W piątkowe późne popołudnie, torując sobie drogę na jednym z głównych londyńskich dworców kolejowych, należało patrzeć pod nogi. Przed złapaniem pociągu Grace Chapman chciała wypić kawę na stacji Paddington.
O tej porze napłynęła właśnie pierwsza fala podróżnych, tych, którzy wyszli z pracy wcześniej, by uniknąć godziny szczytu przed weekendem. Gdy zatrzymała się, by zerknąć na tablicę odjazdów, ktoś dźgnął ją niewielką walizką w lewą kostkę.
– Przepraszam – rzuciła kobieta przez ramię, idąc dalej. Nie ma czasu do stracenia, gdy niecierpliwie czeka się na weekendowe rozkosze…
– Nie szkodzi. – Grace wzruszyła ramionami.
Z pewnością tej kobiecie jest obojętne, czy wszystko jest okej, czy może nie. Westchnęła, pocierając kostkę. Pewnie zbyt długo tkwiła przed tablicą odjazdów, wpatrując się w nazwy obojętnych dla niej miejscowości, bo na kawę nie miała już czasu. Przemykając wśród ludzi podążających w przeciwnym kierunku, ruszyła wzdłuż peronu.
Tego dnia pociąg nie był specjalnie zatłoczony, a na jednym z czterech miejsc, przy oknie naprzeciwko, siedział jakiś mężczyzna. Sadowiąc się, rzuciła mu przelotny uśmiech, a gdy kładła torbę na półce z bagażami, zwróciła uwagę na jego niebieskie oczy.
Odwróciła wzrok. Kusiło ją, by znów na niego popatrzeć, ale przecież ma teraz czas dla siebie. W ciągu najbliższych pięciu godzin podróży do Kornwalii nikt nie będzie jej zawracał głowy. Wyjęła czasopismo z zewnętrznej kieszeni torby i otworzyła je na znak – powszechnie stosowany przez podróżnych – że chce mieć święty spokój. Pociąg z lekkim szarpnięciem ruszył, a poza obszarem Londynu zaczął nabierać prędkości.
– Strona dwudziesta siódma. – W głosie mężczyzny wychwyciła odrobinę ciepłego humoru. Położył dłoń na otwartym czasopiśmie leżącym przed nim do góry nogami i dał Grace do zrozumienia, że dobrze zna magazyn, jaki przed chwilą wyjęła z torby.
– Ciekawy artykuł?
Uśmiechnął się, a ona poczuła nagły przypływ czegoś dawno zapomnianego.
– Ciekawy.
– Dziękuję, sprawdzę.
Mężczyzna wziął do ręki swój egzemplarz pisma i zaczął go przeglądać. Wyglądało na to, że nie będzie starał się nawiązać rozmowy, co Grace było na rękę. Tylko że…
On miał w sobie coś. Coś w uśmiechu, co zachęcało do wymiany słów. Na początku spostrzegła opalizujące niebieskie oczy, jakby iskrzące się humorem. Z krótkimi blond włosami mógłby znaleźć się wśród amatorów surfingu, którzy o tej porze roku spędzają w Kornwalii weekendy, ale zarys jego szczęki sugerował raczej determinację niż blask słońca.
Uchwycił jej spojrzenie. Przez chwilę patrzyła w bok, ale jakiś nowy impuls zmusił ją do nawiązania z nim kontaktu wzrokowego. Gdy na jego ustach zaigrał uśmiech, po prostu musiała go odwzajemnić.
– Tak sobie myślę… czy pan nie jest specjalistą ortopedii?
– Trafiony! Po czym pani to poznała?
– Widzę, że zaprenumerował pan pismo ortopedyczne.
Skinęła głową w kierunku okładki jego egzemplarza z kodem kreskowym w rogu, takim samym jak u niej.
– No i jest pan w garniturze.
– Tam, gdzie jadę, może trzeba mieć strój wizytowy.
Wyraźnie ją kokietował. Poczuła przebiegający po plecach dreszcz podniecenia. Poruszyła się, starając się ukryć emocje, i położyła swoje pismo na stoliku.
– Jedzie pan pociągiem, który przyjeżdża na miejsce o dziewiątej? Spóźni się pan. A tu pogniotła się panu koszula. – Wskazała prawy łokieć. Gra, jaka toczyła się między nimi, zaczęła ją coraz bardziej wciągać.
Nagle się zaśmiał.
– No tak, garnitur i pismo ortopedyczne. Dziś operowałem, ale przecież nie może pani tego wiedzieć.
Mogłaby się tego domyślić, gdyby spojrzała na jego dłonie. Krótko obcięte paznokcie, delikatna skóra z powodu częstego nawilżania. Suchy bok jednego z palców, na pewno rezultat szorowania rąk.
Taksował ją teraz wzrokiem. Mało brakowało, a zasłoniłaby twarz swoim magazynem.
– Tak, jestem chirurgiem ortopedą. – Uśmiechnął się w stronę pisma leżącego przed nią. – A pani chyba zajmuje się rehabilitacją, bo czyta pani tekst na ten temat. A po butach odgaduję, że od rana do wieczora jest pani na nogach.
Zmarszczył brwi, najwidoczniej starając się coś wybrać z opcji, jakie chodziły mu po głowie. Zauważył już jej wygodne tekstylne adidasy. Teraz miała nogi schowane pod stolikiem, więc zapewne ją obserwował wtedy, gdy szła w kierunku swojego miejsca. Na myśl o tym poczuła się zdeprymowana.
– Spróbuję odgadnąć na chybił trafił: jest pani fizjoterapeutką.
– Zgadł pan.
– I wraca pani do domu. A może kogoś odwiedza?
Spojrzał na nią zmieszany, gdy uniosła brwi, jakby zdał sobie sprawę, że może posunął się za daleko.
– Słyszę u pani lekki akcent kornwalijski.
Zaczęła tę grę i nie miała nic przeciwko temu, że wyłapał w jej głosie ślad Kornwalii, którego nie zatarło dziesięć lat życia w Londynie. Jednak usłyszeć ten akcent mogło tylko wprawne ucho, co sugerowałoby, że on też pochodzi z Kornwalii, nawet jeśli mówi bez akcentu.
– Jadę do mojej babci. Opadła z sił i potrzebuje kogoś, kto by się nią zaopiekował, więc siostra i kuzynki zajmują się nią w dni powszednie, a ja w weekendy. Czy pan też pochodzi z Kornwalii?
Pomyślała, że mężczyzna pewnie wyjmie telefon i pokaże jej zdjęcia żony i uroczych dzieciaków czekających na niego na dworcu. Potwierdziłoby to wyobrażenia, jakie zaczynały kiełkować w jej głowie, i spędziliby resztę podróży na miłej pogawędce. Albo na milczeniu.
– Zgadza się. Nie sądziłem, że mój akcent odezwie się, dopiero gdy miniemy Exeter.
Jego uśmiechu był żartobliwy. Wziął do ręki telefon leżący pod czasopismem i zaczął przeglądać w nim zdjęcia, aż trafił na właściwe.
– Oto dlaczego jadę tym pociągiem.
Podał jej telefon, a Grace zmarszczyła brwi. Zdjęcie nie przedstawiało miłej rodzinki, jak się spodziewała, ale kamienny budynek przypominający starą stodołę w otoczeniu drzew. Przed nim stały samochody i furgonetki, a miejsce wyglądało na jakiś warsztat rzemieślniczy.
– Co to jest? – zapytała.
Mrużąc oczy, starała się odczytać napis, jaki ciągnął się nad górną krawędzią przeszklenia po jednej stronie budynku.
– Proszę przewinąć w prawo.
– Och! Jakie cudo!
– Jest jeszcze kilka innych zdjęć – dodał z uśmiechem.
Wpatrywała się w obraz szklanego wazonu mieniącego się wszystkimi odcieniami błękitu. Wazon ten sprawiał wrażenie, jakby wyłaniał się wprost z morza, które uformowało go na swoje podobieństwo. Powróciła do zdjęcia budynku, powiększając je tak, by przeczytać napis.
– Jeśli dobrze rozumiem, jest pan chirurgiem ortopedą dorabiającym sobie w fabryce szkła?
Roześmiał się, przytakując.
– Owszem, choć może to niewiarygodne. Te wyroby szklane są dziełem mojego ojca, który zmarł rok temu, a ja staję na głowie, żeby kontynuować jego działalność.
– Przykro mi, że pana ojciec nie żyje…
– Dziękuję. – Na chwilę zacisnął usta, a przez jego twarz przebiegł cień smutku. Wydawało się jednak, że nie należał do ludzi użalających się nad swoim losem, podobnie jak ona. – Proszę zobaczyć, czym się zajmujemy.
Grace przeglądała zdjęcia. Przedstawiały one wszystko, co tylko można wyrabiać ze szkła. Były to produkty pełne życia, a światło podkreślało subtelność ich barw i kształtów.
– Fascynujące! – Nie znajdowała słów na dokładniejsze określenie tego, co czuje. – Czy to wszystko jest dziełem pana ojca?
– On stworzył styl i zatrudnił rzemieślników, którzy nadali kształt jego szkicom. My kontynuujemy tę tradycję. Wszystkie wyroby szklane, jakie pani tu widzi, powstały w ubiegłym roku.
– Są przepiękne. Rozumiem, dlaczego zależy panu, żeby zajmować się tym dalej.
– Mamy artystów, którzy tu pracują od dwudziestu lat. Ojciec zmarł nagle, a oni mieli nadzieję, że sprzedam ten budynek komuś, u kogo część z nich mogłaby nadal pracować. Wolałem wybrać nieco ambitniejsze rozwiązanie, dla nich i dla ojca.
– A więc przejął pan stery? To ogromne wyzwanie. W porównaniu z tym opieka nad babcią to małe piwo.
– Tak, przejmę stery przynajmniej na początku. Docelowo zarządzanie tym miejscem chcemy powierzyć pracownikom, ale tego nie da się zrobić z dnia na dzień. Musimy rozwinąć ich umiejętności zarządzania i procesy podejmowania decyzji, żeby to wszystko się nie rozsypało, kiedy ja się wycofam.
– To trudny orzech do zgryzienia.
– Ale gra jest warta świeczki. Czy chciałaby pani coś do picia z restauracyjnego?
Miała wielką ochotę na kawę, choć kusiło ją, by dalej oglądać zdjęcia z telefonu. Odłożyła go, sięgnęła po portmonetkę do torebki obok, a mężczyzna wstał.
– Proszę tu zostać i mieć oko na moje rzeczy. Zaraz wracam.

Penn McIntyre poprzestał na przeczytaniu tytułów na stronach czasopisma leżącego przed nim, ponieważ był tak zmęczony, że słowa skakały mu przed oczami. Dziś po południu dwóch pacjentów odwołało wizyty, więc mógł pojechać wcześniejszym pociągiem. W Kornwalii będzie przed północą. Oczy mu się kleiły.
I wtedy… wtedy jakiś anioł wrzucił torbę na półkę na bagaże. Mignęły mu przed oczami jasne loki i zielone oczy, zanim dobre maniery kazały mu odwrócić wzrok.
Jednak kobieta istotnie musiała być aniołem, bo czyniła małe cuda. Zauważył, że w wyniku niezwykłego zbiegu okoliczności ma przed sobą to samo co on specjalistyczne pismo. A ponieważ ostatni numer ukazał się dziś rano, na pewno nie doszła jeszcze do strony dwudziestej siódmej. Gdy złapał z nią kontakt wzrokowy, podjął ryzyko…
Ni stąd, ni zowąd stał się rześki. To następny cud.
Ona wyglądała na zmęczoną. Nie tylko w ten wieczór, po tygodniu pełnym zajęć; w niej zmęczenie narastało w ciągu miesięcy. W odczuciu Penna jej weekendy poza domem, które łączyła z odwiedzaniem babci, męczyły ją bardziej, niż wynikało z jej słów. On sam nie miał nigdy do czynienia z opieką nad krewną w podeszłym wieku, ale zdawał sobie sprawę, jakie to bywa trudne.
Nie miał czasu ani ochoty, by dodawać jeszcze jedno fiasko związku z kobietą do serii katastrof, jakie zapisał już na koncie. Jednak idea przelotnego spotkania z uroczą nieznajomą bardzo go pociągała.
Gdy stał w kolejce po kawę, uświadomił sobie, że nawet nie zna jej imienia. Właściwie po co, skoro ich znajomość jest przypadkowa. Ona na pewno wie, jak to jest opiekować się pacjentem i słuchać jego zwierzeń z najbardziej prywatnych przeżyć. Dać mu cząstkę siebie, podnieść na duchu, wskazać drogę na przyszłość i rozstać się z uśmiechem. Czy oni nie mogliby poprawić sobie nastroju, zanim dotrą do Kornwalii i pójdą każde w swoją stronę?
Wziął dwie kanapki, zamówił kawę i ruszył z powrotem między rzędami foteli, ostrożnie niosąc dwa kartonowe kubki. Nie miał odwagi spojrzeć na nią, dopóki nie doszedł do dwóch miejsc naprzeciwko i stolika. Gdy siadał w fotelu, jeszcze raz uderzyło go ciepło jej uśmiechu.
Zdjęła plastikową pokrywkę z kubka.
– O, posypka czekoladowa. Zapomniałam o nią poprosić, dziękuję.
– Może kanapkę?
Zawahała się, choć była tak samo głodna jak on.
– Dawno nic nie jadłam. A którą pan weźmie?
– Wszystko jedno. Proszę wybierać.
Wybrała kanapkę z szynką i serem, potem sięgnęła do torebki i wyjęła portmonetkę. Penn pokręcił głową, co zignorowała, zerkając na nalepkę z ceną i podając mu nad stolikiem banknot dziesięciofuntowy. Wyszukał w kieszeni trochę drobnych, a gdy wsypał monety do jej dłoni, spojrzała na niego z dezaprobatą, sądząc, że wydał jej za dużo.
– Nie wiem, jak pan ma na imię.
– Penn.
– A ja Grace.
Czas mijał szybko. Londyn został gdzieś daleko, a pociąg przemierzał teraz tereny wiejskie, zatrzymując się tylko na większych stacjach.
Wiele zdarzyło się w ciągu tych paru godzin. Penn był istotą jedyną w swoim rodzaju. Kimś, kto słucha uważnie, śmiało jednak wyrażając własne zdanie i dzieląc się doświadczeniami. Rozmawiali o dorastaniu w Kornwalii. Był jedynakiem. Rozwiedzeni rodzice pozostali w przyjaznych stosunkach. Biegał boso po plaży, gdy był pod opieką ojca, a chodził w butach, spędzając czas z matką.
– Ona kocha sztukę i ma bogate życie towarzyskie. Nie potrafi usiedzieć długo w miejscu.
Uśmiechnął się, wspominając z sentymentem zwiedzanie z nią galerii i innych ciekawych obiektów, a Grace opowiedziała mu o swoim dzieciństwie bardziej szczegółowo niż zazwyczaj. Jej historia idyllicznej wsi uwiarygodniła się, gdy wzbogaciła ją postaciami z krwi i kości oraz opisami nie zawsze idealnych sytuacji.
– Moja matka cierpi na zespół przewlekłego zmęczenia i czasami nie miała siły wstać z łóżka. Ponieważ byłam najstarszym dzieckiem, wcześnie nauczyłam się gotować, robić zakupy i opiekować się młodszym bratem i siostrą. – Była dumna z tego, że pomaga matce i czuła się dorosła, gdy po szkole szła do wiejskiego sklepu z torbą na zakupy. – Babcia też dużo robiła, a ojciec przejmował obowiązki, kiedy po pracy wracał do domu. A ludzie z wioski mieli na nas oko. Wiedzieli, że mama miewa chwile kryzysu.
– Ale pojechała pani do Londynu na studia?
– Tak, brat i siostra już wtedy podrośli i radzili sobie nieźle sami. Myślałam o tym, żeby zostać w domu, ale dostałam ofertę z dobrego uniwersytetu w Londynie, mama z tatą zachęcali mnie, żebym rozwinęła skrzydła. W końcu przekonała mnie do tych planów babcia.
– To chyba ważna osoba w pani życiu.
– Tak, zawsze mogłam na nią liczyć, zawsze miała dla mnie czas. Kiedy byłam mała, wychodziła ze mną w każdą sobotę po południu, przeżywałyśmy razem wspaniałe przygody i wracałyśmy do jej domku. W lecie na podwieczorek jadłyśmy w ogrodzie kanapki, a zimą piekłyśmy babeczki przy kominku.
– Czy dobrze pani doradzała?
– Znakomicie. Ludzie, którzy jej nie znają, nie zdają sobie sprawy, że kiedyś babcia miała przenikliwy umysł i światłe poglądy. Wytłumaczyła mi, że z brytyjską stolicą nie ma półśrodków: albo się w niej zakocham, albo ją znienawidzę, ale ani jedno, ani drugie nie ma znaczenia. Liczy się to, że spróbuję czegoś nowego. Mogę powiedzieć z ręką na sercu, że ani przez chwilę nie żałowałam, że postanowiłam spróbować czegoś nowego.
– A więc podjęła pani wyzwanie.
– Co miałam zrobić? Sądziłam, że Londyn to światła wielkiego miasta i atrakcje, ale na początku mieszkałam w opłakanych warunkach, w hałaśliwych kwaterach studenckich, gdzie nikogo nie znałam. Jednak na drugim semestrze odkryłam, że Londyn zaczyna mi się podobać.
– Anonimowość ma dobre strony, prawda? Człowiek czuje się jak w domu wśród obcych ludzi.
– Czyli pan to lubi?
Grace zastanawiała się, dlaczego Penn chciał pozostać anonimowy, podczas gdy jej bardzo zależało na tym, by inni ją dostrzegali i akceptowali.
– Ja chyba teraz za bardzo staram się być widoczny. Przejmowanie manufaktury, rozmowy na temat poszukiwania nowych rozwiązań…
Brzmiało to wiarygodnie, ale nie do końca. Grace postanowiła odpuścić. Są przecież nieznajomymi, którzy siedzą w pociągu naprzeciwko siebie. A to, że znaleźli parę rzeczy wspólnych, nie oznacza jeszcze jednomyślności.
– Czy pan jest lekarzem, który nie lubi rozmawiać z ludźmi?
Nagle się roześmiał.
– Nie, ja rozmawiam z pacjentami możliwie jak najwięcej. Zawsze chciałem zajmować się medycyną.
– Ja też lubię to, co robię. W moim życiu nie ma dwóch takich samych dni ani dwóch takich samych pacjentów.
– Potraktuję to jako rekomendację. Pani musi być dobra w swoim fachu.
To był miły komplement i pewnie szczery. Gdy pytał ją o pracę, opowiadała o klinice w Camden Town, gdzie miała pacjentów z różnymi schorzeniami i urazami ciała, zarówno z bólami mięśni, jak i po udarach i wypadkach drogowych. Penn nadstawiał ucha, zadawał pytania i gromadził jej odpowiedzi do wykorzystania na przyszłość.
Oświadczył, że swój tydzień pracy dzieli na trzy dni w prywatnym szpitalu w centralnym Londynie i dwa dni w szpitalu, gdzie robił specjalizację.
– Uzyskałem pożyteczny stan równowagi. Tu i tam mnóstwo się uczę.
Miał w sobie nienasycony głód wiedzy. Pragnął wszystko poznać, wszystko zrozumieć. Wzmagało to jej ciekawość. Był wykształcony, przystojny i miał w sobie jakiś magnetyzm szalenie ułatwiający rozmowę. Dlaczego ktoś taki jak on ceni anonimowość?

