim uwięziona.
Szła przez zapuszczony ogród, którego nie miał już kto doglądać, odkąd odszedł ostatni członek personelu. Ale nie chciała o tym myśleć. Chciała skoncentrować się na rozpoczęciu nowego życia, nie patrzeć w przeszłość. Jednak czuła, że musi pożegnać się duchami. Z duchem matki. Na myśl o niej Eva poczuła znajomą mieszaninę żalu, złości i bezsilności. Matka kontrolowała jej życie tak bardzo, że dopiero po jej śmierci Eva zyskała wolność, by poznać samą siebie.
Zatrzymała się przed żelazną bramą prowadzącą do otoczonego murkiem ogrodu. Uderzył ją zapach przekwitających kwiatów. Ogród był zaniedbany, pełen chwastów. Eva wiedziała, że powinna czuć się winna, że pozwoliła mu tak zarosnąć, ale czuła jedynie pustkę. Spojrzała na bogato dekorowaną altankę w rogu, prawie w zupełności ukrytą za listowiem. Był to piękny przykład architektury, który na pewno nie powstał na zamówienie jej rodziców. Byli zbyt pragmatyczni na takie fanaberie.
Ojciec odszedł od nich, kiedy Eva miała osiem lat. Wpędziło to jej matkę w otchłań rozpaczy i zgorzknienia. Za punkt honoru postawiła sobie tak wychować córkę, żeby nie dało się jej zranić. I jak dotąd jej metody okazywały się skuteczne. Co prawda, Eva nie miała nawet możliwości, żeby poznać kogoś, kto mógłby ją zranić. Poza… Otrząsnęła się ze wspomnień. Myśl o nim wywołała burzę w jej sercu, z którą nie miała ochoty się mierzyć. Było tak, odkąd zobaczyła go pierwszy raz, jeszcze jako nastolatka. Wysoki i przystojny, nawiązał z nią więź jak nikt inny.
Matka kiedyś przyłapała Evę wpatrującą się w niego przez okno, kiedy pracował w ogrodzie. Podziwiała wtedy jego lśniącą od potu oliwkową skórę i wyrzeźbione mięśnie.
– Takim chłopakiem rządzą grzeszne pragnienia, Evo. Zasługujesz na coś więcej. I możesz sprawić, że będzie o tym pamiętał – powiedziała matka.
Eva nie wiedziała wtedy, o czym mówiła, ale szybko się zorientowała. Matka chciała, żeby Eva go kusiła tylko po to, żeby go później wyśmiać. Pokazać, że jest poza jego zasięgiem.
Problem polegał na tym, że on był mądry, uprzejmy i… seksowny. Rozbudzał w Evie tak intensywne i jednocześnie obce jej uczucia, że pod koniec wakacji czuła się, jakby miała wybuchnąć. Przerażało ją to.
Ostatni raz widziała go w tym miejscu, które wtedy wyglądało jeszcze tak, jak powinno. Wciąż pamiętała jego wysoką i silną postać, krótkie czarne włosy, poważny wyraz twarzy. Patrzył na nią z mieszanką zmęczenia, złości i litości. Rozpalił w niej ogień. Desperacko próbowała wywołać w nim jakąś reakcję. Udało jej się. Skóra jej ścierpła na samo wspomnienie tego, co prawie się stało. Pamiętała tę złość i rozpacz. Nigdy nie czuła się tak bezbronna i zagubiona.
Eva otrząsnęła się ze wspomnień z niesmakiem. Dziś miała myśleć o przyszłości. Zauważyła, że wciąż miała na sobie wytarte dżinsy, starą koszulę i znoszone trampki. Włosy powypadały z kucyka. Na pewno nie wyglądała na właścicielkę zamku. W zasadzie nią nie była, przejął go bank. Kiepska sytuacja dla ostatniej potomkini znakomitej rodziny. Wiedziała, że jest ostatnia, bo po swoich doświadczeniach stwierdziła, że nie chce mieć dzieci. Za bardzo się bała, że popełni takie same błędy jak jej matka.
Pomyślała, że czas się przygotować. Miała właśnie zamiar wyjść z ogrodu, kiedy zauważyła, że ktoś stoi w bramie. Ktoś wysoki i postawny. Słońce świecące jej prosto w twarz uniemożliwiało przyjrzenie się twarzy przybysza. Musiał to być potencjalny kupiec. Zastanowiło ją, jak znalazł to miejsce, ukryte głęboko w labiryncie ogrodów. Było w jego figurze coś znajomego. Osłoniła oczy ręką.
– Czy mogę w czymś pomóc? – zapytała.
Mężczyzna podszedł bliżej i Eva zauważyła, że jest nawet wyższy, niż jej się początkowo wydawało. Kiedy zobaczyła w końcu jego twarz, zamarła. To niemożliwe – pomyślała. Wtedy mężczyzna zdjął ciemne okulary i zobaczyła jego oczy w kolorze morskiej wody.
– Witaj, Evo. Znów się spotykamy – odezwał się.
Czyżby był tylko zmaterializowanym wytworem wyobraźni? Miał na sobie dopasowany do potężnej sylwetki garnitur. Nigdy nie widziała go w garniturze. Zawsze nosił dżinsy albo szorty i t-shirty. Teraz to ona miała na sobie takie ubranie. Ubranie, które wcześniej było dla niej zakazane. Ale ostatnimi czasy tylko takie nosiła, chyba jako wyraz mocno spóźnionego i bezcelowego buntu.
– Vidal Suarez… – wypowiedziała jego imię.
– A więc pamiętasz mnie.
Zawsze – pomyślała Eva, zaciskając usta, żeby to słowo się z nich nie wyrwało. Jednak w jej pamięci pozostał młodzieniec na skraju męskości. Przed nią zaś stał stuprocentowy mężczyzna.
– Co tu robisz? – zapytała.
Podszedł bliżej, rozglądając się dookoła. Eva wciąż czuła się zdezorientowana.
– Zawsze lubiłem to miejsce. Szkoda, że jest tak zapuszczone. Ale ani ty, ani twoja matka nigdy nie dbałyście o castillo i jego otoczenie – stwierdził Vidal z zadumą.
Na pewno nie był wytworem jej wyobraźni. Jego słowa zabolały. Matkę cieszyło obserwowanie, jak zamek popada w ruinę. Wydawało jej się, że powolny rozpad domostwa uświadomi ojcu Evy, że zrobił błąd, odchodząc. Że wróci ze strachu, co ludzie powiedzą. Ale nie wrócił. A zamek podupadał, pomimo wysiłków zredukowanego personelu, żeby utrzymać go na przyzwoitym poziomie.
Eva otrząsnęła się z zaskoczenia.
– Co tu robisz? – powtórzyła.
– Czyżbyś mnie nie oczekiwała?
Za dużo myśli kłębiło się w głowie Evy, uniemożliwiając zrozumienie sytuacji. To, co sugerowało jego pytanie, było dla niej nie do pojęcia.
– Czekam na kogoś z Sol Enterprises.
– Sol Enterprises to moja firma.

Vidal przyglądał jej się uważnie, sprawiając, że przez chwilę poczuła się na skraju omdlenia. Wiedziała, że powinna wyjść z ogrodu. Przemknęła obok niego, mówiąc, że powinni udać się do domu. Szła zapuszczonymi ścieżkami i oddychała głęboko. Nie spodziewała się, że kiedykolwiek jeszcze go zobaczy. Minęło tak dużo czasu. Tyle się zmieniło.
Kiedy zaczął pracować ze swoim ojcem, zarządcą gruntów zamku, był już znany jako młody geniusz. Dostał stypendium jednej z najlepszych hiszpańskich szkół, potem kolejne, które umożliwiły mu studiowanie na najbardziej prestiżowych uniwersytetach na świecie. Był to prawdopodobnie jedyny powód, dla którego matka Evy pozwoliła mu mieszkać na gruntach ze swoim ojcem. Oczywiście miał pracować razem z nim w wakacje. Za darmo.
A teraz był miliarderem. Znanym na całym świecie tytanem nowoczesnych technologii mieszkającym w kolebce innowacji – San Francisco. Matka Evy czerpała ogromną przyjemność ze zmuszania go do pracy fizycznej, co miało mu przypominać, gdzie jego miejsce. Ostatnie lato, kiedy Eva go widziała, to było lato, kiedy jego życie się zmieniło. Zarobił wtedy pierwszy milion.
Teraz czuła, że Vidal ocenia godny pożałowania stan, w jakim znalazła się posiadłość. Miała poczucie winy, mimo że nic nie mogła poradzić, żeby zapobiec ruinie. Całą energię poświęciła na unikanie bankructwa. Co ostatecznie na niewiele się zdało.
Matka od lat odmawiała sprzedaży. Nie chciała, żeby ktokolwiek wiedział, że miały problemy. Żyła w ciągłym stanie inercji i zaprzeczenia. Dopiero po jej śmierci Eva zyskała względne poczucie kontroli, które w tym momencie wydawało się bardzo ulotne. W jej głowie kłębiły się pytania. Dlaczego on? Dlaczego teraz? Nie wiedziała też, z jakiego powodu okazywał zainteresowanie zakupem. Albo może wiedziała, ale pełna poczucia winy nie chciała sama przed sobą przyznać, że pewnie nie zapomniał, jak obie z matką go potraktowały.
Podeszli do zamku od frontu. Przed domem stał wysmukły, sportowy samochód o niskim zawieszeniu. Prawdopodobnie Vidala. Tworzył nieprzyjemny kontrast z obdrapanym zamkiem.
Sam castillo był imponującym budynkiem łączącym styl klasyczny z mauretańskim. Wejście zwieńczone łukiem prowadziło do otoczonego kolumnami dziedzińca. Kolejne wspomnienie pojawiło się w głowie Evy. Pewnego wieczoru matka zaprosiła Vidala na obiad. Eva była jednocześnie podekscytowana i przerażona. Miała wtedy szesnaście lat i ciało buzujące od pragnień, z którymi nie wiedziała, jak sobie radzić. Vidal przyszedł i widać było, że się postarał. Wyglądał bardzo przystojnie w chinosach i koszuli. Włosy zaczesał do tyłu, pachniał piżmem i przyprawami. Matka cały wieczór go ignorowała. Nie powiedziała do niego ani jednego słowa. Zachowywała się tak, jakby był przedstawicielem niższego gatunku.
Eva płonęła ze wstydu i złości. Ale nie była w stanie postawić się matce. Przybrała więc zbroję obojętności, tak aby nikt i nic nie mogło jej zranić. Uczucia i pragnienia schowała głęboko.
Vidal przetrwał to spotkanie z wrodzoną dumą i kulturą, na którą żadna z nich nie zasługiwała. Nigdy więcej nie przyszedł do nich na obiad. A teraz był tu ponownie pod pozorem zainteresowania kupnem posiadłości. Wykorzystał okazję, żeby tym razem Evie zaserwować upokorzenie.
Eva zaprowadziła go do salonu, krzywiąc się na widok okropnego stanu, w jakim był. Odchodząca od ściany tapeta, plamy wilgoci, poprute orientalne dywany. Portrety przodków pokryte warstwą kurzu. Meble przykryte prześcieradłami.
Odwracając się do Vidala, Eva próbowała przybrać opanowany wyraz twarzy. Nie na wiele się to zdało. Całe opanowanie uleciało z niej, kiedy tak stała, chłonąc jego postać. Potężne ciało, po żołniersku obcięte ciemne włosy, męska twarz z głęboko osadzonymi oczami przyćmiewały całą obskurność zamku. Równo przycięta ciemna broda przyciągała uwagę do jego ust. Szerokich, o wargach na tyle pełnych, że można było uznać je za ładne. Eva pamiętała ich twardość. Próbowała wyrzucić z głowy to wspomnienie.
– Patrzysz na mnie, jakbyś widziała mnie pierwszy raz.
– Wyglądasz inaczej.
– Jestem inny.
Surowy ton jego głosu przypomniał Evie, jak wiele się zmieniło. Mimo niskiego pochodzenia udało mu się przerosnąć wszelkie oczekiwania. Jego majątek był niemożliwy do oszacowania. Posiadał nieruchomości we wszystkich największych miastach. Miał nawet dom na Hawajach.
Eva zastanawiała się, czy Vidal myślał, że się zmieniła. Posiniaczona psychicznie i zmęczona po latach kontroli, czuła się bezbronna. Jakby ktoś zerwał z niej ochronną warstwę skóry. Uświadomiła sobie, jak musi wyglądać w jego oczach.
– Miałam zamiar się przebrać przed twoim przyjściem – powiedziała z wahaniem.
Dokładnie otaksował ją wzrokiem.
– Czyli nie jest to twój codzienny strój? Ale w sumie skąd miałbym wiedzieć. Minęło tyle czasu. Widzę, że nie tylko posiadłość uległa zapuszczeniu.
– To chyba oczywiste, że nic nie jest już takie jak kiedyś.
Vidal odwrócił od niej wzrok i Eva poczuła, że znów może oddychać. Rozejrzał się dookoła z rękami w kieszeniach. Potem znów skupił się na niej.
– Rzeczywiście wszystko jest inaczej. Nie będę udawał, że lubiłem twoją matkę, ale chciałbym złożyć wyrazy współczucia.
Eva stłumiła emocje i chłodno podziękowała.
– Widzę, że dalej jesteś twarda. Nawet krzty uczucia na wspomnienie matki. Przecież byłyście tak blisko.
Eva zaniemówiła. Jak mógł tak myśleć? Ale zaraz cichy głos w jej głowie odpowiedział, że to przecież prawda. W pewnym sensie. Była jednocześnie niewolnicą i pomocnikiem swojej matki. Uśmiechnęła się gorzko.
– Perspektywa to zabawna rzecz. A co u twojego ojca? – zapytała, próbując zakończyć temat matki. Twarz Vidala zastygła. Wyjął ręce z kieszeni.
– Chcesz powiedzieć, że nie wiesz?
– Nie wiem czego? – Zmarszczyła brwi. Jej świat ograniczał się teraz do tych zaniedbanych ścian i codziennej trasy do Madrytu, gdzie pracowała.
– Nie żyje.
– Jak to? Kiedy? – Słowa przyszły jej z trudem.
– Jakby cię to obchodziło.
– Twój ojciec był dla mnie dobry. Lubiłam go. – Eva poczuła, że musi się bronić.
– Ani ty, ani twoja matka nie zasługiwałyście na jego dobroć.
Eva poczuła wstyd. Przypomniała sobie, jak kiedyś matka kazała jej dostarczyć wiadomość ojcu Vidala. Upomniała ją, że nie może rozmawiać z nim jak równy z równym. Po przekazaniu wiadomości Eva odeszła, ale Vidal zatrzymał ją na ścieżce. Z zaskoczeniem zauważyła, że robi jej się gorąco. Uświadomiła sobie, że to przed tym ostrzegała ją matka. Przed byciem na łasce emocji, hormonów. Poddaniem się słabości.
Vidal był zły.
– Kim ty jesteś, że pozwalasz sobie w taki sposób rozmawiać ze starszą od siebie osobą?
Mieszanka intensywnych emocji w reakcji na jego reprymendę sprawiła, że Eva poczuła ucisk w piersiach. Ogarnęły ją wstyd, zdezorientowanie i coś dużo bardziej skomplikowanego. Coś, czego nie rozumiała. Uciekła się więc do wyuczonej obojętności i uniosła brodę wysoko, zupełnie jak matka.
– A kim ty jesteś, że tak się do mnie odzywasz? Nawet tu nie pracujesz. Mieszkasz tu tylko dzięki hojności mojej matki.
Wypowiedziane słowa zostawiły w jej ustach gorzki posmak. Wiedziała, że zrobiła źle. Ale wolała schować się za tymi słowami niż pokazać, jaki czuła wstyd.
– Nie ma co, niezły z ciebie numer. Mieszkasz w tym rozpadającym się zamku, nie mając nic poza nazwiskiem i pustymi przywilejami. Jesteś żałosna. Nigdy więcej nie odzywaj się tak do mojego ojca.
Przez krótką, przerażającą chwilę Eva bała się, że się rozpłacze. Poczuła w tym momencie, jak jest słaba. Przełknęła łzy.
– Nie masz prawa mówić mi, co mam robić – powiedziała i odeszła szybkim krokiem, bojąc się, że jeszcze jedno jego słowo i tama puści.
Eva otrząsnęła się z bolesnego wspomnienia.
– Jak…? Kiedy umarł?
– Niedługo po tym, jak opuścił castillo.
– Ale to było jakieś pięć lat temu. Był chory?
– Był dumny. Zbyt dumny, żeby nie pracować, mimo że stać mnie było na jego utrzymanie. Czuł jakąś źle pojętą lojalność w stosunku do was. Twoja matka za to zwolniła go, nie dając ani referencji, ani zadośćuczynienia. Byłem wtedy w Stanach. Prosiłem, żeby przyjechał, ale nie chciał „być ciężarem”, jak powiedział. Zanim lekarze odkryli, że ma raka trzustki, było już za późno, żeby dało się cokolwiek zrobić. Umarł w ciągu kilku miesięcy.
– Tak mi przykro. Nic nie wiedziałam. – Eva poczuła, jak serce ściska jej się z żalu.
– A dlaczego miałabyś wiedzieć? Dla was był tylko kolejnym, bezimiennym pracownikiem. Miał pewne symptomy, jeszcze jak tu pracował, ale twoja matka nie dała mu wolnego na wizytę u lekarza. A on nie chciał robić problemów.
Eva pamiętała dzień, kiedy ojciec Vidala odszedł. Wydawał się dużo starszy, niż był. Widać było, że nagłe zwolnienie było dla niego szokiem. Eva chciała mu pomóc, ale odmówił. Twierdził, że da sobie radę.
Za dużo wspomnień. Dlatego tak bardzo chciała już sprzedać castillo. Przeszłość wciąż była tu zbyt żywa.
– Dlaczego naprawdę tu jesteś, Vidal? – zapytała.

No właśnie. Dlaczego tu był? Odpowiedź pojawiła się w jego głowie, zanim zdążył pomyśleć. Po prostu nie mógł zapomnieć o Evie.
Bzdura. Miał plany co do zamku i nie miało to nic wspólnego z Evą. Czy na pewno? Nie mógł zignorować żaru, jaki rozlał się w jego żyłach. Narastało w nim pragnienie. Pragnął tej kobiety? To było irytujące. Nie myślał o niej od lat.
No dobrze, myślał o niej od czasu do czasu. Najczęściej wtedy, kiedy był z kobietą. Przypominał sobie wtedy jej chłodne piękno i wyniosłość. Zastanawiał się, czy wciąż była lodową królową. Wyobrażał sobie, jak wielu mężczyzn musiało być na tyle zafascynowanych jej urodą, żeby próbować stopić ten lód i zobaczyć, kogo naprawdę skrywał. Sam marzył, żeby to zrobić, mimo że ciężko mu się było do tego przyznać.
A teraz stała tu przed nim i wyglądała tak, jak oczekiwał. Jednak widział, że coś się zmieniło. Ciężko mu było określić, co dokładnie. Nadal była piękna. Może nawet piękniejsza niż kiedyś. Wyrosła z niezdarnych lat młodzieńczych, nabrała kobiecych kształtów. Może to powycierany strój robił różnicę? Nigdy nie widział jej inaczej niż elegancko ubranej, mimo że bardzo rzadko wychodziła.

Myślą, słowem i sercem – Maisey Yates

Uciekaj!
Ariel Hart patrzyła na ekran telefonu, na którym widniała ta wiadomość. Zamarła, ale tylko na moment. Potem przystąpiła do działania. Wiedziała, że ten moment w końcu przyjdzie. Wiedziała, że powinna być na to gotowa.
– Kochanie – przekonywała ją matka – on od lat siedzi w więzieniu i tam pewnie umrze. Nie wiesz nawet, czy po ciebie przyjdzie.
Ona jednak wiedziała.
Jej ojciec wplątał się w sprawy, od których powinien trzymać się z daleka, i wykorzystał ją do swoich rozgrywek – była pionkiem w jego grze i…
Nie pora na użalanie się nad sobą, Ari, powiedziała do siebie. Weź się w garść.
Przebrała się pospiesznie, zdjęła kaszmirowe spodnie dresowe i równie miękki sweter i zamieniła je na czarne legginsy i bluzę z kapturem, która teraz wydawała jej się sztywna. Założyła kaptur, starannie pod nim chowając prawie białe blond włosy. Założyła czarne adidasy, chwyciła torbę podróżną w tym samym kolorze i po raz ostatni rozejrzała się po swoim pięknym paryskim mieszkaniu.
Czuła się tu bezpiecznie. Było tu spokojnie. Pięknie. Blade odcienie różu i kojące beże. Ubrana na czarno, wyglądała tu teraz jak włamywacz, co było afrontem dla tego miejsca.
Ułożyła sobie życie. Zaczęła karierę.
Od lat żyła, oglądając się przez ramię. Ciągle się przeprowadzała, posługiwała się fałszywymi nazwiskami, ale w końcu, siedem lat temu, przestała. Miała z tyłu głowy, że to się może wydarzyć, zawsze miała spakowaną torbę podróżną, choć wydawało się to mało prawdopodobne. Nie wiedziała nawet, czy Riyaz żył. Tak samo jak Cairo.
Dlatego razem z matką postanowiły być… w gotowości. Jak zgłosić na policji lub w ambasadzie potencjalne zagrożenie ze strony kogoś z innego kraju, kto ci nie groził i możliwe, że nie żyje? W głębi serca jednak wiedziała. Mógł jej szukać, żeby się zemścić lub się z nią ożenić. Nie chciała ani jednego, ani drugiego. Zostawiła to wszystko za sobą. Nie zostanie projektantką mody, lecz będzie prowadzić życie wygnańca.
To jednak nie była najlepsza pora na użalanie się nad sobą, skoro mogło jej grozić prawdziwe niebezpieczeństwo. Użalała się nad sobą dwadzieścia lat temu, gdy odkryła – w wieku ośmiu lat – że ojciec przyrzekł ją obcemu człowiekowi. Czuła żal, błądząc po lśniących salach pałacu w Nazulu, pośród migoczących mozaik i fontann, wśród unoszącego się w powietrzu zapachu kwiatów pomarańczy. W ten sposób jej ojciec uzyskał dostęp do pałacu i pomógł w organizacji zamachu, który odsunął od władzy rodzinę królewską – w efekcie szejk i jego żona zginęli, jeden syn został wtrącony do lochu, a drugi…
Zaginął.
Cairo…
Nie myślała o nim zbyt często, a przynajmniej starała się o nim nie myśleć. Młodszy brat, ten o ujmującym uśmiechu i ciepłym spojrzeniu, tak niepodobny do tego, któremu została przyrzeczona – to on został jej przyjacielem i powiernikiem. I pierwszym zawodem miłosnym. Miała trzynaście lat i siedziała na dziedzińcu, grzejąc się w słońcu i rozmyślając. I wtedy się zjawił.
– Nie podoba ci się tutaj, ya amar?
– Jest zbyt gorąco.
– Jesteśmy na pustyni.
– Chcę wrócić do Europy. Nienawidzę tego miejsca.
– Do Europy? Przecież jesteś Amerykanką?
– Pół roku spędzaliśmy w Paryżu.
– Ach, bardzo miłe miejsce.
– Milsze niż to.
– Powiedz mi, przeszkadza ci to miejsce czy może powód, dla którego się tu znalazłaś?
– Jedno i drugie.
– Myślę, że to nieprawda. Jeśli się rozejrzysz, zauważysz, że miejsce i powód to dwie różne sprawy. Wtedy może zaczniesz doceniać spędzony tutaj czas…
Wyciągnął rękę, zerwał rosnącą na drzewie nad nimi pomarańczę i podał jej owoc.
– Czy ci się to podoba, czy nie, drzewa w końcu wydają owoce. Nie wszystko musi być takie złe. Zastanów się nad tym, ya amar.
Mój księżycu. Nazywał ją tak, lecz nigdy się nie dowiedziała, dlaczego. Mówił to w taki sposób, jakby z niej żartował, jednak za każdym razem czuła w środku dziwne mrowienie. Cairo był najprzyjemniejszym elementem tamtych wyjazdów do Nazulu. Wszystko się jednak skomplikowało, gdy miała dwanaście, a on trzynaście lat – zrobił się bardzo wysoki i nagle nie wiedziała, jak z nim rozmawiać. To było takie zabawne. Jednego roku, gdy przyjechała z wizytą, biegali po pałacu, szalejąc jak dzikie koty, a następnego… w jego towarzystwie czuła się zawstydzona. Przez cały rok niemal ze sobą nie rozmawiali.
Tamtego dnia, gdy zerwał dla niej pomarańczę, nie uciekła przed nim. Wtedy zakwitło między nimi coś nowego. Coś czułego, cennego i przepełnionego tęsknotą. Pomyślała, że to miłość, lecz wiedziała, że uczucie nie miało racji bytu. Po pięciu dniach wróciła do Paryża. A już kolejnego dnia…
Świat legł w gruzach, przynajmniej w Nazulu.
Riyaz, następca tronu i jej narzeczony, został pojmany i wsadzony do więzienia.
A Cairo?
Istniały dwie możliwości. Został zabity razem z tymi, którzy stawiali opór, a jego ciało wyrzucone jak worek śmieci, tak nic nieznaczące, że niewymagające nawet identyfikacji.
Albo zniknął.
Teraz nie miało to znaczenia. Riyaz wyszedł na wolność, a to oznaczało…
Będzie szukał narzeczonej – żeby upomnieć się o to, co do niego należało, lub się zemścić. Żadne rozwiązanie nie było po jej myśli. Nie chciała odpowiadać za grzechy swojego ojca, on powinien za nie zapłacić. Wiedziała jednak, że będzie musiała ponieść konsekwencje.
Założyła plecak, ruszyła do drzwi i otworzyła je.
Zamarła.
Był tutaj.
Stał przed nią. Wyższy i postawniejszy, niż gdy widziała go po raz ostatni. To nie Riyaz ani oddział żołnierzy, których widywała w koszmarach. To nie potwór, którego nauczyła się bać i przed którym chciała uciekać.
To był on.
Cairo al Hadid.
Żywy i realny.
W jej korytarzu.
– Ya amar – odezwał się. – Przyjechałem po ciebie.

