Inny plan na szczęście – Caitlin Crews

Ze wszystkich powrotów do przeszłości ten był chyba najbardziej spektakularny.
Co więcej, dał Madelyn Jones sporo czasu, by zastanowić się nad konsekwencjami głupstw, jakie popełniła w ciągu całego ostatniego semestru studiów za granicą. Jakby przez ostatnie sześć lat nie robiła tego praktycznie bez przerwy.
Choć z biegiem lat myślała o tym jakby rzadziej. Tak właśnie działała rzeczywistość. Eliminowała bezsensowne rozważania, wszystkie „co by było, gdyby” i stres, jaki im towarzyszył. Zostawało samo życie. Tylko tyle i aż tyle.
Madelyn lubiła swoje obecne życie. Ciężko pracowała, by zapanował w nim ład. Teraz w zasadzie mogłaby się już niczym nie przejmować.
Zaśmiała się przy tej myśli, choć nie dlatego, że była zabawna. Madelyn siedziała na tylnej kanapie opancerzonego SUV-a wiozącego ją prawie na sam szczyt góry znajdującej się w najbardziej odosobnionym regionie wyspiarskiego królestwa Ilonii, które już w czasach antycznych zasłynęło wieloma wygranymi wojnami przeciwko Wizygotom. Zasnuty przeważnie chmurami, wilgotny archipelag leżał u wybrzeży Półwyspu Iberyjskiego, na północny wschód od Azorów.
Wyspiarskie królestwo mogłoby się kojarzyć z lazurowym, ciepłym morzem, piaszczystymi plażami, palmami, koktajlami z egzotycznych owoców, feerią kwiatów i łagodnymi zimami.
Madelyn nawet pod tym względem miała pecha. Stolica Ilonii ze starym portem, kolorowymi kamienicami, urokliwymi uliczkami i pałacem królewskim przycupniętym na najwyższym ze wzgórz, znajdowała się na innej wyspie. Tam wylądowali i choć nie były to Karaiby, uznała, że jest całkiem ładnie. Natomiast ta wyspa – dostępna tylko dla wyselekcjonowanych pasażerów promu lub transportem powietrznym pałacu – była uważana za prywatne schronienie monarchy. Górzysty teren prawie w całości był pokryty lasami, kraterami wulkanów i nieprawdopodobną wręcz ilością kwitnących na niebiesko hortensji.
Znajdowała się tutaj najwyższa góra w Ilonii, tak jej powiedziano. Z przesadną dumą, co zauważyła Madelyn pochodząca z zachodniej części Stanów i obeznana z krajobrazem wysokich gór. W praktyce oznaczało to, że było tu wysoko i zimno, choć temperatury i tak były nieco wyższe w porównaniu z rodzinną wioską Madelyn w pobliżu jeziora Tahoe, aktualnie zasypaną śniegiem, który utrzyma się tam pewnie do czerwca. W każdym razie panujący na zewnątrz przenikliwy chłód, gdy samochód – środkowy w konwoju – wspinał się krętą drogą na szczyt wzgórza, był czymś, czego się nie spodziewała.
Podobnie jak reszta zdarzeń.
– Otrzymała pani pozwolenie na wejście do pustelni, panno Jones – odezwała się siedząca obok niej starsza kobieta prawie nienagannym angielskim.
Madelyn wyrzuciła już z głowy wszelkie protesty albo raczej uznała, że będą one całkowicie daremne.
– Szczęściara ze mnie – mruknęła sarkastycznie, nadal nie mogąc wyjść ze zdumienia, że jej życie skręciło w tak nieoczekiwaną stronę.
Kobieta obok – nieco demonicznie wyglądająca Angelique Silvestri, u której nawet srebrne włosy zdawały się emanować złymi zamiarami – tylko się uśmiechnęła.
Taki sam uśmiech widniał na jej twarzy, gdy przedstawiła się, zapukawszy wcześniej do drzwi domu, który Madelyn dzieliła z ciotką Corrine. Ubrana na czarno świta stała nieco dalej z tyłu. Taki sam uśmiech pozostał na jej twarzy także później, podczas wszystkich zdarzeń, które doprowadziły do tego, że przemierzyły pół świata, by znaleźć się tutaj, w samochodzie zalewanym teraz strugami deszczu ze śniegiem.
– Wyraziła pani na to zgodę – przypomniała jej kobieta, jakby to miało Madelyn uspokoić.
– Nie tyle wyraziłam zgodę, co otrzymałam propozycję nie do odrzucenia – sprostowała Madelyn. Zbyt ciężko walczyła w ciągu ostatnich sześciu lat, by teraz przełknąć tak ewidentne kłamstwo. Po chwili jednak westchnęła, ponieważ nie była również tak naiwna jak kiedyś. Nie upierała się przy czymś, co mogło przynieść jej tylko szkody. Taka była rzeczywistość. Takie było życie. I zazwyczaj brała to za dobrą monetę. – Skoro już tu jestem, proszę mi powiedzieć, ilu śmiałków zginęło po ześlizgnięciu się z tej wąskiej ścieżyny prosto w przepaść?
Angelique Silvestri była ministrem w rządzie wyspiarskiego państwa. Madelyn nie wiedziała, jakim resortem dowodziła, ale też nieszczególnie ją to obchodziło.
– Bardzo niewielu zwykłych ludzi może znaleźć się na tej wyspie, panno Jones. Ci, którym zostało to dane, są w pełni świadomi przywileju. Szlak wbrew pozorom jest bezpieczny, proszę trzymać się blisko skały. Wszystko, co musi pani zrobić, to wejść na górę do pustelni. Mam nadzieję, że to nie przekracza to pani możliwości?
Madelyn nie skomentowała tej uwagi. Jednym z talentów Angelique Silvestri było opakowywanie złośliwych komentarzy w taki sposób, by nie można ich było ocenić jednoznacznie jako złośliwe. Może nawiązała do pracy Madelyn, która była „tylko” kelnerką w jednym z eleganckich ośrodków nad jeziorem Tahoe, a może chodziło o to, że Madelyn nigdy nie zwróciła się do dworu o pomoc?
Ugryzła się teraz w język, bo wiedziała, że komentując wypowiedź Angelique, nic nie zyska. Zgodziła się tu przylecieć, a skoro powiedziała A, powinna też powiedzieć B, nawet jeśli cała sytuacja wydawała się bardziej przerażająca, niż początkowo myślała.
Zmotywowana tą ostatnią myślą, pchnęła drzwi SUV-a, które niełatwo było otworzyć z powodu silnego wiatru, i wygramoliła się z samochodu prosto w śnieżną zawieję. Przez chwilę walczyła z kapturem, próbując utrzymać go na głowie. Nie żeby jakoś skutecznie chronił przed zimnem i lecącym w twarz deszczem ze śniegiem, ale zawsze lepsze to niż nic.
– Musisz się zadowolić tym, co masz – mruknęła do siebie.
Życie przeważnie miało dla niej smak cytryn, dlatego zawsze starała się z nich zrobić o wiele lepszą w smaku lemoniadę. Nie obejrzała się na stojący z tyłu samochód i Angelique, której twarz zniknęła za przyciemnionymi szybami. Zamiast tego ruszyła w górę wykutą w skale ścieżką, która w tych warunkach pogodowych wyglądała wyjątkowo nieprzyjaźnie. Ścieżka oddalała się od małego płaskiego fragmentu drogi, gdzie zaparkował konwój, otulając stromą skałę, następnie skręcała, pnąc się dookoła w górę. Coraz wyżej i wyżej.
Madelyn wiedziała, dokąd idzie. Podczas lotu przez Atlantyk przeglądała pilnie wszystkie zdjęcia pustelni, którą wybudowano wieki temu ku czci króla Ilonii. Sama pustelnia wykuta była w skale, imponując surową sylwetką i migając światłami, które włączano, gdy monarcha przebywał na wyspie.
Wielkie jak latarnia morska nad archipelagiem.
Albo ego mężczyzny, który czekał na Madelyn w środku.
Ale na rozmyślanie o nim przyjdzie jeszcze czas. Najpierw musiała przetrwać tę wędrówkę.
Wiatr wzmógł się, toteż stawiała kroki ostrożniej, przysuwając się jak najbliżej ściany. Miała świadomość, że z każdym krokiem znajduje się coraz bliżej i bliżej jednego z głównych powodów, dla których jej życie było tak ciężką walką.
Wolała nie myśleć o ostatnich kilku tygodniach studiów w Cambridge. To były słoneczne i upalne dni, które bardzo rzadko się tutaj zdarzały. Po nich nadchodziły długie wieczory i gorące noce, które na zawsze zmieniły życie Madelyn.
Gdy wracała pamięcią do tamtego okresu, wciąż słyszała jego śmiech, który wydawał się teraz tańczyć w podmuchach wiatru wokół niej. Niemal widziała radosne iskry w jego niezwykłych zielonych oczach, zbliżonych odcieniem do turkusowego morza. W jej wyobrażeniach morze takiego koloru otaczało wyspy, o których opowiadał.
Pamiętała też, jak to się wszystko skończyło. Jej lot powrotny do domu został odwołany w ostatniej chwili, przez co musiała spędzić w Anglii jeszcze jedną noc. Zamiast zostać w Londynie, złapała pociąg do Cambridge. Była tak podekscytowana tym, że zrobi mu niespodziankę. Tak pewna, że ucieszy się na jej widok, że nawet nie zadała sobie trudu, by się zastanowić. W tamtym czasie w ogóle nad niczym się nie zastanawiała.
To było naprawdę żałosne, stwierdziła w myślach, próbując bez większego powodzenia skoncentrować się na stawianiu stóp w taki sposób, by się nie poślizgnąć.
W domu trwała impreza. Nie zdziwiło jej to, ponieważ organizował je często. Przeciskała się raźno przez tłum gości, aż doszła do schodów prowadzących do sypialni. Tu zatrzymali ją strażnicy, których uważała za jego przyjaciół. Patrzyli na nią z politowaniem, zaś ona na nich z niedowierzaniem. Zawsze byli dla niej mili, a teraz…
Zrozumiała wtedy, że był tylko jeden powód, dla którego chronią dostępu do księcia. Do dziś nie mogła się pozbyć uczucia zażenowania, że tak długo zajęło jej dojście do tak prostego wniosku.
– Idiotka – mruknęła pod nosem, kierując się na coraz węższą ścieżkę. – Okazałaś się kompletną idiotką.
W końcu dała za wygraną, odwróciła się od pełnych litości spojrzeń przyjaciół księcia i ruszyła do wyjścia. Ale to nie poprawiło jej sytuacji, bo tam z kolei natknęła się na Annabel, jedną ze znajomych księcia, która zajmowała się głównie wydawaniem rodzinnej fortuny na imprezowanie. Kiedy później Madelyn analizowała całą tę sytuację, była pewna, że Annabel musiała ją widzieć wchodzącą do domu i pewnie miała sporo zabawy, obserwując jej starcie u stóp schodów i litościwe spojrzenia mężczyzn, którzy nie wpuścili jej na górę. Tak więc nawet jej współczucie było udawane. Podobnie jak sympatia, którą okazywała jej przez kilka ostatnich tygodni.
– Biedactwo – zaświergotała Annabel. – Wyglądasz na całkowicie załamaną. Ostrzegałam go, że nie powinien tak cię traktować, ale on ma to gdzieś. Nikt nigdy mu nie powiedział, że nie psuje się swoich zabawek.
Co śmieszniejsze, pomyślała teraz Madelyn, kiedy wróciła wtedy na Heathrow, by spędzić najgorszą noc w swoim życiu na podłodze w hali odlotów, wyobrażała sobie, że rozmowa z fałszywą do bólu Annabel była najgorszą rzeczą, jaka ją spotkała.
A to był dopiero początek…
Madelyn przyspieszyła kroku. Miała dość przenikliwego zimna i marznącego deszczu. Chciała jedynie zrobić to, na co się zgodziła, a potem zejść z tej przeklętej góry. Przeprosi wiedźmowatą Angelique, że nic nie wskórała, bo zapewne tak będzie, a potem wróci do swojego życia.
Madelyn, która na chwiejnych nogach wyszła z wypełnionego imprezowiczami domu księcia, była słaba. Głupiutka i naiwna, co zawsze w mniej lub bardziej zawoalowany sposób sugerowała Annabel. Fakt, że przyznała się do tego sama przed sobą, bolał. Był jak gorzka pigułka, a jej paskudny smak Madelyn czuła do dzisiaj.
Teraz była silniejsza, o wiele silniejsza. Nie miała zresztą innego wyboru. Straciła wszystko, co było wtedy dla niej ważne. Spłonęła doszczętnie, by odrodzić się jak feniks z popiołów. Dziś myślała o tamtym zdarzeniu jak o czymś, co ją uformowało, a nie zniszczyło.
Za ostatnim zakrętem zobaczyła wejście do budynku. Nareszcie! Pokonując ostatnie metry, przyjrzała się budowli zwanej pustelnią. Z bliska wydawała się jeszcze bardziej imponująca. Sam fakt, że wykuto ją w skale, był dowodem kunsztu budowniczych.
Budowla miała kilka pięter i bramę, która w dawnych czasach zapewne skutecznie chroniła ją przed sforsowaniem. Podeszła bliżej, poszukując wzrokiem czegoś w rodzaju kołatki albo sznura od dzwonu.
W głębi duszy miała nadzieję, że niczego podobnego nie znajdzie. Już układała w myślach wytłumaczenie, dlaczego jej misja się nie powiodła. No ale skoro nie udało jej się nawet pokonać bramy… to może po prostu odwiozą ją na lotnisko, a królestwo Ilonii rozwiąże swoje problemy bez jej udziału.
Niestety, gdy była już całkiem blisko, zauważyła mniejszą furtkę w bramie, już otwartą. Mrucząc pod nosem, przestąpiła próg. Rozejrzała się i zdziwiła, bo nadal była na zewnątrz, tyle że nad głową miała wystający fragment skały. Zdała sobie sprawę, że to, co wcześniej wzięła za ozdobne okno pomiędzy pierwszym i kolejnym piętrem, było balkonem. W pogodne dni można było stąd zobaczyć większość wysp Ilonii, o czym powiedział jej asystent Angelique Silvestri, gdy byli jeszcze na pokładzie samolotu. Wtedy nie zwróciła na to szczególnej uwagi, ale teraz, kiedy była na miejscu, prawie pożałowała, że dzień nie jest suchy i słoneczny. Widok musiał być spektakularny i na pewno wart wędrówki na szczyt.
Zapatrzona w niezwykłą architekturę, dostrzegła kątem oka ruch i odwróciła głowę w tamtą stronę. Oddech uwiązł jej w gardle.
Jego widok rozdarł jej serce. Aż się zdziwiła, że nie runęła na ziemię z wrażenia. Rozstanie z księciem było ciężkie, ale przecież je przeżyła. Zdecydowanie! Madelyn nabrała powietrza w płuca i pomyślała, że to tylko chwilowe wzruszenie, które minie. Nie było czym się przejmować.
Nie potrzebowała nic czuć. Spojrzała więc na niego krytycznie.
Stał na szczycie wykutych w skale stopni, ubrany cały na czarno, w butach nadających się raczej do wojska, spodniach bojówkach, jakby miał zaraz po ich spotkaniu ruszyć na podbój jakiejś fortecy w okolicy. Do tego przylegająca do ciała bluzka, która akcentowała każdy mięsień jego brzucha, torsu i ramion.
W czasach, gdy utrzymywali znajomość, był szczupły i wysoki, niemalże eteryczny, jak podkreślało wiele jego wielbicielek. Blond włosy, nieco dłuższe i falowane nadawały mu anielski wygląd. Dziś były krótko przycięte i ściemniały, połyskując niczym miedź. Ale to nie włosy najbardziej zafascynowały Madelyn. Nie uczucia, które kłębiły się w jej wnętrzu i do których istnienia nigdy by się nie przyznała. Ale to, że gospodarz tego miejsca się nie uśmiechał.
Miał zaciętą minę, co jednak wcale nie ujmowało mu zmysłowości, która była cechą, jaką większość ludzi od razu u niego zauważała. Swoją charyzmą mógłby rozświetlić całe miasta bez specjalnego wysiłku. Zawsze wyglądał na zaskoczonego wpływem, jaki wywierał na ludziach. Bawiła go paleta cech, którą dysponował, jakby osobiście przyłożył rękę do swojej urody i seksapilu. Te wysokie kości policzkowe, kształtne usta, symetria obiektywnie doskonałej twarzy. Był po prostu piękny, nie tylko przystojny.
Dziś jednak w jego wyglądzie nie było nic, co sugerowałoby dawną frywolność. Zmężniał, choć było to dość nieadekwatne określenie jego osoby. Madelyn zawsze wyobrażała go sobie w pozycji półleżącej na szezlongu czy sofie, pogrążonego w filozoficznych rozważaniach albo zasłuchanego w muzyce.
Emanował taką samą zmysłowością jak dawniej, ale doszedł do niej element zdecydowania i szorstkiej siły. Ciarki przebiegły jej po plecach i jak do tej pory było jej zimno, tak miała wrażenie, że jest jej za gorąco. Nie należała do osób, którym ktoś z wyższej klasy mógłby łatwo zawrócić w głowie. Ciężko pracowała, by dostać się na studia. Chciała, by rodzice byli z niej dumni. Chciała też osiągnąć coś w życiu, by udowodnić, że nauka się opłaciła. Jej rodzice, Angie i Timothy Jones, uważali, że nie warto zawracać sobie tym głowy.
Któregoś wieczora Madelyn pomyliła puby i znalazła się w miejscu wypełnionym elegancko ubranymi ludźmi. Jej lepiej poinformowani przyjaciele powiedzieli, że część z nich regularnie pojawia się na stronach „Tatlera”. Na ich życie składały się głównie imprezy w rezydencjach rozrzuconych po całym świecie i spędzanie lata na luksusowych jachtach pływających po Morzu Śródziemnym.
Madelyn patrzyła na rozbawione towarzystwo, jak na egzotyczne zwierzęta w zoo. Z całej tej grupy tylko on odwzajemnił jej spojrzenie.
A potem nic nie było już takie samo.
Znalazła swojego księcia w Anglii, tak jak przepowiedzieli jej przyjaciele, zanim jeszcze wyjechała ze Stanów.
Pod jego wpływem zmieniła zachowanie o sto osiemdziesiąt stopni i ze skromnej, pracowitej dziewczyny stała się śmiałą i rozrywkową dziewczyną zapatrzoną w swojego księcia jak w obraz. Wielokrotnie zastanawiała się, jakim cudem tego dokonał.
Ale kiedy powolnym krokiem schodził po schodach, stwierdziła, że całkowicie rozumie tamtą wersję samej siebie.
Mimo że dziś się nie uśmiechał, mimo że wydawał się mniej uwodzicielski niż zawsze. Mimo że minęło sporo czasu, i tak sprawił, że Madelyn zapomniała o całym świecie, a zwłaszcza o tym, że utknęła tu z nim w cieniu nieprzyjaznej skały smaganej wiatrem i śniegiem, tysiące stóp nad poziomem morza. Zapomniała o wszystkim z wyjątkiem jego, jakby był jej przeznaczeniem.
Nawet w sposobie jego poruszania się było coś, co kazało myśleć, że cały świat został stworzony po to, by celebrować każdy jego krok. Skupione spojrzenie przewiercało ją na wylot. Tak samo, jak wiele lat temu ogarnęła ją panika, że zajrzy w każdą myśl, która była w jej głowie.
Nie miało znaczenia, że wydawał się inny, odmieniony i bardziej ponury.
To nadal był on. Parys Apollo, król Ilonii. Mężczyzna, który wywrócił życie Madelyn Jones do góry nogami.
Wyprostowała się i uniosła wyżej głowę, gdy przystanął naprzeciwko niej.
– Przyznam, że jestem zaintrygowany – powiedział głosem, który tak dobrze znała, ponieważ pamięć o nim była czysto fizyczna. Tembr jego głosu rozchodził się po jej ciele niczym wędrujący płomień.

