ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Szefie, ktoś do ciebie.
Luke podniósł wzrok znad komputera.
– Powiedz, że jestem zajęty.
Uwielbiał przebywać wśród gości swojego baru Cheshire mieszczącego się na dachu hotelu Beaumont, dopóki w „Country Beat” nie ukazał się ten cholerny artykuł. Tytuł „Luke Sutherland, najbardziej pożądany kawaler w Tennessee” oraz jego zdjęcie w dżinsach i rozpiętej koszuli niczym magnes przyciągały tłumy kobiet, a także mężczyzn.
– To Cassandra Taylor – oświadczył Jake, bramkarz i ochroniarz, wchodząc głębiej do pokoju.
Cassandra?
Luke zmarszczył czoło. Często o niej myślał, choć od lat nie słyszał jej imienia. Miała długie czarne włosy, które łaskotały go po ciele, cudowny uśmiech, który go podniecał… O wszystkim rozmawiali, kochał ją; była jego najlepszą przyjaciółką.
Ale małżeństwo nie było im pisane. Ich drogi się rozeszły. Pozwolił Cassandrze odejść. Słusznie.
A zatem co tu robi? Czyżby przeczytała artykuł i uznała, że warto podjąć jeszcze jedną próbę? Nie, straciła szansę, kiedy osiem lat temu bez pożegnania wyjechała z miasta. Oczywiście bracia winili jego i może faktycznie częściowo był winien – nie starał się jej odzyskać. Ale ona też była winna – nie czekała, by zobaczyć, czy im się uda.
Oboje odpuścili.
– Powiedz, że jestem zajęty – powtórzył.
Jake, który pracował u niego, odkąd Luke otworzył pierwszy bar i który doskonale się orientował, ile Cassandra dla niego znaczyła, nie ruszył się z miejsca.
– Masz z tym jakiś problem? – spytał Luke.
– Pogadaj z nią. Tyle lat minęło…
Luke odchylił się w fotelu.
– Nagle stajesz po jej stronie?
– Po jej stronie? – Jake roześmiał się. – Oj, szefie, jestem i zawsze byłem lojalny wobec ciebie. Po prostu Cassandra różni się od lasek, które po artykule w „Country Beat” zapragnęły zostać panią Sutherland. Wątpię, żeby jej na tym zależało.
Luke przełknął ślinę. Może dziś jej nie zależało, ale osiem lat temu gotów był prosić ją o rękę. To znaczy, teoretycznie. Kupił pierścionek, lecz nie potrafił zdobyć się na oświadczyny. A potem Cass wyjechała.
Bracia wyzywali go od idiotów, sam był na siebie zły, ale Cassandra nawet nie dała mu szansy się wytłumaczyć. To najlepszy dowód, że gdyby się pobrali, ich małżeństwo z góry byłoby skazane na niepowodzenie.
Skoro odeszła, to lepiej, że się nie oświadczył. Cierpiał, wściekał się, nadal czuł złość, ale już nie był tak naiwny jak przed laty. Dziś cieszył się, że jest wolnym człowiekiem, bez zobowiązań. Lubił życie, jakie wiódł, i nie chciał wracać do przeszłości.
– Dobrze wiesz, że jeśli ją odeślesz, będziesz się nieustannie zastanawiał, czego od ciebie chciała.
Cholera. Jake ma rację. Tyle że to niczego nie ułatwia. Chociaż… gdyby się z nią spotkał, może by się okazało, że jest mu obojętna? W końcu minęło osiem lat, oboje się zmienili.
Był tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać.
Luke wyprostował się, oparł łokcie na biurku. Nie miał pojęcia, czego się spodziewać. Nie widział Cassandry, odkąd wyjechała. To znaczy, widział ją na zdjęciach w mediach społecznościowych. Dwa lata temu wszedł na jej profil; nadal była singielką i wyglądała niesamowicie seksownie.
Ciekawość zwyciężyła.
– W porządku. – Westchnął. – Wprowadź ją.
Po wyjściu Jake’a zastanawiał się, co najlepszego zrobił. Dlaczego zgodził się spotkać z Cass? Czego może od niego chcieć? Dlaczego wróciła? Podejrzewał, że to musi mieć związek z „Country Beat”.
Żyło mu się całkiem dobrze; miał bary w Beaumont Bay i w Nashville. Chciał rozszerzyć działalność, otworzyć lokal w Chicago, może w Atlancie. Zawsze parł do przodu.
Nie kusiły go żadne związki; obecność kobiety tylko zahamowałaby rozwój jego kariery. Uwielbiał muzykę country, uwielbiał prowadzić bar, a najbardziej kochał łączyć jedno z drugim.
Wstał od biurka, po czym zaklął w duchu. Czy powinien przyjąć Cassandrę na stojąco, czy na siedząco? Na siedząco sprawiałby wrażenie bardziej zrelaksowanego. Ale na stojąco byłoby uprzejmiej.
Psiakość. Jeszcze nie pojawiła się w drzwiach, a on już się denerwował. Co będzie, kiedy spojrzy jej w oczy?
Czuł ucisk w sercu, którego nie umiał wyjaśnić – zresztą nawet nie próbował.
I nagle Cassandra Taylor weszła do jego gabinetu. Jednak nie powinien był wstawać, bo na jej widok zakręciło mu się w głowie.
Było w niej coś znajomego, a zarazem nowego. Nowa była pewność siebie, dumnie wyprostowana sylwetka, uniesiona głowa, nieulękłość w spojrzeniu, natomiast jej biodra i piersi, ciemne włosy opadające na ramiona oraz lekko ironiczny uśmiech obudziły w nim wspomnienia.
Ale nadal była tą dziewczyną, która od niego odeszła, a on nie miał ochoty wracać do przeszłości. Od wielu lat żył dniem dzisiejszym i kontrolował własny los.
Drzwi się zasunęły.
Cassandra obejrzała się za siebie.
– Automatyczne… Sprytne. – Skinęła głową. – Dziękuję, że zgodziłeś się mnie przyjąć.
Postąpiła jeden krok do przodu, potem drugi. Zatrzymała się przy biurku. Gdyby wyciągnął rękę, zdołałby jej dotknąć.
Miał dwie minuty, by przygotować się psychicznie na jej widok. Okazało się, że to za mało. Silna fala emocji zalała jego umysł i ciało.
– Luke…
Jej głos, cichy i zmysłowy… Przypomniał sobie rozgwieżdżone noce, chwile pełne namiętności. Spokojnie, nakazał sobie w duchu. Niech powie, po co się tu pojawiła i niech sobie pójdzie. Po raz drugi nie ulegnie jej wdziękom. Był zadowolony ze swojego życia. Jako człowiek wolny… Zaraz, zaraz. Czyżby Cassandra sądziła, że…
O nie! Nic z tego!
Psiakrew, popełnił błąd, zgadzając się na to spotkanie. Coś mu mówiło, że ten dzień na zawsze odmieni jego życie.

Każdy nerw drżał jej z napięcia. Przez całą drogę, która trwała trzy godziny, starała się dodać sobie otuchy. Luke jest zwykłym mężczyzną; owszem, kiedyś byli razem, ale od tej pory minęły lata. Oboje się zmienili. Dlaczego miałaby go nie poprosić o przysługę?
Odeszła od niego, by ratować siebie. Dalsze trwanie w związku wiązałoby się z cierpieniem. Luke pragnął rozwijać biznes, na tym się skupiał, a ona miała siedzieć cicho w kącie i czekać. To jej nie odpowiadało.
Była dumna z jego osiągnięć, ale chciała czegoś więcej. Chciała, by razem szli przez życie. Zbyt późno zorientowała się, że ich wizje przyszłości się różnią.
Dlatego odeszła; odniosła sukces zawodowy i wiodła szczęśliwe życie w Lexington w stanie Kentucky.
Więc dlaczego teraz była takim kłębkiem nerwów?
Wzięła się w garść. Nie, nie obróci się na pięcie i nie wyjdzie, dopóki nie załatwi tego, po co przyjechała.
Luke milczał. Czekał, aż wyjaśni cel swojej niespodziewanej wizyty. W porządku.
– Masz niesamowity bar. A Jake… onieśmiela samą swoją posturą – zaczęła.
– Owszem, znakomicie wywiązuje się ze swoich obowiązków. – Luke oparł ręce na biodrach i zmrużył oczy. – Przyjechałaś, żeby mnie o tym powiadomić?
Okej. Najwyraźniej nie miał ochoty na kurtuazyjną rozmowę, którą ćwiczyła w drodze.
– Nie – odparła. – Żeby prosić cię o przysługę.
Nie mogąc ustać w miejscu, zaczęła krążyć po gabinecie, oglądać czarno-białe zdjęcia na ścianach przedstawiające braci Sutherlandów. Kochała ich wszystkich, ale najbardziej Luke’a. Pozostałych – Gavina, Casha i Willa – traktowała jak braci. Po wyjeździe strasznie za nimi tęskniła.
Za Lukiem też, ale… Na niego była zła. Zwodził ją, pozwalał jej wierzyć, że spędzą z sobą całe życie, a w rzeczywistości myślał tylko o tym, gdzie otworzyć kolejny bar oraz na kiedy zabukować występ kolejnej gwiazdy.
Miała tego dość, więc odeszła. Pozbierała kawałki swojego złamanego serca i zaczęła spełniać marzenia. Radziła sobie świetnie jako koordynatorka wesel, mimo że przy każdej przysiędze małżeńskiej łzy napływały jej do oczu. Niedawno założyła własną firmę, Na-Zawsze, i wiedziała, że chcąc zaistnieć w branży, musi zorganizować ślub, o którym będzie głośno. Najlepiej komuś o znanym nazwisku.
Nie było wyjścia. Schowała dumę do kieszeni, wsiadła do samochodu i odbyła trzygodzinną podróż do Beaumont Bay.
– Słyszałam, że Will się żeni – powiedziała, przenosząc spojrzenie ze zdjęć na Luke’a, który uważnie śledził każdy jej ruch. – Dlatego tu jestem.
– Przykro mi, kotku. On już ma narzeczoną.
– Wiem, Hannah Banks. Chciałabym jednak zorganizować im ślub i wesele. I ty mi w tym pomożesz.
Zapadła cisza.
– Po to jechałaś taki kawał drogi? – Luke wyszedł zza biurka. – Mogłaś zadzwonić.
Cassandra poczuła się niezręcznie. Stał naprzeciwko niej. Pachniał bosko i był jeszcze bardziej seksowny niż dawniej. Może faktycznie należało zadzwonić?
– Odebrałbyś?
Wzruszył ramionami.
– Jasne. Minęło tyle lat…
Utkwił spojrzenie w jej ustach. Zadrżała. Była tu zaledwie dwie minuty, a już go pragnęła. Chociaż może chodziło bardziej o wspomnienia? Nie powinna wracać myślami do przeszłości, lecz skupić się na tu i teraz. Przyjechała wyegzekwować dług. Bo Luke był jej coś winien za lata, które spędziła u jego boku, czekając na oświadczyny. I za ból, który jej sprawił.
No dobrze, dług długiem, ból bólem, a Luke Sutherland po prostu budził pożądanie. Miał ciemne oczy, szerokie ramiona… Kiedy stanął w rozkroku i skrzyżował ręce na piersi, Cassandra z trudem przełknęła ślinę.
Drań dobrze wie, jak na nią działa! Jakim prawem on wygląda tak… tak…
Ech! Powinna w te pędy udać się do psychiatry. Idealnie nadawała się na pacjentkę: z jednej strony, pałała żądzą do mężczyzny, który nie chciał jej poślubić, z drugiej strony organizowała śluby zakochanym…
O czym to świadczyło? Hm, może w głębi serca była niepoprawną romantyczką wierzącą w szczęśliwe zakończenia.
To, że jej się nie udało, nie znaczy, że prawdziwa miłość nie istnieje. Istnieje. Widywała ją codziennie. I miała nadzieję, że któregoś dnia sama też spotka mężczyznę, z który będzie szczęśliwa.
Kiedyś sądziła, że tym mężczyzną jest Luke. Dziś cieszyła się, że nie czekała, aż on dojrzeje do ślubu. Widziała artykuł w „Country Beat”. Najwyraźniej nadal wiódł kawalerskie życie.
– Uważasz, że mam wpływ na Hannah? – spytał, wyrywając ją z zadumy. – Hannah to wielka gwiazda. Planują z Willem kameralną uroczystość. Podejrzewam, że już dawno wynajęła specjalistkę od ślubów.
Cassandra uśmiechnęła się.
– Myślisz, że nie sprawdziłam? Do wczoraj nikogo nie wynajęła. Dlatego błagam, zadzwoń do niej i umów mnie na spotkanie.
Luke zacisnął zęby i wpatrywał się w nią bez słowa. Nie chciała powoływać się na wspólną przeszłość ani uciekać się do szantażu, ale gdyby było trzeba… Po prostu nie miała zamiaru wyjść, dopóki Luke nie spełni jej żądania.
– Dlaczego uważasz, że da ci to zlecenie?
– Bo da.
Przysiadłszy na brzegu biurka, zmrużył oczy.
– Wyjaśnij, dlaczego to dla ciebie takie ważne.
– Przez osiem lat pracowałam w „Młodej parze”. Uznałam, że starczy. Pół roku temu założyłam własną firmę, Na-Zawsze. Potrzebny mi jest jeden znany i zadowolony klient. Wtedy inni celebryci dowiedzą się o moim istnieniu.
Luke nie spuszczał z niej wzroku. Najwyższym wysiłkiem woli zachowała spokój. Zgódź się, błagała go w myślach. W Na-Zawsze włożyła wiele pracy i większość oszczędności. Gotowa była walczyć o sukces firmy, nawet jeśli musiała zdać się na łaskę i niełaskę Luke’a Sutherlanda.
– Dobrze, pomogę ci.
O mało nie rzuciła mu się na szyję; w ostatniej chwili zreflektowała się, że to nie byłoby zbyt mądre. Ale nie zdołała powstrzymać uśmiechu, który rozświetlił jej twarz.
Wierzyła w miłość; cieszył ją widok zakochanych i zawsze chciała przygotować im najpiękniejszy ślub na świecie. Dawniej wyobrażała sobie swój ślub z Lukiem, a teraz… teraz skupiała się na szczęściu innych.
– Luke, nawet nie wiesz…
– Pod jednym warunkiem – dodał, patrząc jej w oczy.
Jego surowy ton nieco zgasił jej radość.
– Jakim?
– Że ty mi też pomożesz. Przysługa za przysługę.
Przeszedł za biurko, wyjął z szuflady numer „Country Beat” i rzucił go na blat.
– To mi niszczy życie. – Wskazał na artykuł. – Umówię cię z Hannah, jeśli do czasu jej ślubu z Willem zgodzisz się grać rolę mojej narzeczonej.
Tak długo czekała na jego oświadczyny. Z początku oboje byli zajęci: on otwierał swój pierwszy bar, ona próbowała sił przy organizacji ślubów. Ale potem…
Po pierwszym barze Luke otworzył drugi i trzeci, musiał zatrudniać pracowników, szukać wykonawców, którzy przyciągaliby gości. Dla niej miał coraz mniej czasu. A ona czekała i czekała, aż w końcu zrozumiała, że zawsze będzie na drugim miejscu.
Świadomość tego bardzo ją zabolała. Bądź co bądź wspierała Luke’a, trzymała za niego kciuki. Niestety on, podążając za swoimi marzeniami, zapomniał o niej.
A teraz chce, by udawała jego narzeczoną.
– Nie mówisz poważnie – powiedziała, ledwo hamując złość.
Jego surowa mina i chłodne spojrzenie świadczyły o tym, że nie żartował. Następny więc ruch należy do niej. Musi rozważyć wszystkie za i przeciw. Nie ulegało wątpliwości, że zorganizowanie ślubu dla znanej popularnej osoby otworzyłoby mnóstwo drzwi. Firma zyskałaby rozgłos.
Cassandra była gotowa schować dumę do kieszeni i błagać Luke’a o pomoc, ale to, czego żądał… to za wiele.
– Nie można tego załatwić inaczej? – spytała z nadzieją w głosie.
– Chcesz, żebym umówił cię z Hannah czy nie?
– Co by to za sobą pociągało? Nasze narzeczeństwo?
Naprawdę jest ciekawa? Zwariowała? Udawanie narzeczonej Luke’a wiązałoby się z dużym kosztem emocjonalnym. Przyjeżdżając tu, nie sądziła, że Luke będzie żądał zapłaty, przysługi za przysługę, no ale człowiek nie osiąga sukcesu w biznesie, jeśli wszystko rozdaje lekką ręką.
– W mediach społecznościowych pojawiłyby się nasze zdjęcia – odparł. – Kilka razy wybralibyśmy się razem na jakąś imprezę. Ze dwa, trzy razy w tygodniu musiałabyś wpaść do mnie do baru. Nie zaszkodziłoby, gdybyśmy się w miejscu publicznym czasem przytulili albo pocałowali.
Nie zaszkodziłoby?
Może jemu by nie zaszkodziło. Bliskość fizyczna, pocałunki… Siłą rzeczy przywodziłoby to na myśl dawne marzenia, które się nie spełniły.
Cholera, ale się wycwanił od czasu ich rozstania!
W porządku. Zależało jej na weselu Hannah i Willa. Może poudawać zakochaną. Kiedyś naprawdę kochała Luke’a, więc udawanie nie powinno sprawiać jej problemu. Przynajmniej teraz zna zakończenie. Nie będzie się łudziła, nie będzie czekała, nad wszystkim będzie miała kontrolę. I najważniejsze: będzie zbyt skupiona na planowaniu ślubu, by zajmować się narzeczonym.
– Okej. – Wyciągnęła rękę. – Umowa stoi. A po ślubie się rozstajemy. Tym razem na dobre.
– Świetnie.
Gdy uścisnął jej rękę, poczuła, jak jej wali serce. I w tym momencie zrozumiała, że udawanie narzeczonej byłego faceta wcale nie będzie takie łatwe, jak myślała.
Rany boskie, w co ona się wpakowała?