Szejk Cairo Ahmad Syed al Hadid zbyt długo nie miał kraju, do którego mógł należeć. Może nie było to dokładne odzwierciedlenie sytuacji – miał swoją ojczyznę, o której nie zapomniał. Postawił sobie za cel pokonanie najeźdźców i uzurpatorów. Minęły lata, a on o wszystkim pamiętał. Krzyki matki. Ojciec, który chwycił za miecz, żeby walczyć, choć nie miał szans. Był królem Nazulu i musiał walczyć o swój kraj do końca, broniąc go przed upadkiem, do którego nie doszłoby, gdyby nie zdrada. Dopuścił się jej patriarcha Hart. Dominic Hart stawał się coraz bardziej zachłanny. Znalazł dojście na dwór Nazulu i postanowił przyjąć ofertę ich wrogów. Za opłatą zdradził rodzinę al Hadid. Był najemnikiem z Europy Wschodniej, który uznał, że ma dosyć walki o władzę dla innych i postanowił sam po nią sięgnąć. Wybrał Nazul, ponieważ kraj był bogaty w naturalne surowce i na tyle niewielki, z małą liczbą sojuszników na skalę globalną, że konsekwencje jego czynów nie będą zbyt dotkliwe.
Cairo jednak zamierzał dopilnować, żeby poniósł konsekwencje. Hart przez ostatnie lata zasiadał na tronie i Cairo z radością zakończy czas jego rządów. Chciał patrzeć na jego twarz, gdy razem z najemnym wojskiem wedrze się do pałacu. Cairo nie zamierzał brać jeńców. Krwawe bitwy miały swoją cenę, tak jak zemsta. Zamierzał jednak odebrać ten dług. Jego życie, pragnienia, ciało i dusza nie należały do niego. Stracił do nich prawo wiele lat temu na pustyni, gdy popełnił błąd, który tak wiele kosztował. Żył więc, wiedząc, że ten czas nadejdzie, a wtedy on zrobi wszystko, żeby odzyskać i odbudować swój kraj. Aby jego brat mógł zasiąść na tronie, jako pełnoprawny władca Nazulu. Tamtego dnia uciekł z pałacu, ale wiedział, że wróci.
Pojechał do Anglii i zaczął się posługiwać nowym imieniem i panieńskim nazwiskiem matki – Syed al Shahar. Dzięki sprytowi i znajomości systemu zdobył odpowiednie stypendia w najlepszych uczelniach. Od tego zaczął budowę imperium. Ludzie znali Caira jako playboya i biznesmena, nie wiedzieli jednak, że jako chłopiec patrzył, jak w pałacu pośrodku pustyni umiera jego rodzina.
Sprawa nie trafiła nawet na pierwsze strony gazet – po prostu kolejne niepokoje gdzieś na świecie. W Europie i Stanach Zjednoczonych nie zajmowano się tematami, które nie miały na nich wpływu, kto więc by się tym przejmował? Jacyś ludzie zabijali się w kraju, do którego nie zamierzali nigdy przyjechać. Zainteresowanie danym miejscem uzależniali od tego, czy chcieliby polecieć tam na wakacje lub czy dany kraj mógł im w jakiś sposób zagrażać. Jeśli nie… To po prostu kolejne okrutne wydarzenie w świecie pełnym okrutnych historii. Coś nieznaczącego, co jednak zmieniło całe jego życie. Ale wiedział, że Riyaz przeżył. Czuł to w kościach. Poza tym Cairo był lojalny wobec swego kraju. Swoje imperium zbudował na pragnieniu zniszczenia tych, którzy zabili jego rodzinę.
Jeśli jego brat naprawdę wciąż żył, musiał zostać uratowany. Dla świata był Syedem, ale tak naprawdę zawsze będzie Cairo, który wróci po brata. Wiedział, co powinien robić. Przyjęcia i zbytki nigdy go tak naprawdę nie interesowały. Pomogły zatrzeć nieco wspomnienie tamtych wydarzeń w Nazulu. Wolał, by te obrazy nieco zbladły i straciły na wyrazistości. Nie musiały być tak jaskrawe, żeby pamiętał o swej misji. Wiedział, kim był. Korzystał z przyjemności tego świata, początkowo po to, żeby dostać się na odpowiednie imprezy i dzięki temu poznać odpowiednich ludzi. Odkrył jednak, że potrafi ciężko pracować i jeszcze bardziej zatracać się w rozkoszach tego świata. Stworzył więc imperium, które pozwalało mu poruszać się swobodnie pomiędzy narodami. Zbierać przyjaciół i informacje, a także inne przydatne rzeczy, które pomogą mu zniszczyć uzurpatorów. Przebywał w towarzystwie mężczyzn naprawdę niebezpiecznych i pozbawionych skrupułów. Raz uratował przed nimi dziewczynę. Briannę Whitman. Pomógł jej uciec przed losem zgotowanym jej przez ojca, wysłał ją do szkoły, potem została uznaną doradczynią osób w sytuacjach kryzysowych.
Gdy znów zobaczy swojego brata, zamierzał zatrudnić Briannę, by mu pomogła wrócić do świata. Pomogła mu stać się człowiekiem, którym miał być, a nie bestią, którą stał się przez lata spędzone w izolacji.
Riyaz był wolny, ale tylko fizycznie… Zdecydowanie nie był gotowy, by przejąć władzę. Stał się nieokrzesany i brakowało mu podstawowych manier. Spędził lata w lochu na czytaniu i trenowaniu ciała tak, by stało się maszyną do zabijania.
Nie miał jednak okazji, by zastosować zdobyte umiejętności w prawdziwym świecie. Prowadzenie rozmowy przychodziło mu z trudem, nie mówiąc już o zagłębieniu się w tajniki światowej dyplomacji.
Przejęcie przez Caira pałacu w Nazulu było tajemnicą zarówno dla jego narodu, jak i całego świata. Mieli władzę, ale działali w ukryciu – zamierzał czekać do chwili, aż będzie mógł przedstawić Riyaza ludziom. Będą mieli na to tylko jedną szansę. Riyaz nie mógł być postrzegany jako słaby mentalnie i złamany przez to, co go spotkało. Ludzie będą chcieli triumfalnego powrotu silnego władcy.
Cairo był przy uwolnieniu Riyaza. Brat był ubrany w łachmany, włosy i broda były długie i w nieładzie. Spodziewał się, że Riyaz będzie blady, słaby i wynędzniały, jego ciało jednak zbudowane było z samych mięśni, a serce wypełniała wściekłość. Nie chciał wychodzić ani spać w łóżku. Wciąż większość czasu spędzał w lochach.
Po uwolnieniu poprosił o dwie rzeczy: cheeseburgera i Ariel Hart.
Ariel…
To imię było jak zadra w sercu, przywoływało tyle wspomnień… Wiedział, gdzie była. Wiele razy chciał do niej przyjechać, wiedział jednak, że zjawi się u niej tylko w jednej sprawie. Jeśli Riyaz będzie chciał ją zobaczyć. I Riyaz ją chciał.
Cairo zrobi więc to, o co prosi go Riyaz. Jest mu to winien.
– Musiałaś wiedzieć, że po ciebie przyjdę – powiedział.
– Ja…
Była taka piękna. Jak kwiat pomarańczy w mozaikowym ogrodzie, którego nie widział od ponad dekady. Była jak chwila, która przeminęła i której już nigdy nie odzyska. Zaskoczyło go, jak bardzo poruszyło go to spotkanie – Cairo przecież był w środku niemal martwy. Czuł wściekłość, pożądanie. Gdy Riyaz został uwolniony, przepełniło go nieznane uczucie, potężniejsze od niego samego.
Ale to… Ona… Była niezwykle piękna. Piękniejsza, niż się zapowiadała, bo zawsze była prześliczna. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami w kolorze turkusu. Ubrana była tak, jakby była gotowa do ucieczki – ktoś musiał ją ostrzec.
– Przyszedłeś, żeby mnie zabić? – szepnęła.
– Nie – odparł. – To byłoby zbyt proste. Zresztą jestem cywilizowanym człowiekiem.
– Ty żyjesz – dodała.
– Tak. Przynajmniej jak ostatnim razem sprawdzałem. – Przyjrzał jej się uważniej. – Myślałaś, że zginąłem?
– Nie wykluczałam tego. – Odwróciła wzrok i był pewien, że dostrzegł w jej oczach smutek i żal. Nie zamierzał jednak dać się temu zwieść. – Wiem, co się stało z resztą twojej rodziny.
– Riyaz żyje.
Skinęła powoli głową.
– Czy dlatego tu jesteś? Z powodu Riyaza?
– Tak – przytaknął. – Przyjechałem w imieniu brata. Nie wydajesz się zdziwiona tym, że żyje.
– Słyszałam plotki, że zostawiono go przy życiu i uwięziono w pałacu. Jako swojego rodzaju zabezpieczenie, ale nie wiem, w jakim sensie.
– Ja też nie, ale kto jest w stanie zrozumieć szaleńca? Mam też na myśli twojego ojca.
– Nie miałam pojęcia o zdradzie ojca. Nic nie wiedziałam o jego planach.
– A ja nie zamierzam cię o to obwiniać. Byłaś tylko dzieckiem.
– Tak jak ty.
Przyglądał jej się dłuższą chwilę. Nie czuł się jak dziecko, na pewno nie od dnia ucieczki z pałacu. Wiedział tylko, że musi przeżyć. Był jedynym członkiem rodziny, który przeżył i wciąż był na wolności. Przetrwanie nie było jedną z opcji, lecz koniecznością.
– Więc nie przyjechałeś po to, żeby się zemścić?
Zemsta byłaby dużo prostszym zadaniem, już jej zakosztował. Było w niej coś oczyszczającego. Sprawa Ariel nigdy nie była dla niego prosta, ale zadośćuczynienie wymagało ofiar. I tym właśnie miała być.
– Nie. Jestem tu, żeby dopilnować warunków umowy. Mój brat został uwolniony i potrzebuje żony.
– I pewnie nie zamierzasz szukać nikogo innego.
– Nie. Zostałaś przyrzeczona mojej rodzinie, która straciła już wystarczająco dużo.
Odrzuciła włosy i spojrzała na niego odważnie, wiedział jednak, że to nie było szczere. W ten sposób próbowała zamaskować strach.
– Wydaje się, że to jak płakanie nad rozlanym mlekiem – odparła.
Nie był okrutny, ale nie był też człowiekiem, który uginał się pod czyimś naciskiem. Nie zamierzał znosić głupców, prób manipulacji ani humorów kobiety, której ojciec brał udział w zamordowaniu jego rodziców.
– To nie mleko się rozlało, ale krew, ya amar. Krew moich rodziców. Po tych wszystkich latach ból pozostał. Riyaz spędził piętnaście lat w więzieniu, bez kontaktu z drugim człowiekiem. Żył w całkowitej izolacji, podczas gdy ja gromadziłem siły, które pozwolą mi go uwolnić. Skoro lubisz przysłowia, pozwól, że przypomnę ci inne. Oko za oko, ząb za ząb. Życie w niewoli… za życie w niewoli.
To, czego chciała, nie miało znaczenia. Kiedyś uległ jej urokowi i drugi raz nie popełni tego błędu. Chwycił jej ramię i wyprowadził ją z mieszkania. Nie poruszała się jednak wystarczająco szybko, więc podniósł ją i wziął na ręce, niczym pannę młodą, którą miał przenieść przez próg. Tylko że ona nie należała do niego. Od początku była przeznaczona Riyazowi, który stracił wszystko…
To go właśnie napędzało. Wściekłość, którą czuł w imieniu brata, i pragnienie, by odpokutować własne winy. Ledwie zauważył, że się wyrywała, okładając go pięściami, jednak jej ciosy były niczym kamyczki rzucane w potężne drzewo. Jego rodzina zginęła, a jedyną jego karą był fakt, że musiał na to patrzeć, podczas gdy sam zasługiwał na śmierć. Przez te wszystkie lata żył, karmiąc się pragnieniem zemsty. Jakby trafił do czyśćca. Jednak to wciąż było życie.
A ona… Mieszkała w Paryżu. Dramat, który się rozegrał w pałacu, nie miał na nią żadnego wpływu. Nie czekał na windę, tylko zniósł ją po schodach starego budynku prosto do zaparkowanej obok limuzyny. Otworzył drzwi i wrzucił ją do środka, po czym zamknął je i zablokował.
– Jedziemy – rzucił do kierowcy.
Mężczyzna był opłacony na tyle dobrze, żeby nie zadawać pytań. Na szczęście, bo Ariel zaczęła protestować.
– On mnie porwał – powiedziała do kierowcy, który wymienił z Cairem lodowate spojrzenie w lusterku. Potem Cairo włączył przegrodę oddzielającą kierowcę od reszty samochodu.
– Jego to nie obchodzi – powiedział.
– Co dobrego przyjdzie z mojego małżeństwa z Riyazem? – Rozejrzała się w panice, jakby teraz do niej dotarło, w jakiej sytuacji się znalazła.

Księżniczka na Manhattanie – Clare Connelly

– Popatrz tylko na to, caro mio.
Rocco Santinova miał dopiero dziewięć lat, ale był dużym chłopcem jak na swój wiek, miał przenikliwe spojrzenie i poważną twarz. Przysunął się do matki i wyciągnął szyję, by lepiej widzieć wystawę z dekoracją świąteczną. W tle zobaczył pokryte śniegiem szczyty, nieco bliżej małe choinki, a całkiem z przodu figurki dzieci jeżdżących na łyżwach i nartach oraz alpejskie domy ze skośnymi dachami.
– W takim miejscu dorastałam – mruknęła do siebie. – Śliczne, prawda? – spytała syna po włosku.
– Si, mama.
Zwróciła ku niemu twarz i zobaczył, że ma wilgotne oczy.
– Pewnego dnia cię tam zabiorę. Będziemy zjeżdżać na nartach z takiego wzgórza.
Serce Rocco podskoczyło z podekscytowania. Miejsce, które wskazała palcem, było całkiem pokaźną górą. Rocco czuł, że sprostałby wyzwaniu.
– Pewnego dnia… wrócimy do domu – dodała zdecydowanym głosem. Mama często wspominała o „domu”. Rocco nie umiałby jej powiedzieć, że dla niego domem był Nowy Jork. To byłaby zdrada. Dlatego nic nie powiedział. Nowojorskie wieżowce były jego szczytami górskimi i to one stanowiły wyzwanie. Postanowił, że pewnego dnia jeden z drapaczy chmur będzie należał do niego.
– W moim miasteczku była restauracja z najlepszym jedzeniem, jakie można sobie wyobrazić. Chodziliśmy tam co niedzielę, po mszy.
Matka uśmiechnęła się tęsknie. Mimo młodego wieku, Rocco wiedział, że za uśmiechem tym kryje się smutek. Nie lubił, kiedy mama była smutna. Przyjrzał się jej. Z zachwytem patrzyła na zimową scenerię odwzorowaną na wystawie.
– Co jeszcze będziemy tam robić?
Pytanie wyrwało ją z zamyślenia. Uśmiechnęła się.
– Każdego wieczora odbywają się koncerty kolęd. Kupimy sobie po kubku gorącej czekolady i będziemy ich słuchać. Też tak robiłam, jak byłam mała.
Wzięła go za rękę. Wyczuwał szorstkość jej skóry i odciski od trzymania szczotki. Bolało go, że nie może rozwiązać problemów, które się wokół nich piętrzyły. A ponieważ nie mógł nic zrobić, zawsze uważnie słuchał mamy i kiwał głową.
Odeszli od wystawy, kierując się w stronę stacji metra. Przez całą drogę opowiadała mu o rodzinnym miasteczku. Zanim weszli do kolejki, która miała ich zawieźć do maleńkiego mieszkania na Brooklynie, Rocco przysiągł sobie, że pewnego dnia zabierze tam matkę. Tylko ją miał na świecie i wierzył, że zawsze już będą razem.
Nie mógł wtedy wiedzieć, że ledwie dziesięć lat później zostanie na świecie sam, i że lepsze życie, które kiedyś obiecał matce, będzie w zasięgu jego rąk. Allegra Santinova nie mogła już tego zobaczyć.

