– Ile razy mam ci powtarzać, Mort? Nie potrzebuję nowego partnera. Doskonale sobie radzę.
Strażniczka Vivian Hollister wstała z drewnianego krzesła i zaczęła się przechadzać po niewielkim biurze swojego przełożonego. Podeszła do okna i wyjrzała na pusty parking. Jej koledzy już wyruszyli patrolować przydzielone im obszary. Tymczasem ona otrzymała rozkaz, by stawić się na ważną rozmowę z Mortem.
– Słuchaj, Viv. Nie mam żadnych wątpliwości, że znasz się na swojej robocie. Jesteś w Lake Pleasant od dawna i nigdy nie musiałem się martwić, że się obijasz albo że rozwiązujesz problemy w niewłaściwy sposób. Ale…
Vivian nie dała mu dokończyć:
– Ale co? Pracuję tu dziewięć lat, Mort. Już prawie dziesięć. Przez ten czas powinieneś się zorientować, że znam się na rzeczy. Po co zawracać sobie głowę szukaniem zastępstwa za Louisa? Poradzę sobie sama.
Sześćdziesięcioletni Mort był wysokim, kościstym mężczyzną o rudych włosach i niebieskich oczach otoczonych siatką zmarszczek. Był przełożonym Vivian, odkąd zaczęła pracę w Parku Stanowym Lake Pleasant w Arizonie. Przez te lata Mort okazał się nie tylko świetnym szefem. Został również jej przyjacielem. Dlatego spodziewała się, że zrozumie jej niechęć do pracy z nieznajomym. Ale on tylko uśmiechał się cierpliwie, dając jej do zrozumienia, że marnowała czas, próbując go przekonać do swoich racji.
– Gdyby Louis miał mieć tylko dzień lub dwa wolnego, zgodziłbym się, żebyś pracowała sama. Ale zanim jego złamana noga wydobrzeje, minie od czterech do sześciu miesięcy. Nadchodzą święta Bożego Narodzenia i na kempingach w parku będzie mnóstwo dodatkowych gości. Czy ci się to podoba, czy nie, będziesz potrzebowała pomocy.
Vivian zacisnęła zęby. Odwróciła się od okna i spojrzała z powrotem na szefa.
– Sześć miesięcy! Rozmawiałam z Louisem przez telefon wczoraj rano. Powiedział mi, że wróci do pracy za dwa, najwyżej trzy tygodnie!
Mort pokręcił głową.
– To było, zanim lekarz odkrył, że problem z kością piszczelową Louisa to coś więcej niż zwykłe złamanie. Będzie potrzebował operacji. Jeśli wszystko pójdzie dobrze i Louis będzie się oszczędzał, to wróci do pracy na wiosnę.
Vivian stłumiła jęk. Dziś był drugi grudnia. Wiosna wydawała się odległa o całe wieki. Nie było szans, by Vivian tak długo dała sobie radę bez Louisa.
Opadła na krzesło, z którego dopiero co wstała, całkowicie zdruzgotana takim obrotem spraw.
– Och, nie – wymamrotała. – Sześć miesięcy. Biedny Louis.
– O Louisa się nie boję. Inez będzie go rozpieszczała. Bardziej mnie martwi, kto go zastąpi. – Mort rzucił okiem na duży zegar na ścianie. – Twój nowy partner powinien przybyć lada chwila.
Ta niespodziewana zapowiedź sprawiła, że Vivian znów poderwała się z krzesła.
– Tego ranka? Teraz? Żartujesz sobie!
Mort już miał odpowiedzieć, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Vivian odwróciła się od biurka i utkwiła przerażone spojrzenie w drzwiach. Jak mógł jej zrobić taką niespodziankę? Dlaczego nie uprzedził wcześniej, że pozna dziś nowego partnera? Przynajmniej miałaby czas, by się przygotować.
– Proszę – zawołał Mort.
Vivian nieświadomie złapała się krawędzi biurka Morta, jakby potrzebowała wsparcia. Nieważne, kto to miał być, mężczyzna, kobieta, ktoś starszy albo młodszy, to nie mogło się skończyć dobrze. Louis był jedynym partnerem, z jakim do tej pory pracowała. Był dla niej jak ojciec i bezgranicznie mu ufała. Nie chciała spędzać długich godzin pracy z jakimś nieznajomym.
Dotarło do niej, że Mort podnosi się z krzesła, ale w następnej chwili wszystko w pokoju w jednej chwili się rozmyło. Wszystko z wyjątkiem wchodzącego do środka mężczyzny. Gdyby nawet gdyby miała czas sobie wyobrazić, jak będzie wyglądać jej nowy partner, to raczej by nie zgadła.
Mógł mieć niecałe trzydzieści lat. Był wysoki i szczupły. Miał opaloną skórę, czarne włosy z granatowymi refleksami, gęste brwi i ciemne oczy. W jego ostrych rysach wyróżniały się wysokie kości policzkowe. Jednak uwagę Vivian przyciągnął przede wszystkim delikatny uśmiech na cienkich wargach mężczyzny.
Kim on był? Kwaterę główną Lake Pleasant czasami odwiedzali strażnicy z innych części stanu, ale gdyby ten mężczyzna był jednym z nich, na pewno by go zapamiętała. Samo patrzenie na niego sprawiało, że Vivian robiło się gorąco.
– Dobrze cię widzieć, Sawyer. – Mort podszedł do przybysza i uścisnął jego dłoń. – W samą porę.
– Miło pana znowu zobaczyć, panie Woolsey – powiedział Sawyer, serdecznie ściskając dłoń Morta. – Planowałem być wcześniej, ale ranczer z rezerwatu uznał, że ten poranek to idealny moment na spęd bydła autostradą.
– Nie martw się spóźnieniem. I nie trzeba mi „panować”. Nazywaj mnie po prostu Mort, jak wszyscy tutaj. No, wszyscy z wyjątkiem Viv, bo ona czasem mówi na mnie tak, że wolałbym tego nie powtarzać – zażartował, po czym skinął na Vivian, by podeszła bliżej. – Viv, pozwól, że ci przedstawię twojego nowego partnera.
Vivian była pewna, że znalazła się w równoległej rzeczywistości. Wzięła głęboki oddech i zmusiła się, by podejść do obu mężczyzn.
– Viv, to jest Sawyer Whitehorse. Będzie z tobą pracował, dopóki Louis nie stanie na nogi. Sawyer, to jest Vivian Hollister.
Mężczyzna od razu się uśmiechnął i wyciągnął do niej rękę. Vivian zwalczyła pokusę wytarcia swojej spoconej dłoni o spodnie i wymieniła z nim uścisk.
– Miło mi panią poznać, pani Hollister – powiedział. – Z tego co słyszałem, ciężko będzie zastąpić Louisa. Ale zrobię, co w mojej mocy.
Mimo że na zewnątrz było zimno, dłoń Sawyera była ciepła i dawała oparcie niczym rozgrzana słońcem skała.
– Mnie również, panie Whitehorse. Ja… Hm. Dowiedziałam się, że będę miała nowego partnera na chwilę przed tym, jak pan tu wszedł. Ale skoro już pan tu jest, to witam w Parku Stanowym Lake Pleasant. Mam nadzieję, że miło spędzi pan tu czas.
Nadal trzymał jej dłoń w swojej, a jego uśmiech tylko się poszerzał. Uwadze Vivian nie umknął dołeczek w jego prawym policzku. Czy w tym mężczyźnie było cokolwiek nieatrakcyjnego? Jak dotąd niczego takiego nie dostrzegła.
Nosił zieloną kurtkę myśliwską z naszywkami służb, która podkreślała jego szerokie ramiona i umięśnioną klatkę piersiową. Spodnie jego dobrze dopasowanego munduru podkreślały wąskie biodra i długie, umięśnione uda.
Cholera. Sawyer Whitehorse miał na sobie mundur, jaki nosił każdy tutejszy strażnik. Dlaczego więc on wyglądał w nim tak seksownie?
– Dziękuję, pani Hollister – rzekł. – Nie mogę się już doczekać.
Mort uśmiechnął się. Wydawał się zadowolony z przebiegu ich rozmowy.
– Nie sądzicie, że powinniście przejść na ty? Gościom parku może wydać się dziwne, że zwracacie się do siebie tak formalnie.
– Nie mam nic przeciwko – powiedział Sawyer, posyłając w stronę Vivian kolejny szeroki uśmiech.
Czy w jego ciemnych oczach pojawił się błysk? Dobry Boże, o czym myślał ten człowiek? Nie zdawał sobie sprawy, że była kilka lat starsza od niego? Poza tym przez następne sześć miesięcy miała być jego partnerką w życiu zawodowym, a nie prywatnym.
– Mów mi Vivian – powiedziała, pospiesznie wyrywając dłoń z jego ciepłego uścisku.
– Tak lepiej – powiedział z aprobatą Mort. – Myślę, że… – W tym momencie telefon na jego biurku zadzwonił. – Przepraszam. To coś ważnego. Nie muszę wam mówić, co macie robić. Viv, oprowadź Sawyera i opowiedz mu, co i jak.
Mort zajął się rozmową telefoniczną, a Vivian podeszła do wieszaka przy wejściu do biura i wzięła swoją kurtkę oraz kapelusz.
Kiedy wkładała kurtkę, Sawyer szybko podszedł do niej, by pomóc jej z rękawem. Jego dłonie wodzące po materiale na jej ramionach sprawiły, że jej zabiło szybciej.
Żaden z jej kolegów nigdy nie potraktował jej tak szarmancko. Nie okazywali jej specjalnych względów, bo była kobietą. I tego właśnie chciała. Aż do teraz. Aż do momentu, gdy przez drzwi wszedł Sawyer Whitehorse z jego grzesznie seksownym uśmiechem. To, że potraktował ją jak damę, sprawiło, że poczuła się wyjątkowa.
Weź się w garść, Viv. Od lat nie myślałaś o mężczyznach i na pewno nie powinnaś myśleć teraz. Będą z tego tylko kłopoty.
– Dzięki – mruknęła, po czym odwróciła się twarzą do niego. – Jesteś gotów do wyjścia czy musisz najpierw coś załatwić w biurze?
– Jestem gotowy. Po prostu prowadź.
Kiedy po raz pierwszy na niego spojrzała, wydawało jej się, że jego oczy są równie czarne, jak jego włosy. Ale teraz, gdy stała tuż przy nim, spostrzegła, że tak naprawdę mają kolor mocnej kawy w odcieniu ciepłego brązu. Jego rzęsy były gęste i ciemne, podobnie jak brwi, które w tej chwili były uniesione w oznace rozbawienia.
Vivian poprawiła kapelusz na długich, kasztanowych włosach i zawiązała sznurek pod brodą.
– Mam nadzieję, że Mort powiedział ci, że nie mam w zwyczaju wracać do biura na lunch. Część parku, za którą odpowiadam ja i Louis, jest zbyt daleko, by tracić na to czas i benzynę. Wziąłeś coś do jedzenia?
– Mam lunch w samochodzie. Zwykle staram się planować z wyprzedzeniem.
Założył kapelusz, a następnie otworzył przed nią drzwi. Kiedy go mijała, poczuła słaby zapach mydła, szałwii i jakichś ostrych, męskich perfum. Zapach przywodził na myśl obrazy dzikiej przyrody i seksu tuż przy tlącym się ognisku.
Co? Skąd w jej głowie takie myśli? I jak w ogóle zdoła przetrwać z Sawyerem Whitehorse’em choćby jeden dzień, a co dopiero sześć miesięcy?
Vivian odrzuciła te pytania na bok i przeszła przez drzwi z irytującą świadomością, że Sawyer idzie tuż za nią.
Na przejrzystym, błękitnym niebie świeciło słońce, a północny wiatr był łagodny nawet jak na grudzień w Arizonie. Vivian zapięła kurtkę i żwawym krokiem poszła do zaparkowanego na lewo od budynku SUV-a. Obok stał czarny ford. Nie widziała wcześniej tego pojazdu, mogła więc tylko przypuszczać, że należał do Sawyera.
– Skoczę po lunch i zaraz do ciebie przyjdę – powiedział. Szedł długimi krokami, zwinnie jak kot.
– Jasne – odpowiedziała. – Poczekam na ciebie w SUV-ie.
Skręcił, by zabrać rzeczy ze swojego auta, a Vivian pospieszyła, by zająć miejsce za kierownicą samochodu służbowego. Zanim Sawyer wrócił, miała już włączony silnik i zapięte pasy.
Schował za siedzeniem pudełko z lunchem i parę skórzanych rękawiczek, a potem zerknął na Vivian.
– Zwykle to ty prowadzisz?
Spojrzała na niego.
– Co to za pytanie?
Uśmiechnął się. Kontrast jego prostych, białych zębów i ciemnej skóry sprawił, że Vivian nie była pewna, czy jej oddech nie przyspieszył.
– Sądząc po wyrazie rwojej twarzy, uważasz moje pytanie za seksistowskie – stwierdził.
– Nie! To znaczy, nie o tym mi chodziło – odparła. – Właściwie pomyślałam, że to dobry moment, żeby chwilę porozmawiać, zanim zaczniemy pracę.
Rozsiadł się w fotelu i założył ręce na piersiach. Vivian starała się nie patrzeć na jego umięśnione ramiona, ale zwróciła uwagę na brak obrączki na jego palcu.
Chyba się nie spodziewałaś się, że taki mężczyzna jest żonaty, co, Vivian? Wygląda jak dziki mustang.
– Dobrze, Vivian. Mów dalej. Mam tyle samo czasu, co ty.
– W porządku – powiedziała, oparła się chęci oblizania ust, po czym zastanowiła się, jak by tu zacząć. – Tak jak wspomniałam, nie wiedziałam, że się pojawisz. Cały ten pomysł z nowym partnerem mnie zaskoczył. Spodziewałam się, że będę pracować sama.
Brązowe oczy wędrowały po jej twarzy, ale Vivian usilnie unikała ich spojrzenia. Unikała też myślenia o tym, jaki byłby w dotyku jego gładko ogolony policzek.
– Tego właśnie chciałaś? – zapytał. – Pracować sama?
Odchrząknęła i spróbowała zebrać myśli.
– Nie do końca. Louisowi wydawało się, że to tylko niegroźne złamanie. Sądził, że wróci do pracy za dwa, trzy tygodnie. Przyzwyczajenie się do pracy z nowym partnerem wymaga czasu i…
– Cierpliwości.
– Tak, myślę, że to odpowiednie słowo. Sądziłam, że będzie mi łatwiej w pojedynkę.
– Czy miałaś wielu partnerów, odkąd zostałaś strażniczką?
– Tylko Louisa. A ty?
– Trzech. Pierwszy przeszedł na emeryturę. Drugi przeniósł się na północ stanu. No i teraz mam ciebie.
Sposób, w jaki powiedział „ciebie” sprawił, że Vivian niemal zadrżała. Sięgnęła po pokrętło ogrzewania.
– Rozumiem. Jak długo jesteś strażnikiem?
– Dziewięć lat. Odkąd skończyłem dwadzieścia.
Domyślała się, że był po dwudziestce, i miała rację. Chociaż jego wiek nie miał nic wspólnego z ich pracą, Vivian poczuła się żałośnie stara.
– Marszczysz czoło – zauważył. – Co się dzieje? Coś nie tak, że mam dwadzieścia dziewięć lat?
– Po prostu jesteś bardzo młody.
W porównaniu ze mną, prawie dodała.
Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, aż w końcu spytał:
– A ty jak długo jesteś strażniczką?
– Tyle, co ty, ale zaczęłam później. Mam trzydzieści pięć lat.
Wzruszył ramionami, jakby wiek Vivian był nieistotny. Zapewne dla niego tak rzeczywiście było.
– Nie musiałaś mi mówić, ile masz lat – powiedział, po czym uśmiechnął się, stanowczo zbyt sugestywnie. – Wyglądasz o wiele młodziej.
Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem, nie wiedząc, czy powinna zakląć, czy wybuchnąć śmiechem.
– Czy to miał być komplement?
– To tylko fakty, proszę pani.
Zorientowała się, że jeśli tego nie powstrzyma, to Sawyer zaraz zacznie z nią flirtować. A z tym mogłaby sobie nie poradzić. Nie z tym mężczyzną.
Zwróciła się twarzą do niego.
– Słuchaj, Sawyer. Nie mam pojęcia, czy twoi byli partnerzy byli mężczyznami, czy kobietami, ani jakie relacje cię z nimi łączyły. Ale musisz wiedzieć, że nie będzie między nami żadnego flirtowania, umawiania się, nic z tych rzeczy. Będziemy razem tylko pracować. Zrozumiano?
– Po to tu jestem – odpowiedział wesoło. – Znam zasady. Ręce przy sobie. Żadnego flirtowania. Żadnego umawiania się. I niczego innego.
Nabijał się z niej. Sprawił, że poczuła się jak pruderyjna stara panna, która boi się, że mężczyzna choćby spojrzy w jej stronę. Cholera.
Znów zabrał głos:
– Wiesz, że kiedy się denerwujesz, jesteś jeszcze ładniejsza?
Zacisnęła usta i spojrzała na przednią szybę auta. Cholerny Mort. Co on sobie myślał, przyjmując na miejsce Louisa kogoś takiego? Dlaczego nie mógł wybrać jakiegoś starszego mężczyzny, który nie pożerałby jej wzrokiem za każdym razem, gdy na niego spojrzała?
– Dlaczego uważasz, że się denerwuję? – zapytała.
Pochylił się w jej stronę i przyjrzał jej twarzy.
– Bo złote plamki w twoich zielonych oczach migoczą ogniem, a twoje policzki zrobiły się mocno czerwone.
O co chodziło z tym facetem? Chciała być oburzona, ale skrycie pochlebiało jej, że tak ją komplementował.
Chyba za długo była bez mężczyzny. Tak by to podsumował jej młodszy brat, Holt.
– Naprawdę? – spytała.
– Jasne. Będziemy świetnymi partnerami – rzekł, po czym wskazał na dźwignię zmiany biegów. – Nie sądzisz, że powinnaś nas stąd zabrać? Tracimy czas.
Odsunęła się od niego, wrzuciła wsteczny i wcisnęła pedał gazu. Jeśli Mort przypadkiem wyjrzy przez okno i ujrzy żwir sypiący się spod opon, to bardzo dobrze, pomyślała ze złością. To on wpakował ją w ten koszmar.

Miłość za pięć dwunasta – Shannon McKenna

I znowu on. Tajemniczy mężczyzna po raz kolejny posyłał jej seksowny uśmiech z drugiego końca sali.
Kto to jest? Przyjęcie było dla zaproszonych gości, poważnych darczyńców. Ronnie przysięgłaby, że zna tych ludzi, przynajmniej z widzenia. Jego by zapamiętała.
Odwróć wzrok. Oddychaj. Uśmiechnęła się do stojącego przed nią gościa i usiłowała sobie przypomnieć, o czym rozmawiali. Franklin Dodd był miłym starszym panem z białą kozią bródką, który przewodniczył Fundacji Kitsup, wspierającej popularyzację nauki wśród dzieci. Rozmawiali o sposobach wspierania nowego podejścia do nauczania matematyki w początkach edukacji.
Skup się. Zachowuj się inteligentnie. Nie było to łatwe, gdy była skoncentrowana na tym, by się nie odwrócić. Po raz pierwszy zobaczyła tego mężczyznę, gdy w Las Vegas wygłosiła mowę na konferencji Nauka Przyszłości. Koncentracja była wtedy dla niej wyzwaniem, jednak dała radę. Potem, podczas owacji na stojąco, jaką otrzymała, mężczyzna pocałował czubki palców i posłał jej całusa. Co za koszmarny flirciarz.
Udało jej się w odpowiedzi sklecić inteligentne zdanie na temat polityki edukacyjnej, a potem odwróciła głowę i pomachała do znajomego. Tamten facet wciąż się do niej uśmiechał, czekał, aż znów na niego spojrzy.
Skończ z tymi głupotami, powiedziała sobie. Jest dorosła. Sama podejmuje decyzje. Przynajmniej te najważniejsze. Poprzedniego dnia w sądzie okręgu Las Vegas otrzymali z Jarethem zezwolenie na zawarcie związku małżeńskiego. O północy kończyła trzydzieści lat. By dotrzymać obietnicy złożonej ciotce i kuzynom, do północy musiała wyjść za mąż. Inaczej MossTech, ogromna firma zajmująca się biotechnologią, założona przez wuja Bertrama i ciotkę Elaine, przejdzie w ręce jej ojca Jerome’a.
Sama się wpakowała w tę sytuację.
Gorzko żałowała impulsu, który pchnął ją do działania na ślubie kuzynki Maddie. Po tym, jak ojciec próbował zepsuć tę imprezę, wpadła w złość. Chodził wściekły od chwili, gdy Elaine, ciotka Ronnie, sporządziła dokument, który prawnie nakazywał trójce jej wnuków, a kuzynów Ronnie, do ściśle określonego momentu zawrzeć związek małżeński. Caleb i Marcus mieli to zrobić do ukończenia trzydziestego piątego roku życia, Maddie do trzydziestych urodzin. W innym wypadku ich wuj, a ojciec Ronnie, miał przejąć kontrolę nad MossTech. Przerażająca perspektywa.
W dniu oficjalnego ślubu Maddie Jerome ukrył dokumenty, które po ceremonii miały zostać podpisane. Gdyby zegar wybił północ, a dokumentów by nie znaleziono, byłoby za późno. Na szczęście Maddie i Jack, by się asekurować, w tajemnicy pobrali się wcześniej.
Potem ojciec Ronnie próbował wciągnąć w pułapkę Marcusa i Eve, sugerując, że Marcus zdradził narzeczoną. Tylko czystym zbiegiem okoliczności nieporozumienie zostało wyjaśnione i narzeczeni znów sobie zaufali.
Ronnie miała tego dość. Z początku nakaz małżeństwa jej nie dotyczył. Odnosił się wyłącznie do wnuków Elaine, która czuła się winna, że wychowała wnuki na ambitnych pracoholików. Rozwiązanie, jakie znalazła, było jednak manipulacją. Zmusiła wnuki do małżeństwa, grożąc, że w innym wypadku firmę przejmie wuj Jerome. Po żenującym występie ojca na ślubie Maddie Ronnie ubłagała ciotkę, by i ją włączyła do swojego planu.
W tamtej chwili wydało jej się to najlepszym sposobem, by zranić ojca, który wciąż ją krytykował. Wiedziała, że nic go tak nie zaboli jak odmowa tego, na czym najbardziej mu zależy: MossTech, władza i pieniądze. Dystansując się od niego, nie osiągnęłaby celu. Może nawet wcale by tego nie zauważył. Przekonanie ciotki trochę trwało, lecz w końcu Elaine wyraziła zgodę. Na tych samych warunkach. Jeśli Veronica Moss nie wywiąże się z umowy, głównym udziałowcem MossTech zostanie jej ojciec Jerome. Wszyscy bardzo się tego obawiali.
Dla Ronnie zawarcie małżeństwa nie stanowiło takiego problemu jak dla jej kuzynów. Była już zaręczona z jednym z producentów swojego telewizyjnego show. Jareth był przystojny i inteligentny, kompetentny, zainteresowany jej karierą, a do tego zamożny. Jego oświadczyny jej pochlebiały, choć długo nie mogła ustalić daty ślubu. Zawsze znajdował się jakiś ważny powód, by zaczekać.
Ale z tym już koniec. Z wybiciem północy kończy trzydzieści lat i musi spełnić obietnicę.
Nagra ceremonię na wideo. Ślub odbędzie się w kiczowatej kaplicy w Vegas, a udzieli go najbarwniejszy naśladowca Elvisa, jakiego zdołała znaleźć. Potem prześle ojcu nagranie. Po piekle, jakie jej urządził, zada mu ostateczny cios. I już na zawsze zerwie z nim kontakt.
Nie będzie za nim tęsknić. Za jego pogardą i drwinami. Za brakiem czułości. Nauczyła się bez niej żyć. Da sobie radę. Jareth nie był specjalnie wylewny. Z początku był miły, prawił jej komplementy, ale z czasem to się zmieniło. Nieustająco pracował, wciąż był w biegu. Nie miała mu tego za złe. Jak wszyscy Mossowie głębokim szacunkiem darzyła pracę i zaangażowanie. Oczekiwanie, że facet będzie jej nadskakiwał, byłoby dziecinadą. Dzięki niemu jej program odniósł sukces.
Problem w tym, że gdy emocje osłabły, zemsta na ojcu zaczęła się jej wydawać wredna i złośliwa. Mogłaby zachować status quo. Ojciec i tak straciłby szansę na kontrolowanie MossTech. Lecz to nie ona zadałaby mu ostateczny cios. Za późno na żale. Musi to doprowadzić do końca jak kuzyni. Spektakularnie. Calebowi, Marcusowi i Maddie udało się w ostatniej chwili. Co więcej, nie tylko wzięli ślub, ale także byli do szaleństwa zakochani w swoich partnerach. Ronnie… prawie im zazdrościła.
To głupie. Jareth Fadden był idealnym narzeczonym. Tego wieczoru zostanie jej idealnym mężem. Twórczy, ambitny, pełen energii – miał wszystkie podziwiane przez nią cechy. Dołączyła do nich gadatliwa żona doktora Dodda. Ponad jej ramieniem Ronnie zobaczyła, że Jareth patrzy na nią z drugiego końca sali.
Jak zwykle sprawdzał, czy poświęca uwagę właściwym osobom. Wciąż ją ganił, że wdaje się w rozmowy z ludźmi, którzy nie są warci jej czasu.
Posłała mu uspokajający uśmiech.
– Franklinie, zajrzyjmy do bufetu – rzekła pani Dodd. – W głowie mi się kręci po szampanie. Muszę coś zjeść.
– Oczywiście, moja droga. – Doktor ukłonił się Ronnie szarmancko. – Doktor Moss, przynieść pani coś z bufetu?
– Nie, dziękuję – odparła z uśmiechem. – Proszę się nie krępować, zaraz do państwa dołączę.
Państwo Dodd ruszyli do bufetu. Nad ich głowami Ronnie dostrzegła Tajemniczego Mężczyznę, który wziął kieliszek z szampanem z tacy niesionej przez kelnera i uniósł go, patrząc na nią. Boże, ten uśmiech.
Teraz zobaczyła, jaki jest wysoki. Ramiona miał szerokie, ładną szczękę, ciemne oczy pod ciemnymi brwiami. Odpowiedziała mu uśmiechem i uniosła rękę z pierścionkiem, tak by brylant złapał światło i wysłał mu migoczącą wiadomość: Jestem zajęta.
Uśmiech mężczyzny przygasł. Położył rękę na sercu, jakby zostało przebite strzałą. Błazen.
Odwróciła się i zobaczyła kolejnego kelnera z tacą. Sięgnęła po kieliszek. Nerwy panny młodej. Zawsze tak jest, gdy ktoś się do czegoś zobowiązuje. A przecież to tylko Los dręczy ją wizją straconych możliwości. Nie da się sprowokować. W torebce ma zezwolenie na ślub i obrączki z białego złota. Od miesięcy nosi pierścionek zaręczynowy. Oprawa brylantu była prawdziwym nieszczęściem dla jej kaszmirowych swetrów, ale kamień był zachwycający, a życie to w końcu seria kompromisów.
– Cholernie duży kamień – powiedział ktoś za plecami.
Zakręciła się na pięcie. Mężczyzna stał blisko. Pachniał cytrusami i czymś ciepłym, smakowitym.
– Słucham?
– Przepraszam. To zbyt osobista uwaga? – spytał i wyciągnął rękę. Podała mu swoją, zanim się zastanowiła. Nie był to mądry ruch. Jego ręka była ciepła, a skóra zrogowaciała jak wysuszona skóra albo ręcznie wygładzone drewno. – Mówiłem o pierścionku. Budzi we mnie mieszane uczucia.
– Co?
– Przykro mi, że widzę ten pierścionek – podjął. – Ale nie widzę obrączki.
– Czy my się znamy?
– Nie. Pamiętałbym, gdybym panią kiedyś widział. Wes Brody. – Uścisnął jej dłoń, którą nadal trzymał. – Oczywiście wiem, kim pani jest. Zdjęcia w broszurze informacyjnej konferencji nie oddają pani sprawiedliwości. A przy okazji, jestem pani wielkim fanem. Obejrzałem wszystkie odcinki „Sekretnego życia komórek”, i to nieraz. To wspaniałe. Podobnie jak pani.
– Dziękuję. – Wyszarpnęła rękę z jego uścisku.
– Pani prezentacja również była wspaniała – dodał.
– Jest pan bardzo uprzejmy – odparła. – Widziałam pana na widowni.
– Tak, miałem najlepsze miejsce. – Uśmiechnął się szerzej. – Nie chciałaby pani wiedzieć, ile się nakombinowałem, żeby dostać miejsce w pierwszym rzędzie.
– Tak, nie chcę. Niech to pozostanie tajemnicą.
– Więc mogę pani później postawić drinka?
– Nie, biorę dziś ślub z moim narzeczonym.
– Dziś? – Wes Brody szeroko otworzył oczy.
– Tak. W kaplicy. Naśladowca Elvisa będzie śpiewał, a my będziemy podpisywali dokumenty. Poza tym mam obrączkę. A nawet dwie. Dla mnie i dla niego.
– Ronnie! – zawołał Jareth władczym tonem.
– To on? – spytał Wes. – Ten, który na panią wrzeszczy?
– On – odparła. – Cóż, to dla nas ważny wieczór, więc dziękuję za…
Powietrze przeciął ogłuszający gwizd. Ronnie się wzdrygnęła. Do diabła, Jareth. Tutaj?
– On na panią gwiżdże? – Wyglądał na zbulwersowanego. – Ma cholerną czelność? Publicznie, na przyjęciu na pani cześć?
– Nie pana interes. – Twarz ją paliła.
– Moja matka miałaby coś do powiedzenia na ten temat – zauważył. – Miała jasne poglądy na to, jak mężczyzna powinien traktować kobietę. Nie zawsze udawało mi się sprostać jej standardom, ale się starałem.
– Brawo – powiedziała głupio.
– Ronnie! – Głos Jaretha brzmiał głośniej, kiedy się zbliżył. – Co z tobą? Ogłuchłaś?
– Niech pani za niego nie wychodzi – szepnął Wes.
Obejrzała się na Jaretha. Gdy znów odwróciła głowę, Wes zniknął. Jak na tak dużego mężczyznę, niezła sztuczka.
– Ronnie! – warknął Jareth. – Celowo mnie ignorujesz?
– Nigdy więcej na mnie nie gwiżdż – powiedziała. – Nie jestem twoim psem.
Jareth wyglądał na zaskoczonego.
– Od kiedy to jesteś taka wrażliwa?
Odstawiła pusty kieliszek na tacę mijającego ją kelnera.
– Nigdy tego nie lubiłam.
– Okej. Ochłoń. – Uniósł ręce. – Chciałem tylko zwrócić twoją uwagę. Walczyłem o twoje interesy. Samuel Whitehall zaprosił nas do Observatory, swojego luksusowego hotelu w górach. Proponuje lot helikopterem. Zaprosił tylko dwadzieścia osób. Dzięki mnie zainteresował się „Sekretnym życiem komórek”. Whitehall może nam pomóc wspiąć się na wyższy poziom.
Ronnie podniosła głowę, szukając w tłumie Wesa. Kilka razy spotkała już Whitehalla; nie należał do jej ulubieńców. Gapił się na nią, robił dwuznaczne komentarze, dotykał jej niby przypadkowo i z entuzjazmem masował jej ramiona. Był też niezwykle wpływową postacią w świecie telewizji.
Kompromisy są koniecznością, jak powtarzał Jareth.
– Kogo szukasz? – spytał zniecierpliwiony. – Słyszałaś, co mówiłem? Mówię o Samuelu Whitehallu!
– Świetnie, ale na dziś mamy inne plany. Pamiętasz?
– Ron – przewrócił oczami – Whitehall wprowadzi nas w swoje najbliższe kręgi. To ważne dla naszej kariery.
– Dziś wieczorem bierzemy ślub. To musi się stać, zanim skończę trzydziestkę. Wiesz o tym.
– Wkurzenie twojego ojca jest ważniejsze niż największa zawodowa szansa, jaką dotąd mieliśmy?
– To jest potwornie ważne! Tłumaczyłam ci to wiele razy.
– Dobrze. Jest jeszcze wcześnie. Pojedziemy do Observatory na kolację, a potem wrócimy do Vegas i weźmiemy ślub. Chodźmy. Samuel czeka w limuzynie, żeby nas zabrać na lądowisko helikopterów.
– Helikopterów? Jeżeli będziemy zależni od cudzego helikoptera, nie będziemy mieć żadnej kontroli nad czasem. Najpierw weźmiemy ślub, a potem pojedziemy do Observatory. Będą mogli wznieść toast za nowożeńców.
– Nie. Imprezy Samuela bywają szalone. Tu trzeba odrobiny spontaniczności. – Spojrzał krytycznie na jej kostium ze spodniami w kolorze kości słoniowej. – Wolałbym, żebyś nie wyglądała tak skromnie.
Imprezy Whitehalla bywały rzeczywiście nieprzyzwoite, co nie było w jej guście.
– Ty nie masz w sobie cienia spontaniczności. Wiem, że ciężko dla mnie pracujesz, ale jeśli chodzi o plany na wieczór, to czysta matematyka. Jeśli polecimy na imprezę Whitehalla, nie zdążymy się pobrać.
– Oczywiście, że zdążymy. Nie bądź głupia.
– Pojadę do Whitehalla pod warunkiem, że najpierw weźmiemy ślub.
– Ron. Jesteś irracjonalna. – Uśmiech Jaretha zgasł. Jego oczy były chłodne. Do Ronnie w końcu coś dotarło.
– Nie chcesz tego ślubu, co? Zorganizowałeś imprezę, żeby mieć wymówkę i nie zdążyć do kaplicy.
– Nie bądź taką królową dramy. Nie wszystko kręci się wokół ciebie.
– Nie zaprzeczyłeś. Czyli to prawda?
– Do diabła, Ron. To niewłaściwe pytanie.
– Mimo to odpowiedz – nalegała.
– Dobrze, skoro się upierasz. Złość na ojca tak cię zaślepia, że nie widzisz, co jest w twoim najlepszym interesie.
– Moim najlepszym interesie? – powtórzyła.
– Tak, Ron. Twoim, moim. Naszym. Do mnie należy powstrzymanie tego szaleństwa. Miałem nadzieję zrobić to tak, żeby nikt nie był temu winny, ale z tobą nic nie jest proste. Wszystko musisz komplikować.
– Nie mówisz poważnie. Nie zrobisz mi tego.
– Pojedź ze mną do Observatory. Tworzymy zespół nie do pokonania. Jutro się obudzimy i ocenimy nasze nowe perspektywy.
– Perspektywy?
– Udajesz głupią. Jeśli Jerome dostanie pakiet kontrolny, sprzeda akcje, więc i tak otrzymasz kupę kasy.
– Nie! Obiecałam cioci. Włączyła mnie do tego na moją prośbę. Zrobiłam to, bo sugerowałeś, że polecimy do Vegas, a potem urządzimy wesele.
– Kiedyś – odrzekł. – Twoja ciotka jest dorosła, niech sama ponosi odpowiedzialność za swoje zachowanie.
– Dałam jej słowo! Jej, Calebowi, Marcusowi i Maddie.
– Może dałaś, Ron. Ja nie. Chcę cię poślubić, ale nie na tych warunkach. Zmieńmy je.
Była zdezorientowana, jakby czar prysł.
– Wiedziałeś, co odziedziczę, kiedy podpisywaliśmy intercyzę. Tobie też nie brakuje pieniędzy. Więc czemu?
– A czemu nie dopisać jeszcze kilku zer na końcu tej liczby? – Wzruszył ramionami.
– Bo to zdrada mojej rodziny, a ja ich kocham.
– Wybacz, że na pierwszym miejscu stawiam interes nasz i naszych przyszłych dzieci. Poślubię cię, z przyjemnością. Ale nie dziś przed północą.
– Dziś albo nigdy – odparła.
Pokręcił głową.
– Nie graj ze mną w te gierki. Nie wygrasz.
– Chodzi o zasady. Tu nie ma kompromisów.
– W takim razie zostaniesz sama ze swoimi zasadami. Stracisz nawet swój program.
– Zrobiłbyś to?
– Oczywiście. Zapanuję nad twoimi emocjonalnymi wybrykami w każdy dostępny sposób. Potrafię sobie z tobą radzić.
– Radzić. Doprawdy. – Twarz ją paliła. – No to poradź sobie, Jareth – wycedziła. – Spadaj.
– Daj spokój. – Przewrócił oczami. – Pogadamy jutro, jak się uspokoisz.
– Odejdź ode mnie.
Jareth wyjął telefon i wybrał numer.
– Walt? – powiedział. – Tak, to ja. Chciałem cię tylko uprzedzić. Wygląda na to, że nie będzie kolejnego sezonu „Sekretnego życia komórek”… Ja też… Ogromne rozczarowanie… Długa historia. Opowiem ci po powrocie. Próbuję coś uratować, ale nie wygląda to dobrze. Taa, będziemy w kontakcie. Później, Walt.
Rozłączył się i spojrzał na nią triumfująco.
– Twoje mosty są spalone. Beze mnie twoja kariera w show biznesie jest skończona.
– Powiedz mi, czy tobie chodzi tylko o pieniądze?
– Oczywiście, że nie. Podziwiam cię. Jesteś inteligentna, piękna, utalentowana. Trochę za bardzo nieprzewidywalna i emocjonalna, ale liczyłem na to, że z tego wyrośniesz.
– Uważasz mnie za dziecko?
– Zachowujesz się jak dziecko – warknął. – Jeśli zmienisz zdanie co do ślubu albo kariery, zadzwoń do mnie, jak skończysz trzydziestkę.
Odszedł, nie oglądając się za siebie, Ronnie zaś stała jak zamurowana. Chciała wrócić do pokoju, ale dzieliła go z Jarethem. Nie było ucieczki. Ale przynajmniej nie poślubi kłamcy i oszusta.
Tuż przed nią wznosił się jeden z hoteli z kasynem, blokując słońce. Weszła między automaty do gry i usiadła w najcichszym barze, jaki znalazła.
– Przepraszam – odezwał się niski głos. – Mogę?
Zamarła. Tak, to on. Wes Brody.
– Śledzi mnie pan?
– Nie chodzę za panią krok w krok jak szaleniec, jeśli o to pani pyta – odparł. – Zauważyłem, jak pani tu wchodzi, ale nie chcę pani przestraszyć ani być natrętny.
– W porządku – odparła.
Brodie patrzył na nią przez moment.
– Wszystko dobrze?
– Nie – przyznała. – Jestem zdruzgotana.
– Czy to ma coś wspólnego z tym kretynem, który na panią gwiżdże? Pokłóciła się pani z nim?
– Wielkie niedopowiedzenie. To była katastrofalna różnica zdań.
– Rozumiem. Wiem, że to nie moja sprawa i że to nie jest najlepszy czas, żeby z panią flirtować. Ale jeśli ma pani ochotę pogadać, zamieniam się w słuch…

To była piękna noc – Jules Bennett

To niemożliwe, pomyślała Morgan Grandin, opierając się o stylową toaletkę, która była ozdobą łazienki jej eleganckiego butiku „Córka ranczera”. Jako jedyna przedstawicielka rodzinnego klanu nigdy nie chciała zajmować się hodowlą, więc nadała swojemu sklepowi tę nazwę, żeby uśmierzyć gniew rodziców.
Skoro krewni mają jej za złe niechęć do uczestniczenia w rodzinnym przedsiębiorstwie, to z pewnością dostaną amoku, kiedy się dowiedzą jak będzie wyglądał następny rozdział jej życia.
Spojrzała na dwie niebieskie kreski testu ciążowego i ciężko westchnęła. Zawsze była uważana przez resztę rodziny za odmieńca, ale zdawała sobie sprawę, że w tej sytuacji jej krewni uznają ją za coś w rodzaju czarnej owcy.
Na widok dwóch niebieskich kreseczek poczuła wielką radość. Bardzo pragnęła tego dziecka. Wiedziała jednak, że musi wymyślić plan umożliwiający jej pogodzenie obowiązków samotnej matki z karierą zawodową.
Umyła ręce i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Nie dostrzegła żadnych zmian w wyglądzie. Nadal miała znakomitą figurę i płaski brzuch. Zdawała sobie jednak sprawę, że w jej łonie rozwija się mała istotka.
W odróżnieniu od sióstr, które prowadziły szczęśliwe życie rodzinne, nie wyszła za mąż. Ceniła niezależność i w gruncie rzeczy nie miała pojęcia, dlaczego zdecydowała się na spędzenie nocy z jedynym mężczyzną, który zawsze doprowadzał ją do szału. Z Ryanem Carterem…
Westchnęła ciężko i nerwowym ruchem odgarnęła włosy z czoła. Wiedziała, że będzie musiała w najbliższym czasie podjąć kilka trudnych decyzji.
Należący do niej sklep nie był czymś w rodzaju hobby… był jej marzeniem. Musiała nadzorować jego funkcjonowanie i dbać o interesy klientów, nie mogła więc ujawnić przed światem swojej tajemnicy, dopóki sama nie pogodzi się z nową rzeczywistością.
Jak to możliwe, żeby ta jedna przygoda zmieniła całe moje życie? – spytała się w duchu.
Jak to możliwe, by para ludzi tak bardzo różniących się od siebie była tak wspaniale dobrana pod względem seksu? Nadal pamiętała każdy jego pocałunek, każdą jego pieszczotę i w gruncie rzeczy marzyła tylko o tym, żeby przeżyć kolejną odsłonę tego romansu.
A przecież postanowili, że nigdy więcej nie pozwolą sobie na zbliżenie i nie będą nawet rozmawiać o tym, co się wydarzyło. Przecież ona nie ma nikogo, kogo mogłaby poprosić o radę, bo wszyscy ich wspólni znajomi wiedzą, jak bardzo oni oboje się nie znoszą, więc nikt nie uwierzy w to, że przeżyli upojną erotyczną przygodę.
Raz jeszcze ciężko westchnęła i wyszła z łazienki. Wiedziała, że nie może ukrywać się w nieskończoność, że prędzej czy później będzie musiała stawić czoło trudnej rzeczywistości. Musi nadal zarządzać sklepem, z którego była tak bardzo dumna.
Nie miała pojęcia, kto go poprowadzi, kiedy zaawansowana ciąża skaże ją na bezczynność. Albo kiedy nowo narodzone dziecko się rozchoruje.
Zatrudniała w butiku młodą dziewczynę o imieniu Kylie, która studiowała w trybie online wzornictwo odzieżowe i marzyła o karierze w świecie projektowania mody. Miała do niej stuprocentowe zaufanie, ale nie potrafiła znieść myśli o rozstaniu ze sklepem.
Mogła sobie pozwolić nawet na dłuższy urlop macierzyński, ale kochała swoją pracę. Lubiła kontakty z najbardziej eleganckimi kobietami w mieście i za nic w świecie nie przekazałaby swoich klientek nawet najbardziej solidnej zastępczyni.
Ruszyła w kierunku frontowych pomieszczeń salonu odzieżowego, postanawiając zapomnieć o wszystkich troskach i skupić uwagę na bieżącej działalności firmy.
Odsunęła rygiel i pchnęła podwójne drzwi, wpuszczając do wnętrza jasne promienie porannego słońca. Potem ustawiła przed sklepem tablicę reklamową, wdychając przy okazji sporą porcję świeżego powietrza.
Lekkie powiewy wiatru chłodziły jej skórę rozgrzaną przez natłok gorączkowych myśli. Teraz dopiero zdała sobie sprawę jak bardzo jest zdenerwowana i wytrącona z równowagi.
Na szczęście nadal czuła się dobrze i nie nękały jej mdłości ani zawroty głowy. Ale przecież był to dopiero pierwszy miesiąc ciąży.
Ruszyła w kierunku otwartych drzwi sklepu i zderzyła się z jakimś mijającym ją mężczyzną.
Nie, nie z jakimś mężczyzną, lecz z Ryanem Carterem, który wpadł na nią, gdy stanęła na jego drodze, i chwycił ją za ramiona, aby nie dopuścić do jej upadku.
Czując na plecach ucisk jego muskularnej piersi, mimo woli przypomniała sobie szaleńczą, zaprawioną alkoholem noc spędzoną w jego towarzystwie.
– Nic ci się nie stało? – spytał łagodnym tonem.
Jego niski głos przyprawił ją o dreszcz. Odepchnęła jednak od siebie wszystkie erotyczne skojarzenia, chcąc utwierdzić się w przekonaniu, że nigdy, przenigdy nie pozwoli sobie na jakiekolwiek uczucie wobec tego mężczyzny. Ich spory, wręcz kłótnie, trwały zbyt długo, aby mogła je przekreślić jedna namiętna noc.
Wszystko wskazywało na to, że potrafią znaleźć wspólny język tylko wtedy, kiedy rozbiorą się do naga, wypiwszy przedtem kilka kieliszków szampana. A ona wiedziała dobrze, że taka sytuacja nie może się powtórzyć.
Zawsze uważała Ryana za mruka, który ma wiele do powiedzenia tylko wtedy, kiedy zaczyna się kłócić.
– Doskonale – odparła, cofając się o krok i opuszczając ręce.
– Miło mi to słyszeć – odparł, obrzucając ją pełnym rozbawienia spojrzeniem niebieskich oczu. – Miałem wrażenie, że mnie unikasz.
– Nie miej mi tego za złe – warknęła, wzruszając ramionami. – Przecież postanowiliśmy, że nie będziemy się więcej widywać.
Zawsze uważała Ryana za bardzo atrakcyjnego mężczyznę, ale jego sposób bycia budził w niej irytację. Miała wrażenie, że on również za nią nie przepada.
Zbliżyła ich do siebie podniosła atmosfera panująca w Klubie Hodowców, nasycona licznymi kieliszkami szampana oraz przypadkowo usłyszana przez Morgan uwaga jej brata, który stwierdził, że Ryan jest zachwycony jego siostrą. Splot tych wszystkich okoliczności zapewnił jej najbardziej rozkoszną noc, jaką kiedykolwiek przeżyła.
Teraz musi ponieść konsekwencje. Zdawała sobie sprawę, że będą je musieli ponieść oboje. Nie bardzo wiedziała, jak można określić obecny stan ich znajomości. Po tym, co się wydarzyło, nie mogła przecież uznać Ryana za wroga. Miała świadomość, że prędzej czy później będzie musiała wyznać mu prawdę.
Zasługiwał na to, ale jej zdaniem należało poczekać z tym na odpowiedni moment.
– Royal to nieduże miasto – zauważył Ryan, nie zdając sobie sprawy z tego, że jego towarzyszka przeżywa w tym momencie gorączkową gonitwę myśli. – Zawsze wpadaliśmy na siebie przy różnych okazjach, ale od miesiąca w ogóle cię nie widziałem.
– Byłam cały czas na miejscu – odparła, wskazując otwarte drzwi sklepu. – Więc chyba nie szukałeś mnie zbyt gorliwie.
Poczuła na sobie badawcze spojrzenie, którym obdarzał ją wiele razy w ciągu ostatnich kilku lat, i zadrżała z podniecenia. Widok jego niebieskich oczu ukrytych częściowo pod rondem kowbojskiego kapelusza zawsze ją irytował, ale równocześnie budził w niej jakieś uczucie, którego nie umiała, a może nie chciała zdefiniować.
Tłumiła w sobie każdy przejaw zainteresowania jego osobą, bo wiedziała dobrze, że Ryan nie jest i nigdy nie będzie mężczyzną jej życia. Sam pomysł wydawał jej się całkowicie absurdalny.
Była zdumiona i zaskoczona, gdy usłyszała przypadkiem rozmowę swojego brata Vica z jego najlepszym przyjacielem, Jaydenem.
Obaj twierdzili, że Ryan za nią szaleje i jest zachwycony jej osobowością. On sam jednak nigdy nie okazał jej ani odrobiny zainteresowania, a jego złośliwości trudno byłoby uznać za zaloty.
Musiała przyznać, że jest bardzo seksownym mężczyzną, ale jego sposób bycia zawsze doprowadza ją do pasji. Był tak arogancki i pewny siebie, że czasem nie mogła go znieść. Spierali się o wszystko, poczynając od sposobu parzenia kawy, a kończąc na systemie zarządzania ranczem.
Kiedy wyrobiła sobie zdecydowany pogląd na jakąś sprawę, mogła być pewna, że on będzie skrajnie przeciwnego zdania.
Musiała jednak przyznać, że ten mężczyzna w sypialni potrafi ważyć słowa i umie się w niej odpowiednio zachowywać, a to niemal równoważyło w jej oczach wszystkie jego irytujące cechy charakteru.
Nie wykonałaby pierwszego ruchu, gdyby brat nie poinformował jej o tym, że Ryan jest nią zachwycony. Była na siebie wściekła, że nie zastosowała się do zasady dobrego wychowania zabraniającej podsłuchiwania cudzych rozmów i poważnego traktowania plotek.
Teraz Ryan uniósł lekko swój czarny kapelusz, a potem wsunął kciuki za pasek spodni. Jedną z jego najbardziej irytujących cech był całkowity brak inwencji w dziedzinie doboru garderoby. Zawsze nosił dżinsy, czarny T-shirt, kowbojskie buty i kapelusz. Ubierał się jak kowboj i nigdy nikogo nie przepraszał za brak garnituru czy krawata.
Był właścicielem wielkiego rancza o powierzchni dwunastu tysięcy akrów, ale widząc jego skromny strój, nikt by się nie domyślił, że jest człowiekiem aż tak bogatym i wpływowym.
– Dlaczego się na mnie gapisz? – spytała, nie mogąc znieść badawczego spojrzenia jego niebieskich oczu. – Czy nie masz nic do roboty?
– Czy uwierzysz, jeśli ci powiem, że przyjechałem do miasta specjalnie po to, aby się z tobą zobaczyć?
– Chyba żartujesz – mruknęła, czując przyspieszone bicie serca.
– Żartowałem – przyznał, potakując ruchem głowy. – Byłem z kimś umówiony w kawiarni, ale musiałem zaparkować na oddalonym odcinku głównej ulicy.
Morgan miała szczęście, bo udało jej się wynająć sklep w najbardziej ruchliwym punkcie miasteczka Royal. Dzięki temu spotykała stale wiele osób, z którymi lubiła rozmawiać, ale wpadała też nieustannie na ludzi, których wolałaby uniknąć.
W tym momencie nie była jeszcze gotowa na dłuższą wymianę zdań z Ryanem Carterem. Krępowało ją nie tylko to, że nosiła w łonie jego dziecko, ale również to, że w jej pamięci utrwaliły się wszystkie rozkoszne szczegóły ich wspólnej nocy. Choć nie widziała go od niemal miesiąca, miała wrażenie, że on zawsze jest blisko niej.
A w dodatku zdawała sobie sprawę, że w zaistniałej sytuacji jest z nim trwale związana.