– Lexi, kochanie, przecież nie musisz tego robić.
Lexi Alderidge uwielbiała swojego ojca Winstona, ale nie znosiła jego nadopiekuńczości. Nie była już małą dziewczynką, lecz trzydziestoośmioletnią rozwódką, więc uważała, że powinien znaleźć sobie jakieś nowe hobby.
– Owszem, muszę – oznajmiła. – Jeśli mam zostać w Royal, muszę mieć jakieś zajęcie. Nie mogę siedzieć w domu przez cały dzień, licząc na to, że wydarzy się coś nadzwyczajnego.
Zdała sobie z tego sprawę stosunkowo niedawno, a właściwie przed kilkoma miesiącami. Przeniosła się po rozwodzie do Royal w stanie Teksas i wkrótce potem uległa urokowi dawnego adoratora z lat gimnazjalnych, który jednak zerwał z nią w przeddzień ślubu.
Uznała to wydarzenie za nieszczęśliwy koniec swojego życia uczuciowego. Postanowiła zapomnieć o mężczyznach i skupić uwagę na nowej posadzie zastępcy szefa marketingu firmy Alderidge Bank, której właścicielem był jej ojciec.
Siedzący za ogromnym drewnianym biurkiem Winston skrzyżował ręce na piersi i rozparł się wygodnie na staroświeckim fotelu. Sączące się przez okno kwietniowe promienie słońca oświetliły jego szpakowate włosy.
– Nadal uważam, że nie powinnaś sama jeździć na ten plac budowy – mruknął urażonym tonem.
– Na tym polega moja praca. Nasz bank jest jednym z największych sponsorów Festynu nad Zatoką, więc muszę wiedzieć, jak wyglądają przygotowania. Chyba chcesz wiedzieć z pierwszej ręki, czy budowa przebiega zgodnie z harmonogramem.
Była przekonana, że rodzinny bank powinien uczestniczyć w kilkudniowym festiwalu sztuki połączonym z konsumpcją wina i lokalnych potraw, gdyż to wydarzenie mogło przysporzyć mu młodych i zamożnych klientów.
– Jesteś zbyt ładna, żeby spędzać czas w towarzystwie robotników budowlanych – mruknął Winston.
– A ty jesteś śmieszny i staroświecki. – Otworzyła torbę z laptopem i wetknęła do niej plik dokumentów. – Muszę pędzić.
– Jak ty jesteś ubrana? Suknia i wysokie obcasy! Nie chcę nawet myśleć o tym, jak mogą cię potraktować niektórzy robotnicy.
– Noszę sukienkę niemal codziennie, odkąd stałam się pełnoletnia. Taki jest mój styl. Zapewniam cię, że dam sobie radę na placu budowy, więc przestań się o mnie martwić.
Ojciec uderzył pięścią w biurko, wprawiając Lexi w osłupienie.
– Będę się o ciebie martwił do końca moich dni, więc musisz do tego przywyknąć. Zwłaszcza że, jak widzę, twoje nerwy nie są obecnie w najlepszym stanie.
Lexi zdawała sobie sprawę, że ostatnie wydarzenia odbiły się na jej psychice, ale robiła, co mogła, by wrócić do równowagi.
– Nie bój się, tato. Ciężko przeżyłam ostatnie niepowodzenia, ale nauczyły mnie one odporności. Nie mam zamiaru się załamać.
– Więc przynajmniej poleć na Appaloosę helikopterem. Podróż samochodem w obie strony zajmie ci sześć godzin. Nie ma powodu, dla którego miałabyś siedzieć tak długo za kierownicą.
Lexi cieszyła się na samotną podróż nowym białym jaguarem, który kupiła sobie po rozwodzie. Miał on być dla niej symbolem nowego startu, ale nie uchronił jej od kolejnego niepowodzenia wynikającego ze słabości do płci przeciwnej. Cała ta sprawa utwierdziła ją w przekonaniu, że powinna na jakiś czas zrezygnować z kontaktów z mężczyznami.
– Czy poczujesz się lepiej, jeśli cię posłucham?
– Oczywiście. Będę przynajmniej wiedział, że zapewniłaś sobie możliwość szybkiego odwrotu.
Ujrzała oczami wyobraźni scenę, w której biegnie na szpilkach w stronę helikoptera, uciekając przed gromadą robotników.
– Wezmę helikopter. Chcę dziś po południu spędzić kilka godzin w gabinecie i opracować listę potencjalnych nowych klientów. Lila Jones z Królewskiej Izby Handlowej podsunęła mi kilka pomysłów.
– Nie życzę sobie, żebyś zbyt aktywnie promowała nasz bank. Nigdy nie zabiegałem o względy żadnego klienta. To oni powinni nas nakłaniać do przyjmowania depozytów.
– Porozmawiamy o tym kiedy indziej, dobrze? – Bardzo kochała ojca, choć potrafił być uparty. – Moim zdaniem nasz bank dojrzał do kilku zmian w zakresie strategii.
– Pamiętaj, że nie będę miał do ciebie ani cienia pretensji, jeśli zrezygnujesz z tej posady. Otrzymujesz spore alimenty i dysponujesz własnym funduszem powierniczym, więc z pewnością nie musisz martwić się o pieniądze.
Lexi westchnęła. Jej finanse były istotnie w doskonałym stanie, mimo to nękało ją nieokreślone poczucie niedosytu.
– Nic mi nie grozi, więc przestań się o mnie martwić.
Wyszła z gabinetu ojca, po czym zatrzymała się przy biurku asystentki dyrektora.
– Czy mogę coś dla ciebie zrobić? – spytała Vi, w której głosie zabrzmiał silny południowy akcent. Jej srebrne włosy pięknie kontrastowały z opaloną twarzą. Lexi miała nadzieję, że będzie wyglądać równie atrakcyjnie, zbliżając się do sześćdziesiątki.
– Owszem. Muszę się dostać na Appaloosę, a ojciec zażądał, żebym skorzystała z helikoptera. Czy możesz mi to załatwić?
– Oczywiście. Zaraz się tym zajmę. Pilot będzie czekał na ciebie za piętnaście minut. Czy to cię zadowala?
Winston Alderidge dysponował dyżurnym śmigłowcem. Jego klienci wywodzili się ze starych bogatych rodzin, więc nie można ich było skazywać na czekanie.
– Jasne, bardzo ci dziękuję.
Wsiadła do windy, by wjechać na dach, gdzie oczekiwał na nią niewielki czarno-złoty helikopter.
Włożyła słoneczne okulary, podbiegła do niego i wsiadła, wspierając się na ramieniu drugiego pilota. Gdy zajęła miejsce przy oknie i zapięła pas, maszyna wzniosła się w powietrze.
Całą uwagę Lexi pochłonął przepiękny widok. Kochała stan Teksas i jego zróżnicowane krajobrazy: zielone pola, małe miasteczka i zakurzone wiejskie osady. Gdy jednak dotarli do przedmieść Houston, w którym spędziła cały okres małżeństwa z Rogerem, poczuła bolesny skurcz żołądka. Nasilił się on jeszcze bardziej, kiedy ujrzała północne obrzeża Memorial Park. Na południe od niego zaczynała się ekskluzywna dzielnica River Oaks, w której mieszkała z byłym mężem.
Piękny sen o szczęściu trwał piętnaście lat, a jego scenerią była ekskluzywna rezydencja położona na skraju pola golfowego, na którym zawarli wiele interesujących znajomości i zorganizowali mnóstwo wytwornych przyjęć. Roger spędzał całe dnie w siedzibie swojej firmy inwestycyjnej, a podczas weekendów uprawiał swój ukochany sport.
Lexi działała aktywnie na rzecz instytucji dobroczynnych i oglądała telewizję. Mąż nie wymagał od niej podjęcia pracy zarobkowej. To powinno było obudzić w niej podejrzenie, że traktuje ją bardziej jak ornament niż kobietę. Mimo to narzucony przez niego tryb życia bardzo jej odpowiadał.
Ale wszystko to należało już do przeszłości. Była teraz samotną kobietą i musiała dowieść samej sobie, że potrafi zorganizować własne życie. Na samą myśl o tym wyzwaniu poczuła niepokój. Wiedziała, że ma przed sobą daleką drogę. Westchnęła i przymknęła oczy, by nie widzieć przesuwającego się w dole krajobrazu.
Gdy otworzyła je ponownie, zbliżali się już do Mustang Point, elitarnej miejscowości, której centralnym punktem była duża przystań jachtowa. Podczas Festynu nad Zatoką uczestniczący w nim goście tam właśnie wsiadali na promy mające ich przeprawić na wyspę Appaloosa.
Przez kilka minut lecieli nad Zatoką Meksykańską, a po chwili znaleźli się nad wyspą. Ten niewielki skrawek ziemi od wielu lat należał do rodziny Edmondów. Na jego zachodnim wybrzeżu wzniesiono niegdyś ekskluzywny kurort i kilka wielkich rezydencji, natomiast wschodnia połać, do której zmierzała Lexi, nie została jeszcze w pełni wykorzystana przez deweloperów.
Helikopter wylądował na sporej łące przylegającej do tętniącego życiem placu budowy. Niemal wszyscy robotnicy zaczęli obserwować manewrujący śmigłowiec, osłaniając oczy przed jaskrawymi promieniami teksańskiego słońca.
Lexi nie miała pojęcia, że jej wizyta wzbudzi zainteresowanie. Ojciec nie przygotował jej na taką ewentualność, zapewne dlatego, że sam nie zwracał uwagi na śledzących jego poczynania gapiów.
Chwyciła torebkę oraz słoneczne okulary i wysiadła ze śmigłowca, usiłując zrobić to w sposób jak najbardziej wytworny. Kiedy wirnik przestał się kręcić i wzbijać tumany kurzu, usłyszała łomot młotów oraz okrzyki wrzeszczących do siebie robotników.
Cała operacja robiła imponujące wrażenie; ciężki sprzęt wyrównywał sfałdowaną powierzchnię działek, a dźwigi przenosiły w powietrzu stalowe belki. Lexi czuła się w tym otoczeniu trochę nieswojo. Nie miała pojęcia o budownictwie i teraz dopiero zdała sobie sprawę, że powinna była poprosić ojca o kilka praktycznych wskazówek. Wyjęła z kieszeni telefon, aby do niego zadzwonić, ale okazało się, że nie ma tu zasięgu.
Uznając, że jest skazana na własne siły, wyprostowała się i ruszyła w kierunku najbliższego mężczyzny oddalonego od niej o jakieś czterdzieści metrów. Był potężnie zbudowany i pochylał się nad papierami przypominającymi projekty architektoniczne. Biały T-shirt uwydatniał muskulaturę jego ramion.
– Dzień dobry! – zawołała, zbliżywszy się do niego. – Czy jest pan kierownikiem tej budowy albo może brygadzistą?
Nie miała pojęcia, czy użyta przez nią terminologia jest poprawna i była zła na siebie, że dała się zepchnąć na zbyt głębokie wody. Doszła jednak do wniosku, że uczenie się nowego zawodu wymaga ponoszenia ofiar.
Mężczyzna wyprostował się i zasłonił jej słońce. Jego widok przyprawił ją o przyspieszone bicie serca. Był niezwykle przystojny i wyglądał pociągająco. Miał chyba dwa metry wzrostu, wyraziste rysy twarzy i krótko obcięte włosy, które upodobniały go do zawodowego podoficera.
Wzbudził w niej zainteresowanie zabarwione odrobiną lęku.
– A kto pyta?
– Lexi Alderidge, asystentka prezesa Alderidge Bank. Nasza firma jest jednym ze sponsorów tegorocznego Festynu nad Zatoką.
– Czyżby przyleciała pani na kontrolę?
Chciała spojrzeć mu w oczy, ale ponieważ miał lotnicze okulary słoneczne, ujrzała tylko odbicie własnej twarzy. Zdawała sobie sprawę, że jest w pełni uprawniona do przebywania na terenie budowy i poczuła lekki zawód wywołany tak chłodnym przyjęciem.
– Owszem. Chcę się upewnić, że nasze środki zostały właściwie zainwestowane. Przygotowana przeze mnie notatka służbowa trafi na biurko mojego ojca, który jest właścicielem banku.
Z twarzy mężczyzny zniknęła podejrzliwość. Zastąpił ją promienny uśmiech, który najpierw zaskoczył Lexi, a potem zachwycił.
– Przepraszam za głupie żarty. Mamy dziś na budowie ciężki dzień, więc próbujemy rozładować atmosferę przy pomocy błazeńskich dowcipów.
Zdjął okulary, a ona zauważyła, że ma regularne rysy i zachwycające piwne oczy. Usiłowała się roześmiać, ale z jej ust wydobył się tylko nieprzekonujący chichot. Zawsze czuła się niepewnie w towarzystwie mężczyzn obdarzonych szorstkim wdziękiem.
– Nic nie szkodzi – mruknęła, a potem wzięła głęboki oddech. – Chciałabym się zobaczyć z pana szefem. Albo szefową. Podobno kobiety też niekiedy pracują na budowie.
– Naturalnie. – Obrzucił ją badawczym spojrzeniem, pod wpływem którego jej serce znowu przyspieszyło. – Czyżby pani szukała pracy?
– Nie – odparła z irytacją i natychmiast zdała sobie sprawę z absurdalności swojego położenia.
Ten człowiek najwyraźniej nie traktował jej poważnie, a ona nie była tym zachwycona.
– Nie szukam pracy. Chcę się zobaczyć z pańskim szefem.
– Lexi! – zawołał głośno jakiś znajdujący się za jej plecami mężczyzna.
Odwróciła się i ujrzała Rossa, syna Rusty’ego Edmonda, znanego w całym Royal biznesmena i miliardera. Był jedną z ostatnich osób, jakie miała ochotę w tym momencie oglądać, ale jego obecność n nie wzbudziła jej zdziwienia. Jako członek komitetu organizacyjnego festiwalu musiał przecież od czasu do czasu odwiedzać miejsce nadchodzących wydarzeń.
Poznała w życiu wielu takich mężczyzn: przystojnych i czarujących dziedziców wielkich fortun dorastających w przekonaniu, że każda ich zachcianka musi być spełniona. Appaloosa należała do jego rodziny, a Rusty Edmond był dobrym znajomym ojca.
Wiedziała jednak, że rozmowa z nim nie będzie łatwa. Jego matka, Sarabeth, porzuciła niedawno męża i wróciła do Royal, aby się zaręczyć z nowym panem swojego serca. Jej szczęśliwym wybrankiem, ofiarodawcą wspaniałego brylantowego pierścionka, był Brett Harston, pierwszy adorator Lexi, ten sam, który porzucił ją przy ołtarzu przed zaledwie sześcioma tygodniami.

Jack Bowden nie wiedział do końca, co sądzić o Lexi Alderidge. Od pierwszej chwili podziwiał jej piękne rude włosy, lśniące zielone oczy i wspaniałą figurę, dzięki której wydała mu się jedną z najbardziej seksownych kobiet, jakie widział. Wyczuł w niej niezłomną siłę charakteru.
Czuł wyrzuty sumienia, gdyż pozwolił sobie podczas ich rozmowy na ryzykowne żarty i nie ujawnił przed nią faktu, że jest nie tylko szefem tej budowy, lecz również właścicielem potężnej firmy Bowden Construction.
Miał zamiar naprawić swój błąd, ale musiał poczekać, aż Lexi zakończy rozmowę z Rossem.
– Jak ty to wszystko znosisz? – spytał Ross ze współczuciem. – Jest mi naprawdę przykro z powodu tej całej okropnej historii.
Jack nie odrywał wzroku od projektu pawilonu, ale nadstawił uszu. Wydawało mu się niewiarygodne, by w życiu takiej kobiety jak Lexi Alderidge mogło dojść do czegoś, co skazywałoby ją na czyjekolwiek współczucie.
– Trzymam się zupełnie dobrze. W gruncie rzeczy doskonale.
Wyprostowała się i wojowniczo wysunęła podbródek, ale Jack nie dał się zwieść pozorom.
– Wiem, że nie jest ci łatwo. – Ross wyciągnął rękę i delikatnie poklepał ją po ramieniu. – Chciałbym, żeby wszyscy mieszkańcy Royal zapomnieli jak najszybciej o całej sprawie. Ale wiesz, jakie jest życie. Ludzie uwielbiają plotki, a opowieść o panu młodym, który ucieka sprzed ołtarza, to wdzięczny temat.
Opowieść o panu młodym, który ucieka sprzed ołtarza… Jack zdał sobie sprawę, że słyszał o tym wydarzeniu, tylko po prostu nie skojarzył jej nazwiska z nazwą banku. Do diabła, pomyślał z niesmakiem. Przeżył kiedyś podobną katastrofę, ale było to dawno temu i nie nastąpiło w równie drastycznych okolicznościach.
– Wiesz przecież, jak czuje się człowiek, o którym wszyscy plotkują. – Lexi mówiła pogodnym tonem, ale jej głos był nasycony goryczą. – Ja też wiele słyszałam o twoim konflikcie z ojcem. Nie mogę uwierzyć w to, że zamierzał cię wydziedziczyć.
– Mój ojciec się nie liczy. Nie zrezygnowałbym za żadną cenę z tego, co wniosła do mojego życia Charlotte. Znalazłem w niej prawdziwie bratnią duszę. Mam nadzieję, że ty też trafisz na kogoś, kto cię uszczęśliwi. Jesteś bardzo atrakcyjna, więc z pewnością spotkasz właściwego mężczyznę.
Słysząc słowa Rossa, Jack zdał sobie sprawę, że Lexi nie jest aktualnie związana z żadnym adoratorem. Sam nie wiedział, dlaczego ta świadomość sprawiła mu satysfakcję. Jako człowiek posiadający trzy młodsze siostry był wyczulony na cierpienia kobiet, więc protekcjonalny ton Rossa wzbudził jego irytację.
Postanowił przerwać jego gadaninę, choć nie miał pojęcia, jaka będzie reakcja Lexi.
Zdobył się na odwagę i delikatnie chwycił ją za rękę.
– Czy nie uważasz, Lexi, że możemy dopuścić Rossa do naszej tajemnicy? – spytał czułym tonem. – Znamy się od niedawna, ale chyba przyznasz, że nasz związek wygląda bardzo obiecująco…
Spojrzał jej wymownie w oczy, usiłując wciągnąć ją do zaproponowanej przez siebie gry, ale ona uniosła brwi w taki sposób, jakby chciała dać mu do zrozumienia, że uważa go za szaleńca. Ale już po upływie sekundy zaskoczyła go, odchylając głowę do tyłu i wybuchając śmiechem.
– Nie chciałam ci o tym mówić, bo wiem, że nadal jestem wdzięcznym tematem dla miejscowych plotkarzy – oznajmiła, zwracając się do Rossa.
On zaś zaniemówił na chwilę z wrażenia, a potem obrzucił ją zdumionym spojrzeniem.
– Czy chcesz mi powiedzieć, że ty i Jack… – wyjąkał z trudem. – Że się spotykacie?
– Cieszę się, że to do ciebie w końcu dotarło – oznajmił z uśmiechem Jack. – Czy nie uważasz, że jestem szczęściarzem?
– Ależ oczywiście! – zawołał Ross. – Życzę wam obojgu wszystkiego dobrego.
– Dziękuję – mruknęła Lexi, czując, że Jack ściska jej dłoń trochę silniej niż dotąd. – Właśnie dlatego przyjechałam dzisiaj na plac budowy. Muszę nadzorować jego poczynania.
– Nadzorować poczynania szefa budowy? To mi się podoba. – Ross przerwał i wyjął z kieszeni komórkę. – Przepraszam was, ale dzwoni jeden z członków rady nadzorczej.
Oddalił się, a Lexi wyrwała dłoń z uścisku Jacka.
– Szefa budowy? Czy to znaczy, że jesteś…?

