Aurelian de la Tomber poczuł, jak kula przelatuje przez jego ramię, odbijając się od kości i wędrując dalej. Kiedy stał nieruchomo, czekając na życie lub śmierć, serce mu przyspieszyło i nagle zaczął myśleć jaśniej.
Przez dłuższą chwilę zastanawiał się, czy nie stracić przytomności i nie pozwolić, by to inni się nim zajęli. Odzyskał równowagę, odetchnął ciężko i szybko, przeanalizował sytuację.
Kula najwyraźniej nie uszkodziła tętnicy, bo upływ krwi z ran był dość powolny. Ciężkie dudnienie w uszach sugerowało, że serce nadal pracuje, a jeśli będzie uważał, da radę zachować równowagę. To, że w ogóle mógł sobie to wszystko wyobrazić, było kolejnym plusem, a pojawiający się na czole i górnej wardze pot był oznaką szoku. Mimo to nie miał pojęcia, jak głęboko utkwił pocisk, a ból narastał. To dobry znak, pomyślał.
Człowiek przed nim był martwy i nie stanowił już zagrożenia, krew z jego szyi spływała na gruby dywan. Odrzucając broń, Aurelian skierował się do drzwi. Był pewien, że ludzie słyszeli strzał, bo pensjonat przy Brompton Place był pełen gości. Zdjął krawat, zębami złapał koniec materiału, po czym owinął go najciaśniej, jak potrafił, wokół ramienia. To było wszystko, co mógł na razie zrobić. Prowizoryczny opatrunek miał zatamować upływ krwi i umożliwić mu ucieczkę. Przynajmniej taką miał nadzieję.
Kiedy zaczął się trząść, przeklął świat rozmywający się przed oczami. Czuł się tak, jakby znajdował się na pokładzie statku w czasie burzy, stopy lądowały nie do końca tam, gdzie chciał, a wirowanie świata przyprawiało go o mdłości.
Zaklął cicho. Musiał uciec jak najdalej stąd, zanim straci przytomność. Opierał się sprawną ręką o ścianę i liczył stopnie. Ciężko oddychał i kaszlał, ale starał się być cicho, gdy mijał mały niebieski salonik tuż przy holu. Z ulgą zauważył, że nie ma tam już człowieka, który kwadrans temu obserwował korytarz. Drzwi wejściowe znajdowały się dziesięć kroków od podstawy schodów, czwarta płytka od drzwi była wypaczona i mocno popękana. Klamka znalazła się w zasięgu jego ręki, ale krew ściekająca po palcach sprawiła, że nie dał rady chwycić metalu i musiał wytrzeć dłoń o kurtkę, zanim spróbował ponownie.
W końcu wyszedł na zewnątrz. Poczuł na twarzy chłód nocy i wiatr. Stwierdził, że kamienna ściana pomoże mu iść prosto. Paznokcie wbijał w kruszącą się zaprawę. Jego nozdrza wychwyciły zapach roślin wyrastających z chodnika. Pachniały czymś, co przypominało zapach kasztanów pieczonych na ogniskach na Polach Elizejskich w okresie Bożego Narodzenia.
To nie w porządku, pomyślał.
Na Brompton Place w Chelsea nie było o tej porze sprzedawców. Zamknął oczy, a potem szybko otworzył je ponownie. Przed nim rozciągała się Brompton Road, a potem Hyde Park. Gdyby udało mu się tam dotrzeć, byłby bezpieczny, bo zieleń go ukryje. Mógłby w samotności przeanalizować sytuację, a przede wszystkim wypchać kurtkę trawą, żeby zatamować krew. Jeśli dotrze do linii drzew, znajdzie tam schronienie i spokój. Było coraz zimniej, a w palcach lewej ręki czuł dziwne odrętwienie. Uczucie, jakby wbijały mu się w ciało niewidzialne szpilki, teraz ustąpiło.
Gdyby to był Paryż, szybko znalazłby kryjówkę i pomoc. Znowu przeklął, ale tym razem jego głos zabrzmiał słabo.
Upadł ciężko na kolana. Nie mógł stać, ale w rynsztoku znajdowała się krata prowadząca do podziemnego odpływu. Doczołgał się do niej, a gdy wyczuł palcami zimny metal, podniósł pokrywę, wytężając wszystkie siły. Jednak jej ciężar odrzucił go do tyłu na śliską ulicę. Głową głucho trzasnął o bruk.
Odgłos kół powozu w pobliżu był ostatnią rzeczą, którą zarejestrował, zanim pochłonęła go ciemność.

Violet Augusta Juliet, wicehrabina wdowa Addington, nigdy nie powinna była zachęcać szanownego Alfreda Biggleswortha do wygłaszania swoich opinii na temat koni, ponieważ później przez całą noc była zmuszona wysłuchiwać jego tyrad. Nie, powinna była ładnie się uśmiechnąć i pójść dalej, kiedy po raz pierwszy zaczepił ją na balu u Barringtonów, ale w jego wyrazie twarzy było coś, co wyglądało na desperację, więc słuchała. To była jej najlepsza i najgorsza strona, ta troska o uczucia innych ludzi i jej potrzeba, by ich uszczęśliwiać. Potrząsnęła głową i odwróciła się, by spojrzeć w ciemność przez okno powozu. Uszczęśliwiać? Nie, to nie było słowo, którego szukała. Marszcząc brwi i zastanawiając się nad właściwym określeniem, zdjęła rękawiczki. Nigdy nie lubiła ich nosić, W ślad za nimi poszedł też czepek.
– Pan Bigglesworth najwyraźniej przykuł twoją uwagę, Violet.
Amaryllis Hamilton siedziała obok w powozie, obserwując ją ciemnymi oczami. Violet poczuła wyrzuty sumienia – powinny wyjść wcześniej, przecież wiedziała, że jej szwagierka dopiero niedawno wyzdrowiała po zapaleniu płuc.
– Mówi się, że jest doskonałą partią, a ci, którzy go znają, mówią też bardzo dobrze o jego rodzinie – ciągnęła Amaryllis żartobliwym tonem. – Zasługujesz na dobrego człowieka, który będzie szedł z tobą przez życie, Violet, i modlę się co noc do Pana, abyś go znalazła.
To była rozmowa, która toczyła się między nimi bardzo często, ale dziś Violet była nią zirytowana.
– Osiągnęłam dojrzały wiek dwudziestu siedmiu lat, Amaro, i nie szukam kolejnego męża. Dzięki Bogu.
Wyprostowała się, a obrączka na jej dłoni zalśniła w świetle latarni. Pamiętała, jak Harland włożył ją na jej palec przy ołtarzu, pod pięknym witrażem, obok wazonu wypełnionego liliami. Od tamtej pory nigdy nie lubiła tych kwiatów, połysk na woskowych płatkach kojarzył jej się z kroplami potu na czole męża. Podpisano umowę, niełatwą do zerwania, a mężowi przekazany został pokaźny posag. Pamiętała też ojca stojącego w kościele z szerokim uśmiechem zadowolenia na twarzy.
Powóz zwolnił, by przejechać przez wąskie uliczki przy Brompton Road, a następnie zatrzymał się całkowicie – co było niezwykłe, biorąc pod uwagę, że ruch o tej porze powinien być znikomy.
Odsunąwszy zasłonę, Violet wyjrzała i zobaczyła leżącego mężczyznę. Dżentelmena, sądząc po jego ubiorze, choć nie miał krawata, a jego strój wyglądał na podniszczony. Otworzyła okno i zawołała do woźnicy.
– Czy jest jakiś problem, Reidy?
– To nic, milady. Tylko pijak, który zasnął na przejściu. Stangret próbuje go usunąć w bezpieczniejsze miejsce. Za chwilę znów wyruszymy.
Violet zerknęła w dół i zobaczyła, że niekoniecznie jest to zgodne z prawdą. Stangret Addingtonów był niewielkim chłopcem, który miał spore problemy z przeciągnięciem mężczyzny na bok. Mimo znikomej ilości światła, zobaczyła ciemny ślad krwi i bez wahania otworzyła drzwi i wyślizgnęła się z powozu.
– Jest ranny, musi go obejrzeć doktor. – Rana na linii włosów nad prawym uchem krwawiła, na lewym ramieniu nieznajomy miał opatrunek. Na dźwięk jej głosu otworzył oczy.
– Ja… będzie… dobrze… – szepnął poirytowanym tonem.
Pochyliła się.
– Czy woli pan umrzeć z powodu utraty krwi, czy po prostu zamarznąć?
Woźnica podszedł z latarnią, a wtedy Violet zauważyła uśmiech na twarzy nieznajomego. Jeśli rzeczywiście był umierający, to dobrze, że niczym się nie smucił. Położyła rękę na jego dłoni i poczuła, że jest zmarznięta na kość.
– Zaprowadź go do powozu. Ze względu na późną godzinę i spadającą temperaturę uważam, że dobrze byłoby zawieźć go szybko do domu.
Służący z trudem podniósł nieznajomego, który okazał się bardzo wysoki. Mężczyzna zaklął płynnie po francusku, co sprawiło, że się spięła. A potem zwymiotował na ulicę tuż przy jej butach. Gdy ponownie spojrzał w górą, na jego twarzy malowało się przerażenie.
– Znajdź butelkę z wodą i obmyj go.
Woźnica westchnął ciężko.
– Wydaje się, że ten człowiek powinien zostać pozostawiony samemu sobie, moja pani.
– Proszę, zrób, jak mówię, Reidy. Jest tu zimno i chciałabym już wrócić do powozu.
– Tak, proszę pani.
Woda przemoczyła jej jedwabne pantofle. Gdy nieznajomy wytarł krew z ust mankietem, uwidoczniła się blizna w dolnej części podbródka. Wyglądał jak pirat po skończonej bitwie, niebezpieczny, ogromny i nieprzewidywalny. Ciemne włosy miał rozpuszczone, a oczy w półmroku błysnęły złotem.
– Gdzie pan mieszka, sir? – zadała to pytanie, gdy tylko wszedł do powozu, polecając woźnicy, by poczekał na informację, w którym kierunku będą jechać. Spróbował jej odpowiedzieć, ale tylko kaszlnął i osunął się na oparcie.
– Pojedziemy do domu. On potrzebuje ciepła i lekarza.
– Jesteś pewna, milady?
– Jestem. Pani Hamilton dopilnuje, by nic mi się nie stało. Jeśli będą jakieś problemy, zaczniemy walić w dach. Choć patrząc na stan tego człowieka, nie sądzę, by stanowił zagrożenie.
Gdy powóz ruszył, Violet spojrzała na nieznajomego. Pomyślała, że jest źle ułożony, bo zdrowe ramię miał wciśnięte pod ciało. Mogła dostrzec broń w kieszeni, a drugą w miękkiej skórze prawego buta. Czyli był uzbrojony i niebezpieczny. Powinna go wyrzucić na ulicę, a jednak tego nie zrobiła.
Był ranny, a to poruszyło jej serce.
Zaczęło padać, wkrótce deszcz zamieni się w śnieg, bo chmury burzowe zalegające nad miastem były fioletowe. Zadrżała i zacisnęła zęby na myśl o tym, co zrobiła.
Porywcza. Głupia. Jak często Harland tak o niej mówił? Kobieta o głupich i irytujących poglądach. Kobieta, która nigdy do końca nie potrafiła się odnaleźć. Amara przyglądała się jej niepewnie i nawet stangret miał problemy z patrzeniem w jej stronę. Zapłacę za głupotę, pomyślała, ale gdyby zostawiła nieznajomego, umarłby.
Gdy dotarli do domu, kazała służącym wnieść mężczyznę do środka i wysłała lokaja po lekarza.
– O tej porze może być trudno go znaleźć, milady..
– Proszę tylko, abyś się pospieszył, Adams, i zapewnił lekarza, że dostanie dobrą zapłatę za usługę.
Umieściła gościa w gościnnej sypialni, ignorując zastrzeżenia Amary.
– Nie wygląda na cywilizowanego dżentelmena – zauważyła szwagierka, obserwując go od drzwi. –Nie wygląda też na Anglika.
Miała rację. W ogóle nie wyglądał jak eleganccy lordowie, którzy bawili się dziś wieczorem u Barringtonów. Jego płaszcz był zbyt prosty, a włosy o wiele za długie. Wyglądał męsko i był przystojny. Gdy leżał w łóżku na pięknej pościeli, w pokoju pełnym eleganckich ozdób, wydawał się zupełnie nie na miejscu.
– Proszę go obmyć, pani Kennings, i ubrać w jedną z koszul nocnych mojego zmarłego męża. Lekarz powinien być tu za chwilę. Niech pani znajdzie kogoś do pomocy.
Nie czuła się już zmęczona, była za to nieco zdezorientowana całą sytuacją i swoim zdecydowanym postępowaniem. Harland zawsze upierał się przy podejmowaniu wszystkich ważnych decyzji, a ona rzadko miała na nie jakiś wpływ. Dziś wieczorem poczuła, że wreszcie robi to, co ona uważa za słuszne i nie musi nikogo słuchać.
Jeśli służba dziwiły jej polecenia, nie mówili o tym. Byli posłuszni i powstrzymali się od pytań. Władza miała w pewnych okolicznościach wiele zalet.
Po kilku chwilach do drzwi biblioteki zapukał lokaj. Wszedł do środka z naręczem broni.
– Pani Kennings przysłała mnie z tym, milady. Powiedziała, że lepiej, aby były tutaj niż przy nieznajomym. Lekarz też właśnie przyszedł.
– Poproś go, by przyszedł do mnie, gdy skończy, Adams. Będę tu na niego czekała.
– Oczywiście, milady.
Zauważyła, że uzbrojenie było liczne i zróżnicowane. Na stole leżał pistolet skałkowy wykonany z orzecha i stali. Jego mosiężna kolba odbijała światło. Dobrze wyważony egzemplarz, pomyślała, gdy podniosła go i zastanawiała się, jaką skrywa historię. Cała kolekcja noży: ostrze w pochwie z szorstkiej skóry, dłuższy, ostrzejszy nóż z inkrustowaną rękojeścią oraz gruby, szeroki ni to miecz, ni sztylet.
Narzędzia pracy świadczące o zajęciu nieznajomego. Prawda ją na chwilę oszołomiła. Człowiek, któremu pomogła, był zabójcą. Zdawała sobie sprawę, jak musiało go naznaczyć takie życie. Być może właśnie w tej chwili pani Kennings podnosiła materiał jego koszuli, aby pokazać lekarzowi blizny wypisane na jego skórze, układające się w historię jego życia. Była pewna, że tak właśnie jest. Ciemna krew rozmazała się na matowej stali ostrza w miejscach, które zraniły czyjeś ciało. Wyobraziła sobie, jak wygląda przeciwnik nieznajomego i podeszła do stolika, by nalać sobie brandy.
Przez wszystkie lata małżeństwa nie piła nic mocniejszego niż poncz. Teraz skłaniała się ku brandy, bo ten alkohol uśmierzał ból, choć zawsze uważała, by pić w samotności, bez świadków. Brandy spłynęła po jej gardle jak ciepły balsam, osiadając w żołądku i kojąc nerwy.
Chciała pójść do nieznajomego, upewnić się, że nie umarł. Chciała też znów go dotknąć, poczuć ciepło jego skóry, mieć pewność, że oddycha. Pochyliła głowę i nasłuchiwała. Umarły nie zatrzymałby medyka tak długo, a medyk oczekujący zapłaty szybko przyszedłby do biblioteki i zażądał tego, co mu się należało.
Usłyszała głęboki okrzyk bólu i spięła się, a cisza, która nastąpiła później, była równie przerażająca jak hałas.
– Proszę, Boże, pomóż mu – wyszeptała w noc i spojrzała na płonący w kominku ogień.
Służąca musiała zostać wyciągnięta z ciepłego łóżka, aby go rozpalić. Czasami życie było niekończącym się pasmem nieszczęść lub uciążliwych obowiązków, zwłaszcza dla służby.
Natomiast życie Harlanda wydawało się pasmem gniewu. Po pierwszych kilku miesiącach małżeństwa rzadko widziała go szczęśliwego. Zmarszczyła brwi. Wydarzenia tego wieczoru sprawiły, że zaczęła wspominać smutne chwile, a przecież nie było sensu patrzeć wstecz.
Przypomniały jej się słowa ojca. Kiedy oddawał ją w ramiona Harlanda Addingtona, pochylił się i powiedział:
– Wicehrabia jest człowiekiem, który zmierza do celu. To mądry i utytułowany młodym mężczyzna. Będziesz szczęśliwa, Violet, zobaczysz.
Wtedy uznała, że w to wierzył, ale teraz nie była tego taka pewna. Jej ojciec był twardym i zdystansowanym mężczyzną, z którym nie była w najlepszych relacjach, zresztą z nikim nie miał dobrych relacji. Wszak po kilku latach małżeństwa jej macocha i ojciec nienawidzili się prawie tak samo gorąco, jak ona i Harland pod koniec wspólnego życia. Jaki ojciec, taka córka. Zagubieni w zdradliwym bagnie między dobrem a złem.

Hałas w holu dwa kwadranse później sprawił, że odwróciła się, odstawiła pustą szklankę po brandy i czekała, aż drzwi się otworzą.
– Doktor Barry jest gotowy do wyjścia, milady. – Jej gospodyni stała u boku starego lekarza. Violet mgliście kojarzyła tego człowieka. Być może przychodził kiedyś do Harlanda, by zdiagnozować jedną z jego licznych i różnorodnych dolegliwości.
– Jak się miewa pacjent?
– Obawiam się, że kiepsko, lady Addington – Widziała z wyrazu jego twarzy, że prognozy nie były optymistyczne. – Jeśli Bóg w całej swej mądrości zechce, by wyzdrowiał, to może, ale jeśli nie… –zawahał się, ale po chwili kontynuował: – Człowiek trudniący się… przemocą… musi liczyć się z tym, że to anioły lub demony zadecydują o jego losie.
– Czy są jakieś instrukcje dotyczące opieki?
– Tak, milady. Upewnijcie się, że przyjmuje wodę i co sześć godzin trzeba nakładać tę maść na jego prawą skroń i lewą rękę. Ma pod bandażem kompres, który należy rano zmienić. Najbardziej martwi mnie klatka piersiowa, ale wyjąłem kulę. Wrócę jutro w południe, aby go ponownie zbadać, chyba że życzy pani sobie, abym go stąd zabrał…
– Nie, nie życzę sobie – odparła szybko. Lekarz wyglądał na zaskoczonego.
– Dobrze, lady Addington. Zostawiłem rachunek, życzę dobrej nocy. Jeśli ten mężczyzna umrze do rana, proszę wysłać wiadomość. Przyjadę po ciało.
Kiwnąwszy głową, zdusiła wszelkie podziękowania, które g zamiar wypowiedzieć. Spodziewała się więcej troski i optymizmu po osobie, której praca polegała na opiece nad chorymi. Nie wezwę go ponownie, postanowiła.
Chwilę później siedziała na krześle przy łóżku wysokiego nieznajomego, a ciężar decyzji o oddaniu go pod czyjąś opiekę spoczywał na jej ramionach.
Umyty, był jeszcze piękniejszy. Ale przecież Harland był niezwykle przystojny i jakoś jej to nie fascynowało.
Potrząsając głową, skupiła się na mężczyźnie przed sobą, ciesząc się, że jest z nim sam na sam, ciesząc się z nocy, blasku świec i nieruchomego świata na zewnątrz.
Gospodyni ubrała go w jedną z wykrochmalonych i haftowanych nocnych koszul Harlanda, której kołnierz sztywno okalał jego szyję. Rana nad uchem została zszyta, a długie ciemne włosy opadały na rozsmarowaną na niej żółtą maść. Nic jednak nie mogło ukryć śladu na jego brodzie, grubej blizny zaczynającej się tuż pod ustami i biegnącej do szyi. Violet pomyślała, że to rana od noża, która nie została dobrze opatrzona i zapewne zaczęła ropieć. Zastanawiała się, czy to było bardzo bolesne.
Był rozgorączkowany. Widziała to po rumieńcach na jego skórze i pulsującym tętnie na szyi.
– Pozwól mu żyć – szepnęła. Już dawno nie modliła się tak szczerze.
Pod zamkniętymi oczami rysowały się ciemne sińce, mężczyzna był blady. Paznokcie miał krótkie i porządnie przycięte, a pierścień na jego palcu był ze złota. Pod wygrawerowaną koroną umieszczono kilka małych brylantów.
Stracił opuszek palca prawej ręki – wyglądało to na czyste i dobrze wygojone cięcie, ale rana musiała być stosunkowo stara, ponieważ blizny były już blade. Wszystko to składało się na wizerunek człowieka, którego życie mogło obfitować w wiele niebezpiecznych sytuacji. Ledwo mieścił się na łóżku – musiał mieć kolana zgięte, żeby stopy pozostały na łóżku. Buty ustawione obok łóżka były z najlepszej skóry, dobrze wykonane, wyglądały na drogie – w srebrze ich klamerek wygrawerowana była ta sama korona, która widniała na pierścieniu.
Violet z westchnieniem wstała i odwróciła się do okna, spoglądając na miasto i jego gasnące światła. Londyn był bezpieczny, pełen ludzi i ciągłych zmian. Była tu już od dwunastu miesięcy i ani razu nie opuściła śródmieścia, prowadziła uporządkowane życie, w którym nie było nic zaskakującego. Dlaczego więc nalegała, by sprowadzić do domu tego niebezpiecznego nieznajomego?

– Naprawdę jesteś głupia – zdenerwowała się lady Bradbury, gdy Eleanor po raz kolejny wyjrzała przez okno. – Co z tego, że świetnie władasz łaciną i greką, skoro brak ci życiowej mądrości?
Chyba rzeczywiście nie jestem najmądrzejsza, zgodziła się z nią w duchu Eleanor. Słodki Boże, dlaczego tak się ekscytuję dzisiejszą wizytą lorda Lavenhama?
To głupie, a jednak nie umiała nad tym zapanować. Od rana, a dokładniej od chwili, gdy otworzyła oczy, myślała tylko o tym.
– Oczywiście, i jestem tego świadoma – odparła.
Bo niby czemu taki przystojny mężczyzna miałby zwrócić uwagę na taką pospolitą pannę jak ona?
Gdy lord Lavenham po raz pierwszy składał wizytę lady Bradbury, dla której Eleanor pracowała, gapiła się na niego jak urzeczona, ukrywając twarz za filiżanką herbaty. Gdyby miała choćby odrobinę talentu, spędziłaby godziny przy sztaludze, próbując stworzyć jego portret. Z drugiej jednak strony, zapewne nawet żaden z flamandzkich mistrzów nie zdołałby uchwycić blasku tych niepokojąco ciemnych oczu.
Były jak obietnica grzechu, na ich widok miękły jej kolana, wyobraźnia podsuwała śmiałe scenariusze. Ale małżeństwo? Wbrew niepochlebnej opinii lady Bradbury, Eleanor nie brakowało rozumu. Lavenham oprócz powalającej urody miał też tytuł i majątki rozsiane po całej Anglii. Natomiast ona zarabiała na chleb jako dama do towarzystwa.
– Nie snuj głupich fantazji – ciągnęła lady Bradbury zachęcona milczeniem Eleanor. – Może poświęci ci godzinę lub dwie, gdy dopadnie go nuda i nie będzie miał nic lepszego do roboty, ale wcześniej czy później wróci do Londynu i szybko o tobie zapomni. To przecież oczywiste.
Eleanor musiała ugryźć się w język, by powstrzymać się od ciętej riposty. Czyżby lady Bradbury sugerowała, że lord Lavenham najpierw zawróci jej w głowie, a potem porzuci jak zniszczoną rękawiczkę? Dlaczego przypisywała mu cechy, których nie posiadał? Przecież zawsze zachowywał się jak na dżentelmena przystało. Nie obrzucał Eleanor obleśnymi spojrzeniami, nie czynił niestosownych uwag, nie próbował zdybać jej w ciemnym kącie, by skraść pocałunek. Żadna ze służących nie skarżyła się na niego, a przecież gdyby był takim rozpustnikiem, jak sugerowała jej pracodawczyni, na pewno wcześniej czy później wyszłoby to na jaw.
Chociaż Eleanor pracowała u zgorzkniałej arystokratki zaledwie kilka tygodni, nauczyła się traktować jej opinie z dużą dawką nieufności. Starsza pani cierpiała z powodu artretyzmu, ból ją ograniczał, musiała zrezygnować z wielu rzeczy, które kiedyś sprawiały jej przyjemność. Może dlatego wiecznie pomstowała na wszystko i na wszystkich. W dodatku mąż zostawił jej w spadku głównie długi, a rodzina nie kwapiła się do pomocy.
– Powiem ci, jak to się skończy – perorowała niestrudzenie. – Okryjesz się niesławą. A wówczas nie będę miała wyboru, będę musiała ci wymówić.
– Jestem pewna, że nic takiego się nie stanie – zapewniła ją Eleanor. Nie wierzyła, by lord Lavenham był zdolny do podłości.
– Stanie się, jeśli będziesz się do niego tak mizdrzyć jak ostatnio.
Wcale się do niego nie mizdrzyła. A może jednak tak? Owszem, lubiła z nim rozmawiać, jednak po spędzeniu kilku godzin z lady Bradbury każdy elokwentny i inteligentny rozmówca był na wagę złota. Eleanor po prostu nudziła się jak mops w domu na odludziu, skazana na towarzystwo zrzędliwej i wiecznie niezadowolonej arystokratki. Dlatego zawsze niecierpliwie czekała na kolejną wizytę lorda Lavenhama, bo opowiadał o przeczytanych ostatnio książkach i dzielił się ploteczkami z Londynu.
No dobrze, nie tylko dlatego nie mogła się doczekać następnego spotkania. Doceniała, że lord Lavenhama ciężko się napracował, by przełamać jej nieśmiałość, i zachęcił do – jak na nią nieulękłego – wyrażania swych opinii. Wreszcie poczuła się przy nim na tyle swobodnie, że odważyła się dyskutowała na każdy temat, który poruszył. Szybko odkryła, że jest wnikliwym, oczytanym i inteligentnym obserwatorem rzeczywistości. Zupełnie jakby po długiej wędrówce po pustyni dotarła wreszcie do oazy. Od śmierci rodziców bardzo jej brakowało głębokich i mądrych rozmów, a lord Lavenham wypełnił tę lukę. Jego celne, zaprawione humorem uwagi bardzo ją bawiły. Poruszali tematy, które zupełnie nie interesowały lady Bradbury. Czasami przynosił nową książkę lub pamflet, słusznie zakładając, że Eleanor zainteresują poruszane tam sprawy. Nigdy jednak z nią nie flirtował, po prostu prowadzili długie ożywione rozmowy. Nigdy się też do niego nie mizdrzyła.
Nawet nie wiedziałaby, jak to robić. Nie próbowała wywierać wrażenia strojem czy fryzurą, nie była kokietką. Na ogół postrzegano ją jako prostą i do bólu praktyczną pannę.
Zapewne dlatego nie wyszła za mąż i musiała zarabiać na chleb jako dama do towarzystwa jędzowatej lady Bradbury.
– Ten chłopak jest taki sam jak jego ojciec. Wspomnisz moje słowa. Nie wie, co to honor, żaden z nich nie miał o tym bladego pojęcia. – Lady Bradbury prychnęła z dezaprobatą.
Ach, to przynajmniej w części wyjaśniało jej niechęć do lorda Lavenhama. Uważała, że poszedł w ślady ojca. Tak, o wyczynach starszego pana krążyło wiele opowieści, a Eleanor musiała ze wstydem przyznać, że uwielbiała słuchać lokalnych ploteczek. A teraz była zadowolona, że odkryła, dlaczego pracodawczyni jest tak uprzedzona do lorda Lavenham a. Ojciec często wbijał Eleanor do głowy, że nic nie dzieje się bez powodu. Zawsze istnieje logiczne wyjaśnienie z pozoru irracjonalnych ludzkich zachowań.
– W zasadzie powinnam cię odprawić, ponieważ jawnie go uwodzisz. Tak, to było skandaliczne zachowanie. I pewnie bym to zrobiła, ale wiem, jak trudno o dobrą damę do towarzystwa, która zgodziłaby się zamieszkać na takim pustkowiu. Jedyne, co można zobaczyć przez okno, to pagórki, drzewa i owce. A ja chciałabym zobaczyć ludzi. Oto czego najbardziej mi brakuje.
Eleanor zrobiło się żal pracodawczyni. Z powodu choroby lady Bradbury musiała zrezygnować z wielu zajęć, które lubiła, na przykład z gry na pianinie czy haftowania. Z pewnością byłaby mniej zgryźliwa, gdyby nie doskwierała jej potworna nuda. Nie popadałaby tak często w smętny nastrój, mieszkając na przykład w Bath, gdzie nietrudno o towarzystwo innych pań i zawsze jest o kim plotkować. Może i była tu nieszczęśliwa, ale nic nie tłumaczyło jej niesprawiedliwych oskarżeń wobec Eleanor.
– Szczerze mówiąc, zdziwiłam się, że tak często mnie teraz odwiedza – ciągnęła lady Bradbury wciąż ze skwaszoną miną. – Zanim cię zatrudniłam, przyjeżdżał raz w roku i tylko po to, by przejrzeć księgi.
Naprawdę? Eleanor pozwoliła, by w jej sercu zagościła głupia nadzieja. Może przyjeżdża tu dla mnie? Może jednak trochę mnie polubił?
– A już wizyty o tej porze roku to naprawdę niemal cud. Zwykle Boże Narodzenie spędzał na przyjęciach, szukając towarzystwa kobiet, których nie waham się nazwać upadłymi.
Zgodnie z tą frazą, Eleanor natychmiast upadła na duchu. Nic nie mogła poradzić na to, że natychmiast oczami wyobraźni ujrzała, jak lord Lavenham zawzięcie flirtuje z nieziemsko piękną i bezwstydną kokietką. Miałby z tego zrezygnować, by spędzać czas z prostą i niezbyt atrakcyjną starą panną? Co skłoniło jej pracodawczynię do takiego przypuszczenia?
– Być może bywa tu tak często z powodu… – zaczęła Eleanor.
Jednak lady Bradbury nie pozwoliła jej skończyć. Stuknęła mocno laską o ziemię i niemal wysyczała:
– Nie pozwolę mu uwieść mojej damy do towarzystwa bez względu na to, jak bardzo będziesz go zachęcać, rozumiesz?
Uwieść ją? I ona niby go zachęca?
– Lady Bradbury, nigdy go do niczego nie zachęcałam.
– Nie udawaj niewiniątka. Jestem stara, ale mam oczy i uszy. Trzęsiesz się z podekscytowania jak galareta, bo obiecał, że dziś przyjedzie. Masz nadzieję, że będzie jak ostatnio. Bezwstydnie z nim flirtujesz i wciąż chichoczesz jak pensjonarka.
Tym razem Eleanor naprawdę się zawstydziła. Cóż, rzeczywiście podczas ostatniej wizyty Lavenhama nieustannie chichotała. Dostała nawet takiego ataku śmiechu, że prawie zabrakło jej tchu, chociaż nie pamiętała, co ją tak rozbawiło. Właściwie częściej niż stwierdzenia lorda rozśmieszał ją sposób, w jaki je wypowiadał, czego oczywiście jej pracodawczyni zupełnie nie rozumiała.
– Nie zamierzam tego tolerować, rozumiesz? – mówiła dalej lady Bradbury. – Jeżeli zależy ci na tej posadzie, nie odzywaj się do niego.
– Mam milczeć jak zaklęta? To uchybi zasadom grzeczności, jak sądzę. A jeśli mnie o coś zapyta?
– Będzie okazja, byś wykazała się inteligencją. Może nie jestem zbyt oczytana, ale nie jestem też głupia. Nie próbuj mnie przechytrzyć. Nie wolno ci przebywać z nim sam na sam. Jeśli wejdzie do pokoju, w którym jesteś, masz natychmiast wyjść, a posiłki będziesz jadać u siebie.
Równie dobrze lady Bradbury mogłaby ją zamknąć w pokoju i w ogóle nie wypuszczać. Nie wolno jej widywać lorda Lavenhama? Nie wolno zamienić z nim nawet jednego słowa?
To nie do zniesienia.
Westchnęła, przyciskając dłonie do żołądka, który coraz bardziej ją bolał.
A może lady Bradbury postępowała słusznie, karząc ją w ten sposób? Okazywanie sympatii mężczyźnie, który był poza zasięgiem, to oczywista głupota i proszenie się o kłopoty. Lord Lavenham, jeśli wierzyć plotkom, mógł bez trudu zdobyć przychylność najpiękniejszych i najbogatszych dam z towarzystwa.
– Dziękuję, milady – odparła Eleanor słabym głosem.
I rzeczywiście była wdzięczna, bo nie powinna tracić głowy dla mężczyzny, który traktował ją miło, ale nigdy nie odwzajemniłby jej uczuć. Jedyne, co mógł jej zaoferować, to litość.