Najlepsi z najlepszych – Maisey Yates

– Pod względem funkcjonalności nasz system przewyższa ofertę konkurencji. – Julia Anderson popatrzyła na znajdujący się za jej plecami ekran, na którym widoczny był interfejs nowego systemu operacyjnego. Jej wystąpienie śledziło kilka tysięcy gości oraz miliony widzów w internecie. – Jest także przejrzysty, prosty w obsłudze i estetyczny.
Uśmiechnęła się do kamer, wiedząc, że wygląda zachwycająco. Miała do dyspozycji osobistą stylistkę, specjalistę od makijażu i fryzjera. Dzięki odpowiedniemu sztabowi ludzi, którzy dbali o wszystkie szczegóły, mogła pokazać się światu.
– Jednak wygląd to nie wszystko. – Zaczerpnęła powietrza, spoglądając na stojący przed nią laptop. – System operacyjny musi być bezpieczny. Nowa zapora jest skuteczniejsza od rozwiązań dostępnych na rynku. Potrafi wykryć i zablokować niemal wszystkie zagrożenia, chroniąc poufne dane. – Na laptopie zamigotał obraz. Julia znieruchomiała, czując na sobie zaniepokojone spojrzenia. Rozpoczęła się transmisja.
– Bezpieczny? – Z głośników popłynął obcy głos. – Nie sądzę. Ochroni tylko tych, którzy używają systemu Anfalas. Każdy, kto korzysta z oprogramowania Datasphere, pokona zaporę bez trudu.
Flavio Calvaresi! Mogła się tego spodziewać. Docinali sobie przy każdej okazji. A razem lubili dawać się we znaki Scottowi Hamlinowi, trzeciemu z wielkich graczy na rynku. Tworzyli trójkąt, w którym każdy walczył z każdym. O większe wpływy, sukces i sławę w świecie zaawansowanych technologii.
Jego twarz, przystojna i ozdobiona ironicznym uśmieszkiem, zajmowała teraz cały ekran, demonstrując światu słabość zapory nowego systemu operacyjnego.
– Prawie nikt nie używa Datasphere, panie Calvaresi – powiedziała, starając się zachować spokój. Premiera jej nowego systemu operacyjnego, podobnie jak każdego produktu Anfalas, była wiadomością dnia. Efektowne włamanie do jej systemu pobije rekordy oglądalności. – Żeby korzystać ze sprzętu Datasphere, potrzeba tytułu profesora informatyki, podczas gdy Anfalas koncentruje się na użytkowniku… – kontynuowała.
– I pani użytkownik właśnie został pokonany przez hakera – triumfował.
Julia kiwnęła dłonią na technika czuwającego nad transmisją. Ekran zgasł, odcięty został także głos. Julia wciąż widziała irytującą twarz swojego oponenta na ekranie laptopa. Podniosła wzrok, starając się wybadać nastrój publiczności.
– Przepraszam państwa za ten incydent. Wszyscy wiemy, do czego zdolna jest konkurencja.
Kilka osób w audytorium parsknęło nerwowym śmiechem. W pierwszym rzędzie niecierpliwie tłoczyli się dziennikarze, czekający na możliwość zadawania pytań. Po chwili przyniesiono nowy komputer i Julia wznowiła wykład, pomijając kwestię bezpieczeństwa i przechodząc od razu do zalet nowych monitorów HD oraz oprogramowania do edycji zdjęć i muzyki. Uznała, że najlepiej będzie zrezygnować z konferencji prasowej. Zeszła ze sceny, przeklinając pod nosem. Wyjęła z lodówki butelkę wody, nasunęła na nos okulary przeciwsłoneczne i odebrała od asystenta swoją czarną skórzaną torbę.
– Samochód?
– Podstawiony z tyłu. Ten z przodu to przynęta dla paparazzich. – Thad strzepnął niewidoczny pyłek z jej ramienia i poprawił włosy.
– Dziękuję. – Miała ochotę wypłakać się na jego ramieniu, ale Thad zbeształby ją za rozmazany makijaż. Poza tym nie powinna okazywać słabości. Dlatego wróci teraz do swojej rezydencji i będzie patrzeć na morze, zajadając się lodami na pocieszenie. A potem… Potem pomyśli, jak się zemścić na przeklętym Calvaresim.
Otworzyła tylne drzwi limuzyny, wsiadła i zamknęła je za sobą starannie, sprawdzając przez szybę, czy nie ma gdzieś w pobliżu wszędobylskich paparazzich.
– Witam!
Tuż obok siedział Flavio.
– Co, do cholery, robisz w moim samochodzie?
– Tak się składa, że to mój samochód.
– W takim razie, co zrobiłeś z moim samochodem?
– Odesłałem kierowcę. Powiedziałem, że masz spotkanie. Ze mną.
– Doskonale. Czy podczas tego spotkania będę mogła przyłożyć ci w zęby za to, co zrobiłeś podczas prezentacji?
– Och, czyżbyś już nie pamiętała, co się wydarzyło podczas mojej ostatniej konferencji?
– Co takiego? – spytała Julia, zaskoczona.
– Wszystkie zestawy promocyjne, przygotowane na inaugurację nowego smartfona Datasphere, miały w środku twojego OnePhone’a. Do tego slogan reklamowy wyświetlony na ścianie!
– „Jeden OnePhone do wszystkiego”. Pamiętam. Świetne hasło. Ale moje prezentacje to wydarzenia. Mówi o nich cały świat.
– Tylko dlatego, że robisz aferę przy okazji byle gadżetu.
– Taki mam styl i ludzie mnie lubią. Ja nie wyznaczam trendów, drogi Flavio, ja jestem trendem.
– Trendem? Może porozmawiamy o dżinsach marmurkach? One też były trendem. Dawno, dawno temu!
Oparła się wygodniej, pewna swego. Samochód ruszył.
– Dokąd jedziemy?
– Do mojego biura.
– Skończyłam na dzisiaj pracę.
– Nie skończyłaś. Chyba że chcesz przepuścić niepowtarzalną okazję.
Spuściła wzrok, wpatrując się w dłonie ze starannie umalowanymi paznokciami. Z trudem rozpoznawała własne ręce. Skóra była gładka, wypielęgnowana. Z wyglądu przypominała damę, gorzej było z obyciem. Mogła się umalować i ubrać, jak chciała, ale ta biedna, zagubiona i wrażliwa dziewczyna z przeszłości wciąż w niej tkwiła. Nie mogła i nie chciała pokazać jej nikomu.
– Takich okazji mam bez liku – powiedziała, przenosząc wzrok na swojego towarzysza. – A wiesz dlaczego? Bo ciężko pracuję. Bo jestem geniuszem! A to oznacza, że jeśli nie skorzystam z tej okazji, to kolejna pojawi się jeszcze przed kolacją.
Flavio mierzył ją badawczo. Lekki uśmiech błąkał się po jego kształtnych ustach.
– Barrows już się do ciebie zgłosił?
– Skąd o tym wiesz?
Uśmiechnął się szerzej.
– Nie wiedziałem, aż do teraz. Kontaktował się też z Hamlinem. Wszyscy otrzymaliśmy zaproszenie do współpracy nad jego nowym systemem nawigacyjnym dla luksusowych samochodów.
– Ach, tak? – Julia udawała obojętność, mimo że oferta Barrowsa była największym wydarzeniem w jej firmie od czasu wprowadzenia na rynek OnePhone’a, który szybko stał się numerem jeden w Stanach. Teraz miała szansę wprowadzić swój produkt do samochodów na całym świecie. Gigantyczny kontrakt. Ale najpierw musiała pokonać konkurentów, o których istnieniu do tej pory nie wiedziała.
– Tak – potwierdził Flavio. – Jeśli chcesz, mogę pomóc ci go zdobyć.
– Nie potrzebuję twojej pomocy – obruszyła się.
– Potrzebujesz. Po dzisiejszej prezentacji twój wizerunek zacznie się chwiać. Wyszłaś na nieprzygotowaną i niedoświadczoną. Potrzebujesz mojej pomocy.
Zacisnęła zęby, czując niepohamowaną złość.
– A haczyk?
– Słucham?
– Haczyk, Flavio. Gdzie jest haczyk w twojej ofercie?
– Będziesz mnie widywać znacznie częściej niż dotychczas – powiedział, uśmiechając się od ucha do ucha. Był naprawdę irytujący. I bardzo przystojny, co wkurzało ją jeszcze bardziej.
– Jeśli planujesz więcej takich numerów jak dziś, możesz być pewien, że nie będę z tego powodu szczęśliwa.
– Dziwne, większość kobiet dałaby wszystko, żeby się ze mną spotykać.
– Większość kobiet nie jest dla ciebie konkurencją. – Trafiony, zatopiony! Uśmiechnęła się triumfalnie.
– I nie zatruwają mi życia tak jak ty. Ale dla dobra sprawy jestem skłonny przymknąć oko na tę niedogodność.
– Dla dobra sprawy?
– Będę z tobą szczery. Sam nie dostanę tego kontraktu. Ty zresztą też nie. Brakuje mi… pewnej prostoty, którą mają twoje produkty.
– Są zbyt skomplikowane.
– Powiedzmy, że są dla zaawansowanych. Wracając do rzeczy, mnie brakuje umiejętności, aby przystosować system nawigacyjny do niewygórowanych wymagań przeciętnego kierowcy, tobie brakuje wydajnych procesorów. Na pewno zdajesz sobie z tego sprawę. Hamlin z kolei mógłby dostarczyć przeciętnej jakości procesory oraz interfejs porównywalny z twoim. Jego procesory są lepsze od twoich, a jego interfejs byłby lepszy od mojego.
Julia z uwagą przysłuchiwała się słowom Flavia, ale zaciekawiło ją co innego.
– Skąd masz te wszystkie informacje?
– Wywiad gospodarczy – rzucił krótko.
– To nie fair!
– Przecież sama z niego korzystasz.
Julia udała kichnięcie, aby odwrócić się w stronę szyby i nie musieć skłamać. Za oknami limuzyny przesuwały się wzgórza Hollywood ozdobione jasnymi domami z czerwoną dachówką. Spomiędzy nich przezierał ocean iskrzący się w słońcu. Mimo siedmiu lat spędzonych na wybrzeżu widok ten wciąż zapierał jej dech w piersi i przypominał o tym, jak rozpoczęła zupełnie nowe życie.
Teraz potrzebowała chwili odpoczynku. Od jego pytań, uśmiechów i przyjemnego zapachu wody kolońskiej, jaki wokół siebie roztaczał. W ciasnej przestrzeni samochodu trudno było od tego wszystkiego uciec.
Musiała przyznać, że Flavio ją intrygował. Nie tylko nie przypominał z wyglądu większości informatyków, którzy rzadko przywiązywali wagę do wyglądu. Ba, ona sama wyglądałaby jak lump, gdyby nie zatrudniła specjalisty od wizerunku. W jej życiu tak naprawdę liczyło się programowanie, a nie to, jak się prezentuje. Bez pomocy doradcy nie umiała nawet skompletować stroju tak, aby stanowił przyjemną dla oka całość.
On był inny. Miał w sobie sporo uroku i seksapilu, który większość ludzi o bardzo wysokim poziomie inteligencji, nie wyłączając jej, uważała za zbędny dodatek.
– Uznam milczenie za odpowiedź twierdzącą – przerwał jej rozmyślania.
– Masz rację, korzystałam – powiedziała, śledząc wzrokiem krajobraz. Samochód skręcił w mniejszą ulicę i rozpoczął mozolną wspinaczkę na szczyt.
Julia odwróciła się w jego stronę.
– Myślałam, że jedziemy do twojego biura?
– Do mojego prywatnego biura. Nie możemy pokazywać się razem, dopóki nie obmyślę, jak to rozegrać.
– Proponujesz spółkę, a ciągle mówisz: ja, ja i ja.
– Nie widzę problemu.
– Zespół to „my” – zwróciła mu uwagę.
Samochód skręcił i podjechał do bramki, przy której się zatrzymał. Wjazd na posesję był ukryty wśród zieleni i kwitnących o tej porze pnączy. Flavio otworzył szybę i przyłożył palec do czytnika linii papilarnych.
– Ty też – rzucił przez ramię.
– Przecież mnie nie rozpozna.
– Wiem, ale będę cię miał w rejestrze.
– Przechowujesz odciski palców? To już zakrawa na paranoję.
– Przyłóż palec – przypomniał jej.
Popatrzyła najpierw na niego, potem na okno i bramkę ze skanerem, która strzegła dostępu do posiadłości.
– Mam wychylić się przez okno?
– Tak. – Spojrzał na nią rozbawiony.
Zaczerwieniła się i unikając jego wzroku, przysunęła nieco bliżej, aby wysunąć rękę za okno. Pracowała już z wieloma mężczyznami i aluzje oraz żarciki nie robiły na niej wrażenia. Zwłaszcza wtedy, gdy przywdziewała maskę twardej i nieustępliwej. Taka powinna być teraz. Pochyliła nad jego kolanami i sięgnęła w stronę okna, ale wciąż była za daleko od czytnika. Westchnęła zniecierpliwiona i wyprężyła się jak struna, unikając jak ognia dotknięcia swojego współpasażera. W tej samej chwili Flavio poruszył się, chcąc jej zrobić więcej miejsca, i znów poczuła jego zapach. Była tak blisko, że mogła rozróżnić poszczególne składowe. Pikantną nutę wody kolońskiej. Owocowy aromat żelu pod prysznic i uwodzicielsko piżmowy zapach czystej, męskiej skóry…
Zakręciło jej się w głowie.
Rusz się wreszcie, bo za moment się rozsypiesz! – powiedziała sobie. Nie chciała cofnąć się do roli smutnej, nieporadnej nastolatki, która nie mogła znaleźć swojego miejsca wśród rówieśników. Odepchnęła to wspomnienie i jeszcze mocniej wychyliła się za okno, ignorując fakt, że opiera się piersiami o jego biceps. Dopiero gdy dotknęła kciukiem skanera, a urządzenie wydało ciągły dźwięk, cofnęła się, opadając wyczerpana na kanapę. Samochód bezgłośnie sunął aleją. W oddali dojrzała kolejną bramę zagradzającą dalszą drogę.
– To jakiś żart?
– Spokojnie, tu wystarczy kod. – Wprowadził go na telefonie, który, jak zauważyła, nie był aż tak elegancki i szybki jak ten, który produkowała jej firma. – Czy twoje telefony też mogą się łączyć z domowym systemem bezpieczeństwa?
– Nie, ale mają wypasione aplikacje z grami.
– Jakim cudem to coś lepiej się sprzedaje? – Uniósł brwi ze zdumienia.
– Nie słyszałeś, co powiedziałam? Wypasione? I gry?
– I do czego to ma służyć?
– Do zabawy. Wyobraź sobie, że większość ludzi nie ma w domu systemu bezpieczeństwa, który wita gości uroczym „Dzień dobry, to ja, paranoik”.
– A twój system bezpieczeństwa?
– Mój robi to samo, tyle że nie muszę go obsługiwać przez telefon.
Flavio podniósł telefon, podsuwając go jej niemal pod sam nos.
– Ale przyznaj, że robi wrażenie.
– Może i robi – powiedziała niechętnie.
– Wspaniale. To powinno ułatwić sprawę.
Limuzyna zajechała przed drzwi potężnego budynku, przypominającego raczej włoski pałac niż typowe wille na okolicznych wzgórzach.
– Jaką sprawę?
Flavio wysiadł, obszedł samochód i otworzył drzwi od jej strony. Owionął ją uwodzicielski zapach, gdy podawał jej dłoń.
– Och, daj spokój. To spotkanie biznesowe, a nie bal. – Wysiadła, unikając bezpośredniego kontaktu, i sama zamknęła za sobą drzwi.
– Zapiszę sobie, że mój dotyk wprawia cię w zakłopotanie.
– W zakłopotanie? Mylisz się, drogi Flavio. Po prostu nie pozwolę ci bawić się w żadne gierki. Powiedz, czego chcesz, i miejmy to już z głowy. Chcę wreszcie wrócić do domu i napić się wina. To był naprawdę męczący dzień.
– Wina możesz się napić tutaj. To nie będzie krótkie spotkanie.
– Już teraz mogę ci powiedzieć, że nie spodoba mi się to, co masz do zaoferowania.
– Nie spodoba ci się, ale przecież nie jesteś głupia. Dlatego wysłuchasz, co mam do powiedzenia. Sprawa wygląda następująco. Ty masz coś, czego ja potrzebuję. Ja mam coś, czego ty potrzebujesz. Jedynym sposobem na to, by któreś z nas dostało ten kontrakt, jest połączenie sił.
– Wolałabym spłonąć na Górze Przeznaczenia.
– Zacna śmierć. Ale to nie załatwi ci zlecenia. A współpraca za mną owszem.
– Współpraca oznacza połowę zlecenia.
– Połowa to więcej niż nic. A zlecenie nie wpadnie w łapy Hamlina.
– W czym niby jesteś lepszy od niego? – Wiedziała, że Scott Hamlin to skończony palant. Miała u siebie kilku ludzi, którzy kiedyś pracowali dla Hamlin Tech, i żaden nigdy nie wypowiedział jednego pochlebnego słowa o swoim szefie. Udało jej się skaptować także paru pracowników Flavia. Raz czy dwa razy usłyszała, że był tyranem. Gdyby sama miała podsumować jego osobę, nie użyłaby słów „sympatyczny facet”. Ani on, ani Hamlin nie mieli jednak na sumieniu większych przewinień, żadnych procesów, żadnych sporów z pracownikami. Uważała Hamlina za szowinistyczną świnię i człowieka bez skrupułów. Czy to wystarczało, żeby teraz stanąć po stronie Flavia? Tak, ale nie chciała wyjść na nazbyt gorliwą.
– Nie uśmiecha ci się współpraca z Hamlinem i dlatego poprosiłeś mnie?
– Współpraca z tobą też mi się nie uśmiecha, ale nie mam innego wyjścia.
Julia spojrzała na zegarek – ekstrawaganckie, wykonane na zamówienie cacko z opatentowanym interfejsem OnePhone’a – i włączyła stoper.
– Masz dokładnie minutę, żeby przekonać mnie do tego pomysłu, albo wychodzę.
– Przykro mi, cara mia, ale to zupełnie nie w moim stylu.
– Nawet nie spróbujesz?
– Powiem tylko jedno. Lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu.

– I to ma mnie zachęcić?
W przypływie irytacji zacisnął zęby. Ta kobieta doprowadzała go do szału. Nie pierwszy raz zresztą. Jej firma pojawiła się na rynku jakieś pięć lat temu i niemal z dnia na dzień odniosła spektakularny sukces. Anfalas zmieniał sny w rzeczywistość, a jego właścicielka uważała się za ewoluujący trend. Trudno o większą bzdurę, ale ludzie to kupowali. Nie mógł jej odmówić kreatywności i kompetencji. Była stworzona do roli liderki i wszystko przychodziło jej z łatwością, jakiej nie zauważył dotąd u nikogo, poza sobą. Niewątpliwie stanowiła wyjątek, ale mniemanie o sobie miała rozdęte do granic możliwości.
– Myślę, że już zachęciło – zablefował.
– Czyżby? – Spoglądała gdzieś w bok. Blond włosy opadały jej na ramiona otulone czernią efektownego kostiumu z dekoltem kryjącym nieduże, ale kształtne piersi. Czerń była jej wizytówką. Trochę niezwykłą jak na słoneczną Kalifornię, ale zapewniającą rozpoznawalność. Wyobrażał sobie, że dodaje sobie tym animuszu. W jego opinii wyglądała zbyt surowo, trochę jak mroczna postać z gry komputerowej. Ale przecież nikt go nie pytał o zdanie.
– Musi być jakiś powód, dla którego tak się denerwujesz – zarzucił przynętę. – Chodzi o ten projekt czy może o mnie? – Posłał jej swój firmowy uśmiech, od którego kobietom zwykle miękły kolana. Sztukę uwodzenia miał opanowaną do perfekcji. Jak na ironię kobiety, na których ją praktykował, w ogóle tego nie potrzebowały, ale chętnie wchodziły w rolę, bo lubiły być uwodzone.
– Tobą na pewno nie jestem zainteresowana – odparła chłodno.
– A zatem musisz być zainteresowana moim planem. W takim razie wejdźmy do środka, gdzie będziemy mogli bezpiecznie porozmawiać.
– Masz ochronę lepszą niż w Pentagonie. Jestem pewna, że tu też jest bezpiecznie.
– Wolę nie ryzykować.
– Czy paranoja jest uwarunkowana kulturowo?
– Słucham?
– Pytałam, czy wszyscy Włosi są tacy przewrażliwieni?
– Możliwe. Szczególnie ci, którzy wychowywali się na ulicach Rzymu.
– Rozumiem, że takie warunki skłaniają do ostrożności. Ja akurat nie mam tego rodzaju doświadczeń. Pewnie dlatego, że przedmieścia w Ohio nie przypominają slumsów.
– Skoro już wymieniliśmy się doświadczeniami z naszego życia, to może wejdziesz i posłuchasz, co mam do powiedzenia?
Zmrużyła oczy, przyglądając mu się badawczo spod długich rzęs.
– Może wejdę.