– Muszę z panem porozmawiać, sir.
Alasdair podniósł wzrok i zmarszczył brwi.
– Pani MacLeod, to chyba może poczekać, aż skończę czytać.
Pani MacLeod fuknęła z oburzeniem. Niestety efekt nie był aż tak spektakularny, jak sobie wymarzyła, ponieważ była bardzo drobną kobietą.
– Sir, nalegam! Chodzi o pańską córkę.
To zdanie obudziło jego czujność.
– Czy coś się stało z Mairead?
– No cóż, stało i nie stało. Oboje wiemy, że jest chorowitym dzieckiem…
Wzdrygnął się na te słowa. Palce jego prawej dłoni mocno zacisnęły się na egzemplarzu Piekła Dantego.
– Jej stan zdrowia bardzo się pogorszył po chorobie. Ma sześć lat, a wygląda na cztery.
– Do czego pani zmierza, pani MacLeod?
– Nie mów do mnie takim tonem, Alasdairze MacDonald. Może i jesteś lairdem, a ja twoją gospodynią, ale dobrze pamiętam, jak sprawiałam ci lanie, kiedy byłeś dzieckiem. Często kradłeś ciastka z zamkowej kuchni.
Alasdair nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Odłożył książkę.
– Dobrze więc. Masz mi do powiedzenia coś na temat Mairead. A zatem zamieniam się w słuch.
Pani MacLeod zmrużyła oczy, po czym skinęła głową i powiedziała:
– Nie jestem ani nauczycielką, ani nianią.
Alasdair wzruszył ramionami.
– Wielokrotnie próbowałem znaleźć dla niej guwernantkę, ale sama wiesz, jak trudno jest nakłonić kogoś do przybycia na wyspy. Czy w zamku nie ma nikogo, kto mógłby zająć się jej edukacją? A może poszukać w Stornoway albo Skye?
Pani MacLeod pokręciła głową.
– Nie ma tu nikogo z odpowiedniego. Mairead jest córką lairda. Może i musi zyskać wykształcenie. Jest słabowita, ale jej umysłowi nic nie dolega. Zadaje mi takie pytania, że głowa mnie już zaczyna boleć. A dlaczego niebo jest niebieskie, pani MacLeod? Dlaczego kwiaty nie rosną zimą? Dlaczego mam już sześć lat?
Przeszyło go poczucie winy. Sześć lat. Sześć lat, odkąd maleńka Mairead pojawiła się w ich życiu. Pięć lat, odkąd Hester…
– Sir?
Nie jestem w stanie sam jej uczyć.
– Wyślę jeszcze jeden list do agencji w Edynburgu – obiecał. – Może tym razem znajdą kogoś odpowiedniego.
– A jeśli nie?
Wzruszył ramionami.
– To będziesz musiała zrobić wszystko, co w twojej mocy. Ona ma tylko sześć lat. To nie może być aż tak trudne.
Pani MacLeod wydała z siebie warknięcie, dając do zrozumienia, że ta odpowiedź jej nie zadowoliła. Nie miał jednak nic więcej do powiedzenia, więc po prostu czekał, aż gospodyni odwróci się na pięcie i odejdzie.
Wrócił do książki, czując irytację, że nie potrafił się już skupić na tekście. Wziął pióro i zaczął pisać kolejny list do agencji w Edynburgu. Może tym razem znajdzie się ktoś, kto zechce zatrudnić się do pracy przy chorym dziecku na odległej wyspie na krańcu świata.

Londyn

Panna Lydia Farnham, guwernantka, po raz kolejny znalazła się w tarapatach. Mimo że przyjęła posadę w spokojnej rodzinie, w której – co dokładnie sprawdziła – nie było młodych dżentelmenów, po raz kolejny dopadły ją kłopoty.
Kłopoty przybyły pod postacią wielmożnego Geoffreya Barnstable’a, który był znacznie mniej wielmożny, niżby sugerował jego tytuł. Nieżonaty wuj jej podopiecznych zaczął odwiedzać Lydię o dziwnych porach. Mówił, że chce się spotkać z siostrzeńcami i sprawdzić, jak radzą sobie z nauką, ale Lydia dobrze wiedziała, jaki jest cel tych wizyt.
– Dzień dobry, panie Barnstable. W czym możemy pomóc?
– Moja droga panno Farnham! Jak zawsze miło panią widzieć. Przepięknie pani dziś wygląda! – Pochylił się nad jej dłonią i pocałował ją.
Lydia wzdrygnęła się i przeszła przez pokój, by zadzwonić na herbatę, ukradkiem wycierając dłoń w fałdę muślinowej sukni. Im szybciej uda jej się sprowadzić do pokoju pokojówkę, tym lepiej.
Na szczęście wielmożny Geoffrey podszedł do stołu, przy którym bliźniacy Barnstable nachylali się nad zadaniem z arytmetyki.
– Dobra robota, chłopcy – rzucił, po czym odwrócił się do Lydii, zacierając ręce. – Jest pani cudowna, panno Farnham. Piękna i inteligentna! – Uśmiechnął się, odsłaniając brązowe od tabaki zęby.
– Proszę usiąść, panie Barnstable. – Lydia wskazała mu miejsce metr od własnego fotela. – Chłopcy są dobrymi uczniami i chlubą swojej rodziny.
W przeciwieństwie do pana, który przynosi rodzinie wstyd tym obrzydliwym zachowaniem, dodała w duchu.
– Tak, tak, nie wątpię. – Usiadł i pochylił się, omiatając ją spojrzeniem, które zatrzymało się na jej dekolcie. – A co u pani, panno Farnham? Jest tu pani szczęśliwa?
– Jestem zadowolona, sir – odpowiedziała, opierając się pokusie poprawienia materiału przy dekolcie.
Tak, była zadowolona. Chłopcy nie sprawiali problemów, a lord i lady Barnstable’owie okazali się rozsądnymi pracodawcami, choć lady Barnstable potrafiła być dość wymagająca. Lydia zarabiała przyzwoicie. Co prawda jej fundusz emerytalny nadal był niewielki, ale na tej posadzie utrzymała się najdłużej.
Kiedy została guwernantką, nie spodziewała się, że największym wyzwaniem będą niechciane zaloty mężczyzn. Już od prawie roku udawało jej się odpierać ataki pana Barnstable’a. Gdyby pokojówka się pospieszyła, może udałoby jej się i dzisiaj . Lady Barnstable, szwagierka szanownego Geoffreya, nadal nie zeszła na dół i zapewne delektowała się poranną porcją czekolady w swojej sypialni. Właśnie dlatego Geoffrey zjawił się tak wcześnie.
– Boli mnie, że tak piękna dama musi pracować jako guwernantka. – Geoffrey wyciągnął ramię w stronę Lydii i chwycił ją za rękę.
Natychmiast go odepchnęła.
– Sir, proszę…
Było już za późno. Zerwał się z krzesła i znalazł się tuż obok niej.
– Lydio! Musisz wiedzieć, że oszalałem z miłości do ciebie! – Poderwał ją na nogi i mocno objął. Pachniał cebulą, tabaką i potem.
– Proszę natychmiast przestać! – Świadoma, że dzieci mogą się przestraszyć, odepchnęła mocno i nadepnęła mu na stopę.
– Uch! Moja droga, nie ma potrzeby tak reagować!
– Dzieci! – wykrztusiła, drżąc od stóp do głów.
Dlaczego ciągle mi się to przytrafia?
Zadziałało, przynajmniej do pewnego stopnia. Geoffrey poprawił krawat i uśmiechnął się do chłopców, wyglądając na nieco zawstydzonego.
– Panna Farnham i ja po prostu się trochę siłowaliśmy.
Lydia na chwilę zamknęła oczy. Gdzie są Sally, Rose albo inna pokojówka? Minęły wieki, odkąd Lydia zadzwoniła po herbatę.
Geoffrey ponownie zbliżył się do niej, a ona się cofnęła.
– Lydio! Twoja skromność jest godna pochwały. Powinienem się wyrazić jaśniej. Nie chcę zwykłego romansu. Jestem ci bezgranicznie oddany.
Czy rzeczywiście planował się oświadczyć?
Nie mogłabym za niego wyjść, nawet dla pieniędzy. Jest odrażający.
– Sir, doceniam pańskie uczucia, ale nie jestem w stanie ich odwzajemnić. Ja…
– Wysłuchaj mnie, Lydio! – Wziął jej dłonie w swoje – małe, tłuste i śliskie od potu. – Znalazłem dla ciebie najpiękniejszy apartament w Mayfair. Możesz tam mieszkać, niczego ci nie zabraknie. Będziesz miała klejnoty, futra i służbę.
Tego rodzaju oferta była obraźliwa, ale on kontynuował:
– Moja droga! Zgódź się! Już nie mogę się doczekać, aż znajdziemy się w jednym łóżku!
Objął ją jeszcze raz i tym razem Lydii nie udało się dostatecznie szybko odskoczyć. Jego gorące usta przycisnęły się do jej warg, jego ramiona zacisnęły się wokół niej jak imadło. Ogarnięta strachem jęknęła i uniosła ręce, by spróbować go odepchnąć.
Usłyszała, jak drzwi się otwierają.
Dzięki Bogu!
Skoro przyszła już pokojówka, Geoffrey na pewno przestanie. Wszyscy w domu wiedzieli o jego obsesji na punkcie guwernantki i już wielokrotnie pomagali jej sobie z nim poradzić. Trzeba jednak zaznaczyć, że nigdy wcześniej nie próbował jej pocałować.
– Co się tu wyprawia? Panno Farnham! Geoffrey!
Geoffrey natychmiast ją puścił, a Lydia poczuła się tak słabo, że zakręciło jej się w głowie. Osunęła się na fotel.
Lady Barnstable wkroczyła do pokoju, wyraźnie oburzona.
– Chłopcy, idźcie do niani. Jesteście dzisiaj zwolnieni z lekcji.
Bliźniacy wybiegli z pokoju, nie oglądając się za siebie. Lydia była na tyle przytomna, by jeszcze ostatni raz na nich spojrzeć. Wiedziała, że nigdy więcej ich nie zobaczy.
– Geoffrey, dziękuję za wizytę. Być może zobaczymy się jutro – powiedziała lady Barnstable z lodowatą pogardą w głosie.
Geoffrey jeszcze raz poprawił krawat, wymamrotał pożegnanie, po czym uciekł, zamykając za sobą drzwi.
Uciekłeś jak tchórz, pomyślała gorzko Lydia.
Zapadła cisza. Lydia zebrała się w sobie i stanęła twarzą w twarz z pracodawczynią. Cała drżała, ale uniosła głowę.
– Ma mi pani coś do powiedzenia? – spytała szorstko lady Barnstable.
– Nie ma sensu, bym cokolwiek mówiła, milady. W takich sytuacjach zwykle obwinia się kobietę, chociaż nie zrobiłam nic, by zachęcić pana Barnstable’a do takiego zachowania.
Lady Barnstable prychnęła z niedowierzaniem.
– Kłamie pani, panno Farnham. Pomyśleć, że ktoś taki jak pani mieszkał w moim domu i uczył moje dzieci. Ma pani natychmiast się wynieść, bez dalszego wynagrodzenia. Rozumie pani?
Lydia spojrzała na nią wyzywająco.
– Rozumiem, milady. Nie chciałabym dłużej mieszkać w domu, w którym młode damy muszą cierpieć przez takich pozbawionych zasad dżentelmenów jak pan Barnstable.
– Jak pani śmie wygadywać takie kłamstwa! Jeśli jeszcze raz ośmieli się pani oczerniać mojego szwagra, dopilnuję, by już nigdy nie znalazła pani pracy w żadnym przyzwoitym domu!
Lydia usłyszała wystarczająco dużo. Obróciła się na pięcie i wyszła z salonu, zostawiając za sobą szeroko otwarte drzwi.

