Błysk fleszy był oślepiający. Flora Hillier patrzyła przed siebie, ignorując pytania wykrzykiwane przez tłum fotoreporterów. Jeden z podstawionych jej pod twarz mikrofonów musnął policzek. Inny dźgnął ją w szyję. Nie zareagowała, żeby nie dać satysfakcji tym sępom, które tylko czekały na jej ostrą reakcję. Zaczęła się mozolnie wspinać po schodach wiekowej budowli, w której mieścił się sąd. Stopnie były szerokie, ale dość płytkie, więc modliła się, żeby tylko się nie potknąć. Na szczycie schodów otworzyły się przed nią podwójne drzwi, których pilnował surowo wyglądający strażnik. Wewnątrz panowała przyjemna cisza, która stanowiła kontrast dla krzyków przed sądem. Flora zdjęła okulary przeciwsłoneczne i oparła dłoń na dolnej części pleców, krzywiąc się lekko. Ból był tak dokuczliwy, że tego ranka obudził ją ze snu. Zdjęła torebkę i położyła ją na taśmie, a sama przeszła przez bramkę bezpieczeństwa. Zastanawiała się, czy była tu zainstalowana od zawsze, czy też zrobiono to teraz, by chronić Ramosa. Z pewnością było wiele osób, które najchętniej dobrałyby się do skóry temu draniowi. Był tutaj, w tym budynku. Wkrótce znowu go zobaczy. Zbliżyła się do recepcji w kształcie podkowy i wręczyła urzędniczce paszport. Kobieta w milczeniu zaczęła wprowadzać dane do komputera, po czym rzuciła służbowym tonem po angielsku:
– Proszę spojrzeć w kamerę. – Flora podniosła wzrok na niewielką kopułę w suficie. Niecałą minutę później wręczono jej identyfikator na smyczy z jej imieniem i zdjęciem. – Pokój numer cztery.
– Dziękuję – odparła, po czym ruszyła w stronę szerokiego korytarza, gdzie na końcu znajdował się pokój, którego szukała.
Justin już tam był. Siedział przy owalnym stole w towarzystwie prawników. Przywitał ją słabym uśmiechem. Uniosła dłoń w geście pozdrowienia, po czym zajęła jedno z krzeseł. Kiedy siedziała, ból pleców był nieco mniejszy, ale i tak wciąż jej dokuczał. Dziś miał rozpocząć się proces, na który wszyscy czekali od dwóch tygodni. Jeśli Justin zostanie uznany za winnego, najbliższe dwadzieścia lat spędzi za kratkami. Istniała możliwość skrócenia wyroku za dobre sprawowanie, ale takiej łaski udzielano tylko w wyjątkowych okolicznościach. Oczywiście, okoliczności te były zarezerwowane wyłącznie dla obłędnie bogatych więźniów, a Justin nie miał już pieniędzy. Ramos tego dopilnował. Łącznie z tym, by dowody winy Justina nie budziły żadnych wątpliwości. Ten hiszpański łajdak celowo wybrał Monte Cleure do wniesienia oskarżenia, bo tutaj za kradzież miliona euro groziła najsurowsza kara.
Flora rozejrzała się dyskretnie. Gdzie teraz przebywał Ramos? W pokoju obok? Z pewnością razem ze swoim zespołem prawników dyskutował o tym, co robić, by na dobre pogrążyć Justina Hilliera, jej brata i niegdyś swojego najlepszego przyjaciela. Gdyby Florze zostały jeszcze jakieś łzy, zapłakałaby nad Justinem, ale ostatni rok sprawił, że nie miała już więcej łez, pozostała jedynie paląca pustka. Usłyszała energiczne pukanie. Drzwi się otworzyły. Nadszedł czas. Flora dźwignęła się z miejsca, wpatrując się w wychudzoną twarz brata. Poprawiła mu krawat, choć był zawiązany perfekcyjnie, i starła z marynarki pyłek, którego nie było. Pocałowała go w policzek.
– Kocham cię – wyszeptała do mężczyzny, który był dla niej nie tylko bratem. Był jak ojciec, jak najlepszy przyjaciel, był jej całą rodziną.
– Ja też cię kocham – odparł ze smutnym uśmiechem.
Nie zostało już nic więcej do powiedzenia. W asyście strażników udali się na salę, gdzie zgromadziła się publiczność, oczekująca na główną gwiazdę tego wydarzenia. Nie musieli czekać długo. Najpierw wszedł prokurator, a zaraz za nim Alejandro Ramos. Władczy, surowy, wspaniały. Ubrany był w granatowy garnitur i szarą koszulę. Gęste włosy zostały krótko przycięte. Twarz tym razem nie nosiła nawet śladu zarostu.
Flora nie spodziewała się, że jej serce zacznie aż tak galopować na jego widok. Biorąc pod uwagę fakt, że kiedy widziała się z nim ostatni raz, namiętnie całował ją na pożegnanie, mogła przypuszczać, że spotkanie nie będzie łatwe. Kiedy zobaczyła, że siada obok prokuratora wśród świadków oskarżenia, poczuła zimną nienawiść. Spójrz na mnie, zawołała bezgłośnie, próbując go ściągnąć wzrokiem. Prokurator siedzący obok niego, nachylił się i szepnął mu coś do ucha. Ramos uśmiechnął się i pokiwał głową. Ogarnęła ją wściekłość. Jak mógł się uśmiechać, skoro skazywał najlepszego przyjaciela na wiele lat więzienia. Spójrz na mnie, powtórzyła w myślach.
Do sali wszedł sędzia. Padła komenda, by wszyscy wstali. Sędzia, gdy zajął miejsce, dał znak, by inni poszli w jego ślady, ale Flora, wpatrując się w Ramosa, nie usiadła. Spójrz na mnie, ty draniu. Chyba musiał poczuć ciężar jej spojrzenia, bo powoli zwrócił twarz w stronę galerii. Zauważył ją. Wreszcie. Flora tego ranka ubrała się wyjątkowo starannie. Wybrała prostą, kremową letnią sukienkę z krótkimi rękawkami. Niebieskie guziki umieszczone na całej długości ładnie kontrastowały z jasnym materiałem. Włosy spięła nad karkiem ozdobną klamrą. Przez kilka sekund Ramos patrzył na nią, a potem odwrócił wzrok. Ogarnęła ją fala niechcianej tęsknoty. Przełknęła gorzkie rozczarowanie i wciąż stała, mimo że ból pleców dawał o sobie znać. Odruchowo położyła dłoń na brzuchu i wtedy Ramos spojrzał na nią ponownie. Nie była pewna, czy widzi pod gładkim materiałem sukienki wyraźne zaokrąglenie. Za to ona wyraźnie poczuła, że właśnie wtedy ich dziecko po raz kolejny ją kopnęło, jakby już chciało wydostać się na świat.
Gdyby sytuacja nie była tak rozpaczliwa i bolesna, Flora uznałaby, że pierwsza godzina rozprawy była ciekawym doświadczeniem. Prokurator przedstawił zarzuty grobowym głosem, jakby wygłaszał przemówienie nad trumną. Niewiele rozumiała, bo mówił po francusku. Gdy skończył, podszedł do Ramosa i zaczęli się naradzać, szepcząc gorączkowo. Na ich twarzach widać było silne emocje. Wreszcie Ramos pospiesznie napisał coś na kartce, którą prokurator wręczył sędziemu. Starszy mężczyzna omiótł wzrokiem wiadomość, po czym wstał, ogłaszając przerwę. Wokół rozległ się gwar podniesionych głosów.
Flora usiadła i głaszcząc brzuch, koncentrowała się na wolnym wdechu i wydechu. Stres i nerwy nie służą ani dziecku, ani jej. Czy Ramos dostrzegł jej ewidentną ciążę? Musiał to zauważyć. Chyba że postanowił ignorować ten fakt, tak jak ignorował ją przez ostatnie osiem miesięcy. Najpierw ją uwiódł, potem pocałował na pożegnanie, by następnie zabić milczeniem. A może uznał, że spodziewa się dziecka innego mężczyzny? Jeśli nie będzie chciał uznać swojego ojcostwa, to trudno. Jakoś sobie poradzi. Była psychicznie przygotowana na taki scenariusz. Musiała być silna ze względu na brata. Spełniła swój obowiązek i upewniła się, że ojciec jej dziecka wiedział już, że tamta noc przyniosła owoc. Następny ruch należał do niego. Florze najbardziej zależało na tym, żeby uznał dziecko i zobowiązał się do alimentów. Nie chciała jego cotygodniowych odwiedzin ani żeby w jakikolwiek inny sposób uczestniczył w życiu jej i dziecka.
– Mademoiselle?
Otworzyła oczy. Nad nią stał urzędnik sądowy i dawał znak, by poszła za nim. Dźwignęła się z miejsca, czując, że jest zupełnie bez sił. Cicha konfrontacja z Ramosem zupełnie ją wyczerpała. Ból w plecach zrobił się jeszcze bardziej dokuczliwy. Opuszczając salę, skierowała kroki do pokoju, gdzie w towarzystwie adwokatów przebywał jej brat, ale urzędnik dotknął jej ramienia i wskazał drzwi po drugiej stronie korytarza.
– Mademoiselle, proszę tędy.
Zrozumiała, dokąd idzie, i uśmiechnęła się z przekąsem. Jednak Ramos nie zamierzał jej ignorować. Urzędnik otworzył przed nią drzwi i wycofał się dyskretnie. To był nieduży pokój. Rodzaj poczekalni z ekspresem do kawy i miękkimi sofami. Chociaż wiedziała, z kim ma się spotkać, serce podeszło jej do gardła, gdy go spostrzegła. Siedział na kanapie, pochylony do przodu ze splecionymi dłońmi. Jego ciemnobrązowe oczy patrzyły na nią przenikliwie. Flora wielokrotnie wyobrażała sobie ten moment. Planowała, co powie i jak się będzie zachowywać. Będę spokojna i nonszalancka. Skupię się na dziecku, ono jest najważniejsze. Nie powiem i nie zrobię nic, co mogłoby sugerować, że czuję do niego coś więcej niż tylko pogardę. Rzeczywistość ją jednak przerosła. Emocje, które nią zawładnęły, były tak silne, że niemal przyprawiły ją o mdłości. Nienawiść, wściekłość, rozpacz i tęsknota. To ostatnie uczucie było najsilniejsze i najbardziej kłopotliwe. Jak po tym wszystkim mogła jeszcze za nim tęsknić? Jak mogła dać się tak omamić?
Znała Ramosa od trzynastu lat. Była jedenastoletnim podlotkiem, gdy zobaczyła go po raz pierwszy. On i Justin zaś byli już wtedy dorosłymi osiemnastoletnimi mężczyznami. Młody Hiszpan regularnie bywał w domu Hillierów. Kilka razy spędził nawet z nimi święta Bożego Narodzenia. Najbliższy przyjaciel jej brata był prawdziwym przystojniakiem, na którego widok niejedna dziewczyna traciła głowę. Flora, choć była jeszcze dzieckiem, postanowiła, że nigdy nie będzie jedną z tych dziewczyn. Sposób, w jaki Ramos i Justin traktowali kobiety, przyprawiał ją o mdłości. Kolekcjonowali piękności, by potem bez żalu je porzucić. Ona też została porzucona, choć zarzekała się, że nigdy do tego nie dojdzie.
– Powinnaś usiąść – usłyszała jego głos, który zawsze tak bardzo lubiła, a który teraz drażnił ją i prowokował.
– Tylko tyle masz mi do powiedzenia? „Powinnaś usiąść”?
– Wyglądasz, jakbyś zaraz miała zemdleć.
Od kiedy to przejmuje się moim samopoczuciem, pomyślała ze złością. Ostrożnie usiadła na skórzanej sofie, żałując, że jej ruchy są teraz tak niezgrabne i pozbawione wdzięku. Teraz, gdy jej ciąża zrobiła się zaawansowana, musiała pogodzić się z faktem, że nie jest już wiotką dziewczyną, która, wchodząc po schodach, za jednym zamachem przeskakiwała kilka stopni. Z drugiej jednak strony ludzie, widząc jej brzuch, uśmiechali się życzliwie, jakby jej stan był czymś magicznym. Kiedy dowiedziała się o ciąży, była przerażona, ale potem szybko przyzwyczaiła się do myśli, że zostanie mamą. Dzięki dziecku, które w niej rosło, czuła się mniej samotna. Matka nie żyła, ojciec był ojcem tylko z nazwy, ukochanemu bratu groziło wieloletnie więzienie.
Podniosła wzrok i spojrzała na Ramosa. Patrzył na nią, ale z jego twarzy nie potrafiła wyczytać żadnych emocji. Po raz kolejny zwróciła uwagę na jego piękne oczy. Były tak ciemne, że wydawały się wręcz czarne. Niejedna kobieta się w nich zatracała. Flora przez lata unikała patrzenia w te oczy, przeczuwając, że będą miały nad nią moc. Ból przeszył jej serce, gdy przypomniała sobie tamten wieczór, kiedy Ramos spoglądał na nią tak intensywnie, kiedy widziała w jego wzroku coś więcej niż tylko pożądanie. A może tylko chciała widzieć coś więcej, bo potem okazało się, jak bardzo się pomyliła.
– Na kiedy masz termin? – spytał.
– Za trzy tygodnie.
Gwałtownie wciągnął powietrze.
– Jak rozumiem, dziecko jest moje, tak?
– Tak.
Gdyby spytał, skąd ma pewność, że to on jest ojcem, rzuciłaby w niego torbą.
– I dlatego stałaś w czasie rozprawy, żeby każdy mógł cię dokładnie obejrzeć?
– Chciałam, żebyś ty mnie obejrzał i wreszcie się dowiedział – powiedziała krótko, żałując, że nie może znaleźć dogodniejszej pozycji. Nie mogła założyć nogi na nogę. Kostki u stóp, dawniej szczupłe, teraz zrobiły się opuchnięte, więc nie mogła ich skrzyżować. – Przez siedem miesięcy próbowałam się z tobą skontaktować. Zablokowałeś mój numer telefonu i e-mail. Wydzwaniałam do dwóch twoich domów. Rozmawiałam z dwiema gospodyniami i z twoim asystentem. Wysłałam ci cztery listy. Cztery! W każdym informowałam cię o tym, że jestem z tobą w ciąży. Wreszcie w sekretariacie twojego biura powiedziano mi, że zażyczyłeś sobie, by kasowano lub wyrzucano wszystkie moje wiadomości. Dlatego musiałam pokazać się publicznie, żebyś wreszcie mnie zauważył!
Ręce Ramosa wciąż były splecione, ale tym razem tak mocno, że aż pobielały mu kłykcie. Flora poczuła ruch dziecka w brzuchu. Gniew, który w niej buzował, wyciszył się jednej chwili. Silniejsza była miłość do maleństwa, które w niej rosło. To była ta pierwotna, niemal magiczna moc, która sprawiała, że była gotowa zmierzyć się z całym światem, żeby ocalić swoje dziecko. I dlatego nie bała się samotnego macierzyństwa, bez wsparcia matki, którą tak bardzo kochała, i bez brata, który być może popełniał błędy, ale był jak skała, na której mogła się wesprzeć. Znalazła w sobie siłę, o którą by się nie podejrzewała, i nie mogła pozwolić, by Ramos jej to odebrał.
Ale to było takie trudne. Przebywanie w tym samym pokoju co on, patrzenie na niego, słuchanie głosu. Powracały do niej wspomnienia, które starała się wyprzeć z pamięci przez ostatnie osiem miesięcy. Namiętność, której zaznała w jego ramionach, całkowita pewność, że postępuje słusznie, a potem? Potem nastąpił brutalny koniec.
Poprawiła pasek od torebki, czując zaostrzający się ból w plecach. Pragnęła uciec z tego pokoju i od mężczyzny, który zabrał ją do nieba, by potem strącić do piekła.
– Cóż, teraz już wiesz o dziecku – rzuciła szorstko. – Po procesie porozmawiamy o twoich zobowiązaniach wobec niego.
Pochylił swoje muskularne ciało do przodu. W jego oczach pojawił się błysk energii.
– Zobowiązaniach?– powtórzył.
– Jeśli będziesz chciał być częścią jego życia – wyjaśniła, choć z góry wiedziała, że nie będzie chciał się angażować. Dziecko by mu tylko przeszkadzało. – Nie będę cię do niczego zmuszać, ale będę potrzebowała alimentów na dziecko. Im szybciej, tym lepiej.
– Więc o to ci chodzi – stwierdził. – Przyszłaś po moje pieniądze.
Flora zacisnęła usta, próbując powstrzymać kolejną falę gniewu.
– Jesteś ojcem. Miałeś prawo o tym wiedzieć. Tak, potrzebuje pieniędzy, bo uparłeś się, żeby wnieść oskarżenie przeciwko Justinowi tutaj, co wykończyło mnie finansowo.
– Nawet własną siostrę oskubał z pieniędzy – zadrwił.
– Ktoś musiał mu pomóc. – Nie dała się sprowokować. – A ty zachowałeś się podle. Ściągnąłeś go do obcego kraju, dopilnowałeś, żeby wszystkie jego aktywa zostały zamrożone. Opłaciłam prawników. Wzięłam kredyt hipoteczny i zastawiłam swoją firmę. Tak, zostałam bez pieniędzy, a za trzy tygodnie urodzę twoje dziecko. Chcę tylko tego, co gwarantuje mi prawo, na które tak się lubisz powoływać. Chyba że chcesz, by twój potomek wychowywał się w biedzie. Nie obchodzi mnie, co myślisz. Dla mnie liczą się tylko dwie osoby, mój brat i moje dziecko. Zrujnowałeś już Justina, ale nie pozwolę ci zrujnować dziecka. Jeśli chcesz, żebym w sądzie walczyła o alimenty, zrobię to. Niech się wszyscy dowiedzą, co z ciebie za człowiek. Tłumacz się potem dziennikarzom, a ja wydam oświadczenie i opowiem całemu światu, jak ojciec mojego dziecka uwiódł mnie, gdy przyszłam do niego z błaganiem o litość.
Ramos uśmiechnął się, ale był to okrutny, pełen szyderstwa uśmiech, pozbawiony ciepła.
– Opowiesz też, jak się sprzedałaś?

Lodowate słowa Ramosa były dla niej jak policzek. Rumieniec oburzenia i wstydu wypełzł na jej twarz i szyję.
– Twierdzisz, że cię uwiodłem? – Z jego warg nie schodził krzywy uśmiech. – Widzę, że masz wybiórczą pamięć. Pozwól więc, że przypomnę ci, jak było. To ty przyszłaś do mnie. Wypiliśmy drinka. Podczas, gdy twoje usta błagały, bym okazał litość twojemu bratu, twoje piękne uwodzicielskie oczy pożerały mnie żywcem. Byłaś ponętna i słodka jak czekoladka. – Jego głos ranił ją niemal do krwi. – Pamiętasz, że to ty pochyliłaś się w moją stronę, gotowa do pocałunku? Położyłaś dłoń na mojej klatce piersiowej, o tutaj. – Wskazał na tors. – A potem dotknęłaś mojej twarzy. – Flora czuła, że palą ją policzki. Mocno zacisnęła powieki, żeby powstrzymać napierające wspomnienia. – Poczekałaś, aż oboje będziemy nadzy, zanim uznałaś za stosowne poinformować mnie, że jesteś dziewicą. – Jego śmiech był gorzki. – Musisz naprawdę kochać brata, skoro przyszłaś przehandlować swoje dziewictwo.
– To nie było tak i dobrze o tym wiesz – zaprotestowała z wysiłkiem.
Boże, dopomóż, to naprawdę nie było tak. To się po prostu stało. W jednej minucie rozmawiali, a w następnej…
Nie, nie chciała tego pamiętać. Tego najbardziej upojnego i emocjonującego momentu w swoim życiu. Przez całe lata unikała Alejandra Ramosa, a potem, gdy obudziła się w jego łóżku, była tak szczęśliwa, że przez chwilę myślała, że to, co się wydarzyło, miało dla niego znaczenie. Jaka była głupia, sądząc, że poczuł do niej to, co ona do niego, a z czym się kryła od dziecka.
– Było tak, jak mówię, querida – oświadczył. – To ty mnie uwiodłaś.