Emma z mocno bijącym sercem weszła do niewielkiego biura. Siedzący przy biurku mężczyzna nawet nie podniósł na nią wzroku.
Ogromne okna wychodziły na jeden z najpiękniejszych parków Londynu. To między innymi ten widok sprawiał, że ceny pokojów w hotelu Granchester były takie astronomiczne. Jednak nawet ten widok bladł wobec niezwykłej urody mężczyzny, który siedział skupiony za biurkiem.
Zak Constantinides.
Promienie listopadowego słońca rozświetlały jego czarne jak węgiel włosy i podkreślały umięśnioną sylwetkę. Szerokie ramiona były napięte i lekko przygarbione. Emma dosłownie nie mogła oderwać od niego wzroku.
Odczuwała zdenerwowanie, co wcale nie było dziwne. Jej szef pojawił się w Londynie dość niespodziewanie, a ona została wezwana do jego biura, zupełnie nie wiedząc, o co chodzi. Zak Constantinides nie wzywał zwykłych pracowników bez powodu.
Nie była przygotowana na to spotkanie: miała na sobie dżinsy, luźną koszulkę, a włosy związane w koński ogon. Nie miała jednak możliwości odpowiednio się przygotować – szczotka do włosów leżała gdzieś w torbie w którejś z szuflad.
Musiał zauważyć, że weszła do biura, ale nie przerwał pracy. Sprawił, że poczuła się, jakby była niewidzialna. Może chciał w ten sposób dać jej do zrozumienia, kto tu rządzi? Chociaż wcale nie musiał tego robić. W powietrzu niemal namacalnie było czuć aurę pewności siebie i siły, jaka go otaczała. Czyż to nie jego brat powiedział, że Zak jest draniem, który uwielbia rozkoszować się władzą?
Emma chrząknęła i odezwała się niepewnym głosem.
– Panie Constantinides?
Powoli podniósł głowę, ukazując twarz. Choć miał typowe rysy południowca i oliwkową skórę, jego oczy były szare, a nie brązowe. Przypominały kolorem zachmurzone niebo i zawsze wszystkich zaskakiwały.
Pod wpływem tego spojrzenia jej żołądek się zacisnął. Zapewne ze zdenerwowania. W końcu z jakiego innego powodu miałaby poczuć się tak niepewnie? I to wobec mężczyzny, który gdziekolwiek się pojawił, przyciągał jak magnes wszystkie kobiety, które akurat były w pobliżu?
– Ne? Ti thelis?
Spróbowała się uśmiechnąć. Czy odezwał się po grecku po to, by jeszcze bardziej zwiększyć dystans między nimi? Doskonale wiedziała, że świetnie mówi po angielsku.
– Jestem Emma Geary. Chciał pan mnie widzieć.
Zak odchylił się w fotelu, nie spuszczając z niej wzroku.
– To prawda – powiedział zaskakująco miękkim głosem. – Proszę, niech pani usiądzie, panno Geary.
– Dziękuję.
Wiedziała, że nie prezentuje się najlepiej, ale jak miała wyglądać osoba, która cały ranek spędziła na drabinie, zawieszając zasłony?
Została zatrudniona w charakterze dekoratora wnętrz hotelu Granchester i kiedy zadzwoniła do niej jego asystentka, właśnie była zajęta pracą w jednej z małych sypialni na siódmym piętrze.
– Pan Constantinides zaprasza do biura. Proszę się niezwłocznie tam stawić – usłyszała przez słuchawkę. Nie miała nawet czasu, żeby poprawić fryzurę czy zrobić makijaż. Albo się przebrać. W cokolwiek. Byle tyko nie patrzył na nią w taki sposób jak teraz.
Posłała mu przepraszające spojrzenie.
– Przykro mi, ale nie miałam czasu zmienić ubrania…
– Niepotrzebnie jest pani przykro. Nie jesteśmy na pokazie mody – powiedział, omiatając wzrokiem jej figurę. Obcisłe dżinsy i luźna koszulka, która jednak nie była w stanie całkiem ukryć rysujących się pod nią piersi. Tylko jej ręce wyglądały na zadbane. Miała długie, pomalowane na czerwono paznokcie, których kolor przypomniał mu rodzinną Grecję. Czyżby domyśliła się, że na nie patrzy? Jej ręka mimowolnie powędrowała do piersi, skupiając jego uwagę na tym właśnie szczególe jej anatomii. Niespodziewanie odczuł przypływ pożądania, nie dał jednak nic po sobie poznać. Wyraz jego twarzy pozostał nieprzenikniony.
– To, w co jest pani ubrana, nie ma żadnego wpływu na to, co zamierzam powiedzieć.
– Zabrzmiało to złowieszczo.
– Czyżby?
Emma z uśmiechem usiadła na krześle naprzeciw niego. Była lekko oszołomiona wrażeniem, jakie wywarło na niej spojrzenie jego szarych oczu. Nie należała do kobiet, na których przypadkowi mężczyźni mogą zrobić większe wrażenie, choć w tym przypadku od tej reguły najwyraźniej nastąpił wyjątek.
Siedząc naprzeciw tego potężnego mężczyzny, czuła się dziwnie bezbronna i obnażona. Może dlatego, że po raz pierwszy była z nim sam na sam. A może dlatego, że zastanie go przy biurku, z podwiniętymi rękawami koszuli, wydało jej się dziwnie intymne.
Zak Constantinides rzadko bywał w Londynie, zostawiając prowadzenie hotelu Granchester innym. Sam wolał przebywać w Nowym Jorku.
Emma nie miała z nim wiele do czynienia. Pracowników zatrudniał jego asystent Xenon i młodszy brat Nat. Widzieli się raz na otwarciu odnowionego Pokoju Księżycowego, którego renowacja była jej dziełem.
Została mu wtedy przedstawiona, choć ich rozmowa nie była zbyt długa. Podziękował jej za wykonaną pracę, bo tak wypadało. Na szczęście Emma nie przejęła się jego nieco lekceważącym stosunkiem do swojej osoby, ponieważ wiedziała, co ludzie o nim mówią. Słynął z zimnego serca i z tego, że ciągnęły się za nim tabuny kobiet.
Zak Constantinides był człowiekiem legendą. Każda rozsądna kobieta powinna obchodzić go szerokim łukiem. A już na pewno ktoś taki jak ona, kto miał skłonność do przyciągania do siebie mężczyzn, którzy pakowali ją w kłopoty.
Emma już dawno przekonała się, że jeśli chodzi o wybór mężczyzn, była beznadziejna. Najwyraźniej odziedziczyła tę umiejętność po matce. Ona również dokonywała w swoim życiu jedynie złych wyborów, a potem musiała ponosić ich konsekwencje. Emma nauczyła się, że lepiej dla niej jest trzymać się z dala od mężczyzn, którzy mogliby być zainteresowani jej ciałem albo nią samą. Tak było prościej.
Przyjrzała się uważnie siedzącemu naprzeciw niej mężczyźnie. Na przyjęciu z okazji otwarcia Pokoju Księżycowego miał na sobie czarny smoking i prezentował się niezwykle elegancko.
Dziś wyglądał inaczej.
Koszulę miał rozpiętą pod szyją, a rękawy zawinięte do łokci. Miał silne, owłosione ręce i duże dłonie. Szerokie ramiona sprawiały, że wyglądał władczo i dostojnie. Zdała sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie widziała nikogo równie męskiego. Nie wyglądał już jak potentat przemysłowy, ale jak zwykły mężczyzna pracujący za biurkiem. Choć nie, bardziej przypominał mężczyznę, który pracuje fizycznie, a nie przerzuca sterty papierów.
Odłożył pióro i odchylił się w fotelu.
– Wie pani, po co panią tu wezwałem?
Wzruszyła ramionami, przekonując się w duchu, że nie ma podstaw do niepokoju.
– Nie bardzo. Żaden konkretny powód nie przychodzi mi do głowy – przerwała na chwilę i spojrzała mu w oczy. – Chyba nie jest pan niezadowolony z mojej pracy, panie Constantinides?
Zak zauważył, że lekko się zarumieniła. Nie miała żadnego makijażu, a jej zielone oczy błyszczały jak dwa szmaragdy. Czy gdyby był niezadowolony, byłoby łatwiej? Mógłby wtedy po prostu jej zapłacić i powiedzieć, żeby poszła do diabła i zostawiła jego brata w spokoju.
Kiedy przejął hotel przed dwoma laty, ona już tu pracowała. Nie widział powodu, żeby to zmieniać. Kupił Granchester dlatego, że zawsze o tym marzył, a nie po to, by zmieniać to, co było doskonale prosperującym przedsięwzięciem. Dobrze wiedział, że fortuna kołem się toczy i, choć nie należał do skąpych, nie lubił bez potrzeby szastać pieniędzmi. Emma Geary była dobra w tym, co robiła, i odwaliła tu kawał dobrej roboty. Zak był przedsiębiorcą i nie pozbyłby się kogoś takiego jak ona, chyba że z jakiś względów stałoby się to niezbędne.
Teraz być może tak właśnie było.
Dowiedział się bowiem, że ta jasnowłosa kobieta z pomalowanymi na koralowy kolor paznokciami zagięła parol na jego brata.
Najdziwniejsze było to, że wyobrażał ją sobie zupełnie inaczej. Spotkał ją już raz, ale prawie wcale nie pamiętał. Z całą pewnością nie była w jego typie, a fotografie, które zdobył dla niego jego człowiek, były stare i przedstawiały dziewczynę zupełnie inną niż ta, która przed nim siedziała.
Co więcej, powiedziałby, że zupełnie nie była w typie jego brata. Była zbyt delikatna i drobna. Miała tak cienką skórę, że wystarczyło na nią mocniej dmuchnąć, żeby zrobiły się na niej siniaki.
Może właśnie dlatego tak się zaniepokoił. Nat pokazywał się z nią coraz częściej, a wkrótce miał przecież przejąć ogromny majątek. Jego najnowsza dziewczyna popytała o nią tu i ówdzie i dowiedziała się, co z niej za ziółko.
Zacisnął dłonie w pięści, po czym powoli je rozłożył na blacie biurka.
– Nie, nie chodzi o pani pracę – powiedział wolno. – Mówiąc szczerze, z niej jestem bardzo zadowolony.
– Bardzo mnie to cieszy – oznajmiła, starając się nie pokazać po sobie, jak bardzo zależy jej na tym hotelu i na tym, żeby dla niego pracować. – Ostatnio sporo pisano o nas w prasie. Nie wiem, czy widział pan wszystkie wycinki, które przesłałam do pańskiego biura w Nowym Jorku. Mam wspaniały pomysł na modernizację Altany. Naprawdę genialny! Moglibyśmy powiązać to z pokazem kwiatów w Chelsea; byłoby to niezwykle prestiżowe. W rzeczywistości… – przerwała nagle, widząc uniesioną w ostrzegawczym geście rękę.
– Nie zaprosiłem tu pani, żeby rozmawiać o hotelu, panno Geary – oznajmił chłodno. – Spawa jest zupełnie innej natury. Rozmawiałem z prawnikami na temat pani umowy.
– Z prawnikami? – Emma popatrzyła na niego skonfundowana. – Co jest nie tak z moją umową?
Zak zmarszczył brwi, jakby chciał podkreślić, że nie pochwala tego, że mu przerwała.
– Dowiedziałem się bardzo interesujących rzeczy. Okazuje się, że to wcale nie jest powszechna praktyka, żeby dekorator wnętrz był związany z jednym konkretnym hotelem. Zazwyczaj wynajmuje się w tym celu konsultantów, a nie pracowników na etat.
Emma zupełnie nie wiedziała, co o tym myśleć.
– To prawda, ale to pański poprzednik podpisał ze mną umowę na stałe.
Zak zmarszczył brwi.
– Ciro D’Angelo?
– Tak.
Poprzednik Zaka, Włoch, był dla niej bardzo życzliwy. Kiedy przyjechała do Londynu zupełnie załamana, to on właśnie wyciągnął do niej pomocną dłoń. Wykorzystała szansę, którą jej dał, i to na sto procent.
– Cirowi naprawdę podobało się to, co robiłam. Dlatego dał mi posadę hotelowego dekoratora wnętrz. Powiedział, że to zapewni mi poczucie bezpieczeństwa. To bardzo dobry człowiek.
– Rzeczywiście, jest przyzwoity – powiedział, jakby słowo „dobry” nie przystawało do tego włoskiego biznesmena, który, tak się składało, był również znanym playboyem o ustalonej reputacji.
– Nie bardzo rozumiem, co jego osoba ma wspólnego z tym, o czym teraz rozmawiamy.
– Naprawdę? – Zak dostrzegł, że jej usta lekko drżały. Czyżby chciała w ten sposób go zmiękczyć? Cóż, być może z innymi mężczyznami ta metoda działała, na niego jednak jej gierki nie robiły żadnego wrażenia. Chyba powinien być z nią szczery. – Wygląda na to, że cieszy się pani reputacją femme fatale.
Emma popatrzyła na niego, czując, jak wracają do niej demony przeszłości. Zrobiło jej się gorąco.
– Nie wiem, o czym pan mówi.
– Naprawdę? – Wiedział, że nie mówi prawdy, i tym bardziej utwierdziło go to w przekonaniu, że powinien postąpić z nią stanowczo. Dostrzegł, jak pobladła i jak żyłka na jej skroni zaczęła pulsować w szybszym tempie. Nie wiedzieć czemu, zastanowił się, czy cała jej skóra jest równie delikatna jak ta, która pokrywała tętniące naczynie.
– Udało się pani przekonać jednego z najostrzejszych biznesmenów w tym kraju, żeby dał pani stałe zatrudnienie. Niejedna osoba zapewne zastanawiała się, jakich środków pani użyła, aby go przekonać.
Emma miała wrażenie, że za chwilę wybuchnie.
– Ci ludzie nic nie wiedzą!
– Jak to mówią, nie ma dymu bez ognia.
– Ludzie opowiadają różne rzeczy, panie Constantinides, ale to nie znaczy, że mają rację.
– Pan Ciro D’Angelo sprzedał mi ten hotel i wyjechał do Włoch – oznajmił, pochylając się lekko. – Od tamtej pory zdołała się pani bardzo blisko zaprzyjaźnić z moim młodszym bratem.
Emma zesztywniała. Ich twarze znajdowały się teraz tak blisko, że poczuła zapach jego wody kolońskiej. Ciekawe, czy pan Constantinides zdawał sobie sprawę z wrażenia, jakie jego bliskość robiła na ludziach. A jeśli tak, to czy często to wykorzystywał. Zapewne tak.
– Ma pan na myśli Nathanaela?
– Mam tylko jednego brata, panno Geary.
Serce waliło jej jak oszalałe, ale postanowiła się nie poddawać. Co Nat jej powiedział? Że jego starszy brat zawsze dostaje to, czego chce. I że nie przebiera w środkach, aby osiągnąć zamierzony cel.
– A nawet jeśli tak jest, to co z tego? Czy zaprzyjaźnienie się z kimś jest zbrodnią?
– Nie jest. Ale jeśli robi to kobieta, która ze znajomości z moim bratem spodziewa się wyciągnąć osobiste korzyści, wtedy wzbudza to mój niepokój.
Poparzyła na niego spokojnie.
– Wbrew temu, co pan sądzi, nie jestem jakąś łowczynią fortun. Chyba to nie pański prawnik zasugerował panu ten schemat rozmowy ze mną?
Jej opanowanie wyprowadziło go z równowagi. Czyżby Nathan był na tyle głupi, że powiedział jej, jaki majątek ma odziedziczyć? A jeśli tak, to czy ona postanowiła z tego skorzystać?
Na myśl o tym, że ktoś mógłby wykorzystać jego brata, którym zajmował się przez całe życie, zrobiło mu się niedobrze. To on chronił go przed wszelkim złem tego świata, choć, jak się teraz okazało, nie był w stanie uchronić go przed wszystkim.
– Traci pani swój czas, panno Geary.
– Nie rozumiem.
– Widzi pani, nie ma znaczenia, jak szeroko otworzy pani te swoje zielone oczy ani jak wdzięcznie będzie potrząsać blond lokami. Nathanael nie jest do wzięcia i z nikim nie może się związać na dłużej.
Gdyby nie jego poważna mina, Emma może nawet by się roześmiała. Wszystko zrozumiał na opak. Owszem, bardzo zbliżyła się do Nata i uważała go za jednego ze swoich najbliższych przyjaciół. Owszem, Nathanael próbował ją poderwać, ale robił to raczej z nawyku niż z prawdziwego pożądania. Zupełnie, jakby się tego po nim spodziewano. A kiedy powiedziała mu, że nie jest zainteresowana, zaprzyjaźnili się. Podobnie było z Cirem. Ich znajomość także była całkowicie pozbawiona seksualnych podtekstów. Jakim więc prawem ten zaborczy mężczyzna mówił jej, żeby odczepiła się od jego brata?
Żałowała, że nie miała okazji porozmawiać z Natem przed spotkaniem z Zakiem.
– Czy Nat wie o tym, co pan robi? – spytała wolno. – Czy wie, że podejmuje pan za niego decyzje? Bo mimo tego, że pracuje w rodzinnej firmie, sam powinien móc decydować o tym, z kim chce się spotykać i na jakich warunkach.
– Nat z nikim nie może się związać na dłużej – powtórzył z naciskiem. Może powinien powiedzieć jej prawdę, a raczej dać do zrozumienia, że ją zna. Być może wtedy zacznie patrzeć na sprawy z jego punktu widzenia. – A już na pewno nie z taką kobietą jak pani.
Emma znieruchomiała. Strach, który zaczęła odczuwać, pozbawił ją tchu. W stalowoszarych oczach swojego rozmówcy dostrzegła coś, co ją przeraziło. Można próbować uciec od przeszłości, ale nigdy nie można całkowicie się od niej uwolnić.
– Z kobietą taką jak ja? – powtórzyła szeptem.
Wiedział już, że wygrał.
– Zastanawiam się, dlaczego nie używa pani swojego nazwiska po mężu? Jest ku temu jakiś szczególny powód? Dlaczego tak skrzętnie unika pani wszelkich wzmianek na temat swojej przeszłości? – Przeniósł wzrok na jedną z kartek leżących na biurku. – Naprawdę nazywa się pani Emma Patterson i była pani kiedyś żoną znanego rockmana Louisa Pattersona, czyż nie?
Emma poczuła, jak cała krew odpływa jej z twarzy. Tak, to była prawda. Przeszłość dopadła ją, tak jak zawsze się tego obawiała. Jak mogła być tak naiwna, żeby sądzić, że uda jej się przed nią uciec? Macki przeszłości zawsze ją pochwycą, niezależnie od tego, jak bardzo będzie się starała przed nimi ukryć.
– A zatem? – ponaglił.
– Tak, to prawda – powiedziała cicho.
Spojrzał na nią zimno.
– Pani były mąż zmarł z powodu przedawkowania narkotyków. Proszę mi więc powiedzieć, pani Patterson, czy pani także ma z tym problem?

Słowa Zaka Constantinidesa były dla niej jak uderzenie obuchem w głowę. Przypomniały to wszystko, o czym tak usilnie starała się zapomnieć.
Walcząc z mdłościami, spojrzała na swojego szefa.
– Pytam, czy przyjmuje pani narkotyki, panno Geary.
– Nie! Nigdy w życiu niczego nie brałam! Nie ma pan prawa oskarżać mnie o coś podobnego.
– I tu się pani myli. Mam wszelkie prawo, aby bronić mojego brata przed kobietą z taką przeszłością jak pani!
Emma ze wszystkich sił starała się zapanować nad nerwami, ale nie mogła nic poradzić na to, jak waliło jej serce.

Leon Maranz wziął kieliszek z szampanem od kelnera stojącego u wejścia do dużego, zatłoczonego salonu eleganckiego apartamentu przy Regent’s Park i rozejrzał się dookoła. Doskonale znał spotkania towarzyskie tego typu – koktajl we wspaniałej rezydencji, goście z różnych grup społecznych, których łączy jedno.
Pieniądze.
Mnóstwo pieniędzy.
Aby upewnić go, że tak właśnie jest, wystarczyło jedno krótkie spojrzenie na całe morze kobiet ubranych w stroje od najsławniejszych projektantów, nie wspominając już o błysku cennych klejnotów zdobiących ich szyje, uszy i dłonie. Wszystkie przypominały wypieszczone, zadbane koty, natomiast mężczyźni emanowali niczym niezachwianą pewnością siebie.
Leon lekko zacisnął wargi. Ta pewność siebie nie zawsze przekładała się na rzeczywistą solidność charakteru, było to oczywiste. Ciemne oczy Leona szybko znalazły w tłumie cel. Alistair Lassiter stał zwrócony plecami do wejścia do salonu, lecz Leon rozpoznał go bez najmniejszego trudu. Natychmiast dostrzegł też to, co chciał dostrzec, być może niewidzialne dla reszty gości, ale nie dla niego – wyraźne napięcie barków i ramion.
Leon jeszcze przez moment mierzył gospodarza przyjęcia uważnym spojrzeniem, a potem uniósł kieliszek do ust. I w tej samej chwili znieruchomiał.
Obserwowała go jakaś kobieta.
Widział ją kątem oka, a ona najwyraźniej nie miała pojęcia, że ją zauważył. Leon od blisko dwudziestu lat był obiektem wielkiego zainteresowania kobiet, nawet jeszcze zanim zdobył poważny majątek, który dziś przyciągał panie skuteczniej niż magnes, dużo skuteczniej niż wysoka, szczupła sylwetka i mocne rysy, główne zalety Leona w oczach dam w okresie, kiedy był młody i biedny. Długie lata obcowania z pięknymi kobietami oraz wszystkim, co mogły zaoferować mężczyźnie, wyczuliły Leona na ciepło ich spojrzeń.
A ta kobieta przyglądała mu się bardzo uważnie, bez dwóch zdań.
Pociągnął łyk szampana i lekko odwrócił głowę, na tyle, aby dziewczyna znalazła się w centrum jego pola widzenia.
Miała typowo angielską urodę – pociągłą twarz, delikatny wąski nos i duże przejrzyste oczy. Kasztanowe włosy ściągnęła w kok, który nadałby zbyt poważny wygląd każdej kobiecie o mniej uderzającej urodzie, podobnie jak ciemnoróżowa koktajlowa sukienka z surowego jedwabiu wydawałaby się zbyt prosta na mniej doskonałym ciele. Jednak ciało tej kobiety było naprawdę wspaniałe – talia osy, łagodnie zaokrąglone biodra i piękne piersi, widoczne mimo skromnego dekoltu. Atrakcyjnie skrojone rękawy sukni podkreślały smukłość jej ramion, a kształtne dłonie o długich palcach trzymały szklankę z wodą mineralną. Spódnica sukni sięgała trochę ponad kolano, ukazując długie, szczupłe nogi, jeszcze bardziej wydłużone przez wysokie obcasy.
Ogólne wrażenie było porażające, mimo surowości stylu, a może właśnie dzięki niej, i wszystkie pozostałe kobiety wydawały się przy niej nadmiernie wystrojone i w jakiś sposób wulgarne. Leon poczuł dreszcz podniecenia, który przebiegł mu po plecach. Wbrew wszystkim jego oczekiwaniom ten wieczór miał najwyraźniej dotyczyć nie tylko spraw biznesowych.
Zmrużył oczy i obrzucił ją długim spojrzeniem, na moment ulegając pożądaniu, które w nim rozbudziła. Chciał nawiązać kontakt wzrokowy, okazać swoje zainteresowanie i ruszyć w jej stronę, ale w tej samej chwili na jej twarz opadła zasłona, coś jakby lodowa maska nadająca rysom nienaturalną sztywność. Dziewczyna patrzyła wprost na niego, obojętnymi, pustymi oczami, zupełnie jakby nie istniał, jakby nie był nawet najdrobniejszą cząstką jej świata.
Odwróciła się na pięcie i odeszła, całkowicie go ignorując. Leon przez parę sekund odprowadzał ją spojrzeniem, a potem spokojnie wtopił się w tłum.

Flavia z trudem przywołała uprzejmy uśmiech na twarz, udając, że słucha toczącej się wokół niej dyskusji. Miała na głowie ważniejsze sprawy niż kurtuazyjną rozmowę z gośćmi ojca. Naprawdę dużo ważniejsze.
Nie chciała tu być, w tym bogatym apartamencie ojca przy Regent’s Park. Hipokryzja całej sytuacji przyprawiała ją o mdłości. Grała rolę rozpieszczonej córki nieliczącego się z wydatkami milionera, chociaż i ona, i ojciec doskonale wiedzieli, jak daleki od prawdy jest ten obraz.
Co ją obchodził ten idiotyczny koktajl? Dlaczego stała tu, jak jeszcze jedna ozdoba w tym i tak przepełnionym ozdobami wnętrzu, zaprojektowanym wyłącznie po to, aby imponować i popisywać się pieniędzmi? Każdy pokój błyszczał od chromu i szkła, porażając ostentacyjną, pozbawioną gustu ekstrawagancją złocistych wykończeń i drogich mebli oraz sprzętów. Flavia zawsze czuła się tu najzupełniej obco.
Chciała wrócić do domu,, który znajdował się w samym sercu wiejskiego Dorset, w głębi lasów. Do zbudowanego z szarego kamienia domu, który tak bardzo kochała, do domu o prostym, klasycznym wejściu i opuszczanych oknach, domu, w którym dorastała, biegając po polach i lasach, jeżdżąc na rowerze wąskimi dróżkami, i zawsze, zawsze wracając do ukochanych dziadków, których ramiona chroniły ją po tragicznie przedwczesnej śmierci matki.
Jednak Harford Hall znajdowało się bardzo daleko od luksusowego apartamentu ojca Flavii, która doskonale wiedziała, że nie może stąd uciec, choćby nie wiadomo jak tego pragnęła.
Przestąpiła z nogi na nogę, starając się utrzymać równowagę na rzadko dotąd noszonych wysokich obcasach, i pociągnęła łyk wody mineralnej. Nie miała pojęcia, o czym mówi towarzysząca jej w tej chwili para, ale najwyraźniej mężczyzna był jakimś ważnym biznesmenem, ważnym dla jej ojca, ponieważ ten ostatni, jak wiedziała Flavia, zapraszał wyłącznie ludzi, których towarzystwo mogło przysporzyć mu konkretnych korzyści. Ojciec Flavii dzielił ludzi na dwie grupy: tych, których mógł wykorzystać, oraz tych, których mógł odrzucić. Flavia, jego córka, należała do obu tych grup.
Przez większą część swojego życia była dla ojca osobą, bez której można się obyć, ignorowaną i odsuwaną, tak samo jak wcześniej jej matka. Och, ojciec Flavii ożenił się z nią, to prawda, kiedy zaszła w ciążę, ale zrobił to tylko dlatego, że rodzice dziewczyny podarowali mu sporą sumę pieniędzy. Teoretycznie był to prezent na nową drogę życia, lecz w rzeczywistości, z czego Flavia świetnie zdawała sobie sprawę, była to zwyczajna łapówka, zachęta, aby poślubił ich oczekującą dziecka córkę.
Ojciec Flavii dobrze wyszedł na tym małżeństwie, a pieniądze, które dostał od teściów, stały się zasadniczą częścią kapitału przeznaczonego na rozbudowę biznesowego imperium. Żona i córeczka nie były mu potrzebne, więc sześć miesięcy po narodzinach Flavii odesłał je obie do Dorset i zamieszkał z kochanką, bogatą rozwódką, jak się okazało. Tą również szybko porzucił dla następnej, oczywiście po pobraniu od niej dużej sumy na dalsze inwestycje.
Później powtarzał ten schemat przez całe swoje życie, pomyślała Flavia, krzywiąc się cynicznie. Co prawda teraz wiązał się z coraz młodszymi kobietami i to on obsypywał je pieniędzmi, ale kolejne kochanki ze wszystkich sił starały się jak najlepiej wyglądać u jego boku. Nie było w tym nic dziwnego, ponieważ ojciec Flavii przywykł do wszystkiego co najlepsze i miał dość pieniędzy, aby to sobie kupić.
Flavia rozejrzała się dookoła. Apartament przy Regent’s Park musiał kosztować co najmniej kilka milionów funtów, biorąc pod uwagę świetną lokalizację i niezwykle bogaty wystrój. Jej ojciec miał także dom w Surrey, apartament w Paryżu, naturalnie w jednej z najlepszych dzielnic, willę w Marbelli, w Puerto Banus, i jeszcze jedną na plaży na Barbados.
Flavia nie była w żadnym z tych miejsc i wcale tego nie żałowała. Jednak trzy lata temu jej owdowiała babka musiała poddać się operacji wymiany stawu biodrowego, a ojciec Flavii zademonstrował całą swoją twardą bezwzględność.
„Stara rura może zoperować biodro prywatnie, ale kwota, którą wyłożę, będzie pożyczką, którą ty spłacisz – oświadczył. – Będziesz gotowa na każde moje skinienie, będziesz uśmiechać się do moich gości i prowadzić z nimi uprzejmą konwersację. Wszyscy będą zachwycać się twoimi manierami i urokiem osobistym i każdy, komu przyszłoby do głowy, że jestem nuworyszem, zastanowi się dwa razy!”
Flavia miała wielką ochotę powiedzieć mu, żeby nawet o tym nie marzył, lecz jak mogła to zrobić, skoro lista oczekujących na operację w ramach usług państwowej służby zdrowia była bardzo długa, a jej babka cierpiała nie tylko fizycznie, ale była także coraz bardziej sfrustrowana swoją niesprawnością. I biedą. Dwór Harford Hall, zbudowana z szarego kamienia rezydencja, w której wychowała się Flavia, chłonął pieniądze jak gąbka, podobnie jak wszystkie duże stare domy. Koszty utrzymania i napraw przewyższały spadające dochody babki Flavii z akcji i udziałów, i starsza pani najzwyczajniej w świecie nie mogła sobie pozwolić na prywatną operację.
Tak więc, wbrew swojej niechęci i wątpliwościom, Flavia przystała na propozycję ojca i teraz, trzy lata później, wciąż spłacała zaciągnięty u niego dług, tak jak sobie tego życzył. Kiedy wzywał ją do Londynu, zjawiała się, aby grać rolę kochającej córeczki, i elegancko ubrana gawędziła o niczym z ludźmi, którzy obchodzili ją tyle co zeszłoroczny śnieg, lecz z którymi ojciec zamierzał nawiązać niezwykle lukratywne kontakty biznesowe. Odgrywała powierzoną jej rolę, zupełnie jak aktorka na scenie, chociaż wszystko się w niej burzyło na myśl o hipokryzji i fałszu, które dla jej ojca były czymś najnormalniejszym na świecie.
Teraz było jej jeszcze trudniej. Po operacji, która przyniosła oczekiwane rezultaty, babka Flavii poważnie posunęła się pod względem umysłowym i przez ostatnie dwa lata jej demencja postępowała. Oznaczało to, że Flavia bardzo niechętnie zostawiała ją samą, nawet tylko na parę dni. Oczywiście jedna z opiekunek, które ją zastępowały, aby mogła zrobić zakupy czy załatwić ważne sprawy, nocowała w Harford Hall, ale Flavia i tak była niespokojna. W głosie ojca, który tym razem wezwał ją do Londynu praktycznie bez uprzedzenia, wychwyciła ostrą nutę napięcia. Flavia cynicznie przypisała to kłótniom ojca z jego najnowszą dziewczyną, Anitą, którą teraz widziała po przeciwnej stronie pokoju, z prawdziwą fortuną na szyi. Anita była wymagającą kochanką i być może ojciec miał już trochę dosyć jej chciwości.
Wrażenie, że ojciec znajduje się w stanie dziwnego napięcia, powiększyło się jeszcze po przyjeździe Flavii do Londynu. Rozmawiał z nią bardziej zdawkowo niż zazwyczaj i wyraźnie był czymś pochłonięty.
– Na przyjęciu wieczorem zjawi się ktoś wyjątkowo dla mnie ważny – oznajmił. – Bardzo mi zależy, żebyś o niego zadbała, jasne?
Zmierzył córkę krótkim spojrzeniem zimnych oczu.
– Powinno ci się udać wzbudzić jego zainteresowanie, bo lubi kobiety, i to atrakcyjne, a to chyba jedyna twoja zaleta! Postaraj się tylko być bardziej przystępna, do diabła!
Było to dobrze znane Flavii polecenie, na dodatek takie, które z uporem ignorowała. Była uprzejma i starała się rozmawiać z gośćmi ojca, niezależnie od tego, kim byli, ale na tym koniec. Istnieją przecież pewne granice hipokryzji.
– Przystępna jak Anita? – zagadnęła słodko, świadoma, jak bardzo ojciec nie znosi skłonności swojej partnerki do otwartego flirtowania z innymi mężczyznami.
– Kobiety takie jak Anita zdobywają to, na czym im zależy! – warknął. – Tymczasem ty w ogóle się nie starasz! Dziś wieczorem musisz się bardziej postarać. To naprawdę ważne!
W jego głosie znowu zabrzmiała tamta ostra nuta i Flavia zaczęła się zastanawiać, o co chodzi. Cóż, pewnie ojciec zamierzał dobić interesu z którymś z gości, bo przecież to pieniądze liczyły się dla niego najbardziej. I wcale nie przeszkadzało mu, że jego córka będzie musiała zalecać się do jakiegoś tłustego, starzejącego się biznesmena.
Przepełniona obrzydzeniem do niesmacznej taktyki ojca, Flavia odsunęła się i poszła witać pierwszych gości z uprzejmym, choć nieco chłodnym uśmiechem na twarzy. Wiedziała, że wiele osób uważa ją za wyniosłą, ale nie miała najmniejszego zamiaru kusząco trzepotać rzęsami i wydymać wargi w serduszko jak Anita!
Bez entuzjazmu potoczyła wzrokiem po twarzach rozgadanych gości i nagle znieruchomiała. Coś przykuło jej uwagę. Nie, raczej ktoś przykuł jej uwagę.
Musiał przyjść dosłownie przed chwilą, ponieważ stał przy podwójnych drzwiach do dużego holu. Patrzył na kogoś, kogo nie widziała, i doszła do wniosku, że to dobrze, ponieważ miała wielką ochotę spokojnie mu się przyjrzeć. I nie potrafiła odwrócić wzroku.
Był wysoki, o szerokich ramionach, ciemnowłosy, o mocnych, szlachetnych rysach.
Chciała patrzeć na niego i patrzeć, i kiedy zdała sobie z tego sprawę, na moment wstrzymała oddech.
Był bogaty i pewny siebie, było to widać. Nie z powodu niewątpliwie drogiego garnituru i świetnie ostrzyżonych włosów, ale z powodu aury władzy, jaką emanował.
Mężczyzna, który przyciąga spojrzenia.
Szczególnie spojrzenia kobiet.
Przez głowę przemknęła jej myśl, że musi się dowiedzieć, kto to taki. Nigdy jej nie zależało, by poznać któregokolwiek z gości ojca, lecz tym razem było inaczej. Kompletnie zaskoczona, zdała sobie sprawę, że serce szybciej jej bije, i w tej samej chwili poczuła na sobie spojrzenie mężczyzny.
Patrzył prosto na nią.
Flavia natychmiast leciutko odwróciła głowę, wypychając go ze swojego pola widzenia, zupełnie jakby jego obecność niosła ze sobą jakieś zagrożenie. Skupiła wzrok na stojących obok niej ludziach i podjęła przerwaną rozmowę, odrobinę się zacinając. Nie była w stanie się skupić i gdy po paru minutach usłyszała tuż za sobą głos ojca, z ulgą przyjęła tę szansę na wycofanie się.
– Flavio, kochanie, podejdź tu na sekundę! – zawołał tym czułym, pieszczotliwym tonem, jakim zawsze odzywał się do niej przy innych.
Kiedy ruszyła w jego stronę, zauważyła, że ktoś stoi obok niego i jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. To był on, mężczyzna, który przed chwilą przyciągnął jej uwagę.
– Kochanie… – Dłoń ojca Flavii zacisnęła się na jej ramieniu. – Chciałbym ci przedstawić…
Z trudem przełknęła ślinę. Ojciec coś mówił, ale do niej docierało tylko przytłumione brzęczenie.
– Chciałbym ci przedstawić Leona Maranza, moja droga – usłyszała. – Leonie, to moja córka, Flavia.
Flavia odchrząknęła i przywołała z opornej pamięci odpowiednie słowa.
– Bardzo mi miło – powiedziała chłodno i spokojnie.
I obrzuciła Leona Maranza krótkim, przelotnym spojrzeniem. Czuła, że musi cofnąć się o krok, zachować dystans. Wrażenie, które na niej zrobił, z bliska okazało się jeszcze silniejsze. Miał co najmniej metr dziewięćdziesiąt i szczupłe ciało sportowca, ukryte pod śnieżnobiałą koszulą i drogim, idealnie skrojonym garniturem. Przypominał sprężonego do skoku, czujnego jaguara.
Po plecach Flavii przemknął dziwny dreszcz.
– Panno Lassiter…
Jego głos był niski, nieco chropowaty, z obcym akcentem, którego dziewczyna nie potrafiła umiejscowić. Naturalny oliwkowy odcień jego cery, głęboka czerń oczu i włosów, ostre rysy – wszystko to również świadczyło ponad wszelką wątpliwość, że Leon Maranz nie jest Brytyjczykiem.
Flavia znowu obrzuciła go szybkim spojrzeniem, starając się nie widzieć tego, co jednak widziała. Zobaczyła, jak coś zalśniło w jego ciemnych oczach o czarnych rzęsach – coś, co jeszcze spotęgowało dreszcz, który znowu ją przeszył.
Opanowała się, chociaż nie bez wysiłku. Twardo powiedziała sobie, że wszystko to razem jest zwyczajnie śmieszne. Nie miała zielonego pojęcia, dlaczego w tak dziwny sposób reaguje na kompletnie obcego człowieka, jakiegoś bogatego cudzoziemca i znajomego ojca.
Wyprostowała się i cofnęła lekko, zwiększając dystans dzielący ją od mężczyzny. I znowu wydało jej się, że widzi w jego oczach ten mroczny błysk, który zaraz zniknął.
Wzięła głęboki oddech, świadoma, że nie zachowuje się zbyt uprzejmie, kierowana prawie atawistycznym pragnieniem, aby jak najszybciej umknąć spod jego wpływu. Skinęła głową w odpowiedzi na jego powitanie i z wielką ulgą przeniosła wzrok na ojca.
– Muszę sprawdzić, czy firma cateringowa dostarczyła już wszystko, co zamawialiśmy – odezwała się. – Przepraszam na chwilę.
Twarz ojca Flavii pociemniała, lecz dziewczyna nie mogła nic na to poradzić. Instynkt podpowiadał jej, że powinna uciekać od mężczyzny, któremu przed chwilą została przedstawiona.
Jeszcze raz lekko skinęła głową i odwróciła się na pięcie, starając się nie spieszyć. Kiedy znalazła się w sąsiednim pokoju, męczące ją napięcie zniknęło, chociaż serce nadal biło dużo szybciej niż zazwyczaj.
Dlaczego? Skąd ta gwałtowna reakcja na obecność tamtego mężczyzny?
Podczas przyjęć u ojca miała okazję poznać wielu bogatych biznesmenów, Brytyjczyków i cudzoziemców, więc jaki był powód jej zdenerwowania?
Żaden z nich nie był tak przystojny, żaden nie miał tak atletycznej sylwetki, żaden nie wydawał jej się tak atrakcyjny.
Ale na czym to polegało?
Idąc wzdłuż zastawionego przysmakami stołu i z roztargnieniem przesuwając to srebrny widelec, to kieliszek, byle tylko czymś się zająć, Flavia uświadomiła sobie, że w głębi duszy dobrze wie, o co chodzi, ale wcale nie chce o tym myśleć. Leon Maranz mógł sobie być najbardziej pociągającym i seksownym facetem na świecie, lecz ją nic to nie obchodziło.
Mocno zacisnęła wargi. Nie chciała mieć nic wspólnego z żadnym człowiekiem, którego poznała przez ojca! Leon Maranz należał do tamtego świata, więc Flavia nie chciała go znać, niezależnie od wrażenia, jakie na niej zrobił.
Wyraz jej twarzy zmienił się, gdy spojrzała na obraz wiszący na ścianie nad długim stołem. Była jeszcze jedna przyczyna, dla której powinna zignorować swoją reakcję na Leona Maranza – nie mogła wiązać się z żadnym mężczyzną, ponieważ nie była wolna. Poczuła, jak przenika ją obezwładniający smutek. Jej życie nie należało do niej samej, postanowiła poświęcić je opiece nad babką, która wychowała ją, otaczając miłością i czułą opieką. Nie mogła jej opuścić, nigdy.
Z piersi Flavii wyrwało się ciężkie westchnienie. Demencja nasilała się, codziennie zabierając jakąś cząstkę ukochanej babci, i serce Flavii pękało z bólu na myśl o tym, co pewnego dnia musi nieuchronnie nastąpić. Dziewczyna wiedziała jedno – aż do tego dnia będzie opiekować się starszą panią, niezależnie od tego, ile by ją to miało kosztować. Co jakiś czas będzie przyjeżdżać do Londynu na wezwanie ojca, lecz poza tym będzie stale towarzyszyć babce. I co z tego, że oznacza to rezygnację z życia niezależnej, dwudziestopięcioletniej kobiety? Nic.
Lekko potrząsnęła głową. Leon Maranz zrobił na niej wrażenie, ale to bynajmniej nie oznaczało, że ona również wydała mu się atrakcyjna. Widział, jak na niego patrzyła, lecz z tego jeszcze nic nie wynikało, bo pewnie wszystkie kobiety gapiły się na niego jak sroka w gnat. Flavia musiała po prostu wziąć się w garść, przestać reagować w tak żałosny sposób i do końca wieczoru trzymać się z daleka od Leona Maranza. Proste!
– Zawsze tak szorstko traktuje pani gości?
Flavia odwróciła się gwałtownie, przestraszona i poruszona.
Leon Maranz stał dwa kroki od niej, w zupełnie pustym pokoju. Wszystkie postanowienia w ułamku sekundy wyleciały z głowy Flavii.
– Przepraszam bardzo… – zaczęła chłodno.
– I słusznie – przerwał jej. – Z jakiego właściwie powodu potraktowała mnie pani tak wyniośle, żeby nie powiedzieć: nieuprzejmie?
– Wcale nie potraktowałam pana wyniośle ani tym bardziej nieuprzejmie! – wybuchnęła Flavia.
Leon Maranz uniósł jedną brew i uśmiechnął się sardonicznie.
– W takim razie ciekawe, co uważa pani za nieuprzejme zachowanie – rzucił.
Przez chwilę, bardzo krótką chwilę, Flavia prawie zrobiła to, co powinna zrobić, czyli przeprosić, ułagodzić go miękkimi słowami i rozładować sytuację. Na dodatek popełniła błąd i spojrzała mu w oczy. Dostrzegła w nich wyraz, który poznałaby i zrozumiała, nawet gdyby była kompletnie ślepa.
Jej policzki i szyję oblał rumieniec, a serce natychmiast zabiło szybciej. Leon Maranz patrzył na nią, przyglądał jej się, otwarcie sygnalizując swoje zainteresowanie.
Flavia nie była w stanie się poruszyć. Nie mogła też odwrócić wzroku.
Leon uśmiechnął się, powoli, jakby z namysłem. Uśmiech wyrzeźbił głębokie linie wokół jego ust, podkreślając ostry zarys nosa i zmysłowy kształt warg. Czarne rzęsy na sekundę przesłoniły ciemne oczy.
– Może zaczniemy od nowa, panno Lassiter? – mruknął z nieskrywaną satysfakcją.
Flavia przez chwilę nie wiedziała, co robić. Mogła uśmiechnąć się w odpowiedzi, rozluźnić, zaakceptować swoją reakcję na tego mężczyznę i to, co tak wyraźnie jej proponował. Mogła ulec temu, co iskrzyło między nimi, i razem z nim odkryć nowy świat zmysłów, którego zupełnie nie znała i który teraz przyciągał ją w tak kuszący sposób.
Nie!
Nie mogła tego zrobić, to było nie do pomyślenia. Leon Maranz poruszał się w świecie, którego bram Flavia nie chciała przekroczyć, w płytkim, oszalałym na punkcie pieniędzy świecie jej ojca, w rzeczywistości, która nie miała nic wspólnego z jej własnym życiem.
Musiała więc przerwać to wszystko. Natychmiast.
Zanim będzie za późno.
– Raczej nie, panie Maranz – powiedziała. Jej głos był jak skalpel. Nie chciała nawet myśleć o tym, co mogłoby się zdarzyć, gdyby pozwoliła mu „zacząć od nowa”. Uśmiechnęła się, krótko i nieszczerze. – Przepraszam, ale muszę zająć się poczęstunkiem.
Odeszła, w pełni świadoma, że zachowała się niewybaczalnie. Nie mogła inaczej, ponieważ alternatywa, którą tak bezwzględnie wyrzuciła z głowy, była po prostu niewyobrażalna.
Leon Maranz stał chwilę nieruchomo, czując narastający gniew. Ta dziewczyna była niewiarygodnie nieuprzejma! Nieuprzejma i opryskliwa!
Co ona sobie wyobraża, pomyślał. Jak może zachowywać się w taki sposób?! Jak może tak mnie traktować?!
Znowu ogarnęło go to dławiące, palące uczucie, o którym zdążył już zapomnieć. Myślał, że dawno się na nie uodpornił, lecz zachowanie Flavii Lassiter rozbudziło w nim wspomnienia, których wcale nie chciał. Wspomnienia, które zostawił daleko za sobą.
Męski instynkt podpowiadał mu, że jej chłodne lekceważenie miało bardzo konkretny powód, który powinien go cieszyć, nie irytować. Flavia Lassiter przywdziała maskę, za którą usiłowała ukryć swoją prawdziwą reakcję. Wyraz jej oczu w chwili, gdy uśmiechnął się do niej, powiedział mu dokładnie to, co chciał wiedzieć; potwierdził to, co mówiły mu całe lata doświadczenia. Flavia czuła do niego to samo, co on do niej.
Pożądanie.
Krótkie, proste słowo. Pożądanie było jedynym uczuciem, jakie Leon chciał kojarzyć z Flavią Lassiter. Pożądanie, nic więcej.
Gniew, który ogarnął go, kiedy odwróciła się i odeszła, szybko się rozwiał. Leon był pewny swego – Flavia mogła go traktować tak lodowato, jak jej się podobało, lecz była to tylko maska, daremna próba zaprzeczenia. Bo wszystko w jej zachowaniu wyraźnie świadczyło, że zareagowała na niego równie silnie jak on na nią.
Leon uśmiechnął się lekko. Wszedł do głównego pokoju, szybko układając w myśli strategię postępowania. Na razie zostawi dziewczynę w spokoju. Było dla niego jasne, że Flavia stara się zwalczyć wrażenie, jakie na niej zrobił, i stawia wewnętrzny opór. W przypadku kobiety takiej jak ona, przywykłej do samokontroli i pokazywania chłodnej, pozornie obojętnej twarzy, było to w pełni zrozumiałe.
Tak więc na razie Flavia może pozostać ukryta za lodową tarczą, którą odgrodziła się od niego, ale gdy przyjdzie czas, on roztrzaska ją jednym uderzeniem. I wtedy wydobędzie z niej to, czego tak bardzo pragnął.
Podobnie jak ona.
Flavia zaakceptuje to, bez dwóch zdań. I tyle. Kąciki ust Leona znowu uniosły się w leciutkim uśmiechu. Perspektywa nakłonienia Flavii do przyjęcia jego propozycji była bardzo, bardzo przyjemna.

ROZDZIAŁ DRUGI

Flavia nie miała pojęcia, jak udało jej się dotrwać do końca wieczoru, który ciągnął się i ciągnął. Co jakiś czas dyskretnie szukała wzrokiem Leona Maranza i trochę wbrew sobie była mu wdzięczna, że trzyma się z daleka. Ojciec i Anita często z nim rozmawiali, a inni goście praktycznie bez przerwy otaczali go zwartym kręgiem. Dotyczyło to zwłaszcza gości rodzaju żeńskiego, co Flavia skwitowała pogardliwym skrzywieniem warg i całkowitym brakiem zaskoczenia. Ojca unikała starannie, ponieważ nie miała najmniejszej ochoty na przesłuchanie, dlaczego w tak szorstki sposób potraktowała faworyzowanego przez niego gościa.
Pod koniec przyjęcia schroniła się w swojej sypialni i po raz pierwszy od chwili, gdy ujrzała Leona Maranza, wreszcie poczuła się bezpieczna.
Kiedy jednak parę minut później weszła pod prysznic, odkryła, jak kruchy jest jej spokój. Leon Maranz opuścił już apartament ojca, ale nie jej myśli, wręcz przeciwnie. Potoki wody spływające po jej ciele, piersiach i brzuchu dostarczały jej zmysłowych przeżyć, których powinna unikać w chwili, gdy starała się wyrzucić z pamięci obraz Leona.

W pułapce pokus – Cynthia St. Aubin

Dlaczego ona?
Sebastien Renaud, Bastien dla garstki tych, którzy na jego widok nie przebiegali na drugą stronę ulicy, wiedział, że to pytanie retoryczne, niemniej zadał je sobie w myśli.
Ściskając w wilgotnej dłoni butelkę napoju bezalkoholowego, po raz pierwszy od dziesięciu lat zapragnął wprawić się w stan całkowitego otępienia przynoszącego ulgę od rzeczywistości.
Kobieta siedząca dwa stołki dalej wpatrywała się w ekran telefonu i udawała pochłoniętą czytanym tekstem, a w istocie czekała, by ją zauważył.
W ciągu dnia zauważył ją kilkukrotnie. Pierwszy raz w wypożyczonym samochodzie na parkingu przed kawiarenką, jedynym miejscem w Bar Harbor w stanie Maine, gdzie podawano przyzwoitą americano. Drugi raz w składzie drewna, własnym piętrowym sklepie przy Main Street, specjalizującym się w rzemieślniczych wyrobach z drewna – drewnianych misach, dzwonkach wietrznych i podobnych przynętach dla turystów – które dostarczał podczas comiesięcznej wyprawy do miasta.
A teraz tu, w jego barze.
Co prawda bar nie był jego własnością, ale o drugiej po południu we wtorek, w środku mroźnej zimy, zazwyczaj miał go wyłącznie dla siebie. I takim go lubił.
– Powtórka? – Sergei, przysadzisty czarnobrody mężczyzna, wytarł owłosione dłonie ręcznikiem i oparł się o drewniany bar, który Bastien pomógł mu odnowić wiosną przed najazdem „letników”.
Bastien zdążył zauważyć, że strasznie nadskakuje tej kobiecie. Przez cały okres przebywania w miejscowości ściągającej rzesze turystów nigdy nie widział nikogo, kto tak bardzo by się starał wyglądać jak turysta.
Różowa wełniana czapka z napisem Arcadia National Park. Błyszczące nowością buty trekkingowe z bieżnikowaniem głównie dla ozdoby. Śnieżnobiały kaszmirowy golf i kamizelka z polaru w odcieniu ciepłej szarości. Legginsy podkreślające zgrabne uda i pośladki, ale zupełnie niezabezpieczające przed ekstremalną temperaturą na zewnątrz butików, w których są sprzedawane.
Rzekoma turystka odchrząknęła i zapytała:
– A macie przypadkiem czterech złodziei?
Nazwa whisky z destylarni brata wypowiedziana głosem znanym mu z wiadomości w poczcie głosowej wprawiła Bastiena w lekką konsternację.
– Oczywiście. Jak podać?
– Bez wody. Podobno jest najlepsza w temperaturze pokojowej. – To było obliczone na jego użytek.
Przecież doskonale wiedziała, że Bastien jest jednym z rzeczonych czterech złodziei. Cały świat o tym wiedział od czasu emisji serialu „Bimbrowe chłopaki”, który bił rekordy oglądalności na platformie VidFlix.
Chociaż wystąpił tylko w kilku odcinkach, a i wtedy pod naciskiem braci, w jego spokojne życie wtargnęły zastępy producentów, reżyserów, reporterów pracujących dla tabloidów i wszelkiego rodzaju pijawek medialnych.
Oraz ona. Shelby Llewellyn.
Współwłaścicielka galerii sztuki w dzielnicy Mission w San Francisco i córka multimiliardera Geralda Llewellyna, magnata z Doliny Krzemowej. Rodzinną kolekcję starych samochodów, prywatnych odrzutowców i jachtów lamborghini uzupełniały dzieła sztuki oraz ich twórcy.
Sądził, że właśnie z tego powodu Shelby Llewellyn wydzwaniała do niego przez cały ostatni rok, w każdy czwartek o jedenastej. Wiadomość, jaką nagrywała, brzmiała identycznie, chociaż tonacja się zmieniała, od radosnej do opryskliwej.
„Ojciec widział jedną z pana rzeźb w serialu. Jest ogromnym fanem pańskiej twórczości. Czy byłby pan zainteresowany wystawą autorską w naszej galerii? Proszę o telefon w każdej dogodnej dla pana chwili”.
Nie oddzwonił.
Czując na sobie świdrujący wzrok Shelby, podniósł butelkę i dopił resztkę ciepłego piwa. Szykował się na nieuchronny atak.
– Przepraszam – zaczęła i schyliła głowę. – Wiem, że to bardzo dziwne, ale czy przypadkiem nie jest pan…
– Owszem, jestem zmęczony słuchaniem pytań, na które pytający znają odpowiedź, panno Llewellyn.
Wyprostowała się i obróciła twarzą w jego stronę.
Kiedy ich spojrzenia się spotkały, ucieszył się, że oprócz odnowienia blatu baru pomógł Sergeiowi przymocować stołki do podłogi.
Shelby Llewellyn była aniołem. Ale nie efemeryczną niebiańską istotą z obrazów przedstawiających sceny Narodzenia Jezusa. Tylko bardzo ziemskim aniołem.
Różane usta, duże jasnobrązowe oczy, aureola złotych loków wokół głowy. Tak niepodobna do surowego zdjęcia na stronie internetowej galerii, jak tylko to możliwe.
– Sami to załatwimy? – zapytał. – Czy mam wezwać szeryfa Dawkinsa, żeby panią aresztował za stalking?
– Szeryf Dawkins palcem nie kiwnie, żeby ci pomóc – wtrącił Sergei i postawił przed Shelby hojną dawkę bursztynowego płynu. – Nie wierzę, że taka ślicznotka chciałaby się za tobą uganiać.
Bastien mocniej zacisnął palce wokół butelki.
– Nie przypominam sobie, żebym zapraszał cię do udziału w rozmowie.
Barman w obronnym geście uniósł ręce i się wycofał.
– Chyba rzeczywiście nie ma sensu udawać, że to szczęśliwy zbieg okoliczności – stwierdziła Shelby.
Podniosła kieliszek do ust, wypiła łyk i zaniosła się kaszlem. Policzki jej poczerwieniały, poklepała się po mostku i sięgnęła po szklankę z wodą.
– Ani udawać, że lubi pani whisky.
– Lubię – odparowała chropawym głosem. – Nie pijam czystej whisky, ale nie chciałam popełnić błędu neofitki i przekreślić swoich szans.
Wyciągnęła rękę ze szklanką w jego stronę.
Pokręcił odmownie głową.
– Nie tykam tego.
– Co na to pańscy bracia? – Uniosła brwi.
Nawet teraz mimowolnie pomyślał o braciach w kategoriach ról, jakie mieli przypisane w „misjach”, które uczyniły z nich tak skutecznych złodziei. Z imionami bardziej pasującymi do francuskich delfinów przeczesywali złomowiska i szroty, zbierając elementy, z których ich ojciec, Charles „Zap” Renaud, budował bimbrownie albo które sprzedawał za gotówkę.
Laurent – Law – najmłodszy i najwyższy, był oczami. Zawsze wypatrującymi okazji albo zagrożenia.
Rainier – Remy – dwa lata starszy od Lawa, był rękami. Nie było zamka, którego by nie otworzył, ani silnika, którego by nie uruchomił.
Augustin – zaledwie dziesięć miesięcy młodszy od Bastiena – był ustami. Potrafił gładką przemową wszędzie się wkręcić albo wykręcić z każdych tarapatów, zależnie od sytuacji.
I Bastien. Mózg i mięśnie w jednym niesamowitym opakowaniu.
– Podejrzewam, że bracia mają ważniejsze sprawy na głowie – odparł i poczuł niespodziewany przypływ dumy.
Bliźniaki Lawa właśnie zaczynały chodzić pod czujnym okiem ich matki, Marlowe Kane, i zakochanych w nich pracownikach destylarni. Natomiast Remy wydał pieniądze ze sprzedaży udziałów w destylarni bratu Marlowe i z dziesięcioletnią córką oraz narzeczoną pływał teraz prywatnym jachtem po Morzu Śródziemnym.
O Augustinie lepiej nie myśleć.
– Właśnie zobaczyłem, że będą kręcić kolejny sezon – oznajmił Sergei i dodał kostki lodu i porcję syropu barmańskiego do szklanki Shelby. Teraz whisky gładko przechodziła jej przez gardło. – Interes zyska.
Bastien odwrócił wzrok, kiedy Shelby wkładała do ust wiśnię nasączoną likierem maraschino.
– Przejdźmy do rzeczy – powiedział.
Odstawiła szklankę i przesiadła się stołek bliżej. Poczuł powiew wanilii zmieszanej z zapachem lawendy.
– Chcę urządzić wystawę autorską pańskich prac w naszej galerii w San Francisco.
– Przejechała pani taki szmat drogi po to, żeby powiedzieć mi osobiście to samo, co nagrywała pani na pocztę głosową?
Podniosła głowę i rzuciła mu spojrzenie spod wpółprzymkniętych powiek.
– To znaczy, że odsłuchiwał pan moje wiadomości?
– Czasami. – Większość z nich wielokrotnie.
– Ale postanowił pan je ignorować, tak?
– Nieodpowiadanie to nie to samo co ignorowanie.
Shelby przesiadła się na stołek obok niego.
– Czy teraz otrzymam odpowiedź?
Umysł Bastiena tykał niczym bomba. Bliskość Shelby odbierała mu zdolność inteligentnego myślenia.
– Nie.
– Nie, bo nie dostanę odpowiedzi, czy nie, bo nie zgadza się pan na wystawę? – Jej głos przybrał niskie zmysłowe brzmienie, a kolano dla wzmocnienia efektu otarło się o jego udo.
Poczuł zawrót głowy, znak, że krew odpłynęła w rejony poniżej pasa. Muszę się stąd ewakuować, pomyślał.
– Jak pani woli. – Wstał i rzucił dwie dwudziestki na blat. – Za mnie i za tę panią.
Krowi dzwonek przy drzwiach zaakcentował jego wyjście. Lodowaty wiatr uderzył go w twarz. Wciągnął powietrze głęboko w płuca, a gdy je wydychał, poczuł się oczyszczony.
– Panie Renaud!
Jego nazwisko zabrzmiało jak krzyk mewy. Obejrzał się przez ramię i zobaczył biegnącą Shelby z parką przewieszoną przez ramię. Nagle trafiła stopą na grudę ubitego śniegu zamienionego w lód, pośliznęła się jak na lodowisku i zamachała rękami dla odzyskania równowagi.
Nie zastanawiając się ani chwili, rzucił się jej na ratunek, złapał za rękę, przyciągnął do siebie i w ostatniej chwili uchronił przed upadkiem.
Ich oddechy zmieszały się, jej knykcie wbiły mu się w pierś, gdy kurczowo uchwyciła się klap jego kurtki. Potem jej piersi przywarły mu do żeber, a ciepłe uda znalazły się niebezpiecznie blisko tej części ciała, która tężała w miarę zbliżania się jego ust do jej warg.
Zapragnął, by się spotkały. Zapragnął poczuć, jak płatki śniegu topnieją na tych wargach i poznać jedwabistą słodycz jej języka. Zapragnął nasycić wyjący głód wywołany samotnością wynikłą z dobrowolnej izolacji.
Izolacji koniecznej, by chronić tych, których kochał.
Sama myśl o tym wystarczyła, by zakończyć tę chwilę zauroczenia w jedyny możliwy sposób. Ona wróci do hotelu, on zostanie sam.
– Co pani strzeliło do głowy, żeby w takich butach biegać po oblodzonym chodniku? – Cofnął się i podniósł parkę Shelby. – Proszę to włożyć.
Rozpostarł kurtkę zadowolony, że dłonie ma zajęte i nie może ulec pokusie dotknięcia jedwabistego pasma włosów, które wymknęło się z koka Shelby i na białej szyi wyglądało bardzo ponętnie.
Wsunęła ramiona w rękawy. On zasunął zamek błyskawiczny.
– Nawet nie rozważy pan takiej możliwości?
Śnieg padał teraz intensywniej, płatki zatrzymywały się na jej rzęsach.
– Dlaczego sądzi pani, że jeszcze tego nie zrobiłem?
– Jeśli pan to zrobił, to znaczy, że przynajmniej jakaś cześć pana jest zainteresowana moją propozycją.
Och tak, zgadza się, pomyślał. A im dłużej patrzył na pojedynczy pieg tuż obok ust Shelby, tym bardziej ta szczególna część niego była zainteresowana.
– Gdzie, do diabła, podział się pani szalik?
– Nie wzięłam szalika – odparła. – Nie planowałam przebywania dłuższy czas na dworze.
Wyszarpnął szalik spod kołnierza, owinął go koło jej szyi, potem końce schował pod kurtkę.
Dotknęła szalika z granatowej i szarej wełny. Jej spojrzenie złagodniało.
– Nie może mi pan oddawać tego szalika. Wygląda na ręcznie dziergany.
– Bo jest. Może mi go pani odesłać – rzucił na odchodnym.
– Czy nie potrzebuję pańskiego adresu domowego? – zawołała za nim.
Uśmiechnął się mimo irytacji. Musiał przyznać, że jest przedsiębiorcza.
– Wystarczy tutaj. – Wskazał wystawę składu drewna. – Laney mi go przekaże.

Śnieżyca się wzmagała. Jazda do domu trwająca zazwyczaj pół godziny zajęła mu prawie godzinę. Ucieszył się, gdy dotarł do skrętu w boczną drogę prowadzącą do jego posiadłości, jednak nie pozbył się towarzyszącego mu cały czas napięcia i niepokoju.
I nawet drobne rytuały domowe – pozbycie się butów w sieni, odwieszenie kluczy na haczyk obok drzwi, napalenie w starym piecu żeliwnym i uzupełnienie zapasu stosu drewna – nie pomagały.
Nie pomogło również włączenie muzyki ani zaparzenie espresso. Na koniec spróbował usiąść w fotelu z książką, ale wytrzymał zaledwie pięć minut.
Zaczął krążyć po pokoju. Nie robił tego od czasu przed zwolnieniem z więzienia. Wtedy i teraz uczucie było takie samo. Jakby jego skóra była o dwa numery za mała.
Chwycił telefon ze stolika obok fotela i chwilę wpatrywał się ekran. Żadnych nowych wiadomości.
Gdybym chociaż mógł potwierdzić, że bezpiecznie dotarła do hotelu, pomyślał.
Na szczęście wiedział, od czego zacząć.
– Właściwy dzień uzupełnić zapasy drewna. Tu Laney.
Ten wstęp wystarczył, by oczami wyobraźni zobaczył kierowniczkę sklepu. Niewysokiego wzrostu, filuterna, możliwe, że nie istota ludzka, ale jakiegoś rodzaju leśny duszek, zjawiła się pewnego dnia i nie chciała odejść.
Zadawała mu pytanie za pytaniem, aż ostatecznie zaproponował jej pracę tylko po to, by dała mu odpocząć. Układ ten działał nawet lepiej, niż się spodziewał, a gdy stopniowo tracił chęć do przebywania między ludźmi, przejęła od niego sporo codziennych obowiązków związanych z prowadzeniem sprzedaży.
– Co ci mówiłem o odbieraniu telefonów w taki sposób?
Po drugiej stronie linii rozległo się udręczone westchnienie.
– Na ekranie wyświetliło się twoje imię, Batman.
Kciukiem i palcem wskazującym ścisnął nasadę nosa.
– Po raz tysięczny proszę, czy mogłabyś mnie tak nie nazywać?
– Nie mogłabym – zaświergotała.
– A tak poza tym, co ty tam jeszcze robisz? Mówiłem, żebyś zamknęła wcześniej i poszła do domu, zanim rozpęta się burza śnieżna.
– Biorąc pod uwagę, że dom znajduje się jedno piętro wyżej, liczę, że mam spore szanse dotrzeć tam na czas. – W tle dał się słyszeć podwójny brzęczyk i mechaniczny komunikat o ładowaniu się systemu alarmowego. – Z czym dzwonisz?
– Czy po moim wyjściu ktoś zaglądał do sklepu? – Starał się przybrać lekki ton.
– Jeśli mówisz o blondynce wyglądającej jak z katalogu J. Crew, to owszem, wstąpiła tutaj.
– Rozmawiałyście?
– Rozmawiam z każdym, kto odwiedza sklep. Mam wyjątkowe podejście do klientów, o czym mógłbyś się przekonać, gdybyś spędzał tu więcej niż dziesięć minut w miesiącu.
Postanowił zignorować ten przytyk.
– Czy przypadkiem wspomniała, gdzie się zatrzymała w mieście? – zapytał.
– W Skylark Inn.
Odetchnął z ulgą. Ciepły przytulny pensjonat prowadzony przez samozwańczą ciocię całego miasta, znajdował się w zasięgu spaceru od jego sklepu. Nawet w taką pogodę.
– Coś jeszcze?
– Kupiła tę monstrualną misę do sałaty, której zawsze chciałam się pozbyć, i prosiła o wskazówki, jak dojechać do twojego domu.
– Aha – mruknął i sięgnął po filiżankę z zimnym espresso.
– Nie ściemniam.
Z przerażeniem stwierdził, że Laney mówi poważnie.
– Zakładam, że odmówiłaś.
– Chciałam, ale tłumaczyła, że można z niej zrobić pojemnik do roślin, jeśli tylko wywierci się otwory w dnie…
– Mówię o wskazówkach.
– Odrobinę zaufania, Batman.
– Rozumiem. – Jego emocje trochę opadły.
– Jeśli zastosuje się do wskazówek, które jej dałam, dotrze do plantacji borówek Krebów, włączy GPS-a i zawróci do miasta.
– Psiakrew! – Brązowy płyn chlapnął na półkę z książkami, gdy z impetem odstawił filiżankę. Zaraz potem popędził do drzwi.
– O co chodzi? – dopytywała się Laney.
– Plantacja Krebów jest na całkowitym odludziu bez zasięgu. Jak tam dojedzie, nie będzie mogła włączyć GPS-a.
– Od kiedy to zaczęło cię obchodzić, na jakie manowce kieruję reporterów?
– Ona nie jest reporterką! A nawet gdyby była, nie wysyła się nikogo na takie odludzie w śnieżycę. Na litość boską, ruszaj głową, Laney. – Słysząc, jak gwałtownie wciąga powietrze w płuca, zorientował się, że zabrzmiało to ostrzej, niż zamierzał. – Doceniam twoją inwencję – ciągnął, zamykając drzwi – ale na drugi raz stosuj swoje zwyczajne triki.
Jej śmiech rozładował napięcie.
– Obiecuję, Bruce.
Zatrząsnął drzwi samochodu i włączył silnik.
– Bruce?
– Batman bez płaszcza – wyjaśniła i zakończyła rozmowę.
Ruszył odrobinę za szybko, niż należało w takich warunkach. Na skrzyżowaniu z drogą publiczną spojrzał w lewo i kątem oka dostrzegł coś, co go zaintrygowało, więc zwolnił. W pierwszej chwili był to tylko jakiś zamazany kształt pojawiający się i znikający w podmuchach śnieżycy. I dopiero gdy opuścił szybę w oknie od strony pasażera i przechyliwszy się nad fotelem, wytknął przez nie głowę, zobaczył, jak był bliski przejechania Shelby Llewellyn…

Tego wieczoru szczęście opuściło Tess Darent.
Już wcześniej zdawała sobie sprawę z tego, że jest niczym tropiona zwierzyna, a dziś towarzyszyło jej wrażenie, że ten człowiek podąża za nią krok w krok. Instynkt podpowiadał jej, że wpadnie w jego sidła.
– Szybciej! – ponagliła panią Tong, właścicielkę domu uciech Świątynia Wenus, która drżącymi rękami podała jej suknię.
Tess omal nie wyrwała jej z dłoni wyraźnie przestraszonej pani Tong, po czym błyskawicznie włożyła pożyczoną suknię przez głowę. Dotyk pachnącego lawendą jedwabiu podziałał na jej zmysły. Nie spodziewała się, że w garderobie właścicielki Świątyni Wenus może znaleźć się gustowny strój. Całe szczęście, pomyślała, bo nie chciała być aresztowana w jednej z przesadnie wydekoltowanych tandetnych sukni noszonych przez podopieczne pani Tong. Zależało jej na utrzymaniu pewnego poziomu, mimo że ukrywała się przed wymiarem sprawiedliwości.
Warstwa pudru i szminki nie ukryła bladości twarzy coraz bardziej zdenerwowanej rajfurki. Dobiegające z korytarza odgłosy stopniowo się nasilały. Ktoś wydawał rozkazy, słychać było tupot ciężkich butów, a także odgłos roztrzaskiwanych na marmurowej posadzce posągów, które podkreślały charakter przybytku pani Tong.
– Dragoni – powiedziała cicho rajfurka. – Przeszukują dom. Jeśli znajdą panią tutaj…
– Nie znajdą – ucięła Tess.
Obróciła się i uniosła gęste złocistorude włosy, żeby pani Tong mogła zasznurować suknię. Na próżno starała się zachować zimną krew, świadoma, że prześladowca depcze jej po piętach. Poza tym udzielił się jej strach burdelmamy, która drżącymi palcami próbowała jak najszybciej wykonać swoje zadanie.
– A nawet jeśli odkryją moją obecność, to co z tego – dodała, siląc się na lekceważący ton, aby ukryć chwytający za gardło strach. – Cieszę się tak złą reputacją, że nikogo nie zdziwi moja obecność w domu uciech.
– A papiery? – spytała drżącym głosem pani Tong.
– Ukryte. – Tess poklepała torebkę z materiału w kolorze lawendy, pasującą do barwy sukni. – Proszę się nie obawiać, nikt nie będzie pani podejrzewał, skoro uchodzi pani za chciwą rajfurkę.
– Co za wdzięczność! Czasami zadaję sobie pytanie, dlaczego pani pomagam.
– To proste. Spłaca pani dług wdzięczności, który u mnie pani zaciągnęła – podkreśliła Tess. Dzięki swoim wysiłkom kilka miesięcy wcześniej doprowadziła do zwolnienia z więzienia syna pani Tong, aresztowanego podczas manifestacji.
– Wcale nie podobają mi się radykałowie – powiedziała zrzędliwie pani Tong i mocno ściągnęła sznurówki sukni, jakby dawała upust złości.
Tess aż zatchnęło.
– Suknia jest za duża – powiedziała, gdy złapała oddech.
– Dlatego trzeba ją mocno ściągnąć – wyjaśniła pani Tong i jeszcze raz zdecydowanym ruchem pociągnęła za sznurówki.
Po chwili rzuciła Tess dopasowany kolorystycznie szal wykończony pawimi piórami, po czym przyłożyła palec do ust, podeszła na palcach do drzwi i nieznacznie je uchyliła.
Tess uniosła brwi. Pani Tong kiwnęła głową, cicho zamknęła drzwi i przekręciła klucz w zamku.
– Rozleźli się po wszystkich kątach, więc od razu by panią zobaczyli – orzekła i dodała: – Musi się pani ukryć.
– To na nic. Prędzej czy później przeszukają cały dom – zauważyła Tess.
Strach ogarnął ją ze zdwojoną siłą. Dobrze wiedziała, że gdyby wpadła w ich łapy, mając przy sobie rysunki, doszłoby do katastrofy. Nie dość, że znalazłaby się w więzieniu, to wszystko, na rzecz czego pracowała, byłoby stracone.
– Potrzebuję trochę czasu – powiedziała. – Pani Tong, żołnierze są w domu uciech. Trzeba to wykorzystać i odwrócić ich uwagę.
Z kieszeni żakietu od kostiumu jeździeckiego, w którym przyszła do Świątyni Wenus, wyciągnęła nieduży srebrny pistolet, wcisnęła go do torebki i mocno ściągnęła troczki. Wsunęła stopy w śliczne lawendowe pantofelki i skrzywiła się, bo okazały się za małe. Cisnęły ją i była przekonana, że zanim dotrze do domu, powstaną bąble.
– Uwagi kapitana nie da się odwrócić – stwierdziła pani Tong. – Kobiety go nie interesują.
– Niech mu pani podeśle jednego z chłopców.
– Chłopcy też go nie pociągają. Podobno to skutek rany odniesionej na wojnie. Niestety w jego ołówku nie ma grafitu, a między nami mówiąc, to cenny ołówek.
– Biedak. Naprawdę poświęcił się dla ojczyzny. Zazwyczaj gdy zawodzi zew zmysłów, przemawiają pieniądze. Niech pani złoży mu propozycję, której nie będzie umiał odrzucić – doradziła Tess, która chciała za wszelką cenę umknąć z rysunkami.
Odgłosy towarzyszące przeprowadzającym rewizję żołnierzom rozlegały się coraz bliżej. Trzaskanie drzwiami dowodziło, że przeszukują pokój za pokojem, wykazując przy tym mniej delikatności niż słoń w składzie porcelany. Słychać było krzyki przestraszonych podopiecznych pani Tong i podniesione, zirytowane męskie głosy. Mnóstwo grzechów i grzeszków wyjdzie na jaw dziś wieczorem, pomyślała Tess. Najazd dragonów na przybytek pani Tong nie pozostanie bez echa. W porannych wydaniach gazet szukających sensacji znajdą się relacje opisujące to wydarzenie ze wszystkimi smakowitymi szczegółami.
– Czas na szybki odwrót – uznała i podeszła do okna. – Ile metrów dzieli mnie od ulicy?
– Nie da rady pani zejść – odparła pani Tong, zdumiona, że Tess przyszedł do głowy tak ryzykowny pomysł.
– Czemu nie? Przecież jest balkon, prawda? Nie mogę pozwolić, żeby mnie obszukali i znaleźli rysunki.
Niewiele myśląc, chwyciła prześcieradło z łóżka i zaczęła skręcać zaimprowizowaną linę.
– To moja najlepsza pościel! – zaprotestowała pani Tong.
– Niech pani zapisze na mój rachunek – odparła Tess. – Zapomniałam o czymś?
Pani Tong przecząco pokręciła głową, a w jej oczach pojawił się błysk uznania.
– Pani jest odważna, bez dwóch zdań – pochwaliła. – Może wsparłaby mnie pani w prowadzeniu Świątyni Wenus?
Tess pomyślała, że jedynie katastrofalna sytuacja życiowa mogłaby ją zmusić do szukania zarobku w zawiadywaniu burdelem.
– Proszę zapomnieć o tym pomyśle, pani Tong. Nie interesują mnie męsko-damskie powiązania, a intymne tym bardziej , nawet za darmo – oznajmiła i dodała: – Dziękuję za pomoc.
Odciągnęła zasłony i otworzyła drzwi prowadzące na ozdobny kamienny balkon z rzeźbioną balustradą. Obwiązała prześcieradłem jeden ze słupków i mocno pociągnęła. Materiał wytrzymał, ale nie sposób było przewidzieć, czy nie pęknie pod ciężarem jej ciała. Nie miała jednak wyboru, musiała zaryzykować. Trzymając w jednej dłoni pantofelki i torebkę z cenną zawartością, przesadziła balustradę i po zaimprowizowanej linie zaczęła się zsuwać na ulicę. Szeroka spódnica nabrała powietrza i przybrała kształt dzwonu.
Do chodnika brakowało ponad metr, gdy lina się skończyła. Tess zawisła na jej końcu, kołysząc się na jesiennym wietrze. Widziała przechyloną przez balustradę panią Tong, która wciąż biadała nad zniszczoną pościelą. Tess zastanawiała się, czy wspiąć się z powrotem, czy zaryzykować skok, gdy nagle znalazła się niżej, słysząc, jak skręcone prześcieradło zaczyna się rozdzierać. Koronki sukni wrzynały jej się boleśnie w plecy. Zdezorientowana i przestraszona, niespodziewanie poczuła, że ktoś wyjął jej z ręki torebkę i pantofelki, a chwilę później ujął ją wpół i postawił na ziemi.
– To był wspaniały widok – rozległ się męski głos. – Mógłbym długo się pani przypatrywać, ale uznałem, że doceni pani pomoc.
Dałam się złapać, pomyślała spanikowana Tess. Zaraz jednak nakazała sobie w duchu: zachowaj spokój, do niczego się nie przyznawaj. Usiłowała wyrównać oddech, ale świadomość, że ten mężczyzna najwyraźniej na nią czekał, a ona nie mogła mu uciec, niemal ją sparaliżowała. Nie miała pojęcia, kto to jest.
Lampy gazowe na placu były wygaszone, okiennice domu uciech znowu zostały zamknięte i tylko przez szpary sączyło się złotawe światło, które jednak nie wystarczyło, by ustąpił jesienny mrok. Tess nie zaliczała się do niskich kobiet, wręcz przeciwnie, ale nie dorównywała wzrostem mężczyźnie, który musiał mieć dobrze ponad metr osiemdziesiąt. Wciąż mocno trzymał ją obiema rękami, teraz już nie w talii, lecz za biodra, co wywołało niekontrolowaną reakcję: po ciele Tess przebiegł dreszcz, choć wcale nie wywołał go strach. Tymczasem mężczyzna przesunął ją tak, że znaleźli się w wątłym świetle sączącym się przez okiennice jednego z okien. Dopiero tam puścił Tess, odsunął się i elegancko skłonił.
Właśnie w tym momencie puściły zdradliwe sznurówki, które musiały się rozluźnić w trakcie opuszczania się po prześcieradle. Suknia zsunęła się z ramion Tess, zatrzymała na wysokości bioder, po czym opadła, tworząc krąg u jej stóp. Zawstydzona i zarazem zła, Tess została w gorsecie i pantalonach, na co mężczyzna zaniósł się śmiechem.
– Doskonała suknia – pochwalił z ironią, gdy zapanował nad śmiechem.
– Trochę zbyt wcześnie na takie uwagi – odparła wyniośle Tess.
Już wiedziała, kim jest mężczyzna. Gdy ochłonęła po nieoczekiwanym spotkaniu i jego skutkach, rozpoznała charakterystyczny głos, dość niski i bardzo melodyjny. Również sposób mówienia różnił się od szczekliwego brytyjskiego akcentu, który słyszała na co dzień. Tylko jeden człowiek spośród socjety leniwie przeciągał samogłoski, legitymował się amerykańskim pochodzeniem i był nadzwyczaj niebezpiecznym uwodzicielem. To wicehrabia Rothbury.
Zrozumiała, że wysłano go, aby ją pojmał.
Był przyjacielem lorda Aleksa Granta, męża jej siostry Joanny, a także dobrym znajomym księcia Garricka Farne’a, jej drugiego szwagra, męża Merryn. Był zaledwie Owenem Purchase’em, kapitanem żaglowca, gdy niespodziewanie wszedł w posiadanie arystokratycznego tytułu, co natychmiast podniosło jego notowania w towarzystwie. Stał się pożądanym gościem przyjęć, balów i wieczorków. Wyglądało jednak na to, że uznanie ludzi niewiele go obchodzi, podobnie jak wcześniej okazywane mu przez nich lekceważenie.
Kilka razy składał wizyty Aleksowi i Joannie w ich rezydencji przy Bedford Square. Gdy akurat Tess była w domu siostry, pilnowała się, by nie wejść mu w drogę. Przystojnych mężczyzn spotykała właściwie codziennie, ale żaden z nich nie poruszył w niej czułej struny. Zdarzało się, że budziło się w Tess lekkie zainteresowanie kimś bystrym i dowcipnym, ale tylko na moment i bardzo szybko znikało. Doszła do wniosku, że naturalny pociąg, jaki mogłaby odczuwać kobieta do mężczyzny, został skutecznie stłamszony przez złe doświadczenia drugiego małżeństwa. Nie sądziła, by kiedykolwiek była w stanie zmienić to nastawienie do mężczyzn, a zresztą nie oczekiwała tego i nie chciała.
Reakcja na bliskość Rothbury’ego zadawała kłam temu przeświadczeniu, co bardzo nie spodobało się Tess. Nie chodziło tylko o to, jak wicehrabia wygląda, choć był wysoki, szeroki w ramionach i silny. Na pewno można było nazwać go przystojnym. Co więcej, był zdecydowanie męski, co nieoczekiwanie dla siebie Tess odczuła zdecydowanie za mocno, niżby sobie życzyła.
Wolała mężczyzn, którzy przedpołudnia spędzają w towarzystwie cyrulika lub krawca zamiast ćwiczyć się w jeździe konnej czy szermierce. W towarzystwie starannie uczesanych, wypomadowanych i równie jak ona biegłych w kwestiach mody dandysów nie miała poczucia zagrożenia. Natomiast Rothbury walczył ramię w ramię z Brytyjczykami pod Trafalgarem , a potem z Amerykanami przeciwko Brytyjczykom w bitwie pod North Point. Był marynarzem, odkrywcą i podróżnikiem. Natomiast Tess wolała ludzi, którzy nigdy nie wytknęli nosa poza granice własnego majątku.
Znaczenie miał również sposób bycia, gładkość wymowy i piękny głos, które skrywały prawdziwą naturę wicehrabiego, jego przenikliwość, bystrość oraz spostrzegawczość. Doświadczona przez życie Tess nie pozwoliła się oszukać i ani na chwilę nie traciła czujności.
Wciąż bacznie się jej przyglądał. Najwidoczniej i on ją poznał, bo ponownie skłonił się z wielką elegancją.
– Dobry wieczór, lady Darent – powiedział. – To doprawdy bardzo osobliwy sposób opuszczania przybytku pani Tong.
– Lordzie Rothbury – przywitała się chłodno Tess. – Dziękuję za uznanie, nie zwykłam podążać drogą tłumów.
Kątem oka zauważyła, że wciąż tkwiąca na balkonie właścicielka Świątyni Wenus gwałtownie gestykuluje. Tess domyśliła się, że pani Tong próbuje jej przekazać, że to właśnie wicehrabia odpowiada za przeszukanie jej przybytku i jest tym, który został fatalnie poszkodowany w walce. Przed przyjaciółmi Rothbury z pewnością to ukrywał, pomyślała Tess. Cóż, nic dziwnego, że ten okaz dzielnego mężczyzny wolał nie wspominać o słabościach, a tym bardziej dopuścić do tego, by stały się powszechnie znane. Nie były to informacje, które wtrąca się do niezobowiązującej rozmowy towarzyskiej.
Pilnowała się, by pod wpływem tych rozważań nawet przypadkowo nie rzucić okiem na jego spodnie. Zwłaszcza że miała o wiele ważniejsze sprawy na głowie niż dociekanie, czy Rothbury jest w stanie zapewnić rodowi ciągłość. Na przykład to, że stała przed nim w bieliźnie, a on wciąż trzymał jej pantofelki i co gorsza, torebkę, w której ukryła kompromitujące ją rysunki.
– Mogłaby pani włożyć suknię – odezwał się Rothbury. – Naturalnie przymusu nie ma – dodał z ironicznym uśmiechem – ale oboje poczulibyśmy się mniej niezręcznie.
Z wolna zmierzył wzrokiem Tess, zaczynając od bosych stóp. Z upodobaniem otaksował jej kobiecą figurę, przyjrzał się złocistorudym gęstym włosom uwodzicielsko opadającym na ramiona, i wreszcie zatrzymał przenikliwe spojrzenie zielonych oczu na twarzy Tess, po czym zajrzał głęboko w jej niebieskie oczy.
Nie zważając na rozchodzące się po całym ciele dreszczyki, schyliła się po lawendową suknię i spróbowała ją na siebie wciągnąć. Lekka wydekoltowana suknia nie chroniła przed zimnem, a cienki szal gdzieś się zapodział, była więc wdzięczna Rothbury’emu, gdy okrył ją elegancką, miękką peleryną podbitą futrem, która skutecznie broniła przed jesiennym chłodem. Wciąż jednak miała bose stopy. Nie zdążyła włożyć pończoch, więc zgrabiały jej nogi.
– Czy mogę dostać pantofle? – spytała. – Na pana chyba nie będą pasować, nie ten rozmiar.
Zerknęła na jego nogi ukryte prawie do kolan w lśniących butach z cholewami, które odbijały wątłe rozproszone światło. Zorientowała się, że właśnie zastanawia się nad sprośną informacją krążącą w plotkarskim świecie, według której wielkość stopy mężczyzny miała związek z jego męskością. Lady Farr wplątała się w romans ze swoim dżokejem, człowiekiem niezwykle niskim. Powiadano też, że Napoleon Bonaparte, choć niepokaźny wzrostem, jest wybitnym kochankiem. Co się ze mną dzieje? – zdziwiła się w duchu. Dlaczego nagle zaczęłam myśleć o sprawach damsko-męskich, którymi nie zwykłam się interesować? W dodatku w najbardziej nieodpowiednim momencie, kiedy całą uwagę powinnam skupić na możliwościach ucieczki?
Ku zaskoczeniu Tess, wicehrabia przykląkł i podał jej pantofelek ze znaczącym uśmieszkiem. Błysnęły białe zęby kontrastujące z ogorzałą twarzą, która z pewnością poznała słońce w innym klimacie niż londyński. Wsunął jej pantofelek na stopę, zatrzymując na chwilę ciepłą dłoń na łuku podbicia, a przez jej ciało po raz kolejny przebiegł przyjemny dreszcz.
– Dziękuję – powiedziała, wciskając stopy w ciasne pantofelki, które ją nieznośnie piły. – Zupełnie jakbym spotkała księcia z bajki.
– Nie przypominam sobie, żeby Kopciuszek odwiedzał burdel – odparł Rothbury, sprowadzając Tess na ziemię. – Co pani tam robiła, lady Darent?
Zachował uprzejmy ton, w którym jednak pobrzmiewała groźna nuta. Instynkt samozachowawczy Tess natychmiast przesłał jej kolejne ostrzeżenie. Rothbury występował jako człowiek władzy, któremu polecono, by ją wytropił. Stąpała po cienkiej linie, jeden fałszywy krok i spadnie. Miała tylko tę niewielką przewagę, że Rothbury nie znał tożsamości poszukiwanej osoby.
Wciąż trzymał jej torebkę. Za jego plecami Tess ujrzała oddział dragonów, który otaczał nielicznych demonstrantów w łachmanach. Tego wieczoru doszło do protestów i ulica była zasłana gruzem i odłamkami drewna. Latarnie gazowe zostały potłuczone, ktoś przewrócił powóz. Okiennica w Świątyni Wenus żałośnie zwisała na jednym zawiasie. Wiatr miotał podartymi gazetami. Teraz jednak pozostało niewielu protestujących. Gdy nadjechali żołnierze, tłum się rozproszył równie szybko, jak zebrał. Pozostała tylko wątła woń spalenizny, wciąż wyczuwalna w chłodnym londyńskim powietrzu.
Tess wzruszyła ramionami i wytrzymała uważne spojrzenie wicehrabiego.
– A po co chodzi się do burdelu, lordzie Rothbury? – spytała pogodnie. – Jeśli ma pan wyobraźnię, to może teraz z niej skorzystać. – Kpiąco uniosła brew. – Zakładam, że wypytuje mnie pan, ponieważ wykonuje ważne zadanie i nie chodzi o impertynenckie wścibstwo.
– Jestem tutaj na polecenie ministra spraw wewnętrznych, lorda Sidmoutha – odparł wicehrabia, przestępując z nogi na nogę. – Dzisiaj w gospodzie Feathers odbywało się nielegalne spotkanie o charakterze politycznym. Czy pani coś wie na ten temat?
Tess poczuła, że serce bije jej tak, jakby chciało wyrwać się z piersi.
– Czy wyglądam jak kobieta, która śledzi tego typu wydarzenia? – spytała. – Polityka kompletnie mnie nie interesuje.
W twarzy wicehrabiego ponownie błysnęły białe zęby odsłonięte w krzywym uśmiechu.

