Pociąg wyjechał z tunelu w stronę blednącego światła. Frankie Fox się wzdrygnęła, gdy wagon zakołysał się na boki.
Potrzebowała ponad dwóch lat wytrwałości i ciężkiej pracy, ale wreszcie osiągnęła swój cel. Przed kilkoma dniami liczba obserwujących jej profil w mediach społecznościowych – @StoneColdRedHotFox – sięgnęła miliona.
Poza tym wymarzony mężczyzna zaprosił ją na weekend do Hadfield Hall, swojego domu rodzinnego w hrabstwie Northumberland, w północno-wschodniej Anglii. Powinna się czuć jak w siódmym niebie, lecz zamiast tego wpatrywała się posępnie przez brudną szybę w ciemniejący krajobraz.
Sama zawiniła. Po raz pierwszy od dwóch lat pozwoliła obudzić w sobie nadzieję, że dostanie drugą szansę, by do kogoś przynależeć. Myślała, że może w końcu uczyniła wystarczająco dużo, żeby zasłużyć sobie na miejsce w czyimś życiu.
Dzień zaczął się obiecująco… Po kilku tygodniach deszczów obudziła się rano i zobaczyła czyste marcowe niebo, błękitne jak niezapominajka. Jakimś cudem udało jej się przyjechać na stację wcześniej, a Johnny, na szczęście, czekał już na nią pod zegarem, tak jak się umówili.
Poznali się zaledwie przed trzema miesiącami podczas wprowadzania na rynek nowego produktu. Oficjalnie pracowała, ale szybko o tym zapomniała, ponieważ była to dla niej miłość od pierwszego wejrzenia.
Johnny Milburn był aktorem w rodzaju dobrze zapowiadającego się amanta. Szczupły, dobrze zbudowany, z niesfornymi jasnymi włosami, czarującym uśmiechem i pięknymi czekoladowymi oczami, idealnie nadawał się do odgrywania głównych ról.
Urzekło go jego spojrzenie, gdy w ostatnią sobotę wziął ją za ręce i powiedział, że za dużo pracuje. Przypomniała sobie, jak wtedy na nią patrzył. Jakby poza nią nie było nikogo innego na świecie. Nie pocałował jej, ale zaprosił ją na weekend do Hadfield Hall, rodzinnej posiadłości na wyspie pływowej u wybrzeży Northumberland. Wszystko to wydawało się niezwykle romantyczne, jakby prosto z powieści Georgette Heyer…
Frankie zerknęła ponad stolikiem na miejsce, gdzie powinien siedzieć Johnny. W powieściach romantycznych potrzebna była para bohaterów, a w tym momencie jej bohater znajdował się gdzieś nad Atlantykiem w drodze do Los Angeles na casting do roli filmowej, a ona jechała sama do Northumberland.
Westchnęła, kuląc się na siedzeniu. Próbowała przekonać Johnny’ego, że nie powinna pojawić się sama w jego rodzinnym domu, ale nie chciał jej słuchać.
– Frankie, proszę. Źle, że nie mogę jechać. Ale jeśli ty też nie pojedziesz, to chyba odwołam podróż do Los Angeles, bo nie będę mógł znieść myśli, że ci wszystko zepsułem.
– Ale co mam powiedzieć twojemu bratu?
– Arlo? Nie musisz mu nic mówić. Myślałem, że będzie w domu, ale najwyraźniej znowu jest na Antarktydzie. Pewnie wróci dopiero za kilka miesięcy.
To ją trochę uspokoiło. Brat Johnny’ego, Arlo Milburn, nie tylko służył kiedyś w piechocie morskiej i został odznaczony medalem, ale też był słynnym ekspertem od ochrony środowiska i polarnikiem. Bała się spotkania z nim nawet w towarzystwie Johnny’ego, ale gdyby miała natknąć się na niego sama…
Zadrżała. Miała szczęście, że go nie było, ponieważ Johnny pod wpływem poczucia winy stał się wyjątkowo uparty.
– Posłuchaj, to dla ciebie idealne miejsce na wypoczynek. – Uniósł telefon, żeby jej pokazać. – Przede wszystkim, często nie ma tam zasięgu. Poza tym możesz się swobodnie poruszać po domu. Nikogo tam nie będzie poza Constance…
– Kto to?
– Kobieta, która zajmuje się domem.
– Nie pomyśli, że to trochę dziwne, kiedy pojawię się sama?
– Nie – odparł stanowczo. – Ona nie lubi, kiedy Arlo wyjeżdża i nikogo nie ma w domu. Ucieszy się, gdy cię zobaczy. Tobie też się tam spodoba. Poczujesz się jak u siebie. – Wziął ją za rękę i uścisnął. – Poza tym już do niej zadzwoniłem i zostawiłem wiadomość, że przyjeżdżasz, więc teraz musisz jechać.
Wydawał się ogromnie skruszony i taki przystojny… Zresztą, jaki miała inny wybór? Wrócić do domu z podwiniętym ogonem?
Zapadał zmrok i przez chwilę wpatrywała się w swoje odbicie w szybie. I co dalej? Gdyby wysiadła z pociągu, musiałaby udawać, że wszystko w porządku, a nie miała na to siły. A zostając w środku, była sama ze swoimi myślami…
Czy to z Johnnym, czy bez niego, potrzebowała odpoczynku, zmiany miejsca. Kilka dni w spokojnym miejscu było dokładnie tym, co zaleciłby jej lekarz.
Nagle serce zaczęło jej łomotać i choć czuła swoje ręce i widziała zbielałe kostki, miała wrażenie, jakby rozpływała się w niebycie. Oczywiście, prawda była zupełnie inna. Właśnie ona jedna ocalała.
Drgnęła. Wciąż odczuwała fizyczny ból, przypominając sobie, że wszyscy których kochała i którzy ją kochali, odeszli. Wracała z rodziną z wakacji w Prowansji. Ojciec pilotował samolot, który się rozbił. W wypadku zginęli oboje rodzice, siostra i brat bliźniak. Tylko Frankie przeżyła. Codziennie zastanawiała się dlaczego.
– Następna stacja: Berwick-upon-Tweed – rozległ się głos syntezatora mowy, wyrywając ją z rozmyślań. – Prosimy pamiętać o zabraniu swoich rzeczy przed wyjściem z pociągu.
Zacisnęła palce na podłokietniku. Kiedy otrząsnęła się z szoku po wypadku, musiała podpisywać mnóstwo dokumentów, spotykać się z adwokatami, a potem w końcu nastąpiło dochodzenie. Poczuła ciarki na skórze.
Powiedziała wtedy prawdę, ale jej słowa nic nie zmieniły. Właśnie wtedy zaczęła prowadzić blog i aż dotąd nie przestała. Jednak praca przez osiemnaście miesięcy bez przerwy dała w końcu o sobie znać. Pojawiła się bezsenność, kłopoty z koncentracją, a ostatnio dopadało ją dziwne niepokojące poczucie wykluczenia… jakby nie była wystarczająco dobra.
Powracając myślami do teraźniejszości, rozejrzała się wokoło i zobaczyła, że wagon jest pusty i pasażerowie już wyszli. Wstała i zdjęła walizkę z górnej półki bagażowej. Wszystko ułoży się dobrze. Kiedy tylko dotrze do Hall, będzie mogła się odprężyć i wyciszyć. A gdy zechce się trochę rozruszać, wybierze się na spacer po plaży lub po prostu pogapi się na obłoki.

Niebo było całkowicie zakryte ciemnymi chmurami, gdy dwadzieścia minut później otuliła się ocieplaną kurtką, drżąc z zimna. Siąpiący wcześniej deszcz zamienił się w prawdziwą ulewę, kiedy zastukała w drzwi wielką żeliwną kołatką.
Zerkając na wznoszący się przed nią wielki szary dom z kamienia, czekała, aż ktoś otworzy, a krople deszczu spadały jej na twarz. Wyobrażała sobie Constance, otwierającą drzwi z serdecznym uśmiechem. Nic jednak nie wskazywało, by w domu znajdowała się jakakolwiek gosposia, miła czy niemiła, a we wszystkich oknach było ciemno…
Zaniepokojona, wyciągnęła telefon, chcąc zadzwonić do Johnny’ego. „Brak zasięgu”, przeczytała i przygryzła wargę. Może więc Constance nie odebrała wiadomości o przyjeździe gościa?
Światła odjeżdżającej taksówki, którą Frankie przyjechała ze stacji, znikły w ścianie deszczu. W taką pogodę nie dałoby się wrócić piechotą na dworzec. Ale przecież wcale nie włamie się do domu… Odwracając się plecami do spadających z nieba strug wody, wyciągnęła klucze, które dostała od Johnny’ego, i otworzyła drzwi.
W środku panowały złowieszcze ciemności. Z bijącym sercem poszukała po omacku włącznika i zapaliła światło.
O rany! Ujrzała hol wielkości boiska do tenisa. Woda spływała jej po nogach do butów, ale Frankie nie zwracała na to uwagi, zbyt zaskoczona widokiem, jaki ujrzała. Wielkie schody z mahoniu, stiukowy sufit i mnóstwo obrazów olejnych w złoconych ramach.
Rodzinny dom, tak nazwał to miejsce Johnny. Wiedziała, że pochodzi z bogatej rodziny, ale nie takiej, która zbiła majątek na pracy własnych rąk, lecz należała do wąskiego kręgu ludzi zamożnych od pokoleń, posiadających apartamenty przy Eaton Square i wiejskie posiadłości. Słyszała też, że Johnny ma kuzyna lorda czy też hrabiego. Ale nigdy wcześniej się nie zastanawiała, co to oznacza, aż do tej chwili.
Rozejrzała się wokoło. Jak by się tutaj mieszkało, gdyby była panią takiego domu? Ale, oczywiście, zwykli ludzie, tacy jak ona, nie spędzali życia w takich miejscach. Najwyżej zatrzymywali się w nich na weekend lub na jedną noc, jak w jej przypadku. Zamierzała bowiem następnego dnia pojechać taksówką do najbliższego hotelu. Johnny z pewnością to zrozumie.
Deszcz walił głośno o szyby wysokich okien. Może rano uda jej się obejrzeć cały dom. Teraz miała jedynie ochotę położyć się do łóżka.
Na piętrze znajdowało się mnóstwo sypialni. We wszystkich wisiały ciężkie kotary i malowidła przedstawiające konie, a na podłodze leżały perskie dywany. Czując się jak Złotowłosa z bajki, chodziła od pokoju do pokoju i naciskała ręką na pluszowe narzuty na łóżkach, by sprawdzić twardość materaca…
Ten za miękki, tamten za twardy, ale ten tutaj…
Pokój był duży, podobnie jak wszystkie inne, ale wyczuła w nim coś osobliwego. W rogu stał regał z książkami, przy łóżku wysłużony kufer, a pod oknem duży wiklinowy kosz z posłaniem dla psa. Materac ugiął się lekko, gdy usiadła na brzegu mahoniowego łoża z baldachimem. Tak, ten będzie dobry.
Umyła twarz i zęby w dużej, ascetycznie urządzonej łazience przy sypialni. Nie było tam żadnych kosmetyków, tylko szare kafelki, ogromna wanna i skórzany fotel wyglądający tak, jakby pochodził z jakiegoś klubu dżentelmenów.
Dostrzegła jeszcze kij do krykieta, oparty o ścianę, jak gdyby pozostawiony przez kogoś, kto właśnie zszedł z boiska. Przyglądała mu się milczeniu, po czym go podniosła. Co prawda, znajdowała się na wyspie, w domu, który wyglądał jak forteca, ale nie zaszkodziłoby mieć przy sobie jeszcze coś do obrony.
Wróciła do sypialni, zdjęła mokre ubranie i sięgnęła do walizki po starą koszulkę taty, w której zwykle sypiała. Zamiast tego dotknęła czegoś uwodzicielsko miękkiego i wyciągnęła ciemnoniebieską jedwabną koszulę nocną, którą zapakowała na „wszelki wypadek”, gdyby coś miało się wydarzyć między nią a Johnnym.
Przypomniała sobie chwilę, gdy zobaczyła ją na sklepowej wystawie. Chciała sprawiać wrażenie kobiety atrakcyjnej i pewnej siebie. Taki wizerunek prezentowała w mediach społecznościowych. Ale udawała tylko kogoś takiego, bo w rzeczywistości wcale się tak nie czuła.
Zacisnęła dłoń na miękkim materiale. Równie dobrze mogłaby założyć tę koszulę. Kto wie, kiedy będzie miała znowu ku temu okazję?
Moszcząc się pod kołdrą, spoglądała na ciężkie gobelinowe zasłony. Czuła się jak w bajce. Gdyby tylko Johnny był tutaj, wszystko wydawałoby się doskonałe. Ale go nie było.
Objęła mocno poduszkę. Jej życie nie przypominało bajki, a jej domniemany książę znajdował się po drugiej stronie oceanu. Zgasiła światło. Pusty dom natychmiast ożył. Słychać było szum w rurach, grzechotanie okien i jakieś stuknięcie, jakby trzask zamykanych drzwi.
Ziewnęła, obracając się na drugi bok. Odgłos deszczu działał usypiająco… I nagle usłyszała jakieś kroki. Usiadła szybko na łóżku. Chyba mi się coś przywidziało, pomyślała, czując ciarki na plecach. Tyle że odgłos kroków wyraźnie się zbliżał.
Sięgnęła po omacku po kij do krykieta i omal nie podskoczyła, kiedy drzwi się otwarły. Rozległ się głuchy odgłos, jakby ktoś wpadł na coś w ciemności, po czym zaklął. Najwyraźniej był to mężczyzna.
Ogarnął ją paniczny lęk. Serce jej łomotało i cała się trzęsła, gdy nagle oślepiło ją światło. Spojrzała przez pokój. Jej walizka leżała, wywrócona dnem do góry, kołysząc się jeszcze z boku na bok. Obok stał mężczyzna o szerokich ramionach, w kapturze przesłaniającym część twarzy, z ciemną skórzaną torbą w ręce i trzęsącym się psem u nogi.
Rzucił bagaż na podłogę i zrobił krok do przodu. Frankie przywarła do wezgłowia łóżka, ściskając gorączkowo kij do krykieta.
– Nie zbliżaj się – zawołała.
Mężczyzna w milczeniu ściągnął kaptur z głowy i wtedy ją dostrzegł.
– Bo co? – Jego głos zabrzmiał jak grzmot.
– Spróbuj tylko się zbliżyć, a zobaczysz, czym to grozi.
Oparł się niedbale o framugę, wykrzywiając usta w kpiącym uśmiechu.
– Czy to jakieś zaproszenie?
Zaproszenie!
Zszokowana, gapiła się na niego z otwartymi ustami. Był wysoki i choć nie mogła zajrzeć pod jego opasłą kurtkę, wyczuwała moc w jego niedbałej pozie. Podobali się jej przystojni mężczyźni, lecz ten wcale taki nie był. Rysy jego twarzy wydawały się nieregularne.
Miał zbyt duże usta, wąsy i brodę. Szeroki nos wyglądał tak, jakby był kiedyś złamany, może nawet kilka razy, a lewy policzek przecinała blizna przypominająca wgłębienie na brzoskwini.
Gdyby spotkali się w innych okolicznościach, być może potraktowałaby go bardziej wyrozumiale, uznając go za przystojnego „w sposób niekonwencjonalny”. Ale skoro wtargnął do domu, w którym się zatrzymała, i okropnie ją przestraszył, wcale nie miała ochoty okazywać mu wspaniałomyślności.
Mimo to… Było w nim coś pociągającego, jakaś bezkompromisowa i nieskruszona męskość, która jednocześnie ją podniecała i wzbudzała lęk. Niemal wyobrażała go sobie stojącego na klifie i wpatrującego się w spienione morze…
Odgoniła te myśli i spojrzała na niego groźnie, zaciskając palce na kiju.
– Posłuchaj, zadzwoniłam już na policję – skłamała. – Na twoim miejscu wyszłabym stąd.
– Naprawdę? – Spojrzał na nią prowokująco. – Ale właśnie zaczyna się robić ciekawie…
Podciągnęła wyżej kołdrę, widząc, że się jej przygląda.
– Zadzwoń jeszcze raz na policję – dodał – i powiedz, żeby przywieźli piłkę do krykieta. Wtedy będziemy mogli zrobić użytek z kija, którym wymachujesz z takim zapałem.
Spojrzała na niego zdezorientowana. Nie tak wyobrażała sobie rozmowę z włamywaczem.
– Myślisz, że to śmieszne? – warknęła.
– Wcale tak nie myślę. A ty?
– Oczywiście, że nie.
– W takim razie… może mi powiesz, co robisz w moim łóżku?
Wlepiła w niego wzrok. Potem spojrzała na skórzaną torbę u jego stóp i zobaczyła inicjały A.M.
A więc to był Arlo Milburn… Jęknęła.
– A co… ty tu robisz? – wyjąkała. – Miało cię tu nie być.
Odsunął się od framugi, powoli podszedł bliżej i przystanął niedaleko łóżka.
– To raczej ja ciebie o to pytam – odparł chłodno.

Obserwując bladą i wylęknioną twarz kobiety, Arlo poczuł napięcie. Kilka ostatnich dni należało do jednych z najbardziej stresujących w niego życiu. Był właśnie w drodze ze stacji badawczej w Brunt Ice Shelf na ważną konferencję w sprawach klimatu w Nairobi, gdzie miał przemawiać. Kiedy jednak wylądowali w Durban, jeden z inżynierów znalazł usterkę w systemie elektronicznym samolotu i Arlo nie zdążył na swój lot do Afryki, tracąc szansę na wygłoszenie przemówienia.
A gdyby tego było jeszcze mało, to Emma – jego wyjątkowo kompetentna sekretarka – zadzwoniła z wiadomością, że złamała rękę i nie będzie jej w pracy co najmniej przez sześć tygodni.
Napotykając przeszkody na każdym kroku, postanowił wrócić do domu. To też okazało się błędem. Z powodu silnego huraganu Delia, szalejącego u wybrzeży Wielkiej Brytanii, jego podróż jeszcze bardziej się opóźniła. Był więc zziębnięty, przemoczony i zmęczony i bardzo chciał położyć się do łóżka.
Ale jego łózko okazało się zajęte. Przez jakąś obcą kobietę, która wyglądała tak, jakby zeszła z obrazu Tycjana wiszącego w holu. Tyle że trzymała kij do krokieta.
– Skąd się wzięłaś w moim domu? I w moim łóżku? – spytał. – Gadaj szybko, bo inaczej sam zadzwonię na policję i w odróżnieniu od ciebie nie będę blefował.
– Przestań mnie przepytywać jak jakiś sierżant sztabowy – warknęła. – Nie jesteś teraz w wojsku.
– Służyłem w marynarce wojennej i to nie w stopniu sierżanta tylko kapitana.
– Wszystko jedno… Myślałam, że Johnny z tobą rozmawiał. Mówił, że do ciebie zadzwonił.
No tak, Johnny, oczywiście…
Arlo zaklął pod nosem, zastanawiając się, co jeszcze brat powiedział tej kobiecie. Opiekował się nim od czasu, kiedy pogrążony w żałobie ojciec zamknął się w swojej pracowni artystycznej po śmierci ich matki. Bardzo kochał brata, ale Johnny nie był człowiekiem pozbawionym wad.
Nie zjawiał się na czas. Miał problemy z dotrzymywaniem obietnic. I jeszcze się nie nauczył, że pozory czasem mylą, co najwyraźniej ta rudowłosa intrygantka dostrzegła w nim i wykorzystała.
– Gdzie on jest? – spytał Arlo.
– Nie wiem dokładnie.
Spojrzała na niego i przez ułamek sekundy zapomniał, że jest wściekły, zziębnięty i zmęczony. Wpatrywał się w nią w milczeniu, urzeczony jej niebieskimi oczami. Miały kolor arktycznego nieba w lecie. Taki, który niemal przechodził we fiolet, jak wonne kwiaty rozmarynu rosnącego obficie w ogrodzie.
Johnny nie mógł się opędzić od kobiet. Gdy tylko dorósł, podążał za nim nieustannie potok długonogich dziewczyn i to się do tej pory nie zmieniło. Z jakiegoś powodu jednak myśl o związku młodszego brata z tą konkretną ślicznotką wprawiała Arla w irytację. Może dlatego, że uznał ją za jedną z tych bezwstydnic, które ogłupiają mężczyzn swoim wyglądem.

