Jak zdobyć serce kobiety – Jane Porter

Pogrzeb odbył się w ten sam weekend, w który miał odbyć się ślub, ale Rocco Cosentino zamówił mszę na kolejny dzień, by nie prowokować porównań.
Nie chciał też robić pompatycznego widowiska z pogrzebu młodszego brata Mariusa. Marius był dla niego całym światem, nadzieją i marzeniami. Wszystko to skończyło się pewnego dnia, gdy odważny, towarzyski i wielkoduszny Marius zmarł po upadku z konia, robiąc to, co kochał i na czym się znał. Polo było wielką pasją Mariusa i Rocco, rzecz jasna, rozpaczał po śmierci brata, ale równocześnie nie chciał, by ktokolwiek był świadkiem jego cierpienia. Wychowywał brata, odkąd ten skończył sześć lat. Teraz zaś Marius odszedł.
Arystokratyczny ród Cosentino będzie musiał zakończyć się właśnie na Roccu. A to dlatego, że Rocco nie zamierzał ponownie się żenić.
Uprzejmie, acz stanowczo poinformował wszystkich znajomych Mariusa, że zaproszona jest tylko rodzina. Nie mógł jednak odmówić udziału Clare Redmond, dwudziestoczteroletniej Amerykance i narzeczonej brata.
Gdyby Marius nie skręcił karku, Clare byłaby od wczoraj jego żoną i szwagierką Rocca. Stało się jednak inaczej.
Rocco stał teraz obok młodej Amerykanki, odzianej od stóp do głów w żałobną czerń. Nie widział jej zasłoniętej woalką twarzy, ale nie musiał. Słyszał stłumiony szloch przez całą mszę.
Mówi się, że pogrzeby są dla żyjących, a nie dla zmarłych, ale Rocco był już na wielu i ani jeden nie wzbudził w nim pozytywnych uczuć. Nigdy nie udało mu się znaleźć pocieszenia w słowach kapłana, ani wtedy, gdy stał w otoczeniu rodziny na pogrzebie swojego ojca, ani na późniejszych pogrzebach matki i teraz brata.
Fakt, że był ostatnim z rodu Cosentino, nie robił na nim wrażenia. Uważał, że rodzina jest dotknięta klątwą, więc może i dobrze, że ten żałobny korowód wreszcie się zakończy. Żadnych pogrzebów więcej. Żadnych ludzi, za którymi można by tęsknić. Żadnego poczucia winy, że jesteś jedynym, który przeżył.
Od jutra zamknie na cztery spusty rodzinną posiadłość, zajmie się sprzedażą argentyńskich nieruchomości Mariusa, a sam przeniesie się do jednej z mniejszych rezydencji, daleko od Rzymu. Miał powyżej uszu pogrzebów, żałoby i dbania o wszystkich z wyjątkiem siebie.

Clare, która płakała od kilku dni i nocy, nie sądziła, że będzie w stanie uronić jeszcze jedną łzę. Jednak słuchając słów kapłana, który opisywał Mariusa, rozczuliła się na nowo. Płakała, bo Marius był jednym z najwspanialszych ludzi spośród wszystkich, których poznała. Był silny, sympatyczny, szczery i kochający. Nie rozumiała, w jaki sposób zdołał wykształcić te wszystkie cudowne cechy, jeśli wychowywał go jedynie starszy brat, którego zapamiętała jako surowego, chłodnego i negatywnie nastawionego do świata. Marius jednak zawsze brał w obronę Rocca, twierdząc, że brat może i nie wygląda na przesadnie uczuciowego, ale gdyby było trzeba, oddałby za niego życie.
Cóż za ironia, pomyślała Clare i łzy trysnęły fontanną z jej oczu. Uważała, że byłoby lepiej, gdyby to Rocco zmarł, a nie Marius. Marius był pełen życia i miłości, a Rocco żył jak mnich w swoim wielkim domu, który odziedziczył jako szesnastolatek, gdy jego rodzice zmarli w odstępie ledwie kilku tygodni, pokonani przez chorobę zakaźną, której nabawili się podczas jednej z licznych podróży. Clare nie przepadała za ponurym domostwem, ale Marius woził ją tam mniej więcej co pół roku, jak nie na Boże Narodzenie czy Nowy Rok, to na urodziny Rocca pod koniec lipca.
Podczas tych wizyt Rocco nawet nie udawał miłego. Zwykle zamieniali ze sobą parę słów, to wszystko. Gdy Marius się oświadczył, zgodziła się bez wahania, dopiero wieczorem tego samego dnia przyszła refleksja, że nie tylko Marius, ale także Rocco będzie jej nową rodziną. Długo nie mogła zasnąć, obracając na palcu cudnej urody pierścionek, który dostała od Mariusa.
Stała teraz obok mężczyzny, który nie został jej szwagrem, i czekała na zakończenie mszy. Pożegna się, jak tylko wrócą do domu. Zamówiła już samochód, który miał ją zabrać na lotnisko. Nie miała zamiaru zostać w Rzymie dłużej, niż to było konieczne. Nie czuła się tu mile widziana. Marius nie pozostawił testamentu. Posiadłość w Hiszpanii, gdzie razem mieszkali, należała do niego. Nie pozostawało jej nic innego, jak wrócić do domu i zająć się swoim obolałym sercem, które umarło razem z Mariusem.

Z miejsca w salonie, gdzie stał Rocco, widać było fragment okrągłego dziedzińca z zaparkowanym czarnym mercedesem czekającym na Clare. Docenił przezorność młodej kobiety, która wyraźnie nie chciała przeciągać dzisiejszego smutnego dnia. Na żałobę przyjdzie czas później. Podejrzewał, że Clare myślała podobnie.
– Kierowca już na ciebie czeka – powiedział, złączywszy dłonie za plecami.
Nadal miała na sobie woalkę, ale w jaśniejszym otoczeniu wyraźnie widział lawendowy odcień spoglądających na niego oczu.
– Tak – odparła. – Przykro mi, że muszę cię zostawić…
– Nie jest ci przykro. Nie byliśmy ze sobą blisko i nie będziemy wspólnie przeżywać żałoby – odparł ponuro.
Podniosła wyżej głowę.
– Ty i żałoba? – spytała zaskoczona.
– Był wszystkim, co mi zostało. – Niepotrzebnie to powiedział. Zbytnio się odsłonił. Niech obcy wierzą, że jest tak twardy, na jakiego wygląda. – Spóźnisz się na samolot – przypomniał.
Clare przechyliła głowę i odsunęła do góry woalkę, pod którą kryły się złociste włosy i blada twarz z podkrążonymi oczami.
– Zapewne nie zobaczymy się nigdy więcej, dlatego chcę, żebyś wiedział, że Marius bardzo cię kochał. Mówił, że jesteś najlepszym bratem, ojcem i matką, jakich mógłby sobie wymarzyć. – Ponownie zasłoniła twarz woalką, skinęła lekko głową i ruszyła w stronę wyjścia.

To powinien być ostatni raz, kiedy się widzieli. I w każdej innej sytuacji tak by było. Nie miał ochoty, by ktoś przypominał mu o bracie. Kiedy jednak koperta wreszcie do niego dotarła, akurat gdy był w Argentynie i nadzorował zbiory w posiadłości zmarłego brata, w Mendozie, Rocco odłożył ją na bok, zamiast od razu otworzyć. Potem została przykryta innymi papierami i pocztą, a kiedy sobie o niej znów przypomniał, nie mógł jej znaleźć. Przeszukał wszystkie miejsca, myślał nawet, że przez pomyłkę trafiła do kosza. Okazało się, że po prostu ją przełożył, zgarniając razem z podsumowaniem wydatków, i położył tam, gdzie trzymał dokumenty do rozliczenia podatków.
Zanim ją wreszcie odnalazł pomiędzy dokumentami podatkowymi, minęło jedenaście miesięcy. Po otwarciu koperty Rocco odkrył, że nie jest ostatnim w rodzie Cosentino. Dwa lata temu śliczna Amerykanka Clare Redmond urodziła zdrowego chłopca.

Charakterystyczny dźwięk helikoptera zwrócił uwagę Clare, która przerwała pisanie na laptopie i wsłuchiwała się w niecodzienny, narastający hałas. Po chwili wstała od biurka i podeszła do okna. Zadarła głowę w górę i zobaczyła krążącą nad willą maszynę. Była zbyt nisko, by po prostu przelatywać. Pilot szukał chyba miejsca do lądowania i znalazł je na ogromnym trawniku za willą.
Helikoptery lądowały już wcześniej na terenie szesnastowiecznej, renesansowej willi, przywożąc prezydentów i premierów, a także celebrytów, ale o takich przypadkach Clare była powiadamiana wcześniej, podobnie jak jej zespół i ochrona. Tymczasem teraz nie dostała informacji o przylocie helikoptera, co wprawiło ją w niepokój. Nie umiałaby powiedzieć, co konkretnie ją niepokoiło, ale instynkt rzadko ją zawodził. Wyszła z gabinetu i szybkim krokiem pokonała marmurowe schody, po czym otworzyła frontowe drzwi.
Tuż obok niej wyrósł szef ochrony, Gio Orsini.
– Zapowiedziana wizyta? – spytał, patrząc na helikopter, który zajmował sporą część wypielęgnowanego trawnika.
Pokręciła głową i idąc w ślady Gio, Clare stanęła na szerokich schodach prowadzących do willi. Jeszcze pół roku temu willa była ekskluzywnym hotelem, należącym do jej portfolio luksusowych nieruchomości, ale gdy odkryła, że właśnie tutaj czuje się najlepiej, zamknęła hotel i przerobiła willę na dom rodzinny.
– To helikopter czarterowy czy prywatny? – spytała.
– Chyba prywatny – odparł szef ochrony. – Adriano nadal śpi?
Skinęła głową, wyobrażając sobie synka pogrążonego we śnie i nianię czuwającą obok.
– Zabezpieczę tamtą część domu. Wolałbym jednak, żeby wróciła pani do środka, dopóki się nie dowiemy, kto przyleciał i dlaczego.
Gio był odpowiedzialny za ochronę jej oraz dziecka przez ostatnie dwa i pół roku, odkąd opuściła szpital położniczy jako samotna matka, nadal pogrążona w żałobie.
– Daj mi jeszcze chwilę. Wydaje mi się, że wiem, kto to może być.
– Kto taki?
– Aczkolwiek wolałabym się mylić – dodała enigmatycznie.
Gio przymrużył oczy, ale nie powiedział więcej ani słowa.
Drzwi po stronie pasażera otworzyły się i wyskoczył z nich ciemnowłosy mężczyzna o lekko oliwkowej cerze. W ręce trzymał niedużą skórzaną torbę. Był tak wysoki, że musiał się schylić, by nie zawadzić o obracające się wciąż śmigło i choć Clare nie widziała jego twarzy, od razu domyśliła się, kim jest.
Rocco.
Czekała na niego od dawna. Ponad półtora roku temu wysłała do niego list, ale nie doczekała się odpowiedzi. Z czasem przestała szukać kontaktu, a teraz on pojawił się tutaj we własnej osobie.
Poczuła nieprzyjemne mrowienie dłoniach, usta jej wyschły, a puls pędził jak szalony.
– Co mam zrobić? – spytał Gio. Oboje zdawali sobie sprawę z tego, że Rocco Cosentino stanowi zagrożenie.
– Na razie nic. Przekaż tylko wszystkim, żeby zachowali czujność.
– Oczywiście.
Pozostała na schodach i choć starała się zachować spokój, czuła, jak mocno drżą jej dłonie. Właśnie teraz, gdy doszła do wniosku, że Rocco nie życzy sobie żadnych kontaktów, zobaczyła go zmierzającego szybkim krokiem w jej stronę.
– Szukałem cię – powiedział Rocco niskim, pozbawionym emocji głosem. Twarz o ostrych rysach była prawie nieruchoma, lodowate spojrzenie przesunęło się po niej od góry do dołu. Nawet się nie uśmiechnął przy tym osobliwym powitaniu.
– Od ponad półtora roku? – Przechyliła głowę, by spojrzeć w niebieskoszare oczy. – I pomyśleć, że byłam tak blisko, ledwie dwadzieścia cztery kilometry od Rzymu.
– Czekałaś prawie rok z poinformowaniem mnie, że mam bratanka.
– A tobie kolejny rok zajęło, żeby się ze mną skontaktować. – Zerknęła w bok, by gestem dłoni powstrzymać Gio, gotowego do interwencji. – No ale przecież jesteś zajęty.
Rocco wszedł na ostatni stopień schodów i stanął obok.
– Kiedy dowiedziałem się o dziecku, wynająłem detektywów. Nie było łatwo cię znaleźć, o czym zapewne wiesz. – Kącik jego ust uniósł się lekko do góry, ale nie w uśmiechu, lecz poirytowaniu. – Może następnym razem pomyślisz, żeby na kopercie podać adres zwrotny?
Już chciała mu powiedzieć, że nie będzie żadnego następnego razu, ale zmieniła zdanie. Nie było powodu, by w taki sposób prowokować starszego brata Mariusa. Co prawda ona nigdy nie była w stanie nawiązać nawet nici porozumienia z Rockiem, ale widzieli się dziś pierwszy raz od pogrzebu Mariusa. Nie chciała żadnych zgrzytów. Nawet miała nadzieję, że wszystko, co było między nimi niemiłe, zostanie na zawsze w przeszłości.
– Twój list poleżał trochę, zanim go otworzyłem – kontynuował. – Byłem w Mendozie, kiedy go dostarczyli, ale przez pomyłkę przełożyłem kopertę razem z dokumentami do zeznania podatkowego i trafiłem na nią ponownie dopiero w maju.
– Przeprowadziłeś się do Argentyny? – spytała zaskoczona.
– Nie. Spędziłem tam końcówkę roku, żeby uporządkować sprawy w winnicy Mariusa. Miałem dość monitorowania tego na odległość.
– Myślałam, że sprzedałeś winnicę.
– Nie sprzedałem nic, co należało do mojego brata.
– Dlaczego właściwie? Obaj mieliście zupełnie inne podejście do finansów. – Uśmiechnęła się lekko. – On lubił wydawać pieniądze, a ty oszczędzać. Wątpię, by winnica przynosiła istotny zysk.
– Rzeczywiście, nie przynosi, ale powstają tam całkiem niezłe wina. Przy właściwym zarządzaniu dochody się poprawią. – Rocco spojrzał na Clare przeciągle. – Nie przyjechałem tu jednak, żeby rozmawiać o moich strategiach inwestowania.
Zmieszała się i opuściła głowę. Nadal nie mogła uwierzyć, że znów go tu widzi. Rocco był podobny do Mariusa, obaj mieli ciemne włosy i oliwkową cerę, które zdradzały pokrewieństwo, ale Rocco był wyższy i bardziej barczysty. Miał też na policzku bliznę i ślad po poparzeniu. Mieli też zupełnie inne oczy. Marius miał piwne tęczówki, a jego spojrzenie było ciepłe i radosne. Clare nie mogła sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek widziała, jak Rocco się uśmiecha. Jego spojrzenie zaś przenikało chłodem na wskroś. Wszystko w nim było chłodne, obojętne, jak granitowa skała.
Nie mogła jednak z powodu osobistych uprzedzeń zamknąć mu drzwi przed nosem.
– Chodźmy na taras. Można tam spokojnie porozmawiać.
Zaprosiła go do przestronnego holu i przez szklane drzwi wyszli na taras, skąd widać było morze. Stała tu sofa i fotele oraz stół z wysokim krzesełkiem dla dziecka, przy którym razem z Adrianem jadali lunch. Przy balustradzie rozmieszczono kilka donic z drzewkami cytrusowymi, natomiast wejście do holu zdobiły pnącza róż.
– Poproszę, żeby przyniesiono nam coś do picia. Masz ochotę na sok, lekkiego drinka czy espresso?
– A ty co będziesz piła?
– Może drinka, jest ciepło.
– W takim razie dla mnie to samo – odpowiedział.
Clare popatrzyła na Roberta, który pełnił funkcję maggiordomo.
– Przynieś nam, proszę, dwa drinki z winem i może coś lekkiego do przekąszenia.
Roberto wyszedł, ale Clare była pewna, że nie zostali sami. Gio stał zapewne tuż za drzwiami na taras. Reszta ochrony pilnowała posiadłości. Nie mogła narażać syna na niebezpieczeństwo. Był jej oczkiem w głowie i całym światem. Wszystko, co robiła, robiła dla niego.
Gestem zaprosiła Rocca, by usiadł. Sama też usiadł i założyła nogę na nogę. Dolna krawędź sukienki dotykała jej kolan, odsłaniając szczupłe łydki. Przyglądał jej się i przez chwilę pożałowała, że nie założyła spodni. Latem jednak częściej wybierała sukienki. Były po prostu wygodniejsze.
– Minęło sporo czasu od naszego ostatniego spotkania. Myślałam nawet, że nigdy więcej się nie zobaczymy.
– Gdybyś nie powiadomiła mnie o urodzeniu syna, tak zapewne by było.
Milczeli oboje przez chwilę. Clare nie zamierzała prowadzić tej rozmowy. W końcu to Rocco przyjechał do niej. Miał jej zatem coś do powiedzenia.
Otworzył już nawet usta, by zacząć, ale zamknął je, gdy na tarasie pojawił się Roberto ze srebrną tacą. Zaczekał, aż rozstawi duże kieliszki ozdobione cytryną oraz malutkie talerzyki wypełnione orzeszkami i crostini oraz deskę z kilkoma rodzajami wędlin.
– Częstuj się, proszę.
Rocco sięgnął po kieliszek, wypił łyk i ściągnął brwi ku sobie.
– Za dużo wody gazowanej i za mało wina? – spytała.
– Nie. Co to za wino? Chyba nie włoskie?
– Kalifornijskie Chardonnay z Paso Robles, w okolicach środkowego wybrzeża. Kupiłam tam winnicę, a także kilka sadów oliwnych. Akurat nadarzyła się dobra okazja.
– Zawsze mnie zaskakujesz.
– Bo nie jestem głupiutką dziewczyną z lepszych sfer?
Rocco otworzył usta, by coś powiedzieć, ale zrezygnował. Clare wiedziała, że od początku jej nie aprobował, a im dłużej ona i Marius byli ze sobą, tym jawniej okazywał jej swoją niechęć.
– Naprawdę zgubiłeś mój list?
– Tak. Jest mi głupio z tego powodu, bo byłem pewien, że personel Mariusa po prostu go zapodział.
– A co pomyślałeś, kiedy go otworzyłeś?
– Byłem w szoku. Nie wierzyłem w to, co napisałaś – odparł, krzywiąc się na wspomnienie tamtej chwili. – Nadal wydaje mi się to niemożliwe, zwłaszcza że nikt chyba nie wiedział, że jesteś w ciąży… W każdym razie nikt z kręgów Mariusa. Ani twoich, oczywiście.
– Nie powiedziałam o narodzinach syna nikomu prócz ciebie. Jesteś jego wujem, więc nie wypadało inaczej.
– Przywiozłem ze sobą prezenty.
– Miło z twojej strony.
– To mój obowiązek. Jestem zdecydowany nadrobić stracone lata. Pomyśleć, że od ponad dwóch lat mam bratanka, a dopiero dziś mogę się z nim zobaczyć. – Przenikliwe spojrzenie Rocca spoczęło na twarzy Clare. – Kiedy mogę go poznać? Jest tutaj?
– Jest. Nigdy się nie rozstajemy, ale teraz śpi. Kładę go po lunchu, bo inaczej robi się nieznośny.
– Czyli nie przypomina Mariusa.
– Nie? Widocznie odziedziczył te cechy po mnie. – Uśmiechnęła się, przypominając sobie, że oboje nie są już pogrążeni w żałobie. Adriano nadał jej życiu nowy kierunek. Odpowiadała za syna, a zapewnienie mu bezpieczeństwa stało się jej misją.
Rocco odstawił kieliszek.
– Opowiesz mi o wszystkim, co przegapiłem?
Łagodny dla odmiany głos zjeżył jej włosy na karku. Nie ufała brzmieniu jego głosu ani jemu samemu. Rocco nie był kimś, kogo można było zlekceważyć. Na szczęście ją z kolei niełatwo było onieśmielić.
– To znaczy o czym? – spytała niewinnie.
– O tym, jak mój brat został ojcem.
Ich spojrzenia spotkały się ponownie.
Ach, więc o to chodziło…