***

Lord Lavenham właśnie zamierzał wyciągnąć nogi w stronę kominka, bo po mroźnym dniu spędzonym na polowaniu był nieco zziębnięty. W tym samym momencie usłyszał odgłos kroków, bez wątpienia należących do panny Mitcham.
Nie miał pojęcia, czym jej się naraził, ale odkąd przybył do Chervil House, wyraźnie go unikała. Nie zamierzał pozwolić, by traktowała go jak powietrze i uznał, że pora się z nią rozmówić.
Niemal wstrzymał oddech, gdy ostrożnie otworzyła drzwi. Gdyby go dostrzegła, oczywiście zarumieniłaby się, wymamrotała coś niezrozumiale i uciekła. Nawet nie zdążyłby się z nią przywitać. Na szczęście siedział w fotelu z wysokim oparciem i tyłem do drzwi, więc stojąc w progu, nie mogła go zobaczyć. Oczywiście jako dżentelmen, gdy tylko weszła do pokoju, powinien natychmiast wstać, ale nie zamierzał popełnić tego błędu. Znów by uciekła, a on chciał, by wytłumaczyła się z dziwnego zachowania.
Zamarł w bezruchu, gdy weszła do środka, szepcząc, że ominie ją herbata i przede wszystkim ciasteczka. Uśmiechnął się pod nosem. Jakie to dla niej typowe. Służba podziwiała anielską cierpliwość Eleanor, która z pogodnym uśmiechem znosiła wieczne zrzędzenie lady Bradbury, jednak czasami zza maski układnej panny wyzierała, tak jak teraz, prawdziwa Eleanor. Była wyraźnie zła, że pracodawczyni wydała jej bzdurne polecenie w chwili, gdy siadały do herbaty. Dopiero gdy dotarła do biurka pod oknem i otworzyła szufladę, stanął dokładnie między nią a drzwiami.
Odwróciła się gwałtownie, była wyraźnie przestraszona. To go zdziwiło, bo zazwyczaj patrzyła na niego niemal z uwielbieniem, który zamieniał się w grzeczne zainteresowanie, gdy sobie uświadamiała, że jest jedynie damą do towarzystwa.
– Bardzo przepraszam, że panu przeszkodziłam – powiedziała. – Nie zauważyłam, że pan tu przebywa. – Wbiła wzrok w dywan, choć dotąd zawsze śmiało patrzyła mu w oczy, chyba jak nikt inny. Podobało mu się to, miał wrażenie, że zagląda w głąb jego duszy i dostrzega to, czego inni nie widzą. – Jeszcze raz przepraszam – szepnęła.
– A gdybym odparł, że wcale mi nie przeszkadzasz i proszę, żebyś tu została? Co wtedy byś zrobiła?
Nie odpowiedziała, tylko przygryzła wargi i próbowała go wyminąć. Nadal unikała jego spojrzenia, jakby był niebezpieczną bestią, której lepiej nie drażnić.
– Wiedziałem… – Przeszedł przez pokój i zamknął drzwi. – Zatem miałem rację, unikasz mnie, bo nie chcesz być ze mną sam na sam. – Skrzyżował ręce na piersi i oparł się o drzwi.
Spojrzała na niego, a potem na fotel, na którym przed chwilą siedział.
– Specjalnie udawałeś, że cię tu nie ma, tak? Czekałeś na mnie?
Czy czekał? Niekoniecznie, nie był na tyle głupi, by na poważnie zainteresować się kobietą o jej pozycji. Chciał tylko wyjaśnić sytuację.
– Po prostu jestem ciekaw, co takiego zrobiłem, że mnie unikasz? Zachowałem się niestosownie? – Gdy zarumieniła się i zwiesiła głowę, dodał naglącym tonem: – Tak czy nie? Nie mam pojęcia, o co chodzi. Kiedy byłem tu ostatnio, odniosłem wrażenie… – Cóż, odniósł wrażenie, że lubi jego towarzystwo, zresztą z wzajemnością. – Nie wypiłem za dużo, więc nie wierzę, że mogłem ci w czymś uchybić. – Pamiętał, że miło rozmawiali i dużo się śmiali. W jej obecności po raz pierwszy w życiu odczuł silną więź z innym człowiekiem, swoiste poczucie wspólnoty, czego dotąd nie doświadczył.
Oto kolejny dowód, jak zwodnicze są wszelkie uczucia, pomyślał smętnie i dodał:
– Skoro nie masz odwagi powiedzieć mi prosto w twarz, dlaczego traktujesz mnie jak trędowatego…
– Trędowatego? Och, skądże – zaprotestowała gwałtownie. – Nie zrobiłeś nic złego. Chodzi o mnie… To moja wina.
– Nie rozumiem.
– Boże, to takie krępujące – szepnęła i znów spłonęła rumieńcem. – Jednak jestem ci winna szczerą odpowiedź. Nie mogę pozwolić, byś czuł się winny i wierzył, że zrobiłeś coś niestosownego, obraziłeś mnie lub przestraszyłeś.
Lubił ją właśnie za to, że była do bólu szczera. Nie krygowała się, nie próbowała mu schlebiać. Była bystra i miła. Teraz wydawała się zmieszana, a on wierzył, że tak było w istocie, że niczego nie udawała.
– Lady Bradbury uważa… że ci się narzucam.
Narzuca mu się? To ostatnia rzecz, która przyszłaby mu do głowy. Eleanor nie miała pojęcia o flircie i na pewno nie była kokietką. Nawet ubierała się tak, jakby chciała być niewidzialna.
– Zabroniła mi przebywać z tobą sam na sam – dokończyła Eleanor, widząc, że zaniemówił ze zdumienia.
– Co takiego? – Dlaczego ta stara zołza oskarżyła Eleanor o flirt? A gdyby tak było w istocie, co zamierzała zrobić? Wyrzucić Eleanor? Za kogo ona się uważa?
– To oczywiście nieprawda – zapewniła szybko Eleanor. – Nigdy bym się nie ośmieliła… A ty nigdy nie próbowałbyś…
– Oczywiście – uciął. Dobrze, że chociaż ona mu ufała, w przeciwieństwie do rodzonej ciotki. Chociaż czy jakakolwiek kuzynka postrzegała go w korzystniejszym świetle? Jego ojciec był łajdakiem, a one często powtarzały, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Od kiedy zaczął się interesować dziewczętami, kuzynki komentowały jego podboje miłosne, przypisując mu motywy dalekie od prawdziwych, a także rozwiązłość. Im mocniej protestował, tym zacieklej go atakowały. W końcu znużony walką pogodził się z myślą, że przypięły mu łatkę cynicznego uwodziciela.
Efekt był taki, że powszechnie uznano go za rozpustnika i wszystkie matki panien na wydaniu pilnowały, by nie zbliżał się do ich pociech. To skazało go na kontakty z kobietami, które nie oczekiwały emocjonalnego zaangażowania i zadowalały się czerpaniem przyjemności z seksu.
Nie martwił się tym, bo tak było wygodniej. Do teraz.
– Nigdy bym cię nie uwiódł. – Za bardzo ją lubił, by wykorzystać, a potem szybko porzucić. Poza tym nie miała rodziny, więc gdyby ją skrzywdził, nikt nie udzieliłby jej pomocy.
– Wiem. Nie jestem tego typu kobietą, prawda?
W istocie nie była, dlatego tak bardzo ją polubił.
– Zabroniła ci ze mną rozmawiać? To dlatego na mój widok od razu próbowałaś uciec z pokoju? I zapewne dlatego nie zasiadłaś z nami do kolacji. A tylko dzięki naszym rozmowom byłem w stanie znieść wizyty w tym domu. – Nie skłamał, bez Eleanor poczuł się dziwnie osamotniony, co nigdy wcześniej mu nie przeszkadzało.
– Niezły z ciebie blagier – stwierdziła wesoło już rozluźniona. – Byłeś na polowaniu? – spytała, lustrując jego strój.
– Tak, wybrałem się na łowy – odpowiedział jak zawsze, gdy pytano go, dlaczego odwiedza ciotkę, ale odrzuca wiele innych zaproszeń. – Lubię przebywać na powietrzu. Nie muszę się elegancko ubierać ani przeciskać przez tłumy. Nikt nie szepcze mi do ucha plotek, nikt nie plotkuje o mnie, nie zastanawia się, czy kiedykolwiek się ożenię i czym się zajmuję. Mój umysł odpoczywa. Jestem wolny, na mojej ziemi mogę robić, co mi się podoba. A miłym zakończeniem miłego dnia byłaby pogawędka z tobą. – Uwielbiał z nią rozmawiać, bo cenił jej inteligencję. Była bystra, lecz nie napastliwa, co było typowe dla kobiet domagających się takich samych praw, jakie przysługują mężczyznom, i które nazywano Niebieskimi Pończochami. Nawet gdy nie byli zgodni na przykład w ocenie przeczytanej ostatnio książki, ich dyskusje nigdy nie przeradzały się w kłótnie.
– Cóż, przykro mi – szepnęła i znów zwiesiła głowę. Jemu też zrobiło się przykro, bo przecież jeszcze przed chwilą widział w jej oczach wesołe błyski. – Podczas twoich wizyt będę jeść posiłki w moim pokoju. W ogóle nie powinnam z tobą rozmawiać, jeśli nie chcę stracić posady. Cóż… – Ruszyła w stronę drzwi.
– Chwileczkę. – Złapał ją za rękę. – Czy dobrze zrozumiałem? Lady Bradbury zagroziła, że cię wyrzuci, jeśli ośmielisz się ze mną rozmawiać?
– Owszem. Dlatego wybacz, ale nie chcę wylecieć na bruk ani stracić reputacji.

– Dziękuję, to niesamowite – wymruczała z satysfakcją Zoe, obracając w dłoni najdroższą bransoletkę z oferty sklepu. Podziwiała odbijające się w niej promienie słońca, które wpadały przez okno limuzyny. – Tak bardzo na to zasługuję. Diamenty są idealną oprawą dla mojej urody.
Supermodelka wciąż wpatrywała się w drogocenne kamienie, które hipnotyzowały ją swoim blaskiem. Gio jeszcze nigdy nie widział, żeby coś wprawiło ją w taki zachwyt. Cieszył się, że to ich ostatnie spotkanie, a jego podarunek ujawnił chciwość Zoe. Dla Giovanniego Zanettiego chciwość była czymś nie do przyjęcia, a im bogatszy się stawał, tym częściej rozpoznawał ją w swoich partnerkach.
Po raz pierwszy w życiu zastanawiał się, jak by to było być Panem Nikim Znikąd, a nie miliarderem, właścicielem imperium technologicznego, którego styl życia wzbudza wiele zazdrości. Czy kobiety byłyby w stanie docenić go bez diamentów i innych ekstrawaganckich rozrywek, które im zapewniał? To było ciekawe pytanie.
Gio był przede wszystkim człowiekiem, który osiągnął wszystko własnymi rękoma. Dorastał w skrajnej biedzie. Jego ojciec był dilerem narkotyków, a matka ofiarą jego pięści. Od zawsze był bardzo zaradny i dał się oszukać tylko raz, nieuczciwemu poszukiwaczowi złota.
W życiu został mu do zrealizowania jeszcze jeden, główny cel. Nabycie domu rodzinnego jego zmarłej matki. Posiadłości zwanej Castello Zanetti. Gdy jego mama sprzeniewierzyła się swojej snobistycznej rodzinie i wyszła za mąż za miejscowego chuligana, została wyrzucona na bruk oraz wydziedziczona.
Chociaż rodzice Gia byli względem niego skrajnie nieodpowiedzialni i nigdy nie czuł ich miłości, wciąż tęsknił za uczuciem, którego nie było mu dane zaznać od najbliższych. Pragnął mieć swój udział w drzewie genealogicznym przodków, z którymi mimo wszystko czuł się związany i poniekąd napawało go dumą, że pochodzi z utytułowanej, szlacheckiej rodziny, mimo że nigdy nie miał okazji poznać jej członków. Czuł, że kupując posiadłość, w której wychowała się jego matka, odzyska swoje korzenie.
Gdy Zoe przesunęła dłonią po jego szczupłym umięśnionym udzie, napiął się z niesmakiem. Ogarnęło go obrzydzenie. Doskonale rozumiał, że jego hojny dar kupił entuzjazm seksualny partnerki. Był przyzwyczajony, że kobiety ulegały jego urodzie, jednak pod tym względem nie miał ani krzty próżności. Gardził swoim odbiciem w lustrze, ponieważ przypominało mu ono o brutalnym, toksycznym ojcu. Lśniące czarne włosy, mocno zarysowana szczęka, klasyczny nos i uwydatnione kości policzkowe w połączeniu z niezwykłymi, lodowo niebieskimi oczami sprawiały, że przyciągał wzrok zarówno kobiet, jak i mężczyzn.
Tej samej nocy, na przyjęciu na Manhattanie, jego przyjaciel Fabian przewrócił oczami i powiedział:
– Chyba nie doceniasz, że każda kobieta, której zapragniesz, ulega ci bez słowa sprzeciwu.
– Gdybym nie był bogaty i samotny, nie byłbym dla nich nawet w połowie tak pociągający – odparł Gio z wrodzonym cynizmem i znudzeniem w głosie.
Zamiast wspaniałej wolności, jaką daje spacerowanie w jego rzadko odwiedzanej posiadłości w Norfolk w Anglii, pomyślał o chłodnej, orzeźwiającej bryzie i odosobnieniu. Potrzebował przerwy. Gdy sobie to uświadomił, wyciągnął telefon i zadzwonił do dozorczyni, by przygotowała dom na jego przyjazd. Planował pojawić się tam w najbliższy weekend.
Po drugiej stronie słuchawki rozległ się przerażony i pełen przeprosin głos panny Jenkins, która przyznała się, że w ostatnim czasie skręciła kostkę i nie będzie w stanie spełnić jego prośby. Obiecała, że znajdzie kogoś na swoje zastępstwo, aby nadmorska rezydencja czekała w pełni gotowa na przyjazd swojego gospodarza.
Gio wyraził swoje współczucie i natychmiast zaproponował starszej kobiecie zastrzyk gotówki, by ta mogła w spokoju dojść do zdrowia i znaleźć kogoś godnego na swoje miejsce. Bardzo mu zależało na odpoczynku i odcięciu się od świata biznesu oraz kobiet zachłannych na jego majątek.

– Chodź, weterynarz poszedł już do domu… – Lea próbowała wywabić Spike’a zza kanapy. – Nie musisz się denerwować, przeszedłeś już całe leczenie – mruknęła uspokajająco.
Niesforny trójnożny York wyłonił się zza kanapy. Był niezmiernie mały i bardzo przestraszony. Bał się wszystkich mężczyzn, nawet uprzejmego i wyrozumiałego weterynarza, ale to nie powstrzymywało go przed wiecznymi próbami gryzienia ich w nogi. Na szczęście dla swoich ofiar Spike nie miał już za wiele zębów.
Kiedy wreszcie rzucił się w ramiona właścicielki, ta uniosła go, tuląc do siebie, a jednocześnie przysłuchując się rozmowie telefonicznej swojej przybranej matki. Rozmawiała akurat ze swoją siostrą Pam Jenkins, żywo przy tym gestykulując.
– To łatwy zarobek – mówiła Sally, a jej okrągła pomarszczona twarz wyłaniająca się spod burzy siwych loków wyrażała niedowierzanie. – Najwyraźniej ten mężczyzna ma więcej pieniędzy niż rozsądku, ale Lea może to zrobić, oczywiście, że tak! Trochę zakupów, trochę sprzątania, nic trudnego. Nie ma problemu, Pam, i skończ już się zamartwiać. Facet nie zwolni cię z powodu złamanej kostki! A zresztą masz już godne następstwo.
Lea uśmiechnęła się na słowa matki i usiadła na brzegu fotela. Kaskada błyszczących ciemnych loków okalała jej owalną twarz i podkreślała błyszczące piwne oczy.
– Zakładam, że mam wykonywać obowiązki Pam?
– Tak, nic trudnego. Wszystko ci wytłumaczy. Zrobiła nawet listę zakupów. Zdajesz sobie sprawę, co to znaczy? – Sally pisnęła z podniecenia. – Będziesz mogła pomieszkać w nadmorskiej rezydencji.
Nabywcę imponującego budynku ochrzczono „Gazillionaire”, gdy do pobliskiej wioski dotarły wieści o szalenie drogiej renowacji i ulepszeniach, które zamówił. Zaciekawienie nowym nabywcą rosło z dnia na dzień, ale Włoch, który nabył posiadłość, odwiedzał ją niezwykle rzadko, ukrywając przy tym swoją tożsamość. Nawet Pam nigdy nie udało się go spotkać. Podróżował z własnym personelem i odprawił dozorczynię na czas swojej obecności. Kobieta nigdy nie odważyła się zabrać do posiadłości nawet własnej siostry, ponieważ dom najeżony był kamerami, a ona nie mogła pozwolić sobie na utratę tak dobrze płatnej pracy. Z tego samego powodu bała się nawet robić zdjęcia wnętrza posiadłości.
– Pójdę się przebrać – powiedziała Lea, która wciąż chodziła w piżamie. – Kiedy mam się zjawić u Pam?
– Jak najszybciej, już na ciebie czeka. – Po chwili namysłu Sally dodała: – Mój Boże, przecież nawet nie zapytałam cię o zdanie. Może ty wcale nie chcesz tej pracy? – wykrzyknęła Sally ze spóźnionymi przeprosinami. – Co ja sobie myślałam? Przecież z twoim wykształceniem sprzątanie będzie dla ciebie ogromną ujmą!
– Nie gadaj bzdur! Oczywiście, że z chęcią pomogę. Nie zapominaj, że mieszkam tu za darmo, a zresztą potrzebuję gotówki. Część mojej wypłaty mogłabym przeznaczyć na twoje schronisko dla psów. Mogłabym też zapłacić za leczenie Spike’a.
– Nie chcę za to pieniędzy! Pomagałaś mojej siostrze, gdy wylądowała w szpitalu, bo ja byłam zbyt zajęta prowadzeniem lecznicy. Zadbałaś o jej ogród i robiłaś zakupy.
– A ty przygarnęłaś mnie, gdy nie miałam dokąd pójść, więc nie mów więcej, że sprzątanie jest poniżej moich kwalifikacji. – Lea uważała, że jej nowe zajęcie nie jest wcale gorsze od sprzedawania w lokalnym sklepie. Niestety możliwości zatrudnienia nie było tu zbyt wiele.
Jej dyplom biznesowy okazał się tak samo nieprzydatny, jak w Londynie, gdzie początkowo planowała rozpocząć swoją karierę. Lea bardzo wcześnie zrozumiała, że życie może przynieść wiele nieprzyjemnych niespodzianek. Najgorszą z nich był Olivier, który złamał jej serce, strata ojca, matki oraz rodzeństwa. Jej matka umarła, gdy była mała, więc nigdy nie zastanawiała się, co spotkało jej ojca, który postanowił założyć drugą rodzinę. Wciąż miała nadzieję, że uda jej się ponownie skontaktować ze swoim bratem bliźniakiem oraz młodszą siostrą, ale to wymagało cierpliwości oraz pieniędzy. Przez ostatnie lata widziała swojego brata zaledwie kilka razy, a ich stosunki były napięte ze względu na jego uzależnienie od narkotyków i próbę okradzenia jej.
Lea wyjechała z Nowego Yorku wyłącznie z zadłużeniem na karcie kredytowej, które dopiero niedawno udało jej się spłacić. Zanim będzie mogła wyprowadzić się z domu Sally i wrócić do miasta, musiała zgromadzić gotówkę na rozpoczęcie życia w mieście.
Godzinę później Lea przeszukiwała osiedlowe sklepy w poszukiwaniu produktów z listy Pam. Wodorosty wakame i tajska bazylia nie były łatwe do znalezienia w małej wiosce. Kiedy wreszcie udało jej się odnaleźć wszystkie rzeczy, wyruszyła w drogę do nadmorskiej rezydencji.
Długi, kręty podjazd prowadził do wysokiego domu z szarego kamienia. Wysokie, strzeliste wieże, kominy oraz ogromne okna nadawały temu miejscu wyjątkowości. Zbudowany w stylu wiktoriańskiego gotyku tajemniczy budynek kusił wielu nabywców widokiem na położoną u jego stóp linię brzegową oraz wspaniałymi ogrodami.
Lea zaparkowała na dziedzińcu, wstukała kod do alarmu i weszła do posiadłości tylnymi drzwiami. Zauważyła, że każdy jej ruch śledzony jest przez zamontowane pod sufitem kamery. Odłożyła zakupy, kładąc je na wyspie umieszczonej w centralnej części ogromnej kuchni ozdobionej granitowymi blatami. Pam napisała jej szczegółowe instrukcje, gdzie odłożyć produkty oraz gdzie szukać wszystkich potrzebnych rzeczy do pracy.
Uzbrojona w skrzynkę zawierającą wszystkie przyrządy do pracy ruszyła na górę, by jak najszybciej zabrać się za powierzone jej obowiązki. Wnętrze rezydencji było zapierającą dech w piersiach przestrzenią, w samym środku której znajdowały się imponujące, rozdzielające się u szczytu schody. Lea pomyślała, że całe to bogato rzeźbione drewno było siedliskiem kurzu i wyzwaniem dla sprzątaczki.
Według Pam sześć głównych sypialni było rutynowo przygotowywanych na przyjęcie gości, dlatego to od nich Lea rozpoczęła swoją pracę. Wycierała kurze, odkurzała miękkie dywany i starannie zaścielała łóżka.
Również wystrój posiadłości był utrzymany w stylu wiktoriańskim, jedynie meble dodawały mu nowoczesności i lekkości. Lea chciała zwiedzić cały dom, ponieważ zaciekawiło ją połączenie klasycyzmu z nowoczesnością, ale wiedziała, że nie może sobie na to pozwolić ze względu na ogrom pracy. Mimo że była ubrana zaledwie w krótkie szorty i T-shirt, robiło jej się coraz bardziej gorąco.
Po dokładnym wysprzątaniu wszystkich sypialni i całkowitym zignorowaniu zakurzonych schodów, Lea zeszła na dół do miejsca, na którym według wytycznych Pam miała skupić całą swoją energię – na bibliotece. Dom był ogromny, a ona zupełnie wycieńczona. Przypomniała sobie, że ma jeszcze cały kolejny dzień na dokładne porządki. Zamknęła za sobą drzwi, mając nadzieję, że właściciel nie pojawi się w rezydencji przed czasem. Ruszyła do salonu, podziwiając jego prostotę. Ucieszyła się, że na półkach nie ma niezliczonych bibelotów, które uwielbiały jej mama i siostra. Gdyby było inaczej, miałaby dodatkowy ogrom pracy związanej z wycieraniem z nich kurzu. Na ścianach wisiały wyłącznie obrazy, a drewniane blaty ozdabiały szerokolistne rośliny.
Przez chwilę rozważała jeszcze posprzątanie kuchni, ale pot spływał jej już po plecach, a świadomość, że jutro bladym świtem będzie musiała rozpocząć pracę, sprawiła, że poczuła, jak zmęczenie paraliżuje jej ciało. Już miała iść do swojej sypialni, gdy na końcu korytarza zobaczyła jeszcze jedne zamknięte drzwi.
Kolejne pomieszczenie do posprzątania – pomyślała zrezygnowana.
Chwyciła za klamkę i szarpnęła za nią lekko. Jej oczom ukazał się wyłożony kafelkami hol prowadzący do kolejnych, szklanych podwójnych drzwi, za którymi krył się basen i siłownia. Pomieszczenie było wypełnione tropikalnymi roślinami utrzymanymi w idealnej kondycji dzięki kontrolującemu temperaturę termostatowi.
Lea utkwiła wzrok we wbudowanej w ścianę fontannę w kształcie lotosu, która wlewała wodę do basenu. Migoczące krople mieniły się we wszystkich kolorach dzięki światłu wpadającemu do środka przez fantazyjne witraże. Popatrzyła tęsknie na krawędzie wyłożonych płytkami schodów i westchnęła z tęsknotą. Obiecała sobie, że w nagrodę, że jeszcze dziś skończy sprzątać kuchnię, pozwoli sobie na chwilę zapomnienia w basenie. Nie miała ze sobą stroju kąpielowego, ale miała w torebce czysty T-shirt. Rozważała też pływanie nago… Przecież w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby ją zobaczyć. Kręcąc głową na tę zabawną myśl, wyszła z powrotem na korytarz i wróciła do kuchni. Dzięki wysiłkom Pam, nie miała tam wiele do roboty. Jedyną rzeczą, na której musiała skupić więcej uwagi, była biała podłoga, którą chciała doprowadzić do perfekcyjnej czystości, a gdy tylko uzyskała zamierzony efekt, zgrzana i zmęczona pobiegła do przeznaczonej dla niej łazienki. Chwyciła duży ręcznik i pobiegła do tropikalnego pomieszczenia. Nie myśląc wiele, zrzuciła z siebie ubranie i zanurzyła nagie ciało w przyjemnej chłodnej wodzie, która wynagrodziła jej całodzienny trud porządków.