– Jestem na miejscu, Lily – wyszeptała Harper Dawn do telefonu. – Chyba nikt mnie nie zauważył.
Była tego niemal pewna. Za pomocą pudełka ciemnobrązowej farby do włosów przekształciła się w ciągu kilku minut z jasnej blondynki w brunetkę. Skróciła sięgające do pasa loki, które były jej znakiem firmowym, a teraz opadały luźno na ramiona. Sama była zaskoczona rozmiarami zmian, więc miała nadzieję, że nie rozpoznają jej paparazzi.
– Jak ci się to udało? – spytała Lily, a Harper uśmiechnęła się z zadowoleniem.
Wiedziała dobrze, że jest w tej chwili najbardziej znienawidzoną gwiazdą programów reality na świecie, ponieważ zerwała z pozornie idealnym partnerem, również znanym szefem kuchni, na oczach milionów widzów, którzy śledzili ich romans w sieci telewizyjnej o międzynarodowym zasięgu.
– Jak ci się udało wyjść niepostrzeżenie z domu?
– To nie było łatwe. Wyprowadził mnie mój sąsiad, Tony. Jestem tak ucharakteryzowana, że nawet ty mnie nie poznasz. – W tym momencie dostrzegła mijający ją samochód Lily. – Prawdę mówiąc, właśnie przejechałaś obok mnie.
– Co? Nie zauważyłam… O rany! W porządku, widzę cię na stopniach biblioteki. Poczekaj, muszę zawrócić.
Harper zaśmiała się głośno po raz pierwszy od trzech dni, czyli od głośnego zerwania w programie „Ostatnia randka”. Doszła do wniosku, że skoro nie rozpoznała jej przyjaciółka, z którą dzieliła niegdyś pokój w domu akademickim, podstęp zrodzony w głowie Lily może się udać.
Pospiesznie wskoczyła do hamującego samochodu. Miała wrażenie, że występuje w filmie kryminalnym, w którym ona gra rolę bankowego rabusia, a Lily rolę siedzącego za kierownicą współuczestnika napadu.
– O rany! – zawołała ponownie przyjaciółka, ruszając gwałtownie z miejsca. – Rzeczywiście wyglądasz inaczej. To dobrze, że udało ci się wymknąć, ale bardzo proszę, żebyś przez jakiś czas nie zaglądała do Twittera.
– Więc jest aż tak źle?
– Jest jeszcze gorzej – odparła Lily, kiwając głową. – A ja czuję się za to po części odpowiedzialna, bo nakłaniałam cię do wystąpienia w tym programie. Ale nie miałam pojęcia, że sprawy przybiorą tak katastrofalny obrót.
– To nie twoja wina. Przecież do niczego mnie nie zmuszałaś. Nie mam do ciebie żalu. To ja powinnam była zdobyć się na odrobinę zdrowego rozsądku.
– Ty szukasz miłości, Harper. Każdy człowiek ma prawo dążyć do szczęścia. To dotyczy również ciebie.
– Zaczynam myśleć, że nigdy go nie znajdę. Spójrzmy prawdzie w oczy: mam trzydzieści lat, a za sobą mnóstwo nieudanych związków. Albo nie znam się na ludziach, albo nie jestem kimś, kogo można kochać.
– Gadasz głupstwa. – Lily oderwała na chwilę oczy od drogi i surowo spojrzała na przyjaciółkę. – Żadna z tych ewentualności nie wchodzi w grę. Po prostu nie spotkałaś jeszcze właściwego faceta. Kiedy to nastąpi, poczujesz się tak, jakbyś przyrządziła perfekcyjny suflet. No, jesteśmy na miejscu. Od tej pory będziesz zdana na własne siły.
Lily zatrzymała się na parkingu jakiejś restauracji obok białej limuzyny i wręczyła przyjaciółce kluczyki od wynajętego samochodu.
– Na czyje nazwisko wypożyczyłaś tego forda? – spytała Harper.
– Na moje, więc nikt cię nie wytropi. I jeszcze to – dodała Lily, wręczając jej dużą płócienną torbę. – Będziesz potrzebowała ciuchów, kosmetyków i innych drobiazgów. Włożyłam też do niej laptopa.
– Lily, jesteś… cudowna. Pomyślałaś o wszystkim. Obiecuję, że jakoś ci się odwdzięczę.
– Nie ma o czym mówić. Zbliżają się twoje urodziny. Uznaj to za prezent. Wiedziałam, że nie zdołasz ukradkiem wyjść z tego twojego apartamentowca obładowana bagażami.
– Tak czy owak jesteś najlepszą przyjaciółką, jaką miałam. Przyjechałaś z okręgu Juliet, żeby mnie ratować. Bez twojej pomocy nigdy nie zdołałabym się wymknąć tej bandzie wścibskich dziennikarzy, którzy dotarli moim tropem aż do Barrel Falls.
Po ucieczce z Los Angeles Harper zatrzymała się w Barrel Falls, małym miasteczku, ale już po kilku tygodniach zaproponowano jej udział w programie telewizyjnym, a ona zawiesiła swoją karierę zawodową w nadziei, że znalazła prawdziwą miłość.
– Nie ma o czym mówić. Jedź do tej chatki i spróbuj odpocząć. Jest tam mnóstwo miejsca. Nikt ci nie będzie przeszkadzał w pracy nad tą nową książką kucharską. Domek leży w górach i jest tam bardzo pięknie. Trafisz do niego bez trudu z pomocą GPS-a. Masz przed sobą dwie godziny jazdy, więc ruszaj w drogę. Obiecuję, że będę do ciebie często dzwonić.
– Okej. – Harper kiwnęła głową i zrobiła głęboki wdech. – Nie przeżyłam w życiu czegoś podobnego. Czuję sią tak, jakbym popełniła jakieś przestępstwo.
– Harper, poszłam za głosem serca. Nie kochałaś Dale’a Murphy, więc zrobiłaś słusznie, rozstając się z nim. Gwarantuję ci, że za tydzień lub dwa wrzawa ucichnie i będziesz mogła wrócić spokojnie do domu.
– Jesteś… – Harper przerwała, bo poczuła ucisk w gardle, a do jej oczu napłynęły łzy. – Jesteś dobrą przyjaciółką, Lil.
Lily Tremaine była jedyną córką Branda Tremaine’a, jednego z najbogatszych ludzi w okręgu Juliet, jeśli nie w całym Teksasie. Ona i Harper były współlokatorkami podczas studiów na uniwersytecie Stanforda i przysięgły sobie dozgonną przyjaźń. Wybrały jednak różne drogi kariery zawodowej. Lily zajęła się projektowaniem wnętrz, a Harper podjęła naukę w szkole kucharskiej.
– Jestem pewna, że zrobiłabyś to samo dla mnie – odparła z uśmiechem Lily.
Harper wsiadła do wynajętego samochodu i pomachała przyjaciółce ręką.
Chwilę później pędziła już w kierunku ustronnego domku ukrytego wśród wzgórz Teksasu.

– Wyjedź na urlop, Cade. Pracujesz za ciężko.
Doktor Adams wydał to zalecenie, kiedy w trakcie gruntownego badania odkrył, że jego pacjent ma bardzo wysokie ciśnienie jak na mężczyznę, który niedawno ukończył trzydziestkę. Cade cierpiał też na bezsenność i chodził nocami po korytarzach. Pragnąc poznać tajniki rodzinnej firmy, spędzał zbyt wiele godzin w siedzibie Tremaine Corporation i eksploatował swój organizm do granic wytrzymałości. Tak stwierdził znany lekarz.
Teraz Cade Tremaine siedział na łóżku, masując palcami czoło. Jako uczeń szkoły średniej był obiecującym sportowcem, a na uniwersytecie, na którym studiował zarządzanie i administrację, często grywał w baseball. Szczycił się tym, że dba o zdrowie i kondycję.
Wszystko to jednak należało do przeszłości. Półtora roku temu jego ukochana Bree, najwspanialsza kobieta na świecie, padła ofiarą nieuleczalnej choroby.
Kiedy zdał sobie sprawę, że mógłby zostać sam ze swoimi myślami, zadrżał z niepokoju. Zmuszał się do pracy ponad siły, aby odwrócić uwagę od swojego nieszczęścia i stłumić ból. Zarządzanie rodzinnym ranczem, rodzinną firmą naftową i rodzinnym przedsiębiorstwem handlu nieruchomościami pochłaniało całą jego energię.
Lekarz jednak powiedział mu stanowczo, że musi odpocząć albo skazać się na długą i żmudną terapię.
Po raz pierwszy w życiu żałował, że nie jest takim człowiekiem jak jego młodszy brat, Gage.
Ten znany gwiazdor muzyki country nigdy niczym się nie przejmował i zachowywał w każdej sytuacji pogodne oblicze, podczas gdy jego starszy brat tłumił w sobie wszystkie namiętności.
Kiedy jednak Brand Tremaine przed ośmioma laty zmarł, to właśnie Cade wziął na siebie ciężar prowadzenia interesów rodziny i dbał od tej pory o jej finansową pomyślność.
W drzwiach sypialni pojawiła się nagle matka. Ta dystyngowana kobieta w każdej sytuacji zwracała na siebie uwagę. Dając dobry przykład rodzinie, traktowała zawsze tak samo wszystkich ludzi, od kucharki aż po burmistrza okręgu Juliet.
– Dzień dobry, Cade. Widzę, że już się spakowałeś. Cieszę się, że jedziesz w góry. Pobyt w naszym domku dobrze ci zrobi.
– Wcale nie jestem tego pewny.
– Musisz zwolnić tempo, Cade. Praca może poczekać. Podczas twojej nieobecności wszystkim zajmie się Albert, który z pewnością stanie na wysokości zadania.
– Niepokoi mnie myśl o tej planowanej fuzji, która ostatnio pochłaniała całą moją uwagę.
– Chyba zapominasz o tym, że twój ojciec nie zakładał tej firmy bez pomocy. Ja zostaję na miejscu, a Albert wie, że może na mnie liczyć. Uważam, że twój przymusowy odpoczynek jest zapowiedzią zmiany na lepsze. Staczasz się ostatnio po równi pochyłej. Jadasz byle co i zapracowujesz się na śmierć. To zagraża zdrowiu.
– Przemawiasz do mnie tak jak mój lekarz – mruknął niechętnie Cade, zamykając oczy.
Wcale nie był zachwycony perspektywą wyjazdu. Przerażało go to, że będzie przebywał samotnie w górskim ustroniu, skazany na dręczące go czarne myśli.
– Jestem twoją matką, a matka zawsze wie najlepiej, co będzie dobre dla jej dziecka – oświadczyła pani Tremaine, całując go w policzek. – Przyrzekam ci, że ten wyjazd będzie dla ciebie błogosławieństwem. Kazałam wszystko przygotować na twoje przyjęcie.
– Bardzo ci dziękuję, mamo – wyszeptał Cade, uśmiechając się do niej z wdzięcznością.
Gdy jednak wyszła z pokoju, wrócił myślami do Bree. Miał niejasne wrażenie, że dopóki jest pogrążony w bólu, dochowuje jej wierności i że dopuściłby się zdrady, podejmując próbę odbudowania swojego życia.

Harper nie mogła uwierzyć, że zaledwie kilka dni temu była nękana przez media, nachodzona przez paparazzich i potępiana jako najbardziej znienawidzona kobieta w świecie telewizji.
Wiedziona ciekawością nie usłuchała rady Lily i złożyła wizytę w krainie Twittera, narażając się na wstrząs. Stwierdziła jednak z zadowoleniem, że nie wszyscy współtwórcy mediów społecznościowych, oczarowani wdziękiem i błyskotliwością Dale’a Murphy, jednoznacznie ją potępiali. Nieliczni jej obrońcy zachowali racjonalny umiar, ograniczając się do stwierdzenia, że potencjalni małżonkowie i tak do siebie nie pasowali.
Dziś jednak była w znakomitym nastroju. Nuciła pod nosem piosenkę, którą właśnie śpiewał w radio Gage. Był to wielki przebój muzyki country: opowieść o mężczyźnie, który przeżył trudne chwile, ale odniósł sukces dzięki miłości wspaniałej kobiety.
Do tej pory nie mogła uwierzyć, że ten czarujący gwiazdor jest po prostu bratem Lily. Nigdy nie poznała żadnego z członków tej rodziny, ale przyjaciółka często o nich opowiadała, kiedy były jeszcze studentkami i dzieliły pokój. I oto mieszkała teraz w należącym do Tremaine’ów domku, który był w istocie willą z czterema sypialniami wzniesioną wśród gór nad pięknym jeziorem, i piekła kurczaka z ziołami w nowoczesnej kuchence.
W powietrzu unosił się aromat szałwii, rozmarynu i czosnku. W tym cudownym miejscu panował idealny spokój, a co najważniejsze, nie tłoczyli się wokół niego natrętni fotoreporterzy.
Wyjęła kurczaka z kuchenki i przykryła go folią. Po przyjeździe do willi zastała w niej znakomicie zaopatrzoną spiżarnię i pełną lodówkę. Brakowało tylko świeżych owoców i jarzyn.
Postanowiła więc wyjść z ukrycia po raz pierwszy od dwóch dni i zrobić zakupy w pobliskim miasteczku, Bright Landing, oddalonym zaledwie o dwa kilometry.
Włożyła lekką kurtkę i czapkę z daszkiem oraz słoneczne okulary. Zostawiła pod domem wynajęty samochód i pomaszerowała w kierunku miasteczka, rozkoszując się chłodnym górskim powietrzem.
Wkrótce ujrzała przed sobą nieco staroświecki, lecz dobrze zaopatrzony sklep, wzięła koszyk i zaczęła przechadzać się między półkami, szukając składników do sałatki. Już po chwili jej koszyk był pełny, więc ruszyła w stronę kas i wpadła na wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę.
– Bardzo przepraszam, nie zauważyłam pana.
– Ja też pani nie widziałem. – Miał głęboki dźwięczny głos. – Czy nic się pani nie stało?
– Wszystko jest w porządku.
Nieznajomy zauważył na podłodze jabłko, które wypadło z jej koszyka, więc schylił się, by je podnieść. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, dostrzegła w jego oczach wyraz zabarwionego czujnością i starannie tłumionego bólu. Podświadomość podsunęła jej podejrzenie, że są to oczy człowieka, który wiele przeszedł.
Gdy jednak się uśmiechnął, poczuła emanującą z niego życzliwość i pogodę ducha, jaskrawo kontrastującą ze smutkiem, jaki bił z jego oczu. Ta nagła zmiana wydała jej się fascynująca.
Sekundę później dostrzegła regał z czasopismami, którego dominującym punktem była pierwsza strona miejscowej brukowej gazety ozdobiona jej fotografią i wielkim tytułem: „ZNANY SZEF KUCHNI, DALE MURPHY, POSZUKUJE SWOJEJ BYŁEJ NARZECZONEJ, HARPER DAWN”.
Zdała sobie sprawę, że skoro wrzawa związana z jej osobą dotarła nawet do tak małego miasteczka jak Bright Landing, to nigdzie nie może czuć się bezpieczna.
Podziękowała w duchu swemu instynktowi, który nakłonił ją do przefarbowania włosów, bo na eksponowanym zdjęciu była wciąż blondynką. Maskarada okazała się na tyle skuteczna, że żaden z klientów sklepu nie zwrócił na nią uwagi. Pospiesznie ustawiła się w kolejce do kasy, by zapłacić za zakupy, ale odetchnęła z ulgą dopiero, gdy opuściła sklep.
Mimo to drżała nadal z przerażenia. Czuła się bezbronna i narażona na wstrętne manipulacje mediów.
W zarzutach kierowanych pod jej adresem nie było ani źdźbła prawdy. Nie igrała z uczuciami Dale’a tylko po to, by brutalnie je podeptać. Nie chciała nikogo skrzywdzić. Pragnęła tylko znaleźć prawdziwą miłość i dzielić życie z mężczyzną, z którym połączy ją wspólny sposób myślenia.
Całe otoczenie zdawało się uważać, że skoro oboje są szefami kuchni, to okażą się idealnie dobraną parą, a ona też przez chwilę w to wierzyła. Potem uświadomiła sobie, że łącząca ich więź kończy się po wyjściu z kuchni.
Pospiesznie wróciła do willi i rozpakowała zakupy, a potem włożyła swój ukochany różowy fartuszek w białe kropki.
Gotowanie zawsze działało kojąco na jej nerwy. Wrzuciła do miski pokrojone brokuły i liście kapusty, a następnie ozdobiła wszystko skrawkami jarmużu. Poczuła przypływ wdzięczności wobec Lily, która zapewniła jej to bezpieczne schronienie, i zaczęła nawet nucić cicho jakąś melodię, ale ten dobry nastrój zakłócił dzwonek telefonu.
Z ulgą dostrzegła na nim numer przyjaciółki.
– Witaj, Lily.
– Witaj, Harper. Jak sobie radzisz?
– Raz lepiej, raz gorzej. Jestem zachwycona domem i otoczeniem. Ale poszłam rano na zakupy do miejscowego sklepu i zobaczyłam swoje zdjęcie na pierwszej stronie jakiegoś brukowca, więc domyślam się, że wrzawa jeszcze nie ucichła.
– Przykro mi to słyszeć, Harper, ale sytuacja zmieni się na lepsze. To tylko kwestia czasu.
– Pewnie masz rację, choć w tej chwili trudno mi w to uwierzyć. Zmienię więc temat i zapytam, dlaczego mi nie powiedziałaś, że ten wiejski domek to w gruncie rzeczy luksusowa willa. Jestem wdzięczna tobie i twojej rodzinie za to, że pozwoliliście mi się tu ukryć. Nigdy ci tego nie zapomnę.
– Dzwonię właśnie w tej sprawie, bo chcę cię poprosić o drobną przysługę.
– Wiesz dobrze, że wszystko chętnie dla ciebie zrobię.
– Boję się, że możesz zmienić zdanie, kiedy usłyszysz o co chodzi. Właśnie się dowiedziałam, że do tej chatki wybiera się też Cade, mój starszy brat. Mama nie wspomniała mi o tym, bo nie podejrzewała kolizji terminów. Korzystamy z tego domu tak rzadko, że niekiedy jest zamknięty nawet przez cały rok. Chodzi o to, że Cade przeżył załamanie po śmierci narzeczonej i do tej pory nie odzyskał formy. Zapracowuje się na śmierć, je byle co i ma podwyższone ciśnienie. Lekarz stwierdził, że jest przemęczony i kazał mu odpocząć, ale on się tym nie przejął. Więc mama wymyśliła podstęp, który skłonił go do wyjazdu na urlop.
– Rozumiem – mruknęła Harper, domyślając się dalszego ciągu. – W takim razie będzie chyba lepiej, jeśli stąd zniknę.
– Nie bądź niemądra. Przecież obie wiemy, że nie masz gdzie się podziać. Twoja charakteryzacja jest skuteczna, ale chyba tylko dlatego, że w takim małym miasteczku nikt ci się dokładnie nie przygląda. Dom jest wystarczająco przestronny…
– Ale…
– Cade jest porządnym facetem. Jeśli wyznamy mu prawdę, wyjedzie i odda dom do twojej dyspozycji. On zresztą wcale nie chce tam być, więc potraktuje to jako pretekst do rezygnacji z urlopu.
– Więc co proponujesz?
– Rozmawiałam o tym z mamą i doszłyśmy do wniosku, że będzie najlepiej, jeśli przedstawimy cię jako jego prywatną kucharkę, którą wynajęła nasza matka.
– Co takiego?
– Przecież jesteś zawodowym szefem kuchni, a lekarz kazał mu się dobrze odżywiać, więc ta propozycja brzmi sensownie. Będziesz tylko musiała zmienić imię. On nigdy cię nie widział, ale słyszał moje opowieści o przyjaciółce, która ma na imię Harper. Na pewno nie widział cię w telewizji, bo ogląda tylko programy sportowe. Nasza sztuczka może się udać.
– Ale… – zaczęła Harper, lecz przerwał jej szelest opon hamującego na żwirowym podjeździe samochodu. Jej serce biło jak szalone. – On już tu jest!