– Alicio, czy ty znowu coś naściemniałaś?
– Ostatnio nie… – Alicia zmarszczyła brwi, przyspieszając, żeby nadążyć za Beatrice. Droga od ich domku do głównych zabudowań klasztoru zajmowała dobre dziesięć minut, ale za to rozpościerał się z niej wspaniały widok na poszarpane sycylijskie klify. – No, może kilka niewinnych kłamstewek.
– Znowu – prychnęła Beatrice. – Wiesz, czasem naprawdę ciężko jest być twoją siostrą.
I choć karcące, słowa Beatrice sprawiły, że Alice zrobiło się ciepło na sercu. Ponieważ to zabrzmiało, jakby były rodziną.
Znaleziono je w oknie życia klasztoru w odstępie zaledwie kilku dni, przez co siostry nazwały je bliźniaczkami. W dawnych czasach okno życia było używane regularnie. Teraz zdarzało się to rzadko, ale fundator klasztoru pilnował, żeby pozostało otwarte. Dziewczynki, jeśli nie zostały adoptowane, żyły w domu na terenie klasztoru i otrzymywały darmową edukację. Chłopcy natomiast pozostawali w klasztorze rok, po czym byli przekazywani do domu dziecka, chyba że zdążyli w tym czasie znaleźć zastępczą rodzinę.
– Mamy szczęście, że jesteśmy dziewczynkami – mawiała Beatrice. – To taka dobra szkoła.
– Ja wolałabym urodzić się chłopcem – odpowiadała Alicia i wzdychała, ponieważ nienawidziła chodzić do szkoły. – Ale gdybym była chłopcem, nie miałabym ciebie – dodawała z uśmiechem.
Choć nie były bliźniaczkami ani nawet biologicznymi siostrami, Alicia lubiła udawać, że są rodziną. Tak też wmawiała turystom, którzy czasem odwiedzali klasztorny sklepik.
– Bliźniaczkami? – upewniali się, marszcząc brwi, ponieważ Alicia i Beatrice nie mogły bardziej się różnić ani wyglądem, ani usposobieniem.
– Tak – odpowiadała z przekonaniem Alicia, pakując ich zakupy. – Choć nie jednojajowymi, oczywiście. Nasi rodzice zginęli w pożarze. Mama podała nas przez okno strażakom. To była ostatnia rzecz, jaką zrobiła – dodawała z westchnieniem żalu.
– Alicio Domenico! – karciła ją siostra Angelique. – Dlaczego, na litość boską, miałabyś wymyślać takie rzeczy?
Odpowiedź Alicii zawsze była prosta.
– Bo to brzmi lepiej, niż że zostałyśmy porzucone.
Alicia pojawiła się pierwsza, żwawe dziecko z kręconymi ciemnymi włosami i brązowymi oczami. Zakonnice zgadywały, że musi mieć około tygodnia, co oznaczało, że – przynajmniej przez chwilę – ktoś ją kochał i troszczył się o nią. Znaleziono ją wykąpaną i zawiniętą w kocyk, a do jej piżamki była przypięta para złotych kolczyków. Choć wyglądała na dobrze odżywioną, od razu chwyciła butelkę i przyssała się do niej, jakby umierała z głodu. Dopiero później zakonnice nauczyły się, że po prostu taka jest jej natura. Była głodna nie tylko mleka, ale też uwagi. Miłości…
Nazwano ją Alicia, po zakonnicy, która ją znalazła. Natomiast jej nazwisko brzmiało Domenica, bo pojawiła się w niedzielę.
Tydzień później, w środku nocy, dzwonek w oknie życia znowu zadzwonił. Tym razem prawie nie było słychać płaczu, a dziecko było delikatne i chude. Wciąż było pokryte mazią płodową, co znaczyło, że miało dopiero kilka godzin. Dziewczynka była tak blada, jak Alicia była smagła, i tak cicha, że zakonnice martwiły się o jej zdrowie. Choć było późne lato, rozpaliły stary piec w kuchni i po nakarmieniu i otuleniu włożyły ją kołyski, w której leżała Alicia, żeby było cieplej.
Być może popełniły błąd, ponieważ od tego czasu Alicia płakała głośno za każdym razem, kiedy je rozdzielano.
Dziewczynkę nazwano Beatrice Festa. Beatrice po zakonnicy, która ją znalazła, i Festa po jarmarku, który odbywał się w mieście w dniu, kiedy się pojawiła. Wkrótce jednak okazało się, że imię zupełnie do niej nie pasuje; Beatrice oznaczało tę, która przynosi radość, a fiesty były radosnymi wydarzeniami. Ona jednak wyrosła na poważną, melancholijną dziewczynkę. Alicia bardzo ją kochała, nawet wtedy, kiedy była taka jak teraz: sztywna i obrażona.
– Znowu pływałaś z Dantem Schininą w rzece? – zapytała Beatrice.
– Nie! – zaprzeczyła zgodnie z prawdą Alicia. – Ragno powiedział, że to zabawa dla dzieci. – Nazywała swojego przyjaciela ragno, co oznaczało pająka, bo był wysoki, chudy i miał długie kończyny.
– Dzięki Bogu – westchnęła Beatrice. – W przeciwnym razie miałybyśmy kłopoty.
– Bo pływaliśmy w rzece?
– Nie chodzi tylko o pływanie. Wiem, że kiedy rzeka wysycha, idziecie na cmentarz.
– I co w tym złego? – Alicia wzruszyła ramionami. – Czytamy tylko nazwiska.
– Znowu kłamiesz. Nie umiesz czytać.
– Ragno o tym nie wie – odparła Alicia z uśmiechem.
– On oznacza kłopoty, Alicio. Widziano was, jak trzymacie się za ręce. Zakonnice myślą, że się… – Głos Beatrice ucichł.
– Że co? – parsknęła Alicia. – Daj spokój. Jesteśmy przyjaciółmi, to wszystko. Nie wiem, dlaczego wszyscy tak się go czepiają.
– Nie czepiam się go.
– Owszem, czepiasz się – odparła Alicia. Kochała Beatrice, ale wciąż była gotowa bronić swojego przyjaciela Ragna. – Słyszę w twoim głosie, że jesteś zła. Wszyscy zawsze są źli, kiedy o nim mówią.
– Bo jest dzikusem. Nocami sypia po stodołach i kradnie…
– Jajka – dokończyła Alicia. – Na śniadanie.
– Jego matka źle się prowadzi…
Alicia nie rozumiała matki Ragna. Nie dawała mu prawie nic do jedzenia, ale kilka tygodni temu przekazał Alicii reklamówkę od niej, w której znalazła podpaski i tampony. Luksus w porównaniu z okropnymi paskami materiału, które dawały im zakonnice. W reklamówce był też kolorowy magazyn i Alicia długo zachwycała się zdjęciami przepięknych sukni, dotykając stron, jakby mogła poczuć przez nie miękki materiał.
– Jest niezamężna – szepnęła Beatrice, kiedy weszły na teren klasztoru. Wspięły się po schodach i usiadły przed gabinetem matki przełożonej.
– I co z tego? – Alicia wzruszyła ramionami. – My pewnie też jesteśmy bękartami, ale zakonnice się nami zaopiekowały.
– To nie tylko dlatego, że nie ma męża. Wiesz, jak ją nazywają?
– Tak – odparła Alicia. – Jest pszczelarką.
– Wcale nie. – Beatrice pokręciła głową. – Po prostu tak ją nazywają miejscowi.
– Dlaczego? – Alicia zmarszczyła brwi.
– Bo daje miód.
– Nie rozumiem – przyznała Alicia.
Beatrice przewróciła oczami.
– Jak na kogoś, kto wygląda tak dorośle, wciąż mało wiesz.
Pod tym względem również się różniły. Beatrice wciąż była chuda jak patyk, ale Alicia już się zaokrągliła. Przerażało ją to. Kiedy dostała pierwszego okresu, myślała, że umiera. Nienawidziła swoich piersi. Chciała odzyskać swoje dawne ciało – to, które pozwalało jej pływać w majtkach i swobodnie biegać.
– Mężczyźni przychodzą do jej domu – wyjaśniła Beatrice.
– Ragno już mi o tym mówił. – Alicia znowu wzruszyła ramionami. – Przychodzą tam grać w karty.
Ale w chwili, kiedy to mówiła, przypomniała sobie nieco sarkastyczny ton jego głosu. To, jak przewrócił oczami…
Obróciła się do Beatrice.
– Co to znaczy „dawać miód”?
– Właściwie to nie wiem – przyznała Beatrice.
– Ach, czyli są rzeczy, których mądralińska nie wie!
– Cii – ostrzegła Beatrice, ponieważ siostra Angelique otworzyła drzwi gabinetu i gestem poleciła im wejść do środka.
Ale kiedy wstały i posłusznie ruszyły przed siebie, zakonnica pokazała Alicii uniesioną rękę. Sygnał był jasny: Alicia miała pozostać na zewnątrz.
Usiadła na ławce, usiłując sobie przypomnieć, co tym razem nabroiła. Cokolwiek to było, musiało być straszne, bo chwilę później drzwi otworzyły się i oczom Alicii ukazała się blada, drżąca Beatrice, która potrząsnęła głową i bezgłośnie szepnęła „nie”.
A teraz siostra Angelique wskazywała na Alicię…

Nie minęła minuta, a Alicia wykrzyczała to samo słowo.
– Nie! Matko przełożona, proszę nas nie rozdzielać – dodała z desperacją. – Beatrice nigdy by się nie zgodziła. Nie można rozdzielać bliźniąt…
Matka przełożona westchnęła ciężko.
– Alicio, skończ z tymi nonsensami. Nie macie nawet urodzin w tym samym dniu. To niesamowita szansa dla Beatrice. Stypendium w Mediolanie!
– Ale to tak daleko!
– Alicio, stoisz tu, mówiąc, że kochasz Beatrice – powiedziała rozsądnie matka przełożona.
– Tak!
– Czyli chcesz dla niej tego, co najlepsze, prawda?
Oczywiście, że chciała. Ale Alicia uważała, że tym, co najlepsze dla Beatrice, jest ona sama.
– Ona mnie potrzebuje – powiedziała ze szczerością płynącą prosto z serca.
– Jesteś pewna, że to nie działa w drugą stronę? – zapytała matka przełożona, zasiewając w sercu Alicii ziarno wątpliwości. – Alicio, Beatrice jest bardzo utalentowana…
To była prawda. Kolejnym, co je odróżniało, był fakt, że Alicia nie umiała nawet czytać, a Beatrice zawsze siedziała z głową w książkach.
– Jest powód, dla którego powiedziałam o tym każdej z was z osobna – poinformowała ponuro matka przełożona. – Twoja reakcja na tę niesamowitą szansę dla Beatrice ma ogromne znaczenie. Jeśli dalej będziesz płakać i rozpaczać, to ona nie pojedzie. Naprawdę tego chcesz?
Teraz to Alicia milczała.
– Beatrice dostała szansę, żeby osiągnąć coś w życiu. Wolisz, żeby w przyszłości pracowała w klasztornym sklepiku, sprzedając nasze produkty? Albo w żłobku, kiedy pojawiają się dzieci? A może powinna znaleźć pracę w jednej z kawiarni w wiosce…
– Może znaleźć pracę w mieście! – Alicia zadrżała.
– Wyrastasz na bardzo egoistyczną młodą kobietę – oświadczyła matka przełożona. – I buntowniczkę, z tego, co słyszałam.
Siostra Angelique z radością wykorzystała okazję, żeby się wtrącić.
– Alicię widziano, jak trzyma się za ręce z tym włóczęgą…
– Dziękuję, zdaję sobie z tego sprawę – przerwała matka przełożona. Zmierzyła wzrokiem zmieniającą się figurę Alicii, po czym z powrotem spojrzała jej w oczy. – Siostra Angelique zabierze cię do szafy z darami i znajdzie ci coś odpowiedniego do noszenia pod sukienką. I jeszcze jedno, Alicio. Mądrzej wybieraj, z kim chcesz spędzać czas. Jest pewien typ mężczyzn, od których młoda dama powinna się trzymać z daleka.
– Ale myślałam, że powinnyśmy się litować nad bezdomnymi i głodnymi? – Alicia zmarszczyła brwi, patrząc, jak matka przełożona przełyka ślinę. – Zwykle Dante Schininà jest i jednym, i drugim…

Szafa na dary pachniała stęchlizną i kulkami na mole. Alicia z nadzieją spojrzała na piękną sukienkę z cekinami, ale zaraz z rozczarowaniem zwiesiła głowę, gdy siostra Angelique podała jej stary, poszarzały stanik.
Droga z klasztoru do szkolnej kaplicy wydawała się bardzo długa. Tam Alicia usiadła do wieczornej modlitwy. Ulżyło jej, że Beatrice z nią nie ma i że może spokojnie pomyśleć.
Po modlitwie poszła do małego internatu, gdzie ona i Beatrice dzieliły sypialnię. Przed drzwiami pokoju zatrzymała się, żałując, że klasztorny regulamin nie zezwala na posiadanie lustra i że nie może spojrzeć na swoją twarz. Nie chciała, żeby Beatrice wiedziała, że płakała. Była też kompletnie zdezorientowana. Matka przełożona tyle razy karała ją za zmyślanie, a teraz sama kazała jej kłamać? I to byłoby największe kłamstwo w jej życiu, bo naprawdę nie chciała rozstawać się z Beatrice.
Na jej widok Beatrice zerwała się na równe nogi.
– Nie pojadę – powiedziała natychmiast. – Powiedziałam im, że przyjmę to, tylko jeśli będziesz mogła pojechać ze mną…
– Nie dostanę stypendium w prestiżowej szkole w Mediolanie – parsknęła Alicia. – Nie umiem pisać ani rachować, ale ty jesteś taka mądra, Beatrice. Myślę, że powinnaś pojechać.
– Po prostu tak mówisz. – Beatrice pokręciła głową. – Płakałaś.
– Tak.
– Nigdy nie płaczesz.
– Matka przełożona zabroniła mi spotykać się z Ragnem – powiedziała Alicia. – Miałaś rację, widziano nas, jak trzymamy się za ręce.
– Ale obiecałyśmy, że nigdy nie pozwolimy, żeby nas rozdzielono. Że jesteśmy jak bliźniaczki…
– To prawda – zgodziła się Alicia. – I to znaczy, że masz się dobrze uczyć, żebym mogła kiedyś przyjechać do Mediolanu i zobaczyć, ile udało ci się osiągnąć. – Zmusiła się, żeby się uśmiechnąć. – A potem znowu będziemy mogły być razem…

Mediolan

Alicia obudziła się przed budzikiem, jak codziennie. I leżała nieruchomo w łóżku, jak codziennie.
Ale to nie był zwykły dzień.
To nie ciemności nocy nie mogła znieść, ale nieobecności.
Zasypiania bez nikogo, komu można by życzyć buona notte i kogo można rano powitać buongiorno. Oczywiście nawet gdyby ona i Beatrice utrzymały kontakt, raczej nie miałyby wspólnej sypialni w wieku dwudziestu ośmiu lat. Ale może mogłyby razem mieszkać? Albo chociaż raz w tygodniu jadać razem lunch? Do diabła, wystarczyłby jej telefon od czasu do czasu, żeby się dowiedzieć, jak się rozwija oszałamiająca kariera Beatrice. I nie czułaby się tak samotna ze swoimi sekretami i wstydem. Wstydem na wspomnienie tego, co się stało, gdy Beatrice opuściła Trebordi. Zakazanego dotyku w rzece, a potem rozkoszy w opuszczonej chacie. Wtedy nie czuła wstydu, ale rozpacz i ból złamanego serca prawie ją zniszczyły. Dlatego opuściła wyspę, którą kochała, opuściła swoje życie.
Zacisnęła powieki. Nawet teraz bała się wracać myślami do tamtych czasów, zwłaszcza kiedy była sama. A była sama. Ponieważ mimo łez i obietnic Alicia dostała od Beatrice tylko dwie pocztówki.
Ale dzisiaj nareszcie będzie miała szansę to zmienić. Tego ranka, jeśli Bóg i los będą po jej stronie, znowu stanie twarzą w twarz z Dantem.
Szybko wzięła prysznic, założyła ładną luźną sukienkę i sandały. Jej ubrania nadal były z drugiej ręki, ale przynajmniej teraz sama je wybierała. Zamknęła za sobą drzwi malutkiego mieszkania i wyszła na ulicę. Miała piętnaście minut piechotą do pracy i dobrą godzinę do świtu. Po drodze jak zawsze przystanęła, by spojrzeć na katedrę Duomo, która po prawie dziesięciu latach w Mediolanie nadal nie przestała jej zachwycać. Była wspaniała i monumentalna, a zarazem delikatna. Jakby mistrz cukiernictwa umieścił misterne detale na jej imponującej fasadzie.
– Pomóż mi – szepnęła Alicia. – Proszę.
Dziś przyda jej się każda pomoc. To z pozoru przypadkowe spotkanie było zwieńczeniem dwóch lat planów, które już kilka razy zostały pokrzyżowane. Alicia spojrzała na luksusowy hotel, w którym pracowała, a na którego ostatnim piętrze powinien teraz spać Dante. Nie miała pojęcia, jak biedny chłopiec z Trebordi znalazł się w penthousie. Wiedziała natomiast, że teraz jest bogaty i że go nienawidzi. Ale jeśli istniała nadzieja na znalezienie Beatrice, to potrzebowała tego bogatego mężczyzny po swojej stronie.
Weszła do hotelu drzwiami dla personelu i poszła do szatni. Zdjęła sukienkę, wzięła czysty miętowy uniform z wypranej sterty i zapięła zatrzaski, po czym zawiązała fartuszek. Wyjęła składane lusterko z torebki i włożyła je do kieszeni fartuszka. Związała swoje gęste kręcone włosy na karku z nieco większą dokładnością niż zwykle, bo chciała dostać najlepszy pokój. Na pewno nie po to, żeby zrobić wrażenie na Dantem.
Podczas przydzielania pokoi starała się zachować nonszalancję, chociaż jej serce galopowało.
– Apartament Prezydencki…
Alicia wiedziała, że w tym apartamencie przebywa Dante. To była jej szansa.
– …Rosa.
Niech to szlag!
Alicia odetchnęła, mówiąc sobie w duchu, że jest jeszcze czas. Dante Schininà miał spędzić w Mediolanie trzy noce. Straciła dopiero jedną.
– Rosa?
Alicia podniosła głowę i ujrzała, że jej kierowniczka marszczy brwi.
– Gdzie ona jest?
– Jestem! – Rosa wpadła do pomieszczenia, prawie na czas, ale o chwilę za późno.
– Alicia?
– Si?
– Możesz wziąć Apartament Prezydencki. Gościem jest signor Schininà…
Alicii nie obchodziło, że była opcją rezerwową. Dostała tę pracę. Kierowniczka poświęciła chwilę, żeby odczytać uwagi dołączone do rezerwacji, co ucieszyło Alicię, która wciąż miała problemy z czytaniem.
– Masz zostawić wózek ze śniadaniem w pokoju lokaja, ale zanieść tacę z kawą do sypialni signora Schininy. Zapukaj i przy wejściu do apartamentu, i do sypialni. Nawet jeśli nie usłyszysz odpowiedzi, masz wnieść tacę z kawą, odsłonić widok na Duomo i zaproponować, że nalejesz.
– Si.
– Masz nalać kawy, nawet jeśli będzie dalej spał, co jest prawdopodobne, jako że dopiero co wrócił.
Alicia mimowolnie zmarszczyła nos, słuchając, jak gosposia tłumaczy, że Dante i jego goście spędzili noc w kasynie w Szwajcarii.
– Signor Schininà lubi wodę z lodem, bez cytryny. Czarna kawa z dwiema łyżeczkami brązowego cukru. Ale dopilnuj, żeby na tacy była też śmietanka, na wypadek, gdyby miał towarzystwo.
Alicia skinęła głową i już chciała ruszyć do pracy, kiedy gosposia postanowiła dodać jeszcze jedną uwagę.
– Alicio, sugeruję, że nawet jeśli nie usłyszysz odpowiedzi na pukanie, mądrze będzie zatrzymać się i posłuchać, czy na pewno śpi. Jak znam signora Schininę, jest spora szansa, że będzie aktywny o tej porze…
– Oczywiście – przerwała Alicia ze ściśniętym gardłem. – Jeśli tak będzie, zostawię tacę z kawą u lokaja.
– Doskonale.
Alicia uśmiechnęła się, ale jej uśmiech spełzł z twarzy, gdy tylko wyszła z pomieszczenia i skierowała się do kuchni, żeby sprawdzić zawartość wózka z jedzeniem. Alicia kiwała głową kucharzowi, ale jej umysł był gdzie indziej. Aktywny o tej porze, pomyślała gniewnie. Obrzydliwe!