Godzinę później wpisywała się już do rejestru odwiedzających w agencji pracy pani Gray. Modląc się, by pani Gray znalazła dla niej odpowiednią posadę, zajęła miejsce w poczekalni. Spostrzegła, że na miejscu czekają dwie inne młode damy.
Jako pierwszą zaproszono pannę Anne Bolton. Kiedy panna Bolton wyszła, uśmiechając się, Lydia uprzejmie rozmawiała z drugą młodą damą, panną Smith. Kiedy i ta została wezwana, Lydia siedziała w ciszy, próbując się skoncentrować.
Jej niewielkie oszczędności nie wystarczą na długo. Kwatery w Londynie były takie drogie! Bez nowej posady pieniędzy wystarczy jej co najwyżej na pięć miesięcy.
Drzwi do gabinetu pani Gray otworzyły się i wyszła z niego panna Smith. Szybko podeszła do Lydii i pochwaliła się, że pani Gray zaproponowała jej tymczasową posadę w Norfolk. Życzyła Lydii pomyślności, po czym wyszła z agencji.
Jako kolejnych wezwano na rozmowę trzech kandydatów na pokojowców i lokajów, którzy wychodzili z rozmowy okazując ulgę lub rozczarowanie.
Wreszcie przyszła kolej na Lydię. Kiedy wchodziła do biura pani Gray, serce jej waliło jak młot. Usiadła przed biurkiem właścicielki agencji, czekając na nieuniknione pytanie.
– No więc, panno Farnham? Czy może pani wyjaśnić, jak to się stało, że nie minął nawet rok, odkąd poleciłam panią Barnstable’om, a już widzę panią z powrotem?
Lydia rzuciła jej bezradne spojrzenie.
– Tym razem naprawdę się starałam, pani Gray. Ciasno wiązałam włosy, zasłaniałam dekolt, nosiłam tylko proste, luźne suknie, nie rozmawiałam z dżentelmenami…
– A jednak jest pani tutaj. – Oczy pani Gray na moment złagodniały. – Pani urody nie da się zamaskować takimi sztuczkami. Niestety obie dobrze wiemy, jacy bywają mężczyźni.
– Więc pani mi wierzy? Wszyscy inni już mnie uznali za najgorszą z kusicielek.
– Kto to był tym razem? – Pani Gray zmarszczyła brwi. – Chyba nie lord Barnstable? Słyszałam, że jest bardzo oddany swojej żonie.
– On tak – odparła Lydia. – Niestety jego brat zaczął coraz częściej odwiedzać ich dom.
Pani Gray szeroko otworzyła oczy.
– Ten niegodziwy Geoffrey! – Pokręciła głową. – Przepraszam, panno Farnham, powinnam była to przewidzieć. – Westchnęła. – Szkopuł w tym, że bez względu na to, gdzie panią umieszczę, prędzej czy później jakiś łajdak zaczyna panią obmacywać.
Lydia zadrżała.
– Ale co ja mogę zrobić? Nie potrafię zmienić twarzy ani figury. Och, jak bardzo chciałabym być brzydką, starą wiedźmą!
Pani Gray roześmiała się i poklepała Lydię po dłoni.
– Obie dobrze wiemy, że świat lubi oceniać po pozorach. Ja też swoje wycierpiałam, choć nie z powodu urody.
– Potrafię to sobie wyobrazić!
Pani Gray była czarnoskórą kobietą, co stanowiło jasny dowód na to, że jej rodzina pochodziła z Afryki. Mimo to udało jej się zbudować jedną z najprężniej działających agencji pracy w Londynie.
Nastąpiła przerwa, podczas której obie w milczeniu rozmyślały o tym, z czym się mierzą.
Wreszcie pani Gray powiedziała:
– Znam pani charakter, panno Farnham, wiem, że jest pani utalentowaną nauczycielką. Gdzie by tu panią umieścić? – Zamknęła na chwilę ciemne oczy i położyła opuszki palców na skroniach. Lydia wstrzymała oddech. W końcu pani Gray ponownie otworzyła oczy. – Dziś zatrudniłam już dwie guwernantki, więc dla pani pozostają mi już tylko dwie opcje.
– Tak? – szepnęła Lydia.
– Kiedy zaczyna się sezon, często otrzymuję prośby o znalezienie tymczasowych guwernantek i opiekunek na okres od marca do czerwca. Może pani do mnie wrócić w marcu i sprawdzić, czy mam jakieś propozycje.
Lydia zmarkotniała, choć tymczasowa praca była lepsza niż nic.
– A druga opcja?
Pani Gray wstała, podeszła do stołu, wzięła kopertę ze stosu listów i wróciła do biurka.
– O ile dobrze pamiętam, była pani przez pewien czas guwernantką i pielęgniarką młodego panicza Pickeringa. Zgadza się?
– Tak jest.
Kiedy John Pickering miał dziewięć lat, spadł z kucyka i został sparaliżowany od pasa w dół. Lydia pamiętała, że opieka nad dzieckiem była trudnym wyzwaniem, bo Johna często nachodziły ponure myśli.
– I poradziła sobie pani?
– Tak, choć przyznaję, że czasami było to dla mnie trudne.
– Czy dlatego pani odeszła?
– Nie! Uwielbiałam opiekować się Johnem. Nie o to chodziło. Po prostu… starszy brat Johna okazywał mi… za dużo sympatii. Jego matka oczywiście tego nie pochwalała.
– Ach, już pamiętam. – Pani Gray otworzyła kopertę z listem, a Lydia również rzuciła okiem na papier. Czy to mogła być odpowiedź na jej modlitwy? – Mam tu list od przyjaciela, który prowadzi agencję w Edynburgu.
– W Edynburgu?
– Czy miałaby pani coś przeciwko pracy w Szkocji?
– Nie, oczywiście, że nie. Po prostu nigdy nie byłam nawet na północy Anglii.
Pani Gray odłożyła list.
– Może lepiej znajdę pani znaleźć tymczasową posadę w Londynie?
– Nie, nie. Czy mogłaby mi pani opowiedzieć coś więcej o tej rodzinie ze Szkocji?
– No dobrze. Z tego co rozumiem, mieszkają na wyspie Benbeculi w miejscu zwanym Ardmore. Tamtejszy laird owdowiał, a jego jedyne dziecko jest chore i nie chodzi. Ma na imię Margaret, chociaż nazywają ją też Mairead. Nie jestem pewna, czy prawidłowo to wymawiam. Dziewczynka ma sześć lat.
– Margaret.
Lydia poczuła żal do nieznanego dziecka. Pamiętała, jak ciężko było małemu Johnowi z jego niepełnosprawnością. Wiedziała, jak pomagać takim dzieciom, kiedy nachodzą je ponure myśli. Ale laird…
– Wdowiec?
Pani Gray westchnęła.
– Rozumiem panią. Laird może być równie poważnym wyzwaniem jak inni mężczyźni, z którymi miała pani do czynienia. Ja jednak zawsze byłam zdania, że Szkoci są mniej tolerancyjni wobec niestosownego zachowania. Wszędzie można spotkać dobrych i złych ludzi, ale szczerze mówiąc, panno Farnham, uważam, że młodzi mężczyźni z angielskich wyższych sfer są często samolubni i aroganccy. Jest coś szczególnego w sposobie, w jaki zostali wychowani. Może chodzi o to, że pozwala im się na zbyt wiele wybryków i na zbyt częste wycieczki do miejsc o wątpliwej renomie? To utwierdza niektórych z nich w przekonaniu, że mają prawo zachowywać się, jak chcą. Sądzę, że wiejska Szkocja i wiejska Anglia charakteryzują się lepszymi wyższymi standardami moralnymi. Poza miastem będzie pani łatwiej bronić się przed niechcianymi zlotami.
– Rozumiem. – Lydia przez chwilę się zastanawiała. – Jakie byłoby wynagrodzenie i czy są jakieś dodatki?
Pani Gray uśmiechnęła się.
– Cieszę się, że zadaje pani istotne pytania.
Wysokość pensji, którą podała pani Gray, była trzy razy większa od tych, które Lydia zarabiała w Londynie.
– Dlaczego aż tyle? – spytała.
– Mieszkają tak daleko, że trudno im znaleźć guwernantkę. No i dziecko ma problemy fizyczne. Hojność lairda wydaje się uzasadniona.
Pani Gray szczegółowo opisała inne dodatki, dni wolne i dostęp do książek. Lydia uwielbiała czytać, więc aż westchnęła.
– Dostarczanie książek? Wspaniale!
– Mogę więc napisać do Edynburga i potwierdzić, że przyjmuje pani posadę?
– Poproszę.

Pierścionek leżący na stole domagał się odpowiedzi.
Lottie odwróciła się gwałtownie. Krew szumiała jej w uszach.
Tego właśnie chciała, kiedy była dziewczyną. Jednak teraz była kobietą, która rozumiała skutki miłości i która poświęciła za dużo.
Nawet nie otworzyła pudełka. Klejnot w środku nie miał większego znaczenia. Miała pieniądze, mogła sama kupić sobie pierścionek.
Liczyło się to, co symbolizował.
Wszystko.
Miała już kiedyś pierścionek na palcu, a jej serce płonęło miłością, która powinna być wieczna. Jak bardzo się myliła.
Evander zaplanował wszystko perfekcyjnie. Tego dnia Lottie już ukończyła wszystkie lekcje dla kobiet z towarzystwa, które przychodziły do niej, by nauczyć się sztuki uwodzenia i flirtu. W końcu po co innego miałyby przychodzić do byłej kurtyzany?
Nie żeby Lottie chciała takiego życia. Która córka pastora tego chciała? Nie miała jednak wielkiego wyboru. Zaoferowała Evanderowi zbyt wiele w młodzieńczym zauroczeniu i zrujnowała swoje szanse na dobre życie.
Świadomość tego, co trzeba zrobić, by przetrwać, raniła duszę. Żeby ochronić tych, których się kochało.
Właśnie dlatego decyzja była teraz tak trudna. Kiedy marzenie o miłości walczyło z rzeczywistością. Kiedy pożądanie pojawiło się pomimo obowiązków. Kiedy społeczeństwo stawało na drodze szczęściu.
W jej życiu nie było teraz mężczyzny, bo ich wsparcie finansowe nie było jej potrzebne, gdy stała się nauczycielką dobrze urodzonych dam.
Te, o których plotkowano, że są jej uczennicami, cieszyły się zainteresowaniem na balach i przyjęciach, a korowód ich zalotników nie miał końca. Choć niektórzy zakładali, że jej lekcje mają charakter erotyczny, to tak naprawdę Lottie zawsze uczyła kobiety samoakceptacji.
Powinna odesłać pierścionek Evanderowi. Hrabia Westix nie potrzebował u swego boku kobiety o złej reputacji.
Podniosła pudełko z chłodnego marmurowego blatu. Leżało przy kolejnym wspaniałym bukiecie cieplarnianych kwiatów, które przysłał. Tym razem były to irysy i białe tulipany. Równie piękne, co niechciane.
Postanowiła otworzyć pudełko.
Na błyszczącej czarnej satynie leżał pierścionek z brylantem, który do niej mrugał. Cofnęła się, jakby otrzymała cios w samo serce.
Spodziewała się czegoś wielkiego i okazałego, godnego hrabiego, który widział świat i zdobył fortunę, a ten kamień był skromnym drobiazgiem. Kiedyś był najpiękniejszym klejnotem, jaki widziała. Myślała, że przepadł na zawsze, gdy ściągnęła go z palca w zamku Comlongon. A jednak znów tu był, błagając o to, czego nie mogła dać.
Ponieważ zostały jej tylko wspomnienia lepszych czasów, pięknych miejsc, miłości, która była niewinna i cenna. Rzeczy, które nigdy nie mogły się powtórzyć.
Rzeczy, których nadal pragnęła.

***

Sierpień 1809 roku, Bedfordshire, Anglia

Sala balowa rozbrzmiewała subtelną muzyką, a kryształowe żyrandole odbijały złote światło świec. Nieopisane piękno dla dziewczyny takiej jak Lottie, która spędziła życie w małej wiosce w domku pastora.
Pożyczona suknia z jasnoniebieskiej satyny, z klejnotami wszytymi w delikatny materiał, którą miała na sobie, aż lśniła.
– Czy spełniły się twoje marzenia? – zapytał znajomy głos.
Odwróciła się i spojrzała na Charlesa, jedynego syna księcia Somersville’a, człowieka, którego pozycja oznaczała, że nigdy nie powinna się z nim spotkać. Jednak jego posiadłość znajdowała się niedaleko wioski, w której mieszkała, spędzali razem każde lato, zanim Lottie zaczęła rozumieć, czym jest pozycja społeczna.
A teraz miał wyruszyć na swoją wielką wyprawę, przemierzając świat, jak kiedyś jego ojciec. To był ostatni wspólny wypad Charlesa i Lottie. Zapowiedział, że będzie wspaniale.
Właśnie dlatego nalegał, by przyjęła propozycję jego starzejącej się ciotki i odwiedziła jej posiadłość w Bedfordshire. Lady Hasgrove była zamożną wdową, która zawsze lubiła towarzystwo Lottie, a bal, który zorganizowali jej sąsiedzi, okazał się magiczny.
– To więcej, niż oczekiwałam – wyznała.
Zaśmiał się.
– Wiedziałem, że ci się spodoba. – Jego błękitne spojrzenie przesunęło się po pokoju. – Jacyś zalotnicy?
– Z pewnością żartujesz? Nie jestem typem kobiety, która przyciąga mężczyzn. I wiesz, że nie przyjechałam do Bedfordshire, by…
– Lordzie Folton, żądam, by przedstawił mnie pan tej boskiej istocie.
Oboje odwrócili się. Ujrzeli wysokiego, szczupłego mężczyznę, nienagannie ubranego w dopasowaną czarną marynarkę i zieloną kamizelkę, która nadawała jego oczom oszałamiający odcień jadeitu. Jego kasztanowe włosy były starannie zaczesane na bok, a w uśmiechu odsłaniał proste, białe zęby.
Serce Lottie zamarło.
Wszyscy mężczyźni tutaj byli przystojni, elegancko ubrani, wyrafinowani, ale ten zawstydzał ich wszystkich.
Charles uniósł brwi i spojrzał na Lottie, jakby chciał powiedzieć, że tego się spodziewał. Na pewno wytknie jej to później.
– Panno Rossington, ten łajdak to Evander, baron Murray. Jego ojciec, hrabia Westix i ja należymy do tego samego klubu. – Charles przeniósł uwagę na dżentelmena. – Murray, czy mogę przedstawić moją najdroższą przyjaciółkę, pannę Charlotte Rossington?
– Panno Rossington.
Uwaga barona skupiła się na Lottie. Podniósł jej dłoń do ust i ukłonił się.
– Enchanté.
Jego łagodny głos i szczere zainteresowanie w spojrzeniu wywołały mrowienie na jej skórze.
– Miło mi pana poznać – powiedziała głosem znacznie łagodniejszym niż zwykle.
– Uwierzyłbyś, że ta boska istota nie ma jeszcze ani jednego nazwiska w karnecie?
Charles szturchnął lorda Murraya. Policzki Lottie zapłonęły gorącem, ale zanim zdążyła zganić Charlesa za jego bezczelność, lord Murray się odezwał:
– Żałuję, że nie mogę zapełnić całej listy swoim nazwiskiem.
– Możesz przynajmniej wpisać się na pierwsze miejsce.
Spojrzała na niego spod rzęs i zauważyła, że uśmiecha się do niej w sposób, który sprawił, że przyspieszył jej puls.
– Ten taniec już się rozpoczął. – Lord Murray podniósł wzrok. – Wygląda na to, że będziemy musieli poczekać do następnego. – Westchnął. – Przypuszczam, że jesteśmy zmuszeni dotrzymywać sobie towarzystwa, dopóki się nie zacznie. Cóż za przykrość…
Mrugnął, pokazując, że nie jest z tego powodu bardziej smutny niż ona. Prawdę mówiąc, chciała wiedzieć wszystko o tym człowieku. Jego ojcem był hrabia Westix, tak powiedział Charles. Nazwisko było rzeczywiście znajome, ponieważ ojciec lorda Murraya często pojawiał się w towarzystwie ojca Charlesa.
– Przynieść pani szklankę ponczu? – zapytał lord Murray.
Choć Lottie ucieszyłaby się z poczęstunku, nie miała ochoty tracić towarzystwa lorda Murraya, szczególnie że dopiero się poznali.
Potrząsnęła głową.
– Nie, dziękuję.
– Może to i lepiej. Lady Pensville słynie z rozwadniania napojów. – Lord Murray wykrzywił twarz w przesadnym grymasie.
Lottie z przerażeniem zakryła usta dłonią.
– Nie powinien pan mówić takich rzeczy.
Wzruszył ramionami.
– Cóż, to prawda. Może pani spróbować. – Wskazał na nakryty lnianym obrusem stół, na którym stała duża kryształowa misa. Znajdujący się w niej płyn wydawał się dość klarowny.
– Cóż, gdy zarekomendował ją pan z takim zapałem… – zaśmiała się i potrząsnęła głową.
– Ach. – Uniósł palec wskazujący. – Boi się pani, że będzie musiała skłamać i powiedzieć, że smakowało, prawda?
Było coś w jego nonszalancji, w sposobie, w jaki łamał zasady, których przestrzegała przez całe życie, że aż zakręciło jej się w głowie.
– Rumieni się pani? – drażnił się z nią. – Śmiem twierdzić, że ma pani moralny kompas córki pastora.
– Być może dlatego, że jestem córką pastora.
– Gdyby wszystkie córki pastora były tak urocze jak pani, każdy mężczyzna w Anglii chodziłby do kościoła.
– Każdy mężczyzna w Anglii powinien chodzić do kościoła – odparła.
– Tak, ale wtedy rzeczywiście by chodzili. Zapewniam panią, panno Rossington, że nie żartuję.
– Czy zawsze mówi pan to, co myśli? – zapytała, szczerze zaciekawiona i zaintrygowana jego postawą.
– Mówię. – Uniósł brew. – Każdy powinien.
– Nawet kobiety? – zapytała.
Pochylił się bliżej i poczuła przyjemny zapach drzewa sandałowego.
– Zwłaszcza kobiety. Jak mamy was zrozumieć, skoro nigdy nie dzielicie się tym, co dzieje się w waszych ślicznych główkach?
Zastanowiła się. Ojciec zawsze pozwalał jej mówić, co myśli, i oczywiście zawsze mówiła wszystko Charlesowi. Ostrzegano ją jednak przed robieniem tego przy innych ludziach.
Jak teraz. Lord Murray przyglądał się jej, przechylając głowę.
– Myśli pani o czymś przejmującym, a jednak nic nie mówi. – Pochylił się tak blisko, jak tylko mógł, co skandalicznie graniczyło z niestosownością i wyszeptał: – Powiedz mi.
– W młodości nauczono mnie, że panowie nie interesują się inteligentnymi kobietami.
W jego oczach zabłysła iskierka i wyprostował się. Mogła odetchnąć, przynajmniej na tyle, na ile pozwalał stanik jej sukni. Była pożyczona i uszyto ją na ciało innej kobiety, dlatego była nieco przyciasna.
– Jeśli jest pani równie inteligentna, co piękna, być może powinienem oświadczyć jej się właśnie tej nocy. – Uśmiechnął się uśmiechem, który dotarł do jej serca.
– Jeśli jest pan równie uczciwy, co czarujący, mogłabym rozważyć taką propozycję. – Nigdy nie była nieśmiała, a on wręcz zachęcał do śmiałości. Podobało jej się to. Podobnie jak uznanie dla jej intelektu, co było naprawdę rzadkie.
Roześmiał się.
– Naprawdę jest pani czarująca.
– Jeśli komplement pochodzi od człowieka tak szczerego, to przyjmuję go z największą przyjemnością.
– Powinna pani.
Muzyka w sali ucichła i tancerze zaczęli wracać na miejsca.
– Ośmielę się zapytać, co pani myśli o mnie? – Lord Murray odwrócił od nich jej uwagę.
– Nie jestem aż tak śmiała – odparła. – Przypuszczam, że będzie pan musiał poczekać na moją ocenę.
– Zabijasz mnie, pani.
– Cierpliwość jest cnotą.
Wypowiedziała słowa, które często powtarzał jej ojciec, bardziej jako przypomnienie dla siebie, bo zawsze była niecierpliwa. Nawet teraz budził się w niej niepokój, bo pragnęła dowiedzieć się o tym lordzie czegoś więcej. I zastanawiała się, jak mogłaby spotkać go ponownie.
To było oczywiście głupie.
Lord Murray był pierwszym mężczyzną, który poprosił ją do tańca, pierwszym, który poświęcił jej choćby odrobinę uwagi. Ale musiałaby być idiotką, oddając mu serce, nic o nim nie wiedząc.
Jednak on wcale nie wydawał się zniechęcony jej odpowiedzią. Zamiast tego oczy zabłysły mu złośliwym ognikiem.
– Tak, ale taniec jest zdecydowanie lepszy niż cierpliwość. Idziemy?
Wsunęła dłoń w ciepłe zgięcie jego łokcia i dołączyli do kotylionu.
– Często bywa pani na balach?
– Muszę przyznać, że to mój pierwszy.
Otworzył ze zdziwienia usta, ale teraz tańczyli osobno, z innymi partnerami. Kiedy wrócili do siebie, wyglądał na bardzo zirytowanego.
– Więc przypuszczam, że jakakolwiek nadzieja na spotkanie pani na balu w Londynie jest płonna?
– Niestety.
– Gdyby była pani w Londynie, znalazłbym ją na każdym balu. Spacerowalibyśmy przez ogrody Vauxhall i upewniłbym się, że wszyscy widzą panią siedzącą u mojego boku w operze.
– To brzmi ekscytująco.
– Spodobałoby się pani.
– Chcę o tym wszystkim usłyszeć.
– W Vauxhall nocą płoną latarnie, wszędzie.
Wyobraziła sobie plamki światła migoczące pośród morza ciemności i uśmiechnęła się.
– Niech pan powie więcej.
Opowiedział o świecie wspaniałych rozrywek w Londynie i wakacjach spędzanych w rodzinnym zamku w Szkocji. Lottie zawsze ceniła swoje życie w Binsey i nigdy nie uważała go za nudne, a przynajmniej nie do teraz.
Wsłuchując się w szczegóły, nie mogła się powstrzymać od marzeń o świecie, do którego przeniósł ją lord Murray – świecie, o którym aż do tej nocy nie miała pojęcia.
Podczas tego wieczoru tańczyła też z innymi mężczyznami, ale lord Murray zaprosił ją ponownie do ludowego tańca, którego kroki były tak żywe, że niewiele było okazji do rozmowy. Mimo to śmiali się, a serce biło jej szybciej.
Zmierzenie się z końcem wieczoru było trudne. Ten bal był najbardziej magiczną rzeczą, jaka kiedykolwiek wydarzyła się w jej życiu, a lord Murray najbardziej fascynującym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkała.
Nigdy nie znała nikogo, kto mówiłby tak szczerze. To była odświeżająca odmiana od uładzonych rozmów, które prowadziła na co dzień. Wypełnił jej umysł obrazami, które elokwentnie opisał. I chociaż nigdy nie zmieniłaby swojego szczęśliwego życia w Binsey na nic innego, nie mogła stłumić nadziei na ponowne spotkanie z lordem Murrayem.