Zostań na całe życie – Annie West

Alessio stał przy oknie, patrząc na poranną mgłę zasnuwającą jezioro. Pasowałoby to do jego humoru, gdyby pozostała tam przez cały dzień, odizolowując wyspę od świata zewnętrznego i wschodzącego słońca.
Tego dnia na nie nie zasługiwał.
Ból przeszył mu pierś, tak znajomy, że niemal powitał go z ulgą. Ból był teraz jego stałym towarzyszem, znakiem, że żyje.
Potarł spięty kark. Nie spał przez całą noc, nadzorując aukcję w Azji, choć pracownicy azjatyckiego oddziału jego firmy świetnie poradziliby sobie sami. Nawet z aukcją taką jak ta, gdzie sprzedawcy zyskiwali fortuny, a kupujący jedne z najcenniejszych antyków, obrazów i ceramiki, jakie pojawiły się na rynku od dekady. To było jedno z największych wydarzeń tego typu w historii rodzinnej firmy. Alessio powinien świętować swój sukces, ale nie czuł żadnej satysfakcji.
Nic dziwnego. Jego życie było tak puste, jak ta mgła nad jeziorem. Żadnej radości, żadnej satysfakcji od czasu tamtego koszmarnego dnia, dokładnie trzy lata temu. Przez te trzy lata pracował ciężej niż kiedykolwiek, bo tylko praca pozwalała mu uwolnić się od mrocznych myśli. Los tylu ludzi od niego zależał: jego rodziny, pracowników jego firmy, mieszkańców tej wyspy, którzy od setek lat szukali wsparcia u Conte Dal Lago.
Nagle promień porannego słońca przedarł się przez mgłę i serce Alessia zatrzymało się na moment.
Zamrugał. Czyżby zaczynał odczuwać skutki braku snu?
Nie wierzył w duchy mimo mieszkania w średniowiecznym castello, gdzie członkowie jego rodziny rodzili się i umierali przez pięćset lat. Ale jakie mogło być inne wyjaśnienie kobiecej sylwetki, na widok której włoski na jego karku stanęły dęba?
Ból zatopił ostre szpony w jego piersi, gdy patrzył, jak wchodzi do wody. Jej palce dotknęły tafli.
Tak, jak w jego koszmarach.
Alessio zachwiał się. To nie mogło być prawdziwe. Ona nie żyła. Zginęła trzy lata temu.
Czyżby oszalał? Ciotka uprzedzała go, że to się stanie, ale on jej nie słuchał. Istniały powody, dla których od trzech lat nie opuszczał wyspy. Pokuta musiała zostać odbyta.
Wyszedł ze swojego gabinetu i zbiegł po starożytnych stopniach wieży. Na plaży nie było żywego ducha. Żadnego śladu, żadnego dźwięku. Chyba, że… czy wyobraził sobie plusk wody na końcu zatoki? Ruszył w tamtą stronę. Każdy jego zmysł był wyczulony, ale nie słyszał nic oprócz pulsowania własnej krwi w uszach. Doszedł do przystani. Były w niej zacumowane dokładnie te łódki, co poprzedniego dnia. Nic, co wskazywałoby na obecność intruza.
To była jego wyobraźnia. Iluzja, stworzona przez poczucie winy, żal i bezsenność. Ale Alessio był zbyt wytrącony z równowagi, żeby wrócić do gabinetu. Ruszył przed siebie wąską, brukowaną uliczką, która wiodła wokół wyspy obok znajomych budynków. Niektóre były puste, a inne zamieszkane przez rodziny, które żyły tu prawie tak długo, jak jego własna. Nie po raz pierwszy poczuł wdzięczność za to, jak zwarli szeregi, kiedy wydarzyła się tamta tragedia. Odsądzano go od czci i wiary, gazety huczały od spekulacji. Ale dziennikarze nie zdołali niczego się dowiedzieć od mieszkańców L’Isola del Drago.
Poczuł zapach świeżo upieczonego chleba i uświadomił sobie, że obszedł już całą wyspę, docierając do małej piekarni. Mógłby wpaść do Maria na poranną pogawędkę nad cornetto. Minęły tygodnie, odkąd ostatnim razem rozmawiał ze starszym mężczyzną, ale dzisiaj nie miał ochoty z nikim rozmawiać. Nawet z człowiekiem, który znał go od kołyski.
Właśnie szedł z powrotem do castello, kiedy mgła na jeziorze uniosła się, a z nią każdy włosek na jego ciele.
Była tam.
Kobieta, którą widział wcześniej.
Była ciemną sylwetką na tle słońca, brodzącą w wodzie. Jej biodra kołysały się zmysłowo. Serce Alessia biło tak szybko, jakby miało wyrwać się z piersi. Musiał wydać jakiś dźwięk, bo stanęła i spojrzała w jego stronę.
Mgła rozrzedziła się jeszcze bardziej i słońce oświetliło jej kremowe, mokre ciało. Dopiero wtedy Alessio wypuścił wstrzymywany oddech.
Oczywiście, że to nie była Antonia.
Chciał powiedzieć kobiecie, że to miejsce jest przeklęte, że powinna czym prędzej wracać, skąd przyszła, ale nie potrafił wydobyć z siebie głosu. Dlatego po prostu stał, z pięściami zaciśniętymi u boków, słysząc w uszach oszalałe bicia własnego serca.
W jednoczęściowym kostiumie nieznajoma powinna wyglądać całkowicie aseksualnie, ale tak nie było. Jej pełne biodra i piersi przypomniały mu Wenus z renesansowego obrazu, który wisiał w jego sypialni. Ale Wenus nie była tak seksowna, jak ta kobieta. Nawet jej nagie ramiona, błyszczące w pierwszych promieniach słońca, wyglądały kusząco.
To wreszcie wyrwało go z odrętwienia. To nie był duch, ale kobieta z krwi i kości, na której widok jego ciało odruchowo zareagowało. Uświadomił sobie, że minęły lata, odkąd ostatni raz czuł coś takiego. Czyżby jego fizyczne reakcje były zamrożone tak samo, jak jego serce?
– Jesteś na prywatnym terenie. Idź stąd – warknął przez zaciśnięte gardło. Ale kobieta zbliżyła się, kołysząc ramionami. Alessio zmarszczył brwi. Czyżby nie rozumiała włoskiego? Powtórzył to samo po angielsku.
Ale ona nie zatrzymała się, dopóki nie stanęła przed nim, wciąż po kostki w wodzie.
– Zrozumiałam za pierwszym razem. Ale mam prawo tu być. Jestem Charlotte Symonds.

Charlotte patrzyła na wyraźnie zirytowanego mężczyznę ze spokojnym, profesjonalnym uśmiechem. Lata praktyki z wymagającymi gośćmi przyszły jej na pomoc, choć przeczuwała, że Conte Dal Lago nie będzie przypominał żadnego wymagającego gościa, jakiego kiedykolwiek obsługiwała.
– Nie obchodzi mnie, kim jesteś – warknął. – To teren prywatny.
Skrzyżował potężne ramiona, jakby był gotów wziąć ją za fraki i wyrzucić ze swojego terenu.
– Co jest takie zabawne?
Charlotte przestała się uśmiechać.
– Nic, nic. – Wyciągnęła do niego rękę. – Miło pana poznać, Conte Dal Lago. Jestem…
– Niemile widziana.
Ta piękna, surowa twarz o intrygującej symetrii wyglądała jak wykuta z kamienia. Jedynym, co burzyło to wrażenie, była pokryta zarostem szczęka i niesforne czarne włosy. Miał w sobie coś z pirata, pewną bezwzględność mężczyzny, który złamałby każdą zasadę, gdyby akurat mu to pasowało. Gdyby to oznaczało, że dostanie to, czego chce.
Na tę myśl poczuła ciepło w podbrzuszu. Zmarszczyła brwi. Przecież nie znosiła władczych mężczyzn, przyzwyczajonych, że wszystko im się należy.
Ale ten mężczyzna był niemożliwie seksowny. Zdjęcia w internecie nie przygotowały jej na jego męską charyzmę. Na aurę władzy, którą roztaczał. Przełknęła ślinę, usiłując się opanować.
– Jeśli natychmiast nie opuścisz mojego terenu, to sam cię stąd wyniosę – oświadczył.
– To nie będzie konieczne. – Charlotte wyprostowała się, starając się nie myśleć o tym, że jest ubrana tylko w kostium kąpielowy. – Pracuję tu. Jestem pańską tymczasową gospodynią.
Uniósł czarną jak smoła brew w pełnym wyższości niedowierzaniu. Ale Charlotte nie dała się onieśmielić. Przez tyle lat była terroryzowana przez ojca, że takie gesty nie robiły na niej wrażenia.
– Przyjechałam wczoraj wieczorem. Anna miała mnie przedstawić, kiedy będzie pan dostępny. – Starsza kobieta wyjaśniła, że Conte Dal Lago nie można pod żadnym pozorem przeszkadzać w pracy. – Ale w środku nocy dostała telefon z Rzymu i musiała nagle wyjechać. Jej córka wylądowała w szpitalu z zagrożoną ciążą.
Charlotte spodziewała się, że jego spojrzenie złagodnieje, ale on tylko jeszcze bardziej zesztywniał. Zamiast odpowiedzieć, wyjął telefon z kieszeni, przytknął go do brody i odszedł kawałek. Charlotte usłyszała tylko imię jego gospodyni i strumień słów, które wykraczały poza jej podstawową znajomość włoskiego. Nie czekał na odpowiedź, więc domyśliła się, że wysłał Annie wiadomość głosową. Żądając, żeby wróciła czy też pytając o zdrowie jej córki? Charlotte nie miała pojęcia. Jego spojrzenie wciąż było tak samo gniewne.
Do głowy przychodziły jej różne historie, które o nim czytała. Był głową jednego z najstarszych rodów arystokratycznych we Włoszech; jego przodkowie wiele stuleci temu zdobyli tytuł przez krwawe bitwy i podboje. Teraz nie ścinali już głów, ale wedle reputacji ich charakter się nie zmienił. Mówiono, że są najbardziej lojalnymi przyjaciółmi i najbardziej zaciekłymi wrogami.
Zadrżała i potarła ramiona, przypominając sobie nowsze historie. O tym człowieku. Bezwzględnym, aspołecznym Sinobrodym. Opowiadano, że uwięził tutaj swoją piękną, sławną żonę, która wreszcie popełniła samobójstwo, nieszczęśliwa w związku z bezdusznym tyranem.
Charlotte uznała to za plotkę. Czyżby się pomyliła?
Conte Dal Lago zmrużył oczy.
– Moją tymczasową gospodynią? – powtórzył.
Gniew zniknął z jego głosu. Teraz był miękki jak aksamit i miał w sobie coś zmysłowego, co sprawiło, że jej nogi też zrobiły się miękkie. – Chcę cię widzieć w moim gabinecie za trzydzieści minut.
Jego ton sugerował, że jej pierwszy dzień będzie jeszcze trudniejszy, niż zakładała.

Trzydzieści minut później Charlotte zapukała do dębowych drzwi. Była prawie pewna, że to drzwi gabinetu, choć Anna nie miała czasu, żeby ją oprowadzić. Plan był taki, że Charlotte będzie pracować z Anną przez kilka dni, zanim starsza kobieta wyjedzie, by towarzyszyć córce przy narodzinach swojego pierwszego wnuka. Tymczasem ta przed swoim wyjazdem zdążyła przekazać jej tylko kilka ogólnikowych zasad.
Jeden: prywatność hrabiego jest kwestią kluczową. Charlotte nie mogła robić na wyspie zdjęć ani mówić o tym, co tutaj zobaczy i usłyszy.
Dwa: nie wolno jej zapraszać gości. Żadnych.
Trzy: jeśli Conte pracował w swoim gabinecie, nie można mu było przed żadnym pozorem przeszkadzać.
Cztery: jeśli nie potrafi zrobić idealnego espresso, to jej pobyt tu nie ma sensu.
Charlotte uśmiechnęła się. Wyglądało na to, że demonicznego hrabiego można ugłaskać przyzwoitą kawą. Choć biorąc pod uwagę jego humor wcześniej, wątpiła, żeby espresso mogło coś zdziałać.
Co musiałoby się stać, żeby na tej twarzy pojawił się uśmiech?
To, Charlotte Symonds, nie jest twoją sprawą – powiedziała do siebie.
Wyprostowała się, upewniła się, że jej włosy nie wysunęły się z koka, i zapukała jeszcze raz.
– Avanti.
Otworzyła drzwi i stanęła w progu. Gabinet Conte zajmował prawie całą ogromną wieżę, z sięgającymi wysoko łukowymi oknami, przez które roztaczał się widok na góry o zielonych podnóżach i poszarpanych szczytach. Pod zaokrąglonymi ścianami stały regały pełne książek, a głębokie wnęki okienne były wyposażone w tapicerowane siedziska. Charlotte weszła do środka, ukradkiem rozglądając się po ogromnej przestrzeni. Teraz zauważyła też nowoczesne akcenty, fotele i biurko, na którym stał imponujący rząd monitorów.
– Czy czuję zapach kawy? – zapytał Conte, nie podnosząc wzroku znad monitora. Charlotte poczuła ukłucie irytacji. Jej praca polegała między innymi na nierzucaniu się w oczy, ale chyba mógł traktować ją jako kogoś więcej niż dostarczycielkę kawy?
Obeszła biurko i postawiła na nim tacę.
– Dziękuję – mruknął, wciąż patrząc na ekran. Przynajmniej miał jakieś maniery. Charlotte przypomniała sobie, jak pogardliwie jej ojciec traktował własny personel, spodziewając się, że będą odgadywać jego życzenia, i wpadając w szał, kiedy tego nie robili.
Widziała chwilę, w której Conte zauważył drugą filiżankę na srebrnej tacy. Zamrugał, jakby nigdy nie przyszło mu do głowy, że jego gospodyni może mieć ochotę na espresso po porannym pływaniu. Może posunęła się za daleko? W małym, ekskluzywnym hotelu w Alpach, w którym pracowała poprzednio, menedżer traktował ją jak równą sobie. Ale może praca dla arystokraty z tytułem wyglądała inaczej?
Conte wreszcie podniósł na nią wzrok.
– Proszę, usiądź.
– Czy są jakieś wieści od Anny?
– Jej córka musiała przejść cesarskie cięcie, ale czuje się dobrze. Dziecko też. – Jego spojrzenie złagodniało. – Zdecydowaliśmy, że urodzi w najlepszym prywatnym szpitalu w Rzymie, więc miejmy nadzieję, że nie będzie więcej komplikacji.
Zdecydowaliśmy? Charlotte podejrzewała, że to on wszystko opłacił. Rodzina Anny nie mogłaby sobie pozwolić na najlepszych lekarzy.
Ale Conte wcale nie wyglądał na zadowolonego z efektów swojej wspaniałomyślności. W jego głosie wciąż było wyczuwalne napięcie.
Charlotte chciała usiąść na krześle przed biurkiem, ale Conte wskazał jej skórzany komplet wypoczynkowy.
– Tam.
Charlotte postawiła tacę na stoliku, usiadła i napiła się kawy, przymykając oczy z zadowolenia. Podniosła wzrok i odkryła, że Conte siedzi naprzeciwko niej i przygląda jej się spod zmrużonych powiek. Czyżby za bardzo nadepnęła mu na odcisk? Chyba nie rozważał zwolnienia jej, zanim zaczęła pracę?
Nie. Był człowiekiem przyzwyczajonym do wygód i nie chciałby radzić sobie sam, póki nie znajdzie dla niej zastępstwa. Przynajmniej taką miała nadzieję.
Założyła nogę na nogę. Dotyk chłodnej skóry przypomniał jej, że nie miała czasu założyć rajstop, kiedy spieszyła się, żeby się ubrać i zrobić mu kawę.
– Nie ubierasz się jak gosposia – stwierdził Conte, jakby czytał jej w myślach.
– Myślał pan, że będę miała fartuszek z falbankami? – zapytała Charlotte, zanim zdążyła się powstrzymać.
– Tak ubiera się francuska pokojówka, nie gosposia.
Charlotte poczuła, że się rumieni. Nie mogła w to uwierzyć. Nigdy nie pozwalała, żeby protekcjonalne i seksistowskie uwagi ją wzruszyły. Czyżby przeceniła swoje możliwości, przybywając tutaj?
– Czy moje ubranie jest nieodpowiednie? – zapytała, siląc się na spokój.
Conte zmierzył wzrokiem jej marynarkę i spódnicę ołówkową.
– Nie, nie jest. Ale Anna nie ubiera się tak formalnie.
Charlotte wzruszyła ramionami.
– Na moim poprzednim stanowisku goście oczekiwali ode mnie, że będę wyglądać przyzwoicie.
– A jakie było twoje poprzednie stanowisko?
Charlotte zmarszczyła brwi. Sądziła, że Conte przeczytał przynajmniej jej CV. Czy naprawdę do tego stopnia nie obchodziło go, kto mieszka pod jego dachem?
– Byłam kierowniczką zespołu sprzątającego w szwajcarskim hotelu i wicemenedżerką. – Wymieniła nazwę hotelu i zobaczyła, jak Conte unosi brwi. Wyglądało na to, że udało jej się mu zaimponować. – Czy chciałby pan przeczytać moje referencje?
– To nie będzie konieczne. Anna na pewno je sprawdziła.
Kolejny dowód, że nie nadzorował jej rekrutacji. A teraz zaczynał mieć wątpliwości.
Charlotte powstrzymała dreszcz niepokoju. Ta praca była dla niej ważna. Po zakończeniu tego zlecenia miała zacząć pracę w słynnym weneckim hotelu, a wspomnienie niby mimochodem, że będzie tymczasową gosposią Conte Dal Lago, zrobiło duże wrażenie na rekruterze. Conte miał reputację człowieka, który oczekuje doskonałości we wszystkim. Praca dla niego byłaby ważnym krokiem na drodze jej kariery.
– Znam to miejsce. Ma bardzo dobre opinie. – Conte urwał na moment. – Wydajesz się młoda jak na takie stanowisko.
Charlotte wyprostowała się.
– Za kilka miesięcy skończę dwadzieścia sześć lat. Pracuję w branży hotelarskiej od ponad ośmiu.
To nie byłby pierwszy raz, kiedy ktoś zlekceważył ją przez jej wiek. Ale znała swoją wartość. Pomaganie matce wiele ją nauczyło, zanim poszła do swojej pierwszej pracy.
Jej matka pochodziła z szacownego brytyjskiego rodu. W jej rękach to wszystko wydawało się łatwe: zarządzanie posiadłością, hodowlą koni i rola czarującej gospodyni. Ale za jej spokojem i urokiem osobistym kryła się ciężka praca, świetne zdolności organizacyjne i umiejętność zapanowania nad każdym kryzysem.
Charlotte przełknęła ślinę, odsuwając od siebie bolesne wspomnienia. Nie była w domu od czasu jej śmierci. Kariera znaczyła dla niej wszystko; uratowała ją przed bulwersującymi planami jej ojca i wypełniła pustkę po tym, co straciła.
Podniosła wzrok i odkryła, że Conte wpatruje się w nią uważnie.
– To nie były szczęśliwe lata?
Charlotte zamrugała, przerażona, że dojrzał na jej twarzy te emocje. Jak to możliwe? Sądziła, że jest ekspertką w ukrywaniu swoich uczuć – jeden ze sposobów, jakimi broniła się przed ojcem.
– Wręcz odwrotnie. – Uśmiechnęła się. – Kochałam Szwajcarię. Podobała mi się moja praca i poznawanie ludzi. Miałam dużo szczęścia.
Była dumna, że choć w szkole ledwo udawało jej się przejść do następnej klasy, tak dobrze sobie poradziła. Jej praca nie była prestiżowa, ale uczciwa, i wiedziała, że wykonuje ją dobrze.
– Nie musisz przede mną udawać.
Tym razem to Charlotte uniosła brwi.
– Nie wierzy mi pan?
– No dobrze, to wymień trzy rzeczy, które podobały ci się w twojej pracy. Bez zastanowienia.
Conte pochylił się do niej. Charlotte poczuła zapach wody kolońskiej, cedru i czegoś dymnego, przypominającego kadzidło.
– No…
– Bez myślenia. Po prostu mi powiedz. – Strzelił palcami.
– Góry.
– I? Co jeszcze?
– Dobrze wykonana praca.
– I co jeszcze?
– Mogłam tam być sobą.
Charlotte gwałtownie wciągnęła powietrze, nie wierząc, że to powiedziała. Jej serce waliło tak, jakby właśnie wbiegła na jedną z tych gór, które tak kochała. Powstrzymała ochotę, żeby obronnie otoczyć się ramionami.
– Co masz na myśli, mówiąc, że mogłaś być sobą?
Oczywiście, że zwrócił uwagę akurat na to.
To niesamowite, jak osobiste wydawało jej się to wyznanie.