Londyn, 1815 r.

– Przyszedł ktoś, kto chce się z tobą zobaczyć, Belle, ale ostrzegam cię, że nie jest podobny do żadnego mężczyzny, jakiego wcześniej widziałam.
– Czy jest oszpecony? – zapytała Annabelle Smith, stojąc nad piecem, znad którego unosiła się para. Nalewka z mięty i kamfory akurat dochodziła do wrzenia. – Czy jest po prostu bardzo chory?
Rosemary Greene roześmiała się.
– Oto jego wizytówka. Nosi kamizelkę z różowej satyny i pierścienie na palcach. Ma włosy ułożone w sposób, którego nigdy nie widziałam. A na drodze stoi jego powóz, który wygląda jak z bajki.
Annabelle zerknęła na wizytówkę. Lytton Staines, hrabia Thornton. Czego taki człowiek mógłby chcieć od niej i po co miałby przybywać do jej skromnego mieszkania w Whitechapel?
– Zaprowadź go do pokoju gościnnego, Rose, i upewnij się, że nie ma tam gdzieś psa. Przyjdę tam za chwilę.
Rosemary zawahała się.
– Czy chcesz, żebym ci towarzyszyła?
– Dlaczego miałabym tego chcieć?
– Ponieważ nasz gość jest młodym mężczyzną z wyższych sfer, a ty jesteś młodą kobietą. Czy w takich okolicznościach nie potrzeba przyzwoitki?
Belle roześmiała się na widok zmartwienia na twarzy przyjaciółki.
– Gdyby tu były jakieś wyższe sfery, to przyzwoitka byłaby potrzebna, ale on pewnie przyszedł tylko kupić lekarstwa. Daj mi pięć minut. Skończę ten napar, a ty zaproponuj mu filiżankę herbaty. Jeśli poprosi o coś mocniejszego, to pamiętaj, że nie ma takiej możliwości, bo alkohol, który nam został, wykorzystujemy tylko do leczenia.
Rose przytaknęła.
– Wygląda na raczej aroganckiego i bardzo bogatego. Czy mam poprosić twoją ciotkę, żeby z nim usiadła? Sama chyba nie czuję się na siłach.
– Jeśli będziemy mieć szczęście, to hrabia Thornton wyjedzie, zanim to skończę.

Lytton Staines rozejrzał się po pokoju, w którym kazano mu zaczekać. Pomieszczenie było małe, ale bardzo schludne. Na podłodze leżał dywanik, który wyglądał, jakby był wypleciony ze starych i kolorowych skrawków, a na ścianie naprzeciwko wisiało kilka słabych obrazów przedstawiających kwiaty. Zastanawiał się, dlaczego przyszedł tu osobiście, a nie wysłał służącego. Właściwie dobrze znał odpowiedź. To była ostatnia szansa dla jego siostry i nie chciał, by zajął się tym ktoś inny.
Kobieta, która wprowadziła go do frontowego salonu, zniknęła, pozostawiając go ze starszą panią i małym włochatym psem, który właśnie wystawił głowę spod jego krzesła. Kundel w typie teriera, stwierdził. Pies miał żółte zęby i właśnie unosił górną wargę, ale raczej nie po to, by się uśmiechnąć. Lytton spróbował odepchnąć zwierzę butem, ale osiągnął tylko tyle, że pies zbliżył się do niego bardziej, na dodatek cały czas się w niego wpatrując.
W pokoju po drugiej stronie korytarza ktoś śpiewał. Lytton najchętniej zakryłby uszy dłońmi i zagłuszył tę kakofonię, ale to nie wydawało się zbyt uprzejme.
Nie powinien był tu przychodzić. To miejsce było mu obce i czuł się w nim dziwnie nieswojo. Zaskakujące uczucie, biorąc pod uwagę, że w wyższych sferach zawsze czuł się dobrze i na miejscu.
Filiżanka herbaty przyniesiona mu kilka minut wcześniej stała na stole obok. Powietrze wypełniała aromatyczna para.
Uśmiechnął się, gdy wyobraził sobie, co powiedzieliby na ten widok jego przyjaciele, Shay, Aurelian i Edward. Była to pierwsza zabawna myśl, jaka naszła go od wielu tygodni. Ostatnimi czasy rozmyślał głównie o śmierci i dziwnych chorobach.
– Dzięki Bogu – mruknął pod nosem.
Zauważył, że towarzysząca mu starsza pani zerka na niego. Skinął jej głową. Zmarszczyła brwi, a wtedy okulary, które nosiła, opadły jej na sam koniec dużego nosa. Kiedyś musiała być piękna, pomyślał, jeszcze zanim upływający czas wszystko zniszczył.
Ostrożnie sięgnął po filiżankę, wyłącznie po to, żeby mieć coś do roboty.
– Moja matka uwielbia herbatę.
Te słowa przyszły do niego bezwiednie, gdy rozpoznał smak tej samej czarnej herbaty, którą pijała jego matka. Zmarszczka na twarzy starszej pani złagodniała.
Przesunął się nieco, by poprawić marynarkę, a wtedy pies nagle skoczył w jego stronę. Jego brązowo-białe ciało przecięło powietrze i wpadło najpierw na filiżankę, a potem na kamizelkę. Szok, chlupnięcie gorącej herbaty na spodnie, trzask cienkiej porcelany rozbijającej się o drewnianą podłogę. Zęby psa zacisnęły się na ubraniu nieznajomego.

Belle ciężko odetchnęła, zastanawiając się, dlaczego ciotka Alicja nadal nie nauczyła swojego pupila grzecznego zachowania.
– Stanley! Przestań! – krzyknęła, pędząc z przerażeniem do pokoju gościnnego. – Tak mi przykro, proszę pana, ale on uwielbia różowy i pańska kamizelka jest akurat w tym odcieniu, na który on najbardziej reaguje…
Jej ręce spróbowały rozewrzeć zaciśnięte kły psa. Bezskutecznie. Co gorsza, drogi jedwab kamizelki rozdarł się jeszcze bardziej. Belle wpadła na siedzącego hrabiego, a jej dłoń wylądowała akurat na ciepłej wilgotnej plamie na jego udach. Złapał jej dłoń i gwałtownie odsunął.
– Spokój.
Jego głos przebił się przez panujący chaos. Przez moment Belle zastanawiała się, czy skierował te słowa do niej, czy do Stanleya.
Terier ciotki Alicji zrobił to, co mu kazano. Podreptał do drzwi i uciekł z pomieszczenia. Alicja podążyła za nim.
Annabelle pozostała w bardziej kompromitującej pozycji, próbując utrzymać równowagę.
– Mój Boże, ależ on to podarł – mruknęła, a potem przeszła na francuski i w tym języku dała upust swoim emocjom pod adresem ciotki.
Przerwała tyradę, gdy zdała sobie sprawę z niestosowności całej sytuacji. Podeszła do gablotki przy oknie i wyciągnęła z szufladki aksamitną portmonetkę, z której wydobyła funtowy banknot.
– Oczywiście zapłacę za wszelkie szkody, sir. Myślałam, że Stanley będzie na zewnątrz w ogrodzie, niestety stało się inaczej.
– Lubi różowy, bo jako szczeniak miał różową puszystą zabawkę? – zapytał mężczyzna.
– Mówi pan po francusku?
– Płynnie. Pani to panna Annabelle Smith? Zielarka?
Gdy przytaknęła, kontynuował:
– Nazywam się lord Thornton i chcę skorzystać z pani usług. Chodzi o moją siostrę. Została dotknięta wyniszczającą chorobą. Żaden lekarz w Anglii nie jest w stanie znaleźć lekarstwa.
– Ale uważa pan, że ja bym mogła?
– Ludzie mówią o pani z wielkim szacunkiem.
– Ludzie, których pan zna?
– Owszem. Mój pokojowiec. Podarowała pani jego ojcu kilka dodatkowych lat życia.
– A jednak nieczęsto udaje mi się wygrać walkę z panem Bogiem.
– Czy to znaczy, że jest pani kobietą religijną?
– Raczej praktyczną. Jeśli wyobraża sobie pan, że pomogę w odpowiedzi na pańskie modlitwy, może się pan rozczarować.
– Nie jestem człowiekiem, który poświęca wiele czasu modlitwom, panno Smith.
– W takim razie co pana zajmuje?
– Brandy, hazard, konie i kobiety.
W jego złotych oczach pojawił się niebezpieczny błysk. Belle cofnęła się o krok.

Panna Annabelle Smith wyglądała na zszokowaną, ale on nie zamierzał się kryć z tym, jaki jest. Miała też najbardziej urzekające niebieskie oczy, jakie Lytton kiedykolwiek widział. Kiedy jej palce przejechały po jego ciele, poczuł natychmiastowe uderzenie rozgrzanego do czerwoności pożądania.
Do diabła.
Czy coś mu dolano do herbaty? Jakiś ziołowy afrodyzjak, który oszołomił jego mózg i odebrał mu rozum? Już chciał, żeby jej palce wróciły w miejsce, które zaledwie musnęły chwilę temu.
Odsunął zaoferowane mu przez nią pieniądze i wstał.
Nie mógł sobie wyobrazić, co skłoniło go do tak niegrzecznej odpowiedzi na jej pytanie. Wezbrała w nim irytacja, kiedy poczuł, jakby dziwne przeznaczenie niszczyło jego wolną wolę.
Wszystkie jego niegodziwości służyły ochronie prawdziwej natury. Nagle nawet potrzeby jego siostry stały się drugorzędne wobec jego własnej potrzeby ucieczki.
Ale ona nie pozwalała mu odejść tak łatwo. Ręcznik, który trzymała w ręku, ocierał się o jego udo.
Czy była obłąkana? Jaka kobieta uznałaby coś takiego za stosowne? Z przerażeniem poczuł, jak jego przeklęte ciało staje się wyczuwalnie naprężone i zorientował się, że też to zobaczyła. Błyskawicznie się wycofała. Biały ręcznik był poplamiony brązowymi plamami od herbaty.
– Myślałam…
Zatrzymała się. Popatrzył na nią i dopiero teraz zorientował się, że miała dołeczki w policzkach.
– Przepraszam. – Zdecydowanym gestem wetknęła mu ścierkę w dłoń i odwróciła się plecami. – Może się pan tym zająć sam, lordzie hrabio Thornton.
Używała jego tytułu niepoprawnie. Nie miała pojęcia, jak zwracać się do kogoś z wyższych sfer. Szybko się wytarł.
Zrobił głęboki wdech i dopiero teraz uświadomił sobie, jak bardzo potrzebował powietrza. Stała plecami do niego. Mógł przyjrzeć się jej kształtom zarysowanym pod cienką sukienką. Dostrzegł łaty przy bocznej kieszeni i łodygi dziwnej rośliny, które z tej kieszeni wystawały.
Ona cała pachniała roślinami. Mgiełka tego zapachu unosiła się wokół niej. Nie był to zapach nieprzyjemny, ale mocno nietypowy. Większość dam z jego kręgów pachniała fiołkami, różami lub lawendą.
– Skończyłem, panno Smith.
Rozbawił go fakt, że zapewniła mu tak wiele prywatności.
– Dziękuję. – Wyrwała mu ręcznik i ze skrępowanej panienki stała się ponownie bezpośrednią i zdecydowaną kobietą bez widocznego poczucia humoru. – Będę musiała obejrzeć pańską siostrę, zanim cokolwiek jej przepiszę. Praktyka medyczna nie polega na zgadywaniu, a wyniszczająca choroba może oznaczać wiele dolegliwości.
– Oczywiście. Najbliższy tydzień moja siostra spędzi w Londynie na wizytach u specjalistów. Jeśli więc znalazłaby pani trochę czasu…
– Proszę mnie stąd odebrać jutro o dziewiątej rano. Muszę przygotować kilka leków, ale… – Zawahała się, ale potem kontynuowała: – Moje usługi nie są tanie, mój lordzie hrabio. Każda konsultacja będzie pana kosztować około trzech funtów.
Lytton odniósł wrażenie, że wstrzymała oddech, zanim podała mu cenę.
– Rozumiem. Będę tu o dziewiątej.
– Życzę więc panu miłego dnia.
Wyciągnęła rękę i uścisnęła jego dłoń. Poczuł na jej palcach małe stwardniałe krostki. Zastanowił się, jaki rodzaj pracy mógł je spowodować.
Nie były to miękkie, delikatne dłonie damy. Ani też uścisk jednej z nich. Jedyny pierścień, który nosiła, był mały i złoty. Poczuł niesmak, gdy pomyślał o nadmiarze własnej biżuterii.
Chwilę później był już w swoim powozie. Jak najszybciej potrzebował napić się czegoś mocniejszego.
– Do White’a – polecił woźnicy.
Poczuł ulgę, kiedy powóz zaczął oddalać się od przytłaczającego ubóstwa Whitechapel i od niezwykłej panny Annabelle Smith.

Kiedy przybył na miejsce, klub był już pełen. Podszedł do miejsca, w którym prowadzili rozmowę Aurelian de la Tomber i Edward Tully.
– Myślałem, że nadal jesteś w Sussex ze swoją piękną żoną, Lian – powiedział Edward.
– Byłem tam do dzisiejszego ranka – odparł Aurelian. – Jestem tu tylko na jeden dzień. Jutro z samego rana wracam do domu.
– A więc życie małżeńskie ci odpowiada. Wcześniej byłeś bardziej chętny do podróżowania.
– Filozofia jednej kobiety i jednego domu jest uzależniająca.
– W takim razie jesteś szczęściarzem – wtrącił Lytton.
Edward spojrzał na niego dziwnie. Lytton miał nadzieję, że jego słowa nie wydały się Edwardowi zbyt cyniczne. Coraz trudniej było mu zachowywać się uprzejmie. Napił się brandy i zamówił od razu następną.
Był niespokojny i wyraźnie nie w sosie. Wizyta w ubogiej dzielnicy East Endu popsuła mu do reszty nastrój.
– Właśnie wracam ze spotkania z kobietą, która robi lekarstwa w obskurnych okolicach Whitechapel. Swoją drogą ktoś powinien coś zrobić z zapachem tego miejsca.
– Czy ta zielarka uważa, że znajdzie lekarstwo dla twojej siostry? – zapytał Edward i spojrzał na niego ze współczuciem.
– Tak uważa – odpowiedział Lytton.
Powiedział to, ponieważ jakakolwiek inna możliwość była nie do pomyślenia, a w tej chwili potrzebował nadziei dużo bardziej niż szczerości.
– Kim ona jest? – zapytał Aurelian.
– Panna Annabelle Smith. Mój pokojowiec polecił mi jej usługi.
– Wyleczyła go? Z czego?
– Nie jego. Przedłużyła życie jego ojcu. Cała rodzina była jej wdzięczna. Nie mam pojęcia, jak pokrył koszty.
– Koszty jej wizyt?
– Trzy funty za konsultację. Nieprawdopodobna cena.
– Dałeś jej swoją wizytówkę, zanim podała cenę?
Lytton przytaknął i dodał:
– Byłbym skłonny zapłacić więcej, gdyby poprosiła.
– Tajemnica popytu i podaży? Ile ona ma lat?
– Nie jest już taka młoda. Co ciekawe, zna francuski.
To zainteresowało Aureliana.
– Smith nie jest francuskim nazwiskiem – zauważył.
– A Annabelle nie jest francuskim imieniem. Była tam jakaś starsza pani, która mogła być z Francji. Zdaje się, że to jej ciotka. Tak ją nazwała po tym, jak zaatakował mnie ich pies.
Rozpiął guziki marynarki, aby pokazać resztki kamizelki.
– Taki kolor zasługuje na takie traktowanie – zaśmiał się Edward.
Za to Aurelian był znacznie poważniejszy:
– Nigdy nie słyszałem ani o tej kobiecie, ani o jej francuskiej ciotce. Może warto się temu przyjrzeć?
– Nie. – Lytton powiedział to tonem, który sprawił, że pozostali bacznie na niego spojrzeli. – Żadnych śledztw. Jutro spotyka się z Lucy.
Edward był wyraźnie zaciekawiony.
– Jak ona wygląda? – dopytał.
– Jest silna. Pewna siebie. Konkretna. W niczym nie przypomina kobiet z naszych sfer. Nosiła suknię, która wyszła z mody z dziesięć lat temu i miała włosy związane chustą. Ciemne, kręcone włosy do pasa. Była… Niecodzienna.
– Wygląda na to, że zrobiła na tobie spore wrażenie. Słuchaj, kilka godzin temu spotkałem Susan Castleton. Wspominała, że się z nią spotykasz dziś wieczorem, zgadza się?
– Tak. Idziemy na balet.
Susan była jego kochanką przez ostatnie cztery miesiące, ale Lyttona zaczynały męczyć jej wymagania. Chciała od niego o wiele więcej, niż mógł jej dać.
Boże! Ta myśl sprawiła, że usiadł wyprostowany. To przez Lucy i jej zły stan zdrowia, który wprowadzał smutek w jego życie. Chciałby, żeby wszystko było tak proste jak kiedyś. Chciałby mieć po co żyć.
Jeden z jego palców zabłądził w okolice dziury w kamizelce. Przez sekundę zastanawiał się, jak wpadł na idiotyczny pomysł, by kupić sobie ubranie akurat w takim kolorze.
To musiała być sprawka Susan i jej zamiłowania do mody. Było prościej poddać się jej wyborowi niż walczyć o bardziej stonowane odcienie. Zastanawiał się, kiedy to się zaczęło, to zrzekanie się własnych opinii na rzecz cudzych. Zmarszczył brwi, postanawiając natychmiast pozbyć się zarówno nadmiarowych pierścieni, jak i różowego koloru.
Panna Annabelle Smith była inna. Nie potrafił sobie wyobrazić, by pozwoliła komuś decydować, co powinna nosić albo jak się zachowywać. Wydawało się, że mimo ograniczeń wynikających z ubóstwa znalazła swoją ścieżkę w życiu i rozkoszowała się nią.