Evander dzień po balu lady Pensville unosił się w przysłowiowych chmurach. W ciągu ostatnich lat było kilka dam, które wpadły mu w oko, gdy szukał żony. Kilka z nich odwiedził nawet dzień po kolejnym balu, z kwiatami w ręku. Nigdy jednak nie wybierał bukietu z większą nerwowością.
Ironią losu było, że spotkał taką kobietę akurat w momencie, gdy miał wrócić do Westix Manor w Southampton, by pomóc ojcu po jego powrocie z Indii.
Evander spojrzał na kwiaty. Żonkile na znak szacunku, różowe goździki na znak uczuć i kilka gałązek mirtu jako obietnica miłości i małżeństwa. Kiedy jednak zatrzymał powóz przed rozległą posiadłością lady Hasgrove, przemyślał swoją decyzję i wyrwał gałązki mirtu.
Leżały teraz porzucone na kamieniach, którymi wysypany był podjazd. Co gorsza, po ich usunięciu bukiet wyglądał żałośnie.
Cholera.
Zganił się za to, że nie wybrał róż, tulipanów czy cholernych lilii. Nawet hiacyntów. Czegoś modnego i okazałego.
Wyskoczył z powozu z zamiarem odzyskania mirtu, gdy wesoły głos wdarł się w ciszę wiejskiego poranka.
– Dzień dobry, Murray.
Charles, lord Folton, uśmiechnął się przyjaźnie.
– Czy mogę zaryzykować przypuszczenie, że twoja wizyta ma coś wspólnego z pewną uroczą córką pastora?
Evander cofnął się, zostawiając białe kwiaty tam, gdzie leżały.
Kiedy Folton zasugerował poprzedniej nocy, że nikt nie wpisał się w karnet panny Rossington, Evander założył, że książęcy dziedzic nie jest zainteresowany oszałamiającą młodą kobietą. Ale jeśli przyszedł do niej teraz, po balu, na którym również z nią tańczył… Lord Folton zmarszczył brwi na widok kwiatów, których smukłe łodygi chwiały się w dłoni Evandera.
– Śmiem twierdzić, że lady Langston będzie zdenerwowana tym, co bez wątpienia zrobiłeś w jej ogrodzie, by je zdobyć.
Evander zacisnął zęby. Prawdę mówiąc, wybrał się do ogrodu w posiadłości Langstonów, gdzie mieszkał z przyjacielem ze studiów. Był zbyt spragniony spotkania z panną Rossington i nie chciał zawracać sobie głowy szukaniem kogoś, kto sprzedawał kwiaty z oranżerii.
Rzucił okiem na kwiatki i westchnął.
– To był głupi pomysł.
Folton roześmiał się.
– Nie jesteś pierwszym mężczyzną, który stracił głowę z powodu panny Rossington.
– Nie? – Evander skierował na niego spojrzenie, z zamiarem poznania prawdy.
Folton uniósł ręce.
– Nie ja. Pannę Rossington łączy ze mną przyjaźń, która nie jest nawet w najmniejszym stopniu romantyczna. Jest dla mnie bardziej siostrą, jako że oboje nie mamy rodzeństwa i od dziecka tak się traktujemy. – Chwycił Evandera za ramię. – Miałem jedynie na myśli wiele serc, które niechcący złamała w Oxfordshire. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że ci biedacy się nią interesują.
Evander był tak zauroczony panną Rossington, że nie pomyślał o tym, by zapytać, czy ma konkurenta.
– Więc nie ma nikogo, kogo faworyzuje w…? – Jak do diabła nazywała się ta wioska?
– …Binsey – podpowiedział Folton. – Nie ma. I nigdy nie widziałem, żeby zwracała uwagę na jakiegokolwiek mężczyznę. – Ścisnął na moment ramię Evandera. – Aż do teraz.
Evander poczuł dreszcz emocji. Z pewnością okazała mu zainteresowanie. Choć tańczyła z innymi, zauważył, że przy nich jej uśmiechy były mniej promienne, a zachowanie bardziej powściągliwe.
– Chodź, byłem w drodze do ciotki. – Folton podszedł do schodów prowadzących do masywnych drzwi. – Jak długo zostaniesz u Langstonów?
– Obawiam się, że wyjeżdżam dziś po południu – odparł Evander ze szczerym żalem. – Wygląda na to, że obaj nasi ojcowie właśnie wrócili z Indii i zostałem wezwany do Southampton, bym pomóc mu z pewnymi przedmiotami, które zdobył.
– Rozumiem. – Lord Folton odwrócił się i ruszył w przeciwnym kierunku, oddalając się od domu.
Evander zmarszczył brwi.
– Co do diabła? Dokąd idziesz?
– Odwiedzę ciotkę później, zostaję w Bedfordshire jeszcze kilka dni. – Folton odwrócił się, by spojrzeć na Evandera. – Na razie zostawię cię z panną Rossington. Uprzedzam, że moja ciotka ma tendencję do zasypiania przy herbacie. – Mrugnął porozumiewawczo i ruszył ścieżką, bezczelnie machając ręką. – Bonne chance.
Evander uniósł dłoń w podziękowaniu.
Gdy dotarł do schodów, ręce mu zadrżały, choć zwykle był opanowany. Przynajmniej dopóki nie doświadczył blasku panny Rossington.
Była niezwykle urocza, ale to jej dowcip sprawiał, że błyszczała tak olśniewająco. To oraz sposób, w jaki jej oczy rozszerzały się zdumienia, gdy opowiadał o Londynie i Szkocji. Było coś w sposobie, w jaki go obserwowała, co sprawiło, że zapragnął zabrać ją do tych miejsc, okryć najwspanialszymi jedwabiami i pozwolić jej kosztować najlepszych potraw i najwspanialszych win.
Lokaj zaprowadził go do salonu, gdzie miał poczekać na pannę Rossington, wciąż trzymając żałosny bukiet chwastów. Pokój miał dziwny zielony kolor przypominający szparagi i mnóstwo małych stolików zagraconych figurkami ustawionymi na kawałkach koronki, która pożółkła ze starości.
Drzwi otworzyły się i weszła panna Rossington z lady Hasgrove, a Evanderowi serce zakołatało w piersi. Strumień porannego światła wpadł przez okno niczym promień z niebios, oświetlając pannę Rossington, która uśmiechnęła się uroczo.
– Lordzie Murray – odezwała się. Kilka razy zastanawiał się, co powie, gdy znów ją zobaczy, ale teraz wszystkie starannie przygotowane powitania wyleciały mu z głowy.
Była piękna w białej muślinowej sukni, która podkreślała kremową cerę i błyszczące ciemne włosy, upięte w prosty węzeł. W dzisiejszych czasach kobiety często miały bardzo skomplikowane fryzury, ale brak ozdób panny Rossington jawił mu się jako bardziej elegancki.
– Panno Rossington – wykrztusił. – Dobrze pani wygląda.

Moje miejsce jest przy tobie – Annie West

Isla siedziała wyprostowana jak struna, unikając podejrzliwego wzroku klawiszy. Była na niego przygotowana, lecz mimo to pobyt w tym miejscu sprawiał, że czuła ciarki na plecach.
Nie chodziło tylko o zimną i nieprzyjazną atmosferę.
W więziennym areszcie nie witają gości z otwartymi ramionami.
Była tu już trzeci raz, więc powinna się przyzwyczaić.
Jednak zawsze obezwładniał ją widok szarych odrapanych ścian i betonowej posadzki oraz drażniący odór środków dezynfekcyjnych. W wyobraźni przeniosła się w inne miejsce i czas. Do domku z widokiem na morze na greckiej wysepce. Tam ściany były koloru ciepłej zieleni. A Isla była szczęśliwa. To było tak niedawno. Teraz miała gardło ściśnięte rozpaczą.
I osamotnieniem.
Spojrzała na swoje zaciśnięte w pięści na udach dłonie.
Uniosła głowę i popatrzyła na klawisza stojącego przy wielkich metalowych drzwiach. Mężczyzna nie spuszczał jej z oka. Nie przeszłość sprawiała, że Isla czuła się tu źle i nieswojo, lecz to, że nikt jej tu nie chciał.
Mimo wszystkiego, co razem przeżyli, i słów, które Theo Karalis tyle razy czule szeptał jej do ucha, ten mężczyzna nie życzył sobie teraz jej wizyt. Nie pragnął jej pomocy, współczucia i bliskości. Przedtem dwa razy odmówił widzenia. Dziś będzie trzeci?
Ból przeszył jej serce.
Theo miał ważniejsze rzeczy na głowie niż ich związek. Chciał się oczyścić z zarzutów i jak najszybciej opuścić mury aresztu. Isla była Angielką, a po grecku znała ledwie parę zwrotów. W niczym nie mogła mu pomóc.
Inaczej niż jego rodzina i przyjaciele.
Dopiero gdy media podały wiadomość o aresztowaniu, Isla odkryła drugą stronę Thea, o której dotąd nie miała pojęcia. Nie wiedziała, że jest bajecznie bogatym, wpływowym i ustosunkowanym człowiekiem wielkiego światowego biznesu.
Nie umiała pogodzić w sobie dwóch obrazów Thea – mężczyzny, którego nazwisko okupowało teraz czołówki europejskich mediów, z tkwiącym w jej pamięci obrazem namiętnego, ujmującego i czułego kochanka.
Dzięki niemu przez króciutką chwilę Isla jak ptak szybowała ponad ziemią.
Jednak w dwóch esemesach wysłanych przez niego z aresztu nie było śladu czułości. Theo pisał tylko, że nie chce jej widzieć.
– Pani Jacobs?
Isla aż podskoczyła na twardym krześle.
Nad nią stał smukły mężczyzna w eleganckim garniturze.
Przysunął sobie krzesło i usiadł obok niej.
– Jestem Petro Skouras, prawnik pana Karalisa.
Serce Isli zabiło mocniej. W kącikach jej ust pojawił się uśmiech ulgi.
– Tak – odparła.
Spojrzała na klawisza stojącego przy drzwiach.
Przez głowę przebiegła jej myśl, że w końcu zobaczy Thea.
– Pan Karalis prosił, bym to pani wręczył.
Skouras podał jej kopertę. Gdy ją otwierała, bała się, że zaraz wyślizgnie się jej z drżących rąk. W sekundę przeczytała krótką notkę.
Bo nie był to list, lecz dwa suche zdania.
Ich wymowa nie zostawiała złudzeń, ale Skouras wolał mieć pewność.
– Pan Karalis życzy sobie, by pani nie przychodziła i nie próbowała się z nim kontaktować.
Prawnik zamilkł na chwilę i czekał na odpowiedź, ale Isla nie potrafiła wydobyć ani słowa. Raz jeszcze rzuciła okiem na notkę. Poznawała pewny charakter pisma Thea. Nie poznawała jednak zimnego jak lód tonu żądania. Jakby pisał do kogoś zupełnie obcego, kto dręczy go swoim uporem. Jakby nic między nimi nie było, a więź, która ich łączyła, była tylko złudzeniem.
Może naprawdę byli tylko parą obcych sobie ludzi.
Zamknęła oczy, bo bała się, że wybuchnie płaczem. Była jednak zbyt wstrząśnięta na łzy. Wszystko, co przeżyła w zeszłym miesiącu, całe szczęście i radość, wydały jej się nagle sennym marzeniem.
– Prosi też, by pani to podpisała.
Skouras podał jej napisane na maszynie pismo. Dopiero po dłuższej chwili Isla zdołała skupić na nim wzrok.
Słyszała o takich żądaniach, ale nigdy się z nimi nie spotkała. Przeczytała pismo raz jeszcze. Była to umowa poufności. Isli nie było wolno zdradzać komukolwiek, że znała Thea Karalisa. I w ogóle mówić ani słowa o nim czy ich związku.
Nie wierzyła w to, co czyta. Każde słowo umowy wrzynało się bólem w jej serce.
Naprawdę Theo myślał, że potrzebuje prawnego dokumentu, by milczała o tym, co razem przeżyli?
Niemożliwe. Niewiarygodne.
Nie do pomyślenia!
Ale mężczyzna, którego znała, okłamał ją, nie wspominając też o innych rzeczach.
Jakże głęboko się myliła! Wierzyła, że byli dwiema bratnimi duszami. Jednak Theo zupełnie jej nie znał. Nie rozumiał. Bo jak mógł pomyśleć, że Isla sprzeda ich historię mediom?
Pewną ręką chwyciła wieczne pióro Skourosa i złożyła podpis.
Prawnik odetchnął z ulgą.
– Odwieźć panią do hotelu?
– Nie. Poradzę sobie.
Zawsze dawała sobie radę, zanim jeszcze Theo z siłą huraganu wdarł się w jej życie, jak nagły promień słońca. I będzie dawać. Potrzebuje tylko czasu.
Zerwała się na nogi.
Theo jej nie chce. Nigdy nie była częścią jego życia, lecz tylko krótkim przerywnikiem i zabawką, którą jak dziecko bawił się przez chwilę. By zaraz potem odrzucić w kąt.
Wychodząc przez bramę aresztu prosto w słońce ateńskiego popołudnia, Isla dumnie uniosła głowę, nie bacząc na ból, który rozdzierał jej serce.