Angielka w Nowym Jorku – Carole Mortimer

– Wspaniały widok, prawda?
Thia zamarła. Na dźwięk głębokiego męskiego głosu, który rozległ się za nią w ciemności, przeszedł ją dreszcz. Odwróciła się szybko, poszukując w mroku mężczyzny, który się do niej odezwał.
W świetle księżyca dostrzegła w odległości paru kroków za sobą postać. Mężczyzna stał samotnie na balkonie okalającym luksusowy apartament na czterdziestym piętrze jednego z nowojorskich wieżowców. Mdłe światło sączące się przez otwarte balkonowe drzwi wraz z gwarem i śmiechami jakichś pięćdziesięciu uczestników przyjęcia pozwalało stwierdzić jedynie, że mężczyzna jest bardzo wysoki, ciemny i szeroki w ramionach.
Palce Thii zacisnęły się na barierce.
– Owszem, wspaniały – odparła dobitnie.
– Pani jest Brytyjką – zauważył.
– Z Londynu – ucięła krótko w nadziei, że mężczyzna pochwyci cierpką nutę w jej głosie i zostawi ją w spokoju.
Nowojorska noc bowiem, ze wszystkimi jej urokami, nie była jedynym powodem, dla którego piętnaście minut temu Thia wyszła na balkon, podczas gdy reszta towarzystwa celebrowała pojawienie się gościa honorowego w osobie amerykańskiego biznesmena i miliardera Luciena Steele’a. Fakt, że przyszło tak wielu aktorów, aktorek i polityków, świadczył o tym, jak ważny był to gość.
Po zachwytach Jonathana nad Steele’em Thia poczuła się lekko rozczarowana łysiejącym, tęgawym, niewysokim mężczyzną. A może to pieniądze i władza czyniły go tak atrakcyjnym? Mimo wszystko była zadowolona, że zamieszanie związane z jego przybyciem pozwoliło jej wymknąć się na balkon, gdzie mogła samotnie spędzić parę chwil.
Nie zamierzała więc dzielić ich z jakimś nieznajomym mężczyzną.
– Brytyjka z Londynu, która unika przyjęcia? – odezwał się głębokim męskim głosem, z nutą rozbawienia.
Zaliczywszy trzy podobne przyjęcia w ciągu czterech dni, jakie upłynęły od jej przybycia do Nowego Jorku, Thia musiała przyznać, że poczuła się nimi lekko znudzona; po prostu się jej przejadły. Na pierwszym nawet się dobrze bawiła – poznała wiele ciekawych osób, które do tej pory widywała tylko w telewizji, światowej sławy aktorów i aktorek, a także polityków z pierwszych stron gazet. Jednakże sztuczność panującej na tych bankietach atmosfery stała się nużąca. Rozmowy się powtarzały i były za głośne, tym bardziej śmiechy. Goście obnosili się ze swoim bogactwem i prześcigali w przechwałkach.
Nadmiar spotkań towarzyskich sprawił też, że Thia miała bardzo mało czasu na osobiste rozmowy z Jonathanem, człowiekiem, dla którego przyjechała do Nowego Jorku.
Jonathan Miller był angielską gwiazdą Sieci, nowego amerykańskiego serialu telewizyjnego, którego akcja działa się w Nowym Jorku. Sensacyjną Sieć reżyserował gospodarz dzisiejszego wieczoru, Felix Carew, a Miller partnerował w wątku miłosnym jego młodej, pełnej seksapilu żonie Simone.
Serial natychmiast stał się hitem, a Jonathan ulubieńcem miejscowej śmietanki towarzyskiej. Jak się w ciągu tych czterech dni okazało, tej śmietanki było w Nowym Jorku pod dostatkiem!
Wszyscy jednak bez najmniejszych skrupułów ignorowali kobietę, z którą go widywano na przyjęciach, kiedy się okazało, że nie jest ona osobą wpływową ani w kręgach towarzyskich, ani politycznych.
Ale Thii to nie przeszkadzało. Bardzo szybko doszła do wniosku, że ma tak samo niewiele wspólnego z nowojorską elitą, co ta elita z nią.
Naturalnie cieszył ją sukces Jonathana. Przyjaźnili się od kilku lat, a poznali się w jednej z londyńskich restauracji, gdzie Thia pracowała jako kelnerka na nocną zmianę, żeby móc w dzień studiować na uniwersytecie.
Spotkali się całkiem przypadkowo. Jonathan grał w teatrze po drugiej stronie ulicy i zaczął wieczorami wpadać na jakiś posiłek.
Lubili sobie wtedy pogadać, a nawet przez kilka tygodni umawiali się na randki. Ale jakoś między nimi nie zaiskrzyło i związek szybko zmienił kategorię na „to tylko przyjaźń”. Nagle, cztery miesiące temu, Jonathan dostał główną rolę w telewizyjnym serialu Sieć i Thia doszła do wniosku, że jeśli przeniesie się do Nowego Jorku, to i „tylko przyjaźń” się skończy.
W ciągu paru miesięcy po wyjeździe dzwonił kilka razy. Były to nieobowiązujące przyjacielskie rozmowy, a potem nagle miesiąc temu Jonathan przyleciał do Anglii na weekend, zapewniając ją o swojej tęsknocie i nalegając na spotkania. Było przyjemnie. Thia wzięła wolne w weekend, tak żeby wieczorem mogli zjeść razem kolację, a w ciągu dnia pochodzić po muzeach i iść na spacer do parku, zanim Jonathan wróci do Nowego Jorku.
Jakież było jej zdumienie, kiedy dwa dni później dostała do domu przez posłańca tygodniowy bilet pierwszej klasy na samolot do Nowego Jorku!
Natychmiast zadzwoniła do Jonathana, naturalnie po to, żeby mu powiedzieć, że nie może przyjąć od niego takiego prezentu. Jonathan jednak bronił się, że go na to stać, a poza tym – co ważniejsze – koniecznie chce jej pokazać Nowy Jork, a Nowemu Jorkowi ją.
Duma podpowiadała jej, że powinna się dalej opierać, ale Jonathan był bardzo przekonujący, a ponieważ Thia od lat nie mogła sobie pozwolić na urlop, pokusa była zbyt silna, by jej nie ulec. Zgodziła się więc, jednak pod warunkiem, że Jonathan zamieni bilet pierwszej klasy na klasę standard. Wobec finansowych trudności, z jakimi się borykała, uznała, że wydawanie tak wielkich pieniędzy na bilet lotniczy byłoby czymś nieprzyzwoitym.
Jonathan zapewnił ją, że będzie miała w jego mieszkaniu oddzielną sypialnię i że po prostu zależy mu na tym, żeby się razem nacieszyli Nowym Jorkiem.
Tylko że jej wyobrażenie o ich wspólnie spędzonym czasie w Nowym Jorkiem daleko odbiegało od czekającej ją rzeczywistości. Co wieczór mianowicie brali udział w przyjęciach, takich jak dzisiejsze, a następnego dnia rano Jonathan odsypiał ich skutki. Jednocześnie późne popołudnia i wczesne wieczory mijały mu zwykle w odosobnieniu w towarzystwie Simone Carew, z którą pracował nad scenariuszem.
Thia zaczynała się zastanawiać, po co Jonathan w ogóle ją zaprosił do Nowego Jorku, skoro właściwie nie miał dla niej czasu.
Była wyraźnie poirytowana faktem, że i teraz gdzieś zniknął z Simone wkrótce po tym, jak się pojawili na przyjęciu, które rzekomo było tak bardzo dla niego ważne z uwagi na obecność miliardera Luciena Steele’a, właściciela stacji telewizyjnej odpowiedzialnej za Sieć. W tej sytuacji stawała się łatwym łupem dla mężczyzn takich jak ten, który stał teraz za nią w ciemnościach…
No może niezupełnie takich. Jeszcze nigdy nie spotkała nikogo, kto by tak silnie na nią oddziaływał…
– Coś pięknego… – wyszeptał nieznajomy zmysłowym głosem, wyłaniając się z mroku i stając przy poręczy obok niej.
Serce dziewczyny skoczyło jak szalone; poczuła delikatny cytrynowy zapach jego wody kolońskiej.
Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć, jednocześnie zadzierając głowę, tak bardzo przewyższał ją wzrostem mimo jej niebotycznych obcasów. W świetle księżyca rysy jego twarzy wydawały się ostre, męskie: mocna szczęka, kształtne usta, orli nos i wydatne kości policzkowe. No i te jasne migotliwe oczy…
Oczy przenikliwe, bardziej skupione na niej niż na panoramie Nowego Jorku.
Thia opanowała kolejny dreszcz, świadoma intensywnego wzroku nieznajomego, z którym była kompletnie sama.
– Ciekawe, czy już towarzystwo wylizało do połysku ręcznie robione buty z włoskiej skóry Luciena Steele’a, jak pan myśli? – wyrwało jej się w zdenerwowaniu, ale po chwili zreflektowała się i przeprosiła za swoją szorstkość. – Proszę wybaczyć, to było z mojej strony bardzo niedelikatne. – Zdawała sobie sprawę, w jakiej mierze Jonathan zawdzięczał swój sukces w Stanach życzliwości Steele’a. Nieraz to podkreślał.
– Ale bardzo szczere… – skwitował sucho mężczyzna.
– Być może. – Thia skinęła głową. – W każdym razie jestem przekonana, że pan Steele w pełni zasługuje na tak liczne dowody wdzięczności, z jakimi się spotyka.
Mężczyzna błysnął białymi zębami. Uśmiech był cierpki, pozbawiony humoru.
– A może ten człowiek jest tak nieprzyzwoicie bogaty i wpływowy, że nikt nie śmie mu nic powiedzieć?
– Możliwe – przyznała, po czym wyciągnęła rękę. – Cynthia Hammond – przedstawiła się, próbując przywrócić rozmowie normalność. – Ale wszyscy mówią na mnie Thia.
Mężczyzna wziął ją za rękę, która w jego silnej ciemnej dłoni wydawała się dziwnie jasna. W kontakcie z jego ciałem Thia poczuła się speszona.
– Nigdy nie ulegałem zbiorowym sugestiom, dlatego będę panią nazywał Cyn…
I znów zmysłowy sposób, w jaki wymówił to słowo, przyprawił ją o gęsią skórkę.
Jonathan może sobie znikać z Simone nawet i na całe czterdzieści minut, ale to jeszcze nie znaczy, że Thia ma tu stać i pozwalać się uwodzić jakiemuś przystojniakowi, który prezentował się nieprzyzwoicie seksownie w swoim niewątpliwie kosztownym smokingu, chociaż niestety zapomniał się przedstawić…
– A pan…?
Znów błysk białych zębów w ciemności, ale tym razem był to uśmiech filuterny.
– Lucien Steele.
– Nie sądzę! – parsknęła.
– Nie sądzi pani? – Wyraźnie rozbawił go jej sceptycyzm.
– No właśnie, nie sądzę – powtórzyła zdecydowanie.
Uniósł ciemną brew.
– A to dlaczego?
– Przede wszystkim jest pan za młody na miliardera Luciena Steele’a, który własną pracą dorobił się majątku – odparła. Oceniała tego mężczyznę na jakieś trzydzieści kilka lat. Ponadto miała na uwadze kilka rzeczy, które wiedziała o Steele’u od Jonathana, jak choćby to, że jest nie tylko najbogatszym nowojorczykiem na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat, ale także i najbardziej wpływowym.
Mężczyzna obojętnie wzruszył ramionami.
– Cóż mogę na to powiedzieć? Przede wszystkim moi rodzice byli bogaci, a ja zarobiłem swój pierwszy milion, kiedy miałem dwadzieścia jeden lat.
– A poza tym – podjęła z determinacją Thia – widziałam pana Steele’a, kiedy przyszedł.
Trudno było nie zauważyć nabożeństwa, z jakim witali go inni goście. Ci niewiarygodnie bogaci i piękni ludzie, wszyscy, bez wyjątku, zamilkli, kiedy w drzwiach pojawił się Lucien Steele. Felix Carew, sam przecież człowiek z silną pozycją w branży, dosłownie łamał nogi, spiesząc powitać gościa.
Z politowaniem pokiwała głową.
– Lucien Steele ma niewiele po czterdziestce, jest o kilkanaście centymetrów niższy od pana, tęgawy i ogolony na łyso. – Szczerze mówiąc, na pierwszy rzut oka gość wydał się Thii bardziej podobny do oprycha niż do najbogatszego i najbardziej wpływowego człowieka w Nowym Jorku!
– To musiał być Dex.
– Dex…? – powtórzyła z powątpiewaniem.
– Mhm. – Obojętnie skinął głową. – Nadzwyczaj poważnie traktuje swoje obowiązki mojego osobistego ochroniarza. Do każdego pomieszczenia wchodzi przede mną. Właściwie nie bardzo wiem, dlaczego to robi. Pewnie wyobraża sobie, że za każdymi drzwiami czyha na mnie skrytobójca.
Pochwyciła w jego głosie – w głosie Luciena Steele’a? – nutę rozbawienia i poczuła się z lekka speszona. Zwilżyła usta i zapytała:
– A gdzie jest teraz Dex?
– Prawdopodobnie pełni straż po drugiej stronie tych drzwi.
Ciekawe, czy Dex ma za zadanie pilnować, żeby nikt się nie wymknął na balkon, czy może uważać, żeby Thia nie wróciła do środka, dopóki ten człowiek nie będzie sobie tego życzył.
Zmarszczyła brwi. Znów zauważyła tę otaczającą go naturalną aurę władczości i pewnej arogancji, jaką wyczuła na samym początku.
Zupełnie jakby był przyzwyczajony do tego, że wszyscy mu się podlizują…