Belle obudziła się w mroku nocy. Była zlana potem i z trudem łapała oddech. Sny powróciły. Stłumiła panikę i usiadła, by zapalić świecę przy łóżku i przegonić choć część cieni.
Ci sami krzyczący ludzie, ten sam strach, to samo odrętwienie. Śniło jej się, że stała w pokoju w domu, którego nie rozpoznawała. Krążyło jej po głowie, że nienawidziła ich, choć nie powinna. Chciała uciec od nich tak szybko, jak tylko się dało. Chociaż nie widziała ich twarzy, rozumiała, że są podobni do niej. Nie miała pojęcia, skąd to wiedziała. Czasami słyszała, jak ktoś wołał ją po imieniu.
Uspokoiły ją odgłosy nocnego zgiełku ulicy i chrapanie ciotki z pokoju obok. W takich chwilach była wdzięczna, że ich dom ma tak cienkie ściany. Dzięki nim czuła się mniej samotna.
W jej pamięci pojawił się także Lytton Staines, hrabia Thornton, którego uśmiech tak bardzo nie pasował do jego ubrań.
Przypomniała jej się twardość jego męskiego ciała pod cienkim beżowym materiałem, kiedy jej palce przez pomyłkę przejechały po jego udach. Jej twarz zapłonęła. Na Boga, nigdy wcześniej nie znalazła się w pobliżu mężczyzny w tak kompromitujących okolicznościach.
Incydent z rozlaną herbatą zaczął po południu osiągać w jej głowie gigantyczne rozmiary. Czuła, że będzie przeżywać ten błąd podczas każdego kolejnego spotkania. A następne spotkanie miało nastąpić już za kilka godzin. Musiała znowu zasnąć. Musiała być w najlepszej formie, bo… Bo było w nim coś, co ją poruszało.
Przede wszystkim był piękny. Przyzwyczajony do swojego tytułu. Był też czujny. Widziała, jak rozglądał się po jej domu, oceniając jej tragiczne położenie.
Zastanawiała się, co mógł pomyśleć o jej obrazach z kwiatami, które namalowała z taką miłością i które zajmowały większość ściany w pokoju gościnnym. Wspomnienie tych obrazów przypomniało jej o snach. Szybko otrząsnęła się z tej myśli. W przyszłym tygodniu kończyła trzydzieści dwa lata. Jej mały zakład, który zapewniał leki chorym z okolic Whitechapel, rozrastał się coraz bardziej. Skrzywiła się na wspomnienie o opłacie, o którą poprosiła hrabiego. Ale jeśli kilka wizyt u siostry człowieka, którego było stać na wygórowaną cenę, pozwoli innym na załatwienie potrzeb za bezcen, to niech tak będzie. Wielu nie mogło zapłacić nawet pensa.

Przygoda życia – Caitlin Crews

Delaney Clark potarła grzbietem dłoni rozgrzane czoło, marszcząc brwi na widok tumanu kurzu w oddali.
Ktoś nadjeżdżał długim ziemnym podjazdem w kierunku pochylonego wiejskiego domu, starych stodół i zabudowań gospodarczych. W środku przedpołudnia, co ją zaskoczyło, bo nikogo nie oczekiwała.
Zerknęła na stary dom, w którym jej matka wychowała ją tak samo, jak wychowywano ją i wszystkie dzieci od czasów pierwszych osadników.
Delaney nie musiała wchodzić do środka z warzywnika, żeby spytać, czy Catherine Clark spodziewa się gości. Matka już rzadko wychodziła na zewnątrz. Wszelkie wizyty planowała z wyprzedzeniem sama Delaney. Na ten tydzień nie zaplanowała żadnej.
Widok głośnej kawalkady czarnych lśniących SUV-ów do reszty zbił ją z tropu.
W Kansas, w środku prerii, furgonetki stanowiły powszechny środek transportu wśród farmerów. Pewnie zdziwiłaby ją większa ich ilość, ale potrafiłaby sobie wyobrazić powody, dla których sąsiedzi postanowili odwiedzić ją razem.
Nie potrafiła natomiast odgadnąć, co luksusowe SUV-y robią na farmie, kto je prowadzi ani skąd właściciele je wzięli na kompletnym pustkowiu. Najbliższy sąsiad mieszkał piętnaście minut drogi samochodem od jej domu. Do najbliższego miasta, Independence, trzeba było jechać pół dnia na południe.
„Wystarczy poczekać i zobaczyć” – zabrzmiał jej w głowie schrypnięty głos ukochanej babci Mabel. Pięć lat po jej śmierci Delaney nadal nie przebolała straty.
Przemierzyła podwórko, ocierając brudne ręce o znoszony, podarty kombinezon. Nieodpowiedni strój na przyjęcie gości, ale chyba nie oczekiwali tu elegancji.
Zmarszczyła brwi, gdy auta przystanęły tuż przed nią, wzbijając kurz na wszystkie strony. Naliczyła ich pięć.
W pierwszej chwili pomyślała, że przyjezdni uświadomili sobie swój błąd. Pewnie patrząc przez dramatycznie przyciemnione szyby, doszli do wniosku, że pomylili drogę, bo nic się nie wydarzyło.
Jak okiem sięgnąć, wszędzie rosła kukurydza. Delaney stała samotnie na własnym podwórku, zadowolona, że przybyli w pogodny dzień, a nie podczas ulewy czy tornada.
Dziękuję, babciu Mabel – wyszeptała w myślach.
Nadal się uśmiechała, gdy ktoś otworzył drzwi środkowego wozu. Kierowca! Zdumiewające! Kto tu zatrudniał szofera?
Wprawdzie sama w ostatnich latach woziła wszędzie matkę, której artretyzm i dolegliwości sercowe odebrały siły, ale nie umieszczała jej na tylnym siedzeniu ani nie zakładała liberii.
Fakt, że tajemniczy goście przyjechali w najzwyklejszy wtorek, jeszcze podsycił jej ciekawość. Zaskoczyło ją, że kierowca powitał ją skinieniem głowy, jakby właśnie do niej przyjechał, po czym otworzył tylne drzwi.
W tym momencie niemal spodziewała się fanfar, ale żaden nietypowy dźwięk nie zakłócił szumu wiatru na polach, który cieszył jej matkę. Za to z auta wysiadł człowiek, jaki z pewnością od wieków nie zawitał na starą farmę. Niemal przesłonił jej słońce.
Nie pamiętała, żeby w ciągu dwudziestu czterech lat życia tak silnie zareagowała na jakiegokolwiek mężczyznę.
Dorastała razem z sympatycznymi chłopakami. Przypuszczała, że gdyby tylko zechciała, mogłaby wyjść za któregoś z nich jak jej koleżanki z klasy.
Nigdy jednak taka myśl nie przyszła jej do głowy. Najbardziej zależało jej bowiem na farmie. Mieszkała tylko z mamą, wcześniej również z babcią. Była ostatnią z rodziny Clarków. Ziemia będzie kiedyś należeć wyłącznie do niej. Praktycznie już należała. Nie planowała uprawiać jej sama jak matka od chwili śmierci ojca przed jej urodzeniem, ale traktowała ją poważnie. Dlatego zdawała sobie sprawę, że musi starannie wybrać przyszłego życiowego partnera. Jeszcze takiego nie znalazła w okolicy.
Nawet nie przemknęło jej przez głowę, że w żadnym ze znajomych nie widziała mężczyzny.
Z pewnością żaden z nich nie dorównywał niespodziewanemu gościowi.
Delaney zawsze stała mocno na ziemi, a jednak jego powierzchowność przyprawiła ją o zawrót głowy, choć nie zrobił nic szczególnego. Stanął tylko przed luksusowym autem, tak lśniącym, jakby nawet kurz wiejskich dróg nie śmiał do niego przylgnąć.
Oczywiście nie zobaczyła w nim idealnego kandydata na męża, niezależnie od tego, jak jej ciało reagowało na jego nieprawdopodobną męską urodę. Wątpiła, żeby znał się na rolnictwie. Kiedy patrzył na ziemię z wysokości swego słusznego wzrostu, pewnie widział tylko brud. Nie miałaby z niego żadnego pożytku na polu.
Choć powtarzała to sobie w kółko, wciąż nie mogła oderwać od niego wzroku.
W czarnym garniturze powinien wyglądać jak uczestnik pogrzebu, ale z niewiadomych powodów nie wyglądał dziwacznie. Emanował tłumioną energią, niczym byk sąsiada. Choć nosił taki strój jak modele w magazynach, był znacznie lepiej zbudowany, wyższy i bardziej muskularny niż drobni chłopcy, którzy je prezentowali. Nie ulegało wątpliwości, że przywykł do zachwyconych spojrzeń.
Kiedy tak stała, pożerając go wzrokiem, zdjął okulary słoneczne. Nie zsunął ich jednak na czubek lub tył głowy jak miejscowi, lecz złożył i wsunął do kieszeni marynarki jak wyrafinowany światowiec.
Wyglądał jak wyrzeźbiony pewną ręką śmiałego rzeźbiarza w szale twórczej pasji. I nasuwał skojarzenia z drapieżnikiem. Albo nawet z sokołem, groźnym i dominującym.
– Kim pan jest? – spytała bez zastanowienia. – Zgubił pan drogę?
Inny powód jego przybycia nie przyszedł jej do głowy. Przypuszczała, że wysiadł, żeby spytać o drogę, choć robił wrażenie człowieka, który zawsze wie, gdzie jest.
Wpatrzona w niezwykłego przybysza, ledwie zauważyła ludzi wysiadających z pozostałych samochodów. Choć nie określiłaby jego spojrzenia mianem gorącego czy nawet ciepłego, oblała ją fala gorąca, a równocześnie od karku w dół pleców przeszedł zimny dreszcz.
– Nazywa się pani Delaney Clark.
– Tak – potwierdziła natychmiast.
Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że nie usłyszała pytania, lecz stwierdzenie, jakby znał jej tożsamość, podczas gdy ona nadal nie miała pojęcia, z kim ma do czynienia.
W jej głowie w tym momencie powinien zadzwonić dzwonek alarmowy, ale jej uwagę przykuł obcy akcent i sposób, w jaki wypowiedział jej imię…
Przerażona tokiem własnych myśli, stanowczo nakazała sobie zachować zimną krew, ale nie odstąpiła do tyłu.
– To widać. Te kości policzkowe, te usta… i oczywiście oczy, zupełnie jak u Montaigne’ów.
Jego towarzysze, przypuszczalnie ochrona, zareagowali przyciszonymi pomrukami, jakby jego deklaracja coś dla nich znaczyła.
Delaney nie wiedziała, jak zareagować, żeby nie wyjść na głupiutką prowincjuszkę, choć nigdy dotąd nie kwestionowała własnej bystrości.
– A kim pan jest? – spytała w końcu ponownie.
– Cayetano Arcieri.
Nic więcej nie dodał, tylko patrzył na nią wyniośle, jakby nazwisko mówiło samo za siebie.
– Wygląda na to, że pańskim zdaniem powinnam skojarzyć to nazwisko – stwierdziła po chwili milczenia.
– A nie kojarzy pani?
– Nie. Gdybym je kiedykolwiek usłyszała, zapamiętałabym. Przypuszczam, że nie jest pan wędrownym sprzedawcą. I raczej nie przyjechał pan naprawić traktor. A szkoda, bo ostatnio nie działa, jak należy – stwierdziła ze smutkiem.
Najbardziej żałowała, wbrew rozsądkowi, że ten zabójczo przystojny mężczyzna najprawdopodobniej nie jej poszukiwał.
– Z początku myślałam, że zgubił pan drogę, ale teraz podejrzewam, że otrzymał pan jakieś fałszywe informacje.
Przybysz nieznacznie się uśmiechnął.
– Jeżeli jest pani tą Delaney Clark, której szukam, a widzę, że tak, to przybyłem we właściwe miejsce, maleńka.
– Nie sądzę – odrzekła, żeby uniknąć dalszych nieporozumień.
Nikt do tej pory nie nazwał Delaney „maleńką”. Przypuszczalnie powinna czuć się urażona, ale w głębi duszy chciała być jego „maleńką”. Pomyślała, że później powinna zadać sobie parę zasadniczych pytań, ale najpierw należało wyjaśnić, co go sprowadza.
Im dłużej na nią patrzył, tym silniejsze wrażenie odnosiła, że złociste oczy przewiercają ją na wskroś. Jego spojrzenie rozpalało w niej ogień.
Nikt do tej pory tak na nią nie działał. Trudno ulegać emocjom na farmie. Nawał obowiązków nie zostawia na nie czasu.
– Pochodzę z kraju o nazwie Ile d’Montagne – oznajmił Cayetano. Przerwał na chwilę, jakby czekał na jej reakcję. Kiedy lekko skinęła głową, dokończył: – To mała wysepka na Morzu Śródziemnym na północny wschód od Korsyki. Przez wiele stuleci rządzili nią fałszywi królowie i królowe.
Delaney nie wierzyła własnym uszom. Mężczyzna o wyglądzie gwiazdora z Hollywood opowiadał o monarchach, jakby codziennie ich widywał.
– Mieszkańcy górskich regionów od początku kwestionowali ich prawo do sprawowania władzy, odkąd pierwszy fałszywy król spróbował objąć tron. Nie wystarczy ogłosić jakiegoś skrawka lądu własnym, żeby objąć go w posiadanie. Ze dwa razy wybuchły zamieszki. Pomiędzy nimi panowało napięcie. Przeciwnicy fałszywego króla po prostu czekali.
– Na co?
– Nie zna pani przysłowia: „Jeżeli zaczekasz wystarczająco długo nad rzeką, ciało twojego wroga w końcu przepłynie obok ciebie?”.
Mroczna historia popsuła Delaney nastrój. Wsunęła ręce do kieszeni, żeby jej nie zdradziły.
– Nie. My w Kansas nie przesiadujemy nad rzekami. Tu nawet nie ma gór, tylko kilka sporych skał.
Czy Cayetano podszedł bliżej, czy wyobraźnia płatała jej figle? W każdym razie zaczęła szybciej oddychać. Najdziwniejsze, że jego bliskość sprawiała jej przyjemność. Doszła do wniosku, że chyba coś z nią nie tak, a mimo to nie wykonała żadnego ruchu.
– Przez wieki moi ludzie czekali na okazję, żeby odzyskać to, co powinno do nich należeć – powiedział Cayetano znacznie ciszej, prawie półgłosem.
Delaney odniosła wrażenie, że wszystko dookoła ucichło, jakby nawet niebo chciało posłuchać.
– Mój dziadek wynegocjował obecnie trwający pokój. Trwa dłużej niż ktokolwiek przewidywał. Mimo to uważaliśmy, że jedyną szansę na odzyskanie tego, co nasze, możemy uzyskać tylko w walce.
Dopiero ostatnie zdanie zaniepokoiło Delaney. Co więcej, przeraziło.
– Jestem przeciwna rozlewowi krwi – oświadczyła.
– A ja jestem wojownikiem. Wywalczyłem sobie moją pozycję ogniem i krwią.
– W przenośni? – spytała z nerwowym śmiechem.
Nikt z obecnych jej nie zawtórował. Wszyscy łącznie z Cayetanem zachowali kamienną twarz.
– Znalazłem lepszy sposób odzyskania ziemi przodków niż wojna. Opracowałem niezawodny plan.
– To już brzmi znacznie lepiej – stwierdziła z ulgą Delaney.
Cayetano wyglądał na rozbawionego jej komentarzem, o ile cokolwiek mogło rozbawić takiego człowieka jak on. Natomiast stojący za nią ludzie otwarcie się roześmiali.
– To zależy, jak na to spojrzysz. Musimy wziąć ślub.
Nie wywołałby większego zdziwienia Delaney, gdyby postanowił pojechać do Independence i z powrotem na dinozaurze albo polecieć w kosmos.
– Co takiego? – wykrztusiła z niedowierzaniem.
– Jesteś kluczem do sukcesu, zaginioną spadkobierczynią korony Ile d’Montagne, maleńka. Przybyłem, żeby zabrać cię do domu – oświadczył z całą mocą.
Mimo kamiennej powagi, z jaką wypowiedział te słowa, Delaney nie potrafiła zareagować inaczej niż śmiechem.

Takiej reakcji Cayetano się nie spodziewał. Jego oferta matrymonialna powinna wywołać wybuch radości i wdzięczność, nie śmiech. Niejedna padłaby na kolana, żeby podziękować niebiosom za drugą noc w jego łóżku, nie wspominając o całym życiu.
Ta kobieta go zdumiewała. Nie tak ją sobie wyobrażał na podstawie zdjęć dostarczonych przez jego szpiegów. Prześledził każdą wskazówkę, która mogła potwierdzić jego nadzieje. Nie powinna niczym go zaskoczyć.
Fotografie wprawdzie oddawały jej rysy, ale nie utrwaliły ciepła, które z niej emanowało, ani tej jasności, która jakby rozświetlała ją od środka.
Zawsze uważał członków rodziny Montaigne’ów za mrocznych, zimnych i ponurych. Ona jedna, ta zaginiona, z amerykańskim słońcem we włosach, w niczym ich nie przypominała. Nawet błękit jej oczu nie nasuwał skojarzenia z lodem czy chłodem, ale z letnimi wakacjami na tropikalnych plażach, z daleka od wszelkich trosk i rywalizacji o tron.
Po raz pierwszy zobaczył ją na żywo stojącą na polu. Już wtedy rozpaliła jego zmysły, choć wyglądała jak chłopka. Posiedział w samochodzie, czekając, aż pożądanie wygaśnie, ale nic nie zyskał.
Przy bezpośrednim kontakcie jeszcze przybrało na sile, mimo że właśnie go wyśmiewała.
Od kiedy to ulegał cielesnym żądzom? Nie dla niego porywy namiętności. Całe życie poświęcił dążeniu do wyznaczonego celu.
A jednak nadal pożerał ją wzrokiem.
Tymczasem zaginiona następczyni tronu Ile d’Montagne nadal się śmiała, jakby w życiu nie usłyszała nic zabawniejszego. Jakby on, zagorzały wróg rodziny Montaigne’ów, mimo dwóch pokoleń kruchego pokoju, miał nastrój do opowiadania dowcipów.
Jego ludzie marszczyli brwi, oburzeni zniewagą, ale zatrzymał ich ruchem ręki, gdy wystąpili do przodu. Wmawiał sobie, że nie próbuje jej powstrzymać tylko po to, żeby sprawdzić, jak szybko się opanuje i uświadomi sobie swój nietakt. Podejrzewał jednak, że obserwuje ją dla czystej przyjemności patrzenia.
Musiał z tym skończyć. Grał o zbyt wysoką stawkę.
– Przyznaję, że trudno w to wszystko uwierzyć – powiedział, gdy otarła załzawione oczy.
– Jasne! To strasznie głupia historia. Przede wszystkim nikomu nie zginęłam. Mieszkam tu od urodzenia. I nie mam nic wspólnego z koronowanymi głowami – dodała, znów wybuchając śmiechem.
Cayetano musiał przyznać, że niewiele myślał o tej części swojej misji. Skupił całą uwagę na najtrudniejszym z zadań. Odnalezienie jej wymagało cierpliwości i czasu. Musiał uwierzyć, że dokona niemożliwego, a potem to udowodnić. Nadal odczuwał triumf ze zwycięstwa.
Przypuszczalnie nie bezpodstawnie założył, że sprowadzenie jej do kraju będzie najłatwiejszą częścią zadania. Chciał przerzucić ją sobie przez ramię, usadzić w samochodzie i wyruszyć w drogę powrotną. Dopiero później zamierzał opracować strategię odzyskania tego, co zabrano jego ludowi przed wiekami bez zakłócania pokoju pomiędzy zwaśnionymi frakcjami. Planował upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.
Nawet nie przemknęło mu przez głowę, że będzie musiał przekonać księżniczkę do objęcia należnego dziedzictwa.
Aczkolwiek dyplomacja nie należała do jego najmocniejszych stron, umiał robić wrażenie niegroźnego, wyrozumiałego i ugodowego, jeżeli to tylko możliwe. Tym razem najwyraźniej nie osiągnął pożądanego efektu.
– Może trudno w to uwierzyć, ale nie wymagam, żebyś mi wierzyła. Nauka nie kłamie.
– Jaka nauka mogła przygnać dowódcę wojskowego na starą farmę na amerykańskim pustkowiu? Myślę, że obrał pan niewłaściwy kierunek. Nie jestem księżniczką, której pan szuka.
Im dłużej przekonywała, tym więcej świadczyło o jej pochodzeniu: upór, brak wątpliwości i niezachwiana wiara we własną ocenę, choć powinna zdawać sobie sprawę, że prosta wieśniaczka nie ma dostępu do takich samych informacji jak ktoś o jego pozycji.
Wprawdzie do tej pory nie znał żadnych Amerykanek ani chłopek, ale nie wątpił, że gdyby w jej żyłach nie płynęła krew rodu Montaigne’ów, drżałaby przed nim jak liść na wietrze.
Nie przywykł do oporu, ale zdawał sobie sprawę, że gdyby uprowadził ją wbrew woli, więcej by stracił, niż zyskał. Doszedł do wniosku, że lepiej ją przekonać niż zmuszać. Przywołał na twarz serdeczny uśmiech, ale w odpowiedzi tylko zmarszczyła brwi.
– Oczywiście wszystko nie zaczęło się od badań, tylko od plotek. Wokół każdego tronu krążą pogłoski, najczęściej w takich krajach jak Ile d’Montagne, gdzie prawo panującej dynastii do korony kwestionowano od stuleci. Większość z tych opowieści to złośliwe brednie, opowiadane dla zabicia czasu pomiędzy rozruchami. W tym przypadku ktoś wysunął przypuszczenie, że księżniczka Amalia zaraz po urodzeniu została zamieniona w szpitalu z innym noworodkiem.
– Brzmi jak bajka – skomentowała Delaney z wyraźnym niedowierzaniem.
Jego przyszła małżonka nosiła roboczy kombinezon jak najemna robotnica. Jej strój powinien go razić, ale nosiła go z taką godnością, że zauważył pod nim ponętne kształty. Piegi na nosie podkreślały doskonały zarys kości policzkowych. Mocne, zręczne ręce nie wyglądały na stworzone do noszenia pierścionków. Mimo całego brudu, kurzu i pospolitego otoczenia, cieszyło go, że ją odnalazł. Czy chciała w to wierzyć, czy nie, wkrótce będzie należała do niego.
– Ta historia właściwie nie powinna zrobić na mnie wrażenia – przyznał Cayetano. – Zwykle nie słucham bajania znudzonych arystokratów, ale ta pogłoska nie ucichła tak szybko jak inne.
– Przynajmniej zgadzamy się w tym, że brzmi niewiarygodnie – podsumowała Delaney.
Czy celowo go prowokowała? Nie potrafił rozstrzygnąć, więc ciągnął dalej.
– Nie mogłem wyrzucić jej z pamięci. Im dłużej ją rozważałem, tym bardziej wątpiłem w tożsamość księżniczki Amalii. Mimo ciemnych włosów i jasnych oczu, typowych dla Montaigne’ów, zauważałem coraz więcej cech, które nigdy wcześniej nie występowały w tym rodzie. Kiedy nadarzyła się okazja do porównania materiału genetycznego obecnej księżniczki i jej rzekomej matki, postanowiłem ją wykorzystać.
– Pobieracie próbki od księżniczek i królowych? Fascynujące. Zawsze lubiłam baśnie, ale nigdy w nie nie wierzyłam. I nadal nie wierzę.
Cayetano skwitował jej niedowierzanie lekceważącym machnięciem ręki. Postanowił zataić wysiłki, jakich dokonał wraz z podwładnymi. Gdyby ponieśli porażkę, ryzykowali uwięzienie.
– Testy dały jednoznaczny wynik. Księżniczka Amalia z Ile d’Montagne nie ma wspólnych genów z królową Esme. Nie jest jej córką.
Delaney zmarszczyła nos.
– Mogą istnieć różne przyczyny uzyskania takiego wyniku.
– Racja. Dlatego przebadaliśmy je wszystkie, ale powiem ci najbardziej zdumiewającą rzecz. Jesteś gotowa?
– Jeszcze dziwniejszą niż to, co usłyszałam?

W filmie i w życiu – Tara Pammi

Dziś zdarzy się coś wielkiego. I doniosłego. Bez lęku idź za głosem serca.
Anya Raawal wysiadła z limuzyny, powtarzając w myślach tę poradę ze swojej ulubionej aplikacji astrologicznej. Gdy tylko rankiem otworzyła oczy, poczuła zmianę energii wokół siebie. Krótki telefon do astrologa, którego radziła się co miesiąc, potwierdzał zmianę położenia Saturna. A to zapowiadało odmianę jej losu.
Przez kilka lat dręczyły ją kłopoty ze zdrowiem. Nie mogła też przeboleć śmierci ukochanej babki, która była dla niej kimś więcej niż rodzice. Teraz układ planet w szalonym wszechświecie miał przynieść niespodziewany dar.
Była na niego gotowa.
Wierzyła w gwiazdy.
Nowe wyzwania zawodowe? Może powrót do jej życia jakiegoś starego przyjaciela?
Wzdychając, dała szoferowi znak ręką, by odjechał. Salim woził ją od lat. Pamiętał ją jako dziecko, któremu nieraz opatrywał obtarte kolana i pocieszał. Problemy z wiernym sługą polegają jednak na tym, że widzi zbyt wiele rzeczy, które człowiek chciałby zatrzymać tylko dla siebie.
Anya zwykle nie zawracała sobie tym głowy. Była nawet wdzięczna za jego troskę, bo jako dziecku doskwierała jej wieczna nieobecność rodziców. Oboje byli słynnymi gwiazdami Bollywood. Nie mieli czasu dla córki, bo zawsze zbyt zajmowali się sobą i własnymi karierami. Media chętnie śledziły ich nieustanne małżeńskie kłótnie i dramaty. Z pierwszych stron gazet nie schodził temat wiecznych wojen dwóch rozdętych jak balony ego. Rodzice zresztą sami podsycali zainteresowanie prasy, podsyłając jej co bardziej pikantne szczegóły prywatnego życia.
W takim świecie nie było miejsca dla córki. Właśnie żona Salima, Noor, i babka Anyi opiekowały się młodziutką dziewczyną, gdy ta po porodzie córki straciła mnóstwo krwi i walczyła o życie. Anya miała wtedy ledwie osiemnaście lat. Dziecko od razu oddano do adopcji, a młoda matka wpadła w błędne koło depresji.
Anya weszła do luksusowego pięciogwiazdkowego hotelu, gdzie odbywały się zdjęcia próbne i przymiarki kostiumów do nowego hitu rodzinnej wytwórni filmowej Raawal House of Cinema. Młodszy brat Anyi, Virat, był słynnym i chwalonym przez krytykę reżyserem, ale na planie bywał dla ekipy potworem. Wymagał całkowitego oddania i potrafił wszczynać awantury o każdy detal produkcji.
Jego żona, Zara, niedawno urodziła im syna. Od kilku dni razem z mężem pracowali nad nowym projektem. Chodziły słuchy, że Virat odreagowywał stres związany z urodzinami dziecka i jego trudny charakter znów dawał się wszystkim we znaki.
Jako główny kostiumolog Anya nie musiała brać udziału w próbach. Ale dziś od rana jakieś przeczucie popychało ją stronę w hotelu – dziwne zachowanie nawet jak na kogoś, kto wierzy w gwiazdy. Nie każdy wychodzi z domu dlatego, że aplikacja astrologiczna obiecuje mu coś niezwykłego. Głęboka wiara Anyi we wpływ ruchów planet na nasze życie bardzo niepokoiła jej starszego brata Vikrama.
Była to jednak jej świadoma obsesja. Wybór, który dawał jej wewnętrzny komfort i otulał ciepłym szalem bezpieczeństwa. Anya nigdy by go nie zdjęła. Nie była maniaczką czekającą na znaki od gwiazd, ale wierzyła, że słuchanie muzyki wszechświata przynosi spokój i pomoc.
Lekkim krokiem minęła drzwi hotelu i wsiadła do windy. Jadąc na górę, myślała o braciach. Obaj byli nadmiernie opiekuńczy i lubili wszystkim dyrygować. Nigdy nie chciała, by skupiali na niej uwagę, a tego właśnie dziś się obawiała. Na szczęście ich żony, Naina i Zara, zawsze przychodziły jej z pomocą i powstrzymywały dyktatorskie zapędy mężów. Nie wtykajcie nosa w cudze sprawy, nawet jeśli robicie to z miłości, mawiała Naina.
Anya uwielbiała obie bratowe.
Wysiadła w holu na ostatnim piętrze i poszła w stronę największego apartamentu. Po drodze bacznie wchłaniała energię miejsca, upewniając się, czy harmonizuje ona z jej własną energią.
W powietrzu czaiło się coś nieokreślonego… Anya nie umiała tego nazwać, ale czuła to całą sobą. To coś mruczało w niej szeptem, jak krew w jej żyłach…
Przyszła jej na myśl porada z aplikacji.
W apartamencie już czekali na nią Vikram i Virat oraz Zara. Wokół kręcili się też członkowie ekipy filmowej.
Na środku wielkiego salonu umieszczono zaimprowizowaną scenę. Anya machnęła na powitanie ręką w stronę Zary, która kiwnęła jej głową znad scenariusza. W tej samej chwili uwagę Anyi przykuła młodziutka dziewczyna stojąca na podwyższonej scenie…
Film miał opowiadać o dzielnej królowej-wojowniczce, której rola przypadła Zarze. Dziewczyna stojąca na scenie szykowała się do zagrania roli królowej jako nastolatki. Anya nie spotkała dotąd tej dziewczyny, ale w oparciu o kroniki historyczne już sporządziła pierwsze szkice jej kostiumu. Wiedziała, że spotka ją wcześniej czy później. Tym bardziej, że obaj bracia rozpływali się nad naturalnym aktorskim talentem dziewczyny.
Meera Verma była córką niedawno tragicznie zmarłej aktorki Rani Vermy, gwiazdy pierwszej wielkości, którą ponad dekadę temu czczono w Bollywood jak boginię. Ku rozpaczy jej wielbicieli Rani nagle wycofała się z aktorstwa i poświęciła rodzinie. Nigdy już nie wróciła do zawodu.
Dziewczyna czytała kwestie z trzymanego w ręku scenariusza. Miała głęboki i donośny głos. Na jej zaokrąglone policzki padało światło zawieszonych w górze reflektorów.
Anya podeszła bliżej sceny. Jej serce biło tak mocno, że czuła, jak jego echo rozbrzmiewa w całym jej ciele. Nawet teraz, po trzynastu latach, pamiętała tę piękną twarz. Wielkie, jasnobrązowe kocie oczy – takie same miał ojciec córki Anyi – były niemal zbyt duże jak na zaokrągloną twarz dziewczyny. Miała szerokie różowe wargi i niewielki pieprzyk tuż nad lewą brwią… W oczach Anyi ta drobna niedoskonałość na twarzy dziewczyny, czyniła jej oblicze jeszcze bardziej idealnie piękne…
Wróciła myślami do przeszłości. Trzynaście lat temu oddała swoją córeczkę do adopcji, bo psychicznie i fizycznie nie czuła się na siłach, by się nią opiekować. Ale dziecko, które po porodzie miała na rękach, na zawsze skradło część jej serca. Wybiło w nim ranę, która do dziś się nie zabliźniła.
Młodziutka aktorka była jej córką.
Więc ma na imię Meera, pomyślała Anya.
Meera.
Po to przywiodła ją tu dzisiaj zmiana położenia Saturna? By pokazać jej własne dziecko już jako nastolatkę? Dziecko, które nie mogło już być częścią jej życia i do którego nie miała żadnych praw. I by udrękę, z którą walczyła od trzynastu lat, uczynić jeszcze bardziej głęboką i bolesną?
Anya nie mogła powstrzymać drżenia całego ciała. Cichy szloch utknął jej w gardle.
Cudem udało jej się wyjść z ogromnego salonu. Marzyła tylko, żeby nikt z bliskich nie zauważył, jak ukrywa cisnące jej się do oczu łzy.
Serce Anyi znów krwawiło i rozpadało się na kawałki. Po trzynastu latach…Teraz ten czas wydawał jej się króciutką jak mgnienie oka chwilą w wieczności.

Simon De Acosta nie był fanem branży filmowej. Nie znosił jej taniego blichtru i snobizmu. Na własne oczy widział, jak największe pochwały w jednej chwili zmieniały się w miażdżącą krytykę. Jak królował nepotyzm i bez słowa zapowiedzi zrywano kontrakty. I jak bardzo zrujnowała ona życie jego słabej i delikatnej, ale i niezwykle utalentowanej żony, Rani Vermy. Nigdy nie zapomniał, jak harowała, biorąc małe role tylko po to, by mieć kontakty z grubymi rybami i potężnymi producentami, którzy w Bollywood pociągali za wszystkie sznurki.
Po kilku latach jej upór wreszcie przyniósł owoce. Sięgnęła szczytów sławy, o jakiej nawet nie śniła. Ale nic za darmo. Szalony wir pracy już zdążył poczynić nieodwracalne szkody ich małżeństwu i jej psychicznej oraz fizycznej kondycji. Nieszczęścia dopełniło to, że mimo starań nie mogli doczekać się dziecka.
Jedynym uśmiechem od losu było pojawienie się w ich życiu Meery. To ona dokonała cudu, na który Simon czekał od lat. Miała ledwie dzień, gdy przywieziono ją do ich rezydencji, a jej obecność od razu sprawiła, że Rani zwolniła obroty. Po miesiącu zupełnie zrezygnowała z długich godzin na planach filmowych i szalonego tempa aktorskiego życia. Był to jednak tylko początek. Bo choć Rani znajdowała się na samym szczycie, w końcu zrezygnowała z dalszej kariery.
Skończyły się tygodniowe nieobecności w domu wypełnione zdjęciami do kolejnych filmów i zagraniczne podróże promocyjne, co często denerwowało Simona. Teraz nie posiadał się ze szczęścia. W adopcji dziecka zobaczył ratunek dla ich małżeństwa. Był potentatem w branży deweloperskiej i mógł pozwolić sobie na luksus życia w każdym kraju świata. Wybrali Singapur. Przez lata nie brakowało między nimi konfliktów, bo oboje byli niezwykle ambitni, a ich kariery wymagały mnóstwa poświeceń. Na wieczne życie w pośpiechu obojga małżonków nakładał się ból i napięcie spowodowane tym, że nie mogli mieć własnego dziecka. W takiej chwili ich małżeństwo dostało w darze drugie życie.
Jednak trzy lata temu ponownie dało o sobie znać słabe zdrowie psychiczne Rani. Wróciły jej dawne lęki i niepokoje, a małżonkowie znów zaczęli się od siebie oddalać.
Dziś, półtora roku po stracie żony w wypadku samochodowym, Simon znów był w Mumbaju. Tym razem Meerą. Robił, co mógł, by wyperswadować jej karierę w Bollywood. Ale dziewczyna, tak jak Rani, miała aktorstwo we krwi. Adopcja nie miała tu nic do rzeczy.
Zafrasowany wyszedł z windy wprost do luksusowego lobby. Wszystko działo się zbyt szybko. Meerę ludzie od castingu zauważyli w jednej ze stołecznych galerii handlowych. Nastolatka szybko przykuła ich uwagę. W próbnym przesłuchaniu wziął udział jeden z najsłynniejszych reżyserów Bollywood, Virat Raawal, i natychmiast ogłosił mediom, że odkrył nowy niezwykły talent. Diament pierwszej wielkości.
Wydarzenia potoczyły się z szybkością błyskawicy. Pierwszy raz od śmierci Rani, Simon widział córkę tak podekscytowaną i radosną. Przedtem nie umiał też ukrywać przed trzynastoletnią dziewczyną, że bez jej matki ich dom przestał być domem. Ojciec i córka żyli jak w letargu, pokonując kolejne puste i szare dni.
Dręczyły go tak głęboka żałoba i poczucie winy, które zawsze uzupełniają się nawzajem, że nawet nie zauważył słabszych wyników Meery w szkole. Dziewczyna, która zawsze była duszą towarzystwa, zaczęła nawet stronić od rówieśników.
Patrzył na córkę czytającą swoje kwestie i myślał, że mimo wszystko los okazał się dla nich łaskawy. Ostatnie półtora roku było złe i smutne. Żyli, jakby na bezludnej wyspie. Wiedział, że Meera potrzebuje kogoś zaufanego, kto zadba o nią przez najbliższe kilka miesięcy przygotowań i zdjęć. Jego samego czekało zaś wiele wyjazdów w sprawach biznesów, które prowadził na całym świecie.
Już przedtem rozmawiał z kilkoma agencjami oferującymi usługi osobistych opiekunek. Ale Meerze nie podobała się żadna z kandydatek. Jego żona wychowała córkę nie tylko na niezależną i rozsądną dziewczynę, ale i pewną własnych decyzji.
Mimo to Simon obiecał sobie, że w następnych tygodniach każdą wolną chwilę poświęci Meerze.
Spojrzał na zegarek. Była szósta. Córka skończy próby dopiero za godzinę, ale uznał, że pozostanie na miejscu. Chociaż zawsze czuł irracjonalną niechęć do branży, chciał poznać wszystkich członków ekipy filmowej. Zwłaszcza wpływowych braci Raawal, o których talencie krążyły legendy.
Gdy szedł w stronę salonu, gdzie odbywały się próby, we wnęce na końcu korytarza zobaczył klęczącą na ziemi kobietę.
Za wysokimi oknami rozciągała się panorama Mumbaju. Na jej tle wyraźnie rysowały się zgrabna szyja i smukłe plecy klęczącej. Jej ramiona drżały, a głowa opadała w dół, jakby pod ciężarem przygniatającego ją żalu.
Miał odejść?
Życie z Rani bezlitośnie wystawiało na próbę jego niemodną dziś wiarę, że mężczyzna powinien pomagać cierpiącej kobiecie. Teraz jednak po prostu… nie umiał przejść obojętnie obok klęczącej postaci. Jego córka też potrzebowała przecież kogoś o dobrym sercu.
Podszedł i przykucnął obok kobiety.
– Dobrze się czujesz? – spytał cichym głosem.
Niemal instynktownie skulił się, aby jego muskularna sylwetka nie przestraszyła klęczącej.
Uniosła głowę. Spojrzała na niego przerażonymi oczyma pełnymi bólu i żalu. Dobrze znał te uczucia, bo aż za często doświadczał ich po śmierci żony.
Kobieta była młoda. Z pewnością jeszcze przed trzydziestką. Miała wielkie piwne oczy i nos, który w pierwszej chwili wydawał się nieco za duży dla jej delikatnej twarzy. Jego uwagę przyciągnęły wydatne pełne usta. Nie była tak klasycznie piękna jak Rani, ale uderzyły go jej mocne i wyraziste rysy twarzy świadczące o silnej woli i determinacji.
Nie śmiał spojrzeć niżej jej szyi, bo nagle poczuł, że wygląd klęczącej budzi w nim dziwne pragnienia spychane w podświadomość przez jego poczucie winy i żalu długo jeszcze przed śmiercią żony.
Mimo to jego uwadze nie uszedł fragment jedwabistej złotobrązowawej skóry widoczny nad głębokim kwadratowym wycięciem białego topu klęczącej. Delikatne koronkowe obszycie lekko opadało w stronę jej falujących piersi. Kobieta była wysoka i smukła, ale Simon szybko dostrzegł kryjące się pod ubraniem krągłości. Miała kruczoczarne włosy ze złocistymi kosmykami przyciętymi tak, by obejmowały jej twarz. Ich końcówki muskały jej policzki.
Nie mógł oderwać od niej wzroku.
Co jest, u diabła?
Pewnie tkwiąca w panice kobieta pragnie teraz akurat czterdziestotrzyletniego wścibskiego mężczyzny, który wtyka nos w nieswoje sprawy. Wolne żarty. Simon odetchnął głęboko, by uspokoić ciało zdradzające jego emocje. Nie mógł jednak pozbyć się wolnego przypływu pożądania wzbierającego pod jego skórą.
Nie czuł go od tak dawna.
Po policzkach kobiety płynęły stróżki łez, które zatrzymywały się w kącikach jej ust. Już zdążyła go dostrzec. W jej oczach dojrzał pustkę, która przeraziła go do głębi.
– Coś cię boli? Wezwać lekarza?
Przecząco potrząsnęła głową. Wielka kropla łzy spłynęła jej do podbródka i dalej w dół szyi, aż ugrzęzła w koronkowym obszyciu topu.
– Już dobrze – powiedział.
Przyklęknął obok niej i oparł dłonie na udach.
– Pobędę tu chwilę z tobą.
Nie odpowiedziała, ale zauważył, że rozluźniła napięte ramiona.
– Mam kogoś wezwać? Może rodzinę?
Klęcząca powoli otarła twarz dłonią.
Simon pomyślał, że wstanie i odejdzie. Był przecież tylko obcym mężczyzną. Nagle poczuł jednak, że wcale nie chce, by odeszła.
– Chciałbym ci pomóc. Powiedz tylko, czego potrzebujesz.
– Potrafisz cofnąć czas? – zapytała ściśniętym od płaczu głosem.
Pytanie wstrząsnęło nim do głębi. Przypomniał sobie, jak bezradny czuł się wobec Rani. Zarzucała mu, że ich życie biegnie już osobnymi drogami. Czuł się winny. W ostatnich kilku latach ich miłość wygasła, ale przez dwie dekady słynna kiedyś gwiazda była wszak częścią jego życia. Najlepszą przyjaciółką i kochanką. Jej śmierć była dla niego ogromną i bolesną stratą.
Usiadł na ziemi, podciągnął kolana i oparł się plecami o brzeg sofy.
– Setki razy zadawałem sobie to pytanie. Ale nikt na świecie, bogacz czy biedak, nie może cofnąć czasu.
Usiadła naprzeciw niego, opierając się o niski stolik stojący przed sofą. Ich stopy i kolana niemal się stykały. Zwrócił uwagę na jej ładnie umięśnione uda odsłonięte przez krótkie dżinsowe szorty. Każde jej wolne poruszenie głową czy ruch nogi emanowały wdziękiem.
Całe jej ciało otaczała aura zmysłowego wdzięku.
– Głupie pytanie, co? – szepnęła. – Wierzymy, że gdyby udało się wrócić do przeszłości, podjęlibyśmy inne decyzje. Ale prawda jest taka, że nie mogliśmy podjąć innych. Przynajmniej ja nie potrafiłam. Jednak wciąż do niej wracam, jakbym miała wtedy inny wybór.
Simon oparł głowę o brzeg sofy i przymknął oczy. Dobrze rozumiał te słowa. Wciąż śniła mu się ostatnia wielka kłótnia z Rani. Ona chciała tchnąć nowe życie w ich małżeństwo. Próbując ratować rosnący dystans między nią a Simonem i Meerą, rzuciła pomysł, że znów skorzysta z in vitro.
On nie mógł się zgodzić.
Może Rani zapomniała, jak wiele kosztowało jej ciało i serce ostatnia taka próba, ale on nie zapomniał. Tłumaczył żonie, że sama zbliża się do czterdziestki, a stres związany z zabiegiem może, jak przedtem, złamać jej kruchą równowagę psychiczną. Na próżno. Ona nalegała, on odmawiał. Takie napięcie musiało w końcu wybuchnąć, jak wrzód, który musi pęknąć. Pewnego wieczora doszło między nimi do zażartej kłótni. Rani pędem wypadła z domu i wsiadła do samochodu.
Kwadrans później zginęła w wypadku.
Czy mógł cokolwiek zmienić w ostatnich kilku latach małżeństwa? Gdy on i Meera już jej nie wystarczali? A gdyby znów zgodził się na in vitro, choć przecież zabieg nie udał się, gdy była o wiele młodsza, i niemal zakończył ich rozwodem? A gdyby nie pokłócili się w ten ostatni wieczór? Wciąż by dziś żyła?
Te pytania dręczyły go niemal w każdej wolnej chwili.