Isla owinęła szyję szalem i wcisnęła zmarznięte ręce w kieszenie płaszcza. Wiał silny wiatr. Idąc londyńską ulicą, wciąż nie mogła uwierzyć, że jeszcze cztery miesiące temu…
Ból rozsadzał jej serce. Ale była za niego wdzięczna, bo przypominał jej o własnym przyrzeczeniu – nigdy więcej Thea.
Zrobiła to, co zawsze, gdy wpadała w podły nastrój. Skupiła się na jasnej stronie życia. Już jako dziecko nauczyła się, że trzeba znaleźć pięć rzeczy, z którymi czuje się dobrze. Ta zasada zawsze jej pomagała.
Nawet jeśli w niektóre dni było ciężko.
Pięć rzeczy. Tutaj i teraz.
Pierwsza. Po deszczowym tygodniu nad Londynem wreszcie wzeszło słońce. Skrawki błękitnego nieba między chmurami wlewały w jej serce optymizm.
Druga. Rebeka, jej przyjaciółka i szefowa, zaprosiła ją na lunch.
Trzecia. Isla była wdzięczna za samą obecność tej ciepłej kobiety.
Czwarta. Do eleganckiego sklepu Rebeki przywieziono nowe bele wełny, a Isla uwielbiała rozmieszczać je na półkach. Dłońmi muskała delikatną fakturę wełny i zatracała się w jej kolorach.
Piąta…
W nozdrza uderzył ją kwaśny zapach dymu z papierosa. Na chwilę stanęła, bo jej wrażliwy zmysł węchu dał o sobie znać. Palący mężczyzna rzucił jej krótkie spojrzenie i przeszedł na drugą stronę ulicy.
Isla popatrzyła w ślad za nim. Znała go? Jego twarz nie wydała jej się znajoma, ale coś w jego postaci sprawiło, że poczuła niepokój. Taki sam, jaki odczuwała od tygodnia. Miała niejasne poczucie, że ktoś ją śledzi.
Gdy weszła do sklepu Rebeki, odetchnęła z ulgą, a podejrzliwe myśli same odpłynęły.
Lubiła tę pracę i chciała utrzymać ją jak najdłużej.
Kochała swoje studia archeologiczne. Nie chciała ich rzucać, ale teraz pierwszeństwo miały inne potrzeby. Stały zarobek był ważniejszy od pasji do historii starożytnej i marzeń o zostaniu archeologiem.
Wykrzywiła usta. W jej życiu różnie bywało. Ale jedyna burzliwa namiętność sprawiła, że rzuciła się w ramiona Thea, a ten wykorzystał ją i brutalnie porzucił.
Była to życiowa nauczka. Jednak teraz Isla nie chciała o niej myśleć.
Dzień w pracy mijał jej szybko. Isla już myślała o popołudniowym kółku patchworkowym, które prowadziła Rebeka. Obie nie miały nawet czasu, by napić się herbaty.
– Isla?
Od drzwi magazynu dobiegł ją głos Rebeki.
– Tu jestem. Już kończę – odpowiedziała.
– Ktoś do ciebie.
Isla odwróciła głowę. Nikt z przyjaciół nie wpadał do niej w czasie pracy. W głosie Rebeki było jednak coś, co zaintrygowało Islę. Nie, nie nagana. Przestroga? Zmarszczyła brwi. Jej szefowa była niezwykle ciepłą kobietą. Z tych, o których mówią, że do rany przyłóż. Obie rozumiały się bez słów. Nigdy nie miałaby nic przeciwko wizycie przyjaciół swojej asystentki.
Isla szybko ruszyła do drzwi. Rebeka stała w nich w swojej patchworkowej marynarce. Jednak na jej twarzy nie było cienia zwykłego uśmiechu. Isla nie mogła nic z niej odczytać.
– Co jest? – spytała niepewnym głosem. – Coś się stało?
Nagle ktoś się poruszył za plecami Rebeki. Oczom Isli ukazał się wysoki mężczyzna oświetlony z tyłu światłem jednej z wystaw. Przez chwilę zdawał się cieniem, a nie człowiekiem. Po chwili stanął tuż przed nią.
Isla zamrugała. Cień przybrał postać kogoś, kogo znała.
Myślałaś, że go znasz, przeszło jej przez głowę.
Otworzyła szeroko usta, ale nie wiedziała, czy po to, by coś powiedzieć, czy nabrać powietrza. Podłoga zawirowała jej pod nogami. Kolana same się ugięły. Poczuła zawrót głowy. Świat zapadł się i zniknął.

– Islo! Obudź się!
Ciepły głos Rebeki przywrócił Isli świadomość, rozpraszając ciemność. Ktoś przyłożył jej do czoła mokry ręcznik. Jego chłód niósł ulgę.
– Przepraszam, Rebeko, nie wiem, nie wiem… co się stało – szepnęła.
Otworzyła oczy, rozpaczliwie usiłując odzyskać pamięć. Rebeka uśmiechała się do niej matczynym uśmiechem.
– Dzięki Bogu. Ale nas przeraziłaś! – rzuciła radosnym głosem.
Was?
Jej pamięć nagle wróciła ze zdwojoną siłą. Isla obróciła głowę i rozejrzała się wokół szeroko otwartymi ze zdziwienia oczyma. Leżała w pokoju na zapleczu na małym tapczaniku. Drzwi były zamknięte.
– Jest w sklepie. Drepcze w jednym miejscu. Wygląda na kogoś nawykłego do własnych racji. Musiałam zagrozić, że wezwę policję, bo narusza twoją prywatność – powiedziała Rebeka.
– Policję?!
– Nikogo nie wezwałam, ale musiałam się upewnić, czy chcesz go widzieć.
– Dzięki, Rebeko, ale jestem dorosła. Nie potrzebuję opiekunki. Czuję się już o wiele lepiej.
Isla usiadła i spuściła nogi na ziemię. Na chwilę wrócił zawrót głowy, ale odetchnęła z ulgą.
– Bardzo się cieszę…
Od drzwi dobiegł ją głęboki męski głos.
Tembr tego głosu zawsze ją obezwładniał. Tak było i teraz. Do Isli wróciły wspomnienia. Magicznych księżycowych nocy z Theo w domku nad morzem. Szczęście wylewało się wtedy z nich obojga szeroką strugą. Isla bała się, że gdy teraz wstanie, znów ugną się pod nią nogi.
Ale na pomoc ruszyła jej bojowo nastawiona Rebeka.
– Proszę wyjść. Narusza pan prywatność mojej asystentki.
Niziutka Rebeka nie miała oporów, by postawić się mężczyźnie, który wzrostem przewyższał ją o głowę.
Serce Isli przeszyła fala ciepła. Rzadko w życiu ktoś się o nią troszczył. Od niemowlęcia była sierotą. Nigdy nikt jej nie adoptował. Całe życie była samotna. Jak dobrze mieć w takiej chwili taką przyjaciółkę.
– W porządku, Rebeko. – Isla wstała z tapczanika. – Dam sobie radę.
Przeszła w stronę małej małej kuchenki.
– Usiądź, Islo. Musisz odpocząć – dobiegł ją zza pleców męski głos.
Na chwilę znieruchomiała.
Radosne ożywienie mieszało się w niej z niepokojem.
Zignorowała jego słowa.
– Potrzebuję tylko łyk herbaty – odparła.
Obróciła się po filiżankę, ale jej wzrok spoczął na mocnej szyi i męskiej kwadratowej szczęce przybysza, który patrzył na nią z lekkim uśmiechem.
Odetchnęła głęboko, by odzyskać spokój. Ale oddech przyniósł jej nie tylko powietrze, lecz i falę subtelnego zapachu, który przypomniał Isli o nadmorskim sosnowym zagajniku i cieple męskiego ciała.
Nie spieszyła się, by unieść wzrok wyżej. Jej spojrzenie spoczęło na idealnie białej koszuli przybysza, jedwabnym krawacie szkarłatnego koloru i kaszmirowym płaszczu zarzuconym na ramiona.
Jakże inaczej niespodziewany gość wyglądał kiedyś w dżinsach i rozpiętej pod szyją, z rękawami podwiniętymi do łokci koszuli!
Teraz biła z niego siła wielkich pieniędzy i idąca za nimi pewność siebie.
Dlaczego Isla nigdy przedtem tego nie widziała?
Bo byłaś w niego zapatrzona i wierzyłaś we własne złudzenia, odpowiedziała sama sobie.
Bo bierzesz ludzi takimi, jakimi ich widzisz, i sądzisz, że to ich prawdziwe oblicze.
Bo nie miałaś powodów myśleć, że cię okłamuje.
Theo Karalis stał bez ruchu. I czekał.
W końcu Isla spojrzała mu w oczy. Wyglądał dokładnie tak samo wspaniale, jak przedtem. Mocne i symetryczne rysy. Złocistopiwne oczy ocienione czarnymi brwiami. Lekkie dołeczki na policzkach, które pogłębiały się, gdy się uśmiechał, i dodawały mu uroku. Ciemna oliwkowa cera i starannie przycięte faliste czarne włosy.
Wszystko to znała tak dobrze. Na chwilę wróciło do niej tamto poczucie nieskończonej bliskości i tamte marzenia.
Naiwne marzenia.
– Witaj, Islo.
Jego niski zmysłowy głos niósł w sobie nutkę chrypki. Kiedyś brała to za wyraz głębokiego uczucia.
Dziś stała mocno na ziemi.
Zmrużyła oczy i nagle dostrzegła na jego twarzy coś, czego przedtem nie było. Pod lewym okiem Thea widniała świeża wciąż różowawa blizna. Musiała się pojawić niedawno.
Isla nie widziała go od czterech miesięcy. Pamiętała ich ostatni ranek, zanim Theo wrócił do Aten. Ich śmiech i łagodność jego spojrzenia. Było to okrutne wspomnienie, bo zaraz potem ją rzucił. Bez uprzedzenia i bez słowa.
Isla chciała oprzeć się o krzesło. Wciąż było jej słabo. I wtedy poczuła na plecach dotyk ciepłej dłoni.
– Nie dotykaj mnie! Nie waż się!
Odskoczyła, odpychając Thea. Patrzył na nią w szoku.
Oczekiwał, że rzuci mu się w ramiona? Kiedyś była może naiwna, ale już zdążyła przejść szybką szkołę prawdziwego życia.
Nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Opadła na krzesło.
– Zrobię ci herbaty – powiedział.
Patrzyła, jak krząta się wokół kuchenki. Ten widok przeniósł ją z powrotem do Grecji. Ale mężczyzna, którego kiedyś znała, nie był tym, który teraz zaparzał herbatę. Tamten był mirażem. Kimś, kto wciągnął naiwną cudzoziemkę w krótki i namiętny romans.
Oboje dzielili tylko jedną rzecz. Niezwykłe, wzajemne seksualne przyciąganie, które graniczyło z wewnętrznym przymusem. Jakby oboje byli niewolnikami seksu. To ono pobudziło w niej nierealne nadzieje i fantazje. Uczucie, bliskość i zrozumienie były tylko wytworami jej wyobraźni.
Teraz Isla próbowała spojrzeć na Thea czystymi oczami. Zmienił nie tylko ubranie, ale i zachowywał się inaczej. Trzymał sztywno ramiona, a jego twarz nie zdradzała żadnego wyrazu.
Czuje się nieswojo?
Theo obrócił się do niej z filiżanką w ręku. Ich oczy się spotkały, a Isla odczuła jego spojrzenie jak cios w samo serce. Jego lwie oczy świeciły blaskiem płynnego złota. Tak na nią patrzył, gdy się kochali. Leżąc w jego ramionach pierwszy raz, czuła, że ktoś całkowicie akceptuje ją jako kobietę. Taką, jaką jest.
Ale ten blask znikł tak szybko, jak się pojawił. Może przypadkowe odbicie światła spłatało jej figla, bo oczy Thea znów miały piwny kolor, a wzrok dalej był nieprzenikniony.
Trzymał w ręku filiżankę. Stał w miejscu i przenikliwym wzrokiem patrzył na Islę. Jego spojrzenie sprawiało, że czuła się naga.
Kiedyś uwielbiała, gdy na nią spoglądał. Czuła się wtedy kimś wyjątkowym i ważnym. Jedynym na całym świecie. Dziś wiedziała, że była to zwykła technika uwodzenia. Pewnie tak samo przez lata uwodził inne łatwowierne kobiety. Ten zmysłowy wzrok nic nie znaczył.
Ona też nic dla niego nie znaczyła. Powiedział to wprost i zagroził pozwem, gdyby chciała się z nim zobaczyć.
Isla całe życie czuła się outsiderką. Kimś wiecznie stojącym z boku. Gdy Theo ją odrzucił, przeżyła szok o niszczycielskiej sile tsunami, które przerwało jej mury obronne.
Bo wierzyła w niego. I w nich.
Co on tu robi?
Nieważne, po co przyszedł, bo jego obecność wróżyła same problemy.
Usiadła na brzegu tapczanu i wyciągnęła rękę po filiżankę z herbatą. Ale Theo postawił ją na stoliczku, który szybko do niej przysunął.
– Nie ruszaj się. Wszystko ci podam. Przygotowałem też mały posiłek. Zjedz i odpocznij.
Gdy Theo wyszedł, Isla przymknęła oczy. Zawsze, gdy była blisko niego, zalewała ją fala odczuć, których nie umiała powstrzymać. Teraz wmawiała sobie, że to tylko zaskoczenie i zwykła złość, ale jej ciało opowiadało swoją historię. Jakby jeszcze nie dotarło do niego, że obecność tego mężczyzny zapowiada kłopoty.
Isla poczuła się śmiertelnie zmęczona. Nie wiedziała nawet, kiedy przysnęła.

Gdy otworzyła oczy, Theo stał w drzwiach, ale Isla udawała, że go nie widzi. Sączyła herbatę, trzymając filiżankę w obu dłoniach.
– Gdy skończysz, zabiorę cię do lekarza – powiedział i podszedł bliżej.
– Proszę?
– Lekarza – powtórzył. – Jesteś blada jak papier. Wychudłaś.
Isla mocniej ścisnęła filiżankę. Nie była gotowa na te słowa. Była pewna, że nigdy więcej go nie zobaczy. A tym bardziej, że będzie chciał z nią rozmawiać.
– Dzięki, ale nie potrzebuję doktora. Jestem zupełnie zdrowa.
– Ktoś zdrowy nagle nie słabnie.
– Chyba nikt nie skakałby do góry, widząc twarzą w twarz największą pomyłkę swojego życia.

Będę królową – Lynne Graham

Zakotwiczony w zatoce megajacht Mahnoor górował nad wszystkimi innymi jednostkami obecnymi w marinie greckiej wyspy Kanos. To olbrzym, a jednak zaprojektowany z myślą o szybkości i elegancji.
Właściciel statku, książę Raif Sułtan bin Al-Rashid, znany w świecie biznesu jako Raif Sułtan, miliarder i deweloper, właśnie odebrał w biurze telefon od ojca, króla Jafri z Kurystanu. Czego mógł chcieć od niego ojciec, który praktycznie od zawsze ignorował istnienie syna? Wystarczyło kilka sekund i Raif już wiedział. Nie były to dobre wiadomości.
– Podpisałeś kontrakt na budowę miasta i ośrodka wypoczynkowego w Kurystanie – wysyczał do słuchawki ojciec. – Podrzesz tę umowę na strzępy i zapomnisz o całej sprawie.
– Ta inwestycja ma wsparcie rządu – odparł Raif.
– Ale nie ma mojego – wykrzyknął stary król. – Nie życzę sobie żadnych turystów w moim kraju.
– Przykro mi to słyszeć. – Odpowiedź Raifa była stanowcza. – Nowy port i ośrodek wypoczynkowy stworzą dodatkowe miejsca pracy. Podczas budowy weźmiemy pod uwagę zdanie konserwatora i zadbamy o jak najmniejszą ingerencję w środowisko naturalne.
– Powiedziałem ci już wyraźnie, jakie jest moje zdanie. To powinno wystarczyć przy podejmowaniu decyzji – przerwał król.
– Nie mogę się wycofać z kontraktu, który został już podpisany i zaaprobowany przez rząd. – Raif był twardy.
– Nigdy więcej nie nazwę cię moim synem, jeśli mi się sprzeciwisz – wykrzyczał król. – Twoim głównym obowiązkiem jest słuchać mnie i nie zamierzam tolerować takiego braku posłuszeństwa.
W Kurystanie trzasnęła słuchawka. Raif powoli wciągnął powietrze do płuc, a potem z jego ust wydobyła się długa wiązanka przekleństw w języku angielskim. Jego obowiązek? Nie był już dzieckiem, któremu mógł rozkazywać ten niemal obcy człowiek, który nigdy wcześniej do niego nie dzwonił ani nie zaszczycił go spotkaniem.
W przeciwieństwie do starszych braci, Hashira i Waleeda, którzy dorastali w Kurystanie, Raif wychował się w Wielkiej Brytanii. Jako trzeci syn stał się zbędnym dodatkiem, a król nie interesował się jego życiem. Raif otrzymywał jedynie wsparcie finansowe i od czasu do czasu był zapraszany do uczestnictwa w królewskich ceremoniach w swoim kraju.
Odczuwał czystą wściekłość na ojca. Jego szczupłe dłonie zacisnęły się w pięści, gdy przypomniał sobie żądania króla. Miał dwadzieścia siedem lat i nie był już dzieckiem desperacko pragnącym uwagi ojca. Przeżył bez tego wiele lat i nauczył się doceniać własne osiągnięcia. Już w wieku dwudziestu jeden lat zrozumiał, że musi radzić sobie sam. To właśnie wtedy, po roku obowiązkowej służby wojskowej, postanowił porzucić karierę wojskową i zająć się biznesem. Ta decyzja również nie spotkała się z aprobatą ojca, choć żadnemu ze starszych braci nie udało się nawet ukończyć rocznej służby w wojsku. Hashir został zwolniony z powodu drobnej kontuzji kostki, a Waleed nie poszedł do wojska w ogóle pod pretekstem problemów z żołądkiem.
Wciąż rozstrojony, wyszedł z biura i zszedł na ląd. Świeże powietrze i trochę ruchu dobrze mu zrobi. Wskoczył do czekającej motorówki i zmarszczył brwi, gdy ruszyła za nim grupa pracowników ochrony. Chciał być sam. Po co mu ochrona na tej sennej greckiej wysepce, której nazwy nawet nie pamiętał? W okolicy nie było turystów, paparazzi ani nikogo innego, kto mógłby wzbudzić niepokój.
– Ale musimy zapewnić bezpieczeństwo Waszej Wysokości – zaprotestował strażnik sił specjalnych, zatrudniony przez rząd Kurystanu. Grupa ochroniarzy czekała w pewnej odległości.
– Chcę jedynie pospacerować – odpowiedział Raif, ciężko oddychając.
– Niebezpieczeństwa czyhają w nieoczekiwanych miejscach – zmartwił się Mohsin.
– Obserwuj mnie z daleka – odparł Raif zmęczonym głosem.
Świadomy faktu, że garnitur nie jest najlepszym ubiorem na taką pogodę, Raif wyszedł na nadbrzeże. Był przyzwyczajony do upałów; każde lato spędzał na rabalisskiej pustyni z nomadami wuja. Matka, królowa Rabalissy, poślubiła króla Kurystanu. Niewielka, zacofana Rabalissa nie zyskała wiele na unii z obfitującym w złoża ropy naftowej Kurystanem. Jednak ojca niewiele to obchodziło. Wydawało się, że nie dostrzega biedy i niezadowolenia swoich poddanych.
Zostawiwszy za sobą port, Raif skierował się na ścieżkę wzdłuż wybrzeża. Szybko odegnał od siebie myśl, by prosić braci o radę. Pamiętał przecież, że nie mieli w zwyczaju sprzeciwiać się woli ojca. Raif wypuścił powietrze, przyspieszając kroku pod drzewami. Zawładnęła nim frustracja. Był świadomy faktu, że ojciec jest w stanie zablokować ten projekt, rzucając wszelkie możliwe kłody pod nogi.
Nagle ścieżka zeszła do małej ukrytej zatoczki i Raif poczuł piasek pod stopami. Poluzował węzeł krawata, który następnie zwinął i schował do kieszeni. Woda w kolorze niebieskozielonym przyzywała do siebie. Cieszyła go chwilowa samotność, której nie doświadczał zbyt często. Już nie miał ochoty na krzyk, ale na orzeźwiającą kąpiel.