Gio przeszedł przez korytarz, omijając porzuconą skrzynkę z przyrządami do sprzątania. Popatrzył na nią, tłumiąc westchnienie, i ruszył na górę, do swojej sypialni. Najwyraźniej sprzątaczka wciąż była w domu, ale nie mógł mieć jej tego za złe, ponieważ przyjechał wcześniej, niż planował. Mimo wszystko chciał mieć dom na wyłączność. Pomyślał, że gdy tylko spotka sprzątaczkę, odeślę ją do domu i nakaże wrócić jutro rano. Zdjął marynarkę i krawat, już miał zsunąć z siebie spodnie, gdy poczuł, że coś uszczypnęło go w piętę. Odwrócił się zdziwiony, ale nic tam nie było. Zauważył jedynie ruch pod narzutą zwieszoną z łóżka. Gio pochylił się i ostrożnie zajrzał pod materiał. Gdy tylko go uniósł, w pokoju rozległ się cichy, piskliwy skowyt. Coś brązowego wystrzeliło spod łóżka i pobiegło w kierunku drzwi.
Zwierzę było wielkości szczura, ale przecież szczury nie noszą fioletowych kokardek, więc musiał to być pies. Czyżby sprzątaczka przyprowadziła ze sobą psa? Gio zmarszczył czoło i pomyślał, że to stworzenie byłoby jedynie przekąską dla jego psów, które zostawił we Włoszech. Rzucił na łóżko kurtkę, wyszedł z sypialni i znów zaczął schodzić po schodach. Zauważył, że drzwi do kompleksu basenowego są otwarte, więc ruszył korytarzem w ich kierunku.
Nagle stanął jak wryty. W jego basenie pływa naga kobieta. Przypominała mu syrenę z kaskadą ciemnych loków i jasną, brzoskwiniową skórą prześwitującą przez taflę wody. Gio uśmiechnął się do siebie rozbawiony, ale szybko przywołał się do porządku. Musiał odegrać rolę surowego szefa, który nie pozwoli wejść sobie na głowę swoim pracownikom.
– Cześć – powiedział Gio, trzymając się z dala od brzegu basenu, by nie wprawić kobiety w nadmierne zakłopotanie.
– O cholera! – wykrzyknęła przerażona syrena, unosząc ręce nad głowę, a następnie łapiąc się kurczowo barierki.
Zauważył jej kuszące jędrne piersi ozdobione napiętymi sutkami.
– Kim jesteś? Co tu robisz?
– Myślę, że to ja powinienem o to zapytać – odpowiedział leniwie Gio.
– Zatrudniono mnie, żebym tu sprzątała. – Lea była wciąż zakłopotana.
– W basenie? – Gio uniósł hebanową brew.
Lea poczuła, że rumieniec gniewu zalewa jej twarz.
– Pracuję od rana, było mi bardzo gorąco. Zresztą jedyną osobą, która ma prawo mnie przesłuchiwać, jest właściciel tego miejsca! A to na pewno nie jesteś ty!
– A skąd to wiesz? Znasz właściciela tego miejsca? – Gio ledwo powstrzymał się od śmiechu.
– Żartujesz? Oczywiście, że nie, ale i tak wiem, że ty nim nie jesteś. Podobno wygląda jak dziki człowiek z gór.
– Jak dziki człowiek z gór? – powtórzył zszokowany Gio.
– Widziałam jego zdjęcie w gazecie. Miał długie włosy i gęstą brodę – poinformowała go Lea z uśmiechem. – Więc co robisz w jego domu? Jesteś ogrodnikiem?
– Czy wyglądam jak ogrodnik? – zapytał Gio z zainteresowaniem.
Lea popatrzyła na niego, oceniając go zwolna. Był bardzo wysoki i dobrze zbudowany. Miał krótko przycięte czarne włosy i jasne oczy, o nieznanym jej dotąd lodowatym odcieniu. Ich barwa kontrastowała z jego opalenizną i szczupłą twarzą. Pomyślała, że jest oszałamiająco przystojny, a jednocześnie nie rozumiała, czemu wciąż stoi przed nim nago.
– Nie, nie wyglądasz jak ogrodnik. – Utkwiła wzrok w okularach przeciwsłonecznych zaczepionych o kieszeń stylowej czerwonej koszuli. Jego spodnie wyglądały, jakby były częścią garnituru ze względu na materiał, z jakiego były wykonane.
Lea nie mogła nie zauważyć również tego, jak idealnie dopasowywały się do jego ciała, podkreślając mięśnie ud. Mężczyzna emanował swobodnym wyrafinowaniem oraz miejską zadziornością.
– Nie jesteś ogrodnikiem… Pracujesz dla firmy basenowej? – próbowała zgadnąć Lea.
– Nie – odpowiedział cicho Gio.
– Czy jesteś menedżerem człowieka z gór?
– Można tak powiedzieć. – Oczy Gia znów rozbłysły.
– No cóż, skoro prawie zgadłam, to czy mógłbyś się odwrócić? Chciałabym wyjść z wody.
– Mógłbym, gdybym był dżentelmenem. – Wzruszył ramionami z niewymuszonym wdziękiem. – Ale nim nie jestem.
Lea puściła barierkę i podpłynęła do brzegu basenu, próbując chwycić leżący nieopodal ręcznik.
– Nie bądź świnią! – nalegała.
Gio roześmiał się szczerze, sięgnął po ręcznik i podał go jej, odwracając się plecami do basenu.

Była jeszcze jakaś nadzieja. Carrie Barrett znowu zerknęła na drzwi. Umówiła się na randkę w ciemno z kuzynem swojej koleżanki z pracy. Nie należała do szczególnie asertywnych osób i poważnie starała się zmienić ten stan rzeczy, lecz dzisiaj chciała nie tylko zrobić komuś przysługę, ale i dopasować się do stada. Chciała też poznać kogoś nowego, po prostu.
Minął już cały rok od chwili, kiedy została porzucona, i sześć miesięcy od dnia, kiedy wyruszyła z domu na drugą stronę świata. Przyszedł czas, by przynajmniej spróbować przeżyć coś przyjemnego.
Niestety, mężczyzna, którego chciała poznać, wyraźnie się spóźniał, a nawyk punktualności sprawił, że Carrie siedziała teraz w niedopasowanej, pożyczonej letniej sukience w restauracji na tarasie jednego z najdroższych hoteli w Auckland w Nowej Zelandii. Dobrze chociaż, że mogła udawać, że nie widzi znaczących spojrzeń kelnera, wpatrując się w lśniące bielą jachty zacumowane w marinie. Port był doprawdy zachwycający, zwłaszcza teraz, o zachodzie słońca, zupełnie jak z pocztówki, a jednak Carrie nie mogła się powstrzymać, by co chwilę nie odwracać głowy w kierunku wejścia do sali.
Przyjdź, pomyślała. Bardzo proszę.
Jej żołądek wykonał gwałtowne salto, bo w drzwiach stanął mężczyzna, jak na życzenie. Bardzo wysoki, o szerokich ramionach i lśniących oczach, które natychmiast spoczęły na niej, jednak tylko na sekundę.
Nie, to nie był on, nic z tego. Jej partner miał mieć na sobie czerwoną marynarkę, a ten tutaj był ubrany na czarno. Jego pojawienie się zelektryzowało obecnych, wszyscy odwrócili się, by na niego spojrzeć, wyprostowali i z ożywieniem podnieśli głowy.
Carrie również nie okazała się odporna. Skóra na jej ramionach natychmiast pokryła się gęsią skórką, co wskazywało na mocno alergiczną reakcję. Śmiało można by powiedzieć, że facet był uosobieniem sukcesu, a Carrie wystarczająco długo miała do czynienia z podobnymi typami, by bez trudu rozpoznać tę szczególną aurę.
Pewnie był szaleńczo ambitny i bez reszty skupiony na karierze, tak samo jak jej rodzice, znani prawnicy, oraz jej siostry, jaśniejące pełnym blaskiem gwiazd sportu. A także jej były narzeczony, o zgrozo…
Carrie doskonale wiedziała, że w walce o sukces na najwyższym szczeblu trzeba było poświęcić inne sprawy – czas i uwagę (zawsze), ludzi (często), uczciwość (czasami). Wiedziała to wszystko, a jednak patrzyła na przybysza nie z odrazą, ale z fascynacją, podobnie jak reszta restauracyjnych gości.
Był piratem, który podbijał i brał w posiadanie serca poprzez samą swoją obecność. Nawet ultraprofesjonalny i dyskretny szef sali odzyskał równowagę ducha dopiero po dłuższej chwili. Teraz wystarczyło kilka cicho wypowiedzianych słów i świeżo przybyły mężczyzna już szedł za restauratorem do jedynego wolnego stolika, oddalonego od stolika Carrie najwyżej o dwa metry.
Oczywiście nie czuł się nieswojo w pojedynkę, nic z tych rzeczy. I naturalnie gdyby miał ochotę na towarzystwo, musiałby rzucić tylko jedno spojrzenie w stronę siedzących przy barze kobiet, lecz najwyraźniej wolał być sam, bo wybrał krzesło zwrócone tyłem do baru.
Oznaczało to, że usiadł twarzą do Carrie, która od razu poczuła się tak, jakby siedziała z nim przy jednym stoliku, tyle że w nietypowej odległości. Najchętniej wyszłaby niepostrzeżenie, ale postanowiła jeszcze chwilę zaczekać. Do sali weszła teraz kobieta i dwóch mężczyzn, i cała trójka skierowała się do baru.
Carrie westchnęła. Jej spojrzenie mimo woli spoczęło na siedzącym naprzeciwko mężczyźnie i czas nagle się zatrzymał. Nieznajomy był kimś więcej niż piratem – posiadał urodę anioła i kuszącą atrakcyjność diabła. I przyglądał się jej uważnie.
Policzki Carrie oblał gorący rumieniec, głowę wypełniły dziwne myśli, a całe ciało zareagowało w szokujący sposób. Żenada, pomyślała nieprzytomnie. Zupełnie jakby rzucił na nią urok. Niezwykłe wrażenie zniknęło dopiero w chwili, gdy do tamtego stolika podszedł szef sali. Wtedy jej pirat i anioł w jednej osobie przechylił lekko głowę, by lepiej słyszeć i chociaż ani na sekundę nie oderwał wzroku od Carrie, jej umysł zdołał odzyskać wolność.
Czy nieznajomy dostrzegł jej reakcję? Czy czytał w jej myślach? Nie była w stanie odpowiedzieć na te pytania, ale świetnie zdawała sobie sprawę, że w jej sercu obudziło się jakieś nieznane uczucie. Gdy mężczyzna powiedział coś cicho, oczy szefa sali rozszerzyły się, jednak zaraz skinął głową. Jakże by inaczej, pomyślała Carrie. Ten facet zawsze dostaje to, czego chce, zawsze, bez wyjątku, lecz przecież niemożliwe, by chciał mieć przy sobie właśnie ją. Była zbyt zwyczajna, a gwiazdy z reguły przyciągają gwiazdy, i tak być powinno, bo istoty, które nie świecą tak intensywnym blaskiem, mogłyby spłonąć w bliskości gwiazd.
– Czy zechce pani zamówić, czy woli pani jeszcze chwilę poczekać na swojego gościa? – pytanie szefa sali ukłuło dziewczynę jak czubek ostrza.
Nie złożyła żadnego zamówienia, ponieważ ceny w tej restauracji były zbyt wysokie dla osoby, która przyjechała tu tylko do pracy, na krótko, jednak teraz duma nie pozwoliła jej tak po prostu wstać i wyjść, w ogniu spojrzenia faceta, który miał wszystko, dosłownie. Bo nadal na nią patrzył i z jakiegoś powodu w jego oczach nie była niewidzialna.