– Jasper, najwyższa już pora, żebyś się ożenił.
Jasper Simon Warren, książę Stone, markiz Felmont i hrabia Blackmore nie lubił rozmawiać przy śniadaniu, toteż nawet nie podniósł wzroku znad gazety.
– Rozumiem.
– Jasper, słyszałeś, co powiedziałam? Masz obowiązki wobec swojego rodu.
Ostry ton w głosie ciotki Mary wskazywał, że nie da się łatwo zbyć. Jasper opuścił gazetę odrobinę niżej.
– Oskarżasz mnie o zaniedbywanie obowiązków, ciociu? – spytał lodowatym tonem.
Wiosenne słońce, wpadające przez okna książęcego miejskiego domu, nie schlebiało starszej damie. W ciemnozielonej sukni i koronkowym czepku według najświeższej mody, ze zmarszczkami na policzkach i wokół ust i starannie ułożonymi rzadkimi włosami wyglądała na kobietę dobrze po sześćdziesiątce.
– Ależ skąd. Po prostu chciałabym, żebyś był szczęśliwy.
Popatrzył na nią ze zdumieniem.
– Zapewniam cię, że jestem zupełnie zadowolony z życia.
– Zadowolenie to nie to samo co szczęście – odrzekła i zmarszczki na jej czole pogłębiły się.
– A kto decyduje, czym jest szczęście? I kiedy właściwie społeczeństwo wpadło na pomysł, że szczęście jest niezbędne człowiekowi do egzystencji?
Przez wiele lat obserwował z boku małżeństwa rówieśników i nie miał złudzeń. A jednak…
– Moi rodzice byli szczęśliwi, prawda?
– Nigdy nie słyszałam, by było inaczej.
Nie było w jej głosie wielkiego przekonania. Czyżby tylko wyobrażał sobie ich jako szczęśliwych, stworzył sobie fantazję, która miała złagodzić ból po stracie? Czy mylił się, pragnąc odzyskać radość, jaką czuł w ich obecności? I czy mógł się mylić co do prawdy?
Ciotka Mary parsknęła ze zniecierpliwieniem.
– Tak czy owak, potrzebujesz dziedzica tytułu.
I to był prawdziwy powód jej troski.
– Wszystko w swoim czasie.
Znów podniósł do oczu gazetę, koncentrując się na artykule przedstawiającym argumenty za reformą parlamentarną.
– Nie stajesz się młodszy – mruknęła.
– Doprawdy! – Zwinął gazetę i położył ją obok talerza, na którym pozostało tylko kilka okruszków tostów i ślad marmolady. – Mam trzydzieści pięć lat. To jeszcze nie jest sędziwy wiek.
– W przyszłym miesiącu skończysz trzydzieści sześć. Chciałabym wszystko uporządkować, zanim odejdę z tego świata.
Jasper zdenerwował się.
– Jesteś chora? Mam posłać po lekarza?
Na policzki ciotki wypełzł rumieniec.
– W żadnym razie. Ale czas nie stoi w miejscu. Sezon już się rozpoczął i ci, którzy szukają żon, w mgnieniu oka rozchwytają wszystkie najbardziej odpowiednie panny.
Jasper uniósł brwi.
– Sugerujesz, że gdybym zainteresował się jakąś kobietą, ona mogłaby odrzucić moje awanse ze względu na kogoś, kogo poznała wcześniej?
– Naturalnie, że nie. Żadna kobieta przy zdrowych zmysłach nie odrzuciłaby awansów księcia Stone’a.
Nawet gdyby chciała. Przekonał się o tym w młodości, odsunął jednak na bok nieprzyjemne wspomnienia. Rozpamiętywanie przeszłości do niczego nie prowadziło.
– No cóż, droga ciociu, skoro i tak nie oświadczyłbym się kobiecie, która nie jest przy zdrowych zmysłach, to nie widzę powodu do pośpiechu. – Znów spojrzał na gazetę i postanowił ją zabrać do gabinetu. Tam nikt nie ośmieli się mu przeszkadzać.
– Odmówiłaby ci, gdyby była już po słowie z kimś innym. Skąd wiesz, że wśród ostatnich debiutantek nie ma kobiety, która spodobałaby cię się bardziej niż wszystkie pozostałe?
– Jestem pewien, że są tam same godne szacunku młode kobiety, a ich rodzice daliby się pokroić na kawałki nawet za koronę z liści truskawek. Nie spodziewam się napotkać żadnych trudności.
– Skąd możesz wiedzieć, Stone, jeśli sam się nie przekonasz? – W głosie ciotki Mary wzbierała irytacja. Potrząsnęła głową. – Widzę, że nie ma sensu cię przekonywać. Ale posłuchaj mojej rady i ożeń się, dopóki jesteś w kwiecie wieku. Nikt nie wie, co może przynieść przyszłość.
Jasper zmarszczył brwi. Ciotka Mary nie robiła takiego zamieszania od… już nie pamiętał, od kiedy. Owszem, wiedział, że kiedyś w końcu będzie musiał się ożenić, znaleźć odpowiednią kobietę i uczynić ją księżną. Po prostu nie uważał, by to było pilne. Jednak ciotka wydawała się naprawdę zdesperowana.
– Dobrze. Aby cię zadowolić, rzucę okiem na tegoroczny plon.
Ciotka z wystudiowaną nonszalancją sięgnęła po kupkę zaproszeń leżących obok talerza i przejrzała je, nie zdołała jednak oszukać Jaspera.
– Czy chciałaś mi coś jeszcze powiedzieć?
Odłożyła zaproszenia ze złością.
– Są dwie młode dziewczyny, które być może zechcesz poznać. Siostry Mitchell. Obydwie piękne, dość dobrze wychowane i z wielkim posagiem. Widziałam je wczoraj na wieczorku muzycznym u lady Dobson.
– Lady Dobson? – powtórzył Japer chłodno. – To nie jest śmietanka towarzyska, droga ciociu. Nie przepadam za takim towarzystwem. I zakładam, że mówiąc „dość dobrze wychowane” masz na myśli to, że nie pochodzą z arystokracji?
Ciotka skrzywiła się.
– Sally Jersey zasugerowała, żebym się im przyjrzała. Słyszała o ich urodzie i talentach i poprosiła mnie o opinię. Obie zaprezentowały się wyjątkowo dobrze. Moim zdaniem to zupełnie co innego niż siostry Gunning.
W salonach wciąż plotkowano o siostrach Gunning, które wzięły Londyn szturmem i zawarły doskonałe małżeństwa.
– Nie takiej żony szukam.
– A więc jednak. – W jej głosie zabrzmiała taka ulga, że Jasper nie miał serca wyprowadzać jej z błędu. Ciotka Mary była jedną z nielicznych osób, na których mu zależało. Zwykle nie popadała w nadmierną ekscytację z żadnego powodu, a skoro nagle tak jej zaczęło zależeć na jego ożenku, widocznie poczuła swój wiek i stąd się wzięła jej panika. Zresztą miała trochę racji. Czas już był o tym pomyśleć.
Jasper westchnął.
– Nie spodziewaj się, że będę brał udział w wieczorkach organizowanych przez lady Dobson.
Mąż lady Dobson był bankierem, który otrzymał od króla szlachectwo za liczne zasługi – zapewne była to osobista pożyczka lub cenna wskazówka dotycząca opłacalnej inwestycji.
– Naturalnie, że nie. Są pod opieką pani Durant. Można ją spotkać na wszystkich najlepszych zgromadzeniach.
– Pani Durant?
– Jej mąż przed trzema laty temu skręcił sobie kark, kiedy brał udział w biegu z przeszkodami.
– Ach tak, pamiętam go. Lekkomyślny dureń. Ale nie przypominam sobie jego żony.
– Z domu Linden. Jej kuzyn jest teraz wicehrabią. Wyrobiła sobie renomę jako swatka.
– Naprawdę myślisz, że powinienem przyjrzeć się tym dziewczynom? – Było to tak niepodobne do jego ciotki, że nie potrafił powstrzymać zaciekawienia.
– Od dziesięciu lat podstawiam ci pod nos wszystkie najlepsze partie z towarzystwa, ale ty ani razu nie okazałeś zainteresowania. Uznałam, że może jesteś już tak znużony dziewczętami z dobrych rodzin, że zechciałbyś spróbować czegoś innego.
Znużony? Nie, nie był znużony. Cyniczny – owszem, to słowo pasowało bardziej. Odkąd odziedziczył tytuł, roiło się wokół niego od pochlebców, którzy próbowali zyskać jego przychylność. Ale nie był znużony. Był wygodny. Miał niewielką grupę przyjaciół, głównie mężczyzn, na tyle bogatych, że mógł im zaufać, że nie będą się starali wykorzystać go dla osiągnięcia własnych celów. Od wielu lat miał też kochankę, Jane Garnet. Zawarł z nią umowę na wyłączność, a ona chętnie darzyła go względami, gdy tylko miał na to ochotę.
– Pewnie zaraz mi powiesz, że powinienem odprawić panią Garnet.
– Mógłbyś to zrobić – odrzekła ciotka, omijając go wzrokiem.
Niech to diabli. Zanosiło się na koniec wygodnego życia.
– Pomyślałam, że ta starsza mogłaby być w sam raz dla ciebie. A młodsza dla Alberta.
Te ostatnie słowa powiedziała tak cicho, że ledwie je usłyszał. Ciotka Mary wciąż usiłowała popychać Alberta Carlinga, jej jedynego żyjącego krewnego ze strony matki, w górę drabiny społecznej. Małżeństwo z bogatą dziewczyną z pewnością ułatwiłoby mu tę drogę.
Jasper utrzymywał kiedyś bliskie stosunki z Albertem. Niestety kuzyn okazał się fałszywy i teraz ich relacje, choć były życzliwe, to nader rzadkie.

Trzy damy próbowały nie zwracać uwagi na pana Mitchella krążącego po salonie wynajętej kamienicy w pobliżu Bedford Square. Dwie z nich to były jego córki – Charity i Patience, ładne blondynki debiutujące podczas londyńskiego sezonu towarzyskiego. Trzecia, Amelia Durant, dama o ciemnych włosach i oczach, dobiegała trzydziestego roku życia. Chociaż nigdy nie uważano jej za wielką piękność, urodziła się w wyższych sferach i męczyły ją tyrady pana Mitchella. Tego ranka jego córki po raz pierwszy pojawiły się w towarzystwie.
– Pani Durant, powiedziano mi, że zna pani wszystkich dobrze urodzonych i potrafi znaleźć odpowiednich mężów dla moich córek. – Zatrzymał się i spojrzał na Amelię znad binokli. – A teraz mówi mi pani, że na tym przyjęciu nie było ani jednego hrabiego ani księcia.
– Och, tato – westchnęła Charity Mitchell. Uniosła błękitne oczy znad robótki i w odpowiedzi na surowe spojrzenie ojca posłała mu słodki uśmiech. – Był tam lord Philpot i sir Robert… coś tam. Zapomniałam jego nazwiska. – Spojrzała na Amelię.
– Lord Robert Partere – podsunęła Amelia. – Bardzo stara rodzina z doskonałymi koneksjami.
Amelia kilkakrotnie wyjaśniała panu Mitchellowi szczegóły swego planu, ale on wydawał się nie rozumieć, że w takich sprawach potrzebna jest subtelność. Wydanie dziewcząt za odpowiednich, wysoko urodzonych dżentelmenów było delikatnym przedsięwzięciem. Panienki były ładne i urocze, niestety pochodziły z klasy średniej.
Powstrzymała rozdrażnione westchnienie.
– Ostatniego wieczoru nie chodziło o szukanie zalotników…
– A zatem o co? – obruszył się pan Mitchell
– O to, by dobre towarzystwo mogło się przekonać, że pańskie urocze córki potrafią się zachowywać, jak przystało na przyzwoite młode damy, i można je bezpiecznie zapraszać nawet na najbardziej ekskluzywne przyjęcia. – Uśmiechnęła się do dziewcząt. – I mogę pana zapewnić, że obydwie przeszły tę próbę. Lady Mary Warren bardzo chwaliła ich wygląd i zachowanie.
Amelia potrzebowała prawie trzech miesięcy, by nauczyć panny Mitchell, jak należy się zachowywać w dobrym towarzystwie, i wyplenić z ich mowy ślady akcentu z Yorkshire, który zabarwiał mowę ich ojca. Ojciec kupiec nie był przeszkodą, o ile wypłaci odpowiedni posag swoim pięknym córkom i będzie się trzymał z dala od ich nowych rodzin. Z drugiej strony jeśli córki miały przyciągnąć uwagę najlepszych partii, ich skromne pochodzenie nie mogło być w żaden sposób widoczne.
Amelia doskonale wiedziała, jak doprowadzić do tego, by młode damy poznały odpowiednich, godnych szacunku dżentelmenów. Zajmowała się tym od lat. Towarzystwo ufało jej, że wprowadzi w kręgi arystokracji tylko urocze i rygorystycznie wyszkolone młode kobiety. Rodzice tych pełnych nadziei młodych istot szybko się przekonali, że jeśli chcą skorzystać z jej usług, które hojnie opłacali, to muszą wykonywać jej polecenia co do joty. Wysokość jej honorarium była zależna od porozumienia wynegocjowanego między stronami aranżowanych małżeństw.
Siostry Mitchell stanowiły dla niej największe dotychczas wyzwanie. Niezaprzeczalna uroda sprawiła, że miały realne perspektywy, a do tego były miłe i Amelia polubiła je od pierwszego spotkania – tak bardzo, że chętnie się zgodziła wziąć je pod swoje skrzydła. Niestety ich owdowiały ojciec, człowiek, który własną przedsiębiorczością dorobił się majątku, o czym sam z dumą wszystkim opowiadał, miał wybuchowy i niecierpliwy charakter. Nie doceniał jej rad, a do tego nie miał już żony, która potrafiłaby mu przemówić do rozsądku. Córki z pewnością nie były w stanie sprostałć temu zadaniu. Amelia zaczynała już myśleć, że nie podjęła mądrej decyzji, proponując im pomoc w poszukiwaniu dobrze urodzonych mężów.
– Kim jest lady Mary Warren? – zapytał pan Mitchell, krzyżując ręce na piersi. Był korpulentnym mężczyzną o okrągłej rumianej twarzy; włosy, niegdyś jasne, miał teraz w większości siwe i przerzedzone na czubku głowy. – Nigdy o niej nie słyszałem.
– Tato. – Patience Mitchell złożyła dłonie przed sobą. – Powinieneś był uważniej słuchać lekcji pani Durant z tytularza Debretta. To ciotka najbogatszego księcia w całej Wielkiej Brytanii.
– Jest nie tylko najbogatszy, ale też najmłodszy – dodała Charity, marszcząc brwi. – Chociaż ma trzydzieści pięć lat.
– A więc to mężczyzna w sile wieku – stwierdził ich ojciec.
Dziewczęta popatrzyły na siebie niepewnie.
– Trzydzieści pięć lat to okropnie dużo – zauważyła Charity i spojrzała na Amelię, szukając potwierdzenia.
– Trzydzieści pięć lat to jeszcze nie starość – uśmiechnęła się Amelia, która była zaledwie o pięć lat młodsza. – Ale książę Stone od lat pojawia się w towarzystwie i nigdy nie wydawał się zainteresowany ożenkiem. Szczerze mówiąc, nie należy do mężczyzn, których mogłabym wam rekomendować. jest bardzo wyniosły i raczej nie zechce się ożenić z nikim. Jeśli się kiedyś ożeni, to zapewne tylko z córką co najmniej earla.
– Brzmi to tak, jakby go pani nie lubiła – zauważyła Patience. Była młodszą z sióstr i zdaniem Amelii, bardziej inteligentną. Ich papa wydawał się faworyzować starszą, Charity. Tak naprawdę jednak nie różniły się od siebie zanadto. Jak większość dziewcząt w swoim pierwszym sezonie, głowy miały nabite romantycznymi wyobrażeniami. Amelia kiedyś również taka była, dlatego porucznik Durant bez trudu zwalił ją z nóg. Wydawał się ucieleśnieniem rycerza w lśniącej zbroi, o jakim marzy każda młoda dziewczyna. Teraz już Amelia nie wierzyła w istnienie rycerzy. A jeśli nawet istnieli, to z pewnością nie byli dobrymi mężami.
– Zostałam mu kiedyś przedstawiona – odrzekła. Pamiętała ten dzień, jakby to było wczoraj. – Ale właściwie zupełnie go nie znam, słyszałam tylko o jego reputacji.
I obserwowała go od lat. Był nieznośnie dumny, choć zawsze niezmiernie uprzejmy. Sprawiał na niej wrażenie człowieka pozbawionego wielkich uczuć i emocji. Podczas ich pierwszego spotkania poczuła iskrę zauroczenia, ale ta iskra szybko zgasła, gdy kilka dni później jego spojrzenie przesunęło się po niej zupełnie obojętnie, jakby nigdy wcześniej jej nie widział. Najwyraźniej nie zwracał uwagi na zwykłych śmiertelników, którzy krążyli po jego orbicie.
Niedługo później poznała i poślubiła Tarquina Duranta, a po dwóch latach owdowiała i wróciła do Londynu. Założyła własny skromny dom i przypadkiem pomogła kuzynce uniknąć katastrofalnego małżeństwa, gdy w porę odkryła mroczną przeszłość przyszłego pana młodego, a potem pomogła jej złapać na haczyk najlepszą partię sezonu – a właściwie drugą najlepszą partię, bo pierwsze miejsce nieodmiennie zajmował Stone. Od tamtej chwili powoli budowała sobie reputację swatki. Pieniądze, które zarobiła w ciągu ostatnich trzech lat, zapewniły jej przyzwoite życie i własny dom w wybranej dzielnicy. Pomagała młodym ludziom zawrzeć dobre, rozsądne małżeństwa – coś, co nie powiodło się jej samej.
– Chce pani powiedzieć, że moje córki nie są wystarczająco dobre dla niego? – oburzył się papa Mitchell, patrząc na nią gniewnie.
– Absolutnie nie. – Amelia uśmiechnęła się spokojnie. – Pańskie córki przyniosą zaszczyt każdemu dżentelmenowi. Książę jednak bardzo zważa na swój rodowód.
Wojowniczość pana Mitchella jeszcze wzrosła.
– W takim razie ja twierdzę, że nie jest wystarczająco dobry dla moich córek.
Amelia przymknęła oczy.
– Nie mówmy o Stonie. Skupmy się na kawalerach, których spotkamy w najbliższych kilku tygodniach i którzy mogą być dobrymi kandydatami na mężów dla pańskich córek.
– Utytułowani dżentelmeni – warknął pan Mitchell.
– Młodzi dżentelmeni z dobrymi perspektywami i z godnymi intencjami, którzy będą doskonałymi mężami. Nie obiecuję tytułu, ale żadnemu dżentelmenowi, jakiego polecę, nie będzie można niczego zarzucić.
– Jedna z sióstr Gunning wyszła za księcia, a druga za earla – wtrąciła Patience.
– Jedna poślubiła dwóch książąt – dodała Charity.
Dziewczyny wybuchnęły chichotem. Wyglądały tak ładnie i wesoło, że Amelia nie skomentowała ich rozbawienia. Ostrzegała je jednak, by nie wzorowały się na siostrach Gunning. Owszem, obydwie dobrze wyszły za mąż, ale były też uwikłane w skandal. Ludzie przymykali oczy na pewną lekkomyślność, gdy chodziło o osoby z ich sfery, ale nie byliby skłonni do wybaczania córkom Mitchella. Amelia obawiała się, że jeśli ich papa nadal będzie odrzucać jej rady, jej reputacja może na tym ucierpieć. Dobre towarzystwo ufało jej, że dziewczynom, dla których szuka mężów, nie można będzie niczego zarzucić. Gdyby miało być inaczej, byłaby zmuszona rozwiązać umowę.

Tak jak Jasper się spodziewał, na balu u lady Jersey panował ścisk. Hrabina Jersey była jedną z patronek Almacka i nie można było jej lekceważyć. Kiedy Jasper przybył na miejsce, goście zapełnili już całe schody prowadzące do salonu na pierwszym piętrze, czekając w kolejce, by ich zapowiedziano. Westchnął niecierpliwie i zrobił to, co zawsze przy podobnych okazjach – skierował się do pokrytych zielonym suknem drzwi, dyskretnie schowanych pod imponującymi schodami, wsunął monetę w oczekującą dłoń i wszedł na górę schodami dla służby.
Nie potrafił zrozumieć, dlaczego, u licha, ludzie czuli potrzebę, by ich imiona były wykrzykiwane na cały głos w pokoju pełnym rozgadanych gości. Nikt tego nie słuchał oprócz gospodarzy. Poza tym wszyscy i tak znali wszystkich, a jeśli kogoś nie znali, to zapewne nie była to osoba godna uwagi.
Rozejrzał się po zatłoczonej sali balowej, szukając jakiejś życzliwej twarzy. Gospodyni zauważyła go i natychmiast opuściła swoje miejsce przy drzwiach, aby go przywitać.
– Stosujesz swoje zwykłe sztuczki, książę? – powiedziała z uśmiechem.
Kiedyś przed laty przyłapała go korzystaniu ze schodów dla służby i od tamtej pory drażniła się z nim. To był obowiązkowy punkt wieczoru, Jasper jednak nie miał nic przeciwko temu; obecność gospodyni chroniła go przed koniecznością nudnych konwersacji z ludźmi, którzy próbowali zjednać sobie jego przychylność w takiej czy innej sprawie.
– A cóż mogę zrobić innego, Sally, skoro ty upierasz się zapraszać na swoje bale wszystkich co do jednego członków towarzystwa?
Skrzywiła się.
– Nie chcę, by ktokolwiek poczuł się rozczarowany.
Dlatego, ku rozpaczy innych patronek, tak hojną ręką rozdawała zaproszenia do Almacka.
– Masz zbyt miękkie serce.
– A ty jesteś zimny jak kamień.
Uśmiechnął się. Powiedziała to, co myślała, zamiast owijać w bawełnę jak wiele innych kobiet.
– Myślałem, że nikt tego nie zauważył.
Pokręciła głową.
– Któregoś dnia dostaniesz za swoje, książę. Zapamiętaj moje słowa.