W cieniu drzewa Claire zajęta była nagrywaniem tego zachwycającego widoku. Film był przeznaczony dla jej londyńskiej przyjaciółki Lottie. Kiedy w obiektywnie niespodziewanie pojawił się mężczyzna, zmarszczyła brwi na ten widok. Kim był ten wystrojony facet na plaży? Może to gość weselny albo pogrzebowy, bo przecież widziała wcześniej kwiaty wnoszone do kościoła, więc ani chybi gość. Tymczasem mężczyzna zdjął marynarkę i położył ją na skale, a potem zrobił to samo z koszulą. Ach, więc miał zamiar się wykąpać, domyśliła się Claire, podziwiając muskularny tors koloru starego złota, niczym prosto z filmu o superbohaterze. Jak w transie wpatrywała się w ekran telefonu.
Mężczyzna był wysoki, czarnowłosy i niewątpiwie bardzo dobrze zbudowany. Minęło kilka lat od czasu, kiedy miała okazję podziwiać takie ciało. Niestety wyspę zamieszkiwali głównie mężczyźni w średnim wieku i starcy. Obserwowała, jak nieznajomy zdejmuje buty, skarpetki, a następnie wąskie spodnie, aż do bokserek. Wtedy po raz pierwszy poczuła się niekomfortowo. Nie mogła przecież filmować go w negliżu. Postanowiła odwrócić wzrok. Na szczęście dla niej mężczyzna wszedł do wody, a jego długie, silne nogi przecięły powierzchnię fal.
Niewątpliwie był dobrym pływakiem. Świetnie radził sobie przy prądach w pobliżu skał, choć to miejsce akurat wzbudzało w Claire pewien niepokój. Westchnąwszy, porzuciła filmowanie i wysłała nagranie do Lottie. Niech przynajmniej ona się pośmieje.
– Jesteś jedyną osobą, jaką znam, która spędziła pół roku w Grecji i nie złapała żadnego faceta – lamentowała Lottie podczas ich ostatniej rozmowy. – Pamiętaj, że jako matka, żona i mocno znudzona pracownica potrzebuję rozrywki.
Facet to ostatnia rzecz, jakiej obecnie mi potrzeba, przemknęło przez głowę Claire, mimo że od śmierci matki czuła się przeraźliwie samotna. Ostatnie dziesięć miesięcy to czas niezwykłych zawirowań w jej życiu, emocjonalny rollercoaster. Nauczyła się wiele o sobie, choć wszystko, w co wierzyła, obróciło się w proch, a prawda powoli zaczynała do niej docierać. A wszystko zaczęło się od sprzątania biurka ojca po jego śmierci…

– Najmocniej przepraszam. Nie zdawałem sobie sprawy z pani obecności – przerwał te rozmyślania męski głos dość płynną angielszczyzną. Claire otrząsnęła się z zadumy, podniosła oczy, a jej twarz się zaczerwieniła. Mężczyzna z nagrania stał kilka kroków od niej. W rękach trzymał zawiniątko z ubraniami. Z bliska nie miała już wątpliwości, że to najprzystojnieszy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziała, istny chodzący ideał piękna. Miał delikatne, hebanowe brwi nad głęboko osadzonymi oczami w kolorze ciemnego złota, obramowanymi grubymi, czarnymi rzęsami. Jego kości policzkowe były ostre, nos klasyczny, a usta pełne. Zaparło jej dech w piersiach.
– Mam nadzieję, że nie przeszkodziłem – dodał, wpatrując się intensywnie w tę zjawiskowo piękną kobietę o wielkich błękitnych oczach, złotych piegach i długich jedwabistych włosach w kolorze złotej kukurydzy, które opadały swobodnie na ramiona.
– Nie, ale mam świetny materiał filmowy – odpowiedziała z promiennym uśmiechem. – Filmowałam zatoczkę i, prawdę mówiąc, nie spodziewałam się, że w kadrze pojawi się mężczyzna, do tego niekompletnie ubrany.
– Nagrałaś, jak się rozbieram? – wydusił zszokowany. Nie mógł sobie pozwolić na to, by taki film krążył po internecie. Chociaż dorastał w zupełnie innym świecie, starał się szanować konserwatywne zasady swojej kurystańskiej rodziny.
– Skądże znowu, nie byłeś przecież nagi – zaprotestowała Claire. – A to publiczna plaża. Każdy ma prawo się rozebrać przed kąpielą. To nic takiego.
– Jestem zmuszony prosić cię o usunięcie tego nagrania.
Claire zamarła i wtedy zauważyła, jak mocno ściska ubrania. Wyciągnęła ręcznik i podała mu.
– Proszę. Równie dobrze możesz się ubierać podczas naszej kłótni.
– Dziękuję, ale nie mam zamiaru się z tobą spierać. – Głos Raifa był spokojny. Przyjął ręcznik i odszedł na bok, by się wysuszyć i ubrać.
Był miły i uprzejmy, a do tego nieśmiały jak na człowieka, który na pierwszy rzut oka wydawał się ekstrawertykiem. Z całej jego postawy emanowała niezwykła pewność siebie i wyrafinowanie, a przynajmniej tak było do momentu, w którym poruszyła kwestię nagrania. Zaskoczona tym zachowaniem, lekko pokręciła głową, usiłując to wszystko pojąć. Po chwili jednak rozchmurzyła się, obserwując ruch złotych mięśni na plecach nieznajomego. Trudno jej było przestać patrzeć. Niewątpliwie było to natychmiastowe zauroczenie. Coś dla niej kompletnie nowego.

Podszedł do niej cały złoty, smukły i wysoki, czarne włosy nadal błyszczały mu od wilgoci. Wyglądał niesamowicie.
– Posłuchaj, odkupię od ciebie ten telefon, a w zamian dostaniesz nowy. Wiem, że to kłopot dla ciebie.
– Nie wygłupiajmy się. To nie jest tego warte. – Claire usłyszała głosy na ścieżce ponad ich głowami.
– Jesteś tutaj na wakacjach?– zapytał Raif.
– Nie, mieszkam tu od jakiegoś czasu, ale mam zamiar wrócić do domu, do Wielkiej Brytanii. – Druga część nie brzmiała już zbyt pewnie w jej głosie. Najpierw musiała odłożyć pieniądze na samolot i mieszkanie. Decyzja o pozostaniu w Grecji z mamą pozostawiła ją bez środków do życia, ale, rzecz jasna, nie żałowała tego poświęcenia.
Grupka miejscowych dzieciaków z dorosłym opiekunem wypełniła plażę krzykiem, gwarem i piłką. Nieznajomy z niechęcią zwrócił ręcznik, a Claire odwdzięczyła się nieśmiałym uśmiechem. Wstała z ziemi, podniosła książkę i z odrobiną wahania w głosie postanowiła powiedzieć całą prawdę:
– Nie ma sensu usuwać filmu z telefonu. Zdążyłam go już wysłać koleżance. Poproszę ją, oczywiście, by absolutnie nikomu go nie pokazywała, i nie ma wątpliwości, że posłucha mojej prośby. To najlepsze wyjście, jakie mogę zaproponować… Auuu!
W tym momencie piłka uderzyła Claire w splot słoneczny, aż jęknęła z bólu, zachwiała się i upadła, boleśnie raniąc nogę o skałę. Natychmiast znalazła się w centrum uwagi. Opiekun dzieci pospieszył z przeprosinami, a jej towarzysz w milczeniu podniósł ją z piasku, lustrując wzrokiem krew płynącą z otarcia na kolanie. Zwrócił się do małego piłkarza surowo, a dziewczyna szybko zapewniła go, że wypadki się zdarzają i że wszystko jest w porządku.
– Ale nie jest w porządku – zaprotestował mężczyzna.
– Przeżyję – syknęła w jego kierunku Claire.
Stali obok siebie i dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, jaki jest wysoki. Przy jej stu pięćdziesięciu pięciu centymetrach wzrostu wydawał się wręcz wielkoludem.
– Jesteś ranna. – W jego głosie usłyszała troskę.
I rzeczywiście tak było. Noga i biodro bolały, a kolano piekło, ale nie miała zamiaru robić widowiska. Rzuciła mu spojrzenie, które miało oznaczać, że nie życzy sobie o tym mówić.
– I tak zbieram się do domu – oznajmiła pogodnie, mając nadzieję, że tłumek gapiów straci zainteresowanie.
– Gdzie mieszkasz?
– Kilka metrów pod górę. Stąd nie widać, bo drzewa zasłaniają. Ta zatoczka to niemal mój ogródek – zażartowała, krzywiąc się przy stawianiu kroków.
– Odprowadzę cię do domu – nalegał.
– To nie będzie konieczne.
Posłał jej przepraszające spojrzenie. Te złociste oczy wyrażają wszystko, pomyślała Claire, wspinając się ścieżką pod górę do domu matki.
– Często robisz zdjęcia przypadkowym mężczyznom bez ubrań?
– Mówisz to tak, jakbym była jakaś zboczona! – Claire aż sapnęła z oburzenia. – A to publiczna plaża. Jeśli tak bardzo cenisz sobie prywatność, dlaczego się tam rozebrałeś?
– Nie pomyślałem o tym. Byłem przekonany, że jestem sam i cieszyłem się tą chwilą. Nie jesteś zboczona. Próbuję zrozumieć, czemu to zrobiłaś.
– Po prostu pojawiłeś się w moim kadrze. Zobaczyłam cię i w pewnym sensie nie mogłam przestać patrzeć… – Claire z trudem łapała oddech, ponieważ wzgórze miało ostre nachylenie i poczuła się zawstydzona. – I pomyślałam… myślałam…
– O czym sobie pomyślałaś? – wtrącił niecierpliwie z wyczuwalnym napięciem. – Że już mnie gdzieś widziałaś?
Claire zatrzymała się nagle przez niskim domkiem.
– Nie, dlaczego miałabym tak myśleć? Prawdę mówiąc, pomyślałam sobie, że jesteś piękny. Chyba nie ma w tym nic złego?
Raif spojrzał na jej płonącą twarz.
– Piękny? – powtórzył z niedowierzaniem. – Mężczyźni nie są piękni.
– Ale z ciebie seksista. – Claire wyprostowała się, zastanawiając się, dlaczego upokorzyła się tym wyznaniem, ale on był nieustępliwy.
– Więc twierdzisz, że to było pożądanie. – Raif uśmiechnął się złośliwie.
– Nie, wcale tego nie powiedziałam. Zresztą to trwało tylko kilka sekund.
– Kilka sekund zdejmowania ubrań. Gdybyś była mężczyzną, mogłabyś zostać aresztowana za takie naruszenie prywatności – zażartował Raif, zdając sobie sprawę, że rzadko przychodzi mu tak dobrze się bawić w damskim towarzystwie. Nie mógł uwierzyć, że nie miała zielonego pojęcia, kim jest. Było oczywiste, że nie umie udawać.
– To nie było pożądanie – powtórzyła z godnością Claire. – Można podziwiać obraz bez potrzeby posiadania go, ale rzeczywiście było to bezmyślne z mojej strony. Nie wzięłam pod uwagę twoich uczuć, choć muszę przyznać, że większość mężczyzn, których przyszło mi poznać, nie jest aż tak skromna i na pewno spodobałaby im się atencja. Wygląda na to, że jesteś z innej ligi.
– Zdecydowanie – potwierdził z uśmiechem, zatrzymując się przy stoliku na zewnątrz. – Teraz usiądź. Masz apteczkę w domu? Trzeba opatrzeć twoje kolano.
– Jak się nazywasz? – zapytała nagle, oszołomiona jego czarującym uśmiechem.
– Raif – odpowiedział. – Brzmi tak samo, jak angielskie imię Rafe, ale pisze się inaczej.
– Jestem Claire. Mama uwielbiała to imię, a teraz zostało mi po niej tylko to. – Pchnęła drzwi i zniknęła w środku.
– Napijesz się czegoś zimnego? Mam w lodówce dzbanek pysznej lemoniady.
– Najpierw przynieś apteczkę.
– Nie. Pierwszą rzeczą, jaką zrobię – spojrzała na niego błyszczącymi niebieskimi oczami, w których tańczyły figlarne złote iskierki – będzie ostrzeżenie koleżanki, że pod żadnym pozorem nie wolno jej pokazywać tego nagrania. Poproszę ją również o usunięcie filmu.
– A ty usuniesz swoją wersję – wtrącił Raif.
– A muszę? – Claire chciała się z nim odrobinę podroczyć. – Skoro jesteś moim obiektem pożądania, powinnam chyba ją zachować i oglądać pod kołdrą w samotne noce?
Raif głośno się roześmiał. Język dziewczyny i jej energia działały na niego niezwykle przyciągająco. Nie był kobieciarzem i flirty były dla niego kompletną nowością. Raif musiał dojrzeć znacznie szybciej niż jego rówieśnicy, skoro matka cierpiała na depresję i miała myśli samobójcze, a przy tym prowadziła rozwiązły tryb życia. Rozwód zniszczył życie Manhoor, pozbawiając ją ukochanego męża, dwóch starszych synów i królewskiej pozycji. Najmłodszy był jej jedynym oparciem. Przez te doświadczenia mężczyzna trzymał się z daleka od przypadkowego seksu i wszystkiego, co z tym związane.

Teraz jednak nie był już taki pewien decyzji, którą podjął lata temu, ponieważ dosłownie po raz pierwszy w życiu kusiła go kobieta. W przeciwieństwie do wytwornych, ale represjonowanych społecznie kobiet z jego kraju, Claire była drobna, kształtna i charakterna. Nie miała pojęcia o jego bogactwie, a nawet gdyby wiedziała, podejrzewał, że dobra materialne nie robiły na niej większego wrażenia.
– Apteczka – przypomniał jej, zauważywszy już z pewną irytacją, że przeskakiwała z tematu na temat jak kolorowy koliber popijający z kwiatów, uważając każdy z nich za równie pociągający jak poprzedni.
– A lemoniada?
– Czemu nie? – powiedział swobodnie, puszczając dziewczynę przodem w drodze do maleńkiej kuchni. Przez głowę przebiegła mu myśl, że prawdopodobnie apteczki będzie musiał poszukać sam. Claire niech zajmie się lemoniadą i rozmową.
– Chyba powinnam zaproponować ci piwo.
– Nie piję.
– Ja też nie – ucieszyła się. – Ale trzymam piwo w lodówce dla gościa, który czasem tu wpada.
– To mężczyzna? – Z jakiegoś powodu Raif aż się spiął na tę myśl.
Claire skrzywiła się.
– Skądże znowu. To mała wyspa i wolę się trzymać z dala od plotkarzy. Chodzi o koleżankę z pracy w barze portowym.
Uspokojony tym wyjaśnieniem znalazł wciśniętą w róg apteczkę, którą natychmiast otworzył. Była pusta, co go specjalnie nie zdziwiło. W tym czasie Claire wysunęła wypełnioną po brzegi szufladę i rzuciła się przeglądać jej zawartość. Po chwili znalazła plastry i maść i podała Raifowi zwilżony ręcznik kuchenny.
– Ja to zrobię – powiedziała, nalewając lemoniadę i podając mu szklankę.