Była nieodpowiednio ubrana na tę pogodę.
Wjeżdżając ostrożnie na górę Million Dollar, Kendall Squire zdjęła rękę z kierownicy, by nakierować strumień ciepłego powietrza na przemarznięte stopy. Botki na obcasie, z odkrytymi palcami, sprawdzały się w Los Angeles, a na pobyt w górzystych rejonach Wirginii lepiej pasowałyby śniegowce.
Jeszcze raz powtórzyła w myślach, co powie, kiedy dotrze na miejsce. Mężczyzna, z którym chciała się zobaczyć, nie wiedział, że będzie miał gościa. Wcześniej, w słonecznej Kalifornii, wahała się, czy informować go o swoich planach, ale uznała, że niekoniecznie. Wierzyła, że na żywo jest bardziej przekonująca.
Harowała po szesnaście godzin na dobę w agencji aktorskiej Legacy, odkąd właściciel agencji Lou przeszedł na emeryturę. Podzielił między pracowników swoją doborową listę klientów, a agencję sprzedał.
Kendall przypadły w udziale znane nazwiska, ale gdy zaczęła się kontaktować z nowymi klientami, żeby im się przedstawić, spotkały ją różne reakcje. Czasem wrogie, niekiedy przepraszające.
Wszyscy kolejno rezygnowali z jej usług – ich kontrakty na to pozwalały. Nikt nie chciał powierzyć swojej kariery w ręce „dziecka”. Wprawdzie dziecko miało trzydzieści cztery lata i spore doświadczenie, no ale…
Ostatnią osobą, do której zadzwoniła, był Isaac Dunn, jeden z braci bliźniąt, który grał rolę Danny’ego Brooksa w emitowanym dwadzieścia lat temu popularnym serialu „Brooks Knows Best”. Pomiędzy piątym a piętnastym rokiem życia Isaac z Maxem dorastali na ekranie, wcielając się w syna Samuela i Pauline Brooksów.
Serial został niedawno wskrzeszony w serwisie streamingowym; dodatkowo planowano nakręcić miniserię rocznicową, którą widzowie mogliby obejrzeć za rok. Fani „Brooks” byli podnieceni, snuli domysły na temat scenariusza oraz spraw sercowych Danny’ego. Max, który zrezygnował z aktorstwa lata temu, nie był zainteresowany powrotem do serialu. Kendall podejrzewała, że usłyszy równie zdecydowane „nie” od Isaaca, kiedy zaproponuje mu siebie jako agentkę.
Rozmowa ją zaskoczyła. Okazało się, że Lou osobiście poinformował aktora o zmianach w Legacy. Kendall zapewniła Isaaca, że będzie najlepszą agentką, jaką miał w życiu; przysięgła, że nigdy go nie zawiedzie. I właśnie dlatego jechała do Maxa Dunna: by nie zawieść swojego jedynego klienta.
Z zadumy wyrwał ją telefon. Na szczęście wynajęty samochód miał zestaw głośnomówiący, więc nie musiała odrywać ręki od kierownicy. Na wyświetlaczu pojawiło się imię młodszej siostry.
– Jesteś już na miejscu? – Meghan ledwo tłumiła ekscytację.
– Masz strasznie piskliwy głos. Dobrze się czujesz?
– Błagam, nie trzymaj mnie w niepewności!
– No więc jeszcze nie. Akurat jadę po ośnieżonej górskiej drodze.
– To pośpiesz się, a potem zadzwoń do mnie i włącz nagrywanie, żebym mogła obejrzeć tego tajemniczego Maxa. Myślisz, że zdołasz go namówić, żeby udzielił mi wywiadu?
Meghan prowadziła popularny podcast „Superfan TV”. Tematem każdego odcinka były dawne telewizyjne seriale, kryminalne, sądowe, rodzinne. „Brooks” należał do jej ulubionych.
– Jeśli będzie okazja, to spytam – obiecała Kendall. – Ale podejrzewam, że może być ciężko. – Na drugim końcu linii usłyszała westchnienie. – Może Isaac się zgodzi?
Na razie Isaac przebywał poza Stanami, ale o ile się orientowała, był znacznie większym luzakiem niż Max.
– Myślisz? – W głosie Meghan zabrzmiała nadzieja.
– Daj mi tydzień lub dwa. Muszę przekonać Maxa do zagrania w reklamie, wrócić do LA, zorganizować wszystko, potem zwabić Isaaca z powrotem do Kalifornii. Czeka mnie pracowity miesiąc.
– Wiedziesz światowe życie, a ja siedzę w wynajętym domu na wsi i patrzę, jak kot gania myszy. – Nastała cisza. – Dzwonię z jeszcze jednego powodu – dodała Meghan. – Sprawdzić, jak się miewasz.
– Dziękuję, dobrze.
– Dziś są jego urodziny.
– Wiem. – Kendall wzięła głęboki oddech.
Biały krajobraz stał się rozmazany. Oczami wyobraźni zobaczyła swojego starszego brata o kręconych blond włosach i szerokim uśmiechu. Quinton zmarł w wieku dwudziestu lat. Nigdy nie wybaczyła mu, że odszedł tak niespodziewanie. Potrzebowała go wtedy i teraz.
– I naprawdę nic mi nie jest. A ty? Jak się czujesz?
– W porządku. Lubię w tym dniu z nim pogadać, a potem wrócić do własnych spraw.
W chwili śmierci Quina Meghan miała jedenaście lat, a Kendall szesnaście. Obie kochały brata, ale Kendall była bardziej z nim związana.
Podobnie jak siostra też czasem z nim rozmawiała. A raczej zasypywała go pytaniami: czy tamtego lata musiałeś jechać na tę wycieczkę? Nie mogłeś zostać w domu?
– No dobra, pozdrów Maxa od największej fanki „Brooks”. Jedź bezpiecznie i zadzwoń, jak będziesz mogła.
Pożegnały się w samą porę, bo przed oczami Kendall wyrósł dom, a koła zaczęły się ślizgać na nieodgarniętym śniegu. Dom z bali, duży, jednopiętrowy – dwupiętrowy, jeśli liczyć strych – stał nieco odsunięty od drogi. Wokół panował nieskazitelny porządek.
Max przeniósł się z LA do Wirginii, ale w obecnym miejscu zamieszkał dopiero po dziesięciu latach. Niedługo później miasteczko zmieniło nazwę na Dunn, na część człowieka, który wykupił jego większą część. Według internetowych plotek, Max samotnik zaszył się w górach Wirginii, by uciec od zgiełku świata.
Kendall zaparkowała przed dużym garażem i wysiadła z ciepłego samochodu, zabierając telefon. Ruszyła po śniegu, piszcząc, ilekroć zimny biały puch wciskał się jej do butów. Zdecydowanie powinna była włożyć śniegowce. Ale botki z odkrytymi palcami przynosiły jej szczęście: kupiła je za pierwszą podwyżkę, którą dostała w agencji.
Nastawiając się psychicznie, że za moment ujrzy Isaaca, wyprostowała ramiona i zapukała do drzwi.
Czekała. Długo. Żeby nie zamarznąć na kość, zaczęła podskakiwać. Wreszcie usłyszała szuranie. Próbowała sobie wyobrazić mieszkającego tu samotnika: pewnie był potargany, miał wystający brzuch i nosił rozciągnięty, poplamiony T-shirt. Kiedy otworzyły się drzwi, jej wizja prysła jak bańka mydlana.
W progu stał wysoki mężczyzna. Włosy, owszem, miał długie, ale starannie uczesane, miał też gęstą ciemną brodę. Był szczupły, wysportowany, ubrany w niebieski T-shirt, kraciastą flanelową koszulę i dżinsy.
Kendall powiodła po nim wzrokiem, po czym utkwiła spojrzenie w jego twarzy. I zastygła.
Patrzyła na brodatego sobowtóra Isaaca Dunna. Zamrugała nerwowo. Byli bliźniętami jednojajowymi, więc nie zaskoczyło jej to, że wyglądali identycznie. Natomiast zaskoczyło ją gorąco, jakie poczuła w całym ciele.
Isaac niewątpliwie był atrakcyjny, ale takich w LA nie brakuje. Gdziekolwiek się człowiek obróci, tam widzi przystojnych samców w dowolnym odcieniu skóry, od złocistej do czarnej.
Nieraz zachwycała się urodą Isaaca, jego prostym nosem, wzrostem, uśmiechem, ale Max… z Maxa buchały feromony niczym iskry z ogniska.
Stał w drzwiach z zasznurowanymi ustami i zmarszczonym czołem. Wyglądał mrocznie, groźnie i piekielnie seksownie.
Kendall ocknęła się. Przypuszczalnie pomógł w tym lodowaty podmuch wiatru, który owinął się jej wokół nóg.
– Max Dunn? – spytała, starając się przybrać pewny siebie uśmiech. – Cześć, jestem Kendall… Kendall Squire, agentka Isaaca.
Weź się w garść, przestań dukać, przykazała sobie.
Niebieskie oczy pociemniały, mars na czole się pogłębił, ale w najmniejszym stopniu to nie wpłynęło na atrakcyjny wygląd Maxa.
Powiódł spojrzeniem po jej skórzanym płaszczu i butach, potem zatrzymał wzrok na mokrych od śniegu włosach.
– Wszystko w porządku? – spytał.
Może spowodowała to szczerość widoczna w jego błękitnych oczach, może zmęczenie podróżą, Kendall nie była pewna, ale postanowiła odpowiedzieć zgodnie z prawdą.
– Kilka ostatnich miesięcy miałam bardzo ciężkich. A właściwie lat. – Popatrzyła na stos polan leżących pod ścianą. – Jednak nie ma sensu oglądać się za siebie. Trzeba iść naprzód. Rozumie pan, co mam na myśli?
Mężczyzna zmrużył oczy, po czym uniósł brwi. Jego twarz nie zdradzała emocji.
– Przykro mi słyszeć o pani kłopotach, ale moje pytanie dotyczyło Isaaca. Zakładam, że to z jego powodu pani tu przyjechała?
Kendall się zaczerwieniła.
– Tak, oczywiście. – Przełknęła ślinę. Zęby dzwoniły jej z zimna. – U Isaaca wszystko w porządku. Ma się wspaniale. To znaczy on ma się świetnie, ale w pracy… Chodzi o to, że jest nam potrzebny w LA, a przebywa na wyspie, której jest właścicielem. Nie miałam pojęcia, że kupił wyspę… – trajkotała jak najęta. – Utknął na niej.
– Utknął? – Max ponownie uniósł brwi.
– Z wyboru. Jego pilot jest na urlopie. Isaac dał mu wolne. No i mieszka tam w szałasie. Czy rezydencji.
Urwała; uświadomiła sobie, że tak naprawdę niewiele wie o swoim jedynym kliencie.
– Rzecz w tym, że za dwa dni będzie mi potrzebny w LA, a nie dotrze na czas. I dlatego postanowiłam wpaść do pana. Chciałabym zamienić słowo. Ma pan chwilkę?

Ostatni raz pytanie o to, czy ma chwilkę, słyszał z ust pięknej kobiety… Hm, godzinę temu.
Ale tym razem pytania nie zadała jego irytująca była żona Bunny, która w obszytych futrem botkach stąpała po drogiej drewnianej podłodze. Kobieta na werandzie nie miała na nogach botków, to znaczy miała buty na wysokim obcasie i z odkrytymi palcami.
Skrzywił się: co za idiotyczny pomysł. Najwyraźniej przyleciała z zachodniego wybrzeża. Jej wygląd – ciemne włosy z jasnymi pasemkami, złocista skóra – oraz strój – markowe dżinsy i skórzany płaszcz – wskazywały na to, że jest nietutejsza.
Ze słów panny Squire wynikało, że postanowiła wybrać się z wizytą do Wirginii, ponieważ Isaac, który był jej potrzebny w LA, „utknął” na prywatnej wyspie. Zapewne chciała poprosić jego, Maxa, by zastąpił brata. Kiedy dorastał, ciągle go o to proszono, zwykle w związku z serialem, w którym obaj grali. Więc udawał, że jest Isaakiem, kiedy brat nie mógł być w dwóch miejscach naraz, i Isaac robił to samo dla niego.
Otworzył usta, by odmówić, kiedy nagle się zreflektował, że kobieta stoi na werandzie i dygocze z zimna. Nie mógł zatrzasnąć jej drzwi przed nosem, mimo że pochodziła z najbardziej znienawidzonego miejsca na Ziemi. W wieku dwudziestu lat porzucił krainę fantazji, przysięgając sobie, że nigdy nie wróci ani do LA, ani do aktorstwa. Ale Kendall Squire nie była niczemu winna. Zerknął na dwór. Z nieba sypał coraz gęstszy śnieg, pokrywając białą warstwą zaparkowany przed garażem samochód.
– Zapraszam, Kalifornio. – Przynajmniej niech się biedaczka ogrzeje.
– Naprawdę? – Uśmiechnęła się. – Dziękuję!
Otworzył szerzej drzwi. W swoim królestwie na górze Million Dollar miał dwie rzeczy, które cenił najbardziej w świecie: przestrzeń i prywatność. Z okien i balkonów rozciągał się widok na szczyty. Cały teren otoczony był lasem. Dom z bali stanowił jakby część krajobrazu.
Po chwili zamknął drzwi, udał się do kuchni i nastawił czajnik. Kątem oka zauważył, że kobieta zdejmuje w holu zaśnieżone buty; zachowywała się zupełnie inaczej niż Bunny, która krążyła po salonie, stukając obcasami i narzekając, że on nie pomaga spełnić jej marzeń.
W trakcie małżeństwa słyszał to niezliczoną ilość razy; miał nadzieję, że po rozwodzie Bunny da mu spokój. Ale nie; po raz kolejny zjawiła się, błagając, żeby zadzwonił do brata i poprosił, by ten załatwił jej małą rólkę w „Brookes Knows Best”.
– Chałupa super. – Kendall przeszła boso do salonu.
Była wyższa od Bunny, nie żeby specjalnie zwracał na to uwagę. Stanęła przed kominkiem, w którym leżał stos polan i gazet.
– Pan i Isaac żyjecie całkiem inaczej.
– Bo ja wiem? Obaj lubimy przebywać w samotności.
Dlaczego to powiedział? Przecież Isaac uwielbia towarzystwo. Max był siedemdziesiąt dwie sekundy starszy od brata. Choć fizycznie się od siebie nie różnili, to charakter i usposobienie mieli zupełnie inne. On z chęcią porzucił aktorstwo; sława go męczyła. Isaac został w Hollywood; cieszył się popularnością, mimo że od ostatniego odcinka „Brooks” minęły lata.
Max już w wieku dwudziestu lat poinformował brata i jego agenta, że kończy z promocją serialu. Nie będzie więcej występował w telewizji ani spotykał się z fanami. Isaac tłumaczył mu, że nikogo nie interesuje „jeden Dunn”. Jeżeli Max nie będzie przyjmował zaproszeń, to jego, Isaaca, ludzie też przestaną zapraszać.
Waśń między braćmi trwała pięć lat. Gdy w końcu obaj zgodzili się spędzić Boże Narodzenie u rodziców, szkoda została już wyrządzona. Owszem, odnosili się do siebie uprzejmie, rozmawiali, siedząc przy kominku i pijąc whisky, ale znikła dawna bliskość.
Nie czuł wrogości do brata. Po prostu różnili się; jeden chciał żyć z dala od światła reflektorów, drugi pławić się w ich blasku.
– Przynajmniej może się pan stąd wydostać – powiedziała Kendall.
– Jeszcze tak. – Nie chciał jej straszyć, że wkrótce droga może być nieprzejezdna. – Proszę się rozgościć.
Nalał wrzątku do dwóch kubków, do swojego wrzucił torebkę herbaty, jej dał kilka do wyboru.
– Dziękuję. Hm, może z lukrecją…
Usiadła przy dużym drewnianym stole, po obu stronach którego stały ręcznie wykonane krzesła, i wsunęła prawą stopę pod lewe udo. Nie zdjęła płaszcza. I słusznie. Powinna wypić herbatę, odtajać i ruszyć w drogę. Jeżeli śnieg nadal będzie sypał, a ona się zasiedzi, to nie zdoła wyjechać z podjazdu.
– Panie Dunn…
– Max.
Ponownie rozciągnęła usta w uśmiechu.
– Max, mam propozycję. Powinna ci się spodobać.
Omal nie wybuchnął śmiechem.
– Jak wiesz, twój brat zagra w nowej miniserii „Brooks Knows Best”…
Zmarszczyła czoło, jakby nie rozumiała, dlaczego odmówił przyjęcia choćby epizodycznej roli. Fani serialu byliby zachwyceni. Jednak tym razem Max postawił na swoim. Żył, jak chciał; nie kusiły go pieniądze ani rozgłos.
– W każdym razie Isaac otrzymał lukratywną ofertę od firmy Citizen. Niestety nie zdąży zjawić się w porę, żeby nakręcić reklamę. Praca rozpocznie się za dwa dni, w studio, i potrwa kilka godzin. Nie ma tekstu do zapamiętania. Musisz jedynie przylecieć i wystąpić, a potem możesz wrócić do swojego śnieżnego królestwa.
Wskazała ręką na krajobraz za oknem. Jej uśmiech oraz entuzjazm bijący z głosu wskazywały na to, że spodziewa się usłyszeć pozytywną odpowiedź.
Cholera! Nie powinien był otwierać drzwi. A najgorsze, że nie chciał odmawiać tej kobiecie…

Dochodziło dopiero wpół do jedenastej, a doktor Emily Archer już przyjęła troje pacjentów. Przeglądała teraz listę pacjentów zapisanych na popołudnie. Z ulgą i zaciekawieniem.
Upłynęło pół roku, od kiedy wraz z Izzie, serdeczną przyjaciółką, zrezygnowały ze stałej, dobrze płatnej pracy w Denver General Hospital, żeby otworzyć prywatną klinikę medycyny sportowej. Izzie bała się, czy wystarczy im pacjentów do pokrycia kosztów związanych z jej utrzymaniem, ale Emily ją przekonała, że jeżeli innym lekarzom się udało, to i one sobie poradzą.
Teraz nareszcie zaczęły wychodzić na prostą. Zdobyły reputację jako gabinet ortopedyczny, zaczęły też realizować skierowania od lekarzy zajmujących się profesjonalnymi sportowcami.
Możliwe, że czeka ją pracowity dzień, ale to nic w porównaniu z wymaganiami w szpitalu. Presja, by przyjmować coraz więcej i więcej pacjentów, zmuszała do pracy przez dziesięć albo nawet dwanaście godzin dziennie. Co gorsza, nie pozwalała lepiej poznać pacjenta.
Teraz miała czas dla każdego, mogła zapoznać go z procesem leczenia oraz omówić przeszkody na drodze do wyzdrowienia.
Otwarcie prywatnej praktyki było słuszną decyzją, aczkolwiek nadal nie pozbawioną ryzyka, zwłaszcza że namówiła na to Izzie. Jedno to położyć na szali własną karierę, a co innego narażać na to drugą osobę.
Do tej pory jednak jej obawy się nie sprawdziły: miały coraz więcej pacjentów, więc i ona, i Izzie mogły się zrelaksować. Odrobinę.
Pora na zasłużoną kawę.
Ruszyła do recepcji, by dowiedzieć się, czy Izzie też ma przerwę, ale gdy mijała jej gabinet, był pusty.
– Czy doktor Birch przyjechała? – zapytała recepcjonistkę.
– Jeszcze nie – odparła Grace. – Pacjent czeka już od dwudziestu minut.
Poczuła się nieswojo, bo Izzie się nie spóźniała, zwłaszcza gdy miała umówionego pacjenta. Przez myśl przeleciało jej kilka najgorszych scenariuszy, ale gdy sięgała do kieszeni po telefon, jej uwagę przyciągnął łomot przed wejściem.
Izzie, o kulach, szamotała się z drzwiami, w czym przeszkadzał jej gips na nodze oraz ciężka torba.
– Izzie! – Emily przejęła od niej torbę, a Grace przytrzymała drzwi. – Co się stało?!
– Złamanie kostki bocznej – wyjaśniła ponuro Izzie.
– Kiedy to się stało?
– Wczoraj, jak wracałam z pracy. Dostałam nauczkę, żeby nie jeździć na rowerze po ciemku. – Spojrzała na koleżankę, spodziewając się wymownego spojrzenia.
Jako była trójboistka korzystała z każdej okazji, żeby jeździć rowerem. Emily często ją ostrzegała przed jazdą po ciemku. Teraz jednak powstrzymała się od komentarza.
– Wpadłaś pod samochód?
– Niezupełnie. Wpadłam na samochód. Stał zaparkowany, a kierowca otworzył drzwi, nie sprawdzając, czy nie jedzie rower. Ledwie udało mi się uniknąć czołówki. Gdy zrobiłam gwałtowny unik, stopą rąbnęłam w nadproże.
– Nie powinnaś przychodzić dzisiaj do pracy, powinnaś odpoczywać.
– Nie mogę. Dzisiaj po raz pierwszy od otwarcia mam kompletną listę pacjentów. Nie możemy odwołać tych wizyt.
Sumienie przypomniało Emily, że gdyby Izzie nie rzuciła szpitala, byłaby teraz na płatnym zwolnieniu, a jej pacjentów przyjmowaliby koledzy lekarze.
– Nie rób takiej zmartwionej miny – powiedziała Izzie. – Wiem, co pomyślałaś i wcale nie żałuję, że odeszłam ze szpitala. Tak, wzięłabym dzień wolnego, a co potem? Całe tygodnie nowych pacjentów i brak czasu, żeby zająć się starymi? Tak jest lepiej.
– Mogę dzisiaj wziąć kilku twoich pacjentów.
– Dziękuję, ale to nie będzie konieczne. – Izzie aż westchnęła, widząc minę Emily. – Wiem, że czujesz się odpowiedzialna za wszystkich i za wszystko, ale potrafię podejmować samodzielne decyzje. Poradzę sobie.
– Na pewno? Bo mogę przejąć kilka przypadków.
– Wiem, że mogę na ciebie liczyć, ale… – Izzie zawahała się – nie będziesz taka wspaniałomyślna, jak się dowiesz, o jaką przysługę jestem zmuszona cię poprosić.
O nie! Do Emily dotarło, z czym przez nadchodzące tygodnie przyjdzie się jej borykać w konsekwencji wypadku Izzie. Za tydzień w Los Angeles rozpoczynał się Światowy Młodzieżowy Konkurs Tańca, a Izzie miała być członkiem ekipy medycznej zabezpieczającej tę imprezę.
Liczyły na to, że będzie to okazja do nawiązania szerszych kontaktów z przedstawicielami medycyny sportu. Konkurs miał być ich furtką do czegoś większego, a teraz to coś odsuwało się w czasie.
Chyba że do Los Angeles poleci Emily.
Dla przyjaciółki Emily była gotowa zrobić niemal wszystko, byle nie wracać do Los Angeles.
I to na konkurs tańca.
Wychowała się w tym mieście, a tańczyć zaczęła w wieku sześciu lat. Już wtedy, tańcząc, czuła się sobą. Jednak radość z tańca szybko przeszła w coś innego. Jej instruktorka przyjaźniła się z pewnym aktorem, który z kolei znał pewnego producenta z telewizji. I tak Emily wystąpiła w reklamie płatków śniadaniowych. Zaczęła być gwiazdą.
Tęskniła za tańcem dla przyjemności, ale matka tłumaczyła jej, że musi występować w reklamach, bo te pieniądze są im potrzebne. Czy mogła odmówić? Nie, bo odszedł od nich ojciec, więc nie mogła matki zawieść.
W wieku czternastu lat zaczęła łączyć brak pieniędzy z zapachem alkoholu oraz kolekcją butelek w pokoju matki. Na jej szczęście kontuzja kolana, której nabawiła się, mając dwadzieścia lat, okazała się dobrym pretekstem, by poinformować rodzicielkę, że z reklamą koniec.
Po raz pierwszy w życiu mogła skupić się na sobie. Już w college’u zainteresowała się medycyną. Koniec końców, opuszczając Los Angeles, obiecała sobie nigdy tam nie wracać.
Jednak teraz Izzie jej potrzebuje.
Akurat w Los Angeles?
– Izzie, nie mogę.
– Słucham? To tylko sześć tygodni. Wszystko jest załatwione: hotele, przeloty, rozkład dnia. Wystarczy, że zamienimy się miejscami.
Emily rozpaczliwie szukała wymówki.
– Spodziewają się ciebie, zaakceptowali twoją kandydaturę.
– Wystarczy kilka telefonów, żeby to odkręcić. – W oczach Izzie dało się wyczytać błaganie. – Wyjaśnimy, że masz takie same kwalifikacje, że od lat pracujemy razem. Organizatorzy powinni być zadowoleni, że nie muszą w ostatniej chwili szukać zastępstwa.
Emily czuła, że nie może zawieść koleżanki, która dużo ryzykowała, z taką ufnością porzucając szpital.
Ale Los Angeles kryło przykre wspomnienia. Nie chciała ich budzić.
– Wiem, że proszę o bardzo dużo. Twoja matka…
– Nawet nie zauważy.
– Czy to znaczy, że polecisz? – zapytała Izzie z nadzieją w głosie.
– To znaczy, że muszę się zastanowić. – Było jasne, że nie zawiedzie Izzie.
Po raz pierwszy od dziesięciu lat wróci w rodzinne strony.