Szaleństwo jednej nocy – Katherine Garbera

– Jak może mnie pan podejrzewać o robienie kariery na pańskich plecach?
Był słoneczny czerwcowy piątek, pierwszy dzień hucznego weseliska Adler Osborne, ciotecznej siostry Lea Bisseta. Przyjechała już zaproszona telewizja, a rodzina Lea zjechała dwa dni wcześniej. Te dwa pamiętne dni, gdy na jaw wychodziły sekrety rodzinne ukrywane przez poprzednie pokolenie.
Prawda o romansie sprzed lat między ojcem Lea, Augustem, a matką pana młodego omal nie zepsuła ślubu. Dzisiaj wszyscy zebrali się na polu golfowym i dzielnie trafiali piłką do dołka, ale matka Lea wyglądała tak, jakby postarzała się jednej nocy o dziesięć lat. Jego radosna rozgadana kuzynka, już wkrótce panna młoda, wyraźnie zmuszała się do uśmiechu i z trudem ukrywała zdenerwowanie.
Oby runda golfa pozwoliła im odreagować stres.
Tymczasem on miał pecha.
W jego drużynie znalazła się kobieta, którą kilka tygodni wcześniej skrytykował w wywiadzie. Była nią projektantka biżuterii, właścicielka start-upu Danni Eldridge. Adler zamówiła u niej biżuterię dla druhen, bo znały się ze szkoły średniej. Do Lea zwróciła się z prośbą o prezenty dla drużbów. Ręcznie robiona galanteria skórzana, którą Leo miał w ofercie, idealnie się do tego nadawała.
Nie miał pojęcia, jak wygląda Danni. Na stronie internetowej brakowało fotografii, było logo, na którym widniała stara maszyna do szycia marki Singer. Teraz przekonał się, że Danni nie jest może klasycznie piękna, ale bardzo atrakcyjna. Zależało mu na załagodzeniu konfliktu.
Jeszcze nigdy nie spotkał kobiety, która by się oparła jego urokowi osobistemu. Położył rękę na piersi i spojrzał na nią z pokorną miną.
– Najserdeczniej przepraszam. Czasem dziennikarze mnie irytują, a wtedy wyrażam się zbyt ostro. Ugryzłbym się w język, gdybym miał szansę panią poznać wcześniej. Czy możemy zacząć od nowa?
Przenikliwe spojrzenie brązowych oczu ani trochę nie złagodniało. Trudno było jej się dziwić. Na jej miejscu nie darowałby takiej brzydkiej krytyki.
– Chyba nie mamy wyjścia – powiedziała jednak. – W przeciwnym razie przez cały dzień będziemy na siebie warczeć, a to zepsuje innym przyjemność. Jestem Danni Eldridge. Przyjaźnię się z Adler i zaprojektowałam biżuterię dla panny młodej i druhen.
– Leo Bisset. Adler jest moją kuzynką. Miło mi cię poznać.
Uścisnęli sobie ręce, a on pomyślał, że ma szczupłą delikatną dłoń. Stonowany lakier na paznokciach, nie ten agresywny najmodniejszy kolor, który obserwował u swoich bogatych i wpływowych klientek. Używała subtelnych perfum, których zapach przypomniał mu lato i dni spędzone na plaży. Odwrócili się w stronę wózka golfowego, przy którym czekali jego brat i matka.
– Przedstawisz mi resztę? Jestem jedyną osobą, która nie zna wszystkich gości.
– Mój brat Logan lubi wygrywać, ale gram w golfa lepiej od niego. Mama jest najmilszą osobą pod słońcem. Potrafi utrzymać Logana w ryzach, jeśli będzie się za bardzo popisywał.
– A kto ciebie trzyma w ryzach? – Uśmiechnęła się lekko.
– Nikt, ale spróbuję zatrzeć to niefortunne pierwsze wrażenie.
– I uda ci się?
– Przynajmniej udowodnię, że mi zależy.
Szczerość jest najlepszą drogą do pojednania. Wiedział coś na ten temat. Nie pierwszy raz obraził kobietę, która mu się podobała. W gruncie rzeczy nie miał powodu do obaw. Jej firma jest mała, nie może zagrozić potentatowi, który na rynku towarów luksusowych wywalczył sobie miejsce wśród najlepszych.
– Robisz tylko biżuterię? Zastanawiam się, czemu ten dziennikarz o ciebie zapytał.
– Mam w ofercie bransoletki i paski do zegarków z motywami marynistycznymi. Słyszałam opinię, że moje wyroby nie odbiegają od twoich kunsztem i jakością.
Leo wątpił w to. Jego zespół składał się z wysoko wykwalifikowanych rzemieślników, którzy pracowali u niego od początku. Miał świadomość, że nie zostanie następcą ojca w Bisset Industries, to miejsce było już zajęte przez jego starszego brata Logana.
Międzynarodowa korporacja działała na wszystkich możliwych rynkach: wydobywanie ropy naftowej, produkcja benzyny, chemikaliów, minerałów, nawozów, celulozy i papieru, a do tego inwestycje i bankowość.
Leo postawił na stworzenie czegoś własnego. Poświęcił czas, aby nauczyć się wytwarzania galanterii skórzanej. Najpierw sprzedawał produkty na targach rękodzieła, potem w dobrze prosperującym sklepie internetowym, który powstał dzięki witrynie skierowanej do ludzi bogatych i wpływowych. Wreszcie założył sklep w Hamptons, swój statek flagowy. Rozwinął firmę w globalną markę, która stała się synonimem luksusu.
Ciężko zapracował na swój sukces. Nie dziwił się, że Danni uważa swoje dzieła za równie dobre jak jego, ale w to nie wierzył. Drobni rzemieślnicy zbyt często korzystają z tanich azjatyckich elementów.
– Pokażesz? – zapytał, wskazując na bransoletkę, którą miała na ręce: metal połączony z rypsową wstążką, ozdobiony małym wisiorkiem z kotwicą i literką D.
Podniosła dłoń. Musiał przyznać, że bransoletka jest zrobiona równie starannie jak jego najlepsze wyroby. Jednak jedna bransoletka wykonana ręcznie ma się nijak do całej linii pieczołowicie wykończonych drobiazgów, produkowanych na dużą skalę.
– Podoba mi się. Nie widziałem wcześniej twojej biżuterii, więc nie powinienem się wtedy wypowiadać na jej temat. Przepraszam. Mam nadzieję, że golf poprawi twoje zdanie o mnie.
– Jeszcze zobaczymy. Słyszałam twoją kłótnię z bratem, jesteś przemądrzały.
– To niesprawiedliwe. Z Loganem nie da się inaczej. Masz rodzeństwo?
– Starszego brata i starszą siostrę.
– W takim razie rozumiesz, co mam na myśli. Rodzeństwo bywa męczące.
– Zabawnie jest myśleć o Loganie jako nieznośnym starszym bracie – zaśmiała się.
– Uwierz mi, czasem trudno z nim wytrzymać. A ja potrafię być czarujący.
– Kto jest czarujący? – zainteresował się Logan. – Zakładam, że o mnie mowa.
– Jednak nie. – Leo uśmiechnął się przekornie i zwrócił do Danni. – Zaczynamy grę?
– Oczywiście. – Podeszła do wózka.
Po raz pierwszy od czasu przyjazdu do Nantucket Leo odzyskał przekonanie, że będzie się dobrze bawił.

Danni celowo wpisała się do grupy Lea na turnieju, ale onieśmielało ją, że będzie miała do czynienia również z jego matką i bratem. Rodzina Bissetów miała status amerykańskiej arystokracji, tymczasem ona pochodziła z prowincjonalnego miasteczka. Ale czy nie o to jej chodziło? Chciała pojawiać się na salonach, ocierać o bogaczy i celebrytów, znaleźć tam chętnych na swoją biżuterię.
Założyła za ucho niesforne pasmo włosów wymykające się z końskiego ogona.
Pole golfowe znajdowało się tuż obok plaży, a przy wielu dołkach był piękny widok na morze. Słońce świeciło, był idealny letni dzień. Adler obawiała się trochę, czy niespodziewana burza nie zrujnuje wymarzonej ślubnej uroczystości, ale wyglądało na to, że pogoda jej sprzyjała.
Gorzej z metaforycznymi czarnymi chmurami, które zawisły nad rodzinami przyszłych nowożeńców.
Nick Williams, pan młody, był dyrektorem generalnym Williams Inc. To największa konkurencja dla Bisset Industries, często te potężne korporacje zabiegały o te same kontrakty. Rywalizacja między nimi była zacięta, odgłosy walki często trafiały do mediów.
Zanim wszyscy dotarli na miejsce, Danni usłyszała plotki w klubie golfowym, że szykuje się jakiś skandal. Coś o tym, że August Bisset miał przed wieloma laty romans z Corą Williams i że to on jest biologicznym ojcem Nicka.
Czy to możliwe? Wprawdzie Adler była tylko spowinowacona z mężem ciotki, ale odkrycie w przeddzień ślubu, że jej przyszły mąż jest jego synem, stanowiło dla młodej pary wstrząs. Danni miała szczerą nadzieję, że miłość zwycięży, a Nick i Adler wspólnie pokonają kryzys.
Pierwszy strzał się nie udał. Wszystkiego, co wiedziała o golfie, nauczyła się od ojca na polu golfowym niedaleko ich domu. Zawsze miał dla niej czas i chętnie pokazywał jej różne sztuczki, jednak nie słuchała go zbyt uważnie.
Co takiego mówił? Ma rozhuśtać biodra czy trzymać je sztywno?
Oby tylko trafić w piłeczkę.
Wzięła głęboki oddech, zrobiła zamach… i chybiła. Sport nie jest jej mocną stroną.
‒ Pomóc ci? – spytał Leo. – Często gram i nabrałem w tym biegłości, ale miałem trudne początki.
Miło, że jej nie wyśmiewa.
‒ Będę wdzięczna za wskazówki. Tata mnie uczył czegoś na temat bioder, ale już zapomniałam, czego. Im bardziej się koncentruję, tym mniej jestem pewna.
‒ To tylko zabawa, więc się odpręż. Nie jestem zawodowcem, ale trzymam ręce prosto, o tak. – Poprawił jej pozycję. – Kiedy uderzasz, opuść kij prosto na piłeczkę i jednocześnie zrób półobrót w kierunku strzału.
Stał za blisko i sprawiał wrażenie, jakby ją obejmował, a nie uczył grać. I pachniał fantastycznie.
Przypomniało jej się, jak chodziły z mamą do drogerii wąchać nowe perfumy. Rodzice pracowali wtedy w biurze obrońcy publicznego, nie zarabiali wiele.
‒ Już wiesz jak?
Uśmiechnęła się i pokręciła głową. Przyjechała na wesele w nadziei, że dowie się czegoś o swojej konkurencji, a może skorzysta z porad Lea. Nie da się zauroczyć jego niebieskim oczom. Powitał ją jak starą znajomą i przeprosił. Na razie jest bardzo miły.
‒ Jeśli spudłuję, wina będzie tylko moja – powiedziała.
‒ Nie spudłujesz. To będzie dobry strzał.
Przypomniały jej się słowa babci. Kiedy wmawiasz sobie, że ci się nie uda, to się na pewno spełni.
Stanęła szerzej, wzięła zamach i tym razem nie była spięta. Kij uderzył w piłeczkę. Była tak podniecona, że zapiszczała z wrażenia.
‒ Jeszcze trochę, a będziesz lepsza ode mnie – pochwalił ją Leo.
‒ Musiałabym ćwiczyć codziennie przez kilka lat, żeby osiągnąć twój poziom. Zadowolę się wrzuceniem piłki do dołka.
‒ Jesteś taką perfekcjonistką w każdej dziedzinie życia?
‒ Jestem. I do tego nieludzko upartą.
‒ Niedobrze byłoby ci podpaść. Miałem wrażenie, że zbijesz piłkę na kwaśne jabłko, jeśli jej tym razem nie trafisz.
Wiedziała, że tylko się z nią droczy. Nie spodziewała się, że będzie taki miły i zabawny. Szczerze mówiąc, nie wiedziała, czego oczekiwać. Po wywiadzie uznała go za aroganckiego i zarozumiałego, tymczasem okazał się przystępny. Ludzki, można powiedzieć.
‒ Nie chciałabym jej rozpłaszczyć na placuszek – odparła z powagą.
Parsknął śmiechem, a Danni na chwilę zapomniała, że zamierzała tylko wykorzystać go jako źródło informacji o biznesie. Co za zaskoczenie.
Sprawiało jej przyjemność spędzanie czasu w jego towarzystwie, choć przecież pochodzili z dwóch różnych światów.
Wpadła tu tylko na chwilę. I powinna pamiętać, w jakim celu. Mężczyźni tacy jak Leo nie zakochują się w podobnych do niej kobietach, zresztą ona nie szukała romansu. To wizyta w interesach.

Leo miał świadomość, że gra gorzej niż zwykle. Był jedno uderzenie za Loganem przy każdym dołku. Danni za to zaczęła grać lepiej. Powinien się przyłożyć.
Ale Danni go rozpraszała.
Wreszcie wykorzystał moment, gdy mama była zajęta rozmową z Loganem. Zazwyczaj to ona dyplomatycznie wpływała na rozluźnienie atmosfery, jednak dzisiaj nie miała serca do gry ani konwersacji.
‒ Radzisz sobie coraz lepiej, ale wyczuwam dystans między nami. Jak mogę to naprawić?
‒ Daj mi parę dobrych biznesowych rad ‒ odparła po chwili zastanowienia.
Zaskoczyła go. Nie potrzebowała wskazówek. Była pewną siebie, niezależną kobietą.
‒ Tata mawiał, że człowiek uczy się do śmierci – wyjaśniła. ‒ Przyda mi się mentor. Chyba że Leo Bisset, biznesmen z listy trzydziestu najbardziej obiecujących przedsiębiorców przed trzydziestką, nie zajmuje się takimi głupstwami. – I zniechęcona jego milczeniem odeszła.
Powiódł za nią wzrokiem. Naprawdę zależy jej na poradach biznesowych? Z drugiej strony, kiedy zaczynał, naśladował ojca oraz starszego brata i pytał ich o zdanie.
‒ Niedaleko zajedziesz na uroku osobistym – dogryzł mu Logan.
‒ Jej na tym nie zależy – burknął i wymierzył bratu nieskutecznego kuksańca.
‒ Ho, ho. Zdaje się, że będziesz musiał się bardziej postarać. Nie odpuszczaj, może ci się uda.
I dalej przekomarzał się z nim w tym stylu.
Leo udawał, że jest odporny na złośliwe przycinki brata, jednak w głębi duszy wciąż odczuwał potrzebę konkurowania z nim – a jeszcze bardziej konkurowania z ojcem. I Logan, i Bisset senior mieli łatwość w błyskawicznym pozyskiwaniu sympatii rozmówców i cieszyli się powodzeniem u płci pięknej.
Chociaż August Bisset, jako żonaty mężczyzna, powinien się nauczyć odmawiać.
Leo pragnął aprobaty ojca i konkurował z bratem o jego względy. Może to niezdrowe, ale tak było. Nie podobało mu się jednak, jak tata traktuje ich mamę. Zawsze miewał kochanki, większość jego przygód udawało się zachować w sekrecie ‒ może poza jedną, przed urodzinami Marielle, siostry Lea. Ostatnio wydawało mu się, że rodzice lepiej się dogadują, że pozostawili za sobą dawne konflikty.
A jednak najnowszy skandal boleśnie ich dotknął. Okazało się bowiem, że matką przyszłego męża kuzynki Lea jest dawna miłość Augusta, a co gorsza, owocem ich romansu jest jej syn, Nick Williams, obecnie pan młody.
I że prócz więzów krwi, o których nikt nie wiedział, połączy ich powinowactwo. To wszystko było jak zły sen. Ze wszystkich stron zlecieli się paparazzi, a plotkarskie gazety tajemniczo zapowiadały, że to nie koniec rewelacji. Leo miał szczerą nadzieję, że już wkrótce to przestanie kogokolwiek interesować.
Logan szczerze nienawidził Nicka, swego największego konkurenta w biznesie – i z wzajemnością. Dla Lea gorszym ciosem było uświadomienie sobie, że ojciec, którego we wszystkim usiłował naśladować, ma aż tyle grzechów na sumieniu. Bał się, że odziedziczył po nim niektóre brzydkie skłonności.
– Jaki masz plan? – Logan nieznacznie wskazał wzrokiem Danni.
Leo zerknął niepewnie na starszego brata. Logan po mamie odziedziczył jasne włosy i mocno zarysowane kości policzkowe. Obaj mieli po niej jasnoniebieskie oczy. Odkąd Leo odszedł z Bisset Industries i stworzył własną firmę, ich relacje bardzo się poprawiły.
Nic dziwnego, wcześniej nieustannie rywalizowali o względy ojca.
– Jeszcze nie wiem. – Nie potrzebował porad męsko-damskich. Zresztą Danni chciała rozmawiać o biznesie, a na tym znał się wystarczająco dobrze.
– Dobry plan zawsze się przyda.
– Nie jestem tobą. Wolę improwizować.
– Jesteś pewien?
Leo pokazał bratu figę i chwycił kij golfowy. Po kolejnej serii uderzeń zatrzymał się blisko Danni.
– Mówiłaś serio o wskazówkach biznesowych?
– Tak, ale zrozumiem, jeśli odmówisz. Przecież jesteśmy konkurencją.
– Nie grasz w mojej lidze – zauważył.
– Jeszcze – odparła zuchowato.
– Jeszcze nie. Chętnie odpowiem na wszystkie twoje pytania. W zamian proszę o przysługę.
– Jaką? – Sprawiała wrażenie młodej, naiwnej i pełnej zapału. On chyba nigdy nie był aż tak szczery i tak dziecięco naiwny.
– Bądź na ten weekend moją „randką”. Rodzina zmaga się z niespodziewanymi problemami, a ja potrzebuję kompana, żeby się od tego oderwać.
– Czy to rozsądne? W końcu mówimy o relacji czysto zawodowej – zauważyła.
– Chodzi tylko o ten weekend. Biznes to konkurencja i wyścig, a wygrywa lepszy produkt. Nie ma w tym niczego osobistego.
– Zgoda – odparła z zawahaniem.
Na wątpliwości przyjdzie pora później.

Umówmy się na randkę – Sheri WhiteFeather

Bailey Mitchell rozejrzała się po sali balowej w słynnym Beverly Hills Hotel urządzonym w stylu art deco. Salę zapełniali jej rówieśnicy. Dla kogoś, kto jej nie znał, Bailey mogła uchodzić na spokojną i opanowaną. Miała na sobie elegancką małą czarną, włosy spięte w modny kok. Tymczasem tak bardzo się denerwowała, że nie była w stanie normalnie oddychać.
Przyszła na spotkanie swojego rocznika z liceum piętnaście lat po maturze. Bailey była uznaną scenarzystką, niezależną i samodzielną, a tymczasem czuła się tu jak nastolatka, którą znów można zastraszyć. Plakietka z nazwiskiem nie pomagała. Nie znosiła swojego zdjęcia z klasy maturalnej, a teraz miała je przypięte na piersi.
Czy tylko ona zjawiła się tu sama? A może tylko ona czuła się samotna? Żałowała, że Margot, jej najlepsza przyjaciółka, wyjechała. Na szczęście zdąży na drugi dzień spotkania, na piknik w Griffith Park. Tego wieczoru Bailey występowała solo.
Powiedziała sobie wcześniej, że musi tu przyjść, stawić czoło przeszłości, pokazać tym dupkom, którzy ją zastraszali, że nie będzie chowała się po kątach. Tymczasem właśnie stała w kącie, sącząc chardonnay. Co prawda dopiero przyjechała. Czy zostanie na kolację?
Oczywiście, że tak, inaczej nigdy by sobie tego nie wybaczyła. Miała nadzieję, że nie zacznie się jąkać, gdy już otworzy usta. To się zaczęło w liceum, kiedy się z niej wyśmiewano. Chodziła na liczne terapie, mimo to pod wpływem stresu jąkanie powracało.
Zlustrowała tłum, szukając wzrokiem Wade’a Butlera. Był na liście gości, widziała, że potwierdził obecność. W szkole poza Margot był jej jedynym sojusznikiem. Z niego też się podśmiewano, więc zwykle trzymał się na uboczu. Był geniuszem komputerowym, który przychodził jej na ratunek, gdy zauważył, że ktoś jej dokucza. Nosił długi czarny płaszcz i wojskowe buty.
Dzieciaki w innych szkołach też się tak ubierały, taka panowała wówczas moda. W ich prywatnej szkole wydawało się to nie na miejscu. W ostatniej klasie został aresztowany za włamanie się na strony FBI. Zyskał dostęp do ich plików i przy okazji rozwikłał kilka nierozwiązanych dotąd spraw związanych z cyberprzestępstwami.
Niestety na FBI nie zrobiło to wrażenia. Wade miał wtedy osiemnaście lat, więc jako dorosły spędził pięć lat w więzieniu. W tej chwili był programistą komputerowym, konsultantem do spraw bezpieczeństwa w sieci oraz mówcą. Sławnym miliarderem. Jak to się w życiu plecie! Teraz nawet FBI korzystało z jego usług.
Bailey nie widziała go od dnia, gdy wyprowadzono go w kajdankach, choć ostatnio czytała o nim w sieci i w magazynie Entrepreneur. Sądząc ze zdjęć, Wade się zmienił. Zamiast obszernego płaszcza i glanów nosił modne garnitury. Wyglądał świetnie.
Bailey nadal szukała go wzrokiem. W sali nie brakowało eleganckich mężczyzn. Beverly West Academy, w skrócie Bev West, zaliczała się do najlepszych prywatnych szkół w Los Angeles. Większość uczniów pochodziło z zamożnych rodzin. Wade nie był wówczas ani bogaty, ani biedny. Należał do tych, których rodzice musieli coś poświęcić, by posłać dziecko do tej szkoły. Swoją drogą niewiele wiedziała o jego rodzinie, poza tym, że jego matka zmarła, zanim trafił do Bev West, i wychowywał go ojczym.
Rzadko mówił o sobie. Czasami jadał lunch z Bailey i Margot, zwykle jednak siedział pochylony nad komputerem. Poza szkołą się nie widywali.
Nagle Bailey poczuła, że ktoś zbliża się do niej od tyłu. Pewnie facet. Jeden z tych chłopaków, którzy próbowali umówić się z nią na randkę, by poznać jej matkę uważaną za symbol seksu. Zwykle to dziewczyny jej dokuczały, za to wielu chłopców wprawiało ją w zakłopotanie.
Zakręciła się na pięcie i stanęła twarzą w twarz z Wade’em. Gdy się uśmiechnął, omal się nie rozpłynęła. Był przystojny i dobrze zbudowany, jego rysy nabrały męskości. Jasnobrązowe włosy zgodnie z modą zaczesywał do tyłu, ale to szare oczy z zielonymi plamkami zwracały jej uwagę.
– Cześć, Baily – powiedział. – Kawał czasu.
– Cześć, Wade. – Z trudem łapała oddech. Wade miał na sobie ciemny garnitur, a na nadgarstku wysadzany brylantami zegarek. W ręce trzymał kieliszek z wódką albo tequilą. – Cieszę się, że tu jesteś.
– Ja też się cieszę, że cię widzę. – Patrzył na nią z wyraźną aprobatą. – Wyglądasz olśniewająco.
– Dziękuję, tobie też nic nie brakuje. – Nie wiedziała, co powiedzieć. Kiedyś się w nim podkochiwała. – Co u ciebie?
– Poza tym, że poddano mnie resocjalizacji? – Wzruszył ramionami. – Mam nadzieję, że nie pokażą zdjęcia policyjnego, jak zrobią pokaz slajdów. To nie było moja najlepsza chwila.
– A ja mam nadzieję, że nie pokażą tego koszmarnego zdjęcia, które zrobiła mi Shayla Lewis. Potem wysłała je mejlem do znajomych, żeby przesłali je dalej. – Dziś pisaliby esemesy, wówczas bardziej popularne były mejle. Na zdjęciu Shayli Bailey przebierała się w sali gimnastycznej i widać było fragment pupy. – Nie było tam mojej twarzy, ale Shayla postarała się, żeby wszyscy wiedzieli, że to ja. – Skrzywiła się. – Czemu ja ci to mówię? Na pewno je widziałeś?
– Nie, nikt mi tego nie przysłał.
– Mogłeś się włamać do komputera Shayli. – Dla niego to byłaby pestka.
– Nigdy nie brałbym udziału w czymś, co miałoby cię upokorzyć.
Te słowa ją poruszyły.
– Dziękuję. Wiele nie straciłeś. Nie jestem dziewczyną z plakatu, jak moja mama. – W tym właśnie rzecz. Bailey dokuczano, ponieważ jej matkę, sławną aktorkę, uznano za jedną z najseksowniejszych kobiet na świecie. Bailey była nieśmiała i niezręczna.
– Czy Shayla dziś tu jest? Jeśli tak, powinnaś jej zrobić kompromitujące zdjęcie i je upublicznić – zasugerował.
– Jest, zauważyłam ją, jak brałam identyfikator. Należy do komitetu organizacyjnego.
Wade zerknął na środek sali, gdzie zbierali się koledzy.
– Nie widzę jej. Jest stara, brzydka i ma brodawki?
Bailey się zaśmiała.
– Jest atrakcyjna jak zawsze. Stworzyli z mężem męską markę odzieżową, która odniosła sukces.
– Przypomnij mi, żebym nigdy nie nosił ich ciuchów. Czemu się tu kryjemy, zamiast uczestniczyć w koktajlu?
– Mam koktajl. – Wypiła łyk. – Ty też.
– Racja. Pewnie stojąc w kącie, jesteśmy jak para z balu maturalnego.
Czy to znaczy, że może pocałować go na dobranoc? Zawsze chciała to zrobić.
– Gdybyś nie zauważył, to jest szkolne spotkanie, nie bal maturalny.
– Tak, nie było mnie wtedy. A ty poszłaś?
– Nie, też nie. – Tyle że on siedział w więzieniu, więc miał lepszą wymówkę. – Nikt mnie nie zaprosił, a ja i tak nie miałam ochoty iść. Zanim dołączymy do reszty, chcę ci coś powiedzieć. Zakładam organizację non-profit.
– Prosisz mnie o donację? – Uniósł brwi.
– Tak. Słyniesz z filantropii. – Czytała o tym, ile dobrych rzeczy zrobił. – Zaniedbałabym swoje obowiązki, gdybym cię nie poprosiła. Ale pomyślałam też, że powinnam to zrobić, zanim dołączymy do tych, którzy nam dokuczali.
– Czemu? Masz zamiar walczyć ze znęcaniem się nad słabszymi?
– Tak. To będzie Fundacja „Uwolnij swoje serce”. Tworzę forum online, gdzie ludzie mogą się podzielić swoimi historiami, połączyć się z innymi, którzy przeżywają trudne chwile albo przeprosić tych, których skrzywdzili. Chcę też otworzyć centrum edukacyjne i zorganizować miejsce, gdzie nękane dzieci będą mogły bezpiecznie się spotykać.
– Oczywiście, że na to wpłacę. Zachęcę też innych, jeśli chcesz.
– Dziękuję, wspaniale byłoby to nagłośnić. – Puls jej przyspieszył. – Będziesz na jutrzejszym pikniku? Może wtedy jeszcze o tym porozmawiamy.
– Jasne. Nie wybierałem się co prawda, ale możemy się tam spotkać. Mieszkam w Bay Area, jutro lecę do domu. Już dawno wyniosłem się z LA.
– A ja wciąż tu mieszkam. Na Laurel Canyon. Wiem, że się wyprowadziłeś. Na twoich profilach w mediach społecznościowych wymieniasz San Francisco jako miejsce zamieszkania. – W części Pacific Hights znanej jako Billionaires Row. Wade sąsiadował z innymi gigantami nowoczesnych technologii.
Spojrzał znów na salę. Mimo upływu lat ci, którzy byli dawniej popularni, trzymali się razem. Królowa spotkania, otoczona przez dawny dwór, miała papierową koronę, którą ktoś dla żartu włożył jej na głowę.
– Rozmawiałaś o fundacji z komitetem organizacyjnym?
– Nie. Jeszcze tego nie upubliczniłam. Kiedy fundacja zacznie działać, mam zamiar napisać o swoich doświadczeniach. Niektóre szczegóły zachowam dla siebie. Przyszłam tu, żeby pokazać, że nie jestem tchórzem. – Urwała, by zebrać myśli. – Wiedz, że twoja słynna hojność nie jest jedynym powodem, dla którego chciałam cię zobaczyć. Chciałam się spotkać z bohaterem moich szkolnych lat. Tylko ty stawałeś w mojej obronie.
Naskoczył nawet na Randalla Kincaida, wulgarnego chłopaka, który z niej pokpiwał. Pchnął go na szafkę, co skończyło się bójką. Jak na chudzielca zadał mu niezły cios.
– Przeze mnie zostałeś na dwa tygodnie zawieszony.
– Ojczym się na mnie wściekł. Martwił się, że mogę mieć przez to problem z dostaniem się do college’u. Ja się tym nie przejmowałem. Miałem więcej czasu na zaplanowanie kolejnego kroku Banity.
Banita był jego nastoletnim alter ego i pseudonimem, jakiego używał, gdy włamywał się na konta FBI, i na blogu, gdzie przechwalał się, że rozwiązał ich nierozwiązane sprawy.
– Nawet nie wiesz, jacy byliśmy zszokowani, kiedy się okazało, że to ty – powiedziała. Legenda Banity urosła wtedy do rozmiarów eposu. – Niektórzy z tych, którzy ci dokuczali, byli fanami Banity. Nie mieli pojęcia, że haker, którego podziwiają, to właśnie ty.
– Nikt się nie zorientował poza agentami FBI, którzy w końcu mnie dopadli. Teraz to już nieważne. – Zamieszał drinka. – Już nie jestem tamtym chłopakiem.
– Masz wciąż wytatuowany na nadgarstku kod komputera? – Trudno to było dostrzec pod długimi rękawami koszuli i marynarki.
Uniósł rękę, diamenty w zegarku złapały światło.
– Mam. – Spojrzał na jej krótką sukienkę. – Ty nie ukrywasz żadnych tatuaży?
Potrząsnęła głową. Żałowała, że nie wytatuowała całego ciała, by się przed nim pochwalić. Nagle poczuła chęć, by zabrać go z sobą do domu i do łóżka.
Poważnie? Naprawdę coś takiego chodzi jej po głowie? Nie miała zwyczaju wdawać się w bezsensowne romanse. Miała dotąd tylko paru kochanków. Zawsze z rozwagą podchodziła do seksu, a teraz z Wade’em chciała zaszaleć.
– Chyba powinniśmy wejść do jaskini lwa – powiedział. – Zaraz otworzą bufet. DJ szykuje sprzęt. Pewnie puści muzykę naszej młodości.
Bailey z trudem odsuwała od siebie nieprzystojne myśli.
– Playlistę, którą zapamiętamy na zawsze.
– Zgadza się. – Wyciągnął rękę. – Idziemy?
Wzięła go pod ramię, wciąż walcząc z zakazanymi emocjami. Nigdy nie spełniła swego marzenia, by go pocałować, a teraz pragnęła się z nim kochać.

Wade z przyjemnością patrzył na Bailey. W bufecie nałożyła sobie pełny talerz. Mimo to był przekonany, że jej oczy są większe niż żołądek. Zauważył też, że próbowała każdego dania niczym krytyk kulinarny.
Siedzieli przy stoliku z dawnymi kolegami, którzy w szkole traktowali ich normalnie, skupiali się na nauce i unikali konfrontacji. Ci, którzy ich krzywdzili, zajmowali miejsca po drugiej stronie sali, robili dużo szumu i niezliczone selfie.
Wade nie rozumiał, dlaczego na swoją ofiarę wybrali Bailey. Jakie to miało znaczenie, że jej matka była gwiazdą? Połowa rodziców ich kolegów była związana z przemysłem filmowym. Bailey była cichą i spokojną dziewczynką. Shayla Lewis i Randall Kincaid zadawali sobie wiele trudu, by jej dokuczyć, przez nich zaczęła się jąkać. Pamiętał, jak starała się mówić przy nich normalnie.
Dla Wade’a zawsze była piękna. Jej długie jasne włosy i duże niebieskie oczy nadal robiły na nim wrażenie.
Jej pomysł stworzenia fundacji walczącej z nękaniem uważał za znakomity. Bailey wykorzystała swoją energię na coś pozytywnego, on też starał się to robić. Jednak powrót do LA i przypomnienie wczesnej młodości go przytłoczyło. Nie tyle wspomnienie bycia ofiarą, ile rodzinna tajemnica, którą w sobie nosił.
Kiedyś był normalnym dzieciakiem. Po śmierci matki, gdy poznał prawdę na temat biologicznego ojca, stał się odludkiem. Wyśmiewano się z niego, nazywając go dziwakiem. Jedyną ucieczką przed bolesną rzeczywistością był komputer i przeistaczanie się w Banitę.
Nachylił się do Bailey i szepnął:
– Muszę ci coś wyznać. Włamałem się do komputera Shayli.
– Więc jednak widziałeś moje zdjęcie?
– Nie, ale trochę jej namieszałem w plikach. Usunąłem nawet jej prace semestralne. Uznałem, że po tym, co ci zrobiła, zasłużyła na to.
– O mój Boże, Wade. – Bailey odłożyła widelec. – Doceniam to, ale dwa minusy nie tworzą plusa.
– Wiem. To nie byłem ja, to Banita.
Ich oczy się spotkały. Wade prawie nie słyszał toczących się wokół rozmów, dźwięki muzyki też gdzieś odpłynęły. Całą uwagę skupił na Bailey. Kiedyś chciał się z nią spotykać, lecz brakowało mu odwagi, by zaprosić ją na randkę. Może teraz się uda? Tyle że nie zamierzał się wiązać. Nie unikał kobiet, ale jego romanse były dyskretne. Chronił swoją prywatność. Nie potrafił odgadnąć, jak podchodzi do tego Bailey.
– Lubisz grzyby? – spytała po chwili.
– Czemu pytasz? – Spojrzał na nadziewaną szpinakiem pieczarkę, którą jadła. – Czy te są halucynogenne?
– Mam nadzieję, że nie. Zjadłam już dwa. Pomyślałam, że powinieneś spróbować. Nie widzę ich na twoim talerzu.
– Lubię grzyby.
– Spróbuj. – Podsunęła mu widelec do ust. – Ostrożnie, jest gorący.
Nie tak gorący, jak fakt, że go karmiła. Podała mu drugi kęs, a gdy skończyli, wyobraził sobie, że właśnie przeżył gorący romans z dziewczyną swoich chłopięcych marzeń.
– Smaczny? – spytała.
– Tak. – Nie powinien posuwać się myślą za daleko. By nie stracić głowy, sięgnął po serwetkę i zaczął słuchać muzyki. Grali „Bulwar niespełnionych marzeń” zespołu Green Day. Piosenkę o samotności. Czy to znak?
– To był mój hymn w liceum – wyznała Bailey.
– Mój też. – Słuchał jej setki razy, siedząc samotnie w zaciemnionym pokoju. Ojczym, dyrektor handlowy o imieniu Carl, wciąż mu powtarzał, by wpuścił do pokoju słońce. Ostatecznie to Carl wyjawił mu prawdę na temat jego biologicznego ojca.
– Wiele nas wtedy łączyło. – Bailey westchnęła.
Nie był pewien, czy Bailey ma rację, poza tym, że oboje byli ofiarami. Chyba że ona też coś ukrywała. Gdy on zakończył wędrówkę ścieżkami przeszłości, nie oglądał się za siebie. Zrobił wszystko, by chronić swój sekret.
Bailey zerknęła na niego. Podobało mu się, jak luźne kosmyki otaczały jej twarz. Włosy spięła w niedbały kok. Gdyby nie oryginalne spinki, wyglądałaby, jakby właśnie wstała z łóżka. Nie wiedział, czy trzymają kok na miejscu, czy są ozdobą. Chętnie by je zdjął, by się o tym przekonać. Może później poprosi ją do tańca…