Nie tylko rywale – Susannah Erwin

Ian Blackburn nie znosił trzech rzeczy.
Po pierwsze, dużych zgromadzeń. Wolał kameralne spotkania, w trakcie których można było łatwo wymieniać opinie – i równie łatwo unikać ich wymiany, jeśli okazywało się to wskazane. Noszenie jednego z najbardziej rozpoznawalnych w całym kraju nazwisk miało swoje ujemne strony.
Po drugie, dni świątecznych. Uważał je za pretekst do sprzedawania wyrobów konsumpcyjnych i zmuszania ludzi do zabawy bez względu na to, czy mają na nią ochotę. Godził się z istnieniem wydawców okolicznościowych kart pocztowych i producentów filmów reklamujących atrakcyjne tereny wakacyjne.
Wiedział, że agencje turystyczne muszą przynosić dochód, wykorzystując popyt na zbiorowe formy rekreacji i romantyczne okoliczności przyrody. Jego rodzinna firma, Blackburn Amusements, lepiej znana jako BBA, generowała największe zyski w okolicach świąt państwowych zapewniających potencjalnym klientom dodatkowe dni wolne od pracy i możliwość uczestniczenia w egzotycznych wycieczkach oraz innych formach rozrywki.
On jednak już na wczesnym etapie życia stał się odporny na wszystkie formy emocjonalnej manipulacji.
Po trzecie, unikał Jezior Cudów, parku tematycznego będącego własnością Lochlainn Company, jednego z najważniejszych rywali BBA.
Tego wieczoru przechodził prawdziwe męki, stojąc w hałaśliwym tłumie wystrojonych gości, którzy przybyli do hotelu Shelter Cove, aby uroczyście obchodzić Halloween, wigilię Wszystkich Świętych. Jego samopoczucia nie poprawiał fakt, że wspomniany hotel stał w pobliżu frontowej bramy Jezior Cudów.
Gotów był jednak zapomnieć o swojej niechęci do tłumów i do podawanych na tego rodzaju imprezach potraw. Liczył na to, że jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, osiągnie cel, do którego dążył uparcie od kilku lat.
Na drodze do tego celu stała tylko jedna przeszkoda.
Anna Stratford. Niedawno mianowana dyrektorka Lochlainn Company, od której podpisu – lub jego braku – zależała jego przyszłość.
A nie wiedział nawet, jak ona wygląda.
Zaczął uważnie obserwować uczestników przyjęcia wypełniających usytuowaną na dachu restaurację i przylegający do niej taras.
Była to interesująca mieszanina. Większość z obecnych zapłaciła – i to bardzo dużo – za przywilej spędzenia tego dnia właśnie w tym miejscu.
Na otwartej przestrzeni ustawiono liczne bary serwujące zakąski i zimne napoje, ale największą atrakcją wieczoru były rzęsiście oświetlone Jeziora Cudów.
Goście niemal natychmiast po wejściu zaczęli zajmować miejsca, z których można było najwygodniej obserwować zapowiedziany pokaz ogni sztucznych, toteż na niektórych obszarach tarasu panował niezwykły tłok i dochodziło nawet do przepychanek.
Ian nie musiał na szczęście brać w nich udziału. Przebywał w wydzielonej strefie odgrodzonej jedwabnymi sznurami i przeznaczonej dla najważniejszych gości, czyli VIP-ów. Wejścia do niej strzegł jeden z menedżerów Jezior Cudów, któremu towarzyszyli dwaj atletycznie zbudowani strażnicy. Także i tu stały obficie zastawione stoły, ale większość obecnych powstrzymywała się od jedzenia (choć nie od konsumpcji alkoholu), tworząc niewielkie grupy, w których rozmawiano ściszonymi głosami o ważnych problemach firm.
Niektórzy z nich zerkali w kierunku Iana, ale pospiesznie odwracali wzrok, gdy spojrzał w ich stronę.
Z pewnością chcieliby wiedzieć, dlaczego w imprezie organizowanej przez Jeziora Cudów uczestniczy szef korporacji Blackburn Amusements, największego rywala tego parku tematycznego.
– Nie uwierzyłbyś, gdybym ci powiedział, z jakim trudem je zdobyłem – pochwalił się Tai Nguyen, wiceprezes BBA odpowiedzialny za strategię i czynności operacyjne. Trzymał w rękach dwie szklanki jaskrawozielonego płynu, w którym pływały plastikowe podświetlone kostki lodu o kształcie węża morskiego będącego maskotką Jezior Cudów.
Usiłował wręczyć Ianowi jedną z nich, ale ten odmówił jej przyjęcia.
– Istoty ludzkie nie powinny konsumować napojów, które świecą w ciemności, nawet jeśli nie pływają w nich podrabiane kostki lodu – stwierdził Ian, a Tai potrząsnął głową.
– Ten drink symbolizuje najważniejsze walory Jezior Cudów. Jest bajecznie kolorowy, odjazdowy, fantastyczny. – Wypił łyk z jednej szklanki i skrzywił się z obrzydzeniem. – Przynajmniej na pozór. W gruncie rzeczy jest wodnisty i pozbawiony charakteru.
– To samo można powiedzieć o całym obiekcie – mruknął Ian, rozglądając się wokół siebie i zatrzymując wzrok na Zaczarowanej Latarni Morskiej rzęsiście oświetlonej z okazji Halloween.
Była ona przez lata symbolem Lochlainn Company, ale miała wkrótce zmienić właściciela wraz z całym parkiem tematycznym.
– Nie mogę uwierzyć w to, że Lochlainn Company aż tak zaniedbała Jeziora Cudów w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Przecież ten obiekt był jeszcze niedawno bardziej popularny niż Disneyland.
– Tylko przez krótki czas – poprawił go Ian. – Pierwsze parki rozrywki, takie jak Coney Island, były w gruncie rzeczy wesołymi miasteczkami, które oferowały niezbyt bezpieczne atrakcje i przyciągały podejrzaną klientelę. Jeziora Cudów były pierwszym tego rodzaju obiektem dysponującym rozległymi obszarami tematycznymi. Technologia zastosowana w niektórych pojazdach była tak rewolucyjna, że do tej pory nie została unowocześniona.
Mógł udowodnić to twierdzenie, bo na wielu patentach dotyczących tej maszynerii widniało nazwisko jego pradziadka. Cooper Blackburn i Archibald Lochlainn założyli jako równorzędni partnerzy nowatorski park tematyczny, Jeziora Cudów, ale ich współpraca doprowadziła do konfliktu. Cooper postanowił wtedy działać samodzielnie i zarejestrował firmę Blackburn Amusements, czyli BBA.
– Szczerze mówiąc, wolę Jeziora Cudów od Disneylandu. Ten obiekt jest mniejszy i nie tak dobrze utrzymywany. Ale świetnie się czuję, pływając tym powolnym promem pomiędzy różnymi skrawkami lądu. To mi pomaga się zrelaksować.
– To nie są skrawki lądu, tylko porty – poprawił go Ian. – Każdy obszar tematyczny obejmuje inny port na innym jeziorze. Bagno Piratów, Fiord Valhalla, Zatokę Bohaterów i tak dalej. Jedynym wyjątkiem jest Zaczarowana Latarnia Morska zbudowana na centralnej wyspie, przy której zbiegają się wszystkie jeziora.
Była to kolejna wspaniała koncepcja jego pradziadka, który dorastał na wyspie MacKinac w Michigan i zainspirował się układem Wielkich Jezior. Gdyby ktoś zapytał o to przedstawiciela rodziny Lochlainnów, których nazwisko w języku galijskim oznaczało „krainę jezior”, usłyszałby, że właśnie ono było inspiracją nazwy parku, ale Ian dobrze wiedział, jak wygląda prawda.
– Nie mogę się doczekać dnia, w którym zdobędziemy te porty – oznajmił Tai, unosząc w górę drugi kieliszek. – To znaczy chwili, w której cały park przejdzie w nasze ręce.
– Już niedługo – obiecał Ian, odrywając wzrok od Latarni Morskiej. Wiedział, że po podpisaniu umowy będzie miał dość czasu na zwiedzenie wszystkich Jezior Cudów. Jego plany mogła zakłócić tylko jedna osoba, a on przyjechał na to przyjęcie głównie po to, by z nią porozmawiać. – Czy kiedy odwiedziłeś bar, żeby przynieść następne drinki, spytałeś o Annę Stratford?
– Panuje w nim taki tłok, że ledwo uszedłem z życiem – odparł Tai, potrząsając głową. – Ale spotkałem wcześniej kilku ważnych urzędników Lochlainn Company, którzy również jej szukali. Ona musi pracować w oddziale nowojorskim. Nie zna jej żaden z pracowników parku ani centrali funkcjonującej w Los Angeles.
– To interesujące – mruknął Ian, czując nagły skurcz żołądka.
– Tak uważasz? – spytał Tai, wzruszając ramionami. – Ona jest pewnie urzędniczką wydziału rozwoju albo prawniczką, która chętnie wybrała się do Kalifornii, żeby nadzorować transakcję sprzedaży parku. Najważniejsi szefowie Lochlainn Company wydają się mało zainteresowani tą transakcją. Dali tego kolejny dowód, przysyłając tutaj kogoś takiego jak Anna.
– Być może – mruknął bez przekonania Ian.
Prowadząc negocjacje z Lochlainnami, przeżył wiele niespodzianek. Jego rodzina miała za sobą niemiłe doświadczenia sięgające czasów Coopera i Archibalda.
Zbliżał się pokaz ogni sztucznych, więc nawet na tarasie przeznaczonym dla VIP-ów panował coraz większy tłok. Ian przyglądał się twarzom stojących w pobliżu osób. Nie miał pojęcia, która z nich może być Anną Statford.
Jego uwagę przyciągnęła pewna intrygująca kobieta, która stała samotnie przy metalowej barierze tarasu, wpatrując się w Zaczarowaną Latarnię Morską.
W odróżnieniu od innych członków kierownictwa obu firm, którzy zrezygnowali ze świątecznych kostiumów na rzecz szarych i czarnych urzędniczych uniformów, miała na sobie jaskraworóżową suknię, do której przypięte były lśniące skrzydełka. W jej jasne włosy opadające na ramiona wpleciona była korona ze szkarłatnych kwiatów. Różowe policzki powleczone fosforyzującym kremem lśniły w świetle wiszących nad tarasem wielkich lamp.
Sprawiała wrażenie osoby, która znalazła się w tym miejscu w wyniku nieporozumienia. Ale wyglądała zachwycająco. Doskonale uszyta suknia podkreślała jej idealną figurę. Ian nie mógł oderwać oczu od jej zgrabnych nóg, świetnej sylwetki i czarującego uśmiechu.
Lubił kobiety, ale nie miał określonego ideału damskiej urody. Musiał jednak przyznać, że ta nieznana mu osoba spełnia wszystkie wymogi dotyczące kobiecego piękna.
– Czyżbyś już wypatrzył obiekt swoich poszukiwań? – spytał Tai, budząc go z letargu.
Ian wzdrygnął się nerwowo, a potem zdał sobie sprawę, że przyjaciel ma na myśli Annę Stratford, a nie bieżący obiekt jego zainteresowania.
Obiecał sobie w duchu, że przestanie się gapić na nieznaną mu księżniczkę z bajki.
Wpatrywanie się w nią było nie tylko nieuprzejme, ale w dodatku mogło mu utrudnić realizację bardzo delikatnego zadania.
– Jeszcze nie.
– Czy jesteś tego pewny? – spytał z uśmiechem Tai, dopijając drugiego drinka.
Ian skrzywił się z irytacją. Zawodowa współpraca z najbliższym przyjacielem miała swoje dobre i złe strony. Tai był genialnym biznesmenem, ale znał Iana tak długo, że potrafił czytać w jego myślach.
– Zapewniam cię, że biorę udział w tej nudnej imprezie tylko z jednego powodu.
– Wierzę ci na słowo. – Tai zgarnął na papierową serwetkę kolorowe plastikowe podobizny węża morskiego i schował je do kieszeni. – Linh będzie nimi zachwycona. Może powinniśmy zorganizować w naszych parkach tematycznych serię spotkań promujących tego rodzaju gadżety.
– Zrobimy to, kiedy targetem naszych kampanii reklamowych będą trzylatki reprezentujące grupę wiekową twojej córki – oznajmił Ian, zerkając w kierunku dostrzeżonej przez siebie wcześniej atrakcyjnej kobiety, która rozmawiała teraz przez komórkę.
Musiała usłyszeć coś zabawnego, bo wybuchnęła głośnym dźwięcznym śmiechem.
Nie mógł oderwać od niej wzroku, bowiem rzadko spotykał ludzi, którzy tak otwarcie ujawniali emocje w miejscach publicznych.
– Mam zamiar się trochę pokręcić wśród gości – oznajmił Tai, mrugając do niego porozumiewawczo. – Czy chcesz się ze mną spotkać jeszcze dziś?
– Wystarczy jutro rano. Nie musimy zmieniać żadnych szczegółów naszej strategii. Do zobaczenia w sali konferencyjnej.
Tai uśmiechnął się i spojrzał znacząco na kobietę w czerwonej sukni.
– Życzę miłego wieczoru – mruknął, odwracając się w kierunku drzwi.
Mój wieczór byłby bardziej udany, gdybym zdołał zlokalizować Annę Stratford, pomyślał Ian, zgarniając wysoki kieliszek z tacy przechodzącego kelnera.
Zanim zdążył wypić pierwszy łyk, zauważył, że szampan jest zabarwiony na niebiesko, więc skrzywił się z obrzydzeniem i odstawił drinka z powrotem na tacę.
Wyznaczone na następny dzień podpisanie kontraktu miało być zwykłą formalnością, ale pojawienie się tajemniczej negocjatorki wprowadzonej w ostatniej chwili przez drugą stronę wzbudziło jego nieufność. Dobrze pamiętał pierwsze pertraktacje, które prowadził jako młody absolwent ekonomii z korporacją Lochlainn Company.
Obie firmy rywalizowały z sobą zajadle od chwili, w której Archibald i Cooper zerwali nagle współpracę w niezbyt przychylnej atmosferze.
Ian, jako naiwny i pełen dobrej woli biznesmen, był przekonany, że ta rywalizacja nie utrudni zawarcia bardzo korzystnej umowy zapewniającej obu firmom dostęp do nowej technologii przewożenia turystów odwiedzających parki tematyczne.
Kiedy wkroczył do sali konferencyjnej, aby podpisać umowę, odkrył, że Keith Lochlainn wprowadził do niej w ostatniej chwili istotną poprawkę ograniczającą zastosowanie nowej technologii do Jezior Cudów.
Ian został upokorzony, a co gorsza, stracił zaufanie dyrektorów BBA, którzy gotowi byli uczynić go prezesem zarządu, ale kilka lat później mianowali na to stanowisko jego ojczyma, Harlana Bridgesa.
Stosunki między rodzinami Blackburnów i Lochlainnów stały się od tej pory jeszcze mniej przyjazne. Zwłaszcza że Lochlainn Company nie wykorzystała nowej technologii. Ian mógłby po nią sięgnąć dopiero wtedy, gdyby kupił Jeziora Cudów. Tyle że po dziesięciu latach nie była ona już tak rewolucyjna.
Do diabła z Lochlainnami, pomyślał. Być może ta Anna Stratford to ich ostatnia nadzieja na wygraną, ale ja jestem teraz starszy i o wiele mniej naiwny. Kiedy zaś podpiszemy jutro kluczowe dokumenty, oni nie będą już mieli nic do szukania w branży parków tematycznych, a ja usunę wreszcie Harlana z zarządu BBA.
Zerknął na zegarek. Przyjęcie dobiegało końca. Postanowił podjąć ostatnią próbę zidentyfikowania tajemniczej reprezentantki Lochlainn Company, a potem wyruszyć do domu.
Omijając wzrokiem kąt sali, w którym ubrana na różowo dama kołysała się w rytm muzyki, zerknął w kierunku wejścia i ujrzał grupę nowo przybyłych gości.
Uśmiechnął się z zadowoleniem, dostrzegając wśród nich Catalinę Lochlainn.
Zawsze bardzo ją lubił, niezależnie od konfliktów, jakimi usłane były jego stosunki z resztą tej rodziny. To ona powiedziała mu o nowej negocjatorce, która miała następnego dnia reprezentować Lochlainnów. Liczył więc na to, że będzie w stanie przedstawić mu tajemniczą Annę Stratford.
– Ian! – zawołała na jego widok, uśmiechając się przyjaźnie. – Zawsze myślałam, że nie przepadasz za tego rodzaju imprezami.
– Postanowiłem wykazać się gorliwością przed jutrzejszym finałem pertraktacji.
– Cieszę się, że zmierzają ku końcowi. W jakim kierunku popycha cię gorliwość? Nie jestem formalnie zatrudniona w Lochlainn Company i nie mam nic wspólnego z tą transakcją, ale lubię uczciwą grę. Co cię tutaj sprowadziło?
– Chcę poznać Annę Stratford. Czy tu jest?
Catalina rozejrzała się po sali.
– Czy widzisz tę blondynkę, która stoi samotnie pod przeciwległą ścianą?
Ian spojrzał we wskazanym kierunku i zmarszczył brwi.
– Nie masz chyba na myśli tej Entuzjastki Jezior Cudów, która wdarła się jakimś sposobem do sali przeznaczonej dla VIP-ów?
– Dlaczego zakładasz, że ona należy do Klubu Entuzjastów?
– Jest dziwnie ubrana. Z nikim nie rozmawia, a to znaczy, że nie jest tu służbowo. Od chwili, w której weszła na przyjęcie, nie odrywa wzroku od Zaczarowanej Latarni Morskiej. Wniosek: musi być Entuzjastką.
– Wygląda na to, że rozpoznałeś Annę bez mojej pomocy – oznajmiła z uśmiechem Catalina.
– Czyżbyś chciała mi powiedzieć, że ta wystrojona lala jest nowym nabytkiem Lochlainn Company?
– Owszem, należy od niedawna do naszego zespołu negocjacyjnego. – Spojrzała na Iana i nagle przestała się uśmiechać. – Biorę pełną odpowiedzialność za to, co powiedziałam ci przez telefon, ale wspominając o Annie, przekroczyłam swoje kompetencje. Proszę cię, żebyś nie wykorzystał tego przeciwko mnie. Nikt z nas nie chce się znaleźć na czarnej liście Keitha.
Ian popatrzył na nią badawczo i dostrzegł w jej oczach jakąś tajemnicę. Coś, czego nie chciała albo nie mogła ujawnić.
– Życzę ci powodzenia w czasie jutrzejszych rozmów – powiedziała i pospiesznie odeszła, szeleszcząc trenem długiej sukni.
Ian spojrzał na Annę.
Kiedy się pochyliła, by zgarnąć kieliszek niebieskiego szampana z tacy kelnera, jej uśmiech był tak jasny, że oświetlił cały zakątek sali.
Zmarszczył brwi. Znał wielu ważnych dyrektorów Lochlainn Company i wiedział, że żaden z nich nigdy nie zaszczyciłby nawet spojrzeniem, a tym bardziej uśmiechem, żadnego członka obsługi.
Anna Stratford najwyraźniej się od nich różni. A to czyniło ją w jego oczach osobą jeszcze bardziej interesującą…