Nie miał pojęcia, dlaczego Morgan potraktowała go tak chłodno. Zamiast podziękować mu za to, że uchronił ją przed upadkiem, odsunęła się od niego, gdy tylko uświadomiła sobie, kto ją obejmuje. I od początku spotkania nie spojrzała mu w oczy.
Choć wspólnie postanowili, że ich erotyczna przygoda będzie miała charakter jednorazowy, miał jednak pewne nadzieje na przyszłość. Uważał, że nie wygasła jeszcze iskra namiętności, która doprowadziła ich do łóżka.
Był ciekawy, czy Morgan w ogóle myślała o nim po tym, co wydarzyło się tamtej nocy. Od tej pory nie spotkał jej więcej w Klubie Hodowców i zastanawiał się, czy nie powinien do niej zadzwonić lub wysłać esemesa. Nigdy nie był natrętny i nie zabiegał pokornie o względy żadnej kobiety… ale nie potrafił wyrzucić z pamięci tego, co przeżył dzięki niej owej nocy.
Nie był pewny, czy jej zachowanie będzie dla niego teraz równie irytujące jak dotychczas. Zanim doszło do zbliżenia, kłócili się niemal codziennie, prawie o wszystko. Nie widział powodu, dla którego mieliby zmienić swój sposób bycia. Lubił ich zawzięte spory i był zachwycony wybuchami gniewu Morgan, które towarzyszyły każdej wymianie zdań.
Zdawał sobie jednak sprawę, że poznał dotychczas tylko jedno oblicze tej namiętnej seksownej kobiety, której nie potrafił dotąd wygnać ze swoich myśli.
Umówili się, że nie będą dążyli do powtórzenia erotycznego epizodu i zgodnie uznali go za pomyłkę. Nie pasowali do siebie i żadne z nich nie szukało trwałego związku. Praca na ranczu była bardzo ciężka i pochłaniała niemal całą energię Ryana. Na tym etapie swojego życia uważał wszystkie inne formy aktywności za stratę czasu.
Tak czy owak, wychodził z założenia, że jedna szampańska noc nie zobowiązuje go do niczego. Chętnie przeżyłby przelotny romans z seksowną właścicielką butiku, ale w tym momencie dawała mu ona do zrozumienia, że nie ma ochoty nawet z nim rozmawiać.
Czyżby odczuwała wyrzuty sumienia z powodu tego, co ich połączyło podczas balu? On sam wspominał tę noc z zachwytem i pamiętał dobrze każdy szczegół. Wiedział jednak, że musi wyrzucić z pamięci ten piękny epizod, bo bliższy związek z tą kobietą byłby lekkomyślnym aktem pozbawionym sensu i przyszłości.
– Muszę wracać do sklepu.
Morgan owinęła się mocniej zielonym swetrem i odeszła, a on zdał sobie sprawę, że w jego myślach panuje chaos. Wiedział, że ta kobieta nigdy nie ustępuje z placu boju, nie objawia słabości i nie unika nawet najbardziej agresywnej wymiany zdań.
Jej nowe wcielenie całkowicie go zaskoczyło. Nie miał pojęcia, jak powinien oceniać tę nową wersję Morgan i jak ją traktować.
Zajrzał przez otwarte drzwi do butiku i zobaczył jego właścicielkę, która przewieszała jakieś suknie z jednego wieszaka na inny. Wydawała się całkowicie pochłonięta pracą, a on uświadomił sobie, że powinien wziąć z niej przykład, zamiast odgrywać rolę faceta, któremu jedna upojna noc zburzyła wewnętrzny spokój.
Zerknął na zegarek, odetchnął głęboko i ruszył w kierunku kawiarni. Nie zamierzał tracić czasu na rozmyślanie o czymś, co wydarzyło się przed kilkoma tygodniami, bo musiał koncentrować uwagę na problemach związanych z prowadzeniem rancza.
Znał doskonale niemal wszystkich najważniejszych mieszkańców miasta i wiedział, że łatwo dają się oni wciągnąć w dyskusje dotyczące spraw codziennej egzystencji, takie jak śluby, dzieci bądź tajemnice. Nie chciał sobie pozwolić na taką stratę czasu i energii, więc bywał w mieście najrzadziej, jak się dało.
Miał zamiar założyć kiedyś rodzinę i dochować się potomków, którzy odziedziczą jego majątek, ale wiedział, że jest to melodia dalekiej przyszłości. Nie poznał dotąd kobiety, z którą gotów byłby się związać, więc mógł koncentrować uwagę na prowadzeniu rancza.

Oglądała na ekranie komputera dziesiątki strojów przeznaczonych dla kobiet w ciąży i zastanawiała się, dlaczego wszystkie są tak upiornie brzydkie. Nie sprzedawała tego rodzaju ubrań, ale teraz doszła do wniosku, że może powinna rozszerzyć asortyment. Nie było to konieczne, gdyż jej butik osiągnął w tym roku rekordowe obroty i przyniósł spory dochód.
Po namyśle doszła więc do wniosku, że może poczekać z otwarciem nowego działu aż do lata i rozważyć możliwość wprowadzenia do sprzedaży pięknych ubranek przeznaczonych dla małych dzieci.
Rozejrzała się po sklepie i zaczęła projektować w myślach nowy układ pomieszczeń. Snucie tego rodzaju planów wydawało jej się znacznie łatwiejsze niż kontakt z rzeczywistością.
Gdy odwróciła się gwałtownie na chodniku przed sklepem i wpadła na Ryana, przeżyła atak paniki. Nie widziała go od owej pamiętnej nocy i nie miała pojęcia, jak zacząć rozmowę. Słowa „jestem w ciąży” wydawały się najbardziej stosowne, ale z wielu powodów nie chciały jej przejść przez usta. Wiedziała jednak, że będzie musiała wyznać Ryanowi prawdę.
W głębi duszy wiedziała dobrze, że test ciążowy, który przeprowadziła dwukrotnie, jest niezawodny, a ona musi spojrzeć prawdzie w oczy i rozważyć swoją nową sytuację. Nie miała pojęcia, jak przedstawić tę sprawę rodzinie i jaka spotka ją reakcja.
Klany Grandinów i Lattimore’ów miały i bez tego dość kłopotów, bo były uwikłane w skandal związany z osobą Heatha Thurstona, który domagał się prawa do wierceń poszukiwawczych na terenie największych posiadłości ziemskich w okolicach Royal, licząc na znalezienie odziedziczonych jakoby przez siebie pokładów ropy.
Morgan boleśnie przeżywała to, że jej siostra miała poślubić bliźniaczego brata Heatha, ale zdawała sobie sprawę, iż miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystkie przeszkody. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nigdy w życiu nie była zakochana, a w obecnej sytuacji nie miała czasu ani ochoty na analizowanie potęgi uczuć.
Wiedziała, że musi porozmawiać z Ryanem w cztery oczy, a chodnik przed jej sklepem nie jest najlepszym miejscem na tego rodzaju pogawędki.
Czy lepiej zatelefonować, czy też złożyć mu niespodziewaną wizytę? – pytała się w duchu. Jak on zareaguje na informację mogącą zmienić jego życie?
Być może wcale nie jest przygotowany na to, by zostać ojcem. Co będzie, jeśli jej powie, że nie chce mieć nic wspólnego z nią ani z dzieckiem? Czy będzie umiała znaleźć się w roli samotnej matki?
Zdawała sobie sprawę, że wszystkie te niewiadome doprowadzą ją do szaleństwa, jeśli nie zapanuje nad myślami. Musi ułożyć rozsądny plan działania. Właśnie dlatego odniosła sukces w biznesie – planowała swoją strategię aż do najdrobniejszych szczegółów. Miała nadzieję, że podobna taktyka pomoże jej zapanować nad chaosem, jaki wkradł się w jej życie osobiste…

Henry Cary oparł się o balustradę balkonu i wyjrzał na zewnątrz. Niezbadane są kaprysy londyńskich matron, skonstatował w duchu. Nie ma sensu ich zgłębiać, daremny trud. Widać wystawne przyjęcie na otwarcie sezonu nie zaspokoiło wygórowanych ambicji gospodyni balu. W ramach dodatkowych atrakcji lady Pernell postanowiła otworzyć także wszystkie wyjścia na taras. Nie powstrzymały jej przed tym ani przymrozek, ani pokaźna warstwa śniegu pokrywająca pobliskie wzgórza Highgate.
Henry wrócił niedawno z Wiednia, więc niska temperatura nie dokuczała mu aż tak bardzo jak innym, nie zazdrościł za to kobietom odzianym w skąpe wieczorowe toalety z muślinów i zwiewnych jedwabiów.
Pomimo koksowników i lampionów rozstawionych w całym ogrodzie, niewielu gości zaryzykowało przechadzkę na świeżym powietrzu.
Tylko kilka osób odważyło się wyjść na mróz. To właśnie z powodu tej nielicznej grupki Henry niby przypadkowo tkwił na balkonie. Udawał kompletny brak zainteresowania, a w rzeczywistości bacznie przysłuchiwał się rozmowie, która toczyła się na dole i rejestrował każde wypowiedziane słowo.
– Co za okropny ziąb – mruknął zrzędliwie Reggie Pomfret, ciskając w krzaki niedopałek cygara. – Wracam do środka, nie chcę odmrozić sobie tyłka. Idziesz?
– Za chwilę – odpowiedział ktoś z głębi alejki. – Nie czekaj na mnie, zobaczymy się później.
Gdy Pomfret pokonał pędem schody, w zasięgu wzroku pojawił się obiekt obserwacji Henry’ego. Graf Klaus von Arten rozprawiał o czymś z attache ambasady francuskiej, Pierre’em Laverne’em.
Hm, interesujące, nawet bardzo…
Niewykluczone, że von Arten naprawdę był dokładnie tym, za kogo się podawał. W każdym razie wpis w Almanachu Gotajskim głosił, że w Turyngii faktycznie żyje arystokrata o tym tytule i nazwisku. Ale to przecież o niczym nie świadczy, zwłaszcza że nikt nie mógł tego potwierdzić. Istniało zatem uzasadnione podejrzenie, że rzekomy graf Klaus zwyczajnie przywłaszczył sobie cudzą tożsamość. Tak czy inaczej, prawdziwy czy też fałszywy von Arten zjawił się nie wiedzieć skąd na kongresie i uczestniczył we wszystkich oficjalnych, nieoficjalnych oraz pozakulisowych wydarzeniach, tyle że bez wyraźnego celu i powodu. Zawsze uprzejmy i układny, brylował na salonach, ale jego zagadkowej obecności w żaden sposób nie dało się wyjaśnić, co z oczywistych względów wzbudziło zaniepokojenie przełożonych Henry’ego. Początkowo niewielkie. Sprawa stała się poważna, dopiero kiedy graf Klaus zjechał do Anglii i został tu na dłużej.
Kongres dobiegł końca, podpisano już wszystkie traktaty. Klamka zapadła, wojny napoleońskie zebrały swoje żniwo i przeszły do historii. Negocjacje się zakończyły, zatem rozmowy przesadnie sympatycznego pruskiego hrabiego z niedoświadczonym francuskim dyplomatą mogły wydawać się podejrzane, szczególnie jeśli prowadzono je sekretnie i na osobności.
Możliwe, że to tylko kurtuazyjna pogawędka, z drugiej strony mógł to być zaczątek szeroko zakrojonej kampanii, która miała na celu zasiać zamęt i zburzyć nowy, z trudem wypracowany porządek. Być może ważyły się losy Europy.
Laverne nieoczekiwanie przystanął na ścieżce, ukłonił się, po czym zniknął w zaroślach. Popatrzywszy za Francuzem, Von Arten ruszył w stronę sali balowej. W połowie drogi zwolnił, jakby coś usłyszał. Henry podążył za jego wzrokiem i spostrzegł szykownego blondyna, który właśnie wyłonił się z cienia, prowadząc pod rękę jakąś młodą damę.
Graf skinął mu na powitanie i natychmiast się ulotnił.
Henry zamierzał pójść za nim, ale nagle się rozmyślił. Gdy zerknął kątem oka na jasnowłosego eleganta i jego towarzyszkę, poczuł na plecach ciarki i czujnie nadstawił ucha. Ci dwoje nie zachowywali się naturalnie, a atmosfera między nimi była wyraźnie napięta.
– Wracajmy – odezwała się kobieta. – Okropnie mi zimno. – Jej głos brzmiał odrobinę płaczliwie i niepewnie.
– Tu nieopodal jest urocza altanka – upierał się natarczywy dandys. – Będziemy mogli swobodnie porozmawiać.
– Muszę wracać do gości. Nie powinnam przebywać z panem sam na sam. – Odsunęła się i spróbowała uwolnić ramię. Na próżno. Łotr wciąż nie dawał za wygraną. – Auć! – krzyknęła spanikowana. – Proszę mnie puścić! To boli!
– Przesada. Dąsa się pani jak naiwna gąska. Nikt się przecież nie dowie, że byliśmy sami. – Przemawiał do niej przymilnym tonem, jakby za wszelką cenę próbował jej się przypodobać, co nie przeszkodziło mu ciągnąć jej wprost ku zaroślom. Był mocno zdeterminowany i z pewnością nie miał wobec niej uczciwych zamiarów.
Henry nie zamierzał się temu bezczynnie przyglądać. Zeskoczywszy zwinnie, wylądował na żwirowej ścieżce, tuż przed nosem namolnego absztyfikanta.
– Co do pioruna?! – Zbity z tropu natręt odsunął się odruchowo i gwałtownie zamrugał. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale w tej samej chwili dołączyła do nich kolejna młoda dama, która wyszła znienacka zza krzewów i ukazała się na dróżce niczym zjawa.
– Belindo, jesteś nareszcie, kochana! – odezwała się promiennym tonem. – Wszędzie cię szukam! Chodźmy do środka, bo się zaziębisz. Musiałaś okropnie zmarznąć. Poza tym zaraz zaczną się tańce. – Zerknęła pytająco na Henry’ego, kładąc przy tym dłoń na wolnym ramieniu przyjaciółki.
– Panna Forrest spaceruje teraz ze mną – rzekł blond fircyk. – Nie zauważyła pani? – dodał z fałszywym uśmiechem. Widać było, że z trudem powstrzymuje złość.
– Owszem, zauważyłam – odparła bez namysłu. – Zauważyłam też, że zmierzacie wprost w zarośla, zapewne przez nieuwagę. Tak czy inaczej, reputacja Belindy bardzo by ucierpiała, gdybyście znaleźli się sami w odosobnionym miejscu. Chyba pan się ze mną zgodzi, prawda, panie Harlby? – Uniosła brew i pociągnęła za łokieć pannę Forrest.
Harlby wciąż ściskał drugi łokieć nieszczęsnej Belindy i ani myślał odpuścić.
Henry uznał, że pora interweniować. Podszedł nieśpiesznie i objąwszy przyjacielskim gestem nieustępliwego amanta, wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu – typowym dla osobników, którzy przesadzili z trunkami.
– Nie daj się prosić, bracie… – zaczął. – Damy życzą sobie wrócić na tańce. – Z tymi słowy zacisnął kciuk oraz palec wskazujący na styku barku i obojczyka delikwenta.
Harlby syknął z bólu i puścił pannę Forrest.
– Co ty sobie wyobrażasz, sukinsy…! – urwał w pół słowa, gdy znajoma Belindy, odwróciła się na pięcie i odmaszerowała wraz z nią w stronę domu.
– Złapał cię skurcz, przyjacielu? – zagadnął Henry, wlekąc Harlby’ego ku wejściu na taras. – Nie martw się, mocna brandy w mig postawi cię na nogi. – Trzymał go w żelaznym uścisku, spodziewając się odwetu. Niepotrzebnie. Harlby wyrwał mu się dopiero na trzy kroki przed przeszklonymi drzwiami.
– Pokrzyżowałeś mi plany, bezczelny idioto! – syknął. – Zapamiętam cię – zagroził i wszedł do środka.
– A ja ciebie, łajdaku… – mruknął pod nosem Henry, wchodząc za nim. Przestąpiwszy próg, rozejrzał się w poszukiwaniu panny Forrest i jej wybawczyni.
Odnalazł je po przeciwnej stronie sali balowej. Gawędziła z ożywieniem nie z kim innym jak z samym księciem Aylshamem.
Aylsham posłał jej życzliwy uśmiech, po czym ukłonił się przed Belindą i poprowadził ją na parkiet.
Przyjaciółka panny Forrest odprowadziła ich wzrokiem i dołączyła do grupki mężczyzn, którzy rozmawiali nieopodal. Dwóch z nich Henry nigdy wcześniej nie widział, za to jednego rozpoznał z daleka. Jako arystokrata z East Endu, a zarazem korsarz na usługach rządu, markiz Cranford był powszechnie znany. Wszyscy trzej panowie popatrzyli dyskretnie na księcia i pannę Forrest, którzy pląsali w takt jakiejś skocznej melodii, a potem uśmiechnęli się i zgodnie pokiwali głowami.
Doskonałe posunięcie, pomyślał Henry. Dziewczyna ma głowę na karku. Dzięki niej Belinda znalazła się niejako pod kuratelą co najmniej dwóch wysoko postawionych lordów. Z ludźmi takimi jak Aylsham i Cranford każdy musi się liczyć. Następnym razem Harlby dobrze się zastanowi, zanim przyjdzie mu do głowy naprzykrzać się pannie Forrest.
Ciekawe, kim jest owa rezolutna panna, która potrafiła z taką swadą zażegnać poważny kryzys? Żoną jednego z mężczyzn, których nie miał okazji poznać? A może to świeżo upieczona lady Cranford? Markiz ponoć niedawno się ożenił.
Wiedziony ciekawością, Henry zaczekał aż oddali się od znajomych i ruszył w jej stronę.