Arabskie noce – Lynne Graham

Zahir Ra’if Kuarishi, dziedziczny władca królestwa Marabanu leżącego nad Zatoką Perską, zaskoczony wstał zza biurka, gdy do gabinetu wpadł jak burza jego młodszy brat Akram.
– Co się stało? – zapytał, niezadowolony, że zakłócono mu spokój.
Wysoki, szczupły i muskularny, miał sprężystą sylwetkę oficera wojska, którym w istocie był.
Niezwykle wzburzony Akram zatrzymał się gwałtownie i skłonił szybko, przypomniawszy sobie o wymogach dworskiej etykiety.
– Wasza Królewska Mość, proszę wybaczyć, że przeszkadzam…
– Mam nadzieję, że z ważnego powodu – burknął Zahir.
Na dobrodusznej twarzy Akrama odmalowało się zakłopotanie.
– Nie wiem, jak to powiedzieć…
– Usiądź i uspokój się – poradził mu Zahir. Zajął z powrotem miejsce w fotelu i zmierzył brata przenikliwym spojrzeniem czarnych oczu. – Nie jestem tak groźny jak nasz zmarły ojciec.
Akram zbladł na to wspomnienie. Ojciec tyranizował rodzinę i równie despotycznie rządził krajem – jednym z najbardziej zacofanych na Bliskim Wschodzie. Pieniądze ze sprzedaży ropy naftowej wpływały wówczas wyłącznie do skarbca króla Fareeda, natomiast jego poddani cierpieli nędzę i żyli niczym w średniowieczu, pozbawieni edukacji, należytej opieki zdrowotnej i dostępu do nowoczesnej technologii. Zahir przejął rządy dopiero przed trzema laty i chociaż natychmiast zaczął wprowadzać zmiany, wiele jeszcze zostało do zrobienia.
Akram wiedział, że starszy brat trudzi się nieustannie nad poprawą losu swoich poddanych. Naszły go nagle skrupuły, że mu przeszkadza, zwłaszcza że miał poruszyć drażliwą kwestię. Zahir nigdy nie wspominał o swoim byłym małżeństwie – i trudno mu się dziwić. Zapłacił wysoką cenę za przeciwstawienie się ojcu i poślubienie kobiety pochodzącej z odmiennego kręgu kulturowego, która w dodatku okazała się niegodna takiego poświęcenia.
– No, słucham – ponaglił go zniecierpliwiony Zahir. – Za pół godziny mam ważne spotkanie.
– Chodzi o twoją byłą żonę! – wyrzucił z siebie Akram. – Jest teraz na ulicach naszej stolicy i przynosi ci wstyd!
Zahir zesztywniał i zacisnął usta.
– O czym ty mówisz?
– Sapphira kręci reklamę telewizyjną dla firmy kosmetycznej – wyjaśnił Akram oskarżycielskim tonem.
– Tutaj? W Marabanie? – spytał Zahir z gniewnym niedowierzaniem.
– Powiedział mi o tym Wakil, nasz były ochroniarz. Nie wierzył własnym oczom, kiedy ją rozpoznał. Całe szczęście, że ojciec nie oznajmił poddanym o waszym małżeństwie! Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę mu za to wdzięczny.
Zahira zdumiało, że była żona śmiała postawić stopę na jego ziemi. W przypływie gniewu i goryczy zerwał się znowu z fotela. Od rozwodu usiłował zapomnieć o tym nieudanym małżeństwie. Lecz nie było to łatwe, ponieważ Sapphira została światowej sławy modelką i widywał jej zdjęcia w niezliczonych czasopismach, a kiedyś nawet na olbrzymim bilboardzie przy londyńskim Times Square. Prawdę mówiąc, przed pięcioma laty stał się łatwym łupem dla tej przebiegłej naciągaczki, Sapphiry Marshall. Zahir wówczas w wieku dwudziestu pięciu lat wskutek twardego wychowania przez ojca nie znał jeszcze seksu ani świata Zachodu i tamtejszych kobiet. Jednak przynajmniej próbował uratować ich małżeństwo. Natomiast Sapphira nie podjęła najmniejszego wysiłku, by pomóc w rozwiązaniu ich problemów. Starał się za wszelką cenę ją zatrzymać, lecz ona nie chciała być dłużej jego żoną i w istocie nie mogła nawet znieść tego, by jej dotykał.
Zachowałem się jak głupiec, pomyślał teraz cynicznie. Szybko pojął powód dziwacznego zachowania żony. Poślubiła go tylko dla jego olbrzymiego majątku, by natychmiast się z nim rozwieść i uzyskać sowitą rekompensatę finansową. Jak się okazało, ożenił się z kobietą zimną i wyrachowaną, która nie tylko go oskubała, lecz także postawiła w kłopotliwym położeniu wobec ojca. Ona natomiast odniosła z tej sytuacji wyłącznie korzyści. Na tę myśl gniewnie zacisnął zęby. Obecnie miał już doświadczenie z kobietami i gdyby dopiero teraz poznał Sapphirę, wiedziałby, jak sobie z nią poradzić.
– Przykro mi – wymamrotał Akram, przerywając napiętą ciszę. – Pomyślałem, że powinieneś się o tym dowiedzieć.
– Rozwiodłem się z nią pięć lat temu – rzekł szorstko Zahir. – Dlaczego miałbym się przejmować tym, co robi?
– Ponieważ swoją obecnością w Marabanie sprawia kłopot. Co będzie, kiedy dziennikarze wywęszą, że to twoja była żona? Ona widocznie nie ma wstydu ani sumienia, skoro przyjechała tutaj kręcić tę idiotyczną reklamę!
– Jestem ci wdzięczny, że mnie powiadomiłeś, ale czego ode mnie oczekujesz?
– Wyrzuć z kraju ją i jej ekipę filmową! – odpowiedział bez wahania Akram.
– Bracie, wciąż jesteś młody i porywczy – rzekł sucho Zahir. – Paparazzi i tak podążą za nią wszędzie. Poza tym wyobraź sobie konsekwencje deportowania sławnej modelki. Dlaczego miałbym rozbudzać zainteresowanie światowych mediów sprawą, która na szczęście została już dawno pogrzebana?
Po wyjściu Akrama Zahir odbył kilka rozmów telefonicznych, które wprawiłyby młodszego brata w zdumienie. Wbrew swemu trzeźwemu rozsądkowi chciał wykorzystać okazję ponownego ujrzenia Sapphiry. Czy powodowały nim resztki dawnej namiętności, czy po prostu zwykła ciekawość? Przecież rozważał już znalezienie sobie drugiej żony. W każdym razie nie żywił złudzeń co do prawdziwego charakteru Sapphiry, a życie, jakie wiodła od rozwodu, świadczyło, że się nie mylił. Wiedział, że aktualnie jest związana z Cameronem McDonaldem, cenionym szkockim fotografem dzikiej przyrody. I zapewne nie ma problemów z sypianiem z nim, pomyślał z furią.

Saffy posłusznie zwróciła rozgrzaną twarz w kierunku strumienia powietrza z wentylatora, tak by jej bujne jasne włosy spłynęły kaskadą na ramiona. Na jej pięknej twarzy nie odbił się nawet cień narastającej irytacji. W pracy zawsze zachowywała pełny profesjonalizm. Wiedziała jednak, że za chwilę trzeba będzie kolejny raz nałożyć makijaż, który w tym piekielnym upale niemal natychmiast się rozpływał, a ochrona znów przerwie filmowanie, by odsunąć napierający tłum podekscytowanych widzów. Pomysł nakręcenia w Marabanie reklamy serii kosmetyków firmy Pustynny Lód okazał się fatalnym błędem. W tym zacofanym kraju brakowało udogodnień, do jakich przywykła jej ekipa filmowa.
– Saffy, zrób tę seksowną minę – polecił operator Dylan. – Co się z tobą dzieje?
Natychmiast usłuchała, gdyż za nic nie chciała, by zauważono, że coś psuje jej nastrój. Aby przybrać odpowiedni wyraz twarzy, pomyślała o podniecającej erotycznej fantazji, o której wprawdzie często marzyła, lecz niestety – skonstatowała z goryczą – nigdy nie zdołała jej urzeczywistnić. Jednak kiedy kręci się reklamę kosztującą zleceniodawców tysiące funtów, nie pora na gorzkie refleksje i przywoływanie smutnych wspomnień. Odsunęła je od siebie i skoncentrowała się na obrazie mężczyzny o kruczoczarnych włosach sięgających do szerokich ramion, którego szczupłe, muskularne nagie ciało emanuje zniewalającą pierwotną siłą. W jej wyobrażeniu, jak zawsze, spojrzał na nią wzrokiem pełnym takiego nieskrywanego pożądania, że przeniknął ją zmysłowy dreszcz.
– Tak… właśnie o to chodzi! – wykrzyknął z entuzjazmem Dylan, filmując, podczas gdy Saffy z leniwą swobodą przybierała kolejne kuszące pozy. – Przymknij nieco powieki… świetnie, kochanie, a teraz rozchyl trochę swoje cudowne wargi…
Dopiero po paru minutach Sapphira otrząsnęła się z tej ekscytującej wizji i niechętnie powróciła do teraźniejszości potwornego upału, zgiełku i napierającej ciżby. Wielkie zainteresowanie, jakie budziła, wprawiało ją w zakłopotanie. Ale Dylan był usatysfakcjonowany. Nakręcił takie zdjęcia, jakich pragnął. Rozejrzała się i zobaczyła samochód zaparkowany przy olbrzymiej piaszczystej wydmie, a obok niego sylwetkę mężczyzny w długim burnusie, trzymającego coś, co zalśniło w słońcu.

Zahir przyglądał się byłej żonie przez silną lornetkę. Siedziała na szczycie sterty plastikowych kostek udających lód i wyglądała zachwycająco. Na jej widok ogarnęło go niepokojące podniecenie. Oburzało go jednak, że Sapphira pokazuje się publicznie w Marabanie, odziana tylko w dwa skrawki błękitnego jedwabiu, bynajmniej niekryjące jej wdzięków.
Obserwował facetów z ekipy filmowej, którzy uwijali się usłużnie wokół Sapphiry, oferowali jej napoje i jedzenie oraz zajmowali się fryzurą i makijażem. Zastanawiał się ponuro, z którym z nich ona sypia. Wprawdzie żyje z Cameronem McDonaldem, ale brytyjskie tabloidy pisały, że miała też kilka romansów z innymi mężczyznami. Najwidoczniej wcale nie była wierną kochanką. Oczywiście, Sapphira i Cameron mogli pozostawać w luźnym związku, niewykluczającym innych przygód, jednak Zahir nie akceptował takich układów. On nie sypiał z każdą, nawet już po rozwodzie. Ożeniłem się z dziwką, a co najgorsze, wciąż jej pożądam, pomyślał z posępną irytacją.
Poślubienie Sapphiry było jedynym błędem, jaki popełnił w życiu, i drogo zań zapłacił. Najpierw dwunastoma miesiącami piekła, kiedy usiłował jej nie stracić, a później dosłownie milionami funtów po rozwodzie. Sapphira wykorzystała go i porzuciła, usatysfakcjonowana i znacznie bogatsza niż przed ślubem. Miał pełne prawo czuć się pokrzywdzony. Być może nadeszła pora rewanżu. Saffy, przyjeżdżając wraz z ekipą do Marabanu bez zezwolenia odpowiednich władz, wydała w jego ręce siebie i swoją świetną karierę modelki. Świadomość, że znalazła się na jego łasce, wzbudziła w Zahirze podniecającą fantazję, którą rozkoszował się skrycie od lat. Opuścił lornetkę, tłumiąc kłopotliwy głos rozsądku doradzający, by pohamował tę pierwotną zmysłową reakcję. Teraz będzie między nami inaczej, pomyślał gniewnie. Jestem już innym człowiekiem i tym razem mogę sprawić, że ona mnie zapragnie.
Ta perspektywa wydawała się kusząca. Przez całe dotychczasowe życie Zahir rzadko robił to, czego chciał, gdyż zawsze musiał brać pod uwagę potrzeby innych ludzi. Dlaczego więc nie miałby dla odmiany postawić na pierwszym miejscu własnych pragnień? Sprawdził już, że Sapphira ma za kilka godzin opuścić Maraban, i to jeszcze utwierdziło go w jego zamiarach. Podjął decyzję z taką samą zimną bezwzględnością, a zarazem z zapalczywą, niemal samobójczą determinacją, jakie niegdyś skłoniły go do poślubienia cudzoziemki bez zgody despotycznego ojca. To niepokojące porównanie przemknęło mu przez głowę, lecz odepchnął je od siebie.

Saffy weszła do przyczepy kempingowej, odczuwając ulgę i wdzięczność, że nie musi już wystawiać się na widok publiczny. Zdjęła jedwabną opaskę na włosy, kusą, rozciętą z boku spódniczkę, usunęła z pępka kolczyk ze sztucznym diamentem i włożyła białe płócienne spodnie i niebieski podkoszulek. Za parę godzin będzie w drodze do domu. Nie mogła się już doczekać, kiedy pożegna wątpliwe uroki Marabanu. To ostatnie miejsce, jakie by wybrała, jednak zamieszki społeczne w sąsiednim kraju zmusiły ekipę do zmiany lokalizacji w ostatniej chwili. Z drugiej strony to dobrze, że nie wiedziano o jej przeszłych związkach z Marabanem i Zahirem. Na szczęście epizod jej życia z czasów, zanim stała się sławna, pozostał mroczną, głęboko skrywaną tajemnicą.
A zatem pomimo wszystkiego, co Zahir niegdyś mówił o tym skorumpowanym dziedzicznym władztwie, jednak objął tron i został królem. Zresztą z gazet dowiedziała się, że obywatele Marabanu nie mieli pojęcia, co począć z proponowaną im demokracją, i zamiast tego poparli swego ukochanego bohaterskiego księcia, który niegdyś na czele armii wystąpił w obronie ludu przeciwko terrorowi swojego ojca. Wszędzie widziało się podobizny Zahira. Saffy spostrzegła jedną w hotelowym holu, z ustawionym pod nią wazonem kwiatów niczym w kapliczce. Zahir był człowiekiem honorowym, sprawiedliwym i zapewne został wspaniałym władcą, przyznała niechętnie w duchu. To naprawdę nie fair z jej strony, że czuje do niego urazę o coś, na co nie mógł nic poradzić. Ich małżeństwo było katastrofą i nawet teraz wolała o nim nie myśleć. Zahir złamał jej serce, a potem ją porzucił, gdy nie urodziła mu syna. Właściwie nie powinna go za to nienawidzić, skoro wówczas już od kilku miesięcy nalegała na rozwód. Każdy dokonuje wyborów, musi ponieść ich konsekwencje i nie zawsze kończy się to szczęśliwie.
Ale wiodę udane życie, przekonywała siebie, gdy ochroniarze torowali jej drogę przez tłum gapiów do limuzyny, która odwiezie ją na lotnisko. Czekały ją teraz trzy wspaniałe dni wolności i wypoczynku. W limuzynie z roztargnieniem musnęła palcami płatki kwiatu w przepięknym bukiecie w wazonie. Zastanowiła się przelotnie, skąd się tu wziął. W Londynie zamierzała przede wszystkim spotkać się z siostrami – jedną w ciąży, drugą desperacko pragnącą zajść w ciążę i trzecią jeszcze uczącą się w szkole. Najstarsza Kat rozważała poddanie się leczeniu bezpłodności, a jednocześnie wciąż przeżywała radości małżeństwa zawartego niedawno z rosyjskim miliarderem. Po odbyciu kłopotliwej rozmowy z tym swoim surowym, szczerym do bólu szwagrem Michaiłem Kusnirowiczem Saffy była nim trochę mniej zachwycona. Michaił chciał wiedzieć, dlaczego nie pomogła siostrze, kiedy ta wpadła w poważne długi. No, chwileczkę, pomyślała gniewnie Saffy, Kat nigdy nie wspomniała mi o swoich kłopotach finansowych, a nawet gdyby to zrobiła, nie zdobyłabym takiej sumy w tak krótkim czasie. Już na wczesnym etapie swojej kariery modelki Saffy zaangażowała się we wspieranie afrykańskiej szkoły dla dzieci chorych na AIDS i obecnie żyła wprawdzie wygodnie, lecz wcale nie w luksusie.
Bliźniaczka Saffy, Emmie, zaszła w ciążę. Saffy nie zaskoczyło, że partner jej nie wspiera. Była boleśnie świadoma tego, że siostra jest nieustępliwa i nie przebacza zranienia ani obrazy, a ojciec dziecka zapewne się tego dopuścił. Sama od dawna miała z Emmie pogmatwane, napięte relacje. W istocie zawsze na widok siostry doznawała poczucia winy. W dzieciństwie były ze sobą bardzo blisko, lecz w ciągu ostatnich trudnych dziesięciu lat więzi między nimi się zerwały i nie udało się ich ponownie nawiązać. Saffy nigdy nie przebolała długoletnich cierpień, o jakie przyprawiła siostrę swoim lekkomyślnym postępkiem. Pewnych spraw po prostu nie można przebaczyć, pomyślała ze smutkiem.
W każdym razie Michaił i Kat niewątpliwie wesprą Emmie w jej samotnym macierzyństwie i odrzuciliby ofertę pomocy ze strony jej bliźniaczki. Saffy nie pojmowała tylko, dlaczego siostra ukrywa, kto jest ojcem dziecka. Skrzywiła się na tę myśl. Sama również nie wyjawiła siostrom prawdy o przyczynach krachu swego małżeństwa, jednak miała powody – chociażby to, że zlekceważyła nalegania Kat, aby lepiej poznała Zahira, zanim wyjdzie za niego za mąż. Postąpiłam lekkomyślnie, przyznała kwaśno w duchu. Poślubienie w wieku osiemnastu lat mężczyzny, którego znała zaledwie od kilku miesięcy, było wysoce nierozważne. Niedojrzała, niedoświadczona i idealistyczna jak większość nastolatek, od początku nie radziła sobie z rolą żony w odmiennej kulturze. A Zahir coraz bardziej się od niej oddalał – także dosłownie, gdyż co jakiś czas wyjeżdżał na kilkutygodniowe manewry wojskowe, kiedy najbardziej go potrzebowała. Owszem, popełniła błędy – ale on również!
Usatysfakcjonowana tą konstatacją, wyjrzała przez okno. Pamiętała, że szosa na lotnisko wiedzie przez miasto, toteż zaskoczył ją widok pustyni, urozmaicany jedynie z rzadka głazami lub wielkimi skalnymi formacjami wulkanicznymi.
Nigdy nie pojmowała wrodzonego upodobania Zahira do przebywania na piaszczystych pustkowiach ani nie przywykła do panujących tam upałów i suszy. Dokąd, u licha, ten szofer ją wiezie? Czyżby wybrał inną trasę, by uniknąć miejskich korków? Pochyliła się do przodu i zapukała w dzielącą ich szybę, lecz chociaż pochwyciła we wstecznym lusterku jego spojrzenie, nie zareagował. Nieco zaniepokojona, zastukała mocniej i krzyknęła, żeby się zatrzymał. Co ten głupiec wyprawia? Nie chciała się spóźnić na lot do Londynu.
Jej wzrok padł przelotnie na bukiet w wazonie i dopiero teraz zauważyła dołączoną doń kopertę. Rozerwała ją i wyjęła kartkę z wydrukowanym tekstem:

Z wielką przyjemnością zapraszam Cię do spędzenia u mnie weekendu.

Przyjrzała się z irytacją tej niepodpisanej notce. Kto ją zaprasza, gdzie i po co? Czy to dlatego ten milczący szofer wiezie ją w złym kierunku? Czy jej publiczne pojawienie się w skąpym stroju przykuło uwagę jakiegoś tutejszego jurnego szejka? Może tego mężczyzny, który na wydmach obserwował ją przez lornetkę? Za kogo on ją uważa? Za dziwkę na telefon? Jej niebieskie oczy błysnęły gniewnie. Wykluczone, aby poświęciła swój jedyny wolny weekend na zabawianie kolejnego bogacza, który sądzi, że skoro ona zarabia na życie urodą twarzy i ciała, to łatwo można ją kupić! Koncern kosmetyczny Pustynny Lód chętnie wysyłał ją do towarzyszenia VIP-om, aby reprezentowała jego produkty, i chociaż zawsze stanowczo odrzucała erotyczne propozycje wszystkich tych mężczyzn, tabloidy wyrobiły jej reputację rozpustnej.
Nie ma mowy, żeby spędziła weekend z facetem, którego nawet nie zna! Poszukała w torebce komórki, zamierzając poprosić o pomoc któregoś z kolegów z ekipy, lecz jej nie znalazła. Widocznie odłożyła ją, kiedy przebierała się w przyczepie, a potem zapomniała zabrać. Na wszelki wypadek spróbowała otworzyć drzwi, ale nie zdziwiło jej, że są zamknięte. Zresztą i tak nie zaryzykowałaby wyskoczenia z jadącego samochodu.
Zmusiła się do logicznego rozważenia sytuacji. Mogłaby się uznać za porwaną, lecz to nieprawdopodobne w tym tradycjonalnym, praworządnym kraju. Ponadto żaden Arab nie przyjąłby u siebie nikogo wbrew jego woli.