W rozgrzanym powietrzu unosił się oszałamiający zapach kwiatów. Srebrzysty księżyc lśnił pomiędzy listowiem, a dźwięki muzyki dochodzące z odległej sali balowej miały uwodzicielską moc. A potem, jak w baśniowej krainie, czar prysł, muzyka umilkła i słychać było jedynie pluskanie wody w niewielkiej fontannie.
Prue usiadła na ławce, która jeszcze przed chwilą wydawała jej się miękka jak łabędzi puch, choć w rzeczywistości była twarda i zimna. Kręciło jej się w głowie; duszący zapach jaśminu przyprawiał ją o mdłości, a może było jej niedobrze po kieliszku szampana?
– Charles?
Mężczyzna, który tak delikatnie położył ją na ławce, urodziwy młodzieniec, którego kochała z wzajemnością, starannie wygładził koszulę i uniósł wzrok.
– Tak? – odezwał się zniecierpliwionym tonem. – Na litość boską, zrób coś z sobą. Popatrz tylko, jak ty wyglądasz. – Starannie zapiął klapkę z przodu wieczorowych spodni.
Prue spojrzała w dół i głośno wciągnęła powietrze. Jej spódnice zostały podciągnięte aż do pasa. Jedna z pończoch zsunęła się po kostkę. Piersi wyłaniały się ze stanika sukni. Wyglądała, jakby przed chwilą… Co było prawdą.
Podciągnęła dekolt sukni i wepchnęła piersi w ciasny stanik. Na jej bladej skórze widniały liczne czerwone ślady, zalążki siniaków. Zaszlochała.
– Och, cicho bądź, głupia. Sama się o to prosiłaś, więc się teraz nie maż. – Odwrócił się, szczupły, o nienagannej figurze. Jego włosy zalśniły w świetle księżyca.
– Charles? Dokąd idziesz?
Wargi wygięły mu się w szyderczym uśmiechu. Romantyczny nastrój ulotnił się bezpowrotnie i łuski w końcu opadły jej z oczu.
– Powiedziałeś mi, że mnie kochasz. Powiedziałeś…
– Widzę, że naprawdę jesteś tak naiwna, jak mi się zdawało. – Stanął przy jednej z oplecionych pnączem kolumn, zrywał kwiaty i rzucał je na posadzkę. – Któż by przypuszczał, że sawantka Scott okaże się głupiutka jak gęś? Myślałem, że jesteś inteligentna. Jak mogłaś pomyśleć, że szlachetnie urodzony kawaler zakocha się w pospolitej pannie, której jedynym atutem są cycki? Owszem, miałem ochotę ich dotknąć, ale nawet i to nie było warte zachodu. Mimo wszystko dzięki tobie wygrałem pięćdziesiąt gwinei.
– Założyłeś się, że mnie uwiedziesz? – Ogarnięta złością wstała, mimo że jej nogi drżały i czuła ból tam, gdzie przed chwilą… – Jesteś nikczemnikiem, podłym łajdakiem, tchórzem, a ja…
– Co zrobisz?. Pójdziesz z płaczem do papy? Na twoim miejscu bym tego nie robił, chyba że chcesz, by wszyscy w towarzystwie dowiedzieli się, jak chętnie rozkładasz nogi. Siedź cicho, a moi przyjaciele i ja nie zdradzimy twojej tajemnicy. Chyba wyraziłem się dostatecznie jasno? – rzucił na odchodnym.

Posiadłość księcia Aylshama
Grosvenor Square, Londyn, 3 maja 1815 roku

– Wykastruję tego podleca zardzewiałymi nożyczkami. Wyłuskam mu jajka tępą łyżką. A potem usmażę je na zjełczałym oleju i każę mu jej zjeść. – Melissa Taverner, stojąca przed zimnym paleniskiem kominka, zaczerpnęła tchu, by kontynuować.
– Z pewnością na to zasłużył, ale w tej chwili zemsta nam nie pomoże – powiedziała księżna Aylsham i uśmiechnęła się do Prue siedzącej obok na sofie. Variety poruszyła stopami opartymi o stołek i przyłożyła rękę do zaokrąglonego brzucha. – Zemsta może poczekać. Prue ma teraz poważniejsze zmartwienia. Czy on cię zranił? Mam doskonałego, bardzo miłego doktora, który w dodatku jest uosobieniem dyskrecji. Uważam, że powinnaś się zbadać. Mogę go poprosić, żeby przyszedł.
Prue pokręciła głową.
– Dziękuję, Variety, ale to nie jest konieczne. Poszłam prosto do swego pokoju i poprosiłam o gorącą kąpiel. Bardzo mi pomogła. Wciąż jestem trochę obolała, ale poza tym wszystko w porządku. – Uśmiechnęła się smutno. – Przynajmniej jeśli chodzi o ciało. Nie wiedziałam tylko, co mam zrobić… jak mam się zachowywać w obecności Charlesa. A potem przypomniałam sobie, że rano dostarczono list od ciebie, więc następnego dnia, czyli wczoraj, powiedziałam cioci, że potrzebujesz mojej pomocy, bo spodziewasz się dziecka. Ciocia odparła, że jestem dobrą, uczynną dziewczyną, skoro chcę pomóc przyjaciółce. Pozwoliła mi wziąć powóz i zapewniła, że napisze do mamy o zmianie moich planów.
– Jak długo zamierzałaś mieszkać u ciotki? – spytała małomówna Lucy Lambert. – Czy pani Scott może sprzeciwić się twojemu postanowieniu?
– Miałam spędzić tam kilka miesięcy. Ciocia zawsze wydaje co najmniej trzy przyjęcia, o ile dopisuje pogoda. Mama doszła do wniosku, że mam tam większe szanse na spotkanie odpowiedniego kawalera niż w rodzinnej okolicy – odpowiedziała cichym tonem.
– Więc jeśli napiszę do twojej mamy i zapytam ją, czy możesz się u mnie zatrzymać i zapewnię, że będziesz uczestniczyła w przyjęciach i piknikach, to nie powinna się sprzeciwić.
– Jesteś księżną, Variety – powiedziała Prue, a kąciki jej warg po raz pierwszy od dwóch dni lekko uniosły się w uśmiechu. – Mama nie odmówiłaby ci, nawet gdybyś miała dwie głowy.
– Doskonale. Poproszę ją, żeby pozwoliła ci ze mną zostać. Napiszę, że czuję się dobrze, ale bardzo mi brakuje damskiego towarzystwa i obiecam, że przedstawię cię odpowiednim ludziom.
– Dzięki temu Prue będzie mogła trzymać się z dala od tego podłego mężczyzny, ale to nie pomoże w innych sprawach – upierała się Melissa.
– Jakich? – spytała nieśmiało Lucy.
– Mogłam zajść w ciążę, a nawet jeśli tak się nie stało, to co powiem mojemu przyszłemu mężowi, o ile w ogóle na horyzoncie pojawi się jakiś narzeczony? – westchnęła Prue. Rozmyślała nad tym całe dwie noce.
– Kiedy spodziewasz się miesiączki? – zapytała jak zwykle praktyczna Variety.
– Za dwa tygodnie.
– To brzmi jak dwa miesiące, czas będzie ci się strasznie dłużył – wtrąciła z właściwym sobie brakiem taktu Melissa. – A jeśli jesteś w ciąży, to co zrobisz? Chyba nie…
– Nie, nie mogłabym tak postąpić. – Długo zastanawiała się nad tym, ogarnięta panicznym strachem. – Powiem mamie, a ona zapewne wyśle mnie w jakieś miejsce i znajdzie kogoś miłego, kto pomoże mi zajmować się dzieckiem.
– Chyba nie będzie zbyt zadowolona – powiedziała Variety.
– Na pewno nie będzie. – przyznała Prue. Bała się, że mama odbierze jej dziecko i znajdzie dla niego „odpowiednich” rodziców zastępczych. Wtedy nie miałaby szansy dowiedzieć się, co się z nim dzieje.
– Powinnaś nalegać, by Charles Harlby się z tobą ożenił – zaproponowała Lucy.
– Wolałabym poślubić węża. Nie mogę uwierzyć, że zakochałam się w tej kreaturze. – Przeniknął ją dreszcz. – Chyba oszalałam.
– Zostałaś złapana w sidła – odezwała się Jane, hrabina Kendall, w zamyśleniu ścierając smugę farby olejnej z dłoni. Przemówiła po raz pierwszy, odkąd zgromadziły się, by pocieszyć Prue. – Trzeba mu oddać, że jest bardzo urodziwy i potrafi wkupić się w czyjeś łaski. Jestem pewna, że nie po raz pierwszy postąpił w ten sposób wobec porządnej młodej damy. – Zamyśliła się. – Mogę poprosić Iva, żeby dał Charlesowi nauczkę. Ivo świetnie się bije, a ten odrażający Charles Harlby nie zasługuje na honorowy pojedynek. A tak w ogóle, to kim on jest?
– Synem wicehrabiego Rolsona. Proszę, nie mów o tym nikomu, nawet mężowi… Myślę, że Charles będzie milczał na temat tego, co zaszło, o ile nie będę sprawiać mu kłopotu.
– To szantaż – syknęła Melissa.
– Z pewnością. Ale w tej chwili nie możemy nic z tym zrobić – powiedziała zdecydowanym tonem Variety. – Prue nie chce wyjść za niego za mąż… któż mógłby ją za to winić?, Musimy się zająć najpilniejszymi sprawami: tym, że może być w ciąży i skandalem, jaki może wywołać Harlby. Wiem, że obiecał dyskrecję, ale nie wierzę mu.
– A jakiego męża chciałabyś mieć, Prue?
– W ogóle nie chciałam wychodzić za mąż, dopóki nie zakochałam się w Charlesie, a teraz ten pomysł jeszcze mniej mi się podoba. Przypuszczam jednak, że pewnego dnia będę musiała kogoś poślubić, bo mama i papa ciągle na to nalegają. Nie sprzeciwiałabym się tak bardzo małżeństwu, gdybym miała pewność, że mój mąż będzie dla mnie dobry, pozwoli mi kontynuować naukę i nie będzie czuł się zakłopotany, że jestem sawantką. No i powinien mieć dużą bibliotekę – dodała z rozmarzeniem.
Powędrowała wzrokiem po twarzach przyjaciółek, zmartwionych jej sytuacją i wytężających umysły, jak jej pomóc. Napomniała się w duchu. Nadszedł czas, by wziąć los w swoje ręce.
– Chciałabym mieć ojca dla dziecka, jeśli zaszłam w ciążę, i myślę, że im szybciej wyjdę za mąż, tym lepiej to będzie wyglądać. Ale kto zechce mnie poślubić? Będę musiała powiedzieć prawdę… nie mogę kłamać.
– A co sądzisz o dzieciach? – spytała Variety.
– Nie mam nic przeciwko dzieciom. To znaczy, lubię je. Tyle że dotąd nie myślałam o posiadaniu dziecka. Zanim poznałam Charlesa, myślałam, że zostanę wykształconą starą panną. – Prue uporczywie wpatrywała się we wzór na tureckim dywanie. – Myślę, że posiadanie dzieci może być… interesujące.
Zapewne niedługo się o tym przekonam, dodała w duchu.
– A zależy ci, żeby twój mąż był przystojny? – dopytywała Variety. – Wiem, że niegodziwy Harlby jest bardzo urodziwy.
Jane odłożyła szkicownik, z którym nigdy się nie rozstawała i spojrzała na Variety.
– Masz kogoś konkretnego na myśli?
– Być może… Przypomniałam sobie spotkanie sprzed kilku dni i przyszedł mi do głowy pewien pomysł… Prue, czy zgodziłabyś się, żebym z kimś porozmawiała? Oczywiście nie wymieniłabym twojego nazwiska, ale musiałabym opisać twoje położenie. Trzeba liczyć się z tym, że najprawdopodobniej nic z tego nie wyjdzie.
Prue starała się odegnać smutek. Variety zawsze miała mnóstwo pomysłów, które wywoływały palpitacje u matron, jednak jako żona wzoru cnót, jakim był książę Aylsham, unikała krytyki z wdziękiem wprawnego łyżwiarza ślizgającego się po zamarzniętym jeziorze.
– Będę ci bardzo wdzięczna – powiedziała. Zapewne jakiś oryginał potrzebował bibliotekarza i nie miał nic przeciwko zatrudnieniu kobiety, choćby i brzemiennej.
– W takim razie po posiłku ruszam w drogę. Trzeba kuć żelazo, póki gorące. – Postawiła stopy na podłodze i usiadła prosto. – Biorę was wszystkie na świadków, że wypoczywałam dostatecznie długo, by zadowolić nawet najbardziej nerwowego przyszłego ojca. Nie martw się, Prue. Niezależnie od tego, co się wydarzy, zaopiekujemy się tobą.
– Wiem. Dziękuję. – Prue zmusiła się do uśmiechu. Wierzyła, że przyjaciółki są gotowe zrobić wszystko, co w ich mocy, by jej pomóc. Żałowała jedynie, że okazała się na tyle nierozsądna, by zakochać się w Charlesie.
Przyjaciółki okazały się bardzo uprzejme, twierdząc, że była niewinna, nie znała londyńskich dandysów i ich sztuczek. Powinna była jednak się domyślić, jaki naprawdę jest Charles. Może nawet coś podejrzewała, słysząc od niego tak wiele komplementów na swój temat. Myśl o tym, że ktoś ją pokochał, była dla niej tak słodka i krzepiąca, że straciła instynkt samozachowawczy. Ależ była głupia! Powinna zajmować się greką i łaciną, przesiadywać w bibliotece z nosem w książkach. Nie było w nich nic niebezpiecznego poza kurzem i martwymi pająkami.

Ross Vincent stał oparty o balustradę tarasu i przyglądał się synkowi. Na niewielkim trawniku mały Jon gaworzył wesoło i machał grzechotką w stronę niańki siedzącej obok niego na kocu. Tworzyli piękny obrazek opromieniony wiosennym słońcem. Dziecko z zaróżowionymi policzkami i pulchna, zarumieniona dziewczyna w śnieżnobiałym fartuchu, zawsze skora do uśmiechu. Była wspaniałą opiekunką dziecka osieroconego przez matkę… lecz nie matką.
Towarzystwo będzie zgorszone, dowiedziawszy się, że myśli o powtórnym ożenku zaledwie sześć miesięcy po śmierci żony, jednak Jon umiał już siadać i zaczynał gaworzyć. Rozpoznawał ludzi, znał wszystkich w swoim małym światku. Ostatnio mówił: dada, mama, gugu, zwracając się nimi bez rozróżniania do ojca, niańki i pluszowego pieska.
Jon potrzebował matki, zanim zda sobie sprawę, że jej nie posiada Jak jednak Ross miał znaleźć odpowiednią kandydatkę, skoro wszystkie szanowane damy będą zgorszone, że pragnie się ożenić, będąc w żałobie? Jak miał właściwie ocenić ich charakter? Za pierwszym razem nie udało mu się dokonać odpowiedniego wyboru. Lady Honoria Gracewell, córka lorda Falhavena, piękna, utalentowana, z doskonałymi koligacjami, wydawała się zachwycona, mogąc poślubić markiza, nawet z niezbyt dobrym pochodzeniem i nieszczególnie urodziwego.
Istniała jednak pewna nadzieja, jeśli ekscentryczna księżna się nie myliła. Nie wiedział, dlaczego na przyjęciu u Hendersonów zapomniał się do tego stopnia, że zdobył się na zwierzenia. No chyba że ta kobieta była wiedźmą i potrafiła czytać w myślach. Złożyła mu kondolencje z powodu śmierci żony, ciepło zapytała o syna, i oto po dziesięciu minutach i przy trzecim kieliszku szampana zwierzył się jej z rozpaczliwej potrzeby znalezienia matki dla Jona. To wszystko przez alkohol, pomyślał z goryczą. A przecież jako korsarz codziennie pijał rum i słynął z mocnej głowy, zachowując trzeźwość, gdy inni dawno leżeli pod stołem.
A potem odwiedziła go w domu, śliczna jak z obrazka w swoim słomkowym kapeluszu, z olśniewającym sznurem pereł, i obwieściła, że znalazła dla niego żonę… pod warunkiem, że przyjmie również jej ewentualne dziecko, którego ojcem jest ktoś inny. Gdy nie odpowiedział od razu, poinformowała go chłodnym tonem, że dama, którą ma na myśli cieszyła się doskonałą reputacją, jednak została oszukana i zdradzona.
Księżna Aylsham jest jak żywioł, pomyślał, i nie zamierzał się karcić za to, że poddał się jej sile jak huraganowi czy przypływom i odpływom. Po nocy spędzonej na rozmyślaniach miał jednak wiele wątpliwości, a wyobraźnia podsuwała mu okropne scenariusze, jeden za drugim. Było już niestety za późno, dał księżnej słowo, a jej przyjaciółka miała się tu zjawić lada chwila.
– Przyszła młoda dama, której się pan spodziewał, milordzie. – Finedon, jego nowy ochmistrz, odpowiadał mu dużo bardziej niż poprzednik odziedziczony wraz z tytułem. Hodges nigdy nie doszedł do siebie po odkryciu, że wnuk jego pana jest korsarzem i słał karcące spojrzenie, ilekroć Ross uniósł głos o ton wyżej, niż przewidywała to etykieta.
– Wprowadź ją. – Wyprostował się, jednak nie zwrócił się całą twarzą w stronę kobiety zmierzającej ku niemu przez taras. Nie chciał jej przestraszyć; wkrótce biedaczka i tak przeżyje szok.
Nie jest pięknością. Takie było jego pierwsze wrażenie. Jednak i on nie był urodziwy. Pomyślał, że młoda dama ma miłą, szczerą twarz, na której często gości uśmiech. Była blondynką o szaroniebieskich oczach, opanowaną, mimo że musiała przemierzyć spory dystans, nim do niego podeszła. Miała też bardzo zgrabną figurę i modną suknię. Mógł się jednak mylić co do stroju, jako że kompletnie nie znał się na damskich ubraniach.
Była szczupła, o wydatnych piersiach, które unosiły się i opadały w rytm przyśpieszonego oddechu, choć starała się nie dać poznać po sobie emocji. Ross przełknął z trudem. Bez wątpienia biust jest jej największym atutem. Na chwilę dał upust wodzom fantazji.
– Milordzie – powiedziała miłym tonem i wykonała nienaganne dygnięcie. Udało mu się nie oderwać wzroku od jej twarzy, choć kusiły go urocze krągłości poniżej.
– Madam.
Odwrócił się teraz do niej, patrząc, jak jej oczy robią się okrągłe. Ledwie dosłyszalnie wciągnęła powietrze; jednak pozostała opanowana.

Zrobił to specjalnie, żeby zobaczyć, jak zareaguję, pomyślała.
Miał dość dużą bliznę; jakby ktoś rozorał szponami jego twarz od ciemienia, obok prawego oka, wzdłuż policzka aż do kącika ust.
Poczuła silne emocje już od pierwszego spojrzenia, onieśmielona jego potężną sylwetką. Miał sporo ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, szeroki tors i ramiona. Wyglądał jak olbrzym, który z łatwością przewraca ogromne drzewa, a potem ciągnie je za sobą bez najmniejszego wysiłku.
Po chwili zauważyła, że nie jest bardzo przystojny, co w pewien sposób sprawiło jej ulgę. Miał brązowe włosy, niemodnie opaloną skórę, niczym się niewyróżniający nos, krzaczaste brwi komponujące się z mocno zarysowaną szczęką i wargami nieprzywykłymi do uśmiechu. Jeśli Variety chciała znaleźć dla niej męża różniącego się od Charlesa, to nie mogła trafić lepiej.
Variety powiedziała Prue, że ten mężczyzna niedawno owdowiał. Nie miał więc powodów do śmiechu. Żona zmarła na zapalenie płuc zaledwie kilka miesięcy temu, a on miał twarz, na widok której ludzie nerwowo drgali. Przyglądał się jej badawczo.
Nie jest okrutny, pomyślała. Ani nieuprzejmy. Po prostu trudno go rozszyfrować. Jest zimny, powściągliwy.
Wiedziała, że ludzie często oceniają innych na podstawie wyglądu. Mężczyźni gapili się na jej piersi, niemal się oblizywali na ich widok. Mimo że starała się ubierać skromnie, kobiety uważały, że jest kusicielką, zaś mężczyznom zdawało się, że mają prawo patrzeć na nią pożądliwie, a jej powinno to pochlebiać. Kiedy nie reagowała, stawali się niemili albo wulgarni, w najlepszym razie ją lekceważyli. To, co przeżywała z powodu ponętnego biustu, musiało być jednak niczym w porównaniu z tym, co musiał wycierpieć ten mężczyzna. Z pewnością doświadczył ogromnego bólu.
Gdzie szlachetnie urodzony mężczyzna może odnieść taką ranę? I kim w ogóle jest? Variety nie pisnęła jej ani słowa na ten temat. Prue dowiedziała się, że ma przed sobą lorda, dopiero gdy lokaj ją zaanonsował.
Spodziewał się, że piśnie z przerażenia albo odruchowo się cofnie. Prue jednak splotła ręce z przodu i czekała. Zmrużył oczy, prezentując ponure, groźne spojrzenie. Przełknęła ślinę i zmusiła się do opanowania, marząc, by jak najszybciej usiąść.

Gorset uciskał ją niemiłosiernie, ale cóż – przyszła na to przyjęcie i nie było już odwrotu.
Zresztą Delilah Preston miała dzisiejszego wieczoru znacznie poważniejsze zmartwienia niż za ciasny strój. Po jaką cholerę zgodziła się na tę randkę w ciemno? Przecież rozwód nie jest jeszcze sfinalizowany.
Lecz Alisha Martin dysponowała niezwykłą siłą perswazji.
I tak oto Delilah znalazła się nagle tutaj, ubrana cała na czarno – od zasłaniającej oczy maski przez gorset i skórzane spodnie aż po szpilki. Nawet paznokcie polakierowała na czarno.
Nie chciała inwestować w specjalny strój, więc zdecydowała się przebrać za cień. Wydało jej się to nawet zabawne i pasujące do obecnego etapu jej życia. Od kilku miesięcy nie miała ochoty do zabawy, ale w końcu, jak tylko będzie chciała, będzie mogła się stąd wymknąć.
Nikt nie powinien mieć tego za złe osobie, której małżeństwo właśnie legło w gruzach.
A zresztą, takie wyjście do ludzi chyba jej się należy po miesiącach samotnego oglądania w domu jednego serialu telewizyjnego za drugim.
Alisha Martin była nową klientką destylarni bourbona o nazwie Angel’s Share, którą Delilah od dziesięciu lat prowadziła z siostrami Elise i Sarą w starej posiadłości zakupionej w samym sercu krainy tego szlachetnego trunku. Jako grupka kobiet musiały się wyróżnić w typowo męskiej branży producentów alkoholi i opuszczony zamek świetnie się sprawdzał w roli wizytówki.
Delilah, zdrobniale Dee, kochała ten wykreowany razem z siostrami świat. Przez te lata dziewczynom udało się poznać wielu wspaniałych ludzi. Ugruntowały swoją pozycję na rynku i zdobyły nowych przyjaciół.
Alisha odwiedziła ich wytwórnię kilkakrotnie w ciągu ostatniego roku, zamawiając dostawy na dobroczynne imprezy prowadzonej przez siebie organizacji charytatywnej o nazwie Home Sweeter Home. Była to cudowna troskliwa osoba, więc nie można było odmówić jej zaproszeniu na bal przebierańców, z którego dochód miał zasilić dzieci z sierocińców.
W ostatniej chwili Alisha przysłała jej esemesa, że na przyjęciu będzie też fantastyczny facet, którego Dee powinna poznać.
No dobra, niech będzie. Pójdzie tam, zostawi stosowny datek i wymknie się po kryjomu. Czarny kostium doskonale się przy tym sprawi. Właściwie to powinna wysłać na tę imprezę Sarę albo Elise, ale siostry były zajęte własnym życiem. Szczęściary…
Delilah wzięła głęboki oddech i po betonowych schodach zaczęła się zbliżać do szklanych drzwi zabytkowego pałacyku The Grandeur, gdzie odbywała się impreza.
W środku uderzył ją gwar złożony z muzyki, śmiechów i głośnych rozmów. Poczuła się zagubiona. Na co dzień wolała ciszę własnego gabinetu, w którym pracowała nad rozwojem przedsiębiorstwa i pozyskiwaniem nowych klientów. Lubiła spokój i odprężający luz, a los ostatnimi czasy uczynił z jej życia siedlisko sporów i bałaganu. Ot, przysłowiowa ironia losu.
I jeszcze ten cholerny gorset. Dawniej nie był aż tak ciasny.
Powstrzymując chęć ciągłego poprawiania na sobie kostiumu, Delilah wkroczyła do sali balowej. Chciała odszukać wzrokiem Alishę, ale w sytuacji, gdy prawie wszyscy mieli na twarzach maski, był to zamiar skazany na niepowodzenie.
Cieszyła się jednak, że sama też kryje twarz, bo a nuż znaleźliby się w tej ciżbie jej byli teściowie?
Gwoli ścisłości – przyszli byli teściowie. Ludzie uwielbiający pokazywać się na podobnych spędach towarzyskich, którzy nie ukrywali niezadowolenia, że syn jedynak poślubił adoptowaną, urodzoną w ubogiej rodzinie dziewczynę.
Zaczęła przedzierać się przez tłum w kierunku podestu, obok którego miała nadzieję spotkać Alishę.
Poda jej tylko pieniądze w kopercie i zniknie równie niezauważalnie, jak się pojawiła, nie spotykając się z rodzicami Camdena i tajemniczym facetem, którego chciała jej przedstawić gospodyni wieczoru.
– Delilah?
Uff, co za ulga.
Alisha, jej nowa klientka i nowa przyjaciółka, w biało-złotym kostiumie bogini wyglądała olśniewająco. Z długimi jasnymi włosami i zielonymi oczami przypominała aktorkę na planie filmowym.
– Tak myślałam, że to ty. Nie wiem, za co się przebrałaś, ale wyglądasz bosko i niesamowicie zgrabnie.
– Przebrałam się za cień – wyjaśniła Delilah. – Ale uwierz mi, ten kostium uwydatnia wszystkie moje fałdki. W rzeczywistości nie jestem aż taka okrąglutka.
To nie do końca była prawda. Większość ludzi wskutek związanego z zerwaniem stresu chudnie, a Delilah przybrała ostatnio na wadze.
To przez to pocieszanie się słodyczami.
– Tak czy owak, cieszę się, że przyszłaś – mówiła Alisha. – Przed chwilą rozmawiałam z człowiekiem, o którym ci wspominałam. Przyszedł tuż przed tobą, zgraliście się idealnie.
Delilah się wzdrygnęła.
– Fajnie, że lubisz swatać – odezwała się – ale ja nie jestem gotowa na poznawanie kogoś nowego. Jeszcze nawet się nie rozwiodłam.
– Przedziwnie się składa – Alisha położyła rękę na ramieniu Dee – bo on przed chwilą powiedział mi dokładnie to samo. Posłuchaj, to bardzo miły facet. Może się zaprzyjaźnicie, pogadacie sobie, skoro oboje przechodzicie przez to samo. Rozmowa zawsze przynosi ukojenie.
Być może. Ale o swojej sytuacji nie mówiła praktycznie nikomu poza siostrami. Nie lubiła ujawniać swoich niepowodzeń. Sama nawet nie do końca wierzyła, że jej małżeństwo to już przeszłość.
Trzeba jednak spojrzeć prawdzie w oczy: ją z Camdenem łączył tylko fizyczny pociąg i związana z nim chemia. Poza tym zawsze nadawali na różnych falach.
Alisha odgarnęła włosy z twarzy i Dee zauważyła na jej palcu imponujących rozmiarów kamień.
– Coś nowego? – spytała, chwaląc urodę kosztownego świecidełka.
– Tak – przyznała Alisha, promieniejąc. – Właśnie wróciłam z krótkich wakacji, w trakcie których sprawy przybrały nieoczekiwany obrót.
– Brzmi to intrygująco. Chętnie dowiem się szczegółów.
– To długa historia. Umówmy się na jakiś lunch, to wszystko ci opowiem.
A więc gdzie się nie ruszyć, natrafia się na jakąś miłość. Delilah cieszyła się z tego razem ze swoimi przyjaciółmi. Szkoda tylko, że jej własne małżeństwo zamieniło się w bardzo nieszczęśliwy związek.
– O, to właśnie on! – Alisha pomachała komuś będącemu za plecami Delilah. – Przebrany za pirata, ma przepaskę na oku.
Delilah obejrzała się, szukając wzrokiem człowieka, o którym mówiła przyjaciółka. Seksowny, w obcisłych czarnych spodniach i białej koszuli, z lekkim zarostem na szczęce. Gapi się na nią brązowymi oczami. Wydaje się dziwnie znajomy.
Bo to jest… jej mąż.

Camden właśnie miał zamiar podziękować za zaproszenie i powiadomić Alishę, że już musi iść. Może i miał nadzieję kogoś poznać, ale szybko stwierdził, że nie jest na to gotowy.
Na szczęście jego rodzice wyjechali, więc przynajmniej nie musiał się obawiać, że się na nich natknie. Telefoniczny kontakt z nimi w zupełności mu wystarczał, byli wystarczająco natarczywi.
Zlokalizował organizatorkę eventu i ruszył w jej kierunku. Alisha stała obok jakiejś ubranej na czarno kobiety. O cholera…
Może nikt inny by jej nie rozpoznał, ale on i owszem. Od pięciu lat jej ciało nie miało przed nim tajemnic.
– Delilah, to jest pan Camden, o którym ci mówiłam – powiedziała Alisha.
– Miło mi – odrzekł Cam, wyciągając rękę na powitanie.
Dee szeroko rozdziawiła buzię, ale szybko podała przybyszowi dłoń. Ten dotyk…
Czy już do końca życia będzie na niego tak reagować? Gdyby związki między dwojgiem ludzi opierały się wyłącznie na seksie, ona i Camden nigdy by się nie rozstali.
Ale praca zawodowa obojga, nastawienie jego rodziców i brak czysto ludzkiego porozumienia wprowadziły ich małżeństwo w ślepą uliczkę.
Camden chciałby odzyskać żonę, nie ukrywał tego, ale Delilah nie widziała już przed ich związkiem przyszłości. I podsunęła mu do wypełnienia papiery rozwodowe.
Ironia losu polegał na tym, że Camden był specjalizującym się w rozwodach adwokatem. Nie spodziewał się, że jego kancelaria kiedyś zajmie się jego własnym przypadkiem.
– Oj, przepraszam was, macha do mnie człowiek od cateringu – usprawiedliwiła się Alisha, po czym zniknęła.
Delilah złożyła dłonie. Sama nie wiedziała, czy robi to, żeby oczyścić się z jego dotyku, czy też po to, by ślad tego dotyku zachować. Nieważne, grunt że przekonała się, że Camden nadal na nią działa, podobnie jak ona na niego.
Bagaż wspólnych niepomyślnych doświadczeń przygniatał ich oboje. Żadne z nich nie lubiło mieć poczucia klęski, kto zresztą to lubi?
Zwłaszcza rozwiedziony prawnik od rozwodów… Nie tak Camden wyobrażał sobie swoje życie.
– Co ty tu robisz? – syknęła, nachylając twarz w jego kierunku.
– Alisha jest siostrą człowieka, którego właśnie przyjąłem do pracy – wyjaśnił. – A ty skąd ją znasz?
Delilah wskazała palcem kelnera przechodzącego obok z tacą koktajli.
– Ona serwuje tu produkty Angel’s Share – odparła.
– A gdzie Sara i Elise?
– Moje siostry są dziś zajęte, więc padło na mnie.
Widział, że jest z tego powodu wkurzona. Jego Delilah nie lubiła błyszczeć w świetle reflektorów. Kochała każdą cząstkę swojego życia, od pracy począwszy, na małżeństwie kończąc, ale nie lubiła się z niczym obnosić.
On zresztą też lubił mieć ją tylko dla siebie.
Jak na ironię muzyka zmieniła rytm na znacznie spokojniejszy i bardziej romantyczny.
Camden omiótł wzrokiem jej obcisły strój i zakrywającą pół twarzy maskę. Na szczęście usta pozostawały widoczne, a on uwielbiał kontrast jaskrawoczerwonej szminki ze śniadą cerą żony. I ona o tym wiedziała.
Ilekroć gdzieś wychodzili, malowała wargi dokładnie tą kredką, którą teraz miała na ustach. Jego ulubiony, wodzący na pokuszenie odcień…
Ciekawe, ile razy tak się malowała od czasu ich rozstania i swojej wyprowadzki z ich domu?
A fakt, że zostawiła mu dom do dyspozycji, był jeszcze jedną kością niezgody w ich rozwodowym sporze.
Camden wyciągnął dłoń i położył ją w najwęższym miejscu jej talii. Znieruchomiała, a on poczuł wyrzuty sumienia.
Jak mógł doprowadzić do sytuacji, w której jego dotyk jest czymś niepożądanym dla jego własnej żony?
– Zatańcz ze mną – poprosił.
Wbiła w niego spojrzenie ciemnych oczu. Chętnie zerwałby jej z twarzy tę maskę, z drugiej jednak strony było w tej sytuacji coś pociągającego. Może Delilah też tak uważa? Bo jakoś nie cofa się, nie mówi nie.
Ostatnio widywali się wyłącznie w miejscach publicznych, na przykład na gali dla uczczenia wypuszczenia przez Angel’s Share nowego produktu – dziesięcioletniego bourbona. Nie było wówczas sposobności porozmawiania o życiu prywatnym.
– Cam…
Wyjął jej spod pachy kopertową torebkę, odniósł na swój stolik, po czym poprowadził ją na parkiet. Nie opierała się, ale znał ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że Dee już zaczyna żałować tego kroku. A on wręcz przeciwnie – robił sobie w myślach listę powodów, dla których jego decyzja jest najlepszą z możliwych.
Ruchem doświadczonego tancerza okręcił ją wokół siebie i lekko przytulił do piersi. Położyła mu dłonie na ramionach, czuł ich dotyk przez cienką tkaninę, z której uszyta była jego koszula.
– Nie powinniśmy tego robić – mruknęła, nadal się jednak nie cofając.
Zaczął delikatnie kołysać jej ciałem. Zyskał pewność, że Dee tu nie będzie robić scen. Nie wyrwie mu się, jak to zrobiła miesiąc temu na gali Angel’s Share, kiedy ją pocałował. Tu nie jest na swoim terenie.
– Dlaczego tak mówisz? – zapytał. – Boisz się?
– Ja się niczego nie boję.
– Czyżby? To dlaczego od czasu tamtego pocałunku nie odpowiadasz na moje esemesy?
Spuściła wzrok i Camden zrozumiał: punkt dla niego. W końcu jest wygadanym adwokatem.
Tyle że nigdy nie pragnął wypróbowywać zawodowych umiejętności na własnej żonie. Chciał grać z nią w jednej drużynie. Chciał, żeby już na zawsze była jego.
Ale ona nagle zapragnęła czegoś więcej niż to, co był w stanie jej zaoferować. Czuła, że mąż coraz bardziej zaniedbuje ją na rzecz swojej kariery.
Poza tym jego rodzice nieustannie starali się wbić między nich klin. Przy byle okazji wypominali synowej jej niższy status społeczny. Po nim to spływało i dopiero po długim czasie zauważył, że ją to rani.
Problem narastał, aż pewnego dnia Dee stwierdziła, że ma tego dość. Zrozumiała, że zbyt wiele rzeczy ich różni. Można to rozładowywać w kolejnych kłótniach, ale po nich sprawy z wolna wracają w stare koleiny.
Uznała, że pora przerwać ten zaklęty krąg.
Ale Camden nie był przyzwyczajony do godzenia się ze stratą, zwłaszcza własnej żony. Dee musi zrozumieć, że oni stanowią nierozerwalną całość. Nie wiedział, jak to osiągnąć, ale był zdeterminowany.
– Ten pocałunek to była pomyłka – rzuciła Dee przez zaciśnięte zęby.
– Ja tego tak nie odczułem – odparł, przyciągając ją bliżej siebie. – Wręcz wydawało mi się, że chcesz czegoś więcej.
– To, czego się chce i to, co można mieć, to są dwie różne rzeczy.
A więc jednak go pragnie. Pożądanie nigdy między nimi nie wygaśnie. Wystarczy znaleźć sposób na to, aby Dee mogła zrealizować swoje pragnienia, samemu pozostać wiernym swoim potrzebom, a wszystko wróci do normy.
Obojgu dobrze to zrobi. Zaczną od początku, zbudują solidne podstawy związku.
Dotychczas ich wspólne życie przesiąknięte było wiecznym pośpiechem i nerwami. W końcu oboje prowadzili dobrze prosperujące firmy. On wiecznie w rozjazdach, ona gorączkowo poszukująca klientów dla startującego, założonego wspólnie z najlepszymi przyjaciółkami – a jednocześnie adopcyjnymi siostrami – przedsiębiorstwa.
Camden był cholernie dumny z jej osiągnięć. Może powinien był częściej jej to okazywać?
Teraz musi swoją małżeńską klęskę zamienić w zwycięstwo.
– Nie ma nic złego w robieniu tego, co się chce – powiedział. – Jesteśmy dorosłymi ludźmi, pragniemy się nawzajem.
– Ale to niestosowne.
A więc pośrednio przyznała, że go pożąda. Trzeba jakoś uczcić ten mały krok ku zwycięstwu.
– Niestosowne to jest ignorowanie drugiej osoby w obawie, że jak się za bardzo do niej zbliży, trzeba będzie walczyć z chęcią wyskoczenia z ciuchów – powiedział.
Delilah znieruchomiała, on także.
Patrzyła mu w oczy i on dobrze wiedział, o czym żona teraz myśli. Po pięciu latach małżeństwa w takich kwestiach nie ma się wątpliwości. Delilah nie potrafiłaby teraz okłamać ani jego, ani siebie samej.
Camden nie miał wątpliwości: Dee teraz rozważa, jak by to było, gdyby się z sobą przespali. Czy warto zaryzykować? Wracać do tego, co było dawniej, do nieudanego małżeństwa?
On tego chciał, teraz, zaraz. Znów mieć żonę w łóżku, a o resztę pomartwi się jutro. Zbyt długo żył bez niej. Tamten pocałunek sprzed miesiąca, a dzisiaj jeszcze te skórzane spodnie, uwydatniający biust gorset, jaskrawa szminka na ustach…
Tego się nie da wytrzymać.
I w tym tkwi sedno problemu. On nigdy się nią nie nasyci. I to jest przerażające. Nawet po wielu spędzonych wspólnie latach żadne z nich nie potrafi powstrzymać pożądania.
– Ciągle jesteś najbardziej seksowną kobietą, jaką dane mi było poznać – oświadczył. – Dajmy sobie tę jedną noc. Nie musimy rozmawiać o rozwodzie, nie musimy o niczym myśleć.
Przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech.
– I co, wrócimy na stare śmieci, Cam? Zatracimy się w namiętności i zapomnimy o konsekwencjach?
– O jakich konsekwencjach ty mówisz? Przecież już wypełniliśmy papiery rozwodowe. Nie mamy wobec siebie żadnych oczekiwań. To tylko jedna noc, Dee. U ciebie czy u mnie, jak wolisz.
Uniosła powieki i w jej oczach pojawiła się dobrze mu znana namiętność.
A więc ją ma. Oni z siebie nigdy nie zrezygnują. Ich fizyczna bliskość to coś, czego wcześniej nie doświadczył i czego nigdy później nie odnajdzie, jeśli teraz pozwoli jej odejść.
Był podekscytowany i czuł, że muszą oboje natychmiast opuścić tę salę, bo inaczej dojdzie do skandalu. On pocałuje swoją byłą żonę i obwieści całemu światu, jak podziałał na niego ten gorset.
Nota bene widział go już dawniej w szafie i zastanawiał się, dlaczego go nigdy nie zakłada. Miał nadzieję na jakiś specjalny prywatny pokaz…
– U mnie – wyszeptała. – Nie jestem w stanie wrócić do…
Do domu, chciała pewnie powiedzieć. Kiedy zdecydowała się na rozstanie, on zaproponował, że się wyprowadzi, ale Dee stwierdziła, że chce zacząć nowe życie. Na nowym terenie, bez wspomnień.
A więc nadal go kocha. Wspomnienia tego, co wydarzało się w czterech ścianach domu, który kupił dla nich przed ślubem, byłyby dla niej najwyraźniej zbyt bolesne. On z tego samego powodu starał się jak najrzadziej bywać w – teraz już tylko swoim – domu.
O ile Delilah wyprowadzając się, chciała wykreślić go ze swojego życia, on nie miał podobnych zamiarów. Przeżyli razem dużo pięknych chwil, może trochę się po drodze pogubili, ale czy to coś złego?
Uparcie trzymał się przekonania, że ich małżeństwa nie można uznać za klęskę.
Owszem, podpisał wniosek rozwodowy, ale nie było dnia, żeby tego nie żałował…

Wychodząc z banku Yavapai Blake Hollister był taki wściekły, że wpadł na przechodzącą kobietę, omal jej nie przewracając. Na szczęście w porę się zorientował i zapobiegł upadkowi.
– Och, proszę wybaczyć, madam. Nie… – zaczął, ale kobieta wpadła mu w słowo.
– Blake? – spytała. – Blake Hollister? To pan?
Wciąż trzymając ją za ramię cofnął się o krok, by się jej przyjrzeć. Lśniące ciemne włosy, oczy szare jak wody oceanu i pełne szerokie usta uśmiechające się kusząco. Czyżby znał tę piękną młodą damę? Bo ona najwyraźniej go poznała.
– Przepraszam – powiedział z lekkim zakłopotaniem. Nie miał wśród znajomych długiej listy kobiet, zwłaszcza takich o smukłej zgrabnej figurze i twarzy jak ze słodkiego snu. Gdyby tę już kiedyś spotkał, na pewno by to zapamiętał. – Czy my się znamy? – zapytał.
– To było tak dawno, że na pewno pan zapomniał. – Uśmiech rozszerzył się. – Bywałam na ranczu z moją mamą. Była krawcową, szyła i robiła przeróbki dla pana matki Maureen.
Blake’a nagle olśniło. Czy to naprawdę ta zaniedbana nastolatka, która zwykła siadać na podłodze ganku i bawić się z psami, gdy ich matki zajmowały się szyciem i przeróbkami?
– Niech mi pani nie mówi, że jest małą Katherine Anderson! – wykrzyknął. – Bo nigdy nie uwierzę.
– To było wiele lat temu. A ja nawet nie byłam pewna, czy pan wiedział wtedy, jak się nazywam. Teraz nazywam się O’Dell.
Katherine Anderson była o kilka lat młodsza od Blake’a i obracała się w całkiem innych kręgach towarzyskich niż on i jego rodzina. I choć nie zwracał na nią większej uwagi, czasami ją zauważał. Najczęściej dlatego, że zwykle była zbyt poważna jak na swój wiek.
– Przypominam sobie – rzekł. – A twoja mama miała na imię Paulette, prawda?
– Tak.
Uświadomiwszy sobie, że wciąż ściska jej ramię, opuścił rękę i cofnął się.
– Przepraszam, że od razu cię nie poznałem – powiedział skruszony. – Ale … wydoroślałaś.
– Wierz mi, że poczytuję to sobie za komplement – uśmiechnęła się. – Za żadne skarby nie chciałabym wyglądać tak jak wtedy.
– Wybacz, że tak na ciebie wpadłem – tłumaczył się. – W banku coś pokręcili z moimi rachunkami i byłem zły.
– Nie ma sprawy. Miło było na ciebie znowu wpaść, nawet jeśli dosłownie.
– Zgadzam się.
– Cóż, nie będę cię zatrzymywać. – Katherine wyciągnęła do niego rękę. – Może za następne dwanaście lat znowu na siebie wpadniemy.
Blake uścisnął jej dłoń zaskoczony, że jest taka silna i ciepła.
– Hm… masz może chwilę czasu? – spytał, nawet nie zastanowiwszy się nad tym, co mówi. – Jeśli miałabyś ochotę, moglibyśmy wstąpić do Conchity na kawę.
– Mam parę spraw do załatwienia. – Katherine uniosła zdziwiona brwi – ale parę minut mnie nie zbawi.
– Świetnie, ja też mam chwilę czasu. – Blake’a przeszedł dziwny dreszcz.
Kłamca, kłamca. Nie masz wolnej ani minuty. Na ranczu czeka cię masa pracy. Co cię u diabła naszło? Powiedziała, że teraz nazywa się O’Dell, a to znaczy, że jest mężatką. A może nie ma to dla ciebie znaczenia?
Nie ma, uznał. W zaproszeniu dawnej znajomej na kawę nie ma nic zdrożnego.
– Chodźmy tą stroną ulicy. – Wziął ją za rękę. – Aż dojdziemy do końca bloków.
– Chciałam zaproponować to samo. – Katherine kiwnęła głową. – Dopiero początek kwietnia, a upał jak w lipcu. A po tej stronie jest trochę cienia.
Blake czuł delikatny zapach jej perfum, widział połyskujące w słońcu włosy i wdzięczne kołysanie jej bioder.
– Przyjechałaś do miasta na długo? – zapytał.
– Teraz tu mieszkam – odpowiedziała. – Wróciłam prawie trzy lata temu.
– Ach tak. – Blake miał nadzieję, że nie dostrzegła rumieńca na jego twarzy. – Mama wspominała, że wyjechałaś. To było przed kilkoma laty, nie wiedziałem, że wróciłaś. Nieczęsto ruszam się z rancza. Zawsze jest tam coś do zrobienia.
– Nie wątpię – skinęła głową. – Pamiętam, że zawsze panował tam duży ruch.
Ruch? To łagodne określenie ich rodzinnego biznesu, pomyślał Blake. Zarządzając ranczem, nie miał chwili wytchnienia. Gdyby nie musiał tego dnia być osobiście w banku, nie przyjechałby do miasta.
Po chwili doszli do baru. Nieduży otynkowany na różowo budynek stał pod dwoma dużymi drzewami, które dawały przyjemny cień na znajdujący się przed nim ogródek. Blake wskazał maleńki okrągły stolik.
– Usiądź, proszę – zwrócił się do Katherine. – Pójdę po kawę. Jaką byś chciała?
– Zwykłą czarną z łyżeczką cukru.
Katherine usiadła, a Blake wszedł do środka. Za kontuarem jak zwykle stała Emily-Ann Smith. W rogu niewielkiego pokoju radio grało jakiś stary przebój, a wentylator rozwiewał zapach świeżo pieczonych ciastek.
– Kogo widzę! Blake Hollister! – Twarz młodej kobiety rozjaśniła się uśmiechem. – Wieki minęły, od kiedy tu byłeś.
Emily była przyjaciółką z dzieciństwa najmłodszej siostry Blake’a, Camille.
– Witaj Emily-Ann – uśmiechnął się Blake. – Jak leci?
– Nudno mi bez towarzystwa Camille. Czy ona kiedykolwiek wróci do domu?
– Trudno powiedzieć. Chyba dobrze jej się mieszka w Red Bluff, polubiła Kalifornię.
– Mieszka, hm. Raczej się chowa. – Emily-Ann potrząsnęła głową. – Przepraszam, nie powinnam tego mówić. Na co masz ochotę? Może spróbujesz mojej kawy latte?
– Nie, dziękuję. Poproszę dwie zwykłe czarne – odrzekł Blake. – Jedną ze śmietanką, drugą z cukrem.
– Dwie kawy? – zdziwiła się. – Chyba potrzebujesz dziś podwójnej dawki kofeiny. Domyślam się, że zarządzanie takim ranczem jak twoje wymaga niemało energii.
Energii? Nie, wymagało całkowitego oddania i wielu wyrzeczeń, żeby liczące sto siedemdziesiąt lat ranczo nie tylko było opłacalne, ale również się rozwijało. Temu celowi poświęcił ostatnie pięć lat i ono było główną przyczyną, że w wieku trzydziestu ośmiu lat wciąż był kawalerem.
– Ktoś jest ze mną – wyjaśnił. – Czeka przy stoliku na zewnątrz.
Emily-Ann wyjrzała przez małe okienko.
– Och! To Katherine! Idź do stolika, przyniosę wam kawę. Może coś więcej? Brownie jest jeszcze ciepłe.
– Okay, Amily-Ann. – Blake wyjął portfel. – Potrafisz zachęcić. Proszę dwa razy. Jeśli Katherine nie będzie miała ochoty, wezmę dla mojej siostrzenicy – dodał, wychodząc.
– Kawa zaraz będzie – powiedział, siadając obok Katherine. – I dwie porcje brownie. Mam nadzieję, że jesteś głodna.
– Czy trzeba być głodnym, żeby zjeść brownie? – Katherine posłała mu ciepły uśmiech. – Nie wiedziałam, że Emily-Ann obsługuje gości siedzących na zewnątrz. Musisz się cieszyć specjalnymi względami.
– Nie sądzę – zaśmiał się Blake. – Znam ją od dziecka. Chodziły z moją siostrą Camille do szkoły, wciąż się przyjaźnią.
– Ach, tak. Pamiętam Camille. Była chyba o rok młodsza ode mnie. Ale masz jeszcze jedną siostrę, prawda? Vivian?
Najwyraźniej Katherine pamiętała o wiele więcej faktów o jego rodzinie niż on o jej. Nic dziwnego. Hollisterowie mieszkali w hrabstwie Yavapai od ponad stu pięćdziesięciu lat. Nawet jeśli ktoś nie znał ich osobiście, na pewno znał ich nazwisko.
– Tak – odpowiedział.
– Co u twojej rodziny? – spytała. – Jak się mają siostry?
Blake patrzył, jak lekki wiatr unosi jej bluzkę z cienkiego niebieskiego materiału, przez co uwidaczniała się koronka bielizny. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz zwrócił uwagę na ubiór kobiety czy jej zapach. Nie pamiętał nawet, kiedy miał chwilę czasu, żeby z jakąś kobietą porozmawiać. Ale w obecności Katherine czuł się dziwnie podniecony.
– Wszystko dobrze – odparł. – Tyle że tata nie żyje – dodał po chwili. – Umarł przed pięciu laty.
– Tak, mama mi wspominała. Mówiła coś o wypadku na koniu…
– Tak. – Blake zesztywniał. – Było coś z koniem, ale nie wiemy dokładnie, co się stało.
– Witaj, Katherine. – Rozmowę przerwała im Emily-Ann, podchodząc do stolika. – Niezłe towarzystwo sobie znalazłaś – zauważyła kpiąco.
– Blake był na tyle uprzejmy, żeby mnie zaprosić na kawę. Od lat się nie widzieliśmy.
– Nic dziwnego. Blake traktuje nas, mieszczuchów, jak zarazę. Przyjeżdża tylko od wielkiego dzwonu. Miłej pogawędki.
– Lubi sobie pożartować – powiedziała Katherine.
– Nie byłaby sobą, gdyby tego nie robiła. Myślę, że to łatwiejsze niż mówienie o sobie. Nie miała łatwego życia.
– Jak większość z nas – zauważyła tęsknie Katherine.
– A więc, co cię sprowadziło z powrotem do Wickenburga? – zapytał Blake, pragnąc nade wszystko dowiedzieć się, czy jest związana z jakimś mężczyzną.
– Choroba ojca – odrzekła. – Przeszedł udar i nie mógł pozostać bez opieki. Mój brat Aaron nie spieszył się z pomocą, a mamy nie obchodziło, co się dzieje z ojcem. Rozwiedli się, jak miałam osiemnaście lat, po mojej maturze. Wtedy zabrała mnie i Aarona do San Diego. I wciąż tam mieszka, blisko swojej siostry.
– A więc zdecydowałaś się przejąć opiekę nad ojcem – zauważył Blake. – Jak on się teraz czuje?
– Odszedł przed rokiem, ostatniej wiosny – powiedziała ze łzami w oczach. – Po pogrzebie myślałam, że nic mnie nie trzyma w Wickenburgu, ale się myliłam. Mojemu synowi się tutaj podoba. Ma wielu przyjaciół w szkole i ja również nawiązałam nowe przyjaźnie, równocześnie odnawiając stare. Mam pracę, którą lubię. I postanowiłam, że już się nie wyprowadzę.
Ma syna! Blake rzucił okiem na jej lewą rękę, ale nie było na niej śladu po obrączce. Nie znaczy to jeszcze, że nie jest mężatką.
– Przykro mi z powodu twego ojca – powiedział. – Nic nie wiedziałem. – Opowiedz mi o swoim synu – zmienił temat.
– Nick jest moim jedynym dzieckiem. Niebawem skończy jedenaście lat i na razie nie może się zdecydować, czy chce zostać pilotem wojskowym, czy koszykarzem. Może w przyszłym tygodniu zechce być neurochirurgiem. Przynajmniej kocha szkołę. A więc tego jednego zmartwienia nie mam.
Blake poczuł ukłucie zazdrości. Swego czasu planował małżeństwo i kilkoro dzieci, ale dotarł jedynie do zerwanych zaręczyn. Teraz, po trzech latach, w czasie których usiłował zapomnieć o upokorzeniu, jakie spotkało go, gdy został porzucony przed ślubem, nabrał przekonania, że małżeństwo i rodzina nie są mu pisane.
– A co z twoim mężem? – zagadnął. – Kim jest z zawodu?
– Cliff zginął siedem lat temu w wypadku drogowym. – Katherine zwróciła wzrok ku ulicy. – Od tego czasu jesteśmy z Nickiem sami.
Blake nie wierzył własnym uszom. Ta ciepła, piękna kobieta jest od siedmiu lat wdową? Sama wychowuje syna?
– Nie wiem, co powiedzieć, Katherine – odezwał się. – Tyle tylko, że mam nadzieję, że wszystko się ułoży.
– Też bym chciała – uśmiechnęła się blado. – Ale już dość o mnie. Powiedz, co u ciebie. Domyślam się, że jesteś od dawna żonaty i masz co najmniej trójkę dzieci.
– Źle się domyślasz. Miałem raz narzeczoną, ale nigdy nie miałem żony – wyznał. – Ani dzieci. Mogłabyś powiedzieć, że ożeniłem się z ranczem.
To właśnie powiedziała mu Lenore, oddając pierścionek zaręczynowy. Choć mimo upływu czasu to wspomnienie wciąż było świeże, nie zamierzał dzielić się nim z Katherine. Nie musiała wiedzieć, że nie potrafił zatrzymać narzeczonej.

Blake Hollister jest kawalerem! Katherine aż zatkało. Wyglądał, podobnie jak jego ojciec, Joel, na mężczyznę stworzonego na ojca rodziny. A może tylko Katherine chciała go za takiego uważać.
Kiedy ona była w liceum, on miał dwadzieścia sześć lat. Dla niej był najprzystojniejszym mężczyzną pod słońcem. Wysoki, muskularny, z gęstymi czarnymi włosami i regularnymi rysami. Sam rzut oka na niego wprawiał w łopot jej osiemnastoletnie serce. A jeśli przypadkiem spotkał ją i powiedział cześć, miała wrażenie, że znalazła się w siódmym niebie.
Przez te wszystkie minione lata podkochiwała się w nim. Ale nawet jako nastolatka wiedziała, że romantyczne marzenia o nim są tak samo nierealne, jak tęsknota za śniegiem w tej części Arizony w środku lipca.
– Niemożliwe, Blake – powiedziała. – Myślałam, że ty jako pierwszy z braci będziesz miał u boku słodką żonę i gromadkę dzieci.
– Też tak myślałem – odparł, a Katherine zorientowała się, że jej uwaga wprawiła go w zakłopotanie. – Ale nie wyszło. Właściwie tylko mój brat Joe wpadł w małżeńskie sidła. Za parę miesięcy on i jego żona Tessa spodziewają się pierwszego dziecka.
– Gratuluję. Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze. – Katherine wzięła do ust kęs ciasta.
– Ja też. Są w sobie szaleńczo zakochani, a mama jest niezwykle podekscytowana perspektywą następnego wnuka.
– Następnego? – zdziwiła się Katherine.
– Tak, Vivian ma jedenastoletnią córkę Hannah.
– To Vivian z rodziną mieszka tutaj? Nigdy jej tu nie spotkałam.
– Parę lat temu się rozwiodła. Mieszka z córeczką na naszym ranczu. Prawdę mówiąc, nigdy się nie wyprowadziła. Myślę, że jej eks myślał, że życie na ranczu będzie łatwe.
– Przykro mi. – Katherine starała się ignorować spojrzenie Blake’a, który patrzył na nią tak, jakby nie mógł się zdecydować, czy zostało w niej coś jeszcze z tej biednej córeczki Andersonów, czy może się zmieniła po wyjeździe z miasta.
Siedząc naprzeciw niego, uzmysłowiła sobie, że choć miała ochotę dowiedzieć się czegoś o nim i jego rodzinie, to jednak popełniła błąd, pozwalając zaprosić się na kawę. Odezwały się w niej jakieś dziwne uczucia, przypomniała sobie rzeczy, które starała się zapomnieć.
– Vivian nie był potrzebny taki mężczyzna jak on – zauważył Blake.
Podobnie jak ja nie potrzebowałam kogoś takiego jak Cliff, pomyślała Katherine. W każdym razie takiego, w jakiego zmienił się pod koniec ich małżeństwa.
– Dziwne, że Vivian nie wyszła ponownie za mąż – zauważyła. – Pamiętam, że była taka piękna i pełna wdzięku.
– Wydaje mi się, że jest nieśmiała – powiedział Blake.
– Kiedy wróciłam do Wickenburga, nie spotkałam w mieście nikogo z twojej rodziny. Ale od czasu do czasu dochodziły do mnie jakieś plotki.
– Podejrzewam, że najczęściej na temat Holta – zaśmiał się Blake. – Wciąż lubi ujeżdżanie dzikich koni i szalone party.
– Myślę, że większość niezamężnych kobiet w mieście uważa go za podrywacza. Pamiętam głównie, że w liceum grał w piłkę nożna. A twój brat Chandler w baseball. Byli dobrymi sportowcami – powiedziała, wciąż czując się nieswojo. Samo spojrzenie na szorstką twarz Blake’a przypominało jej, że jest kobietą. Kobietą, której od bardzo dawna nie dotknął żaden mężczyzna.
– Na pewno widziałaś na obrzeżach miasta klinikę dla zwierząt, którą prowadzi Chandler – powiedział Blake. – Jest bardzo oddany swojej pracy. A Holt zajmuje się hodowlą koni. Wie o nich wszystko. Ale już dość o nas. Co porabia twój brat Aaron? – zapytał.
– Jest stróżem prawa. Pracuje jako zastępca szeryfa w hrabstwie Inyo w Kalifornii.
– Dolina Śmierci – zauważył Blake. – Twardziel z niego. Ma żonę?
– Nie. – Katherine zrobiła wymowną minę. – Uważa, że nie nadaje się na męża. I szczerze mówiąc, zgadzam się z nim. Ma cyniczny stosunek do miłości i rodziny. Sądzę, że żadna kobieta by z nim nie wytrzymała.
– Jesteście blisko?
– Cóż, rozmawiamy od czasu do czasu. Troszczymy się o siebie, ale mamy różne poglądy na pewne sprawy. Próbowałam go ściągnąć do Wickenburga przed śmiercią taty, ale nie przyjechał. To boli.
– A twoja matka? – pytał dalej. – Nie chce wrócić?
– Dobrze się czuje w południowej Kalifornii w pobliżu siostry. I mówi, że z Wickenburgiem wiąże się zbyt dużo złych wspomnień.
Zanim się zorientowała, Blake nagle wyciągnął rękę i położył na jej dłoni. Ten fizyczny kontakt omal nie pozbawił jej tchu, ale i tak był nieporównywalny ze słowami, jakie usłyszała.
– Cieszę się, że ty tak nie myślisz, Katherine – rzekł. – Miło mieć cię znowu w domu.
W domu. Czy to naprawdę dom? Od dnia śmierci Cliffa, a tym bardziej straty ojca, zaczynała się zastanawiać, czy kiedykolwiek znowu pozna prawdziwy urok domu. Ścisnęło ją w gardle.
– Dziękuję, Blake – powiedziała. – Kiedy wróciłam, żeby opiekować się tatą, nie wiedziałam, czy postępuję słusznie. Oględnie mówiąc, nasze stosunki były napięte. Ale teraz… na długo przed jego odejściem, pogodziliśmy się. I to jest najważniejsze. Nie sądzisz?
– Zdecydowanie tak.
Blake nie spuszczał wzroku z jej twarzy i cały czas gładził kciukiem wierzch jej dłoni. Wiedziała, że powinna cofnąć rękę i wybiec z kawiarni, ale nie była w stanie.
– Katherine, ja… – zaczął Blake.
Ocknęła się na dźwięk jego głosu, wyrwała rękę i szybko wstała.
– Dziękuję za kawę – powiedziała – ale muszę już iść. O dziesiątej powinnam być w pracy.
– Odwiozę cię – zaproponował.
– Nie ma potrzeby. Mam samochód na parkingu przed bankiem.
– Okay, tylko odniosę naczynia. A więc gdzie pracujesz? – zapytał, gdy wyszli na ulicę.
Katherine poczuła się tak, jakby przeszedł ją prąd. Niezależnie od tego, jaki mężczyzna był u jej boku, taka reakcja była niepokojąca. Ale tym mężczyzną był Blake Hollister, najstarszy syn prominentnej dynastii ranczerów. Mogła go z nią łączyć jedynie przyjazna znajomość.

Ślub w Atenach – Clare Connelly

Obietnica miłości – Lela May Wight

Ten drań nie żyje.
Akeem z wściekłością pogniótł dokument i rzucił na podłogę. I oto teraz, na jedwabnym dywanie spoczywała historia życia i śmierci Damiena Hegartsa, spisana w kilku akapitach na drogim papierze. Prawie się zaśmiał. Człowiek, który nazywał go potworem, był martwy.
Powinien poczuć ulgę, ale tak nie było.
Bo teraz nie miała już nic.
Akeem Abd al-Uzza, następca tronu Taliedaa, ponownie spojrzał na pomięty dokument i serce załomotało mu w piersiach. Było tam. Pojedyncze zdjęcie Charlotte.
Przesunął palcem po konturze kobiety na zdjęciu. Pamiętał wszystko, każdy drobny szczegół jej miękkiego ciała, każdy cień, każdy pieprzyk na tle złotych tonów jej skóry.
Oczarowała go swoją uprzejmością.
– Uprzejmość! – zadrwił, i to słowo zabolało.
Przeczesał palcami włosy. Nieoczekiwana żądza wydobyła dawno zapomniane wspomnienia i poruszyła go. Piegi nad jej prawą piersią… Badał je językiem, biorąc sutki do ust, a ona wykrzykiwała jego imię – tak, jego imię – gdy ręką eksplorował najintymniejsze zaułki jej ciała w noc przed tym, zanim go odrzuciła, zanim pozbyła się go, jakby był niczym.
Odepchnął krzesło i podszedł do okna, z którego roztaczał się widok na starożytne miasto poniżej i falującą pustynię w oddali. Ból nigdy się nie zmniejszył. Spojrzał w dół na miasto. Było jego. Zamknął oczy. On, zapomniany spadkobierca, sierota, był władcą. Dlaczego zatem nie mógł zostawić przeszłości w spokoju?
Zostawić ją w spokoju?
Charlotte Hegarts go skrzywdziła, zniszczyła wszystko, co było w nim niewinne. A jednak, po niemal dekadzie, wciąż jej pragnął.
Wściekle.
Za dwa tygodnie zostanie oficjalnie uznany królem i wówczas ciężar korony będzie trzymał go z daleka od przeszłości, z daleka od niej, od pokusy, by rzucić jej w twarz to wszystko, czym wzgardziła.
Po raz ostatni, przed koronacją, będzie się domagać zemsty. To bardzo osobisty akt człowieka, nie króla, i nie zamierzał przegapić okazji, by pokazać, że w jego świecie nie ma już miejsca – ani dla niej, ani dla przeszłości.

Charlotte Hegarts otworzyła dłonie i wilgotna ziemia grudkami spadała na bukową okleinę trumny jej ojca. Nie czuła w sobie nic prócz pustki. Zupełnie nic.
Jej tanie baletki zapadały się w omszałą glebę, gdy odwróciła się plecami do grobu, twarzą do pustych miejsc z tyłu. Nie zjawił się nikt oprócz niej i wikariusza. Ani jedna osoba. Nawet jego kumple do picia, tak zwani przyjaciele, którzy byli przy nim zawsze tam, gdzie alkohol lał się strumieniami… Zrobiła kolejny krok i jeszcze jeden, nienawidząc tego, jak wykrochmalona biała bluzka niemal raniła jej skórę. Mimo to poruszała się, byle jak najdalej od przeszłości, od nadziei i marzeń, które złożyła u jego stóp. Niszczył je po kolei, zawsze wybierając butelkę zamiast córki. I to butelka ostatecznie wygrała, zabierając jej zarówno ojca, jak i nadzieję, że pewnego dnia zwyczajnie ją zauważy, swoją jedyną córkę.
Gdy dotarła do wielkich, czarnych ozdobnych bram, mimo wszystko miała nadzieję, że jednak ktoś o nim pamięta, modli się za niego. Ale na stypie nie przewidziano darmowego alkoholu. Tylko wspomnienia. Tylko ból i żal.
Więc wspomni go dla tych, którzy nie przyszli. Ostatni akt posłusznej córki.
Pójdzie do pubu po drugiej stronie ulicy, gdzie za darmo udostępniono jej salę na zapleczu, i będzie udawać, że smakują jej małe trójkątne kanapki wypełnione pastą rybną i ogórkiem.
Gdy zbliżyła się do drewnianych podwójnych drzwi rozpaczliwie potrzebujących farby, otworzyła je z impetem i… zamarła. Serce przestało pompować krew. Wywołała ducha?
– Akeem? – Zrobiła krok do przodu. – Wróciłeś…
– Tak, Charlotte – potwierdził, leniwie opierając się o blat baru.
Zatrzymała wzrok na jego ustach, na pełnych czerwonych wargach, w których tak źle brzmiało jej imię, jak dziewięć lat temu, kiedy przypomniał jej, kim wówczas była – Charlotte Hegarts, niegodna miłości córka alkoholika z najgorszej dzielnicy Londynu, borykająca się z ubóstwem, marząca o normalnym życiu szesnastolatka…
Boli. Jego obecność. Nie powinno go tu być. Ale był.
Wyprostowała się i utkwiła w nim wzrok. Pojawił się w dniu, w którym nie miała już o co walczyć, z wyjątkiem samej siebie.
– Dlaczego tu jesteś?
Zadała pytanie, które ćwiczyła nocami, by przygotować się na to spotkanie. Podczas tych prób wyobrażała sobie siebie jako personifikację chłodnej obojętności: on błaga ją o wybaczenie, ona wybacza, owszem, lecz wskazuje mu drzwi. Ćwiczyła tę scenę, ale nigdy nie spodziewała się, że to kiedykolwiek się wydarzy, zdecydowanie nie dzisiaj!
Akeem wzruszył ramionami.
– By złożyć ci wyrazy ubolewania.
– Kłamiesz, jak zwykle, Akeem!
Rzuciła w niego oskarżeniem, zanim zdążył odpowiedzieć. Kłamstwem dostał się do jej łóżka, a potem zniknął, zostawiając tylko krótką notatkę.
Wstał i ruszył w jej kierunku, wysoki, wyprostowany, uśmiechając się bezczelnie, prezentując doskonałe uzębienie na tle pełnych ust i krótko przyciętej czarnej brody.
– Nigdy cię nie okłamałem.
Wspomnienie wciąż było żywe. Pamiętała jego ostatnie kłamstwo, zanim wyskoczył przez okno jej sypialni. Złożył pocałunek na jej opuchniętych ustach z obietnicami na jutro i na zawsze.
To kłamstwo bolało najbardziej.
– Jeśli pomaga ci to spać w nocy… – odparła, zdumiona spokojem w głosie.
– Sen jest dobry dla zmarłych. Dlatego nigdy nie śpię.
Nie mogła oddychać. Odsunął na bok gęste włosy i zatrzymał się, piękny jak posąg, tuż przed nią. Czuła, jak niechciany żar wykwita na jej policzkach i schodzi w dół, coraz niżej. Nie podobało jej się to. Ani trochę. Będąc z nią w tej samej przestrzeni powietrznej, kradł powietrze, którego potrzebowała, by przeżyć.
– To musi być wyczerpujące, unikanie demonów nawiedzających twoje łóżko.
Przygotowywała się do tej konfrontacji przez dziewięć długich lat. Co najgorsze, nienawidziła konfrontacji, tymczasem ta chwila nadeszła niepodziewanie, gdy pochylił się z ustami tuż przy jej ustach.
– Nie martw się o moją wytrzymałość – wyszeptał, drażniąc ją gorącym oddechem. – Dotychczas nie zgłaszano zastrzeżeń.
Wiedziała, do czego zmierzał. Chciał jej przypomnieć, że ona też dzieliła z nim łóżko. Spał wtedy, owinięty wokół niej jak druga skóra.
– To, co robisz w swoim łóżku, nie obchodzi mnie – powiedziała, ponieważ rzeczywiście tak było. – Ale tu nie jesteś mile widziany.
– Naprawdę?
Zachowywał się jak niewiniątko, ale Charlotte nie dała się nabrać.
– Naprawdę. Mój ojciec nie chciałby tu ani ciebie, ani twoich kondolencji.
– Kondolencje są dla ciebie, nie dla niego.
– Dziwię się, że w ogóle masz coś dla mnie, i że o mnie pomyślałeś – odparowała.
Przygotowała się na tę rozmowę, ćwiczyła ją. Największe i najlepsze kłamstwo zachowała na koniec.
– Ja nigdy o tobie nie myślę, Akeem.
Jeśli nic nie czuła przy grobie, to teraz poczuła wszystko. Szesnastolatka w niej eksplodowała, przypominając dwudziestopięciolatce, że są sprawy, których nie zakończyła. Tymczasem on – najważniejsza niedokończona sprawa – właśnie zaczął odpinać perłowe guziki kołnierzyka. Powoli odsłonił szyję, z żyłami pulsującymi pod śnieżnobiałą koszulą.
Nie odpowiedział. Po prostu ją obserwował, odrobinę za długo, nie odrywając od niej oczu. Jakiś rodzaj przyciągania sprawił, że nieświadomie zmniejszyła dystans między nimi, wchodząc w magiczny krąg zapachu drewna i piasku, coraz bliższa dotknięcia go. Słowa przyszły jej łatwo, ale nie spodziewała się tak prymitywnej reakcji własnego ciała. Tego nie było w scenariuszu. Nie chciała się zdemaskować, nie mogła, nawet gdyby miała wewnętrznie spłonąć.
– Ja… często o tobie myślę, qalbi. – Jego niski i miękki głos był jak delikatna pieszczota. – Myślę o tym, jakie życie wybrałaś.
– Wybrałam? – powtórzyła łamiącym się głosem.
Minęło dziewięć lat. Nie mogła go całkowicie obwiniać za to, że została tam, gdzie ją zostawił. Ale tak właśnie robiła. Obwiniała go o wszystko.
Skinął głową.
– Mam na myśli tę żałosną egzystencję, którą nazywasz życiem.
– Słucham?
Cofnęła się, nieznacznie, ale wystarczająco daleko, by dać sobie miejsce na zamachnięcie się i uderzenie go prosto w pięknie wyrzeźbiony podbródek. Wiedziała, jak żałosne było jej życie, ale…
– Nie masz prawa mnie osądzać.
– Naprawdę? Mogłaś być kimkolwiek, mieć wszystko! Zamiast tego wybrałaś opiekę nad człowiekiem, który poniżał cię przy każdej okazji.
Zamrugała mocno, by przepłoszyć łzy. Naprawdę mogła być kimkolwiek?
– Mam dwadzieścia pięć lat – przypomniała mu. – Nie jestem martwa.
Mimo udawanej pewności siebie, głęboko odczuła jego słowa. Nie wiedziała, jak inaczej mogłoby wyglądać jej życie. Nic nie wiedziała, poza wszechogarniającą prawdą, że nie miała nikogo ani niczego, co mogłaby nazwać swoim.
– Czy nadal rysujesz?
Westchnęła. Rysunek… Pamiętał o tej jedynej rzeczy, która dawała jej wolność. Ołówek był jak bilet do przygody, jak ucieczka w piękno. Rzuciła to. Swoją sztukę. Swój jedyny talent. Rzuciła to, co kochała, bo ojciec nazwał jej rysunki głupimi, mówił o stracie czasu, gdy powinna się troszczyć o niego. Zniszczył wszystkie jej prace, zdeptał marzenia. A ona mu na to pozwoliła, bo czuła się egoistką okradającą go z cennych chwil. Jak mogła mieć czas dla siebie, kiedy jej tata potrzebował pomocy, by przeżyć? Jak mogła gonić za marzeniem, by zostać portrecistką, skoro tkwiła w brutalnej rzeczywistości?
– Nadal gonisz za marzeniami? – spytał, jakby czytał w jej myślach.
Przełknęła wspomnienie tego, co straciła, co zabrał jej ojciec – sztukę, tożsamość… Ponieważ jedyną wartością, z którą się identyfikowała, była jej sztuka. Jakże szybko pozwoliła marzeniom odejść, jakby nigdy nie istniały… Zresztą, jaki sens miały marzenia?
Skupiła się na twarzy mężczyzny zdeterminowanego, żeby pamiętała, żeby żałowała. On też przesuwał wzrokiem po jej twarzy.
– Marnowałaś życie, wypełniając puste butelki po whisky zimną herbatą, żeby oszukać pijanego ojca. Marnowałaś swoje życie, qalbi, próbując uratować człowieka, który nie chciał być uratowany.
Podniósł rękę. Długie, eleganckie palce przesunęły się w kierunku jej policzka. Cofnęła się, krok po kroku. Był zbyt blisko. Zrobiło się zbyt intymnie. Ale jego słowa dotarły do najgłębszych pokładów świadomości. Miał rację. Nie zrobiła – i nadal nie robi – żadnej z rzeczy, o których szeptali późno w nocy, skryci w jej sypialni… Mieli marzenia i nadzieje…
Co za ból! Po co rozrywać rany? Ojciec jej potrzebował, nawet jeśli nigdy nie docenił poświęcenia. Nie widział, że utrzymując go przy życiu, zapomniała o własnym. Nigdy się nie przyznała, w jaki sposób radziła sobie przy swoich niewielkich dochodach, gdy cofnięto im zasiłek socjalny. Nigdy się nie dowiedział, że odwiedzała banki żywności, ponieważ całe oszczędności wydawał na whisky. Nigdy, ani razu jej nie podziękował, gdy po wejściu w dorosłość łapała dorywcze prace: od cateringu, przez handel, po sprzątanie biur. Skakała z jednej bezsensownej pracy do drugiej… Tkwiła w tej beznadziei przez dziewięć lat, dokładnie tam, gdzie Akeem ją zostawił…
– Nie miałam wyboru! Zrobiłam, co musiałam – powiedziała. – Trwałam przy ojcu, tak jak powinna zrobić dobra córka. – Odetchnęła ciężko. – Był wszystkim, co mi zostało.
– Nieprawda – skorygował ją. – Był wszystkim, co pozwoliłaś sobie zostawić.
– Przestań! – zażądała, nie mogąc złapać tchu.
Nie chciała tego słuchać.
To nie tak miało wyglądać. Dlaczego nie klęczał przed nią, błagając ją o przebaczenie? Przecież to on ją porzucił?
– Czy jesteś kobietą, którą chciałaś być, Charlotte? – zapytał, ignorując jej słowa.
Kiedyś odważyła się uwierzyć, że może być kimś innym, że życie miało jej więcej do zaoferowania niż bycie niańką ojca, ale Akeem rozbił tę wiarę w drobny pył.
Teraz nie miała pojęcia, ani kim była, ani do czego zmierzała. Ale do tego nie zamierzała mu się przyznać. Wystarczyło, że przyznała się przed samą sobą, że opieka nad ojcem stała się jej życiem.
– Przestań! – powtórzyła. – Wyjdź!
Nienawidziła go. Nienawidziła tego, co jej zrobił. Kwestionował wszystko.
– Ale dopiero co przyjechałem.
Spojrzała na niego zmęczona.
– Nie prosiłam cię, żebyś przyjeżdżał.
– Wolisz opłakiwać go samotnie? – Rozłożył ręce, rozglądając się. – W takim miejscu?
– To miło z twojej strony, że mi przypomniałeś. – Uśmiechnęła się niemiło. – Ale nie masz prawa mówić mi, jak i gdzie mam się smucić.
– Wszystko, co powinnaś poczuć, to ulga… Ale masz rację. Nie mam prawa mówić ci, jak masz przeżywać żałobę albo gdzie, bo w ogóle nie jest mi przykro, że ten drań nie żyje. Ale naprawdę przykro mi, że straciłaś ojca, Charlotte – kontynuował. – Wiem, że go kochałaś z powodów, dla których ja…
– Nie czas na to! – przerwała mu.
– Kiedy będzie na to czas? — zapytał.
Patrzyła na białą koszulę i czarną marynarkę, pod którymi prężyło się twarde i muskularne ciało, którego kiedyś tak wściekle pragnęła. Wzięła głęboki oddech, przetarła dłońmi twarz. Czas to zakończyć.
– Czego chcesz? – spytała.
Zbliżył się, stanął tuż przed nią.
– To, czego ja chcę, nie ma znaczenia. To ty potrzebujesz tego, co ja mam, Lottie.
Świat zaśpiewał, gdy użył zdrobnienia sprzed lat.
– Czego mianowicie, Akeem?
– Potrzebujesz mnie.
– Ciebie? – wyszeptała, zniesmaczona instynktowną reakcją swojego ciała na jego niespodziewane oświadczenie.
– Tak.
Uśmiechnął się, a jego brązowe oczy zdawały się płonąć czernią.
– Tak – powtórzył. – Mnie, Akeema Abd al-Uzza.
Jego głęboki głos emanował męskością.
– A nie Akeema Ali? – zapytała.
– Abd al-Uzza to imię mojego ojca.
– Ojca? Ale twoja mama…
Zamknęła oczy. To nie miało znaczenia. Nie chciała wiedzieć. Zmusiła się do złośliwego uśmiechu.
– Akeemie Ali… – wzruszyła ramionami – lub też Abd al-Uzza, jak wolisz, nie chcę cię tutaj i na pewno cię nie potrzebuję.
– Dzisiaj jest początek reszty twojego życia. Czy jest lepszy sposób na rozpoczęcie nowego życia niż rozkoszna noc w moich ramionach, pośród niezmierzonego bogactwa?
– Chcesz mnie zabrać do łóżka? – wykrztusiła.
– Tak. Spędź ze mną jedną noc, w moim łóżku. Jedną noc pełną namiętności, Lottie.
– Dlaczego?
– Nazwij to, jak chcesz… Może… zamknięcie pewnego etapu?
– Wszedłeś tu nieproszony, bo myślałeś, że się z tobą prześpię na pożegnanie? Co za arogancja!
– Czy moja arogancja cię zaskoczyła?
– Tak. Chłopak, którego znałam, nigdy by tego nie żądał.
Przeniosła się pamięcią w przeszłość. Czuła jego niepewne palce na swoim nagim biodrze. Z ustami za jej uchem pytał, czy mógłby sprawić jej przyjemność palcami… Tamten Akeem był delikatny, opiekuńczy – nigdy nie stawiał wymagań. Tymczasem mężczyzny stojącego przed nią po prostu nie znała.
– Nie jestem chłopcem, którego pamiętasz.
Jego głos był jedwabisty, uwodzicielski.
– Przyjemność, której zaznasz w moich ramionach, będzie niepodobna do żadnego z twoich doświadczeń przede mną lub po mnie.
Położył dłoń na najczulszym miejscu jej szyi. Całą siłą woli starała się nie reagować na jego dotyk, chciała pozostać obojętna. Ale nie była obojętna. Znała tylko jego. Czuła to wszystko, czego nie powinna czuć, bo przecież nienawidziła go, prawda?
– Czy mam tu przyłożyć usta? – Wciąż dotykał jej szyi. – Żebyś zrozumiała wciąż żywą siłę przyciągania pomiędzy nami?
– Nie! – krzyknęła.
Nie mogła oddychać ani myśleć o czymkolwiek poza swoim zdradzieckim ciałem, które drżało od intensywności jego spojrzenia, jego dotyku. Pragnęła znaleźć się w jego objęciach. Co z nią było nie tak? W dzień pogrzebu ojca?
Stała na krawędzi, tymczasem Akeem sprawiał, że emocje sięgały zenitu. Nie mogła tego znieść. Nadal na nią działał! Ale mylił się, jeśli sądził, że zapomniała o tym, co zrobił, jak ją porzucił.
– Nie – powtórzyła. – Moje łóżko jest niedostępne dla ciebie.
– To nie w twoim łóżku chcę cię widzieć – poprawił ją z uśmiechem. – Tylko w moim.
– Nieważne – prychnęła. – W żadnym się nie spotkamy. Poza tym… Najwyraźniej to ty potrzebujesz mnie, inaczej by cię tu nie było.
– Uwierz mi, Lottie, musisz zamknąć drzwi do przeszłości, ja zresztą też – podsumował, wodząc kciukiem w górę napiętej linii jej szyi. – Zaryzykuj i chodź ze mną do łóżka.
Nie potrzebowała jego ust na swoim ciele, by zrozumieć, że cokolwiek istniało między nimi, stało się bardziej potężne niż dziewięć lat temu. To rodzaj tęsknoty, pożądania…
Była głupia.
– Nie – wyszeptała, a on szybko opuścił ręce. – Nie mogę.
– Strach powstrzymywał cię, kiedy byłaś dziewczynką. Teraz jesteś kobietą i nadal się boisz?
– Jak to? Ja? – spytała zdezorientowana, bo to on był tym, który uciekł, to on się bał.
– Co masz do stracenia? – zapytał. – Nie posiadasz pracy, rodziny, pieniędzy i wkrótce będziesz bezdomna. Czy chcesz zostać dokładnie tam, gdzie zawsze byłaś, dopóki cię nie wyeksmitują i nie pozbawią wszystkiego, co znasz?
– Skąd to wiesz?
– Łatwo sobie wyobrazić, jakie życie prowadziłaś.
W milczeniu wytrzymał jej pytające spojrzenie. Oczywiście, że wiedział wszystko. Był bogaty. Rozpoznała duże pieniądze w każdym ściegu jego szytego na miarę garnituru.

Salvatore Luchesi odsunął się ostrożnie od kobiety, która napierała na niego z zapałem.
– Gio… nie… – powiedział, siląc się na spokojny ton.
– Och, Salva! Nie wiesz, jak za tobą szaleję?
Jej głos brzmiał przymilnie i natarczywie. Przyszła do jego rzymskiego mieszkania nieproszona. Wtargnęła do środka, powołując się na wieloletnią znajomość, zmusiła go, by poczęstował ją drinkiem, a potem dosłownie się na niego rzuciła.
Niemal sapnął zniecierpliwiony. Si, Dio mio! Dobrze wiedział, jak bardzo Giavanna Fabrizzi jest na niego napalona. Ale nawet gdyby nie była córką jego wspólnika w interesach, to i tak gustował raczej w spokojnych długonogich blondynkach, a nie żywiołowych brunetkach i to w dodatku tak młodych jak Gia, zaledwie dwudziestoletnia.
Blondynki podkreślały zalety jego własnego wyglądu. Był wysoki jak na Włocha, ale miał typową dla tej nacji oliwkową karnację oraz ciemne włosy i oczy. Poza tym wiedział, że rysy jego twarzy przyciągają uwagę kobiet, a jego perfekcyjna sylwetka wzbudza zazdrość mężczyzn.
– Gio, cara – odezwał się znowu, cofając się o krok. – Bardzo mi to pochlebia. Każdy mężczyzna czułby się zaszczycony. Ale jesteś córką Roberta. Nie ośmielę się ciebie tknąć!
Chciał, by zabrzmiało to żartobliwie. Gia wydawała się utrapieniem, ale była też bardzo nieprzewidywalna i rozpieszczona przez ubóstwiającego ją ojca, a Salvatore wolał nie doprowadzać do konfliktów.
– Wcale nie zamierzam z tobą romansować, Salva! Zależy mi na czymś więcej!
Wpatrzył się w nią, pełen złych przeczuć.
– I tacie też – dodała. – Powiedział mi! I ma rację. To doskonały pomysł! – Spojrzała na niego zgłodniałym wzrokiem. – Chcę, żebyś się ze mną ożenił!
A więc jednak złe przeczucia Salvatorego się spełniły.

Lanę bolały stopy w zabójczych butach na platformie, kiedy stała za kulisami pośród innych modelek, a potem, gdy przyszła jej kolej, wkroczyła na wybieg przy dźwiękach dudniącej muzyki. Po dziesięciu latach pracy w charakterze modelki potrafiła to robić z zamkniętymi oczami.
Czy naprawdę wydawało mi się to kiedyś takie wspaniałe i ekscytujące? – pomyślała. Obróciła się zwinnie z ręką na biodrze przy końcu wybiegu, pozostała w tej pozie przez odpowiednio długą chwilę, a następnie wróciła. Rzeczywiście tak wyobrażała sobie tę pracę przed laty, ale teraz, gdy zbliżała się jej dwudziesta siódma rocznica urodzin, miała ochotę wreszcie zakończyć karierę. Tyle że mimo zmęczenia nie mogła sobie na to pozwolić.
Pracowała bez przerwy, biorąc udział w pokazach i sesjach zdjęciowych podczas szaleńczego tygodnia mody, który jeszcze się nie skończył. Wciąż miała jeszcze przed sobą przyjęcie dla VIP-ów na zakończenie pokazów, a wszystkie modelki musiały w nim uczestniczyć.
Mniej więcej pół godziny później udzielała się towarzysko, jak to było wymagane, zastanawiając się, kiedy mogłaby się wymknąć. Następnego dnia czekało ją sporo kolejnych zajęć. Popijając wodę mineralną, rozglądała się obojętnym wzrokiem dookoła, patrząc na wysokie modelki, stylistów i redaktorów, niezbędny orszak haute couture, skupiony wokół projektanta i jego głównych asystentów. Mężczyźni zerkali w jej kierunku, ale nie zwracała na nich uwagi. Kiedyś to zrobiła, popełniając w ten sposób największy błąd w życiu.
Jak mogłam być tak głupia i dopuścić do siebie Malcolma?
Wydawał się kimś złym z imienia i z natury. Ale wcześniej tego nie widziała. Chciała wtedy rozpaczliwie się z kimś związać, żeby nie czuć się tak osamotniona.
Posmutniała. Tamten koszmar sprzed blisko czterech lat, kiedy jej rodzice zginęli w karambolu na autostradzie, był nie do wytrzymania. Łatwiej mogła go znieść, spotykając się z Malem. To pomagało jej zapomnieć. Chęć posiadania kogoś przy sobie ją wtedy zaślepiła, nie pozwalając poznać charakteru tego człowieka i jego prawdziwych intencji. Myślała, że o nią dba, ale jemu zależało tylko na tym, by móc się pochwalić dziewczyną modelką. Jako początkującemu aktorowi pomagało mu to piąć się w górę.
Gniew zastąpił smutek na jej twarzy. Okazało się, że Malowi zależało jeszcze na czymś innym. Chodziło o mieszkanie, które kupiła w dzielnicy Notting Hill za oszczędności i pieniądze odziedziczone po rodzicach. Bardzo się nim interesował…
Otrząsnęła się z rozmyślań. Miała tutaj nawiązywać znajomości towarzyskie, a nie rozpamiętywać perfidię Malcolma. Zrezygnowana, napiła się wody i ponownie ruszyła w tłum gości.

Salvatore wziął kieliszek szampana od przechodzącego kelnera i napił się w zamyśleniu, przyglądając się obojętnie w pełni już rozkręconej imprezie. Zaproszono go na londyński pokaz, ponieważ był inwestorem domu mody, ale myślami przebywał w Rzymie, głowiąc się nad problemem, z którym tam się zmierzył. Powiązanym z Gią lub raczej z jej ojcem, ponieważ Roberto, tak jak oświadczyła jego rozpieszczona córka, postrzegał sytuację dokładnie tak jak ona.
– Pasujecie do siebie idealnie! – powiedział Roberto z przekonaniem podczas jednego ze spotkań. – Piękniejszej żony nie znajdziesz. A ja chętnie ci ją powierzę i uchronię w ten sposób przed łowcami posagów! Czy masz jakieś zastrzeżenia do tego, żeby ożenić się z moją córką?
Słuchając tego, Salvatore starał się zachować obojętny wyraz twarzy. Miał wiele zastrzeżeń, by poślubić rozpieszczoną księżniczkę, młodszą od siebie o blisko piętnaście lat.
– Każdy mężczyzna czułby się zaszczycony taką propozycją – ciągnął Roberto. – Nie muszę ci przypominać, Salvatore, jak bardzo jesteśmy już ze sobą powiązani, mając tyle wspólnych przedsięwzięć. Ślub z Giavanną zapewni jedynie, że będziemy kontynuować współpracę i staniemy się jeszcze bliższymi partnerami.
Twarz Salvatorego pozostawała bez wyrazu. Pomysł wydawał się absurdalny. Jego odpowiedź byłaby stanowcza i bezwzględna, a wtedy z pewnością nadeszłaby pora zakończyć z Robertem wspólne interesy, których początki sięgały czasów jego ojca.
Nie stałoby się to jednak od razu. Musiałby doprowadzić do końca toczące się przedsięwzięcia lub też wyplątać się z nich bez strat i komplikacji. Nie chciał, żeby Roberto się z nim spierał lub go blokował, nie zamierzając rezygnować z pomysłu wydania za niego swojej córki. Trzeba było w jakiś sposób go przekonać, że to pomysł skazany na niepowodzenie.
Salvatore postanowił najpierw stać się trudno dostępny. Dlatego skorzystał z okazji i wyjechał do Londynu na pokaz mody. Nie było mu to potrzebne, ale nadarzyło się w odpowiednim momencie. Rozglądał się teraz dookoła, popijając szampana. Kiedy chciał opuścić kieliszek, tłum ludzi nagle się rozdzielił i Salvatore ujrzał postać, która sprawiła, że jego ręka zastygła w powietrzu.
Por Dio, co za fantastyczna dziewczyna! Złociste włosy upięte wysoko, zgrabna i smukła sylwetka w obcisłej szkarłatnej sukni wieczorowej, okrywającej długie nogi. Nie mógł oderwać od niej oczu. W sali było mnóstwo elegancko ubranych modelek, ale tylko ta jedna przyciągnęła jego uwagę.
Bellissima… assolutamente bellissima… Doskonałe rysy twarzy, wyraziste kości policzkowe, szeroko rozstawione oczy… i usta stworzone do całowania.
Czując nagły przypływ energii, ruszył do przodu. W tym momencie blondynka się odwróciła i go ujrzała.

Lana zamarła. Zbliżał się do niej jakiś mężczyzna. Ludzie schodzili mu z drogi, gdy szedł, i szybko zorientowała się dlaczego. Wiedziała też, czemu nagle się ożywiła, nie potrafiąc oderwać od niego wzroku. Był wyższy od niej, doskonale zbudowany i ubrany w smoking. Brunet o ciemnych oczach i smagłej cerze.
Zupełnie ją zatkało, gdy patrzyła na jego pięknie wyrzeźbione rysy twarzy, zmysłowe usta i strzeliste brwi. Emanował zamożnością i pewnością siebie.
Nadziany facet. Pewnie to jeden ze sponsorów całego tego interesu, który płaci nam wszystkim i zbiera zyski, jakie dla niego wypracujemy.
Nie miała jednak czasu się nad tym zastanawiać, kiedy się przed nią zatrzymał. Nagle poczuła się tak, jakby w zatłoczonej sali nie było nikogo poza nim.

Przystanął, nie spuszczając z niej wzroku. Z bliska wydała mu się jeszcze bardziej niezwykła. Ujrzał jej szmaragdowe oczy. Zabłysły na jego widok. Uniósł w jej kierunku kieliszek z szampanem.
– Nie mów mi tylko, że jesteś modelką… – zagadnął żartobliwie.
Przez chwilę milczała, a potem odparła, naśladując jego ton:
– A ty pewnie jesteś… człowiekiem z forsą. Od razu widać.
Celowo uniosła też kieliszek w takim samym geście jak Salvatore. Zaśmiał się krótko, lecz szczerze.
– No cóż, z pewnością nie jestem jednym z obecnych tu lekkoduchów obojga płci!
Odprężył się, nawiązując nową znajomość, a w głowie rodziły mu się kolejne pomysły. Mógł na chwilę zapomnieć o problemach z Robertem i jego natrętną córką, zajmując się czymś innym. A ta fantastyczna kobieta z łatwością przyciągała jego uwagę.
– Jak myślisz – dodał, próbując wciągnąć ją w rozmowę – co będzie dalej z tą kolekcją?
– Podobno podoba się dwóm redaktorom zajmującym się modą, którzy są tutaj. Ten z Nowego Jorku jest mniej chętny. Ale Chińczyk wyraźnie się uśmiecha. A to spodoba się wszystkim, ponieważ tamten rynek jest ogromny. A więc nie muszę więcej mówić.
– Nie, ale miło się z tobą rozmawia.
Niestety, nie zanosiło się na dłuższą konwersację, bo właśnie ktoś zmierzał w jego kierunku. Jeden z rodaków.
– Signor Luchesi! Mi dispiace! Nie wiedziałem, że tu jesteś…
Elokwentny Włoch otoczył go ramieniem, zapraszając do przyłączenia się do doborowego kręgu osób otaczających słynnego projektanta. Salvatore miał ochotę się wykręcić, zerkając ponownie na urodziwą blondynkę, ale ruszyła w przeciwnym kierunku, uznając najwyraźniej, że został przejęty przez kogoś o wiele od niej ważniejszego.
Westchnął z rezygnacją, pozwalając prowadzić się do nowej grupy gości, gdzie wręczono mu kolejny kieliszek szampana. Postanowił odszukać później jasnowłosą piękność. Nie zamierzał pozwolić, żeby mu się wymknęła.
Dwadzieścia minut później wyplątał się wreszcie z kręgu otaczającego projektanta i rozejrzał się po zatłoczonej sali. Gdzie podziała się piękna blondynka? Nigdzie jej nie było.

Lana stała na przystanku autobusowym, zadowolona, że udało jej się wreszcie uciec z przyjęcia. Odczuwała też jednak lekki żal, jeśli można to tak nazwać.
Chodziło o nadzianego faceta, który podszedł do niej porozmawiać… Zwykle nie angażowała się w żadne znajomości zawierane na tego typu imprezach. Ale człowiek ten naprawdę ją zainteresował.
Dlaczego? Zastanawiała się, patrząc na ruchliwą londyńską ulicę. Odpowiedź pojawiła się nagle wyraźnie w jej myślach i nie mogła jej zlekceważyć. Ponieważ to najprzystojniejszy facet, jakiego w życiu widziałam!
Zupełnie niepodobny do Malcolma, blondyna o wyglądzie plażowego ratownika. Takich miała już na zawsze dość! Człowiek, którego tego wieczoru poznała, był całkiem inny. Ciemnowłosy i czarujący…
Znowu poczuła to samo ożywienie, jakie ogarnęło ją podczas krótkiej z nim rozmowy. Zbyt krótkiej. Westchnęła. Nie miało znaczenia, że się jej spodobał, bo odszedł i tyle. Poza tym nie było sensu pragnąć czegoś więcej. W każdym razie nie teraz, gdy w jej życiu panował zamęt.
Poruszyła obolałą stopą, na szczęście już w butach na niskim obcasie. Znowu była w zwyczajnym wygodnym ubraniu, włosy miała zaczesane w luźny koński ogon, a z twarzy zmyty makijaż. Wyjrzała na ulicę, mając nadzieję, że autobus zaraz przyjedzie. Nie było go jednak.
Zamiast autobusu zbliżała się w jej stronę srebrzystoszara limuzyna z umundurowanym szoferem za kierownicą. Samochód zatrzymał się przy krawężniku. Tylne drzwi się otwarły i wyjrzał z nich mężczyzna w smokingu. Ten, z którym rozmawiała na przyjęciu.
– A więc tu jesteś! – zawołał uradowany.

Rozpoznał ją natychmiast, mimo że była w płaszczu i miała związane włosy. Podziałała na niego dokładnie tak samo jak w chwili, kiedy ujrzał ją po raz pierwszy. Zdecydowanie miał ochotę widywać ją częściej. Odpiął pas bezpieczeństwa i wysiadł z auta.
– Czemu wyszłaś? – spytał, obrzucając ją wzrokiem. Nawet w zwyczajnym ubraniu i bez makijażu wyglądała świetnie.
– Zawsze wymykam się wcześniej z takich imprez.
Uśmiechnął się.
– Chodź ze mną na kolację.
Ujrzał na jej twarzy zaskoczenie i coś jeszcze, co zarejestrował na instynktownym poziomie swojej męskości. Sprawiło mu to wielką satysfakcję. Dziewczyna pokręciła jednak przecząco głową.
– Kończę na dzisiaj i jadę do domu. Nogi mnie bolą.
Czyżby wyczuł nutę żalu w jej głosie. Wziął ją pod rękę.
– W takim razie podwiozę cię. – Zerknął na drogę. – Autobusu nie widać, a wyglądasz na zmarzniętą. Poza tym zanosi się na deszcz.
Na moment zesztywniała, ale kiedy pierwsze krople spadły z zachmurzonego nieba, pozwoliła mu poprowadzić się do samochodu i wsiadła.
– Dokąd chcesz jechać? – spytał.
Podała mu adres – cichą uliczkę w Notting Hill – a on przekazał go szoferowi za przegrodą, który zawrócił, żeby pojechać przez Hyde Park do Bayswater Road zamiast w stronę Park Lane i hotelu, gdzie Salvatore się zatrzymał.
– Mam nadzieję, że nie musisz za bardzo zbaczać z drogi, ale sam mi zaproponowałeś podwiezienie.
– To dla mnie żaden kłopot – zapewnił z uśmiechem. – Nie zmienisz zdania w sprawie kolacji? W Notting Hill są świetne restauracje.
Znowu pokręciła głową, co go zdziwiło. Kobiety zwykle mu nie odmawiały, kiedy je zapraszał. Przyglądał się jej z uznaniem. Od chwili, gdy ujrzał ją pierwszy raz, nie przestawała go zachwycać.
– Dziękuję za zaproszenie – odparła – ale naprawdę muszę jechać do domu.
Głos miała opanowany, ale przypuszczał, że wcale nie jest taka obojętna, jak pokazuje. Może nawet dobrze, że mu odmówiła. Nie było sensu się spieszyć. Podrywał ją pod wpływem chwili, co zwykle mu się nie zdarzało, a właściwie nigdy. Zazwyczaj starannie planował swoje krótkie romanse i równie ostrożnie wybierał kobiety.
Czemu więc teraz działał impulsywnie przy tej oszałamiającej blondynce?
Pytanie to przemknęło mu przez głowę, ale je odegnał.
– A może wybrałabyś się ze mną na kolację innego dnia?
Gdyby się zgodziła, chętnie przedłużyłby swoją wizytę w Londynie. Przez chwilę zdawała się wahać i tym razem odparła z prawdziwym rozżaleniem:
– Niestety, nie mogę sobie pozwolić na więcej komplikacji w swoim życiu właśnie teraz.
– Więcej? Czy jesteś z kimś związana?
Gdyby była, z pewnością nie chciałby mieć z nią do czynienia.
– Nie… dzięki Bogu! Już nie!
– Złamane serce?
Gdyby rozpaczała po swoim byłym, Salvatore również by się wycofał. Wolał proste sytuacje, jeśli chodzi o kobiety – nie znosił emocjonalnych zawirowań.
– Raczej wyzerowane saldo na koncie – odparła z nutą gniewu w głosie. – Przez mojego byłego chłopaka! To oznacza, że muszę teraz pracować bez przerwy. Nie mam czasu na… rozrywki ani… nic innego.
– Przykro mi.
– Mnie też.
– Co takiego zrobił?
– Zaciągnął kredyt hipoteczny na czterysta tysięcy funtów na moje mieszkanie! A potem zwiał, zostawiając mnie z kredytem do spłacenia!
Znowu gniew błysnął w jej szmaragdowych oczach. Salvatore uniósł brwi. Dla kobiety bez takiego wsparcia finansowego, jakie sam miał, była to całkiem spora suma.
Odwróciła wzrok.
– Przepraszam. Nie wiem, po co o tym mówię. – Wyjrzała przez okno. Dotarli do Notting Hill Gate i jechali teraz przez Kensington Park Road. – To następna przecznica, po lewej! – zawołała.
Samochód zatrzymał się przed ładnym budynkiem w rzędzie szeregowców. Salvatore zerknął na dom. Nic dziwnego, że jej byłemu partnerowi udało się dostać tak dużą pożyczkę. Nieruchomości w tej części miasta nie należały do tanich.
Przyjrzała mu się, jakby czytając w jego myślach.
– To wynik wielu lat pracy w charakterze modelki plus spadek – wyjaśniła. – A ten drań znikł z połową tego! – dodała ze złością, po czym pokiwała głową. – Przepraszam. Nie powinnam zarzucać cię swoimi problemami.
Odpięła pas bezpieczeństwa. Kierowca już otwierał jej drzwi. Odwróciła się do Salvatorego.
– Dziękuję za podwiezienie. I przykro mi z powodu kolacji, ale… życzę ci dobrej nocy – dodała, wysiadając z auta.
Teraz już nie miał wątpliwości, że usłyszał w jej głosie żal. Sam też czuł się zawiedziony. Uniósł dłoń na pożegnanie. Czy powinien spytać ją o imię? Dać jej swoją wizytówkę?
Ale szła już chodnikiem, a potem wbiegła na schody prowadzące do drzwi wejściowych. Wyciągnęła klucz z torebki i po chwili była już w środku.
Nie obejrzała się do tyłu. Szofer wsiadł z powrotem za kierownicę i Salvatore kazał mu jechać do hotelu. A więc będzie jadł kolację w swoim apartamencie sam.
Szkoda.

Wypijmy za miłość – Karen Booth

Alexandra Gold miała mnóstwo powodów, by unikać ślubów, bądź co bądź zaledwie czternaście miesięcy temu odwołała własny. Nie wszystko pamiętała, ale pewne obrazy stale do niej wracały: to, jak z płaczem zadzwoniła do matki; jak jechała do Hamptons, by oddać narzeczonemu pierścionek z dziesięciokaratowym brylantem; i oczywiście przezwiska – Uciekająca Panna Młoda, Szalejące Tornado, Bogata Furia – jakie nadano jej w bulwarówkach.
Tak, miała powody, by nie cierpieć ślubów i wesel. A jednak je lubiła. Były dowodem na to, że miłość i nadzieja wciąż kwitną. Nawet jeśli nie w jej życiu, to w życiu innych, choćby jej najlepszej przyjaciółki Chloe Burnett.
– Mama proponuje pływające lampiony. Jak myślisz? – spytała przez telefon przyszła panna młoda.
Alex jechała akurat na spotkanie ze swoim bratem Danielem. W sierpniu pogoda w Nowym Jorku dawała się we znaki: przez miasto przetaczała się fala upałów.
– Znakomity pomysł. Nie wiem, dlaczego sama na to nie wpadłam. – Przełączyła telefon na tryb głośnomówiący i szybko wpisała notatkę.
– Tak się zastanawiam, czy mama nie przesadza.
– To leży w ich naturze – mruknęła Alex, której matka zaszalała, planując jej ślub. Potem okazało się, że również maczała palce przy oświadczynach.
– Ojej, przepraszam! Powinnam się ugryźć w język. Nie gniewaj się.
Alex westchnęła. Jej relacje z matką nie należały do najłatwiejszych, ale to nie z jej powodu odwołała ślub.
– Chloe, wszystko w porządku.
– Na pewno? Ostatni rok był dla ciebie taki trudny, a mimo to pomagasz mi.
– Nie przejmuj się mną. Wychodzisz za mąż, tylko to się liczy.
– Nie prosiłabym cię o pomoc, ale potrafisz wszystko tak fantastycznie zorganizować!
– Dzięki, kochana. – Te zdolności Alex niewątpliwie odziedziczyła po matce, która od trzydziestu lat była jedną z najbardziej rozchwytywanych organizatorek ślubów w północno-wschodnich Stanach. Alex latami obserwowała ją przy pracy, sama jednak wyspecjalizowała się we florystyce. Tworzyła fantazyjne kompozycje kwiatowe dla hoteli, na różne imprezy i konferencje, a także na wesela.
– Masz już osobę towarzyszącą? – spytała Chloe.
– Nie.
– Wydawało mi się, że zeszłym tygodniu kogoś poznałaś.
– Ale odkrył kim, a raczej czym jestem i szybko się zmył. Tak się dzieje za każdym razem. Faceci uciekają na mój widok.
– Nie wiedzą, jaka jesteś; kierują się wyłącznie tym, co przeczytali w tabloidach.
– Nic dziwnego, że są ostrożni. Nikt nie chce znaleźć się w brukowcach.
– Podziwiam cię. Jesteś piekielnie silna.
Silna? Alex miała wrażenie, że większość czasu robi dobrą minę do złej gry.
– Dzięki.
– Przynajmniej odwołałaś ślub, zanim właściciel Little Black Book zaczął bruździć.
Konto LBB pojawiło się w mediach społecznościowych kilka miesięcy temu; anonimowy właściciel zamieszczał paskudne plotki oraz zdradzał tajemnice rodzinne osób, które Alex znała, między innymi Chloe i jej matki.
– Parker boi się, czy drań nie wśliźnie się na nasz ślub.
Narzeczony Chloe, Parker Sullivan, był agentem sportowym, którego klienta Little Black Book jako pierwszego obrał za cel ataku. Parkerowi udzieliła pomocy firma PR-owa Chloe. Parker i Chloe zakochali się, dobre imię sportowca zostało przywrócone, ale Parker oznajmił, że nie spocznie, dopóki nie zdemaskuje anonima.
– Spokojna głowa. Taylor ma zainstalowane najróżniejsze systemy bezpieczeństwa. – Taylor Klein, ich wspólna przyjaciółka, zaproponowała, aby ślub Chloe i Parkera odbył się w letniej posiadłości Kleinów w Connecticut. – Poza tym to ma być w miarę kameralna uroczystość, prawda? I zaprosiłaś dosłownie kilku przedstawicieli prasy.
– Takich, którym ufam. Musiałam, inaczej nad ogrodem Taylor krążyłyby helikoptery.
Alex przemilczała fakt, że ci zaufani przedstawiciele prasy niezbyt pochlebnie wyrażali się o niej po skandalu z odwołanym ślubem. „Biedna rozpieszczona bogaczka” pisali. Nie chciała, by się nad nią litowano. Dlatego postanowiła znaleźć partnera na ślub Chloe – przystojnego faceta, z którym mogłaby tańczyć i pokazać światu, że odmieniła swoje życie.
Samochód, którym jechała na spotkanie z bratem, zatrzymał się przed restauracją.
– Chloe, muszę kończyć. Umówiłam się z Danielem na lunch.
– To co, prosić mamę, żeby kupiła lampiony?
– Nie, ja się tym zajmę.
Pożegnawszy się z przyjaciółką, Alex wysiadła z samochodu. Brat czekał na nią tuż za drzwiami restauracji.
– Cześć, przystojniaku. – Wspięła się na palce i cmoknęła go w policzek. Ciemny zarost połaskotał ją w brodę.
– Wciąż nosisz okulary słoneczne?
– Mniejsza szansa, że mnie ktoś rozpozna i pstryknie mi zdjęcie. Dziś każdy ma przy sobie komórkę.
Podeszła do nich hostessa.
– Państwa stolik czeka.
– Świetnie, dziękujemy. – Daniel odsunął się, przepuszczając Alex przodem.
Szła przed siebie, nie patrząc na innych gości. Na szczęście minęła pora lunchu, w restauracji było dość pusto. Hostessa zatrzymała się przy narożnym stoliku. Alex usiadła tyłem do sali i zdjęła okulary.
– Życzą sobie państwo coś do picia? – Hostessa położyła na stole karty dań.
– Alex?
– Coś zimnego, z niedużą zawartością alkoholu.
– Mamy doskonałe wino różowe.
– Idealnie.
– Dla mnie to samo – poprosił Daniel, po czym wbił wzrok w siostrę. Od roku zapraszał ją na lunch, wypytywał o jej samopoczucie, następnie zdawał sprawozdanie ich rodzicom. – Mów, co u ciebie.
– Roboty mam od groma. Niby jest środek lata, ale my powoli szykujemy się do jesieni. Czeka nas sporo imprez firmowych i ślubów.
– To dobrze. – Ścisnął jej dłoń. – Chociaż wolałbym, żeby tych ślubów było mniej.
– Nie mogę wybrzydzać.
Na stole pojawiły się dwa kieliszki wina. Alex wypiła łyk. Tak, właśnie tego potrzebowała.
– Pomagasz Chloe?
– Właściwie to organizuję całą uroczystość.
– Z kim idziesz?
Alex zaczęła studiować menu, chociaż wiedziała, co zamówi: klasyczną sałatkę cobb, bez jajka, sos oddzielnie.
– Wciąż szukam partnera. Nie wiem, czy skorzystać z aplikacji randkowej, czy czekać, aż jakaś przyjaciółka mnie z kimś umówi.
– Z aplikacji? Serio? A jeśli spotkasz świra? Nie chcę, żebyś znów cierpiała.
Daniel zawsze się o nią troszczył. I do pewnego stopnia czuł się odpowiedzialny za fiasko związane z jej ślubem, bo to on przedstawił jej Henry’ego.
– Tak to się robi w dzisiejszym świecie. Dotąd nikt z przyjaciół nikogo dla mnie nie znalazł. Faceci boją się pokazywać w moim towarzystwie.
– Mam ważne spotkanie w Londynie i chciałem zostać tam przez weekend, ale mogę wrócić wcześniej i…
Otworzyła usta, by zaprotestować, ale akurat podszedł kelner, żeby przyjąć zamówienie. Poczekała, aż odejdzie.
– Kocham cię, ale nie, dziękuję. Miałabym iść z własnym bratem? Nie gniewaj się, ale już wolę sama.
Daniel odchylił się na krześle i ściągnął brwi.
– Potrzebujesz kogoś, kto cię zna. Kogoś, komu ufasz. I komu ja mogę zaufać – rzekł i nagle rozpogodził się. – Wiem! Ryder! On się idealnie nadaje.
– Ryder Carson? Chyba żartujesz. Na pewno nie poszedłby ze mną na żaden ślub. – Roześmiawszy się nerwowo, Alex opróżniła kieliszek. Dlaczego serce biło jej tak szybko?
– Dlaczego tak uważasz?
Bo mam do Rydera słabość. Bo jest facetem, którego pragnę od ponad dekady. Bo jest twoim najlepszym przyjacielem i partnerem biznesowym. Bo pięć miesięcy temu się z nim przespałam.
– Nie wiem. Po prostu nie sądzę, żeby mu się chciało.
– Spytajmy go. – Daniel ścisnął jej dłoń. – O Chryste, coś sobie przypomniałem! Ryder naprawdę byłby idealny!
– Przestań. Nie wiem, po co się tak upierasz.
– Już ci mówię. Nasza firma próbuje nawiązać kontakt z Geoffreyem Burnettem, wujem Chloe, który, jak sądzę, będzie na ślubie. Ryder miałby okazję z nim pogadać i namówić go na spotkanie z nami. Może zdołalibyśmy przedstawić mu swój projekt i zawrzeć umowę?
A ona miałaby okazję znów się z Ryderem przespać. Skrzywiła się w duchu. Nie, ten pomysł jej się nie podobał. Nie zniosłaby kolejnego upokorzenia. Ryder zranił jej uczucia, kiedy po wspaniałym seksie wymknął się w środku nocy. Być tak potraktowaną przez mężczyznę, do którego od lat wzdycha? Chyba nie ma nic gorszego.
– Chcesz do spraw biznesowych wykorzystać własną siostrę?
– Gdyby nasza firma architektoniczna pozyskała takiego klienta jak Geoffrey Burnett, bylibyśmy ustawieni na lata – oznajmił Daniel. – Moglibyśmy kupić większe biuro, zatrudnić więcej osób i wyprzedzić konkurencję. – Spojrzenie mu złagodniało. – Ale chodzi mi też o ciebie. Ufam Ryderowi; wiem, że cię nie skrzywdzi i że nie będzie cię podrywał.
Hm. Brat mylił się co do kumpla.
– Co powiedziałaś?
– Nic. Ale uważam pomysł za idiotyczny.
– Myślałem, że lubisz Rydera. Bo lubisz, prawda?
Alex zacisnęła powieki. Miała nadzieję, że nie pójdzie do piekła za okłamanie brata.
– Jest w porządku.

Ryder Carson siedział przy biurku, usiłując się skupić na planach architektonicznych przedstawiających kompleks biurowy na Long Island. Zwykle tego typu rzeczy nie sprawiały mu problemów, ale tym razem klient zażyczył sobie wprowadzenia wielu zmian. I chociaż Ryder uwielbiał wyzwania, to jednak był zły na siebie, że nie sprostał jego oczekiwaniom.
Akurat rozbolała go głowa, gdy usłyszał na korytarzu czyjś głos.
– Danielu, to głupi pomysł. Daj spokój. Muszę wracać do pracy.
Ryder wbił wzrok w drzwi. Serce zaczęło mu łomotać, ręce zwilgotniały. Głos należał do Alex Gold, siostry jego partnera biznesowego. Nie widział się z nią od marca, kiedy to poszli z sobą do łóżka. Nikomu nie mówili o tym, co się wydarzyło. I słusznie, gdyż Daniel Gold był nie tylko jego partnerem biznesowym, ale również najlepszym przyjacielem. Swoją firmę Gold and Carson zbudowali na solidnych podstawach: przyjaźni i zaufaniu. Dlatego denerwował się na myśl o ujrzeniu Alex; tamtej nocy wymknął się z jej mieszkania, kiedy smacznie spała.
– To zajmie chwilę – dobiegł zza drzwi męski głos. – Puk, puk. – Daniel nacisnął klamkę. – Można ci na moment przeszkodzić?
– Jesteś sam? – spytał Ryder. Znał odpowiedź, ale potrzebował paru sekund, by przygotować się do spotkania z kobietą, która miała powody być na niego wściekła.
– Z Alex. – Daniel odsunął się, przepuszczając ją.
Weszła z wysoko uniesioną głową, ubrana w czarną sukienkę bez rękawów, która ciasno opinała jej cudowne ciało. Ryder przełknął ślinę. A on dotykał tego ciała, pieścił je. Wprost nie mógł w to uwierzyć: Alex była ukochaną siostrą jego najlepszego przyjaciela i wspólnika, umiłowaną córką człowieka, który dał im, jemu i Danielowi, pieniądze na założenie firmy. Stanowiła zakazany owoc. A on go skosztował. Delektował się nim.
– Cześć – powiedział, wstając.
– Cześć. – Usiadła naprzeciwko biurka, założyła nogę na nogę, eksponując zgrabne opalone łydki oraz szczupłe kostki, i przywołała na twarz uśmiech. Oczy jej lśniły.
To nie była słodka niewinna Alex, którą znał. Nigdy dotąd nie patrzyła na niego tak, jakby chciała go rozszarpać.
– Miło cię widzieć, Alex. Co cię tu sprowadza? – spytał, próbując się wziąć w garść.
Zamiast niej odpowiedział Daniel.
– Słuchaj, wiem, jak możemy rozwiązać nasz problem z Geoffreyem Burnettem, a przy okazji pomóc Alex.
Alex pokręciła głową.
– To kretyński pomysł. Zaraz przyznasz mi rację.
– Zamieniam się w słuch.
– No więc Alex rozpaczliwie poszukuje…
– Naprawdę, Danielu? – warknęła. – Rozpaczliwie?
– Dobra, przepraszam. Alex potrzebuje kogoś, kto by jej towarzyszył…
– Alex poszukuje, Alex potrzebuje. Zapominasz o sobie? – Zerknęła gniewnie na brata. – Sam uznałeś, że to okazja, której ty i Ryder nie możecie zmarnować.
Ryder słuchał ich zaciekawiony.
– Towarzyszył dokąd? Gdzie?
– Na ślub Chloe Burnett – odparł Daniel. – Boi się, że jak pójdzie sama, to pismaki znów się na nią rzucą.
– Nie boję się – wtrąciła Alex. – Po prostu chcę, żeby dali mi święty spokój.
– I pomyślałeś, że mógłbym jej towarzyszyć? – zdumiał się Ryder.
– To chyba logiczne, nie? Ja odpadam, bo dzień przed ślubem wylatuję do Londynu.
– Daniel zapomniał dodać, że nigdzie bym z nim nie poszła – oznajmiła Alex. – To miałoby odwrotny skutek od zamierzonego.
– Jasne – burknął Daniel. Wziął głęboki oddech i po chwili ciągnął: – Przyszło mi do głowy, że jeśli w towarzyskiej sytuacji zdołasz zamienić parę słów z Geoffreyem, to może uda nam się nawiązać z nim kontakt biznesowy. Poza tym z tobą Alex będzie bezpieczna.
– No tak, oczywiście… Bo to twoja siostra.
– Zgadza się, ty byś jej nie podrywał. Bo w przeciwnym razie bym cię zabił. To byłby koniec naszej przyjaźni. Koniec współpracy.
– Koniec, bo byłby martwy – zauważyła Alex.
Ryder popatrzył na Alex, przeniósł wzrok na Daniela i znów na Alex, co było dużym błędem, bo z trudem zdołał oderwać od niej oczy. Znali się od dawna. Lubili się i świetnie dogadywali. Nie myślał o niej w kategoriach romantycznych aż do czasu przyjęcia sylwestrowego u Daniela, kiedy o północy Alex rzuciła mu się w ramiona. Ten pocałunek zmienił wszystko. Pękła tama. Dlatego wiedział, że musi wyjść. Chwycił płaszcz i szybko uciekł z mieszkania Daniela. Zanim zrobi coś głupiego. Zanim zniszczy sobie życie.
Ale potem, w marcu, on i Alex spotkali się na imprezie charytatywnej. Tego wieczoru Daniel był nieobecny, wyjechał z miasta, Alex zaś wyglądała zjawiskowo. Była urocza, zabawna, seksowna. Nie zdołali oprzeć się pokusie: spędzili razem noc. Do dziś go to prześladowało.
– Jakie byłyby wymagania wobec mnie? – spytał.
– Chciałbym, żebyś spędził jak najwięcej czasu z Geoffreyem Burnettem – odparł Daniel, po czym spojrzał na siostrę. – Alex musi tam być na próbnej kolacji, na ślubie i na przyjęciu weselnym. Będziesz więc miał sporo okazji do pogawędek.
Nie o to Ryderowi chodziło, gdy zadał to pytanie, ale może powinien odbyć dwie rozmowy: o sprawach biznesowych z Danielem i osobistych z Alex.
– Okej, chyba dałbym radę. – Takie pogawędki o wszystkim i o niczym, jakie ludzie prowadzą na przyjęciach, strasznie go męczyły. Ale z doświadczenia wiedział, że deweloperzy uwielbiają opowiadać o swoich projektach i planach architektonicznych. Akurat te tematy jego też pasjonowały. – I chyba masz rację. To nam może dać przewagę nad konkurencją.
– Zdecydowanie tak – odrzekł Daniel.
Czyli jedna sprawa załatwiona.
– A teraz Alex. Chciałbym wiedzieć, czego ona oczekuje. – Ryder przeniósł na nią spojrzenie.
Zobaczył w jej oczach błysk. To była ta delikatna, wrażliwa kobieta, która go pociągała. Przestraszył się, a jednocześnie poczuł ukłucie w sercu. Tyle przeszła w ciągu ostatniego roku!
– No, przynajmniej ktoś mnie tu zauważył. – Posłała bratu gorzkie spojrzenie. – Dzięki, Ryder. A czego oczekuję? Żebyś przez trzy dni udawał, że mnie lubisz. Żebyś zachowywał się jak mój chłopak.
– Tylko za bardzo się nie wczuwaj w rolę – wtrącił Daniel.
– Innymi słowy, żebyś był przy mnie, ale nie zwracał na siebie przesadnej uwagi – ciągnęła Alex. – Po prostu masz trzymać mnie za rękę, uśmiechać się, zatańczyć ze mną, przynieść mi drinka.
– Widzisz? To jednak był świetny pomysł! – ucieszył się Daniel. Nagle zadzwoniła jego komórka. – Przepraszam, muszę lecieć. Resztę już sami dogadacie, prawda?

Gorąca trzydziestka – Shannon McKenna
– Głowa do góry, dziewczyno. – Geri, jedna z przyjaciółek Maddie Moss, uniosła kieliszek z mojito, wznosząc toast. – Kosztowne wesele Trix i Terence’a to właściwe miejsce na polowanie na faceta. Nawet się nie obejrzysz, jak znajdziesz sobie parę.
– Nie jestem w nastroju – odparła Maddie, marszcząc czoło. Patrzyła na gości uczestniczących w jednej z wielu imprez składających się na spektakularny weselny weekend. – To niegodne i desperackie. Nie w moim stylu.
– To źle, kochana – odparła Geri ze współczuciem. – Nie masz wielkiego wyboru, co? Rozejrzyj się. Co powiesz na Astona? A może Gabe czy Richie wpadną ci w oko? Hershel, Sam albo Bruce?
Maddie spoglądała na mężczyzn wymienianych przez przyjaciółkę, sącząc margaritę i kręcąc głową.
– Nie – powiedziała. – Żaden z nich.
Geri przewróciła oczami.
– Jak na kobietę, która musi znaleźć męża, jesteś bardzo wybredna. Twoja babka mówi, że masz wyjść za mąż przed trzydziestką. Do urodzin zostały ci dwa miesiące. I chodzi o ślub, nie zaręczyny. Planowanie wesela wymaga czasu, a ty jeszcze nie masz pana młodego. Zegar tyka.
– Wierz mi, jestem świadoma, że czas mija – mruknęła Maddie. – A także kar za przekroczenie terminu.
– Och, przestań narzekać. Tu jest mnóstwo wolnych facetów. W razie czego masz jeszcze szansę w przyszłym tygodniu na ślubie Avy Maddox. Ale spójrz tylko na nich, jak pysznie się prezentują. Aston jest bardzo inteligentny i odziedziczy Hollis Breweries. Gabe ma wspaniały sześciopak. Widziałaś go dziś na plaży?
– Nie mogłam nie zobaczyć, nawet gdybym chciała.
– Wszyscy są przystojni – ciągnęła Geri. – Niektórzy to prawdziwe ciacha. Sam czy Aston. Bruce dobrze się zapowiada jako prokurator okręgowy. Hershel właśnie został dyrektorem operacyjnym w jakiejś firmie elektronicznej. To niezły skład, Maddie. Miej otwarte oczy.
– Za dobrze ich znam. Aston to arogancki dupek. Byłam z nim kiedyś na kolacji, cały czas wrzeszczał do telefonu. Sam mówi wyłącznie o sporcie. Richie, jak się spotkamy, tłumaczy mi jakąś teorię matematyczną.
– Boże dopomóż – mruknęła Geri. – Tobie? Geniuszowi matematycznemu? Nikt go nie uprzedził?
– Najwyraźniej nie – odparła Maddie. – Hershell się mnie boi, co jest nudne. Gabe jest jak nadmiernie podekscytowany szczeniak, poza tym ma stale rozpiętą koszulę i odsłania ten sześciopak.
– Zostaje Bruce – powiedziała Geri. – Ambitny, dynamiczny, zawsze dostaje to, czego chce.
– I zostawia po sobie pamiątki. Hilary rzuciła go cztery miesiące temu, bo zaraziła się od niego chlamydią.
– Cóż, nikt nie jest idealny. Zaczekaj. – Geri zniżyła głos do pełnego podziwu szeptu. – Właśnie zobaczyłam uosobienie ideału. To jeden z drużbów Terrence’a, który nie dotarł na wczorajszą próbną kolację. Trix mówiła, że to jeden z dawnych przyjaciół Terrence’a, jakiś geniusz naukowy, który mieszka za granicą. Ma cudowny tyłek. Poza innymi znamienitymi atrybutami.
Maddie odwróciła się zaciekawiona.
I zamarła. Jack Daly? To on jest jednym z drużbów Terrence’a? I razem z nią znajdzie się w gronie gości?
Po dziewięciu latach był jeszcze przystojniejszy niż w jej wspomnieniach. Miał na sobie jasne luźne spodnie i lnianą białą koszulę z rozpiętym kołnierzykiem, odsłaniającym opaloną skórę. Był wysoki i szczupły. Zawsze jej się podobał jego haczykowaty nos i ciemnobrązowe oczy pod ciemnymi brwiami. Był bardziej atletycznie zbudowany niż dawniej, a jego twarz stwardniała.
Gwałtownie odwróciła głowę, gdy Jack spojrzał w jej kierunku. Geri patrzyła zdezorientowana.
– Zrobiłaś się czerwona. To przez tego przystojniaka? Mnie też na jego widok robi się gorąco.
– Znam go – przyznała Maddie.
– O mój Boże, naprawdę? – Oczy Geri zalśniły. – Przedstawisz mnie?
– Mowy nie ma. Ten facet to złe wiadomości. Wyrzuć go z głowy i zapomnij.
Geri na moment rozchyliła mocno czerwone wargi, potem pochyliła się nad stolikiem.
– Jakiś skandalik? Musisz mi wszystko opowiedzieć.
– To nie tak, Geri. Nic zabawnego, żaden pikantny skandal. To smutny, okropny, głupi skandal.
– I tak jestem ciekawa – nalegała Geri. – No dawaj.
Maddie westchnęła sfrustrowana.
– Skoro chcesz. Znasz mojego brata Caleba?
– Każda kobieta zna twojego brata – odparła Geri. – Wszystkie jesteśmy zrozpaczone, że jest już zajęty. A co z nim?
– Caleb i Jack Daly byli najlepszymi przyjaciółmi od szkoły średniej – zaczęła Maddie. – W Stanford byli też współlokatorami. Po studiach stworzyli start-up i nazwali go BioSpark. Recycling enzymatyczny. Hodowali mikroorganizmy produkujące enzymy zdolne do szybkiego rozkładania odpadów z plastiku na wysypiskach śmieci i w oceanach. Stworzyli produkt nazwany Carbon Clean.. Szykowali się do wejścia na giełdę i zarobienia kupy forsy.
– No no, więc Jack Daly ma też rozum – mruknęła Geri z aprobatą. – To niesprawiedliwe.
– To nie jest zabawne – rzekła ostro Maddie. – Jack oszukał mojego brata. Caleb nie był w stanie definitywnie udowodnić, że to Jack stał za przeciekiem do Energenu, jednego z konkurentów BioSparku, choć wszystko na to wskazuje. Jest faktem, że Jack w tajemnicy zamówił akcje Energenu za siedemset tysięcy dolarów dzień przed debiutem Energenu na giełdzie i kilka dni przed pierwszą ofertą publiczną BioSparku. BioSpark gwałtownie stracił na wartości, a Jack poszedł do więzienia.
– Och – mruknęła Geri. – A to rozczarowanie.
– Wyszedł po pół roku z powodu jakichś błędów proceduralnych, co doprowadziło Caleba do szału – ciągnęła Maddie. – To oszust. Zostaw go w spokoju.
Geri przyglądała się Jackowi z namysłem.
– Dziwne. Nie zarobiłby więcej, gdyby trzymał się swojej firmy?
– Wszyscy tak myśleliśmy, ale kto wie, co miał w głowie. Oczywiście twierdził, że został wrobiony, ale dowody przeciwko niemu były przytłaczające.
– Dziwne – powtórzyła Geri.
– Nie gap się na niego. Zwrócisz na nas jego uwagę.
– Wybacz, ale nie mogę. Więc czemu to zrobił?
– Wątpię, czy kiedyś się dowiemy. Caleb i babcia uważają, że był zazdrosny.
– O co? Czy nie stworzyli tej firmy razem jako równoprawni partnerzy? Są też równie przystojni.
– Zazdrosny o rodzinę – wyjaśniła Maddie. – Tak, ja nie znałam rodziców, Caleb i Marcus ledwie pamiętają naszą matkę, ale zawsze mieliśmy babcię i dziadka Bertrama. Nigdy nic nam nie brakowało. Jackowi przeciwnie. Jego ojciec zginął w wypadku podczas pracy, więc Jack wylądował w rodzinie zastępczej. To cud, że dobrze radził sobie w szkole. Miał świetne oceny, dostał stypendium na Stanfordzie, ale trauma z przeszłości zostawiła ślady.
– Oj, to smutne.
– Jak śmiesz mu współczuć? Oszukał Caleba, jego to naprawdę zabolało. Nigdy już nie był taki jak dawniej.
– Współczuję też Calebowi, ale jak mam nie współczuć Jackowi? To twoja wina, Mads. Tak opowiedziałaś tę historię, że się wzruszyłam.
– No to daj spokój, bo jeśli mam coś do powiedzenia, nie zbliżysz się do Jacka.
– W porządku, to zły chłopiec. – Geri przewróciła oczami. – Owszem, zachował się karygodnie. Ale to było dziewięć lat temu, tak? Spłacił dług. A skoro wszedł w biznes z Mossami, musi być piekielnie inteligentny.
– Tak, jest geniuszem. Ale to mu się nie przydało, co?
Geri oparła brodę na splecionych dłoniach, przypatrując się przyjaciółce z zaciekawieniem.
– Mówisz z taką pasją. To pokrzepiające widzieć, jak jesteś ożywiona po miesiącach kręcenia się w kółko, odkąd wyskoczyła sprawa twojego małżeństwa. Policzki ci się zaróżowiły, oczy błyszczą. To intrygujące, Mads.
– Chyba nie ma w tym nic dziwnego, że ta sprawa budzi we mnie emocje? – spytała Maddie zirytowana.
– Nie. Ale skoro ten gość jest drużbą, będziesz stała obok niego podczas ślubu. Będziecie razem na zdjęciach, które zaleją media społecznościowe.
– Caleb się wścieknie – stwierdziła ponuro Maddie. – Gdyby zobaczył Jacka, urwałby mu głowę.
– Kochana, ja widzę tu szansę. – Geri zmrużyła oczy.
– Jakim cudem? Bo ja widzę tylko wielki problem.
– Zastanów się – podjęła Geri. – Może Jack Daly pomógłby ci zmienić zdanie babki?
– O czym ty mówisz, na Boga?
– Jeszcze nie wiem – odparła Geri. – Ale ty utknęłaś, Mads. Może silne emocje, jakie wywołuje w tobie Jack, okażą się przydatne. Tak tylko rzucam, przemyśl to.
– Jestem zdumiona.
– Rozumiem. W każdym razie to może być miłe. On jest naprawdę przystojny. Nie mówię, że masz za niego wyjść. Mogłabyś go wykorzystać dla własnych egoistycznych potrzeb. Udawać, że jesteś nim zainteresowana. Śmiertelnie przerazić tym babkę. Bóg jeden wie, że na to zasłużyła.
– Poważnie sugerujesz, żebym…
– Oczywiście, kochana – odparła Geri. – Ale w każdym żarcie jest ziarno prawdy. I bądź szczera. Kiedy Caleb przyprowadzał tego Adonisa do domu na kolacje i grille, myślałaś o nim. – Przyjrzała się Maddie. – Patrzyłaś na niego z pożądaniem. Przyznaj się.
– No tak – broniła się Maddie. – Oczywiście, że się w nim durzyłam. Ale on mnie nie zauważał. Byłam młodszą siostrą z aparatem na zębach, w okularach.
– Cóż, to przeszłość. Jesteś seksowną laską. Uwielbiam tę niebieską sukienkę bez pleców.
– Dzięki. Ty też świetnie wyglądasz. W żółtym.
Geri poprawiła jasne loki.
– Daj mi tylko znać, gdybyś zdecydowała, że chcesz wykorzystać Jacka. Bo jeśli jest wolny, sama go zatrudnię.
– Ani mi się waż! Obiecaj, że tego nie zrobisz.
– No no, aż mnie dreszcz przeszedł. Mówisz z taką pasją.
– Wcale nie. – Maddie starała się nad sobą panować. – Ten facet jest toksyczny, więc proszę, nie rób tego.
– Och, słodka trucizna. – Geri oparła brodę na dłoni i spojrzała tęsknie na Jacka. – Może spróbuję?
W końcu Maddie też na niego zerknęła. Jack stał przy barze i rozmawiał z przyszłym panem młodym. Wypił łyk piwa i rozejrzał się po sali. Ich oczy się spotkały. Maddie natychmiast odwróciła wzrok, mimo to poczuła dreszcz. Dreszcz pożądania.
Co nie umknęło bystrym niebieskim oczom Geri.
– Dam ci trochę czasu na przemyślnie mojej nieprzyzwoitej sugestii, a potem zacznę robić nieprzyzwoite propozycje.
– Geri! Nie słyszałaś, co mówiłam?
– Cóż, kochanie, powiedziałabym, że jesteś zazdrosna.
– Geri, proszę, przestań – wycedziła Maddie.
– Okej, będę grzeczna. Nie martw się. Ruszaj w tłum, musisz znaleźć sobie męża. Szczęśliwego polowania.
Oczy Maddie mimowolnie powracały do Jacka.
Kłamca. Złodziej. Zdradził przyjaciół. Musiała powtarzać sobie listę jego śmiertelnych grzechów.

Jack patrzył na tę olśniewającą kobietę i wiedział, że skądś ją zna. Tylko skąd? Niebieska suknia bez pleców, kuszące krągłości. Jasnobrązowa skóra, korona z czarnych loczków i zmysłowe wargi. Jedna z najładniejszych kobiet, jakie widział. Było w niej coś znajomego, ale przecież nie zapomniałby takiej twarzy. Warg pomalowanych śliwkowym błyszczykiem. Wystarczyło, że na nią zerknął, i robiło mu się gorąco.
Nie patrzyła na niego, przeciwnie niż zmysłowa blondynka siedząca z nią przy stoliku. No ale taka ładna kobieta jak ta w niebieskiej sukni z pewnością nauczyła się unikać kontaktu wzrokowego, podobnie jak kelner w zatłoczonej restauracji. Sam był kelnerem, więc wiedział, że aby przetrwać w pełnej sali, należy patrzeć przed siebie.
Kobieta zerknęła na niego, po czym uciekła spojrzeniem w bok, gdy ją rozpoznał.
Tak, to Maddie Moss, siostra Caleba.
Wyglądała inaczej. Kiedyś też była ładna, ale on z Calebem mieli wielkie plany i na nich się skupiali, więc gdy się pojawiała, zwykle ją ignorowali. Mała Mads z aparatem i w okularach, chuda, koścista, z niewyparzoną gębą.
Cóż, do diabła. Teraz jest pięknością.
– Wszystko w porządku, stary? – Terrence, przyszły pan młody, pomachał mu ręką. – Zobaczyłeś ducha?
– Nie, ślicznotkę w jasnoniebieskiej sukience.
– No tak. – Terrence gwizdnął. – Masz dobry gust. Trix długo zastanawiała się, czy chce mieć taką atrakcyjną druhnę. Panna młoda nie chce, żeby druhny ją przyćmiły. Ale tak bardzo lubi Maddie, że postanowiła zaryzykować. Maddie jest najbardziej atrakcyjna z ich paczki. Mam się postarać, żeby szła obok ciebie w procesji? I siedziała obok ciebie na przyjęciu?
– Ona jest jedną z druhen Trix? – spytał Jack z przerażeniem.
– No… a czemu tak cię to przeraża? Myślałem, że będziesz zachwycony. Spójrz na nią. Kto by nie chciał spędzić wieczoru w jej towarzystwie?
– Pamiętasz moje problemy z Calebem Mossem?
– Jasne – odparł Terrence. – Ale wiem też, że jesteś niewinny. Co to ma z nią wspólnego?
– Doceniam twoje zaufanie – rzekł szczerze Jack. – Maddie Moss to siostra Caleba.
– O szlag. Nie wygląda na jego siostrę. Była adoptowana czy jak?
– Nie, mieli innych ojców. Ich brat Marcus też miał innego ojca. Azjatę. Ale wszyscy są Mossami. I wszyscy mnie nienawidzą.
– No cóż, kiepska sprawa. Bardzo mi przykro, że ci to zrobiliśmy. Myślisz, że ona będzie robić problemy?
– Nie wiem – odparł Jack. – Nie widziałem jej dziewięć lat, a wtedy była dzieciakiem, więc to wielka niewiadoma. Na pewno mnie poznała. Teraz udaje, że mnie nie widzi. Poproś kogoś innego, żeby został czwartym drużbą, a ja będę tylko jednym z gości i się stąd zmyję, gdyby sprawy się skomplikowały.
– Nie, do diabła – zaprotestował Terrence. – Pozwoliłem Trix urządzić wszystko zgodnie z jej wolą i masz stać obok mnie, jak będę składał przysięgę. Tylko dzięki tobie skończyłem college. To, co się stało z BioSpark, to hańba. Jeśli ta Moss zacznie nas irytować, to ona zniknie. Nie ty.
– Nie wściekaj się na nią za coś, czego jeszcze nie zrobiła – rzekł uspokajająco Jack.
– Trix daje mi znaki. Pora szykować się na przyjęcie przy ognisku. Będziesz tam?
– Tak – zapewnił Jack. – Wybacz, że nie byłem na próbnej kolacji, nie dałem rady. Nie każ czekać twojej pani.
Terrence ruszył do Trix, szczupłej rudowłosej dziewczyny z uśmiechem, który ukazywał wszystkie zęby. Była kłębkiem nerwów, ale szczęśliwym kłębkiem nerwów, a Terrence miał bzika na jej punkcie.
Jack był ogromnie wdzięczny za niedużą, ale cenną grupkę przyjaciół, którzy go nie opuścili po aferze z BioSpark. Miał później kłopoty ze znalezieniem pracy w branży. Nikt nie chciał zatrudnić osoby oskarżonej o przekazanie własności intelektualnej konkurencyjnej firmie.
To się zmieniło dopiero parę lat temu dzięki wpływom niektórych przyjaciół posiadających kontakty w zagranicznych firmach. Przez cztery minione lata pracował w Azji, na Węgrzech i w RPA. Z radością zostawił przypadkowe zajęcia i zajmował się znów biotechnologią, choć na niższym szczeblu, z mniejszym budżetem. Nauczył się być wdzięcznym. Mogło przecież ułożyć się dużo gorzej.
Zerknął na stolik, przy którym siedziała Maddie z przyjaciółką. Nadal unikała kontaktu wzrokowego.
Pewnie nic wielkiego się nie wydarzy. Zapewne będzie udawała, że on nie istnieje. Tak byłoby mądrze, a Maddie miała umysł Mossów.
Terrence nie wiedział o Maddie, ale Trix powinna wziąć to pod uwagę. Ten weekend będzie ciężki i pełen napięć.
Buu, biedactwo. Zabrzmiało to w jego głowie jak szorstki głos ojca. Wiesz, co jest ciężkie, chłopcze? Życie w więziennej celi. Przestań się nad sobą użalać. Tak, jego życie się wykoleiło. Ale żył i był wolny. Nie zgnił za kratkami. I nie ma powodu do biadolenia. Nawet jeśli jego wysiłki, by wrócić do pracy w swojej dziedzinie, nie przyniosły najlepszego skutku, da sobie radę.
Dobrze jest żyć. Koniec z ponurymi myślami, bo inaczej zamieni się w czarną dziurę i wyssie całą radosną energię ze ślubu Trix i Terrence’a. A jednak wspomnienie, że najlepszy przyjaciel i jego rodzina widzieli w nim oszusta, bolało. I to, że nie był w stanie udowodnić swojej niewinności. Ogarnęła go tak wielka frustracja, że omal nie wybuchnął.

Maddie starała się udawać, że doskonale bawi się na plaży. Postawiono tam pawilon ogrodowy. Na ognisku piekły się steki, żeberka i burgery. Stół był zastawiony sałatkami, zakąskami, koktajlami, piwem i winem.
Świadomość obecności Jacka pozbawiła ją apetytu.
Nie zbliżał się do niej, chyba jej nie zauważył. Może nie rozpoznał? Żartował i flirtował z Oksaną, olśniewającą rosyjską modelką. Trix pracowała w dużej agencji modelek, więc wiele z jej przyjaciółek było wyjątkowej urody. Oksana położyła wypielęgnowaną dłoń na jego ramieniu i ścisnęła je, by nie stracić równowagi.
Nie licz na niego, dziewczyno. On pozwoli ci upaść. I to boleśnie. Maddie miała dość, wzięła z baru ekologiczny kubek z drinkiem i ruszyła w stronę wody, by go wypić w błogosławionej samotności..