Serce księżniczki Charlotte Rothsburg biło niespokojnie od prawie godziny. Wtedy właśnie, pod koniec przyjęcia, na które została zaproszona, wymknęła się ochroniarzom. Była to decyzja spontaniczna i całkowicie nieodpowiedzialna, ale sprawiła jej mnóstwo frajdy.
Charlotte była dobrze ułożoną dziewczyną u progu przełomowego momentu swego życia. Wkrótce miały zostać ogłoszone jej zaręczyny z szejkiem Abu Hemel. Było to zaaranżowane małżeństwo, na które się zgodziła, ponieważ od zawsze miała świadomość, że taki los jest jej przeznaczony. Jedynym sensem i celem jej istnienia było urodzenie potomstwa i zapewnienie następcy tronu, z którego to obowiązku nie wywiązał się jej brat.
Została wychowana tak, by rozumiała, czego się od niej oczekuje. Nie znaczyło to wcale, że wszystko jej się podobało i że zaakceptowała swój los bez słowa sprzeciwu. Dziś jednak stwierdziła, że to ostatnia okazja, by posmakować wolności, zanim wypełni narzucony jej obowiązek.
Celowo pominęła we wspomnieniach inny raz, kiedy wyszła ze swej roli. Wolała o tym nie myśleć. Owszem, konsekwencje były straszne, ale wtedy była jeszcze dzieckiem, a teraz kobietą i obecny akt buntu miał inny charakter. Dzisiejsza eskapada nie będzie miała konsekwencji. Po prostu posmakuje trochę nocnego życia w Nowym Jorku, mieście, które nigdy nie zasypiało.
Adrenalina rozpędziła jej puls, gdy przeciskała się przez zatłoczony bar, wdychając mieszające się ze sobą aromaty drogich perfum, cygar, alkoholu i polerowanego mosiądzu. Zgiełk panujący we wnętrzu był trudny do zniesienia. Kakofonia złożona z rozmów i śmiechów oraz muzyki płynącej z głośników.
Dotarłszy do kontuaru, rozejrzała się, obrzucając przelotnym spojrzeniem zgromadzonych wokół ludzi. Przeważał typ korporacyjny – mężczyźni ubrani w eleganckie garnitury, kobiety w doskonale dopasowanych do figury sukienkach, pantoflach na obcasach i naszyjnikach z pereł. Nie miała wątpliwości, że to zasługa sąsiedztwa Wall Street.
Zupełne szaleństwo, pomyślała, nie za bardzo wiedząc, co robi wśród tych wszystkich ludzi. Ochroniarze zapewne zostaną zwolnieni ze służby. Naprawdę nie powinna wymykać się bez słowa.
Ale też pomysł, by polecieć do Nowego Jorku i wziąć udział w przyjęciu, na którym miała znów tylko rozdawać uśmiechy i kiwać głową przez bite trzy godziny, a następnie wrócić do pokoju hotelowego, którego strzegli ochroniarze, wydawał się Charlotte horrorem. Nie planowała uciec, ale kiedy nadarzyła się okazja, wyszła tylnym wejściem prosto na tętniącą życiem ulicę.
Gdzieś obok zaśmiał się mężczyzna i Charlotte instynktownie obróciła głowę w jego stronę. Z lekkim uśmiechem na twarzy obserwowała jego zrelaksowaną sylwetkę i kobietę, która pochylała się ku niemu raz po raz, wyraźnie z nim flirtując.
Przyglądając się im, poczuła pulsowanie w dole brzucha. Między tym dwojgiem była wyraźna chemia i Charlotte zastanawiała się, czy ona i szejk, za którego miała wyjść, też będą czuć do siebie coś podobnego. Trudno było to przewidzieć, spotkali się ledwie parę razy i choć jej przyszły narzeczony był szalenie przystojny, to Charlotte jakoś nigdy o nim nie myślała w kontekście erotycznym. Ale czy to miało jakiekolwiek znaczenie?
Westchnęła i powędrowała spojrzeniem dalej. Żywsze bicie serca sprawiło, że przymrużyła oczy, by lepiej przypatrzeć się mężczyźnie siedzącemu nieco dalej przy barze. Miał symetryczną, zdeterminowaną twarz o nieco kanciastych rysach, które mogły świadczyć o bezwzględności. Był wysokim mężczyzną o szerokich barkach. Wyglądał na silnego i przypominał dzikie zwierzę, które zbyt długo było zamknięte w klatce. Widać było, że rozpiera go energia.
Jej oczy powędrowały w dół, ku skórzanym butom, doskonale dopasowanym czarnym dżinsom, koszuli, która z jednej strony była wyciągnięta ze spodni, zawiniętym do łokci rękawom koszuli ujawniającym muskularne przedramiona. Wstrzymała oddech, ogarniając jeszcze raz spojrzeniem barki. Mężczyzna miał około metra dziewięćdziesięciu wzrostu, policzki pokryte trzydniowym zarostem. Brązowe oczy w kształcie migdałów okalały gęste rzęsy. Ciemne i fantazyjnie ułożone kręcone włosy pobudzały fantazje Charlotte.
Rozchyliła lekko usta dokładnie wtedy, gdy mężczyzna uniósł w górę szklaneczkę z trunkiem i spojrzał prosto na nią, jakby pytał, czy ma ochotę przyłączyć się do niego. Gorączka ogarnęła całe jej ciało. Odczekała chwilę i zaczęła przeciskać się przez tłum, aby dotrzeć do niego. Starannie unikała przy tym rozważań, czy aby nie popełnia jeszcze większej głupoty niż ucieczka z przyjęcia.
Gdyby myślała w tej chwili rozsądnie, zawróciłaby, wyszła z baru, odnalazła ochroniarzy i przeprosiła ich za swoje zniknięcie. Zamiast tego uniosła wyżej podbródek, aby nie sprawiać wrażenia niezdecydowanej.
Do tej pory ani razu nie okazała nieposłuszeństwa rodzicom. Ale dzisiejszy wieczór był inny. Chwilowo odzyskana swoboda rozpaliła w niej ogień, którego rozsądek nie był w stanie ugasić.
– Czy mogę postawić ci drinka? – spytał mężczyzna niskim głosem z naleciałością obcego akcentu. Włoch, a może Grek?
Wiedziała, że powinna odmówić. Ekscytację spowodowaną spontaniczną ucieczką powoli wypierały inne uczucia, o wiele bardziej złożone i wymagające więcej zastanowienia. Mimo to przechyliła lekko głowę na bok, a powietrze uleciało jej z płuc, kiedy popatrzyła na mężczyznę z bliska.
Otworzyła nawet usta, ale nie potrafiła znaleźć właściwych słów. Skinęła głową i na nieco drżących nogach zrobiła dwa ostatnie kroki dzielące ją od mężczyzny, by zająć miejsce obok niego. Mężczyzna nie odsunął się, więc kiedy usiadła na wysokim stołku barowym, znajdowali się w odległości kilkunastu centymetrów od siebie, a drzewny, męski aromat jego wody kolońskiej wypełnił jej nozdrza, dołączając niczym akompaniament do pulsowania, które czuła w całym ciele.
Z bliska mężczyzna robił jeszcze większe wrażenie i wydawał się być bardzo pewny siebie. Był chyba jedynym klientem w barze, który nie miał na sobie garnituru. Wyraźnie nie starał się nikomu zaimponować nienagannym wyglądem.
– Na co masz ochotę?
Popatrzyła na ścianę butelek za kontuarem.
– A ty co pijesz?
– Whisky.
Zmarszczyła lekko nos.
– To dla mnie za mocne. W zasadzie nie piję.
– Szampan?
Kiwnęła głową.
– Odrobinę.
Usta mężczyzny wygięły się w lekko cynicznym uśmiechu, gdy podniósł rękę, by przywołać barmana. Po chwili smukły kieliszek schłodzonego trunku pojawił się przed Charlotte. Zapatrzyła się w bąbelki wypływające na powierzchnię z szybkością odpowiadającą jej przyspieszonemu pulsowi. Potem podniosła kieliszek w milczącym toaście.
Gdy ich spojrzenia znów się spotkały, wstrzymała oddech i siedziała jak zahipnotyzowana. Tylko dłoń trzymająca kieliszek zaczęła lekko drżeć. Przysunęła ją do siebie, by ukryć poruszenie, ale nie zrobiła tego dość szybko i mężczyzna obrzucił ją uważniejszym spojrzeniem. Upiła łyk i odstawiła kieliszek, choć miała ochotę wychylić go do dna. Jedynie po to, by ukoić nerwy.
– Nie lubisz? – spytał, przysuwając się bliżej, żeby lepiej go słyszała. Niestety to tylko do reszty rozstroiło zmysły. Zapach mężczyzny był teraz jeszcze bardziej upajający i wzbogacony nutą whisky. Jego oczy zaś były jeszcze piękniejsze, niż początkowo sądziła. Nie całkiem brązowe, lecz nakrapiane szarymi i srebrnymi plamkami. Na opalonym nosie odkryła kilka piegów. W wycięciu koszuli dostrzegła ciemne owłosienie i omal nie wyciągnęła ręki, by sprawdzić, czy jest miękkie czy szorstkie. Była przerażona swoimi myślami. Nigdy wcześniej niczego podobnego nie poczuła do żadnego mężczyzny, tym bardziej do nieznajomego.
– Czego nie lubię? – spytała rozkojarzona.
Spojrzał na jej kieliszek i znowu na nią.
– Nie, po prostu nieczęsto piję alkohol.
– Może wolałabyś co innego?
– Woda mineralna byłaby super.
Ponownie wezwał barmana i zamówił dla niej wodę. Czekali na nią w milczeniu, a gdy barman napełnił szklankę i oddalił się, Charlotte z ulgą wypiła ją prawie do połowy. Mężczyzna odsunął się nieco dalej, nie spuszczając z niej oka.
– Skąd jesteś? – spytał.
Spodobała jej się ta bezpośredniość. Większość ludzi, z którymi rozmawiała, okazywała jej szczególne względy z uwagi na tytuły, jakie jej przysługiwały. Równe traktowanie było miłą odmianą po tego rodzaju hołdach.
Wolała nie odpowiadać na to pytanie. Anonimowość i wolność szły w parze.
– Dlaczego myślisz, że nie jestem stąd?
– Wyczuwam obcy akcent.
– Ty też mówisz z akcentem – zauważyła. Uniosła szklankę do ust, przyglądając mu się z nieskrywaną ciekawością.
– Urodziłem się we Włoszech – powiedział po chwili.
– Tak myślałam.
– Naprawdę? – Przysunął się bliżej. – Co jeszcze sobie o mnie pomyślałaś?
Oczy Charlotte rozszerzyły się. Nie znała dotąd uczucia, które towarzyszyło flirtowi. Jej puls galopował. Musiała założyć nogę na nogę, by uciszyć wewnętrzne drżenie, które całkowicie ją rozpraszało.
– Ja…
Uśmiechnął się, rozbawiony jej nerwowością.
– Tak?
– Chciałam tylko powiedzieć, że Nowy Jork jest fascynujący.
– Dlaczego?
Ucieszyła się, że pozwolił jej zmienić temat.
– Tyle się tutaj dzieje. Mimo że na Manhattanie jest tylu ludzi, czuję się zupełnie anonimowa.
– Podoba ci się to uczucie?
– Bardzo! – powiedziała z emfazą i skrzywiła się, przypominając sobie o swoim uporządkowanym dotychczas życiu. Tak bardzo chciałaby tu zostać trochę dłużej, by móc się nacieszyć odzyskaną właśnie wolnością. – Czuję się tutaj wspaniale. Nareszcie mogę robić, co mi się podoba.
– Do tej pory nie mogłaś?
Charlotte umilkła, zdając sobie sprawę z tego, że powiedziała za wiele.
– Czym się zajmujesz zawodowo? – spytała po chwili, kiedy odzyskała rezon.
– Finansami.
– A dokładniej.
– Inwestowaniem.
Zaśmiała się.
– Celowo jesteś taki skryty?
– Nie, po prostu to nic ciekawego.
– Rozumiem. Więc może opowiesz mi o sobie coś, co będzie ciekawe?
– Co byś chciała wiedzieć?
Przechyliła głowę na bok, zastanawiając się.
– Z jakiej części Włoch pochodzisz?
– Z północy.
Znów bardzo ogólna odpowiedź. Dobrze znała tę technikę. Też ją czasami stosowała.
– Tęsknisz za dawnym krajem?
– Nie, ale często go odwiedzam.
– A dlaczego wybrałeś właśnie Amerykę?
– Mama chciała tu przyjechać.
Twarz mężczyzny była nieco spięta, choć może jej się wydawało.
– Do pracy?
– Nie.
– A twój ojciec?
– Nie miałem ojca, ale dzięki matce wcale mi go nie brakowało.
– Jesteś z nią blisko?
– Mama już nie żyje.
– Och, tak mi przykro.
– Zmarła wiele lat temu – dodał, sięgając po szkocką. Przez chwilę kołysał szklankę w palcach. – Czy to wystarczająco ciekawe?
Zmarszczyła czoło.
– Wybacz, nie chciałam być wścibska.
– Ciekawość nie jest zbrodnią.
– To nasza wspólna cecha.
– Dlaczego tak myślisz?
– Dobre pytanie. Po prostu takie mam przeczucie.
– Potrafisz czytać w ludzkich myślach?
– Ty mi powiedz. Pomyliłam się?
– Nie.
Uśmiechnęła się zadowolona.
– Chodziłeś do szkoły w Nowym Jorku?
– Nie, nie, teraz moja kolej. Co cię sprowadza do Nowego Jorku?
Tylko ostrożnie, Charlotte.
– Praca – odparła, wzruszając ramionami. Również nic ciekawego.
Przymrużył lekko oczy.
– Jak długo tu będziesz?
– Jutro wylatuję.
– Czyli mamy niewiele czasu.
– Na co? – zapytała.
Uśmiechnął się uwodzicielsko.
– Na odkrywanie.
Uciekła spojrzeniem w bok. Jej zainteresowanie tym mężczyzną musiało być aż nazbyt oczywiste.
– Na to prawie nigdy nie ma czasu.
– Często podróżujesz w związku z pracą?
– Czasami.
– Lubisz to?
– Zależy, dokąd się wybieram i co mam do zrobienia.
– A twoje ulubione miejsce na świecie to…?
– Kocham Włochy, naprawdę! – wyznała, wzdychając. – Wszystko! Jedzenie, kulturę, historię, krajobrazy, a najbardziej uwielbiam… – przerwała, sama zaskoczona swoją egzaltacją.
– Włochów? – wtrącił, unosząc brwi.
– Masz mnie! – Charlotte zaśmiała się. – Uwielbiam ich podejście do życia, do rodziny. Podoba mi się, że rodziny są wielopokoleniowe i regularnie się spotykają, by wspólnie jeść, śmiać się i pić wino na słońcu. Oczywiście, to wyidealizowany obrazek, ale kiedy jestem we Włoszech i przechodzę obok restauracji, często widuję takie rodzinne spotkania i jestem zazdrosna.
– Twoja rodzina jest inna? – zaciekawił się.
Charlotte nigdy nie dzieliła się szczegółami ze swojego życia – z nikim. Sparzyła się kiedyś boleśnie, kiedy była w szkole średniej. Jej zaufanie zostało nadwyrężone w sposób, którego nie była w stanie wymazać z pamięci. Mimo to przy tym mężczyźnie czuła się swobodnie. Może dlatego, że nic o niej nie wiedział, a co ważniejsze, nie rozpoznał jej. To było bardzo przyjemna rozmowa, po której grzecznie wróci do hotelu i znów nałoży opończę księżniczki Charlotte.
– Nie jesteśmy sobie szczególnie bliscy – powiedziała, starannie dobierając słowa. Zwierzenia to jedno, a całkowite odkrycie się to drugie. – Matka i ojciec byli już dojrzałymi ludźmi, kiedy się urodziłam. Mój brat był wtedy nastolatkiem.
– Przypadkowa ciąża?
– Nie. Byłam planowanym dzieckiem, ale to niczego nie zmienia.
– Naprawdę? Można by pomyśleć, że takie dzieci są bardziej kochane.
– To uproszczenie. Mnóstwo dzieci rodzi się z niezaplanowanej ciąży, a mimo to rodzice je kochają. Są też takie dzieci jak ja. Poczęte po to, by wypełnić lukę albo stać się zabezpieczeniem. W takich przypadkach dziecko liczy się mniej niż jego rola w rodzinie.
– A jaka jest twoja rola?
– Ja jestem zabezpieczeniem.
– Z jakiegoś konkretnego powodu?
– Mój brat rozchorował się, kiedy miał jedenaście lat.
– Coś poważnego?
– Myśleli, że umrze – powiedziała i umilkła. Brat był jedynym następcą tronu. Gdyby zmarł, doszłoby do kryzysu konstytucyjnego.
– Czy przez takie doświadczenia rodzice nie kochali cię właśnie bardziej?
Być może w zwykłej rodzinie tak by się stało, ale rodzina Charlotte nie była normalna, a jej rodzice byli związani wymaganiami, jakie nakładała na nich ich pozycja. Nie odpowiedziała na to pytanie.
– Nie chodzi tylko o rodziców – dodała po przerwie. – Chciałam mieć pełną rodzinę. Dziadków, kuzynów, spotkania i śmiechy. I więcej rodzeństwa.
– Zamiast tego czułaś się samotna?
Intuicja go nie zawodziła.
– Tak było.
– Rozumiem cię.
– Też marzyłeś o tym, by mieć większą rodzinę?
– Były pewne rzeczy, które chciałem zmienić czy ulepszyć, ale…
– Na przykład jakie? – dopytała.
Dokończył drinka i odstawił szklankę na kontuar.
– Mama chciała, żebym miał lepsze życie. Zapracowywała się, a ja byłem za mały, żeby jej pomóc. Zmarła, zanim mogłem to zrobić.
Charlotte zamyśliła się.
– Na pewno wiedziała, że chcesz jej pomóc, i doceniała to.
Uniosła głowę, natykając się na poważne spojrzenie, którego magnetyzm znowu ją zaskoczył. Zaczerwieniła się i zsunęła ze stołka. Sytuacja stanowczo zaczęła jej się wymykać spod kontroli.
– Powinnam już iść.
– Odprowadzę cię.
– Nie musisz.
– I tak miałem wychodzić.
Położył dłoń na jej plecach, co wywołało u Charlotte kolejny rumieniec. Ruszyli w stronę wyjścia.

Prawdziwe uczucia – Caitlin Crews

To już nie pierwszy raz w niewątpliwie wspaniałym życiu Tiziana Accardiego, kiedy kobieta padła mu do stóp. Tym razem kobieta, o której mowa, nie upadła na widok jego wychwalanej urody. To było nawet urocze.
Tiziano, który zazwyczaj niespecjalnie śpieszył się na umówione spotkania, dziś był wolniejszy i bardziej rozkojarzony niż zwykle. Jego pozbawiony poczucia humoru i nudny brat, odpowiedzialny dyrektor generalny Accardi Industries, opiekun rodzinnego skarbca, był zawsze odporny na urok młodszego brata, bez względu na to, jak bardzo Tiziano starał się go do siebie przekonać. Ago zazwyczaj stawiał na swoim, ale Tiziano niechętnie pojawiał się w biurze, zwłaszcza na sprawozdania, które składał co dwa tygodnie. Czy jego starszy brat nie rozumiał, że było tyle ciekawszych miejsc? Plaża w Rio czy na Filipinach, bary w Tokio, a właściwie każde miejsce, które przyciągało piękne kobiety.
Dziś czuł się w tym ponurym biurze jak więzień. Nie chodziło o to, że Tiziano nie lubił swojej roli dyrektora do spraw marketingu. Wręcz przeciwnie, bardzo dobrze się w niej odnajdywał i ku zaskoczeniu wszystkich osiągał całkiem dobre wyniki.
Życie, które prowadził młodszy brat Accardi, doprowadzało Aga do szaleństwa. Pewnie łatwiej byłoby mu zwolnić brata, gdyby był pustogłową, męską dziwką i człowiekiem pozbawionym honoru, tak jak pisały o nim plotkarskie magazyny. Co prawda, zawsze sprawiał, że dziennikarze mieli o czym pisać, ale co mógł poradzić na to, że większość kobiet nie mogła mu się oprzeć? Czy to, że lubił tętniące życiem miejsca, oznaczało, że był półgłówkiem?
Prawdziwy skandal, o którym powinno się mówić, polegał na tym, że jego brat starał się przekształcić rodzinną firmę, założoną przez ich dziadka we Włoszech, w międzynarodową korporację.
Tiziano nigdy nie przerywał bratu tyrad i wykładów, które głosił na jego temat. Nawet się nie starał przerywać Agowi, który zwyczajnie lubił gadać. Wylegiwał się wtedy i udawał tak nieużytecznego, za jakiego mieli go wszyscy w rodzinie.
Nigdy nie rozumiał, jakie znaczenie ma to, jak się bawi i z kim spędza swój wolny czas. W końcu to jego brat, nie on, władał rodzinną fortuną. Mimo wszystko wydawało się, że żadne z jego tłumaczeń nie jest w stanie załagodzić sprawy.
Możliwe więc, że widok klęczącej przed nim kobiety, która spoglądała spode łba na stertę teczek, które wypuściła z rąk, wydał mu się najbardziej uroczym, jaki dziś zobaczył.
– Zdaję sobie sprawę, jakie wrażenie robię na kobietach – zażartował.
Każdego innego dnia ominąłby leżącą u jego stóp kobietę i nawet nie zwrócił na nią uwagi. Każdego dnia, ale nie dzisiaj. Ago oświadczył, że Tiziano musi się ożenić, co było horrorem samym w sobie. Co więcej, miał poślubić nieskazitelną, cnotliwą pannę młodą wskazaną przez starszego brata.
Tiziano poznał nawet dziewczynę, o której mowa. Spotkał ją przy kilku okazjach, ale czas spędzony z nią i jej bratem bliźniakiem był niezwykle męczący. Jedyną interesującą rzeczą, której dowiedział się podczas tych spotkań, było to, że zupełnym przypadkiem jego przyszła małżonka okazała się ukochaną córką najbardziej wpływowego klienta Accardi Industries.
Chociaż „ukochana” było chyba złym określeniem. Na pewno Victoria Cameron była jedyną córką swojego odrażającego ojca. Tiziano uważał, że takie podejście do małżeństwa trąci średniowieczem. Nawet współczuł Victorii, że została pozbawiona wszelkich uciech cielesnych i podróżowała w wiecznej eskorcie ojca lub brata.
Kiedy Tiziano zasugerował swojemu bratu, żeby nadęty moralista Everard Cameron po prostu zorganizował aukcję dziewictwa własnej córki, Ago tylko spiorunował go wzrokiem. Dołożył wszelkich starań, by jego młodszy brat był idealnym kandydatem na męża dla Victorii. To, czego wymagał od Tiziana, w jego mniemaniu było bardzo proste. Musiał tylko powstrzymać się od swoich ekscesów, a później się udomowić i założyć przykładną rodzinę z córką wpływowego miliardera.
Biorąc pod uwagę, że nikt z rodu Accardi nigdy się nie rozwiódł – bo po co dzielić majątek? Łatwiej wieść oddzielne życie w oddalonych od siebie rezydencjach – jego brat chciał skazać go na dożywocie.
Tiziano lubił swoje życie, a już na pewno nie śpieszyło mu się do zimnej celi małżeństwa. Dlatego wciąż stał w miejscu, wpatrując się w stertę rozrzuconych u jego stóp dokumentów i rudowłosą kobietę piorunującą go nieprzyjaznym wzrokiem.
– Owszem, robisz wrażenie na kobietach. Potykają się ze śmiechu i upadają, widząc kogoś ubranego w tak dziwaczny garnitur – odpowiedziała, jakby nie liczyła się z tym, kto przed nią stoi. – W każdym razie stój tak dalej i łechtaj swoje ego. To zdecydowanie ważniejsze niż pomoc kobiecie, która spadła ze schodów.
Tiziano nie był przyzwyczajony do takiego tonu, zwłaszcza z ust kobiet. Zajęło mu chwilę, zanim zrozumiał, że właśnie dostał reprymendę. Jakby tego było mało, po wszystkim po prostu go zignorowała. Zaczęła zbierać wszystkie swoje papiery, poruszając się przed nim na czworaka. Przez chwilę pomyślał, że była to próba zwrócenia na siebie jego uwagi.
Fakt, nigdy wcześniej jej tu nie widział. Musiała być jednym z tysiąca pracowników, na których nawet nie starał się zwracać uwagi. Zauważył, że czółenka, z powodu których prawdopodobnie się potknęła, były tanie. Miały wytarte spody oraz odrapane obcasy. Ołówkowa spódnica w odcieniu spranego brązu nie była już modna od lat, ale za to koronkowa bielizna w odcieniu fuksji, która przez przypadek wysunęła się spod ramienia koszuli, zrobiła na nim wrażenie.
Nie był niedojrzałym młodzieńcem, a jednak coś go w niej urzekło. Być może sposób, w jaki jej biodra poruszały się, gdy zbierała dokumenty, a może była to talia, którą chciał złapać w dłonie i badać palcami.
Myśl, że czołga się przed nim właśnie w tym celu, była niezwykle podniecająca. Ale być może tym, co najbardziej go intrygowało, było to, jak bardzo roztargniona się wydawała. Nawet nie zwracała uwagi, czy nadal tam stoi.
Nie było to coś, do czego był przyzwyczajony. Nikt nie ignorował Tiziana Accardiego, zwłaszcza kobiety. Lubił mówić i często powtarzał, że to nie jego wina, że jest tak magnetyczny. Teraz, gdy był ignorowany, nie umiał tego znieść, a wszystko przez tę bezimienną kobietę, która nie była nim w ogóle zainteresowana.
Przykucnął przed nią i zebrał plik papierów, a później umieścił je w jednej z teczek. Powiedział sobie, że robi to wyłącznie z dziecięcej ciekawości.
– To właściwie nie jest pomocne – powiedziała mu.
Nie były to słodkie podziękowania, jakich się spodziewał. Uklękła przed nim w taki sposób, że mogła patrzeć mu prosto w oczy. Zmierzyła go złowrogim spojrzeniem.
– Zdajesz sobie sprawę, że muszę je uporządkować, prawda? – zapytała, ale po chwili wybuchła śmiechem. – Kogo ja oszukuję. Wątpię, że wiesz, co ludzie w twojej firmie robią z dokumentami, dzięki którym działa to przedsiębiorstwo – prychnęła jak dzika kotka.
– Jednak wiesz, kim jestem. Przez chwilę myślałem, że nie rozpoznajesz, komu chcesz dokuczyć.
– Kto, jeśli mogę spytać, mógłby uniknąć poznania twojej twarzy, nawet gdyby tego chciał? – Przewróciła oczami.
Tiziano usłyszał w jej głosie północny akcent, co oznaczało, że miejsce, z którego pochodziła, było jeszcze bardziej zimne i mroczne niż Londyn jesienią.
– Odnoszę wrażenie, że robisz wszystko, co tylko możliwe, żeby być rozpoznawalnym, od chwili gdy skończyłeś szesnaście lat.
– Cieszę się, że zauważyłaś. W takim razie, z pewnością wiesz, że choć ten flirt jest niezwykle uroczy, nie jest w żaden sposób mądry. Chyba nie potrzebujesz zbytnio swojej pracy, skoro naskakujesz w taki sposób na swojego szefa.
Kiedy popatrzył w jej szare oczy przypominające mgliste poranki, które tak bardzo kochał, spodziewał się zobaczyć w nich skruchę, jednak zamiast tego zobaczył iskry złości. Nieznajoma zarumieniła się lekko, przez co jej policzki wydały się niezwykle atrakcyjne. U większości kobiet taka reakcja oznaczała zafascynowanie mężczyzną, jednak u tej tajemniczej istoty była zdecydowanie oznaką temperamentu.
– Musiałam uderzyć się w głowę, kiedy spadłam – powiedziała po chwili ozięble, choć oboje wiedzieli, że to nieprawda. – Przepraszam. Prawdę mówiąc, bardzo potrzebuję tej pracy. Dziękuję za przypomnienie.
– Zapomnijmy o tym – odpowiedział i machnął dłonią w powietrzu. – Powiedz mi lepiej, czym się tu zajmujesz.
– Głównie segreguję dokumenty i piszę na maszynie – powiedziała tonem, który wskazywał, że nie przepada za swoimi zajęciami. – Czasem robię też kawę kierownikom.
Tiziano rozumiał ją doskonale, on też nienawidził papierkowej roboty.
– Jesteś sekretarką?
– Tak, a mój przełożony nie będzie zadowolony, że tak długo wracam z dokumentami.
– Długo tu pracujesz?
– Rok – odpowiedziała nieśpiesznie.
– Naprawdę? Mam wrażenie, że widzę cię pierwszy raz.
Zauważył, jak wiele ostrych odpowiedzi kryje się w jej pojawiającym się i gasnącym uśmiechu. Był dziwnie rozczarowany, że nie usłyszał żadnej z nich. Zamiast tego uśmiechnęła się dziwnie szeroko i powiedziała:
– Każda chwila spędzona w tej firmie jest dla mnie radością.
– Szczerze w to wątpię – roześmiał się Tiziano. – Sam nie bardzo się cieszę z tego, że tu jestem.
– Jeszcze raz przepraszam za mój wybuch, sir – powiedziała grzecznym tonem, jednak i tak nie wierzył w jej skruchę.
Chciała wstać, ale Tiziano uprzedził ją, ujął za łokieć i pomógł wstać. Nie było w tym nic wyjątkowego, zwyczajna pomoc. Tak samo mógłby pomagać własnej babci. Nie wiedział dlaczego, ale miał wrażenie, że nieznajoma jest zupełnie inną kobietą niż Victoria. Nie była nudna i przewidywalna. W końcu tak została wychowana, była przeznaczona do cichego spełniania obowiązków kobiety u boku zamożnego i wpływowego mężczyzny. Everard Cameron należał do rodu arystokratów i szanował wyłącznie mężczyzn takich jak on sam.
Jego córka była niewinna i nietknięta. Miała wydać na świat spadkobierców rodzinnej fortuny i nazwiska, zająć się ich najlepszym wychowaniem, nie robiąc przy tym hałasu wokół własnej osoby, a gdy już dorosną, zająć się hodowlą koni lub uwielbianych przez arystokratów psów Corgi.
Victoria już teraz poświęcała się pracy w organizacjach charytatywnych i kościelnemu wolontariatowi, dając wszystkim najlepszy przykład, jaki tylko potrafiła. Była wzorem do naśladowania wychowanym tak, by nie wymagać i nie oczekiwać niczego w zamian za swoje dobro, jednocześnie zostawiając po sobie na świecie cichy ślad, o którym można by było wspomnieć tylko w jej nekrologu.
Sama myśl o zakuciu się w kajdany z tak nieskazitelnym stworzeniem była dla Tiziana przerażająca. Tymczasem trzymał w dłoni ramię kobiety, o której nie wiedział prawie nic, a jednocześnie wydawało mu się, że potrafi czytać emocje z dyskretnych ruchów jej twarzy.
– Chyba nie zapytałem nawet, jak masz na imię, ale jestem pewny, że chciałem.
Przełknęła ślinę, po czym uniosła podbródek. Zauważył, że jej rude, nieokiełznane loki wymykają się spod spinek, których użyła, żeby je ujarzmić. Szaroniebieskie oczy lśniły iskrami, które świadczyły o jej temperamencie.
– Nazywam się Annie Meeks. Rozumiem, że chce pan zgłosić moje zachowanie do przełożonego?
– Nawet o tym nie pomyślałem – zapewnił ją, a później, nie mogąc się powstrzymać, wypowiedział jej imię ponownie: – Annie.
Zauważył, że znów się zarumieniła, ale tym razem nie z powodu złości. Był pewien, że ten rumieniec wywołało jej imię wydobywające się z jego ust.
Tiziano był szczęśliwy, że Annie stanęła mu na drodze. Zwyczajna sekretarka w Accardi Industries była pod każdym względem nieodpowiednią kandydatką, którą nie powinien się interesować. Nie była dobrze wychowaną, arystokratyczną panną.
Jej szorstka wymowa oznaczała, że nie interesowały jej normy dobrego wychowania, a ubiór zaznaczał ogromną przepaść finansową między nimi. Za równowartość jednego buta Tiziano, Annie kupiłaby cały swój dzisiejszy strój i prawdopodobnie starczyłoby jej jeszcze na obiad.
– Dziękuję – ton Annie był ostrożny. – Nie miałabym o to żalu. Pragnę pana zapewnić, że darzę firmę najwyższym szacunkiem.
– Wystarczy – powiedział Tiziano z lekceważącym śmiechem. – Nie jestem moim bratem. Dużo bardziej przejmuję się wyglądem niż tym, jak ktoś mnie traktuje.
Pozwolił, by jego spojrzenie prześliznęło się po niej swobodnie. Przypomniał sobie różowe koronki ukryte pod niemodnym strojem i idealne wcięcie w talii. Znów popatrzył w jej wyjątkowe oczy i zauważył, że jej nos obsypany jest figlarnymi piegami.
Gdy na nią patrzył, w jego głowie zrodził się plan. Wiedział, że każdy, kto pracuje w szarych szeregach pracowników biurowych, potrzebuje swojej pracy. Ale on miał pomysł, dzięki któremu mogłaby zarobić znacznie więcej i wyrwać się z dusznego kołowrotka korporacji. Jedynym minusem tego planu było to, że nie oferował jej gotowego biznesplanu, a swoje prywatne życie.
– Mam dla ciebie propozycję.
Jej szare oczy zwęziły się. Inne kobiety na jej miejscu czekałyby w podnieceniu na rozwój wydarzeń, ale nie ona. Ona była podejrzliwa i czujna jak polująca lisica. Lubił to nieznane uczucie, które w nim wzbudzała.
– Jestem zaszczycona – powiedziała, a on wiedział, że to kłamstwo. – Ale jestem zmuszona od razu odrzucić wszelkie propozycje. Przykro mi, panie Accardi.
Tiziano puścił jej łokieć i cofnął się, by móc się jej przyjrzeć. Im dłużej na nią patrzył, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że znalazł odpowiedź na wszystkie swoje problemy.
– O czym marzysz, Annie Meeks? – zapytał.
– A co zrobisz z tą informacją? – odpowiedziała pytaniem sugerującym wyzwanie. – Marzenia to rzecz zmienna. Mogą sobie na nie pozwolić nieliczni.
– A co, jeśli sprawię, że będziesz mogła podróżować do woli? Co, jeśli spełnię każde twoje życzenie?
– Nie zapłacę za czynsz marzeniami, więc jeśli pozwolisz…
– Annie… – powiedział, uświadamiając sobie, że jej imię podoba mu się coraz bardziej. – Chcę, żebyś została moją kochanką.
Tiziano mógł się spodziewać każdej reakcji po Annie. Wiedział, że inne kobiety byłyby zachwycone lub zrobiły teatralne show. Ale nie ona.
– Albo każesz mnie zwolnić, tak? – Roześmiała się. – Nie ma takiej potrzeby. Oszczędzę panu kłopotu i sama odejdę.
Rzuciła dokumenty, które przed chwilą tak skrupulatnie zbierała na podłogę. Wzięła głęboki wdech. Coś błysnęło w jej szarych oczach. Coś tak niebezpiecznego jak rozpostarte szpony orła.
– Skoro już podjęłam decyzję o odejściu, to pozwól, że wyrażę się jasno. Jesteś najbardziej…
– Wydaje mi się, że się mylisz Annie – przerwał jedwabistym tonem. – Będziesz moją kochanką tylko z nazwy. Myślisz, że ja, Tiziano Accard, zniżyłbym się do proponowania seksu sekretarkom na klatkach schodowych mojej własnej firmy?

Annie Meeks nigdy nie była tak blisko prawdziwego miliardera. Miała wrażenie, że obserwuje z bliska majestatycznego lwa, który nie atakuje jej wyłącznie dlatego, że żywi się najlepszymi kąskami. Ktoś taki jak ona był dla niego tylko marnym ochłapem mięsa.
Tiziano Accardi miał na sobie szyty na miarę garnitur, wart setki tysięcy funtów. Wszystko, czym się otaczał, spływało bogactwem. Widziała jego twarz setki razy na bilbordach i w magazynach plotkarskich. Chyba nie było osoby, która choć raz o nim nie słyszała.
Na każdym zdjęciu wychodził idealnie i nie potrzebował do tego Photoshopa. Operowe kości policzkowe, wydatne usta, zmierzwione ciemne włosy, które kontrastowały z błękitem jego oczu. Jednak tym, co zachwyciło ją naprawdę, był jego głos. Brzmiał jak cud wydestylowany z grzechu. Emanowała z niego ponura męskość, która sprawiała, że nie myślała racjonalnie. Musiała sobie przypomnieć, kim jest i jak wysokie ma mniemanie o sobie. Trudno go za to winić, skoro bogactwo i zaszczyty w jego rodzinie były przekazywane z pokolenia na pokolenie.
To wszystko nie wyjaśniało tego, co przed chwilą się tu stało. To zdumiewające, co właśnie jej zaproponował.
– Nie wiem, co zazwyczaj robisz na klatkach schodowych – odpowiedziała dość opryskliwie.
Wiedziała, że właśnie rzuciła nudną, a jednocześnie stresującą pracę w Accardi Industries. Wiedziała też, że za chwilę będzie musiała poradzić sobie ze wszystkimi konsekwencjami tej decyzji. Prawdę mówiąc, już jej żałowała. Miała ochotę odwrócić się na pięcie i po prostu wrócić do pracy. Zakładała, że Tiziano nie odnajdzie jej w tłumie pracowników, a już za chwilę jej twarz wyparuje mu z pamięci.
Żałowała, że powiedziała mu, jak się nazywa. Dlaczego zawsze mówiła szybciej, niż myślała? Może i nie lubiła swojej pracy, ale musiała spłacić długi. Gdyby mogła zarabiać na szczerości, od dawna studiowałaby historię sztuki w Goldsmith’s. Jej życie wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby nie jej samolubna siostra.
Nie mogła pozwolić sobie na myślenie o Roxy. Nie teraz.
– Masz rację, ciężko za mną nadążyć – wycedził Tiziano w niepokojący sposób. – Moja propozycja ma charakter wyłącznie biznesowy, nie licz na przygodne schadzki w biurowych korytarzach.

Kate westchnęła, rozsiadła się w wygodnym fotelu w pokoju gospodyni i odetchnęła z ulgą, rozkoszując się spokojem panującym w domu. Było późno, trochę po jedenastej wieczorem, i poza nią w posiadłości nie było nikogo. Mimo to nie panowała tu kompletna cisza. Stary dom skrzypiał i jęczał przy najmniejszym powiewie wiatru, a w holu tykał stary zegar. Wszystkie te odgłosy wydawały się jednak znajome i przyjazne. Kate rozkoszowała się przewidywalnością dni w Crosthwaite House. Pracowała tu dopiero od sześciu miesięcy i każdy dzień wyglądał identycznie. Kiedyś uznałaby to za nudne, ale w ciągu ostatnich miesięcy nuda była dokładnie tym, czego potrzebowała, aby wyleczyć złamane serce oraz zacząć się zastanawiać, co jest dla niej ważne.
Sięgnęła do stolika obok, chwyciła kubek gorącej czekolady i upiła łyk. To była jej słodka chwila przyjemności, na którą czekała z niecierpliwością cały dzień i której oddawała się po siódmej wieczorem, gdy dwie młode pokojówki z wioski już się z nią pożegnały, zostawiając ją samą. Niekiedy pijała czekoladę w wielkiej bibliotece na piętrze, ale zazwyczaj zamykała się w swoim pokoju i delektowała słodkim napojem tuż przed snem.
Pokój był skromny, ale wygodny. Kiedy poprzednia gospodyni po trzydziestu latach odeszła ze służby, pozwoliła Kate wykorzystać meble z całego domu i urządzić pokój po swojemu. Dlatego teraz znajdował się tu między innymi bujany fotel przyniesiony z pokoju na ostatnim piętrze, komplet pościeli z pokoju, który kiedyś chyba zamieszkiwała guwernantka, i podnóżek ze stosu mebli przechowywanych w piwnicy. Sypialnia w niczym nie przypominała dawnego domu Kate. Była funkcjonalna i przytulna, dlatego Kate traktowała ją jak schronienie przed resztą świata.
Wstała i przeszła długim korytarzem do kuchni, zabierając ze sobą świecę. Zostawiła pustą filiżankę obok zlewu, zamierzając umyć naczynia rano, zanim przyjdą pokojówki.
Po powrocie do pokoju zamknęła za sobą drzwi i położyła się do łóżka. W tutejszym powietrzu było coś, co sprawiało, że bardzo dobrze sypiała, zwłaszcza jeśli po kolacji szła na długi spacer nad jezioro. Zamykały jej się oczy. Zdmuchnęła świecę i poczuła, jak ogarnia ją sen.

Kiedy George szedł do posiadłości, dookoła panowała całkowita ciemność. Mimo to bez trudu odnalazł drogę. W dzieciństwie wiele podróżował pomiędzy różnymi ziemiami należącymi do ojca, a ze wszystkich posiadłości najbardziej polubił właśnie Crosthwaite House. Przez chwilę pozwolił, by jego umysł wypełniły szczęśliwe wspomnienia. Wiedział jednak, że wkrótce miejsce miłych myśli zajmą te mroczniejsze.
Nie było go tu od dwóch lat, dlatego też zaskoczyło go, jak dobrze był utrzymany zarówno teren, jak i budynek. Kiedy wyjeżdżał do Włoch, zostawił posiadłość pod opieką wiekowej gospodyni, pani Lemington, oraz jej męża. Oboje mieli już ponad osiemdziesiąt lat i George czuł się winny, że pozostawił ich samych na tak długo, nie dając im żadnych wskazówek. Miał co prawda zarządcę, który zajmował się niektórymi z jego większych posiadłości na południu, ale Crosthwaite House znajdowało się daleko od Londynu i wątpił, aby zarządca poświęcał temu miejscu wiele uwagi.
Był zmęczony długą jazdą i chciał już znaleźć się w ciepłym łóżku. Wszedł do stajni i zajął się przygotowywaniem konia na noc. W ciągu kwadransa Odyseusz miał lśniącą sierść i zapewnioną porcję świeżego siana. George zerknął na dom i sprawdził na zegarku godzinę. Było już po północy, a przez cały czas, odkąd przyjechał, nie usłyszał żadnych oznak czyjejkolwiek obecności. Państwo Lemington mieszkali w niewielkim pomieszczeniu obok kuchni, a George wątpił, by w domu przebywał ktoś jeszcze, zwłaszcza że gospodyni postanowiła zatrudnić pokojówki i ogrodnika z wioski, co oznaczało, że służba nie zostawała w posiadłości na noc. To obniżyło koszty prowadzenia domu i dało mu więcej środków finansowych na czas podróży. Większość pokoi została zamknięta na klucz, a meble okryto pokrowcami, by się nie kurzyły do momentu jego powrotu.
Choć George czuł się winny, że niepokoi starszą parę o tak późnej porze, udał się do drzwi frontowych i głośno zastukał mosiężną kołatką. Słyszał, jak dźwięk odbija się echem po pustym domu, i cierpliwie czekał. Minęła minuta, a po niej kolejna. Zastanawiał się, ile czasu może zająć Lemingtonom wstanie z łóżka i wyjście na korytarz. Gdy minęło kilka minut, ponownie sięgnął do kołatki, zaczynał jednak brać pod uwagę, że nie uda mu się obudzić starszej pary. Planował przybyć do wioski Thornthwaite znacznie wcześniej, w porze kolacji, ale przez nagły przypływ wspomnień zatrzymał się w tawernie, by wypić coś mocniejszego i uspokoić skołatane nerwy. Przez kilka godzin odkładał to, co nieuniknione, i dopiero gdy wyszedł na zimną noc, zdał sobie sprawę, jak późno się zrobiło.
Cicho zaklął, cofnął się o krok i rozejrzał. Dostrzegł, że jedno z okien piwnicznych było uchylone. Z tego, co pamiętał, znajdowało się w kuchni, tuż nad zlewem. Jeśli przez nie wejdzie, pewnie cały się ubrudzi, ale przynajmniej znajdzie się w środku.
Rezygnując z dalszych prób obudzenia Lemingtonów, podszedł do okna i spróbował je podważyć. Po minucie udało mu się je otworzyć na tyle, by móc wślizgnąć się do środka. Nie był to najbardziej wytworny sposób wchodzenia do domu, więc George był rad, że nikt go nie obserwuje. Po kilku minutach stał już dumnie na podłodze w kuchni, całkiem zadowolony z tego osiągnięcia.

Kate obudziła się raptownie i od razu poczuła, że coś jest nie tak. Przez chwilę leżała całkowicie nieruchomo i uważnie nasłuchiwała. Jej ciało było napięte, a każdy mięsień gotowy do reakcji. Kiedy usłyszała raban dochodzący z kuchni, zerwała się z łóżka. Serce waliło jej jak młot. Pożałowała, że nie poprosiła dzisiaj jednego z chłopaków z wioski, by przyszedł naprawić okno w kuchni. Już od jakiegoś czasu ciężko chodziło, a teraz w ogóle się nie zamykało. Napisała w tej sprawie do młodego mężczyzny, który w razie potrzeby przychodził do Crosthwaite House i zajmował się drobnymi naprawami, ale odpisał, że pojawi się dopiero za kilka dni. Teraz żałowała, że nie nalegała na wcześniejszy termin.
Najbliżsi sąsiedzi byli prawie dwie mile stąd. Nowy dozorca mieszkał co prawda wraz z żoną w domku przy bramie na końcu podjazdu, ale Kate wiedziała, że wyjechał na tydzień, by odwiedzić córkę i jej nowo narodzone dziecko. Kate stanęła w miejscu i rozważała wszystkie opcje. Mogła po cichu zamknąć drzwi na klucz i poczekać, aż ten ktoś odejdzie. Mogła też stawić mu czoła, mając nadzieję, że dzięki ciemności uda jej się oszukać intruza i nastraszyć. Może nie zorientuje się, że ma do czynienia z młodą i drobną kobietą.
Wolałaby się ukryć, ale wiedziała, że jeśli pozwoli intruzowi pałętać się po domu, to zanim nadejdzie ranek, znikną dzieła sztuki i meble warte tysiące funtów. Zanim zdążyła się dwa razy zastanowić, wymknęła się z sypialni i cicho zakradła korytarzem do kuchni. Kamienna podłoga była lodowata. W dodatku Kate z każdym kolejnym krokiem czuła, jak przeszywa ją coraz większy strach.
Okna kuchenne znajdowały się wysoko, tuż pod sufitem, dzięki czemu było tu odrobinę jaśniej niż w pozostałej części domu. Kate wyjrzała zza drzwi i dostrzegła postać wstającą z ziemi. Musiał dopiero co wejść do środka przez okno.
W tej chwili mężczyzna był odwrócony do niej plecami, więc jej nie zauważył. Wiedziała, że jej jedyną przewagą jest element zaskoczenia. Intruz był wysoki i miał szerokie barki, toteż na pewno bez trudu by ją pokonał.
Powoli weszła do kuchni, skupiając się na ciężkich miedzianych patelniach, które wisiały nad paleniskiem. Niektóre ledwie była w stanie unieść, ale nawet te mniejsze stanowiły świetną broń. Kate cicho ściągnęła z haka średniej wielkości patelnię i poczuła przypływ ulgi. Teraz przynajmniej była uzbrojona.
Intruz musiał wyczuć za sobą jakiś ruch, bo właśnie w tym momencie zaczął się odwracać. Kate, wiedząc, że to jej jedyna szansa, bez wahania zamachnęła się patelnią prosto w głowę mężczyzny. Brzęknięcie metalu rozniosło się po całej kuchni. Ku przerażeniu Kate nieznajomy zachwiał się i runął prosto w jej stronę.
Pewna, że go zabiła, Kate upuściła patelnię, przykucnęła obok mężczyzny i ostrożnie położyła dłoń na jego klatce piersiowej. Ulga, którą poczuła w pierwszej chwili, widząc, że jej dłoń unosi się i opada, zniknęła, kiedy palce mężczyzny otoczyły jej nadgarstek. Szybko przewrócił ją na plecy i przycisnął do ziemi, na co Kate krzyknęła, ogarnięta panicznym strachem. Rozluźnił nieco uścisk, ale dalej przytrzymywał ją na ziemi. Kate zaczęła się szamotać. Nie zamierzała poddać się temu łajdakowi bez walki.
– Na litość boską – powiedział mężczyzna głębokim, poważnym głosem. – Nie zamierzam cię skrzywdzić.
Kate znieruchomiała, korzystając z okazji, by lepiej się przyjrzeć napastnikowi.
Kiedy dostrzegła zarys jego twarzy, poczuła, że robi jej się zimno. Ten człowiek wyglądał znajomo… a nawet bardzo znajomo. Prawdopodobnie dlatego, że codziennie spędzała dziesięć minut, polerując ramę jego portretu wiszącego w holu.
– Lord Henderson – wydyszała.
Nadal siedział na niej okrakiem, przyciskając się do niej w sposób, który mógłby uchodzić za intymny, gdyby nie fakt, że Kate dopiero co uderzyła go w głowę ciężką miedzianą patelnią.
– Nazywam się Kate – wyjąkała, próbując uspokoić bicie serca. – Kate Winters.
– Miło mi panią poznać, panno Winters. Co pani, do cholery, robi w moim domu?
Zebrała się w sobie i rzuciła znaczące spojrzenie na jego nogi, którymi dalej przytrzymywał ją na podłodze.
– Proszę pozwolić mi wstać, a z przyjemnością panu odpowiem.
Miał na tyle przyzwoitości, by szybko się zreflektować, zejść z niej i pomóc jej wstać. Zauważyła też, że wziął patelnię, którą go uderzyła i odłożył na duży drewniany stół poza jej zasięgiem.
– Nie zamierzam ponownie pana uderzyć – wymamrotała.
– Wolałbym nie ryzykować.
Kate spróbowała wziąć się w garść. Zaczynało do niej docierać, że przez ten incydent prawdopodobnie straci pracę. Na myśl o tym, że będzie musiała opuścić Crosthwaite House, serce jej się krajało. Nie była jeszcze gotowa odejść z tej bezpiecznej przystani.
– Kate Winters – powiedziała rzeczowym tonem w nadziei, że jeśli jeszcze raz się przedstawi, lord Henderson zapomni o wydarzeniach z ostatnich kilku minut.
Zauważyła, że uniósł kąciki ust. Całe szczęście, że miał przynajmniej odrobinę poczucia humoru.
– Jestem pana gospodynią.
– Nie, nie jest pani – odparł, marszcząc brwi.
Kate zamrugała.
– Jest pan lordem Hendersonem?
– Jestem.
– I to pana dom?
– Tak jest.
– W takim razie jestem pana gospodynią.
– Moja gospodyni ma zdecydowanie więcej zmarszczek i bardziej się garbi. Może i nie było mnie parę lat, ale wiem, że wygląda inaczej niż pani.
– Ach – powiedziała Kate, przestępując z nogi na nogę. – Wydaje mi się, że nie dotarł do pana list.
– Jaki list?
– Pan Lemington zmarł osiem miesięcy temu – powiedziała cicho. Może i obu mężczyzn dzieliła przepaść pod względem statusu społecznego, ale pani Lemington powiedziała Kate, że hrabia darzył pana Lemingtona sympatią. Rzeczywiście, kiedy Kate podzieliła się z hrabią smutną wiadomością, dostrzegła w jego oczach smutek. – Miesiąc później pani Lemington zachorowała i zrozumiała, że nie jest w stanie dalej pełnić swoich obowiązków. Zamieściła ogłoszenie, że szuka następczyni. Zgłosiłam się. Przez miesiąc pracowałyśmy razem, a potem przejęłam jej obowiązki.
– Czy pani Lemington czuje się już lepiej?
– Ostatnio jej stan się pogorszył i teraz jest bardzo słaba. Lekarz twierdzi, że to serce.
– Czy jest tutaj?
Kate pokręciła głową.
– Przeprowadziła się do Keswick, do córki.
– A pani została moją gospodynią?
– Tak.
Lord Henderson przysiadł na jednym z kuchennym stołków i zmarszczył brwi.
– Przepraszam, że uderzyłam pana w głowę i wzięłam za złodzieja.
Hrabia przyglądał się jej przez chwilę, po czym lekceważąco machnął ręką.
– Zrozumiałe – rzekł.
To wcale nie zabrzmiało, jakby cokolwiek rozumiał. Brzmiał raczej jak wilk, który warczy na mniejsze zwierzę, by trzymało się z daleka.
– Dlaczego nie zapukał pan do drzwi?
Zadawszy to pytanie, uświadomiła sobie, że gospodyni nie powinna dopytywać o takie rzeczy. Zaklęła w duchu. Jednym z powodów, dla których tak bardzo zależało jej na tej pracy, był brak konieczności rozmawiania z państwem i ich gośćmi. Nie bała się ciężkiej pracy, ale trudno byłoby ukrywać prawdziwą tożsamość przez tak długi czas.
– Pukałem – odpowiedział lord Henderson. – Wygląda na to, że ma pani bardzo twardy sen, panno Winters.
– To prawda.
Przez dłuższą chwilę panowała cisza. Kate zastanawiała się, jaki wpływ na jej spokojne życie będzie miał powrót hrabiego.
– Musi pan być zmęczony – powiedziała, przypominając sobie, co należy do jej obowiązków w tym domu. – Przygotuję pańską sypialnię. Będzie gotowa za kilka minut.
– Dobrze. Potrzebuję odpoczynku, bo w ciągu najbliższych kilku dni będę musiał załatwić wiele spraw.
– Ach tak? – Kate starała się brzmieć nonszalancko, bo miała nadzieję, że dzięki temu otrzyma jakąś wskazówkę co do planów hrabiego. Przeczuwała, że jego powrót nie zwiastuje nic dobrego. – Czy planuje pan zostać na długo, milordzie?
– Nie – odwarknął, jakby ten pomysł wydał mu się wstrętny. – Na trzy dni, może cztery.
Ta informacja nie rozwiała obaw Kate. Zanosiło się na to, że spokojne życie w Crosthwaite House dobiegło końca. Hrabia zachowywał się tak, jakby wcale nie chciał tu być. Musiał istnieć powód, dla którego wrócił, powód, który oznaczałby zmianę również dla Kate. Odpędziła od siebie wspomnienie tego, jak zagubiona się czuła, zanim znalazła tę pracę i doświadczyła życzliwości poprzedniej gospodyni. Postanowiła stać się inną kobietą, bardziej pewną siebie, praktyczną i gotową do zmierzenia się z zimnym, okrutnym światem.
– Wróciłem po akt własności Crosthwaite House. Kiedy go znajdę, natychmiast wyjadę.
Kate odwróciła wzrok, próbując ukryć, jak bardzo załamała ją ta informacja. Crosthwaite House nie należał do niej i miała tu mieszkać tylko tymczasowo, zanim znajdzie coś własnego. Jednak w ciągu ostatnich sześciu miesięcy stał się azylem, z którym nie chciała się rozstawać.
– Przygotuję pańską sypialnię – powiedziała, usiłując ukryć, że zbiera jej się na płacz.
Szybko wyszła z pokoju i ruszyła po schodach, żeby upewnić się, czy największa sypialnia jest gotowa na przyjęcie gościa. Zastanawiała się, dlaczego lord Henderson tak bardzo chce zrezygnować z tego domu i czy jest szansa, że zmieni zdanie.

***

Przez ostatnie lata George spał w setkach różnych miejsc na całym świecie, ale żadne z nich nie mogło się równać z jego łóżkiem w Crosthwaite House. Mimo że od jego ostatniej wizyty minęły dwa lata, wszystko w tutejszej sypialni wydawało się znajome.
Przeciągnął się, po czym ostrożnie pomacał tył głowy. Skóra była napięta i wrażliwa, ale George miewał już w młodości gorsze kontuzje podczas wyścigów. Wrócił myślami do wydarzeń minionej nocy i pokręcił głową, gdy przypomniała mu się jego nowa gospodyni. Ta drobna wojowniczka była gotowa bronić swojego zamku uzbrojona jedynie w patelnię. Warto było znosić ból głowy, by zobaczyć jej przerażony wyraz twarzy, kiedy się zorientowała, że uderzyła pana domu.
George podniósł się z łóżka. Dobiegł go jakiś cudowny zapach, który sprawił, że miał ochotę pobiec w poszukiwaniu jego źródła. Niedługo potem rozległo się ciche pukanie do drzwi. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, drzwi się otworzyły, a do sypialni wślizgnęła się panna Winters.
– Wspaniale, że już pan się obudził – powiedziała z promiennym uśmiechem.
George zamrugał, nie wiedząc, co się dzieje. Panna Winters podeszła do niego z pewnością siebie znacznie starszej kobiety i zaczęła zbierać ubrania, które rozrzucił po pokoju minionej nocy. Zazwyczaj nie był takim bałaganiarzem, ale długa podróż i wszystkie perypetie związane z przyjazdem sprawiły, że rzucił koszulę i spodnie na oparcie krzesła, a buty zostawił gdzieś przy kominku.
– Mamy dziś piękny poranek, milordzie. Wschód słońca był niezwykle urzekający – mówiła dalej, cała w uśmiechach. Gdy skończyła sprzątać, podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. Zdawała się nie przejmować faktem, że leżał pod pościelą bez ubrań. Był przyzwyczajony do wywierania większego wrażenia na płci przeciwnej.
– Dobry Boże, kobieto. Dlaczego jesteś taka wesoła tak wcześnie rano?
– Przygotowałam śniadanie. Uznałam, że będzie pan głodny po wczorajszej podróży. Podać do łóżka czy do jadalni?
Zamrugał. Jego nowa, drobna gospodyni stała przed nim, uprzejmie się uśmiechając i przyglądała mu się tak, jakby nie miała nic lepszego do roboty.
– Jadalnia będzie odpowiednia – odparł.
– Wspaniale. – Uśmiechnęła się raz jeszcze, odwróciła i wyszła, zamykając za sobą drzwi.
Przez chwilę George się nie ruszał, ale po chwili westchnął i wstał z łóżka. Kusiło go, by się położyć i zasnąć. Wiedział jednak, że im szybciej odszuka akt własności domu, tym szybciej będzie mógł opuścić Anglię na zawsze i już nigdy więcej nie myśleć o przeszłości. Nie chciał spędzać czasu w domu, który kiedyś był tak istotną częścią jego życia, a w tej chwili jedynie skorupą wypełnioną bolesnymi wspomnieniami.

– Co ty najlepszego zrobiłeś?
Casey Johnson podniósł głowę znad krzyżówki. Już godzinę temu skończył dyżur, ale nie miał ani energii ani ochoty iść do pustego domu. Zabawne, jak przyglądanie się komuś walczącemu o życie skłania do refleksji nad własnym, myślał.
Stała teraz nad nim ładna blondynka z twarzą czerwoną ze złości. Jedno dziecko trzymała na biodrze, drugie przy piersi w nosidełku zrobionym z chusty.
Casey szybko zrobił w pamięci przegląd ostatnich wydarzeń. Zastanawiał się, czym mógł tak zbulwersować Summer, koleżankę z pracy i żonę swojego szefa.
Przez ostatnie czternaście godzin harował bez wytchnienia. Czyżby popełnił jakiś błąd? Czyżby ktoś wniósł na niego skargę za coś, co powiedział albo zrobił?
Ostatnie wezwanie było bardzo trudne i dlatego po powrocie sięgnął po krzyżówkę. To był jego sposób na odzyskanie równowagi psychicznej po koszmarnych scenach, jakie czasami musiał oglądać w pracy.
Tym razem było to zderzenie czołowe. Musieli przetransportować dziecko do szpitala w Miami. Od powrotu do bazy walczył z pokusą, by zadzwonić i zapytać o stan dziewczynki. Czasami jednak niewiedza była lepsza. Zła wiadomość może człowieka załamać.
Robisz dla pacjenta wszystko, co w twojej mocy, potem musisz odejść. Taka jest zasada.
– Co zrobiłeś? – Głos Summer brzmiał trochę mniej ostro, ale wciąż z pretensją, której przyczyny nie rozumiał.
– Mogłabyś dać mi jakąś wskazówkę, o co chodzi? – powiedział, składając gazetę.
– O Jo, oczywiście.
Summer przesadziła dziecko z jednego biodra na drugie, ale cały czas torpedowała Caseya wzrokiem.
– Prosiła, żebym ją zastąpił, i to zrobiłem. Nie moja wina, że coś jej zaszkodziło i się rozchorowała.
– I nic ci nie powiedziała? – Summer odwróciła głowę. – Oczywiście, że nie – mruknęła.
Opadła na krzesło i posadziła sobie dziecko na kolanach. Wyglądała, jakby uszło z niej powietrze.
– Bo gdyby ci powiedziała, wybiłbyś jej ten pomysł z głowy.
– Ale co miałaby mi powiedzieć?
Sprawa musi być poważna, skoro Summer aż tak się przejęła. Ale dlaczego oskarża jego?
Przecież to nie jego wina, że Jo nie czuła się na siłach przyjść na dyżur.
– Jo dziś rano zadzwoniła i złożyła wymówienie. Opuszcza wyspę – usłyszał za plecami.
Jego szef, Alex Leonelli, vel Książę Alexandros z Soura, obszedł biurko, nachylił się, pocałował żonę, potem każde z dzieci. Casey cieszył się, że małżeństwo się pogodziło, ale porozumiewawcze spojrzenie, jakie wymienili między sobą, wywołało ukłucie zazdrości.
Chociaż w gruncie rzeczy wcale im nie zazdrościł. Nie musiał doświadczać całej dramaturgii, jaka towarzyszy poważnemu związkowi. Był zadowolony ze swojego życia. Miał pracę, którą kochał, i przyjaciół takich jak Jo Kemp, na których zawsze mógł liczyć.
Nagle dotarło do niego, co Alex powiedział. Jo złożyła wymówienie? To niemożliwe, pomyślał. Jeszcze nie minęły dwadzieścia cztery godziny, odkąd się widzieli. Są najlepszymi przyjaciółmi. Niemożliwe, by podjęła taką decyzję bez skonsultowania się z nim. Kochała pracę pielęgniarki w HeliCare, lotniczym pogotowiu ratunkowym w Key West na Florydzie.
Nigdy by z niej nie zrezygnowała.
– To jakiś żart? – zapytał. – Robicie mnie w konia?
– Oczywiście, że nie – obruszyła się Summer.
Przygarbione plecy i smutek w oczach sprawiły, że jej uwierzył.
– Musiała zajść jakaś pomyłka.
Zdziwił go telefon Jo z wiadomością, że nie może przyjść na dyżur. Gdy widział się z nią wcześniej, nic nie wskazywało, że źle się czuje, ale po głosie poznał, że jest zdenerwowana. Pomyślał wtedy, że powodem jest lęk, że nie znajdzie nikogo na zastępstwo. Teraz jednak przypomniał sobie, że nawet gdy powiedział, że sam ją zastąpi, nadal była spięta. Co mogło się stać?
– Musiała podać jakiś powód.
– Powiedziała, że to sprawa osobista.
Alex nachylił się i wziął jedno z dzieci na ręce.
– Próbowałam do niej zadzwonić – odezwała się Summer, widząc, że Casey wyciąga telefon z kieszeni. – Nie odbiera.
– Może śpi? – Spojrzał na zegar na ekranie i ze zdziwieniem stwierdził, że jest już po ósmej. – Wstąpię do niej po drodze i zobaczę, czy uda mi się dowiedzieć, co się za tym kryje.
– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł – zauważyła Summer. – Może poczekaj, aż sama ci powie.
– Nie będę czekał. Znam ją. Ona kocha tę pracę. Coś musiało się wydarzyć. Wydobędę z niej prawdę.
Wczoraj słyszał to coś w jej głosie. Mówiła z przydechem i szybko skończyła rozmowę. Założył, że źle się czuła, ale teraz nie był tego pewny. Może bała się powiedzieć mu, że wyjeżdża?
Zaczęli pracę w HeliCare tego samego dnia ponad cztery lata temu. On miał za sobą doświadczenie w jednostce ratownictwa Straży Wybrzeża i właśnie zdobył dyplom pielęgniarza, podczas gdy ona była dyplomowaną pielęgniarką z kilkuletnim stażem i dopiero zaczynała latać. Zostali najlepszymi przyjaciółmi. Wiedział, że Jo niczego się nie boi. A na pewno nie boi się jego.
– Błagam, poproś, żeby do mnie zadzwoniła! – Summer zawołała za nim.
Pomachał jej ręką na znak, że usłyszał i że postara się spełnić jej prośbę.
Kiedy skończy rozmawiać z Jo, jedyny telefon, jaki będzie musiała wykonać, to zawiadomienie Alexa, że zmieniła plany, pomyślał.
Nie miał zamiaru pozwolić jej rzucić pracę. Ani zostawić go samego. Ale jeśli nie zechce zostać?
Zignorował podstępne pytanie, a ucisk w żołądku złożył na karb przemęczenia. Nie, nie martwi się, postanowił. Wczoraj Jo czuła się świetnie, a cokolwiek się stało po tym, jak się rozstali po lunchu, da się naprawić.
Najbardziej niepokoił go jednak fakt, że coś ukrywała.
Co może być aż tak dramatycznego, że nie mogła mu powiedzieć? Wierzył, że łączy ich wyjątkowa przyjaźń i że mogą sobie mówić wszystko. A jednak Jo nie wierzyła, że on jej pomoże. I na tym polegał kłopot.
Bo jeśli nie miała dość zaufania, by zdradzić mu swoje plany, zanim wykonała tak drastyczny krok, to jak będzie mógł jej pomóc?

Jo siedziała na podłodze i głaskała Moose’a po głowie. Wczoraj, gdy tylko skończyła rozmawiać przez telefon, pies, ogromny dog niemiecki, natychmiast wyczuł, że coś jest nie tak, i całą noc starał się ją pocieszyć.
Nie mogła jednak zasnąć, toteż w końcu wstała i zaczęła się pakować. Znowu. Przez cztery lata udawało jej się pozostać w ukryciu. Cztery wspaniałe lata przeżyła w poczuciu bezpieczeństwa. Powinna wiedzieć, że to nie będzie trwało wiecznie. Nic nie trwa wiecznie, myślała.
– No cóż, Moose, możemy tak siedzieć i lamentować nad przyszłością albo zabrać się do roboty. Co wolisz? – powiedziała do psa.
W odpowiedzi Moose jednym pociągnięciem języka polizał ją po twarzy, od obojczyka do kości policzkowej.
– Ja też nie mam ochoty, ale nie mamy wyboru.
Całą noc rozpatrywała rozmaite scenariusze i doszła do wniosku, że jedynym sensownym krokiem byłoby zniknąć z miasta. I to jak najszybciej. Za żadne skarby nie chciała obciążać przyjaciół swoimi problemami. Rodzice powtarzali, że sama stworzyła taką sytuację i sama musi się z nią uporać. Siostra twierdziła, że ucieczka nie jest rozwiązaniem. Brat proponował, że weźmie sprawy w swoje ręce, ale bała się, że skończy w więzieniu, a jego miejsce jest na uczelni. Na szczęście sąd zajął się Jeffreyem, zanim chłopak go dopadł.
Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Instynktownie zacisnęła rękę na obroży Moose’a i rozejrzała się po mieszkaniu w poszukiwaniu jakiegoś narzędzia do obrony.
Pukanie rozległo się ponownie, a zaraz potem znajomy głos powiedział:
– Jo, otwórz.
Była w rozterce. Jedna część niej, ta przerażona, pragnęła rzucić się w ramiona Caseya, druga, ta rozsądna, wiedziała, że byłby to błąd.
Nie chciała, by zobaczył, że ktoś ją przestraszył. Miała nadzieję, że wstąpił w drodze z pracy dowiedzieć się, czy już lepiej się czuje po wczorajszej niedyspozycji.
Wzdrygała się na myśl, że będzie musiała go okłamać, ale wyznanie prawdy nie wchodziło w rachubę. Kiedyś powie mu o swoich planach – jak dotąd niesprecyzowanych – ale na razie Casey nie wie, że złożyła wymówienie.
– Chwileczkę! – zawołała, usiłując odciągnąć Moose’a od drzwi, by je otworzyć.
Casey swoją imponującą posturą wypełnił cały otwór drzwiowy, a Moose z entuzjazmem rzucił się go przywitać.
Był taki czas, kiedy miała nadzieję, że ona i Casey będą dla siebie kimś więcej niż tylko przyjaciółmi, ale wobec braku zainteresowania z jego strony ta nadzieja pozostała tylko starannie skrywanym marzeniem.
Nigdy nie dała po sobie poznać, że nawet przelotny dotyk sprawiał jej zmysłową przyjemność ani że za każdym razem, gdy widziała go z nową dziewczyną, czuła ukłucie zazdrości. Nie chciała ryzykować, że go straci.
A teraz musi się z nim rozstać. Może kiedy zerwał z ostatnią dziewczyną, powinna skorzystać z rady Summer i przypuścić szturm, pomyślała. Ale teraz to już nie ma znaczenia. Teraz najważniejsze to nie zdradzić się przed nim, że od wczoraj żyje w śmiertelnym strachu.
– Co tutaj robisz? – zapytała, trzymając się drzwi, by ukryć drżenie rąk.
Jedno spojrzenie w jego zielone oczy powiedziało jej wszystko, co potrzebowała wiedzieć. Liczyła, że Alex przynajmniej przez kilka godzin zachowa wiadomość o jej wymówieniu dla siebie, ale się przeliczyła.
Zaczęła mówić, że wciąż czuje się niewyraźnie i że nie powinien zbliżać się do niej, ale widziała, że Casey nie odejdzie, dopóki nie porozmawiają poważnie.
– Wejdź.
Szerzej otworzyła drzwi. Lepiej odbyć tę rozmowę niż zadręczać się perspektywą pożegnania.
Jej mieszkanie było niewielkie – pokój dzienny, jadalnia z aneksem kuchennym, dalej sypialnia i łazienka – a gdy Casey wszedł do środka, wydawało się jeszcze mniejsze. Głową prawie dotykał sufitu, a ramiona ledwie przechodziły przez wąski otwór między jadalnią a kuchnią.
Gdy go pierwszy raz go zobaczyła, przeraziła się, ale szybko się przekonała, że jest uosobieniem łagodności.
– Czyli to prawda. Wyjeżdżasz – powiedział, patrząc na stos garnków, które powyjmowała z szafek.
– Rozmawiałeś z Alexem.
– Wiesz, że tak. I kiedy powiedział, że rezygnujesz, odpowiedziałem, że to pomyłka. Że nigdy nie rzuciłabyś pracy, którą kochasz, ani nie odeszłabyś z zespołu zżytego jak rodzina. Na dodatek bez uprzedzenia. Wiedziałem, że się myli. – Spojrzenie jego jasnozielonych oczu, zawsze ciepłe i pełne humoru, stwardniało. – Wiesz, dlaczego uważam, że się myli? – zapytał.
Pokręciła głową. Mówił cichym głosem. Był zły. Na nią. Ale chociaż był znacznie wyższy od Jeffreya, jej byłego męża, jego gniew jej nie przerażał.
Widziała, jak intubuje maleńkie dziecko, jak bierze na ręce kruchą staruszkę, która upadła i złamała kość biodrową, i słyszała, jak cały czas przemawia do niej łagodnym głosem. Znała Caseya, lepiej niż byłego męża. Nawet gdy był na nią wściekły – tak jak teraz – czuła się przy nim bezpieczna.
I nie tylko serce jej to mówiło. Ciało również. Nie drżała, gdy na nią patrzył. Nie uciekała wzrokiem w bok, szukając bezpiecznej kryjówki. Był kimś, komu mogła zaufać. Kimś, komu mogła się zwierzyć ze swojego strachu i kto nie będzie jej oceniał za błędy popełnione lata temu.
Zastanawiała się, dlaczego dotąd nie opowiedziała mu o swojej przeszłości. Co ją powstrzymywało? Duma? Wstyd? I jedno i drugie? Jej małżeństwo zakończyło się ponad pięć lat temu, a ona wciąż czuła się zażenowana, że dała się tak omamić kłamstwami byłego męża.
Do tego dochodził wstyd. Wiedziała, że była bezbronną ofiarą, lecz wciąż czuła się upokorzona tym, że pozwoliła, by strach ją paraliżował, przykuwał do miejsca, i że w końcu straciła możność i chęć walki.
Wciąż się wahała, czy przyznać się do tego Caseyowi. Nie wiedziała, czy nadal będzie darzył ją szacunkiem, gdy się dowie, że nie jest taką twardzielką, za jaką ją uważa.
– Nie. Dlaczego? – zapytała, chociaż wiedziała, że sam jej to powie.
– Bo wiem, że nigdy byś niczego podobnego nie zrobiła bez rozmowy ze mną.
Zaczął chodzić tam i z powrotem z kuchni do pokoju dziennego, zakręcając co dwa kroki. Wyglądało to komicznie i mimowolnie się roześmiała.
– Mogę ci to wyjaśnić – zaczęła i urwała, bo przypomniała sobie, że takich samych słów używała, kiedy mówiła do Jeffreya.
Dlaczego ma się tłumaczyć? Zadzwoniła do Alexa, bo to było jej obowiązkiem wobec szefa i wobec firmy. Casey czuł się urażony i było jej z tego powodu przykro. Wyprostowała się i zaczęła od nowa:
– Przepraszam, że nie zawiadomiłam cię o mojej decyzji. Miałam zamiar zadzwonić później, kiedy już trochę odeśpisz.
– Co takiego? Później? Z drogi? – Milczała. Rozszyfrował ją. – Nie przyjmuję tego do wiadomości.
Usiadł na małej dwuosobowej sofie, na którą długo zbierała pieniądze. W nocy postanowiła, że zabierze tylko najbardziej podstawowe rzeczy. Kanapę zostawi, tak jak swoje dotychczasowe życie. I kawałek serca.
Casey palcami jak grzebieniem przeczesał jasne kręcone włosy, które zawsze wyglądały, jakby prosiły się o nożyczki.
– Powiedz mi, dlaczego – poprosił. – Dlaczego tak nagle postanowiłaś wyjechać? Nie może chodzić o pracę, bo ją kochasz.
– Zgadza się. Kocham.
Usiadła obok niego.
– I wiem, że nie chodzi o wyspę. Kochasz Keys. Dostałaś lepszą propozycję?
– Nie. Oczywiście, że nie. Nigdy bym nie zrobiła czegoś takiego Alexowi.
– Chodzi o mnie? – zapytał. – Zrobiłem coś nie tak?
Zaskoczył ją tym pytaniem.
– Dlaczego myślisz, że chodzi o ciebie?
– Bo Summer tak uważa.
Obrócił się w jej stronę i złapał jej spojrzenie.
– Summer się myli. To nie ma żadnego związku z tobą.
Wiedział, że nie powinna była zwierzyć się Summer, że Casey ją pociąga. Były wtedy na przyjęciu. Zrobiło się późno. Poprzedniej nocy miała ciężki dyżur, karambol na drodze, liczne ofiary. Jedną, młodego chłopaka, w stanie krytycznym odtransportowali do szpitala w Miami. Oboje z Caseyem wiedzieli, że nie przeżyje. Odwieczne pytanie, dlaczego życie nie jest fair, nie dawało jej spokoju.
I wtedy zobaczyła, jak Casey wychodzi z inną kobietą. Zanim zdążyła się zastanowić, powiedziała Summer, co myśli o tamtej i że to z nią Casey powinien wyjść.
Dopiero rano, gdy się zorientowała, co najlepszego zrobiła, podjęła decyzję, że zawiesi swoje uczucia do Caseya na kołku. I że nie będzie zgorzkniałą kobietą marnotrawiącą czas na mężczyznę, który nie jest nią zainteresowany.
Później Summer wiele razy namawiała ją, by wyznała Caseyowi, co do niego czuje, ale zawsze odmawiała. Postanowiła zaakceptować ich przyjaźń taką, jaka jest. I nie żałowała, chociaż zdarzało jej się rzucać niewidzialne zatrute strzały w kierunku pań, z którymi randkował.
– Nigdy nie zrozumiem kobiet – odezwał się Casey.
Dłonią nakrył jej dłoń. Dla niego był to przyjacielski gest, dla niej intymny dotyk.
– Nie zrozumiesz – przyznała ze śmiechem. – I chyba dobrze.
– Co? – zapytał i pokręcił głową. – Mniejsza z tym. Zapomnij o Summer. Powiedz, co się wydarzyło.
Wyciągnęła dłoń spod jego dłoni i obróciła się w jego stronę. Wciąż się zastanawiała, czy powiedzieć mu prawdę, a mianowicie, że przyjechała do Key West, bo uciekała przed agresywnym byłym mężem. I czy powiedzieć, że znowu musi przed nim uciekać.
Nie wierzyła, że Casey kiedykolwiek odczuwał strach. Jego historie o służbie w ochronie wybrzeża przyprawiały ją o dreszcz. Wielokrotnie ocierał się o śmierć. Z narażeniem życia brał udział w pościgu za łodzią przemytników narkotyków. Jak może oczekiwać, że ktoś taki jak on, kto nie zna strachu, zrozumie przerażenie, jakie ją przepełnia za każdym razem, kiedy myśli, że były mąż ją odnajdzie?

Szalony romans – Joss Wood
Jest lato – ja, Avangeline, przeżyłam już tych lat osiemdziesiąt dwa. Teraz stoję w poczekalni u Pana Boga. Pogodziłam się z tym. Jak mówi przysłowie, w życiu pewne są tylko dwie rzeczy – śmierć i podatki. Śmierć nadeszła nieco wcześniej, niż się spodziewałam, a na podatki wydałam fortunę. Fortunę też zarobiłam. Całe miliardy…
Do tej pory zastanawiam się jednak, ile wart jest sekret? I czy dostanę jakąś zniżkę, bo skrywam dwa?

– Najmniejsze kajdanki na świecie, złotko.
Eliot Stone zerknęła zza welonu i uchylonej szyby auta na opaloną twarz siwej rowerzystki. Zmarszczyła brwi, nie wiedząc, czy kurierka zwraca się do niej. Ale gdy kobieta oparła się o limuzynę i spojrzała prosto na nią, Eliot pozbyła się wątpliwości.
– Mówi pani o małżeństwie? – zapytała, zafascynowana mądrością, którą dostrzegła w ciemnobrązowych oczach starszej pani. Kobieta musiała dużo przeżyć.
– Będzie luksusowe wesele, zgadłam? Ale cały ten splendor nic nie znaczy, kiedy jesteś taka smutna.
– Dość – mruknęła Ursula Stone, zasuwając szybę. – Mówiłam, żebyś nie otwierała!
– Brakowało mi powietrza – odparła Eliot, patrząc na rowerzystkę, która znikała w labiryncie samochodów. Gdy pokazała jednemu z kierowców środkowy palec, Eliot uśmiechnęła się słabo, rozbawiona nieskrępowaną pewnością siebie kobiety. Tylko mieszkanka Nowego Jorku odważyłaby się powiedzieć pannie młodej, że wygląda na nieszczęśliwą.
Ursula – Eliot nie nazywała jej ,,mamą” – odwróciła się do fotografa i kamerzysty.
– Usuńcie ten fragment – warknęła.
Mężczyźni skinęli głowami – wiedzieli, że to Ursula tu rządzi. Razem z menedżerką DeShawna podpisała umowę na sprzedaż fotografii ślubnych popularnemu magazynowi z modą, a nagranie z wesela zgodziła się udostępnić w telewizyjnej stacji rozrywkowej. Eliot miała złożyć przysięgę na oczach milionów widzów z całego świata.
A marzyła o skromnym weselu w gronie przyjaciół. Na prywatnej plaży, z dala od prasy. Jak zwykle, jej życzenie zostało zignorowane.
– Nie najgorsza ta sukienka – stwierdziła Ursula i zacisnęła wąskie usta. – Co prawda nic nie poradzę na to, że masz nadwagę, ale możemy wyretuszować zdjęcia.
Nie mam nadwagi! – chciała krzyknąć Eliot. Ważyła tyle, ile powinna, lecz w oczach Ursuli i tak była za gruba. A świat mody, w którym Eliot od dawna żyła, niestety się z nią zgadzał. Choć coraz częściej widywała na billboardach modelki plus-size, nie było na nich miejsca dla modelek, które były kiedyś były szczupłe, ale przytyły. Ciało i twarz były marką Eliot…
I to właśnie w tej marce zakochał się DeShawn, jej wieloletni partner i narzeczony – nic więc dziwnego, że nie był zadowolony, gdy straciła status gwiazdy modelingu.
Eliot spojrzała na piękny pierścionek zaręczynowy, który przełożyła na prawą dłoń, aby zostawić miejsce na obrączkę. Dwa miliony dolarów, czternaście karatów. Zupełnie jej się nie podobał. Był zbyt wystawny i bezosobowy, a ponieważ od zaręczyn przybrała na wadze, wrzynał jej się w palec. Wczoraj ledwie go ściągnęła.
Oparła głowę o skórzaną tapicerkę. Chciałaby, by ten pierścionek był jej największym zmartwieniem. Jej kontrakty powoli wygasały, a matka, która pełniła także funkcję menedżerki i agentki Eliot, męczyła córkę, by wróciła do dawnej wagi. Sam DeShawn podsyłał jej propozycje diet i treningów, a nawet kazał swojej asystentce umówić narzeczoną do kliniki leczenia ,,otyłości”, niezbyt subtelnie podkreślając, że Eliot nie jest już dla niego atrakcyjna, że jej waga stanowi problem.
Teraz znała już przyczynę. Gdy w zeszłym roku zaczęła tyć, a także skarżyć się na zmęczenie, osłabienie i bóle mięśni, Ursula zarzuciła jej lenistwo i brak dyscypliny. Dopiero diagnoza przekonała matkę, że w organizmie Eliot dzieje się coś niedobrego – okazało się, że cierpiała na niedoczynność tarczycy. Przepisane przez lekarza hormony przywróciły jej dawną werwę i trzeźwość umysłu, lecz nie pomogły zrzucić kilogramów.
W głębi duszy Eliot wcale nie chciała wracać do poprzedniej wagi. Miała dość liczenia kalorii. Mimo diagnozy od lat nie czuła się tak dobrze. Była weselsza, miała więcej energii i rano budziła się wypoczęta. Jedzenie przestało rządzić jej życiem i wszystko stało się lepsze.
No dobrze, nie wszystko. Bo jej nowa sylwetka była wielkim problemem dla tak zwanych bliskich.
Oni tęsknili za chudą dziewczyną, która przechadzała się po wybiegach w Londynie, Paryżu i Mediolanie. Kochali dawną Eliot, która występowała w reklamach bielizny; Eliot z zapadniętymi oczami, ostrymi jak brzytwa obojczykami, wystającymi kośćmi na biodrach i nogami jak zapałki. Eliot wiedziała, że więcej nie weźmie udziału w kampanii dla międzynarodowej marki, że już nie stanie na wybiegu, że nie pokaże się półnaga na billboardzie w centrum Nowego Jorku. Relacja ze ślubu i sesja dla „Vogue’a” będą chyba jej ostatnim dużym projektem…
Projektem? Jezu, przecież chodzi o jej ślub.
Nie. To był ślub matki. Eliot nic się tu nie podobało – od liczącej pięćset nazwisk listy gości przez czarno-biały wystrój aż po rezygnację z przejścia nawą. A gnijącą wisienką na szczycie tego wstrętnego tortu był fakt, że wesele odbywało się w hotelu Forrester-Grantham, co przypominało jej o Sorenie Granthamie, z którym spędziła trzy magiczne noce na Lazurowym Wybrzeżu. To wtedy, pod rozgrzanym francuskim niebem, po raz ostatni czuła, że ktoś naprawdę ją dostrzegł.
Prawdziwą Eliot, nie ładną twarz z okładki. Soren poświęcał jej całą swoją uwagę, słuchał jej…
Właśnie przez tę silną więź – i absolutnie nieziemski seks – nie potrafiła zrozumieć, dlaczego Soren nagle zniknął. Jego utrata bolała bardziej niż powinna, biorąc pod uwagę długość ich romansu. Nie chciała dziś o nim myśleć. Nie w dniu swojego ślubu. Dlatego byłoby miło, gdyby matka nie zaplanowała jej wesela w hotelu z jego nazwiskiem na drzwiach.
– Jak się czujesz, Eliot? – zapytał kamerzysta.
Spojrzała w obiektyw, niezrażona błyskiem fleszy. W końcu miała doświadczenie. Wiedziała, jakiej odpowiedzi spodziewa się mężczyzna. Powinna powiedzieć, że jest podekscytowana, że nie może się doczekać, aż zostanie żoną DeShawna. Pragnęła wyznać, że to wszystko wydaje jej się nieprawdziwe, że czuje się jak w reklamie albo filmie. Miała nadzieję, że ktoś krzyknie zaraz: ,,Cięcie!”.
Co by się stało, gdyby zdradziła, że z jej strony to tylko gra? Narzeczony, który otrzymał wiodącą rolę męską w tej produkcji, był dla niej obcym człowiekiem. Kiczowate kostiumy jak z bajki o księżniczce wybrał za nią ktoś inny – ona wolałaby sukienkę w stylu boho. Nie znała większości obsady, a gości weselnych nie nazwałaby nawet znajomymi. Marzyła o bukiecie z kwiatów polnych, a dostała białe róże. Pragnęła, by jej druhną była Madigan, lecz ta pozycja przypadła w udziale ciemnowłosym modelkom, które miały pozować z nią przed ołtarzem.
Nikogo nie interesowało, jak ona wyobraża sobie ten dzień. Nikt nigdy jej nie słuchał. Wszyscy widzieli tylko ładną twarz i idealne wymiary. Które teraz nie były już takie idealne.
Dawała sobą rządzić, bo na tym polegała jej praca. Robiła to, czego chcieli inni. Odpowiednie spojrzenie, krok, poza – zawsze ich słuchała.
W miarę upływu lat pozwoliła, by ta potrzeba dogadzania wszystkim przesiąknęła do jej życia prywatnego i tak oto skończyła tutaj, jako aktorka grająca pannę młodą na własnym ślubie. I za chwilę miała założyć, jak ujęła to rowerzystka, najmniejsze kajdanki świata.
Gdy limuzyna zwolniła, Eliot uniosła głowę i ujrzała elegancki portyk hotelu Forrester Grantham. Ubrany w cylinder i frak odźwierny ruszył, by otworzyć jej drzwi. Tuż za nim ujrzała wysokiego barczystego mężczyznę, który wchodził po schodach do lobby. Choć był odwrócony tyłem, jego włosy i atletyczna sylwetka przypomniały jej o Sorenie. Ale w końcu wszyscy wysocy ciemnowłosi mężczyźni jej o nim przypominali.
Z nim czuła się jak Eliot, którą zawsze chciała być. Gdy zniknął, zamieniła się w Eliot, którą chcieli widzieć inni.
Czekała, aż Soren ją odnajdzie i powie, że chce czegoś więcej, lecz gdy tego nie zrobił, rzuciła się w wir randek. Wkrótce, tuż po swoich dwudziestych piątych urodzinach, poznała DeShawna, który zawrócił jej w głowie. Po kilku miesiącach zamieszkali razem. Nigdy nie było między nimi gorącego uczucia, ale dobrze się dogadywali, zanim okazało się, że Eliot ma problemy ze zdrowiem. W ciągu ostatniego roku w ich związku pojawiły się rysy, a potem pęknięcia. Zamiast rozprawić się z nimi, oni wybrali wielki gest…
Ona, bo zawsze robiła to, czego chcieli inni, a on… Nie miała pojęcia.
Czuła, że jest dla niego jak kolejny kontrakt z wytwórnią, kolejne Grammy, kolejny nabytek albo symbol statusu. Kolejny dodatek, gwiazdka na choince albo luksusowy prezent urodzinowy – zbędny, ale ładny.
Sporadycznie dostrzegany, rzadko podziwiany, czasami – niezbyt entuzjastycznie – używany, lecz nigdy potrzebny. Albo brany pod uwagę. Albo doceniany.
Przecież musi być więcej warta? I dlaczego przyszło jej to do głowy dopiero teraz, na kilka minut przed ślubem?

Gdy kolejna limuzyna zatrzymała się przed imponującym portykiem, Soren Grantham pozdrowił odźwiernego i ruszył do dwupoziomowego lobby. W hotelu Forrester-Grantham wszystko emanowało ponadczasową elegancją – od wielkiego żyrandola po majestatyczne schody w lobby, które wyglądały jak wyjęte z angielskich willi. Ogromny budynek stanowił punkt orientacyjny na Madison Avenue, a zarazem schronienie dla przedstawicieli europejskiej arystokracji, polityków, gwiazd show-biznesu i bogatych biznesmenów.
– Soren!
Odwrócił się i z uśmiechem ukłonił konsjerżowi. Garth, który przekroczył już sześćdziesiątkę, karierę zaczął od czyszczenia stołów u Avangeline, zatrudniony cztery dekady temu przez babkę szesnastoletniego wówczas Sorena.
– Dużo stresu? – zagadnął Garth, zapominając o wyuczonym akcencie, z którym zwracał się do gości.
– Wszystko pod kontrolą – odparł Soren, ignorując ciekawskie spojrzenia. – Są już na miejscu?
– Czekają na ciebie u Avangeline – odparł konsjerż.
Soren spojrzał w prawo. Jack wysłał mu zdjęcia odnowionej restauracji nazwanej na cześć babki – pastelowa mieszanka śmietanki i błękitu przypadła mu do gustu. To był drugi remont Avangeline w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Nowa odsłona podobała się Jackowi bardziej niż poprzednie połączenie szarości i złota.
Za czasów Avangeline w restauracji dominowały jej ulubione kolory, róż i zieleń. Bez względu na wystrój to właśnie ta restauracja wyniosła babcię do rangi renomowanych hotelarzy. U szczytu swojej kariery zarządzała linią luksusowych hoteli na całym świecie. Ten był jedynym, którego nie sprzedała, gdy postanowiła wziąć pod swoje skrzydła osierocone wnuki.
– Zaprowadzić cię? – zapytał Garth.
– Nie trzeba – odparł Soren, lecz w spojrzeniu Gartha dostrzegł rozczarowanie. Konsjerż najwyraźniej chciał się pochwalić, że jest w przyjacielskich stosunkach z jednym z najsłynniejszych sportowców na świecie. Obwieszony olimpijskimi medalami czy nie, Soren zawsze przykuwał uwagę innych, zwłaszcza tutaj, na rodzimym gruncie.
– Prowadź – powiedział, z rozbawieniem dostrzegając dumnie wypiętą pierś Gartha, który zaczął torować mu drogę do Jacka, Foxa i Merricka.
Jack i Fox – a także zmarły już Malcolm – byli kuzynami Sorena, ale ponieważ od śmierci rodziców wszyscy wychowywali się pod okiem babci, traktowali się jak bracia. Równie bliska więź łączyła ich z Merrickiem, synem gosposi Avangeline. Malcolm też powinien tutaj być… Soren nie mógł odżałować, że ten bystry chłopak – ich przywódca i najjaśniejsza gwiazda grupy – zginął w wypadku motocyklowym tuż przed dwudziestymi piątymi urodzinami.
Z trudem przełknął ślinę i ruszył przywitać się z braćmi. Usiadł plecami do reszty gości i odetchnął. Przy nich wreszcie mógł być sobą. Oni, Avangeline i Jacinda, matka Merricka, byli jedynymi ludźmi, którym ufał. Jedynymi, których był w stanie kochać. Bo miłość, niestety, zawsze wiąże się ze stratą. Dlatego tak jej unikał.
– Co zamawiasz, Soren? – zapytał Jack.
Akurat miał przerwę od treningów, więc nie potrzebował tylu kalorii co zwykle. Gdy więc złożył zamówienie, bracia spojrzeli na niego zaskoczeni.
– Źle się czujesz? – zapytał Merrick.
– Jeśli chcę kiedyś przejść na emeryturę, muszę nauczyć się jeść jak normalny człowiek – odparł, badając grunt. Sporo myślał o zakończeniu kariery, ale do tej pory z nikim o tym nie rozmawiał.
– Daj spokój, nie jesteś jeszcze gotowy na emeryturę – ofuknął go Fox.
– Co byś z sobą robił? – Jack potrząsnął głową.
Soren nie miał pojęcia.
– Masz za dużo potencjału, żeby już zrezygnować z pływania – dorzucił Merrick.
Ponieważ nikt nie potraktował jego słów poważnie, szybko zmienili temat. Soren westchnął. Był sawsze skryty i nie przyznał się, że robi sobie przerwę, aby przemyśleć, czy chce dalej pływać. Tylko jego trenerka i menedżerka wiedzieli, że rozważał zakończenie kariery, dopóki był na szczycie.
W 2012 roku zdobył tylko jeden medal na Igrzyskach, lecz cztery lata później zdetronizował konkurencję, zdobywając trzy złota. Po podwojeniu dorobku medali i ustanowieniu dwóch nowych rekordów świata w 2021 roku na Olimpiadzie w Tokio zaczął się zastanawiać, czy nie pora odpuścić. Coraz trudniej było mu utrzymać formę. Obawiał się, że pływanie wyczynowe nie jest już dla niego. Może pora zaakceptować, że jego dni chwały dobiegają końca?
Problem polegał jednak na tym, że nie miał pojęcia, co dalej. Pływanie stanowiło jego cały świat. Gdy nie pływał, ćwiczył na siłowni albo spał. Tu i ówdzie przytrafiła mu się krótka sesja namiętności z innymi zawodniczkami, ale one również traktowały wspólne chwile jako sposób na odreagowanie między treningami.
Jeśli naprawdę chce zrezygnować ze sportu, musi mieć jakiś plan – potrzebował nowego projektu, w który mógłby się zaangażować. Wiedział, że bracia na pewno znaleźliby dla niego miejsce w swoich dochodowych przedsiębiorstwach, ale nie chciał iść na skróty. Jak babcia, lubił zapracować na swoje.
Żałował, że nie potrafił porozmawiać o tym z najbliższymi. Zwykle pogrążony w myślach, rzadko się odzywał – a szczególnie gdy chodziło o poważne sprawy. Intymność emocjonalna go przerażała. Dlatego właśnie koledzy z drużyny nazywali go Człowiekiem z Lodu. Był chłodny i niedostępny. Przez te wszystkie lata tylko jedna osoba spoza rodziny zdołała dostać się pod jego skorupę…
Jack zerknął na zegarek.
– Spieszysz się gdzieś? – zapytał Fox.
– Za dwadzieścia minut w sali Cairanne rozpocznie się ślub Stone i Connella – wyjaśnił Jack. – Prasa już nazwała uroczystość weselem roku. Muszę zadbać o detale.
W ich hotelu małżeństwa zawierała śmietanka towarzyska Nowego Jorku.
Chwileczkę, czy Jack powiedział Stone? Soren zmarszczył brwi.
– Mówisz o Eliot Stone, tej supermodelce?
– Aha. Wychodzi za DeShawna Connella, producenta muzycznego – potwierdził Fox.
Eliot wychodzi za mąż? Do diabła! To nie może być prawda. Soren oparł się o tył fotela, nagle zdyszany jak po treningu. Skąd ta reakcja? Przecież to już osiem lat temu pożegnał się z nią na lotnisku w Paryżu – po trzech dniach wypełnionych morską bryzą, słońcem i wspaniałym seksem – a potem, z konieczności, wyrzucił ją z pamięci.
Od tamtej pory nie zamienił z Eliot słowa, więc dlaczego smuci się, że wychodzi za mąż? A jednak. Tylko ona jedna potrafiła do niego dotrzeć… Czy to nie dlatego wyrzucił ją ze swojego życia? Bo jako jedyna kobieta byłaby w stanie odciągnąć jego uwagę od sportu i medali?
– Musimy porozmawiać o Avangeline – oznajmił nagle Fox. – Martwię się o nią.
To natychmiast sprowadziło Sorena na ziemię.
– Odmawia spisania testamentu – dodał Jack.
Soren westchnął. To Malcolm wymyślił, że powinni odbudować sieć restauracji, którą Avangeline sprzedała, gdy wzięła ich pod opiekę – a także oddała chłopcom hotel i pożyczyła pieniądze na rozkręcenie biznesu. Teraz miała w ich firmie konto kredytowe, udziały i pozycję zarządcy. Wsparła również Merricka, gdy zakładał swój obecnie dochodowy biznes ze zdrową żywnością. Wszystkim zależało więc, by babcia spisała testament. Bez jasnych instrukcji ich działalność znalazłaby się pod ostrzałem prawników.
– Przecież dobrze wie, jakie to ważne – mruknął Jack.
– To nie wszystko – wtrącił Merrick. Pod wpływem lęku w jego oczach włoski na karku stanęły Sorenowi dęba.
– Jakiś czas temu rozmawiałem z mamą. Podobno Avangeline ma teraz gościa. Kobietę, która dostała wątrobę Malcolma. Obawiam się, że ta cała Alyson Garwood próbuje wyłudzić od babci forsę.
Dostrzegłszy niepokój w oczach Merricka, Soren zmarszczył brwi. Spośród ich czwórki Fox był wulkanem energii; Jack – mediatorem, twarzą Grantham International, a on sam – introwertykiem. Merrick, szczególnie po śmierci Malcolma, wziął na siebie rolę obrońcy, który zasłoniłby braćmi własnym ciałem.
– Co jeszcze ukrywasz, Merrick? – zapytał Soren.
Merrick przejechał dłonią po brodzie, wyraźnie przejęty.
– Osobiście uważam, że to nieprawda, ale ta kobieta twierdzi… – Zamikł.
– No? – nie wytrzymał Fox.
Merrick potrząsnął głową.
– Lepiej będzie, jak sama ci powie. W końcu chodzi o twojego brata.
Fox obrzucił go gniewnym spojrzeniem.
– Daj spokój. Malcolm był bratem nas wszystkich.
Smutek w oczach Merricka mieszał się z wdzięcznością.
– W każdym innym wypadku bym się z tobą zgodził, ale to skomplikowane.
– Skoro Merrick jest taki tajemniczy, któryś z nas musi pojechać do Calcott Manor…

Zatraćmy się w rozkoszy – Joss Wood

Ależ wszyscy by się śmiali, gdyby dowiedzieli się, w jakich ja, Lady Avangeline Forrester-Grantham, znalazłam się tarapatach. Starzy przyjaciele, których zostało już niewielu, rechotaliby pod nosem, a dziennikarze dostaliby amoku.
Coraz trudniej ukryć prawdę przed Jackiem, Foxem, Sorenem i Merrickiem. Stale powtarzają „spisz testament” i nie zamilkną, dopóki tego nie zrobię. Wychowałam czterech wspaniałych, zdeterminowanych mężczyzn.
Jednak dziś ich upór doprowadza mnie do szału. No trudno, poradzę sobie. Jak zawsze.
Nie ustąpię.

– Dlaczego odeszła pani z poprzedniej pracy?
– Ukradłam pieniądze i oblałam test na narkotyki.
Fox Grantham popatrzył na blondynkę starającą się o stanowisko jego asystentki. Nie wiedział, czy dziewczyna żartuje, czy mówi serio, ale głupszej odpowiedzi w życiu nie słyszał.
Przewrócił na drugą stronę jej CV. Dziewczyna była za młoda, zbyt niedoświadczona i pozbawiona umiejętności organizacyjno-komputerowych. Co też ludziom z HR strzeliło do głowy, by przysyłać mu kogoś takiego?
Podziękował dziewczynie i zaciskając palce na grzbiecie nosa, próbował się zmusić, by wstać i zaparzyć sobie kawę. Prosił szefową działu HR, aby skontaktowała się z trzema najlepszymi agencjami rekrutacyjnymi w Nowym Jorku.
Odkąd sześć tygodni temu Dot przeszła na emeryturę, „przetestował” dziewięć kandydatek. Żadna się nie nadawała. Jak mu powiedział właściciel jednej z agencji: był wymagającym klientem. Owszem. Wymagał profesjonalizmu i długich godzin pracy, ale oferował wysokie wynagrodzenie i sporo różnych korzyści.
Jej odejście było dla niego szokiem.
W wieku sześćdziesięciu jeden lat dorównywała mu energią, wszystko pojmowała w mig i miała niesamowite zdolności organizacyjne. Nie rozumiał, dlaczego po ślubie nie mogłaby dalej pracować. Oznajmiła jednak, że jej mąż, za którego wyszła po sześciu tygodniach znajomości, nie chce, aby spędzała w pracy dziesięć godzin dziennie, włączając w to weekendy.
To kolejny powód, dla którego Fox uważał małżeństwo i związki za kiepski pomysł.
– Boże, ale mina! – zawołał Jack, wchodząc do gabinetu brata.
W szarym dizajnerskim garniturze i szarozielonym krawacie sprawiał wrażenie, jakby przed chwilą zakończył sesję zdjęciową dla magazynu GQ. Zawsze wyglądał jak milion dolarów i w przeciwieństwie do Foxa, nigdy nie tracił nad sobą panowania. Między innymi dlatego był twarzą Grantham International, wielkiej międzynarodowej firmy, którą lata temu założyli we trzech: Fox, Jack i ich nieżyjący brat Malcolm.
– Co cię gnębi?
– Głupi ludzie. Codziennie stają się coraz głupsi.
– Albo ty jesteś coraz bardziej niecierpliwy.
To prawda, pomyślał Fox: coraz szybciej tracił cierpliwość. Za pięć lat, na czterdzieste urodziny, pewnie trafi do Księgi Rekordów Guinessa jako najbardziej porywczy człowiek świata.
Nie był dumny z tej cechy charakteru, ale… nie ma czasu tłumaczyć kolejnym nieudolnym asystentkom, czego od nich oczekuje.
– Zaręczyny Soren i Eliot wywołały spory szum w sieci – oznajmił Jack. Czasem twarz miał tak nieprzeniknioną, że nawet Fox nie wiedział, jakie brat skrywa emocje.
– Lubię ją. – Odchyliwszy się w fotelu, Fox skrzyżował ręce na brzuchu. Sorena, nad którym opiekę przejęła babka, kiedy jego i ich rodzice zginęli w katastrofie lotniczej, traktowali bardziej jak brata niż kuzyna. – Myślę, że będzie z nią szczęśliwy.
– Przecież nie cierpisz modelek.
– Na pewno jest więcej takich jak Eliot. A że ja spotkałem same wariatki, to inna sprawa.
– Nie mogę uwierzyć, że Soren kończy z pływaniem.
Po zdobyciu kilku złotych medali na ostatniej Olimpiadzie i pobiciu dwóch rekordów świata Soren postanowił zakończyć karierę, założyć fundację i poślubić porzuconą przed ołtarzem byłą supermodelką Eliot Stone.
Dorastając, Fox, Jack, Malcolm i Merrick, syn Jacinty, gosposi Avangeline, kolejny brat z wyboru, byli zafascynowani branżą gastronomiczno-hotelarską.
Malcolm, Jack i on, Fox, wskrzesili imperium, które babka zostawiła, by zająć się ich wychowaniem, Merrick zaś stworzył sieć restauracji i food-trucków ze zdrową żywnością. Tylko Soren, który traktował jedzenie jak rzecz niezbędną do życia, poszedł inną drogą. Wybrał pływanie, które teraz porzucił, a całą energię poświęcił swojej fundacji.
Jack usiadł w fotelu, rozpiął marynarkę i podciągnął rękawy, odsłaniając platynowe spinki do mankietów będące pamiątką po ojcu. Foxa cieszyło, że Jack korzysta z ogromnej kolekcji biżuterii zgromadzonej przez rodziców. On sam niczego nie tykał, może dlatego, że znał prawdę o tej pięknej, odnoszącej sukcesy, szaleńczo w sobie zakochanej parze młodych ludzi, a Jack nie.
Pierścionki, naszyjniki, bransolety i kolczyki matki pozostaną w sejfie, dopóki Jack się nie ożeni; wtedy wszystko będzie mógł przekazać żonie i córkom. Na pewno do żony Jacka trafi niezwykły pierścionek zaręczynowy matki, z dziesięciokaratowym kolumbijskim szmaragdem. Przez krótką chwilę zdobił dłoń Peyton, narzeczonej Malcolma, ale zwróciła go po jego śmierci.
Jedyną rzeczą, na jakiej Foxowi zależało, był pierścionek z czarnym opalem. Wbrew nazwie kamień miał krwistoczerwony kolor, w dodatku mienił się błękitem, fioletem i zielenią.
– Miałeś ostatnio kontakt z Peyton? – spytał brata.
Po śmierci Malcolma relacje z Peyton się oziębiły, ale rok temu Jack wyciągnął do niej gałązkę oliwną.
W oczach Jacka Fox ujrzał coś, czego nie potrafił określić. Jakby zbladł. Bardzo dziwne. Dlaczego wzmianka o narzeczonej Mala wywołała taką reakcję?
Fox zamierzał ponowić pytanie, gdy do gabinetu wkroczył Merrick, jak zwykle w chinosach i luźnej koszuli. Indiańskie korzenie Merricka widoczne były w jego kruczoczarnych włosach, wysokich kościach policzkowych, prostym nosie i gęstych brwiach. Po matce odziedziczył oczy, błękitne jak niebo nad Irlandią.
– Mama prosiła, żebym spytał, czy zapomniałeś, jak się korzysta z telefonu – powiedział, siadając obok Jacka.
– Zadzwonię wieczorem – obiecał Fox.
– Powiedziała, że jeśli chcemy mieć na oku babcię Avangeline i jej nowego gościa, to musisz przyjechać do Calcott Manor.
– Dlaczego ja? – Fox wskazał na zawalone papierami biurko. Nie może przenieść się do babki; prowadzi firmę, w dodatku musi zatrudnić asystentkę.
W skrytości ducha liczył, że pojedzie do Calcott jako ostatni z braci, a może w ogóle mu się upiecze? Może któryś z braci zdoła przekonać Avangeline do napisania testamentu i wyrzucenia z domu Aly Garwood?
Pierwszy próbował Soren. Bezskutecznie. Testament wciąż był niespisany, a oszustka, która zwodziła babkę, nadal tam mieszkała. Czas, by zadania podjął się ktoś inny, ale dlaczego on?
– Matka mówi, że jesteś wypalony. Że musisz wyjechać z miasta, zanim się pochorujesz czy wpadniesz w jakąś depresję. Usiłowałem jej wytłumaczyć, że od urodzenia jesteś taką ponurą zrzędą, ale nie chciała mnie słuchać.
Fox pokazał mu środkowy palec.
– Soren doszedł do wniosku, że Aly nie jest oszustką. – Wciąż nie potrafił pojąć, jak jego rozsądny kuzyn uwierzył w bzdury, które wygadywała.
Owszem, po śmierci Malcolma przeszczepiono Aly jego wątrobę, ale czy naprawdę sądziła, że uwierzą, iż odziedziczyła również pewne cechy jego charakteru?
Bracia zamierzali jeździć do Connecticut dopóty, dopóki nie dowiedzą się, czego naprawdę Alison Garwood szuka w Calcott Manor.
– Soren na wszystko patrzy przez różowe okulary – zauważył Merrick. – Podczas ostatniej wizyty u babki zakochał się w Eliot. Nic dziwnego, że nie myśli logicznie. Ja tam potrzebuję więcej dowodów.
– Ja też – poparł go Jack.
Fox również skinął głową. Miał naturę cynika. Wcześnie nauczył się wątpić we wszystko, co słyszy, i była to bolesna lekcja. Nigdy nic nie było takie, na jakie wyglądało. Zawsze coś się kryło pod powierzchnią.
– Jeden z nas, a konkretnie ty, Fox – ciągnął Merrick – musi pojechać do Calcott Manor, żeby wybadać sytuację i przekonać Avangeline do napisania tego cholernego testamentu.
Babka miała osiemdziesiąt parę lat; gdyby umarła, nie zostawiając testamentu, stałaby się rzecz straszna. Avangeline miała udziały zarówno w Grantham International, jak i w przedsiębiorstwie Merricka. Brak precyzyjnych instrukcji dotyczących co, gdzie i dla kogo spowodowałby niemożność podejmowania decyzji biznesowych, dopóki trwałaby w sądzie sprawa spadkowa. Spisanie testamentu rozwiązałoby wszelkie problemy.
– Nie mogę. – Fox wskazał biurko. – Musiałbym zabrać z sobą asystentkę, a jej nie mam. W pilnych sprawach korzystam z asystentki Jacka.
– Która ma ciebie po dziurki w nosie – oznajmił Jack. – Wiesz, dlaczego nowe pracownice od ciebie odchodzą? Bo jesteś wymagający, niecierpliwy i wydajesz sto poleceń naraz. Nawet pół dnia nie poświęcasz na to, żeby je przeszkolić, tylko od razu zawalasz je robotą, w dodatku taką na wczoraj.
– Bo pracy jest od groma, a ja nie mam czasu nikogo niańczyć – mruknął Fox.
– Musisz obniżyć swoje wymagania, jeśli chcesz, żeby którakolwiek z tych dziewczyn została dłużej niż jeden dzień. Może w Hatfield kogoś znajdziesz?
– Ale z ciebie świrus – powiedział z rozbawieniem Merrick. – Ile dziewczyn przewinęło się przez twoje biuro, odkąd Dot odeszła? Sześć, siedem?
Fox wzruszył ramionami.
– Wiesz, jaki jest wspólny mianownik? – spytał Jack. – Ty. To ty, stary, jesteś problemem, nie one.
Merrick rozłożył ręce, jakby mówił: pełna zgoda.
No, wspaniale.
– Martwimy się o ciebie. – Jack wskazał głową na Merricka. – Uważamy, że się za bardzo spalasz, że jesteś na skraju wyczerpania.
– Bzdury! Zawsze tyle pracowałem i o tym wiesz.
– Przychodzisz do pracy najpóźniej o szóstej rano i rzadko wychodzisz przed ósmą wieczorem. Spędzasz w robocie minimum czternaście godzin dziennie.
– Jesteś moją niańką czy co? – warknął Fox.
– Kiedy ostatnio byłeś na randce? Albo uprawiałeś seks?
Cztery miesiące temu? Pięć? Chociaż bracia byli jego najlepszymi przyjaciółmi, nie zamierzał omawiać z nimi swojego życia erotycznego.
– Mamy strasznie gorączkowy okres – odrzekł. – Otworzyliśmy hotel w Dubaju, restaurację w Rio…
– Tak samo rozgorączkowany jak zawsze – przerwał bratu Jack. – Musisz nauczyć się delegować zadania. Jedziesz na miesiąc do Calcott Manor.
– Nie…
– Nie prowokuj nas, Fox. Jeśli będzie trzeba, siłą wsadzimy cię do taksówki.
Fox potarł ręką kark. Nie miał ochoty przenosić się do Hatfield, ale kłócić się z braćmi też nie chciał. Od biedy mógłby pracować zdalnie przez tydzień lub dwa bez asystentki. Potem albo musiałby kogoś znaleźć, albo wrócić do Nowego Jorku.
Zerknął do kalendarza w komputerze.
– Mogę jechać w sobotę lub niedzielę rano, jeśli to wam pasuje – oznajmił kpiącym tonem.
– W porządku – odparł Jack.
– To był sarkazm.
– Wiemy. Jesteś w tym mistrzem. – Merrick przybił z Jackiem piątkę. – Misja wykonana.
– Dranie – rzucił za nimi Fox.

Na razie wszystko szło po jej myśli.
Biura braci Grantham mieściły się w północnym skrzydle kultowego hotelu Forrester-Grantham. Bocznymi drzwiami należało wejść do holu. Na szczęście recepcjonistka nie przejęła się faktem, że Ru nie była umówiona. Słysząc, że przyszła w sprawie pracy, bez wahania wręczyła jej plakietkę dla gości. I dodała, że nie wierzy, by Ru wytrwała do końca dnia.
A Ru zamierzała wytrwać tu nie jeden dzień, nie tydzień, lecz cały miesiąc. Bo inaczej udusi rodziców. Oczywiście w przenośni.
Spoglądając na drzwi gabinetu Foxa Granthama, odgarnęła za ucho kosmyk włosów. Facet potrzebuje asystentki, a ty masz stopień magistra. Spokojna głowa, poradzisz sobie. Wprawdzie studiowała orientalistykę, ale posiadała niezwykłe zdolności komputerowe.
Będzie umawiać spotkania, robić notatki, tworzyć arkusze kalkulacyjne. Nic trudnego.
Wcześniej odbudowywała domy po trzęsieniu ziemi na Haiti i pracowała jako nocny portier w ruchliwym hostelu w Atenach. Radziła sobie w różnych warunkach, nie traciła zimnej krwi, szybko zdobywała potrzebne kwalifikacje. Miałaby nie wytrzymać kilku tygodni jako asystentka Foxa Granthama? Też coś!
Wzięła głęboki oddech, otworzyła drzwi do sekretariatu i wypuściła z płuc powietrze: w przeszklonym narożnym gabinecie nikogo nie było. W pokoju, do którego weszła, stało biurko, za nim rząd szafek. Na widok najnowszej generacji komputera poczuła podniecenie.
Chociaż zjeździła świat, w głębi duszy pozostała maniakiem komputerowym.
Kiedyś była niezłą hakerką. Po tym, jak w Rzymie skradziono jej wypasiony sprzęt, kupiła sobie mały lekki komputer, który mieścił się w plecaku. Pracowała na nim latami; trzy miesiące temu zakończył swój żywot w dusznym i parnym Kuala Lumpur. Z kolei ona złapała tam jakiegoś wirusa i dwa tygodnie spędziła w łóżku, a sześć następnych była mocno osłabiona.
Rachunki medyczne i niemożność pracy uszczupliły jej oszczędności. Nie miała wyjścia: wróciła do Stanów, zamieszkała u rodziców, lecz po tygodniu wyprowadziła się, nie mogąc wytrzymać ich gderania.
„Skarbie, jesteś taka blada i chudziutka. Zjedz coś, wypij ziołowy koktajl i zdrzemnij się”.
„Kotku, uaktualniłam twoje CV. Facet w moim klubie mówi, że może ci załatwić pracę przy wprowadzaniu danych swojej firmy”.
Ru nigdy nie ucinała sobie drzemek, wolała dżin od ziołowych koktajli i zanudziłaby się na śmierć podczas wprowadzania danych.
Nieważne, że zbliżała się do trzydziestki i od dawna nie mieszkała w domu – rodzice martwili się o nią. Ponieważ wróciła z dalekiej podróży, uważali, że mają prawo się wtrącać w jej sprawy: to rób, tego unikaj, a najlepiej wyjdź za mąż za kogoś, kto się tobą zaopiekuje.
Słysząc brzęczenie, wyjęła z torebki komórkę. Skrzywiła się, patrząc na ekran. Matka. Nieodebranie telefonu nie wchodziło w grę. Dzwoniliby dalej, słali esemesy. Prościej było wcisnąć zielony przycisk.
– Cześć, kochani.
Na jej powitanie zareagowali entuzjastycznie. Ru się uśmiechnęła. Doprowadzali ją do szewskiej pasji, ale bardzo cieszyli się z każdej okazji, by zamienić z nią słowo. Była ich oczkiem w głowie.
– Pomyśleliśmy, że moglibyśmy się spotkać gdzieś na brunch – powiedziała matka.
Nie chciała okłamywać rodziców, ale nie chciała też im mówić, że stara się o pracę w Nowym Jorku. Wyobraziła sobie ich radość, że wreszcie się ustatkuje i założy rodzinę. Bez względu na to, jak często im powtarzała, że kocha podróże, oni ciągle się łudzili, że w końcu zapuści gdzieś korzenie.
– Nie mogę, mamo. Jestem… umówiona.
– Ze Scottem? – spytała z przejęciem Taranah Osman.
– Nie, nie ze Scottem. Między mną a Scottem do niczego nie dojdzie.
– Dlaczego? Kiedyś się spotykaliście.
– Taro, daj jej spokój – wtrącił ojciec, po czym zwrócił się do Ru: – Z tym brunchem nie dasz rady?
– Na pewno, tato. Ale wy idźcie. Udawajcie, że jesteście na randce.
– Nie lubiłem chodzić na randki.
– Oj, Mazdak, mówisz tak, jakbyś pamiętał tamte czasy. – Żona oparła głowę o ramię męża. – No dobrze, złotko, odwiedź nas niedługo.
Skinąwszy głową, Ru rozłączyła się. Rodzice chcieli mieć ją, swoją jedynaczkę, blisko siebie, a ona ciągle uciekała do dalekich krajów. Może faktycznie powinna spędzać z nimi więcej czasu, ale…
– Coś ty za jedna?
Na dźwięk pięknego głębokiego głosu odwróciła się. I w ustach jej zaschło. W drzwiach stał przystojny mężczyzna, metr dziewięćdziesiąt wzrostu, szeroki w barkach, opalony, z ciemnymi włosami mokrymi od potu, w krótkich spodenkach do joggingu i mocno wyciętym pod pachami podkoszulku odsłaniającym umięśniony tors. Nie mogąc się powstrzymać, przeniosła spojrzenie na muskularne uda, łydki oraz nogi w drogich sportowych butach.
Mężczyzna powtórzył pytanie.
Słysząc irytację w jego głosie, szybko podniosła wzrok i… znów odpłynęła. Hm, prosty nos, włosy lekko przydługie, zmysłowe usta, mocno zarysowana szczęka oraz oczy w cudownym, niemal granatowym odcieniu.
Dziewczyno, weź się w garść, zganiła się w duchu. Wiedząc, że nie wolno jej okazać strachu, popatrzyła wymownie na zegar ścienny.
– Jestem Ru Osman – oznajmiła – a pan jest spóźniony.
– Dla twojej informacji, siedziałem przy biurku już za kwadrans szósta. – Podniósł dół koszulki, by wytrzeć pot z twarzy. Na widok kaloryfera na jego brzuchu Ru otworzyła szeroko oczy. – Masz dziesięć sekund, żeby mi powiedzieć, kim jesteś i co tu robisz.
– Przysłała mnie agencja rekrutacyjna Bednar.
Zmrużył oczy, a ona poczuła się jak owad pod mikroskopem.
– Myślałem, że nie mają już więcej kandydatek.
Nie mieli, ale nie musiał o tym wiedzieć.
– Szukam pracy, a pan szuka asystentki. Możemy sobie nawzajem pomóc.
Nie wydawał się przekonany.
– Mówiłaś, że jak się nazywasz?
– Ru Osman.
– Masz doświadczenie w pracy biurowej?
– Owszem – skłamała. – Niech pan weźmie prysznic. Bo chyba nie zamierza pan pracować w stroju do joggingu?
– Lubisz się szarogęsić?
– A pan cuchnąć? – Oczywiście nie cuchnął; czuć było, że ćwiczył, ale to był całkiem przyjemny zapach potu, dezodorantu i wody kolońskiej.
– Zostań tu – warknął, kierując się do gabinetu.
Skręcił w prawo i zniknął z pola widzenia. Ru podeszła do przeszklonej ściany. W rogu po prawej stronie zobaczyła uchylone drzwi, za nimi lustro, a w lustrze odbicie Granthama, który właśnie ściągał koszulkę.
Ależ on jest fantastycznie zbudowany. I seksowny. Po raz pierwszy od lat, a właściwie po raz pierwszy w życiu, miała ochotę wejść do cudzej łazienki, wsunąć ręce pod spodenki znajdującego się tam mężczyzny, zębami i językiem badać jego ciało. Chciała poznać smak jego pocałunków, poczuć jego zarost na piersiach, jego usta na swoim brzuchu…

Nico zobaczył ją wcześniej, niż ona jego, ponieważ jednak nie spodziewał się tak zasadniczej i poukładanej osoby w takim miejscu, przez kilka chwil przetrawiał ten widok.
Grace? Co też robiła jego perfekcyjna, przewidywalna, zamknięta w sobie asystentka w ciemnym i zadymionym barze jazzowym w Mayfair? Pomyślał, że to niemożliwe. Oparty o framugę jednych z trojga drzwi prowadzących do pomieszczenia z lśniącym barem i estradą, wyprostował się i zmrużył oczy. Jego partnerka na ten wieczór, uwieszona u jego ramienia, patrzyła na niego z niepokojem.
Rozmowy w Nowym Jorku miały potrwać trzy dni, niestety szef grupy zza oceanu odwołał przyjazd z powodu choroby żony. Spotkanie bez jego udziału mijałoby się z celem.
Nico trafił więc tutaj. Wypad został zaaranżowany w ostatniej chwili, a towarzyszyła mu kobieta, która pisała do niego mejle, odkąd zostali sobie przedstawieni dwa miesiące wcześniej podczas zbiórki pieniędzy na cel charytatywny.
W tej chwili całkiem o niej zapomniał. Całą uwagę poświęcił swojej sekretarce i wpatrywał się w nią z nabożnym niemal skupieniem.
Seksownie smętna muzyka przycichła. Kręcący się między stolikami kelnerzy z dużymi, okrągłymi tacami z jedzeniem i piciem znikli. Flirciarskie pomrukiwania próbującej zwrócić na siebie uwagę kobiety nagle zaczęły go bardzo irytować.
Grace Brown, jego Grace Brown, zawsze w spódnicy do kolan w odcieniach beżu i szarości, koszulowej bluzce i czółenkach na niewielkim obcasiku, z ciasno związanymi włosami. Bez makijażu. Podczas wspólnych wyjazdów służbowych zawsze wyglądała tak samo.
Nawet kiedy z okazji trzydziestych urodzin, niespełna rok wcześniej, osobiście zorganizował dla niej przyjęcie niespodziankę w jednaj z ekskluzywnych restauracji niedaleko budynku biurowego, miała na sobie wierne beże i szarości.
Kim więc była kobieta przy jednym z tylnych stolików, z kieliszkiem wina w ręce? Teraz nawet przyćmione światło nie mogło ukryć zdumiewającego faktu, że była w zwiewnej sukience na cienkich ramiączkach, odsłaniających szczupłe ramiona. Rozpuszczone włosy okalały twarz kasztanową falą, podkreślając kości policzkowe i łagodząc surowy wygląd, do którego zdążył przywyknąć. Resztę zakrywał stolik, ale od czego twórcza wyobraźnia, pozwalająca odgadnąć pod kwiecistym materiałem smukłe kształty.
Urzeczony tym widokiem, dopiero po dłuższej chwili dostrzegł, że w idealnym obrazie coś było zdecydowanie nie w porządku. Mianowicie Grace towarzyszył mężczyzna.
Rzednące na skroniach włosy, w jednym ręku szklanka chyba z whisky, drugą wyciągał w jej stronę, choć cofnęła się lekko i nerwowym gestem wsunęła pasmo włosów za ucho.
Wchodzący i wychodzący przesłaniali mu widok, ale Nico nie odrywał wzroku od dziewczyny i naprawdę się zaniepokoił. Znał swoją Grace Brown wystarczająco dobrze, by pomimo zwiewnej sukienki i rozpuszczonych włosów dostrzec lekkie drżenie dłoni trzymającej kieliszek z winem i nerwowe przygryzanie warg, kiedy się cofnęła.
Wyraźnie czuła się skrępowana i nagle poczuł się zobowiązany stanąć w jej obronie.
– Muszę iść…
Odwrócił się do swojej towarzyszki, przeczesując palcami włosy, ledwo zdolny skupić na niej uwagę, pragnący powrócić jak najszybciej do obserwowanej wcześniejszej sceny.
– Słucham?
– Bardzo cię przepraszam.
Nie było w tym jej winy i jako dżentelmen nie mógł się z tym nie zgodzić. Jednak, uczciwie mówiąc, robił jej w tym momencie przysługę.
Pomimo jej ponętnych kształtów wieczór nie skończyłby się tak, jak oczekiwała, czyli w łóżku. Skończyłby się rozczarowaniem dla niej i ulgą dla niego, kiedy każde poszłoby w swoją stronę.
– Co się stało? Przecież dopiero przyszliśmy!
– Wiem. Mój kierowca odwiezie cię do domu.
– Spójrz na mnie. Jestem ubrana wyjściowo.
– Wyglądasz pięknie.
– Zaczekam na ciebie. Posiedzę w barze, dopóki nie załatwisz swoich spraw.
– Będzie lepiej, jeżeli wrócisz do siebie.
– A przyjedziesz tam do mnie?
– Gdybym chciał być grzeczny, powiedziałbym „może”, gdybym miał być szczery, odmówiłbym. Cóż, zawsze byłem szczery.
– Ale…
– Muszę iść, Clarisso…
Pospiesznie wysłał wiadomość kierowcy.
– Sid będzie za moment. Zaczeka na ciebie na zewnątrz.
– Serdeczne dzięki, to był naprawdę udany wieczór.
Powtórne przeprosiny nie miały sensu. Clarissa nie straci snu z powodu nieudanej randki, nawet takiej, o którą przymawiała się od dłuższego czasu. Prawdopodobnie za godzinę będzie już umówiona z którymś ze swoich przyjaciół modeli i jeszcze zdrowo go obsmaruje.
Tymczasem przeniósł uwagę na Grace i jej towarzysza. Ledwo zauważył wyjście Clarissy, zajęty przemieszczaniem się do stolika w głębi.
Grace nie miała pojęcia, że jej szef jest w klubie, a tym bardziej, że wypatrzył ją z drugiego końca pomieszczenia. Była zbyt zajęta kombinowaniem, jak tu się uwolnić od swojego partnera.
Poszło fatalnie, choć profil wydawał się obiecujący.
Wiktor Blake, trzydzieści cztery lata, prawnik, lubi teatr, zagraniczne filmy i książki.
Ponad metr osiemdziesiąt, bujna czupryna i szeroki uśmiech marszczący skórę w kącikach oczu. Do zdjęcia pozował z żaglówką.
Grace zachowała wyjątkową ostrożność. Przez trzy tygodnie pisali do siebie i kilka razy rozmawiali przez telefon, zanim zaproponował dzisiejsze spotkanie w tym właśnie miejscu i teraz była pod wrażeniem. Nie znała tego miejsca, ale kilka razy rezerwowała stolik dla swojego szefa. Chez Giscard było kosmicznie drogim klubem jazzowym w sercu Mayfair, więc była naprawdę podekscytowana.
Randka z kimś, z kim miała tak wiele wspólnego, powinna być udana. Sama też kochała teatr, choć nie mogła sobie przypomnieć, kiedy była ostatnio. Lubiła zagraniczne filmy i wprost pożerała książki. Może powinna spróbować żeglarstwa? Chętnie poczułaby wiatr we włosach i słoną mgiełkę na twarzy.
Tymczasem siedziała tutaj i bawiła się kieliszkiem, coraz bardziej spięta, bo jej partner wlewał w siebie kolejne drinki i przysuwał się coraz bliżej.
Pierwszy raz wybrała kandydata na partnera na podstawie wspólnych upodobań. Wcześniej o tym nie myślała, ale niedawno skończyła trzydziestkę i uświadomiła sobie, że dotąd właściwie nie miała życia prywatnego.
Młodość spędziła, opiekując się mamą i bratem. A od czterech i pół roku beznadziejnie durzyła się w swoim szefie.
Życie toczyło się obok, a ona go unikała, wybierając zakazany pociąg, bezpieczny, bo nic nie mogło z niego wyniknąć.
Tymczasem czas leciał. Odkryła pierwszy siwy włos i dotarło do niej, że być może za dziesięć lat będzie patrzyła na siebie w tym samym lustrze i tylko siwych włosów będzie dużo więcej. Skierowanie życia na właściwe tory stało się koniecznością.
Poczuła lepką dłoń swojego towarzysza pełznącą po udzie i odsunęła się z niesmakiem.
Wyczerpali już dostępne tematy i nie miała pojęcia, co jeszcze mogłaby powiedzieć. Kiedy pochylił się i zapytał, dokąd teraz mogliby pójść, zorientowała się natychmiast, jaki kierunek przybiera rozmowa.
Mężczyzna nie stanowił zagrożenia. Pomijając alkohol, może i był dość miły. Ale wspólna noc nie wchodziła w grę. Strząsnęła z siebie jego dłoń i właśnie miała powiedzieć coś w rodzaju: „Było miło, a teraz muszę już iść i wyprowadzić psa”, kiedy za plecami usłyszała znajomy głos. Przeszły ją ciarki i odwróciła się wolno.
Ponad cztery zmarnowane lata, a wciąż działał na nią tak samo. Metr osiemdziesiąt pięć wyjątkowo seksownie umięśnionego samca alfa. Ciemna opalenizna i przydługie czarne włosy zwijające się na karku w grajcarki – wyglądał jak starannie wyrzeźbiony i ożywiony miłością posąg. Ciemne spodnie podkreślały muskularne uda, a biała koszula z podwiniętymi do łokci rękawami ładnie kontrastowała z opalenizną.
Zatłoczone pomieszczenie sprawiało wrażenie zamglonego, melodyjna muzyka przycichła. Grace niemal zapomniała o obecności Victora, dopóki nie obudził jej z rozmarzenia.
– To twój znajomy, Grace? – zapytał, bardzo starannie wymawiając słowa, jak człowiek, który wypił za dużo.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, Nico wysunął trzecie krzesło i usiadł na nim okrakiem. Jego postać emanowała agresją, kiedy omiótł rywala wzrokiem.
– Owszem – wyjaśnił uprzejmie. – Grace i ja jesteśmy dobrymi przyjaciółmi.
– Nico… – Nie była w stanie wypowiedzieć nic poza jego imieniem.
Co on tu, u diabła, robi, pomyślała z rozpaczą. Czy nie powinien być po drugiej stronie Atlantyku? Już tydzień wcześniej zabukowała mu bilet i pięciogwiazdkowy hotel.
Tymczasem siedział naprzeciwko i przyglądał się Victorowi z nieskrywanym zaciekawieniem i sporą dozą bezczelności, całkowicie jednoznacznej w wyrazie.
Rozzłościłaby się, gdyby nie potężna fala ulgi. Zazwyczaj radziła sobie w różnych sytuacjach, ale obecność pijanego partnera okazała się przytłaczająca.
– To jest Victor – oznajmiła lakoniczne.
Nico wpatrywał się w rywala, który pod jego nieustępliwym wzrokiem ucichł i jakby skurczył się w sobie.
– Victor…
– Nico, co ty tu robisz? – spytała cicho Grce.
– To samo co ty. – Rzucił jej znaczące spojrzenie spod przymkniętych powiek. – Przyszedłem się zabawić. Ale odniosłem wrażenie, że ty nie bawisz się zbyt dobrze. Czyżbym się pomylił? Jeżeli tak, znikam natychmiast.
Wspomnienie tego, jak mężczyzna przysunął się do niej z krzesłem, jak próbował jej dotknąć i jak gwałtownie się od niego odsunęła, napełniło go odrazą gorzką jak żółć.
Ostatni raz ratował damę w opałach jako dwudziestotrzylatek, o ile można tak powiedzieć o kimś kucającym przy sflaczałej oponie starego gruchota. Potem się okazało, że to była dobrze dobrana strategia, żeby zwrócić na siebie jego uwagę. Kiedy po dziesięciu miesiącach próbował zerwać kontakt, bo okazała się straszną materialistką, chciała go pozwać o „niedotrzymanie obietnic”. To doświadczenie nauczyło go ostrożności i samokontroli, która opuściła go, kiedy zobaczył Grace.
– Nie odpowiadasz?
Uśmiechnął się drapieżnie do Victora, który patrzył teraz oskarżycielskim wzrokiem na Grace.
Nalegał, by pozwoliła mu zapłacić za dwa kieliszki wina i tapas, które zjedli na spółkę. Czy to dlatego poczuł się ośmielony? Dlatego liczył na coś więcej niż wspólny obiad? A może to alkohol wypaczył jego osąd? W ciągu dwóch i pół godziny wypił dość, by z nudnego stać się namolnym.
– Nie radziłbym ci nadużywać gościnności pani. – Głos Nica brzmiał rzeczowo. – Na twoim miejscu podziękowałbym grzecznie i czym prędzej znikł.
– Nico… – mitygowała go Grace, upokorzona i zawstydzona faktem, że na ratunek pospieszył jej własny szef.
Ten sam, którego niepokojąca obecność w jej życiu sprowokowała ją do przyjścia tutaj i podjęcia aktywności odpowiedniej dla kobiety w jej wieku, czyli umawiania się z mężczyznami i dobrej zabawy.
Tymczasem on wyśledził ją w tłumie i zdecydował się odegrać rolę rycerza w lśniącej zbroi. Jak mogło do tego dojść?
Gdy tylko przestała się nad sobą użalać, stanęły jej przed oczami wydarzenia determinujące taki, a nie inny bieg jej życia.
Pomyślała o matce, obecnie mieszkającej po drugiej stronie globu. To z jej powodu siedziała tu teraz. Nie potrafiła spojrzeć Nicowi w oczy, zrazem nienawidząc go za przekonanie, że wyratował ją z niezręcznej sytuacji i podziwiając styl, w jakim to zrobił.
Matka Grace, czterdziestodziewięcioletnia Cecily Brown, przebywała obecnie w Australii, gdzie wyszła za mąż po raz trzeci. Cecily nie było jej prawdziwym imieniem. Nosiła imię Anna, ale, jak wyjaśniła małej Grace, imię Anna było zwyczajnie nudne. Nosząca je kobieta z definicji musiała być nijaka. Natomiast Cecily bała się nudy jak ognia. Szalona, rudowłosa piękność po trzech latach małżeństwa i urodzeniu dziecka znudziła się mężem i w końcu z nim rozwiodła.
Jej drugie małżeństwo trwało zaledwie kilka miesięcy. Cóż, jak wiadomo, wszyscy popełniamy błędy. Szczęśliwie drugi rozwód pozostawił ją bogatszą niż pierwszy. W końcu mogła rzucić znienawidzoną pracę biurową i zacząć nowe życie.
Przyjęła tę możliwość z bezgranicznym entuzjazmem. Młoda, rozrywkowa i całkowicie pozbawiona zdrowego rozsądku, czerpała z życia w sposób typowy dla osoby wolnej od jakiejkolwiek odpowiedzialności.
Rodzicielstwo stanowiło świetną okazję do eksperymentowania w kuchni. Bywała pizza na śniadanie i ciasto na obiad, a także dni, kiedy tylko dzięki życzliwości przyjaciół Grace i jej brat nie byli głodni. Cecily na przemian głosiła pochwałę życia bez mężczyzny albo wpadała w depresję z powodu braku takowego. Czasem kładła się do łóżka na kilka dni przy zaciągniętych storach, by nieoczekiwanie odzyskać entuzjazm i chęć do życia.
Grace, jako świadek wszystkich tych wzlotów i upadków, postanowiła sobie za wszelką cenę unikać podobnej drogi. Bardzo wcześnie stała się niezależna i, jak na swój wiek, zdecydowanie zbyt ostrożna.
Cecily bywała zabawną matką, ale nie na tym przecież polega rodzicielstwo.
Rodzicielstwo oznaczało odpowiedzialność, a Cecily zręcznie scedowała całą odpowiedzialność na innych, głównie na córkę, która nie skarżyła się na ten, zbyt duży jak na jej młode ramiona, ciężar.
Jednak nigdy nie korzystała z okazji. Nico ze swoimi krótkimi romansami ewidentnie stawiał na zabawę. Jej zauroczenie było kompletnie bez sensu, bo takie podejście nie powinno jej pociągać. Zresztą był jej szefem i płacił jej pensję. Jej afektowanej matce obecność eleganckiego mężczyzny u boku była niezbędna do życia, ale córka ani trochę jej nie przypominała.
Tak więc teraz, kiedy Victor został odesłany, a Nico nadal siedział obok, starała się zachować dystans, ale nigdy nie czuła się bardziej niezręcznie.
On tymczasem z głową przechyloną na bok patrzył na nią z namysłem, a na usta cisnęły mu się pytania, których nie miał prawa zadać.
– Co tu robisz? – dopytywała Grace sztywno. – Nie miałeś być w Nowym Jorku?
– Kontrahent odwołał spotkanie, bo jego żona trafiła do szpitala. Przyszedłem więc tutaj.
– Sam?
Jego rumieniec i widoczne zmieszanie trochę jej wynagrodziły wcześniejszy dyskomfort.
– Właściwie nie. Przyszedłem z kimś.
– Gdzie ona jest? – Rozejrzała się, próbując uporządkować galopujące myśli.
Włożyła tak wiele wysiłku w ustanowienie jasnych granic pomiędzy nimi dwojgiem. Cztery i pół roku opuszczania głowy, kiedy tylko pojawił się w pobliżu, pewny siebie i doskonale wiedzący, jak sprawić, by kobieta poczuła się wyjątkowa. Wciąż to robił, najpewniej nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Kiedy przysiadał na brzegu jej biurka i rozmawiali o arkuszach kalkulacyjnych albo materiałach biurowych nieodmiennie potrafił wywołać wrażenie, że każde jej słowo jest dla niego fascynującą rewelacją.
Jki musiał być w towarzystwie kobiety, na której rzeczywiście chciał zrobić wrażenie? A ponieważ ją do niego ciągnęło, tym bardziej starała się zbudować wokół siebie bariery ochronne. A teraz, przez okrutny żart przeznaczenia wszystkie te wysiłki zostały obrócone w niwecz.
– Nie było sensu, żeby tu zostawała, skoro…
– Niepotrzebnie zrujnowałeś sobie wieczór.
Wyprostowała się, próbując odzyskać swój służbowy image, ale przeszkadzała jej frywolność zwiewnego stroju. Sierpniowy wieczór był gorący, no i chciała zrobić odpowiednie wrażenie. Niewysoka i smukła takim właśnie fasonem mogła najlepiej podkreślić swoje atuty.
– Wyglądałaś… – pokręcił głową i zarumienił się lekko, co podkreśliło kości policzkowe, nadając mu wygląd młodszego niż trzydzieści pięć lat – …jakby ten facet ci się narzucał. Nawet z daleka było widać, że za dużo wypił.
– I pomyślałeś, że nie dam sobie rady? – spytała szorstko, jednak kiedy przypomniała sobie, że zrezygnował ze swojego towarzystwa, żeby pospieszyć jej z pomocą, poczuła wzruszenie.
Zobaczył ją w trudnej sytuacji i ruszył na pomoc… to jak komplement, nieprawdaż? Jednak teraz wydawało się to bardzo niebezpieczne…
Kiedy się znów odezwała, zabrzmiała bardziej szorstko, niż zmierzała.
– Wierz mi, potrafię o siebie zadbać.
– Wiem, ale…
– Ale co? – Bardzo już chciała wrócić do roli kompetentnej asystentki. – Radzę sobie ze wszystkim i doskonale o tym wiesz! Jak często dawałeś mi niemożliwe do wypełnienia zadania i wszystko było błyskawicznie załatwione? Sam to wielokrotnie powtarzałeś. Nie potrzebuję współczucia i zupełnie niepotrzebnie zrujnowałaś sobie na moje konto wieczór.
– Czy ja coś mówiłem o współczuciu?
Niespokojnie przeczesał palcami gęste, ciemne włosy. Prawdę mówiąc, zadziałał spontanicznie. Zobaczył, co się dzieje, i coś silnego, wręcz naglącego kazało mu działać, nie pozostawiając czasu na zastanowienie. Pracowała dla niego od ponad czterech lat. Widywał ją częściej niż większość mężczyzn własne żony. Ale jej widok w tym mrocznym klubie, pozbawionej zwykłej sztywności w ubiorze i zachowaniu, obudził w nim coś, nad czym nie potrafił zapanować.
A kiedy zauważył, że mężczyzna, z którym była, staje się natarczywy, zobaczył, jak Grace grzecznie, ale stanowczo odsuwa od siebie jego rękę, nie wahał się ani chwili. Porzucił swoją towarzyszkę i pomknął do Grace, która najwyraźniej pomocy nie potrzebowała ani nie chciała.
Teraz wolał się nie zastanawiać, co kazało mu tak postąpić. Wolał też nie wnikać w powody tego, że nagle dostrzegł jej seksapil, pomimo że nadal wydawała się chłodna i daleka. Tak czy siak, nie zamierzał przepraszać za swoje godne dżentelmena zachowanie.
– Być może pomyliłem się w ocenie, bo raczej nie sprawiałaś wrażenia zadowolonej, kiedy się go pozbyłem – zauważył tylko.
Grace westchnęła.