Na całość – Amy Andrews

Przyglądała się, jak Tuck, gwiazda amerykańskiego futbolu, kieruje się do ich stolika. Wysoki blondyn poruszający się ze swobodą i wdziękiem zdawał się wypełniać przestrzeń otwartego namiotu ozdobionego ciemnoniebieskimi, spływającymi na ziemię wstęgami.
Przesuwał się nieśpiesznie, przyjmując hołdy. Mężczyźni poklepywali go po plecach, podawali mu ręce. Kobiety trzepotały rzęsami, dotykały go z zachwytem. Pławił się w tym podziwie, kołysząc się na boki i uśmiechając z obłudną skromnością. Aż dziwne, że udawało mu się zachować równowagę.
Wczoraj, gdy grał w kosza z Masonem, byłym mężem Reese, zrobił na niej zupełnie inne wrażenie.
Reese już wyszła z dzisiejszej imprezy, która pierwotnie miała być przyjęciem weselnym wieńczącym jej ślub z Dylanem, ale zobowiązała przyjaciółki ze „Wspaniałej Czwórki”, żeby miały na wszystko oko i nie dopuściły do ekscesów czy bójki.
Reese z premedytacją wyznaczyła Cassie miejsce obok Tucka, drużby porzuconego pana młodego, z dala od Giny, po której można było spodziewać się absolutnie wszystkiego.
Tuck był kumplem Dylana, zaś Gina, która trzymała stronę Reese, lubiła zdrowo dopiec. Zapowiadał się męczący wieczór.
– Niezła z niego sztuka – z lubością wymamrotała Gina, bacznie obserwując nadchodzącego Tucka.
Może i niezła sztuka, lecz na Cassie to nie działało. Nigdy nie ulegała buzującym hormonom. Taką już miała naturę.
Owszem, Tuck rzeczywiście mógł się podobać. Wysoki, barczysty, szczupły w biodrach. Grafitowy garnitur ukrywał jego sylwetkę, lecz wczoraj widziała go na boisku, gdy był tylko w szortach. Wspaniale zbudowany i umięśniony.
W świecie zwierząt mięśnie są synonimem siły.
W sensie biologicznym to dla niego kolejny plus.
Do tego symetryczne rysy twarzy. Kwadratowa szczęka, mocno zarysowane kości policzkowe, proporcjonalny nos, broda, czoło. Nawet oczy równo rozstawione. Ładne usta. Symetryczna budowa twarzy to jedna z podstawowych cech przyciągających zainteresowanie płci przeciwnej, ogromny walor.
Jednak na nią to nie działa.
– Idę do łazienki – powiedziała do Giny. – Wrzuć na luz, póki nie wrócę, nie prowokuj go. Reese nam zaufała.
– Postaram się zachować jak najlepiej – zapewniła Gina.
Gdyby Cassie miała bardziej wyczulone ucho, dosłyszałaby przekąs w głosie Giny, ale tylko z zadowoleniem skinęła głową.
– Poczekaj… Musisz poprawić usta. – Gina sięgnęła do kopertówki, wyjęła amarantową pomadkę, którą wcześniej pociągnęła wargi przyjaciółki.
– Po co?
– Po to. – Westchnęła. – To konieczne, jeśli się malujesz. – Podała jej szminkę. Cassie patrzyła na nią jak na przedmiot, którego w życiu nie widziała. – Piękno ma swoją cenę.
Cassie uśmiechnęła się mimowolnie. No tak, o urodę trzeba dbać. Pod okiem Giny wiele się nauczyła. Gina zakładała szpilki na niebotycznych obcasach i bez mrugnięcia okiem bawiła się w nich przez całą noc. Przez te dziesięć lat wiele rzeczy wypadło Cassie z pamięci, lecz nie zapomni, ile zawdzięcza Ginie, która przed laty wzięła ją pod swe skrzydła.
Była wtedy ciemna jak tabaka w rogu, ale Gina wykazała się anielską cierpliwością. To była naprawdę świetna dziewczyna. Miała w sobie coś, co przyciągało do niej ludzi. I choć ich drogi się rozeszły, nadal pozostawały w kontakcie, choć po tamtym wieczorze dziesięć lat temu, kiedy Gina wyznała przy Marnie, że przespała się z jej bratem, stosunki między przyjaciółkami się zmieniły.
Minęły lata, a Gina nadal troszczyła się o jej wygląd. Wystarczył jej rzut oka na długą suknię, w której Cassie zamierzała wystąpić na weselu, by natychmiast zadziałać. Nim Cassie zdążyła się zorientować, była ubrana w jasnofioletową sukienkę bez rękawów, z kopertowym dekoltem, drapowaniem podkreślającym talię i rozkloszowanym dołem sięgającym tuż za kolana.
Proste brązowe włosy, które zwykle ściągała kolorową gumką, teraz lokami spływały na ramiona. Na nogach sandałki na niewysokim obcasiku. Oczy delikatnie muśnięte cieniem, pociągnięte tuszem rzęsy, wprawnie nałożona pomadka.
– Popraw usta – powtórzyła Gina.
Musiała uznać jej wyższość w tej materii. Skinęła głową, wzięła pomadkę i odeszła.

Tuck podszedł do stolika. Rwało go w kolanach, lecz na widok zmysłowej kruczowłosej bogini zapomniał o bólu. Była w czerwonej, obcisłej sukni i przyglądała mu się z szerokim uśmiechem. Znał się na kobietach i ten widok przypadł mu do gustu.
Posłał jej jeden ze swych zabójczych uśmiechów.
– Widzę, że to będzie mój szczęśliwy wieczór – zagaił, celowo mówiąc ze śpiewnym teksańskim akcentem. Od lat nie mieszkał w Teksasie i na co dzień mówił inaczej, ale w razie potrzeby powracał do takiego sposobu mówienia.
Zgodnie z tym, co czytał w kolorowych magazynach, kobiety to uwielbiały.
Gina leciutko uniosła brwi.
– Czyżby? Coś takiego – wyszeptała.
– Angielka. – Uśmiechnął się. – Jesteś Gina, tak?
– A ty jesteś piłkarzem.
Tuck popatrzył na karteczki przy nakryciach. Z żalem stwierdził, że wyznaczono mu miejsce na wprost seksownej Angielki. Popatrzył na Ginę.
– A gdybyśmy zamienili miejsce osobie, która ma siedzieć obok ciebie?
– Hm. – Gina udała zadumę. – Myślę, że Reese chciała nas rozdzielić.
– Dlaczego?
– Chyba bała się, że skoczymy sobie do oczu.
– Niby z jakiego powodu?
– Bo… zerwała z narzeczonym. To chyba twój przyjaciel?
– Ach, rozumiem. Ale skoro to już się stało, to nie ma o czym mówić. – Usiadł. Kolano znów zabolało jak diabli. – Zresztą siedząc naprzeciw siebie, też możemy flirtować.
Gina roześmiała się. Ten jasnowłosy piłkarz ma niebywale rozbuchane ego.
– Jesteś w tym dobry, co?
– Skarbie, jestem najlepszy.
Spostrzegła Cassie, przeniosła wzrok na Tucka. Miło będzie trochę utrzeć mu nosa.
– Tak jest za każdym razem?
– Za każdym.
– Nikt ci się nie oprze?
– Kobiety za mną szaleją. Jeśli są kobietami i… – Wzruszył ramionami, posłał jej uwodzicielski uśmiech. – Cóż mogę powiedzieć? Po prostu mam taki dar.
Gina odwzajemniła uśmiech. Jest wyjątkowo przystojny, a niezachwiana pewność siebie tylko dodaje mu uroku. Szkoda, że nie ma ochoty na flirt, bo czuje przez skórę, że noc z Tuckiem wyleczyłaby ją z traumy, z której od lat nie może się otrząsnąć. Naprawdę nieźle wtedy namieszała.
Rozległy się dźwięki muzyki i Tuck od razu przeszedł do działania.
– Grają naszą piosenkę – zażartował. – Machniemy ręką na konwenanse i zatańczymy?
Przez mgnienie rozważała propozycję. Cassie była już blisko.
– To byłoby za łatwe. Co powiesz na trudniejsze zadanie?
– Jestem za.
– Założę się, że jej nie wyciągniesz na parkiet. – Ruchem głowy wskazała na Cassie.
Tuck odwrócił się. Dziewczyna w wieku Giny, w fioletowej sukience. Szła do ich stolika. Długie brązowe loki opadały na ładne nagie ramiona. Zgrabny nosek, ładne oczy i usta. Zdawała się nie zwracać uwagi na otoczenie, a lekko zmarszczone czoło świadczyło, że myślami jest gdzie indziej. To nie był angielski kociak ani fanka uganiająca się za piłkarzami.
– Bułka z masłem.
– No to nieźle się zapowiada.
– A co w zamian? Co dostanę, jeśli wygram?
Gina uśmiechnęła się do niego.
– Miłe towarzystwo Cassie, to chyba jasne.
– Tak, to jasne. – Tuck skłonił głowę.

Miała obawy, zostawiając Ginę sam na sam z Tuckiem, ale gdy tylko odeszła od stolika, całkiem o nich zapomniała. Myślami krążyła przy fascynującym artykule, który przeczytała wieczorem. Przeżyła lekkie zdumienie, widząc Tucka i Ginę w dobrej komitywie. Pośpiesznie odepchnęła od siebie naukowe rozważania.
– Wszystko w porządku?
Tuck podniósł się i szeroko uśmiechnął do Cassie.
– Cześć. Jestem Tuck, kuzyn Reese. – Wyciągnął do niej rękę. – Ogromnie mi miło.
Cassie zamrugała. Górował nad nią, ale uderzyło ją coś innego. Zapach. Fascynujący. Poruszyła nozdrzami, by lepiej poczuć. To nie woda kolońska, bo sztuczne zapachy na nią nie działały. No może delikatna woń mydła czy dezodorantu.
To było coś innego. Bardziej pierwotnego. Mocnego. Wręcz zniewalającego. Korciło ją, by przytknąć nos do jego koszuli i zanurzyć się w tym zapachu. Ledwie się powstrzymała, żeby tego nie zrobić. Zacisnęła palce na oparciu krzesła.
Czyżby feromony?
Uczeni od dawna wiedzą o ich istnieniu, a firmy perfumeryjne od lat próbują je wykorzystywać. Ten człowiek po prostu je rozsiewa.
I te oczy. Intensywnie niebieskie. Dokładnie ten sam odcień błękitu, jaki widziała w teleskopie, obserwując wybuch gwiazdy. Oczy nie z tego świata. Kosmiczne. Urzekające.
Popatrzył na nią. Wpatrywała się w niego z napięciem, z lekko rozchylonymi ustami, oddychając szybko. Z uśmiechem spojrzał na Ginę.
Bułka z masłem.
– Hej!
Powróciła z kosmosu na ziemię, nadal świadoma zapachu, jaki roztaczał.
– Och, przepraszam… – Potrząsnęła głową. Co on powiedział? Przedstawił się jej. – Jestem Cassie – powiedziała. – Cassiopeia.
– Dziewczyna oddana nauce – zauważył z miłym uśmiechem.
Owionęła ją kolejna fala jego zapachu. Minęła chwila, nim się pozbierała. Owszem, jest naukowcem. A on zawodowym sportowcem. Inteligencją bije go o dobre sto punktów, a może więcej. Nie głupieje przy facetach. W ogóle nigdy nie głupieje! To dlaczego teraz zachowuje się jak idiotka? Gwałtownie cofnęła rękę.
– A ty jesteś mięśniakiem – powiedziała, wbijając to sobie jeszcze raz do głowy.
Tuck nie zamierzał się obrażać. Spojrzał na Ginę z udawaną urazą.
– Dlaczego mam wrażenie, że Cassie nie przepada za mięśniakami?
– Nie bierz tego do siebie. Cassie w ogóle nie przepada za mężczyznami. – Widząc minę Tucka, uściśliła szybko: – Za kobietami też nie.
Tuck uśmiechnął się. Nieźle się zapowiada. Mama powtarzała, że wszystko przychodzi mu za łatwo. Całkiem ładne oczy, z bliska jeszcze ładniejsze. Szaroniebieskie, jak zamglone jezioro. Delikatny grafitowy i srebrny cień subtelnie wydobywały ich kolor.
Popatrzył na kartkę przy swoim nakryciu.
– Wygląda na to, że mam cały wieczór, żeby przekonać cię do zmiany podejścia. – Odsunął jej krzesło i uśmiechnął się promiennie.
Nawet nie drgnęła. Wpatrywała się w niego, a głębokie brzmienie jego głosu w połączeniu z tym zapachem poruszało ją do głębi, wprawiało w stan dziwnej, podszytej erotyzmem niemocy.
– Zwykle sprawdzam informacje w oparciu o kilka wiarygodnych źródeł, dopiero na tej podstawie wyrabiam sobie opinię – oświadczyła sucho.
– Zapamiętam – wymamrotał, tłumiąc uśmiech. Usiadł i popatrzył na Cassie. – Chyba nie jesteś stąd?
– Nie. – Nie zamierzała wdawać się w wyjaśnienia. To, że Reese posadziła ją obok niego, nie znaczy, że ma być miła.
Gina przewróciła oczami, litując się nad Tuckiem.
– Cassie jest Australijką.
– Och tak? A skąd? Z Sydney?
– Z Canberry. To nasza stolica – dodała na wszelki wypadek.
– Aha – rzekł, pochylając się do przodu. Popatrzył na Ginę, przeniósł wzrok na Cassie. – Czyli spotykamy się w ONZ-cie.
– Raczej nie – odparła, odsuwając się od niego i powtarzając sobie w duchu, że rozmawia z piłkarzem. Co z tego, że wydzielającym silne feromony? – W skład ONZ-tu wchodzą sto dziewięćdziesiąt trzy kraje, zaś jej siedzibą jest Genewa. – Popatrzyła na Tucka. Sportowcy zwykle nie są orłami z geografii. – To w Szwajcarii.
Tuck uniósł brew. Ludzie często traktują sportowców jak półgłówków, dawno się do tego przyzwyczaił. Czasem nie wyprowadzał ich z błędu, to go bawiło.
– To na północ od Irlandii, prawda?
Cassie zacisnęła wargi.
– Nie, w Zachodniej Europie.
– W Europie? Psiakrew – rzekł, pogłębiając teksański akcent. – Zawsze mi się to myli.
– Oczywiście jeśli miałeś na myśli Radę Bezpieczeństwa – ciągnęła, coraz bardziej pod wrażeniem jego głosu – to jej siedzibą jest Nowy Jork. Udało ci się, bo Australia właśnie została niestałym członkiem Rady.
Tuck zerknął na Ginę. Puściła do niego oko i uśmiechnęła się, najwyraźniej bardzo ubawiona. Już miał zapytać, czy to tam noszą te śmieszne błękitne hełmy, gdy rozległ się władczy głos ciotecznej babci Ady.
– Samuel Tucker! – Mówiła z silnym nowojorskim akcentem. – Jak się tu przekradłeś?
Tuck wstał i ciepło uśmiechnął się do starszej pani. Zagorzała Jankeska lubiła zapominać o istnieniu teksańskiej odnogi rodziny, lecz on zawsze lubił zgryźliwą staruszkę uważającą się za matkę rodu.
– Ciocia Ada – powitał ją i uścisnął. – Zawsze śliczna jak z obrazka.
Cassie wreszcie mogła odetchnąć. Przy nim brakło jej tchu.
– Nie przymilaj się, chłopcze. Co ty tu robisz?
– Dotrzymuję towarzystwa przyjaciółkom Reese.
– Reese – prychnęła Ada. – Uciekła po tym, jak ten żołnierz… