– Witamy w szpitalu Los Cabreras.
Sara Parker otworzyła oczy i stwierdziła, że nie znajduje się w klimatyzowanym pomieszczeniu, ale dusznym rozklekotanym samochodzie. Przez okno widziała duży biały namiot otoczony przez brązowe i szare budynki gospodarcze. Wokół kręcili się ludzie w szortach, podkoszulkach i klapkach, niektórzy mieli lekarskie fartuchy. Przetarła oczy, poprawiła się na niewygodnym winylowym siedzeniu i ziewnęła.
– Noah? – zawołała zachrypniętym od snu głosem.
Po pięciogodzinnym locie z Chicago i dwóch godzinach tłuczenia się po wyboistych drogach prowadzących tu z San José, stolicy Kostaryki, Sara była wykończona.
– Nie usłyszał cię – powiedziała siedząca za nią kobieta.
Miała na imię Doreen i była dermatolożką z Barrington. Występowała też w reality show Lekarze z Del Ray. Sara nie oglądała telewizji, nie miała na nią czasu po dodatkowych dyżurach, które orzed wyjazdem w tropiki brała w Chicago Memorial, swojej macierzystej placówce.
Trudno nazwać ten wyjazd urlopem, skoro zgłosiła się na miesięczną misję charytatywną. Szpital Chicago Memorial sponsorował tutejszą placówkę medyczną.
Zerknęła na towarzyszkę w lusterku i odpięła pas. Nie spodziewałaby się po Doreen udziału w podobnym przedsięwzięciu.
Los Cabreras było oddalone od innych miast, znajdowało się niemal na granicy z Nikaraguą. Głównym zadaniem tego polowego szpitala była pomoc dla uchodźców z sąsiedniego kraju, kryjącym się w relatywnie bezpieczniejszej Kostaryce przed mafią narkotykową, szukającym tu pracy i lepszej przyszłości.
Starannie rozjaśnione włosy Doreen i jej nienaganny makijaż zupełnie tu nie pasowały, choć trzeba było przyznać, że kobieta jest w niezłej formie i zapewne nie jest wiele starsza niż czterdziestodwuletnia Sara.
– Rozejrzę się trochę – powiedziała. – Przejdziesz się ze mną?
– Oczywiście. – Doreen też wygramoliła się z auta. – Nie mogę się doczekać, kiedy zaczniemy.
Wilgotne powietrze było niczym gorący okład przyłożony do ciała. Pot zaczął spływać Sarze po czole, kędzierzawe rude włosy skręciły się w loczki. Odruchowo wyciągnęła z kieszeni komórkę i wysłała szybką wiadomość do syna.
Przyjechałam do Los Cabreras. Więcej informacji później.
Skrzydła białego namiotu były podniesione, w środku dostrzegła stanowiska dla lekarzy przedzielone parawanem. Noah, jej przyjaciel, rozmawiał z mężczyzną w fartuchu chirurga. Wokół słyszała mieszankę rozmów po angielsku i hiszpańsku. Miejscowi mówili szybciej niż jej internetowy samouczek. Nie była pewna, czy uda jej się ich zrozumieć.
To zmęczenie. Jutro wszystko wyda mi się łatwiejsze, obiecała sobie.
– Chodźmy, moje panie. Pokażę wam, gdzie będziecie mieszkać. – Noah najwyraźniej był w swoim żywiole.
Sara zazdrościła mu, że tak łatwo przystosowuje się do każdych warunków. Ona nie mogła się odnaleźć, odkąd Luke wyjechał na studia do Kalifornii. Nie wiedziała, że tak ciężko dotknie ją syndrom pustego gniazda.
Pozostała jej praca, więc spędzała w szpitalu każdą wolną chwilę. Brała dodatkowe dyżury, gdy tylko obarczone rodziną koleżanki prosiły ją o zastępstwo.
Kiedy wzięła dłuższy urlop, przez pierwszy tydzień cieszyła się wolnością – nie musiała zrywać się o świcie, dopasowywać się do cudzych planów, nikt jej nie wzywał do pracy w weekendy.
Po tygodniu zaczęła się nudzić i zastanawiać, jak może wykorzystać swoje wieloletnie doświadczenie. Medialne wiadomości na temat wojen gangów narkotykowych w Ameryce Środkowej skłoniły ją do sprawdzenia, jakie są potrzeby organizacji, dla której od dwóch lat pracował Noah. I oto znalazła się w Kostaryce, z zamiarem niesienia pomocy najbardziej potrzebującym.
– Proszę. – Noah wyciągnął z bagażnika jej walizkę i ugiął się pod jej ciężarem. – Coś ty u licha z sobą wzięła?
– Wszystko, co znajdowało się na liście.
– Zapomniałem, jaka z ciebie pedantka – prychnął.
– Wcale nie – zaprotestowała i zaraz się uśmiechnęła. – Dobrze, masz rację, ale dzięki temu jestem dobrą pielęgniarką.
– Jesteś świetna w swoim fachu, bo masz dobre serce i troszczysz się o ludzi – odparł. – Można ci darować pedanterię.
Wyciągnął walizkę Doreen i zaprowadził je do piętrowego baraku szumnie zwanego hotelem pracowniczym. Okna i drzwi dla ochłody zakryto przed słońcem żaluzjami.
Na dole znajdowało się biuro, pod sufitem kręciły się wentylatory, a kartki papieru na biurku szeleściły, poruszane silnym powiewem. Na ścianach w równym rzędzie wisiały dyplomy.
W niczym to nie przypominało nowoczesnej izby przyjęć na pediatrii, w której urzędowała w Ameryce.
– Zgaduję, że nazywasz się Sara Parker – zagadnął ją młody Brytyjczyk i przywitał się serdecznie. – Jestem Tristan. – Miał szczery uśmiech i z miejsca go polubiła. – Noah wiele mi o tobie mówił.
– Mam nadzieję, że same dobre rzeczy – zaśmiała się. – Jesteś tak miły, jak cię opisywał.
– Przedstawię wam doktora Gabriela Novaka. – Przytrzymał lekarza, którego widziały wcześniej w namiocie. – Nasze nowe wolontariuszki, pielęgniarka pediatryczna Sara Parker i lekarka dermatolożka Doreen Dubuque z Chicago.
– Miło mi. – Ciemnowłosy wysoki mężczyzna miał akcent, który trudno było określić. Wschodnioeuropejski?
– Skąd pan pochodzi? – zapytała Sara.
– Jestem tutejszy – odparł. – Przepraszam, ale trochę się spieszę.
– Gabe, skoro idziesz na górę, może zabierzesz walizki pań do ich pokoju? – zawołał za nim Tristan.
Gabe zawrócił i westchnął ciężko.
Większość znanych jej lekarzy obruszyłaby się na taką propozycję, ale doktor Novak potulnie zataszczył na górę ich bagaże, zostawiając nowo przybyłe kobiety z Tristanem.
– Noah mówił mi, że wzięłaś paromiesięczny urlop – zwrócił się do Sary.
– Miałam zamiar wyspać się i odpocząć, ale szybko mi się znudziło. Syn wyjechał na studia, a ja zawsze chciałam zobaczyć kawałek świata, tylko nigdy nie miałam czasu. Przy okazji mogę się przydać.
– Będziemy wdzięczni za każdą pomoc. A pani, doktor Dubuque? Co pani sądzi o naszych polowych warunkach?
– Chętnie ich spróbuję. Dla odmiany. – Doreen uśmiechnęła się szeroko.
– Bardzo przepraszam, ale w tej chwili nie mogę oprowadzić pań po obozowisku. Muszę wypełnić papiery dla fundacji. Po kolacji chętnie będę pełnił rolę gospodarza. Jeśli jesteście spragnione, na blacie stoi baniak z wodą do picia i mycia zębów. Dzielą panie pokój na górze, pierwszy po lewej stronie.
– Dziękuję. – Sara uśmiechnęła się z wdzięcznością.
Niezwykłym zrządzeniem losu Noah i Tristan poznali się tutaj, w najbardziej nieprawdopodobnym miejscu na ziemi. Przyjaciel wyznał jej, że od początku poczuli niesamowitą więź i stali się nierozłączni. Noah zrezygnował z etatu radiologa na pediatrii w szpitalu w Chicago i przeprowadził się do Kostaryki, aby wraz ze swym partnerem prowadzić polowy szpital na granicy. Sara wciąż miała z nim kontakt i cieszyła się jego szczęściem, choć ubył jej z otoczenia kolejny bliski człowiek.
Wraz z Doreen wspięły się po trzeszczących schodach i pod drzwiami znalazły bagaże. Przeniosły walizki do pokoju. Sara rozejrzała się po ścianach obwieszonych fotografiami. Noah i Tristan. Noah otoczony grupką dzieciaków, gdy doktor Novak stał trochę z boku.
– Które łóżko wolisz? – spytała Doreen.
– Wszystko mi jedno. – Sara wyjrzała przez okno.
Na podwórzu kobieta niosła dwa bezgłowe kurczaki, trzymając je za łapki.
Sięgnęła po komórkę, ale nie było zasięgu.
– Telefony komórkowe nie działają – powiedział od drzwi doktor Novak.
Przystojny z niego facet jak na pięćdziesięciolatka. Wysoki, potargane ciemne włosy, cień zarostu. Atrakcyjni faceci wróżą kłopoty. Nauczyła się tego na własnej skórze, kiedy się rozstała z byłym mężem.
– Tristan powinien panie uprzedzić, ale bywa roztargniony, kiedy nad czymś pracuje.
– Aha. – Zasmuciła się. Rozmawiała z Lukiem przed wyjazdem, ale od tej pory się z nim nie kontaktowała. A jeśli będzie jej potrzebował? Jest wprawdzie dorosły, ale tak trudno zrezygnować z macierzyńskich nawyków.
– Ważny telefon? – zapytał.
– Chciałam sprawdzić, co słychać u syna. I zapewnić, że u mnie wszystko w porządku.
Doktor Novak zmarszczył się, ale nawet grymas dodawał mu chłopięcego uroku.
– Mamy na dole telefon satelitarny używany w stanach wyższej konieczności.
– To tylko tęsknota za synem – bąknęła zawstydzona.
– Troskliwe matki zawsze są u nas na pierwszym miejscu. Jestem pewien, że Tristan nie będzie miał nic przeciwko krótkiej rozmowie.
Biuro na dole było puste. Doktor Novak pogrzebał w szufladach i znalazł telefon. Podał go Sarze.
– Najpierw proszę wybrać kierunkowy do USA.
– Dziękuję! – zawołała za nim, bo już był w połowie drogi do drzwi.
Wykręciła numer syna i czekała. Jeden dzwonek. Dwa. Wreszcie odebrał.
– Luke? Mówi mama.
– Jesteś na miejscu?
Łzy zakręciły jej się w oczach na dźwięk jego głosu.
– Przed godziną dotarłam do szpitala. – Przysiadła na podłodze. – Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. Powinnam wrócić? A jeśli coś ci się stanie?
– Nic się nie stanie. Wszystko jest w porządku, mamo – zapewnił syn. – Już o tym rozmawialiśmy. Poświęciłaś dla mnie pół życia. Teraz spełniaj własne marzenia.
Jak ten czas leci. Jeszcze wczoraj to ona przemawiała do niego w ten sposób, gdy przychodził do niej z dziecinnymi problemami. Rower skradziony spod szkoły. Ulubiona świnka morska, która niespodziewanie zdechła. Atak wyrostka robaczkowego w szkole średniej. Role się odwróciły i teraz to on był jej opoką.
– Powiedz prawdę. Jak sobie radzisz na studiach? Nie balangujesz bez opamiętania? Pamiętasz o prezerwatywach?
– Mamo, daj spokój. A ty? Jacyś atrakcyjni wolontariusze w średnim wieku?
Przypomniała sobie doktora Novaka, ale się zawstydziła.
– Mamo, jesteś tam?
– Tak.
– Baw się dobrze. Poznawaj nowych ludzi. Będzie świetnie.
– Na pewno. – Syn ma rację, niepotrzebnie martwi się na zapas.
– Mamo? I pamiętaj, jestem z ciebie dumny. Będziesz zadowolona, że się zdecydowałaś. Obiecuję.

Był już zmierzch, gdy Gabe skończył zajmować się ostatnią pacjentką. Była to mała dziewczynka o imieniu Chuly. Jej mama zachorowała na dengę. Przez dwa dni przedzierały się do szpitala przez tropikalny las. Dziecko upadło i zwichnęło rękę.
Kiedy dotarły do Los Cabreras, małej prowizorycznie unieruchomiono ramię, ale to matka była w gorszym stanie. Rozwinęła się gorączka krwotoczna. Zemdlała w izbie przyjęć. Gabe zaintubował kobietę, podłączył ją pod respirator i założył kroplówkę, aby ją nawodnić.
– Chcę do mamusi – płakała Chuly, gdy zakładał jej stabilizator. Nie potrafił spokojnie patrzeć na cierpienie dziecka.
– Poszukać dla niej łóżka? – zapytał Noah.
– Tak, proszę. W pobliżu mamy.
– Ale… – Noah zawahał się.
– Dzieci czują się pewniej, gdy widzą, co się dzieje. Sam ją położę. Ty zajmij się łóżkiem.
– Jasne, doktorze. – Noah nie wyglądał jednak na przekonanego.
Nieortodoksyjne metody Gabe’a zaskakiwały kolegów, ale wiedział, że nie należy ignorować ani lekceważyć traumy. Przykucnął przy dziewczynce.
– Zabiorę cię teraz do mamy – obiecał po hiszpańsku. – Gotowa?
Chuly wyciągnęła do niego zdrową rączkę i poważnie skinęła głową.
Gabe przeniósł ją na drugi koniec namiotu, gdzie za parawanem leżeli chorzy.
– Mama śpi, bo dostała lekarstwo. Na razie nie będzie mogła mówić, ta rurka pomaga jej oddychać. Słyszy cię i wie, że jesteś blisko. Jutro się obudzi i wszystko będzie dobrze. Noah przygotuje ci spanie zaraz obok. Nie będziesz się bała tej aparatury, prawda?
Chuly kiwnęła głową.
– Gracias.
– Nie ma za co. – Pocałował ją w główkę i posadził na łóżku. – Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, zawołaj.
Dziewczynka uspokoiła się i odwróciła do matki. Gabe wycofał się. Nagle poczuł, jaki jest zmęczony i głodny.
Przegapił porę kolacji, będzie musiał przejść się do wioski, zjeść coś w miejscowym barze.
Wziął szybki prysznic w namiocie higienicznym. W hotelu przebrał się w czyste szorty i koszulkę. Był gotów do wyjścia, gdy zatrzymało go ciche pochrapywanie w pokoju po lewej stronie.
Zwykle był samotnikiem. Przez ostatnich dwadzieścia lat uczestniczył w wielu misjach medycznych, pracował z setkami wolontariuszy i miał jeszcze więcej pacjentów, ale z jakiegoś powodu Sara Parker wydała mu się wyjątkowa.
Drzwi były uchylone. Spała.
– Saro? Dobrze się czujesz? – spytał.
Gwałtownie usiadła i przetarła oczy.
– Nie śpię. Nie śpię – zapewniła i rozejrzała się nieprzytomnie po pokoju.
– Jesteś w Kostaryce, Los Cabreras – przypomniał jej.
– Która godzina? – Rudy loczek spadł jej na czoło, różowa bluzka podwinęła się, ukazując pasek kremowej skóry. Nie powinien patrzeć, ale jakoś nie umiał oderwać wzroku.
– Siódma wieczorem. Zjadłaś kolację z innymi?
– Zaspałam. Nie szkodzi, mam batoniki energetyczne.
– Zły pomysł – rozległ się za nimi głos Noaha. – Gabe, jeśli idziesz do Almy, weź ją z sobą. Potrzebuje prawdziwego jedzenia.
– Chodźmy, z Noahem nie należy się spierać.
Dwadzieścia minut później szli polną drogą przez wioskę opustoszałą o tej porze. Wiatr od odległego oceanu poruszał długimi liśćmi drzew mangowych.
W niewielkiej restauracji odsunął dla Sary krzesło i z zadowoleniem wciągnął w płuca zapach czosnku i rozgrzanego oleju.
Przychodził tu od dwudziestu lat, od pierwszego wyjazdu z organizacją charytatywną, kiedy przyzwyczajał się do życia poza Chorwacją i opłakiwał śmierć najbliższych. Właścicielka knajpy, starsza pani o imieniu Alma, znajdowała dla niego zimne piwo Imperial i podsuwała mu butelkę w zamian za jeden uśmiech.
Po roku czy dwóch jego uśmiechy przestały być wymuszone.
Nad głową Sary wisiał plakat z kostarykańską drużyną piłki nożnej, La Sele. Marszczyła nos nad prostym menu, zawierającym te same trzy dania.
– Pomóc ci?
– Dziękuję, nie trzeba. Lepiej czytam po hiszpańsku niż mówię. – Zaczerwieniła się. – Ale dziękuję.
– Nie ma za co. – Mimowolnie zerknął na jej różowe wargi. Oj, stanowczo nie powinien nawet o tym myśleć.
– Co to jest? – zapytała.
– Tego nie chcesz – ostrzegł.
– Czemu?
– To potrawka z morskiej świnki.
– Prawdziwej świnki morskiej?
– Zgadza się.
– Masz rację, nie mogłabym jej zjeść – odparła z uśmiechem.
– Gdzie nauczyłaś się hiszpańskiego?
– W liceum, ale nie używałam go od trzydziestu lat i zdążyłam zapomnieć.
– Gwarantuję, że pod koniec pobytu wszystko sobie przypomnisz.
Alma przyszła przyjąć zamówienie, szeroki uśmiech rozjaśnił jej zmęczoną twarz. Gabe przytulił znajomą na powitanie.
– Kim jest ta ładna Amerykanka? – szepnęła mu do ucha.
– Pielęgniarka. Przyjechała nowa ekipa – wyjaśnił i wycisnął całusa na policzku Almy, ignorując niewypowiedziane pytanie w jej wzroku.
Właśnie dlatego zawsze przychodził sam.
– Enchilada, por favor.
Oboje zwrócili się do Sary, która trochę się speszyła, ale zdołała zamówić rosół.
– Nieźle – pochwalił ją Gabe, gdy Alma podreptała do kuchni.
– Okropnie. – Zawstydziła się i zakryła twarz rękami.
– Najważniejsze, że próbujesz. – Sięgnął przez stół i poklepał jej dłonie. – Uczymy się na błędach.
Ich spojrzenia się spotkały, przełknął ślinę i cofnął ręce. Nagle zapragnął znaleźć się w innym miejscu. Energia go aż rozsadzała, nie mógł usiedzieć spokojnie. Poderwał się, wszedł za kontuar i z lodówki wyciągnął dwa piwa.
– Wziąłem dwa dos imperiale.
– Możemy się tak szarogęsić? – zaniepokoiła się Sara, gdy wrócił do stolika. – Nie chcę wylądować w tutejszym więzieniu.
– Byłaś już w kostarykańskiej pace?
– Nie. – Zaczerwieniła się. – Mój syn studiuje w Kalifornii, słyszałam od niego to i owo.
– Wylądował za kratkami w Kostaryce?
– Co? Ależ nie! – Teraz trudno było zgadnąć, gdzie kończą się płomienne włosy, a zaczyna jej zaczerwieniona twarz. – Luke nigdy… Chciałam powiedzieć, że słyszałam o tym w telewizji.
– Tylko żartuję, Saro. – Parsknął śmiechem i podsunął jej butelkę. – Alma jest moją przyjaciółką. Nic nam nie grozi.
– Aha. – Uśmiechnęła się niepewnie. – Czy mogłabym dostać wodę mineralną? Nie mam ochoty na alkohol.
– Oczywiście. – Schował piwo do lodówki i wyjął wodę.
– Dziękuję, doktorze Novak – powiedziała, sięgając po butelkę. – Jaka jest twoja specjalizacja?
– Medycyna ratunkowa. A na imię mam Gabe.
– Lubisz adrenalinę?
Na początku kariery lekarskiej dobrze się sprawdzał w sytuacjach na pograniczu życia i śmierci, kiedy ratował rannych i chorych. Lubił swoją pracę.
Potem bomby spadły na jego rodzinny dom w Vukovarze i wszystko się zmieniło. Medycyna stała się pokutą za własne porażki. Ratował innych, bo nie ocalił swoich bliskich. Bólu po ich stracie nie ukoiłoby całe piwo tego świata. Nie opowiadał o sobie. Nikomu. Nie będzie się zwierzał nieznajomej seksownej pielęgniarce…
– Cóż, ma swoje zalety. – Pociągnął łyk piwa, a tymczasem przed nimi pojawiły się zamówione dania. – Lubisz małpy?
– Słucham? Sama nie wiem. Nie miałam z nimi do czynienia.
Podniósł palec, by poczekała, i po chwili wrócił z małpką na smyczy. Mały czepiak wskoczył na krzesło między nimi i zwrócił się pyszczkiem do Sary.
– Jak się nazywa? Jest oswojony?
– Don Juan. I tak, jest aż za bardzo przyjazny wobec ludzi. – Gabe wyciągnął palec i małpka za niego chwyciła.
Uśmiech Sary przyspieszył bicie jego serca.
– Mogę spróbować? – Wyciągnęła palec wskazujący, a zwierzak nim potrząsnął, po czym ukradł marchewkę z talerza.
Rosół rozprysnął się, plamiąc jej bluzkę. Sara roześmiała się i wyciągnęła warzywa z rosołu dla Don Juana. Małpka wskoczyła jej na kolana, jakby to miejsce jej się należało.
Ty szczęściarzu, pomyślał Gabe i zaraz się zawstydził. Co u licha się z nim dzieje? Z jakiegoś powodu poczuł pociąg do tej nieznajomej kobiety, choć wystrzegał się przelotnych związków, nie mówiąc już o prawdziwych relacjach miłosnych…

Wdowa Hollis Honeycutt nie mogła się już doczekać, kiedy wreszcie pozwolą jej przekroczyć bramę Pałacu Świętego Jakuba. Stała tu jak ten kołek w płocie, a wszędzie wokół tłoczyli się dżentelmeni i owiewali ją męskimi zapachami, czyli wonią tabaki i cytrusów. Takiej kobiecie jak ona, już nie najmłodszej, ale z temperamentem, której tak bardzo brak zmarłego męża, może i powinno sprawiać to przyjemność, a jednak jakoś nie przypadło jej do gustu. Bo ci dżentelmeni byli strasznie rozgadani i przekrzykiwali się w różnych językach, a także tłoczyli się ponad wszelka miarę. Co chwila któryś z nich ją popychał, a potem, niby skruszony, wykrzykiwał:
– Och! Pardon!
Była bardzo zła, że aby napić się herbaty z siostrą, musi swoje odstać w tej przeklętej kolejce. Owszem, jej siostra, Eliza Tricklebank, która kiedyś mieszkała w Londynie przy placu Bedforda, a więc w miejscu, gdzie na pewno nie mieszkają tylko ci najznamienitsi, obecnie była księżną i przyszłą królową Alucji, a także gościem królowej Wiktorii. Ale to wcale nie znaczyło, że przestała być jej siostrą. Dlatego Hollis, warując przed tą bramą, czuła się jak żebraczka. Do tego wciąż była zniesmaczona wczorajszym spotkaniem, zresztą już nie pierwszym, z odpychającym i zadzierającym nosa panem Shorehamem z Biblioteki Londyńskiej.
Donovan, jej służący, z którym była już tak zżyta, że mówili sobie po imieniu, stał obok niej, z jawną niechęcią spoglądając na dżentelmenów z kolejki, która bardzo powoli posuwała się do przodu. Donovan był jedynym mężczyzną w życiu Hollis, który z niezmąconym spokojem znosił jej paplanie. Chociaż może nie jedynym, bo podobną cnotą obdarzony był również jej ojciec. A także lord Beckett Hawke, z którym łączyła ją bliska znajomość, z tym że Beck po prostu jej nie słuchał. Co innego Donovan, który słuchał jej uważnie, po czym przekazywał, co o tym wszystkim myśli. Nierzadko też zabierał głos, gdy nikt go o to nie prosił. Jak choćby teraz:
– Pozwolę sobie zauważyć, że dziś jesteś pełna determinacji. Chociaż akurat tobie zdarza się to często.
– Owszem, może czasem jestem uparta jak osioł, ale dziś mam do tego wszelkie prawo!
Donovan zaśmiał się i w tym momencie kolejka znów przesunęła się kawałek do przodu. Hollis też, a kiedy spojrzała w bok, zauważyła jakiegoś wysokiego dżentelmena, który wcale nie gadał jak najęty, tylko milczał i stał w tym tłumie jakby na uboczu. Miał ciemne i jak na obecną modę za długie włosy, za to w ramionach był o wiele szerszy niż pozostali dżentelmeni. Chociaż może i nie, wcale nie szerszy, tylko surdut w ramionach był porządnie wywatowany. Natomiast głowę miał dziwnie przekrzywioną i sprawiał wrażenie, jakby czuł się tu zagubiony. Ale nic dziwnego, skoro kolejka gości zaproszonych na herbatę u królowej była koszmarnie długa, a strażnicy pałacowi nie bardzo sobie z tym wszystkim radzili. Po co więc spraszać na herbatę aż taki tłum? Być może po to, by podkreślić znaczenie rozmów pokojowych między Alucją a Weslorią, które miały rozpocząć się w poniedziałek. Więc zaproszono wszystkich reprezentantów obu królestw, by razem posiedzieli przy herbatce w przyjacielskiej atmosferze, dzięki czemu złagodnieją i szybciej dojdą do porozumienia.
Zauważyła, że czarnowłosy dżentelmen o szerokich barach zrobił krok w jedną stronę, potem w drugą, jakby nie mógł się zdecydować. I raptem znikł jej z oczu. Spojrzała więc znów przed siebie, a kolejka posuwała się do przodu i po jakimś czasie doszli wreszcie do wartowni. Donovan podał jednemu ze strażników jej zaproszenie, strażnik odebrał i wszedł do wartowni, a do bramy podchodziło trzech dżentelmenów. Szli bardzo zdecydowanie, nie popatrując na boki, więc Donovan chwycił Hollis pod ramię i odciągnął na bok.
– A co im tak śpieszno… – mruknęła, poprawiając kapelusz, który nieco się zsunął. – Czyżby bali się, że herbata wystygnie?
– Albo że zabraknie ciasteczek – dodał złośliwie Donovan. – Pójdę dowiedzieć się, dlaczego strażnik nie wraca.
Wszedł do wartowni, a do bramy znów podchodziła kolejna grupa dżentelmenów, którzy mogli już wejść do środka. Również szli szybkim krokiem, więc Hollis przezornie usunęła się na bok, ale podczas tego manewru potknęła się o krawężnik i prawie wpadła na ścianę. Na szczęście zapobiegły temu silne ręce, które pochwyciły ją za łokcie i pomogły odzyskać równowagę.
– Och! – Spojrzała w górę, by zobaczyć, kto wybawił ją z opresji, i okazało się, że to ten ciemnowłosy i zagubiony dżentelmen, którego zauważyła już wcześniej.
Z tym że już nie był zagubiony, tylko zaniepokojony, bo przemknął po niej spojrzeniem, sprawdzając, czy dama nie doznała żadnego uszczerbku. A oczy miał duże i jasnobrązowe, natomiast skórę o wiele ciemniejszą niż Brytyjczycy, czyli na pewno był obcokrajowcem. Ponownie omiótł ją wzrokiem i nie czekając na słowa podziękowanie, skinął głową i podszedł do wartowni. Widziała, jak wręczał zaproszenie strażnikowi, który rzucił na nie okiem i oddał mu je, mógł więc już wejść, ale stał niczym wmurowany i rozglądał się wokół. Po chwili wsunął zaproszenie do kieszeni i ruszył z miejsca, ale nie do bramy pałacu, tylko w stronę przeciwną.
W tym momencie pojawił się Donovan i oznajmił:
– Możesz już wejść.
Podprowadził do bramy i pokazał zaproszenie strażnikowi, a on wskazał drzwi, do których trzeba będzie zapukać.
– Raptem połowie Londynu zachciało się napić herbatki – mruknęła Hollis, znaleźli się na zatłoczonym dziedzińcu. – I to sami dżentelmeni! A Beck, kiedy zaprosiłam go kiedyś na herbatę, prychnął i powiedział, że to dobre dla babć i plotkarek.
– Ale to jest herbata u królowej, a nieczęsto dostaje się zaproszenie od Jej Królewskiej Mości!
Podeszli do wskazanych przez strażnika drzwi, a gdy Donovan zapukał, w progu pojawił się jakiś mężczyzna, który odebrał zaproszenie, rzucił na nie okiem i powitał uprzejmie Hollis.
– Witam, pani Honeycutt. Jestem Bellingham, młodszy kamerdyner. Pozwoli pani, że ją poprowadzę. Wracam tu za chwilę.
– Dziękuję – odparła Hollis.
Młodszy kamerdyner wycofał się, a Donovan wyjął z kieszonki zegarek.
– O której przyjechać po ciebie? Może za godzinę?
– Dziękuję, ale nie ma takiej potrzeby. Eliza na pewno się postara, by odwieziono mnie do domu.
Donovan schował zegarek do kieszonki i odezwał się przyciszonym głosem:
– Pięknie dziś wyglądasz i bardzo dobrze, bo masz okazję rozejrzeć się za przyszłym mężem. Na pewno zjawiło się tu mnóstwo bogatych dżentelmenów.
– Och, przestań… A ty gdzieś się wybierasz dziś wieczorem, Donovanie?
Uśmiechnął się, a Hollis nie mogła oderwać od niego oczu. Był niezwykle przystojny, a kiedy się uśmiechnął, stawał się zniewalający.
– Lepiej nie pytaj! – rzucił żartobliwie. – A jak tam z tobą? Bardzo zdenerwowana?
– Ja? Ależ skąd!
– W takim razie już znikam. Życzę ci, żebyś miło spędziła czas z siostrą i siostrzenicą. A potem opowiesz mi, co tu się działo.
Mrugnął wesoło, skłonił się i odszedł, a kiedy podchodził do bramy, Hollis po raz kolejny zauważyła smagłego i ciemnowłosego dżentelmen, który już nie sprawiał wrażenia, jakby czuł się tu niepewnie. Wręcz przeciwnie, szedł tak szybko, że poły płaszcza powiewały.
W otwartych drzwiach pojawił się znów młodszy kamerdyner.
– Pani Honeycutt?
– Tak, tak, już idę! – powiedziała skwapliwie, przekraczając próg.

***

Cały Londyn z niecierpliwością czeka, kiedy znów zobaczy księżną Tannymeade z domu Tricklebank, która wraz z małżonkiem i nowo narodzoną córeczką, dziedziczką alucjańskiego tronu, niedawno zjechała do Londynu. Księżniczka Cecelia jest podobno uroczym cherubinkiem, po matce o zielonych oczach i ciemnowłosa jak ojciec, i już zaczęły się spekulacje, kto byłby odpowiednim kandydatem na jej męża. W klubie White’a najwięcej dżentelmenów stawia na dwuletniego syna pewnego angielskiego ministra.
Dziwne, że te spekulacje na temat malutkiej księżniczki budzą aż tak wielkie zainteresowanie, kiedy słychać też pogłoski o kłopotach w kręgach królewskich, a niewątpliwie to właśnie powinno zaprzątać uwagę.
Drogie Panie, nie zapominajcie, że sztywna krynolina zagraża Waszemu życiu. Bądźcie bardzo ostrożne, gdy stoicie na klifie. Silny wiatr jest bezlitosny, może zepchnąć ze skały i nieszczęsna istota, w suknie rozdętej jak balon, sfrunie w dół i zniknie pod wodą. A to przydarzyło się pani March z Scarborough.
Korespondentka Honeycutt’s Gazette

Po raz drugi już Hollis była wprowadzana do Pałacu Świętego Jakuba jak ktoś z rodziny królewskiej, ale nie była tym zachwycona. Na pewno czułaby się o wiele lepiej, gdyby wchodziła do swojego saloniku, żeby posiedzieć przy kominku. Ale jak trzeba, to trzeba. Szła więc posłusznie za Bellinghamem najpierw po schodach, na piętro, potem długim szerokim korytarzem, gdzie na ścianach wisiały portrety, pod ścianami stały konsole z marmurowym blatem, a z okien roztaczał się wspaniały widok na Park Świętego Jakuba. Następnie skręcili w bok i weszli w kolejny, też długi korytarz, gdzie wisiało jeszcze więcej portretów, a okna zasłonięte były aksamitnymi kotarami. Przeszli kawałek i Bellingham zapukał dwa razy w drzwi, które ktoś otworzył, a kamerdyner skłonił się i zaanonsował:
– Pani Hollis Honeycutt.
Na co rozległ się radosny okrzyk Elizy:
– Hollis!
Szybko weszła do środka i od razu zobaczyła rozpromienioną Elizę, która podążała ku niej przez tłum gości, a oni skwapliwie odsuwali się na bok, robiąc jej przejście. Szła bardzo szybko. Hollis ledwo zdążyła podać kamerdynerowi kapelusz i pozbyć się salopy, a Eliza już chwytała ją w objęcia.
– Spóźniłaś się, moja droga! Już się bałam, że w ogóle dziś cię nie zobaczę!
– Przepraszam, Elizo, ale musiałam coś przedtem zrobić.
– Dobrze, dobrze, nie gniewam się. – Uśmiechnęła się i zrobiła krok w tył, by przyjrzeć jasnoniebieskiej kreacji siostry. – Piękna suknia – pochwaliła.
– Ale taka obcisła… – zajęczała Hollis.
– Nie narzekaj. Kobieta powinna być w pasie cienka jak osa. Tak przynajmniej twierdzą, ale nie ukrywam, wcale tym się nie przejmuję.
– Bo ty zawsze wyglądasz pięknie, droga siostro.
Taka była prawda. Eliza zawsze wyglądała jak królowa, jakby nie była córką sędziego, tylko przyszła na świat w królewskiej rodzinie i los królowej był jej sądzony. Teraz trochę przytyła, ale nic dziwnego, skoro została matką, no i w oczach siostry zawsze wyglądała pięknie. I żyła jak w bajce. Miała cudownego i przystojnego męża, który ją uwielbiał, miała też córeczkę, słodkiego cherubinka. Mieszkała w pałacu pełnym służby, miała mnóstwo biżuterii oraz piękne suknie. I pewnego dnia rzeczywiście zasiądzie na tronie.
– Proszę wybaczyć, ale bardzo chciałbym przywitać się z szanowną panią!
To oczywiście był Beck, czyli lord Beckett Hawke, starszy brat Caroline, z którą Elizę i Hollis łączyła serdeczna przyjaźń, a on dla Hollis też był jak starszy brat. Zawsze ją wspierał, z tym że potrafił też się wymądrzać jak mało kto. Ale ona tym się nie przejmowała, bo przecież właśnie tacy są starsi bracia.
Niedawno zmarł jego leciwy wuj, a Beck, jako jedyny jego krewny, odziedziczył po nim tytuł i dobra niedaleko Londynu. A teraz siedział wygodnie na obitym czerwonym aksamitem krześle i przechyliwszy głowę nieco na bok, spoglądał na Hollis bacznie, trochę jak dziadek na swoje wnuczęta.
– Wyglądasz pięknie, Hollis. Usiądź tu koło mnie i opowiadaj, co u ciebie. Nie widzieliśmy się przecież kawał czasu.
– A co ty mówisz, Beck! Przecież trzy dni temu byłam u ciebie na obiedzie. I powiedz mi, dlaczego tak się rozsiadłeś, jakbyś szykował się do odbierania czynszu od swoich dzierżawców!
– A dlaczego nie? Czyżby gościom, którzy zawitają do tego pałacu, nie wolno było przysiąść?
– Nie zawsze…
W tym momencie tuż za nimi ktoś wykrzyknął radośnie:
– Hollis! Kochana moja!
Przez tłum gości przebijała się siostra Becka, Caroline, czyli lady Chartier, żona Leopolda, brata księcia Sebastiana. Szła uśmiechnięta, rozkładając ręce, a tuż za nią podążał małżonek. Po krótkiej chwili zatrzymała się przed Hollis, wzięła ją za ręce i cmoknęła w policzek, a książę Leopold jedną z dłoni Hollis wysunął z palców żony, pocałował i powiedział żartobliwie:
– Już się bałem, że gdzieś się zawieruszyłaś, Hollis. Na szczęście jesteś, i jak zawsze piękna.
– Dziękuję! – Hollis zgodnie z etykietą złożyła przed nim dworski ukłon. – A Wasza Wysokość jak zwykle bardzo miły i pogodny, czyli wiejskie życie naprawdę mu służy.
Hollis często bywała w rodzinnej posiadłości Hawke’ów w Sussex, koło wioski Bibury, gdzie Caroline i Leopold ukryli się przed światem po tym, jak mówiono w Londynie o niebywałym skandalu. Nikt nie wierzył, że wytrzymają na wsi dłużej niż jeden dzień, ale okazało się, że nie tylko wytrzymują, ale są bardzo zadowoleni.
Caroline cofnęła się o krok, by lepiej przyjrzeć się sukni Hollis.
– Pięknie wyglądasz. Wiedziałam, że tak będzie, bo umiem dobrać kolor, prawda?
Ta jasnoniebieska i ozdobiona koronką suknia była jej dziełem. Rok temu Caroline odkryła, że umie obmyślić nową suknię jak nikt i teraz damy z całego Londynu chciały mieć kreacje właśnie od Caroline.
– Suknia jest śliczna… – szepnęła Hollis. – Ale taka obcisła.
– Trudno… – zaczęła Caroline, ale nie dokończyła, ponieważ zagłuszyła ją Eliza.
– Hollis! Popatrz tam! Mój aniołek już tu jest!
Hollis spojrzała w tamtą stronę i zobaczyła, że z tyłu, za Elizą, wśród tłumu dżentelmenów, pojawił się jeszcze jeden dżentelmen, który górował nad wszystkimi. Był to mąż Elizy, czyli Sebastian, książę Tannymeade, przyszły król Alucji. Kroczył dumnie, tuląc w ramionach malutką istotkę.
– Ojej! – zaniepokoiła się Caroline. – Czy takiego maluszka nie powinna nieść niania?
– Może i tak – przyznała Eliza – ale on uwielbia ją nosić. W ogóle jest naszym maleństwem zauroczony.
– Jak my wszyscy… – bąknęła Hollis, nie odrywając oczu od słodkiej siedmiomiesięcznej księżniczki Cecelii, która sprawiała wrażenie, jakby jeszcze przed chwilą spała głębokim snem, bo ciemne włoski miała rozwichrzone, a na jednym z pucołowatych policzków był rumieniec, czyli musiała spać na boczku. Spojrzała na wszystkich czujnie i wtuliła się główką w ramię ojca.
– Witaj, Hollis! – Rozpromieniony książę Sebastian pocałował ją w policzek. – Może chciałabyś potrzymać swoją siostrzenicę?
– O niczym innym nie marzę. – Ostrożnie odebrała od ojca jego latorośl.
Mała księżniczka nie opierała się, ale spoglądała na Hollis już nadzwyczaj czujnie. I była śliczna. Główkę miała obsypaną ciemnymi loczkami, oczy jasnozielone i słodkie, czerwone usteczka. Taki słodki dzidziuś, które chce się wciąż przytulać.
– Po prostu cudo – powiedziała rozczulona Hollis, przyciskając maleństwo do serca. – Kocham ją, i to bardzo. Bardziej już nie można.
– Ona jest prześliczna i przesłodka – powiedziała również rozczulona Caroline.
– A tak! – oświadczyła dumna mama, głaszcząc córeczkę po pleckach. – Nie chcę być zarozumiała, ale powiem szczerze, że ładniejszego dziecka to ja nigdy jeszcze nie widziałam.
Beck, który jednak podniósł na nogi, podszedł do nich, by też rzucić okiem na maleństwo.
– Wujku, a może wujek chce ją wziąć na ręce? – spytała z uśmiechem Caroline.
– O nie! Po pierwsze wcale nie jestem jej wujkiem, a po drugie kiedyś już ją wziąłem na ręce i obśliniła mi całe ramię. I mimo że po tym godnym pożałowania incydencie nadal byłbym skłonny wziąć ją na ręce, widzę przecież, że zakochani w swoim dzidziusiu rodzice nadzwyczaj niechętnie wypuszczają je ze swoich objęć.
I rzeczywiście, bo kiedy tylko malutka Cecelia zaczęła się wiercić, Eliza odebrała ją od Caroline.
– Elizo – zagadnął książę – chyba powinniśmy już zasiąść do stołu.
Dał ręką znak, kogoś przywołując, i natychmiast podeszła do nich ubrana na szaro młoda kobieta, czyli niania. Dygnęła, a Eliza zaczęła protestować.
– Ale ja jej tu tak nie zostawię!
– Przecież będzie pod dobrą opieką – zapewnił mąż.
– Wierzę ci, ale nie chcę rozstawać z nią ani na chwilę, kiedy wciąż mówią o tych zamieszkach.
Sebastian, czyli Bas, wyraźnie sposępniał i zerknął na szwagierkę, czyli na Hollis, jakby szukał u niej wsparcia, ale szybko spojrzała w bok. Bo co powinna teraz zrobić? Udawać, że o niczym nie wie? Przecież doskonale słyszała, o czym rozmawiało dwóch dżentelmenów przed Biblioteką Londyńską, gdy wybrała się tam, by porozmawiać z panem Shorehamem. Gdy podchodziła do drzwi, usłyszała, że ktoś mówi o Weslorii. Byli to dwaj dżentelmeni, którzy stali na chodniku parę kroków dalej i dość głośno rozprawiali. Jeden z nich powiedział, że słyszał pogłoski o zamieszkach w Weslorii.
– Czyżby zapowiadał się zamach stanu? – spytał ten drugi.
– Całkiem możliwe. Gospodarka Weslorii jest w rozsypce, czemu nie należy się dziwić, skoro od lat tam się nie gospodaruje, tylko spekuluje. Premier twierdzi, że jeśli król Maksim nie zdoła obronić się tak skutecznie jak wtedy, w St. Edys, to niebawem dojdzie tam do rebelii… – Wtem dostrzegł Hollis, przerwał swój wywód i spytał: – Może pani w czymś pomóc? Zabłądziła pani?
Coś tam bąknęła i weszła do biblioteki, a potem powiedziała Elizie o tym, co przypadkiem usłyszała, natomiast siostra przekazała to Sebastianowi i Leopoldowi, którzy uznali, że Hollis musiała się przesłyszeć

– Jeszcze dziesięć minut – mruknął Thomas przez zaciśnięte zęby, z trudem prostując się w siodle. Było przenikliwie zimno, ziemię pokrywała gruba warstwa śniegu, a z chmur znów zaczęły padać miękkie płatki. Nawet po ciemku można było ocenić, że pogoda wciąż się pogarsza. Niebo zasnuwały ciężkie chmury, lodowaty wiatr nie słabł.
Przez grube palto czuł, jak napinają mu się mięśnie pleców, a ramiona zaczynają się garbić. Dobrze będzie dotrzeć w końcu do Hailsham Hall, pozbyć się mokrych rzeczy i ogrzać ciało przy płonącym ogniu. Miał wątpliwości, czy gospodarze będą na niego czekać. Jednak śnieg wszystkim pokrzyżował plany podróży, więc z pewnością przebaczą mu spóźnienie. Marzył o spędzeniu kilku dni w ich towarzystwie, ale tego wieczoru nie miałby nic przeciwko temu, aby iść prosto do łóżka. Jazda przy tej zdradliwej pogodzie była wyjątkowo nużąca i po prostu był wykończony.
Ostrożnie skierował konia w prowadzącą do domu szeroką, obsadzoną drzewami aleję. Widok był przepiękny: ziemia pokryta warstwą nieskazitelnej bieli, oszronione, błyszczące drzewa i ogrody, które zdawały się ciągnąć w nieskończoność, ponieważ płoty i mury zniknęły pod śniegiem.
Jak we wszystkich wiejskich posiadłościach podjazd był niemiłosiernie długi i Thomas musiał pokonać pół mili, nim mógł wreszcie zsiąść z konia. Dom był pogrążony w ciemnościach, nawet najsłabsze migotanie świeczki nie pojawiło się w żadnym z okien. Thomas wbiegł po schodach i zapukał do drzwi, nasłuchując, czy złowi jakiś dźwięk.
Ku jego zdumieniu, drzwi otwarto niemal natychmiast. W progu stał stary kamerdyner, którego jego przyjaciel Heydon zatrudniał, odkąd Thomas sięgał pamięcią. Mężczyzna musiał być dobrze po sześćdziesiątce, jednak zupełnie nie było tego po nim widać.
– Dobry wieczór, milordzie – powiedział, witając Thomasa stosownym ukłonem, po czym wyjrzał na zewnątrz. – Jechał pan konno przy tej pogodzie?
– Zgadza się.
– A powóz? I bagaż?
– Sądzę, że powinny dotrzeć tu rano. – Wyruszył w drogę w tym samym czasie, co powóz, którym jechał jego pokojowy z bagażem. Śnieg jeszcze nie zaczynał padać, ale na oblodzonych drogach znacznie łatwiej było poruszać się konno niż w nieporęcznym powozie. Emmerson, jego stangret, z pewnością zatrzymał się gdzieś po drodze, żeby poczekać do rana na poprawę pogody.
– Rozumiem, milordzie. – Kamerdyner zręcznie pomagał Thomasowi pozbyć się przemoczonego okrycia i rękawic. – Pokój leśny jest gotowy. Niestety pogoda zatrzymała lorda i lady Heydon w Hampshire, ale przysłali wiadomość, że mamy się pana spodziewać i przepraszali za spóźnienie.
– Słyszałem, że w Hampshire i na zachodzie opady są jeszcze większe.
– To prawda. Czy mam na górę przysłać gorącą wodę? Lub może ubranie na zmianę? – pytał Perkins, gdy zaczęli wchodzić po schodach.
– Nie ma potrzeby budzić ludzi – odparł Thomas. W gorącej kąpieli poczułby się niebiańsko, jednak było już dobrze po jedenastej. Mógł z tym poczekać do rana.
– Oczywiście, milordzie.
W ciągu ostatnich paru lat Thomas zatrzymywał się u Heydona już kilka razy. Książę uczynił Hailsham Hall swoją główną rezydencją dopiero trzy lata temu, po ślubie z Caroline. Thomas doskonale rozumiał, czemu to tutaj postanowili zamieszkać. Mimo sporych rozmiarów rezydencji panowała tam przytulna, domowa atmosfera. Dom był solidny, bez przeciągów i klekoczących okien, znajdował się w pięknej wiejskiej okolicy w hrabstwie Kent, zaledwie dwadzieścia mil od centrum Londynu.
Perkins otworzył drzwi do pokoju leśnego i przepuścił Thomasa przodem.
– Jeśli pan pozwoli, rozpalę ogień. Już po chwili zrobi się ciepło.
Kamerdyner miał już swoje lata i był najstarszym mieszkańcem domu, lecz mimo to bez wahania uklęknął przed paleniskiem i z wprawą zajął się podpałką, tak że nie minęła minuta, jak ogień już buzował.
– Dziękuję.
Perkins ukłonił się i wyszedł, zamykając za sobą drzwi sypialni.
Łóżko ze stosami pledów i poduszek, w których można się było zagrzebać, wyglądało kusząco, miękko i wygodnie. Thomas pospiesznie zaczął ściągać mokre ubranie i każdą sztukę odwieszał na oparciu krzesła. Był pewien, że zanim się rano przebudzi, jego rzeczy zostaną zabrane i zastąpione czystymi, które pożyczy, póki nie przyjadą jego bagaże. Gospodarstwo Heydona działało sprawnie i z pełnym oddaniem, by zadbać o każdego z gości.
Był przemoczony do suchej nitki, więc rozebrał się do naga i na kilka chwil stanął przed paleniskiem, żeby się ogrzać. Normalnie nie spałby przy rozpalonym kominku, jednak tej nocy postanowił zrobić wyjątek. Ostrożnie rozgarnął drewno pogrzebaczem, żeby ogień wkrótce wygasł, zostawiając tylko ciepły poblask. Po chwili wsunął się pod przykrycie, a jego ciało zagłębiło się w materacu. Czuł się bosko.

Ściągając mocno cugle, Henrietta wstrzymała konia i z grymasem zsunęła się z siodła. Jazda po zasypanej śniegiem drodze stała się zbyt niebezpieczna, a Meribel zaczęła się ślizgać i już dwa razy omal nie straciła równowagi. Za trzecim razem koń mógłby nie mieć tyle szczęścia.
– Prawie jesteśmy na miejscu – powiedziała uspokajająco. Sięgnęła do uzdy i poprowadziła Meribel aleją.
Starała się powstrzymać piekące łzy, które zbierały się pod powiekami. Zawsze była lekkomyślna i działała bez zastanowienia, ale to chyba była najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiła. Śnieg już padał, gdy rano wyjeżdżała z Londynu, a chociaż w ciągu dnia na chwilę się uspokoiło, od dwóch godzin znów sypał w najlepsze.
– Nie mogłam zostać w domu – szepnęła do siebie. To prawda. Nawet gdyby za drzwiami domu szalał huragan lub groziła jej trąba powietrzna, nie mogłaby tam zostać. Nie, w żadnym razie. Nie po tym, jak…
Wierzchem dłoni w rękawiczce otarła z policzków zimne łzy. Przełknęła ślinę i za wszelką cenę spróbowała odsunąć wspomnienie kłótni z matką i tego koszmarnego momentu, gdy został zniszczony obraz, nad którym pracowała przez cały rok. To oczywiste, że w tej sytuacji musiała opuścić dom. Nigdy już nie będzie w stanie tam wrócić. Była wściekła na matkę i nie wyobrażała sobie, że zechce ją jeszcze kiedyś widzieć. Jej kuzynka Caroline na pewno chętnie ją przyjmie i pozwoli pogrążyć się w rozpaczy nad utratą obrazu, który przez ostatnie kilka miesięcy był jej całym życiem. A także nad zerwaniem stosunków z matką. Tu znajdzie swój azyl, swoje schronienie.
Przed wyjazdem zostawiła w domu pospiesznie napisaną wiadomość (nawet w skrajnej rozpaczy nie mogła być taka okrutna i zniknąć bez zawiadomienia rodziców, gdzie się podziała), chociaż nie sądziła, żeby matka zamierzała jej szukać tak daleko od Londynu.
– Czekaj tu, Meribel – szepnęła do konia i weszła po schodach. Dom wydawał się uśpiony, na zewnątrz także panowała cisza. Śnieg stłumił wszelkie szelesty i szmery. Zapukała delikatnie do drzwi, nasłuchując, czy usłyszy czyjeś kroki.
Nic. Nawet znaku, że ktoś się tam rusza.
Zapukała trochę głośniej. Miała nadzieję, że nie obudzi całego domu, ale ktoś ją jednak usłyszy, bo inaczej będzie musiała spędzić noc w stajni.
Nadal nic. Z poprzednich wizyt Henrietta pamiętała, że jeden z lokajów nie śpi na górze z resztą służby, ale ma pokój w suterenie, żeby można go było wezwać, gdy ktoś z gości pojawi się późną nocą lub wczesnym rankiem. Niestety wydawało się mało prawdopodobne, że w tym wielkim domu nawet on coś usłyszy. Poza tym nikt jej tu przecież nie oczekiwał.
Jeszcze raz uniosła pięść i tym razem załomotała do drzwi, przepraszając w duchu wszystkich, których ten hałas mógł obudzić. Wstrzymała oddech, nasłuchując z uwagą i omal nie krzyknęła z ulgą, gdy w końcu dotarł do niej jakiś ruch.
Chwilę zajęło, nim odsunięto wszystkie rygle, a kiedy wreszcie drzwi stanęły otworem, Henrietta musiała się powstrzymać, żeby nie chwycić zaspanego lokaja w objęcia.
– Panna Harvey – powiedział, patrząc na nią ze zdumieniem. Minęło kilka sekund, nim się opamiętał i wpuścił ją do środka.
– Ogromnie przepraszam za tak późną porę – zaczęła się tłumaczyć. Czuła jak ją otula ciepło panujące w domu. – I za niespodziewany przyjazd.
– Wezmę pani palto, panienko. Czy ma pani bagaż?
– Nie. – Henrietta skrzywiła się. Caroline pożyczy jej jakieś ubranie; w domu znajdzie się wszystko, czego może potrzebować.
– Lord i lady Heydon…
– Och, proszę w żadnym razie ich nie budzić. Rano wszystko wyjaśnię.
Lokaj pokręcił głową.
– Nie ma ich tutaj, panienko. Przysłali wiadomość, że śnieg zatrzymał ich w Hampshire.
Henrietta przygryzła wargę.
– Nie szkodzi – odezwała się po paru sekundach. – Jestem pewna, że Caroline nie będzie miała nic przeciwko temu, bym zatrzymała się tu na kilka dni podczas jej nieobecności.
– Oczywiście, panienko – rozpromienił się lokaj. – Lady Heydon nawet przysłała wiadomość, żeby przygotować leśny apartament.
– Przygotować…? – Henrietta zmarszczyła brwi. Niemożliwe przecież, żeby Caroline się jej spodziewała. Uznała, że nie będzie tego tłumaczyć służącemu i uśmiechnęła się promiennie. – W takim razie tam dziś przenocuję. – Gdy zatrzymywała się u Caroline i Jamesa, zwykle nie zajmowała tej akurat sypialni, ale w taką noc ucieszy ją każdy pokój z miękkim łóżkiem i ciepłymi kocami.
– Czy mam zaprowadzić panienkę na górę?
– Nie ma potrzeby. Znam drogę. Natomiast chciałam prosić, żeby mojego konia odprowadzono do stajni.
– Oczywiście. – Lokaj podał jej świecę i spojrzał w mroźną noc za drzwiami. – Chyba najpierw włożę palto. Dobrej nocy, panienko.
Przemoczona suknia ciążyła Henrietcie podczas wchodzenia po schodach. Uciekając w pośpiechu z domu w Londynie, nie przebrała się, więc miała na sobie suknię, która bardziej nadawała się do podejmowania gości niż do dwudziestomilowej konnej podróży w śniegu. Płaszcz był cięższy i cieplejszy, lecz mimo to nie był stosowny do jazdy konno przy żadnej pogodzie, o zamieci, która przez ostatnie mile jeszcze bardziej utrudniała podróż, w ogóle nie mówiąc. Poczuje wielką ulgę, gdy będzie mogła zrzucić z siebie te mokre rzeczy i wsunąć się pod ciepłe przykrycie.
Na piętrze szybko skierowała się do leśnego pokoju. Otworzyła drzwi i zaklęła pod nosem, bo w tym momencie świeczka zamigotała i zgasła. Wewnątrz panowała niemal całkowita ciemność, jednak Henrietta z radością dostrzegła, że w kominku wciąż jest żar. Nie dawał wystarczająco dużo światła, żeby coś można było dostrzec, lecz w sypialni panowało cudowne ciepło.
Henrietta zawahała się. Chyba powinna zejść na dół i poprosić o drugą świecę, to jednak opóźniłoby położenie się do łóżka, a czuła się niewymownie zmęczona. Mogłaby też zapalić świeczkę od żaru, lecz w ciemności zapewne skończyłoby się to poparzeniem palców. Trudno, musiała sobie jakoś poradzić. Postanowiła kierować się wyczuciem, po omacku weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Po minucie jej oczy dostosowały się do ciemności i zaczęła dostrzegać kontury mebli.
Ostrożnie podeszła do fotela z wysokim oparciem i przytrzymując się, zdjęła buty. Powoli, sztuka po sztuce ściągała z siebie przemoczone ubranie. Wstrzymała się przy koszulce, ale przesunęła dłońmi po wilgotnej tkaninie i zdecydowanym ruchem rozebrała się z bielizny. Niemądrze byłoby przez skromność cierpieć niewygodę. Przecież zaraz znajdzie się pod przykryciem, a rano poprosi którąś z pokojówek o przyniesienie czystych ubrań.
Czuła się dziwnie, stojąc nago w ciemności, więc pospiesznie ruszyła w stronę łóżka. Odchyliła nakrycie i szybko się pod nie wślizgnęła. Przekręciła się na bok i w tym momencie zetknęła się z czyimś ciałem.
Nie krzyknęła tylko dlatego, że całkiem zabrakło jej tchu. Jej skóra dotykała kogoś ciepłego, muskularnego i bez wątpienia nagiego. Była tak blisko, że czuła nawet najmniejszy ruch, a także to, jak gwałtownie wyrwany ze snu człowiek sztywnieje. Zaczęła się wycofywać, a że robiła to w wielkim pośpiechu, spadła na podłogę. W duchu składała dziękczynne modły, że panujące w pokoju ciemności ukrywają jej nagość.
– Co pani, do diabła, wyprawia? – rozległ się głęboki męski głos, który brzmiał dziwnie znajomo, chociaż Henrietta nie potrafiła go z nikim powiązać.
– Jest pan w moim łóżku…
Parsknął zaskoczony.
– Chyba już się pani zorientowała, że to pani jest w moim łóżku.
Słyszała, jak szuka czegoś po omacku, a po chwili rozległo się zgrzytnięcie krzesiwa.
– Nie! – zawołała. Z całej siły chwyciła przykrycie i gwałtownie pociągnęła je w swoją stronę, starając się okryć nagie ciało.
Zapadła cisza, a po chwili ku uldze Henrietty pudełko z hubką i krzesiwem wróciło na szafkę nocną.
– Panna Harvey – odezwał się mężczyzna. – Czy to panna Harvey?
– Skąd…? – Urwała, starając się uciszyć bicie serca, uspokoić oddech i pozbierać myśli. – Kim pan jest?
– Lord Hauxton.
Wiedziała, że czerwieni się z zażenowania. Poza tym ogarnęło ją dziwne uczucie, którego wolała nie sprawdzać zbyt dokładnie. Lord Hauxton był najbliższym przyjacielem Heydona. Wielokrotnie spotykała go przy różnych towarzyskich okazjach, a teraz wlazła do łóżka, w którym leżał kompletnie nagi i przycisnęła się do niego całym ciałem. Nie mogła przestać myśleć o dotknięciu jego skóry i cudownie twardych mięśniach.
Próbując się podnieść na nogi, ściągnęła z łóżka wszystkie przykrycia. W końcu udało jej się owinąć jednym z prześcieradeł.
– Może mogłaby pani rzucić jeden z koców w moją stronę – powiedział chłodno lord Hauxton. Mimo że było całkiem ciemno, wytężała wzrok, usiłując go dojrzeć. A powinna przecież odwrócić spojrzenie…
Przytrzymując jedną ręką swoje prześcieradło, rzuciła koc w jego stronę. Widziała poruszający się cień, gdy się podnosił i okrywał.
Przez dłuższą chwilę żadne z nich się nie ruszyło.
– Czy mogę już bezpiecznie zapalić świecę?
Henrietta zawahała się. Wiedziała, że potrzeba choć trochę światła, żeby mogli rozwiązać kłopotliwą sytuację. Jedno z nich będzie musiało znaleźć inną sypialnię. Byłoby najlepiej, gdyby udało się to zrobić bez informowania wszystkich mieszkańców, że zajmowali jeden pokój, a nawet jedno łóżko. Całe szczęście, że są na wsi. W innym razie jeszcze przed lunchem cały Londyn huczałby od plotek.
– Tak. – Kiedy lord Hauxton pocierał krzesiwo, upewniła się, czy prześcieradło na pewno ją dobrze osłania. W końcu świeca zamigotała, rzucając na pokój miękkie światło.
– Dobry wieczór, panno Harvey – powiedział lord Hauxton, kłaniając się. Poczuła dreszcz, gdy jego spojrzenie przesunęło się po niej. Sama także nie była w stanie oderwać wzroku od jego półnagiego ciała. Koc, który mu rzuciła, był niedbale owinięty w pasie, ale cały tors pozostał nagi i Henrietcie trudno było powstrzymać się od patrzenia.
– Dobry wieczór, lordzie Hauxton – głos jej zadrżał, a wtedy uświadomiła sobie, jak bardzo się denerwuje. On tymczasem był całkiem spokojny, jakby naga kobieta wślizgująca mu się do łóżka nie była niczym nadzwyczajnym.
– No dobrze. Co, na Boga, robi pani w mojej sypialni, panno Harvey? – spytał i zaraz dodał: – Nie żebym narzekał.
Podniosła oczy i zobaczyła na jego twarzy szeroki uśmiech. Najwyraźniej świetnie się bawił każdą minutą tej niezręcznej sytuacji.
– To nie pańska sypialnia.
– Rzeczywiście.
Henrietta cofnęła się myślą do chwili swojego przyjazdu. Przypomniała sobie zaspanego lokaja, jego uwagę o wiadomości od Jamesa i Caroline, w której prosili o przygotowanie pokoju dla gościa. Z pewnością chodziło o lorda Hauxtona. Wiedzieli, że ma ich odwiedzić.
– Wydaje mi się, że wskazano mi niewłaściwy pokój. – Zaczęła się cofać, próbując jedną ręką zbierać przemoczone ubrania, podczas gdy drugą podtrzymywała prześcieradło. – Przybyłam dość późno i lokaj powiedział coś o przygotowanym dla gościa leśnym pokoju. Pewnie myślał, że chodzi o mnie – mówiła szybko. Słowa zlewały się, gdy pośpiesznie próbowała wytłumaczyć zaistniałe nieporozumienie. Nie mogła mieć pewności, czy lord Hauxton nie podejrzewa, że był to z jej strony wybieg, by wejść mu do łóżka i zmusić do zbliżenia lub co gorsza do małżeństwa. – Znajdę inny pokój, gdzie będę mogła spędzić noc – dodała, chwytając buty i omal nie upuszczając pozostałych rzeczy.
– Nie mogę na to pozwolić. Nie byłoby to grzeczne. – Rzuciła mu zdumione spojrzenie. Przez moment myślała, że proponuje, by oboje zostali w tym pokoju. – Proszę zostać tutaj, cieszyć się ciepłem, a ja poszukam drugiego pokoju.
Henrietta podeszła do drzwi i gwałtownie pokręciła głową.
– To żaden kłopot, lordzie Hauxton. Już schodzę panu z drogi. – Sięgnęła do klamki, ale ruch ten sprawił, że kłąb ubrań zaczął wysuwać się z jej ramion. Pośpiesznie próbowała je przytrzymać, a wtedy puściła okrywające ją prześcieradło, które zsunęło się z jej ciała. Przez jedną koszmarną sekundę Henrietta stała jak wmurowana, niezdolna się po nie schylić.
Lord Hauxton postąpił do przodu, podniósł prześcieradło z podłogi, po czym zarzucił je na ramiona Henrietty. Odsunął się od niej dopiero, gdy się upewnił, że dobrze chwyciła końce.
– Dziękuję – szepnęła. Policzki jej płonęły ze wstydu. Odwróciła się szybko i umknęła z pokoju, nie zwracając uwagi na to, że jej mokre rzeczy zostały na podłodze w sypialni.

– Nie, nie mogę… – słowa Hollie zabrzmiały jak stłumiony krzyk rozpaczy.
Trzymała w ręku kiczowaty strój, który miała właśnie założyć.
W sam raz na przedgwiazdkowe przyjęcie. Kusy i złociście zielony. Błyszczał w jaskrawych hotelowych światłach, jeszcze bardziej kłując w oczy. Znów spróbowała wcisnąć go na siebie.
– Naprawdę nie dam rady, Janette…
– Czemu?
Jej szefowa uniosła brwi.
– Bo jest… – Hollie wahała się przez chwilę.
Zwykle wykonywała polecenia potulnie jak baranek. Nie lubiła się stawiać. Wolała od razu zażegnywać kłopoty. Harowała jak wół i bez szemrania robiła wszystko, co jej kazano. Ale tym razem…
– Za mały… – wykrztusiła zduszonym głosem.
Jednak Janette nie znosiła sprzeciwu.
– W twoim wieku nie ma chyba nic zdrożnego w założeniu tak śmiałego kostiumu. Jesteś młoda. Zobaczysz, polubisz odmianę.
– Ale…
– Żadnych ale, Hollie. Sponsorujemy dzisiejsze przyjęcie. Będzie masa VIP-ów. Kelnerka jest chora i ktoś musi ją zastąpić. Musisz tylko parę godzin pobiegać w stroju elfa i rozdawać kanapki. Wielkie mi co! Gdybym była młodsza, sama bym w niego wskoczyła. Zwłaszcza że przyjdzie… Maximo Diaz. – Janette uśmiechnęła się porozumiewawczym uśmiechem. – Nigdy nie mieliśmy takiego klienta. Gruba ryba. Miliardy na koncie. Jeśli sprzedamy mu ten hotel przed Bożym Narodzeniem, dostaniesz wielką premię. Chyba go pamiętasz?
Pamiętała. Nie sposób było zapomnieć wrzawy, jaka wybuchała zawsze, gdy ten przystojny Hiszpan zjawiał się w małym miasteczku Trescombe w hrabstwie Devon. Hollie zaszyła się tu, gdy przez własną naiwność straciła oszczędności całego życia. Kto zapomniałby mężczyznę, który jak mroczny bohater filmu „Anioł zemsty” nagle zstępował na ziemię w garniturze szytym na miarę u najlepszego londyńskiego krawca? Widziała Diaza kilka razy. I zawsze, gdy spojrzał na nią twardym zmysłowym wzrokiem, przeszywał ją dziwny dreszcz. Czuła się jak przyszpilony motyl.
Nie ona jedna. Zawsze, gdy Diaz zjawiał się w agencji nieruchomości, gdzie pracowała, natychmiast jak magnes przyciągał wzrok wszystkich kobiet. Nie odrywały oczu od jego muskularnej sylwetki i ciemnooliwkowej karnacji.
Ten mężczyzna na stałe zajął miejsce w wyobraźni Hollie. Przerażał ją i podniecał. Uosabiał męskość i seksualność. Wypełniał jej wyobraźnię, jak woda wypełnia po brzegi filiżankę.
Podczas swoich krótkich wizyt w agencji Diaz jej nie zauważał. Bo dlaczego wpływowy miliarder miałby zwracać uwagę na zwykłą szarą myszkę siedzącą przy biurku? Czasem podawała mu kawę z leciutkimi herbatnikami, które sama piekła i przynosiła do agencji. Pamiętała, jak kiedyś spróbował jednego w roztargnieniu i spojrzał na niego zdziwiony, jakby nigdy przedtem nie jadł czegoś tak słodkiego. Bo nie jadł. Słowo „słodki” było ostatnim, jakie kojarzyło się z tym mrukliwym mężczyzną. Najchętniej używał słów twardych i szorstkich.
– Pamiętam. – Hollie wróciła ze wspomnień na ziemię. – To bardzo ważny klient.
– Właśnie. Dlatego wszyscy nasi politycy i grube ryby marzą, by się z nim spotkać. Może zrobić tu wiele dobrego. Zwłaszcza gdy przywróci staremu zamkowi dawną hotelową świetność. My też zmienimy wtedy to szpetne biuro na lepsze. Więc nie narzekaj i załóż ten kostium.
Hollie zrezygnowana kiwnęła potakująco głową. Nie miała wyjścia. A jeśli go nie masz, zachowuj się z gracją, pomyślała.
– Dobrze – odpowiedziała.
– W porządku. Biegnij i przebierz się. Zostawiłam ci też moje wysokie szpilki. Będą pasować. I rozpuść włosy. Nie wiem, dlaczego zawsze tak uparcie ukrywasz to, co masz najlepsze!
Hollie wcisnęła strój pod pachę i wyszła na ozdobiony kolorową serpentyną i zalany światłem korytarz hotelu, próbując skupić się na wieczornym przyjęciu. Janette była apodyktyczna i wszelki upór wobec jej poleceń nie miał sensu. Do Gwiazdki brakowało jeszcze dwa miesiące, ale agencja co roku wydawała przedświąteczne przyjęcie.
Boże Narodzenie. Wyczekiwane z utęsknieniem wytchnienie od codziennej szarości. Czas kolęd i świecących lampek na choince. Śniegu, zapachu jodeł i pieszczących ucho dźwięków dzwoneczków. Hollie nie miała rodziny, z którą zasiadłaby do stołu, ale i tak zawsze cieszyły ją święta. Bo niosły jakieś nieokreślone poczucie nadziei. Zmiany na lepsze.
Kochała to uczucie.
Z kolorowej feerii świateł weszła w ciemny korytarz prowadzący do szatni. Miała wrażenie, że nagle zstąpiła do piekła. Zawsze jednak starała się nie tracić humoru.
Strój elfa składał się z obleczonej sztucznym białym futerkiem zielonej sukienki i rajstop w jaskrawe czerwono-zielone prążki. Kątem oka Hollie dostrzegła stojące w kącie przerażająco wysokie purpurowe szpilki.
Jak w nich chodzić?
Rozebrała się i, stojąc przed lustrem, wcisnęła na siebie kostium. Gdy modląc się, by nie puścił w szwach, z trudem zapinała suwak, zrozumiała, skąd brał się lęk przed tą przebieranką.
Z lustra patrzyła na nią inna kobieta. Zaskoczona zamrugała powiekami. Nie myślała nawet o stroju… Kelnerka, dla której go uszyto, musiała być sporo od niej niższa. Futerko sięgało Hollie ledwie połowy ud. I te niebotycznie wysokie szpilki!
Wyglądała jak ktoś obcy. Ktoś, kogo nie znała. Jak jej matka, gdy rozpaczliwie oczekiwała na wizytę ojca Hollie, wierząc, że obcisły ubiór maskuje niedoskonałości ciała. Jak gdyby jedyną rzeczą potrzebną kobiecie, by kochał ją mężczyzna, była zwykła szałowa kiecka! A przecież matce nigdy się nie udawało. Hollie pamiętała wyraz goryczy na jej twarzy, gdy trzaskała drzwiami po wyjściu ojca.
Pamiętała słowa matki.
Nie sprawisz, by pokochał cię mężczyzna, bo oni nie potrafią kochać.
Hollie nigdy nie zapomniała tej lekcji. Ból niespełnionej miłości matki na zawsze pozostał w jej pamięci.
Najchętniej zdarłaby z siebie kiczowaty strój elfa, rzuciła szpilki w kąt i wróciła do swojego skromnego wynajętego domku. Sprawdziłaby nowy przepis na ciasto, które zamierzała upiec w czasie weekendu, i oddała się marzeniom o swoim przyszłym małym biznesie. I niezależności. Jeszcze rok oszczędnego życia i odłoży potrzebną sumę. Tylko tym razem zrobi to sama. Bez przyjaciółki. I nie w anonimowym Londynie, lecz w miejscu, które już sobie upatrzyła – właśnie w malowniczym Trescombe. Tu łatwo można zniknąć wszystkim z oczu i stać się… niewidoczną.
Wtedy zbytnio zaufała swojej rzekomo najlepszej przyjaciółce. Obudziła się dopiero, gdy pewnego dnia zobaczyła swoje puste konto, a przyjaciółka znikła. Hollie dostała twardą i brutalną lekcję. Obiecała sobie, że nigdy nie pozwoli się nikomu oszukać, lecz jej wiara w ludzką naturę rozsypała się jak domek z kart.
Teraz jednak wspomnienie tej lekcji przyszło jej z pomocą. Powinna zrobić wszystko, by przyjęcie się udało. Jeśli Maximo Diaz kupi położony na podmiejskim wzgórzu stary zamek, który kiedyś był hotelem, dla miejscowych nadejdzie złota era. Napłyną turyści.
Hollie pragnęła wziąć udział w tym odrodzeniu. Może tajemniczy Hiszpan nie nadawał się do roli zbawiciela, ale takie jest życie. Czasem sprawia niespodzianki i ze zdziwieniem odkrywamy, że ludzie nie zawsze pasują do prostych schematów, w jakie ich wciskamy. Diaz był bajecznie bogatym gwiazdorem światowego biznesu. Ale czemu miałby nie być też dobrym człowiekiem?
Przypomniała sobie o uwadze Janette i rozpuściła włosy, które miękką falą opadły jej na ramiona i piersi. Miały jasnobrązowy kolor, choć złośliwe koleżanki w szkole nazywały go „mysim”. Teraz lekko przykryły dekolt, którego głębokość ją przerażał.
Włożyła na głowę śmieszny czerwono-zielony kapelusik z dzwoneczkiem i znów spojrzała w lustro.
– Odwagi, gwiazdkowy elfie! – powiedziała mocnym głosem i, chwiejąc się na szpilkach, niezgrabnym krokiem ruszyła do drzwi.

Maximo Diaz nie chciał uczestniczyć w przyjęciu.
Udział w nim traktował jak dopust Boży. Mimo że już prawie dopiął korzystną transakcję kupna zamku, czuł się wyobcowany bardziej niż zwykle.
I znudzony.
Rozglądał się po sali udekorowanej święcącymi wszystkimi kolorami tęczy ozdobami i serpentynami. Jedną ze ścian zajmowała ogromna jodła obwieszona złotymi lampkami i bombkami. Do tej zapadłej dziury z widocznym w dali morzem święta nadeszły już w październiku? Zasłonił dłonią usta, by nikt nie widział, że ziewa.
Tak naprawdę nie chciał teraz być nigdzie. Ani w swoim madryckim, ani w nowojorskim apartamencie. A już na pewno nie w Trescombe. Bo wszędzie, gdzie bywał, zawsze zabierał ze sobą siebie samego. Maximo nie potrafił uciszyć kołaczących mu w głowie myśli. Pierwszy raz w życiu nie umiał się wyłączyć, a to wzmagało jego niepokój.
W przeszłości miewał trudne sytuacje. Kto ich nie miał? Ale czasem Maximo czuł, że miał ich więcej, niż zasłużył. Wracała wtedy do niego pamięć ciemnych i mrocznych zdarzeń, która groziła mu oślepieniem. Zawsze jednak potrafił się odbić i wrócić do życia. Do perfekcji opanował sztukę żelaznej samokontroli. I był dumny, że potrafi dać radę choćby najcięższej przeciwności losu. Z chaosu, jaki czasem funduje nam życie, zawsze wychodził nietknięty i wzmocniony. Odradzał się jak feniks z popiołów. Ale wtedy po jego stronie były młodość, ambicja i żądza sukcesu, które jak tarcza chroniły go przed bólem i zranieniem. Uwierzył, że jest jednym z nielicznych szczęściarzy, których nikt i nic nie zrani. A że ludzie – zwłaszcza kobiety – mieli go za człowieka zimnego i pozbawionego uczuć… Co z tego? Ich problem.
Jednak nawet w najgorszych chwilach nie przypuszczał, że śmierć kogoś, kim pogardzał, przebije mu serce ostrym mieczem.
Nie widział matki przez lata. Nie chciał widzieć kobiety, która dała mu życie. I miał tysiąc powodów. Powinien czuć gniew czy odrazę. Przeklinać brak sprawiedliwości na tym świecie. Lub wszystko to razem. Gdy jednak któregoś dnia zakonnice niespodziewanie wezwały go do przytułku, gdzie umierała kobieta, którą opiekowały się w jej ostatnich dniach, pojechał, by się z nią pożegnać. Zaskoczyła go i rozzłościła własna reakcja. Miał przecież nigdy już niczego nie odczuwać w ten sposób. Trzymał bladą jak papier dłoń matki i czuł, że wzbiera w nim głęboki smutek. Przytłacza poczucie utraty, które pozostanie z nim na zawsze.
Zabraniał sobie takich uczuć. I wtedy i później.
Ale musiał żyć dalej, bo aż za dobrze wiedział, że życie nie ma litości dla słabych. Strząsnąć z siebie kurz bezsensownego żalu tak, jakby nigdy go nie poczuł. Jaki wybór miał ktoś, kto zimną obojętność przekształcił w formę sztuki? Maximo przeszedł nad śmiercią matki do porządku dziennego, bo zawsze tak czynił. I rozgrzeszył się z tego krótkiego wypadu w świat lukrowanego sentymentalizmu, który nigdy go nie pociągał.
Rzucił się w wir pracy i nieuchronnej pogoni za dojściem na szczyt i sukcesem. Pomnażał swoją fortunę na przebudowie infrastruktury jednego kraju za drugim. Budował drogi i linie kolejowe, a jego dochody przyprawiały biznesowych rywali o ból głowy i zazdrość. Na listę swoich inwestycji wpisał sieć luksusowych hoteli. Pieniądze lgnęły do niego jak złoto do króla Midasa. Ale ku zaskoczeniu Maxima bogactwo nie dawało mu satysfakcji, jakiej pragnął. Zwracało za to uwagę i przyciągało pożądliwe spojrzenia pięknych kobiet, które chętnie dawały się zapraszać do którejś z jego nadmorskich letnich rezydencji czy na pokład luksusowego prywatnego odrzutowca. Choć zgromadził fortunę, której przez lata nie wydałaby cała ludność małego miasta, nie zwalniał kroku. Bo kochał sukces. Choćby tylko chwilowy. Kochał go bez pamięci i z wzajemnością. Nie dla pieniędzy, ale dla znanego tylko ludziom bajecznie bogatym chwilowego błysku spełnienia. Jakby cały czas udowadniał komuś, kim jest. Jeśli nie matce i ojcu, którzy go porzucili, to samemu sobie.
– Skusi się pan na coś, panie Diaz?
Miękki kobiecy głos wyrwał go z mrocznej plątaniny myśli. Odetchnął z ulgą i spojrzał na stojącą przed nim z dużą tacą kobietę. Ale jego uwagę przyciągnęły nie maleńkie kanapki, lecz ona sama.
Z pewnością mogłaby go… skusić.
Ta myśl przyszła mu do głowy zupełnie znienacka. Zdziwił się, bo w swoim kostiumie nieznajoma wyglądała dosyć zabawnie. Mimo to poczuł przyspieszone bicie pulsu. Zabawnie? Tak, ale jak seksownie!
Bardzo seksownie.
Przez chwilę pomyślał, że skądś ją zna. Wpatrywał się w nią ze wstrzymanym oddechem. Wyglądała tak… tak… zupełnie niezwykle. Fascynująco. Głęboka zieleń kostiumu podkreślała porcelanową bladość jej skóry, a białe futerko przy odsłoniętych ramionach przyciągało wzrok do kremowego ciała nieznajomej. Skierował wzrok w dół i spojrzał na jej długie jak u modelki nogi, które w wysokich szpilkach zdawały się jeszcze dłuższe.
Seksowne purpurowe szpilki, o jakich fantazjuje większość mężczyzn…
Zdziwiło go, że jakby wbrew jawnie prowokacyjnym wysokim obcasom, na mlecznobiałej twarzy kobiety nie dostrzegł ani śladu makijażu. Widok fali jej włosów, na których tańczył odblask choinkowych lampek sprawił, że poczuł coś, czego dawno nie odczuwał – skryty, ale nieustępliwy przypływ pożądania, który wlewał się w jego żyły jak słodki i ciemny miód.
Zacisnął usta, rugając się w myślach. Widok tej dziwnej kobiety ubranej w jeszcze dziwniejszy kostium poruszył martwe ostatnio libido Maxima. Czyżby był już tak zblazowany, gdy chodzi o seks, że kusi go nawet ta kiepsko odgrywana scenka?
– Hm… Mamy pyszne kanapki… I koreczki…
Jej łagodnie miękki włos sprawił, że znów poczuł gęsią skórkę.
– Z ananasem i serem… Wiem, że nie każdy lubi… Ale szefostwo uznało, że goście mogą chcieć trochę smaku retro – powiedziała Hollie, rumieniąc się.
Jej rumieniec nagle wydał mu się pełen wdzięku.
– Niby czemu? – zapytał.
– Bo Boże Narodzenie to czas głębokiej nostalgii – odparła z wahaniem w głosie.
– Jeszcze do nich daleko.
– Wiem, ale święta zawsze wprawiają ludzi w dobry nastrój. Jakoś milej z lampkami i choinką.
– Nie mnie. – Maximo rzucił okiem na choinkę i kolorowe pudła imitujące prezenty. – Wygląda okropnie.
Hollie spojrzała na niego z wahaniem w oczach.
– Chyba nie lubi pan świąt?
– Mało powiedziane – rzucił chłodnym głosem. – Nie znoszę.
– Och… szkoda… – powiedziała, przygryzając dolną wargę, jakby szukając właściwej odpowiedzi. – Może więc coś do picia? Mogę przynieść…
Maximo miał już na końcu języka ciętą odpowiedź, ale zauważył zmartwiony wyraz twarzy Hollie. Nie jest uczciwe przenosić na innych własne nastroje. Przyszedł na przyjęcie z przymusu. Musiał po prostu odbębnić krótkie rozmowy z miejscowymi radnymi, którzy przydadzą mu się, gdy zacznie realizować swoje ambitne plany. Żadna przyjemność, ale w końcu hostessa też tylko wykonuje swoją robotę.
Jeszcze raz uważnie przyjrzał się jej twarzy, bo piękne czarne brwi ocieniające duże szare oczy wzbudziły w nim mgliste wspomnienie.
– Chyba cię znam? – spytał nagle.
– Może, panie Diaz. Widzieliśmy się parę razy, gdy przychodził pan do naszej agencji. Pośredniczmy w zakupie zamku…
– Ach, tak. Pamiętam. W porównaniu z Janette byłaś oazą spokoju.
Hollie czasem podawała mu kawę. Ale w pracy miała na sobie zwykłe ubranie, a gęste włosy tak ściągnięte do tyłu głowy, że nawet zakonnica uznałaby tę fryzurę za przesadnie skromną. Patrząc na nią, myślał, że gdyby miał rozkręcać biznes w hrabstwie Devon, byłaby idealną sekretarką i chętnie zapłaciłby jej dwa razy więcej niż agencja.
Nie miał wtedy pojęcia, że szary i pozbawiony wyrazu ubiór okrywa tak zmysłowo szałowe ciało. Nie umiał pogodzić tych dwóch dramatycznie sprzecznych obrazów tej samej kobiety.
– Skąd nagła zmiana ról i… strojów? – zapytał.
– Wiem, ten jest okropny – szepnęła, spoglądając w dół na kostium.
– Nie wiem, czy to dobre słowo, ale wyglądasz naprawdę… szałowo – odparł.
– Pan żartuje? – spytała, patrząc na niego zaskoczonym wzrokiem, ale i z nieśmiałą satysfakcją w oczach.
Jej widoczne jak na dłoni skrępowanie uderzyło jego zmysły z siłą huraganu. Sposób, w jaki delikatnie przygryzła dolną wargę, zwrócił uwagę Maxima na zmysłowe usta, na których pojawił się nieco wstydliwy uśmiech. Wprost zapraszały, żeby obsypywać je pocałunkami. Dziwne. Potrząsnął głową, by pozbyć się zaskakujących skojarzeń.
– Dorabiasz po godzinach? – zapytał.
– Trochę… – odparła.
Ściszyła głos tak, że musiał się nachylić, by ją usłyszeć, i nagle przez chwilę poczuł jej zapach. Jak coś tak lekkiego i delikatnego może pachnieć tak zmysłowo i prowokacyjnie?
– Zastępuję chorą kelnerkę…
– Tu jesteś, Maximo! Ukryty w cieniu…
Skrzekliwy głos Janette z siłą sztormu przerwał ich rozmowę. Miała ten sam wyraz twarzy i uśmiech, jakie widział u niej, gdy pierwszy raz przyszedł do agencji. Znał je dobrze, bo takie uśmiechy spotykał w życiu wiele razy. Zwłaszcza u rozwódek w średnim wieku.
– Mam nadzieję, że Hollie zadbała o ciebie.
Janette rzuciła w stronę Maxima kolejny zalotny uśmiech piranii.
– Nie za bardzo narzucasz się panu Diaz, kochanie? – spytała żmijowatym głosem. – Są jeszcze inni goście. Burmistrz nie odrywa od ciebie oczu, więc…
Hollie odeszła, czując na plecach spojrzenie Maxima, który odprowadzał ją płonącym blaskiem wzrokiem.

Miłość. Tylko nie to. Ivy Lam skończyła z tym.
Nie była z natury cyniczna, ale na to przyjęcie zaręczynowe szła wyłącznie z uprzejmości.
Jakiś czas temu napisała na czacie do kolegi z liceum, by podpytać go o sprawy związane ze zmianą ścieżki kariery. Krótka wymiana zdań zaowocowała nagłym zaproszeniem od Kevina.
– Jeśli jesteś w mieście, przyjdź na naszą imprezę. Idealne miejsce, by nawiązać nowe znajomości.
Wzięła butelkę wina i… wydała zbyt dużo pieniędzy na sukienkę. To było „nieformalne” popołudniowe grillowanie w jednej z najbardziej ekskluzywnych dzielnic Vancouver, ale potrzebowała zrobić dobre pierwsze wrażenie na potencjalnym pracodawcy.
Wybrała sukienkę w kolorze brudnego różu zdobioną motywem kwiatów, w klimacie lat pięćdzisiątych. Wycięty dekolt pięknie podkreślał jej biust, w bądź co bądź skromnym rozmiarze. Mimo że czuła się bardzo dobrze, jej wysiłki, by się wyróżnić, spełzły na niczym. Większość kobiet miała na sobie odważne topy bez pleców, spódnice w stylu boho i ażurowe sukienki, które opinały ich krągłości. Łatwo było przeoczyć Ivy.
To była kwintesencja jej życia.
Nie była ani introwertyczką, ani ekstrawertyczką. Plasowała się gdzieś pośrodku spektrum, przez co była zbyt nudna, by być w centrum uwagi, ale idealna do wypełniania tła. Kevin miał jednak rację co do listy gości. Można było spotkać tam najlepszych deweloperów w Vancouver, maklerów giełdowych i inwestorów finansowych. Był nawet prawdziwy, żywy… miliarder, jeśli wierzyć plotkom.
Tsai Jun Li był… cóż, nie miało to znaczenia, że rozpalił ogień w jej wnętrzu, kiedy Kevin ich sobie przedstawiał. Ivy nie była tu po to, żeby znaleźć mężczyznę. Dlatego nie przeszkadzało jej to, że Jun Li został odciągnięty kilka sekund później przez jakąś blondynkę. Ivy nie zamierzała skupiać się na mężczyźnie, który by jej nie zechciał. Nie tym razem.
Nawet jeśli był prawdopodobnie, nie wyolbrzymiając, najpiękniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. Nie. Tak czy inaczej, próba nawiązania kontaktu na tak uroczystym wydarzeniu byłaby niesmaczna, a świętowanie miłości Kevina i Carli tylko przypomniało Ivy o tym, jak spektakularnie zawiodła, jeśli chodzi o własne życie uczuciowe. Trzydzieści minut po przybyciu po cichu opuściła rezydencję Point Grey bez pożegnania. Gdy wyszła na werandę, kwietniowe słońce sprawiło, że kichnęła. Uczulona na miłość, zażartowała gorzko w myślach.
– Zamawiam przejazd w aplikacji – powiedziała w odpowiedzi na propozycję lokaja, by podstawić jej samochód. Nie spieszyła się jednak z uruchomieniem aplikacji. Nie miała ochoty wracać do ojca. Jego nowy związek też był pełen miłości i ciężko jej było przebywać z tą dwójką. Ivy cieszyła się jego szczęściem, ale czuła się samotna i na niezręcznej pozycji.
Ale koniec z użalaniem się nad sobą, przecież postanowiła sobie, że po zakończeniu ostatniej swojej relacji idzie naprzód i nie ogląda się za siebie.
Schroniła się w cieniu ozdobnej śliwy. Całe miasto wyszło na zewnątrz, ciesząc się zaskakująco pięknym i niespotykanie ciepłym wiosennym dniem. Ivy odwróciła twarz w stronę słońca, pozwalając, by ciepło i jasność ogarniały ją z całej siły. Czas na nową Ivy. Odważną, wyrachowaną i skupioną na sobie.
– To fałszywa reklama – usłyszała męski głos.
Ivy spojrzała na schody. Stał na górze i mierzył ją wzrokiem niczym cesarz podziwiający swoje królestwo. Według Kevina trzydziestoletni Chińczyk miliarder był jego „współlokatorem z czasów uniwerku”, gdy obaj studiowali na University of British Columbia. Ivy nie chciała się gapić, ale… zapominała oddychać, był taki przystojny.
Miał krótkie czarne włosy i grzywę zaczesaną do przodu, co nadawało mu zawadiackiego charakteru. Jego brwi były surowe, a idealnie przycięta broda okalała kwadratową szczękę. Kości policzkowe były tak wysokie i ostre, że można by nimi ciąć szkło. Sweter elegancko opinał umięśnione ramiona i podkreślał atletyczną budowę. Podwinął rękawy, odsłaniając przedramiona. Był jak model z pierwszej strony męskiego magazynu. Powinien jeszcze tylko wsunąć dłoń w swoje chinosy w kolorze kości słoniowej i wskazać coś palcem poza kamerą. Jak wyglądałby w bieliźnie? – wyobrażała sobie, rumieniąc się. Ciągle zbliżał się do niej, a jej podziw przerodził się w coś bardziej instynktownego.
Pożądanie.
Mężczyzna zatrzymał się w cieniu drzewa i zwrócił w jej kierunku.
– Pogoda – wyjaśnił i uśmiechnął się delikatnie. – Jutro przyjdzie arktyczny front i zabije wszystkie te kwiaty. – Skinął głową w stronę doniczek wypełnionych wesołymi bratkami. – Albo zaleje je fala tropikalnego deszczu nadciągająca znad Hawajów. Każdy, kto przyjeżdża tu w odwiedziny, myśli, że tak pięknie tu żyjemy. Nic bardziej mylnego.
Sprawiał, że czuła się jak nastolatka, która zatraciła umiejętność mówienia na widok swojego obiektu westchnień. Jak kobieta, która pozwalała mężczyznom tłumaczyć sobie rzeczy, które już wiedziała. Chciała natomiast być jedną z tych wyrafinowanych kobiet, jak ta blondynka, która nie bała się flirtować z mężczyznami wyraźnie spoza jej ligi.
– Wiem – było wszystkim, co zdołała wydusić. – Dorastałam tutaj.
Uniósł brwi ze zdziwieniem.
– Wydawało mi się, że Kevin powiedział, że zna cię ze swojego pobytu w Hongkongu.
– Tak. Pracowaliśmy tam razem. – Kevin, tak samo jak Ivy, wychował się w drugim pokoleniu chińskich imigrantów, w klasie średniej. Jako kolega Kanadyjczyk, który rozpoczął karierę bankową w Hongkongu, wziął ją pod swoje skrzydła na rok, kiedy to pracowała w jego dziale. Stworzyli relację z dynamiką na kształt rodzeństwa, przekomarzali się i żartowali, ale mogła też na niego liczyć w razie jakichkolwiek problemów.
– Przejęłam jego posadę, kiedy odszedł. Sześć miesięcy temu przeniosłam się do Toronto. – Ogromny błąd, jeśli chodzi o rozwój kariery, ale przynajmniej zmusił ją do skonfrontowania się z tym, jak kiepsko pozwalała się traktować ludziom, i był impulsem, by położyć temu kres raz na zawsze. – Mój ojciec nadal tu mieszka, więc wracam, by cieszyć się płynnym ruchem ulicznym i przystępnymi kosztami życia. Wspaniała pogoda nie jest jedyną rzeczą, która uchodzi za atut Toronto – zauważyła z uśmiechem.
– Przysiągłbym, że to miasto nie ma żadnych atutów, ale przyznam ci rację. – Jego usta wykrzywiły się w ironicznym uśmiechu. Zlustrował ją od stóp do głów z nieskrywaną admiracją.
– Potrzebujesz podwózki? – zapytał, widząc zbliżające się auto. Jej serce podskoczyło i pomyślała: To jest to. Tak właśnie wygląda bycie singielką. Pochlebny rumieniec rozgrzał jej policzki i już była gotowa odpowiedzieć „tak”, kiedy jej stare nawyki przejęły kontrolę i wydukała:
– Mieszkam aż w Richmond. To na pewno nie po drodze dla ciebie.
Ponieważ nie mieściło jej się w głowie, że chciałby spędzić z nią sekundę dłużej, niż było to konieczne. Właśnie w taki sposób znalazła się w pozbawionym emocji związku na odległość, przez… osiem lat.
– Szukam pretekstu, żeby się przejechać – powiedział, gdy kobaltowy kabriolet roadster zatrzymał się przed nimi. Był to samochód z jednym miejscem dla pasażera, o opływowym kształcie i przodzie ostrym niczym dziób jastrzębia. Ivy nie mogła się powstrzymać od przygryzienia wargi.
– Wygląda jak samochód, które duet walczący z przestępczością wykorzystałby do ścigania złoczyńców. – Roześmiała się.
– W takim razie obwiniaj mnie o wysoki wskaźnik przestępczości. Zapomniałem, że go posiadam. Musiałem go doszlifować, zanim mogłem nim jeździć, ale teraz, kiedy to zrobiłem, postanowiłem wysłać go do domu. Rzadko kiedy tu bywam. – Otworzył drzwi pasażera. – Czy naprawdę każesz mi ratować miasto samemu?
Ivy wyśmiałaby każdego, kto ma taki samochód, prawdopodobnie wart siedem cyfr, i nie tylko o nim zapomina, ale też wysyła go dookoła świata jak paczkę. Ten mężczyzna był nie tylko poza jej ligą, on pochodził z innej planety. Okazja na taką przejażdżkę nie zdarza się jednak codziennie.
– Cóż, skoro miasto nas potrzebuje… – Opadła na nisko zawieszone siedzenie, czując się jak kierowca wyścigowy. Sięgnęła do torby po okulary przeciwsłoneczne, tanią parę kocich oczu. On założył parę markowych pilotek, które sprawiły, że wyglądał jeszcze bardziej pociągająco i tajemniczo. Czuła się seksowna i pewna siebie, po prostu będąc obok niego w
tym wspaniałym samochodzie w słoneczny dzień. Sunęli w dół wzgórza uliczką otoczoną drzewami, a kiedy dotarł do głównej drogi, która prowadziłaby ich na południe, on wskazał znak kierujący ich na objazd.
– Mamy szansę wykorzystać ten rzadki, piękny dzień. Jak się zapatrujesz na wybranie dłuższej drogi do domu?
Skinęła głową oczarowana. Dowiódł, że zna boczne uliczki, które doprowadziły ich na most i dalej, dookoła English Bay, kierując się do Stanley Park. Stamtąd wjechał na Lion’s Gate i wrzucił wyższy bieg na autostradzie Sea to Sky. Jej spódniczka powiewała do góry, kiedy nabierali prędkości, a serce zdawało się wciskać w kręgosłup. Rozbrzmiała muzyka, a ona uśmiechnęła się z zachwytem. To było uczucie absolutnej wolności i powinna sobie pozwolić się nim cieszyć, ale ostatecznie zrujnowała sobie frajdę, słuchając głosu rozsądku.
– Wiesz, że skonfiskują ten samochód, jeśli przekroczysz dozwoloną prędkość? – zapytała.
– Najpierw będą musieli mnie złapać – wypalił celną ripostą i uśmiechnął się szeroko, ale zwolnił trochę, zerkając na deskę rozdzielczą i znak, który mijali.
– Pracowałam w dziale compliance. Zboczenie zawodowe – wyjaśniła przepraszającym tonem.
– Nadal pracujesz w bankowości?
– Tak. A ty czym się zajmujesz? – Miała pewne pojęcie na ten temat, ale zastanawiała się, jak mężczyzna taki jak on odpowie na tak postawione pytanie.
– Większość mojej pracy dotyczy międzynarodowych projektów infrastrukturalnych. Mamy wiele kontraktów związanych z Inicjatywą Pasa Drogowego. Jestem prezesem konglomeratu o zróżnicowanym portfolio. Mój ojciec zaczął od urządzeń medycznych i dalej je produkujemy. Moja ciocia z kolei zajmuje się produkcją i dystrybuują ekskluzywnych torebek, co prosperuje absurdalnie dobrze.
– Dlaczego absurdalnie? Każda kobieta potrzebuje modnej torebki, by nosić w niej portfel swojego męża. – To był głupi żart, wycelowany w stronę wszystkich mężczyzn, którzy narzekali, że trzymają torebki w centrach handlowych, ale nie chcieli nosić własnego portfela. Wyraz twarzy Jun Li stał się bardziej czujny.
– Założyłem, że jesteś singielką, ponieważ byłaś sama na imprezie.
„Czyj portfel nosisz?” – wydawał się pytać. Człowieka, który zwodził mnie przez lata i nigdy tak naprawdę mnie nie chciał – powinna odpowiedzieć.
– Jestem świadomie samotna od zeszłego Bożego Narodzenia – powiedziała lekkim tonem, by nie psuć atmosfery swoimi dramatami sercowymi. – A ty?
– Świadomie samotny, odkąd wybrałem taki styl życia.
– Ach. Zapamiętam – powiedziała sucho, słysząc ukryte ostrzeżenie. Chwała dla Jun Li za szczerość.
– Jak daleko jedziemy? – zapytał, a jej serce podskoczyło i natychmiast przyszły jej na myśl słowa „do końca”. Nie miała odwagi tego powiedzieć, a on skręcił w pierwszy zjazd. Droga prowadziła do atrakcji turystycznej z gondolą, którą można było dojechać na sam szczyt góry.
– Nigdy tam nie byłem. A ty?
– Nie.
– Czy dzisiaj jest ten dzień?
Kilka minut później byli już na szczycie i podziwiali górskie widoki.
– Nie obchodzi mnie, czy to miasto jest przereklamowane – powiedziała Ivy, stojąc przy poręczy platformy, która wystawała nad przepaścią. – Bywa naprawdę przepiękne. Dlatego warto znosić gorsze momenty tutaj.
– Ja wolę unikać złych dni i czerpać garściami z tych dobrych – powiedział, po czym odwrócił się do niej.
Chciał ją pocałować. Wiedziała o tym i też tego chciała. Odwróciła się i podniosła wzrok, by spojrzeć mu w oczy. Oboje się uśmiechali.
Nie pozwoliła sobie na zastanawianie się, co to wszystko znaczy. Ten dzień był prezentem od losu dla nich obojga. Kiedy jego usta przywarły do jej ust, jędrne, gładkie i gorące, poczuła, jakby jej ciało wypełniła niesamowita energia.
To była jej szansa, by pójść na przód i uwolnić się od złamanego serca i złych doświadczeń z przeszłości.
W głębi duszy wciąż marzyła o miłości, małżeństwie i dzieciach i miała świadomość, że mężczyzna taki jak on może postawić poprzeczkę, do której żaden inny nie będzie w stanie doskoczyć. Mógł ją zniszczyć, zupełnie nieświadomie.
Powiedziała temu siejącemu strach głosowi, żeby się uciszył i odwzajemniła namiętny pocałunek.
Całowali się, aż oboje stracili oddech. Kiedy podniosła głowę, zorientowała się, że jest wtulona w jego objęcia.
Oblizał usta.
– Co myślisz o byciu otarciem moich łez po rozstaniu? – zapytała, zanim zdążyła pomyśleć dwa razy.
– Świetnie się z tym czuję. – Popatrzył na nią zmysłowo. – Wyjeżdżam jutro rano.
– Ja też – odpowiedziała.
– W takim razie cieszmy się tym dniem.

ROZDZIAŁ PERWSZY

Cztery miesiące później, Singapur

Dokładnie tak jak w kwietniu, Ivy przyjęła kieliszek szampana, tym razem bez zamiaru wypicia go, mimo że była spragniona. Trzymała go w dłoni, by wtopić się w tłum, była bowiem na imprezie, na której znała tylko jedną osobę.
Właściwie to jeszcze jej tutaj nie było. Rzuciła nerwowe spojrzenie na słabo oświetlony bar, na środku którego stało pianino. Tak jakby Jun Li był mężczyzną, którego można przegapić w tłumie.
W tym pięciogwiazdkowym hotelu w Singapurze czuła się jeszcze mniej swobodnie niż na przyjęciu u Kevina. Gośćmi Jun Li byli wiceprezesi i dyrektorzy generalni, którzy mieli dochody na takim poziomie, że przy nich krąg znajomych Kevina prezentował się niczym studenci pracujący w McDonald’s.

Zamiast różowej sukienki, tym razem wybrała inspirowaną krojem kimono czerwoną suknię, która ciasno opinała ją w pasie. Miała nadzieję, że to odpowiedni strój na bankiet firmowy, jednak czuła, że odstaje od reszty gości i bardziej wygląda na pracownicę cateringu niż osobę zaproszoną. Wszystko w tym doświadczeniu było okropne. Przebyła całą tę drogę, by prześladować Juna Li i zasadzić się na niego na oczach jego pracowników, ale w ciągu trzech tygodni, odkąd odkryła, że jest w ciąży, nie mogła skontaktować się z nim normalnymi kanałami. Nie podał jej swojego numeru, a jego media społecznościowe były prywatne. Zgraja asystentów i menedżerów zbywała ją i utrudniała kontakt, najwyraźniej uznając ją za jakąś intrygantkę. Prawda była taka, że wciąż żyła w szoku i wyparciu, w jakiś sposób przekonana, że ciąża nie będzie prawdą, dopóki nie powie o niej Junowi Li. Poza tym musiała mu powiedzieć, zanim poinformuje kogokolwiek innego, ale dotarcie do niego było prawie niemożliwe. W końcu zdecydowała się skontaktować z Kevinem. Oprócz wysłania prezentu ślubnego i życzeń unikała go, ponieważ wolała nie wiedzieć, czy Jun Li powiedział mu o ich romansie. Nie wstydziła się ich krótkiej, choć płomiennej znajomości, ale była to sprawa prywatna. Chciała, by to szczególne wspomnienie pozostało między nimi. Jednak wyczerpawszy wszystkie inne możliwości, zebrała się na odwagę i zaprosiła Kevina na kawę, pod pretekstem przedyskutowania swojej kariery.
– Jeszcze nie znalazłaś swojej ścieżki? – zapytał ze zdziwieniem.
– Zaproponowano mi stanowisko, ale chciałabym zasięgnąć twojej opinii.
To była prawda. Całe jej życie się zmieniało i potrzebowała pracy, którą mogłaby dostosować do potrzeb samotnej matki.
Kilka dni później spotkali się w kawiarni i rozpoczęli luźną rozmową o zbliżającym się ślubie. Był to idealny temat, by zręcznie wpleść w rozmowę prawdziwy powód, dla którego się z nim spotkała.
– Kto jest twoim drużbą? Jun Li? – Wiedziała, że nie.
– Mój brat. Jun Li nie da rady się pojawić. Ma doroczne spotkanie strategiczne w Singapurze. Kevin odstawił kawę, żeby spojrzeć na nią uważniej. – A czemu pytasz? Miałaś nadzieję, że znów go zobaczysz? Carla myśli, że do czegoś między wami doszło, bo oboje wcześniej opuściliście imprezę.
Ivy przez chwilę była w szoku, że ludzie o niej plotkują.
– O tak, racja – zakpiła Ivy po długiej, krępującej ciszy. – Każda kobieta w promieniu kilometra rzucała się na niego, ale Jun Li, chiński miliarder, pojechał ze mną do domu. Pięć minut po tym, jak mnie poznał. – Przewróciła oczami, żeby pokazać, jak bardzo skandaliczna była ta sugestia.
Powinna była przyznać się do wszystkiego i powiedzieć, że tak naprawdę potrzebuje pomocy w dotarciu do niego, ale przekazywanie prywatnych spraw jednego mężczyzny drugiemu wydawało jej się rażącym naruszeniem zasad moralnych.
Po chwili Kevin powiedział:
– Mogłabyś trafić gorzej. Trafiałaś gorzej. – W jego głosie było współczucie, ponieważ wiedział wszystko o jej nieszczęściach z Bryantem.
Kevin zaczął pytać o propozycję pracy, a Ivy straciła szansę na zapytanie, jak Jun Li mógłby zareagować na jej wiadomość. Spotkanie z Kevinem nie dostarczyło jej żadnych nowych informacji, jednak ku swojemu ogromnemu zaskoczeniu odkryła, że na firmowej stronie internetowej Juna Li znajduje się jego cały plan podróży na najbliższy tydzień. W ten oto sposób dowiedziała się, że dziś wieczorem miał wręczyć jakieś korporacyjne nagrody za najbardziej innowacyjne rozwiązania w branży.

– Co niby mam zobaczyć? – Ton głosu Dimitriosa wyrażał nieskrywaną pogardę dla dziennikarza. Nawet przez telefon potrafił onieśmielić najtwardszego pismaka.
– Mój e-mail. – Dziennikarz nic sobie nie robił ze srogiego tonu rozmówcy.
Dimitirios rzucił szybko okiem na temat wiadomości: „Zadzwoń, żeby porozmawiać”. W e-mailu znajdowała się jedna linijka tekstu: „Artykuł pojawi się w prasie w weekend”. Oprócz tego załączono fotografię chłopca. W jego twarzy Dimitrios rozpoznał coś znajomego, co natychmiast go zaalarmowało. Jego brat bliźniak słynął z zadziwiająco krótkotrwałych romansów. Czy to możliwe, że jeden z nich zaowocował potomkiem? Brukowce byłyby zachwycone tego rodzaju skandalem i z przyjemnością zmieszałyby nazwisko rodowe Zacha i Dimitriosa z błotem, przy okazji narażając na szwank reputację imperium mediowego, które bracia odziedziczyli po ojcu i ciężką pracą utrzymywali w świetnej kondycji.
– Skomentuje to pan?
Ashton pracował dla konkurencyjnej gazety z siedzibą pod Sydney. Dimitrios westchnął ciężko.
– Nie mam pojęcia, jakiej reakcji się po mnie spodziewasz, pokazując mi jakieś przypadkowe zdjęcie. Powinienem je rozpoznać? Bać się? Przykro mi, ale muszę cię rozczarować.
Musiał jak najszybciej porozmawiać z bratem. Gdyby Zach wiedział o dziecku, na pewno wspomniałby o tym, czyż nie? A może nie wiedział? Albo żądny sensacji dziennikarz próbował go sprowokować…
– Może zmieni pan zdanie, gdy podam nazwisko? Annie Hargreaves – wycedził powoli, z nieskrywaną satysfakcją Ashton.
Ciało Dimitriosa zareagowało natychmiast. Mimo że znajdował się na najwyższym piętrze szklanego wieżowca z widokiem na ozłocony zachodem słońca Singapur, poczuł, jakby ciężki głaz wcisnął go w ziemię.
– Słucham? – warknął przez zaciśnięte zęby, choć nie potrzebował, by Ashton cokolwiek powtarzał.
Wszystko, co było związane z przeklętą Annabelle Hargreaves odcisnęło się piętnem w jego pamięci na zawsze. Jej ciało. Jej pocałunek. Jej niewinność. Sposób, w jaki na niego patrzyła tej nocy, gdy się kochali, jakby działo się coś ważnego, coś wyjątkowego. Jakby mógł jej coś dać. Gdyby tylko był tego typu mężczyzną… Obydwoje potrzebowali ukojenia bólu po śmierci jej brata, a jego najlepszego przyjaciela. Nic więcej. Przypomniał sobie, co jej powiedział po tym, jak odebrał jej dziewictwo. Celowo dobrał słowa, które raniły. Zrobił to dla jej dobra. Bo wiedział, że nie mógł jej dać tego, czego pragnęła. Musiał zniszczyć jej dziecinne mrzonki, w których ona i on żyli długo i szczęśliwie.
Dimitrios Papandreo nigdy nie snuł planów rodzinnych, ale po śmierci Lewisa okrucieństwo rzeczywistości dotarło do niego z pełną siłą. W takim świecie nie było miejsca na szczęście i miłość. Sprowadzenie na świat dzieci byłoby skazaniem ich na cierpienie. Zrobił wszystko, by zapomnieć o Annabelle. Ale gdy tylko usłyszał jej imię, natychmiast stracił zdolność trzeźwego myślenia. Wszystkie jego zmysły się wyostrzyły.
– Panna Annie Hargreaves, lat dwadzieścia pięć, Bankstown, Sydney. Samotna matka sześcioletniego syna o imieniu Max. Zechce pan skomentować?
Dimitrios zacisnął mocno dłoń na telefonie. Max. Sześcioletni. Przeklął w duchu, wstał gwałtownie i podszedł do okna. Oparł się dłonią o szklaną taflę i spojrzał w dół, co tylko spotęgowało mdłości, które nim wstrząsnęły. Zamknął na chwilę oczy i wziął głęboki oddech. Lewis umarł siedem lat temu, niedawno spotkali się z Zachem, by jak co roku uczcić jego pamięć. We trzech byli nierozłączni. Traktowali Lewisa jak brata, a jego śmierć była dla nich szokiem. Los nie szczędził Dimitriosowi trudnych doświadczeń, ale tak rozdzierającego bólu nie doświadczył nigdy wcześniej. Znów stanęła mu przed oczami młodsza siostra przyjaciela, Annabelle… Niemożliwe!
– Plotka głosi, że spędziliście razem noc, dziewięć miesięcy przed narodzinami chłopca.
Plotka? Nie, wiedziałby, gdyby o tym plotkowano. Ashton miał informatora, który wydawał się wiedzieć o wiele za dużo. Annabelle? Od razu odrzucił ten pomysł. Na pewno przyszłaby prosto do niego. Nawet po tym, co jej powiedział…
„Nie rozumiesz, Annabelle? Byłem pijany, tęskniłem za Lewisem i chciałem porozmawiać z kimś, kto to zrozumie. To – wskazał na łóżko – nie miało się nigdy wydarzyć. Nigdy bym się z tobą nie przespał na trzeźwo. Na pewno to rozumiesz!”
– A więc? Potwierdza pan? Poznał pan już swojego syna? – naciskał Ashton.
Syna. Słowo, które eksplodowało w głowie Dimitriosa z siłą dynamitu. Przypomniał sobie słowa umierającego przyjaciela i zadrżał.
„Opiekuj się nią, Dim, proszę. Annie będzie zrozpaczona, nie poradzi sobie. Proszę, miej na nią oko, żeby nic jej się nie stało”.
Wstrząsnęło nim poczucie winy. Zawiódł przyjaciela, nie dotrzymał obietnicy. Nigdy sobie tego nie wybaczył.
– Annie Hargreaves to wieloletnia przyjaciółka rodziny – mruknął, choć wiedział, że to najgorszy z możliwych komentarzy. Dolał tylko oliwy do ognia.
Ashton roześmiał się tak nieprzyjemnie, że Dimitrios miał ochotę rzucić telefonem o ścianę.
– Wygląda na to, że jest kimś więcej.
Dimitrios miał dość.
– Zdajesz sobie sprawę, że zniszczysz życie dziecka, żeby sprzedać trochę więcej egzemplarzy swojego szmatławca? – zapytał lodowatym tonem.
– Przyganiał kocioł garnkowi…
Ashton miał rację. Na tym polegała praca dziennikarza. Nikt nie wiedział o tym lepiej niż Dimitrios, który z pomocą brata w ostatniej dekadzie potroił zasięgi mediów należących do ich konsorcjum. Dawno też stracił nadzieję, że uda mu się zachować choć odrobinę prywatności. Chciał czy nie, stał się osobą publiczną. Zazgrzytał zębami – cała ta sytuacja wystawiała jego cierpliwość na próbę.
– Pozwól, że skontaktuję się z tobą później. – Rozłączył się i schował telefon do kieszeni. Potrząsnął głową, ale nie mógł się pozbyć natrętnych wspomnień.
– Wiesz chyba, co do ciebie czuję, Dimitriosie…
– Annabelle, Chryste, jeszcze niedawno byłaś dzieckiem! Nie myślałem nigdy o tobie inaczej niż o młodszej siostrze Lewisa. Obiecałem mu, że będę się tobą opiekował.
Annabelle skrzywiła się.
– Ale ja ciebie… myślę, że… Nie. Wiem na pewno, że cię kocham.
Równie dobrze mogła mu przystawić do skroni lufę rewolweru. Panika sparaliżowała go. Popełnił błąd, który uruchomił lawinę. Musiał wybić jej z głowy te romantyczne mrzonki. Nie miał jej nic do zaoferowania.
– To był seks, nie miłość. Nie oszukuj się. W dodatku byłem tak pijany, że prawie nic nie pamiętam.
Zadziałało. Jej śliczną twarz przeszył spazm bólu. I dobrze, pomyślał, powinna mnie znienawidzić za to, co zrobiłem. Zasługuję na to.
– Mam dziewczynę.
Annabelle pobladła.
– Popełniłem błąd i będę go żałować do końca życia.
Do diabła! Nawet teraz, po latach, tamte słowa sprawiały, że czuł do siebie odrazę. Postąpił słusznie, odzierając Annabelle ze złudzeń, ale i tak czuł się jak najgorszy człowiek na świecie. Podszedł do biurka. Spojrzał ponownie na zdjęcie chłopca – wyglądał znajomo, ale Dimitrios nigdy w życiu nie pomyślałby, że to jego syn. Jego i Annabelle. Dlaczego nic mu nie powiedziała?
– Będziesz żałował do końca życia? Nigdy ci tego nie wybaczę! Wynoś się! Zostaw mnie i nigdy więcej nie próbuj się ze mną kontaktować.
Czy była na niego aż tak wściekła, że postanowiła nie powiedzieć mu o dziecku? Czy posunął się za daleko i sprowokował ją do aż tak podłej zemsty? Nie dowierzał, choć dowód miał przed oczami. Annabelle miała dziecko, a on mógł się założyć o całą swoją fortunę, że był jego ojcem. Dimitrios zazgrzytał ponownie zębami i podniósł słuchawkę telefonu stacjonarnego.
– Niech przygotują odrzutowiec do lotu. Muszę natychmiast lecieć do Sydney – warknął do swej asystentki.

– Ja jadłam wcześniej.
Mimo że miał dopiero sześć lat, Max był stanowczo zbyt spostrzegawczy. Przyglądał się Annie swymi wielkimi oczyma, próbując zgadnąć, czy mówiła prawdę.
– Naprawdę – zapewniła go z szerokim uśmiechem. – Jedz kolację.
Max nabił kawałek klopsa na widelec, próbując ukryć rozczarowanie faktem, że trzeci dzień z rzędu jadł to samo. Annie przyglądała mu się z mocno zaciśniętymi ustami.
– Pracujesz dzisiaj, mamusiu?
– Trochę. – Annie zerknęła na laptop stojący na drugim końcu stołu.
Maluch pokiwał poważnie głową i wepchnął mięso do buzi. Tym razem Annie uśmiechnęła się spontanicznie. Rósł tak szybko! I miał taki apetyt, że z przerażeniem myślała o kolejnych zakupach. Usiadła bliżej synka, ściskając w zgrabiałych dłoniach kubek gorącej herbaty.
– Możesz teraz popracować.
– Wolę z tobą porozmawiać.
– Będziesz przez to musiała pracować w nocy.
Nie zdawała sobie sprawy, że Max zauważył jej nieprzespane noce. Ostatnio brała każde dodatkowe zlecenie w pracy. Nie zarabiała kokosów, ale przynajmniej mogła pracować z domu i nie musiała zatrudniać opiekunki, na którą i tak nie byłoby jej stać.
– Nie przejmuj się. Jak klops? – niezręcznie zmieniła temat.
Max, jak zwykle niezawodny, uśmiechnął się i skinął głową. Wyglądał dokładnie jak jego ojciec. Przeszył ją nagły ból, aż musiała odwrócić głowę. Miesiąc temu Max zapytał ją o ojca. Pierwszy raz nie zadowolił się ogólnikową odpowiedzią i zadawał kolejne pytania: „Kto jest moim tatą? Co robi? Dlaczego się z nami nie spotyka? Gdzie mieszka? Nie kocha nas?”. Trudne pytania wymagające zastanowienia i zachowania spokoju. Obiecała sobie, że nigdy nie okłamie syna, ale lawirowanie stawało się coraz trudniejsze. Zwłaszcza że nękało ją poczucie winy z powodu samotnego rodzicielstwa. I nie chodziło tylko o skromne warunki, w których dorastał, choć starała się, jak mogła, by zaspokoić jego podstawowe potrzeby. Ciemna chmura przeszłości zawisła nad jej głową.
Dzień, w którym poszła powiedzieć Dimitriosowi o ciąży, okazał się najgorszym w jej życiu. Była ogromnie zestresowana faktem, że zobaczy go po raz pierwszy, odkąd spędzili ze sobą noc. Założyła najbardziej poważne ubranie, jakie miała, by dostrzegł w niej partnerkę, z którą mógłby iść przez życie. Przygotowała sobie przemowę, w której zwalniała go z jakiegokolwiek obowiązku, ale uznawała, że miał prawo wiedzieć. Kiedy dotarła do jednego z najbardziej prestiżowych barów w Sydney, znalazła go w otoczeniu świty zblazowanych piękności i bogaczy, z olśniewającą rudą kobietą przyklejoną do boku.
Osiemnastoletnia Annie nie potrafiła tego udźwignąć. Uciekła. Złamał jej serce, odebrał godność i odarł ze znaczenia to, co się między nimi wydarzyło. Na zawsze. Po śmierci Lewisa została całkiem sama. Jej chwiejna relacja z rodzicami urwała się pod naporem ich rozpaczy, a tragedia rozdzieliła ich. Matka Annie nie była w stanie przyjąć do wiadomości, że inni także przeżyli boleśnie stratę Lewisa. Noc z Dimitriosem stanowiła spełnienie dziewczęcych marzeń Annie, ale przede wszystkim wyrwała ją z otchłani bólu i samotności. Kochając się z nim, czuła, jak jej dusza leczy się, a życie znowu nabiera sensu. Niestety następnego ranka okrutnymi słowami odebrał jej tę przelotną ulgę i wtrącił z powrotem w mrok rozpaczy.
Miała zaledwie osiemnaście lat, straciła brata, oddała dziewictwo Dimitriosowi, została przez niego odrzucona, odkryła, że jest w ciąży, czego rodzice nigdy jej nie wybaczyli… Uciekła więc od wszystkich, którzy ją zawiedli, by jakoś się pozbierać. Teraz, sześć lat później, zastanawiała się czasami, czy podjęła słuszną decyzję. Czy miała prawo ukrywać przed Dimitriosem istnienie syna?
– Co się stało, mamusiu?
Zorientowała się, że zatopiona w smutnych myślach, przestała się uśmiechać. Natychmiast się rozchmurzyła.
– Nic, kochanie. Kończ kolację, już późno. Pora iść spać.
Od około pół roku wieczorny rytuał trwał o wiele dłużej niż kiedyś. Najpierw, tak jak zwykle, czytała synkowi do snu, potem odpowiadała na tysiąc jego pytań, pozwalała napić się łyk wody, potem Max potrzebował pójść do toalety, a kiedy w końcu otulony kołdrą leżał w łóżku, wołał ją ponownie.
– Mamusiu, boję się!
W takich momentach Annie poddawała się i wbrew poradnikom dla rodziców, siadała obok synka i gładziła go po plecach, aż zasnął. Popełniła w życiu tyle błędów, że kolejny prawdopodobnie nie miał już znaczenia. Z westchnieniem wymknęła się z pokoju Maxa. Była wyczerpana i zestresowana, ale jej serce przepełniała miłość. Uśmiechnęła się do siebie i usiadła przy stole, na którym czekał już na nią laptop. Praca pomoże jej przynajmniej zapomnieć o głodzie. Obiecała sobie, że po godzinie zrobi sobie herbatę i zje jedno ciastko owsiane, luksus w obecnej sytuacji. Nie zawsze było tak ciężko, ale przed świętami Bożego Narodzenia oszczędzała, na czym się dało, by kupić Maxowi prezent. Przez większość roku odmawiała mu wielu rzeczy, które jego rówieśnicy traktowali jako oczywistość. Nie chciała, by musiał obyć się także bez prezentu pod choinką.
Po niecałej godzinie zaskoczyło ją zdecydowane pukanie do drzwi. Wstała pospiesznie. Nie obawiała się, że Max się obudzi. Gdy już udało mu się zasnąć, nic nie było w stanie go obudzić. Prawdopodobnie kurier pomylił się i znowu chciał dostarczyć jej paczkę dla któregoś z sąsiadów.
– Chwileczkę – zawołała i zmierzając do drzwi, włączyła czajnik, by nie stracić ani minuty cennego czasu przeznaczonego na pracę.
Judasz w drzwiach nie działał, a właściciel domu, od którego wynajmowała malutkie mieszkanko, nigdy go nie naprawił, choć po jej wielokrotnych prośbach zamontował przynajmniej łańcuch. Otworzyła więc drzwi na tyle, na ile pozwalał łańcuch. Po sekundzie miała ochotę zatrzasnąć je z powrotem i zamknąć na klucz. Powstrzymała się, wbrew instynktowi samozachowawczemu. Przeklęła w myślach. Czyżby miała przywidzenia? To nie mógł być Dimitrios! Skąd by się wziął pod drzwiami jej mieszkania?
– Annabelle. – Jego głos popieścił jej zmysły.
Tylko on używał jej pełnego imienia. Przypomniała sobie ich ostatnią noc, gdy powtarzał jej imię wielokrotnie, pieszcząc ją, całując… Ale zaraz potem pojawiło się wspomnienie innych słów wypowiedzianych przez Dimitriosa: „Wypiłem wcześniej pół butelki whisky. Gdybym nie był pijany, nigdy by do tego nie doszło. Nigdy wcześniej nawet na ciebie w ten sposób nie spojrzałem. Przecież ty jesteś jeszcze dzieckiem! Naiwną nastolatką. To był tylko seks, nic więcej, nie łudź się. To nic nie znaczy”.
To wspomnienie ją otrzeźwiło. Wyprostowała się, choć była prawie trzydzieści centymetrów od niego niższa i nie mogła się łudzić, że zrobi na nim wrażenie. Mogła go jednak zmierzyć lodowatym wzrokiem i udawać, że jej serce nie biło jak szalone. Od pokoju, w którym spał Max, dzieliło ich zaledwie kilkanaście metrów. Panika ścisnęła Annie za gardło.
– Mamy problem.
My? Przecież nie było „ich”. Zimna pustka samotności od dawna gościła w jej sercu. Zauważyła, że bacznie śledził wzrokiem każdy jej grymas i gest.
– Mogę wejść?
Wpatrywała się w niego jak w zjawę. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jeszcze się nie odezwała. Potrząsnęła głową tak gwałtownie, że prawie złamała sobie kark.
– Hm, nie. Ja… Co ty tutaj robisz?
– Lepiej porozmawiajmy w środku, bez świadków.
– Nie widzę tu nikogo – odparowała. Sięgnęła po klucz, odpięła łańcuch i szybko wyszła na zewnątrz. Nie chciała go wpuścić do środka nie tylko ze względu na Maxa. Po prostu wstydziła się warunków, w jakich mieszkała. Niestety na korytarzu zachowanie bezpiecznego dystansu od Dimitriosa okazało się niemożliwe. „Mamy problem” – o co mu chodziło?
– Co ty tutaj robisz? – powtórzyła, krzyżując ramiona na piersi.
Miała na sobie tylko podkoszulek i spodnie do jogi, więc na korytarzu natychmiast zmarzła. Starała się nie patrzeć na Dimitriosa. Prawie zapomniała, jak bardzo był przystojny. Jego twarz wyglądała jak wyrzeźbiona w granicie i była idealnie symetryczna, zaplanowana przez naturę z niezawodną precyzją. Wystające kości policzkowe, patrycjuszowski nos, kwadratowy podbródek z dołeczkiem, który całowała tamtej nocy… Natychmiast zrobiło jej się cieplej. Stalowoszare, inteligentne oczy błyszczały niebezpiecznie, a jednodniowy zarost ocieniający jego szczękę i policzki dodawał mu mrocznego uroku. Pamiętała, że jego klatka piersiowa była twarda i wyrzeźbiona niczym tors antycznego posągu, a skóra miała kolor ciemnego karmelu. Jego szczupłe, ale mocne ramiona obejmowały ją ciasno, gdy zasypiała. Myślała, że właśnie zaczęło się w jej życiu coś ważnego i wyjątkowego. W samym środku żałoby, gdy jej serce przepełniał smutek po śmierci starszego brata, w ramionach Dimitriosa Annie poczuła ulgę i uwierzyła, że wszystko jeszcze będzie dobrze.
– Dlaczego mi nie powiedziałaś? – odpowiedział pytaniem na pytanie.
Po plecach Annie natychmiast spłynęła strużka zimnego potu. Wiedział… A może tylko udawał, że wiedział? Może sprawdzał zasłyszaną plotkę? Skąd mógł się dowiedzieć o Maksie? Przerażenie uwolniło do jej krwi potężną dawkę adrenaliny.
– Czego? – zapytała nieco piskliwym głosem.
– Za późno na to, Annabelle. – Westchnął, ale nie z rezygnacją, raczej z ledwie wstrzymywanym gniewem i goryczą. – Dowiedziałem się od jednego dziennikarza, że mamy syna.
Annabelle wstrzymała oddech i przycisnęła plecy do drzwi, żeby nie upaść. Miała wrażenie, że nagle w korytarzu zabrakło tlenu, a ściany i sufit napierają na nią swoim ciężarem.

Nikos Manolas zjechał na chodnik i zaparkował samochód przy podmiejskiej uliczce w Walencji, w cieniu drzewek pomarańczowych. Po drugiej stronie ulicy biegło imponująco wysokie ogrodzenie, na którym w regularnych odstępach wisiały ostrzegawcze tabliczki.
Wzrok Nika spoczął na znajdującej się w pewnej odległości bramie ze szlabanem i budką strażnika. Wiedział, że może patrzeć na nią nie dłużej niż minutę, jeśli nie chce zwrócić na siebie uwagi.
Chciał zobaczyć ją ostatni raz. Nie udało się. Czas wracać.
Włączył silnik, ale zanim zdążył zjechać na drogę, brama się otworzyła. Nikos natychmiast z powrotem wcisnął hamulec. Wielki mercedes, przypominający bardziej czołg niż samochód, powoli wynurzył się z posesji na drogę. Nikos wstrzymał oddech, kiedy samochód przejeżdżał koło niego. Przez przyciemnione szyby nie był w stanie rozpoznać, kto siedzi za kierownicą.
W tylnym lusterku obserwował, jak mercedes dojeżdża do końca ulicy i skręca w prawo. W chwili, gdy zniknął za zakrętem, Nikos wcisnął gaz i zawrócił swoim porsche.
Przedmieścia, przez które jechał mercedes były puste tego ranka, więc łatwo było za nim nadążyć. Kiedy wyjechali na V-21, Nikos pilnował, żeby były między nimi przynajmniej trzy samochody odstępu. Im głębiej wjeżdżali w miasto, tym gęstszy stawał się ruch na drodze.
Minęło ponad osiemnaście miesięcy, odkąd Nikos ostatni raz był w sercu Walencji. Większość architektury była zabytkowa, ale od czasu do czasu mijał supernowoczesny budynek. Nikos zamrugał, mijając Palau de les Arts Reina Sofia z dachem jak pióropusz. Kiedyś zabrał tam Marisę na „Tristana i Izoldę”. Gdyby wiedział, że „najbardziej rewolucyjna opera w historii” jest w istocie romansem, wykręciłby się od tego. Nikos lubił, kiedy jego rozrywka była taka, jak jego romanse: szybka, intensywna i niezapadająca w pamięć.
Nie, żeby ostatnimi czasy miał dostęp do jakichkolwiek rozrywek. Przez ostatnie półtora roku żył jak pustelnik na Alasce, mieszkając w chacie z bali, do której można się było dostać wyłącznie drogą powietrzną.
Powrót do społeczeństwa był trudniejszy, niż zakładał. Wyobrażał sobie, że wróci z przytupem i rzuci się w wir przygód, ale od jego powrotu minęły już dwa tygodnie, a on wciąż nie miał ochoty na powrót w blask fleszy.
Kiedy mercedes skręcił w stronę dużego kompleksu handlowego, upewnił się w swoich podejrzeniach. To było ulubione miejsce Marisy. Ale zanim przedostał się przez bramki na parkingu, jej samochód zdążył się zgubić wśród setek pozostałych.
Nikos skrzywił się, ale wiedział, że tak będzie najlepiej. To dziwny sentyment sprawił, że podjechał pod posiadłość rodziny Lopez, a potem śledził byłą kochankę do parkingu podziemnego. Czas, żeby wrócił do pierwotnego planu, pojechał na lotnisko i zaczął od nowa. Jego samolot był zatankowany, a załoga gotowa do odlotu.
Szukając wyjazdu, znów natknął się na wielkiego mercedesa. Dopiero kiedy się zbliżył, zauważył, że stoi na miejscu dla matek z dziećmi.
Nikos gwałtownie wcisnął hamulec, aż samochód za nim zatrąbił z oburzeniem.
Dlaczego Marisa miałaby tam zaparkować?
Klnąc pod nosem, Nikos odszukał najbliższe wolne miejsce i wyskoczył z auta. Znajdował się dość daleko, ale to, co zobaczył, sprawiło, że stanął jak wryty.
Jego była kochanka właśnie wyciągała z fotelika niemowlę.

Marisa Lopez skrzywiła się, widząc swoje odbicie w lustrze. Powinna zostawić rozpuszczone włosy czy je spiąć? Tak, powinna je rozpuścić, i tak, przydałby jej się korektor pod oczy. Jej skóra była tak blada, a sińce pod oczami tak ciemne, że wyglądała jak żywy trup. Czarna sukienka tylko potęgowała efekt.
Siostra Marisy, Elsa, musiała być tego samego zdania, bo na jej widok wybuchnęła śmiechem.
– Wyglądasz, jakbyś szła na pogrzeb – stwierdziła.
– Nie dobijaj mnie.
Elsa stanęła za Marisą, otoczyła ją ramionami w talii i położyła podbródek na jej ramieniu. Ich oczy spotkały się w lustrze.
– Wszystko w porządku? – zapytała. – Nie wyglądasz najlepiej.
Marisa odkryła, że nie potrafi jej okłamać.
– Nie dam rady – szepnęła.
Elsa zmarszczyła brwi.
– Nie mogę wyjść za Raula – jęknęła Marisa, ściskając dłoń siostry.
Proszę. Wreszcie się do tego przyznała.
– Miałaś rację – dodała, prostując się. – Nie można mu ufać. Raul nie chce być ojcem dla Nikiego. Chce tylko naszej firmy.
Marisa związała się z Raulem z czysto praktycznych powodów. Kilka miesięcy wcześniej jej świat się zawalił, kiedy jej kochanek utonął, zostawiając ją ciężarną. Niedługo potem zawalił się ponownie po tym, jak jej ociec został zamordowany, ponieważ nie chciał robić interesów z kartelem narkotykowym. Jako samotna matka i spadkobierczyni międzynarodowego biznesu, desperacko potrzebowała pomocy. Postanowiła szukać jej u Raula Torresa, dalekiego znajomego i właściciela firmy o podobnym profilu działalności do Lopez Shipping.
Wybrała Raula, bo wierzyła, że jest dobrym człowiekiem. Że ma to coś, co uczyni z nich zgraną drużynę. Że będzie dobrym ojcem dla jej syna.
Ale rzeczywistość okazała się inna.
Miesiąc wcześniej kartel odkrył, że Lopezowie współpracują z wydziałem antynarkotykowym, i uknuł spisek, żeby porwać Elsę z jej domu w Austrii. Santi, przyjaciel rodziny, którego Lopezowie niegdyś przygarnęli i wychowali jak własnego syna, ukrył ją w jednej ze swoich posiadłości. Marisa, jej syn i matka zostali w rodzinnym domu, strzeżonym jak forteca. Dwa tygodnie później i po piętnastu miesiącach piekła kartel wreszcie został rozbity, a jego rozsiani po dwunastu krajach członkowie aresztowani i postawieni pod sądem.
– Nie mogę też przestać myśleć o tym, co mówiłaś o kartelu – ciągnęła Marisa. – Raul nas nie ochronił. Nic nie zrobił, żeby zapewnić bezpieczeństwo dziecku, które obiecał pokochać jak swoje.
A to było niewybaczalne.
Marisa wysunęła rękę z dłoni Elsy i potarła czoło.
– Co ja mam teraz zrobić?
– Zakończ to.
– Tyle sama wiem. Ale jak mam to zakończyć?
– Zadzwoń do niego. Teraz – przekonywała Elsa.
Marisa uśmiechnęła się gorzko.
– Nie mogę z nim zerwać godzinę przed naszym przyjęciem zaręczynowym. To proszenie się o kłopoty. Ta rodzina nie potrzebuje więcej wrogów.
Raul nie uszkodziłby hamulców w jej aucie, jak kartel zrobił to z autem jej ojca, ale Marisa zdążyła się nauczyć, że potrafi w nieskończoność chować urazę. Wiedział dostatecznie dużo o Lopez Shipping, żeby ich zniszczyć.
– No dobrze, ale nie czekaj z tym zbyt długo – ostrzegła Elsa.
– Nie będę. – Teraz, kiedy Marisa podjęła decyzję, chciała to zrobić najszybciej, jak to możliwe.
Wyszła z garderoby i zajrzała do przylegającego pokoju dziecinnego, gdzie w kojcu smacznie spał jej syn. Jego maleńka pierś i brzuch spokojnie unosiły się i opadały. Czule dotknęła jego miękkiego policzka.
Jak ktokolwiek mógłby na niego spojrzeć i go nie pokochać?
Podniosła zdjęcie stojące na szafie obok kojca. Na widok uśmiechniętej twarzy Nikosa jej serce jak zawsze przeszył ostry ból.
Miłość jej życia. Ojciec jej dziecka.
Mruganiem odpędzając łzy, odstawiła zdjęcie z powrotem na szafkę.
Nigdy nie pogodziła się z jego stratą. Dla niej wciąż był obecny – nie było chwili, żeby o nim nie myślała. Tylko chowając ból głęboko w sobie, była w stanie funkcjonować.
Dała sobie chwilę, żeby odzyskać nad sobą panowanie, a potem wyszła z pokoju dziecinnego i zapukała do pokoju gospodyni. Estrella pracowała dla Lopezów od dwudziestu lat i chętnie zgodziła się popilnować dziecka.
– Wrócimy późnym wieczorem – powiedziała Marisa. – Możesz sprawdzić, czy elektroniczna niania na pewno działa?
Marisa nie znosiła być rozdzielana z synem. Od narodzin dziecka zostawiła je tylko kilka razy, na czas spotkań służbowych. Tym razem po raz pierwszy miała się z nim rozstać na cały wieczór.
– Działa, działa. – Estrella przyłożyła urządzenie do ucha. – Słyszę, jak oddycha.
Marisa powstrzymała odruch, by wyjąć jej nianię z ręki i sprawdzić osobiście. Wiedziała, że jest nieco nadopiekuńcza, ale biorąc pod uwagę jej doświadczenia, miała do tego pełne prawo.
– Obiecujesz, że zadzwonisz, jeśli będą jakieś problemy? – upewniła się.
– Nie będzie problemów, ale obiecuję.
– Wrócę najpóźniej o dziesiątej rano.
– Nie spiesz się. – Estrella uśmiechnęła się ze zrozumieniem. – Masz prawo chociaż raz się wyspać.
Na samą myśl Marisa znowu poczuła ukłucie strachu. Nie brakowało jej wylegiwania się w łóżku; lubiła poranne czułości z synem, kiedy reszta domu jeszcze spała. Powiedziała sobie w duchu, że to tylko jedna noc. Rano wróci do syna, przytuli go do piersi i wymyśli, jak zerwać zaręczyny, nie narażając się na zemstę Raula.
Obsługa hotelu spisała się na medal, zamieniając salę konferencyjną w błyszczącą, rozświetloną salę taneczną. Dwustu gości bawiło się, rozmawiało, popijało szampana i podjadało kanapeczki. Światowej sławy DJ mistrzowsko nawigował po stylach i gatunkach muzycznych, by zaspokoić nawet najbardziej wybredny gust, i sądząc po uśmiechach, wszyscy dobrze się bawili. Wszyscy oprócz Marisy.
Nie mogła przestać zerkać na Elsę i Santiego, którzy nie odstępowali od siebie na krok. Dopiero dwa dni wcześniej wyznali sobie miłość, ale Marisa od lat wiedziała, że ta dwójka jest sobie przeznaczona. Patrzenie, jak ich miłość rozkwita, było jednocześnie wzruszające i przygnębiające.
Kiedyś też miała taką miłość.
Ignorując ból, trwała u boku Raula, który chwalił się nią przed znajomymi i rodziną. Kiedy DJ skończył pierwszy set, narzeczony otoczył ją ramieniem i poprowadził w stronę podium. Chciał wygłosić przemówienie. Oczywiście, że chciał wygłosić przemówienie.
Wiedząc, że nie ma innego wyboru, niż robić dobrą minę do złej gry, Marisa złapała kieliszek szampana z tacy przechodzącego kelnera i stanęła obok niego na podium.
Muzyka ucichła. Raul podniósł mikrofon i poprosił wszystkich o ciszę. Goście zgromadzili się wokół niego, ciekawi, co ma do powiedzenia.
– Na początek chciałbym podziękować wszystkim za wyrozumiałość – zaczął. – Przepraszam, że musieliście czekać tak długo. – Przyjęcie miało się odbyć dwa tygodnie wcześniej, ale planowana operacja rozbicia kartelu była zbyt dużym niebezpieczeństwem dla Marisy i jej rodziny. Jak wiecie, ostatnie wydarzenia zmusiły nas do podjęcia takiej, a nie innej decyzji. To był trudny czas dla mnie i mojej przyszłej żony i bardzo doceniamy wasze wsparcie.
Marisa prawie zachłysnęła się szampanem. W jego ustach to brzmiało, jakby przeżywali ciężki okres jako para, podczas gdy w rzeczywistości ten tchórz ukrywał się na drugim końcu świata, dopóki niebezpieczeństwo nie zostało zażegnane.
– A teraz chciałbym, żebyśmy wszyscy wznieśli toast za moją narzeczoną. Za Marisę. – Uniósł kieliszek i spojrzał wyczekująco na gości.
Ale oni nie zareagowali. Ich uwagę przyciągnął ktoś inny; ktoś, przed kim rozstąpili się jak morze przed Mojżeszem. Marisa podążyła za ich wzrokiem i ujrzała wysoką, samotną postać.
Jej serce zaczęło tłuc się jak oszalałe. Zamrugała i spróbowała złapać oddech, walcząc, by nie upaść.
To niemożliwe.
Zachwiała się. Sala zaczęła wirować jej przed oczami. Coś w oddali rozbiło się na posadzce. Marisa odniosła niejasne wrażenie, że to kieliszek wypadł jej z ręki, zanim świat pochłonęła ciemność.

Nikos w kilku krokach przemierzył salę, do miejsca, gdzie ten idiota Raul stał jak skamieniały nad nieprzytomną Marisą. Nawet nie próbował powstrzymać Nikosa, gdy ten sprawdził puls Marisy i upewniwszy się, że żyje, wziął ją na ręce.
– Przepraszam – powiedział, niosąc ją przez wciąż nieruchomy tłum. – Ona potrzebuje powietrza.
Duże brązowe oczy Marisy otworzyły się ospale, po czym zrobiły się okrągłe jak spodki, kiedy zrozumiała, kogo ma przed sobą. Zamrugała kilka razy i jęknęła cicho. Kelnerka otworzyła drzwi przed Nikosem, pozwalając mu wynieść Marisę do lobby, gdzie podbiegł do nich zaaferowany concierge.
– Czy mam zadzwonić po lekarza, sir?
– Nie, nie trzeba. Zemdlała z szoku, to wszystko. Możesz wezwać dla mnie windę? Ostatnie piętro.
– Oczywiście. – Concierge nacisnął przycisk.
Kiedy Nikos znalazł się w windzie, znów spojrzał na Marisę, która zaciskała teraz powieki jak przestraszone dziecko. Poczuł ukłucie wyrzutów sumienia. Nie miał zamiaru jej straszyć ani nie planował zrobić tak dramatycznego wejścia.
Kiedy dzień wcześniej przedstawiono mu akt urodzenia syna, Nikos zareagował w sposób spokojny i wyważony. Już wcześniej przygotował się w myślach, że wynik może być pozytywny. Teraz wiedział, że nie może dłużej pozostawać martwy dla Marisy. Natychmiast wyruszył do Walencji, po drodze dzwoniąc do hotelu, w którym miało się odbyć jej przyjęcie zaręczynowe. Spodziewał się, że wszystkie pokoje będą zajęte, ale ku jego zaskoczeniu penthouse wciąż był wolny. Szczęśliwa para chyba spędzałaby w nim noc?
Na ile byli ze sobą szczęśliwi?
Przed przyjazdem do Walencji zrobił mały wywiad na temat jej narzeczonego i przekonał się, że jego jedyną zaletą jest to, że jest bogaty. Jeden ze wspólnych znajomych nazwał go „zdradzieckim wężem”, a to i tak nie była najbardziej skrajna opinia.
Kiedy znalazł się w swoim apartamencie, ostrożnie położył Marisę na kanapie i cofnął się, żeby móc lepiej się przyjrzeć kobiecie, której nie widział od osiemnastu miesięcy. Co ją skłoniło, żeby założyć na własne przyjęcie zaręczynowe tak źle skrojoną sukienkę? I dlaczego nie miała makijażu? Zawsze, kiedy mówił, że go nie potrzebuje, śmiała się, dziękowała, a potem i tak starannie zamalowywała każdy pieprzyk. Teraz zaś jej skóra była czysta, a twarz wydawała się niewinna i dziewczęca. Przypomniał sobie, jak lubił się budzić obok tej twarzy, i serce ścisnęło mu się w piersi.
Marisa leżała nieruchomo pod jego wzrokiem; jej oczy były wielkie i puste. Nikos zdążył się już nauczyć, że szok wywołany jego powrotem objawia się na różne sposoby. Postanowił dać jej chwilę, żeby odzyskała nad sobą panowanie. Jeśli miał być szczery, sam też czuł się wytrącony z równowagi.
Podszedł do barku i nalał sobie osiemnastoletniej whiskey single malt. Kiedy podniósł ją do ust, wyczuł za sobą ruch.
Obrócił się i zobaczył stojącą metr od siebie Marisę.
Jej oczy były dzikie, a pierś unosiła się i opadała ciężko. Jej rude włosy sterczały na wszystkie strony. Wyglądała, jakby zaraz miała się na niego rzucić.
Marisa wpatrywała się w stojącego przed nią ducha. Bała się, że zniknie, jak tylko spuści go z oczu. Odkąd obudziła się w jego ramionach, miała w głowie tylko jedną myśl: to niemożliwe.
Nikos nie żył.
Od osiemnastu miesięcy każdego wieczora płakała w poduszkę, każdego ranka budziła się z nieznośnym bólem w sercu. Nosiła jego dziecko, urodziła jego dziecko, kochała i wychowywała jego dziecko – bez niego.
A on żył. Przez cały ten czas żył.
Emocje, które ją zalewały, wzięły nad nią górę. Wybuchnęła płaczem i rzuciła się na niego.

Nikos nie ruszył się z miejsca ani nie próbował bronić się przed bezładnymi ciosami Marisy. Stał ze wzrokiem wbitym w ścianę naprzeciwko, zdeterminowany nie reagować na jej furię. Jeśli chodzi o temperament, zawsze była jego dokładnym przeciwieństwem: on był chłodny i analityczny, ona – porywcza i pełna pasji.
Ale kiedy jej uderzenia osłabły i spojrzał w dół, jego żołądek ścisnął się nieprzyjemnie.
To nie wściekłość wykrzywiała jej piękną twarz. To nie furia sprawiła, że wreszcie osunęła się na podłogę i przytuliła kolana do piersi, łkając cicho.
Nieprzygotowany na ten wybuch emocji, Nikos przełknął ślinę. Czuł, że musi coś zrobić, więc zdjął z biurka pudełko chusteczek, wrócił do Marisy i postawił je obok niej na ziemi. Dopił swojego drinka, nalał sobie kolejnego i opróżnił go jednym haustem. Po chwili zastanowienia nalał drugą szklankę, uklęknął i podał ją Marisie.
– Proszę – powiedział cicho, klękając obok niej. – Wypij to. To pomoże.
Marisa miała ochotę zakryć uszy rękami, żeby tylko nie słyszeć głosu Nikosa. To było dla niej za dużo. Cały czas, który minął od jego śmierci, wydawał jej się teraz mrocznym koszmarem.
On żył. On naprawdę żył.
Przejechała dłońmi po twarzy, wzięła kilka głębokich oddechów i usiadła na podłodze. Starannie nie patrząc na Nikosa, wzięła kilka chusteczek i wydmuchała nos. Męska, pokryta drobnymi czarnymi włoskami dłoń podstawiła jej szklankę pod nos. Sam jej widok sprawił, że Marisa znowu zaczęła płakać.
Kiedy się uspokoiła, przyjęła szklankę i wypiła duszkiem jej zawartość. Palący płyn sprawił, że nieco otrzeźwiała.
– Jeszcze jeden? – zapytał łagodnie Nikos.
Marisa kiwnęła głową, wciąż nie ośmielając się na niego spojrzeć. Wychyliła kolejną szklankę, odetchnęła kilka razy i powoli podniosła na niego wzrok.
Nikos kucał obok niej, patrząc na nią uważnie.
– Jesteś gotowa, żeby porozmawiać?
Marisa chciała coś odpowiedzieć, ale jej gardło było zbyt ściśnięte.

Asher Davidson Edmond leżał na twardej więziennej pryczy, przysłaniając ręką oczy, by nie patrzeć na szare ściany i brudny sufit. Jak, u diabła, się tu znalazł? Chociaż nie, wiedział jak. Przyjechał na tylnym siedzeniu radiowozu. Natomiast nie miał pojęcia, co doprowadziło do aresztowania.
W ciągu trzydziestu jeden lat życia dopuścił się wielu kretyńskich wybryków, ale do głowy mu nie przyszło, że wyląduje za kratkami z powodu czegoś, czego nie zrobił. A na pewno nie zdefraudował pieniędzy z konta festiwalu.
– Hej, milionerze.
Drwiący głos należał do zastępcy szeryfa, który wcześniej odprowadził go do zatęchłej, pozbawionej okna celi. Asher zacisnął zęby. Podobno chodził do szkoły z siostrą Vesty i wyśmiał ją, gdy zaprosiła go na potańcówkę. Oczywiście musiał wierzyć Veście na słowo, bo sam tego nie pamiętał.
– Co? – spytał, siląc się na znudzony ton.
Nie ruszył się z miejsca. Wiedział, że zachowując się jak palant, nie polepszy swojej sytuacji, ale był też świadomy, że nic nie zmieni opinii Vesty na jego temat.
– Masz gościa.
W Ashera wstąpiła nadzieja.
Czyżby to Ross z Giną, którzy wczoraj odmówili wpłacenia za niego kaucji? Jego adopcyjny ojciec, Rusty Edmond, nawet nie zjawił się na przesłuchaniu, więc tym bardziej Asher nie liczył na to, że pojawi się dziś. Chyba żeby oznajmić mu, jak bardzo żałuje adopcji syna swojej drugiej żony.
Asher też tego żałował. Po jakie licho Rusty dokonał oficjalnej adopcji, skoro traktował go jak obcego? Z drugiej strony własne dzieci traktował identycznie; bez przerwy krytykował Rossa i lekceważył Ginę.
Jako nastolatek Asher stoczył walkę o uczucia Rusty’ego. Gdy jego wysiłki spełzły na niczym, zaczął rozrabiać. Uznał, że skoro nie zasługuje na aprobatę ojca, to zasłuży na jego pogardę.
Mimo złych relacji z ojczymem, z przyrodnim bratem i siostrą łączyła go bliska więź. Gdy w wieku piętnastu lat zamieszkał w domu Edmondów, Ross miał dwanaście lat, a Gina dziesięć. Chociaż małżeństwo Rusty’ego ze Stephanie, matką Ashera, trwało zaledwie trzy lata, trójka dzieci pozostała w kontakcie nawet po rozwodzie rodziców i nawet po wyjeździe Ashera na studia.
Dlatego milczenie rodzeństwa bardzo Ashera zaniepokoiło. Z początku mówił sobie, że pewnie Rusty nie pozwolił Rossowi i Ginie stawić się w sądzie. Ale gdy mijały godziny, a Gina z Rossem nie dawali znaku życia, zaczął się martwić, czy przypadkiem nie uwierzyli w jego winę.
Czuł narastający strach. Podczas przesłuchania dowiedział się, że wysunięte wobec niego zarzuty są znacznie poważniejsze, niż sądził. Sprawą mieli się zająć federalni.
Wszystkie jego konta bankowe zostały zamrożone; sam nie mógł wpłacić kaucji. Liczył, że rodzina pomoże mu odpowiadać z wolnej stopy. Jednak z każdą minutą coraz bardziej tracił nadzieję. Na szczęście niepotrzebnie się denerwował.
– Masz pięć minut – warknął Vesta.
Asher usiadł i skierował spojrzenie na osobę za kratą. Nie był to jego chudy wysoki brat ani elegancka siostra, lecz drobna kobieta o czarnych włosach związanych w koński ogon, ubrana w dżinsy i buty na wysokim obcasie. Pewnie agentka federalna.
Ale gdy podeszła bliżej, dostrzegł rysy jej twarzy.
– Lani Li? – Poderwał się na nogi.
Z radości i zdumienia zakręciło mu się w głowie. Czyżby usłyszała o jego kłopotach i przybiegła mu na ratunek?
Po chwili zobaczył gniewny błysk w jej oczach i radość z niego wyparowała. Blade policzki Lani zaczerwieniły się, brwi ściągnęły. Patrzyła na niego z niechęcią.
– Witaj, Asher – powiedziała urzędowym tonem.
– Co za niespodzianka – szepnął, podchodząc bliżej.
Zanim zacisnął ręce na kracie, poczuł znajomy zapach ciepłej wanilii i cynamonu. Pamiętał, jak wtykał nos we włosy Lani i wciągał w nozdrza woń jej perfum. Pamiętał smak jej spoconej nagrzanej skóry, kiedy kochali się nad potokiem. Oraz cierpki żywiczny zapach sosnowych igieł, na których leżeli.
– Ile to lat? Pięć?
– Mniej więcej. – Zmierzyła go wzrokiem, poczynając od krótko przystrzyżonej fryzury, a kończąc na brązowych butach od Berlutiego. – Wyglądasz koszmarnie.
– Cóż. – Wzruszył ramionami. – Spędziłem tu półtorej doby…
Popatrzył na nią, na jej piersi ukryte pod białą koszulą i płaski brzuch. Doskonale znał to ciało. Było ponętnie zaokrąglone we właściwych miejscach, jędrne, o miękkiej aksamitnej skórze. Godzinami całował je i pieścił, sprawdzając, w którym momencie Lani najmocniej zadrży i na którą pieszczotę najsilniej zareaguje.
– Za to ty wyglądasz fantastycznie. – Przypomniał sobie, jak lekko ugryzł ją w pośladek, a ona podskoczyła z piskiem. – Co cię tu sprowadza? – spytał, jakby spotkali się na przyjęciu w ogrodzie. – Jesteś ostatnią osobą, którą spodziewałbym się tu ujrzeć.
– Prowadzę śledztwo.
– Hm, zdradzisz jakie?
– Zajmuję się kradzieżą pieniędzy z funduszu festiwalowego.
– Jak myślisz, kto to zrobił?
Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.
– Ty.
Pokiwał smętnie głową.
– Miałem nadzieję, że wierzysz w moją niewinność.
Wzdychając ciężko, Lani oparła rękę na biodrze. Oczom Ashera ukazała się pusta kabura. Jej widok wzbudził w nim dreszcz emocji. Od dziecka uwielbiał przygody, jako dwudziestokilkulatek szalał za wszystkim, co było ekscytujące i niebezpieczne.
– Czyli zostałaś agentką… czego? FBI? AFT? DEA?
– Jestem prywatnym detektywem.
– No proszę! – Gdy spotkali się pięć lat temu, Lani zamierzała studiować prawo karne. Skończyła college, miała dyplom z socjologii i chciała zmieniać świat na lepsze. Uznała, że najszybciej to osiągnie, pracując w federalnej agencji rządowej. – W dodatku jakim ładnym!
Pożałował swoich słów, zanim zdążyła zgromić go wzrokiem. Była jedyną osobą, która przyszła się z nim zobaczyć, a on traktuje ją jak napotkaną w barze laskę.
Wydęła usta i westchnęła zirytowana. Asher milczał. Pamiętał truskawkowy smak jej błyszczyka, zupełnie jakby całowali się wczoraj. Pamiętał dotyk jej długich jedwabistych włosów, gdy obejmował ją za szyję. Nie mógł się nią nasycić.
– Nic się nie zmieniłeś. Ciągle jesteś tym samym pajacem. – Jej słowa niczym kubeł zimnej wody zgasiły jego libido.
Tak jak przed laty, zabolał go ten „pajac”. Kiedy się poznali, Lani pracowała jako kelnerka na Appaloosie w zatoce Trinity u wybrzeży Teksasu. On odpoczywał przed swoim ostatnim, jak się okazało, sezonem w zawodowej grze w polo. Zafascynowany dowcipem, fantastyczną figurą i prześliczną buzią Lani, zawsze starał się usiąść przy jednym z jej stolików.
Ona niestety pozostawała ślepa na jego wdzięk. Ogromne napiwki, jakie zostawiał, nie robiły na niej wrażenia. Uznała go za bogatego nicponia i nazwała pajacem.
– Teraz zajmuję stanowisko wiceprezesa do spraw operacyjnych w Edmond Organization. – Dziś był poważnym człowiekiem, a nie graczem w polo, który jeździ na zawody po całym świecie.
Pewność siebie pobrzmiewająca w jego głosie nie odzwierciedlała jego uczuć. Bo w gruncie rzeczy nie znosił swojej pracy. Dołączył do firmy ponad dwa lata temu; zmusił go do tego Rusty, który oznajmił, że znudziło mu się finansowanie jego „bezproduktywnego stylu życia” i zagroził, że odetnie go od pieniędzy, jeśli nie zacznie zarabiać na swoje utrzymanie.
– Ale prawie nigdy nie ma cię w biurze – stwierdziła z przekąsem Lani. Najwyraźniej zebrała trochę informacji na jego temat.
– Byłem zajęty Festynem nad Zatoką – wyjaśnił. Zajęty? Przesada.
– I to doprowadziło cię do miejsca, w którym teraz się znajdujesz.
Chciał zaprzeczyć, ale nie bardzo mógł. Metalowe kraty dzielące go od wolnego świata mówiły same za siebie. Nie miał nic na swoją obronę. Lani zawsze była zadaniowcem. Od początku dawała mu do zrozumienia, że denerwuje ją jego brak ambicji. Pod każdym liczącym się względem stanowili swoje przeciwieństwo. Mimo to coś ich do siebie ciągnęło.
Zwłaszcza jego do niej. W pierwszej chwili był pod wrażeniem jej urody, ale potem, kiedy raz po raz go odtrącała, zaczął dostrzegać i podziwiać jej odwagę, siłę charakteru i trzeźwość umysłu.
Uwielbiał wyzwania.
Jej chłód i rezerwa rozpalały go, sprawiały, że koniecznie chciał poznać dziewczynę, która ukrywa się za maską szorstkości. Uwodzenie jej dało mu wielką satysfakcję, ale to, co nastąpiło później, przerosło jego najśmielsze oczekiwania. Po seksie z innymi kobietami szybko tracił zainteresowanie, myślał o kolejnym podboju. Lani jednak okazała się najbardziej fascynującą osobą, jaką znał, a romans, jaki przeżyli, miał na niego przeogromny wpływ.
Podczas tych cudownych letnich miesięcy Asher się zmienił. Z pajaca i lekkoducha, który nie traktował życia poważnie, stał się kimś, kto zaczął szukać sensu i celu. Kimś, kto zrozumiał, że pragnienia oraz nadzieje innych mogą być równie ważne jak jego.
Ale związek z Lani nie miał szansy przetrwać. Podążali w przeciwnych kierunkach. Ona jesienią wyjeżdżała na studia, by realizować swoje marzenia. On świadom, że ją straci, przeistoczył się z powrotem w pozbawionego ambicji „pajaca”.
Uniósłszy brwi, Lani potrząsnęła głową.
– Masz pojęcie, w co się wpakowałeś?
Widząc jej kamienną twarz, przypomniał sobie, gdzie się znajduje.
– Zaczyna to do mnie docierać – mruknął. – Ale przysięgam, to jakaś pomyłka…
– Czyżby? Dowody przeciwko tobie są obciążające. Z festiwalowego konta zniknęły miliony dolarów, a wszystkie wypłaty są na twoje nazwisko.
– Nie ukradłem ani centa. Słowo honoru.
Od kilku dni powtarzał, że nie wie, gdzie są pieniądze. Nikt mu nie wierzył. Ani rodzina, ani policja. Był odpowiedzialny za organizację festiwalu, więc wszyscy uważali go za winnego.
– Rozmawiałam ze śledczymi – ciągnęła Lani, jakby go nie usłyszała. – Dokonywano wpłat na rzecz firmy technologicznej, firmy czarterującej luksusowe odrzutowce i wytwórni płytowej. Wpłaty wyglądały na prawdziwe, ale te firmy nie istnieją. Pieniądze wypływały z kont natychmiast po tym, jak na nie trafiały.
O tym wcześniej mu nie mówiono. Lipne firmy z prawdziwymi kontami bankowymi. To wymagało sprytu, finezji, planowania. Jeśli cokolwiek wskazywało na jego niewinność, to właśnie brak finezji i to, że jego umiejętność planowania pozostawiała wiele do życzenia. Każdy w Edmond Organization mógł to potwierdzić.
Kiedy rozmyślał o swoich defektach, Lani przyglądała mu się uważnie.
– Nikt nie wie, gdzie się podziały te pieniądze.
– Ja też nie wiem. – Pal sześć, że Edmondowie mu nie wierzyli, ale jeśli chce wyjść na wolność, potrzebuje wsparcia Lani. – Nie wziąłem ani centa.
Zmrużyła oczy; nie sprawiała wrażenia przekonanej.
– Na Malediwach kupiono dom na twoje nazwisko.
– Nic mi o tym nie wiadomo. – Ogarnęła go złość. Ktoś go ewidentnie chciał wrobić, ale kto? – Nawet nie wiem, gdzie leżą Malediwy.
– Na Oceanie Indyjskim. – Przez chwilę obserwowała go spod wpół przymkniętych powiek. – Co ważniejsze, nie mają umowy ekstradycyjnej ze Stanami.
– Czyli co? Uważasz, że miałem zamiar się tam osiedlić? – spytał zdegustowany.
Gdy policja wyprowadzała go w kajdankach z siedziby firmy, na twarzach Edmondów widział zawód; teraz na twarzy Lani widział coś gorszego, bo pogardę. Dawno temu marzył, by patrzyła na niego z podziwem, jak na bohatera. Najwyraźniej to pragnienie nadal w nim tkwiło.
– Przysięgam, niczego nie ukradłem i nie kupiłem żadnego domu na Malediwach. – Potrząsnął głową. – Jestem niewinny. Dlaczego nikt mi nie wierzy?

Lani nie mieściło się w głowie, że zaledwie pięć minut temu, kiedy przekraczała drzwi aresztu, na myśl o tym, że za chwilę ujrzy Ashera, czuła dreszcz podniecenia. Z całej siły starała się wyrzucić z pamięci jego twarz i silne ciało oraz ten błogi spokój, jak ją ogarniał, gdy leżeli przytuleni. To było niesamowite, ten kontrast między namiętnym seksem i błogością, jaka po nim następowała.
Od pięciu lat wznosiła wokół siebie mur, jednak nie doceniła charyzmy Ashera Edmonda. Była tak samo podatna na jego urok jak dawniej. Na szczęście zdołała to ukryć. Zaraz po spotkaniu ze sławnym muzykiem Kingstonem Blue dotarła zdyszana i przejęta do celi więziennej w Royal w Teksasie na rozmowę w Asherem. Niczego po sobie nie dała poznać; nie było to łatwe, zważywszy na ich przeszłość.
– Skoro nie ty, to kto dokonał kradzieży?
– Nie mam pojęcia.
Nie zdziwiło jej, że Asher wszystkiemu zaprzecza. Byłby głupcem, gdyby przyznał się, nie czekając, aż jego prawnik wynegocjuje niższy wyrok w zamian za współpracę w śledztwie.
– Dobrze by było, gdyby pieniądze wróciły na konto fundacji – powiedziała. – Mogłabym ci pomóc…
Kingston Blue chciał rozwiązania sprawy, a ona zamierzała to zrobić.
– Jeśli myślisz, że wiem, gdzie jest forsa, muszę cię rozczarować.
– Nie pierwszy raz w życiu! – Widząc jego zaskoczoną minę, pożałowała, że nie ugryzła się w język. Grzebiąc w popiołach dawnego romansu i wyciągając na wierzch stare krzywdy, nie pozyska jego zaufania. – Chodzi o to… Posłuchaj, jestem tu służbowo. Tamtego lata przeżyliśmy cudowną przygodę, ale nie udawajmy, że po rozstaniu zamierzaliśmy się dalej przyjaźnić.
Asher pokręcił głową.
– Przykro mi, że tak się sprawy potoczyły.
– Było, minęło. – Zacisnęła usta. Nie chciała przyznawać się, że cierpiała. – Nie warto do tego wracać.
Tamtego lata wszyscy ją przed nim ostrzegali. Rodzice byli przerażeni, gdy zaczęła przebąkiwać, że może na studia pójdzie dopiero za rok, bo chce więcej czasu spędzić z Asherem. Sądziła, że on poważnie traktuje ich związek. Ależ była idiotką!
– Zachowałem się wtedy jak palant – stwierdził, nie zwracając uwagi na jej słowa. – Ale dziś jestem całkiem innym człowiekiem.
Jego reputacja tego nie potwierdzała. Prowadził aktywne życie erotyczne. Każdy wpis w mediach społecznościowych z jego zdjęciem powinien zawierać hasztag #PozeraczSerc.
– Jakoś trudno mi w to uwierzyć, widząc cię za kratkami.
– Powtarzam, jestem niewinny. Ktoś mnie wrobił.
Nie daj się nabrać na to smutne spojrzenie piwnych oczu, przykazała sobie, lecz nie była w stanie spowolnić bicia serca. Potrafił być przekonujący; przed laty omal nie zrezygnowała dla niego z marzeń. Musi uważać, by podobna sytuacja się nie powtórzyła.
– Wrobił? Masz jakieś dowody? Albo pomysł, kto za tym stoi? – spytała, a widząc wyraz frustracji na jego twarzy, pokiwała głową. – Tak myślałam.
Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Nie umiała zdecydować, czy woli, by Asher był winny, czy niewinny. Z jednej strony, bo go kiedyś kochała, miała nadzieję, że faktycznie ktoś go wrabia, a z drugiej, bo ją skrzywdził, chciała, by okazał się draniem…