Głośny krzyk przykuł jego uwagę. Angelo podszedł do otwartych drzwi balkonowych i zobaczył swojego ogrodnika Enza, który wychylał się przez balustradę najniższego tarasu w ogrodzie, wypatrując czegoś w oddali. Po chwili odwrócił się i zamachał w stronę Angela.
– Topielec!
Musiał się pomylić.
– Na plaży leżą zwłoki! – zawołał ponownie.
Angelo ruszył biegiem w jego stronę. Zapewne dziki plażowicz, którego skusił wyjątkowo piękny piasek w kolorze bladego różu. Choć była ku temu wybitnie niefortunna pogoda. Prognozy od rana zapowiadały burzę.
Tak czy inaczej nie był to nikt stąd, inaczej wiedziałby, że zatoka jest prywatna. Na plażę można się było dostać tylko z morza. Lokalni właściciele jachtów raczej wiedzieli, że ten fragment wybrzeża należy do Angela Ricciego.
Zatrzymał się przy ogrodniku i tak jak on patrzył teraz w dół na nieruchome ciało wyrzucone na piasek. Kobieta, sądząc po długich włosach. Nie było szansy na to, że jest to plażowiczka, która jakimś cudem dopłynęła tu, by zakosztować kąpieli słonecznej. Szczupłe nogi zanurzone były w wodzie. Fale raz po raz obmywały biodra, unosząc do góry biały tiszert. Ramię i częściowo głowa leżały na wystających z piasku skałkach. Nie ruszała się. Może nawet nie żyła.
– Dzwoń po lekarza! – nakazał, a sam przeskoczył przez balustradę i wylądował w przysiadzie na podeście pierwszych dziesięciu stopni schodów prowadzących na plażę. Wyprostował się i, przeskakując po dwa stopnie, zbiegł na dół.
Dotarł do plaży. Jego stopy grzęzły w piasku, kiedy próbował jak najszybciej dostać się w okolice skałek, gdzie leżała kobieta. Upadł tuż obok niej na kolana, uważając, by niczego nie dotknąć. Obejrzał jej ubranie i miejsce wokół. Nie było żadnych śladów stóp. Żadnego dowodu, że był tu ktoś inny oprócz niej. Miała mokre włosy i podkoszulek. Nie mogła być tu długo. W przeciwnym razie wiatr osuszyłby przynajmniej jej włosy. Wyglądało na to, że próbowała wydostać się z wody, zanim straciła siły i przytomność.
Chwycił jej nadgarstek i sprawdził puls. Gdy go wyczuł, odetchnął z ulgą. Rozejrzał się ponownie w poszukiwaniu śladów krwi, których nie znalazł. Kobieta najwyraźniej była cała. Więcej uwagi poświęcił jasnej skórze nóg i ramion, pokrytej gdzieniegdzie piegami. Na pewno nie była stąd. Mieszkańcy południowych Włoch mieli zwykle ciemniejszą karnację.
Zastanawiał się, czy może ją odwrócić. Mogła mieć uraz kręgosłupa, jeśli uderzyła głową o skały. Zdecydował, że poczeka na lekarza.
Z niepokojem patrzył na coraz bardziej wzburzone morze, którego kobaltowy odcień nie wróżył nic dobrego. Ląd był na tyle daleko, że odstraszał potencjalnych śmiałków od pomysłu przedostania się na wyspę wpław. W pobliżu nie było żadnego jachtu ani łodzi, ale kiedy teraz nad tym myślał, przypomniał sobie, że wcześniej słyszał motorówkę. Jeżeli kobieta wypadła z motorówki, to gdzie ona teraz była?
Nie miał czasu na spekulacje. Pochylił się nad kobietą i odsunął kilka pasm jasnobrązowych włosów z jej twarzy. Nie poruszyła się. Wyciągnął dłoń jeszcze raz, by odsunąć większą partię włosów za ucho. Jego oczom ukazał się blady policzek ocieniony długimi rzęsami.
Angelo gwałtownie się wyprostował. Zmarszczył brwi. Jego spojrzenie powoli przesuwało się po wydatnej kości policzkowej, linii nosa i ustach, które były w tej chwili bardzo blade.
Znał ją.
Nie miał pojęcia, skąd się tutaj wzięła, ale to była ona. Poznałby ten profil wszędzie.
Pamiętał, jak po przebudzeniu pochylał się nad nią w sypialni zalanej słońcem. Przeciągała się, ocierając się o jego pobudzone ciało, i odwracała głowę, obdarzając go uwodzicielskim uśmiechem.
Angelo zamknął oczy, próbując odgonić wspomnienie. Potem przyjrzał się uważniej twarzy kobiety. Piegi. Wcześniej ich nie było. I odrobinę inne brwi. Nadal wygięte w piękny łuk, ale bardziej naturalne, niż kiedy ją widział ostatni raz.
Oczywiście, że wygląda inaczej. Minęło pięć lat.
Mimo to nie wyglądała ani odrobinę starzej, a może nawet młodziej?
Angelo parsknął, czując, że pierwszy szok minął. Wydała fortunę na to, by wyglądać jak milion dolarów. Twierdziła, że to konieczne z powodu jej pracy, ale on wiedział, że kierowała nią głównie próżność. Uważała starzenie się za osobisty afront.
To jednak w żaden sposób nie wyjaśniało jej obecności na plaży.
Zmrużył oczy, dostrzegając rdzawy ślad na dłoni. Krew? Pochylił się, by przyjrzeć się jej włosom i rzeczywiście w jednym miejscu były ciemniejsze. Już miał dotknąć tego miejsca palcami, gdy jej rzęsy lekko zadrżały. Chyba że to jego wyobraźnia płatała mu figle.
Nie. Jednak się nie pomylił. Dostrzegł delikatne pionowe linie tuż nad nosem, jakby kobieta próbowała zmarszczyć czoło lub skrzywić twarz. Pomyślał nawet, że mina pasuje do jej szczerej twarzy. Szybko przypomniał sobie jednak, że kobieta, o której myślał, szczerością akurat nie grzeszyła. Była zakochaną w sobie oportunistką i nałogową kłamczuchą.
Zaczął się zastanawiać, czy fakt, że morze wyrzuciło ją na jego prywatną plażę, był przypadkiem. Angelo Ricci nie był naiwny, nie po tym, co go spotkało. Gdyby to była jakakolwiek inna kobieta, uwierzyłby w wypadek, ale ona? Może nawet krew w jej włosach była jakąś farbą?
Grymas na jej twarzy pogłębił się. Wyglądała, jakby ją coś bolało, choć równie dobrze mogła udawać. Może wcale nie była ranna? Może po prostu zemdlała? Po co jednak miałaby zadawać sobie tyle trudu, by zaaranżować tę sytuację? Nie sądziła chyba, że zapomniał, co się między nimi wydarzyło?
Rzęsy zatrzepotały wyraźniej i kobieta jęknęła. Nie wiedział już, co o tym myśleć. Może faktycznie coś jej dolegało? Usiadł na sąsiedniej skale i obserwował, jak rozchyliła lekko usta, by zwilżyć je językiem. Siedział dokładnie naprzeciwko, tak aby mogła go zobaczyć, gdy otworzy oczy.
I nagle to zrobiła.
Wciąż widział tylko pół jej twarzy. Drugi policzek miała przyciśnięty do kamienia. Nie miał już żadnych wątpliwości. Tylko kobieta, którą znał, miała oczy w kolorze lawendy lub, jak sama lubiła mawiać, kwiatów jakarandy. Rozpoznałby wszędzie ten odcień pomiędzy niebieskim a fioletem.
Wstrzymał oddech. Kobieta chyba go jeszcze nie dostrzegła. Dopiero, gdy się poruszył, jej spojrzenie powędrowało ku twarzy Angela. Jej twarz nie zmieniła się ani na jotę. Jakby go nie poznała.
– Witaj, Alexo.
Jego głos zabrzmiał jak pomruk nadchodzącej burzy. Patrzyła na niego pustymi oczami, które po chwili się zamknęły. Strach podszedł mu do gardła. Nigdy nie chciał, by wróciła. Miał nadzieję, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Ale na samą myśl, że mogłaby umrzeć tutaj – w jego domu i w jego obecności – napawała go przerażeniem.
– Alexo!
Kobieta drgnęła i wyraz dyskomfortu na jej twarzy pogłębił się. Może miała nadzieję na cieplejsze powitanie? A może coś ją bolało? Może doznała wstrząsu mózgu? Albo symulowała? Wszystko było możliwe.
– Alexo, mów do mnie.
Do diabła! Nie wiedział, czy zostawić ją tutaj, czy jednak zanieść do domu.
– Nie Alexa… – Jej usta poruszyły się, ale głos był ledwie słyszalny. Musiał się przysunąć i nadstawić ucha. – Ally.
Angelo patrzył, nic nie rozumiejąc. Zmieniła imię? Ally mogło być zdrobnieniem od Alexy. Tylko że kobieta, którą znał, nie cierpiała, gdy zwracano się do niej inaczej, niż używając pełnego imienia. Traktowała je jak markę i świadomie wykorzystywała do autopromocji.
Za plecami Angelo usłyszał jakiś rwetes. Obejrzał się, by zobaczyć kilkoro ludzi schodzących na plażę. Nareszcie! Lekarz będzie wiedział, jak jej pomóc, zaś Angelo dowie się wreszcie, czy jej obrażenia są prawdziwe.

W ustach kompletnie jej zaschło, zupełnie jakby miała włożony w nie knebel z waty. Miała wrażenie, że zaraz się zadławi. To jednak było niczym w porównaniu z obezwładniającym bólem, którego źródła nie mogła ustalić.
Wydawało jej się, że leży tam wieki. Była zupełnie świadoma, ale nie mogła się zmusić do otwarcia oczu. Wiedziała, że to by oznaczało jeszcze większy ból. Bolały ją barki, ramiona, tułów i nogi, a najbardziej głowa. Tępy ból pulsował pod czaszką, utrudniając myślenie.
Najpierw usłyszała szelest, potem bardziej miarowe kroki. Wiedząc, że będzie tego żałować, otworzyła oczy. Oślepiające światło poraziło ją. Ktoś do niej mówił. Słyszała męski, ciepły głos, ale nie mogła zrozumieć słów. Ktoś objął ją za nadgarstek.
Była cała obolała. Może przewieźli ją do szpitala? Głos przemówił znowu i zmarszczyła czoło, próbując się skupić. Najpierw myślała, że nie słyszy przez głośne bicie serca, które dudniło jej w uszach. Ale było coś jeszcze, coś, czego nie umiała określić.
– Bene, bene. Sei sveglia.
Znów zmarszczyła czoło i kolejny impuls bólu przeszył jej skronie.
– Ja… – Z trudem artykułowała poszczególne słowa. – Czy jestem w szpitalu?
– Nie. Signor Ricci zabrał panią z plaży do swojego domu.
Słowo po słowie, powoli przetwarzała wypowiedziane do niej słowa. Była na plaży. Ranna. Ktoś przyniósł ją do swojego domu. Odetchnęła głębiej.
– Dziękuję.
– Czy może pani otworzyć oczy?
Skrzywiła się. Nie była gotowa na więcej bólu, ale nie mogła przecież leżeć tak w nieskończoność.
Ostrożnie rozwarła powieki. Po kilku sekundach jasność stała się nawet znośna. Dostrzegła ruch wokół i jej spojrzenie zatrzymało się na szczupłym mężczyźnie o znużonej twarzy i łagodnych brązowych oczach.
– Bene, bene.
– Co… – Przełknęła suchość w gardle. – Co pan powiedział?
– Jest pani bezpieczna, wszystko będzie dobrze – zapewnił i uwierzyła mu albo raczej nie miała siły się z tym kłócić. – Ale najpierw muszę panią zbadać.
Kiedy znowu się obudziła, lekarza już nie było. Leżała sama w pogrążonym w mroku pokoju i nie wiedziała, czy ma się z tego cieszyć, czy wręcz przeciwnie. Głowa nadal bolała, ale trochę mniej. Przymknęła oczy, próbując skupić się na swoim samopoczuciu.
Nadal słyszała szelest, który już poprzednio zwrócił jej uwagę. Wsłuchując się uważniej, stwierdziła, że to wiatr. Jego uderzenia były tak silne, że momentami trzeszczały ramy okienne. Jeśli pogoda była tak zła, powinna wyjść na zewnątrz i sprawdzić…
Myśl uciekła, zanim zdążyła ją do końca sformułować. Ściągnęła brwi, próbując się skupić. Co takiego miała zrobić? Dlaczego było to pilne? Coś ważnego. Coś, za co była odpowiedzialna. W jej sytuacji nawet ważne sprawy musiały poczekać. Nie mogła sobie przypomnieć żadnych szczegółów. Nie miała też siły, by wstać i cokolwiek zrobić. Spróbowała unieść rękę i stwierdziła, że jest ona ciężka jak ołów.
Przynajmniej mogę nią poruszać. Na szczęście nie jest złamana.
Poruszyła drugą ręką, potem stopami. Lekarz powiedział, że nie uszkodziła kręgosłupa, przypomniała sobie i od razu poczuła się lepiej. Westchnęła i przekręciła głowę na bok. Łóżko było bardzo wygodne. Mając nadal zamknięte oczy, wyciągnęła ramię w bok. Potem nogę. Za szerokie na łóżko szpitalne, pomyślała zdziwiona. Co ten lekarz mówił? Coś o plaży i o domu, do którego ją przyniesiono. Musiała w nim nadal być. Może jednak spróbuje wstać. Nie chciała być dla kogoś kłopotem. Musiała wrócić do siebie.
Dziwne uczucie, że coś jest nie tak, powróciło. Coś z jej domem? Zaczęła się niepokoić.
– Obudziłaś się, jak widzę.
Inny głos. Niski i gęsty, jak domowe dulce de leche. Niemal poczuła na języku słodki smak kajmaku. Powoli otworzyła oczy. Obok niej stał wysoki mężczyzna o lśniących czarnych włosach. Jej spojrzenie przesuwało się w górę od nóg w dżinsach, przez tułów rozszerzający się w górę i odziany w koszulkę polo, pod którą nietrudno było dostrzec muskulaturę. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie śni. Mężczyzna miał idealną, atletyczną sylwetkę, słuszny wzrost i przystojną, nieco posępną twarz. Przede wszystkim miał jednak w sobie jakiś rodzaj magnetyzmu, który opierał się na przyciąganiu i obojętności równocześnie.
Serce podskoczyło lekko w jej piersi.
Wyglądał znajomo.
Może widziała go na jakimś bilbordzie? Mógłby być modelem reklamującym luksusowe zegarki albo drogą whisky.
Brew mężczyzny uniosła się, przerywając te dywagacje.
– Miałam nadzieję, że to tylko zły sen.
Stał z założonymi rękami, przypatrując jej się w milczeniu. Wreszcie przemówił.
– Niestety to nie sen.
Jego głos nie był już aksamitnie miękki, lecz tak ponury, że aż się wzdrygnęła. Nie rozumiała, dlaczego tak się na nią patrzy. Nie mogła chyba wyglądać aż tak źle?
– Pan też jest lekarzem?
Nozdrza mężczyzny poruszyły się. Zacisnął usta w wąską kreskę. Był poirytowany. Nie rozumiała dlaczego.
Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. Mężczyzna nie poruszył się nawet, ale z jakiegoś powodu poczuła strach. Instynkt był tak silny, że bez wahania, choć bardzo powolnym ruchem obróciła się odrobinę na bok, podparła dłonią i spróbowała się dźwignąć do góry. Ostry ból przeszył jej ciało i otworzyła usta w niemym krzyku. Ruchy miała nieskoordynowane, ale wiedziała, że musi usiąść, bo leżąc, czuła się zupełnie bezbronna.
Kiedy spojrzała na niego znowu, ręce miał opuszczone wzdłuż tułowia, a pięści mocno zaciśnięte. Był poruszony, choć nie wiedziała, z jakiego powodu. Co takiego zrobiła?
Zeszłaby z tego łóżka, ubrała się i wyszła, ale tyle wysiłku kosztowało ją dźwignięcie się wyżej na poduszki, że nie planowała kolejnej próby zmiany pozycji w najbliższym czasie.
– Kim pan jest? – wyszeptała.
– Serio? Tylko na tyle cię stać?
Zamknęła oczy. Kręciło jej się w głowie. Gdy je otworzyła, mężczyzna stał nad nią pochylony i patrzył zafrasowany.
– Pytałam, kim pan jest – powtórzyła głosem podszytym strachem.
Mężczyzna cofnął się i włożył ręce w kieszenie spodni.
– Dobrze wiesz, kim jestem. Dość tej gry!
– Gry? Myśli pan, że udaję? – powiedziała podniesionym głosem, dotykając dłonią skroni tętniącej bólem.
Spojrzenie mężczyzny prześlizgnęło się po jej uniesionej ręce i dalej w stronę barku. Spojrzała po sobie. Była ubrana w koszulę bawełnianą zapiętą z przodu na guziki. Rękawy zawinięte były aż do łokci. Koszula była o wiele za duża i zsunęła się z jednego ramienia, odsłaniając je całkowicie.
Co się stało z jej ubraniem? Dlaczego nie miała na sobie swoich rzeczy? Porzuciła te pytania i podciągnęła opadający materiał wyżej, przytrzymując go ręką tuż przy szyi.
– Zapewniam, panie… panie… jakkolwiek się pan nazywa, że to nie jest żadna gra.
– W takim razie darujmy ją sobie i powiedz mi, co tutaj robisz.
– Miałam wypadek… na plaży.
Tak jej powiedział lekarz, ale zupełnie tego nie pamiętała. Jakaś pojedyncza myśl przefrunęła przez jej głowę, ale zanim zdążyła ją pochwycić, stała się nicością.
– Jaki wypadek? – zapytał z taką bezwzględnością w głosie, że aż się skurczyła sobie. – Czemu akurat na tej plaży?
– Ja nie… – urwała, próbując stłumić wewnętrzne rozdygotanie. – Jaka to była plaża? Gdzie mnie znaleziono?
Nie wiedziała tego. Nie wiedziała, gdzie jest teraz. Nie wiedziała wielu rzeczy, pomyślała przerażona.
Podał jej nazwę, która zupełnie nic jej nie mówiła. Chociaż…
– Isola? To wyspa, prawda?
Uniósł ręce i klasnął kilka razy z kpiącym uśmiechem.
Zaczerwieniła się.
– Brava. Mało przekonujący występ. Ja cię znam, pamiętasz mnie?
Jej zamglony mózg zaczął działać na tyle, by zrozumiała implikacje tego, co wcześniej ją tak niepokoiło.
– Zna mnie pan?
Pokręcił głową z niedowierzaniem.
– Oszczędź mi tego. Oczywiście, że cię znam.
Zacisnęła kurczowo dłoń na skrawku męskiej koszuli.
– W takim razie może mi pan powie, kim jestem, bo ja niczego nie pamiętam.

Angelo patrzył na kobietę wspartą na poduszkach z rosnącym niedowierzaniem pomieszanym z furią. Doświadczenie podpowiadało mu, że kłamie. Nie mógł jednak nie zauważyć, że wygląda na zupełnie bezbronną.
Jej twarz nabrała trochę koloru, ale i tak widać było, że nie czuje się dobrze.
Fiołkowe oczy były rozszerzone strachem, a piegi na nosie i policzkach sprawiały, że wyglądała dziewczęco, prawie naiwnie. Jakby ta wyrafinowana i elegancka kobieta, którą kiedyś znał, zmieniła się w niewinne dziewczę z prowincji. Prawie zaśmiał się przy tej myśli.
Jej włosy w kolorze ciemnego miodu, a nie złocistego blondu, jak kiedyś, były potargane i dodawały jej seksapilu. Kobieta, którą znał, robiła wszystko, by wyglądać nienagannie, niczym modelka na wybiegu.
Rosetta ubrała ją w jedną z jego starych koszul, którą odłożył do kosza z rzeczami do oddania. Była na nią o wiele za duża, a kiedy zsunęła się na tyle, że zobaczył jej nagie ramię i zarys piersi, poczuł iskrę pożądania, czego nigdy by się nie spodziewał.
– Niczego nie pamiętasz? – spytał drwiąco. – Bardzo to wygodne.