I po kłopocie, odetchnęła z ulgą Melissa. Swoją drogą panna Forrest postąpiła wyjątkowo nieroztropnie. Pozostaje mieć nadzieję, że w przyszłości zachowa nieco więcej rozwagi. A Harlby, jeśli zostało mu choć odrobinę rozumu, nie będzie jej więcej nagabywał. Raczej nie zechce narażać się wpływowym przyjaciołom swojej niedoszłej ofiary. Zrobiłam swoje, umywam ręce, pomyślała i przeszła na drugi koniec sali, aby dołączyć do przyjaciółek.
– Za pozwoleniem – usłyszała męski głos. – Proszę wybaczyć, że się narzucam, ale chciałbym pogratulować pani mistrzowskiej strategii.
Podniosła wzrok i napotkała błękitne spojrzenie dżentelmena, który kilka minut temu bez wahania zeskoczył z balkonu, aby ratować z opresji Belindę.
– Mam nadzieję, że pani znajoma doszła już do siebie po tym nieprzyjemnym incydencie.
Posłała mu życzliwy uśmiech, bo od razu zapałała do niego sympatią.
– O, z pewnością. Kilka minut w towarzystwie Willa natychmiast ją uspokoi. Przy okazji, w imieniu Belindy i swoim dziękuję panu za pomoc. – Była pod wrażeniem jego zwinności oraz trzeźwości umysłu. Zareagował błyskawicznie i skutecznie unieszkodliwił natręta. W dodatku zrobił to dyskretnie. Gdyby nie on, Harlby nie ustąpiłby tak łatwo.
Przyjrzała mu się otwarcie, mierząc go wzrokiem od stóp do głów. Był wysoki i szczupły, ale szeroki w barkach. Miał gęste brązowe włosy i roześmiane niebieskie oczy. Jednym słowem był wyjątkowo przystojny, a Melissa miała słabość do mężczyzn o miłej powierzchowności.
– Melissa Taverner – przedstawiła się, wyciągając rękę. – Panna Taverner – dodała. – Myślę, że w zaistniałych okolicznościach możemy darować sobie konwenanse. Zwłaszcza że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby nas sobie przedstawić.
– Zgadzam się, panno Taverner. Zawsze uważałem, że to zbyteczne zawracanie głowy. Poza tym zdążyliśmy już rozbroić wespół groźnego przeciwnika. Lord Henry Cary, do usług.
– Cary? – powtórzyła, marszcząc czoło. – Czy to znaczy, że jest pan synem księcia… księcia… Woltona?
– Owszem – potwierdził z uśmiechem. – Niestety nie poszczęściło mi się i jestem synem numer cztery – dodał nie bez żalu.
– Niech zgadnę. Z pewnością nie służy pan ani w wojsku. – Uniosła brew. – Ale chyba nie jest pan duchownym? – Młodsi synowie arystokratów, bez prawa do dziedziczenia, mogli zaciągnąć się do armii albo wybrać karierę w kościele.
– Boże uchowaj. Pracuję w korpusie dyplomatycznym. Może ma pani ochotę się czegoś napić?
– Nie, dziękuję. Muszę wracać do przyjaciółek. Na pewno się niecierpliwią i chcą jak najszybciej usłyszeć sprawozdanie z przeprawy z Harlbrym. To nie pierwszy raz, gdy ten oślizgły gad napastuje nieopierzoną debiutantkę.
– Czy mógłbym złożyć pani jutro wizytę? Będę znacznie spokojniejszy, jeśli się upewnię, że „oślizły gad” nie próbuje uprzykrzać pani życia.
– Naturalnie. Proszę, oto mój adres. – Wręczyła mu wyjęty z torebki bilet wizytowy, po czym ujęła go pod ramię i pociągnęła za sobą. – Chodźmy, przedstawię pana dziewczętom. Odbierze pan kolejne podziękowania oraz pochwały.
– Patrzcie i podziwiajcie – powiedziała, wskazując zamaszyście Henry’ego, kiedy dotarli do stolika, przy którym zostawiła przyjaciółki. – Oto nasz bohater i mój wspólnik. Razem zmusiliśmy do odwrotu przebrzydłego Charlesa. Lord Henry Cary, syn księcia Waltona, choć z pewnością wiecie wszystko o jego koneksjach, w końcu obracacie się w znacznie wyższych sferach niż ja. Lordzie Henry, przedstawiam panu kolejno księżnę Alysham, markizę Cranford, lady Kendall oraz lady Burnham. Proszę, niechże pan spocznie.
– Wasza Wysokość, szanowne panie. – Henry ukłonił się szarmancko.
– Lord Cary jest dyplomatą – powiedziała Melissa, zajmując miejsce przy stole. – Co, jak same widzicie, nietrudno zauważyć. Zawsze wytworny i uprzejmy.
– Bój się Boga, Mel! – zbeształa ją Variety, posyłając Henry’emu skruszony uśmiech. – Proszę jej wybaczyć. Bywa czasem bardzo bezpośrednia.
– Nic podobnego. Powiedziałam tylko szczerą prawdę. Mimo waszych onieśmielających tytułów lord Henry nawet nie mrugnął okiem, kiedy was przedstawiałam. Poza tym postąpił wręcz heroicznie. Pojąwszy, co się święci, nie wahał się ani sekundy i niczym bohater średniowiecznego romansu zeskoczył z balkonu, żeby interweniować w sprawie panny Forrest. A gdy Harlby zrobił się nieprzyjemny, spacyfikował go jakimś tajemniczym, acz skutecznym i bolesnym chwytem.
– Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo – zbagatelizował Henry. – Harlby zachował się skandalicznie. Przypuszczam, że dobrze panie wiedzą, do czego jest zdolny.
– Owszem, dał się poznać jako łajdak najgorszego sortu – odparła Lucy. – Do niedawna uwodził młode damy wyłącznie dla sportu, teraz, zdaje się, postanowił upolować dziedziczkę. Zamierza skompromitować jakąś naiwną pannę dla zysku.
– Umyślił sobie zmusić ją do małżeństwa i zagarnąć jej posag? Paskudny typ…
– Wyjątkowo – zgodziła się Variety. – Upatrzył sobie Belindę, ale skoro zdołaliśmy zapobiec nieszczęściu, porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym. Domyślam się, że wrócił pan do Londynu całkiem niedawno?
– Zgadza się. Przyjechałem z Wiednia. Uczestniczyłem w kongresie, a potem musiałem zostać na dłużej. Zatrzymały mnie obowiązki. Dobrze być znowu w domu, szczególnie że zdążyłem na początek sezonu. Proszę wybaczyć, ale właśnie wypatrzyłem w tłumie jednego z braci. Długo się nie widzieliśmy, więc chciałbym się z nim przywitać. – Henry podniósł się i ukłonił. – Miło mi było panie poznać – pożegnał się i podszedł do wysokiego blondyna, który schodził z parkietu.
– Tak, to wicehrabia Morfield – orzekła Variety. – Najstarszy z Carych i dziedzic księcia Woltona. Nie da się ukryć, że to urodziwa rodzina. No, no, Mel, znalazłaś sobie niezwykle przystojnego adoratora.
– Adoratora? – zaprotestowała panna Taverner. – Nic podobnego. Przywidziało ci się, moja droga. To tylko dobrze wychowany dżentelmen. Na szczęście okazał się także porządnym człowiekiem. Rozprawił się z przebrzydłym Charlesem w mgnieniu oka i bez zbędnego zamieszania. Szkoda, że tego nie widziałyście. Ta świnia Harlby wył z bólu jak postrzelona hiena. Miałabyś niemałą satysfakcję, Prue, gdybyś przy tym była.
Prudence była jedną z ofiar Harlby’ego. Łajdak uwiódł ją i natychmiast porzucił. Uniknęła hańby i towarzyskiej banicji tylko dzięki naprędce skojarzonemu małżeństwu z Rossem Vincentem. Ona potrzebowała męża, a owdowiały markiz potrzebował matki dla synka. Uśmiech losu sprawił, że związek z rozsądku przerodził się w cudowny związek. Prue i jej markiza łączyło głębokie uczucie.
Lady Cranford zerknęła z daleka na męża. Ross nie znał nazwiska człowieka, który ją skrzywdził i oszukał. I miał go nigdy nie poznać. Prudence przysięgła sobie, że mu go nie wyjawi. Nie chciała, żeby jej ukochany rozszarpał Harlby’ego i skończył na wygnaniu.
– Miałam nadzieję, że łajdak wyjechał z Londynu na dobre – powiedziała.
– Każdy na jego miejscu obawiałby się zemsty Rossa – odezwała się Jane, hrabina Kendall. – A skoro Harlby nie boi się gniewu twojego męża, to może oznaczać tylko jedno. Domyślił się, że nie powiedziałaś Cranfrodowi, kto cię uwiódł. Dlatego czuje się bezpieczny.
– Prawdopodobnie skończyły mu się fundusze – wtrąciła Variety. – Nie bez kozery wrócił o tej porze roku. Ma przed sobą cały sezon, mnóstwo czasu na znalezienie i upolowanie tłuściutkiej zwierzyny. Zauważcie, że mierzy bardzo wysoko. Już na wstępie zagiął parol na Belindę Forrest, a jej rodzina jest nieprzyzwoicie bogata. To niepokojące. Strach pomyśleć, na kogo zasadzi się następnym razem. Niełatwo będzie udaremnić jego plany. Wystarczy, że na chwilę spuścimy go z oka, a może bezpowrotnie zrujnować czyjąś reputację.
Prue skrzywiła się z niesmakiem.
– Co gorsza tym razem zrobi wszystko, żeby przyłapano go na gorącym uczynku. Musimy temu zapobiec. Trzeba go publicznie zdemaskować i ujawnić jego haniebne zamiary, zanim przejdzie do czynów.
– Trudna sprawa – westchnęła księżna Aylsham. – Od kilku miesięcy ostrzegam przed nim matki znajomych panien na wydaniu, ale nie zdołam przecież ostrzec wszystkich. Ten plugawiec będzie miał mnóstwo sposobności, by dopiąć swego, a my nie zawsze będziemy na miejscu, żeby go powstrzymać.
Zrozumiały powagę sytuacji i na moment pogrążyły się w ponurej zadumie.
– Trzeba poprawić sobie humor – przerwała milczenie Melissa, przywołując gestem lokaja. – Czarnowidztwo i popadanie w ponury nastrój w niczym nam nie pomogą. Co powiecie na szampana? Tak myślałam. – Uśmiechnęła się, gdy pozostałe panie zareagowały entuzjazmem. – Poprosimy o butelkę i pięć kieliszków – zwróciła się do służącego.
– Opowiedz nam o swoim nowym domu, Mel – zagadnęła Prue. – Wybierałyśmy się do ciebie wczoraj, ale Variety musiała zostać z synkiem, a chciałyśmy przyjść wszystkie razem.
– Jak się dziś miewa mały Thomas? – Półroczny syn Willa i Variety był uroczym szkrabem.
– Nadal cierpi, biedactwo. Na szczęście dziś już tak bardzo nie płacze. Piastunka mówi, że najgorsze za nami. W każdym razie do czasu, aż zacznie mu się wyrzynać kolejny ząbek.
– Skoro tak, wpadnijcie do mnie jutro – zaproponowała panna Taverner. – Nie opowiedziałam wam jeszcze, jakim sposobem zostałam szczęśliwą posiadaczką własnego lokum przy Half Moon Street.

– Może i jest przystojny, ale nienawidzę go, słowo daję. Jak mógł tak skrzywdzić naszą księżniczkę! Jest taka miła, a teraz ma złamane serce i cierpi, i…
– Ciiicho, ona zaraz tu będzie – syknęła inna dziewczyna. – Nie muszę ci chyba przypominać, że nigdy się nie spóźnia…
Ilsa, która na moment przystanęła w korytarzu przecinającym dziecięcy oddział, mimo woli westchnęła ciężko, starając się zachować spokojny wyraz twarzy. Towarzysząca jej przełożona pielęgniarek zaczerwieniła się gwałtownie, więc Ilsa odwróciła głowę, skupiając wzrok na barwnym fresku i jednocześnie dając starszej kobiecie czas na odzyskanie spokoju.
– To nowa rzecz, prawda? – zagadnęła. – W zeszłym miesiącu jeszcze tego tu nie było. Rozjaśnia korytarz, bez dwóch zdań.
– Tak, wasza wysokość. Bardzo podoba się pacjentom, którzy sporządzili całą listę szczegółów, które chcieli na nim zobaczyć. Miło jest patrzeć, jak uśmiechają się na widok tego malowidła.
Ilsa skinęła głową. Scena faktycznie zawierała mnóstwo detali, między innymi kryształowo przejrzysty strumień, altanę, krasnoludki oraz rozmaite zwierzęta, od jeży po jednorożce. W jednym rogu autor umieścił królewski pałac Altbourg, który Ilsa doskonale znała.
Przed pałacem stała postać w diademie na złocistych włosach, trzymająca za rękę ciemnowłosego mężczyznę w charakterystycznym zielonym mundurze sąsiedniego państwa Vallort. Obie postaci naznaczone były wyraźnym podobieństwem do niej samej oraz króla Luciena.
Kąciki ust Ilsy zadrgały lekko na myśl, że być może artysta uzna za stosowne zamalowanie Luciena teraz, gdy ich zaręczyny zostały zerwane. Nie czuła jednak rozbawienia, a już na pewno nie z powodu tego, że ona i Lucien zakończyli związek narzucony im przez dynastycznych swatów. Nie, przyczyną nie do końca uświadomionego grymasu było poczucie znużenia ciągłym przypominaniem faktu, że miała za sobą nie jedne nieszczęśliwie zakończone zaręczyny, ale dwa takie zdarzenia.
Jeden jej narzeczony zginął w wypadku, a drugi porzucił ją dla kochanki, która na domiar złego była kelnerką. I właśnie dlatego wszyscy współczuli teraz Ilsie, a nawet gorzej – litowali się nad nią. I właśnie dlatego miała serdecznie dosyć roli, w jakiej ją obsadzili. Była przecież sobą, kimś więcej niż tylko byłą narzeczoną.
Do domu wróciła ledwo żywa ze zmęczenia. Dbanie o to, by nieustannie być idealną, opanowaną księżniczką z pogodnym uśmiechem na twarzy całkowicie ją wyczerpało. Podziękowała lokajowi, który otworzył przed nią drzwi do prywatnego skrzydła królewskiego pałacu i, gdy się oddalił, pośpiesznie zrzuciła sandałki na wysokim obcasie, by swobodnie rozprostować zesztywniałe palce stóp.
Pomyślała, że długa kąpiel w ciepłej, pachnącej olejkami wodzie powinna rozluźnić jej napięte mięśnie i ukoić stargane nerwy. Ruszyła więc w stronę apartamentu, gdy nagle usłyszała swoje imię.
– Uważasz, że to dobry pomysł? – zapytała jej matka. – Ilsa ma dwadzieścia siedem lat, nie siedemnaście. Wyprawienie jej z kraju wtedy było rozważnym krokiem, lecz teraz…
– Teraz też jest to rozsądne posunięcie – odparł ojciec. – Wtedy w grę wchodziły jedynie pielęgnowane przez nią iluzje romantycznej miłości, natomiast w tej chwili uwaga, jaką Ilsa przyciąga, zdecydowanie szkodzi Altbourgowi. Chodzi tu o napięte stosunki z Vallort. Nie możemy wykluczyć nawet zerwania negocjacji pokojowych.
Ilsa gwałtownie wciągnęła powietrze, niezdolna zapanować nad zaskoczeniem. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że ojciec może widzieć w niej zagrożenie dla kraju.
– Nie, nawet tak nie mów – zaprotestowała matka. – Ilsa kocha Altbourg, pracuje dla kraju ciężej niż ktokolwiek inny i zawsze robiła wszystko, o co ją prosiliśmy.
– Oczywiście – westchnął ojciec. – W takim duchu została wychowana.
Ilsa z trudem przełknęła ślinę, starając się pozbyć gorzkiego posmaku. Wiedziała, że ojciec ją kocha, ale znała też ten szczególny ton jego głosu – był teraz przede wszystkim królem i świadomość tej roli posiadała większą wagę niż uczucia rodzinne.
– I nie zaprzeczysz chyba, że w tym momencie stanowi dla nas pewne obciążenie – dodał. – Sytuacja byłaby dużo łatwiejsza, gdyby jej tutaj nie było.
Ilsę ogarnęło nagle uczucie, że jest kompletnie pusta w środku, że jest tylko okrywającą nicość skorupą. Nauczono ją niezależności i samowystarczalności. Nie znała nikogo, kto mógłby jej pomóc odzyskać pewność siebie.
Musiała zrobić to sama, nie miała wyjścia. Może był to egoizm, ale gorąco zapragnęła poczuć się lepiej, zrzucić z siebie ciężar odpowiedzialności i królewskich obowiązków, chociaż na krótko.
Zapragnęła wolności. Bardzo jej potrzebowała.

Noah skinął głową, słuchając, jak siedzący obok niego mężczyzna opisuje swój pomysł na biznes.
Luksusowa sala klubu jachtowego w Monaco była wypełniona po brzegi, przez otwarte drzwi dobiegały dźwięki melodii granej przez zespół muzyczny, lecz Noah doskonale rozumiał potrzebę korzystania z każdej szansy na zdobycie zainteresowania potencjalnego sponsora. A jednak, mimo pełnego zrozumienia dla startującego w biznesie rozmówcy, jego uwagę co jakiś czas przyciągały tańczące na parkiecie kobiety. Prawie wszystkie zerkały na niego, niektóre ostrożnie, inne zupełnie jawnie, ale tylko jedna z nich skupiała na sobie jego wzrok.
Wydawała się bez reszty zaabsorbowana muzyką i najwyraźniej nawet w najmniejszym stopniu nie przejmowała się tym, kto ją obserwuje. Jej ciało poruszało się w rytm melodii, nieprzeciętnie proporcjonalne i zgrabne, a krótka błyszcząca sukienka w kobaltowym odcieniu błękitu, szkarłatne usta i opadające na ramiona złociste włosy przeistaczały ją w ucieleśnienie fizycznych pokus.
Noah nie mógł przestać o niej myśleć od poprzedniego dnia, z rozmysłem trzymał się jednak na dystans, dziewczyną tą była bowiem Ilsa z Altbourga, alpejskiego królestwa słynącego z narciarskich szlaków, solidnych banków, przemysłu robotycznego i dziwacznych tradycji dynastycznych. Księżniczka Ilsa. Noah często romansował z bogatymi kobietami. Sam był teraz miliarderem i jako taki obracał się w odpowiednim towarzystwie. Nosił w sobie jednak głęboko zakorzenione uprzedzenia wobec snobek, które uważały, że odziedziczone przywileje czynią z nich istoty wyższego rzędu.
I chociaż nie miał cienia wątpliwości, że księżniczka Ilsa jest jedną z nich, instynkt podpowiadał mu, że może stanowić wyjątek, przynajmniej w pewnej mierze. Obserwował ją podczas lunchu, wbrew sobie zafascynowany i chyba odrobinę zauroczony. Co ciekawe, księżniczka Ilsa również przyglądała mu się spod oka, starannie maskując swoje zainteresowanie.
– Panie Carson, gdyby mógł pan poświęcić mi pół godziny, najlepiej w jakimś spokojniejszym miejscu, wyjaśniłbym panu, o co dokładnie mi chodzi. Z odpowiednimi funduszami na rozruch firmy mógłbym…
Noah spojrzał na młodego człowieka.
– Chętnie pana wysłucham – rzekł uprzejmie. – Proszę przesłać mi mejlem całą propozycję. Powiem moim ludziom, że mają się spodziewać wiadomości od pana, więc na pewno jej nie przegapią.
Skinął głową w odpowiedzi na obfite podziękowania tamtego i odwrócił się. Nie należał do ludzi, którzy nie reagują na głos instynktu. Nadszedł właściwy moment, by poznać kobietę, która od prawie dwóch dni zaprzątała jego uwagę.

Patrzył na nią. Czuła na sobie jego wzrok, zupełnie jakby promień lasera musnął jej nagie ramiona. To był ten sam wspaniale zbudowany mężczyzna o enigmatycznym spojrzeniu, którego zauważyła wczoraj. Nie chciała wiedzieć, kim jest, i z rozmysłem nie zapytała o niego swoich znajomych.
– Zatańczymy? – odezwał się mroczny głos, niski i wibrujący.
Odwróciła się powoli, świetnie wiedząc, kogo zobaczy. Brzmienie jego głosu przyprawiło ją o gęsią skórkę i rozpaliło ogień w dole brzucha.
– Wasza wysokość?
Rozczarowanie spadło na nią jak ciężka ciemna płachta. Przez chwilę wyobrażała sobie, że i ją, i jego ogarnęła ta sama energia, którą wyczuła w powietrzu między nimi, ale oczywiście nic takiego nie istniało. Mężczyzna dobrze wiedział, kogo ma przed sobą i po prostu chciał zatańczyć z dziewczyną królewskiej krwi, najzwyczajniej w świecie.
Ilsa przywołała na twarz uśmiech księżniczki, chłodny i czarujący.
– Obawiam się, że trochę się pan spóźnił – powiedziała. – Zespół przestał już grać i…
Nocne powietrze znowu wypełniła muzyka, światła przygasły i proste, czarne brwi mężczyzny uniosły się leciutko. Wtedy do Ilsy dotarło, że to on wszystko zaaranżował, tę zmianę melodii i oświetlenia, jedynie po to, by z nią zatańczyć.
Popatrzyła na niego rozszerzonymi oczami i wyczytała potwierdzenie w jego twarzy.
– Spokojnie, księżniczko…
Przytrzymał ją za łokieć, ponieważ wpadła na kogoś za jej plecami, i przyciągnął ją bliżej, na tyle blisko, że poczuła bijące od niego ciepło. Poruszał się tak lekko, z taką gracją, że mimo woli zaczęła się zastanawiać, czym się zajmuje. Może był sportowcem? Nie, władcza aura, jaką emanował, wskazywała na coś innego, podobnie jak szacujące spojrzenie, którym ją zmierzył.
Chciała dowiedzieć się o nim jak najwięcej, a jednocześnie nie była w stanie pozbyć się przekonania, że kiedy już pozna jego tajemnice, więź, która łączyła ich oboje, przynajmniej w jej wyobraźni, gwałtownie pęknie.
– Dlaczego poprosił mnie pan do tańca? – zapytała w końcu.
Nie odpowiedział od razu, a kiedy wreszcie to zrobił, jego słowa całkowicie ją zaskoczyły.
– Ponieważ nie mogłem się powstrzymać.
Przeniknął ją dreszcz aż do szpiku kości. W jego oczach nie było uśmiechu, tylko intensywne skupienie, które przeniknęło przez wszystkie jej ochronne warstwy. Zamrugała niepewnie, świadoma, że jej dłoń przesunęła się z jego ramienia na twardą klatkę piersiową. Jej policzki oblał gorący rumieniec i już prawie podniosła rękę, gdy on potrząsnął głową.
– Nie trzeba.
Ilsa nie przyjmowała poleceń od nikogo, z wyjątkiem swojego króla, lecz niski ton jego głosu sprawił, że jednak się zawahała.
– Dlaczego? – spytała znowu. – Dlaczego nie mógł się pan powstrzymać?
Kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu, który odczuła w głębi swojego ciała.
– Zamierzałem trzymać się na dystans – rzekł. – Zauważyłem panią wczoraj, ale nie podszedłem.
Bez słowa kiwnęła głową.
– Jednak tego nie mogłem zignorować. – Chwycił jej dłoń, podniósł ją do ust i musnął ją lekkim pocałunkiem.
Wydawało jej się, że nagle ugięły się pod nią kolana i chyba on także odniósł takie wrażenie, bo objął ją mocniej. Spojrzała na niego oczami okrągłymi jak spodki i napotkała jego wszechwiedzący wzrok.
– Też to poczułaś. – Gładko przeszedł na „ty”, ale w jego twarzy nie było choćby cienia triumfu.
Patrzył na nią poważnie, nawet surowo, jakby…
– Nie lubisz mnie. – Zaskakujące stwierdzenie wymknęło jej się z ust, zanim zdążyła ugryźć się w język.
Wszystko wskazywało na to, że tego wieczoru typowa dla niej ostrożność zniknęła bez śladu.
– Nie znam cię.
Ilsa przywykła do ludzi, którzy bardzo chętnie spędzali z nią czas, a czasami wręcz o tym marzyli. Czuła się co najmniej dziwnie, bo oto nagle, z jakiegoś dziwnego, nie całkiem zrozumiałego powodu, musiała zasłużyć na jego aprobatę. Przez głowę przemknęła jej nawet myśl, że on może wcale jej nie okazać, zależało jej jednak, by to zrobił.
Odwróciła zamkniętą w jego uścisku dłoń i delikatnie pogłaskała ją jednym palcem, obserwując, jak jego ciało przenika dreszcz, a powieki opadają lekko w wyrazie czysto seksualnego pożądania. Zdawała sobie sprawę, że powinna się odsunąć, stworzyć jakiś dystans między nimi, ale to dziwne napięcie, którego źródłem byli oni oboje, wydało jej się zbyt niezwykłe. Nie umiała oprzeć się wrażeniu, że gdyby teraz odwróciła się od niego, na pewno gorzko by tego żałowała.
To poczucie więzi było czymś bardzo rzadkim, bez wątpienia. Nie miała pojęcia, czy kiedyś znowu by go doświadczyła, lecz instynkt podpowiadał jej, że szanse na to były doprawdy niewielkie. Nie, nigdy nie doznałaby czegoś takiego z jakimś odpowiednim kandydatem na męża podsuniętym przez ojca.
– Ja też cię nie znam.
– Łatwo można to naprawić. – Na moment zawiesił głos. – Chodź ze mną, żebyśmy mogli poznać się bliżej.
Słowa zawisły między nimi, zapraszające, kuszące, nasycone podtekstem. Spojrzenie mężczyzny było tak intensywne, że Ilsie nagle zabrakło tchu. Nie mogła przecież pójść, nie wiadomo gdzie, z obcym człowiekiem. Było to najzupełniej wbrew wszystkim wpojonym jej zasadom.
– Kim jesteś? – zapytała.
Zdumiewające, że w ogóle zastanawiała się, czy z nim pójść, nie mając pojęcia, z kim ma do czynienia.
– Jestem Noah. Noah Carson.
Znała to nazwisko. Każdy, kto czytywał międzynarodową prasę, rozpoznałby je bez trudu. Noah Carson był miliarderem, który doszedł do wielkich pieniędzy, startując od zera, i zdobył sławę dzięki swoim nowatorskim pomysłom, oszałamiającym sukcesom oraz pięknym kobietom, stale obecnym w jego życiu. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że w jego głębokim głosie słychać było lekki australijski akcent.
Najwyraźniej trafnie odczytał wyraz jej twarzy, bo uśmiechnął się lekko.
– Moje nazwisko nie jest ci obce?
– Jesteś sławny.
Skrzywił się.
– Wierzysz we wszystko, co piszą w gazetach?
– Jasne że nie. A ty?
– Nie.
Gdy mocniej zacisnął palce wokół jej dłoni, myśli Ilsy rozbiegły się niczym spłoszone zwierzątka, a na policzki powoli wypełzł płomienny rumieniec. Noah nachylił się, owiewając jej skroń ciepłym szeptem.
– Jesteś ze mną bezpieczna, księżniczko, masz moje słowo. Nie stanie się nic, czego byś sama nie chciała.
Zakręciło jej się w głowie na samą myśl o tym, czego by chciała. Nigdy dotąd nie pragnęła tak mocno żadnego mężczyzny, była to sytuacja bez precedensu. Próbowała przekonać samą siebie, że cierpi na syndrom odrzucenia i zainteresowanie, jakie okazuje jej Noah, jest po prostu balsamem na dotkliwie zranione ego, nie umiała jednak kłamać.
A prawda była oczywista – nigdy w życiu nie czuła tak silnej więzi z drugim człowiekiem.
– Mam na imię Ilsa, nie nazywaj mnie „księżniczką”.
Kąciki jego ust uniosły się i ten dowód uznania rozplątał kolejny węzeł w tkaninie jej obronnych odruchów. Przez parę sekund zastanawiała się, jak smakują jego wargi, czy są gorące i dekadenckie, czy raczej chłodne i cudownie wilgotne.
– Idziemy? – Otoczył ją ramieniem, jakby z góry przewidział, że nagle straci równowagę.
– Dokąd?
Wyobraziła sobie, jak prowadzi go do swojego hotelowego pokoju, nie zwracając uwagi na sztucznie neutralne spojrzenia personelu oraz ochroniarza, którego spostrzegła, wychodząc. Nie był to nikt z towarzyszącej jej zazwyczaj ekipy, ponieważ swoim ludziom kazała pozostać w Altbourgu, lecz jeden z ochroniarzy jej ojca. Niepożądane przypomnienie, że chociaż chciała posmakować wolności, nie mogła przecież uciec od swojego prawdziwego życia, nawet jeżeli przez tydzień czy dwa udawałaby, że jest w stanie to zrobić.
– Do mnie – odparł spokojnie.
Spojrzała w jego zdumiewające niebieskie oczy i poczuła zdziwienie, że wszystko to wydaje jej się takie proste i naturalne.
– Dobrze – powiedziała.

Ilsa zdawała sobie sprawę, że ich wyjście wzbudziło ogromne zaciekawienie i z satysfakcją przyjęła fakt, że Noah ani razu nie zatrzymał się, by zamienić parę słów z ludźmi, którzy bardzo chcieli zwrócić na siebie ich uwagę.
To, że wybierała się z mężczyzną do jego mieszkania, by bliżej go poznać, było dla niej kompletną nowością, a jednak, idąc obok Noaha, nie miała wrażenia, że robi coś złego. Zdawała sobie sprawę, że on porusza się wolniej niż normalnie, żeby dopasować się do jej krótszego kroku, czuła też muśnięcia rękawa jego marynarki na swoim nagim ramieniu i ciepło bijące od jego wysokiej postaci.
– Wszystko w porządku? – Noah przystanął i odwrócił się twarzą do niej. – Czy może zmieniłaś zdanie?
Patrzył na nią uważnie i spokojnie, chociaż zaciśnięte wokół jej dłoni palce wyraźnie wskazywały na wewnętrzne napięcie. Podobało jej się, że dostrzegł, czy może raczej wyczuł, jej chwilowe roztargnienie, i że zadał to ważne pytanie.
Przysunęła się bliżej, wciągając w nozdrza głębokie, aromatyczne nuty jego męskiego zapachu.
– Wszystko w porządku – potwierdziła. – Nie zmieniłam zdania.
Gdy uśmiechnął się i biel zębów błysnęła na tle opalonej twarzy, Ilsie nagle zabrakło tchu. Był niezwykle atrakcyjny, seksowny i troskliwy.
– Świetnie – odparł. – To niedaleko.
Okazało się, że „niedaleko” oznacza spacer na sam kraniec mariny. Ilsa spodziewała się wielkiego, ostentacyjnie nowoczesnego jachtu, tymczasem zobaczyła klasyczną, bynajmniej nie nową jednostkę o pięknych liniach, białą, wykończoną tekowym drewnem i dużą na tyle, by można było używać jej do nawet najdalszych rejsów.
– Masz piękny jacht.
O mężczyźnie dużo można było powiedzieć na podstawie tego, na co wydawał swoje pieniądze. Noah najwyraźniej wysoko cenił nie tylko luksus, ale także mistrzowskie wykonanie i jakość.
– Ma swoje lata, ale ja jestem entuzjastycznym zwolennikiem recyclingu.
W jego głosie wychwyciła ostrzejszy ton albo może tylko tak jej się wydawało. Był do niej zwrócony profilem i nie widziała wyrazu jego twarzy.
– Nowe nie zawsze jest lepsze – odparła. – Poza tym ten jacht ma charakter.
Zauważyła to nawet ona, która z całą pewnością nie była znawczynią jachtów. Noah uniósł ich splecione dłonie i musnął pocałunkiem palce dziewczyny.

Spróbujmy jeszcze raz – Dani Collins

Dźwięk strun harfy nasilał się, wyrywając Rebeccę Matthews z głębokiego, zdrowego snu i wprowadzając w stan dezorientacji. Otworzyła oczy. Niewątpliwie był już dzień, a za oknem wyraźnie widziała drzewa cedrowe i padający śnieg… ale jakim cudem? Okej. Racja. Przecież przyleciała właśnie do Kanady.
Zamknęła szybko oczy i po omacku sięgnęła do szafki nocnej, by wyłączyć budzik o charakterystycznym dźwięku harfy. Nie pamiętała nawet, kiedy go nastawiła. Nie mogła znaleźć telefonu, lecz alarm nagle się urwał.
– Nie krzycz tak – powiedział cicho męski głos.
Wtedy krzyknęła jeszcze głośniej. Ze strachu. Odruchowo skuliła się pod kołdrą. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że jest bezpieczna, a głos należy do Vana, którego nie spodziewała się tu zastać, lecz jednak dom jest jego własnością, a dokładnie niedługo się nią stanie.
Otworzyła ponownie oczy. Donovan Scott, jej przyszły były mąż, stał w drzwiach z telefonem w ręku. Miał na sobie dżinsy, dziergany sweter i był o niebo bardziej seksowny, niż pamiętała. Nie widziała go od czterech lat i unikała nawet poszukiwań w internecie. Sporadycznie tylko siostra podsyłała jej jakieś linki ze zdjęciami. Z wyglądu zmienił się tylko nieznacznie. Miał krótsze włosy i nie opadały mu już zawadiacko na jedną stronę twarzy. Nosił również krótszą, precyzyjnie przystrzyżoną brodę. Bardziej uporządkowana fryzura uwidoczniła jego piękne, złotobrązowe oczy. Po staremu emanował niezwykłą energią i siłą fizyczną, choć nie uprawiał już czynnie sportu. Od dawnego Donovana różnił się tym, że nie uśmiechał się do niej czarująco, lecz wydawał się podejrzliwy i wrogi.
– Starałem się, żebyś mnie nie usłyszała – wycedził.
– Świetnie! – zażartowała – Poprosiłam prawnika, żeby cię uprzedził o moim przyjeździe i o tym, że planuję zabrać jakieś rzeczy. Nie przekazał ci?
– Przekazał. Dlatego tu jestem.
Jego chłodny, rzeczowy ton sprawił, że miała ochotę zapaść się pod ziemię. Czy zorientował się, że wcześniej płakała? Po wylądowaniu w Vancouver wzięła co prawda prysznic i spała parę godzin, ale nie miała makijażu. Co gorsza, na swój cienki sweterek założyła jego flanelową koszulę w zielono-kremową kratę, zanim, głośno szlochając, rzuciła się na wielki tapczan, służący w przeszłości za ich łoże małżeńskie. Potem zwyciężyła zmiana czasu: naciągnęła na głowę kołdrę i po prostu zapadła w głęboki sen.
– Było mi zimno – wymamrotała, chcąc odruchowo wyjaśnić, czemu leży w łóżku w jego koszuli.
Ale na pewno już nie jest – pomyślała zawstydzona i oblała się rumieńcem.
– Myślałam, że jesteś w Calgary – dodała pośpiesznie.
– Gdzie jest Courtney? – zapytał dokładnie w tym samym momencie, więc w rezultacie oboje umilkli.
Gdy cisza przedłużała się boleśnie, Rebecca zdała sobie sprawę, że Van czeka, aż ona odezwie się pierwsza.
– Ogłoszono, że jej lot jest opóźniony, co oznaczało, że nie da rady się przesiąść. Nie chciałam, żeby utknęła na sylwestra w Winnipeg, więc poprosiłam, by została jednak w domu.
Pierwsza i najlepsza kanadyjska przyjaciółka Bekki zaproponowała, że spotka się z nią w Vancouver i podtrzyma na duchu, kiedy ta będzie finalizować swoje dawne życie w Whistler. Wydawało się ogromnym obciążeniem zgodzić się, by ktoś przylatywał aż z Halifax na parę pełnych emocji dni i kieliszek szampana o północy, lecz Becca naprawdę żałowała, gdy ostatecznie do tego nie doszło.
– A ty nie spędzałeś Bożego Narodzenia w Calgary z Paisley? – zapytała odruchowo.
– Owszem. Byłem z siostrą.
– Jej dzieci muszą być już duże – westchnęła, żałując, że nigdy nie miała bliższego kontaktu z siostrzenicą i siostrzeńcem, ale niestety nie dogadywały się z Paisley nawet na tyle.
– Owszem. Są.
– Miałam tu być tylko kilka minut, ale zmiana strefy czasowej… – umilkła ponownie, jak zawsze czując się przy nim niepewnie.
To wszystko brzmiało sztucznie i okropnie, a w żyłach czuła przypływ adrenaliny. Właśnie dlatego chciała przyjechać do dawnego domu pod jego nieobecność, żeby nie musieć walczyć ze wspomnieniami.
– Prawnik początkowo powiedział mi, że chodzi o luty. Zdziwiłem się, kiedy nagle okazało się, że przyjeżdżasz w sylwestra.
– Bo Courtney dostała akurat wolne i wymyśliła sobie, że fajnie byłoby razem spędzić sylwestra, jak za dawnych czasów… Plan powstał w zasadzie w ostatniej chwili.
– A ty nie musisz pracować przez święta?
– Ja… – Skąd to poczucie niższości? Dlaczego wydaje się sama sobie pozerką? – Nie prowadzę już baru. Jestem… wkrótce zaczynam szkołę. Pracowałam do Wigilii, spędziłam kilka dni z tatą i Ollie… Tata ożenił się ponownie. Potem mam kurs przygotowawczy, zanim zaczną się właściwe zajęcia.
– Co będziesz studiować? – zapytał z uprzejmym zainteresowaniem, co musiało wynikać jedynie z jego dobrych manier, z niczego więcej.
– Techniki laboratoryjne… – odparła niepewnie.
Wcale nie chciała, żeby zabrzmiało to jak pytanie. Jakby pragnęła jego aprobaty. Zresztą… może i tak było, bo w końcu znalazła coś, co ją naprawdę pasjonowało, choć obiektywnie nie wydawało się zbyt pasjonujące.
– Powiedziałem prawnikowi, że mogę ci wszystko wysłać, nie musiałaś podróżować tak daleko.
Jego wzrok powędrował w stronę otwartej, pustej walizki, pozostawionej na podłodze. Leżała na niej dosłownie jedna, bawełniana letnia sukienka.
– Muszę zamknąć dawne konto bankowe i podpisać dokumenty… – westchnęła.
Dokumenty finalizujące ich rozwód oraz przekazujące mu tytuł prawny do ich domu – pomyślała posępnie. Wszystko to można było zrobić elektronicznie, ale… no właśnie… ale…
– Tak naprawdę nie chcę tych wszystkich ubrań – dodała pośpiesznie, bo co niby miała zrobić z markowymi sukniami balowymi i najwyższej klasy strojami narciarskimi, pracując jako technik laboratoryjny w Australii? – A poza tym…
Umilkła po raz kolejny, kiedy nagle uświadomiła sobie, po co tak naprawdę przyleciała. Przeciągając się, wstała powoli z łóżka, otrzepała dżinsy i spróbowała wygładzić pomiętą koszulę. Nie zamierzała mu się przyznać, że zapłaciła krocie za bilet lotniczy w szczytowym sezonie dokładnie po to, żeby odnaleźć tani, złoty medalion, który dawno temu dostała od matki. Kiedy mama zmarła, siostra Rebekki, Wanda, zaczęła nosić swój medalion po mamie, a Becca ze złością uświadomiła sobie, że jej pamiątka pozostała nieużywana w Kanadzie, o co automatycznie obwiniała Vana, bo to on przecież zaczął ją obdarowywać biżuterią z innej półki, z drogocennymi kamieniami, wisiorkami w stylu art deco na bazie białego złota i najmodniejszymi bransoletkami tenisowymi. Skromny, pamiątkowy medalion nie przystawał po prostu do ozdób ekskluzywnych projektantów, które nosili członkowie rodziny Vana. Zamiast całej wielkiej wyprawy, najchętniej poprosiłaby męża o przesłanie pamiątki, ale problem w tym, że nie pamiętała, gdzie ją zostawiła ani nawet kiedy ostatnio miała ją na sobie.
– Dziwię się, że nie pochowałeś tego wszystkiego w schowku – zauważyła, zaglądając do szafy, gdzie wszystkie jej ciuchy wisiały popakowane w specjalne pokrowce na ubrania, dokładnie tak samo, jak je powiesiła, wyjeżdżając.
– Większość czasu jestem w mieszkaniu w Vancouver.
„Mieszkanie” zabrzmiało dość skromnie. Tymczasem Van miał na myśli swój ogromny penthouse w najbardziej modnej dzielnicy Vancouver z widokiem na Stanley Park, Coal Harbour Marina i niepowtarzalne, naturalne zielone tereny North Shore.
Van, jak gdyby nigdy nic, podszedł do szafki nocnej i sięgnął po butelkę wina, którą otworzyła i przyniosła na górę z zamiarem wypicia w samotności, zanim usnęła.
Pamiętała swoje słowa, gdy kupowali to wino. „Wypijemy w naszą piątą rocznicę”. Podczas miodowego miesiąca zwiedzali winiarnie w Okanagan. W jednej z winnic promowano pewne roczniki i sprzedawano je klientom, by przechowywali je w piwnicy przez co najmniej pięć lat przed otwarciem. Kosztowały po dwieście dolarów za sztukę.
Posmakował to, co zostało w kieliszku.
– Warto było czekać – oznajmił po chwili, nagle rozpogodzony.
– Na mnie podziałało jak środki nasenne – wymamrotała i wycofała się do garderoby, gdzie – sądząc po nieładzie panującym w pootwieranych szufladach – musiała być już wcześniej. – Czy dosięgniesz do tego pudełka po butach? Jak przez mgłę pamiętam, że mogłam tam włożyć moje stare okulary i jakieś dokumenty podróży.
– Czyli nosisz swoje nowe okulary?
Wkrótce po ślubie zapłacił fortunę za korektę jej wzroku. Gdy się poznali, nosiła praktycznie bezużyteczne szkła w tanich, przestarzałych oprawkach.
– Tak! Ale jak byłam dziewczyną, groziła mi powolna śmierć w męczarniach, gdybym kiedykolwiek zgubiła lub stłukła jakiekolwiek okulary. Więc… Przyzwyczajenie.
Rodzina Rebecci była biedna. Siostra chciała, żeby Van przysłał wszystkie jej rzeczy, żeby można ich część sprzedać w komisie. Lecz Becca zamierzała tego uniknąć. Bogata rodzina jej męża i tak uważała ją za zachłanną naciągaczkę. Dlatego pozwoli Vanowi pozbyć się biżuterii i garderoby w sposób, jaki sam uzna za najbardziej stosowny. Następnie rozwiedzie się z nim i zrzeknie się praw do domu. Podpiszą ugodę. „Niezgodność charakterów” nie wydawała się nigdy aż tak dojmująca, lecz ich odmienne pochodzenie powodowało, że coraz trudniej było znaleźć złoty środek. A zwłaszcza po tym, jak Rebecca dowiedziała się, że nigdy nie zdoła obdarzyć męża dziećmi.
Prywatnie, powoli pogodziła się z tym okrutnym wyrokiem. Pracowała wytrwale nad wizją swojej przyszłości, w której będzie musiała być szczęśliwa sama ze sobą i samowystarczalna. Próbowała także oduczyć się myślenia, że kobiety mogą spełnić się wyłącznie, będąc żonami i matkami. Przyleciała tutaj, by w sylwestrową noc wyznaczyć ostateczną granicę. Nowy rok, nowy początek, nowa Becca.

Garderoba była rozmiarów całego jej pokoju w małej, wynajętej w Sydney kawalerce. Lecz gdy wszedł do niej Van i stanął blisko – zbyt blisko – poczuła się, jakby znaleźli się w schowku na miotły. Otumanił ją zapach znajomych perfum. Korzennej, bawełnianej, bardzo seksownej świeżości.
Van ściągnął pudełko z pawlacza, odsunął od siebie, zdmuchnął kurz i uchylił wieczko. Istotnie, w środku, ujrzeli jej okulary w spłowiałym, płóciennym etui, zapasowe ładowarki, garść paragonów i naszyjniki z fioletowych, zielonych i złotych koralików, pamiątki z szalonego przyjęcia z okazji Mardi Gras, czyli ostatniego dnia karnawału, na którym byli krótko po ślubie. Najbardziej szalona okazała się reszta nocy, kiedy wrócili do domu, podpici i maksymalnie nakręceni. Czy i on pamiętał, co wyczyniali wtedy z tymi koralikami…?
Wystarczyło jedno przelotne spojrzenie i miała jednoznaczną odpowiedź. Zrobiło jej się gorąco. Tak. Pamiętał wszystko.
Spędzili ze sobą wiele szalonych nocy, ale tamta połączyła ich w zupełnie wyjątkowy, niezapomniany sposób. Wzajemne pożądanie przeszło najśmielsze wyobrażenia. Nigdy, przy nikim, tylko przy nim, czuła się jak bogini, której nie można się oprzeć. Czysta i jednocześnie bezwstydna. Mogła mu się oddawać w każdy dowolny sposób. Stawała się zwierzęco dzika. W każdej sekundzie gotowa do wybuchu. Nieskrępowana, nienasycona, oszołomiona. Jednoczyli się jak dwie przysłowiowe połówki pomarańczy. Funkcjonowali jak dwa magnesy, zależnie od sytuacji, raz wzajemnie się odpychając, a raz lgnąc do siebie i łącząc się w prawie nierozerwalny sposób. Słowa i rozum przestawały istnieć i mieć znaczenie. W tych cudownych, niesamowitych chwilach byli idealnie zestrojeni. Mówili własnym, prymitywnym językiem swych ciał, a kulminacja nadchodziła dla nich dokładnie w tym samym czasie, wysyłając ich do innego wymiaru, gdzie nie istniała żadna „rzeczywistość”, tylko ciepłe, białe światło i niesamowita rozkosz. Przeżycia, niezbyt powszechne, które pozornie powinny były scementować ich na wieczność. Jednak tak się nie stało.
Rebecca ocknęła się z niespodziewanej fali wspomnień, by zobaczyć dziwnie zmienioną twarz Vana i jego nienaturalnie rozszerzone źrenice. Nieoczekiwanie przywołana dawna zmysłowość i żal po utraconej namiętności sprawiły, że bezwiednie oblizała wargi i wypuściła z rąk koraliki, które rozsypały się po podłodze z charakterystycznym stukotem.
Chwilę później objął ją i zaczął całować.
Tęsknota i wyposzczone zmysły zadziałały jak iskra na rozpałkę. I świadomość, że iskra ta chyba nigdy nie zgasła. Becca zawsze uwielbiała pocałunki Vana, ich dynamikę i to, jak z wrażenia traciła oddech. Jakby za każdym razem łapał ją tuż nad krawędzią stromego urwiska, nad przepaścią, w którą sekundę potem mogłaby wpaść. Teraz rzucił się na nią wygłodniały, jakby nie dojadał przez lata. Ona czuła się dokładnie tak samo.
Takie napady szaleńczego, gwałtownego pożądania, nad którym nie umieli zapanować, łączyły ich od początku znajomości. Dokładnie dlatego zostali parą. Ich namiętność była dzika i wspaniała, niszczyła wszelkie napotkane na drodze przeszkody. Ale jednocześnie była też właśnie z tego powodu destrukcyjna.
Po chwili Becca z przerażeniem odrzuciła głowę do tyłu i uwolniła się z objęć Vana, by natychmiast poślizgnąć się na porozrzucanych koralikach. Przytrzymał ją, a gdy oboje nieco ochłonęli, powiedział:
– Nie zamierzałem tego zrobić…
Zaklął szpetnie i odwrócił się. Potem wyszedł z pokoju.
Trzęsąc się, Rebecca uklękła, by zebrać wszystko z powrotem do pudełka. Poruszała się przy tym mechanicznie jak robot, nadal pogrążona w głębokim szoku. Podświadomie starała się udawać, że nic się nie stało.
Dokładnie z tego powodu chciała przyjechać do ich domu pod nieobecność męża. Nie chciała niczego czuć. Nie chciała cierpieć. Van nigdy celowo nie zadawał jej bólu, lecz bycie z nim przynosiło cierpienie, czego z pewnością nie wiedział. Bolało ją życie z Vanem i rozstanie, jak również i to, że nadal nosiła jego nazwisko. Dlatego musiała sfinalizować rozwód. I dlatego marzyła o tym, by odnaleźć medalion w pustym domu, a mężowi pozostawić jedynie kartkę z życzeniami wszelkiego powodzenia. Równo godzinę wybierała odpowiednią kartkę!
Chciała, żeby to, co przeminęło, pozostało przeszłością. Nie mogła dalej pielęgnować w sercu wszelkich „co by było, gdyby”, rozgrzebywać na nowo starych rozczarowań i win. Nie pragnęła także nakręcać się żadnymi świeżymi doznaniami.
Wciąż roztrzęsiona, wyszła z garderoby i drżącą ręką sięgnęła po kieliszek z resztką wina. Nie myśl o tym – powtórzyła sobie, lecz czuła, że jest już za późno. Wspomnienia odżyły. Gorące łzy napłynęły jej do oczu.
Niech cię szlag, Van!

Niech cię szlag, Becco!
Van pomimo niskiej temperatury wyszedł z kuchni na werandę. Chciał uspokoić myśli i rozsadzającą go adrenalinę. Żona właśnie pozbawiła go całkowicie panowania nad sobą i wszelkiej kontroli. Zrobiła to z łatwością, jak zawsze. Zdołał już zapomnieć, że bez najmniejszego wysiłku wprowadzała go w stan maksymalnego przyśpieszenia. A może zresztą celowo to wyparł. I po co w ogóle tu przyjeżdżał? Przecież ich rozwód został uzgodniony tak dawno i oboje byli gotowi go sfinalizować. Kiedy jednak, mimo wszystko, pakował się i wsiadał do swego SUV-a, wmawiał sobie, że jedzie ochronić swoje rzeczy i upewnić się, że prawie była żona zabierze tylko to, co naprawdę do niej należy. Nie był dawnym, naiwnym idiotą, który wierzył, że bliscy sobie ludzie nie oszukują się. Zresztą, minęły cztery lata i on z Beccą nie byli już „bliscy sobie”.
Jednocześnie doskonale zdawał sobie sprawę, że Becca nie pochodziła z żadnego wielkiego rodu i nie miała nic wspólnego z ludźmi, którzy od pokoleń przywykli sięgać po to, co do nich nie należało. Nigdy też podczas trwania ich małżeństwa nie czerpała korzyści z jego bogactwa, a wręcz przeciwnie, ewidentnie czuła się niekomfortowo w takiej sytuacji. „Ona tylko chce, żebyś tak myślał” – powtarzał jednak uparcie jego ojciec.
Jak na ironię, szybko się okazało, że Van zaciekle bronił Beccę przed człowiekiem, który ostatecznie zdradził go i zawiódł o wiele bardziej niż ona. Chociaż, jeśli chodzi o konsekwencje, dotąd nie wiedział, po którym ciosie trudniej było mu się pozbierać.
Kiedy Becca powiedziała mu, że ich małżeństwo jest pomyłką i została w Sydney, odszedł, myśląc, że już nikt nigdy nie zniszczy go bardziej ani nie zrobi z niego większego durnia. Jednak dosłownie chwilę później dowiedział się, że ojciec… wyczyścił firmowy sejf rodzinnej korporacji deweloperskiej! Zajął się więc najpierw ratowaniem sytuacji swojej rodziny, siłą rzeczy pozwalając na to, by jego małżeństwo obumarło z powodu zaniedbania, podczas gdy on ścigał się z czasem, by ocalić setki miejsc pracy, wielomilionowe projekty mieszkaniowe i dywidendy korporacyjne, z których utrzymywały się matka i siostra.
Udało mu się ukrywać skandal przez tydzień, aż w końcu afera ujrzała światło dzienne, lecz wtedy kontrolował już narrację. Niestety fakt, że Becca nie odezwała się do niego, kiedy ogłoszono oficjalnie, że ich firma przeżyła kompletną zapaść, mówił według niego wiele o tym, dlaczego w ogóle go poślubiła.
Cała ta sytuacja ostatecznie przekonała go, że – choć to cynizm w czystej postaci – nie należy ufać absolutnie nikomu, bo każdy może się okazać zdrajcą, a prosta, poczciwa wiara w ludzi jest jedynie zaproszeniem do bycia wykiwanym.

Kto tu rządzi? – Joss Wood

Idąc kamienną ścieżką, Aisha Shetty popatrzyła na ogromny brzuch Ro Mii Mathews. Właśnie opuściły rezydencję St Urban, która pod kierunkiem Aishy miała się stać sześciogwiazdkowym butikowym hotelem.
Oczarowana faktem, że ten niesamowity dwustuletni budynek stanie się jej projektem na najbliższy rok, nie mogła się doczekać, by sprawdzić, jakie ciekawe miejsca oferuje okolica. Miała tylko nadzieję, że jej szefowa nie zacznie rodzić, zanim dotrą do piwniczki z winami.
– Kiedy masz termin? – Aisha wskazała na brzuch towarzyszki, by nie narażać jej na poród między kamienicami.
– Za osiem tygodni. To będą bliźnięta. Zanosi się na to, że urodzę dwóch wyrośniętych chłopców.
– Poważnie? – Aisha uniosła brwi.
– Tak – odpowiedziała Ro, kładąc dłonie na plecach i wyginając je. Jej brzuch uwydatnił się, a w niebieskich oczach błysnęły iskierki miłości. – Obiecałam Muzziemu, że zwolnię tempo pracy, dlatego cieszę się, że udało nam się podpisać kontrakt tak szybko.
Aisha przypomniała sobie chwilę, gdy złożyła podpis na dokumencie i miała ochotę tańczyć z radości. Jako jedna z dziesięciu konsultantek pracujących dla Lintel&Lily, międzynarodowej firmy zajmującej się projektowaniem, dekorowaniem, renowacją oraz zakładaniem lifestylowych hoteli na całym świecie, otrzymała propozycję zrealizowania ambitnej wizji Ro dla St Urban.
Wszystkie remonty budynku zostały zakończone, a wnętrza czekały na przyjęcie pomysłów Aishy. Wszystko zależało od niej – tapety, mundury kelnerów, uniformy obsługi hotelowej, układ ogrodów. Jej zadaniem było przekształcenie wiekowej rezydencji w ciche, luksusowe miejsce, zapewniające pełną dyskrecję i spokój najbardziej wymagającym gościom, a kiedy jej się powiedzie, będzie się ubiegała o awans na dyrektora operacyjnego.
Oczywiście awans ten wiązałby się z ogromem pracy i stresu, ale również z adekwatną podwyżką, która pozwoliłaby jej na kupno wymarzonego domu.
Pracowała w pokojach hotelowych i wynajmowała mieszkanie przez dziesięć lat. Chciała wreszcie spać w kupionym przez siebie łóżku, wybierać kolory ścian i otaczać się rzeczami, które sobie wymarzyła.
Od pewnego czasu coraz bardziej męczyło ją bycie zawodową włóczęgą i bogatą wędrowczynią po świecie. Nie zamierzała rezygnować z podróży, ale gdyby miała własny dom i miasto, które mogłaby nazwać swoim, zawsze miałaby dokąd wracać.
Założona w Afryce Południowej, obecnie międzynarodowa firma Lintel&Lily miała swoje siedziby zarówno w Johannesburgu, jak i w Londynie, a każde z tych miejsc było opcją do zarzucenia w nim kotwicy na stałe.
Rodzina Aishy – rodzice i cztery siostry – mieszkała w Kapsztadzie, dlatego prawdopodobnie wybrałaby Londyn. Uważała, że zarówno ona, jak i jej rodzina radziła sobie lepiej, gdy dzieliło ich dziesięć tysięcy mil i kontynent.
– Podoba ci się twoje lokum? – zapytała lekko zaniepokojona Ro.
Aisha pomyślała o domku z dwoma sypialniami, schowanym wśród drzew na tyłach posiadłości, z niesamowitym widokiem na górę Simonsberg.
Był początek pięknej złotej jesieni, ale zima w tym rejonie bywała mroźna. Nie martwiło ją to zbytnio, ponieważ jej domek był wyposażony w opalany drewnem kominek, przytulny salon i wygodne łóżko typu queen-size. Był wspaniały i gustownie urządzony. Wiedziała, że będzie jej tam dobrze.
– Jest cudowny, dziękuję – odpowiedziała.
Telefon Ro zawibrował. Kobieta przeprosiła serdecznie swoją rozmówczynię i odwróciła się, by odebrać. Korzystając z okazji, Aisha rozejrzała się dookoła. Podobnie jak dom, piwnica z winami była wykonana z bielonego kamienia. Dębowe beczki spoczywały na wspaniałych stojakach, a temperaturę otoczenia regulował niezwykłe czuły na wszelkie zmiany system klimatyzacji. Piwniczka znajdowała się po drugiej stronie gaju dębowego. Było tu romantycznie i uroczo. Aisha cieszyła się, że spędzi tu następnych kilka miesięcy.
Mimo wszystko nadal nie mogła się doczekać, kiedy zamieszka we własnym domu, otoczona rzeczami, które gromadziła przez ostatnie dziesięć lat. Nie śpieszyła się, żeby znaleźć swój pierwszy, własny, wymarzony dom. Wierzyła, że ten odpowiedni gdzieś już na nią czeka.
Nie mogła uwierzyć, że minęło już jedenaście lat, odkąd ostatni raz mieszkała na przylądku, ponad dekadę, odkąd poznała Pasca, dziesięć lat od ich rozwodu. Pięć lat od chwili, gdy ostatni raz rozmawiała z rodzicami i nie pamiętała, kiedy ostatni raz rozmawiała z trzema ze swoich czterech sióstr.
Podobnie jak jej rodzice, którzy byli profesorami akademickimi, siostry Shetty były niezwykle uzdolnione naukowo, ale Aisha rozmawiała tylko z Priyą, jedyną siostrą, która stanęła w jej obronie lata temu. Jako najmłodsza córka, pozbawiona niepohamowanego pędu do nauki, zawsze czuła, że nie pasuje do swojej rodziny.
W szkole nazywaną ją siostrą Hemy, Ishy, Priyi lub Reyki. Wątpiła, że któryś z nauczycieli znał jej prawdziwe imię. Jako przeciętna uczennica ciągle chodziła w ich cieniu, nie mając szans dorównać ich osiągnięciom. Była ich siostrą, córką swoich rodziców i żoną Pasca. Poznanie samej siebie trwało przez nastoletnie lata, gówniane małżeństwo i rozdzierający serce rozwód. Następnie rzuciła się w wir morderczej pracy, by ustabilizować swoją sytuację finansową. Praca nad tym, by stać się prawdziwą Aishą, była niesamowicie trudna i bolesna, jednak teraz nikt nie miał prawa kwestionować jej prawdziwej natury i osobowości, dlatego rzucenie się znów do wody pełnej piranii było ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę.
– Jak już wspomniałam, wysłaliśmy zapytania do różnych projektantów ogrodów. Mam kilka ciekawych ofert i chciałabym je z tobą przedyskutować – powiedziała Ro po zakończeniu rozmowy. – Musimy posadzić rośliny, żeby urosły do czasu otwarcia.
Hotel miał zostać otwarty za pięć i pół miesiąca, ale wciąż było jeszcze tyle do zrobienia: zatrudnić i przeszkolić personel, urządzić pokoje, wprowadzić w życie plan marketingowy. Zadaniem Aishy było sprawienie, by ulica St Urban wyglądała olśniewająco w chwili, gdy dwustuletnia rezydencja przerodzi się w elegancki, butikowy hotel. Ro Mia Mathews płaciła firmie L&L duże pieniądze, aby St Urban stał się jednym z nielicznych sześciogwiazdkowych hoteli w Afryce.
Aisha założyła już hotel na skraju Parku Narodowego Wirunga, w Rwandzie, na Bahamach, w Goa i Bhutanie. Pomimo tego, że była traktowana w rodzinie jak osioł, radziła sobie w swoich oczach bardzo dobrze, choć nigdy nie usłyszała od bliskich słowa pochwały.
– Bardzo podobają mi się plany twoich architektów krajobrazu – powiedziała pewnie Aisha. – Czy remonty wszystkich budynków zostały już zakończone?
– W apartamencie dziesiątym właśnie układane są płytki, a w piątym malują ściany. Budowlańcy zapewnili, że wszystko będzie gotowe do końca tygodnia.
To była dobra wiadomość, ponieważ w przeciągu kilku następnych tygodni Aisha miała odebrać dostawę wybranych przez siebie mebli oraz rozpocząć pracę z najlepszymi dekoratorami wnętrz.
Kiedy przeszły na tył budynku, natychmiast zauważyła, że brakuje jednej trzeciej ceglanej ściany, którą zastąpiono oknami sięgającymi od podłogi do sufitu. Nie przypominała sobie żadnych zmian w piwnicy odnotowanych w stosie dokumentów, które jej przesłano.
– Ro? Czy to jakaś nowa zmiana? – Aisha podeszła do okna i przyciskając twarz do szyby, starała się zajrzeć do środka. Jedyne, co zauważyła, to był zespół robotników szlifujących wspaniałą dębową podłogę.
– Chcę mieć w tej przestrzeni wyśmienitą restaurację. Planuję zatrudnić okresowo najlepszych kucharzy, których obecność sama w sobie będzie wspaniałą atrakcją.
Restauracja? Co Ro sobie myśli? Czy zdaje sobie sprawę, ile to będzie wymagało pracy? Nikt wcześniej nie wspomniał jej słowem o żadnej restauracji! Tego nie było w budżecie! Wiedziała jednak, że pieniądze nie były dla Ro problemem i bez wahania mogła wyłożyć kolejny milion na spełnienie swojej wizji.
– Restauracja pomieści jednocześnie piętnaście osób. Chcę wykwintnego, drogiego jedzenia, o którym będzie mówiło się przez długi czas. Będzie to miejsce tak wyjątkowe i ekskluzywne, że zarezerwowanie stolika zajmie miesiące, a może nawet lata.
To będzie gorsze, niż myślała. Jednym z jej pierwszych projektów było założenie restauracji typu fine-dining w Warszawie i Hongkongu. To była robota z piekła rodem! Dzięki temu koszmarowi ona i Miles zawarli porozumienie, że będzie ciężko pracować dla L&L, a Miles będzie trzymał ją z dala od restauracji i wybrednych, aroganckich szefów kuchni.
Szef kuchni z Hongkongu przypominał jej Pasca. Podobnie jak jej były mąż był zarozumiały, nachalny i niezwykle pewny siebie.
Aisha położyła dłoń na mostku, starając się jak zawsze odepchnąć kłujące uczucie bólu na myśl o przeszłości. Jej krótkie, roczne małżeństwo nie było czymś, o czym lubiła wspominać, ale St Urban znajdowało się we Franschhoek, rodzinnym mieście Pasca, więc przypuszczała, że to naturalne, że powracały do niej wspomnienia o nim.
Wiedziała, że Pasco ma w mieście swoją restaurację, ale większość czasu spędza w Nowym Jorku, nadzorując swoje pozostałe restauracje, nagradzane co roku gwiazdkami Michelin. Młody zastępca szefa kuchni, którego poznała w Johannesburgu, rok po ukończeniu szkoły był teraz multimiliarderem dzięki sieci restauracji, asortymentowi artykułów spożywczych, akcesoriów kuchennych oraz autorskiemu, szalenie popularnemu programowi podróżniczo-kulinarnemu. Był uważany za gwiazdę rocka w kulinarnym świecie.
Pasco stworzył życie, jakiego pragnął, osiągnął więcej, niż obiecał, jednak Aisha pragnęła, by włożył choć ułamek swojego zaangażowania w życie rodzinne. Gdyby poświęcił jej choć trochę więcej uwagi, nie odeszłaby od niego z poharatanym sercem. Myślała, że przy nim uleczy rany, które zadała jej rodzina, ale on jedynie je pogłębił i posypał solą.
– Miles powiedział mi, że sobie poradzisz – powiedziała Ro, klepiąc ją po ramieniu. – Będziesz miała pomoc.
– Pomoc?
– Mam kogoś, kto zajmie się planowaniem restauracji, to stary przyjaciel mojego męża. W pełni mu ufamy.
Aisha zdołała ukryć grymas niezadowolenia. Kim był ten facet i ile wiedział o zakładaniu luksusowych restauracji? Nie było sensu wydawać stu milionów na założenie luksusowego hotelu, jeśli miała powstać w nim mniej spektakularna restauracja. Do tego wszystkiego lubiła pracować zgodnie z planami i briefami, nie była fanką freestylingu. Nie chciała nawet myśleć o współpracy z szefami kuchni, którzy nie przyjmowali dobrze nakazów ani nawet sugestii.
Aisha usłyszała niski pomruk męskich głosów z tyłu budynku. Patrzyła, jak Ro odwraca się w ich stronę, a wyraz jej twarzy łagodnieje. Ona też kiedyś patrzyła w ten sposób na swojego męża. Kochała go całkowicie i bez opamiętania. Ale dla Pasca praca była pierwszą miłością i nic nie było w stanie tego zmienić. Aisha zajmowała czwarte, może piąte miejsce na liście jego priorytetów.
Wysoki mężczyzna, którego ubranie kosztowało więcej niż wystrój jej mieszkania, podbiegł do Ro i pocałował ją zaborczo.
– Kochanie, cały dzień byłaś na nogach, musisz odpocząć – powiedział do Ro z troską.
– Nie przejmuj się Muzzi. – Odsunęła się na bok i wskazała dłonią Aishę. – Poznaj naszą nową menedżerkę. To ona będzie się zajmowała wszelkimi projektami.
– Miło cię poznać, Muzzi. – Aisha ścisnęła dłoń mężczyzny.
Nagle poczuła, jak krew odpływa jej z ciała. Zza rogu budynku wyłonił się wysoki, przystojny mężczyzna. Świat stanął w miejscu. Nie, to nie mogła być prawda…
– Aisho Shetty, poznaj Pasca Kildera.

Oto i ona – pomyślał. – Wygląda niesamowicie.
Pasco starał się ukryć, że wciąż pragnie swojej byłej żony. Jak to możliwe, że wygląda tak pięknie? Była wysoka i wciąż szczupła, a jej długie nogi sprawiały, że przeszył go dreszcz pożądania. Miała na sobie mandarynkowo-białą sukienkę, z przewiązanym w pasie podkreślającym talię skórzanym paskiem. Jej włosy były dłuższe niż wtedy, gdy była młodsza. Opadały swobodnie czarną kaskadą, nieposkromione żadną spinką.
Za to twarz Aishy wydawała się niezmieniona. Wysokie kości policzkowe, pełne usta stworzone do całowania i duże ciemne oczy, otoczone długimi czarnymi rzęsami. Uważał ją za uroczą, gdy miała dziewiętnaście lat, ale teraz była czystą kobiecością. Ta oszałamiająca kobieta, była kiedyś jego żoną. Złożyli sobie obietnicę, której żadne z nich nie umiało dotrzymać. Ponieśli porażkę, a właściwie on poniósł porażkę, a to było coś, do czego nie przywykł.
Pasco przesunął dłonią po twarzy, przypominając sobie ich impulsywną decyzję o ślubie, zaledwie trzy tygodnie po pierwszym spotkaniu. Musiał wrócić do Johannesburga, by rozpocząć pracę jako zastępca szefa kuchni i nie był w stanie przewidzieć, jak przy tak długich godzinach pracy uda im się utrzymać związek na odległość. Powiedziała mu, że jej rodzice nigdy nie pozwolą, by opuściła Kapsztad. Nie chcąc jej stracić, zaproponował, by się pobrali. Zaskoczyła go, gdy bez najmniejszego namysłu zgodziła się na jego propozycję, a kilka dni później, powiedzieli sobie „tak” w obskurnym budynku sądu.
Pod wpływem seksualnego i emocjonalnego uniesienia, gdy była oszołomiona brutalną walką z rodzicami, wyjechali razem do Johannesburga i zamieszkali w malutkim mieszkaniu. Niecały tydzień zajęło mu, by uświadomić sobie, że od teraz nie jest odpowiedzialny tylko za siebie, ale również za żonę. Jej bezpieczeństwo i dobre samopoczucie były w jego rękach.
Wspominając swoje nieudane dzieciństwo, doznał ataku paniki. Wszystko, co wtedy wiedział, polegało na tym, by nie być takim samym człowiekiem jak jego ojciec. Nie chciał skrzywdzić Aishy, tak jak on krzywdził mamę. Wiedział, jak to jest żyć w niepewności tego, co może przynieść jutro. Już jako dziecko, leżąc w swoim za małym łóżeczku, przysiągł sobie, że nigdy nie będzie takim mężem, jak jego ojciec.
Będzie pracował bardzo ciężko i robił wszystko, by jego żona z dumą nazywała go swoim mężem. Pokaże swojemu ojcu, gdziekolwiek był, jak to jest odnieść prawdziwy sukces. Nigdy nie dałby jej powodu, by go zostawiła, ale, jak na ironię, tak właśnie się stało.
– Cześć, Aisho – powiedział, gdy ich oczy wreszcie się spotkały. – Minęło trochę czasu…
Ostatni raz widział ją, gdy wychodził do pracy wczesnym jesiennym rankiem, myśląc, że spotka się z nią później, jeśli nie po obiedzie, to w nocy, gdy skończy dwunastogodzinną zmianę. Wyraźnie pamiętał noc przed jej odejściem. Opowiadał jej wtedy, jak bardzo jest podekscytowany tym, że zaproponowano mu objęcie nowego stanowiska w Londynie i ogromną podwyżkę. Opowiadał, że będzie musiała zostać w Afryce Południowej miesiąc, może dwa, aż uda mu się załatwić dla niej wizę, a w tym czasie znajdzie dla nich wspaniały dom. To była jego wielka szansa, której nie mógł zmarnować. Czuł, że życie wreszcie rozdało mu dobre karty.
Tej nocy wrócił do pustego mieszkania. Początkowo myślał, że Aisha wyszła z przyjaciółmi, jednak zaniepokoiło go, że wybrała tak późną porę. Nad ranem był już rozgorączkowany jej zniknięciem. Gdy chciał zadzwonić na policję, znalazł list, którego słowa wyryły mu się w pamięć.

Gratuluję Ci nowej posady w Londynie, jednak oboje wiemy, że to się nie uda. Nie mogę dłużej udawać. Spraw, aby Londyn zapłonął. Aisha

– Cześć, Pasco – odpowiedziała wreszcie.
– Znacie się? – Bystre oczy Muzziego skakały między nimi.
– Byliśmy małżeństwem. – Pasco nie mógł powstrzymać cynicznego uśmiechu.
– Co takiego? Dlaczego nic o tym nie wiedziałem?! – Brwi Muzziego uniosły się.
Pasco spojrzał na Aishę, która kołysała się z nogi na nogę. Przed oczami stanął mu dzień, kiedy czekał na nią w samochodzie, podczas gdy ona informowała rodziców o ich ślubie. Chwilę później wyszła z rodzinnego domu z jedną walizką i zapłakanymi oczami.
Tego dnia planowali również odwiedzić jego rodziców, ale ze względu na swój stan Aisha nie miała na to ochoty. Wtedy jeszcze żadne z nich nie myślało, że przed Bożym Narodzeniem będą już rozwiedzeni.
Zanim Pasco zdążył cokolwiek powiedzieć, Muzzi położył dłoń na ramieniu Aishy i powiedział:
– Przepraszam, nie miałem o tym pojęcia. Spotkajmy się ponownie za dzień lub dwa i porozmawiamy ponownie o waszej współpracy.
– To, że byliśmy małżeństwem, nie wpływa na jakość mojej pracy. Jestem jednym z najlepszych i najbardziej doświadczonych konsultantów w firmie. Nasza dawna znajomość nie ma na to wpływu.
Zarówno Muzzi, jak i Ro odetchnęli z ulgą, a Pasco podrapał się po karku zdziwiony jej pozbawioną emocji reakcją.
Dorosła – pomyślał. – Stała się bardziej odporna.
– Jestem profesjonalistką i poradzę sobie z tym – dodała. – W skali katastrof, ta nawet nie pojawia się na moim radarze.
Pasco natomiast nie był pewny, czy będzie umiał pracować z kimś, kto sprawia, że jego serce przyśpiesza, a usta wysychają boleśnie. Nie bał się ciężkiej pracy. Lubił wyzwania, ale praca z kobietą, która go porzuciła, była czymś, czego mógł nie udźwignąć.
Muzzi otoczył ramieniem żonę i dał jej znać, że już czas na nich. Ro nie miała w zwyczaju narzekać, ale zawsze wiedział, kiedy potrzebuje odpoczynku.
Pasco drżał. Wiedział, że nie potrzebował wiele, by dać się ponieść pożądaniu, dlatego nie chciał zostać z Aishą sam na sam.
– Chodźmy wszyscy w stronę hotelu – zaproponował.

Ze mną będziesz bezpieczna – Chantelle Shaw

– Paloma to ryzyko!
Franco Zambotta uderzył dłonią w blat biurka.
– Większość życia spędziła w Anglii, odcięta od swojego włoskiego dziedzictwa. Jej nierozważne małżeństwo i błyskawiczny rozwód dowodzą, że jest impulsywna. Moim zdaniem wnuczka Marcella nie nadaje się do kierowania Grupą Morante. Nie muszę ci przypominać, Daniele, że to firma o globalnym zasięgu, z wielomiliardowym rocznym dochodem. Nie można jej powierzyć dziewczynie, która nie ma doświadczenia w prowadzeniu interesów.
– Z całym szacunkiem, Franco, twoja opinia w tej kwestii jest nieistotna – Daniele Berardo powiedział spokojnie, kryjąc swoją niechęć do rozmówcy. Zdumiewało go, że Marcello Morante, założyciel Grupy Morante, słynący ze swojej charyzmy i niezwykłej smykałki do interesów jest spokrewniony z kimś tak niesympatycznym.
W ciągu dwudziestu czterech godzin, jakie upłynęły od zasłabnięcia Marcella na polu golfowym i jego śmierci w drodze do szpitala, Daniele nie zdołał jeszcze do końca oswoić się ze stratą człowieka, który był jego mentorem i bliskim przyjacielem. Nie mógł jednak dopuścić do tego, by media dowiedziały się o śmierci Marcella, zanim ta wiadomość dotrze do jego wnuczki. A Paloma Morante, jedyna spadkobierczyni ogromnej fortuny swojego dziadka, zniknęła.
Rozmowa z człowiekiem, którego Paloma nazywała stryjecznym dziadkiem Franco, była bezcelowa i Daniele tracił tylko czas, a musiał pilnie ją odszukać.
– Życzeniem Marcella było, żeby to Paloma została jego następczynią – powiedział chłodno. – Jednak zastrzegł w swoim testamencie, że w razie gdyby umarł, zanim jego wnuczka ukończy dwadzieścia pięć lat, firma będzie do tego czasu zarządzana przez radę nadzorczą. Czy muszę ci przypominać, Franco, że twoim obowiązkiem jako prezesa zarządu jest współpraca z pozostałymi członkami rady?
Franco prychnął.
– Kilku jej członków wyraziło niepokój z powodu braku u Palomy cech przywódczych. Zamierzam wystąpić z wnioskiem o wotum nieufności dla niej i zaproponować swoją kandydaturę na jej miejsce.
Daniele zacisnął zęby. Nigdy nie ufał dużo młodszemu przyrodniemu bratu Marcella. Franco był owocem drugiego małżeństwa ich matki, po tym jak ojciec Marcella zmarł stosunkowo młodo. Marcello był jego jedynym spadkobiercą, ale powierzył przyrodniemu bratu wysokie stanowisko w firmie. Paloma jedyne doświadczenie zdobyła podczas rocznego stażu w Grupie Morante. Było więc możliwe, że Franco przekona radę.
Daniele przypomniał sobie ostatnie słowa Marcella.
– Obiecaj, że zaopiekujesz się moją wnuczką! Uważam cię za wnuka, którego nigdy nie miałem, Daniele. Błagam cię, myśl o Palomie jak o swojej siostrze i chroń ją przed rekinami, które będą chciały rozerwać ją na strzępy, kiedy odejdę.
Ale jak Daniele mógł myśleć o Palomie jako swojej siostrze? Przez ostatnie trzy lata próbował w ogóle o niej nie myśleć. Gdy spotkał ją po raz pierwszy, była płochą nastolatką, chociaż już wtedy zdradzała oznaki wielkiej urody. Daniele zauważył ją, ale był zajęty własnymi sprawami i nie poświęcał jej zbyt wiele uwagi. Kiedy miała dwadzieścia jeden lat, przyjechała do Livorno na zachodnim wybrzeżu Toskanii, by odbyć staż w Grupie Morante. Firma produkująca luksusowe wyroby skórzane stała się wtedy liderem na rynku, po części dzięki Danielemu, który sprawił, że zaistniała w internecie. Piękna młoda kobieta, którą Paloma się wtedy stała, wywarła na nim ogromne wrażenie. Miała smukłą sylwetkę, kasztanowe włosy i mlecznobiałą skórę, gładką niczym najdelikatniejsza porcelana. Posiadała też wrodzoną elegancję i grację, którą zawdzięczała arystokratycznym korzeniom rozciągającym się na trzy kraje europejskie. Jej dziadek Włoch nosił tytuł markiza, jego tragicznie młodo zmarła żona była córką francuskiego księcia, a matka Palomy, Angielka, szczyciła się pokrewieństwem z brytyjską rodziną królewską.
Daniele nie potrafił się oprzeć chemii, jaka wybuchła między nim a Palomą. Starał się zachowywać dystans, mając świadomość, że jest od niej o dwanaście lat starszy. Ale na wielkim balu w okazałym palazzo Marcella Paloma zaczęła z nim flirtować, a kiedy zainicjowała pocałunek, stracił nad sobą panowanie i uległ jej powabowi. Wciąż pamiętał, jak miękkie były jej usta, kiedy je całował. Jednak szybko się opamiętał, przekonany, że jej dziadek by tego nie pochwalił. Marcello miał bowiem nadzieję, że Paloma wyjdzie za mąż za kogoś z włoskiej arystokracji.
Odtrącił ją wtedy i więcej już jej nie widział. Ale często o niej myślał i przez ostatnie trzy lata jego fascynacja nie słabła. Był jednak zdecydowany dotrzymać obietnicy danej Marcellowi, że będzie traktował ją jak siostrę. Najpierw musiał ją jednak odnaleźć i przekazać jej straszną wiadomość o śmierci jej dziadka.
Wiedział, że mieszkała w Londynie, gdzie starała się trzymać w cieniu. Po śmierci Marcella została miliarderką i jej życie miało się od teraz zmienić całkowicie. Asystentka Marcella udostępniła mu namiary na Palomę, ale jej komórka była wyłączona. Kiedy zadzwonił na jej numer stacjonarny, jej współlokatorka Laura poinformowała go, że Paloma wyjechała medytować w odosobnieniu joginów gdzieś w Irlandii.
– Paloma powinna być tutaj, w siedzibie Grupy Morante – surowy głos Franca przerwał rozmyślania Danielego. – Prosiłeś mnie o opóźnienie oficjalnego komunikatu o śmierci Marcella, żeby dać jej czas na dojście do siebie. Ale nie będę dłużej zwlekał, ryzykując, że wieści wyciekną do prasy. W tym czasie niezbędne jest silne przywództwo.
– Musisz zrozumieć, że Paloma jest w szoku. – Daniele był pewien, że będzie zdruzgotana, ale nie zamierzał się przyznawać, że nie zna miejsca jej pobytu ani że ona nadal nie wie o śmierci dziadka. – Nalegam, by dano jej więcej czasu na pogodzenie się ze stratą. Tylko zarząd i lekarze, którzy próbowali go ratować, wiedzą, że Marcello nie żyje. Zabroniłem komukolwiek rozmawiać z mediami.
– Nie miałeś prawa tego robić za moimi plecami – powiedział Franco z furią.
– Musiałem działać szybko. Marcello mianował mnie dożywotnio wiceprezesem zarządu. – Daniele zastanawiał się, czy zmarły przyjaciel podejrzewał, że jego przyrodni brat może próbować przejąć władzę w firmie. – W ciągu kilku najbliższych dni przywiozę Palomę do Livorno, by mogła złożyć oświadczenie dla prasy.
– Jestem oprócz jej matki jedynym żyjącym krewnym Palomy. Chciałbym złożyć jej kondolencje, jeśli powiesz mi, gdzie ona jest. – Franco zmienił ton, ale Daniele mu nie ufał.
– Muszę uszanować jej prywatność. – Wychodząc z gabinetu Franca, postanowił odwiedzić każde cholerne odosobnienie joginów w Irlandii w poszukiwaniu zaginionej dziedziczki.
Zadzwonił jego telefon i szybko odebrał, widząc numer współlokatorki Palomy.
– Laura?
– Panie Berardo, skłamałam, mówiąc, że Paloma jest w Irlandii. Uczy charytatywnie dzieci w szkole w zachodniej Afryce. W Mali od lat panują niepokoje społeczne i przemoc, więc nie mówiła o tym dziadkowi, żeby go nie martwić. Dla bezpieczeństwa ustaliłyśmy hasło alarmowe. Gdyby kiedykolwiek mi je wysłała, miałam zadzwonić do pana i powiedzieć, gdzie przebywa.
Daniele zmarszczył brwi.
– Dlaczego prosiła, żebyś zadzwoniła do mnie?
– Powiedziała, że jej dziadek ufa panu bezgranicznie, a ona wierzy w jego osąd. – Naglący ton kobiety zaniepokoił Danielego. – Kilka minut temu otrzymałam od niej wiadomość z tym hasłem. Boję się, że ma jakieś kłopoty.

Paloma wyjrzała przez maleńkie okno w chacie. Na zewnątrz widziała tylko zakurzoną pustynię, kilka karłowatych drzew i błysk karabinu na ramieniu jednego z jej porywaczy.
Adrenalina, która ją zalała, kiedy dwóch zamaskowanych bandytów wtargnęło do szkoły, gdzie uczyła malijskie dziewczęta, pomogła jej zachować spokój, gdy została wrzucona do ciężarówki i wywieziona. Ale godziny spędzone w zamknięciu z niewielką ilością jedzenia i wody zrobiły swoje. Była przerażona i czuła się bezsilna.
Zdołała przynajmniej wysłać wiadomość, alarmując swoją współlokatorkę w Londynie, zanim jeden z bandytów odebrał jej telefon. Do tego czasu Laura powinna się już skontaktować z Danielem Berardem. Ale realnie rzecz biorąc, jak komputerowy maniak mógł jej pomóc w obecnej sytuacji? Nie, żeby Daniele miał w sobie coś z maniaka. Z jego oszałamiającym wyglądem i silnym seksapilem mógł być raczej gwiazdorem filmowym, a nie ekspertem informatycznym i właścicielem największej firmy internetowej we Włoszech. Sam doszedł do swoich milionów. Prasa okrzyknęła go najbardziej pożądanym kawalerem we Włoszech, a jego przystojna twarz z lekko ironicznym grymasem pojawiała się regularnie na plotkarskich łamach. Niezmiennie fotografowano go z coraz to inną pięknością uwieszoną na ramieniu. Paloma spędzała więcej czasu, niż chciałaby to przyznać, śledząc go na portalach społecznościowych. Ostatni raz na żywo widziała go trzy lata temu.
Pomimo duchoty panującej w chacie zadrżała na wspomnienie najbardziej upokarzającego momentu w jej życiu. Kiedy na balu zorganizowanym przez jej dziadka Daniele poprosił ją do tańca, powinna wiedzieć, że była to z jego strony zwykła uprzejmość. Już jako nastolatka się w nim podkochiwała, a wypity tego wieczoru szampan dodał jej odwagi. Przytuliła się do niego w tańcu. Uznał, że potrzebowała zaczerpnąć świeżego powietrza i wyprowadzał ją z sali balowej. Kiedy znaleźli się sami w ogrodzie, zarzuciła mu ręce na szyję i przycisnęła usta do jego ust. Zesztywniał i chwycił ją za ramiona, jak gdyby chciał ją ściągnąć na ziemię. Ale potem wydał z siebie szorstki dźwięk i zaczął ją namiętnie całować. Pasja, z jaką na to zareagowała, zaszokowała ją samą.
Ale on nagle odsunął ją od siebie.
– To nie powinno się wydarzyć – powiedział chłodno. – Twój dziadek oczekiwałby lepszego zachowania od nas obojga. Zapomnijmy, że ten incydent w ogóle miał miejsce.
Płonąc z zażenowania, uciekła wtedy do palazzo, a następnego dnia wyjechała. Przez kolejne trzy lata odwiedzała dziadka wyłącznie pod nieobecność Danielego w Livorno. Jej decyzja o poślubieniu Caluma ledwie miesiąc po ich pierwszej randce miała być dowodem na to, że wyleczyła się z Danielego.
Ale Marcello nie ukrywał, że bardzo go szanuje. Paloma miała więc nadzieję, że przez sentyment do jej dziadka Daniele spróbuje jej teraz pomóc. Wiedziała, jak bardzo staruszek martwiłby się na wieść, że została porwana. Wyjechała na wolontariat do Afryki zainspirowana jego działalnością społeczną. Marcello był znanym filantropem. Założył Fundację Morante wspierającą projekty charytatywne na całym świecie i finansował ją z procentu zysków swojej firmy, Grupy Morante.
Paloma dorastała, wiedząc, że pewnego dnia ją odziedziczy. Kiedy jej ojciec, jedyny syn Marcella, zginął tragicznie, wypełniło się jej przeznaczenie. Ale dziadek miał kierować Grupą Morante jeszcze przez wiele lat, a ona chciała pójść w międzyczasie własną drogą. Podjęła pracę w fundacji charytatywnej wspierającej dzieci w Afryce i wyjechała uczyć w szkole w Mali, gdzie mogła realnie zmienić życie swoich podopiecznych.
Zastanawiała się teraz z przerażeniem, co się z nią stanie. Odkąd ją porwano, prawie nie spała. Ze zmęczenia głowa jej opadała. Musiała zasnąć, ale nagle obudził ją dźwięk pędzącego samochodu i przerażający odgłos wystrzału. Serce zaczęło jej walić. Gdy drzwi do chaty zostały gwałtownie otwarte, skoczyła na równe nogi.
W drzwiach stał potężny mężczyzna w mundurze w kolorze khaki. Twarz zakrywała mu kominiarka z dwoma wąskimi otworami na oczy. Nie był jednym z tych, którzy uprowadzili ją ze szkoły, ale mógł być ich przywódcą. Na ramieniu trzymał karabin. Instynktownie odsunęła się od niego.
– Chodź ze mną – warknął. Jego głos brzmiał dziwnie znajomo.
Ze strachem cofnęła się.
– Kim jesteś? – Zadrżała na odgłos strzelaniny na zewnątrz.
Bez kolejnego słowa mężczyzna rzucił się w jej stronę, zwalił ją z nóg i przewiesił przez ramię. Stało się to tak szybko, że nie miała czasu zareagować. Wyniósł ją z chaty, a kiedy rzucał szorstkie polecenia swoim towarzyszom, znowu miała niejasne poczucie, że rozpoznaje ten głos.
Rozległ się dźwięk zapalanego silnika i została wrzucona na tył ciężarówki. Uderzyła z hukiem głową o metalową podłogę. Próbowała usiąść, ale mężczyzna wskoczył do samochodu, zatrzasnął drzwi i rzucił się na nią, a pojazd szybko odjechał.
– Zejdź ze mnie! – Próbowała go odepchnąć, ale to było jak próba przesunięcia granitowego głazu. Od lat trenowała sztuki walki, jednak nie mogła się bronić przed kimś o tyle większym i silniejszym od siebie. Świadomość, że znalazła się na jego łasce, rozpaliła jej gniew.
– Rzucaj się na kogoś swojego wzrostu, palancie. Kręci cię obezwładnianie bezbronnych kobiet i dzieci? – Przypomniała sobie przerażone twarze swoich uczennic, gdy bandyci wtargnęli do klasy. – Co zrobiliście z dziewczynkami ze szkoły? Puśćcie je wolno. Ich rodziny nie mogą sobie pozwolić na zapłacenie okupu. Mój dziadek jest bogaty i zapłaci za moje uwolnienie, ale tylko wtedy, gdy wypuścisz dziewczynki.
Przez otwory w kominiarce błysnęły na nią oczy o barwie sherry. Uświadomiła sobie, że twarde uda przyciskają się do niej, przez koszulę wyczuwa imponujący sześciopak mięśni jego brzucha. To niewiarygodne, ale ogarnęło ją podniecenie. Tylko jeden mężczyzna potrafił wywołać w niej taką reakcję. Ale jej porywacz nie mógł być przecież… Chwyciła za brzeg kominiarki i zdarła mu ją z twarzy.
– Daniele!
– Ciao, cara. – Jego seksowny głos z silnym akcentem wzbudził w niej dreszcze.
Rozległ się odgłos kul uderzających o metalową obudowę ciężarówki.
– Vai più veloce! – Daniele ponaglił kierowcę.
Paloma znała włoski i zrozumiała, że kazał mu dodać gazu. Z przerażeniem zdała sobie sprawę, że byli ścigani i do nich strzelano. Daniele osłaniał ją od kul własnym ciałem.
– Nic z tego nie rozumiem – powiedziała drżącym głosem. – Jesteś przecież komputerowym maniakiem.
Widywała go tylko w biurach Grupy Morante lub w pełnym przepychu palazzo jej dziadka. Zawsze wyglądał nieskazitelnie w garniturach od projektanta. Teraz jednak z czarnymi włosami opadającymi na czoło i gęstym zarostem pokrywającym mu szczękę przypominał pirata.
– Nie wiedziałem, że masz o mnie tak niepochlebną opinię – mruknął.
Jego twarz była tak blisko jej twarzy, że czuła jego oddech na policzku. Nie mogła oderwać wzroku od zmysłowych ust. Zalały ją wspomnienia ich pocałunku. Przytrzymywał ją całym ciężarem na podłodze ciężarówki, a czysto kobiecy instynkt sprawił, że rozłożyła uda i jej miednica znalazła się na wysokości jego miednicy. Wtedy gwałtownie odepchnął się od niej.
– Nie ruszaj się – rozkazał, a sam przetoczył się na bok ciężarówki, wycelował przez okno karabin i wystrzelił kilka razy. – Evvai! – krzyknął. – Możesz już usiąść. Trafiłem w ich oponę. Nie zrobią ci już krzywdy.
– Kim ty jesteś?
– Służyłem we włoskiej armii w Dziewiątym Pułku Szturmowym Spadochroniarzy. To jednostka sił specjalnych. – W jego głosie dźwięczała duma. – Odszedłem ze służby z powodu rany, jaką odniosłem, ale pozostałem w kontakcie z kolegami z wojska. Twoja współlokatorka powiedział mi, że masz kłopoty. Skontaktowałem się ze szkołą w Mali i dowiedziałem się o twoim porwaniu. – Zacisnął usta. – To niebezpieczny kraj, a porwania, zwłaszcza obcokrajowców, są tu częste. Przyjazd tutaj był brakiem odpowiedzialności z twojej strony.
– Byłam świadoma ryzyka – mruknęła Paloma. – Ale w Mali brakuje szkół i nauczycieli. Chciałam pomóc. Nie spodziewałam się, że będziesz narażał dla mnie życie. Dziękuję. – Zarumieniła się, świadoma, jak głupio to zabrzmiało.
– Obiecałem twojemu dziadkowi, że będę cię chronił – odparł szorstko. – Pomagali mi starzy przyjaciele z wojska. Informator doprowadził nas do miejsca, w którym trzymali cię porywacze. Za kilka minut dotrzemy na lądowisko, skąd zabierze nas samolot.
– Czy mój dziadek wie, co się ze mną stało?
– Nie. – Daniele odwrócił głowę, unikając jej wzroku.
– Dziękuję, że nic mu nie powiedziałeś – wyszeptała. – Wymyśliłam historyjkę, że spędzam czas w spa, bo nie chciałam, żeby się o mnie martwił.
– Muszę ci o czymś powiedzieć. – Daniele zaklął, gdy ciężarówka podskoczyła na wybojach i Paloma wpadła na niego, tracąc równowagę. Wsparła się na jego solidnym torsie i dostrzegła, że jego wzrok padł na wilgotną od potu koszulkę przylegającą jej do piersi. Przerażona poczuła, że twardnieją jej sutki, i szybko odsunęła się od niego.
– Porozmawiamy, kiedy znajdziemy się w samolocie – powiedział ochryple.
Dotarli właśnie na lotnisko. Słysząc jego poważny ton, położyła mu rękę na ramieniu.
– Powiedz mi teraz.
Wypuścił powoli powietrze.
– Mówię to z ciężkim sercem, cara. Marcello nie żyje.
Serce jej stanęło.
– To nieprawda. To niemożliwe – mówiła gorączkowo. – Nonno nie jest młody, ale znakomicie się trzyma jak na swój wiek. To musi być pomyłka…

Niespodzianki losu – Tara Pammi

– Myślę, że powinniśmy się pobrać.
Priya Pillai podniosła wzrok na Christiana Mikkelsena, geniusza technologii, twórcy chaosu i absolutnego kobieciarza. Opierał się o jej biurko i przyglądał jej się z intensywnością, której nie mogła zignorować. Jej serce mimowolnie zabiło mocniej po tym jakże absurdalnym oświadczeniu, które powiedział na głos, tak samo beztrosko, jak gdy zapytał ją wczoraj, czy potowarzyszyłaby mu na konferencji w Szwajcarii.
Christian, poza tym, że był jej szefem i CEO Modi Mikkelsen Tech, był najlepszym przyjacielem jej zmarłego narzeczonego – Jaia, a także człowiekiem, na którym najbardziej polegała w ubiegłych miesiącach. Mimo że przed śmiercią Jaia nie byli sobie szczególnie bliscy.
Jego muskularna sylwetka, szerokie ramiona i długie umięśnione nogi, które nonszalancko wyciągnął przed siebie, siedząc na krześle, sprawiały, że Priyi ciężko było pozostać obojętną na jego fizyczność.
W ręku Christian trzymał kawałek drewna i małe dłutko. Jego spojrzenie przeskakiwało z jej twarzy na kawałek drewna, tam i z powrotem, ponieważ rzeźbił jej twarz.
Początkowo uważała takie zachowania za niepokojące, jednak Jai kiedyś wspomniał, że Christianowi łatwiej się skupić, gdy ma zajęte ręce.
Wiadomym było, że Christian jest geniuszem, jeśli chodzi o liczby i kodowanie. Dostrzegał wzorce tam, gdzie inni ich nie widzieli. Jednak dopiero gdy Priya zobaczyła kiedyś miniaturową rzeźbę twarzy Jaia i to, w jaki sposób uchwycił głębię osobowości przyjaciela, zdała sobie sprawę, że jego charakter jest o wiele bardziej skomplikowany, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać.
Kryło się w nim więcej niż tylko konwencjonalnie przystojny wygląd, urok osobisty i przenikliwy umysł.
Potrząsając głową, Priya skierowała swoją uwagę z powrotem na ekran komputera. Była blisko rozwiązania problemu z algorytmem, który blokował ją od kilku dni. Wypijając łyk kawy, nacisnęła przycisk „kompiluj”. Dopiero wtedy skierowała ponownie uwagę na niego.
– Jest zbyt wcześnie rano na te twoje żarty, Christian – powiedziała, zachowując niewzruszony ton.
Starała się nie zdradzić rosnącego zainteresowania jego osobą…
W rzeczywistości była jednak coraz bardziej zafascynowana każdym niuansem jego osoby i tą magnetyczną energią, którą emanował. Nie mogła jednak nie zauważyć, że choć wyglądał nieskazitelnie w eleganckim szarym garniturze z niebieskim krawatem, który kupiła mu na święta dwa lata temu, to nie ogolił się dziś rano. Zarost w kolorze ciemnego blondu pokrywał jego mocno zarysowaną żuchwę, a ciemne cienie jeszcze bardziej podkreślały głęboki błękit oczu. Kogo dzisiaj zostawiłeś w łóżku? – chciała zapytać. Czy supermodelkę Stellę, czy piłkarkę Ellen?
Christian był w jej mniemaniu oportunistą, jeśli chodzi o relacje z kobietami. Wydawało się, że nie ma konkretnego typu – a raczej każda kobieta, która go zainteresuje, jest w jego typie, a on…
– Dlaczego na mnie tak patrzysz? – zapytał, przecierając dłonią brodę.
Priya odwróciła wzrok. Co, do diabła, było z nią nie tak? Skąd wzięły się te wszystkie bezużyteczne i nieodpowiednie myśli? Od kiedy zaczęła gromadzić bazę danych o tym, co Christian lubi, a czego nie lubi w kobietach?
Mama Priyi zawsze była nadopiekuńczą, waleczną lwicą z powodu kruchego zdrowia dziewczyny. Stan jej serca i liczne wypady na izbę przyjęć w okresie dzieciństwa i nastoletniości sprawiły, że jej matka zawsze była nadopiekuńcza. Ale w okresie depresji, który nastąpił po śmierci Jaia, uwięziła Priyę w klatce, traktując ją jak cenny, delikatny wazon, a nie żywą, oddychającą osobę. Tylko Christian rozumiał jej smutek i dał jej przestrzeń do opłakiwania, zamiast wymagać, żeby szybko poczuła się dobrze dla komfortu wszystkich wokół. A kiedy nadszedł czas, to on wyciągnął ją z dołka i zachęcił do powrotu do normalnego życia. Podjęła pracę w Modi & Mikkelsen Technologies jako architekt rozwiązań – coś, co planowała robić po ukończeniu studiów, kiedy jeszcze żył Jai. Wyprowadziła się z domu rodziców do mieszkania Christiana przy względnej aprobacie ze strony mamy Priyi, ponieważ oczywiście zapewnienia Christiana miały większą wagę niż jej własne słowa.
Wziął ją nawet ze sobą na kilka imprez i w większości przypadków nawet dobrze się bawiła. Niestety była to swego rodzaju pułapka, w którą nigdy nie przypuszczała, że wpadnie. Ani przez sekundę nie przewidziała, że dzielenie z nim przestrzeni doprowadzi do pewnej… intymności, której zarówno pragnęła, jak i której się bała. Nie spodziewała się też, że mimowolnie będzie pierwszym źródłem wiedzy o bujnym życiu miłosnym Christiana. Nie, nie była zazdrosna. Bycie zazdrosnym o jego dziewczyny oznaczałoby, że zależy jej na nim i że chciałaby być jedynym obiektem jego zainteresowania. Nie do końca tak było. Jego romanse i przygody z kobietami przypominały jej tylko o tym, co straciła, tracąc Jaia. Jej zainteresowanie było spowodowane samotnością, ot co. To dowodzi, że nie jesteś martwa w środku – powiedziała jej kuzynka, kiedy Priya zwierzyła się z tej nagłej, niewytłumaczalnej fascynacji Christianem.
Masz dwadzieścia dwa lata i jesteś napalona, to wszystko. Christian jest naprawdę atrakcyjnym facetem. Twoja reakcja jest całkowicie normalna – zapewniła.
– Odejdź, Christianie – odparła. – W przeciwieństwie do ciebie ja mam szefa, przed którym muszę odpowiadać.
– Och, nie słyszałaś? Dziadek wraz z zarządem szukają powodu, żeby mnie zwolnić.
– Co? To niedorzeczne! Ty i Jai tchnęliście nowe życie w tę firmę.
Wzruszył ramionami.
– Ponoć przynoszę im zbyt wiele negatywnego rozgłosu w towarzystwie moimi licznymi romansami i rozwiązłym trybem życia. Moim zdaniem tak naprawdę to tylko ten stary Chatsworth się na mnie wyżywa. Nie podoba mu się fakt, że odrzuciłem jego córkę. – Spojrzał w dół i zobaczył wpatrującą się w niego Priyę.
Przybrała anielską minę, uśmiechając się ciepło, ponieważ darzyła go sympatią mimo całego inwentarza, z jakim przychodził. Zawsze był dobry w rozśmieszaniu jej, pomimo jej determinacji, by trzymać go na dystans.
– Och, daj spokój, Pree, czy to moja wina, że ta kobieta myśli, że oświadczyłbym się jej po zaledwie miesiącu randkowania? Chociaż zgadzam się, że Samantha jest zarówno piękna, jak i bystra, ale chyba zapomniała, kim jestem. Poza tym dla jasności, to ona mnie podrywała.
– Jak ona śmiała! – odpowiedziała ironicznie Priya, ale w głowie włączyła jej się mimowolna gonitwa myśli.
Podczas gdy ona izolowała się przez wiele miesięcy po wypadku Jaia, Christian, z drugiej strony, mocno uderzył w ciąg imprezowy. To było tak, jakby bez solidnej, uziemiającej obecności Jaia, Christian tracił granice. Nic dziwnego, że pan Mikkelsen zagroził, że wyrzuci go z firmy. Ponieważ jedyną rzeczą, która była dla Christiana naprawdę ważna, była MMT. Firma technologiczna, którą Jai i on zbudowali w szkole średniej i na studiach. Stała się ona podwaliną Mikkelsen Technologies w ostatniej dekadzie.
– Chociaż zgadzam się z tobą, że pani Chatsworth mogłaby celować swoim zainteresowaniem w innym kierunku – powiedziała Priya, uśmiechając się. – Możliwe, że udało jej się znaleźć coś wartego kochania nawet w tobie, Christianie. Cuda się zdarzają.
– Teraz po prostu mnie kopiesz, kiedy leżę – powiedział z udawanym bólem w głosie. Ale ciepło w jego niebieskich oczach sprawiło, że poczuła się, jakby wygrała nagrodę. – Chodzi o to, że muszę pokonać staruszka w jego własnej grze. I tylko ty możesz mnie uratować, Pree.
Tym razem Priya nie musiała udawać niedowierzania.
– Mam cię ocalić, Christianie? Wybacz, ale jestem realistką.
– Czyli zgadzasz się, że potrzebuję ratunku?
Czuła, że jego spojrzenie przesuwa się po jej twarzy, jakby czekał, by zobaczyć, czy złapie przynętę. Spuściła wzrok i zrobiła pokaz sprzątania biurka, jak gdyby szukając czegoś, co sprowadzi ich rozmowę na neutralny grunt.
– Jeśli chcesz poznać prawdę, to ostatnio trochę straciłeś kontrolę. Nie mogę winić Bena za to, że próbuje… – odchrząknęła, kiedy jego brew poszybowała w górę – …przywrócić jakąś równowagę w twoim życiu. – A ponieważ powinna była to powiedzieć dawno temu, dodała: – Nie wiem, co bym zrobiła bez twojego wsparcia przez ostatni rok, Christianie.
– Dałabyś sobie radę.
– Masz we mnie więcej wiary niż ja sama – powiedziała i pod wpływem impulsu wzięła go za rękę. – Przepraszam, że nie byłam dla ciebie lepszą przyjaciółką. Przez własne cierpienie trochę zapomniałam, że ty też straciłeś Jaia.
Przeczesał dłonią włosy, nie patrząc jej w oczy. Zastanowiła się, czy sprawiła mu przykrość.
– Wyglądasz jak cień człowieka, Christianie. Ben ma powody, by się o ciebie martwić.
– Ben się martwi wyłącznie dlatego, że jestem jednym z jego cennych koni wyścigowych…
– A gdyby Jai był tutaj i powiedział, że tracisz kontrolę?
– Nie jestem zainteresowany ustatkowaniem się teraz, Pree. Cholera, mam dopiero dwadzieścia cztery lata – zrobił dramatyczną pauzę – ale nie żartowałem, kiedy zasugerowałem, żebyśmy się pobrali. Rozwiązuje to więcej niż jeden problem. – Uśmiechnął się rozbrajająco na dźwięk swojej własnej, buntowniczej propozycji.
W tym momencie rozdzwonił się telefon komórkowy Priyi. Spojrzała na ekran i zobaczyła zatroskaną twarz mamy. Odwróciła komórkę ekranem do dołu.
– Nie mów mi, że nie schlebia ci fakt, że jesteś pierwszą kobietą, której się oświadczyłem – droczył się dalej Christian, stając między nią a biurkiem.
Z ręką na sercu Priya zatrzepotała rzęsami. I dla efektu wydała udawane westchnienie.
– Och tak! Cóż to za zaszczyt! Pierwsza kobieta, której oświadczył się niezwyciężony Christian Mikkelsen. Może wydrukuję to sobie na koszulce.
– Z pewnością byłoby to pewne ulepszenie – powiedział, lustrując jej beżowy kostium.
– Popracuj nad oświadczynami, Christianie. Próbuj dalej, a dwudziesta kobieta z kolei może się zgodzić.
Christian wstał, niechcący strącając oprawione zdjęcie Jaia, które stało na półeczce nad biurkiem. Priya sięgnęła po nie i jej palce spokały się z palcami Christiana. Nie spodziewała się tego, jakie uczucie wywoła u niej dotyk dłoni mężczyzny na jej nadgarstku. Była to gwałtowna iskra ekscytacji, przeszywająca ją wzdłuż kręgosłupa. Odsunęła się jak najszybciej, a jej serce zatrzepotało. Wyprostował się, ale wciąż tam był, wystarczająco blisko, by go dotknąć. Jego zapach wypełnił jej nozdrza, a ciepło jego ciała kusiło. Przełknęła ślinę, zastanawiając się, czy powoli traci rozum.
– Mówię poważnie, Priyo. – Jego rzeczowy ton sprawił, że poczuła ulgę. Dzięki Bogu, nie zauważył jej absurdalnej reakcji.
Był tak samo nieświadomy jej istnienia jak zawsze. Przez lata była dla niego wyłącznie nieśmiałą, dziwaczną dziewczyną jego najlepszego przyjaciela. Kiedy Jai żył, zawsze miała wrażenie, że Christian uważa ją za irytującą siostrę, którą musiał znosić przez wzgląd na swojego najlepszego przyjaciela. Jednak teraz Christian stał się jej prawdziwym przyjacielem. W ciągu ostatnich kilku miesięcy był coraz bardziej obecny w jej życiu. Wyciągnął ją z powrotem do pracy, uspokajał jej mamę ze skłonnościami do paranoicznego zamartwiania się, aż w końcu pozwolił jej na pobyt w swoim apartamencie na ostatnim piętrze, rzucając jej wyzwania umysłowe i podsuwając problemy wymagające innowacyjnych rozwiązań. Stopniowo wyprowadził ją ze skorupy żalu, pod którą ukrywało się jej prawdziwe ja. Pod arogancją i urokiem, którego tak umiejętnie używał, Christian chował tak naprawdę serce ze złota.
Może nie było wcale dziwnym, że smutek po stracie Jaia zbliżył ich do siebie. W końcu oboje go kochali. Jednak ten pociąg do Christiana, który zaczęła odczuwać ostatnio, nie był w porządku. Jeśli on zdałby sobie z tego sprawę, droczyłby się z nią bez końca – kpiłby z niej, jakby jutra miało nie być. Na samą myśl o tym jej policzki pokryły się rumieńcem.
– Wróć do mnie, Starling. Jesteś znowu w innej krainie – sprowadził ją na ziemię.
– Przestań mnie tak nazywać – powiedziała automatycznie. To była gra między nimi, którą ciągnęli od pierwszego spotkania. Ptak Starling pochodził z obszaru północno-zachodniego Pacyfiku. Mała, krucha istotka, unikatowa i piękna. To przezwisko zawsze ją drażniło – może dlatego, że do niej pasowało.
– W porządku, w takim razie będę cię nazywał wroną – odparował i uśmiechnął się rozbrajająco, co natychmiast sprawiło, że przyjemne ciepło rozlało się po jej ciele. Priya postanowiła jednak otrząsnąć się i odpowiedzieć mu poważnie.
– Nie chcę komplikować spraw.
– Nie skomplikujemy – westchnął. – Mam dosyć zarządu, który używa wszelkich sposobów, by mnie kontrolować. Wiesz, że to było problemem, nawet gdy Jai tu był. Za każdym razem, gdy chcieliśmy podjąć nowy kierunek w firmie, pojawiało się milion wymówek. A ty…
– Co ze mną? – spytała Priya. – Nie musisz walczyć w moich bitwach. Nie potrzebuję już twojej ciągłej opieki.
– Co, jeśli stanę się po prostu dla ciebie tarczą, by dać ci przestrzeń do oddychania?
Priya wstała zmieszana na dźwięk tej propozycji.
– Czy moja mama przyszła cię znów odwiedzić?
– Twoi rodzice przyszli zobaczyć się z Benem. Ona… – Christian zrobił przerwę, odchrząknął – zaczepiła mnie w drodze. Powiedziała, że odwołają swoją podróż do Indii, bo nie czuje się komfortowo, zostawiając cię tu samą. Twój tata nie mógł wtrącić ani słowa.
Priya uderzyła pięścią w stół.
– Planowali ten zjazd rodzinny od roku. Cała jej rodzina przyjeżdża: jej siostra z Wielkiej Brytanii i ciocia z Australii… Do licha. Jak mam wbić jej do głowy, że jest w porządku? Że nie potrzebuję niańki?
– Wystarczy, że się ze mną ożenisz – powiedział Christian, wkraczając w przestrzeń między nimi. – Popatrz na mnie, Pree. – Kiedy tego nie zrobiła, uniósł jej podbródek. Nie miała pojęcia, co zobaczył w jej twarzy, ale coś sprawiło, że się oddalił. – Ufasz mi, prawda? – zapytał z nagłym zaniepokojeniem.
– Oczywiście, że ci ufam – odparła po dłuższej chwili. – To nie ja mam miliardowe imperium powiązane z moim nazwiskiem – zażartowała wymownie.
Przyglądał jej się w zamyśleniu, ze skonsternowaną miną.
– Widzę logikę w twoim planie – dodała Priya. – Ja tylko…
– O co chodzi, Priyo?
Poczuła, że żołądek zaciska jej się ze stresu.
– Okej, dobrze. Możemy tak zrobić. Małżeństwo z wygody. Podpiszę każdą intercyzę, jaką chcesz.
– Proszę, nie obrażaj mnie i naszej relacji, używając tego jako tarczy. Ty i ja wiemy, że powierzyłbym ci każdego dolara w moim imieniu.
Skinęła głową, wiedząc, że to niesprawiedliwe. Spojrzała mu w oczy i poczuła się, jakby nurkowała głęboko w coś zarówno przerażającego, jak i dobrego. Nie potrafiła przestać.
– Nie chcę cię stracić, Christianie. Jako przyjaciela. Nie zniosłabym, gdybyśmy przez ten pomysł spieprzyli wszystko, co jest między nami – powiedziała dosadnie.
Nie roześmiał się tak, jak myślała, że to zrobi. Nie zakpił z niej ani nie zaczął się z nią droczyć. Po prostu przyciągnął ją do siebie. Priya ukryła twarz w jego szyi i wdychała jego zapach. Instynkt wziął górę nad zdrowym rozsądkiem, gdy objęła go ramionami. Był ciepły, delikatny, ale i męski. Jego ciało wokół niej było zarówno znajome, jak i ekscytująco nowe, ponieważ tym razem nie było to przytulenie na pocieszenie, jakie zwykle od niego dostawała. Jej brzuch zacisnął się w supeł, a każdy mięsień nakłaniał ją, by się do niego zbliżyła, mocniej przycisnęła swoje ciało do niego. To było coś niebezpiecznie bliskiego pożądaniu.
– Obiecuję, że nie pozwolę, by cokolwiek stanęło między nami – szepnął z twarzą zanurzoną w jej włosach i zanim zdążyła mrugnąć, odsunął się. Kiedy ponownie na nią spojrzał, jego wyraz twarzy był gładki, opanowany. Ani grama emocji, którą usłyszała w jego głosie, ani śladu napięcia, które wyczuła w jego plecach i ramionach, gdy zbliżyli się do siebie.
– Załatwię licencję tak szybko, jak to możliwe. – Skinęła głową.
– Pamiętaj, dlaczego to robimy, Pree. Twoi rodzice będą mogli pojechać na tę wycieczkę do Indii bez poczucia winy. Ja zrzucę z siebie ciężar oskarżeń ze strony zarządu i odsyskam dobre imię w firmie. Możesz oczywiście nadal mieszkać w mieszkaniu. Nie będę nawet kręcił ci się pod nogami, gdy nawiążemy współpracę ze szwajcarskim zespołem. Konfiguracja samej infrastruktury zajmie sześć miesięcy i wymaga mojego nadzoru na miejscu.
– A twoje dziewczyny? – Pytanie wyrwało jej się z ust, zanim Priya zorientowała się, że o tym myśli. Poczuła, że się rumieni. – Zapomnij, że to powiedziałam. Nie moja sprawa.
– Jesteś pewna? – zapytał miękkim, jedwabistym głosem, który wywołał dreszcze ciepła na całej jej skórze. Priya skinęła głową, choć nie była pewna, kogo próbuje przekonać. W jego oczach znów pojawiła się ta niesforna iskierka. Patrzył tak, jakby chciał, by zadała mu to pytanie ponownie. Jakby wiedział.
– Oczywiście, że jestem pewna, Christianie. Twoje życie uczuciowe to nie moja sprawa.
Przez resztę dnia Priya rozmyślała o tym, że prawdopodobnie była to najdziwniejsza rzecz, jaką kobieta kiedykolwiek powiedziała mężczyźnie, który właśnie poprosił ją o rękę.