Ménage à Billionaire!
Sam tytuł byłby wystarczająco kuszący. Tymczasem tuż pod nim widnieje przystojna, by nie powiedzieć piękna, twarz Santiaga del Almodovára. Hiszpan zdaje się patrzeć prosto w obiektyw kamery. Mam wrażenie, że przenika mnie wzrokiem, na wylot. I chociaż dzielą nas tysiące kilometrów, ogarnia mnie lęk. Na drugim zdjęciu po obu stronach Santiaga widzę obejmujące go piękne kobiety, blondynkę i rudowłosą, zupełnie różne, zapewne jak upodobania miliardera. Odwracam wzrok od ekranu komputera.
– Czy właśnie tego człowieka chce pan zaangażować?
Nie mogę się powstrzymać, złorzeczę pod nosem i premier mojego kraju już wie, że jestem niezadowolona. Zawsze mi się wydawało, że miał wrodzony instynkt i lepiej oceniał ludzi.
– Zdaję sobie sprawę, że Santiago del Almodovár nie cieszy się najlepszą opinią, Wasza Wysokość… – Czuję, jak premier uśmiecha się, zażenowany. – Ale posiada to, czego potrzebujemy, dlatego jego inwestycja może liczyć na poparcie całego parlamentu.
– To haniebne. Ten człowiek ma tylko pieniądze, nic innego – mówię, by zyskać trochę czasu. – Jego brak zasad, niemoralność…
– Powtórzę, jego inwestycja ma poparcie całego parlamentu…
Czy dobrze wyczuwam ostrzeżenie w głosie premiera? Stawia mnie przed faktem dokonanym? Technicznie, żadna umowa nie wejdzie w życie bez mojego podpisu. W zasadzie mogę się sprzeciwić parlamentowi i jej nie zatwierdzić, co oznaczałoby uruchomienie skomplikowanych procedur, lata biurokratycznych potyczek.
Co ja, do diabła, mam zrobić? Podpisać? Co powiedzieliby moi rodzice, gdyby żyli? Właściwie, wiadomo co. Nawet słyszę głos ojca, donośny i wyraźny, pełen dezaprobaty. Jeśli podpiszę, zrobię dokładnie to, czego by nie chciał, a przecież przysięgałam mu… Od tych rozważań boli mnie głowa.
– Oferuje bajońską sumę za ziemię – kontynuuje premier.
Pogrążam się w mroku beznadziei. Nie ma króla, nie ma królowej. Jestem tylko ja, księżniczka Freja, desperacko próbująca uchronić królestwo przed zapaścią finansową bez jednoczesnego poświęcenia dziedzictwa narodowego. Robię wszystko, co mogę, by udowodnić, że zasługuję na tytuł i spełniam oczekiwania rodziców.
– Czego chce w zamian? Co mamy poświęcić?
Siedzę prosto, patrząc przed siebie na starożytny gobelin, który kochałam już jako mała dziewczynka. Słyszę głos ojca. „Pamiętaj, że jesteśmy Marlsdovenami. Świat puka do naszych drzwi. Otwórzmy je, ale nie dajmy się zdeptać. Za wszelką cenę chrońmy to, co nas wyróżnia, co czyni nas wyjątkowymi”.
– Mój asystent prześle umowy, Wasza Wysokość. Gdyby mogła je pani podpisać…
– Przejrzę je – przerywam, może nieco zbyt brutalnie.
Nienawidzę tego planu. Człowiek o tak zszarganej opinii miałby wejść w posiadanie cennego gruntu? Kiczowate, rozświetlone, hałaśliwe kasyno zmieniłoby charakter naszego kraju w dokładne przeciwieństwo tego, o czym marzył mój ojciec. Moim zadaniem jest dbać o ten kraj i jego ludzi. Co powiedziałby ojciec? Spraw, żeby było warto, słyszę, choć nie ma go obok mnie. Ponownie chwytam telefon.
– Panie premierze?
– Tak, Wasza Wysokość?
– Chciałabym się z nim spotkać.
Spraw, żeby było warto.
A co, jeśli uda mi się go przekonać, by przystał na moje warunki i ten pomysł się opłaci? Jeśli nie spodoba mu się moja sugestia, może po prostu odejść. W końcu to jemu zależy, dlaczego więc nie mielibyśmy się potargować?
– Nie ma takiej potrzeby – odpowiada premier, wyraźnie zgorszony samym pomysłem i nawet rozumiem dlaczego. Santiago to rozpustnik, który słynie z imprezowego stylu życia.
– Martwi się pan, że nie dam rady?
– Jest zaciekłym negocjatorem.
– Poradzę sobie – odpowiadam twardo. – Proszę zorganizować spotkanie jak najszybciej.
Znów włączam komputer. To tylko nieruchome zdjęcie, ale w oczach Santiaga odnajduję szyderstwo… Odwracam wzrok. Jeśli chce kupić naszą ziemię, musi to zrobić na moich warunkach – jeśli odmówi, niech idzie do diabła.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Światło słoneczne ociepla kamienny pałacowy dziedziniec, przedzierając się przez rzędy wysokich brzóz. Patrzę z uwagą na mężczyznę idącego w moim kierunku. Szykowałam się na niego od wielu dni, dosłownie i w przenośni. Na moją prośbę przygotowano szczegółowy raport dotyczący hiszpańskiego potentata. Nie znalazłam tam nic nowego, zaskakującego. Santiago del Almodovár żyje szybko, beztrosko, nie dba o reputację, o zdrowie i o ludzi, którzy pojawiają się wokół niego. Jest typem człowieka, którego nie znoszę.
Dzięki imponującemu wzrostowi – na pewno ponad metr dziewięćdziesiąt – zbliża się do mnie długimi, płynnymi krokami, zdecydowanie za szybko. Przygląda mi się uważnie, a ja analizuję jego oczy – bladobrązowe, prawie złote, jak u wilka. Mam wrażenie, że wzrokiem przenika przeze mnie, sięga dalej, w głąb duszy. Kontratakuję. Naklejam na twarz lodowaty uśmiech, wysyłając mu mocne i wyraźnie ostrzeżenie.
Ma na sobie coś w rodzaju garnituru. Granatowe spodnie, rozpięta pod szyją biała koszula i marynarka. A gdzie krawat? To zbyt swobodny styl na Pałac Sölla, ale w raporcie wyczytałam, że Santiago ignoruje większość zasad. Może to jego metoda, by zyskać przewagę we wstępnym etapie negocjacji.
Jest już blisko, czekam na ukłon, którego wymaga protokół. Nic z tego. Zatrzymuje się pół metra ode mnie, rzucając mi szelmowski uśmiech, którym podrywa do lotu motyle w moim żołądku. Próbuję powstrzymać drżenie. By odwrócić jego uwagę, postanawiam zignorować braki w manierach gościa, wyciągam rękę.
– Panie del Almodovár, dziękuję za przybycie.
– Księżniczko…
Wypowiada mój tytuł lekko ochrypłym, lecz ciepłym głosem przyprawionym słońcem Barcelony, którym karmiła się jego dusza. Podaje mi rękę, pewny siebie i stanowczy, świadomy wyładowań elektrycznych, które wstrząsnęły moim ciałem wskutek tego prostego kontaktu.
– Proszę. – Gestem wskazuję mu schody.
Nie sądzę, że zdołam przeżyć to spotkanie. Dlaczego ze wszystkich mężczyzn na świecie właśnie on budzi we mnie uśpione emocje? Mam dwadzieścia cztery lata i nigdy nie pocałowałam mężczyzny. Nie jest łatwo umawiać się na randki, kiedy jesteś jedynym żyjącym członkiem królewskiego rodu Marlsdovenów. Poza tym wcześniej nikt mnie nie pociągał.
Nie pomagała też wiedza, że moi rodzice wybrali dla mnie towarzysza życia, a moje małżeństwo zostało zaaranżowane, zanim się urodziłam. Ich życzeniem było, bym wyszła za najmłodszego syna ich najbliższych przyjaciół. Ta świadomość uniemożliwiała mi kontakty z kimkolwiek. Inaczej mówiąc, nie oglądałam się za facetami. Oczywiście, umiem stwierdzić, kto jest przystojny, lubię spędzać czas z ciekawymi ludźmi, ale nigdy nie… zaiskrzyło. Nigdy.
Dlaczego więc ten człowiek? Dlaczego teraz? Zaciskam zęby, przypominając sobie wszystkie powody, dla których muszę się skoncentrować. Wizja tego, że Santiago wykupi bezcenne grunty wzdłuż rzeki i zbuduje kasyno na obrzeżach dumnego, starożytnego miasta, jest zagrożeniem dla wszystkiego, co piękne i ważne w życiu narodu, i moim.
– Ładny pałac – mówi, gdy wchodzimy do środka przez ogromne złote drzwi, przy których stoją strażnicy ubrani w ceremonialne mundury.
Jego słowa nie brzmią jak komplement, raczej jak żart. Zwykle nasi goście są tak oszołomieni pięknem tysiącletnich komnat, że długo dochodzą do siebie, zanim udaje się nawiązać z nimi jakąkolwiek sensowną rozmowę. A ten człowiek, cóż… Zarabia w ciągu roku więcej niż dochód narodowy mojego kraju, więc nic nie robi na nim wrażenia. Tyle że bogactwo i luksus to jedno, a historia i tradycja to zupełnie co innego.
Rozglądam się po wielkiej sali balowej, którą zdobią kamienne rzeźby wykonane rękami mistrzów, którzy żyli jedenaście wieków temu. Sklepiony sufit zapiera dech w piersiach, misterne witraże w oknach igrają z popołudniowym słońcem… Trzeba być najgorszej marki ignorantem, by pozostać odpornym na piękno tego miejsca.
Z drugiej strony… Czego można się spodziewać po kimś, kto zbił fortunę, budując kasyna, w których ludzie tracą środki do życia i nadzieję na przyszłość? Jak mój wujek, który przez nałóg stracił wszystko, łącznie z życiem. Moi rodzice nienawidzili hazardu. Kasyno w Marlsdoven? Wykluczone. Co powiedziałby tata?
Od śmierci rodziców robiłam wszystko, by byli ze mnie dumni, podejmowałam decyzje, których by po mnie oczekiwali. Tata wiedziałby, jak przekonać premiera i parlament, by odrzucić ofertę Santiaga.
Zaciskam powieki, z trudem oddycham, gwiazdy tańczą mi przed oczami, widzę rozczarowanie rodziców, wypełnia mnie przygniatające poczucie porażki. Santiago nawet nie próbuje prowadzić ze mną rozmowy, w ciszy mijamy wielką salę i wchodzimy do holu pełnego portretów rodziny królewskiej.
Z obrazu spoglądają na mnie moi rodzice i znów czuję ból, zawsze tak samo świeży, nawet teraz, siedem lat po ich szokującej śmierci. Nie śmiem spojrzeć ojcu w oczy. Obecność tego Hiszpana jest dowodem na to, że zszargałam ich pamięć.
Na spotkanie przygotowano piękną salę reprezentacyjną, co okazuje się błędem – komnata nie jest duża, więc obecność Santiaga przytłacza mnie. Co gorsza, muszę wreszcie odwrócić się w jego stronę. Jest jak wojownik udający biznesmena, wysoki i potężny. Mam wrażenie, że mógłby pokonać lwa gołymi rękami. Odsuwam się trochę na bok, by nie oszaleć. Oglądałam dziesiątki jego zdjęć, więc wiedziałam, że jest przystojny, ale nie spodziewałam się, że „na żywo” wywrze na mnie taki wpływ. A to dlatego, że nie jest tak po prostu „przystojny”.
W rzeczywistości, są pewne niuanse, których nie wychwyciły kamery, na przykład maleńka blizna na górnej wardze czy piegi na grzbiecie nosa. Są ledwo widoczne z powodu opalenizny, ale istnieją i jest w nich coś dzikiego, fascynującego i niebezpiecznie rozpraszającego. Ma gęste i ciemne włosy, lekko podkręcone przy karku. Kiedy przeczesuje je dłonią, patrząc na mnie wilczymi oczami, wszystko we mnie skręca się w doskonałe węzły.
„Będzie się starał zdobyć przewagę w każdy możliwy sposób”, uprzedziła mnie moja najbliższa współpracowniczka Claudia. „Bądź czujna”. Zatem zbieram się w sobie. W końcu to mój pałac, moi ludzie, moja ziemia.
– Wasza Wysokość. – Tytuł, którym posługuje się pokojówka, zwracając się do mnie, rozśmiesza go, reaguje szyderczym parsknięciem. – Czy podać herbatę?
Muszę jakoś opanować zgrzytanie zębów.
– Panie del Almodovár, czy życzy pan sobie coś do jedzenia lub picia?
– Piwo – odpowiada bez wahania.
Zwracam się do pokojówki, prosząc o piwo dla naszego gościa i herbatę dla mnie. Nie mogę się pozbyć uczucia, że Hiszpan śmieje się ze mnie. By zatuszować wzburzenie, gestem wskazuję dwa fotele ustawione naprzeciw siebie przy oknie z niewiarygodnym widokiem na rzekę Laltussen. Zwykle widok rzeki przepełnia mnie spokojem. Jest stara jak świat i odważna, wygrała walkę z czasem i ludźmi. Stanowi stały element życia mojego narodu. Niestety, dziś nawet rzeka nie jest w stanie mnie uspokoić.
Kiedy siada, robi to bez cienia szacunku dla starożytnego wnętrza i antycznych mebli. Chwyta krzesło jak piórko i opada na nie ciężko. Siedzi z szeroko rozstawionymi nogami, z łokciami na złoconych oparciach, pochyla się do przodu.
Instynktownie zanurzam się we własne krzesło, siedzę ze złączonymi kostkami, ręce trzymam splecione na kolanach. Nie moglibyśmy być bardziej różni – on jest po prostu sobą, ja odgrywam swoją rolę. Zastanawiam się, kim mogłabym być, gdybym nie urodziła się księżniczką. Tymczasem w wieku siedemnastu lat zostałam jedynym ocalałym członkiem rodziny królewskiej, bez możliwości wyboru.
Patrzy na mnie wyczekująco. Rzeczywiście, przez chwilę zapomniałam, że jest tu na moją prośbę. Muszę wziąć się w garść.
– Miałam okazję zapoznać się z pana propozycją – mówię, uważając, by głosem nie zdradzić moich prawdziwych uczuć.
– I co pani o niej myśli, księżniczko?
– Nie musi się pan tak do mnie zwracać.
– Proszę mi podpowiedzieć…
Nie jestem osobą, która zwykle stoi na straży protokołu, ale tego człowieka nie ośmielę się zaprosić do używania mojego imienia, przy nim potrzebuję wyraźnej granicy.
– Większość moich gości nazywa mnie Waszą Wysokością – ucinam.
– A to jakaś różnica?
Odwracam wzrok, sfrustrowana jego bezczelnością. Rzeka płynie spokojnie, przez chwilę patrzę na nią, by ochłonąć.
– Do takiej formy jestem przyzwyczajona.
Zmuszam się, by znów na niego zerknąć, akurat gdy on zdążył zawiesić spojrzenie na moim naszyjniku lub w zagłębieniu dekoltu mojej sukienki, nie wiem, w każdym razie czuję, że płonę. Zamykam na chwilę oczy, muszę odzyskać panowanie nad sobą. Wiem, że patrzy wprost na mnie. Przyspieszony puls może zabić, prawda?
Z zadowoleniem witam pukanie do drzwi, zrywam się, idę. Zdziwiona pokojówka zapewne przeżywa szok, gdy chwytam srebrną tacę i nakazuję jej się oddalić. Drzwi za moimi plecami zamykają się z trzaskiem. Stawiam tacę na bocznym stoliku, ujmuję wysoki kufel piwa, podaję go gościowi.
– Dziękuję, Wasza Wysokość – mówi, wciąż szelmowsko się uśmiechając.
To nadal nie to. W tonie jego głosu jest coś nieszczerego, prowokującego. Niby okazuje szacunek, a w rzeczywistości droczy się ze mną. Chwytam filiżankę, ale nie podchodzę do swojego krzesła. Jest zbyt blisko mojego gościa, musiałabym patrzeć tylko na niego. Staję przy oknie. Nieziemski widok przynosi niewielką ulgę.
– Projekt jest… ambitny – mówię, by coś powiedzieć. Nienawidzę wszystkiego, co Santiago zaplanował.
– Nie bardziej niż wiele innych, których się podjąłem.
– Rzeczywiście, pana osiągnięcia są imponujące.
– Dziękuję, Wasza Wysokość.
Kolejna kpiąca odpowiedź.
– Byłoby to pierwsze kasyno w Marlsdoven.
– A pani tego nie aprobuje, prawda?
W mózgu rozbrzmiewają mi dzwonki alarmowe. Wie o moim wujku czy tylko zgaduje?
Odstawia kufel i wpatruje się we mnie z obezwładniającą intensywnością.
– Negocjacje zakończone, rząd jest gotowy podpisać kontrakt.
– Rząd nie może niczego podpisać bez mojej zgody.
No cóż, za późno, bym mogła cofnąć to zdanie.
– Dlatego zorganizowała pani to tajne spotkanie, żeby powstrzymać złego dewelopera przed zniszczeniem wizerunku królestwa?
Płonę ze wzburzenia i nienawiści. Doskonale wiem, ile zła pochodzi z takich miejsc, jak jego kasyna. Jeśli już jedno z nich ma być w Marlsdoven, korzyści powinny znacznie przewyższać potencjalne ryzyko.
–To nie jest tajne spotkanie – odpowiadam, z trudem zachowując spokój. – Nic w moim życiu nie jest tajne. Pana nazwisko widnieje w moim oficjalnym kalendarzu.
Jego niedowierzanie jest aż nadto oczywiste.
– Zostałem skierowany do tylnej bramy pałacu, wykorzystałem wejście, gdzie nie ma fotografów.
No tak, na dodatek jest świetnym obserwatorem. Rozmowa z nim jest jak wyzwanie.
– Czy chciałby pan być tu obfotografowany?
Używam jego imienia i nagle dociera do mnie, że lubię smak wyrazu „Santiago” w ustach. Tak o nim myślę od dnia, gdy zobaczyłam jego zdjęcia. Santiago. Niezgodnie z etykietą.
– Mój komentarz dotyczył raczej pani uczuć niż moich. Osobiście nie mam problemu z byciem wprowadzonym do pałacu jako wstydliwy sekret, ale fakt, że był to pani wybór, daje do myślenia…
Otwieram usta, żeby się sprzeciwić, ale zmieniam zdanie. W końcu dlaczego? Czy powinnam się wstydzić swoich uczuć?
– Nie uważam za stosowne informowania ludzi o pana zamiarach, dopóki nie upewnię się co do zysków i strat, co do zasadności projektu – mówię wreszcie.
Sięga po piwo, wstaje i pełnymi gracji krokami zmierza w moim kierunku. Nie mam czasu przygotować się na jego bliskość, na zapach jego płynu po goleniu. Każdy hormon w moim ciele zaczyna tańczyć.
– Wasz premier desperacko pragnie, by jak najszybciej rozpocząć realizację projektu.
– Chce pan wydać u nas miliony dolarów. Oczywiście, że premier jest zadowolony.
– W przeciwieństwie do pani – stwierdza, nie odrywając wzroku od drogocennego pierścienia na moim palcu.
Gdyby tylko wiedział! Nasz mały kraj jest daleki od zamożności, głównie w efekcie nieuczciwych manewrów podczas prywatyzacji majątku po śmierci moich rodziców.
– Sprzedaż ziemi to trudna i ryzykowna sprawa – przypominam. – Po sprzedaniu przestaje istnieć. Potrzebujemy pewnego projektu, który przyniesie zyski, nie przynosząc strat.
– Uważa pani, że kasyno nie spełni swej roli?
Nie. Kasyna są niebezpieczne, myślę.
– Uważam, że mogłoby – mówię głośno, wzruszając ramionami. Zbliżamy się do sedna mojej argumentacji. Przywiódł mnie do tego punktu niejako bez mojej świadomości. Chciałam działać powoli, oczarować go, zaimponować mu historią kraju, stworzyć jakiś rodzaj relacji. Manipulował mną.
– Zatem porozmawiajmy, księżniczko. Czego pani ode mnie chce?

Czego od niego chcę? Zasycha mi w ustach, gdy próbuję zdążyć z jakąkolwiek odpowiedzią, zanim uzna mnie za idiotkę. Nie daję rady. Mój umysł jest całkowicie przytłoczony jego obecnością. Zamiast skoncentrować się na prostych sprawach, które mieliśmy omówić, zwalczam pragnienie dotknięcia go, sprawdzenia, jak pod moją dłonią zadrżałyby jego mięśnie. Co się, do diabła, dzieje? Przetrwałam całe moje dorosłe życie, nie dając się omotać żadnemu mężczyźnie, a przynajmniej przy żadnym z nich nie straciłam zdolności mówienia.
– Możemy się zająć pana projektem? – proponuję wreszcie, w nadziei, że ślęczenie nad planami i liczbami zneutralizuje wpływ, jaki na mnie wywiera.
– Czyż nie to właśnie robimy?

Praca Mściciela została na dziś zakończona. Vennor Penlerick zdjął maskę z czarnego jedwabiu i schował ją do wewnętrznej kieszeni płaszcza, gdy tylko znalazł się w Mayfair, ekskluzywnej dzielnicy Londynu. Tutaj był kimś innym, księciem Newlynem. Natomiast wieczorami, w slumsach, wśród londyńskiej biedoty, był opiekunem, obrońcą i wartownikiem, zwalczał przestępczość i stawał między niewinnymi a złem, które przemierzało ciemne uliczki Londynu, czyhając na niewinnych i bezbronnych. Tutaj był mężczyzną, który bronił tych, którzy nie mogli się sami obronić. Tu miał powołanie i wiedział, dokąd zmierza.
Może dlatego zaczął odnosić wrażenie, że to maska zaczęła go określać, a nie on maskę. Ostatnio częściej bywał Mścicielem niż Newlynem. To był jego wybór, który jednak pociągał za sobą pewne konsekwencje. Przepaść między tymi rolami wciąż się pogłębiała. Mściciel miał własne cele, gdy tymczasem książę odziedziczył powołanie po przodkach. Kiedy Vennor stawał się Mścicielemiem, wiedział, co chce osiągnąć. Nie mógł jednak powiedzieć tego samego, gdy był księciem. Mimo to, obie jego tożsamości były w pewien sposób podobne. Tytuły i maski ukrywały człowieka, który stał za nimi. Ale nie jego dzieło. To łączyło obie postacie.
Vennor skręcił w kierunku Portland Square i swojej londyńskiej siedziby rodowej, starając się ukryć, że kuleje. Czujnie obserwował ulicę, ale wieczór w Mayfair był spokojny. Według towarzyskich standardów pora była jeszcze dość wczesna. Za parę godzin sytuacja może ulec zmianie, pomyślał ponuro. Przez ostatnie trzy lata jako Mściciel przekonał się, że żadne miejsce nie jest wolne od przestępczości. Początkowo przywdział maskę, by odnaleźć zabójcę rodziców. W pierwszych dniach po ich śmierci mógł jako książę użyć swoich wpływów i rozkazać wszczęcie śledztwa. Zarówno detektywi z Bow Street, jak i Straż zrobili, co mogli, ale nie znaleźli mordercy. Okazało się, że nawet władza ma swoje ograniczenia. Nie miał ich za to zamaskowany mściciel. Mściciel mógł udać się w miejsca niedostępne dla księcia.
Książęta nie mogli włóczyć się po szynkach i burdelach w poszukiwaniu odpowiedzi. Tam mogli wyłącznie stanowić cel. O ile w dzielnicy biedoty kolejny opryszek nie wzbudzi podejrzeń, o tyle książę w takim miejscu będzie się prosił o kłopoty. Vennor nie ukryłby tożsamości, przestępcy natychmiast dowiedzieliby się o tym i byłby narażony na atak. Sam utrudniłby sobie dochodzenie, a potencjalni informatorzy po prostu by uciekli. Natomiast Mściciel mógł dyskretnie popytać tu i ówdzie. Dzięki temu miał szansę wpaść na trop przeoczony przez detektywów z Bow Street.
Vennor jęknął, gdy postawił stopę na schodach, a jego biodro przeszył ostry ból. Mściciel otrzymał dziś zapłatę za swoją pracę. Łobuzy z Covent Garden napastujące kwiaciarkę musiały drasnąć go mocniej, niż przypuszczał. I tak lepiej, że skupili uwagę na uzbrojonym mężczyźnie, a nie na bezbronnej dziewczynie.
Drzwi otworzyły się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i Vennor wszedł do elegancko urządzonego, choć surowego holu.
– Wróciłem, Honeycutt – oznajmił, posyłając kamerdynerowi szeroki uśmiech.
– Widzę, Wasza Miłość. – Z tonu kamerdynera przebijały dezaprobata i zmartwienie. – Znów jest pan ranny. – Jego bystremu wzrokowi mimo upływu lat nic nie umykało.
Honeycutt służył trzeciemu pokoleniu Newlynów i znał Vennora od urodzenia. Książę już od dawna nie próbował niczego przed nim ukrywać.
– To tylko draśnięcie – powiedział, wchodząc po schodach, choć rana dawała mu się we znaki. – Nic, czemu nie zaradzi gorąca kąpiel.
Kamerdyner szedł za nim, nie okazując wzburzenia, jakby pracodawcy co dzień wracali pokiereszowani i wymagający opatrzenia.
– Oczywiście, Wasza Miłość. Kąpiel już czeka. Pozwoliłem sobie też naszykować wieczorowy strój. Mimo wszystko przyślę zaraz whisky i bandaże. Nigdy za wiele ostrożności z ostrzami rzezimieszków.
– Nie potrzebuję bandaży – zaprotestował Vennor, choć whisky zamierzał wykorzystać.
Gdyby Honeycutt mógł decydować, trzymałby go w pudełku opatulonego miękką wełną.
– Skaleczenia mogą ropieć tak samo jak głębokie rany. Lepiej nie ryzykować – upierał się Honeycutt.
Gdyby nie służył rodzinie od pokoleń, jego zachowanie można by uznać za niesubordynację. Tym bardziej, że znając go, Vennor dobrze wiedział, jakie ryzyko stary sługa ma na myśli. Ryzyko, że dynastia Newlynów wygaśnie, zanim on sam umrze. Żaden kamerdyner z prawdziwego zdarzenia nie chciałby, żeby jego pracodawca umarł bezpotomnie.
Nie były to próżne obawy staruszka. Skoro Vennor pozostawał kawalerem i bawił się w Mściciela, rzeczywiście istniało takie ryzyko. Dziad księcia zmarł, mając sześćdziesiąt jeden lat, a ojciec w okolicach pięćdziesiątki. Żadnej z tych śmierci się nie spodziewano i żaden z nich nie zostawił gromady potomków. Obawa o ciągłość dynastii była więc uzasadniona, ale Vennor miał teraz na głowie pilniejsze sprawy.
Nie miał czasu na romanse, co było jednocześnie wybawieniem i przekleństwem. Nie chodziło o to, że nie chciał założyć rodziny. Chciał. Jak mógłby jednak pozwolić sobie na żonę i dzieci, gdy nadal mierzył się z najważniejszym zadaniem? Zawsze mógł pomyśleć o ożenku w przyszłym roku. Kiedyś, w przyszłości, poświęci się temu całkowicie. Obiecał sobie, że się ożeni, gdy tylko złapie mordercę rodziców. Znał swoją powinność i zamierzał osiągnąć zamierzony cel. Przynajmniej w ten sposób nie zawiedzie rodziców, choć zawiódł ich na wiele innych sposobów.
– To ledwie draśnięcie – zbagatelizował Vennor ponownie, uznając, że jest młody, niezwyciężony i ma przed sobą jeszcze wiele lat życia.
Wreszcie zaszył się w swoim pokoju, oazie spokoju i prywatności. Cynowa wanna stała przed kominkiem, parując zapraszająco. Czysta rozkosz. Przez parę chwil Vennor będzie zwykłym człowiekiem, a nie zamaskowanym mścicielem czy księciem. Nie będzie musiał martwić się przedłużaniem rodu, swatkami, misją zamaskowanego obrońcy niewinnych i unikającymi sprawiedliwości mordercami. Rozebrał się, patrząc z niechęcią na wieczorowy strój. Powoli zanurzył się w gorącej wodzie, sycząc, gdy sięgnęła rany. Najchętniej zostałby w kojącej kąpieli, racząc się whisky. Przynajmniej miałby chwilę dla siebie. Zresztą już wcześniej znacznie ograniczył zobowiązania towarzyskie, zasłaniając się żałobą. Wszyscy wiedzieli, że z rzadka pojawia się na rautach. Gdyby nie poszedł dziś, nikogo by to nie zdziwiło.
– Panna Marianne spodziewa się pana u Fordhamów – oznajmił Honeycutt, jakby znał tok jego myśli. – Przesłać jej wiadomość, że będzie pan nieobecny? – W jego pytaniu znów zabrzmiała dezaprobata.
Kamerdyner miał rację. Zostanie w domu zakrawało na tchórzostwo, a Vennor Penlerick nigdy nie określiłby się mianem tchórza.
Odchylił głowę na krawędź cynowej wanny i przyjął szklankę od starego służącego. W końcu będzie musiał dołączyć do towarzystwa w pełnym wymiarze, jakiego wymagała od niego książęca pozycja. Nie mógł wiecznie wykorzystywać żałoby jako pretekstu do nieobecności. Lepiej pojawić się na wybranej imprezie z Marianne u boku. Z nią przynajmniej to nie będzie całkiem stracony wieczór.
– Nie, nie odwołuj mojej obecności na balu – westchnął, zamykając oczy.
Trelevenowie byli starymi przyjaciółmi z kornwalijskiego domu w Porth Karrek. Marianne miała swój debiut towarzyski dwa sezony temu, gdy zginęli jego rodzice. Vennor irracjonalnie czuł się winny temu, że ich śmierć przyćmiła jej pierwsze imprezy towarzyskie. Dlatego w następnym roku, gdy tylko minął czas żałoby, starał się jej to wynagrodzić. Zabierał ją więc wszędzie tam, gdzie sam się pojawiał, choć wcale tego nie potrzebowała. Gdy on trwał w żałobie, stała się gwiazdą zarówno swego pierwszego sezonu, jak i kolejnego. Nadal jednak twierdziła, że obecność księcia u jej boku podnosi jej atrakcyjność jako dobrej partii. Vennorowi wydawało się, że jest wystarczająco atrakcyjna, niezależnie od jego obecności.
Teraz zaś jej towarzyszył, bo sam miał na to ochotę. Towarzystwo kogoś z domu, kogoś, kto go znał i nie zwracał przesadnej uwagi na jego tytuł, była mu miła. Doceniał również praktyczną stronę tego układu. Jej bliskość trzymała swatki na dystans. Marianne była jego tarczą, tak samo jak on jej. Oboje mieli swoje tajemnice i żadnemu z nich nie spieszyło się do małżeństwa. Wspólnie stawiali czoło światu. Niewielu odważało się konkurować z księciem i nieponaglana przez nikogo Marianne mogła sobie pozwolić na przebieranie w adoratorach.
Vennor dopił drinka i wyszedł z wanny. Ciepła kąpiel osłabiła dokuczliwość rany. Honeycutt już czekał z maścią i miękkim, puszystym ręcznikiem – odrobiną luksusu, zanim książę będzie musiał podjąć swoje obowiązki. Vennor miał osobistego lokaja, ale to Honeycutt zawsze czekał na niego, gdy wracał z misji Mściciela. Im mniej ludzi znało ten sekret, tym lepiej. Dyskrecja była wszystkim, nawet we własnym domu. Nie chodziło jedynie o to, że przemierzał londyńskie slumsy, niosąc sprawiedliwość. Diukowie byli uważnie obserwowani nawet we własnych domach. Służba plotkowała. Kto wie, do czyich uszu mogły dotrzeć takie wiadomości. Vennor nie chciał zdemaskowania. Rezygnacja z życia Mściciela byłaby utratą części jego tożsamości. I to tej, którą cenił najbardziej.
– Jak prezentowały się dziś sprawy Covent Garden? – Niefrasobliwie zadane pytanie nie zwiodło Vennora.
Stary sługa martwił się i starał się to ukryć. Nie chciał dodawać swej nadopiekuńczości do zmartwień pana. Vennor doceniał zarówno troskę, jak i próbę jej ukrycia.
– Jak zwykle – odparł Vennor, odrzucając na bok mokry ręcznik. – Dzielnica była pełna drobnych złodziejaszków i dziwek. Nie jest nawet w połowie tak niebezpieczna, jak doki czy Seven Dials – odparł z pewnym siebie uśmiechem. – To najbezpieczniejsza ze wszystkich lokalizacji.
Mściciel obdzielał swoją uwagą o wiele mroczniejsze zakamarki miasta. Występki w Covent Garden, teatralno–rozrywkowej części Londynu, były dość przewidywalne. Za to w portowej dzielnicy East Docks i w pobliżu placu stanowiącego skrzyżowanie siedmiu ulic, zwanego Seven Dials, przestępstwa były brutalne i nierzadko krwawe.
– Tego się właśnie obawiałem, Wasza Miłość. Nawet w „bezpieczną” noc sprawy mogą potoczyć się źle, jak miało to miejsce dzisiaj – mruknął Honeycutt, nakładając sporą porcję maści na zranione udo, na którym widać było poprzednie blizny.
Po latach bezowocnych poszukiwań mordercy rodziców, Honeycutt wolałby, żeby Vennor zrezygnował z roli Mściciela, ożenił się, spłodził dzieci i zaczął bezpieczniejsze życie księcia za grubymi murami rodowej posiadłości w otoczeniu licznych służących.
Vennor potrząsnął mokrą czupryną, rozchlapując wodę z włosów.
– Nie zrezygnuję. Nigdy nie wiadomo, kiedy pojawi się jakaś wskazówka – oznajmił z uporem, choć podzielał frustrację kamerdynera. To było jak wyścig na ślepo i bez wiedzy, w którym kierunku i jak daleko znajduje się meta. – Nie chciałbym poddać się u progu rozwiązania – dodał, choć były też inne powody.
Gdyby Vennor przestał być Mścicielem, to kim byłby? Stałby się podobny tym, którymi jego ojciec najbardziej gardził za życia. Uprzywilejowanym arystokratą, wegetującym bez celu. Vennor zawiódłby rodziców i zdradził ideały kornwalijskich lordów.
– Zatem na razie spróbujmy zmienić cię, panie, z powrotem w księcia. Nie możemy pozwolić, by panna Marianne czekała.

***

Vennor dostrzegł ją natychmiast po wejściu do sali balowej Fordhamów. Trudno byłoby jej nie zauważyć. Rude włosy Marianne przyciągały wzrok, tak samo jak jej biała, wyszywana cekinami suknia. Vennor był zdania, że nikomu nie było tak dobrze w bieli, jak jej. Pośród pastelowych kolorów sukni innych kobiet, wyróżniała się niczym latarnia morska na tle oceanu.
Stała przy kolumnie ozdobionej wiosenną zielenią i białymi różami, wśród innych debiutantek i kawalerów. Tłumek dawał świadectwo nie tylko tego, jak bardzo była lubiana, ale również jej szlachetności. Używała swej popularności, by włączać do zabawy innych. Pozdrowiła go uśmiechem, gdy dołączył do jej dworu. Ludzie jak zawsze rozstąpili się, robiąc mu miejsce, choć w atmosferze wyczuł pewną nerwowość. Po tym, jak odziedziczył książęcy tytuł. towarzystwo czuło się skrępowane w jego obecności. Diukowie z natury rzeczy byli onieśmielający. Ale nie dla Marianne. Dla niej nadal był po prostu Vennorem.
– Wasza Miłość, jednak zdecydowałeś się do nas w końcu dołączyć. Dochodzi jedenasta i już zaczęłam się zastanawiać, czy zaszczycisz nas swoją obecnością – rzuciła żartobliwie.
Vennor uśmiechnął się zadowolony z powrotu do rutyny. Przywykli do siebie podczas londyńskiego sezonu, a ich przyjaźń się pogłębiła. W poprzednich latach to jej trzy siostry były debiutantkami, zanim wyszły za mąż. Trzej przyjaciele Vennora z kręgu kornwalijskich lordów również znaleźli swoje partnerki. Już tylko oni dwoje pozostali wolni. Marianne od zawsze była mu bliska, ale teraz zaliczał ją do grona nielicznych przyjaciół.
Ujął jej dłoń w rękawiczce i ucałował.
– Czy mogę mieć zaszczyt zatańczenia z panią przed przerwą na posiłek? – spytał, sięgając po karnecik balowy, który miała przypięty do nadgarstka razem z ołówkiem. Wpisał swoje nazwisko tam, gdzie zawsze. Marianne zawsze rezerwowała dla niego ten długi taniec, nie chcąc utknąć z jakimś nudziarzem. W tym czasie także Vennor mógł uczestniczyć w balu, wypełniając zobowiązania towarzyskie, a jednocześnie był bezpieczny od swatek. Ten układ pasował obojgu i sprawdził się już podczas poprzedniego sezonu. Dziś jednak po raz pierwszy wśród znajomych, otaczających ją wianuszkiem, Vennor wyczuł niezadowolenie. Komuś jego obecność była wyraźnie nie w smak. Rozejrzał się po twarzach i natrafił na niechętne spojrzenie hrabiego Hayesa.
– Proszę wybaczyć śmiałość, ale mam nadzieję, że moja propozycja spotyka się z pani aprobatą, panno Treleven? – upewnił się, widząc, że hrabia zdecydowanie nie aprobuje jego obecności.
Vennor nie zamierzał pytać Hayesa o przyzwolenie, upewniał się tylko, co do zdania Marianne, a hrabia miał zbyt dobre maniery, by wyrazić swoje niezadowolenie inaczej niż morderczym wzrokiem. Nawet to dało jednak księciu do myślenia.
– Nie ma czego wybaczać – zapewniła go Marianne i zwróciła się do hrabiego, by poprawić mu humor. – Mój panie, to chyba nasz taniec?
Zamyślony Vennor spod ściany obserwował tańczącą Marianne i błyski rozsiewane przez cekiny jej sukni. Więc to była najgorętsza plotka sezonu krążąca po klubach dżentelmenów – Hayes zamierzał się zdeklarować. Interesujące i nieuniknione, a jednak niepokojące, pomyślał.
Nie powinien czuć się zaskoczony. Hayes właśnie wrócił z dwuletniej podróży na kontynent i najwyraźniej był gotów do ożenku. Jego zainteresowanie mogło pochlebiać, bo stanowił niezłą partię. Marianne była piękną, młodą kobietą, która zabłysła na salonach. Dzięki swej inteligencji, wyrafinowaniu i sporemu posagowi zdołała się wznieść ponad stan ojca baroneta i przyciągnąć uwagę mężczyzn stojących wyżej na arystokratycznej drabinie. Promienna, pewna siebie kobieta, już dawno zajęła miejsce rozczochranej chłopczycy, która domagała się zabierania na wyprawy na ryby, czy na poszukiwania trufli do lasu. Czas nie stał także w miejscu, gdy Vennor był w żałobie. Zauważył to Hayes i wykorzystał sprzyjający moment.
Vennor wziął z tacy kieliszek i upił łyk szampana. Marianne miała jednak również inne ambicje poza małżeństwem. Nie dla niej jałowa egzystencja. Co powiedziałby Hayes, znając jej aspiracje? Może go czekać spora niespodzianka. Marianne również, jeśli nie będzie ostrożna.
Zastanowiła go własna reakcja na myśl o tej parze. Przecież dobrze życzył Marianne. Czyżby był zazdrosny? Była przecież tylko jego przyjaciółką.
Taniec dobiegł końca i para wróciła do towarzystwa. Marianne miała zaróżowione policzki i przyspieszony oddech.
– Nasz taniec jest następny – powiedziała.
Radosna i podekscytowana ujęła go pod ramię. Dlaczego nie miałaby się tak czuć? W jej świecie nie było cieni, śmierci i straty. Niebezpieczeństwo nie czaiło się w ciemnych zaułkach i nie powodowało bezsenności. Brała życie za rogi i kształtowała świat po swojemu. Vennor dziwił się, że takie podejście odpowiadała tradycjonaliście Hayesowi. Zdawał się prostolinijny i dość purytański. Marianne stanowiła jego przeciwwagę, więc Vennor domyślał się, co dostrzegł w niej hrabia, ale nie mógł zrozumieć, co ona widziała w nim. Z łatwością poprowadził ją na parkiet. Często razem tańczyli. Nawet przed jej debiutem na salonach, Vennor był częstym gościem Trelevenów i partnerem w nauce tańca ich córek. Dziś jednak był bardziej świadomy swojej dłoni na jej talii, jej ręki w jego dłoni, bliskości jej ciała, dopasowania kroków i ruchów w tańcu. Gdy Marianne wyjdzie za mąż, nie będą więcej tak tańczyć, konwersować i się spotykać. Straci jej przyjaźń.
Choć zależało mu na tym tańcu, noga zaczęła się mu dawać we znaki. Mimo kąpieli i maści, udo paliło żywym ogniem. Vennor powinien był wiedzieć, że chodzenie to jedno, ale walc to zupełnie co innego.

To naprawdę bolało.
Marnie otworzyła usta i zaczęła krzyczeć, chyba nigdy nie krzyczała tak głośno. Wygramoliła się z wody i opadła na twardy piasek, drżąc na całym ciele, choć popołudnie było upalne.
Co za pech.
Przygryzła wargę, starając się pokonać ból, który nacierał na nią z każdej strony. Jej siostra bliźniaczka siedziała w więzieniu, podczas gdy ona była na greckiej wyspie, która aktualnie w niczym nie przypominała obiecanego raju.
Obróciła głowę, przyglądając się stopie, która była cała czerwona i najeżona czarnymi kolcami. Jęknęła, ledwie dostrzegając cień, który nagle na nią padł.
– Co się stało, do diabła?
Głos był głęboki i władczy. Marnie podniosła głowę i zobaczyła sylwetkę mężczyzny, który zasłaniał teraz słońce. Jego tors był zroszony kropelkami wody, które lśniły jak małe diamenty – zaparło jej dech w piersi. Jego dłoń znajdowała się w okolicy krocza i nagle zdała sobie sprawę, że mężczyzna zapinał zamek dżinsów.
Pomimo pulsującej z bólu pięty Marnie nagle stała się podwójnie świadoma jego bliskości, bo to był on. Pływak. Mężczyzna, którego dostrzegła, zanim została ukąszona, nie tylko dlatego, że był jedyną osobą na plaży. Któż by nie zwrócił uwagi na jego dzikie, niemal pierwotne piękno? Przyjechał tu na starym motorze, który zostawił gdzieś na piasku.
Z dziwną fascynacją obserwowała, jak zdejmował dżinsy i koszulkę, potem pobiegł w stronę morza i zanurzył się w szafirowych falach. Poruszał się z wrodzoną gracją i lekkością, jakby bez trudu przedzierał się przez wodę, ale jego zdeterminowane ruchy były raczej mechaniczne niż radosne.
– Wszystko w porządku? – ponaglił ją. – Słyszałem, jak krzyczysz.
Jej wzrok przyzwyczaił się do nagłego cienia i teraz widziała go wyraźniej, lecz jego twarz pozostawała twarda, a usta zacięte. Stał nieporuszony, jakby jego ciało wyciosano z kamienia lub wykuto z metalu. Tylko oczy zdawały się żywe, przyglądał jej się i od razu pożałowała, że ma na sobie to pomarańczowe bikini, które dostała od koleżanki z pracy przed wylotem z Londynu, bardziej w ramach żartu, bo nikt nie sądził, że kiedykolwiek je założy. Gdyby pasek jej starego, jednoczęściowego kostiumu nie pękł, to kuse bikini nigdy nie trafiłoby do walizki. Było zbyt obcisłe, za małe i czuła się w nim prawie naga, zwłaszcza przed tym mężczyzną.
Marnie pokręciła głową, a mokre pasma włosów opadły jej na ramiona. Bolała ją stopa, a mężczyzna wzbudzał w niej jakieś nowe, nieznane uczucia, które nie do końca jej się podobały, więc postanowiła dodać sobie otuchy sarkazmem.
– Wyglądam, jakby wszystko było w porządku? – zapytała.
Wydawał się lekko zaskoczony i poirytowany, jakby nie przywykł, że kobieta zwraca się do niego w ten sposób.
– Co się stało?
– Nie wiem! Coś z moją stopą.
– Pokaż.
Chciała mu powiedzieć, żeby sobie poszedł i że sama sobie poradzi, jak zawsze, ale on już klęknął i uniósł jej stopę, a potem przesunął kciukiem po skórze, jakby znał się na rzeczy. W tej chwili jej żołądek zamienił się w galaretę.
Nie przywykła do tego, że ktoś się nią zajmował, na pewno nie mężczyzna. Dzieci dorastające bez rodziców nieczęsto są przytulane, a gdy ktoś już to robi, stają się podejrzliwe i wolą tego uniknąć. W przeciwieństwie do przyjaciół nie uprawiała seksu, a więc nie cierpiała z powodu odrzucenia czy złamanego serca. Bała się bliskości, a jedyną osobą, którą kiedykolwiek kochała, była jej siostra bliźniaczka.
Dotyk nieznajomego wyjątkowo na nią podziałał – nagle potrafiła się skupić wyłącznie na tym i to irracjonalne wrażenie bardzo ją zaskoczyło. Nauczyła się odsuwać od siebie uczucia, bo wtedy nikt nie mógł jej zranić.
– No więc, co się stało? Zostałam ukąszona przez jakiegoś jadowitego greckiego węża morskiego czy coś w tym stylu? – spytała.
Podniósł głowę, a jego oczy były tak błękitne, że rozciągające się nad nimi niebo bledło.
– Jeżowiec, dokładnie rzecz biorąc – odparł chłodno. – Potrafią być niebezpieczne, nie można tego bagatelizować. Mam przy motorze coś, co może pomóc. Zaczekaj.
Odpowiedź brzmiała jak coś pomiędzy reprymendą a rozkazem i Marnie otworzyła usta, żeby mu powiedzieć, że nie musi robić sobie kłopotu, ale się rozmyśliła. Jakie miała wyjście?
– Jasne – odparła.
Leon odwrócił się i ruszył przez plażę w kierunku motoru, zastanawiając się, jakim cudem wplątał się w tę sytuację. Wolne popołudnia to była w jego zabieganym życiu prawdziwa rzadkość i miał w planach jedynie podróż w górę wyspy, żeby obejrzeć zachód słońca, bo cały weekend miał zajęty.
Dziwnie się czuł, znów będąc w Grecji. Jak za każdym razem. Wyjechał dawno temu i sporadycznie odwiedzał rodzinne strony, dorobiwszy się fortuny w Stanach i w Europie. Ostatnio jednak częściej spotykał się z ojcem i niedługo miał się bawić na jego weselu. Choć powtarzał sobie, że tak właśnie należało postąpić, wzdrygał się na samą myśl. Jednak ojciec był już starszym człowiekiem i kto wiedział, ile jeszcze miał życia przed sobą.
Leon z trudem odsunął od siebie te myśli i skupił się na czekającym go weekendzie. Na chwilę się rozluźnił. Czekały go urodziny jednego z najbliższych przyjaciół i przynajmniej będzie miał okazję miło spędzić czas. Tak naprawdę nigdy nie odpoczywał, choć czasem nawet próbował. Wolał adrenalinę, głód i pęd. Lepiej radził sobie z projektami niż z ludźmi i nic nie potrafiło odwrócić jego uwagi od raz obranego celu – chciał stać się jednym z najbardziej wpływowych ludzi w Grecji.
Grymas na jego twarzy pogłębił się, gdy dotarł do motoru i otworzył zakurzony bagażnik – nie miał w planach ratowania żadnej damy w opałach, zwłaszcza tak pyskatej. Nie był jednak zupełnie pozbawiony sumienia, co zarzucały mu niektóre kobiety, którym nie udało się go usidlić. Czy miałby odmówić pomocy pięknej blondynce, choć nie wykazywała żadnej wdzięczności za jego zaangażowanie?
Grzebał w bagażniku, aż znalazł to, czego szukał, i wrócił, zastając ją leżącą na piasku z zamkniętymi oczami. Widział kropelki morskiej wody wysychające na jej skórze, które zostawiały po sobie ziarenka soli w zagłębieniu jej brzucha. Poczuł w środku coś dziwnego, mrocznego i bardzo silnego. Wyciągnął stary wojskowy scyzoryk i odnalazł końcówkę z pensetą.
– Masz w pięcie kilka kolców – odezwał się.
– Co ty powiesz?
Zacisnął zęby.
– Które teraz wyciągnę.
Otworzyła oczy i zauważył, że miały barwę wietrznego nieba, które można czasem zobaczyć nad Paryżem. Nagle zdał sobie sprawę, że miała piękne oczy, i znów poczuł coś dziwnego.
– To będzie bolało? – spytała.
– Prawdopodobnie, ale nie ma innego wyjścia. Potrafisz być dzielna?
– Chyba tak – odparła, wzruszając ramionami.
Prawie się uśmiechnął, widząc jej zgnębioną minę.
– Jak masz na imię?
– Marnie. Marnie Porter.
– W porządku, Marnie Porter. Może zamknij znów oczy i postaraj się odprężyć, a ja usunę te kolce.
– Odprężyć? Żartujesz sobie? Masz pojęcie, jak to boli?
– Tak się składa, że mam. Parę lat temu miałem podobny wypadek. Postaram się być bardzo delikatny.
– Ja… au! – Spojrzała na niego, a jej rzęsy zatrzepotały jak skrzydła spłoszonego motyla. – Jeśli tak wygląda delikatność w twoim wydaniu, nie chcę wiedzieć, kiedy bywasz brutalny!
– Obawiam się, że nie da się tego zrobić całkiem bezboleśnie.
– Czyżby? – Spojrzała na niego podejrzliwie. – Jesteś lekarzem?
To pytanie sprawiło mu dziwną przyjemność. Przede wszystkim dlatego, że rzadko spotykał kogoś, kto nie wiedziałby, kim jest – pochodził z rodu Kanonidou. Choć wyjechał lata temu, ciężar jego nazwiska tak naprawdę nigdy go nie opuścił, a przeszłość doganiała go za każdym razem, gdy tu wracał. Ale skąd ona mogła to wiedzieć? Podejrzewał, że była Brytyjką, jedną z tysięcy turystów odwiedzających te strony każdego roku. Nie znała skomplikowanej struktury greckiego społeczeństwa i nie miała pojęcia, że życie niektórych z bardziej znanych greckich milionerów nie było tak różowe, jak się mogło wydawać.
– Nie, nie jestem lekarzem. A wyglądam?
– Niespecjalnie – powiedziała, spoglądając na jego sprane dżinsy. – Bardziej jak żebrak.
Leon uśmiechnął się pod nosem i zdał sobie sprawę, że dawno żadna kobieta go nie rozbawiła. Naprawdę za dużo pracował.
– Sprawiam ci ból?
– Trochę, ale da się znieść.
Jej mina świadczyła o czymś innym i Leon pospiesznie usunął ostatni kolec, widząc, jak kurczowo zaciskała dłonie.
– W porządku – powiedział w końcu. – Możesz już otworzyć oczy.
Poczuł falę pożądania, silniejszą niż kiedykolwiek. Serce zaczęło mu bić szybciej, a w lędźwiach czuł silne napięcie. Nagle zapragnął wziąć ją w ramiona i pocałować. Położyć na piasku i zbliżyć się do niej.
Gdy usiadła, żeby obejrzeć stopę, mógł się jej lepiej przyjrzeć. Długie, gęste włosy koloru mokrego piasku i przecudowne krągłości skryte pod tanim bikini. Lśniący materiał wyglądał jednak na niej wyjątkowo dobrze. Dużo lepiej, niż powinien. Przywykł do kobiet ubranych w najdroższe stroje, a nie coś, co wygląda, jakby pochodziło z bazaru. Czy nie miło popatrzeć na kogoś, kto nie ma sobie ubrania o wartości niewielkiego długu krajowego? Na kobietę, która zdawała się nie zwracać uwagi na to, że jej brzuch zaokrąglił się lekko, gdy się pochyliła, żeby lepiej obejrzeć opatrzoną przez niego stopę?
– Wszystkie usunięte! – zawołała.
– Tak – potwierdził z powagą. – Co do jednego.
– Wow! Dziękuję.
– Nie ma za co – odparł. – Ale powinnaś obserwować stopę. Uważaj, żeby nie wdało się zakażenie. Gdzie masz buty?
– Tam. – Wskazała na niewielką kupkę ubrań ukrytą pod wystającą skałą.
– Pójdę po nie.
– Nie ma potrzeby.
– Powiedziałem, że przyniosę.
Marnie usłyszała w jego głosie ton nieznoszący sprzeciwu. Z pewnością przywykł do tego, że ludzie go słuchają i choć zwykle nie pozwalała komukolwiek sobą dyrygować, nie było sensu sprzeciwiać się czemuś, co koniec końców było jej na rękę. Zwłaszcza że zdobył się już na wysiłek i był dla niej tak miły – a to było naprawdę ujmujące, szczególnie dla kogoś, kto do tego nie przywykł.
Patrzyła, jak szedł w kierunku jej ubrań, i pomyślała, że mogłaby mu się tak przyglądać cały dzień. Był przepiękny. Wysoki, silny i umięśniony. Miał mocne uda i wąskie biodra, nagle zaczęła się zastanawiać, jak wyglądał nago.
Zarumieniła się gwałtownie. Skąd w ogóle jej to przyszło do głowy, przecież nigdy nie widziała żadnego mężczyzny nago! Nie licząc oczywiście marmurowych posągów o miniaturowych genitaliach, które wystawiano w muzeach, do których co bardziej ambitni rodzice zastępczy ciągnęli ją, gdy była młodsza, dopóki nie zdali sobie sprawy, że razem z siostrą bliźniaczką nie były specjalnie zainteresowane lekcjami z historii sztuki. Odsyłano je więc z powrotem do domu dziecka.
Wspomnienia były zbyt bolesne, więc Marnie spróbowała skupić uwagę na mężczyźnie, który przed chwilą ją uratował. Jego mokre włosy skręcały się w czarne, nieposłuszne loki, które nagle zapragnęła przeczesać palcami. Pragnęła też innych rzeczy, które nie miały nic wspólnego z jego fryzurą. Rzeczy, o których do tej pory nawet nie myślała. Nagle jej piersi stały się boleśnie wrażliwe, a w podbrzuszu poczuła dziwne słodkie napięcie.
Wiedziała doskonale, co to było za uczucie, ale ta świadomość ją przerażała, bo ona nie bawiła się w takie rzeczy. Mężczyźni od zawsze byli jej obojętni, nawet tak przystojni, jak ten stojący przed nią. Pracowała w salonie fryzjerskim w Londynie, gdzie spotykała wielu przystojniaków, ale dla Marnie byli równie atrakcyjni, jak ładna tapeta. Uroda nie wzbudzała jej zaufania. Tak naprawdę nikomu nie ufała, bo zbyt wiele razy się na tym przejechała.
Mężczyzna pochylił się, żeby zebrać jej ubrania. Wstając przyłapał ją, jak na niego patrzyła. Cholera, powinna bardziej uważać. Ich oczy się spotkały, a jej ciało przeniknął dreszcz. To było dziwne, w pewnym sensie miała wrażenie, jakby się już kiedyś spotkali, a on znał ją jak nikt inny. Pokręciła głową, to było czyste szaleństwo. Chyba pora przestać czytać romanse, które tak lubiła – to wszystko przez książki. Albo napięcie ostatnich miesięcy w końcu ją dopadło.
A to jeszcze nie koniec, pomyślała z goryczą. Tak naprawdę, to dopiero początek.
Spróbowała wstać i chyba zauważył, jak się zachwiała, bo wyciągnął rękę, żeby ją przytrzymać.
– Hej – powiedział miękko. – Uważaj.
Podtrzymał ją za łokieć i choć Marnie chciała się poddać temu słodkiemu wrażeniu, jakie wywierał na niej jego dotyk, odsunęła się od niego.
– Nic mi nie jest – powiedziała sztywno i zaczęła się ubierać. Wsunęła stopy w sandały i potrząsnęła głową, czując na plecach ciepło schnących włosów. – W porządku, muszę się zbierać. Jeszcze raz dzięki za pomoc. Jestem ci bardzo… wdzięczna.
Leon musiał pozwolić jej odejść. Sama dostała się na tę małą prywatną plażę, więc znajdzie drogę powrotną. Spojrzał na dyskretny, złoto-koralowy szyld luksusowego hotelu Paradeisos, który wisiał nad drewnianą bramą, i zastanawiał się, czy przypadkiem nie weszła tu bezprawnie. Pewnie tak.
Czy powinien zaproponować, że ją podwiezie? Może wtedy poczuje, że wypełnił zadanie i będzie mógł z czystym sumieniem o wszystkim zapomnieć.
Jej włosy były już prawie suche i zauważył, że wcale nie miały koloru mokrego piasku. Były jasne niczym srebro. Jak blask księżyca.
Głos mu lekko drżał, jak nastoletniemu chłopcu, który dopiero zdał sobie sprawę, jakie uczucia może wzbudzić w nim kobieta.
– Jeśli chcesz, mogę cię podwieźć – powiedział. – Albo możemy przejechać się po wyspie. Zwiedziłaś ją już?
Wzruszyła ramionami i spojrzała na niego.
– Trochę. Niestety całe dnie spędzam w pracy, a gdy mam wolne, to też pracuję, bo…
– Tak?
Pokręciła głową.
– Nieważne. Po przyjeździe wybrałam się na wycieczkę autokarem wokół wyspy, ale nie zobaczyłam zbyt wiele. Organizator był bardziej zainteresowany namówieniem nas na kupno produkowanych tu wazonów.
– Tak, widziałem je. – Wzdrygnął się.
– Paskudne.
– Trudno zaprzeczyć. Jednak ta wyspa ma swoje tajemnice. Miejsca, do których turyści zwykle nie docierają. Moglibyśmy odwiedzić kilka wiosek i obejrzeć zachód słońca na Dhasos. A potem może coś zjemy.
Spojrzała na niego, a w jej szarych oczach czaiła się podejrzliwość. Taka reakcja była dla niego zdecydowanie czymś nowym.
– Zapraszasz mnie na kolację?
– Jasne. Dlaczego nie?
– Cóż, po pierwsze nawet nie wiem, jak się nazywasz.
Nauczony doświadczeniem Leon poczuł, że sztywnieje.
– Nazywam się Leonidas. Leonidas Kanonidou. – Obserwował jej reakcję i z ulgą zauważył, że nic jej to nie mówiło. – Ludzie mówią na mnie Leon.
– Jak lew – powiedziała powoli.
– Dokładnie. Znasz grecki?
– Bardzo śmieszne. To chyba najtrudniejszy język na świecie.
– A więc już wiesz, kim jestem, zatem czy zjesz ze mną kolację?
Nie odpowiedziała od razu i nawet jej wahanie go podniecało. Był przyzwyczajony do uległości. Kobiety same do niego lgnęły, wystarczyło, że pstryknął palcem. Często go podrywały, mniej lub bardziej subtelnie. Reputacja jednego z najbardziej rozchwytywanych kawalerów przyczyniła się do tego, że w końcu zniknął z randkowej sceny, zmęczony zbyt wieloma okazjami i propozycjami.
To, do czego Leon nie nawykł, to czekanie, bo ludzie zwykle wychodzili z siebie, żeby go zadowolić, jakby jego wdzięczność mogła w jakiś sposób wpłynąć na poprawę ich życia. Liczyli na wyrozumiałość, pracę albo pierścionek zaręczynowy. Ludzie zawsze śmiali się z jego żartów, nawet gdy nie były śmieszne. Czy to przydarzało się mężczyznom, którzy nie byli miliarderami? W przeciwieństwie do niego byli oceniani raczej na podstawie umiejętności, a nie grubości portfela. Czy ta tajemnicza Angielka miała zostać jedyną kobietą w historii, która dała mu kosza?
Ale tego nie zrobiła.
Oczywiście, że nie.
– W porządku. – Wzruszyła ramionami. – Dlaczego nie?
Jej niechęć prawdopodobnie była udawana, ale Leona to nie obchodziło. Patrzył, jak podnosi ręce, żeby związać włosy, i od razu tego pożałował, bo jego wzrok skupił się na ciężkich krągłościach jej piersi. Czy zrobiła to celowo i miała świadomość, jak na niego w tej chwili działała? To było czyste szaleństwo.
Pomyślał o zbliżającym się weekendzie, który miał cały wypełniony. Wybrana grupa greckiej śmietanki towarzyskiej miała uczestniczyć w wystawnych imprezach, przygotowanych specjalnie z myślą o nich. Nie będzie miał raczej zbyt dużo wolnego czasu dla nowo poznanej kochanki. Poza tym z pewnością spotka na którejś z imprez zdecydowanie bardziej odpowiednie kandydatki na krótką i intensywną przygodę. Leon przełknął nerwowo. Może to jednak nie był najlepszy pomysł.
Rozsądek jednak nie był w stanie wygrać z pożądaniem, które kipiało w jego żyłach.
– W takim razie jedźmy – powiedział, podchodząc do motoru.

Ogromny bukiet kwiatów unosił się chwiejnie w powietrzu. Bez namysłu Emma zrobiła krok do przodu i wyciągnęła ręce, by go złapać. Zdołała chwycić palcami wykręcone łodygi, ale waga bukietu zaskoczyła ją – musiała przycisnąć go do piersi, żeby nie wypadł jej z dłoni. Dopiero wtedy zastanowiła się, co właściwie wyczynia. Przez chwilę stała jak głupia, ściskając mocno i z nadzieją kwiaty, jakby oczekiwała nagrody. Może przyszłego męża? Ha! Ale nikt na nią nie patrzył. Wzrok wszystkich zwrócony był w stronę kobiety, która rzuciła bukiet. Po drugiej stronie barierek piękna, długowłosa brunetka kłóciła się zażarcie z ochroniarzami.
– Wiesz, kim jestem? – Jej głos odbijał się echem od ścian atrium. – Nazywam się Vogue Monroe i upewnię się, że obaj zostaniecie zwolnieni! – Trzęsła się ze złości, piorunując ochroniarzy wzrokiem i miotając gromy.
Vogue Monroe. Hollywoodzka aktorka i ostatnia z długiej listy pięknych kobiet romantycznie związanych z Leonardem Raveninem. Emma przysunęła się bliżej, żeby mieć lepszy widok.
– Przykro mi, proszę pani, ale nie ma znaczenia, kim pani jest. Nie wejdzie pani, jeśli nie jest pani umówiona.
– W porządku. Nieważne. – Vogue uniosła do góry ręce. Jej paznokcie wyglądały jak szpony. – Przekaż mu tylko wiadomość ode mnie. – Odrzuciła do tyłu głowę, a włosy opadły na jej plecy ciemną kaskadą. – Powiedz mu, że mi go szkoda. Jest emocjonalnie wyjałowiony, niezdolny do stworzenia prawdziwego związku z kimkolwiek, bo kocha wyłącznie siebie!
Emma musiała przyznać, że występ Vogue zasługiwał na nagrodę. W każdym razie udało jej się skupić na sobie uwagę wszystkich obecnych. Nawet dłonie recepcjonistek zamarły nad klawiaturami komputerów.
– Możesz mu także przekazać… – Nagle przeszywające spojrzenie zielonych oczu Vogue spoczęło na zaskoczonej Emmie i bukiecie, który przyciskała do piersi. – Możesz mu przekazać, żeby sobie wsadził te kwiaty, wiesz gdzie!
O rany! Emma zamarła. Gdyby pracowała dla brukowca, miałaby fantastyczny materiał. Ale Emma Quinn była młodszą reporterką w „Paladin”, szanowanej gazecie zaadresowanej do czytelników zorientowanych w kwestiach politycznych i społecznych. Miała przeprowadzić wywiad na temat energii odnawialnej z Leonardem Raveninem. Niestety jej rozmówca miał już ponad dwugodzinne spóźnienie, dzięki czemu uniknął gniewu swej ekskochanki. Aktorka opuściła budynek Raven Enterprises z wysoko uniesioną głową, wsiadła do czekającej na nią limuzyny z przyciemnianymi szybami i odjechała.
Koniec atrakcji, pomyślała Emma. Znała już na pamięć każdy element lśniącej nowoczesnością recepcji Raven Enterprises, ale zamierzała czekać aż do skutku. Takiej okazji nie wypuszcza się z rąk. Uzyskanie zgody na wywiad z Leonardem Raveninem stanowiło jak do tej pory największy sukces w jej karierze dziennikarskiej. Tajemniczy włoski biznesmen rzadko udzielał wywiadów i znany był z wyraźnego braku zaufania do prasy. Emma miała wrażenie, że szef przydzielił jej to zadanie, zdając sobie sprawę, że jest niewykonalne, zwłaszcza dla początkującej, młodziutkiej dziennikarki.
A jednak udało jej się. Dlatego nie zamierzała zmarnować takiej szansy. Przygotowała się sumiennie, przeczytała wszystko, co napisano o przystojnym miliarderze. Okazał się fascynujący – bajecznie bogaty, obsesyjnie chronił swe życie prywatne. Mimo to w prasie nie brakowało jego zdjęć z coraz to nową aktorką lub celebrytką przy boku, czasami nawet jakąś arystokratką wtuloną w potężną sylwetkę Włocha lub modelką opalającą się w maciupkim bikini na pokładzie jego jachtu. Brukowce przypisały mu przydomek „enigmatyczny” i nadużywały przymiotników „tajemniczy” i „nieprzenikniony”. Czasami błyskał czarującym uśmiechem, ale częściej reagował wyjątkowo szorstko, zwłaszcza gdy podstawiano mu przed twarz mikrofon lub błyskano w oczy fleszami aparatów fotograficznych.
Jego pochodzenie także pełne było zagadek. Historia rodziny zamieszkującej księstwo Ravenino sięgała szesnastego wieku, a Leonardo był pierwszy w kolejce do odziedziczenia tytułu hrabiowskiego. Jednak z jakiegoś powodu odwrócił się od rodziny, wyjechał z Ravenino i oddał prawo do tytułu młodszemu bratu. Emma nigdzie nie zdołała znaleźć informacji dlaczego.
– Może przechowam je dla pani? – Miła recepcjonistka z plakietką z imieniem Nathalie wskazała ruchem głowy kwiaty. Emma podeszła bliżej.
– Pewnie często widuje pani byłe kochanki szefa rzucające bukietami? – zagadnęła z uśmiechem.
Nathalie roześmiała się.
– Można tak to ująć. Na pewno się nie nudzimy, gdy do miasta przyjeżdża pan Ravenino.
– Słyszałam o jego reputacji. – Emma wsparła łokcie na blacie recepcji.
– Nie wolno go lekceważyć, to prawda. Zresztą, sama się pani przekona.
– Jeśli się doczekam. – Emma skrzywiła się wymownie.
– Bardzo mi przykro, musiało szefowi coś wypaść.
– To nie pani wina. – Emma zawahała się.
Może powinna wykorzystać przedłużające się oczekiwanie, by zdobyć więcej informacji o swoim przyszłym rozmówcy? Dla dobra wywiadu, oczywiście.
– Często musi pani przepraszać ludzi, którzy czekają na pana Ravenina, i przekładać spotkania? Pewnie was nie oszczędza?
Nathalie namyślała się przez chwilę.
– Szef nie spędza zbyt wiele czasu w biurze, ale kiedy się pojawia, musimy zakasać rękawy.
– Jest dobrym pracodawcą?
– Tak. O ile nie ma się nic przeciwko nadgodzinom i lubi się wyzwania. Przy panu Ravenino nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać.
– Wyzwania?
– Wie pani, prywatna wizyta w Muzeum Historii Naturalnej jeszcze tego samego dnia, zorganizowanie przelotu słynnego szefa kuchni na odległą szkocką wyspę. Kiedyś kupił wszystkie obrazy z wystawy i kazał je rozwieźć do dwunastu różnych lokalizacji, w czterech różnych krajach, na dwóch kontynentach! Jeden z nich wisi tam. – Wskazała ogromne płótno z abstrakcją wiszące na ścianie.
– Czyli wszyscy spełniają każde jego życzenie?
– Coś w tym stylu. Ale to Mia, asystentka pana Ravenina w Londynie, musi mierzyć się z zadaniami dotyczącymi spraw prywatnych szefa, na przykład jego skomplikowanego życia uczuciowego.
– Uważa pani, że źle traktuje kobiety?
– Nie powiedziałabym. Po prostu żadnej nie udało się sprawić, by zachowywał się tak, jak ona by chciała. Każda ma nadzieję, że to ona go ujarzmi, zaprowadzi przed ołtarz, ale zawsze kończy się wielkim rozczarowaniem. – Recepcjonistka zerknęła na leżący obok niej bukiet. – Mia ma już złotą kartę stałego klienta w kwiaciarni.
Emma spojrzała na kwiaty. Ewidentnie egzotyczny bukiet tym razem nie załagodził gniewu adresatki. Nathalie okazała się skarbnicą ciekawych informacji. Emma chciała usłyszeć więcej.
– Domyślam się, że zna pani wiele pikantnych historii na jego temat. – Emma zachęciła recepcjonistkę.
– Tak, ale… – Nagle Nathalie nabrała podejrzeń. – Pani jest dziennikarką, prawda? Nie powinnam chyba za dużo pani mówić.
– Nie wykorzystam tego, co pani mi mówi w artykule, obiecuję. Piszę o energii odnawialnej, specjalistyczny artykuł, nudy – zażartowała, żeby rozluźnić atmosferę.
Nathalie roześmiała się.
– W porządku. – Rozejrzała się szybko na boki, pochyliła w stronę Emmy i zniżyła głos do konspiracyjnego szeptu. – Kiedyś…

Leonardo Ravenino pojawił się dopiero po upływie kolejnej godziny. Emma już się miała poddać, gdy przed wejściem zatrzymała się limuzyna, a potem do budynku weszła grupka ożywionych ludzi, którzy niczym rój pszczół otaczali wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę o wyprostowanych plecach i wysoko uniesionej głowie.
Leonardo Ravenino maszerował szybkim krokiem, wydając polecenia swoim poddanym niczym król. Emma zerwała się z miejsca i przyłączyła się do roju, wymachując w powietrzu notatnikiem w nadziei, że zostanie zauważona. Zmierzali w stronę wind. Wiedziała, że jeśli nie wykaże się refleksem, to nici z jej wywiadu. Drzwi windy otworzyły się i rój przemieścił się do środka, zostawiając Emmę na zewnątrz. Nie! Nie mogła pozwolić, by szansa na pierwszy poważny materiał wymknęła jej się z rąk! Be namysłu wsunęła stopę pomiędzy zamykające się drzwi, które natychmiast ponownie się otworzyły. Zapadła grobowa cisza, a ona stanęła twarzą w twarz z wpatrującym się w nią z niedowierzaniem tłumkiem.
– Nazywam się Emma Quinn, pracuję dla gazety „Paladin”.
– Proszę zabrać stopę. – Mocno umięśniony mężczyzna zrobił krok w jej stronę.
– Tak, tak, oczywiście, ale jestem umówiona z panem Raveninem. – Pospiesznie wyciągnęła z kieszeni telefon. – Proszę, tu mam e-mail z potwierdzeniem. Czekam już kilka godzin. – Jej ręka trzęsła się tak bardzo, że prawie upuściła telefon.
– Proszę zabrać stopę. – Mężczyzna nawet nie zerknął na ekran podsunięty mu pod nos.
– Tak, ale…
– Ja się tym zajmę, Harry.
Niski, aksamitny głos z miękkim włoskim akcentem mógł należeć tylko do jednego człowieka. Nagle stanął przed Emmą – Leonardo Ravenino we własnej osobie – w szytym na miarę i leżącym jak ulał garniturze, w białej koszuli i pod krawatem. Na żywo prezentował się tak samo oszałamiająco, jak na zdjęciach. Jego uroda nie zaskoczyła jej, ale na tak intensywną, męską aurę nie była gotowa. Zaciśnięte szczęki i zmarszczone brwi nie pozostawiały złudzeń co do jego nastawienia. Tylko przebijający się przez skórę jednodniowy zarost sugerował, że potężny Leonardo miał za sobą długi, męczący dzień. Przeszyło ją spojrzenie ciemnych, inteligentnych oczu. Po chwili milczenia, wyszedł z windy i niedbałym machnięciem dłoni dał znać swym pracownikom, by pojechali do biura bez niego.
– Quinn, mówi pani? – Zmarszczył jeszcze bardziej brwi, jakby próbował sobie przypomnieć, czy faktycznie zgodził się na spotkanie z dziennikarką.
– Tak – potwierdziła pospiesznie. – Z „Paladin”. Byliśmy umówieni na wywiad.
Nadal przyglądał jej się podejrzliwie.
– Na temat inwestycji Raven Enterprises w odnawialne źródła energii. – Rozpaczliwie próbowała odświeżyć mu pamięć. – Byliśmy umówieni o piętnastej.
– W takim razie przykro mi.
– Nie szkodzi. – Oczywiście, że szkodzi! Ewidentnie zapomniał o niej. Czy nie miał armii sekretarek i asystentek przypominających mu o spotkaniach? Na szczęście udało jej się go złapać. Pogratulowała sobie w myślach.
– Mi dispiace… Przepraszam, nie zrozumieliśmy się. Przykro mi, ale niestety wywiad się nie odbędzie. – Zacisnął mocno usta.
– Nie! – W panice Emma złapała go za ramię. Leonardo Ravenino rzucił jej wymowne spojrzenie. Szybko zabrała rękę. – Przecież zgodził się pan.
– Ale zmieniłem zdanie.
Czy jej się wydawało, czy z obrzydzeniem spojrzał na rękaw, który przed chwilą złapała?
– Mam nadzieję, że nie naraziłem pani na niedogodności.
– Nie, to znaczy, tak! Musi mi pan udzielić wywiadu, obiecał pan! – Nie zachowywała się jak dorosła, poważna dziennikarka, ale panika sparaliżowała jej mózg.
– Niestety to niemożliwe ze względu na brak czasu.
A czyja to wina? Moja? Emma musiała zapanować nad rodzącym się w niej gniewem. W dodatku królewski Leonardo wcale się nie przejął, że tak ją potraktował. Niby przeprosił, ale patrzył na nią obojętnie, z lekkim roztargnieniem. Emma ugryzła się w język. Szczerość w tej chwili nic by nie dała.
– Wystarczy godzinka, nawet mniej – zaczęła błagać.
– Przykro mi…
– Może później? Wieczorem?
– Muszę już iść.
– Nie! – Znowu złapała go za ramię, było jej w tej chwili wszystko jedno. – Panie Ravenino – próbowała się uspokoić – rozumiem, że jest pan szalenie zajętym człowiekiem, ale umówiliśmy się na wywiad. Czekałam na pana ponad trzy godziny i uważam, że jest pan zobowiązany uszanować naszą umowę.
Puściła jego ramię, zatknęła włosy za uszy i czekała w napięciu. Przynajmniej teraz patrzył na nią uważniej. Zmierzył ją spojrzeniem, powoli skrzyżował ramiona na piersi, a potem uśmiechnął się kącikami ust, jak kot bawiący się myszą.
– Czyżby?
– Tak. – Emma czuła, że się czerwieni. – Jest mi pan winien co najmniej godzinę swojego cennego czasu.
Ravenino zerknął na warty fortunę zegarek. Emma wstrzymała oddech.
– Dopasuję się do pana, jestem elastyczna – zapewniła go pospiesznie, po czym na widok jego rozbawionego spojrzenia, poczerwieniała jeszcze bardziej. Udawała, że nie dostrzega błysku w jego oczach, gdy zaproponował ze śmiertelnie poważną i bardzo zmysłową miną:
– Świetnie. Umówmy się w moim klubie nocnym, dziś wieczorem.
Jego klub nocny? Próbowała ukryć zaskoczenie.
– Na wywiad? – upewniła się.
– Si, na wywiad. – Przechylił lekko głowę, jakby rozmawiał z kimś niezbyt rozgarniętym. Albo, co gorsza, z kimś, kto może wyciągnąć pochopne wnioski. Emma aż się wzdrygnęła na tę okropną myśl.
– W porządku – odpowiedziała oficjalnym tonem, który miał sugerować, że była poważną dziennikarką.
– Bene. – Przypieczętował ich umowę po włosku. – O jedenastej?
Jedenastej? W nocy? Zazwyczaj o tej porze leżała już w łóżku z powieścią historyczną albo jakąś biografią.
– Czy to nie za późno?
Leonardo wzruszył ramionami, dając jej do zrozumienia, że nie zamierza negocjować.
– Okej, o jedenastej. Dziękuję.
Za co mu właściwie dziękowała? Przecież to on nawalił, nie ona. Ale to jej zależało na wywiadzie, nie jemu, ot co.
– Bene – powtórzył. – Wiesz, gdzie jest mój klub?
Skinęła głową. Oczywiście, że wiedziała. Do Hobo chodzili wszyscy bogaci i znani londyńczycy. Plotka głosiła, że Leonardo wygrał klub w zakładzie, ale Emma nie zdołała się dowiedzieć, czy było w niej ziarno prawdy.
– W takim razie do zobaczenia. Nie spóźnij się.
Bezczelny! Zanim zdołała fuknąć urażona, Ravenino odwrócił się i odszedł. Emma stała jak słup soli, szukając w myślach odpowiednio uszczypliwej riposty, gdy Leonardo niespodziewanie rzucił jej przez ramię spojrzenie, które zaparło jej dech w piersi. Jego oczy połyskiwały psotnie. Zabawiał się z nią. Emma miała wrażenie, że grunt pod jej stopami nagle zaczął się usuwać.

Emma rozejrzała się wokół. Czuła się wyjątkowo nie na miejscu w ekskluzywnym klubie nocnym, mimo że ochroniarz osobiście eskortował ją na antresolę, gdzie, z dala od zgiełku muzyki i tańczącego tłumu, umiejscowiono wygodne kanapy z miękkiej czerwonej skóry i niskie stoliki. Wyselekcjonowane ze znawstwem obrazy i przyjemne miękkie światło tworzyły przytulną, intymną atmosferę. Przystojny kelner przyniósł jej zamówioną wodę mineralną na srebrnej tacy i postawił przed nią z pietyzmem, jakby serwował jej najdroższego szampana na świecie. Emma upiła kolejny łyk wody. Niepotrzebnie przyszła tak wcześnie! Tak bardzo zależało jej na wywiadzie, że znalazła się w klubie już godzinę przed czasem. Wstała i, opierając się o barierkę, spojrzała na tańczący poniżej tłum. W półmroku nie widziała twarzy, tylko wyginające się ciała i wyrzucane w powietrze ramiona. Zdawało się, że goście klubu dobrze się bawią, choć Emma nigdy nie wybrałaby tego sposobu na spędzanie wolnego czasu.
Nie chodziła do klubów. Całe jej życie, zwłaszcza odkąd przeprowadziła się do Londynu, obracało się wokół edukacji i pracy. Nie miała czasu na zabawę w klubach, nawet gdyby jakimś cudem byłoby ją stać na takie atrakcje. Pierwszy raz w życiu znalazła się w nocnym klubie, ale oczywiście nie zamierzała informować o tym Leonarda Ravenina.
– Buonasera. – Głęboki, aksamitny głos tuż za jej plecami zelektryzował ją w sekundę. Odwróciła się gwałtownie. Stojący bardzo blisko Leonardo pochylił się i pocałował ją na powitanie w oba policzki… Jak to Włoch, wytłumaczyła sobie spłoszona Emma.
– Mam nadzieję, że nie czekałaś długo?
– Nie. – Nie tym razem, pomyślała, próbując opanować drżenie. – Patrzyłam sobie na tańczących ludzi.
– Tak. – Stanął obok niej, z dłońmi na barierce. Miał piękne, duże, silne dłonie o długich palcach. – Hipnotyzujący widok, prawda?
Emma zerknęła ukradkiem na jego idealny, nieco drapieżny profil. Doskonale rozumiała, dlaczego kobiety rzucały mu się do stóp… Miał w sobie mroczną, fascynującą energię, bardzo zmysłową i trudną do zignorowania.
– To prawda, że wygrał pan ten klub w zakładzie? – Wcale nie zamierzała go o to pytać, tak jej się jakoś wyrwało…
Leonardo spojrzał na nią, jego oczy rozbłysły niemym ostrzeżeniem. Czy już mu się naraziła?
– Widzę, że wywiad już się zaczął – zauważył.
Emma przeklęła się w myślach za brak subtelności, ale coś w nim sprawiało, że nie potrafiła trzymać się planu.
– Zauważyłam tylko, że nie przystaje do reszty pana działalności biznesowej. – Starała się załagodzić. – I zastanawiam się, czy rozważa pan w przyszłości inwestycje w tym sektorze.
Blefowała i, sądząc po jego mienie, doskonale o tym wiedział.
– Nie, nie zamierzam. A Hobo otrzymałem w ramach spłaty długu, jeśli to panią interesuje. Nic więcej. Nie powinna pani wierzyć we wszystko, co wypisują w brukowcach. Zwłaszcza w pani zawodzie.
– Oczywiście – zgodziła się, zdeterminowana, by więcej nie popełnić gafy.
– Usiądziemy?
Odetchnęła z ulgą, ale zaraz spięła się ponownie, bo gospodarz objął ją w tali, by zaprowadzić z powrotem na kanapę, gdzie na stoliku obok w tajemniczy sposób pojawiła się butelka szampana. Leonardo napełnił dwa kieliszki i podał jeden z nich Emmie, która opadła z ulgą na kanapę.
– Nie, dziękuję. Wystarczy mi woda.
– Bardzo profesjonalne podejście – pochwalił, siadając obok. – Choć odrobinę rozczarowujące.
– Rozczarowujące?
– Si. Miałem nadzieję, że razem będziemy świętować.
– Świętować? A co?
– Udany dzień. – Uśmiechnął się i wzruszył lekko ramionami.
Emma była pewna, że sobie z niej żartował, ale postanowiła nie utrudniać sobie życia.