Massimo Donati-Wells uważnie wysłuchał krótkiej wymiany zdań między szefem sali a truskawkową blondynką, chociaż dziewczyna nie była w jego typie, zupełnie. Nie była, a jednak coś kazało mu polecić restauratorowi, by nie pozwolił nikomu usiąść przy jej stoliku.
Zauważył ją zaraz po wejściu i celowo usiadł tyłem do reszty sali. Ona również zwróciła na niego uwagę i jej krótkie, lecz skupione spojrzenie wywołało u niego szokującą reakcję, bardzo, ale to bardzo fizyczną.
Miał za sobą kilka dni, które ciągnęły się w nieskończoność, i podpisanie najnowszego kontraktu wymagało przecież jakiejś nagrody, usiadł więc wygodnie, delektując się powolnym budowaniem napięcia. Dziewczyna co jakiś czas zerkała na drzwi ponad jego ramieniem, więc najwyraźniej czekała na kogoś. Na chłopaka? Musiał to być kompletny idiota, jeśli spóźniał się na spotkanie z kimś takim.
Jej telefon zabrzęczał cicho i Massimo bezwstydnie obserwował ją, gdy odczytywała wiadomość. Zamrugała gwałtownie i zacisnęła wargi.
– Tak, chciałabym coś zamówić – przywołała kelnera, nawet nie patrząc na menu. – Poproszę pinacoladę.
Massimo przygryzł policzek, żeby się nie uśmiechnąć. Ten plażowy klasyk koktajli w ogóle nie znajdował się w menu baru tej restauracji, ale kelner zachował się profesjonalnie i poważnie skinął głową.
Nie była w jego typie, naprawdę. Wydawała się zbyt świeża, zbyt miękka, dałby głowę, że należała do tych, co to rumienią się i marzą o wielkiej prawdziwej miłości. On wolał takie, które grają szybko i ostro, i nie spodziewają się, że rano znajdą go obok siebie w łóżku. Bystre, sprytne dziewczyny, których sposób myślenia znał na wylot.
A jednak ta tutaj miała w sobie coś, co nie pozwoliło mu oderwać od niej wzroku. I nie była to tylko gładka skóra i miękkie krągłości, lecz przede wszystkim duma i odwaga malujące się w jej szafirowych oczach, i widoczna wrażliwość. Niedobrze, że jakiś palant wystawił ją do wiatru. Nie zasługiwała na to.
– Ma pani coś przeciwko temu, żebym się przysiadł? – zapytał, szokując samego siebie niezdolnością stawienia czoła pokusie. – Mój gość w ostatniej chwili odwołał spotkanie.
Chciał spokojnie zjeść kolację, sam. Nie miał ochoty na towarzystwo. Następnego dnia wczesnym rankiem wracał do domu i naprawdę nie rozumiał, dlaczego zdecydował się na ten krok.
Truskawkowa blondynka nie była głupia – znacząco spojrzała na pojedyncze nakrycie na blacie jego stolika. Tak, okłamał ją, a ona doskonale o tym wiedziała.
– Tylko na jednego drinka, dopóki jest pani sama – powiedział, nieprzyzwyczajony do tego, by prosić dwa razy, o cokolwiek i kogokolwiek.
Uśmiechnęła się słabo.
– Mój towarzysz nie przyjdzie.
Nawet nie próbowała kłamać.
– Idiota z niego, to jasne. – Massimo podniósł się, podszedł do jej stolika i usiadł, zanim zdążyła znowu się odezwać. – Jestem głodny, a pani?
Przez parę sekund zastanawiał się, czy dziewczyna zamierza odmówić. Może jednak źle odczytał znaczenie pulsującego między nimi napięcia albo może jego śmiały sposób bycia nie przypadł jej do gustu, bo przecież naprawdę była delikatna i miękka, ale nie, zaraz zdecydowanym ruchem uniosła głowę.
– Nie jestem pewna. W tej chwili raczej nie potrafię jasno myśleć.
Jej szczerość wprawiła go w dobry humor.
– Więc musimy się tego dowiedzieć. – Krótkim gestem przywołał kelnera, który w ułamku sekundy wyrósł obok jak spod ziemi.
Massimo przyciszonym głosem złożył zamówienie.
– Podają tu wyśmienite tapas – wyjaśnił, gdy kelner oddalił się w stronę kuchni. – Zamówiłem wszystko.
Długą chwilę patrzyła na niego przejrzystymi, intensywnie błękitnymi oczami, w których wcale nie malował się bezwarunkowy zachwyt.
– Wszystko? – powtórzyła ostro. – Musi pan być naprawdę bardzo głodny.
– Nie miałaś ochoty na duży soczysty stek z jakimś pysznym sosem i dodatkami? – Massimo gładko przeszedł na „ty”.
Tak, najprawdopodobniej uznała go za palanta, ale jej oczy zapłonęły. Przez głowę Massima przemknęła myśl, że ten płomień rozgrzał go w dziwny, sięgający najgłębszego wnętrza sposób.
– Tak czy inaczej, próbowanie wielu różnych rzeczy jest zabawniejsze niż jedzenie w kółko tej samej potrawy, nie sądzisz? – ciągnął. – Kąsek tego, odrobina tamtego, chociaż oczywiście nie zawsze, bo czasami przyjemnie jest tylko popatrzeć.
– Tylko popatrzeć? – W jej głosie zabrzmiało niedowierzanie.
– A ty nie zaspokoisz apetytu jedynie spojrzeniem? – Massimo lekko uniósł brwi.
– Wszystko zależy od okoliczności.
– No, właśnie. – Pokiwał głową. – Głównie chodzi jednak o to, że jest wiele rzeczy, których jeszcze nie próbowałem.
Chwilę patrzyła na niego w milczeniu.
– Przywykłeś do tego, że zawsze stawiasz na swoim – odezwała się wreszcie. – Wybierasz to, co chcesz, i bierzesz, nie dając szansy innym.
– Tak myślisz? – Uśmiechnął się.
– Tak. Bez mrugnięcia okiem zamawiasz całe menu, wchodzisz do restauracji z taką pewnością siebie, jakbyś był jej właścicielem, i…
Dostrzegł moment, kiedy w pełni dotarło do niej to, co przed sekundą powiedziała. Jej wargi ułożyły się w zmysłowe „o”, na widok którego temperatura jego ciała niewątpliwie podniosła się o parę stopni.
– Jesteś właścicielem tej restauracji? – Utkwiła w nim badawcze spojrzenie. – I pewnie całego hotelu, co?
– Jestem tylko inwestorem.
Miał już tyle pieniędzy, że od jakiegoś czasu zajmował się głównie wynajdywaniem przedsięwzięć, które wymagały inwestycji. Jego prywatne imperium słynęło z umiejętności wyławiania firm, które miały duże szanse na intensywny rozwój, co oznaczało jeszcze większe dochody dla inwestora.
Massimo uwielbiał swoją pracę. Lubił odnosić sukcesy i żyć na własnych warunkach. Lubił też uwodzić piękne kobiety, które znały zasady gry. Jego rozmówczyni ich nie znała, było to oczywiste.
– Tylko inwestorem – powtórzyła. – Więc inwestujesz jedynie w luksusowe hotele, tak?
– Szczerze mówiąc, w tej chwili najwięcej uwagi poświęcam źródłom energii odnawialnej.
– Bardzo szlachetny cel. – Pokiwała głową. – Masz nadzieję zbudować lepszą przyszłość dla swoich dzieci?
Zmierzył ją uważnym spojrzeniem, doceniając brzmiący w jej głosie ton leciutkiej ironii. Od dawna nikt z niego nie kpił i pewnie dlatego nagle zapragnął znaleźć jakiś jej czuły punkt i uderzyć.
– Nie zamierzam mieć dzieci – odparł gładko.
– Jasne. – Kąciki jej ust uniosły się w lekkim uśmiechu.
– To znaczy?
– To znaczy, że zgodnie z powszechnie dostępną wiedzą każdy zamożny mężczyzna czuje głęboką potrzebę poinformowania każdej napotkanej kobiety, że w żadnym razie nie powinna wyobrażać go sobie w roli męża i ojca.
O mały włos nie parsknął śmiechem.
– Właśnie – skinął głową, pełen uznania dla jej umiejętności zgrabnego przeinaczenia słynnego cytatu z powieści Jane Austen. – Cieszę się, że rozumiesz moje stanowisko.
– Ja także nie planuję małżeństwa, gdybyś chciał wiedzieć.
Uśmiechnął się szeroko.
– I to właśnie dlatego siedzisz tu, czekając na…
Rzuciła mu surowe spojrzenie, którego chłód rozwiał się w cieple trudnego do ukrycia rozbawienia.
– Zrobiłam przysługę przyjaciółce.
– Doprawdy? Taką linię zamierzasz przyjąć?
– Tak się składa, że to prawda – dziewczyna wzruszyła ramionami. – I nie obawiaj się, wykorzystuję cię tylko jako sposób na uniknięcie publicznego upokorzenia oraz zjedzenia kolacji za darmo.
– W porządku – rzekł spokojnie. – Cieszę się, że jesteśmy szczerzy wobec siebie. I że mogę ci się przydać.
– Ja też.
– Kto to był? – zapytał, teraz już tylko z głupiej ciekawości. – Ten kretyn?
– Nie wiem, naprawdę. Umówiła mnie z nim moja przyjaciółka, ale najwyraźniej musiał zostać w pracy.
– Ach, ci pracoholicy… – Massimo pokręcił głową. – Lepiej trzymaj się od nich z daleka.
W jej błękitnych oczach błysnął ognik niedowierzania. Roześmiała się cicho i wtedy pomyślał, że chce usłyszeć jej śmiech w zupełnie innych okolicznościach, najlepiej w łóżku.
– A twoja partnerka? – zagadnęła.
– Nie byłem z nikim umówiony. Skłamałem.
– Tak – jej błękitne spojrzenie przeszyło go do szpiku kości. – Masz w tym spore doświadczenie.
– A kto go nie ma? – tym razem to on nie zdołał zamaskować nuty goryczy w swoim głosie. – Kłamiemy i jesteśmy okłamywani, prawda?
– Najwyraźniej.
Massimo poczuł, że dobrze się rozumieją. Doskonale wiedział, jak okropnie jest zdać sobie sprawę, że zostało się okłamanym. Gdy kelner podszedł do stolika z pinacoladą dla jego rozmówczyni i butelką wina dla niego, świadomość łączącej ich więzi zniknęła równie szybko jak się pojawiła.
– Jesteś Angielką – zauważył, kiedy znowu zostali sami.
– A ty Australijczykiem – odparowała z uśmiechem.
– Więc oboje jesteśmy daleko od domu, chociaż ty oczywiście dalej. Co sprowadza cię do Auckland?
Nie chciał wiedzieć zbyt wiele. Nie chciał angażować się w prawdziwe związki, ponieważ te zawsze okazywały się zbyt intensywne. Zbyt niszczące. Wolał skupiać się na doraźnych doznaniach, na dotyku, kontakcie czysto fizycznym, jednak tym razem, chyba pierwszy raz, pragnął dowiedzieć się, dlaczego ta dziewczyna wyglądała na tak samotną.
– Przygoda – spokojnie pociągnęła łyk drinka. – A ciebie?
– Interesy. Jutro rano pierwszym lotem wracam do Sydney.
Carrie spojrzała mu prosto w oczy i dostrzegła czające się tam wyzwanie. Wyraźnie liczył na reakcję z jej strony, a ona nie potrafiła oprzeć się pokusie. Niby od niechcenia dał jej do zrozumienia, że jest tutaj tylko na tę jedną noc, używając tej informacji jako broni przeciwko kobiecie, która mogłaby chcieć czegoś więcej.
Oczywiście potrzebował jakiejś formy obrony – był zbyt atrakcyjny i niewątpliwie kobiety bezustannie rzucały mu się w ramiona. I naturalnie pewnego dnia zapragnie mieć dzieci, z kobietą, która podbije jego serce, a której dotąd nie spotkał.
Ona nie była tą kobietą, także i dlatego, że nie należała do kategorii, z której zazwyczaj pochodziły jego partnerki.
– Cóż, szkoda, że nie zostaniesz tu dłużej – powiedziała. – Niestety, nie będę mogła wcielić w życie mojego sprytnie ułożonego planu, aby podstępnie zmusić cię do małżeństwa.
– Jestem zrozpaczony.
– Naprawdę? – parsknęła śmiechem.
Nigdy nie flirtowała tak intensywnie, jeśli miała być szczera, to w ogóle nie flirtowała, lecz cała ta sytuacja była tak prosta… To, że usiadł przy jej stoliku i uchronił ją przed upokorzeniem, bo przecież szef sali i kelnerzy świetnie wiedzieli, że czekała na partnera, no i to, że nie mógł oderwać od niej wzroku, albo może tylko udawał, i że pod tą jego szokującą arogancją kryło się coś, co doskonale rozumiała, na jakimś głębokim poziomie świadomości…
– Mam na imię Massimo – wyciągnął do niej rękę ponad blatem. – Dziękuję, że zgodziłaś się zjeść ze mną kolację.
– Carrie. I chyba nie dałeś mi wyboru.
– Pozwól, że to naprawię – w jego fascynujących zielonych oczach nie było ani śladu rozbawienia. – Wolałabyś, żebym został, czy raczej zostawił cię samą? Bez narzekań zastosuję się do każdego twojego życzenia.
Do każdego jej życzenia? Carrie nagle zabrakło tchu.
– Możesz zostać – powiedziała, siląc się na spokój.
– Dziękuję.
Massimo uwolnił jej dłoń i odwrócił się w stronę szefa sali, który właśnie zbliżał się do nich w asyście dwóch kelnerów. Wszyscy trzej postawili na stoliku drewniane półmiski, na których ułożone były świeże ostrygi, obłożone malutkimi kostkami mrożonego szampana, kilka rozmaitych serów, w tym zapiekany brie, plastry wędliny i pieczonych mięs oraz czekoladowe desery.
– Mnóstwo jedzenia – zauważyła.
– Nie musimy się spieszyć. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś, co pobudzi twój apetyt. I może, podczas gdy będziesz zastanawiać się, na co masz ochotę, powiesz mi, co robisz w Auckland…
– Pracuję, na umowie na czas określony, jako sekretarka. Niedługo zamierzam przenieść się w jakieś cieplejsze miejsce.
– Do Sydney? – podsunął z uśmiechem.

Zamek na wrzosowiskach – Kim Lawrence

Ruby Pennington jechała skrytą w cieniu drzew drogą do Rothwell Park z sercem pełnym obaw. Powrót do domu wśród wrzosowisk Yorkshire zawsze wywoływał tysiące skrajnych emocji, zwłaszcza gdy Lucas Rothwell przebywał na terenie zamku.
Oczywiście, szczerze pragnęła znów odwiedzić babcię, ale tak naprawdę to perspektywa przebywania pod jednym dachem z Lucasem sprawiała, że jej serce znów biło jak oszalałe. Mroczne chmury przykryły niebo, deszcz chłostał wrzosowiska skośnymi, szarymi biczami, a wiatr wył, jakby chciał zapowiedzieć czas zagłady.
Ruby zaparkowała samochód w pobliżu starej stajni.
Nie denerwuj się.
Nie denerwuj się.
Mowa motywacyjna nie pomogła. Motyle w jej brzuchu zamieniły się w nietoperze, setki rozszalałych nietoperzy. Tłumaczyła sobie, że każdy byłby zdenerwowany w obecności Lucasa Rothwella. Też nie pomogło.
Jak dawno się nie widzieli? Od lat. Zwykle wracała tylko wtedy, gdy on akurat opuszczał to miejsce. Ale tym razem było inaczej. Musiała się z nim spotkać.
Gdy wysiadła z samochodu, wiatr splątał jej włosy, a na twarzy poczuła siłę chłodu. Niestety, dzikie wrzosowiska Yorkshire z ich kapryśną pogodą były dokładnie tym, czego jej sławna amerykańska klientka poszukiwała na swój ślub. Miał to być najbardziej prestiżowy ślub, jaki firma Ruby zorganizowała, dlatego obiecała swoim biznesowym partnerkom, Harper i Aerin, że zarezerwuje to niezwykłe miejsce.
Ich firma, znana jako Happy Ever After Weddings, prosperowała bez zarzutu, ale dopiero ten ślub zapewniłby im reklamę i popularność, o jakiej nawet nie śniły, kiedy sporządzały pierwszy biznesplan na odwrocie serwetki w ich ulubionej kawiarni.
Ruby podeszła do imponującego głównego wejścia do budowli. Wielowiekowa posiadłość stanowiłaby naturalną oprawę bajecznego ślubu. Zamek w stylu gotyckim, z wieloma wieżyczkami i wspaniale wyposażonymi skrzydłami mógł pomieścić licznych gości, a kuchnia była w stanie obsłużyć tłumy.
Gdyby się udało, Ruby udowodniłaby, że trudne początki ma już za sobą i nie będzie więcej postrzegana jako niechciany dzieciak narkomanki. Nie mogła pozwolić sobie na myślenie o porażce, jak zwykle, gdy postanowiła coś zrobić. Jej matka przegrała życie, ale Ruby była zdeterminowana, by – w przeciwieństwie do niej – pójść drogą sukcesu. Poza tym jej przyjaciele i partnerzy ufali jej. A kiedy ludzie na niej polegali, dawała im to, czego chcieli.
Zanim Ruby zdążyła włożyć klucz do zamka, drzwi otworzyły się z trzaskiem.
– Ruby, dziewczyno, co ty tu robisz?
Nie tego oczekiwała. Minęły miesiące, odkąd była w Rothwell Park, i chociaż babcia nie należała do wylewnych, na pewno mogłaby okazać trochę entuzjazmu.
– Mówiłam ci kilka tygodni temu, że będę tu na długi weekend.
Babcia rzuciła ukradkowe spojrzenie za siebie, wciąż blokując wejście.
– Nie czas na wizyty. Jaśnie pan jest tutaj i nie chce żadnych gości.
Co za staromodny zwyczaj nazywania Lucasa…
A co do jego pobytu w rezydencji… Cóż… Z tego powodu przyjechała. Kilka tygodni wcześniej babcia wygadała się, że „jaśnie pan” właśnie w ten weekend wróci do Yorkshire, po miesiącach pracy w Grecji i we Włoszech. Ruby nie wlokłaby się z Londynu, gdyby miało go nie być w domu.
– Dlaczego? Przywiózł tu swoje supermodelki?
W przeszłości zdarzało się, że będąc z wizytą u babci, Ruby zastawała Lucasa zabawiającego się z jedną ze swoich olśniewających partnerek. Spędziła dzieciństwo, udając, że nie zauważa ani jego zniewalającej urody, ani sposobu, w jaki kobiety pożerają go wzrokiem, ze wzajemnością zresztą. Udawała, że nie jest zazdrosna. Po aresztowaniu matki, gdy jako bezdomna dziesięciolatka zamieszkała w zamku z babcią, gospodynią Lucasa, stała się zupełnie niewidoczna.
Babcia zacisnęła usta, nadal blokując uchylone drzwi.
– Jest sam, ale…
– Świetnie, bo muszę się z nim zobaczyć. – Ruby uśmiechnęła się i pchnęła drzwi, by pocałować babcię w policzek. – Poza tym też miło cię widzieć – dodała z przekorą.
– Do licha z tobą, dziecko!
Babcia odepchnęła Ruby, jakby była irytującym owadem, choć bez złośliwości. Sama miała ciężkie życie i w konsekwencji – trudności z okazywaniem i przyjmowaniem uczuć. Mimo to Ruby nigdy nie czuła się przy niej niekochana. Babcia przygarnęła ją i wychowała, a za to zawsze będzie jej wdzięczna.
Rothwell Park był pierwszym miejscem, o którym myślała jak o domu, bezpiecznym i wygodnym – całkowitym przeciwieństwie wszystkich nędznych, zapchlonych dziur, do których się przeprowadzały, gdy matka próbowała spłacić długi.
Ruby weszła do zamku i babcia zamknęła drzwi, wciąż wyraźnie zaniepokojona.
– Nie powinnam była wspominać, że jaśnie pan tu będzie – szeptała, rozglądając się. – Zabronił zapraszania kogokolwiek, żadnych gości.
– Jaki tam ze mnie gość?
Babcia załamała ręce. Przestraszona zerkała w kierunku schodów, jakby się spodziewała natychmiastowej dymisji za nieposłuszeństwo.
– Nie możesz tu zostać. Jaśnie pan na to nie pozwoli!
– Nie dramatyzuj, babciu. Oczywiście, że pozwoli. To był mój dom przez lata. Poza tym mam z nim ważną sprawę do omówienia. Gdzie jest?
– W bibliotece. Miałam mu zanieść filiżankę herbaty. Ale…
– Ja to zrobię!
Dlaczego Lucas nie mógł sam przyjść po filiżankę? Nie było co kłócić się z babcią. Beatrice Pennington należała do starej szkoły gospodyń domowych. Dbała o podział na klasy społeczne. Rodzice Lucasa, Claudia i Lionel, od czasu do czasu zapraszali ją na Boże Narodzenie i inne spotkania, ale Beatrice była nieugięta. Uważała, że pracownik powinien znać swoje miejsce.
Ruby potajemnie, z kryjówki, obserwowała uroczyste i często hałaśliwe imprezy. Rothwellowie żyli w zupełnie innym świecie od tego, w którym się urodziła. Była zafascynowana bogactwem i ekstrawagancją.
Ruby zauważyła, że babcia skrzywiła się, przygotowując tacę z herbatą.
– Boli cię ręka? – zapytała. – Mogę zerknąć?
– To nic takiego.
Ruby odstawiła imbryk, obróciła nadgarstek babci i zobaczyła czerwoną, rozognioną pręgę, niewątpliwie po niedawnym oparzeniu.
– Musimy zrobić opatrunek. Wygląda na to, że robi się…
Babcia wyrwała rękę.
– Przestań, dziewczyno. Bywało gorzej.
– Może i tak, ale jesteś starsza i infekcje mogą się stać paskudne w mgnieniu oka. Powinnaś iść do lekarza. Zabiorę cię później.
– Nie potrzebuję lekarza – powiedziała babcia stanowczo. – Zanieś jaśnie panu herbatę, zanim zrobi się zimna.
Ruby spojrzała na tacę.
– Moje ulubione pierniczki! Nie jadłam ich od miesięcy!
Postawiła na tacy drugą filiżankę i dodatkowy talerzyk. Babcia wyglądała na przerażoną.
– Co ty wyczyniasz?
– Idę na popołudniową herbatkę z Lucasem.
– Zwolni mnie, Boże, zwolni mnie… – lamentowała babcia.
Ruby chwyciła tacę.
– Może powinnaś pomyśleć o emeryturze. To miejsce jest dla ciebie za duże, nie robisz się młodsza.
– Przejdę na emeryturę, kiedy będę gotowa, i ani chwili wcześniej.
Ruby pomyślała, że również o tym musi porozmawiać z Lucasem Rothwellem.
– Kiedy wrócę, pomogę ci przygotować kolację.

Biblioteka mieściła się na parterze, kilkaset metrów od kuchni, co tylko upewniło Ruby, że starzejąca się babcia może nie podołać, zwłaszcza że surowe zimy w Yorkshire potęgowały ból stawów. Czy Lucas tego nie wiedział? Mimo że spędzał w domu mniej czasu niż kiedyś, nie mógł oczekiwać, że osiemdziesięcioletnia kobieta poradzi sobie bez pomocy.
Zamek już nie był sprzątany jak dawniej, Ruby dostrzegła dorodne pajęczyny zwisające z kinkietów i żyrandoli oraz kurz na ramach obrazów. Pejzaż jak z horroru. Lucasa stać było na zespół ludzi do zarządzania rezydencją. Zatrudniał rzesze ogrodników, na litość boską. Dorobił się fortuny jako architekt krajobrazu, ceniony na całym świecie. Dlaczego nie mógłby mieć kilku gospodyń?
Wprawdzie na wyższe piętra można było dostać się windą towarową zamku, ale nadal do pokonania pozostawały długie korytarze i galerie. Biblioteka zajmowała całe skrzydło, z wrzosowiskiem i kamiennymi murkami za oknami. Drzwi były zamknięte, więc Ruby lekko zapukała.
– Wejść!
Głęboki głos Lucasa Rothwella wywołał dreszcze, a uśpione nietoperze w jej brzuchu rozpoczęły szaleńczy taniec. Budził lęk, ale Ruby nie była już nieśmiałym dzieckiem, lecz dumną bizneswoman, która chciała z nim przedyskutować poważną ofertę, twarzą w twarz, konkretnie i rzeczowo.
Ruby pchnęła drzwi, ale coś powstrzymało ją przed przekroczeniem progu biblioteki. Pomieszczenie pełne ciemnych antycznych mebli i cennych starych ksiąg tonęło w długich upiornych cieniach. Lucas siedział plecami do niej na jednym z foteli pod wysokim wąskim oknem między regałami. Niebo na zewnątrz stało się brązowoszare, krople deszczu uderzały w szybę jak niewidzialne ptasie dzioby.
– Kto tam?
Wstał z krzesła i odwrócił się. Ubrany w czarny golf i czarne spodnie, wydawał się jeszcze wyższy niż jego imponujące metr dziewięćdziesiąt. Wizerunku dopełniały przeciwsłoneczne pilotki.
Przekrzywił głowę, zmarszczył nos jak wilk, który próbuje zidentyfikować nowy zapach. Jej zapach.
To wystarczyło, by ciepły rumieniec oblał jej policzki. Znów poczuła się jak niezdarna nastolatka sprzed lat. Zaczęło się od Żenującego Incydentu, o którym Ruby zawsze myślała… wielkimi literami. Za każdym razem w jego obecności – czyli dość rzadko, dzięki Bogu – przypominała sobie, jak próbowała go poderwać na jednej z imprez, na które się wślizgnęła po jednym doskonałym piwie. Surowa reprymenda, którą od niego dostała, dzwoniła jej w uszach do tej pory. Minęło jedenaście lat, ale koszmarne wspomnienie było tak świeże, jakby wszystko się stało wczoraj. Jednakże to nie powinno przeszkodzić jej w osiągnięciu celu.
Harper i Aerin polegały na niej, miała zarezerwować Rothwell Park na ślub Delphine Rainbird, słynnej aktorki, która wychodziła za mąż za swojego ochroniarza, Miguela Morales. Oprawa ceremonii byłaby fantastyczna, nie mówiąc już o ilości pieniędzy, którą Delphine obiecała zapłacić za bajkowy ślub w zamku na smaganych wiatrem wrzosowiskach Yorkshire.
– Gdybyś zapalił światło lub zdjął okulary przeciwsłoneczne, wiedziałbyś, że to ja. – Ruby postawiła tacę na stoliku. – Dlaczego właściwie nosisz je wewnątrz w taki mroczny dzień?
– Boli mnie głowa – odpowiedział po dłuższej chwili.
– Przepraszam. Postaram się nie brzęczeć.
Zaczęła nalewać herbatę do dwóch filiżanek.
– Co robisz?
W jego głosie wyczuła nutkę irytacji. Stał wyprostowany, tak sztywny, że wręcz odpychający. Ruby tym bardziej nie zamierzała marnować czasu.
– Piję z tobą popołudniową herbatę. I tak nie dałbyś rady sam zjeść całego piernika.
– Zabierz to. Wszystko. I zamknij za sobą drzwi.
Odwrócił się do niej plecami. Stał, wpatrując się w deszcz, z rękoma głęboko w kieszeniach. Ruby westchnęła.
– Wiem, że bóle głowy potrafią być nieznośne, ale chciałabym z tobą o czymś porozmawiać. To ważne.
– Nie teraz!
– Zatem kiedy?
Zapadła cisza. Stare półki zdawały się skrzypieć, wyjący wiatr uniósł zabłąkane liście i cisnął nimi w okna. Lucas przeczesał dłonią czarne włosy.
– Czy chodzi o twoją babcię?
Czuła, jak złagodniał. Wciąż stał plecami do niej, jakby kazał jej podziwiać szerokie ramiona, silny kręgosłup, szczupłe biodra… Nie powinna się tak gapić, nie powinna pozwolić ciału reagować na jego bliskość. Ludzie tacy jak Lucas Rothwell byli poza zasięgiem. Umawiał się tylko z supermodelkami, nie ze swojskimi dziewczynami z sąsiedztwa.
– Tak. To znaczy – też.
Lucas odwrócił się, usiadł na fotelu i wyciągnął długie nogi, krzyżując je w kostkach. Czuła narastające napięcie. Z powodu bólu głowy? A może to migrena? Słyszała, że przy migrenach światło stawało się nie do zniesienia, a chorzy cierpieli na zaburzenia widzenia. To dlatego te okulary…
Skinął głową w kierunku tacy z herbatą. Gdyby nie ból głowy, nalegałaby, żeby powiedział proszę. Z drugiej strony zwykle nie był niegrzeczny. Chyba że wstawiona nastolatka chciała go pocałować. O Boże! Dlaczego nie mogła wyrzucić tej plamy z pamięci?
Wtedy, po Żenującym Incydencie, unikała go przez kilka miesięcy, wychodziła ze swojego pokoju tylko podczas jego nieobecności. Kiedy skończyła osiemnaście lat, wyjechała do Londynu i odwiedzała babcię dwa lub trzy razy w roku.
Śledziła losy Lucasa dzięki plotkarskim gazetom, w których wciąż inne oszałamiające kobiety wisiały na jego ramionach. Jako wielokrotnie nagradzany architekt krajobrazu podróżował po świecie, kreując ogrody i parki wielkim i bogatym. Rzadko odwiedzał Rothwell Park, co oznaczało, że powinna jak najlepiej wykorzystać chwilę jego obecności.
Ruby nalała herbatę do dwóch filiżanek.
– Nadal pijesz czarną bez cukru?
– Tak.
Podała mu filiżankę, ale tak chwycił za spodek, że trochę herbaty się wylało. Zaklął i szybko ustabilizował filiżankę, przytrzymując ją ręką od góry.
– Przepraszam. Oparzyłem cię?
Ruby wzięła filiżankę herbaty i usiadła na drugim krześle.
– Nie, ale skoro o tym mówimy… Zauważyłeś ślady oparzenia na nadgarstku mojej babci?
Mimo że wciąż miał na sobie okulary, wiedziała, że się zmartwił.
– Nie. Źle to wygląda?
– Myślę, że powinna iść do lekarza. Ale wiesz, jaki ma stosunek do służby zdrowia.
– Wiem – powiedział Lucas, marszcząc brwi.
– Mógłbyś na to spojrzeć? Ciebie posłucha.
– Nie mam doświadczenia z oparzeniami. Ale w łazience na dole jest apteczka. Możesz ją wziąć.
– Dziękuję. Zobaczę, co się da zrobić.
Ruby wpatrywała się w ciasto na tacy.
– Kawałek piernika? – zaproponowała.
– Nie, dziękuję. Ale ty jedz, śmiało.
Ruby wzięła kawałek rozkosznej słodkości, ale zawstydzona, odstawiła talerzyk na bok.
– Coś nie tak?
– Zachowam sobie na później.
– Nie bądź śmieszna. Jedz. To twoje ulubione, prawda?
– Tak, i dlatego lepiej nie zaczynać. Nie skończyłoby się na jednym kawałku.
Uśmiechnął się słabo i od razu wydał jej się młodszy i bardziej dostępny.
– Mam prośbę.
Odstawiła filiżankę, niezdarnie, jak niepojętna uczennica.
– Mam klientkę celebrytkę, która chce wziąć ślub w Yorkshire i…
– Nie!
– Nie pozwoliłeś mi skończyć…
Lucas wstał i zatrzymał się pod oknem, znów odwrócony do niej plecami.
– To wykluczone.
Ruby poczuła, że ogarnia ją gniew, a lęk wypełnia jej serce. Tak wiele zależało od zarezerwowania Rothwell Park jako miejsca ślubu. Nie mogła zawieść swoich partnerek. Porażka nie wchodziła w grę. Ruby nie była jak jej nieszczęsna matka, wyznaczała sobie cele i je osiągała.
– Właściwie dlaczego?
Lucas parsknął udawanym śmiechem.
– Oprócz tego, że nienawidzę ślubów?
– Nie wszyscy są jak twoi rodzice, nie wszyscy biorą ślub i rozwodzą się trzy razy.
Spojrzał na nią boleśnie zimnym wzrokiem.
– Tracisz czas, Ruby. Nie zmienię zdania.
A jej się wydawało, że to babcia jest uparta…
– Rothwell Park to idealne miejsce na ślub. Moja przyjaciółka Harper jest zdesperowana, by zrobić tu sesję zdjęciową. Gotycka oprawa, plenery… Poznałeś ją, kiedy mnie tu odwiedziła. Aerin wszystko świetnie zorganizuje, ta kobieta jest perfekcjonistką. Nawet nie musiałbyś tu być. Proszę, Lucas, przynajmniej pomyśl, zanim powiesz…
– Nie!
Ruby zerwała się z krzesła, prawie zrzucając ze stołu tacę z herbatą. Stała przed nim z rękami zaciśniętymi w pięści, usztywniona złością, z płonącymi policzkami. Nie mógł udaremnić jej planów. Nie mogła złamać obietnicy danej przyjaciołom i ich klientom. Ślub musiał się tu odbyć. Znajdzie sposób, by go przekonać…
– Nie mogę uwierzyć, że mi odmawiasz. Ten ślub jest największym, jaki kiedykolwiek zrobiliśmy, i wzmocniłby pozycję naszej firmy – przekonywała. – Pokoje na piętrze są puste. Goście to bardzo ważni ludzie. Wiesz, ile można by na tym zarobić?
– Wyjdź, proszę!
– Nie! Za cholerę nie wyjdę!
Zanim zdążyła się powstrzymać, położyła rękę na jego ramieniu. Podskoczył jak rażony prądem. Czuła, jak napiął mięśnie.
Stała za blisko… Jej serce nie mogło tego przetrwać. I jeszcze ten zapach, cytrusy i młode drzewo, drażnił jej zmysły. Chociaż najwyraźniej nie golił się od tygodnia, ciemny zarost wokół wyrzeźbionych usta nadawał mu rycerski wygląd. Dlaczego właściwie patrzyła na jego usta? Górna warga była nieco węższa…
Te same usta, które inspirowały wiele nastoletnich fantazji. Po tylu latach Ruby wciąż się zastanawiała, jak te usta czułyby się na jej własnych. Jakie były? Twarde i natarczywe? Miękkie i zmysłowo przekonujące? A może zachłanne?
Lucas zdjął jej rękę z ramienia, jakby była niechcianym pyłkiem.
– Czy naprawdę myślisz, że w ten sposób coś osiągniesz?
Gardził nią. Kolejna fala gorąca spłynęła na jej policzki.
– Nie wyjdę, dopóki nie zgodzisz się mnie wysłuchać. A po drugie, nie mogę zostawić babci samej z poparzonym nadgarstkiem. Dlaczego nie zatrudnisz drugiej gospodyni? To miejsce jest zbyt ogromne dla jednej osoby.
– Babcia nie chce przechodzić na emeryturę.
– Czy nie widzisz, jak zaniedbane jest to miejsce? Wszędzie są pajęczyny.
Jego usta zacisnęły się w cienką linię.
– Nie, nie widzę.
– Jest ich mnóstwo. Spójrz na te u góry okna. – Uniosła rękę. – Musiałbyś być ślepy, żeby ich nie widzieć.
– Właśnie w tym rzecz… Ja… jestem ślepy.

W podwójnej roli – Heidi Rice

Jamilla Omar Roussel patrzyła na lądujący królewski odrzutowiec z mieszaniną wściekłości, zdenerwowania i wyczerpania upałem. Spojrzała podejrzliwie na zegarek – chyba już tysięczny raz tego popołudnia.
Jesteś spóźniony godzinę, ty…
Ugryzła się w język, zanim inwektywa, którą chciała obdarzyć Dane’a Jonesa – znamienitego pasażera i mężczyznę, którego miała oficjalnie powitać w imieniu swojego pracodawcy, szejka Karima Jamala Amari Khana – nieopatrznie by się jej wymknęła. Nie zniży się do poziomu playboya z Manhattanu, którego sprowadzono tu, by zastąpił jej szefa.
Jones był przyrodnim bratem Karima Khana, owocem burzliwego małżeństwa szejka Abdullaha z czwartą żoną, amerykańską bywalczynią salonów Kitty Jones. Choć Dane nie używał nazwiska ojca ani tytułu królewskiego i od rozwodu rodziców, czyli od piątego roku życia, ani razu nie odwiedził rodzinnych stron, był jedyną osobą, którą w konserwatywnym i tradycyjnie rządzonym Zafarze zaakceptowano jako reprezentanta kraju pod nieobecność Karima. Bardzo ważna europejska misja handlowa, planowana od dwóch lat, miała się rozpocząć za tydzień, ale Karim i Orla postanowili zostać w ich irlandzkiej posiadłości razem z trzyletnim synem Hasanem, żeby poczekać na przyjście na świat bliźniaków, gdyż dwa dni temu u Orli zdiagnozowano nadciśnienie ciążowe. Karim kategorycznie odmówił pozostawienia rodziny i wyruszenia w podróż samemu, lecz wielu spraw nie można było tak nagle przełożyć i jedynym rozwiązaniem okazało się wezwanie brata, by uniknąć odwołania europejskiej misji.
Z niepokoju o Orlę, jej przyjaciółkę, żołądek Jamilli ścisnął się boleśnie.
Dasz radę, Milla. Nie masz innego wyjścia.
W wieku zaledwie dwudziestu czterech lat została główną doradczynią dyplomatyczną rodziny królewskiej. Mówiła biegle w sześciu językach – plus w czterech lokalnych dialektach. Miała dyplom z nauk politycznych i w ciągu kilku lat awansowała stopniowo od asystentki królowej, do prawej ręki Karima i Orli. Zagrożona ciąża Orli poskutkowała nagłym awansem Jamilli, którego się w ogóle nie spodziewała ani nie chciała w tych okolicznościach, jednak wciąż była to szansa na wzmocnienie pozycji na królewskim dworze. Poza tym teraz miała okazję podróżować poza granice królestwa.
Karim, Orla i Zafar liczyli na nią.
Otarła czoło wilgotną chusteczką i zamrugała nerwowo. Gdy luksusowy odrzutowiec przeszedł do lądowania, przejrzała szczegółowy plan na najbliższy tydzień, którego opracowanie zakończono dopiero zeszłej nocy. Zamierzała wtajemniczyć w niego zastępcę głowy państwa w trakcie dwugodzinnej drogi do pałacu. Z pasa startowego uniosła się chmura pyłu, spowijając ją i delegację urzędników czekających, by powitać tymczasowego władcę.
Niezwykle już spóźnionego tymczasowego władcę.
Jamilla zagryzła zęby i przycisnęła spocone dłonie do szarej, ołówkowej spódnicy. Zamiast tradycyjnego stroju wybrała nowoczesny, profesjonalny ubiór – nie zakładając długiej, powiewnej, czarnej szaty, zaprojektowanej tak, by zapewnić kobiecie skromny wygląd, dbając jednocześnie o regulację temperatury ciała, Jamilla nie wzięła pod uwagę aspektów praktycznych dopasowanej garsonki i szpilek, niezależnie od tego, ile czasu przyszło jej spędzić w popołudniowym słońcu.
Wyprostowała się i zdusiła coraz silniejsze mdłości, próbując zignorować narastający ból głowy. Po przywitaniu i przedstawieniu go wszystkim obecnym dygnitarzom, zapozna go z planem na najbliższe dni i skorzysta z okazji, żeby odprężyć się na przednim siedzeniu klimatyzowanej limuzyny.
Była zbyt wyczerpana, żeby myśleć trzeźwo, i prawdopodobnie było to po niej widać, a zdecydowanie nie było to wrażenie, jakie chciała wywrzeć. Jutro zorganizuje pierwsze oficjalne spotkanie i będzie miała okazję nadać ich współpracy odpowiedni ton i kierunek.
Z trudem uniosła rękę, żeby osłonić oczy przed ostrym słońcem, gdy podstawiono pod samolot metalowe schody i drzwi się otworzyły.
Pierwszy pojawił się starszy członek rady doradczej, który poleciał do Nowego Jorku, by towarzyszyć Dane’owi Jonesowi w podróży do kraju, za nim jego pracownicy, załoga samolotu i dwaj piloci. Gdy wszyscy wysiedli już z samolotu, wtłoczyli się do samochodów lub dołączyli do komitetu powitalnego, drzwi samolotu były wciąż otwarte przez następne dwie… trzy… cztery minuty.
Co on tam robi tyle czasu? Chyba kazał nam czekać wystarczająco długo?
Jamilla była bliska łez, a plamy potu na jej garsonce pewnie były teraz widoczne z kosmosu, gdy w drzwiach samolotu pojawiła się wysoka, postawna sylwetka.
W końcu.
Zamrugała, jeszcze raz otarła spocone czoło i serce podeszło jej do gardła, gdy coś ciężkiego i wilgotnego umiejscowiło się pomiędzy jej udami.
Wielkie nieba.
Zaczerpnęła gwałtownie powietrza.
Widziała zdjęcia Dane’a Jonesa w różnych tabloidach i na stronach internetowych, które przeglądała każdego miesiąca – w celach wyłącznie służbowych. Musiała wiedzieć, kto był kim w wielkim świecie, ponieważ Khanowie lubili organizować różne wydarzenia. Choć przyrodni brat Karima nigdy nie przyjął żadnego zaproszenia wysłanego przez Jamillę, wiedziała, że był niezwykle przystojnym mężczyzną. Nic dziwnego, skoro był spokrewniony z Karimem.
Nie mogła oderwać od niego wzroku. Poruszał się płynnie, niemal niczym drapieżnik, sprane dżinsy trzymały się luźno wokół wąskich bioder, czarny t-shirt podkreślał wyraźne mięśnie, lekki zarost ocieniał mocno zarysowaną szczękę, a spod czapeczki baseballowej wystawały ciemne kosmyki, kręcąc się wokół uszu.
Przełknęła z trudem ślinę, czując w gardle dziwną twardą gulę.
Dane Jones szedł w jej kierunku, oczy skrywał za ciemnymi awiatorkami, a gdy się zbliżył, zmierzył ją wzrokiem. Miała wrażenie, że nagle zrobiło jej się jeszcze bardziej gorąco.
– Hej – powiedział zachrypniętym głosem, jakby przed chwilą się obudził. Może tak rzeczywiście było. Pewnie odsypiał kaca i imprezę z jedną z wielu kobiet.
– Dane Jones – dodał, gdy stała przed nim w milczeniu. Dlaczego nie była w stanie wykrztusić słowa? – Jeśli wy jesteście komitetem powitalnym, to lepiej się stąd zawijajmy. Gorąco tu jak w piekarniku.
– Wasza… wysokość – zdołała z siebie wydusić. – Nazywam się Jamilla Omar Roussel… – zaczęła przygotowaną wcześniej przemowę. – Zostałam mianowana główną doradczynią dyplomatyczną podczas pańskiego pobytu w Zafarze jako zastępca głowy państwa w czasie misji po Europie. Proszę pozwolić, że przedstawię… – Podniosła rękę, żeby wskazać na rząd dygnitarzy, którzy czekali na słońcu zdecydowanie zbyt długo, przerwał jej jednak, zanim zdołała sobie przypomnieć jakiekolwiek nazwisko.
– Wasza co? – spytał.
– Słucham? – Opuściła rękę.
– Jak mnie przed chwilą nazwałaś? – spytał.
– Wasza wysokość… – odpowiedziała.
Mężczyzna westchnął, ściągnął czapeczkę i przeczesał palcami gęste, kręcone włosy.
– No, tak właśnie myślałem. Nie rób tego.
– Czego, wasza wysokość? – spytała, tracąc wątek.
– Nie nazywaj mnie tak – powiedział i dodał coś pod nosem. – Jestem obywatelem Stanów Zjednoczonych. Posługuję się swoim imieniem i nazwiskiem, więc mów do mnie Dane lub Jones albo w ogóle się do mnie nie zwracaj.
– Ale jest pan potomkiem rodu Al Amari Khan, drugim w kolejce do tronu po księciu koronnym Hasanie… – zaczęła, rumieniąc się gwałtownie.
– Jasne, rozumiem – znowu jej przerwał. – Inaczej nie musiałbym lecieć ośmiu tysięcy mil do tego nieszczęsnego… – nie dokończył, ale domyśliła się, co chciał powiedzieć.
Dlaczego był taki zirytowany? To, o co go poproszono, było prawdziwym zaszczytem. Zafar natomiast był naprawdę wspaniałym krajem, zwłaszcza odkąd pięć lat temu na tronie zasiadł Karim i rozpoczął proces powrotu do monarchii konstytucyjnej i wprowadzenia podupadłej po nieudolnych rządach jego ojca gospodarki w dwudziesty pierwszy wiek.
– Robię to dla mojego brata i jego żony – powiedział. – Poprosił mnie, więc przyleciałem – nie wydawał się tym zachwycony – choć w ogóle nie jest mi to na rękę, także ze względu na moje interesy. Miejmy nadzieję, że Karim i jego urocza żona będą mieli dwójkę zdrowych dzieci, dzięki czemu będę tak daleko w kolejce do tronu, że już nikt nigdy nie poprosi mnie o coś podobnego. Nie podoba mi się ta rola. Nie ma we mnie nic królewskiego, nie obchodzi mnie ten kraj ani jego przyszłość. Moje życie jest w Nowym Jorku, więc zwracanie się do mnie „wasza wysokość” tylko bardziej mnie zdenerwuje. W porządku? Więc nie rób tego. Nie polubimy się, gdy będę wkurzony.
– Teraz też za bardzo pana nie lubię.
Czy ja powiedziałam to na głos?
Pierwszy szok ustąpił miejsca przerażeniu.
– Najmocniej przepraszam, wasza wysokość – wydusiła, pragnąc natychmiast zapaść się pod ziemię. Albo przynajmniej rozpuścić się w kałuży formującej się wokół jej stóp.
Milczał, ale czuła na sobie jego uważne, przeszywające spojrzenie, a serce waliło jej tak mocno, że jego bicie słychać było pewnie aż w Narabii. Ucisk w żołądku przyprawił ją o jeszcze silniejsze mdłości.
Nie mogła w to uwierzyć. Właśnie zaprzepaściła największą okazję w karierze – zaledwie dwie minuty po jego przyjeździe. Na pewno każe ją kimś zastąpić, w końcu był królem – a raczej bratem króla – a ona miała za zadanie przeprowadzić go przez wszystko dyplomatycznie i z taktem, nie dzieląc się przy tym z nim własną opinią na jego temat.
Czekała, aż ostrze spadnie, pospiesznie przebiegając w myślach po jej niegdyś imponującym CV, świadoma przerażonych spojrzeń rzucanych jej przez członków rady i innych dygnitarzy. Dane Jones ściągnął okulary przeciwsłonecznie – nigdy w życiu nie widziała tak przeszywających błękitnych oczu. W ich lazurowym błękicie krył się błysk, a gdy zmrużył oczy, skóra wokół nich zmarszczyła się lekko i miała wrażenie, że dopiero teraz widział ją wyraźnie.
Potem odchylił głowę i wybuchnął śmiechem.

Dane Jones śmiał się tak bardzo, że bolał go brzuch.
Wyraz twarzy tej kobiety był naprawdę bezcenny. Jej słowa przecięły suche, pustynne powietrze, jakby wypowiedziane przez megafon. Wyglądała na naprawdę przerażoną i ten widok był prawie wart pobudki o świcie i podróży do tej pustynnej dziury. Jej wcześniej zaciśnięte usta otworzyły się, formując idealne „O”, a oczy – o cudownym, bursztynowym odcieniu, który dopiero teraz zauważył – rozszerzyły się, zajmując większą część jej twarzy.
Przetarł dłonią oczy, które ze śmiechu zaczęły mu łzawić.
Dobra, stary. Weź się w garść. To nie było aż takie zabawne.
Tak naprawdę był wykończony i wściekły, że, po pierwsze, będzie musiał zajmować się tym cały miesiąc. A po drugie, że zmuszono go do przyjazdu do tego kraju, gdzie, obiecał sobie, że jego noga więcej tu nie postanie.
Gdy samolot podszedł do lądowania, ciężar, z którym od lat walczył, spadł z powrotem na dawne miejsce. Poza tym prawie nie zmrużył oka – impreza inaugurująca nowy klub, który otworzył w dawnej fabryce pod High Line, skończyła się dopiero o piątej nad ranem. Godzinę później został obudzony w swoim apartamencie.
– Proszę mi wybaczyć, wasza wysokość… – zaczęła.
– Przeprosiny nie są konieczne. Zachowałem się jak idiota.
Opuściła ramiona z wyraźną ulgą. Czy myślała, że każe ją za to zwolnić?
Pewnie tak. Czy jego ojciec nie traktował w ten sposób wszystkich poddanych mu ludzi? Choć jego cudowny brat rządził od pięciu lat, razem z uroczą irlandzką żoną, nie byli w stanie zdziałać cudów. Pracownicy pałacu z pewnością nadal żyli w lęku po autokratycznych rządach jego ojca.
Twarz Jamilli Roussel rozluźniła się i zauważył wtedy ślady rozmazanego makijażu pod jej pięknymi, bursztynowymi oczami i delikatną warstewkę potu, od którego jej brązowa skóra lśniła.
Wyglądała na niemal tak zdruzgotaną, jak on sam się czuł.
– Ale jeśli chodzi o tę „waszą wysokość”, to nie żartowałem – dodał. – To się musi skończyć.
Skinęła głową.
– Oczywiście, panie Jones – powiedziała. – Jeśli pan tak woli.
– Mów mi Dane – odparł. Nie wiedział, dlaczego się z nią droczył, i nagle zapragnął naprawić ich stosunki. Przez najbliższe cztery tygodnie był tu uziemiony – dał słowo Karimowi, a brat do tej pory nigdy go o nic nie prosił. Wiedział, że nie uda mu się teraz wymigać, tak jak wiele razy w przeszłości.
– Chyba nie powinnam się za bardzo spoufalać, wasza… – zaczęła i przerwała. – Panie Jones.
Naprawdę była olśniewająca. Wysokie kości policzkowe, duże oczy niezwykłego koloru, hebanowe włosy, których kręcone kosmyki wyswobodziły się z bezlitośnie ciasnego upięcia, i delikatne krągłości podkreślone przez idealnie skrojony strój. Nie umknęło to jego uwagi, w końcu był tylko facetem.
– Przed chwilą powiedziałaś mi, co tak naprawdę o mnie myślisz – powiedział, patrząc z satysfakcją, jak unosi brwi – więc chyba możemy darować sobie zbytnie formalności.
Cenił sobie kobiecą urodę, a ta kobieta z pewnością była urodziwa, jednak z pewnością nie cenił reguł i wytycznych – a jej praca polegała na dopilnowaniu, żeby ich przestrzegał. Nigdy też nie umawiał się z kobietami, z którymi pracował. Mogło to doprowadzić do komplikacji, gdy związek się rozpadnie – a to prędzej czy później zawsze następowało.
Patrząc na nią, czuł jednak coraz silniejsze napięcie, co było dość irytujące.
– Po prostu w tych okolicznościach nie czuję się komfortowo, zwracając się do pana po imieniu, panie Jones – powiedziała. – Jest pan bratem mojego pracodawcy, a do tego członkiem rodziny królewskiej i…
– Dobra, czekaj. – Uniósł rękę. – Pójdźmy na kompromis – powiedział, z trudem doceniając ironię. Była pierwszą kobietą, która nie chciała się z nim spoufalać – od wczesnej młodości kobiety miały na to aż zbytnią ochotę. – Zwracaj się do mnie „Jones”, daj sobie spokój z tym panem. Przez to czuję się, jakbym miał sto lat.
Przyglądała mu się i widział, że nie była zachwycona tą propozycją, ale nie chciała dać temu wyrazu.
Skinęła głową.
– W porządku, skoro nalegasz.
– Nalegam – odparł, czując lekkie mrowienie na myśl, że mógł nalegać, a ona musiała się mu podporządkować.
Dobrze, była w tym jakaś perwersja – i to w złym sensie. Od kiedy kręciła go dominacja i uległość?
Jeszcze bardziej kręcił go za to fakt, że prawdopodobnie żaden facet nie był w stanie zmusić tej kobiety do uległości. Jeśli sobie tego nie życzyła.
Uniosła rękę i wskazała na czekających cierpliwie na słońcu urzędników.
– Czy mogę przedstawić ci pozostałych członków rady i pracowników królewskich, z których większość…
– Nie, dzięki – przerwał jej.
Jedno spojrzenie na ubranych w tradycyjne szaty mężczyzn przyprawił go o nieprzyjemny dreszcz, budząc kilka bardzo nieprzyjemnych wspomnień. Uświadomił sobie nagle, jak bardzo było gorąco, i zapragnął, żeby ten dzień jak najszybciej dobiegł końca.
– Słucham? – zaczęła, wyraźnie zbita z tropu, bo odmówił postępowania zgodnie z protokołem. No tak, będą musieli nad tym popracować.
– Zaraz dostanę udaru na tym słońcu, jestem wykończony i nie mam nastroju. – Zerknął na mężczyzn, z których większość prawdopodobnie już dawno przekroczyła siedemdziesiątkę. – Oni też nie wyglądają za dobrze. Może przeniesiemy oficjalne przedstawienie na jutro, w jakimś chłodniejszym miejscu?
– Ale… – wydawała się zupełnie zagubiona. Zauważył, że nie była zbyt spontaniczną osobą.
– Żadnych ale – odparł. Może jednak uda mu odnaleźć w tej sytuacji jakieś zabawne aspekty. – W końcu ja tu rządzę, nieprawdaż? Przynajmniej przez chwilę.
Powoli skinęła głową, zmuszona, żeby się z nim zgodzić.
Tak jest, Jamillo. Gram w to na własnych zasadach. Nie na twoich ani ich, a już na pewno nie według tych ustalonych przez mojego ojca.
– W takim razie życzę sobie, żeby wszyscy wsiedli do limuzyn, podkręcili klimatyzację i ruszyli stąd, zanim wszyscy zemdlejemy.
Zacisnęła zęby, podczas gdy wąski strumyczek potu popłynął po jej twarzy.
Miała ochotę się mu sprzeciwić, a ogień w jej oczach sprawił, że stała się jeszcze bardziej pociągająca, było jednak jasne, że jej również było piekielnie gorąco. Poza tym sama przed chwilą przyznała, że on był tu szefem.
Niechętnie skinęła głową.
– Niech będzie, wasza… Panie Jones – powiedziała.
– Tylko Jones – poprawił ją.
Jeszcze raz skinęła sztywno głową, potem zamieniła parę słów ze stojącym za nią asystentem, po czym poprowadziła go do największej limuzyny. Czerwonozłote flagi z obu stron auta łopotały na wietrze niczym skrzydła.
– Wasza wysokość. – Młody mężczyzna ubrany w tradycyjne szaty otworzył mu drzwi i skłonił się tak nisko, że chyba tylko cudem nie upadł.
– Dzięki, stary – odparł Dane.
Jak Karim radził sobie z tym wszystkim na co dzień? Jego już teraz doprowadzało to do wściekłości.
Wrzucił torbę do środka i wsiadł.
– Usiądę z przodu, żeby mógł pan odpocząć, panie Jones – powiedziała jego nowa doradczyni, wsuwając głowę do chłodnego wnętrza auta, ale unikając jego wzroku. – Podróż potrwa około dwóch godzin. W barku są napoje i przekąski. Czy życzy pan sobie czegoś jeszcze?
Do głowy przyszło mu coś zdecydowanie nieprzyzwoitego.
Skrzywił się.
– Jones, mów do mnie po prostu Jones – warknął. – Żaden pan, pamiętasz, Jamillo? I nie, nie życzę sobie niczego więcej.
– Dobrze – powiedziała tym samym usłużnym tonem i teraz był pewny, że było to z jej strony bardzo pasywno-agresywne zagranie

Jag wszedł do jasnego i przestronnego garażu akurat na czas, by zobaczyć, jak ciemnowłosa kobieta w limonkowozielonym kombinezonie pieszczotliwie gładzi jego bezcenne, zabytkowe ferrari GTO. Lśniące bladoniebieskie auto spoczywało na okrągłej białej platformie, pod jasnym punktowym reflektorem.
Gest kobiety przypominał czuły gest kochanka i widok ten coś w głębi jestestwa mężczyzny poruszył. On sam jednak nawet nie drgnął.
To, jak bardzo delikatny był jej dotyk, nie miało w tej chwili znaczenia. Nieznajoma nie miała prawa dotykać jego samochodu.
– Mmm… – zamruczała, nieświadoma jego obecności, a jej głos sprawiał tak samo zmysłowe wrażenie jak dotyk. – Ucieleśniona doskonałość – pomrukiwała gardłowo. – Naprawdę żałuję, że nie mogę cię zatrzymać. Nikt poza mną nie potrafi zaopiekować się czymś tak rzadkim i cennym.
Przemawiała głosem nabrzmiałym emocjami, jakby i ona, i samochód funkcjonowali w jakimś innym, oderwanym od rzeczywistości świecie.
Jag wsunął dłonie do kieszeni, starając się nie ulec bezwolnie nie do niego skierowanemu zaproszeniu. Z niemałym trudem odsunął od siebie pokusę i postarał się rozluźnić.
Znalazł się na zachodnim krańcu Stanów Zjednoczonych, z dala od miejsc, gdzie bywał w interesach, które prowadził jako koronowany książę niezależnego emiratu Hayat. I akurat zdążył zobaczyć, jak podejrzana kobieta dotyka jego bezcennego klejnotu.
Tylko ten samochód pozostał po dawnym świecie Jaga i był jedynym, co można było wykorzystać do manipulowania nim. I nawet jeśli NECTAR nie robił tego bezpośrednio, z pewnością nie było to niemożliwe. Jag szczerze nienawidził podobnych manipulacji i reagował na tę ewentualność bardzo źle. Już w dzieciństwie opanował sztukę powściągania uczuć i dawkowania ich rzadko i skąpo tylko tym, którzy umieli nad sobą panować.
Wybrał się w tę podróż wbrew doradcom i własnemu osądowi, dla banalnej przyjemności odzyskania swojej własności, na prośbę kogoś, kogo nikt nigdy nie spotkał i nikt nie mógł opisać, jak wygląda, a tylko Jag i zespół jego ochroniarzy znali miejsce jego pobytu. Rzecz jasna, nie przybył do tego zapomnianego przez Boga i ludzi miejsca bez przygotowanego planu odwrotu. Był zbyt ważną osobistością, by zachowywać się nieodpowiedzialnie.
Urok lśniącej maszyny zdecydowanie był warty włożonego wysiłku. Mimochodem zarejestrował też urodę odwróconej tyłem kobiety: miała kusząco zaokrąglone biodra, zgrabne uda i łydki.
Niestety nie miał czasu na kobiety, nie po to tu przybył. Dawniej lubił lekki i beztroski flirt w miłym towarzystwie i przygody bez zobowiązań. Odkąd jednak został koronowanym księciem i oficjalnie wdrożył plan doprowadzenia do upadku skorumpowanego władcy, czyli swojego ojca, całkowicie odrzucił osobowość playboya.
Społeczność Hayat oczekiwała od niego stworzenia wzorcowej rodziny i był zdecydowany przedkładać potrzeby poddanych ponad własne. Zresztą jeżeli chciał obalić ojca bez rozlewu krwi, przede wszystkim potrzebował popularności.
Przeniósł wzrok z kobiety na swój absolutnie nieskazitelny ideał na czterech kołach, który prawdopodobnie należał do górnej dziesiątki najbardziej zachwycających obiektów, jakie kiedykolwiek podziwiał.
Na razie był ogromnie zajęty. Planował bowiem największe międzynarodowe wydarzenie, jakie Hayat kiedykolwiek widziało, a jednocześnie miał wdrożyć ostatnią fazę planu usunięcia ojca z tronu. Nic dziwnego więc, że nie było w jego grafiku wolnego czasu.
Chociaż zasadniczo NECTAR nie kontaktował się bezpośrednio z indywidualnymi klientami, zdołał uzyskać zgodę na spotkanie twarzą w twarz.
Sukces planowanej w Hayat wystawy motoryzacyjnej zależał od tego samochodu, a powodzenie zamachu zależało od sukcesu wystawy, dlatego był tutaj i czekał na przedstawiciela NECTAR, podczas gdy dziwaczna kobieta obmacywała jego nagrodę.
Czas naglił, a on miał większe zmartwienia niż smugi i ślady palców na karoserii. Mimo to zdecydował się rzucić groźnie.
– Hej tam! Ostrożnie!
Wyprostował się i z większą, niż zamierzał, dawką demonstracyjnej pogardy, dodał:
– Sądzę, że pani pracodawca raczej nie będzie zachwycony tym mazaniem.
Zamiast pospiesznie cofnąć rękę jak złodziej złapany na gorącym uczynku, kobieta zastygła z dłonią przyklejoną do boku samochodu.
Kiedy się odwróciła, żeby na niego spojrzeć, musiał przyznać, że wygląda imponująco. Gęste ciemne włosy, promienna cera, przydymiona czerwień warg, kształtny nos i duże brązowe oczy nie mogły nie zrobić wrażenia. Gdyby nie strój mechanika samochodowego, można by ją wziąć za baśniową wróżkę.
Kiedy spotkali się wzrokiem, ściągnęła brwi, a pełne czerwone wargi zacisnęły się w linijkę. Z błysku w ciemnobrązowych oczach mógł wnioskować, że ma czelność czuć się urażona. Zupełnie jakby to nie ona zachowywała się niewłaściwie.
– Książę Jahangir, jak przypuszczam – odezwała się nonszalancko, jakby to nie jego własność była przedmiotem rozmowy, a tytuł niewiele znaczył.
Nic w jej słowach nie przypominało przeprosin czy choćby wyjaśnienia, mówiła bez cienia skruchy. Wydawała się rozczarowana jego zachowaniem, a także sobą, bo spodziewała się po nim czegoś lepszego.
Już od tak dawna nikt nie mówił do niego tym tonem, że przetrawienie jej słów zajęło mu dobrą chwilę. Tylko matka zwracała się do niego w ten sposób. Skąd jednak teraz przyszło mu to d głowy? Pospiesznie strząsnął z siebie tę myśl.
– Istotnie – odparł. – Przybyłem tu po mój samochód zgodnie z życzeniem NECTAR.
Odpowiedziała wybuchem śmiechu, który starł z jej twarzy irytację. Rozchyliła wargi, a w kącikach oczu pojawiły się małe zmarszczki. Wydawała się emanować jakimś wewnętrznym światłem, choć miał świadomość, że blask pochodzi od punktowego reflektora nad samochodem. Patrzył na nią, trochę zaskoczony całą tą sytuacją, bo jeśli dobrze rozumiał, śmiała się z niego.
Kiedy śmiech umilkł, choć pozostał uśmiech, powiedziała:
– NECTAR to ja, chociaż zwykle ludzie nazywają mnie Rita.
– NECTAR to ty? – Starał się sprawiać wrażenie niewzruszonego.
– Taką mam nadzieję – odparła, spoglądając mu prosto w oczy, czego nie zrobiłaby większość ludzi. – Jeżeli nie, zapłaciłeś dużo pieniędzy niewłaściwej osobie i powierzyłeś jej samochód wart swojej wagi w złocie.
Potaknął, jakby się tego spodziewał, choć wcale tak nie było. Więc NECTAR jest kobietą. Bardzo piękną, być może najpiękniejszą, jaką w życiu widział. A mówiła do niego tonem ostrej nagany.
Nagle zrozumiał, że powinien był się tego spodziewać. Przecież poza kierowcą, który przywiózł go z lotniska, była jedyną osobą, którą widział w tym miejscu. Śmiało dotykała samochodu, który większość królów i królowych bałoby się choćby musnąć czubkami palców. Do tego ani trochę jej nie onieśmielał.
Dlaczego miałby? Mógł sobie być koronowanym księciem, ale tacy byli i inni jej klienci. To raczej on mógłby się czuć onieśmielony.
– To mój samochód, prawda? Nie mylę się? – spytał cierpko.
Rita musnęła językiem wargi.
– To jedyne ferrari GTO z tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego drugiego roku, jakie kiedykolwiek trafiło do mojego warsztatu.
Niektórzy utrzymywali, że to najrzadszy samochód na świecie. A puryści motoryzacyjni uważaliby, że zlecona przez niego przeróbka jest równoznaczna ze zniszczeniem.
– To dobrze, że doceniasz jego wyjątkowość. Ale przed wszystkim chciałbym poznać powody wezwania mnie tutaj – powiedział, wstając – i jak najszybciej zabrać go do domu.
Ku jego zaskoczeniu natychmiast wyraziła sprzeciw.
– Nie.
– Słucham?
Zaskakujące, choć już wcześniej zauważył, jaka potrafi być śmiała.
– Zaczekaj…
– Nie mogę – odparł z cieniem żalu.
Obowiązki władcy były zdecydowanie najważniejsze. Codzienne życie wielu ludzi zależało od zachowania garstki rządzących.
– To zaszczyt posiadać jeden z najcenniejszych samochodów na świecie, a jeszcze większy, jeżeli otacza go opieka tak renomowanego warsztatu. Ale nie mogę zwlekać. Mogę tylko wyrazić uznanie, ofiarować komplementy i sowitą zapłatę.
Jej następne słowa dowiodły, że nie chodzi o pieniądze.
– Zabierz mnie ze sobą! – rzuciła impulsywnie. – Słyszałam o planowanej w Hayat wystawie i wiem, na co się porywasz. Żeby mieć pewność, że wszystko się uda, potrzebujesz mnie. Jeżeli chcesz odnieść sukces, samochód musi być doskonale sprawny przez cały czas. Nikt nie utrzyma go w tym stanie lepiej od mnie.
Myślał intensywnie. Tak naprawdę nie miała pojęcia o jego planach. Przeczytała oficjalne materiały marketingowe i sądziła, że chodzi tylko o samochody.
– Po co? – spytał.
– Muszę tam być. To idealne miejsce, żeby pokazać mój talent i nawiązać kontakty potrzebne do realizacji długoterminowych planów. Będą tam najważniejsze nazwiska związane z samochodami elektrycznymi, więc ja też powinnam być. Nawet nie będziesz się musiał przyznawać do naszej znajomości. Chcę tylko być tam obecna – błagała żarliwie.
To miało sens. Oczywiste, że chciała tam być. Należała do światowej czołówki, gdy rzecz dotyczyła samochodów elektrycznych.
Sęk w tym, że wystawa to nie tylko samochody przyszłości. Rita nie mogła wiedzieć o możliwym niebezpieczeństwie i starannie knutych intrygach. Tylko najbliżsi przyjaciele, do policzenia których wystarczyły palce jednej ręki, znali jego plany. Nie było potrzeby włączać jej do ich grona.
Z drugiej strony, nie mógł odmówić jej racji. A do tego była piękna i ponętna.
Samochód musiał sprawować się doskonale przez czas trwania wystawy. Poza wyścigiem czekały go też niezliczone pokazy, imprezy i demonstracje. Wszystkie uczestniczące w wystawie samochody będą wymagały doskonałego serwisu.
Obecność NECTAR gwarantowała najlepszą obsługę z możliwych, dlatego jej oferta jak najbardziej mała sens.
Mimo to odmówił.
– Nie mogę się na to zgodzić.
Czuł, że powinien ją chronić, nawet jeżeli wbrew niej samej. Tym bardziej, że nie wiedziała nic o Hayat, nie znała języka, nie miała pojęcia, o co prosi. Zachowywała się jak osoba pozbawiona instynktu samozachowawczego. Gdyby ją ze sobą zabrał, byłby odpowiedzialny za jej bezpieczeństwo i musiałby jednocześnie z zamachem zorganizować jej ochronę. Choć co do samochodu na pewno miała rację.
Przez chwilę sprawiała wrażenie zawiedzionej, ale zaraz oświadczyła zdecydowanie.
– Jeżeli pozwolisz mi pojechać, pozwolę ci wybrać samochód z moich osobistych zasobów.
Zabrzmiało to bardzo kusząco. Do tego była piękna i tajemnicza, ale naprawdę się bał, że nie będzie miał czasu ani głowy zajmować się nią podczas rozprawy z ojcem. Z drugiej strony jako światowej klasy ekspertkę od samochodów elektrycznych mógł ją włączyć do programu, nawet na tak zaawansowanym etapie.
Powoli zaczynał to sobie układać w głowie.
Wciąż mu powtarzano, że małżeństwo znacząco zwiększy jego popularność. Jednak wciąż się opierał i bardzo uważał, by jakiejś kobiety nie uznano za jego narzeczoną.
Małżeństwo z rozsądku z kandydatką o odpowiednio wysokiej pozycji, majątku i koneksjach było, w świetle jego planów, obarczone zbyt dużym ryzykiem. Taka, która weszłaby świadomie w taki związek, musiałaby być wystarczająco cyniczna, a wolał nie mieć podobnej osoby blisko. Kiedy planowało się zamach, nie wydawało się to pomysłem bezpiecznym.
Dlatego mógł tylko zabiegać o czyjeś względy, a na to nie miał czasu ani ochoty. Zresztą nie chciał przedstawiać się jako poważny kandydat, skoro miał świadomość, że nigdy kimś takim nie będzie.
Już dawno zrozumiał, że kiedy ma się takiego ojca jak on, miłość i bliskość mogą być ciężarem. Nieuczciwie byłoby zdobyć czyjeś serce, skoro mu na tym nie zależało.
No i było jeszcze przyrzeczenie, które złożyło sobie kiedyś czterech młodzieńców w angielskiej szkole z internatem. Jag i jego trzech przyjaciół umówili się, że kiedy nadejdzie pora, znajdą sobie możliwie najbardziej nieodpowiednie narzeczone. Skończyło się tak, że Vin, Rafael, a nawet Zeus pokochali swoje nieodpowiednie narzeczone, nie robiąc tym nikomu krzywdy. Tylko Jag jeszcze się z nikim nie związał.
Teraz jednak okazja sama wpadała mu w ręce. Rita, skądinąd znana jako NECTAR, była sławna i tajemnicza zarazem, biegła w projektowaniu, z głową do inżynierii i informatyki, niebezpiecznie śmiała i zdecydowanie lekkomyślna, jednym słowem, charyzmatyczna. Miała pieniądze, a samochody były jej pasją. Jag był zdecydowanym fanem transportu elektrycznego i chciał uczynić Hayat światowym liderem korzystania z czystej energii.
To, co mu przyszło do głowy, wydawało się absurdalne, być może jednak miało sens. Nie bez znaczenia było to, że spodobała mu się od pierwszego wejrzenia, do czego jednak wolał się nie przyznawać nawet przed sobą samym. W końcu nie dlatego rozważał tę opcję, że jej zapragnął.
Brał ją pod uwagę właśnie dlatego, że nie była kobietą, w której mógłby się zakochać, i czuł, że mógłby ją bezpiecznie wprowadzić do swojego otoczenia.
Nie potrzebował atrakcyjności fizycznej, tylko kobiety, która nie przyniesie wstydu obywatelom Hayat, nie zagrozi jego planom i nie uzależni go od siebie emocjonalnie. Rita, jako sympatyczna nieznajoma o konkretnych zainteresowaniach i cennych umiejętnościach, byłaby kandydatką idealną.
Byłaby zachwycona, mogąc uczestniczyć w wystawie, a on zyskałby popularność bez kłopotów, ryzyka i straty czasu.
Gdyby zgodziła się na jego warunki, spełniłaby swoje marzenie, a on miałby zapewniony najlepszy serwis dla swoich samochodów. Jednocześnie zyskałby poparcie społeczne i spełnił warunki niepisanej umowy z przyjaciółmi.
Zdecydowany działać w tym duchu, uśmiechnął się szelmowsko i przestawił jej swoją propozycję.
– Samochód, nawet z osobistej floty NECTAR, nie równoważy kłopotów, jakie sprawiłoby spełnienie twojej prośby. Jest jednak pewien warunek, pod którym mógłbym pomyśleć o zabraniu cię ze sobą.
Nie odwróciła wzroku, tylko śmiało i szczerze przyrzekła mu zrobić cokolwiek sobie zażyczy.
– Słucham.
– Zostań moją żoną.

– Jak to? – Rita zająknęła się, jak po uderzeniu w dołek. – Dlaczego?
Zaoferowała mu samochód, a on w zamian poprosił ją o rękę. To się działo naprawdę. Co gorsza, uśmiechał się coraz bardziej szelmowsko, choć mówił tak spokojnie, jakby rozmawiali o pogodzie.
– Potrzebuję żony o pewnych cechach, które ty ewidentnie posiadasz. Skoro chcesz jechać ze mną do Hayat, zawrzyjmy umowę biznesową.
Umowę biznesową?
To określenie odbijało się echem w jej umyśle. Czy chciała małżeństwa traktowanego jak umowa biznesowa? Nagle wróciły do niej wypowiedziane dawno temu słowa matki.
„Małżeństwo zawsze jest umową. Dwoje ludzi budzi się każdego rana, by wspólnie dbać o dobrą przyszłość. Nieważne, jak to się zaczyna, umowa jest zawsze taka sama i wystarczająco trudna, z miłością czy bez. Może się rozpaść równie często jak przetrwać”.
Nie wspominała tamtej rozmowy od lat. Aż do tej chwili nie wiedziała nawet, że wciąż ją pamięta. Dziś znów stanęła przed szansą na zawarcie małżeństwa, choć tym razem traktowanego jak umowa biznesowa.
A jednak wbrew przewidywaniom ojca ktoś poprosił ją o rękę. I to nie byle kto, tylko prawdziwy książę. Gdyby nie był świeżo poznanym klientem, z którym spędziła może godzinę, cała sytuacja mogłaby wyglądać na zaczerpniętą ze świata baśni.
– Jakiego rodzaju umowę masz na myśli? – spytała nieufnie.
– Stricte biznesową – odparł aksamitnym, niemal uwodzicielskim tonem. – Żadnej fizyczności poza prezentowaniem publicznie obrazu szczęśliwej pary.
Mężczyzna, który właśnie poprosił ją o rękę, był bez wątpienia najbardziej pociągającym przedstawicielem swojej płci, jakiego widziała w życiu.
Miał kształtny nos, czarne jak węgiel gęste brwi, imponującą grzywę ciemnych włosów i starannie ogoloną kwadratową szczękę. Bursztynowe oczy przykuwały wzrok. Wystarczyło jedno spojrzenie, by postawić jej układ nerwowy w stan gotowości. Wysoką i atletyczną sylwetkę dodatkowo zdobił nienaganny garnitur.
Pomyślała, że nigdy wcześniej nie użyła słowa „nienaganny” w kontekście męskiego ubioru.
Kiedy próbowała dojść do ładu z tym, co usłyszała, nie spuszczał z niej wzroku jak myśliwy, który porusza się bezszelestnie i uderza w mroku.
Niezwykłe tęczówki jego oczu miały barwę bursztynu otoczonego ciemniejszą obwódką i poznaczonego ciemnobrązowymi smugami. Bijący z nich blask świadczył o niezwykłej sile ducha.
Ten to mężczyzna poprosił ją o rękę. Dlaczego? Skoro chciał umowy biznesowej, dlaczego wybrał właśnie ją?
Czy odpowiedź miała jakiekolwiek znaczenie?
– Gdzie jest haczyk? – spytała.
Drgnął i uświadomiła sobie, że był tak samo zatopiony w jej spojrzeniu jak ona w jego.
– Niektóre kobiety uznałyby za cały haczyk ożenek z nieznajomym.
– Niektóre kobiety nie wahałyby się poślubić przystojnego i tajemniczego księcia.
Choć oczy mu się śmiały, pozwolił sobie tylko na cichy śmieszek.
– I bogatego ponad wszelkie spodziewanie.
Tym razem to Rita spuściła wzrok, nie tylko dlatego, że w jego świadomości swoich atutów było coś magnetycznego.
Jako NECTAR ciężko pracowała i miała już trudne lata za sobą, ale nigdy dotąd nie zaznała prawdziwego bogactwa. Nie była nawet pewna, co się pod tym określeniem kryło.
– Musi być jakiś haczyk – nalegała.
– Poślubisz nieznajomego, a w pakiecie dostaniesz teścia tyrana. Ze mną będziesz bezpieczna, ale on tak czy owak istnieje.
Sama wiedziała co nieco na temat ojców tyranów.
– I naprawdę nie chcesz relacji fizycznej? – upewniła się jeszcze.
– To na pewno nie wchodzi w grę – odparł. – Relacja fizyczna tylko naruszyłaby ten doskonały układ.
– Nie bardzo rozumiem, dlaczego miałby być doskonały.