Tydzień później siedziała w barze hotelu znajdującego się w West Hollywood, kilka przecznic od szkoły, do której uczęszczała. Mijała wtedy ten hotel, ale nigdy nie była w środku. Dziwne uczucie znaleźć się w miejscu znanym z dzieciństwa, a jednocześnie tak nieznanym. Na szczęście w barze prócz niej nikogo nie było.
Przez chwilę. Po krótkiej chwili wszedł jakiś mężczyzna, który z drinkiem usiadł kilka stołków dalej.
Bardzo starała się skupić na artykule w piśmie medycznym, ale jej wzrok raz po raz wędrował do nieznajomego. Ciemne falujące włosy, brązowe oczy. Dawniej, zanim została szanującą się lekarką, straciłaby dla niego głowę.
Zmusiła się do lektury. Lepiej, żeby nie zauważył jej zainteresowania, a już zdecydowanie nie życzyła sobie więcej trudnych konwersacji. Takich, jakie tego dnia już zaliczyła.
Bardzo przystojny. Szkoda, że nie jest zainteresowana poznawaniem kogokolwiek. Izzie na pewno by powiedziała, że nie warto Emily wysyłać do Los Angeles.
Biedna Izzie. Tak się cieszyła na czekające ją w Los Angeles atrakcje, a Emily miała inne plany. W ciągu nadchodzących tygodni zamierzała pracować, a w wolnych chwilach czytać literaturę fachową. Może znajdzie czas na pójście do teatru…
Nawet u szczytu swojej dziecięcej kariery nie zdobyła rozgłosu. Kilka razy wystąpiła w jakichś krótkich serialach, a raz w filmie. Mimo to, meldując się w hotelu, czuła na sobie spojrzenie kobiety, której wyraźnie kogoś przypominała.
Potem, jadąc windą na swoje piętro, znowu się na nią natknęła. W towarzystwie może sześcioletniej dziewczynki. Od razu rozpoznała matkę i córkę w drodze na casting: ściągnięte rysy twarzy matki, piękna, połyskująca kreacja córeczki.
Kobieta spojrzała na Emily.
– Bardzo przepraszam, ale czy to dawna Emily Archer?
Nie wiedząc, co odpowiedzieć, Emily tylko się uśmiechnęła.
– Kiedy byłam w wieku mojej córki, uwielbiałam oglądać panią w takim programie o tancerce, która prowadziła agencję detektywistyczną zajmującą się poszukiwaniem zaginionych zwierzaków. – Dotknęła ramienia dziewczynki. – Jeżeli dzisiaj córce się powiedzie, to może i ona zrobi karierę. Jaką ma pani radę dla początkującej aktorki? Samantha jest bardzo utalentowana. Pięknie tańczy i śpiewa, a nawet gra na pianinie.
Dziewczynka spoglądała na nią niepewnie, a ona nagle poczuła, że nieważne, jak jej pójdzie ten casting, mała powinna być z siebie dumna. Jednak pod naporem wspomnień nie wiedziała, jak ubrać to w słowa.
– Po prostu bądź sobą – powiedziała w chwili, gdy drzwi windy się rozsunęły.
– Dzięki. – Kobieta sprawiała wrażenie zawiedzionej. Zapewne oczekiwała rady, która sprawi, że jej córka jak burza przejdzie przez eliminacje.
Bądź sobą. Łatwo powiedzieć. Sama z marnym skutkiem próbowała realizować tę maksymę.
Dawna Emily Archer?
Jeżeli już nie jest dawną Emily Archer, to kim jest? Dlaczego wróciła do miejsca, gdzie bez skrępowania ludzie pokazywali ją sobie palcami jak celebrytkę, a nie osobę?
W Denver to się nie zdarza, ale w Los Angeles stało się to już pierwszego dnia. Takie jest Los Angeles, zapomniałaś? Każdy, kto znajdzie się na Bulwarze Zachodzącego Słońca, jest oceniany pod kątem tego, jak bardzo może być sławny. To kolejny powód, dla którego miała nadzieję nigdy do LA nie wracać.
Przytłoczona nawałem myśli nie była w stanie sama wysiedzieć w hotelowym pokoju. Twarzyczka małej Samanthy, przestraszona i pełna nadziei, obudziły wspomnienia z dzieciństwa. Żeby o nich nie myśleć, przydałoby się z kimś porozmawiać.
Jednak w LA nie miała znajomych: koleżanki i koledzy z dawnych czasów wyjechali, a ci, z którymi nie utrzymywała kontaktów, nie muszą wiedzieć, że akurat jest w mieście.
Nie bardzo wiedząc, co z sobą począć, ze specjalistycznym magazynem zjechała do baru, gdzie ze szklanką dżinu z tonikiem próbowała zatopić się w lekturze, ale raz po raz jej wzrok kierował się ku ciemnowłosemu mężczyźnie.
Była pewna, że tym razem to on się jej przypatruje. Nawet przeszło jej przez myśl, że się mu podoba, ale trwało to ułamek sekundy, bo mózg błyskawicznie wynalazł mnóstwo powodów, dla których było to nierealne.
Siedzi zgarbiona, w spranym podkoszulku swojego uniwersytetu, z włosami związanymi w koński ogon, z markerem w zębach. Nie mógł patrzeć na nią z zainteresowaniem, chyba że jest fanem trendów w modzie studenckiej.
Wobec tego o co mu chodzi? Wydało się jej, że chce nawiązać kontakt wzrokowy.
Jeśli tak, to ona nie musi udawać, że na niego nie patrzy. Ciemne włosy, oliwkowa cera, biała, lekko zmięta koszula rozpięta pod szyją. Jej nieliczne romanse zazwyczaj wygasały po kilku miesiącach, ale gdy już na coś takiego się decydowała, wybierała typy melancholijne, a ten facet zdawał się pogrążony w głębokiej zadumie.
Niewykluczone, że znalazł się w barze z tego samego powodu co ona, a więc by uciec od niechcianych myśli. Gapi się na nią, bo ona gapi się na niego.
Dlaczego nie może przestać na niego patrzeć? Widziała już wielu przystojnych mężczyzn.
Może przez spojrzenie tych ciemnych oczu? Wydawało się cieplejsze od wzroku innych mężczyzn.
Rozmawiał z barmanem, który chwilę później podszedł do niej. Na pewno by ją poinformować, że ten pan nie życzy sobie, żeby tak na niego patrzyła.
Wróciła do lektury, wyrzucając sobie wybujałą wyobraźnię. Postawi jej drinka, nawiąże rozmowę, a potem spędzi z nią gorącą noc w pokoju hotelowym.
Barman postawił przed nią dżin z tonikiem.
– Od tego pana. – Gestem głowy wskazał nieznajomego.
Gdy mężczyzna pomachał ręką, pytająco unosząc brwi, marker wypadł jej z ust.
Zapewne powinna odesłać drinka i wyjść z baru. Ale w głowie zaświtała jej pewna myśl. Możliwe, że brązowooki facet wcale nie jest zainteresowany miłostkami, a bardziej tym… czego ludzie szukają w hotelowych barach.
Upłynęła ponad cała dekada, odkąd sama kogoś lub czegoś szukała w takich barach, ale ten powrót nie należał do najprzyjemniejszych. Niezależnie od jego planów na ten wieczór, była mu wdzięczna za dżin z tonikiem.
Popijając drinka, głęboko spojrzała mu w oczy.
– Daniel Labarr – przedstawił się, podchodząc bliżej.
– Kiedyś byłam Emily Archer. – Obserwowała jego reakcję, ale daremnie. Zrelaksowała się. Dzięki Bogu gapił się nie dlatego, że ją rozpoznał.
– Jak to możliwe, że dawnej byłaś kimś innym? – zapytał wyraźnie rozbawiony.
Odłożyła marker, po czym wykonała ręką teatralny gest.
– Veronica Lawson. Damska Agencja Detektywistyczna dla Zwierząt.
Spoglądał na nią z zagubieniem.
– Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
– To dzisiaj pierwsza dobra wiadomość.
– Kurczę, a myślałem, że dobrą wiadomością jest to, że postawiłem ci drinka.
– Nie przeczę.
– Nie dostałem odpowiedzi, dlaczego kiedyś byłaś kimś innym.
– Mnie też to się wydawało niemożliwe, ale tego popołudnia zostałam zaliczona do kategorii „byłych”.
– Nie wyglądasz na kogoś, kto zgadza się, żeby inni mówili ci, kim jesteś.
– O? Skąd ta pewność?
Gestem wskazał jej artykuł pokreślony markerem.
– Jest sobotni wieczór w LA, jednym z najbardziej zabawowych miast na świecie, a ty o siódmej wieczorem siedzisz sama w barze. Widać, że wolisz czytać, niż korzystać z licznych atrakcji w towarzystwie ciekawych ludzi. Zakreśliłaś prawie całą stronę. Zdecydowanie nie poddajesz się wpływom otoczenia. Jeżeli umyślisz sobie siedzieć w barze i czytać, to będziesz to robić.
– Ciekawe towarzystwo? – Lekko się uśmiechnęła.
– Nie mogłem się oprzeć skromnej autoreklamie – odparł, wzruszając ramionami.
Ten gest skierował jej uwagę na jego muskularne bary. Stworzone do obejmowania.
Nieśmiały wewnętrzny głosik jej podpowiadał, że powinna go pożegnać i wcześniej położyć się spać przed jutrzejszym, pierwszym dniem pracy. Pozostałe dziewięćdziesiąt pięć procent kusiło, by odgarnęła mu z policzka opadające włosy.
Wcześniej najbardziej obawiała się samotności w hotelowym pokoju, ale teraz znalazł się pretekst, żeby stało się inaczej. Pretekst przystojny i w miarę interesujący.
– Nie jesteś stąd, prawda?
– Co mnie zdradziło?
– Przede wszystkim jesteś za bardzo wyluzowana. – Sam też wyglądał na całkiem zrelaksowanego.
– Jak można nie czuć się w swobodnie LA? Góry, plaża… istny raj.
– Tu jest pięknie, nie przeczę, ale brakuje głębi.
– Jak to? Hollywood jest pełne historii. Ten hotel… Judy Garland zawsze się tu zatrzymywała.
– Problem z Hollywood polega na tym, że to tylko atrapa atrakcyjna dla publiczności. Nie pokazuje wszystkiego. Judy Garland jest tego doskonałym przykładem: piękna na zewnątrz, cierpiąca w środku.
– Tak mówi ktoś, kto wie, co kryje się za fasadą.
Stuknęła szklanką jego szklankę.
– Zdrowie.
– Wiesz co? Masz rację. Nie jestem z Los Angeles. Znalazłem się tu, bo…
– Zaczekaj. – Położyła mu palec na wargach. – Umówmy się, że jesteśmy jak dwa statki mijające się pod osłoną nocy. I nic więcej. Wystarczy, że znamy tylko swoje imiona.
– Jeśli tak wolisz… – Wzruszył ramionami. – Ale przyznam, że jestem rozczarowany, skoro nie mogę cię lepiej poznać.
– Tyle wystarczy na ten wieczór.
Zdumiała ją jej własna bezpośredniość. Po części dlatego, że odstręczała ją wizja samotności w hotelowym pokoju, ale też i dlatego, że w Danielu było coś, co ją pociągało. Był atletycznej budowy, ale przy tym sposób, w jaki mówił, jak stał przed nią, z koszulą rozpiętą pod szyją, sprawiał wrażenie delikatnego.
Od dawna nikt jej tak nie pociągał. Próbowała spotykać się z mężczyznami, ale nigdy nic poważnego z tego nie wynikało. Jej najdłuższy romans, przed laty, wygasł po kilku miesiącach. Od dawna nikt jej nie obejmował, więc nie miałaby nic przeciwko temu, by znaleźć się w ramionach Daniela.
Wybór między nieznajomym a samotną pierwszą nocą w LA…. No cóż, Daniel jest sympatyczny i przystojny.
Delikatnie nakrył dłonią jej rękę.
– Tylko ta noc – powiedział, a ona poczuła, jak jego ciepło ożywia jej dłoń.
Gdy spojrzała mu w oczy, natarczywe wspomnienia rozpłynęły się niczym mgła…

Huk tysięcy kopyt, impet szarży i krzyki rannych dudniły w głowie Lucasa Johnsa-Ivesa. Siekł francuskich żołnierzy zaskoczonych atakiem brytyjskiej kawalerii. Z początku byli łatwym łupem dla ich szabel, ale szarża, zrazu niczym huragan wdzierająca się we wroga, rychło zmieniła się w rzeź, w morze krwi, w ludzi krzyczący w agonii i w padające konie.
Sygnał trąbki z trudem się przebił do świadomości Lucasa. Był to rozkaz do odwrotu. Daleko werżnęli się w siły wroga i wykonali zadanie. Zabili wystarczająco wielu i czas się wycofać.
Gdzie jest Bradleigh?
Lucas poszukał wzrokiem swojego brata i zobaczył, że szaleńczo wymachuje szablą z twarzą wykrzywioną wojenną furią. Był na niego wściekły, i to tak bardzo, że nie chciał jechać u jego boku. Niech walczy na własną rękę.
Ale teraz w jego głosie brzmiała panika, gdy zaczął wrzeszczeć:
– Bradleigh! Bradleigh! Wycofujemy się! Zajechaliśmy za daleko! Bradleigh!
Kątem oka dostrzegł morze Francuzów na świeżych koniach, pędzących na nich z uniesionymi szablami.
Jego brat zapamiętał się w walce.
– Bradleigh! Bradleigh!
Lucas spiął konia ostrogą, kierując go w tamtą stronę. Uratuje brata, ocali przed zgubą, jak obiecał ojcu. Doprowadzi go do linii sojuszników. Uratuje brata przed nim samym.
Był już prawie przy nim, kiedy nagle pomiędzy nich wpadł kirasjer na wielkim czarnym koniu. Lucas ściągnął wodze, żeby uniknąć zderzenia, i mógł tylko patrzeć, jak chlasnął pałaszem, a Bradleigh cały zalał się krwią.
– Nie! – wrzasnął Lucas, gdy brat z rozplataną piersią bezwładnie zsunął się z konia. – Niee!

– Uwielbiam ten kamienny krąg.
Melodyjny głos młodej dziewczyny wdarł się w myśli Lucasa, tłumiąc odgłosy i widoki bitwy.
Zabrzmiał perlisty śmiech.
– Pamiętasz, jak się tam bawiliśmy?
Lucas potrząsnął głową. Niemożliwe. Przecież jest w Belgii, czyż nie? Ale co z bitwą? I gdzie jest brat?
Nagle zapachniało wilgotną trawą i powiew wiatru schłodził jego rozpaloną skórę. Pamiętał, że szedł. Głowę miał dziwnie pustą i chwiejny krok, jakby sobie golnął za dużo szkockiej whisky. Czy po tym trunku coś mu się roi? A może to nie wizja? Więc co jest rzeczywistością: bitwa czy ten melodyjny głos?
– Wtedy byliśmy dziećmi – odpowiedział drugi głos, tym razem chłopięcy. – Albo raczej ja byłem, bo ty ciągle jesteś jak dziecko.
– Wcale nie! – zaprotestowała dziewczynka. – Czternaście lat to już poważny wiek. – Nagle jej głos się zmienił. – Niven, zobacz! Jakiś pan tam leży! W kręgu!
Lucas usłyszał, jak szybko się zbliżają.
– Kto to jest? – zapytał chłopak.
– Nie wiem. Ktoś obcy.
– Gadanie! – prychnął chłopiec. – Tu nie ma obcych. Nie na naszej ziemi. Wszystkich tu znamy.
Na ich ziemi? Gdzie on jest, jeśli nie w Belgii? Gdzie się podział zapach prochu? I woń krwi? Z trudem otworzył oczy, ale oślepiło go światło. Zaparł się o kamień i usiłował wstać.
– Bradleigh…
Nogi nie były w stanie go utrzymać i upadł.
Gdy kroki ucichły przy nim, znów powoli uniósł powieki i w jego pole widzenia niczym zjawy napłynęły te dzieciaki.
– Panie! Panie! Nic panu nie jest? – Dziewczynka pochylia się nad nim, ale jej obraz się rozmazał.
Nim Lucas zdołał coś odpowiedzieć, zawładnęła nim ciemność.

Mairi Wallace strząsnęła pył z fartucha i podniosła z ziemi kosz pełen buraków, marchewek i rzodkiewek zebranych w kuchennym ogrodzie. Ależ by dostała burę, gdyby matka się dowiedziała, że grzebała w ziemi! Wyobraziła sobie, jak mówi:
– Posłuchaj, Mairi, córce barona nie wypada zbierać warzyw z grządki. Jeśli już musisz chodzić po słońcu, to ścinaj kwiaty. Przecież nie jesteś pomocą kuchenną.
Rzecz w tym, że wszystkie służące, poza Evie, dawno się zwolniły. Ludzie szukali lepiej płatnej roboty i nie było komu pracować. Oprócz Evie mieli jeszcze tylko dwie pokojówki i dwóch lokajów, a Mairi z chęcią przejęła część ich obowiązków. Uwielbiała słońce i świeże powietrze w taki piękny szkocki dzień.
Gdy odwróciła się i spojrzała ponad płotem, zobaczyła młodszego brata Nivena, który zbiegał ze wzgórza, jakby sam diabeł go gonił.
Mairi zmarszczyła czoło. Zaraz, przecież poszedł na spacer z Daviną. Jej serce zabiło szybciej. Gdzie w takim razie ona jest?
Odstawiła koszyk i pobiegła do bramy.
– Mairi! Mairi! – krzyczał Niven z daleka. – Chodź szybko! Musisz przyjść!
– Co się stało? Coś z Daviną?
– Nie. No, może trochę… – Z trudem łapał oddech. – Chodź, sama zobacz.
Szesnastoletni Niven czasami potrafił już zachować rozsądek, a jednocześnie był impulsywny i nieostrożny jak ich ojciec. Nie pierwszy raz Mairi musiała go wyciągać z tarapatów. Davina miała bardziej zrównoważoną naturę, choć zdarzało się jej to i owo.
Mairi pośpieszyła za Nivenem na wzgórze. Ta część ich ziemi nadal była niezagospodarowana i bliska dzikiej naturze. Za szybko szli, żeby rozmawiać. Niven prowadził ją w stronę kamiennego kręgu, który według rodzinnych przekazów był miejscem złowrogim, magicznym i tajemniczym. Na wyeksponowanej w tle nieba naturalnej ramie z głazów dostrzegła Davinę. Ucisk w sercu Mairi nieco zelżał.
Dziewczynka wybiegła im na spotkanie.
– Siostrzyczko, dobrze, że jesteś! Nie wiedzieliśmy, co robić.
Mairi z trudem się powstrzymała, żeby nie chwycić jej w objęcia.
– Co robić? Z czym?
Davina gestem nakazała, aby szła za nią, i zaprowadziła ją do wnętrza kręgu. Zobaczyła tam nieznajomego mężczyznę, który bezwładnie opierał się o jeden z głazów. Nie miał kapelusza; rozchełstana zielona kurtka ukazywała zmięte i brudne ubranie. Obok walały się dwie puste butelki po whisky.
Skóra Mairi nagle zlodowaciała.
– On zemdlał – powiedziała Davina. – Chyba jest chory.
Raczej pijany, pomyślała Mairi, ściskając siostrę za ramię.
– Nie zrobił ci krzywdy?
– No co ty? Głupie pytanie. Kiedy tu przyszliśmy, leżał pod tym kamieniem. Kiedy zaczęliśmy do niego mówić, próbował wstać, ale znów się osunął. Posłałam więc Nivena po pomoc. – Uklękła przy mężczyźnie. – Myślę, że ma gorączkę.
Mairi chciała odciągnąć od niego siostrę. Davina nie miała pojęcia, jak niebezpieczni bywają mężczyźni, a już zwłaszcza pijani.
Ale ten był, przynajmniej na jakiś czas, nieprzytomny.
Mairi stanęła nad nim, a Davina dotknęła jego czoła i orzekła:
– Jest rozpalony.
Nieznajomy był blady, ale można by rzec, że wyglądał szlachetnie. Miał jasne włosy, wyrazisty podbródek, prosty nos i usta godne greckiego posągu.
– Czy on umarł? – zapytał Niven.
Mairi zmusiła się, żeby przyłożyć obcemu palce do szyi, i na szczęście wyczuła tętno.
– Żyje. – Dotknęła jego czoła. – Ale ma wysoką gorączkę.
– Czy myślisz, że to sprawka druidów? Może zjawił się w kręgu o północy? – z wielką powagą zastanawiał się Niven.
Opowieści o druidach przechodziły z pokolenia na pokolenie. Twierdzono, że ich duchy potrafią ukarać każdego, kto im przeszkodzi w nocnych obrzędach w świętym kręgu.
Ubranie mężczyzny było mokre.
– Pewnie zmoczył go nocny deszcz – orzekła Mairi.
Ale co ten człowiek robi na wzgórzach, w samym środku ich ziemi? Skoro zmoczył go deszcz, musiał tu być całą noc.
– Trzeba być jak dobry Samarytanin – powiedziała Davina.
Czyżby coś do niej dotarło z niedzielnego kazania? A wyglądało na to, że bardziej ją zajmuje flirtowanie z najmłodszym synem lorda Buchana niż mądrości wielebnego Hilla.
– Nie możemy go tu zostawić – upierała się Davina.
Mairi miała całkiem inne zdanie. Najchętniej zostawiłaby tu obcego mężczyznę, a brata i siostrę zabrała do domu. Jednak powiedziała:
– To prawda, nie możemy. Ten człowiek choruje, nawet jeśli za dużo wypił. Jego życie jest zagrożone. – Potrząsnęła go za ramię. – Panie! Niech pan się obudzi!
Otworzył niebieskie jak niebo oczy, ale natychmiast je zamknął i głowa mu opadła. Nie dadzą rady postawić go na nogi. I jest za ciężki, żeby go przenieśli taki kawał drogi.
Mairi zwróciła się do siostry:
– Davino, biegnij do stajni i powiedz, żeby MacKay albo John przyjechał tu wozem. – Nie chciała, żeby siostra została przy tym dziwnym człowieku.
MacKay, starszy od ich ojca, był stajennym. W lepszych czasach mieli co najmniej pięciu ludzi do obsługi koni i powozów.
– Ja? – zaprotestowała Davina. – Chcę zostać, niech Niven pójdzie.
– Dobra, pójdę. – I już go nie było.
– Zabierzemy go do nas, prawda, Mairi? – spytała Davina, kiedy niecierpliwie czekały, aż wóz doturla się do nich przez wzgórza. – A nie do miasteczka, bo tam nikt o niego nie zadba. My lepiej się nim zajmiemy.
Mairi nie miała ochoty przyjmować tego człowieka pod swój dach, lecz musiała przyznać, że siostra ma dużo racji. Miasteczko leżało dość daleko i nie miałyby gwarancji, że ktoś się zajmie chorym.
– Powinniśmy też wezwać doktora – dodała Davina.
Ale skąd wezmą pieniądze? Ten człowiek sam powinien zapłacić, tylko czy stać go na to? Och, gdyby miał gotówkę, czy włóczyłby się po wzgórzach, zamiast wynająć w gospodzie pokój wraz z utrzymaniem?
– Mam biec po doktora? – zapytała Davina.
Ta mała sama chciała pójść do miasteczka? Mairi nie spodobał się ten pomysł. Z drugiej strony nie chciała zostawiać siostry samej z tym dziwnym człowiekiem.
Wzdrygnęła się na wspomnienie koszmaru, jaki przeżyła, gdy została sam na sam z mężczyzną tak samo napitym jak ten. Absolutnie nie miała ochoty powtarzać tego doświadczenia z następnym obcym.
Ale ten człowiek naprawdę był chory. Jak będzie się czuła, jeśli umrze pozostawiony na pastwę losu? Serce łomotało jej niespokojnie.
– Tak. – Kiwnęła głową. – Bardzo dobry pomysł. Ty leć, a ja tu zaczekam na wóz i Nivena. Spotkamy się w domu.
Odprowadziła wzrokiem siostrę, która niczym sarna pognała w dół do drogi. Stamtąd były jeszcze trzy mile do miasteczka.
Mairi usiadła obok mężczyzny na wilgotnej trawie.
– Dobrze, że mi nie zagrażasz – mruknęła.
Kolejny raz otworzył oczy, po czym nagle wychylił się, chwycił ją za ramiona i wyrzęził z dzikim wzrokiem:
– Mój brat… Bradleigh… – Rozluźnił chwyt, wstając nieporadnie. Wciąż dziko popatrywał wokół, a przerażonej Mairi jakby w ogóle nie zauważał. Przebywał w dziwnych rejonach swojego delirium. – Muszę odszukać brata… Gdzie jest Bradleigh? – wychrypiał, próbując wesprzeć się na niej, ale zachybotał się na nogach i znów przytrzymał się głazu. – Ja muszę… Bradleigh… – Osunął się na ziemię, ponownie tracąc przytomność.
Mairi, wreszcie wolna od jego rąk, otrząsnęła się i zakryła twarz dłońmi. Mężczyzna już się nie poruszył.
Jego brat umarł? Tego mu nie życzyła, ale nadal była wobec niego nieufna. Za dobrze pamiętała twarde męskie palce na szyi, które zmusiły ją, by legła na ziemi…

Cień rzucany przez menhiry gęstniał, kiedy Mairi czekała na Nivena i wóz, aż wreszcie po jakichś dwóch godzinach usłyszała odgłos kopyt i skrzyp osi. Ona, Niven i stary MacKay władowali bezwładne ciało na wóz.

Kiedy dotarli do domu, Davina już tam była.
– Zostawiłam wiadomość dla doktora – oznajmiła. – Nie było go, pojechał do pacjentów.
Ten jedyny w okolicy lekarz obsługiwał trzy miasteczka, więc równie dobrze mógł się zjawić za parę godzin, jak i za parę dni.
– Czy mówiłaś mamie i tacie o tym człowieku? – zapytała Mairi.
– Nie. Pani Cross powiedziała, że jeszcze nie wrócili z wizyty u lordostwa Buchanów.
Zastanawiające, że gospodyni zawsze wiedziała, gdzie są i co robią ich rodzice. Mając do pomocy w prowadzeniu domu zaledwie dwie pokojówki, Betsy i Agnes, harowała wraz z nimi, pucując wszystko na wysoki połysk.
– Później powiemy rodzicom – powiedziała Mairi.
– No i co? – Niven zeskoczył z wozu. – Gdzie go umieścimy?
– W pokoju lokaja – odparła Mairi po namyśle.
Lokaj zwolnił się przed miesiącem.
Jeden z dwóch pozostałych stajennych pomógł wnieść chorego do służbowej klitki, która znajdowała się na tyłach domu. Mairi postanowiła, że powie o nim rodzicom w czasie kolacji.
– Musimy zdjąć z niego mokre ubranie. – Spojrzenie Mairi powędrowało od Nivena do stajennego, a gdy obaj odwrócili wzrok, wzięła się pod boki. – Chyba nie myślicie, że ja to zrobię? Albo Davina? Rozbierzcie go, a my poszukamy suchych rzeczy do przebrania. – Wymaszerowała z pokoju, zamykając za sobą drzwi.
W korytarzu pojawiła się pani Cross.
– Co się dzieje, panno Mairi?
– Davina i Niven znaleźli obcego mężczyznę w kamiennym kręgu. Ma gorączkę. Nie mogliśmy go tam zostawić. – A szkoda, dodała w myślach.
– Nie damy rady zadbać o chorego – zaprotestowała pani Cross. – Ledwie dajemy radę z obrządzeniem domu i obejścia. A jeśli nas czymś zarazi? – zapytała nerwowo.
– Ani ty, ani pokojówki nie będziecie przy nim chodzić – oświadczyła Davina. – My się nim zajmiemy.
– Ty nie. – Mairi spiorunowała ją wzrokiem. – Ty nie możesz.
– A niby dlaczego? – prychnęła siostra.
Bo on może być niebezpieczny, pomyślała Mairi.
– Bo jesteś za młoda – powiedziała. – Po prostu nie wypada.
Będzie się musiała sama nim zająć. Na samą myśl o tym poczuła zimny ciężar na duszy.

Tego wieczoru przy kolacji Mairi powiedziała rodzicom o chorym mężczyźnie, który przebywał w służbówce przeznaczonej dla lokaja.
– Postąpiliśmy jak dobrzy Samarytanin, prawda, mamo?
Matka uśmiechnęła się wyrozumiale.
– Jak bardzo dobry Samarytanin, Davino. Oczywiście, że musimy zająć się tym biednym człowiekiem. Mam nadzieję, że przykazałaś pani Cross, by dbała o niego jak o domownika?
– Tak, rozmawiałam z panią Cross o opiece nad nim – wymijająco odparła Mairi, rzucając rodzeństwu ostrzegawcze spojrzenie. Matka i ojciec popadliby w stan nerwowej drżączki, gdyby się dowiedzieli, że pani Cross nie jest w stanie przyjąć na siebie więcej obowiązków. Tak samo reagowali, kiedy najstarsza córka próbowała z nimi rozmawiać o oszczędnościach albo o sprzedaniu czegoś, żeby można było opłacić służbę. Jeden naszyjnik matki by wystarczył nie tylko na zaległe pensje, ale i na zatrudnienie nowych ludzi.

Późnym wieczorem, upewniwszy się, że rodzice udali się na spoczynek, Mairi pośpieszyła do pokoju Nivena.
– Choć ze mną – nakazała. – Musimy sprawdzić, co jest z tym człowiekiem.
Brat marudził, ale zignorowała jego sprzeciw. Potrzebowała obstawy.
Schodami dla służby zeszli do sutereny, gdzie był pokój pani Cross, a także dawna służbówka lokaja.
Kiedy tam weszli, Davina wstała z krzesła przy łóżku chorego i oznajmiła:
– Próbowałam podać mu rosół łyżeczką, ale mi się nie udało.
– Davino! Co ty tu robisz? Mówiłam ci, że nie powinnaś!
Siostra spojrzała na nią wyzywająco.
– Przecież powiedzieliśmy pani Cross, że się nim zajmiemy.
– Tak, ale nie ty. Idź spać, a my z Nivenem zadbamy o niego.
Zamierzała tylko sprawdzić stan chorego, ale zaczęła się obawiać, że jeśli szybko wyjdzie, Davina znowu tu wróci. Z tym że nieznajomy wyglądał na bardzo chorego, czyli nieszkodliwego.
– Nie mam ochoty tu siedzieć całą noc – mruknął Niven.
Mairi gwałtownie odwróciła się do niego.
– Przykro mi, ale nie masz wyjścia.
Davina z wyższością zadarła brodę, kierując się do drzwi.
– Może ci się uda wmusić w niego choć trochę rosołu.
Niven rozsiadł się w wyleniałym fotelu, który kiedyś stał w bibliotece, i szybko opadły mu powieki, natomiast Mairi usiadła na krześle jak najdalej od łóżka, popatrzyła na tajemniczego mężczyznę… i policzki jej zapłonęły.
Zrzucił okrycie, odsłaniając nagi tors. Nocna koszula, którą Mairi wykradła z garderoby ojca, leżała złożona na drugim krześle.
– Niven! Czemu go nie ubrałeś?
– Bo się rzucał – wyjaśnił brat, nie otwierając oczu. – Nie panikuj, ma pantalony.
Wspaniała rzeźba mięśni robiła wrażenie, ale gorzej było z bliznami, które krzyżowały się na piersi, tworząc chaotyczną mapę cięć. Mairi zmusiła się, żeby podejść do łóżka i okryć chorego kocem, ale poruszył się niespokojnie i znów zrzucił okrycie.
– Niven! – zawołała szeptem.
Niestety brat zasnął, a ona nie miała serca go budzić. Powróciła spojrzeniem do chorego i zauważyła, że ma płytki, szybki oddech, potem dotknęła jego czoła, które wprost płonęło.
Musi coś z tym zrobić. Wstała, nalała z dzbanka wodę do miski, wzięła ręcznik, zmoczyła go i zaczęła chłodzić rozpalone czoło chorego. Kiedy dotknęła rozcięcia, jęknął, a potem uniósł powieki i spojrzał na nią.
Mairi stłumiła okrzyk.
– Czy jesteś aniołem? – zapytał bełkotliwie.
– Aniołem? Skądże.
– Hm… – Ściągnął brwi. – Więc nie jestem w niebie?
– Nie, tu nie jest niebo. – Zerknęła w stronę Nivena, ale mocno spał.
– Jasne – wychrypiał mężczyzna. – Tacy jak ja nie idą do nieba. – Przełknął ślinę z widocznym wysiłkiem. – Bradleigh… gdzie on jest? – Usiłował się podnieść.
– Bradleigh? – Czyżby było ich dwóch? – Gdy cię znaleźliśmy, byłeś sam.
– Sam. – Jego głowa opadła na poduszkę i znów zamknął oczy. – Tak, tak… Jestem sam.
Miał angielski akcent.
Ten, który ją napadł, też był Anglikiem.
Przemagając opór, przysunęła się z krzesłem do łóżka.
– Musisz wypić trochę rosołu. Usiądź.
– Wolę whisky. – Znów uniósł powieki, ale tylko na moment. – Żeby zapomnieć.
Mairi drgnęła na słowo „whisky”. Wspomnienie cuchnącego pijackiego oddechu wróciło z taką siłą, jakby tamto wydarzyło się zaledwie wczoraj, a nie pięć lat temu. Ten człowiek nie śmierdział whisky, choć obok niego leżały puste butelki. Śmierdział potem i gorączką.
– Żadnej whisky – stwierdziła stanowczo. – Tylko rosół.

Gdzie ona, na Boga, jest?
James odsunął fotel, wsparł stopy o biurko, splótł ręce za głową i patrzył ponurym wzrokiem na drzwi. Omal nie wyleciały z futryny, kiedy Naomi zatrzasnęła je za sobą. Dziwne, że szyby nie popękały, gdy wrzeszczała na cały głos. Wszyscy pracownicy musieli ją słyszeć. Pewnie jak tylko wystawi stopę za drzwi, zasypią go pytaniami.
Pomyślał, że polityka otwartości w biurze ma swoje wady. Stworzył atmosferę sprzyjającą swobodnej wymianie myśli młodych komputerowych geniuszy w nowoczesnej, otwartej przestrzeni. Nie wątpił, że skorzystają z okazji do plotek na temat burzliwego rozstania swojego szefa z ostatnią dziewczyną.
Pilnie potrzebował swej chłodnej, rzeczowej sekretarki, żeby przywróciła zaburzoną równowagę na resztę dnia. Gdzie się podziewała?
Na biurku zadzwonił telefon. Ujrzawszy na ekranie imię Naomi, postanowił nie odbierać. Nic więcej nie zostało do wykrzyczenia, a pogodzenie nie wchodziło w grę.
Musiał przyznać, że zbyt łatwo uwierzył, że zależy jej wyłącznie na karierze. Twierdziła, że wybieg dla modelek to doskonały punkt startu dla przyszłej projektantki. Pokazała mu nawet kilka szkiców. Powieka jej nie drgnęła, gdy oglądał pierwszy do góry nogami. Robiła wrażenie przystępnej i skorej do zabawy. Wyglądało na to, że traktuje ich romans równie lekko jak on. Dlatego zapytał, czy nie zechciałaby pojechać z nim na ślub jego brata na Hawaje.
Planował spędzić kilka dni na Karaibach, żeby zawrzeć umowę z obiecującą nową spółką z Barbadosu. Dał Naomi wolną rękę w wyborze pięciogwiazdkowego hotelu bez względu na koszty. W dzień korzystałaby ze wszelkich możliwych luksusów, a noce mieliby dla siebie.
Oczywiście załatwiłby tylko wstępne formalności. Sfinalizowanie kontraktu będzie wymagało obecności jego niezawodnej asystentki, więc podpisze go w Londynie, ale tam zacznie przygotowania. Później zamierzali odwiedzić różne wyspy hawajskie przed weselem.
To logiczne rozwiązanie oszczędziłoby mu kłopotu z samotnym przybyciem na ślub Maxa. Nie miał wprawdzie nic przeciwko nowożeńcom, ale jego brat, do tej pory zatwardziały kawaler, zaszokował go, wychwalając uroki niewoli.
Nauczony własnym doświadczeniem i przykładem tych przyjaciół, którzy zbyt młodo zmienili stan cywilny, a później gorzko tego żałowali, nie zamierzał iść w ich ślady. Dlatego przerażała go perspektywa zostania drużbą, zwłaszcza samotnym.
W ciągu sześciu lat uczestniczył w pięciu weselach. Zauważył, lub też tylko sobie wyobrażał, że wszystkie wolne kobiety nie marzą o niczym innym jak o złapaniu męża. Naomi skutecznie by je odstraszyła, nie stanowiąc zagrożenia. Tak jak on romansowała dla przyjemności, bez zobowiązań.
Tak przynajmniej myślał do niedawna.
Teraz przeklinał własną naiwność. Na szczęście pukanie do drzwi wyrwało go z ponurej zadumy.
– W samą porę! – skomentował, gdy Ellie wręczyła mu kubek mocnej, czarnej gorzkiej kawy, dokładnie takiej, jakiej potrzebował.
Umiała czytać w myślach.

– W samą porę? – powtórzyła Ellie.
Patrząc na swego charyzmatycznego, zabójczo przystojnego szefa, z trudem powstrzymała dreszcz emocji.
Pracowała dla Jamesa Stowe’a od trzech lat, ale wciąż robił na niej piorunujące wrażenie, które starannie ukrywała. Rozsądek podpowiadał, że pociąga ją w nim przeciwieństwo. Bystry, odważny James był sybarytą, chętnie korzystającym z cielesnych uciech. Ponieważ widziała niektóre z jego dziewczyn, wiedziała, że nie ma u niego szans.
W firmie nie obowiązywał służbowy strój. Młodzi, utalentowani pracownicy mogli rozładować nadmiar energii przy stole do ping-ponga lub tarczy do gry w rzutki albo wymieniać idee w salach dyskusyjnych.
Tylko Ellie zawsze nosiła urzędowe kostiumiki i buty na płaskich obcasach, a nadmiar energii rozładowywała raz w tygodniu na miejscowym basenie.
Stanowiła przeciwieństwo otwartego, szczerego do bólu szefa. Pewnie dlatego współpracowali w pełnej harmonii.
– Gdzie byłaś? – zapytał z chmurną miną.
Ellie usiadła naprzeciwko niego w skórzanym fotelu i zerknęła na laptop. Zawsze go ze sobą nosiła, żeby robić notatki i odpowiadać na pilne mejle.
– U dentysty – odpowiedziała, podnosząc na niego wzrok.
Napotkawszy spojrzenie błękitnych oczu, walczyła ze sobą, żeby nie spłonąć rumieńcem.
Był wprost nieprzyzwoicie piękny. Miał gęste, proste kasztanowe włosy, pięknie rzeźbione rysy, prosty nos, zmysłowe usta i metr osiemdziesiąt pięć wzrostu. Czasami śniła o nim tuż przed świtem.
– Czy mnie uprzedziłaś, że nie będzie cię aż do… – demonstracyjnie spojrzał na złotego roleksa na nadgarstku. – …wpół do trzeciej po południu?
– Oczywiście. Dwa dni temu wysłałam ci też mejla z przypomnieniem. Mogę go wydrukować, jeśli chcesz.
– Nie trzeba – odburknął. – Słyszałaś, co tu zaszło w czasie twojej nieobecności? To biuro to siedlisko plotkarzy! Pewnie już zapoznali cię ze wszystkimi szczegółami dramatu, który nie wydarzyłby się, gdybyś siedziała za swoim biurkiem, a nie w fotelu u dentysty! Swoją drogą, jak ząb?
– W porządku. Dziękuję, że zapytałeś.
– Co więc wiesz?
– Trish… wspomniała o jakimś incydencie z twoją dziewczyną – przyznała z ociąganiem.
– O incydencie?
– To nie moja sprawa – odrzekła dyplomatycznie, żeby nie drażnić szefa.
Plotkarska prasa go uwielbiała. Praktycznie co tydzień zamieszczała jego zdjęcia z jakąś pięknością wiszącą u ramienia. Żadna z nich nie miała jednak wstępu do wyremontowanej i przekształconej w biuro dawnej fabryki w Shoreditch, gdzie zatrudniał najbystrzejszych komputerowych geniuszy.
Ellie zadrżała, gdy wyobraziła sobie, jakie przyjęcie zgotował Naomi.
Podwładni Jamesa znali jego uczuciową niestałość. Wprawdzie pozwalał im na zadawanie osobistych pytań, ale wyjawiał tylko tyle, żeby zaspokoić ich ciekawość.
Ellie podejrzewała, że tylko ona widziała jego rezerwę. Zżerała ją ciekawość, ale przeczuwała, że próba jej zaspokojenia zaburzyłaby ich wzajemne relacje.
– Nie musiało do tego dojść – ciągnął James, niezrażony jej małomównością. – Zawsze jasno daję do zrozumienia moim partnerkom, że nie łączę pracy z przyjemnością. Przestań patrzeć w ten tablet, jakby mógł cię uratować przede mną.
– Myślałam, że zależy ci na jak najszybszym sfinalizowaniu kontraktu z Neco Systems, zanim ktoś sprzątnie ci okazję sprzed nosa. Układałam go przez cały ranek. Liczyłam na to, że go przejrzymy, zanim wyślę ci mejla.
– Gdybyś została w pracy, mogłabyś ją taktownie wyprowadzić.
– To nie moje zadanie. Zresztą dlaczego miałabym to zrobić?
– Bo wiesz, że nie toleruję tu kobiet za wyjątkiem współpracownic.
Ellie zrezygnowała z szukania ratunku w tablecie. Perspektywa rozmowy na osobiste tematy z błyskotliwym, energicznym szefem przerażała ją, ale i fascynowała równocześnie. Wiedziała jednak, że nic dobrego by z tego nie wynikło.
Wolała zachować dystans. Spędziła zbyt wiele lat na porządkowaniu własnego życia, żeby przekraczać granice, które sama sobie wyznaczyła. Lubiła tę pracę i za bardzo potrzebowała pieniędzy, by zaburzać starannie wypracowany układ.
– Być może nie określiłeś zasad wystarczająco jasno – odrzekła enigmatycznie.
James chodził z Naomi przez prawie pięć miesięcy, najdłużej ze wszystkich kochanek. Przypuszczalnie nieszczęsna dziewczyna doszła do wniosku, że traktuje ją poważnie i wizyta w jego biurze to nic zdrożnego.
– Oczywiście, że nie pozostawiłem cienia wątpliwości – zapewnił, patrząc na Ellie z takim niedowierzaniem, jakby nagle zaczęła mówić w obcym języku. – Widzę, jak trybiki w twoim mózgu pracują, więc powiedz wreszcie, co myślisz, zamiast trzymać buzię na kłódkę.
Ellie dała za wygraną. Jej energiczny, chimeryczny szef myślał szybciej niż większość ludzi. Czasami musiała wtopić się w tło, gdy przeklinał czyjś brak kompetencji.
Na nią nie wylewał złości. Respektował wyznaczone przez nią granice. Po rozczarowaniach kilkoma jej poprzedniczkami, robił wszystko, żeby zachować dobre relacje. Jej rezerwa powstrzymywała go też od dyskusji na temat jej prywatnego życia.
Ellie była z natury skryta. Dziwne, że znalazła miejsce w zespole bezpośrednich ludzi, śmiało wyrażających każdą myśl.
James starannie dobierał pracowników. Inteligentni, zaangażowani, umieli walczyć o swoje, ale też w odpowiednim momencie dać za wygraną. Zawsze pozostawali lojalni wobec szefa. Przez trzy lata jej pracy w firmie nikt nie złożył wymówienia.
Tylko jedna Ellie zachowywała dystans.
Przyszła na świat późno, po wielu latach daremnych starań jej rodziców o dziecko. Kochali ją, ale też chronili przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Nie pozwalali na żadne ryzykowne przedsięwzięcia.
Stanowili zgraną rodzinę, póki w wieku szesnastu lat nie straciła ojca, cztery miesiące po zdiagnozowaniu u niego nowotworu. Nagle jej wygodne, przewidywalne życie legło w gruzach. Spokojne wakacje w Walii przeminęły bezpowrotnie, tak jak gry planszowe zimą. Okazjonalne wieczory z przyjaciółmi, kiedy oboje rodzice niecierpliwie wyczekiwali jej powrotu, też odeszły w przeszłość.
Matka przeżyła załamanie nerwowe. Ellie musiała błyskawicznie dorosnąć, żeby otoczyć ją opieką. Zrezygnowała z marzeń o studiach. Dobrnęła do końca szkoły, poświęcając cały wolny czas na ratowanie matki przed nią samą.
Jej rodzice tworzyli nierozerwalną parę. Kiedy jedna połowa odeszła, cała struktura się zawaliła. Bez Robbiego Thompsona jego żona nie umiała funkcjonować. Najpierw zamknęła się z sobie, a potem zaczęła szukać ratunku w alkoholu, co poskutkowało uzależnieniem.
Dziwne, że Ellie zdołała skończyć szkołę. Zamiast studiować architekturę, jak sobie wymarzyła, chłonęła wszelką dostępną wiedzę o systemach komputerowych. Równocześnie pilnowała matki i robiła wszystko, żeby wyciągnąć ją z nałogu. Doprowadziła do pewnej stabilizacji, ale po dwóch udarach, na szczęście niezbyt groźnych, pozostał z niej cień człowieka.
Sprzedały dom i za uzyskaną sumę kupiły jej mniejszy na wybrzeżu, ale nadal cierpiała na depresję. Tragiczne doświadczenia sprawiły, że Ellie chroniła swoją prywatność i niczego nie przyjmowała za rzecz naturalną. Tęskniła za poczuciem bezpieczeństwa i stabilizacją. Przerażała ją nieprzewidywalność i niepewność jutra.
Tymczasem James patrzył na nią wyczekująco. Kusiło ją, żeby wyrazić swoje zdanie, ponieważ ta sprawa obudziła w niej silne emocje.
– Tak jak mówiłam, nie mam wyrobionej opinii na temat twojego prywatnego życia poza pracą.
– Owszem, masz – zaprzeczył z szerokim uśmiechem.
– Czy miała jakiś powód, żeby tu przyjść? – spytała w końcu.
James wzruszył ramionami i wskazał gestem kącik dla gości z głębokimi skórzanymi fotelami, metalowym stolikiem i dużą rozkładaną sofą, na której czasami sypiał, gdy zostawał w pracy do późna.
– Chodźmy się zrelaksować – zaproponował. – Po ciężkim dniu moja głowa nie pracuje jak należy, a nie minęła nawet połowa.
– Jesteś tu szefem – przypomniała.
– Owszem, ale czasami warto zapomnieć o hierarchii. Przestań więc choć raz ukrywać się za tą swoją szklaną ścianą. I zostaw laptop – rozkazał, kładąc się na sofie. – Powiedz, co myślisz. Wyrzuć to z siebie. Uwierz mi, że będzie ci lżej.
Ellie pojęła, że stosowanie uników nic nie da. Nieoczekiwane pojawienie się Naomi i awantura wytrąciły Jamesa z równowagi. Musiał rozładować nadmiar emocji. Po raz pierwszy stała na linii ognia. Nie widziała lepszego sposobu na powrót do normalności, jak dać za wygraną i popłynąć z prądem. Skoro żądał szczerości, dlaczego nie dać mu tego, czego sobie życzył? Wzięła sobie krzesło i zaczęła ostrożnie:
– Może Naomi myślała, że nie ściągnie na siebie gniewu. W końcu chodziliście ze sobą dość długo…
– Kilka miesięcy.
– To twój rekord życiowy.
– Racja – przyznał z szerokim uśmiechem, już zrelaksowany. – Najdziwniejsze, że po trzech latach pracy u mnie wciąż pozostajesz dla mnie zagadką. Dwudziestoczteroletnią, o wzroście metr sześćdziesiąt pięć i wciąż tak samo tajemniczą. Jak to możliwe, że pamiętasz, jak długo spotykałem się z Naomi, a ja nawet nie wiem, czy masz chłopaka? Wolę nie pytać, bo odpowiedziałabyś, że to nie moja sprawa. I miałabyś absolutną rację.
Ellie zesztywniała. Popatrzyła na swoje płaskie pantofle, gładką granatową spódnicę do kolan i białą bluzkę. Zirytowało ją rozbawienie Jamesa. Czy uważał ją za nudną i pozbawioną wszelkich uczuć? Kiedy nazwał ją tajemniczą, ton jego głosu nie wskazywał, że go intryguje.
– Nieważne, jakie reguły ustanowiłeś. Większość kobiet nie widzi nic zdrożnego w złożeniu partnerowi niespodziewanej wizyty w miejscu pracy. Z pewnością jasno wyłożyłeś, co jej wolno, a co nie, ale…
Przerwała w pół zdania. Czy miała jakiekolwiek pojęcie o relacjach damsko-męskich? Niewielkie. Los odebrał jej szansę na chodzenie z chłopakami, ale na pewno nie chciałaby faceta z listą zakazów i nakazów.
Jej serce przyspieszyło rytm. Wyrażenie swojego zdania dało jej sporą satysfakcję, aczkolwiek nie wyjawiła wszystkiego. Przemilczała, że przystojny, zdolny, charyzmatyczny szef nieodparcie pociąga kobiety. Nic dziwnego, że lgnęły do niego jak muchy do miodu. Już królował na rynku komputerów i oprogramowania, a planował dalszą ekspansję na lukratywnym polu start-upów.
Mimo niestałości w uczuciach stanowił łakomy kąsek, choć ustanowienie reguł na początku związku nie czyniło z niego dżentelmena, za jakiego najwyraźniej chciał uchodzić.
– Ale…? – ponaglił z wyraźnym zaciekawieniem. – Zamieniam się w słuch.
– Ale kobiety to nie roboty – dokończyła Ellie. – Nie zawsze robią, co każesz. Mylisz je z podwładnymi. Traktujesz tak samo, jak ludzi, którym płacisz. Jeżeli któraś wpadła z niespodziewaną wizytą, nie powinna dostać bury za nieposłuszeństwo.
James wstał, podszedł do okna i przez kilka sekund patrzył przez nie w milczeniu. Wreszcie ruszył w jej stronę.
– Wyszedłem na tyrana – podsumował. – Zawsze tak mnie odbierałaś?
– Ja…
– Skoro zaczęłaś, nie trzymaj mnie w nieświadomości. To byłoby okrutne.
– Spytałeś, co myślę – przypomniała nieśmiało.
– I bardzo dobrze. W przeciwnym razie skąd miałbym wiedzieć, jak wielką urazę do mnie żywisz?
Gdy stanął naprzeciwko niej i wsparł ręce o solidny, drewniany kwadratowy stół, Ellie spłonęła rumieńcem.
– Nie żywię żadnej urazy! – wykrzyknęła.
– Naomi za dużo sobie wyobrażała – wyznał w końcu. – Nie wyrzuciłem jej z biura. Nie jestem takim potworem, jak myślisz.
– Nigdy tak o tobie nie myślałam!
– Oczywiście mnie zaskoczyła. Nie lubię, jak ktoś mi przeszkadza w pracy. Tym niemniej chętnie poczęstowałbym ją kawą, poświęcił jej piętnaście minut i odprowadził do wyjścia, ale… rozmowa nie przebiegła po mojej myśli. Najwyraźniej uznała zaproszenie na ślub Maxa za poważną deklarację z mojej strony. Pokazała mi sukienkę, którą planowała założyć, a potem kilkakrotnie dała do zrozumienia, że pragnie czegoś więcej niż zabawa. Zasugerowała, że najwyższy czas, żebym poznał jej rodziców. Z początku myślałem, że żartuje. Kiedy przypomniałem ustalone zasady, wpadła w furię. Kobiety wprawdzie nie są robotami, ale powinny rozumieć, że nie mogą liczyć na stały związek ze mną.
– Biedna Naomi – westchnęła Ellie.
– Biedna?
– No jasne. Rozbudziłeś i podsyciłeś jej nadzieje, przypuszczalnie w niezbyt taktowny sposób. – Kiedy parsknął śmiechem, dodała: – Dla twojej wiadomości, Jamesie, nie mam do ciebie żadnych pretensji. Uwielbiam swoją pracę. Uważam ją za absorbującą i pełną ciekawych wyzwań. Jeżeli nie odpowiada mi twoje podejście do związków, to osobista sprawa i nie chciałabym, żebyś pomyślał…
– Bez obawy – wpadł jej w słowo, zerkając na nią z zaciekawieniem. – Czy zrobiłabyś awanturę facetowi, gdyby poinformował cię, że nie interesuje go miłość ani małżeństwo?
– Przede wszystkim nie chodziłabym z kimś, kto nie traktowałby mnie poważnie – odpowiedziała szczerze.
Ellie wiedziała, że tylko ją krępuje dyskusja na tak osobiste tematy. James otwarcie rozmawiał z podwładnymi i zachęcał ich do szczerości. Na tym polegał jego nieodparty urok.
Pół roku wcześniej przez całą godzinę pocieszał jej przyjaciółkę, Trish, po zerwaniu z chłopakiem. Wysłuchał jej, podawał chusteczki, a na koniec zaoferował tygodniowe wakacje z osobą towarzyszącą w jednym ze swoich domów za granicą, wszystko na jego koszt.
– To poważne wyzwanie dla faceta – skomentował po chwili.
– Dla ciebie – sprostowała. Następnie wstała i przygładziła spódnicę.
– Widzę, że wracasz do pracy – zauważył z wyraźnym rozbawieniem.
– Najwyższy czas. Mamy dziś mnóstwo roboty.
– Myślę, że już sporą część odwaliliśmy. Więcej, niż można się było spodziewać.

James zdołał wsunąć stopę w drzwi. Ellie wpadła w popłoch, że dała mu pozwolenie na przełamanie barier. Wiedziała, że przesadza. Kiedy człowiek pracuje z kimś dzień po dniu, godzina po godzinie, nie sposób nie dopuścić tej osoby do swojego życia. Zaciekawiła go tylko dlatego, że przez długi czas trzymała go na dystans.
W głębi duszy żałowała, że nie potrafi być bardziej otwarta, ale zawsze była cicha i skryta. Po śmierci ojca jeszcze bardziej zamknęła się w sobie.
Odpowiedzialność za matkę wymusiła na niej niezależność. Nie miała nikogo, kto pomógłby jej przeboleć utratę najbliższej osoby. Jej rodzice byli jedynakami. Ona też. Została więc sama na świecie. Przyjaciele z początku okazywali współczucie, ale stopniowo wracali do swoich spraw i tylko od czasu do czasu sprawdzali, jak się miewa.
Radziła sobie sama z rozlicznymi problemami bez niczyjego wsparcia. Nauczyła się polegać wyłącznie na sobie do tego stopnia, że dzielenie myśli z kimkolwiek, zwłaszcza z szefem, sprawiało jej trudność. Dlatego czuła, że straciła grunt pod nogami. Musiała odzyskać utraconą równowagę, żeby wrócić do dotychczasowego układu.

Gwałtowny letni sztorm zaciekle atakował wybrzeże Atlantyku i położoną tam posiadłość. Właściciel stał w otwartym oknie, w nastroju równie chmurnym, jak rozciągający się przed nim widok. Miotany wichurą deszcz wpadał do gabinetu i zalewał drewnianą podłogę, pociemniale niebo przecięła błyskawica, a domem wstrząsnął grzmot. Nico Ferraro, ponuro zapatrzony w noc, upił kolejny haust whisky.
Stracił to, co liczyło się najbardziej. Majątek, sława, romantyczne podboje – to wszystko było nic. Stracił szansę zemsty, na którą szykował się od lat.
Z drugiej strony domu dobiegły jakieś łomoty. Natarczywe stukanie, a potem walenie. Ktoś dobijał się do frontowych drzwi.
– Proszę! – dobiegło przez odgłosy burzy. – Panie Ferraro, proszę mnie wpuścić!
Łyknął czterdziestoletniej szkockiej. Kamerdyner da sobie radę, a w razie potrzeby pomogą mu ochroniarze. Nie chciał w tej chwili nikogo widzieć.
– Jeżeli mnie pan nie wpuści, ktoś zginie! – zabrzmiał kobiecy głos.
Ciekawe. Może jednak warto dowiedzieć się, o co chodzi. Zaczął się odwracać od otwartego okna, zawahał się i w końcu je zamknął. To miejsce nie obchodziło go wcale. To tylko jeszcze jeden anonimowy dom przy plaży w Hamptons wart pięćdziesiąt milionów dolarów. W najbliższych dniach wystawi go na sprzedaż. Skoro nie będzie sceną zemsty, jest obecnie dla niego bezużyteczny.
W przestronnym holu przy frontowych drzwiach stało półkolem trzech mężczyzn, a przed nimi drobna, całkowicie przemoczona młoda kobieta. Ciemnowłosa piękność była w ciąży, mokra, biała sukienka oblepiała atrakcyjne kształty i duży, ciążowy brzuch. Nico uświadomił sobie, że ją zna.
– Czekajcie – powstrzymał ochroniarzy. – Wpuśćcie ją.
Szef ochrony spojrzał pytająco.
– Na pewno, szefie? Opowiada jakieś bzdury…
– Wpuść ją – powtórzył Nico i mężczyzna odsunął się niechętnie.
– Dziękuję… bardzo dziękuję… – Młoda kobieta chyba płakała, choć jej twarz mogła być równie dobrze mokra od łez, jak i od deszczu.
Chwyciła Nica za rękę.
– Bałam się, że mnie pan nie wpuści… A muszę to panu w końcu powiedzieć…
– W porządku. – Starał się zachować grzecznie. – Jest już pani bezpieczna, panno…? – Uświadomił sobie, że nie pamięta nazwiska, choć jej dziadek był od lat ogrodnikiem w jego manhattańskim apartamencie. – Ma pani ręce zimne jak lód – dodał szorstko, próbując ukryć zakłopotanie i odwrócił się do ochroniarza. – Przynieś pani koc.
– Oczywiście panie Ferraro.
Dziewczyna szczękała zębami z zimna.
– Ale ja… ja muszę panu powiedzieć…
– Cokolwiek to jest, poczeka, aż się pani rozgrzeje. – Chciał jej zaproponować whisky, przypomniał sobie jednak, że ciężarne powinny unikać alkoholu. – Może coś ciepłego do picia? Przynieś gorące kakao – polecił kamerdynerowi.
Sebastian pojrzał na niego z powątpiewaniem.
– Kakao, proszę pana? Nie wiem…
– Obudź kucharza – burknął Nico i mężczyzna znikł.
Służba, pomyślał Nico. Wszyscy się teraz zaniedbywali. Dawniej nie musiał powtarzać poleceń, by rezydencje funkcjonowały jak dobrze naoliwione maszyny. Przynajmniej dopóki mu zależało. Tak było do Bożego Narodzenia… A teraz?
– Jaki dziś dzień? – warknął do szefa ochrony.
Mężczyzna spojrzał na niego ze zdumieniem.
– Pierwszy lipca, panie Ferraro.
Minęło sześć miesięcy, a on ledwo co pamiętał, choć nadal kupował rezydencje i zarządzał firmą z Rzymu. Przeczesał palcami ciemne włosy. Coś się działo z jego głową?
– Nico, proszę – odezwała się dziewczyna.
To, że wnuczka własnego ogrodnika zwraca się do niego po imieniu, w końcu przyciągnęło jego uwagę. Młoda kobieta chwyciła go za rękę i patrzyła błagalnie, aż coś zaczęło mu się mgliście przypominać.
Ledwie ją znał. Widywali się okazjonalnie, kiedy dorastała, w ogrodzie na dachu jego manhattańskiego apartamentu. Mogła mieć ze dwadzieścia kilka lat. Może pozdrowił ją raz czy drugi, życzył wesołych świąt czy dobrych wakacji, ale nic ponad to. Nic, co tłumaczyłoby, dlaczego mówi mu po imieniu, jakby byli przyjaciółmi. Albo kochankami.
– Skąd się tu pani wzięła? I co ma oznaczać to zachowanie?
Kiedy ochroniarz narzucił koc na jej szczupłe ramiona, nieomal załkała.
Miała niezwykłe zielone oczy przy bladej cerze i ciemnych brwiach pasujących kolorem do dziko skłębionych włosów. Wzięła głęboki oddech i wyrzuciła z siebie:
– Mój dziadek jedzie tutaj, żeby cię zastrzelić.
– Nie rozumiem.
Jaką pretensję mógłby mieć do niego ogrodnik? Od Bożego Narodzenia nawet z nim nie rozmawiał. Dał mu wtedy wytyczne odnośne oświetlenia pergoli i drzewek na tarasie. Wtedy jeszcze zajmował się takimi sprawami. Wtedy jeszcze…
Pospiesznie odsunął od siebie wspomnienia.
– To jakiś żart?
– Jak mogłabym żartować w ten sposób?
Widział w jej oczach lęk i jakkolwiek niedorzecznie to brzmiało, najwyraźniej wierzyła w swoje słowa. Więc była to prawda albo miała jakieś problemy psychiczne. Nie potrafił tego ocenić, sam kompletnie wyczerpany po sześciu miesiącach spędzonych w stanie bliskim katatonii na stanowisku dyrektora naczelnego Ferraro Development Inc. Zawierał wielomilionowe kontrakty, ale nie potrafił sobie żadnego konkretnego przypomnieć.
– Dlaczego miałby chcieć mnie zabić, panno…?
Zbyt późno przypomniał sobie, że nie pamięta jej nazwiska. Uznał, że to wina szkockiej i odstawił na wpół opróżnioną kryształową szklankę.
Młoda kobieta spojrzała na niego ze zdumieniem.
– Nie pamiętasz, jak się nazywam?
Zaprzeczanie nie miało sensu.
– Przepraszam, nie chciałem być nieuprzejmy. – Uśmiechnął się lekko, ale nie odwzajemniła uśmiechu. – Bardzo proszę przypomnieć mi swoje nazwisko.
– Jestem Honora Callahan, a mój dziadek to Patrick Burke. Uważa, że obraziłeś nas oboje. Dlatego wybrał się tutaj ze swoją starą myśliwską strzelbą i zamierza odstrzelić ci głowę.
Omal się wybuchnął śmiechem, na szczęście opanował się w porę.
– Dlaczego?
Na pięknej twarzy ponownie odmalowało się zdumienie i pod tym badawczym spojrzeniem poczuł się niekomfortowo.
Zerknęła nerwowo na szefa ochrony i drugiego ochroniarza. Obaj udawali, że nie słuchają, ale kiedy wspomniała o strzelbie dziadka, mimowolnie dotknęli kabur pistoletów.
– Dobrze – powiedziała. – Skoro tego chcesz. Ale nie pozwól go skrzywdzić. Niech go po prostu ignorują.
– Wolisz, żeby raczej to on zastrzelił mnie?
– Wyjdę do niego i spróbuję go uspokoić. Proszę tylko, żebyś został w środku, a twoja ochrona nie wyciągała broni.
– Mam się kryć jak tchórz w moim własnym domu?
– Och, na litość… – Tupnęła drobną stopą, a Nico zawiesił wzrok na jej pełnych piersiach, doskonale widocznych przez cienki, mokry materiał. – Po prostu nie wychodź i nie odpowiadaj. Dla ciebie to nie powinno być trudne.
Wyczuwał w jej słowach ton krytyki, którego nie rozumiał.
– Wciąż mi nie wyjaśniłaś, o co w tym wszystkim chodzi. Nie rozmawiałem z twoim dziadkiem od miesięcy.
Blade policzki Honory zabarwił rumieniec. Pochyloną głowa wskazała brzuch.
– Wiesz, dlaczego – bąknęła.
Ogarnęło go przygnębienie, bo ciało nagle odgadło, o czym mówi, a mózg protestował ze wszystkich sił.
– Nie.
Podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy.
– Jestem z tobą w ciąży.

Błyskawica rozświetliła ciemność za oknem i przetoczył się grzmot. Honora z bijącym sercem wpatrywała się w przystojną twarz Nica. Od kolejnego grzmotu zadzwoniły szyby w zwróconych na ocean oknach. Ona też drżała, już nie z zimna, ale ze strachu.
Przez sześć miesięcy bała się ponownego spotkania z Nikiem, choć nie sądziła, że będzie aż tak fatalnie. Dziś myślała o swoim nastoletnim zadurzeniu w szefie dziadka z niechęcią i niedowierzaniem. Zauroczona, obserwowała go ukradkiem przy okazji pomagania w pracach ogrodniczych albo odrabiania lekcji na ławce w rogu tarasu.
Podobał jej się tak samo we fraku, z piękną kobietą u boku, jak i w skórzanej kurtce, kiedy wybierał się na rajd motocyklowy czy w szortach khaki, kiedy prywatnym odrzutowcem leciał na Malediwy. To był dla niej niezwykły i zupełnie jej nieznany świat, choć wychowała się w sąsiedztwie. Teraz, jako trzydziestosześciolatek, był najatrakcyjniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała.
Ona sama często czuła się niewidzialna. Kiedy dziadek kończył pracę w dużym ogrodzie na dachu, gdzie traktował każdą roślinę z miłością i troską, wracali metrem do dwupokojowego mieszkania w Queen’s. Wychowywał ją od jedenastego roku życia, kiedy zmarli jej rodzice, z cierpliwością, szorstką dobrocią i poczuciem obowiązku.
Najgłębszym jednak uczuciem darzył swoje rośliny. Czasem myślała, że będąc rododendronem, cyprysem albo jałowcem, dostawałaby więcej jego ciepła i uwagi. Całą swoją miłość ofiarował roślinom, śpiewał im i z nimi rozmawiał, czego nie dało się powiedzieć o wnuczce.
Czuła się niekochana, ale uważała, że i tak jest szczęściarą, bo skoro dziadek wziął ją do siebie i zapewnił dach nad głową, nie ma powodu do narzekań. Patrick Burke zawsze przedkładał obowiązek ponad wszystko inne. Honor był w ich rodzinie bardzo ważny, zresztą dlatego otrzymała takie imię.
Nic dziwnego, że wzdragała się powiedzieć staromodnemu i zasadniczemu dziadkowi, że jest w ciąży bez ślubu. Prędzej czy później i tak się dowie. Ukrywała ciążę pod luźnymi ubraniami i miała nadzieję, że Nico Ferraro odpowie na jej wiadomości i się z nią skontaktuje. Tak się jednak nie stało.
Minęła wiosna, nadeszło lato i coraz trudniej było znaleźć wymówkę dla noszenia obszernych ubrań. Kiedy w czerwcu nawiedziła Nowy Jork, dusząca fala lepkiego, wilgotnego upału dokuczała jej nieznośnie, a w ich mieszkaniu na Queens nie było klimatyzacji. Któregoś dnia dziadek zastał ją stojącą przed otwartymi drzwiami lodówki w samej bieliźnie. Wtedy zauważył brzuch.
– Och, nie – sapnął i rozpłakał się po raz pierwszy od pogrzebu jej rodziców trzynaście lat temu, a potem łzy zamieniły się w gniew. – Kim jest ten łajdak, który ci to zrobił?
Odmówiła zdradzenia tożsamości kochanka nawet przyjaciołom. Szofer zatrudniony w firmie Nica, Benny Rossini, Amerykanin włoskiego pochodzenia, zaproponował jej małżeństwo, co było bardzo miłe. Podziękowała mu jednak, bo nie chciała w taki sposób wykorzystać ich przyjaźni, i przez miesiąc żyła nadzieją, że wszystko się jakoś ułoży.
Ale dziś, kiedy pomagała dziadkowi w ogrodzie, gospodyni powiedziała im, że Nico Ferraro wrócił do Stanów po półrocznej nieobecności, a jego samolot wylądował właśnie w Hamptons, trzy godziny drogi od Nowego Jorku.
Po ponad dekadzie pracy dla niego, Patrick Burke dobrze wiedział, jakim jest playboyem. Wystarczył mu rzut oka na ściągniętą twarz wnuczki, by odgadnąć prawdę, porzucić łopatę i zacząć szukać starej strzelby.
Obawiała się poważnie, że ochroniarze Nica po prostu go zastrzelą, tłumacząc się koniecznością samoobrony. Dlatego koniecznie chciała porozmawiać z Nikiem, zanim starszy pan pojawi się u niego. Z największym trudem udało jej się wyperswadować mu jazdę na wschód pociągiem ze strzelbą.
– Niech Benny cię zawiezie – poradziła. – Tak będzie szybciej.
Kiedy zgodził się niechętnie, pospieszyła na dół, by omówić plan z młodym szoferem.
Benny zareagował na wiadomość o tożsamości ojca jej dziecka najpierw zaskoczeniem, a potem gniewem. Otrząsnął się jednak szybko i zgodził się podwieźć starszego pana do Hamptons bentleyem szefa i „przypadkowo” zgubić się po drodze.
– Tylko nie pozwól, żeby nas tam zastrzelili – dodał na koniec trochę nerwowo.
Niestety ona sama jechała dłużej, niż się spodziewała. Pożyczyła samochód Benny’ego, starego volkswagena garbusa, który popsuł się jakieś pięć kilometrów od domu. Przerażona perspektywą spóźnienia, przebyła resztę drogi biegiem, a była w szóstym miesiącu ciąży. W sukience bez rękawów i sandałach, w szalejącej burzy i silnym wietrze. Teraz przenosiła niespokojny wzrok z Nica na jego ochroniarzy i z powrotem.
– No więc? Zgoda? Kiedy dziadek się tu pojawi, pozwolicie mi to załatwić samej?
– Żartujesz, prawda?
Popatrzyła na playboya milionera, którego kiedyś uważała za tak egzotycznego i fascynującego, mimowolnie zaciskając pięści.
– To nie żart – powiedziała. – On już tu jedzie, choć okrężną drogą…
– Nie mogę być ojcem twojego dziecka – przerwał jej bezceremonialnie. – Nigdy cię nie dotknąłem.
Nigdy jej nie dotknął? Jak mógł tak twierdzić? Tego, że zaprzeczy, wcale nie brała pod uwagę. Tymczasem zachowywał się, jakby sobie tę ich wspólną noc wymyśliła. Jakby była jakąś naciągaczką i chciała go podstępem wmanewrować w małżeństwo.
W lutym, kiedy odkryła, że jest w ciąży, chciała postąpić jak należy i go o tym zawiadomić. Niestety ignorował wiadomości, jakie mu zostawiła w biurze w Rzymie i willi na wybrzeżu Amalfi. Poddała się w końcu. Skoro ojciec dziecka ucieka od odpowiedzialności, będzie zmuszona wychować dziecko sama.
Wykorzystał dziewczęce zadurzenie, odebrał jej dziewictwo, a teraz porzuci ją i dziecko jak zbędny balast.
– Nie zarzucaj mi kłamstwa – powiedziała niskim, drżącym głosem. – W przeciwieństwie do ciebie próbowałam zachować się honorowo.
– Gdybym się z tobą przespał, pamiętałbym to.
Był wysoki, atletycznej budowy i bardzo przystojny, ale ciemne włosy opadały potarganą strzechą na kołnierzyk rozchełstanej, białej koszuli, a czarne spodnie były pogniecione. Pachniał szkocką, skórą i dymem z kominka, a także deszczem, co dawało wrażenie męskości i dzikości. Z lubością wchłaniała ten zapach i wbrew wszystkiemu zatęskniła za nim, choć obiecywała sobie nienawidzić go do końca życia.
– Nie pamiętasz mojego imienia ani naszej wspólnej nocy – powtórzyła. – Jak można być tak zimnym i bez serca?
– To kiedy miało dojść do tego cudownego poczęcia?
– W noc Bożego Narodzenia.
– W noc Bożego Narodzenia?
Wyraz jego twarzy zmienił się nagle, jakby usiłował przywołać na wpół zapomniany sen, a w końcu spojrzał na nią z wyzwaniem.
– Nawet jeżeli do tego doszło, czego wcale nie potwierdzam, skąd masz pewność, że to właśnie ja jestem ojcem?
– Uważasz, że sypiam z różnymi mężczyznami w tym samym tygodniu?
– Mamy dwudziesty pierwszy wiek, a ty jesteś wolną kobietą…
– Wiesz doskonale, że byłam wtedy dziewicą!
Ochroniarze nadal słuchali, ale gniew nie pozwolił jej się tym dłużej przejmować.
– Jak śmiesz mnie obrażać!
Zaraz potem usłyszała nadjeżdżający samochód i trzaśnięcie drzwi.
– Wyłaź stamtąd, Ferraro! – Głos Patricka Burke’a przedarł się przez wycie wiatru i szum deszczu. – Pokaż się, a wpakuję ci kulkę między oczy!
Ochroniarze jednocześnie sięgnęli po broń.
– Błagam, pozwólcie mi z nim porozmawiać.
Starszy spojrzał pytająco na szefa, który lekko skinął głową.
– Zatrzymaj go na zewnątrz – powiedział Honorze. – Jeżeli do nas nie strzeli, nic mu nie zrobimy.
– Dziękuję. – Jednak za gardło chwycił ją lęk.
Wzburzony Patrick mógł zacząć strzelać na oślep. Pospieszyła do drzwi, ale nagle przystanęła i odwróciła się do Nica.
– Nie robię tego, żeby chronić ciebie, tylko dziadka. Osobiście byłabym szczęśliwa, gdybyś został zastrzelony.
Otworzyła drzwi i wybiegła w letni sztorm, szalejący na wybrzeżu Atlantyku.

„Osobiście byłabym szczęśliwa, gdybyś został zastrzelony”.
Honora znikła w potokach wody, a Nico patrzył na nią, zaszokowany. Poczuł na sobie wzrok ochroniarzy, ale zaraz odwrócili się dyskretnie.
„Więc nie pamiętasz mojego imienia ani naszej wspólnej nocy. Jak możesz być taki zimny i bez serca?”
Te pogardliwe słowa przyprawiły go o pustkę w środku i przypomniały podobne, które usłyszał od Lany, kiedy zadzwonił do niej na plan filmowy w Paryżu, w Wigilię Bożego Narodzenia, by zerwać ich narzeczeństwo.
„Ty łajdaku bez serca! Nigdy mnie nie kochałeś!”, krzyknęła wtedy.
„Nie”, odparł krótko. „Przykro mi”.
Obudzony wcześniej tego dnia nowiną o śmierci swojego ojca, poczuł się jak pod lodowatym prysznicem. Książę Arnaldo Caracciola zmarł na zawał w Rzymie.
Po co więc zaręczyny z gwiazdą filmową, skoro nie mógł tym zaimponować ojcu?

Po rozmowie z Laną próbował wrócić do pracy, ale był tak podminowany, że na wszystkich krzyczał, a nawet zwolnił kilku doskonałych pracowników.
– Jest Wigilia. – Jego zastępca wręczył mu dwie tabletki nasenne. – Idź do domu, zanim nas zrujnujesz, i wyśpij się porządnie.
Rzeczywiście, w poprzednim tygodniu prawie nie sypiał, ale czuł się lepiej niż kiedykolwiek. Odbył nawet w miejskiej hali sportowej walkę z bokserskim czempionem wagi ciężkiej. Wepchnął się na ring i obraził silniejszego przeciwnika, po czym został dwukrotnie znokautowany. Za drugim razem stracił na kilka minut wzrok, ale jak tylko go odzyskał, chciał wrócić na ring. Na szczęście właściciel hali sprzeciwił się stanowczo.
– Jeżeli chce pan rozbić sobie głowę, panie Ferraro, proszę pójść gdzie indziej. Nie prowadzę kostnicy. I doradzałbym wizytę u lekarza, bo prawdopodobnie już ma pan wstrząs mózgu.
Lekarz? Zareagował na tę radę szyderstwem, ale kiedy wracał do mieszkania, ból głowy mocno się nasilił. Późnym popołudniem w Wigilię dom był już pusty. Personel wyjechał na święta i w pustych pokojach odzywało się tylko echo. Wyciągnął butelkę szkockiej i przez całą świąteczną noc gniewnie krążył po mieszkaniu.
Niewiele potem z tego pamiętał. Miał halucynacje i wyobrażał sobie niestworzone rzeczy. Prawdopodobnie popił pigułki nasenne szkocką, bo rano gospodyni znalazła go nieprzytomnego na podłodze i wezwała karetkę.

– Jesteś pewna, że nie chcesz jechać ze mną? – zapytała Prudence bliźniaczkę Temperance Lattimar, patrząc sponad kufra, do którego właśnie włożyła ostatnią suknię. – Wiem, że Bath nie jest już takim centrum towarzyskim jak kiedyś, ale będą tam bale, koncerty, wydarzenia, w których warto uczestniczyć. A przy odrobinie szczęścia obejdzie się bez szeptów o ostatnich ekscesach mamy.
Temperance podskoczyła z fotela przy oknie z widokiem na maleńki ogródek kamienicy lorda Vraux na Brook Street i podeszła, by uściskać Prudence.
– Bardzo będę za tobą tęsknić, kochana Prudence, ale nie zamierzam opuszczać Londynu. Nie pozwolę, aby plotkarze mnie przegonili. Choć mam nadzieję, że Bath potraktuje cię życzliwie i znajdziesz dżentelmena, który cię pokocha i da ci rodzinę, której zawsze pragnęłaś – powiedziała, choć raczej w to wątpiła, bo plotkarze w Bath byli na bieżąco informowani o najnowszych skandalach w Londynie. Roześmiała się. – Chociaż, dorastając w tej rodzinie, nie jestem pewna, czy polubisz normalność, nawet jeśli ją znajdziesz.
– Masz na myśli, że nie każdy ma ojca, który nie chce go dotknąć, i matkę, która zmieniała kochanków jak rękawiczki?
– Kiedy byłyśmy małe, cieszyłyśmy się, gdy ci wszyscy przystojni panowie przynosili nam wstążki do włosów i słodycze.
Prudence przestała składać bibułę, którą wkładała między suknie i posłała Temper spojrzenie, z którego interpretacją jej bliźniaczka nie miała problemów.
– Przypuszczam, że nasza rodzina jest… wyjątkowa – dodała Temper, zmieniając temat. Była rozdarta między współczuciem dla cierpienia bliźniaczki i tlącym się gniewem za sposób, w jaki społeczeństwo traktowało ich matkę. – Gregory, jedyne prawowite dziecko papy, namaszczony dziedzic. Potem ty, ja i Christopher, dzieci dwóch różnych kochanków. Na Boga, co zrobiłby tata, gdyby Gregory nie przeżył? Być może musiałby znów zbliżyć się do mamy. Może gdyby to zrobił, pogodziliby się?
Temper westchnęła.
– Chociaż musisz przyznać, że mama spełniła obietnicę, którą złożyła nam w dniu naszych szesnastych urodzin. Przez ostatnie sześć lat zachowywała się z dużo większym umiarem.
– Może i tak, ale szkody były już wyrządzone – powiedziała gorzko Prudence. – Przecież wszyscy mówią na nas Siostry Skandalistki. Poza tym, jak pokazuje ostatni incydent, reputacja mamy jest taka, że nie musi teraz robić nic, a i tak zostanie bohaterką skandalu.
– Tak, zawsze są w pobliżu jacyś mężczyźni, którzy się o to postarają – przyznała kwaśno Temper. – Cóż, nic nie możemy na to poradzić.
Pomogła siostrze przytrzymać wieko kufra i zatrzasnąć je.
– No to załatwione! Ciocia Gussie zbiera cię rano, prawda? Więc jedź do Bath, znajdź godnego dżentelmena i stwórz normalną rodzinę, której tak pragniesz. Nikt nie zasługuje na szczęśliwe zakończenie bardziej niż ty.
– Dziękuję, Temper. Z pewnością postaram się zrobić wszystko, aby tak się stało. Ale…czy ty nadal nie chcesz wyjść za mąż? Wiem, że mówisz o tym, odkąd skończyłyśmy szesnaście lat, ale…
Oddychając głęboko, Temper odepchnęła od siebie okropne wspomnienia, zwlekając z odpowiedzią.
– Naprawdę myślisz, że zrezygnowałabym z mojej wolności i podporządkowała się prawnie i finansowo mężczyźnie?
– Wiem, że związek rodziców nie jest dobrym przykładem, ale spójrz na Christophera i Ellie.
– Im się udało.
– Przyjaciele Christophera wydają się równie szczęśliwi. Lyndlington z Maggie, David Smith z księżną, Ben Tawny z lady Alyssą – zauważyła Prudence.
Słowa siostry sprawiły, że Temper poczuła się nieswojo. Gdyby była naprawdę szczera, musiałaby przyznać, że zazdrości innym takiego szczęścia.
– Poza tym – kontynuowała Prudence – to charakter męża zadecyduje o tym, jak traktuje żonę. A obie wiemy, że w Londynie są uczciwi i mili mężczyźni. Spójrz na Gregorego lub Gifforda!
Gifford Newell był najlepszym przyjacielem ich brata i traktował jej jak siostry. Chociaż ostatnio między nim i Temper coś się zmieniło, nie zachowywali się wobec tak swobodnie jak kiedyś. Było to irytujące, ale zarazem dziwnie ekscytujące. Temper była niedoświadczona, ale dobrze wiedziała, dokąd prowadzi ten rodzaj napięcia. I nie chciała tego.
– Oczywiści, przyznaję, w Anglii jest kilku wybitnych dżentelmenów wartych uwagi. Po prostu małżeństwo nie jest dla mnie. Nie zapomnij przyjść się pożegnać. A teraz, lepiej sprawdź gdzie twoja pokojówka zniknęła z resztą kapeluszy, zanim przyjedzie ciocia Gussie. Wiesz, że nie znosi czekać.
Prudence rzuciła jej zmartwione spojrzenie, ale ku uldze Temper nie wypytywała dalej. Miała przed siostrą bardzo niewiele sekretów, ale tym jednym po prostu nie mogła się podzielić.
– Oczywiście, że się ze wszystkimi pożegnam. I masz rację, ciocia Gussie będzie mnie popędzać. A skoro nie zamierzasz w tym roku debiutować, to co będziesz robić w Londynie?
– Och, nie wiem. Może wywołam jakiś skandal?
Temper zamknęła drzwi do pokoju, który dzieliły, po czym zawahała się.
Może powinna znaleźć służącą i pójść na szybki spacer po Hyde Parku? Było już południe, czyli zbyt późno, by chwilę pogalopować. Nagle usłyszała szmer głosów dochodzący z frontowego salonu.
Jeden z nich brzmiał jak głos Christophera. Ucieszona, że brat złożył im wizytę, Temper zbiegła lekko po schodach i weszła do pokoju.
– Christopher! – zawołała, dostrzegając brata. – Nie przyprowadziłeś Ellie?
– Nie, jest dziś rano w swojej szkole – powiedział Christopher, podchodząc, by ją przytulić. – Newell złapał mnie, gdy wychodziliśmy z parlamentu i nalegał, by się ze mną zabrać.
Temper odwróciła się i dygnęła przed dżentelmenem stojącym obok jej starszego brata Gregory’ego.
– Giff, przepraszam. Słyszałam głos Christophera, ale nie twój. Jak się masz?
– Bardzo dobrze, Temper. Wyglądasz pięknie, jak zawsze.
Intensywne spojrzenie jego zielonych oczu przyprawiła ją o lekki dreszcz, ale szybko stłumiła to uczucie. Co było z nią nie tak? To przecież Giff, którego znała od zawsze.
– Blondynka, błękitnooka i rozpustna, jak mama, prawda? – odparła, ukrywając, jak to często robiła, wrażliwość za maską brawury. – Przypuszczam, że słyszałeś o ostatniej sytuacji?
– To główny powód, dla którego przyszedłem – powiedział Christopher. – Chciałem sprawdzić, czy mogę coś zrobić. I przeprosić.
– Na Boga, Christopher, nie masz za co przepraszać! Ellie jest kochana! Wyrzeklibyśmy się ciebie, gdybyś się z nią nie ożenił.
Jej brat uśmiechnął się ciepło.
– Jestem wdzięczny za wsparcie całej rodziny i najbliższych przyjaciół, ale nie ma nadziei, że towarzystwo kiedykolwiek nas zaakceptuje. A ślub z kobietą, która była kurtyzaną, raczej nie pomoże moim siostrom znaleźć dobrych mężów.
– Ich strata, że nie poznają Ellie – odpowiedziała Temper. – Potępiać dziewczynę, która została praktycznie sprzedana przez ojca… Cóż, to typowe dla naszego świata, w którym rządzą panowie. I właśnie dlatego musimy wybierać do parlamentu kobiety! – Rzuciła bratu i Newellowi wyzywające spojrzenie.
Zamiast się cofnąć, czego się spodziewała, Christopher roześmiał się.
– To samo mówi żona Lyndlingtona, Maggie. Odkąd urodziła córkę, stała się dość wojownicza.
– Jeśli ty i inni w parlamencie pragniecie reformy społecznej, moglibyście zacząć od zmiany prawa, które czyni zamężną kobietę własnością męża.
– Może powinniśmy. Ale jedyna sprawa, którą chciałem się dziś zająć, to ty i Prudence – odpowiedział Christopher. – Ciocia Gussie zgodziła się, że w obliczu skandalu zaprezentowanie was w tym roku w Londynie nie byłoby rozsądne, tak?
– Temperance może wolałaby, żebyś nie dyskutował o tym przy mnie – zauważył Newell. – To sprawa rodzinna.
– Ale ty jesteś praktycznie rodziną – odpowiedziała Temper. – Nie mam nic przeciwko omówieniu tego w twojej obecności. Może będziesz bardziej obiektywny.
– Sytuacja nieco się poprawiła od zeszłego tygodnia – powiedział Gregory. – Wygląda na to, że Hallsworthy wyzdrowieje, więc Farnham będzie mógł wrócić do Anglii.
– Idioci – mruknęła Temper. – Pojedynkować się o cnotę mamy? Można by pomyśleć, że to era pudrowanych peruk! A przecież ona do każdego z nich powiedziała zaledwie kilka słów. Szkoda, że jeden drugiemu nie palnął w łeb.
– Ich śmierć raczej nie pomogłaby wyciszyć skandalu – zauważył Gregory.
– Może nie, ale Londyn byłby lepszy bez dwóch tępaków, którzy nigdy nie zrobili w życiu nic pożytecznego.
– Nie wszyscy mężczyźni są godni pogardy – zaprotestował Newell.
– Może masz rację, że w Anglii jest jeszcze kilku mężczyzn z z prawym charakterem, wliczając w to moich braci i ciebie, Giff.
– No właśnie – odparł.– Mógłbym też wskazać kilka przedstawicielek płci pięknej, które nie są wzorem doskonałości.
– Jak te jędze, które nie chcą zaakceptować Ellie? Tak, zgoda. Ale przyznaj, że choć panie decydują, kogo zapraszać, to właśnie kobiety są karane za każde naruszenie etykiety, podczas gdy mężczyźni przeważnie są z nich zwolnieni.
– Przyznaję, życie nie jest sprawiedliwe. Teraz jednak powinniśmy skupić się na sprawach praktycznych – powiedział Gregory. – Jak zapewne wiesz, Christopherze, ponieważ prezentacja w Londynie w tym sezonie byłaby co najmniej niezręczna, ciocia Gussie zaproponowała, że zabierze dziewczęta do Bath. Może tam poznają odpowiednich dżentelmenów.
– Nie mam ochoty wychodzić za mąż za jakiegoś starego wdowca, faszerować go miksturami i wozić do pijalni wód – oświadczyła Temper.
– I jak się domyślasz – dodał Gregory – praktyczna Prudence zgodziła się, ale nieprzejednana Temper upiera się, by pozostać w Londynie. Tak bardzo jak cię kocham, siostro, naprawdę chciałbym, byś jednak zadebiutowała.
– Skoro nie planuję wychodzić za mąż, to po co mi debiut towarzyski? – Kiedy żaden z panów nie odpowiedział, westchnęła. – A jeśli już muszę, to wolałabym nie odkładać tego po raz kolejny. Mam już dwadzieścia dwa lata, niedługo będę postrzegana jako stara panna. Sezon będzie oczywiście katastrofą, ale może potem wszyscy zostawią mnie w spokoju.
– Czy na pewno chcesz to zrobić w tym roku? – zapytał Gifford. – Jeśli nie zostaniesz zaakceptowana przez większość towarzystwa, dostaniesz niewiele zaproszeń na bale czy przyjęcia. Czy nie byłoby mądrzej poczekać jeszcze rok i spróbować wtedy, gdy ten skandal zostanie pogrzebany pod mnóstwem nowych?
– Sugerujesz, że w przyszłym roku nikt z mojej rodziny nie wywoła kolejnego skandalu? – Temper skrzywiła się. – Oddawanie czci urodzie mamy jest praktycznie rytuałem przejścia wśród idiotów wracających z uniwersytetu. Choć nie obraca się w towarzystwie tak często jak kiedyś, wciąż jest tak samo piękna i tak samo fascynująca.
– Może nawet bardziej, skoro nie zachęca żadnego z nich – przyznał Gifford z zawadiackim uśmiechem. – Pokusa nieosiągalnej piękności.
– Wiedza, że nie zawsze była nieosiągalna i arogancja, która sprawia, że mężczyzna myśli, że to on będzie tym, który ją zdobędzie – sprostowała Temper.
– Wróćmy do sedna sprawy – powiedział Gregory. – Ja również nie czekałbym do następnego roku. Ale jeśli upierasz się, żeby zadebiutować tutaj, będziemy potrzebować jakiejś szanowanej kobiety, która cię przedstawi, ponieważ ciocia Gussie będzie w Bath. Oczywiście mama nie może tego zrobić.
– Ellie też odpada, z równie oczywistych powodów – powiedział Christopher. – Ale… mógłbym poprosić Maggie. Jako córka markiza i żona wicehrabiego może mieć wystarczające wpływy.
– Nie, Christopherze, nie chciałabym jej prosić, nawet jeśli prawdopodobnie by się zgodziła. Nadal jest zajęta dzieckiem i bądźmy szczerzy, przedstawienie jednej z Sióstr Skandalistek może jej tylko zaszkodzić. Maggie jest zbyt ważna dla Gilesa, pomaga mu przy pracach nad projektami reform. Nie wolno nam narażać jej reputacji.
– Ale towarzystwo wie, jak jesteśmy sobie bliscy. Zrozumieją, że lojalność kazała jej wesprzeć twoje poczynania.
– Mogą zrozumieć lojalność, ale z pewnością zakwestionują jej osąd. Nie, potrzebuję kogoś, czyja reputacja jest niepodważalna.
– A może lady Sayleford? – zasugerował Gifford.
– Prababcia Maggie? – spytała Temper, marszcząc brwi. – Dlaczego miałaby się zgodzić?
– Może dlatego, że ja ją o to poproszę? Ona jest moją matką chrzestną. Nie wiedziałeś? Moja matka i jej córka były wielkimi przyjaciółkami.
– Nie wiedziałam, ale nie jestem zaskoczona.
– Nie można zaprzeczyć, że ona podołałaby temu zadaniu – dodał Gifford.
– Jeśli lady Sayleford nie zdołałby sprawić, by jej protegowana była przyjmowana, to oznaczałoby koniec świata, jaki znamy. Nie chcę jej narażać na taką przykrość.
– Znając lady Sayleford, mogłaby to potraktować jako wyzwanie. Nigdy nie tańczyła tak, jak jej zagrają, wie wszystko o wszystkich i nikt nie odważy się jej przeciwstawić.
– Nigdy jej nie spotkałam, ale już ją podziwiam – odparła Temper.
– Jestem pewien, byłaby doskonała – powiedział Gregory. – A jeśli ktokolwiek może znaleźć odpowiednią partię dla tej panny, to na pewno ona.
– Czy muszę powtarzać, że nie zamierzam wychodzić za mąż?
Po raz kolejny zignorowali jej komentarz, zaczęli rozmawiać o tym, jak dobrze byłoby przekonać lady Sayleford do tego pomysłu. Temper uderzyła ręką w stół.
– Dość! Przyznaję, że lady Sayleford ma większe szanse na wprowadzenie mnie do towarzystwa niż jakakolwiek inna dama, ale nie róbcie jeszcze planów, panowie. Pozwólcie, że przynajmniej zwrócę się do taty i zobaczę, czy uda mi się go przekonać, by przekazał mi środki z mojego posagu.
Mężczyźni wymienili powątpiewające spojrzenia.
– Jeśli przekonam go do przekazania mi pieniędzy – upierała się Temper – nie będziecie się musieli mną zajmować.
– Ależ będziemy musieli – powiedział Gifford. – Zastanawialibyśmy się nad sposobem, w jaki można cię powstrzymać przed wyjazdem do Afryki lub Indii.
– Jazda na wielbłądach lub brodzenie w Gangesie – z promiennym uśmiechem przytaknęła Temper. –Podoba mi się ta perspektywa.
– Cóż, możesz zapytać, ale nie rób sobie nadziei – ostrzegł Christopher. – Znasz ojca.
– Znam – przyznała z westchnieniem. – Będę miała szczęście, jeśli zauważy, że weszłam do pokoju. Przynajmniej nie będzie na mnie krzyczał ani niczym rzucał. Cóż, spróbuję.
– Jeśli wyjdę zanim skończysz, daj mi potem znać, co osiągnęłaś – powiedział Christopher. – Chętnie wrócę na kolejną naradę. – Pocałował ją w czoło, a potem popchnął lekko. – Lepiej już idź, żebyś nie przegapiła pożegnania z siostrą.
– Masz rację – powiedziała, zerkając na zegar. – Ciocia Gussie może przyjechać w każdej chwili. Bardzo dobrze, idę do jaskini lwa! – Wyszła, czując, że spojrzenie Gifforda Newella podąża za nią.

Rozdział 2

Gifford Myles Newell, młodszy syn hrabiego Fenswortha, patrzył, jak siostra jego najlepszego przyjaciela z gracją wychodzi z pokoju. Tylko kiedy z chudej, żywiołowej dziewczynki zmieniła się w tę oszałamiającą piękność?
Jej uroda, musiał przyznać, wzbudzała w nim uczucia dalekie od przyjaźni. Westchnął, by stłumić podniecenie, które ostatnio dopadało go na sam widok Temper.
Oczywiście nie zamierzał uwodzić siostry przyjaciela. Owszem, była nie tylko piękna, ale też bystra i zabawna, ale on potrzebował dojrzałej, eleganckiej, pogodnej damy, która będzie zarządzać jego domem i z taktem i dyplomacją przewodniczyć politycznym kolacjom. Nie takiej, która mówi, co myśli, nie zważając na konsekwencje.
Kiedy się ożeni, prawdopodobnie będzie musiał zrezygnować ze znajomości z Temper. Poznał ją, gdy miała sześć lat. Uśmiechnął się, przypominając sobie, jak rzuciła w niego kamieniem, gdy wchodził do domu przy Brook Street. Potem przeprosiła, wyjaśniając, że wzięła go za złego człowieka, przez którego jej mama teraz płacze.
Wciąż była bardzo impulsywna. Dojrzała, elegancka, spokojna żona byłaby wsparciem dla jego kariery parlamentarnej, ale brakowałoby mu utarczek słownych z Temperance, jej nieprzewidywalnych reakcji.
Życzył mężczyźnie, który ją poślubi, by zdołała jakoś zapanować nad jej temperamentem. Bez względu na jej zapewnienia, niechybnie wyjdzie za mąż. Nie było innej przyszłości dla dobrze urodzonej panny. Wątpił, by jej ojciec, lord Vraux, dał jej posag, by córka mogła podróżować. Skąd wzięłaby pieniądze, gdyby nie wyszła za mąż?
Była zbyt bezkompromisowa, by stać się czyjąś utrzymanką, a żadna rozsądna kobieta nie zaproponowałaby takiej piękności posady guwernantki.
Na szczęście jej nieokiełznany charakter to nie jego problem. Dopóki on nie ulegnie perswazjom matki i nie znajdzie bogatej żony, będzie po prostu cieszył się towarzystwem Temper.
I trzymał swoją fascynację mocno pod kontrolą.
Spojrzał w górę i zobaczył, że zarówno Christopher jak i Gregory wpatrują się w niego.
֪– Ona nadal jest taką samą gąską jak w wieku sześciu lat, prawda? – powiedział.
– Prudence zrobi, co musi, żeby się dopasować, ale Temper mnie niepokoi – przyznał Christopher. – Powinna była urodzić się mężczyzną.
Gifford uśmiechnął się i powiedział:
– Chciałbym zobaczyć ją w parlamencie, jak toczy zażartą dysputę z torysami.
– Byłaby wspaniała – zgodził się Christopher. – Ale ponieważ kobiety raczej nie postawią nogi w parlamencie za jej życia, lepiej pomyślmy o jakichś innych opcjach. Nie sądzę, że ojciec da jej pieniądze.
– Prawdopodobnie nie, ale chciałbym posłuchać ich rozmowy.

Christopher już wyszedł, ale gdy Gifford szedł korytarzem w kierunku drzwi wejściowych, Temper właśnie wyszła z biblioteki, która była azylem lorda Vraux.
– Rozumiem, że reakcja nie była pozytywna.
– Tak jak się obawiałam, ledwie zauważył, że weszłam do pokoju. Wiesz jak, się zachowuje podczas katalogowania najnowszych nabytków. Ustawiłam się tuż przed nim i machałam rękami, aż w końcu spojrzał na mnie z grymasem niezadowolenia. W każdym razie słuchał w milczeniu, a potem kazał mi odejść.
– Czy powiedział cokolwiek? Czy po prostu wrócił do swoich zajęć?
– Powiedział, że muszę debiutować, żebym mogła wyjść za mąż i być chroniona, bo kobiety muszą być chronione. Nie mogłam się powstrzymać i zapytałam, czy to dlatego ożenił się z mamą. Ale nie odpowiedział, tylko zaczął oglądać kolejny sztylet.
Pomimo oszałamiającego bogactwa barona, który zapewnił swoim dzieciom wszystko, czego potrzebowały, Gifford zawsze współczuł Lattimarom. Ich matka była skandalistką, a ojciec nie zauważał ich istnienia.
– Cieszę się, że nie chwyciłaś za ten sztylet – zażartował, be poprawić jej humor. – Wiadomość, że zasztyletowałaś ojca, jeszcze bardziej skomplikowałaby twój debiut.
– Dziękuję ci, Giff, za próbę pocieszenia. Wydaje mi się, że będę zmuszona do debiutu. Ale nie mogę teraz o tym myśleć, więc proszę, nie przywołuj Gregga i nie zwołuj kolejnego spotkania. Wolałabym napić się brandy, ale zadowolę się herbatą. Napijesz się ze mną? – zapytała. – Nie miałam okazji porozmawiać z tobą od czasu, gdy zasiadłeś w parlamencie.
Czy kiedykolwiek był w stanie jej odmówić?
– Przypuszczam, że mogę poświęcić jeszcze kilka minut.
– Giff, poważny parlamentarzysta – powiedziała z namysłem, kiedy już posłała po herbatę i ponownie usiedli w salonie. – Muszę się do tego przyzwyczaić. Jeszcze w zeszłym roku twoja wizyta o tej porze oznaczałaby, że ty i Gregory wracacie z nocnych zabaw – zaśmiała się.
– Nie w zeszłym roku! – wykrzyknął.
– Cóż, może rok wcześniej. Gregory właśnie skończył dwadzieścia pięć lat, kiedy przypadkiem odkrył, jak źle są prowadzone księgi Entremeru i zdecydował, że jako spadkobierca musi uporządkować sprawy.
– I trzeba przyznać, że wykonał pracę godną podziwu.
– Kto by pomyślał? Jego największym osiągnięciem do tamtej pory było wypicie trzech butelek porto w ciągu jednej nocy i zadowolenie trzech pań. W twoim towarzystwie, jak pamiętam, choć nie ujawnił twoich osiągnięć.
– Jak… – Giff zaczerwienił się.
Temperance chichotała.
– Greg i Giff, co za para! Zataczaliście się po naszym przedpokoju o ósmej rano, śpiewając piosenki, a Gregory chwalił się swoimi umiejętnościami. Oczywiście w aluzyjny sposób, ale Prudence i ja dobrze wiedziałyśmy, o co mu chodzi.
– Czasami wy, dziewczyny, jesteście zbyt spostrzegawcze – mruknął Giff
– Biorąc pod uwagę, w jakim domu się wychowałyśmy, to chyba nie nasza wina, prawda? – argumentowała.
Lokaj wrócił z tacą z herbatą i na chwilę rozmowa ucichła. Kiedy oboje mieli już pełne filiżanki, kontynuowała:
– Muszę przyznać, że byłam zaskoczona, kiedy Gregory powiedział, że kandydujesz do parlamentu.
– Młodzi ludzie muszą w końcu podjąć decyzje co do swojej przyszłości. Zwłaszcza młodsi synowie, którzy zostali praktycznie odcięci od rodziny, bo całą uwagę ojciec i matka poświęcają dziedzicowi – dodał cicho, czując znajomy ból.
– Kariera polityczna to wybór, który podziwiam. Czy praca w parlamencie jest tak satysfakcjonująca, jak się spodziewałeś?
– Muszę przyznać, że miałem wątpliwości, kiedy Gregory i Christopher namawiali mnie na to, ale teraz jestem zadowolony.
– Znalazłeś więc swoje powołanie.
– Myślę, że tak. Mam wpływ na to, co dzieje się w kraju, chociaż zmiany nie następują tak szybko, jak bym chciał.
– Tak, Christopher powiedział, że będzie trudno przeforsować prawo wyborcze dla wszystkich mężczyzn, więc nie powinnam się spodziewać, że w najbliższym czasie kobiety również kobiety będą mogły głosować.
– Zamężne kobiety są właściwie pozbawione większości praw.
– Twoja mama znowu suszyła ci głowę o pieniądze?
Zaskoczony, zapomniał o ostrożności i spojrzał na nią. Piękna, mądra i spostrzegawcza. Odwracając szybko wzrok, zacytował:
– „Myślałam, że młodszy syn szalejący w stolicy jest wystarczająco kosztowny, ale jego kariera parlamentarna okazała się jeszcze droższa”.
– Na pewno twoja mama zdaje sobie sprawę, że nie możesz się pokazywać w łatanym płaszczu i zniszczonych butach. A z opowieści Christophera wiem, że nawet członkowie parlamentu muszą czasem bawić się na przyjęciach w pubach lub klubach, gdzie tak wiele można załatwić podczas niezobowiązujących rozmów.
Tłumiąc zakłopotanie z powodu tego, że Temper zauważyła, jak bardzo jego strój stał się niechlujny, gdy jego pensja przychodziła z źle jest ubrany, powiedział:
– Christopher uczestniczy w kolacjach wydawanych przez Gilesa i Maggie. Ja niestety nie jestem z nimi aż tak zaprzyjaźniony.
– Dlatego twoja mama ciągle cię namawia, żebyś się ożenił z bogatą dziewczyną z pieniędzmi. – Jego zdziwienie musiało być widoczne, bo dodała: – Na pewno chce odciążyć domowy budżet. Chociaż może też marzy o wnukach.
Gifford próbował sobie wyobrazić mamę z wnukami, ale nie umiał. Mama mogłaby być zainteresowana jedynie dziećmi dziedzica.
– Wątpię. Wolałaby pieniądze, które wydaje na moje utrzymanie, przeznaczyć na modnych kreacji.
– Czasami jestem zła na mamę, ale przynajmniej wiem, że nas kocha.
Lady Vraux była czułą matką, ale jej skandaliczne prowadzenie się wyrządziło nieodwracalną krzywdę jej córkom. Gifford nie umiał jej tego wybaczyć.
– Jest mało prawdopodobne, że podczas debiutu zaprzyjaźnię się z jakąś panną z towarzystwa. Czujne matki zapewne ostrzegą córki, aby unikały mnie jak zarazy, bo ich reputacja może zostać przez taki kontakt nadszarpnięta. Czy są jakieś bogate młode damy, które wpadły ci w oko?
– Mimo ciągłych nalegań mamy nie jestem jeszcze gotowy na małżeństwo, więc unikam spotkań, na których mogą grasować kobiety szukające męża. – Roześmiał się. – Zresztą nie jestem uważany za najlepszą partię.
– Och, nie przesadzaj. Jesteś przystojny, inteligentny, elokwentny, masz zasady i pochodzisz z doskonałej starej rodziny. Brakuje ci tylko majątku, a dla dziewczyny z dużym posagiem nie byłoby to przeszkodą. Ale jeśli na razie nie szukasz żony, prawdopodobnie mądrze jest unikać miejsc, w których jakaś zdeterminowana młoda panna mogłaby cię usidlić. – Uśmiechnęła się. – Poza tym wydaje mi się, że ty i Gregory wciąż wolicie panie, które… zachowują się nieco swobodniej.
– Ty naprawdę nie masz za grosz skromności, prawda? – zapytał, na wpół rozbawiony, na wpół zirytowany.
– Dorastając w tym domu? Musiałabym być ślepa i głupia, żeby nadal mieć poglądy jak naiwna panienka. Tak więc żadne dobrze urodzone młode damy nie są w tej obiektem twojego zainteresowania? Czy chcesz, bym się rozejrzała, jeśli uda mi się dostać jakiekolwiek interesujące zaproszenia?
– Czy zamierzasz dołączyć do mojej matki w nękaniu mnie? To nieuczciwe, skoro sama jesteś przeciwniczką małżeństwa.
– To nie nękanie i nasze przypadki są zupełnie inne. Tak długo, jak mam szansę przekonać papę, by przekazał mi część posagu, małżeństwo nie przynosi mi żadnych korzyści. Natomiast dla ciebie żona, której posag uniezależniłby cię od skromnej pensji, którą rodzina tak niechętnie ci przekazuje, ułatwiłaby ci karierę polityczną. A żona taka jak Maggie, która jest inteligentna, czarująca i interesuje się polityką, byłaby wymarzoną partnerką.