– Chcę, żebyś zrujnowała moją reputację – powiedział Luca Albizzi, król Vallii.
Amy Miller zamrugała, pewna, że musiała się przesłyszeć. Wciąż była nieco oszołomiona po tym, jak weszła do apartamentu VIP w najbardziej ekskluzywnym hotelu w Londynie i odkryła tożsamość swojego potencjalnego klienta. Operację ściągnięcia jej tutaj otaczał bowiem nimb tajemnicy. Nie było to aż tak nietypowe – menedżerowie celebrytów często zwlekali ze zdradzeniem tożsamości swoich pracodawców, kiedy angażowali Amy i jej zespół do uporania się z kryzysową sytuacją. Dlatego uznała, że warto spełnić anonimowe życzenie.
Kiedy zjawiła się na miejscu, hotelowy menedżer osobiście zaprowadził ją do apartamentu królewskiego. Po przekroczeniu progu znalazła się w przestronnym, luksusowo urządzonym salonie, w którym oprócz niej nie było żywej duszy. Amy odłożyła płaszcz i torebkę na krzesło, zastanawiając się, kim okaże się jej zleceniodawca.
Niespodziewanie z jednej z sypialni wyłonił się mężczyzna w szarych spodniach i koszuli barwy kości słoniowej. Mógł mieć nie więcej niż trzydziestkę, ale roztaczał wokół siebie taką aurę władzy , że pod Amy ugięły się kolana. Smagły i brązowowłosy, przeszywał ją spojrzeniem intensywnie niebieskich oczu.
Jej ciało zareagowało pierwsze. Natychmiast zrobiło jej się gorąco i poczuła ściskanie w dole brzucha, które kompletnie wytrąciło ją z równowagi. Tym bardziej że chwilę później uświadomiła sobie, kto wzbudził w niej tę reakcję.
Internetowe nagłówki od tygodni krzyczały, że niedawno koronowany król Luca z Vallii przyjeżdża do Londynu z wizytą dyplomatyczną. Atrakcyjny wygląd w połączeniu z królewskim pochodzeniem czyniły go jednym z bardziej znanych arystokratów. Według artykułów poprzedniego dnia jadł obiad w pałacu Buckingham, gdzie jedynym naruszeniem etykiety było rozmarzone spojrzenie, które posłała mu zamężna hrabina.
– Mów mi Luca – powiedział do Amy w ramach powitania i wskazał jej, by usiadła.
Amy z wdzięcznością opadła na kanapę. Pierwszy raz w życiu była aż tak onieśmielona. Bez przerwy rozmawiała z bogatymi i wpływowymi ludźmi i nigdy nie odbierało jej mowy. Próbowała się przekonać, że ten mężczyzna jest taki sam jak cała reszta, ale nie był. Po prostu nie był.
Mówił coś do niej, a jego włoski akcent przywodził na myśl gorące noce w wąskich brukowanych uliczkach. Amy praktycznie czuła zapach egzotycznych kwiatów i jego gorące usta…
– Zrobisz to? – zapytał.
Amy stanowczo odepchnęła od siebie fantazję. Był potencjalnym klientem, na miłość boską!
Przeszedł ją zimny dreszcz, gdy zdała sobie sprawę, że znowu spodobał jej się ktoś, kto jest kompletnie poza jej zasięgiem. Boże! Gdyby powiedziała, że król Vallii przypomina jej go, to byłaby rażąca zniewaga. Niewielu mężczyzn było równie odpychających jak on. Mimo to Amy poczuła ukłucie lęku na myśl, że znów pożąda kogoś, kto ma nad nią władzę.
Postanowiła sobie, że wysłucha jego prośby do końca, a potem uprzejmie odmówi.
– Przepraszam – powiedziała. – Mówiłeś, że ktoś próbuje zrujnować twoją reputację? London Connection jak najbardziej może pomóc.
Tak. Teraz brzmiała prawie jak inteligentna, pewna siebie współzałożycielka agencji PR, którą była według wizytówki.
– Nie. Powiedziałem, że chcę, żebyś ty zrujnowała moją reputację.
Ty. Serce Amy zatrzymało się na moment. Czyżby wiedział? Jej uszy były tak gorące, że bała się, że zapalą jej się włosy. Nie mógł wiedzieć, co się stało, choć wstyd palił ją w żołądek.
– Zadaniem naszej firmy jest budowanie reputacji – powiedziała, uciekając się do haseł, których używała bez przerwy. – Chronimy i naprawiamy wizerunki klientów. Kiedy czyjś wizerunek lub marka został nadszarpnięty, przejmujemy kontrolę nad narracją. Budujemy historię…
– Wiem, co robisz. Dlatego cię wezwałem. – Luca gwałtownie wstał z fotela i przespacerował się po przestronnym salonie. Poruszał się płynnymi, zdecydowanymi ruchami. Kiedy zatrzymał się i wcisnął ręce do kieszeni, materiał jego spodni napiął się na umięśnionych pośladkach.
Amy zwykle nie interesowała się mężczyznami. Nie to, że nie wierzyła w sens związków; po prostu była ostrożna. Czasem chodziła na randki, ale nawet bardzo mili mężczyźni, którzy płacili jej za obiad i uprzejmie pytali, czy mogą ją pocałować, nie zdołali zdobyć jej serca.
Prawdę mówiąc, nie pozwoliłaby im zdobyć swojego serca. Wolała skupić się na karierze. Nauczyła się, że jeśli podąży za sercem, narazi się na wykorzystanie.
Teraz zaś zachowywała się jak gimnazjalista, który podnieca się na widok czyichś pośladków. Luca nawet się do niej nie zalecał. Po prostu emanował seksapilem.
Musiała się opanować.
– Proszę cię, żebyś odwróciła mechanizm – powiedział. – Daj mi skandal, zamiast go zatuszować.
Amy podniosła wzrok i odkryła, że patrzy na nią przez ramię. Odchrząknęła, świadoma, że przyłapał ją na gapieniu się na jego tyłek.
– Sądzę, że jeśli szukasz skandalu, powinieneś skorzystać z usług kobiety innej profesji.
Luca nie uśmiechnął się.
– Chodzi mi o kontrolowany skandal. Wybrałem ciebie, bo jesteś idealną kandydatką, żeby wprowadzić mój plan w życie.
Amy pobladła.
– Skąd taki pomysł? – zapytała sztywno.
Lekko zmarszczył brwi.
– Spodobał mi się sposób, w jaki walczyłaś ze zniesławieniem tej kobiety, która pozwała klub sportowy – wyjaśnił.
Amy odetchnęła z ulgą. Wyglądało na to, że nie mówi o jej przeszłości.
– Tak, to było pewne wyzwanie – przyznała. Ona i jej koleżanki, Bea i Clare, wzięły za tamtą sprawę symbolicznego funta. Przeraziła ich fala hejtu, jaka spadła na kobietę, bo ta ośmieliła się pozwać kilku popularnych piłkarzy za molestowanie w klubie. – Jeśli chcesz, żeby twoja reputacja została zrujnowana, to powinieneś wynająć firmę, z której korzystali tamci – dodała. – Ich specjalnością jest oczernianie ludzi.
– A mimo to nie udało im się z twoją klientką. Jak mógłbym im zaufać? – Luca lekceważąco machnął ręką. – Tamta firma skasowała obsceniczną kwotę, żeby dopiec kobiecie, która już została skrzywdzona. Tymczasem, mimo wygranej, twoja firma straciła. Prawda?
Amy skrzyżowała nogi. To był automatyczny ruch, który zazwyczaj dawał jej bezcenne sekundy do namysłu. Ale tym razem sposób, w jaki Luca spojrzał na jej widoczne przez moment uda, zupełnie ją rozproszył. Przełknęła ślinę, w myślach krzycząc na siebie, że powinna się wreszcie skupić.
– Nie rozmawiam na temat sytuacji finansowej moich klientów – powiedziała ostrożnie. – Skąd taki pomysł?
– Twoja klientka w wywiadzie wyraziła nadzieję, że uda jej się wygrać sprawę w sądzie i zapłacić ci za twoją ciężką pracę.
Każdy nerw w ciele Amy iskrzył, kiedy Luca zbliżył się do niej. Położył przed nią na stoliku kawowym karteczkę.
– Chcę zapłacić i za nią, i za siebie. Czy ta suma cię satysfakcjonuje?
Amy podniosła karteczkę. Na widok zapisanej na niej liczby zakręciło jej się w głowie. Nieważne, czy była podana w funtach, dolarach czy w euro. Gdyby odrzuciła wynagrodzenie z taką ilością zer, Bea i Clare wysłałyby ją do psychiatry.
– To… to bardzo hojna oferta. Ale to, o co mnie prosisz, jest całkowicie sprzeczne z misją London Connection. Będę musiała przedyskutować to z moimi wspólniczkami. – Dlaczego Clare musiała akurat polecieć do Stanów? London Connection to był jej pomysł i miała ostatnie zdanie we wszystkich sprawach związanych z firmą, takich jak zatrudnienie ich koleżanki prawniczki, Bei. Bea wiedziałaby, czy całe to przedsięwzięcie w ogóle jest legalne.
– Nie chcę twoich wspólniczek – odparł Luca. – Im mniej ludzi o tym wie, tym lepiej. Chcę ciebie.
Jego słowa i intensywne spojrzenie jego niebieskich oczu sprawiały, że Amy z trudem łapała oddech.
– Nie rozumiem. Dlaczego miałbyś chcieć skandalu? Przecież twój wizerunek jest nieskazitelny. – Wszyscy wiedzieli, że nowy król Vallii w niczym nie przypomina starego. Ojciec Luki był… no, był nazywany przez tabloidy Królem Rozpusty, co mówiło wszystko.
– Czy jesteś już oficjalnie przeze mnie zatrudniona? – zapytał Luca. – Czy chroni mnie klauzula poufności?
Amy otworzyła usta, usiłując sformułować odpowiedź, podczas gdy jej umysł pracował na najwyższych obrotach. Jeśli przyjmie to zlecenie, to będzie mogła ostatecznie odrzucić pieniądze z funduszu powierniczego, którym rodzice machali jej przed nosem jak marchewką. W przeszłości dwa razy bardzo bezwzględnie odmówili jej pieniędzy. Nauczywszy się, że może polegać tylko na sobie, Amy bardzo chętnie powiedziałaby im, że nie potrzebuje resztek rodzinnej fortuny.
Bea i Clare też na pewno ucieszyłyby się z finansowego zabezpieczenia. Wszystkie chciały, żeby London Connection rozwijało się i żeby mogli dalej pomagać ludziom. Amy nie mogła też zaprzeczyć, że jest zwyczajnie ciekawa, co się kryje za nietypową prośbą. Coś jej mówiło, że to nie jest zachcianka znudzonego playboya…
– Coś będę musiała powiedzieć moim wspólniczkom – ostrzegła, zerkając na oszałamiającą kwotę, którą jej proponował.
– Powiedz, że zatrudniłem cię do pracy w mojej fundacji. To realnie istniejąca instytucja, która działa na rzecz osób dotkniętych chorobami psychicznymi. W tym tygodniu organizujemy galę charytatywną. Wykorzystałem już tę wymówkę, kiedy poprosiłem moich ludzi, żeby cię tu sprowadzili.
– Boże, jeśli jesteś tak dobrym kłamcą, to do czego potrzebujesz mnie?
Luca nie uśmiechnął się.
– To nie jest kłamstwo. Fundacja potrzebuje kogoś, kto poprowadzi ją w przyszłość. Spotkasz się z zespołem i zaproponujesz nowe metody finansowania działań. Druga część twojego zlecenia będzie znana wyłącznie naszej dwójce.
Nikt nie zapłaciłby tylu pieniędzy za coś tak trywialnego, ale Amy uznała, że później będzie się zastanawiać. Biorąc pod uwagę wysokość wynagrodzenia, decyzja podjęła się sama.
Oblizała wargi i skinęła głową.
– No dobrze. Jeśli naprawdę chcesz mnie zatrudnić, żebym promowała twoją fundację i sfabrykowała skandal, chętnie pomogę. – Wstała i wyciągnęła rękę, by przypieczętować umowę.
Uścisk jego dłoni był mocny i ciepły, a wyraz triumfu na jego twarzy sprawił, że Amy zadrżała. Przez chwilę wyglądał naprawdę po królewsku.
– A teraz powiedz mi, dlaczego, na litość boską, chcesz, żebym zrujnowała twoją reputację? – zapytała, usiłując zachować spokój.
– To jedyny sposób, żeby moja siostra przejęła tron.

Luca puścił jej dłoń z zaskakującą niechęcią. Zapach perfum Amy Miller przywodził mu na myśl świąteczne wypieki. Siedzenie obok niej w samolocie będzie bardzo rozpraszające, ale była teraz jego podwładną, a on wreszcie zrobił pierwszy krok, by oddać siostrze należny jej tron. Nie mógł się doczekać, aż dopnie swego.
– Eccelente – powiedział w swoim ojczystym języku. – W takim razie lecimy.
– Lecimy? – Amy cofnęła się o krok, mrugając. – Dokąd?
– Jestem potrzebny w Vallii. Będziemy kontynuować tę rozmowę w drodze.
Przez moment Amy wyglądała na spanikowaną.
– Najpierw muszę przygotować kontakty, zrobić research…
Luca skrzywił się niecierpliwie.
– Możesz to zrobić w bezpiecznym miejscu.
– Moje biuro jest bezpieczne. Nie musimy lecieć do Vallii.
– To tylko trzy godziny stąd. Mój odrzutowiec już czeka.
Amy otworzyła usta, ale nie padło z nich żadne słowo.
Kiedy Luca znalazł ją w internecie, z początku miał co do niej wątpliwości. Nie ufał nikomu, kto wydawał się duszą towarzystwa, a jej praca uwzględniała ciągłe pokazywanie się ze sławnymi i bogatymi. Ale dyskretny wywiad wśród jej byłych klientów przyniósł bardzo pozytywne rekomendacje. Na żywo wydawała się rozsądna i rzeczowa – a także świadoma wrażenia, jakie robiła na mężczyznach. Jej blond włosy w połączeniu z brzoskwiniową karnacją robiły piorunujący efekt. Jej nosek był lekko zadarty, co nadawało jej twarzy nieco przekorny wyraz. I ten błysk w oku…
Ale to, że udało jej się go oczarować, znaczyło, że musi być przy niej jeszcze ostrożniejszy. Dawno temu nauczył się panować nad pożądaniem. Nigdy nie będzie taki, jak jego ojciec.
– Ale… mam innych klientów. – Amy zamachała rękami w desperacji. – Nie mogę ich po prostu porzucić.
– Czy nie za to ci właśnie zapłaciłem? Jeśli potrzebujesz więcej, powinnaś powiedzieć.
– Naprawdę nie masz pojęcia, na czym polega moja praca, prawda? – Amy zmarszczyła brwi. – Moi klienci nie lubią zmian planów. Mogłeś chociaż uprzedzić, że czeka mnie podróż. Mam zawsze spakowaną torbę na takie okazje. – Podeszła do skórzanej torebki, którą zostawiła na stołku barowym.
– Jesteś specjalistką od PR czy tajną agentką?
– Czasem mam wrażenie, że jednym i drugim. Przynajmniej zawsze mam przy sobie paszport.
Luca zmierzył wzrokiem jej smukłą sylwetkę. Nie miała na sobie nudnej garsonki, ale zwiewną sukienkę koszulową w kolorowe pasy sięgającą kostek. W połączeniu z dużymi srebrnymi bransoletami na nadgarstkach i srebrnymi szpilkami całość wyglądała jednocześnie swobodnie i stylowo. Materiał sukienki miękko ocierał się o jej kształtne pośladki.
Opanuj się, pomyślał Luca. Był dostatecznie dojrzały, by wiedzieć, że uprzedmiatawianie kobiet jest złe. Kobiety, które dla niego pracowały, uważał za niedostępne. Wprawdzie gdy zauważył, że ona też mu się przygląda, przez chwilę się zastanawiał, czy nie porzucić całego tego planu na rzecz przeniesienia się z nią do sypialni… Ale obowiązek był ważniejszy. Pozwolenie siostrze na przejęcie tronu było największą przysługą, jaką mógł zrobić swojemu krajowi. Nie ustanie, dopóki nie osiągnie celu.
„Zobacz, jak wysoko tata postawił poprzeczkę”, westchnęła jego siostra bliźniaczka kilka tygodni wcześniej, kiedy Rada Królewska po raz kolejny nie pozwoliła mu abdykować. „Musisz upaść bardzo nisko, zanim w ogóle rozważą zdetronizowanie cię”.
Luca nie chciał doprowadzać kraju do kryzysu ani zwalniać oddanych pracowników państwowych. Chciał zmian na lepsze, ale zbyt wielu ludzi było zainteresowanych utrzymaniem status quo. Kiedy został królem, na początku usiłował dowieść swojej niekompetencji, ale Rada Królewska zrzucała każde potknięcie na karb stresu związanego z jego nowym stanowiskiem.
Dopiero komentarz Sofii podsunął mu rozwiązanie, którego szukał. Musiał jednym skokiem zanurzyć się w tej niewybaczalnej głębi, dotknąć dna, a potem wrócić na powierzchnię, zanim wyrządzi za dużo szkody.
Amy Miller idealnie nadawała się do tego zadania.
Właśnie badała przekąski, które obsługa hotelowa zostawiła w aneksie kuchennym. Wrzuciła do torebki jabłko i baton proteinowy, a po chwili zastanowienia dołożyła butelkę wody i tabliczkę czekolady.
– Odliczę ci to od faktury – mruknęła. – Zanim wyjdziemy, muszę jeszcze kupić sobie ubrania na zmianę. Na dole był chyba butik…
– Nie mamy czasu na zakupy. Powiem moim ludziom, żeby przygotowali dla ciebie ubrania na miejscu.
– Jestem bardzo szybka. Możemy się spotkać w lobby za piętnaście minut? – Podniosła czarną skórzaną kurtkę i założyła ją na sukienkę.
Coś w połączeniu surowej skóry z delikatnym jedwabiem i blond włosami na ćwiekowanym kołnierzu sprawiło, że Luca zapragnął chwycić za poły jej kurtki, przyciągnąć ją do siebie i wycisnąć na jej ustach gorący pocałunek. Amy musiała wyczytać to z jego twarzy, bo szerzej otworzyła oczy.
„Zobacz, jak wysoko tata postawił poprzeczkę”.
– Na parkingu. I za dziesięć – powiedział chłodno, żeby nie było wątpliwości, że w żaden sposób nie jest nią zainteresowany. – Inaczej odwołujemy całą akcję.
Wzdrygnęła się lekko, a potem obdarzyła go profesjonalnym uśmiechem.
– Zaryzykuję.

Amy prawie wybiegła z apartamentu. Nie potrafiła dłużej udawać nieporuszonej, zwłaszcza po tym, co właśnie zaszło.
Ale co właściwie zaszło?
Znalazła wymówkę, żeby na chwilę od niego odpocząć, chwyciła za kurtkę, odwróciła się i nakryła go patrzącego na nią tak, jakby zaraz miał ją pożreć. Do tego zachowywał się, jakby to on musiał odrzucić jej nachalne zaloty. A przecież nic nie zrobiła!
Reagowała na niego na czysto fizycznym poziomie i była przerażona, że to aż tak widać. Nie rozumiała, dlaczego tak się dzieje. Zawsze świetnie się odnajdywała w nowych i nieznanych sytuacjach. Potrafiła kontrolować swoje reakcje, kiedy jej klienci panikowali i płakali jej w ramię. Teraz za to trzęsła się jak liść.
Luca był dokładnym przeciwieństwem wszystkich jej dotychczasowych doświadczeń. Nie był chłopcem z blokowiska, który przypadkiem zyskał sławę i nie wiedział, co z nią zrobić. Został wychowany na króla. Był mężczyzną o nieskalanej reputacji, który chciał, żeby zaplanowała dla niego kontrolowany upadek z piedestału. Zamiast wykorzystać swój wygląd i władzę, żeby wpakować się w kłopoty, wolał, żeby ona zrobiła to za niego. „Chcę ciebie”, powiedział.
Zabrzmiało to, jakby uważał ją po prostu za wyjątkowo dobrą w swoim fachu, ale Amy obawiała się, że została wybrana też z innych powodów. Nawet stojąc w windzie i pisząc wspólniczkom, że musi wyjechać w ważnej sprawie, przestępowała z nogi na nogę, by rozładować napięcie.
Nie było sensu udawać, że Luca Albizzi jest takim samym klientem, jak inni. W niewytłumaczalny sposób sprawiał, że zachowywała się przy nim jak cholerna uczennica. Ale nie pozwoli sobie na zauroczenie. Była starsza i mądrzejsza niż za pierwszym razem. Mężczyźni nie mogli już wykorzystywać jej potrzeby bliskości, by osiągnąć własne egoistyczne cele. Poza tym Luca był jej klientem.