Lucien nie wypuszczał z uścisku drżącej już teraz dłoni Cyn, czekając, aż dziewczyna, która spoglądała na niego tajemniczymi ciemnoniebieskimi oczami spod długich rzęs, zaczerpnie tchu.
– Czy to ten sam Lucien Steele, który jest właścicielem Steele Technology, Steele Media, Steele Atlantic Airline i Steele Industries i tych wszystkich innych Steele Coś-Tam? – mruknęła pod nosem.
Wzruszył ramionami.
– Taka dywersyfikacja w interesach wydała mi się wskazana.
Thia zdecydowanym ruchem wysunęła rękę z jego dłoni, a następnie mocno uchwyciła się poręczy.
– Ten sam Lucien Steele miliarder?
– Pani już to chyba mówiła… – skinął głową.
Thia głęboko zaczerpnęła tchu, uwydatniając pełne piersi i twarde sutki. Lucien wiedział, że muszą być smakowite.
Kiedy chwilę wcześniej wchodził do apartamentu Felixa i Simone Carew, natychmiast zauważył kobietę, którą już teraz znał jako Cynthię Hammond. Jakże mogło być inaczej? Stała samotnie w głębi wielkiej sali, przyciągając wzrok czarnymi włosami, które jedwabistą kaskadą opadały poniżej ramion, i niebieskimi oczami w delikatnej pięknej porcelanowej twarzy.
Dziewczyna miała na sobie długą do kostek sukienkę pod kolor oczu, odsłaniającą ramiona i częściowo biust. Jej gładka lśniąca blaskiem pereł skóra przypominała lekko zabarwioną różem bladą kość słoniową. Palce dosłownie świerzbiły Lucienia, by jej dotykać.
Prosty krój niebieskiej sukni podkreślał linię pełnych piersi, wąską talię i lekko zaokrąglone biodra, każąc Lucienowi zastanawiać się, czy Cyn nosiła pod suknią jeszcze cokolwiek innego.
Ale tym, co go naprawdę w niej zaintrygowało, nie była naturalna piękność Thii ani nawet doskonałość jej ciała, tylko fakt, że zamiast starać się dopchać do niego, jak to robiła większość gości, wykorzystała związane z jego przybyciem zamieszanie, by się dyskretnie wymknąć na balkon.
I nie wróciła nawet wtedy, kiedy zdołał się wyrwać tym, którzy – jak to określiła – „lizali do połysku jego ręcznie robione buty z włoskiej skóry”. Ciekawość Luciena wzrosła – a mało co było w stanie ją jeszcze pobudzić – do tego stopnia, że gdy tylko się uwolnił od grona agresywnych wielbicieli, wyszedł za nieznajomą na balkon.
Thia ponownie nabrała tchu, nieświadomie uwydatniając swoje wdzięki.
– Chciałam pana bardzo przeprosić za moją niedelikatność. Oczywiście to mnie w najmniejszym stopniu nie usprawiedliwia, ale nie mogę powiedzieć, żeby to był dla mnie udany wieczór – wyznała szczerze. – Pewnie w ten sposób odreagowałam mój nie najlepszy nastrój, chociaż oczywiście to nie jest powód do tego, żebym się niegrzecznie o panu wyrażała czy była wobec pana niemiła.
Lucien uniósł brew.
– Przypuszczam, że nie zna mnie pani jak dotąd dostatecznie dobrze, żeby móc z taką pewnością osądzać, czy zasługuję na to, żeby się o mnie niegrzecznie wyrażać albo być wobec mnie niemiłą – odparł z przekąsem.
– Oczywiście, że nie… – akcent położony na słowa „jak dotąd” zbił ją z tropu. – Potrząsnęła głową. – Tak czy inaczej nie powinnam się tak śmiało wyrażać o kimś, kogo znam tylko z mediów.
– Szczególnie, że wiemy, jak te media potrafią być nierzetelne – ciągnął przekornie Lucien.
– No właśnie! – entuzjastycznie podchwyciła Thia, po czym przerwała, wpatrując się w niego niepewnie. – Zaraz… zaraz… czy to przypadkiem światowe media w dziewięćdziesięciu procentach nie należą do pana?
– To by było sprzeczne z regulacjami prawnymi dotyczącymi monopolu – odparł obojętnie.
– A czy miliarderzy zawracają sobie głowę takimi drobiazgami jak regulacje prawne? – spytała prowokacyjnie Thia.
Lucien zachichotał.
– Owszem, jeśli nie chcą, żeby ich wzięli za fraki i doprowadzili przed sąd.
Na dźwięk jego zmysłowego śmiechu Thia poczuła znajome mrowienie w krzyżu. Musiała też przyznać, że mimo całej irytacji, jaką w niej budził ten człowiek, zaczynała się dobrze bawić – może po raz pierwszy od przyjazdu do Nowego Jorku.
– Czy nie jest pani zimno? – Zanim zdążyła odpowiedzieć, Lucien Steele zdjął marynarkę i okrył nią jej nagie ramiona. Marynarka sięgała jej niemal do kolan i pachniała cytrynową świeżością, a za sprawą jej ciepła dotarł do Thii bardziej przyziemny i zmysłowy zapach mężczyzny, który ją nosił.
– Ależ nie, dziękuję…
– Proszę się nie krępować. – Obiema rękami przytrzymał marynarkę, którą usiłowała zdjąć.
Pod wpływem ciepła jego rąk przenikającego przez materiał poczuła ten sam co poprzednio dreszcz.
Lucien niechętnie cofnął ręce i stanął obok niej przy barierce, wpatrując się w jej twarz jasnymi srebrzystoszarymi oczami. Dopasowana wieczorowa koszula podkreślała jego szerokie barki i szczupłą talię nad wąskimi biodrami i długimi nogami.
– Dlaczego ten wieczór jest dla pani nieudany? – próbował się delikatnie dowiedzieć Lucien.
Dlaczego? Dlatego, że wypad do Nowego Jorku w najmniejszym stopniu nie spełniał jej oczekiwań. Dlatego, że kolejny raz została przyprowadzona na przyjęcie, a potem bardzo szybko pozostawiona samej sobie przez… no cóż, to prawda, że Jonathan nie był jej chłopakiem, jednak z pewnością uważała go za przyjaciela. Ale co to za przyjaciel, który po kilku minutach znika z gospodynią wieczoru, pozostawiając ją na pastwę tych wszystkich nowojorskich pięknoduchów.
Ostatnio jej nie najlepszy nastrój pogłębiła niepokojąca świadomość bliskości stojącego obok niej mężczyzny – ciepło i uwodzicielski zapach jego marynarki, które sprawiały, że czuła się jakby nim otoczona.
No i wreszcie Thia nie potrafiła sobie poradzić z podnieceniem, jakie sygnalizowało jej ciało.
Wzruszyła ramionami.
– Po prostu źle się czuję na tego rodzaju przyjęciach.
– Dlaczego?
Skrzywiła się, nie chcąc kolejny raz tego wieczoru urazić Luciena.
– Taka już jestem.
Skinął głową.
– A gdzie się pani dobrze czuje? Jest pani może aktorką?
– Absolutnie!
– To może aktorką in spe?
– Słucham?
Wzruszył ramionami.
– Chodzi mi o to, czy może pani zamierza zostać aktorką.
– A, rozumiem. – Thia uśmiechnęła się smutno. – Nie, tym zupełnie nie jestem zainteresowana.
– Modelką?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Isabella Moreno zamarła w połowie zdania, gdy w drzwiach sali wykładowej pojawił się nagle dyrektor GIA, Amerykańskiego Instytutu Gemmologii. Ale to nie obecność Harlana Petersa wytrąciła ją z rytmu, lecz widok stojącego przy nim ciemnowłosego mężczyzny. Poczuła strach w sercu oraz ciarki na kręgosłupie.
Zmusiła się do kontynuowania wykładu na temat cięcia i szlifowania szafirów, choć jej studentki zdążyły już się odwrócić, by sprawdzić, co panią profesor rozproszyło; w sali rozlegały się szepty i chichoty. Kim jest ów tajemniczy przystojniak?
Właściwie ona też nie wiedziała. Och, oczywiście go rozpoznała. Trudno zajmować się kamieniami szlachetnymi i nie rozpoznać Marca Duranda, właściciela drugiej co do wielkości firmy eksportującej diamenty i biżuterię w kraju. Jego przydługie czarne włosy, ciemnoniebieskie oczy oraz zagniewaną twarz upadłego anioła trudno było przeoczyć, a jeszcze trudniej zignorować. Ale wyraz jego twarzy, iskrząca się pogarda w wyrazistych oczach oraz ironiczne wykrzywienie ust nie pasowały do wizerunku, który nosiła w pamięci.
Marc, którego znała, Marc, którego kiedyś kochała, zwykł patrzeć na nią z czułością. Z rozbawieniem. Z miłością. Przynajmniej do czasu, gdy wszystko się rozpadło. Ale nawet wtedy okazał uczucia. Wściekłość, ból, rozczarowanie. Świadomość, że jest za te emocje odpowiedzialna, prawie ją wówczas zabiły.
Dziś jednak malujące się na jego twarzy ironia, pogarda i chłód zmieniły go w nieznajomego. Kogoś, kogo na pewno nie chciała znać.
Kiedyś łączyła ich namiętność tak wielka, że często zastanawiała się, ile czasu potrzeba, by się wypaliła.
Dziś odpowiedź była jasna: sześć miesięcy, trzy tygodnie, cztery dni i kilka godzin. Nie o to chodzi, że liczyła. Ani też nie obwiniała go za spektakularny koniec ich związku. Prawdę mówiąc, nie mogła, ponieważ to ona ponosiła całkowitą winę.
Och, mógłby być milszy. Wyrzucenie jej w środku nocy tak jak stała na ulice Nowego Jorku było brutalnym posunięciem. Ale, trzeba przyznać, trochę na to zasłużyła. Nawet teraz zdarzały się noce, gdy nie mogła usnąć, nękana wyrzutami sumienia. Jak mogła zdradzić mężczyznę, którego tak bardzo kochała?
Na tym polegał problem. Znalazła się w pułapce między dwoma mężczyznami, których kochała, uwielbiała, dla których zrobiłaby wszystko.
Wiedziała, że jej ojciec okradł Marca i mimo że próbowała go namówić, by zwrócił mu klejnoty, nie zdradziła Marcowi, kto jest złodziejem, aż jego firma stanęła na krawędzi bankructwa. A potem jeszcze zaogniła sytuację, błagając, by nie wnosił oskarżenia przeciwko ojcu, przyznając się, że gdy go poznała na gali, też miała zamiar go okraść.
Jednak od razu, ledwie się do niego odezwała, a on spojrzał na nią tymi szalonymi niebieskimi oczami, odstąpiła od swoich zamierzeń.
Instynktownie odganiała bolesne wspomnienia. Sześć lat temu utrata Marca ją zdruzgotała. Do diabła, nie dopuści do powtórki! Szczególnie teraz, gdy prowadzi swoje pierwsze seminarium.
Nagle z przerażeniem zdała sobie sprawę, że studenci z zainteresowaniem popatrują to na nią, to na Marca. To samo robi dyrektor instytutu. Mimo upływu lat napięcie między nimi rzucało się w oczy. Zachodziła obawa, że zaraz coś się stanie.
Z wysiłkiem kontynuowała wykład o słynnych kamieniach szlachetnych. Gdy wspomniała o kradzieży „Jaja drozda”, jednego z najcenniejszych szafirów na świecie, robiła, co w jej mocy, by nie patrzeć na nieoczekiwanego gościa.
Nie zdołała jednak się powstrzymać. Siła jego osobowości przyciągała niczym magnes. Zamarła, gdy utkwił w niej wzrok ostry jak szlif najczystszego brylantu. Marc dobrze wiedział, co się stało z „Jajem drozda”.
– Przepraszam, że przeszkadzamy, doktor Moreno – odezwał się skonsternowany Harlan Peters. – Oprowadzam pana Duranda po kampusie. Zgodził się poprowadzić u nas zajęcia na temat produkcji diamentów. Chciałem go zapoznać z naszym obiektem. Proszę kontynuować wykład. Jest fascynujący.
Ale było już za późno. Studenci mamrotali coś z przejęciem. Nie ma się co dziwić. Nie co dzień się zdarza taka gratka, by mieć zajęcia z jednym z największych producentów i pośredników w handlu brylantami.
Do licha, to jej wykład! Musi opanować sytuację. Nie pozwoli, by Marc Durand ją zdominował.
Kiedyś wziął od niej wszystko, a prawdę mówiąc, sama mu wszystko oddała, ale ją odrzucił. Zasłużyła na to, ale ona za to słono zapłaciła.
To było sześć lat temu. Potem przeprowadziła się i zbudowała sobie nowe życie. Niech ją diabli, jeśli przez niego wszystko zaprzepaści!
W końcu zdołała przyciągnąć uwagę studentów, a Marc i Harlan dyskretnie opuścili salę.
Gdyby ktoś ją spytał, o czym mówiła przez ostatnie dwadzieścia minut, nie byłaby w stanie odpowiedzieć. Jej myśli wędrowały gdzieś daleko, ku przeszłości, której gorzko żałowała, ale której nie mogła zmienić, oraz mężczyzny, który odwrócił bieg jej życia.
Wreszcie wykład dobiegł końca. Zazwyczaj pozostawała kilka minut dłużej, by studenci mogli zadać jej pytania, dziś jednak szybko zebrała książki oraz prace przyniesione przez uczniów i skierowała się do drzwi.
Zaparkowała na tylnym parkingu; gdyby udało jej się wymknąć bocznym wyjściem, mogłaby odjechać w pięć minut. Byłaby wreszcie sama, w swoim kabriolecie, na krętej drodze wzdłuż oceanu wiodącej do domu.
Niestety, nie dotarła do samochodu. Gdy pospiesznym krokiem przemierzała hol, czyjaś silna twarda ręka chwyciła ją za ramię. Nie musiała się odwracać, by go rozpoznać. Kolana się pod nią ugięły, a serce waliło nieprzytomnie; niemal czuła, jak uderza o żebra.
Nie mogła uciec. I nie miała żadnej szansy na uporządkowanie myśli przed tą konfrontacją.
Właściwie nie była zaskoczona. W chwili, gdy podniosła wzrok i zobaczyła Marca w sali wykładowej, wiedziała, że ponowne spotkanie z nim jest nieuchronne. Łudziła się nadzieją, że trochę je odsunie w czasie, aż zdoła nieco ochłonąć.
Oczywiście miała na to całe sześć lat. A skoro jej się to nie udało, parę dodatkowych dni jej nie zbawi. Trudno. Jeśli Marc zamierza zniszczyć jej nowe uczciwe życie, niczego to nie zmieni, jeśli dowie się o tym teraz. Martwienie się w niczym nie poprawi sytuacji.
Zebrała się w sobie i przybierając pokerowy wyraz twarzy, z ociąganiem odwróciła się do niego.

Była jeszcze piękniejsza, niż zapamiętał. I zapewne bardziej fałszywa, przypomniał sobie, opanowując gwałtownie wzbierające pożądanie.
Minęło sześć lat… Sześć lat, odkąd ją przytulał, całował, kochał się z nią. Sześć lat, odkąd wyrzucił ją na bruk ze swojego mieszkania i życia.
Ale nadal jej pożądał.
Prawdziwy szok, zważywszy, że robił wszystko, by o niej zapomnieć. Oczywiście co jakiś czas jej twarz jawiła mu się przed oczami. Coś przypominało mu jej zapach, smak, dotyk. Ale w miarę upływu lat te przebłyski zdarzały się coraz rzadziej, a jego reakcja na nie słabła. Przynajmniej tak mu się wydawało.
Wystarczyło jednak, że przez okienko w drzwiach do sali wykładowej zobaczył te wspaniałe rude włosy i ciepłe brązowe oczy, by znów poczuł pożądanie.
Nie obchodził go dyrektor instytutu, nie obchodziła przyszłość, którą zaplanował dla Bijoux, rodzinnej firmy, której główną siedzibę przeniósł właśnie na zachodnie wybrzeże Stanów. Szczerze mówiąc, o nic nie dbał, wiedziony pragnieniem, by wejść do sali i sprawdzić, czy mózg nie płata mu figla.
Sześć lat temu brutalnie wyrzucił Isę Varin ze swojego domu. Nie żałował, że zmusił ją do odejścia. Nie mógł zachować się inaczej, przecież go zdradziła. Może tylko żałował, że postąpił z nią tak obcesowo. Gdy wróciła mu jasność umysłu, wysłał za nią kierowcę. Chciał oddać jej rzeczy: torebkę, telefon, trochę pieniędzy, ale ona rozpłynęła się we mgle.
Szukał jej przez lata, by uspokoić sumienie i upewnić się, że nic złego nie przytrafiło jej się tamtej nocy. Nigdy jej nie odnalazł. Teraz wiedział dlaczego.
Namiętna, piękna i urzekająca Isa Varin przestała istnieć. Jej miejsce zajęła Isabella Moreno – sztywna profesorka o głosie tak ostrym jak brylantowy szlif.
Tylko włosy, jej cudowne rude włosy, pozostały takie same. Isabella nosiła je upięte w węzeł na karku zamiast dzikich loków faworyzowanych przez Isę, ale zawsze rozpoznałby ten kolor.
Ciemne wiśnie o północy. Mokry granat błyszczący w przefiltrowanym świetle krwawego Księżyca.
A gdy ich oczy spotkały się ponad głowami studentów, poczuł się tak, jakby otrzymał cios w splot słoneczny. Nie mógł temu zaprzeczyć. Tylko na Isę jego ciało tak silnie reagowało.
Szybko pożegnał dyrektora GIA, a potem pospiesznie wrócił, by złapać Isę, nim zdąży się wymknąć. Prawie jej się udało. Właściwie nie był zaskoczony: w końcu reprezentowała długą linię sprytnych włamywaczy.
Czekając, aż coś powie, zastanawiał się, co on najlepszego robi. Dlaczego ją dogonił? Czego od niej chce? Prawdę mówiąc, nie miał pojęcia. Po prostu musiał ją znów zobaczyć. Nie mógł oprzeć się pokusie.
– Cześć, Marc – odezwała się opanowanym głosem, unosząc ku niemu twarz.
Zapadła niezręczna cisza. Nie potrafił zdefiniować uczuć, jaki nim miotały. Zignorował je, koncentrując się na spojrzeniu jej oczu ciemnych jak stopiona gorzka czekolada. To spojrzenie zwykle podcinało mu kolana.
Ale te dni dawno już minęły. Jej zdrada wszystko zniszczyła. Kiedyś był słaby, dał się uwieść aurze niewinności, którą wokół siebie roztaczała. Nie popełni więcej takiego błędu. Zaspokoi ciekawość, dowie się, jak to się stało, że pracuje w GIA, a potem odejdzie.
Jej oczy lśniły teraz tak wieloma emocjami, że nie potrafił ich zróżnicować. Mogła przybrać maskę obojętności, ale jej oczy nie kłamały. Była poruszona tym spotkaniem tak samo jak on.
Uświadomił to sobie z pewną ulgą. Kiedyś miała nad nim przewagę, ponieważ kochał ją i ślepo jej ufał, nie wyobrażając sobie, że może go pewnego dnia zdradzić.
Te dni minęły, powtarzał sobie. Isa może sobie udawać, że jest zasadniczą panią profesor gemmologii, ale on znał prawdę i więcej nie pozwoli, by uśpiła jego czujność.
– Witaj, Isabello.
Starał się, by jego twarz wyrażała tylko sardoniczne rozbawienie.
– Zabawne cię tu spotkać – dodał.
– Jestem zawsze tam, gdzie klejnoty.
– Jakbym o tym nie wiedział!
Celowo spojrzał na ścianę naprzeciwko, gdzie za szkłem znajdował się jeden z najdroższych naszyjników z opali, jakie kiedykolwiek wykonano.
– Dyrektor mówił mi, że uczysz tu od trzech lat, ale nie zanotowano żadnych kradzieży. Chyba tracisz formę.
Jej oczy zabłysły z wściekłości, ale odpowiedziała spokojnie:
– Jestem członkiem kadry GIA. Pomoc w zapewnieniu bezpieczeństwa zgromadzonym tu klejnotom należy do moich obowiązków.
– A obydwoje wiemy, jak poważnie podchodzisz do swojej pracy… oraz lojalności.
Maska pękła i dostrzegł na jej twarzy furię, zanim się opanowała.
– Czy czegoś ode mnie potrzebujesz, Marc? – Spojrzała znacząco na jego rękę nadal zaciśniętą na jej łokciu.
– Pomyślałem, że możemy nadrobić zaległości. Przez wzgląd na dawne czasy.
– No cóż, dawne czasy wcale nie były takie dobre, a więc, jeśli mi wybaczysz…
Usiłowała się wyzwolić, ale on mocniej zacisnął palce. Choć oblewała go fala złości, nie chciał jej jeszcze puścić.
– Za pół godziny mam spotkanie – oznajmiła. – Nie chcę się spóźnić.
– Z tego, co wiem, paserzy mają tolerancję wobec spóźnialskich.
Tym razem maska z niej spadła. Jedną ręką odepchnęła się od jego piersi, jednocześnie uwalniając łokieć.
– Sześć lat temu zniosłam wszystkie twoje nikczemne insynuacje i oskarżenia, bo czułam, że na nie zasługuję. Ale to było dawno. Skończyłam z tym. Mam nowe życie.
– I nową tożsamość.
– Tak. – Spojrzała na niego z rezerwą. – Potrzebowałam dystansu.
– Nie tak to pamiętam. – Stała po stronie swojego ojca nawet wtedy, gdy go okradł. Nie mógł o tym zapomnieć.
– Nie jestem zaskoczona.
Zmrużył oczy.
– Co to ma znaczyć?
– Dokładnie to, co słyszałeś. Nie jestem szczególnie biegła w fortelach i podtekstach.
Zabrzmiało to tak, jakby był aroganckim dupkiem. Nie mógł powstrzymać się, by jej nie odpowiedzieć.
– Znów inaczej to pamiętam.
– Oczywiście. – Wyprostowała się i uniosła głowę. – Zawsze przedkładałeś swoje emocje ponad prawdę. Czyż nie, Marc?
Nie sądził, że może jeszcze bardziej go rozwścieczyć, choć zawsze budziła w nim silne emocje. W swoim czasie nawet dobre. Ale nie da jej się znów omotać.
Marc, który kochał Isę Varin, był słabeuszem. Poprzysiągł sobie, że nigdy nim już nie będzie, gdy obserwował, jak ochrona wyprowadzała ją z jego apartamentu.
– Najlepiej krytykować, kiedy samemu jest się winnym, Isabello. – Wypowiedziawszy jej nowe imię z emfazą, zauważył, że zrozumiała ironię.
– Tak czy owak, na mnie już czas.
Zrobiła krok do przodu, ale zablokował jej drogę. Nie wiedział, co nim powoduje, ale nie chciał pozwolić jej odejść.
– Uciekasz? – spytał ironicznie. – Dlaczego mnie to nie zaskakuje? W końcu to tradycja rodzinna.
Dostrzegł w jej oczach cień bólu. A może to sobie tylko wyobraził? A jednak ziarenko poczucia winy w nim pozostało. Dopóki znów się nie odezwała:
– Jakikolwiek cel ci przyświeca, nie osiągniesz go. Zejdź mi z drogi, Marc.
Było to ultimatum, choć wypowiedziane uprzejmym tonem. Nigdy nie potrafił dobrze reagować na takie rzeczy. Wkurzył się, ale nie mógł dopuścić, by to zauważyła. Nadal nie był gotów pozwolić jej odejść, zniknąć na kolejne lata z jego życia. Nadal kłębiły się w nim pytania, na które nie dostał odpowiedzi.
Uniósł brwi i jakby od niechcenia oparł się o chłodną wykafelkowaną ścianę. A potem zadał pytanie, które, jak wiedział, wszystko zmieni.
– A jeśli nie posłucham?

Dwudziestoośmioletnia Madeline cieszyła się sławą autorki świetnie napisanych i poczytnych kryminałów. Ukazanie się jej ostatniej powieści zatytułowanej Wieża wiertnicza wydawca uhonorował ekskluzywnym przyjęciem. Wcześniej spotkała się z czytelnikami, aby licznym zainteresowanym podpisać egzemplarze najnowszej książki. Ledwie wróciła do domu, redaktor prowadzący jej kolejną powieść, wysłaną pocztą elektroniczną do wydawnictwa, poprosił o dokonanie dodatkowej korekty trzydziestu stron. Zdołała się z tym uporać w ciągu dnia, narzucając sobie zabójcze tempo, co skutkowało zmęczeniem. Aspiryna i wygodne łóżko – oto, czego teraz potrzebowała.
Przebiegła wzrokiem po zatłoczonej sali, starając się utrzymać ożywiony wyraz twarzy i błysk w jasnozielonych oczach. Miały taki sam odcień jak jej wieczorowa suknia futerał na ramiączka, z przodu biegły cienkie zaprasowane plisy, z boku rozcięcie dyskretnie odsłaniało opalone udo. Zieleń wspaniale uwydatniała kolor złocistorudych włosów upiętych w luźny kok, podkreślający smukłą szyję i wyprostowaną postawę. Rozpuszczone spadały płomiennymi falami aż do talii. Zastanawiała się, czy ich nie obciąć, ale gdy o tym wspomniała, John popatrzył na nią błyszczącymi urazą oczami, jakby go obraziła, i wyperswadował jej to. Po mistrzowsku skłaniał ludzi, a przynajmniej większość z nich, żeby postępowali zgodnie z jego wolą, co częściowo tłumaczyło zasięg nafciarskiego imperium, którym władał. W ciągu ostatnich pięciu lat dwukrotnie zdołał w walce o wpływy pozyskać pełnomocnictwa znaczącej liczby akcjonariuszy i praktycznie przejął kontrolę nad Durango Oil, a jego skuteczność nawet starych wyjadaczy w biznesie wprawiła w osłupienie. Jednym słowem, dostawał, czego chciał. Od wszystkich z wyjątkiem Madeline.
Wypatrzyła go w drugim końcu sali. Wpadł w szpony drobnej, niewysokiej blondynki o przebiegłych oczach. Madeline pomyślała, zresztą nie pierwszy raz, że nikt nie może się z nim równać. Mierzy sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, jest muskularnie zbudowany i pozbawiony tłuszczu, choć za rok skończy czterdzieści lat. Proste czarne włosy nosił zawsze gładko zaczesane do tyłu – tak gładko, że Madeline często musiała zwalczać pokusę, aby mu ich nie rozwichrzyć. Z daleka jego oczy robiły wrażenie bardzo ciemnych, z bliska okazywały się srebrzystoszare. Nos musiał mieć złamany przynajmniej raz i było to widać. Kusząco zmysłowe usta były ocienione gęstymi, krótko przystrzyżonymi wąsami, równie czarnymi jak włosy. Wyrazista szczęka zdradzała zdecydowaną naturę.
Znali się od dwóch lat i zdołali zaprzyjaźnić. Byli ze sobą naprawdę blisko, a ostatnio Madeline łapała się na tym, że nie potrafi myśleć o Johnie wyłącznie jak o przyjacielu. W ciemnym wieczorowym ubraniu przyciągał wzrok kobiet, także jej, i nic nie mogła poradzić na to, że widziała w nim atrakcyjnego mężczyznę.
Uniosła pękaty kieliszek z brandy i upiła mały łyk. Przyglądała się uważnie Johnowi i blondynce. Wyglądało na to, że zrobił na niej duże wrażenie, i Madeline poczuła przypływ irytacji. Już jakiś czas temu odkryła, że stała się zaborcza w stosunku do Johna, i uznała, że prawdopodobnie to efekt łączących ich silnych przyjacielskich więzów.
Z całą pewnością John nie dawał jej żadnych powodów, aby mogła mieć do niego prawa. Dobrze wiedział, ile kosztował ją katastrofalny związek z Allenem, niedoszłym pisarzem. Zaręczyli się i, jak się okazało, tylko Madeline myślała, że na serio. Uwiódł ją i rano po wspólnej nocy poinformował, że ma żonę i dziecko.
Od początku John z niezwykłym wyczuciem i w pełni zrozumiał, jak to nią wstrząsnęło. Szanował jej uczucia, zdawał sobie sprawę z tego, że obawia się wchodzić w nowe związki, i nie pozwalał sobie na wplatanie seksualnych podtekstów do ich znajomości. Na Madeline nie robiło wrażenia jego bogactwo ani też nie potrzebowała jego pieniędzy, toteż obdarzył ją sporym zaufaniem. Zgadywała, że po śmierci jego żony, Ellen, trudno mu było zaufać komukolwiek do tego stopnia, aby wejść w bliższą zażyłość. Co do Madeline miał pewność, że lubiła go dla niego samego, a nie tego, co mógł jej dać.
Westchnęła i upiła kolejny łyczek brandy. Zauważyła, że przez ostatnie tygodnie coś się między nimi zmieniło. Wcześniej zachowywał się przyjaźnie, okazywał serdeczność i troskę, łatwo było się z nim porozumieć. W pewnym momencie zaczął okazywać zniecierpliwienie albo, co jeszcze dziwniejsze, był z niej niezadowolony, wręcz nią rozczarowany. W zeszłym tygodniu sprawy wymknęły się spod kontroli. Jeden z kowbojów Johna podpił sobie w czasie pracy i zaczął bezczelnie napastować Madeline.
Lubiła Jeda, zachowywała się wobec niego przyjacielsko, ale przecież z nim nie flirtowała. Czekała w stajni na Johna, gdy niespodziewanie Jed chwycił ją za ramiona i spróbował pocałować. Wtedy jak spod ziemi wyrósł John i jednym potężnym ciosem posłał go na ziemię.
– Wynocha! – wrzasnął do powalonego kowboja. – Bierz swoją zapłatę i żeby twoja noga nigdy więcej nie postała w Big Sabine!
Zszokowana Madeline stała nieruchomo i wpatrywała się z niedowierzaniem w Johna, jakby zobaczyła go pierwszy raz w życiu. Szare oczy błyszczały srebrzyście, twarz zastygła w grymasie wściekłości… Zniknął sympatyczny, przyjacielski John, jakiego dotąd znała. W tym momencie wydawał jej się obcym człowiekiem.
W milczeniu obserwował, jak potężny, zwalisty Jed zbiera się z trudem z ziemi, bez słowa rzucił Madeline płomienne spojrzenie, odwrócił się i ruszył w kierunku biura.
– Ja… Dziękuję ci… – wyjąkała.
Bezmyślnie przesuwała dłońmi po bluzce, usiłując zetrzeć ślady rąk Jeda. Rzeczywiście przeżyła wstrząs. Nie zorientowała się, że Jed był podpity, dopóki nie znalazł się tuż przy niej, a wtedy było za późno. Gdyby John nie nadszedł w porę, mogłoby to się skończyć znacznie gorzej.
Po chwili z biura wynurzył się John, trzymając papierosa w posiniaczonej dłoni. W lśniących srebrzyście oczach wciąż malował się gniew, co speszyło Madeline równie mocno jak wyczuwalne napięcie w jego dużym, muskularnym ciele.
– Kiedy wreszcie nauczysz się rozpoznawać różnicę między przyjaznym a prowokacyjnym zachowaniem? – rzucił oskarżycielskim tonem.
– Nie prowokowałam! – zaprotestowała. – Jed zawsze okazywał mi życzliwość. Myślałam…
– Trzeźwy był dobrym pracownikiem – przyznał John. – Trochę szkoda, że go straciłem – nie ustępował.
Nieprzyjemne szorstkie nuty w niskim, zwykle spokojnie brzmiącym głosie i krytyczne spojrzenie dotknęły Madeline.
– Nie wściekaj się na mnie – powiedziała cicho.
Położyła niepewnym, przepraszającym gestem dłoń na opalonym przedramieniu Johna i poczuła, jak naprężyły się mu mięśnie, jakby w obronnym odruchu. Skonstatowała, że najwyraźniej nie życzył sobie, aby go dotykała, co nie poprawiło jej nastroju. Dopiero jednak to, co następnie zrobił, kompletnie i nieprzyjemnie ją zaskoczyło. Oto John zaklął pod nosem i złapał ją za nadgarstek, przy czym jego palce boleśnie wpiły się w jej ciało, gdy odrywał jej rękę od swojego ramienia.
– Nie licz na to, że owiniesz mnie sobie dookoła małego palca – powiedział szorstko i dodał stanowczym tonem: – Od dzisiaj trzymaj się z daleka od moich ludzi, a jeśli szukasz podniet, to znajdź je poza moim ranczem.
Te słowa wyprowadziły z równowagi Madeline. Szorstkie słowa zabolały, ale oskarżenia o chęć uwodzenia kowbojów nie mogła puścić płazem.
– Z przyjemnością będę trzymać się z daleka od twojego rancza, Johnie Cameronie Durango – oświadczyła, obrzucając go miażdżącym spojrzeniem zielonych oczu. – Nawiasem mówiąc, jesteś ostatnio nie do zniesienia. Jeszcze jedno. Nie próbowałam owinąć cię sobie dookoła małego palca. Chciałam ci tylko podziękować – podkreśliła i skierowała się do samochodu.
Odjechała i od tamtej pory ani razu nie rozmawiali ze sobą.
Ochłonęła i teraz chciałaby pogodzić się z Johnem, ale jak miała do niego podejść, skoro uniemożliwiała jej to obecność drobnej blondynki, z pewnością zainteresowanej pieniędzmi Johna? W dodatku on nawet nie próbował uwolnić się od jej towarzystwa.
Zrobiło się jej nieprzyjemnie, kiedy patrząc na nich, w końcu rozpoznała blondynkę. Nazywała się Melody czy jakoś tak i cieszyła w kręgach towarzyskich Houston opinią dziewczyny polującej na bogatych starszych mężczyzn. W zeszłym roku opowiadano o jej związkach z dwoma zamożnymi biznesmenami działającymi w Houston, przy czym niezbyt pochlebnie wyrażano się o roli, jaką odegrała Melody. Czy John nie zdawał sobie sprawy, z kim ma do czynienia, czy oczarowała go ta tylko z pozoru słodka blondynka? Ciemnowłosa głowa pochyliła się, zbliżając do blond głowy, a Madeline nachmurzyła się, czując dyskomfort, którego do końca nie rozumiała.
– Nie tyle patrzysz, co prześwietlasz wzrokiem, moja droga – rozległ się dobrze jej znajomy głos.
Odwróciła się i, tak jak się spodziewała, ujrzała Donalda Duranga, którego chłopięca twarz miała łobuzerski wyraz.
– Tak to według ciebie wygląda? – spytała.
– Chyba nie jesteś o nią zazdrosna?
Najeżyła się i podkreśliła:
– John i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi.
– Skoro bez przerwy to powtarzasz… Ktoś tak wspaniały jak ty nie jest zdolny kłamać – zgodził się Donald.
– Och, podnosisz mnie na duchu – odrzekła z pojednawczym uśmiechem.
Trudno byłoby znaleźć dwóch bliskich kuzynów bardziej różniących się wyglądem. John był wysoki, potężnie zbudowany; Donald drobnej budowy i szczupły, niemal chudy. John miał przenikliwe srebrzystoszare oczy, czarne włosy, ogorzałą cerę; Donald – blond włosy i jasnoniebieskie oczy.
Łączyło ich to, że obaj byli ambitnymi i znającymi się na rzeczy biznesmenami i nie wahali się wykorzystywać nadarzających się okazji do zrobienia interesu. Rywalizowali ze sobą bezlitośnie i skakali sobie do oczu. Musiała kryć
się za tym zastarzała uraza natury osobistej. Donald bywał wobec Johna złośliwy, czasem do granic nieprzyzwoitości, ale co ciekawe, John raczej bronił się przed nim, niż w odwecie atakował.
Po śmierci ojca Donalda, a stryja Johna, okazało się, że to John odziedziczył większą część kapitału akcyjnego Durango Oil. Ten ruch starego Duranga, wyraźnie faworyzujący Johna, zdumiał wiele osób. Niemniej, choć obaj byli zdolni, z nich dwóch to jednak John miał lepszego nosa do interesów. Donald podjął walkę o uzyskanie pełnomocnictw od akcjonariuszy, ale przegrał i w rezultacie kuzyn zyskał większość. Od tamtej pory nie przepuścił żadnej okazji, aby dopiec Johnowi, na przykład zbliżając się do Madeline.
– Pozwolisz sobie towarzyszyć przez resztę wieczoru? – spytał z szerokim uśmiechem. – Obronię cię przed lubieżnymi umizgami i nieszczerymi komplementami.
– A kto obroni mnie przed tobą? – odcięła się z uśmieszkiem.
Mimowolnie znowu spojrzała w kierunku Johna i Melody i ponownie się nachmurzyła. – Jeśli jeszcze bardziej się do niego zbliży, to jak nic wtopi się w jego garnitur – powiedziała cicho, praktycznie do siebie.
– Bogaci mężczyźni z nikim niezwiązani są w dzisiejszych czasach łakomym kąskiem – zauważył Donald. – Ona jest całkiem niezła. Jest na czym oko zawiesić.
Madeline jednym uchem słuchała Donalda. Miała szczerą ochotę złapać wazę z ponczem i wylać czerwono zabarwioną zawartość na utlenione blond włosy.
– Muszę go przed nią uratować, wyrwać ze szponów tej lubieżnej, żądnej jego pieniędzy blondyny – oświadczyła i dodała: – To mój obowiązek jako byłej skautki.
Nie mówiąc więcej ani słowa, ruszyła w kierunku zajętej sobą pary. Najwyraźniej Melody musiała poprosić o coś do picia, bo John skinął głową i podszedł do wazy z ponczem. Madeline nie zamierzała przepuścić okazji, aby go na dłużej zatrzymać.
– Rozmawiamy ze sobą? – przypuściła atak, spoglądając na niego z powagą. – Jeśli nie, to kiwnij głową, a oddalę się w drugi koniec sali i będę udawać, że cię nie znam.
Kilka tygodni temu roześmiałby się w odpowiedzi. Obecnie wyraz jego twarzy ani trochę nie złagodniał, oczy patrzyły zimno, połyskując srebrzyście.
– Jestem wstrząśnięty, że zdołałaś oderwać się od mojego kuzyna – powiedział zrzędliwym tonem.
– Ma na imię Donald – przypomniała mu. – Nigdy nie słyszałam, żebyś wypowiadał jego imię, ale tak ono brzmi. Nie zwykłam ignorować ludzi, którzy rozpoczynają ze mną rozmowę. Ty nie zadałeś sobie tego trudu – wytknęła Johnowi.
Madeline odnotowała, że nadal spoglądał na nią nieprzyjaźnie. Gęste czarne wąsy dodawały mu dojrzałego męskiego wyglądu, chociaż wcale tego nie potrzebował.
– I vice versa – odciął się. – Nie uganiam się za kobietami, nie muszę – dodał złośliwie i rzucił wymowne spojrzenie na Melody.
Rozzłościło to Madeline, ale zacisnęła dłoń na pękatym kieliszku z brandy, aby nie okazać zdenerwowania.
– Ma dość nieciekawą reputację – zauważyła, siląc się na obojętność. – Podobno jej ostatni związek nie wypalił, została z niczym i rozgląda się za bardziej wypchanym portfelem.
Przyglądał jej się badawczo, lekka pionowa zmarszczka przecięła czoło nad głęboko osadzonymi oczami.
– Nie mam nic przeciwko płaceniu za to, co chcę kupić – stwierdził spokojnie. – Stać mnie na to.
Madeline uderzył cynizm, którego wcześniej John nie demonstrował. Najwyraźniej nie wierzył, że kobieta może go pragnąć dla niego samego. Zupełnie jakby był nieświadomy, że jest bardzo atrakcyjny. Wpatrzyła się w jego twarz: gęste ciemne brwi, srebrzystoszare oczy, prosty nos, zmysłowe usta ocienione gęstymi, krótko przystrzyżonymi wąsami… Mimowolnie rozchyliła wargi, zastanawiając się, jak by to było, gdyby ją pocałował. Ta myśl zaskoczyła ją i zdziwiła.
– Masz dziwną minę, Ruda – odezwał się cichym głosem, przywołując przydomek, który dla niej wymyślił. – Czyżbyś szukała moich słabych punktów? Uprzedzam, że nie znajdziesz.
– Jesteś pewien?
Z rozmysłem przysunęła się bliżej i zaczęła kręcić w palcach perłowy guzik koszuli, którą miał na sobie John. Pod białym jedwabiem widziała zarys ciemnych włosów pokrywających jego pierś i płaski brzuch, poczuła także ciepło jego ciała. Zdumiała ją własna silna reakcja na tę bliskość – ledwie utrzymała się na nogach. Oszołomiona, zdała sobie sprawę z tego, że pragnie dotykać Johna. Najwyraźniej jednak on nie życzył sobie, aby go w jakikolwiek sposób dotykała.
Nakrył dłonią jej palce i oderwał delikatnie od siebie.
– Flirtujesz ze mną? – spytał wprost.
– Kto, ja? – Objęła kieliszek obiema dłońmi. – Nie mam samobójczych skłonności.
– Nie bój się, nie skorzystałbym – zapewnił ją złym głosem. – Przez dwa lata nabyłem wprawy w trzymaniu się od ciebie na dystans.
Ostre słowa ukłuły niemal jak szpilki. Madeline spojrzała w zimno patrzące oczy Johna.
– Wiesz, co czuję.
– Jedno złe doświadczenie nie może stanowić usprawiedliwienia dla robienia z siebie zakonnicy – rzucił szorstko.
Madeline zesztywniała.
– Ostatnio zachowujesz się jak ranny niedźwiedź, Johnie Durango – oznajmiła. – Jeśli czujesz głód, to zajmij się przekąskami, bo ja nie mam ochoty być kąsana dzisiejszej nocy.
Odwróciła się, żeby odejść, ale chwycił ją za ramię. Dotyk ciepłych palców na nagiej skórze przyprawił ją o szybsze bicie serca i uwięził oddech. Zaniepokoiła ją ta reakcja, ale nie odważyła się zadać
sobie pytania, dlaczego tylko John tak na nią działa.
– Nie uciekaj ode mnie – szepnął jej do ucha.
Był tak blisko, że czuła ciepło bijące od jego silnego ciała.
– Nie wiem, co innego mogłabym zrobić – odparła bezradnie. Stanęła twarzą do niego i obrzuciła go znękanym wzrokiem. – Traktujesz mnie wrogo, zachowujesz się tak, jakbyś nie mógł mnie znieść, i wycofujesz się, ilekroć cię dotknę… Sądziłam, że jesteśmy przyjaciółmi.
– Jesteśmy. Okaż mi cierpliwość.
Dostrzegła napięcie w jego twarzy, niepokój w srebrzystoszarych oczach i zmiękła.
– Zależy mi na tobie – przyznała łagodnym głosem. – Coś jest nie tak, prawda? Coś cię męczy. Nie możesz mi powiedzieć, o co chodzi?
– Tobie na pewno nie, moja droga – stwierdził stanowczo. Wyciągnął rękę i dotknął niesfornego kosmyka, który wymknął się z wysoko upiętych złocistorudych włosów. – Dlaczego ujarzmiasz włosy?
– Nie jestem Cyganką – broniła się. – Długie włosy idą w parze z bosymi stopami, mogłabym zszokować gospodynię przyjęcia.
– A niechby. – Po raz pierwszy od początku rozmowy wyglądał tak, jakby zamierzał się uśmiechnąć. – Spróbuj.
– Ostatnim razem, gdy namówiłeś mnie, żebym czegoś spróbowała, wylądowałam w ubraniu w rzece, wprawiając w osłupienie turystów – przypomniała mu z rozbawieniem. – Nawiasem mówiąc – z westchnieniem dotknęła skroni – nie mam najmniejszej ochoty na robienie szokujących rzeczy. Głowa pęka mi z bólu, ledwie stoję na nogach ze zmęczenia. Najchętniej umknęłabym do domu i poszła spać.

Czy w ogóle zamierzała malować?
Kobieta wpatrywała się w płótno na sztalugach prawie od godziny. Chase Bryant obserwował ją, popijając drinka w barze nad brzegiem oceanu, i zastanawiał się, czy naprawdę dotknęła kiedykolwiek pędzlem papieru albo płótna. Była wybredna; od razu to zauważył. Spędzała czas w luksusowym kurorcie na karaibskiej wysepce, jej brązowe rybaczki miały nieskazitelne kanty, a bladoniebieska koszulka polo była świeżo wyprasowana. Ciekawiło go, co ta kobieta robi dla odprężenia. Jeśli się w ogóle odprężała. Zważywszy na jej zachowanie, wątpił w to. Mimo wszystko dostrzegał coś intrygującego w sztywnym ułożeniu ramion, w wąskiej linii ust. Właściwie nie była ładna – no cóż, w każdym razie nie w jego typie; lubił blondynki o obfitych kształtach. Ta kobieta była wysoka i koścista. Miała wąską twarz i posępną minę; nawet fryzura wydawała się ascetyczna – czarne włosy ostrzyżone na pazia.
Obserwował ją od chwili, gdy zjawiła się ze sztalugami i farbami pod pachą. Wybrała miejsce dostatecznie blisko baru, by mógł na nią patrzeć, popijając wodę sodową. Żadnego piwa. Była bardzo pedantyczna, kiedy rozkładała sztalugi, pudełko z farbami, mały stołeczek. Przesuwała wszystko cierpliwie, aż znalazło się na swoim miejscu. Wydawało się, że przygotowuje zajęcia dla ludzi po sześćdziesiątce. Czekał, wciąż się zastanawiając, czy potrafi choć trochę malować. Miała wspaniały widok – morze o barwie akwamarynu, rozległą połać piasku. Niewielu ludzi mogło zakłócać jej pole widzenia; kurort był niezwykle luksusowy i zapewniał dyskrecję. I należał do jego rodziny. A on potrzebował dyskrecji.
Przestała układać swoje rzeczy i usiadła na stołeczku, wpatrując się w morze. Doskonała poza, plecy jak struna. Upłynęło pół godziny. Byłoby to nudne, gdyby nie widział jej twarzy i malujących się na niej emocji, ruchliwych niczym cienie na wodzie. Nie mógł się zorientować, o czym myśli. Był pewien, że o niczym wesołym. Przypuszczał, że czeka na zachód słońca, które zaczęło się już zniżać ku morzu. Ta pora była tutaj iście spektakularna; widział to już trzykrotnie. Lubił patrzeć, jak słońce zachodzi, dostrzegał coś poetyckiego w tym intensywnym pięknie, które znikało w jednej chwili. Patrzył teraz, jak długie promienie błyskają na spokojnej powierzchni morza tysiącami światełek, a niebo płonie niezliczonymi kolorami – purpurowym różem, turkusem, złotem.
Wciąż tylko siedziała.
Po raz pierwszy doznał irytacji. Przyszła tu ze sztalugami; nie ulegało wątpliwości, że zamierza coś namalować. Czemu więc tego nie robiła? Bała się? Może była perfekcjonistką? Do diabła, wiedział już, że życie jest zbyt krótkie, by czekać na idealny czy nawet odpowiedni moment. Czasem trzeba było po prostu robić swoje. Żyć, dopóki to jeszcze możliwe. Odstawił szklankę, wstał i ruszył w stronę panny Pedantycznej.

Millie czuła się jak idiotka. Przyszła tu malować, a siedziała na tej olśniewającej plaży i wpatrywała się w nieskazitelnie czyste płótno. Nie miała już ochoty. Był to głupi pomysł, coś, co można znaleźć w poradnikach albo magazynach dla kobiet. Podczas lotu czytała o tym, żeby być dla siebie dobrym i miłym. Artykuł mówił o jakiejś kobiecie, która po rozwodzie zajęła się ogrodnictwem i w końcu otworzyła firmę zajmującą się architekturą krajobrazu. Inspirujące. Niemożliwe. Millie odwróciła się od sztalug. Ujrzała przed sobą umięśniony brzuch jakiegoś mężczyzny. Podniosła wzrok i zobaczyła ciemnowłosego adonisa, które się do niej uśmiechał.
– Słyszałem, że patrzy się na wysychającą farbę, ale to jest trochę śmieszne.
No tak. Mądrala. Millie wstała ze stołeczka i teraz ich oczy znalazły się niemal na tej samej wysokości.
– Nie ma tu śladu farby, jak pan zapewne widzi.
– Na co pani czeka?
– Na inspirację – odparła i popatrzyła na niego znacząco. – Nic z tego.
Jeśli próbowała go obrazić albo przynajmniej zirytować, to jej się nie udało. Roześmiał się tylko i obrzucił ją uważnym spojrzeniem ciemnych oczu. Millie stała spięta i bez ruchu, czując narastającą złość. Nienawidziła takich facetów: olśniewających, zalotnych i absolutnie aroganckich. Trzy wady w jej przekonaniu. W końcu zatrzymał wzrok na jej twarzy, a ona, zaskoczona i zaniepokojona, dostrzegła cień niemal współczucia.
– A tak poważnie, dlaczego nic pani nie namalowała? – spytał tonem, w którym nie wyczuwało się już flirtu.
– Nie pański interes.
– Oczywiście. Ale jestem ciekaw. Obserwuję panią prawie od godziny. Najpierw ustawiała pani wszystko bardzo długo, ale przez ostatnie trzydzieści minut patrzyła tylko przed siebie.
– Kim pan jest, prześladowcą?
– Nie. Po prostu śmiertelnie się nudzę.
Przyglądała mu się z uwagą, próbując go rozgryźć. W pierwszej chwili wzięła go za taniego podrywacza, ale w jego słowach było coś dziwnie szczerego. Jakby naprawdę kierowała nim ciekawość. I naprawdę się nudził. Kiedy tak czekał, patrząc na z lekkim uśmiechem, odpowiedziała bezwiednie:
– Po prostu nie dałam rady.
– Nie pierwszy raz?
– Coś w tym rodzaju.
Zaczęła pakować do pudełka farby. Nie było sensu udawać, że coś się tego dnia jeszcze wydarzy. Czy innego dnia. Czasy malowania dobiegły końca. Wziął sztalugi, złożył je jednym płynnym ruchem i oddał jej.
– Pozwoli pani, że postawię jej drinka?
Podobało jej się to „pozwoli pani”, ale mimo wszystko pokręciła głową.
– Nie, dziękuję. – Od dwóch lat nie wypiła z żadnym mężczyzną. Nie robiła niczego; oddychała tylko, pracowała i próbowała przetrwać. Nie chciała, żeby ten facet zmienił jej styl życia.
– Na pewno?
Odwróciła się do niego i przyjrzała mu się z uwagą. Naprawdę był irytująco atrakcyjny: ciepłe brązowe oczy, krótkie ciemne włosy, wyraźnie zaznaczona szczęka i ten umięśniony brzuch. Szorty nosił nisko na biodrach, nogi miał długie i mocne.
– Po co pan w ogóle pyta? – zainteresowała się. – Mogę się założyć, że nie jestem w pana typie.
Tak jak on nie był w jej typie.
– Już mnie pani oceniła?
– Bez trudu.
Skrzywił się nieznacznie.
– No cóż, ma pani rację. Jest pani za wysoka i… – Wysunął dłoń w stronę jej twarzy i Millie zesztywniała. – Surowa. No i włosy.
– Włosy? – Dotknęła ich odruchowo.
– Można się przestraszyć.
– Jest pan niepoważny. I niegrzeczny. – Nie mogła jednak powstrzymać uśmiechu. Podobała jej się ta jego szczerość.
– A więc kolacja?
– Myślałam, że chodzi o drinka.
– Wciąż pani ze mną rozmawia, więc podniosłem poprzeczkę.
Roześmiała się mimo woli.
– Zgoda, ale tylko na drinka.
– Jest pani gotowa się potargować?
Poczuła nagły przypływ zainteresowania; układy? Czemu nie.
– A co pan innego proponuje?
Przechylił głowę i znów przesunął po niej uważnym spojrzeniem, a jej zrobiło się jednocześnie gorąco i zimno.
– Drink, kolacja i spacer po plaży.
Przeszył ją dreszcz niepokoju.
– Przesadza pan trochę.
Widząc jego szelmowski uśmiech, poruszyła odruchowo palcami u stóp; coś niej drgnęło.
– Wiem.
Zawahała się. Powinna się wycofać, powiedzieć mu, żeby dał sobie spokój, ale byłoby to coś w rodzaju porażki. Pomyślała, że sobie z nim poradzi. Chciała się o tym przekonać. Potrzebowała tego.
– Świetnie. – Nie chodziło o to, że tego chce. Lubiła mierzyć się z drobnymi wyzwaniami, traktowała to jako sprawdzian wytrzymałości, emocjonalnej i fizycznej. „Potrafię przebiec bez zadyszki pięć kilometrów w osiemnaście i pół minuty. Potrafię patrzeć na album ze zdjęciami przez pół godziny i nie uronić łzy”.
Uśmiechając się, wyciągnął rękę w stronę sztalug, które przyciskała do piersi.
– Poniosę je.
– Jest pan bardzo uprzejmy, ale nie trzeba. – Podeszła do kubła na śmieci i wrzuciła do niego płótno. W ślad za nimi poszły sztalugi, farby i stołeczek.
Nie patrzyła na niego, ale czuła, jak się czerwieni. Zachowywała się trzeźwo i praktycznie, zdawała sobie jednak sprawę, że może się to wydawać… surowe.
– Potrafi pani przestraszyć.
Spojrzała na niego, unosząc brwi.
– Mówi pan o moich włosach?
– O wszystkim. Ale proszę się nie martwić, podoba mi się – uśmiechnął się szeroko, a ona popatrzyła na niego ze złością.
– Nie martwię się.
– Ale najbardziej podoba mi się to, że tak łatwo panią wkurzyć. – Ruszył w stronę baru.
Millie nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Tak, była drażliwa. Nie opalała się, nie odwiedzała barów, nie umawiała się z nikim. Żadnego relaksu. Przez ostatnie dwa lata zajmowała się wyłącznie pracą. Gdyby poszła na plażę z książką albo MP3, byłoby to dla niej torturą. Teraz przynajmniej miało to trwać tylko tydzień. Mężczyzna – uświadomiła sobie, że nie zna nawet jego imienia – poprowadził ją przez nadbrzeżny bar do stolików rozstawionych na piasku. Cień parasola, wygodne wyściełane krzesła i wspaniały widok na ocean.
Kelner od razu do nich podszedł, więc Millie domyśliła się, że jest tu znany. Prawdopodobnie wydawał mnóstwo pieniędzy.
– Jak pan ma na imię? – spytała, siadając naprzeciwko niego.
– Chase – odparł z uśmiechem.
– Jest czarujący, Chase. Ćwiczysz go przed lustrem?
– Co ćwiczę?
– Ten twój uśmiech.
Roześmiał się i odchylił na krześle.
– Nie, nigdy. Ale rzeczywiście musi być bardzo miły, jeśli sądzisz, że ćwiczę. – Patrzył na nią uważnie. – Chociaż bardziej prawdopodobne, że według ciebie jestem aroganckim dupkiem, który widzi tylko siebie.
Teraz roześmiała się zaskoczona. Nie spodziewała się po nim takiej szczerości.
– A ja prawdopodobnie mogłabym powiedzieć, co ty myślisz o mnie.
– To znaczy? – Uniósł brew.
– Sztywna, pedantyczna, przemądrzała. Taka, która nie wie, jak się zabawić. – Od razu pożałowała tych słów. Nie taką rozmowę zamierzała z nim prowadzić.
– Szczerze mówiąc, wcale tak nie myślę. – Wciąż był zrelaksowany, ale taksował ją wzrokiem, a ona czuła się dziwnie odsłonięta. – Przyznam, że owszem, takie właśnie sprawiasz wrażenie. Ale pod spodem, w głębi… – Czekała na dalszy ciąg. Na podryw. – Wydajesz się smutna.
Zastygła.
– Nie wiem, o czym mówisz.
Beznadziejna riposta. Millie jednak nic innego nie przyszło do głowy. Wyjęła smartfon i wystukała kilka numerów. Chase obserwował ją w milczeniu, ale coś w nim wyczuwała. Coś mrocznego, przenikliwego i całkowicie niespodziewanego.
– Jak masz na imię? – spytał w końcu.
Wciąż wpatrując się w telefon, świadoma, że zachowuje się niezbyt grzecznie, odparła:
– Millie Lang. – Żadnych nowych wiadomości. Do diabła.
– Zdrobnienie? Od Millicent? Mildred?
– Od Camilli.
– Camilla – powtórzył, bawiąc się sylabami, przeciągając je ze zmysłową uwagą, która nie wydawała się wymuszona ani udawana. – Podoba mi się. – Wskazał jej telefon. – Co więc się dzieje w prawdziwym świecie, Camillo? Jak twój pakiet akcji? W porządku? Radzą sobie bez ciebie w pracy?
Zarumieniła się i odłożyła smartfon. Miała właśnie sprawdzić indeks nasdaq. Piąty raz tego dnia.
– Wszystko okej. I proszę, nie mów do mnie „Camillo”.
Roześmiał się.
– Zapowiada się miły wieczór. Słowo daję.
Miała wrażenie, że rumieni się na całym ciele. Co za błąd – głupi, idiotyczny błąd. Naprawdę sądziła, że to możliwe – kolacja, zabawa, flirt? Śmieszne.
– Może powinnam już pójść. – Zaczęła się podnosić, ale Chase powstrzymał ją, kładąc dłoń na jej nadgarstku. Dotyk jego smukłych i chłodnych palców na jej skórze sprawił, że poczuła w głębi ciała wstrząs. To nie był typowy dreszcz podniecenia, reakcja na przystojnego faceta. Nie, to był wstrząs. Cofnęła gwałtownie dłoń, słysząc swój przyspieszony oddech. – Nie…
– Rany. – Podniósł ręce uspokajającym gestem. – Przepraszam, mój błąd. – Nie sprawiał jednak wrażenia kogoś, komu jest przykro. Wydawało się, że doskonale wie, co poczuła. – Mówiłem poważnie, Millie. Zapowiada się miły wieczór. Lubię wyzwania.
– Och, błagam. – Ten jego głupi komentarz sprawił, że poczuła się bezpiecznie. Chciała, żeby ten mężczyzna był właśnie taki, jak sądziła: atrakcyjny, arogancki i całkowicie niegroźny.
– Spodziewałaś się, że powiem coś takiego – uśmiechnął się Chase.
Wzięła do ręki menu.
– Zamówimy coś?
– Najpierw drinki.
– Dla mnie białe wino z lodem.
– Dobry wybór – mruknął, wstając od stolika.
Millie patrzyła, jak idzie w stronę baru, i nie mogła oderwać wzroku od jego swobodnego, zamaszystego kroku. Właściwie gapiła się na jego tyłek. Dobrze wyglądał w bermudach. Siłą woli skupiła uwagę na smartfonie. Dlaczego choć raz nie mogła się zniechęcić do pracy? Wiedziała oczywiście dlaczego; nie była do tego zdolna. Jack uparł się, żeby wzięła sobie wolny tydzień – żadnych telefonów. Nie miała wakacji od dwóch lat, a nowa polityka firmy nakazywała, ze względu na zdrowie pracowników, żeby raz w roku wykorzystać przynajmniej połowę płatnego urlopu. Niedorzeczność. Chciała pracować. Robiła to dwanaście, czternaście, a czasem nawet szesnaście godzin na dobę przez ostatnie dwa lata; nic dziwnego, że czuła się nieswojo.
– Proszę. – Chase wrócił do stolika i postawił przed nią kieliszek wina. Millie spojrzała nieufnie na jego drinka; wyglądał jak napój gazowany.
– Co pijesz?
– Colę. – Wzruszył ramionami. – Przynajmniej jest zimna.
– Masz problem z alkoholem? – spytała niespodziewanie.
Roześmiał się.
– Świetnie, przechodzimy od razu do sedna. Nie, nie mam. Chwilowo nie piję, to wszystko.
Upił coli, przyglądając się Millie w zamyśleniu. No dobra, tego rodzaju pytanie było trochę za wczesne, nawet dziwaczne, ale zapomniała już, jak prowadzi się niezobowiązującą rozmowę.
– Skąd jesteś, Millie?
– Z Nowego Jorku.
– Powinienem się chyba domyślić. Wyglądasz na kobietę z wielkiego miasta.
– Och, czyżby? – Poczuła się nieswojo. – Chyba uważasz, że mnie rozgryzłeś.
– Nie, ale jestem spostrzegawczy.
– A ty skąd jesteś?
Obdarzył ją jednym z tych niepokojących uśmiechów. Ma takie ciepłe oczy, pomyślała Millie. Chciała się w nich zanurzyć. Bezsensowne.
– Ja też jestem z Nowego Jorku.
– Chyba mogłam się tego domyślić.
Roześmiał się cicho.
– Jak?
– Wyglądasz na rozkapryszonego chłopca z wielkiego miasta – odparła, na co on zamrugał z teatralną przesadą.
– Celny cios.
– Przynajmniej się rozumiemy.
– Naprawdę? – spytał cicho, a Millie skupiła uwagę na swoim drinku.
– Dlaczego jesteś taka drażliwa? – dorzucił.
– Wcale nie – odpowiedziała automatycznie. Naprawdę była drażliwa. Już zbyt długo nie zaangażowała się w żaden związek. I nie wiedziała, jak zacząć to teraz. Dlaczego się na to zgodziła? Znowu napiła się wina. – Przepraszam – powiedziała po chwili. – Zwykle nie jestem taka wredna.
– Czyli przy mnie ujawniasz to, co w tobie najlepsze?
– Chyba tak. – Napotkała jego spojrzenie, chcąc uśmiechnąć się z drwiną, ale skrzywiła tylko usta w dziwnym grymasie. Chciała, żeby był niefrasobliwy, ironiczny, płytki. Teraz jednak nie mogłaby go określić w ten sposób.
– Co tu robisz? – spytał.
– Jestem na wakacjach.
– Nie wyglądasz na kogoś, kto lubi wypoczywać z własnej woli.
Było to prawdą, ale nie podobało jej się, że wie. Że wie cokolwiek.
– Och? – Była zadowolona, że stać ją na drwiący ton. – Znasz mnie aż tak dobrze?
Nachylił się, w tym ruchu było coś drapieżnego.
– Tak mi się zdaje.
Millie odchyliła się na krześle i uniosła brwi w udawanym zdziwieniu.
– Jakim cudem?
– Przekonajmy się. – On też się odchylił i rozparł, sprawiając wrażenie całkowicie zrelaksowanego i jednocześnie niezwykle silnego. – Jesteś prawniczką albo pracujesz w finansach. – Zerknął na nią z uwagą i Millie zastygła. – Chyba finanse, coś wymagającego, ale też elitarnego. Zarządzasz funduszem osłonowym?
Skąd, u licha, wiedział? Milczała.
– Pracujesz oczywiście do późna – ciągnął Chase, najwyraźniej rozbawiony tą swoją małą grą. – I mieszkasz w wieżowcu z pełną obsługą w… Upper East Side? W każdym razie niedaleko metra. Dojeżdżasz do pracy w niespełna dwadzieścia minut, choć przynajmniej dwa razy w tygodniu pokonujesz ten dystans biegiem – uśmiechnął się leciutko. – No i jak mi idzie?
– Kiepsko – oznajmiła Millie sucho. Kipiała z oburzenia, że ten mężczyzna potrafi czytać w niej jak w otwartej książce. Co jeszcze mógł ustalić dzięki tej swojej spostrzegawczości? – Biegam do pracy trzy razy w tygodniu, nie dwa, poza tym mieszkam w centrum.
– Chyba się pomyliłem – odparł z uśmiechem.
– Mogłabym zgadywać tak samo, jeśli chodzi o ciebie.
– Dobra, strzelaj.
Zaczęła mu się bacznie przyglądać, tak jak on jej. Wzięła głęboki oddech.
– Myślę, że pracujesz w jakiejś pseudokreatywnej dziedzinie jak informatyka albo reklama.
– Pseudokreatywnej? – Omal się nie zachłysnął colą. – Naprawdę jesteś twarda, Camillo.
– Millie – przypomniała mu zwięźle. Tylko Rob nazywał ją Camillą. – Mieszkasz w Chelsea albo w Soho, w jednym z tych luksusowych loftów dla singli. W dawnym magazynie z widokiem na rzekę, całkowicie pozbawionym uroku.
– To jest tak stereotypowe, że aż bolesne.
– W wielkim salonie, w sam raz na przyjęcia. Skórzane sofy, ogromny telewizor i nowoczesna kuchnia pełna gadżetów, z których nigdy nie korzystasz.
Pokręcił głową, nie odrywając od niej wzroku. Uśmiechnął się, jakby się niemal nad nią litował.
– Spudłowałaś.
– Czyżby? – Skrzyżowała ramiona. Czuła się dziwnie odsłonięta.
– No dobra, może masz rację co do loftu, ale mieszkam w Tribece. Poza tym mój telewizor jest średniej wielkości, wierz mi.

Morwenna odwróciła się, słysząc męski głos. Obserwowała pojedynek brata z Piersem, gdy podszedł do niej Robert z Penrith. Kolczuga leżała na nim jak druga skóra, u pasa nosił miecz.
Przez ostatnie dwa lata prawie cały czas poświęcał na ćwiczenia we władaniu bronią. Nabrał ciała, nie był już szczupły i gibki jak kiedyś, ramiona miał tak potężne, że nie zdołałaby ich objąć nawet obiema dłońmi. Potrafił unieść ciężki obosieczny miecz jedną ręką. Morwenna była zafascynowana przemianą, jaka w nim zaszła. Włosy mu trochę pojaśniały, a brązowe oczy miały w sobie ciepły błysk, na widok którego dziwnie miękły jej nogi.
Niestety Robert wydawał się zupełnie nieświadomy jej uczuć. A jeśli nawet się ich domyślał, był na tyle miły, by nie okazać jej wzgardy.
– Piers wygra – wyraziła przypuszczenie, otrząsając się z niemądrych myśli. – Ale Brian robi postępy. – Młodzieńcy nie przerywali walki, widziała, jak Piers wymierza mocny cios w tarczę Briana. Jej brat zachwiał się, ale zaraz odpowiedział natarciem.
– Tak, zmężniał. I jest starszy. – Robert stanął obok niej; ich ramiona przypadkowo się zetknęły. Spłonęła rumieńcem i nagle zabrakło jej słów jak zawsze, kiedy znalazł się blisko niej.
Nie myśl o tym, nakazała sobie w duchu. Jesteś dla niego tylko przyjaciółką, nikim więcej.
W ciągu tych dwóch lat nigdy nie okazał jej żywszego zainteresowania. Należało więc ukryć nieodwzajemnione uczucie i zachowywać się jakby nigdy nic.
Patrzyła na ruiny twierdzy Stansbury, która kiedyś należała do lorda Penrith. Było to miejsce, do którego uciekli po opuszczeniu opactwa. Po kilku miesiącach wuj Roberta zaoferował młodemu krewnemu możliwość pozostania wśród braci zakonnych, ale Morwenny tam nie chcieli.
Zamiast wysłać ją do żeńskiego klasztoru, Robert postanowił, że zamieszkają tutaj i będą doskonalić sztukę walki. Z pomocą wuja zdobył zbroje, broń i resztę niezbędnych rzeczy. Piers i Brian ucieszyli się z większej swobody, a Morwenna, chcąc nie chcąc, ćwiczyła z nimi i również nauczyła się władać bronią. We czwórkę stworzyli namiastkę rodziny. Trzymali się razem, żeby przetrwać.
Ponownie skupiła uwagę na walce brata z Piersem. Brian miał w sobie spokój i zdecydowanie. Piers natomiast niemal dygotał z napięcia, które wydawało się przesadne w stosunku do sytuacji. Zawsze wkładał w walkę całą zgromadzoną złość i pretensje do losu.
Zupełnie inaczej sprawa miała się z Robertem. W jego walkach nie dało się dostrzec żadnych emocji, jedynie starannie wyważoną demonstrację siły. Można było odnieść wrażenie, że obmyśla każdy ruch, zanim go wykona.
Morwenna nauczyła się bronić, ale była od każdego z nich znacznie słabsza. Położyła dłoń na rękojeści lekkiego sztyletu przymocowanego do paska. Należał kiedyś do Roberta, ale dał go jej, żeby się czuła bezpieczniej. I rzeczywiście tak było, gdy tylko dotykała gładkiego ostrza.
Nagle opadły ją mroczne wspomnienia, od których aż zaschło jej w gardle. Wiedziała, że już nigdy nie pozwoli się zaatakować żadnemu mężczyźnie. Starała się nie dopuszczać do siebie złych myśli, ale wciąż zdarzało jej się obudzić w środku nocy po śnie, w którym żołnierz rozrywa jej suknię i lubieżnie dotyka jej ciała.
Jeszcze raz niemal odruchowo dotknęła sztyletu i popatrzyła na Roberta. Choć się nie odzywał, w jego postawie wyczuła napięcie i domyśliła się, że coś go niepokoi.
– Coś się stało?
Zacisnął usta i przez chwilę patrzył przed siebie.
– Mam nowiny od wuja na temat Penrith.
Sądząc po tonie jego głosu, należało zakładać, że wieści nie są dobre.
– O co chodzi? – Wiedziała, że Robert szkoli się w sztuce walki, bo ma nadzieję pewnego dnia odzyskać swoje ziemie. Jednak król Jan ustanowił nowego earla, który posiadał wielu żołnierzy.
– Znalazłem sposób, żeby odzyskać Penrith – oznajmił. – Bez rozlewu krwi.
Nie wiedziała, co myśleć, bo nie wydawał się zadowolony z wymyślonego rozwiązania.
– Jaki?
– Nowy earl urządza turniej w środku lata. Zaprosił wojowników i lordów z całej północy. Zwycięzca poślubi jego córkę, oczywiście o ile ona się zgodzi.
Morwenna niemal skamieniała po tych słowach.
– I masz nadzieję ożenić się z tą kobietą?
Błagam, zaprzecz…
– Jeśli zdobędę jej sympatię i rękę, nasi synowie będą dziedzicami Penrith. To najlepszy sposób, Morwenno.
Wiedziała, że Robert ma rację, ale poczuła się, jakby ugodził ją w serce. Mimo to próbowała udawać, że popiera jego decyzję.
Nie czekała ją wspólna przyszłość z kimś takim jak lord Robert, nie miała złudzeń. Jednak mając go co dzień na wyciągniecie ręki, pozwoliła sobie na marzenia. I zamierzała się cieszyć jego uwagą tak długo, jak będzie to możliwe.
– Pójdziesz ze mną? – spytał. – Chciałbym ci coś dać.
– Oczywiście. Co takiego?
– To właściwie nie jest prezent – zastrzegł. – Raczej coś przydatnego. – Wyraźnie unikał patrzenia jej w oczy, więc poczuła się trochę niezręcznie.
Nie dodając ani słowa więcej, poprowadził ją w stronę stajni. Po drodze zastanawiała się, o co może chodzić. Może miał dla niej kwiaty albo szczeniaka lub małego kotka.
Weszli między drewniane boksy.
– Pomyślałem, że może ci się spodoba.
– Co? – spytała zaciekawiona.
– Jest tutaj. – Otworzył ostatni boks. Weszła do środka i zmarszczyła czoło. Nie było tu żadnych kotków, wstążek czy kwiatów, tylko zniszczona drewniana tarcza.
– Do ochrony – powiedział z niepewnym uśmiechem.
Przez chwilę Morwenna nie mogła uwierzyć własnym oczom. Taki prezent ostatecznie mógł dać starszy brat młodszemu. Ale mężczyzna kobiecie? Co miała odpowiedzieć?
– To… bardzo miłe z twojej strony.
– Wypróbuj – zachęcił. Podniósł tarczę i wyciągnął w jej stronę, czekając, aż założy na ramię skórzane uchwyty. Drewno sporo ważyło, ale jeszcze bardziej przygniatał ją ciężar rozczarowania.
Zmuszając się do uśmiechu, pokiwała głową.
– Dziękuję.
– Pomyślałem, że może ci się przydać – powiedział z zadowoleniem. – Podczas walki.
Opuściła tarczę i spojrzała mu w oczy. Czyżby uwierzył, że stała się miłośniczką wojennego rzemiosła?
– Robercie, nie wybieram się na żadną bitwę.
– Wiem, ale czasami lubisz poćwiczyć.
Zażenowana przymknęła oczy. Jedyną osobą, z którą lubiła ćwiczyć, był Robert. A i wtedy pojedynki stanowiły jedynie pretekst do spędzania czasu z mężczyzną, który jej się podobał. Nie zamierzała zostać wojowniczką, nie potrzebowała tarczy. Nie chciała jednak sprawiać mu przykrości.
– Dziękuję.
Odpowiedział szybkim skinieniem. Patrząc na niego z bliska, zauważyła zmarszczki wokół jego oczu świadczące o zatroskaniu. Sprawiał wrażenie przejętego czekającą go podróżą.
– Kiedy planujesz wyruszyć do Penrith? – spytała.
Oparł się o ścianę boksu.
– Jutro rano. Chcę się przekonać na własne oczy, co tam się dzieje. I może nawet poznać córkę nowego lorda, jeśli się uda.
Ostrze zazdrości znów boleśnie drasnęło serce Morwenny.
– Tak szybko? – Najgorsze było to, że w żaden sposób nie mogła go powstrzymać. Robert zamierzał ją opuścić i prawdopodobnie miała go nigdy więcej nie zobaczyć.
Wyobraźnia podsuwała jej wszystkie okropieństwa, jakie mogły mu się przytrafić. Gdyby ludzie z Penrith rozpoznali Roberta jako prawowitego dziedzica, nowy earl wolałby się go pozbyć. A nawet jeśli Robert wygra turniej, córka earla niekoniecznie zechce go poślubić.
Prawdę mówiąc, Morwenna miała nadzieję, że ta kobieta nie będzie zainteresowana małżeństwem z Robertem. Żałosne… Robert wyrósł na wyjątkowo przystojnego mężczyznę. Silny i opanowany, przyciągał uwagę zręcznością we władaniu mieczem. Uwielbiała patrzeć, jak walczy. Każda kobieta musiała się w nim zakochać.
Mogła jedynie marzyć o tym, by być blisko niego jak najdłużej. Wiadomość o jego planowanym wyjeździe zniszczyła i to marzenie.
– Zamierzam odzyskać moje ziemie – stwierdził z mocą. – Jestem to winien poddanym mojego ojca.
Nie myśląc o tym, co robi, ujęła jego dłonie. Skórę miał ciepłą, na twarzy wyraz żalu, ale powaga spojrzenia zdradzała, że zdaje sobie sprawę z czekających go trudności i zagrożeń. Przypominał jej żołnierza wyruszającego na pole bitwy. Serce jej się ścisnęło, ale starała się zachować pogodną twarz.
Powinna była przewidzieć, że ten dzień kiedyś nadejdzie. Przez ostatnie dwa lata Robert wiele zdziałał, nie tylko zyskał fizyczną siłę i bojowe umiejętności. Regularnie rozmawiał z wujem, zbierając informacje o dobrach ojca. Morwenna zawsze wyczuwała, że ani na chwilę nie przestał snuć planów odzyskania dziedzictwa.
– Nie chcę, żebyś odchodził – powiedziała cicho. Wiedziała, że znajdzie się w kręgu mężczyzn starających się o zdobycie Penrith i ręki córki earla, a to mogło się wiązać z niebezpieczeństwem.
Uścisnął lekko jej ręce i zaraz puścił.
– Czekałem wystarczająco długo – odparł. – Zachowałem się jak tchórz tamtej nocy, kiedy zaatakowali nas ludzie króla. Słyszałem, że nowy earl uprzykrza życie mieszkańcom Penrith. Muszę się dowiedzieć, co zrobił i jak to naprawić.
Słyszała w jego głosie tęsknotę za tym, by wykazać się honorem. Pragnął odzyskać Penrith. Rozumiała to pragnienie, ale nie chciała, by się narażał.
– Wcześniej nas uwięzili – przypomniała mu spokojnie. – Jeśli tam wrócisz, co powstrzyma nowego lorda Penrith przed zrobieniem tego samego?
Wsparty ramieniem o ścianę boksu odwrócił się twarzą do Morwenny.
– Obecny earl nie miał nic wspólnego z napaścią. Poza tym nie mogę się wiecznie ukrywać, Morwenno. Nie chcę być takim człowiekiem.
Przysunęła się bliżej.
– Ukrywaliśmy się, bo nie mieliśmy wyboru. – Nawet po opuszczeniu opactwa i schronieniu się w zrujnowanej twierdzy, żyli w strachu, że ludzie króla ich odnajdą. Nadal nie wiedzieli, dlaczego ich wtedy aresztowano. Może obecnie nie miało to znaczenia, ale przez dwa lata spali w lodowatej budowli z przeciekającym dachem. Pociechę stanowiło jedynie to, że nikt na nich nie polował. A dla niej to, że była blisko Roberta.
– Teraz mam wybór – stwierdził. – Po to tak pilnie się uczyłem i ćwiczyłem. Jeśli pokonam konkurentów, zdobędę rękę córki earla i Penrith znów będzie należeć do mnie.
Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Najwyraźniej podjął już ostateczną decyzję. Postrzegał to małżeństwo jako sposób na odzyskanie rodzinnego majątku.
Wiedziałaś, że to nastąpi, podpowiadał jej umysł. I w końcu nadszedł ten moment, którego tak bardzo się bała.
– A co z pozostałymi? – spytała. – Powinniśmy ci towarzyszyć? – Myśl, że miałaby patrzeć na Roberta zalecającego się do innej kobiety, zabolała jak cios sztyletem.
– Nie. Będzie lepiej, jeśli pójdę sam, Morwenno. Nie chcę przyciągać za dużo uwagi.
– Mamy tu czekać?
Pokręcił głową.
– Powinniście odejść i zacząć żyć własnym życiem.
Nie potrafiła sobie tego nawet wyobrazić, choć przecież wiedziała, że nie mogą tu zostać na zawsze. Robert nigdy nie przestał dążyć do powrotu. Ją natomiast przerażała myśl o przyszłości.
– Co mnie czeka, Robercie? – spytała, nie kryjąc trwogi.
– Może znajdziesz kogoś, kogo poślubisz.
Poczuła się nieswojo pod jego uważnym spojrzeniem, bo miała na sobie tunikę i obcisłe rajtuzy pożyczone od brata. Przez drobną sylwetkę wyglądała jak dziecko. Ciemne włosy sama sobie obcięła sztyletem, więc sięgały jej zaledwie do ramion. Do tego była brudna i spocona.
– Żaden mężczyzna mnie nie zechce – powiedziała cicho. A już na pewno nie ten, którego ja bym chciała, dodała w duchu.
Zrobił minę, jakby zamierzał zaprzeczyć, ale nie dopuściła go do głosu.
– Poza tym uważam, że nie powinieneś iść sam do Penrith. To może być niebezpieczne. A jeśli nadal cię szukają?
Drżała o jego bezpieczeństwo, ale bała się też, że córka earla odda mu rękę.
– Nic mi nie będzie, Morwenno. Nawet gdy nie będziesz mnie chronić. – Delikatnie musnął palcami jej policzek, ale w jego głosie wyczuła litość. Miejsce, którego dotknął, zapiekło jak oparzone, rumieniec oblał całą twarz. Tak bardzo żałowała, że nie ma na sobie ładnej sukni albo choćby wstążki we włosach. Robert nie postrzegał jej jak kobiety, dla niego była chudzielcem w męskim stroju.
– Mogłabym pójść z tobą, gdybyś zechciał – zaproponowała niepewnie. – Mogłabym się ukryć miedzy jej damami do towarzystwa.
Uśmiechnął się pod nosem.
– Chyba będzie lepiej, jeśli od razu się rozstaniemy. Musisz żyć własnym życiem.
Mylił się w tej kwestii. Przez ostatnie lata spędzane w ukryciu czuła się bezpieczna tylko dzięki Robertowi, Brianowi i Piersowi. Otoczona takimi obrońcami, mogła wieść spokojne życie. Choć wiedziała, że nigdy nie dorówna siłą żadnemu z nich, potrafiłaby się obronić, a nawet zabić mężczyznę, gdyby zaszła taka konieczność.
– Nie mam dokąd pójść – wyznała. – Równie dobrze mogę dołączyć do was i pomóc. W końcu Penrith to był kiedyś mój dom.
– Jesteś wolna, Morwenno. Możesz pójść wszędzie, dlaczego miałabyś wracać do Penrith?
Ponieważ ty tam będziesz, pomyślała.
Zdobyła się na kłamstwo, które z trudem przeszło jej przez gardło:
– Może znalazłabym męża wśród mężczyzn, którzy nie zdobędą ręki córki lorda w turnieju.
Robert zmarszczył czoło, ale nie znalazł argumentu, by zaprzeczyć.
Ośmielona Morwenna dodała więc:
– Jest jeszcze coś, co powinieneś wziąć pod uwagę, Robercie. Czy ty w ogóle wiesz, jak się zalecać do kobiety?
– Właściwie nie – przyznał. – Ale wystarczy, że wygram turniej. – Odruchowo wsparł dłoń na rękojeści miecza przypasanego do boku.
– Naprawdę w to wierzysz? – Morwenna uniosła brwi. – Mówiłeś, że nowy lord Penrith dał córce prawo wyboru, prawda? Wygrana nie wystarczy, będziesz musiał zrobić znacznie więcej, żeby zgodziła się na małżeństwo. – Wyprostowała plecy. – Nie, idę z tobą. Będziesz potrzebował mojej pomocy. Piers i Brian też mogą się przydać.
Robert pokręcił głową.
– Piers pójdzie tam, dokąd poprowadzi go los. Nie zamierza mi pomagać. Musi zadbać o własne sprawy. – Przyrodni bracia stali się sprzymierzeńcami nie do końca wolnymi od wzajemnej niechęci. O przyjaźni między nimi raczej nie mogło być mowy. Przez rok walczyli z sobą, by w końcu niechętnie przyznać, że posiadają takie same umiejętności bojowe.
Morwenna, nie słysząc bezpośredniej odmowy, tym mocniej uczepiła się nadziei.
– Powiem Brianowi, żeby spakował swoje rzeczy.
– Jesteś pewna, że chcesz wrócić do Penrith? – spytał, nie kryjąc wątpliwości.
Morwennie wcale nie chodziło o Penrith. Nic tam na nią nie czekało. Ani rodzina, ani dom, jedynie pustka życia, jakiego nie chciała. Jednak zmierzał tam mężczyzna, którego pragnęła, dlatego pragnęła przedłużyć wspólny czas.
Uniosła podbródek i przyjrzała się Robertowi, a potem uniosła drewnianą tarczę i oznajmiła:
– Wyruszamy jutro. Razem.
Gdyby znalazła w sobie dość odwagi, otworzyłaby przed nim serce, zanim będzie za późno.

Droga do Penrith zajęła im tylko jeden dzień. Mieli jednego konia, więc Robert i Brian na zmianę szli pieszo, podczas gdy Morwenna jechała wierzchem. Wzięli niewiele dobytku, nie licząc zbroi i broni. Brian wyrósł ze wszystkich ubrań, więc Robert i Piers dali mu, co mogli.
Wszyscy troje wyglądali skromnie, Robert ukrył kolczugę pod wierzchnim odzieniem. Specjalnie się postarał, żeby tego dnia wyglądać na poddanego. Miecz, przywiązany do pleców, również skrył pod opończą. Chciał obejrzeć swoją posiadłość, zobaczyć, co się zmieniło w ciągu ostatnich dwóch lat.
Już z daleka dostrzegł, że mury głównego zamku zostały odbudowane. Wuj wprawdzie mu o tym wspominał, ale mimo wszystko dziwnie było patrzeć na spojone zaprawą kamienie po tym, jak widział poprzednie drewniane ściany całkowicie spalone. Choć niechętnie, musiał w duchu przyznać, że nowy lord Penrith dokonał całkiem sensownych ulepszeń.
Osłaniając oczy przed słońcem, patrzył na zboże dojrzewające na polach. Uświadomił sobie, że ich koń przyciągnie uwagę, więc wprowadził zwierzę do pobliskiego lasu i przywiązał do drzewa przy strumieniu.
– Będzie tu bezpieczny, dopóki nie wrócimy – powiedział do stojących obok Morwenny i Briana.
– Zostanę z nim – zaproponował Brian.
Robert przeniósł wzrok na Morwennę, która w odpowiedzi szybko pokręciła głową.
– Ja jadę z tobą.
Nie chciał jej narażać na niebezpieczeństwo, ale przyszło mu do głowy, że idąc razem, nie będą postrzegani jako zagrożenie. Skinieniem podziękował jej bratu.
Jednak po wyjściu z lasu znów opadł go niepokój. Po chwili zwrócił się do Morwenny, wyraźnie zatroskany:
– Jak się czuje twój brat? Sprawia wrażenie smutnego.
Morwenna utkwiła wzrok w jakimś dalekim punkcie. Stwierdziła szorstko:
– Czuje się winny tego, co spotkało naszego ojca tamtej nocy.
Robert wyczuł, że dziewczyna wiele przed nim ukrywa, ale nie domagał się szczegółów. Chłopiec trenował równie wytrwale jak ona, ale w jego walce była jakaś nienaturalna sztywność, jakby wątpił w swoje możliwości. A może tak przejawiała się skrywana wściekłość.

Wrogów trzymaj blisko – Joss Wood

To był pierwszy raz, gdy Aly Garwood zdecydowała się spędzić noc z nieznajomym. Merrick okazał się cudownym kochankiem. Nie tylko pytał ją o zgodę, ilekroć inicjował nowe pieszczoty, które zresztą przyjmowała z radością, ale traktował ją jak swoją ukochaną, a nie dziewczynę na jedną noc. Całował wszystkie zakamarki jej ciała. Nie zapytał, skąd się wzięła blizna, dotykał wargami jej brzegów, po czym przeniósł się niżej. Seks z nim wzniósł ją na takie szczyty rozkoszy, jakich wcześniej nie doświadczyła, a jednocześnie przez cały czas czuła się bezpieczna.
Bez dwóch zdań, najlepszy seks w życiu.
Kiedy było już po wszystkim, usiadł przy niej na brzegu łóżka.
‒ Zazwyczaj tego nie robię, ale czy mógłbym dostać twój numer telefonu? Chciałbym cię lepiej poznać.
Zawahała się. Nie spodziewała się, że kontakt z nieznajomym okaże się tak przyjemny. Świetnie im się rozmawiało i dużo się śmiali.
Spotkali się w Clancy’s, popularnym irlandzkim pubie, gdzie do niej podszedł i zaproponował drinka. Cztery godziny później zaprosiła go do swojego pokoju, pozwoliła się rozebrać i kochała się z nim przez pół nocy.
Cudownie się z nim czuła, jednak uznała, że chodzi mu tylko o dobry seks. Na tym etapie życia nie był jej potrzebny kolejny facet do łóżka. Próbowała wcześniej flirtów bez zobowiązań, ale zawsze kończyło się tak, że angażowała się bardziej, niż to było dla niej dobre.
Ludzie znikali z jej życia – czasem z własnego wyboru, czasem nie – ale fakt był niepodważalny. Lepiej się wycofać zawczasu, nie ulegać uczuciom. Merrick był typem mężczyzny, którego chciało się zabrać do domu, przedstawić mamie – gdyby miała mamę i dom, w którym się praktykuje takie obyczaje.
Ale ona nie miała ani mamy, ani domu.
Problem w tym, że mogłaby się w nim zakochać, choć pewnie to ostatnia rzecz, na jakiej mu zależy. Ona też nie potrzebuje miłosnych komplikacji.
Teraz ani nigdy.
Chciała mu odmówić, gdy nagle zabrakło jej słów. Z jakiegoś powodu poczuła, że jeśli pozwoli mu odejść, będzie tego żałować do końca życia.
Była prawniczką, osobą trzeźwo i racjonalnie myślącą, więc romantyczne uniesienia po jednej zaledwie nocy zupełnie do niej nie pasowały. A jednak z jakiegoś powodu jej nieskłonne do wzruszeń serce zabiło mocniej. Czekał ją ciężki dzień. Jeśli będzie miała w perspektywie kolejną noc z Merrickiem, może zniesie go łatwiej.
Przyjechała do Hatfield w Connecticut, aby poznać rodzinę swojego dawcy i podziękować za drugie życie, które od nich otrzymała.
Nie była pewna, co im powie. Wszystko zależy od tego, jak przebiegnie spotkanie z Avangeline Forrester-Grantham. Tak czy owak będzie zestresowana, więc towarzystwo zabawnego, seksownego i inteligentnego faceta na pewno poprawi jej nastrój.
‒ Jasne, zadzwoń. – Objęła go na pożegnanie. Pościel zsunęła się, odsłaniając piersi.
‒ Nie mogę zostać, mam spotkanie za pół godziny – zaprotestował bez przekonania.
‒ Są rzeczy ważne i ważniejsze. – Popchnęła go i usiadła na nim.
‒ Przekonałaś mnie – zaśmiał się i sięgnął po prezerwatywę.
Spodziewała się gorącego pośpiesznego stosunku, a dostała kolejny seans namiętnego seksu.
Merrick spóźnił się na spotkanie godzinę.

Siedząc w wytwornym salonie Calcott Manor, miała widok na starannie utrzymany ogród różany. Wokół było wiele dzieł sztuki i pięknych mebli, ale jej wzrok przyciągnęły kwiaty. Mamie by się spodobały, pomyślała. Zawsze mieszkały w ciasnych i brzydkich mieszkaniach, jednak Martine wszędzie hodowała fiołki alpejskie i różne rośliny doniczkowe, zamieniając smutne pomieszczenia w przytulne i kolorowe.
Po śmierci Avery i diagnozie Aly, Martine przestała troszczyć się o kwiaty i własne zdrowie, i tak zostało już do końca.
Avangeline, multimilionerka i dama w każdym calu, pochyliła się i poklepała ją po dłoni. Aly nie wiedziała, czego się spodziewać po spotkaniu z babcią swojego dawcy, ale zarówno pani domu, jak jej gosposia Jacinta Knowles, dwie kobiety, które wychowywały Malcolma po śmierci jego rodziców, powitały ją z otwartymi ramionami.
Aly i Jacinta uroniły trochę łez. Avangeline jednak zachowała stoicki spokój podczas spotkania z kobietą, która dostała drugie życie, gdy przeszczepiono jej wątrobę jej wnuka Malcolma.
‒ Opowiedz nam o sobie – zażądała.
Aly więc opowiedziała o swojej pracy. Była prawniczką specjalizującą się w sporach dotyczących mediów społecznościowych. Nie miała rodziny, mieszkała w Jersey City. Swego czasu zachorowała na wirusowe zapalenie wątroby typu C, choroba wyniszczyła ją do tego stopnia, że bez przeszczepu by umarła. Postanowiła nie przyznawać się do tego, że od czasu do czasu nawiedzają ją wizje samolotu roztrzaskującego się o górę.
‒ Czego nam nie mówisz? – Avangeline wbiła w nią przenikliwy wzrok jasnoniebieskich oczu.
‒ Skąd podejrzenie, że coś ukrywam?
‒ Moja droga – odparła starsza pani z wyraźnym akcentem brytyjskich klas wyższych. – Nie na darmo zarządzałam przez trzydzieści lat korporacją międzynarodową. Byłam kobietą, która przebiła szklany sufit. Potrafię poznać, kiedy ludzie nie mówią mi całej prawdy.
Wiek nie stępił jej bystrego umysłu.
‒ Powiem, ale to zabrzmi dziwnie. Sama nie wiem, co o tym myśleć.
Avangeline i Jacinta wymieniły zdziwione spojrzenia. Aly wahała się. Nie umiała wyjaśnić, skąd się biorą dziwne zjawiska, których doświadczała. Sprawiały wrażenie szarlatanerii.
‒ Słyszałam, że Malcolm był fanem motoryzacji, kochał szybkie samochody i motocykle.
‒ Zgadza się. Kochał prędkość – powiedziała Jacinta.
‒ Nigdy nie nauczyłam się prowadzić auta – wyznała Aly. – Wystarczał mi transport publiczny. A jednak wkrótce po operacji poprosiłam pielęgniarkę o najnowszy numer pisma z dziedziny motoryzacji i przeczytałam go jednym tchem. Wcześniej nie odróżniałam SUV-a od nadwozia typu hatchback. Teraz rozumiem, co to jest moment obrotowy, moc i pojemność silnika. Zrobiłam prawo jazdy i mam zamiar kupić samochód sportowy, a może nawet motocykl.
‒ Do czego zmierzasz? – Avangeline zmarszczyła brwi.
‒ Przed operacją nie używałam cukru pod żadną postacią. Teraz słodzę kawę i jestem uzależniona od czekoladek. Wieczorem trudno mi zasnąć bez zjedzenia gałki słonych lodów karmelowych.
‒ Słony karmel był ulubionym smakiem Mala. Zawsze się śmiałam, że może pochłonąć każdą ilość słodyczy – wtrąciła Jacinta.
‒ Istnieje teoria zakładająca istnienie czegoś, co się nazywa pamięcią komórkową. Zakłada ona, że pewne cechy osobowości i wspomnienia mogą być zapisane w komórkach i organach ciała innych niż mózg. Muszę zastrzec, że nie ma potwierdzonych dowodów naukowych na istnienie tego zjawiska. Ja sama jestem zbyt racjonalna i pragmatyczna, aby przywiązywać do niej zbyt wielkie znaczenie…
‒ Ale? – przerwała jej Avangeline. – Chodzi o coś jeszcze, prawda?
Cóż, jeśli teraz z hukiem ją wyrzuci, to przynajmniej już podziękowała starszej pani za swoje drugie życie. Może z czasem przebłyski wspomnień z katastrofy lotniczej przestaną ją nawiedzać.
‒ Jest coś, co mnie dręczy, choć tkwi gdzieś w podświadomości. Jakby jakaś sprawa wymagała wyjaśnienia. – Nie chciała rzucać podejrzeń, że katastrofa nie była wypadkiem. – Uznałam, że w Hatfield, blisko waszej rodziny, uda mi się to zwerbalizować. Wzięłam urlop bezpłatny, a kiedy skończą mi się dni wolne, będę przez resztę lata pracować zdalnie. Mój szef się zgodził. Nie dam rady wrócić do poprzedniej rutyny, póki tego nie wyjaśnię.
Zapadło milczenie. Aly przymknęła oczy. Słyszała szum morza i wdychała zapach róż.
Calcott Manor było prywatną posiadłością na wybrzeżu Connecticut, zaledwie czterdzieści minut jazdy od Nowego Jorku, a jednak czuła się tu jak na angielskiej prowincji. Byłoby cudownie, gdyby nie miecz Damoklesa wiszący jej nad głową.
‒ Czy zechcesz być moim gościem przez jakiś czas? – spytała pani domu.
‒ Słucham? – Aly nie była pewna, czy dobrze usłyszała. – Czy zrozumiała pani, że mam jakieś niewytłumaczalnie dziwne doświadczenia, które tłumaczę sobie pamięcią komórkową?
‒ Nie jestem idiotką, dziewczyno. Zostaniesz u mnie czy nie?
Aly spojrzała na Jacintę, ale ta skinęła głową, jakby to było zupełnie naturalne.
‒ Chętnie z wami spędzę dzisiejszy dzień, może nawet wrócę jutro – odparła Aly. Wieczór chciała zostawić dla Merricka, gdyby się odezwał.
‒ Myślałam raczej o dwóch miesiącach, najlepiej całym lecie – wyjaśniła Avangeline. – Chętnie bliżej cię poznamy.
‒ Jest pani pewna? – Trudno jej było w to uwierzyć, bo o ile pani Grantham należała do amerykańskich wyższych sfer, o tyle Aly wywodziła się z rodziny, która zmagała się z losem. Wykonała wielką pracę, aby zapewnić sobie w miarę komfortową i bezpieczną egzystencję. Avangeline gościła w swoim domu przedstawicieli rodziny królewskiej, podczas gdy Aly nigdy nie miała okazji zobaczyć ich na żywo.
‒ Za ogrodem jest zejście na prywatną plażę, wokół są lasy. Trzymamy konie do jazdy wierzchem. Mam własną siłownię, pomysł moich wnuków, dwa baseny i wielką bibliotekę, której mi zazdroszczą bibliofile – zachęcała.
Kuszące argumenty, ale najważniejsze było to, że w domu Malcolma mogłaby w końcu dowiedzieć się, czemu dręczy ją katastrofa, w której zginęli jego rodzice oraz stryj i stryjenka.
‒ O nic nie proszę i niczego nie chcę – powiedziała, bo jako prawniczka lubiła jasno stawiać sprawy. – Nie potrzebuję pieniędzy ani kontaktów, tylko trochę czasu, który spędzimy razem.
Przez większość życia opiekowała się młodszą siostrą, bo mama pracowała na trzech etatach, aby zapewnić im dach nad głową i jedzenie. Aly nie potrzebowała pomocy.
‒ Doskonale to wiem, Alyson – odparła starsza pani. – Nie wpuściłabym cię do domu bez uprzedniego sprawdzenia, z kim się umawiam.
‒ W takim razie przyjmę zaproszenie.
Kiedy Avangeline i Jacinta planowały lunch – pieczony łosoś i sałata, jaki dobry pomysł – Aly sprawdziła wiadomości w telefonie. Serce jej podskoczyło, gdy zobaczyła wiadomość od Merricka.
Przeczytała esemesa raz, potem drugi.

Miałabyś czas na późny lunch? Przyjechałem do Calcott Manor pogonić oszustkę, która próbuje naciągnąć moją babcię. To mi nie zajmie więcej niż godzinę. Potem wrócę do miasta i najchętniej znalazłbym Cię u siebie w łóżku, bez ubrania, gotową na kolejny seans.

Aly zrobiło się gorąco, potem zimno. Wciąż próbowała przetrawić tę wiadomość, gdy jej autor, kochanek z poprzedniej nocy, wszedł do salonu z marsową miną.
Spojrzał na nią z niedowierzaniem, po czym na jego twarzy zobaczyła szok, kiedy dotarło do niego, kim jest jego kochanka.
‒ O cholera – mruknął.
Beznadziejna sytuacja.

Plaża, słońce, seks – Erin McCarthy

Coś było nie tak. Prawie wszyscy przebywający na lotnisku ludzie byli nadzy. Melanie Ambrose zmarszczyła czoło. Ian złamał ich umowę.
– Mówiłeś, że skończyłeś pracę. Od północy mamy wakacje, Ian. Za godzinę lecimy do Meksyku. – Wskazała palcem grupę nagich osób na plastikowych krzesłach. – A wygląda na to, że pracujesz.
Ich związek rozpadał się właśnie dlatego, że Ian bez przerwy pracował. Jego fotografie odniosły sukces, o jakim nawet nie śnił. Rozumiała, że miał obowiązki i że inni mieli wobec niego oczekiwania, ale potrzebował też odpoczynku. Tak jak ona potrzebowała orgazmu.
Uniósł ręce i przepraszająco wzruszył ramionami.
– Mel, złotko, nie mogłem się powstrzymać. Nigdy nie robiłem zdjęć na lotnisku, to fantastyczna okazja pokazania ludzkiej wędrówki. Tobie zawdzięczam ten pomysł.
Nie dała się na to nabrać.
– Zaraz lecimy – oznajmiła twardo.
– Bądź grzeczna. – Przesunął okulary na czoło, spojrzał gdzieś dalej i kogoś przywołał.
Odwróciła się i dojrzała mężczyznę w garniturze, który wśród tej ogólnej nagości wyglądał nie na miejscu. Biedny człowiek pewnie leci gdzieś w interesach, a tymczasem znalazł się w samym środku Dzieła Sztuki.
Wróciła spojrzeniem do Iana.
– Jest dziewiąta! Nasz samolot wylatuje o dziesiątej. –Nigdy nie skarżyła się na plan zajęć Iana. Szanowała jego twórczość, a jako PR-owiec jego firmy Bainbridge Studios ciężko pracowała, by Ian wspinał się po szczeblach sukcesu. Ale od dwóch miesięcy planowali ten urlop.
Już sama ucieczka z Chicago w grudniu była czymś fantastycznym. Melanie czekała także na okazję, by na nowo rozpalić ich związek.
– Znajdę późniejszy samolot. Ty leć zgodnie z planem. Hunter z tobą poleci – odrzekł Ian.
– Kim, do diabła, jest Hunter? – Południowy akcent Melanie dawał o sobie znać, kiedy się denerwowała. – I czemu miałabym z nim lecieć do Meksyku?
– Poznaj go. Jest twoim ochroniarzem.
Znów się odwróciła. Mężczyzna w garniturze zachowywał dyskretny dystans. Skinął jej głową.
– Po co mi ochroniarz? To ciebie ktoś prześladuje. – Pewna kobieta wyobraziła sobie, że zakochała się w Ianie i od ponad roku nie dawała mu spokoju. Wreszcie została postawiona przed sądem. Ale sąd uznał ją za niewinną i kobieta zaczęła znów wysyłać miłosne listy na przemian z groźbami. – Ta kobieta o nas nie wie. Między innymi przez nią ukrywamy, że jesteśmy razem.
– Chyba się dowiedziała, bo dostałem niepokojącego mejla. Uważam, że powinnaś mieć ochronę.
– Ty możesz mnie chronić.
– Mam tu plan zdjęciowy. – Pocałował ją w czoło. – Leć z Hunterem. Zrób to dla mnie, żebym nie musiał się o ciebie martwić.
– Daj znać, kiedy polecisz. Dobrych zdjęć.
– Dzięki, Mel. Jesteś cudowna. – Podszedł do Sama, swego asystenta, zostawiając Melanie z poczuciem przegranej. Nie było jednak sensu płakać z tego powodu. Posłała Hunterowi uśmiech.
– Dzień dobry, jestem Melanie. Miło pana poznać.
– Hunter. – Uścisnął jej dłoń. Bez uśmiechu.
– To może być pańskie najnudniejsze zadanie – uprzedziła, sięgając po torbę, i ruszyła przed siebie.
– Miałem już wiele mniej ekscytujących zleceń.
Zerknęła na niego z ukosa. Nie wyglądał na kogoś, kto żartuje, co doprowadziło ją do wniosku, że po prostu może być idiotą. Przystojnym, ale jednak.
– Mam nadzieję, że spakował pan kąpielówki, bo lecimy do Meksyku. To lepsze niż zima w Chicago.
– Muszę się z panią zgodzić.
– Ma pan broń przy sobie? To jest legalne?
– Mam pozwolenie na broń, ale jej nie wziąłem.
– To dobrze. – Nie chciała zostać zatrzymana i poddana kontroli osobistej. – To wszystko jest bez sensu. Mój narzeczony jest nadopiekuńczy.
Hunter na nią spojrzał. Nie potrafiła nazwać tego spojrzenia. Boże, jest naprawdę atrakcyjny. Gdyby była samotna, chętnie by się nim zainteresowała. Wysoki, śniady, uosobienie seksu. Pewnie codziennie ćwiczy, bo takie mięśnie to nie przypadek. Musiał się nieźle napocić, żeby je wyrobić. Nie lubiła co prawda napakowanych mężczyzn, lecz figura Huntera tworzyła z garniturem dość ujmującą kombinację. Miał wyraźnie zarysowaną szczękę i oczy w intrygującym odcieniu zieleni. Nie sztucznej zieleni szkieł kontaktowych, ale w odcieniu mchu z płatkami złota.
Szkoda, że to tylko uroda pozbawiona osobowości.
– Skoro tak pani mówi – odrzekł Hunter. – Zaraz wchodzimy na pokład.
Melanie ruszyła w stronę toalety, by skorzystać z niej przed podróżą, i poczuła, że ktoś chwyta ją za ramię.
– Dokąd pani idzie? – zapytał Hunter.
– Do toalety – odparła, patrząc na jego rękę.
– Może pani skorzystać z toalety w samolocie.
– Myśli pan, że ktoś kupiłby bilet na samolot, żeby przejść przez ochronę i zaatakować mnie w damskiej toalecie?
– Nie wykluczałbym tego.
– Żyje pan w smutnym świecie – oznajmiła. Potem posłusznie wsiadła z nim do autobusu, który podwiózł ich do samolotu. Kiedy Ian przyleci do Cancún, ten idiotyzm się skończy. Zamkną się w pokoju i nie wyjdą z łóżka.
Jeśli chodzi o tę stronę ich życia, nie działo się najlepiej. Swoją drogą w ogóle nie najlepiej się między nimi działo. To ją martwiło. Nie była gotowa zerwać z Ianem, nawet jeśli utrzymywali swój związek w tajemnicy. To byłoby jak przyznanie się do porażki, a tego nie dopuszczała.
Kwadrans później siedziała w samolocie obok ochroniarza z kamienną twarzą. Gdy usiłowała wepchnąć sporą torebkę pod siedzenie, Hunter ją obserwował. Gdy w końcu się wyprostowała, podał jej kopertę.
– Co to jest? – spytała zaskoczona.
– Nie wiem. Kazano mi to pani wręczyć, kiedy zamkną się drzwi samolotu.
Melanie przeszedł dreszcz. Może to romantyczny liścik od Iana, którym chciał jej wynagrodzić brak zrozumienia tego, jak ważne były dla niej te wakacje. Odwracając się od Huntera, otworzyła kopertę i wyjęła kartkę. Nie był to elegancki papier, ale ich służbowy, na którym przesyłali sobie w biurze wiadomości.

„Droga Melanie!
Chyba oboje mamy świadomość, że nam się nie układa. Nie ma sensu odkładać tego, co nieuniknione. Przeżyliśmy dobre chwile, ale pora, żeby każde z nas poszło swoją drogą. Baw się dobrze i do zobaczenia w pracy po Twoim powrocie z Cancún. Pozdrawiam, Ian”.

Przeczytała to trzy razy, wmawiając sobie, że źle coś zrozumiała. Oszukiwała się. Ian z nią zrywał. Na firmowym papierze. Odpięła pas.
– Muszę wyjść. – Chciała wysiąść z samolotu, wziąć głęboki oddech i zapanować nad emocjami. Potem znaleźć Iana i spytać go, jak mógł być tak niewrażliwy i rozstać się z nią, pisząc durny list. A później rozwalić mu nos.
– Co pani robi? Zaraz startujemy. Proszę zapiąć pas.
– Muszę wysiąść.
– Źle się pani czuje? Boi się pani latać?
Potrząsnęła głową, niezdolna wydusić słowa. Hunter położył rękę na jej karku i delikatnie pochylił jej głowę.
– Niech pani weźmie głęboki oddech, powoli.
Miał niski łagodny głos, który skłaniał do posłuszeństwa, więc go posłuchała.
– Jeszcze raz. Wdech, wydech.
Po kilku oddechach poczuła się lepiej.
– Przepraszam.
– Nie ma za co. Dużo ludzi boi się latać. – Hunter masował jej kark. – Już dobrze?
Kiwnęła głową i usiadła prosto. Miała nadzieję, że Hunter zabierze rękę. Choć masaż rozluźnił jej napięte mięśnie, czuła, że coś jest nie tak. Hunter chyba również to poczuł, bo opuścił rękę.
– Co Ian panu powiedział? – Chciała wiedzieć, czy Hunter znał plan Iana. – Na temat tego wyjazdu.
– Że jakaś kobieta go prześladuje i jest pani zagrożona. Mam jej zdjęcie. Nie musi się pani przejmować.
– Nie przejmuję się nią. Bez urazy, ale moim zdaniem pański wyjazd jest bez sensu.
– Nie czuję się urażony. Zostałem zatrudniony i mam wykonać swoją pracę niezależnie od wszystkiego.
– Ian nie przyjedzie – rzekła beznamiętnie. Nie ma sensu kłamać.
– Odniosłem wrażenie, że leci pani sama.
O ironio, sama za te wakacje zapłaciła. Wykorzystała cały limit karty kredytowej, by pokazać Ianowi, jak bardzo jest jej drogi. Choć Ian był milionerem, a ona zarabiała trzydzieści tysięcy rocznie, wzięła to na siebie. Dla miłości. Tymczasem leciała na wakacje z facetem, który był świadkiem tego, jak Ian z nią zerwał.
– Zerwał ze mną. Na piśmie. Uwierzy pan? Po roku. W głupim liściku. Jeden krótki akapit. – Wymachując kartką, dodała: – Na drugiej stronie tej kartki są nadzy ludzie. To tylko większa obraza.
Potem mimo woli zaczęła płakać.

Hunter Ryan z przerażeniem patrzył na twarz Melanie. Naprawdę nie lubił, kiedy kobiety płakały. Ale do diabła nie mógł jej mieć za złe. Jak można w ten sposób z kimś zrywać? Nie był pewien, co Melanie miała na myśli, mówiąc o nagich ludziach, ale zważywszy na to, czym zajmował się jej facet, zakładał, że miało to coś wspólnego z jego pracą.
Krótki liścik. Jezu. To więcej niż okrutne. Hunter był ochroniarzem, a nie psychologiem. Służył w piechocie morskiej, gdzie oficjalne motto brzmi: Zawsze wierni, a nieoficjalne: Ignoruj uczucia i nie mów o nich. Stłumił chęć odpięcia pasa. Nie miał dokąd uciec. Gdy samolot poderwał się w powietrze, poklepał Melanie po kolanie.
– Pewnie chciał uniknąć konfrontacji – odrzekł.
– Uniknąć konfrontacji? Czy ja wyglądam na agresywną? Przez rok nikomu nie mówiłam o naszym związku. Pozwoliłam mu samemu podróżować. Słowa nie powiedziałam o tym, że jego praca kręci się wokół nagich kobiet!
Miała rację. Dla zachowania Iana Bainbridge’a nie było usprawiedliwienia. Zaplanował to z tygodniowym wyprzedzeniem, bo tydzień wcześniej zatrudnił Huntera.
Musi dać jej jasno do zrozumienia, że stoi po jej stronie. Wiedział, jak to się robi. Całe dzieciństwo miał do czynienia z fatalnymi związkami własnej matki.
– Nie wygląda pani na agresywną. Uważam, że listowne zerwanie to brak szacunku. Tylko cham może tak postąpić.
– Nie nazwałabym go chamem. To za ostre.
– Powiedział mi, że nie leci. Myślałem, że pani wie. Nie miałem pojęcia, co jest w kopercie, bo gdybym wiedział, nie zgodziłbym się zostać posłańcem. Jeżeli o mnie chodzi, zachował się po chamsku, traktując panią w ten sposób i jeszcze mnie w to wciągając.
– Ma pan rację. Związałam się z chamem i nawet o tym nie wiedziałam. Jestem idiotką.
Hunter był ostatnim człowiekiem na świecie, który doradzałby komuś w sprawach męsko-damskich. Nie powinien udzielać rad, jednak Melanie potrzebowała zapewnienia, że nie zrobiła nic złego.
– Nie jest pani idiotką. Nie mogła pani przewidzieć, że on coś takiego zrobi. A on jest tchórzem, bo z panią nie porozmawiał.
Więcej nie zamierzał o tym mówić. Już i tak czuł się niekomfortowo. Przypomniał sobie liczne noce z dzieciństwa, gdy matka po kolejnym nieudanym związku płakała i wyjadała lody prosto z pudełka. Szczęście do końca życia istnieje tylko w bajkach.
Skinęła głową, pociągając nosem. Gdy się pochyliła, by poszukać czegoś w torbie, odsłoniła kawałek pleców. Hunter poprawił się w fotelu. Była piękna, nawet gdy płakała. Miała delikatne rysy i pełne różowe wargi, które obudziły w nim niepożądane myśli. Obcisłe dżinsy zwracały uwagę na to, że była drobna, a przy tym kobieca.
Gdy przyjął to zlecenie, sądził, że Melanie z własnej woli leci sama i oczekiwał, że będzie traktowany jak zwykle podczas pracy. Tymczasem został zmuszony do krępujących rozmów.
– No bo co, jestem taka głupia? – spytała Melanie, wciąż wycierając oczy. – Wiedziałam, że nam się nie układa. Te wakacje były właśnie po to, żebyśmy to naprawili. A skończyło się na tym, że zostałam bez kasy.
– Ale przynajmniej nie jest pani w ciąży – zauważył. – To bardzo kosztowny sposób na ratowanie związku. – To miał być żart, lecz sądząc ze spojrzenia Melanie, wcale jej nie rozbawił. Nie powinien żartować z płaczącej kobiety.
– Niech pan sobie nie robi żartów z ciąży. To jak kuszenie losu. – Ściągnęła twarz. – Zresztą niemożliwe, żebym była w ciąży, skoro od sześciu tygodni się nie kochaliśmy.
Och nie. Nie chciał tego słuchać.
– Przykro mi. Nie powinienem był tego mówić. – Z kieszeni fotela przed nim wyciągnął gazetę i podał ją Melanie. – Może pani sobie poczyta?
– Skymiles? Myśli pan, że masujące fotele i kocie legowiska odwrócą moją uwagę od faktu, że nic nie znaczę dla mężczyzny, który jest mi drogi?
– Nie dowie się pani tego, dopóki pani nie spróbuje.
Kręcąc głową, zaśmiała się przez łzy.
– Nie, dziękuję, już raczej będę się nad sobą użalać.
Hunter wolałby zostać żywcem zjedzony przez piranie, niż pogrążać się w rozpaczy.
– Cóż, to proszę się użalać, nie będę przeszkadzał. – Otworzył magazyn i popatrzył na system drzwi dla… psów? Nie był tego pewien. Był za to absolutnie pewien, że ma dość tej rozmowy.
Owszem, współczuł jej, ale wiedział, jak to wygląda. Melanie będzie rozpaczała, a on będzie kiwał głową, wyrażał współczucie i mówił jej, że jest warta o wiele więcej, co było prawdą. W końcu się tym potwornie zmęczy, a ona i tak mu nie uwierzy.
Przez kilka sekund Melanie milczała, następnie głośno westchnęła i oznajmiła:
– Może jak dolecimy do Meksyku, powinnam zaraz wracać do domu.
Choć nie chciał podejmować rozmowy, nie mógł dopuścić do realizacji tego planu.
– Zwrócą pani pieniądze za wakacje?
– Nie.
– No to czemu miałaby pani wracać? Niech się pani cieszy wakacjami. Niech pani nie pozwoli, żeby Ian zepsuł pani odpoczynek.
– Zarezerwowałam nawet jakieś wycieczki – oznajmiła tak nieszczęśliwym głosem, że miał ochotę otoczyć ją ramieniem. – Kto sam zjeżdża na linie? To żałosne.
– Ja z panią zjadę.
– Naprawdę? – Popatrzyła na niego z nadzieją.
– Oczywiście. To moja praca.
– Świetnie. Więc mam towarzysza za pieniądze. Jeszcze lepiej.
– Zrobiłbym to nawet, gdybym nie dostał za to pieniędzy. – Trochę się spóźnił z tym wyznaniem.
Schował magazyn do kieszeni fotela. Zapowiadała się długa podróż, a ibuprofen, który wziął na bolące ramię, na pewno mu nie pomoże.
– Dzięki.
Nie wiedział, co powiedzieć, więc milczał. Po jakiejś minucie Melanie zapytała:
– Wie pan, co mnie wkurza?
– Nie. – Wolał nie zgadywać.
– Zmusiłam się, żeby pokochać Iana. Uwierzy pan? – Darła na strzępy chusteczkę. – Kiedy wyobrażałam sobie siebie z mężczyzną, zawsze był to raczej typ artysty, nie macho. A jednak tak naprawdę nie kochałam Iana.
– Cóż, to świetnie. – Zaczął postrzegać kolejny tydzień w jaśniejszych barwach. Może nie czeka go siedem dni łez. – Czyli nie był pani przeznaczony. Lepiej wiedzieć to teraz, bo potem byłoby za późno.
– Nie powiedziałabym, że to świetnie. Mimo wszystko to upokarzające i bolesne. Chciałam zadbać o to, co nas łączy, pielęgnować to i rozwijać. Czemu on tego nie chciał?
– To nie roślina – odrzekł śmiało Hunter. – Albo coś między ludźmi jest, albo nie ma.
– Jak miłość od pierwszego wejrzenia?
– Chemia, fascynacja, podziw. To wszystko jest od początku. Jeśli tego nie ma, na siłę pani tego nie stworzy.
Melanie ściągnęła brwi.
– A skąd wiadomo, czy to jest?
– Niech pani nie mówi, że pani nie wie, kiedy ktoś się pani podoba. – Na przykład ona jemu. Jej wargi są stworzone do całowania. Nie zdaje sobie z tego sprawy?
– No, chyba tak. To znaczy jak na pana patrzę, widzę, że jest pan atrakcyjny, ale to nie znaczy, że stworzymy dobrą parę.
Pomyślał, że go nie zrozumiała, ale świadomość, że jej się podoba, była miła.
– Nie mówię tylko o wyglądzie.
– Chce pan powiedzieć, że się panu nie podobam?
Każde spotkanie z kobietą to pole minowe.
– Podoba mi się pani. – Niedopowiedzenie roku! Była bliska jego ideału kobiety: jasne włosy, pełne wargi, ładne piersi, szczupła talia. Miał ochotę chronić ją przez złem, a jednocześnie przycisnąć ją do ściany i sprawić, by krzyczała z rozkoszy. Nie mógł jednak tego jej powiedzieć. – Jest pani piękną kobietą.
– Nie czuję się piękna. Czuję się głupia. I chyba cierpię na chorobę powietrzną.
Jezu, tylko tego im potrzeba.
– Niech pani się położy i zamknie oczy. – Poklepał swoje kolana.
– Nie przeszkadza panu?
Wiele rzeczy mu przeszkadzało, ale niezależnie od rozpaczliwej chęci, by trzymać się na dystans od swej klientki, nie chciał, by wymiotowała. Nie wspominając o tym trudnym do opisania czymś, o którym wspomniał. Czuł to. Tę chemię.
Niedobrze. Oj, niedobrze. Proponowanie jej w tej sytuacji, by położyła się na jego kolanach, było głupotą. Poczuł na udach jej miękkie ciepłe ciało.
– Bardzo pan twardy.
– Słucham? – Jeszcze nie, ale jeśli Melanie nie przestanie się wiercić, tak właśnie się stanie.
– Ma pan muskularne nogi. Niezbyt wygodne.
Aha.
– Ale dziękuję. – Ściskając jego kolano, dodała: – Bardzo pan miły.
Mruknął coś w odpowiedzi. Melanie zamknęła oczy. Jego zlecenie okazało się twardym orzechem do zgryzienia. Nie tego się spodziewał.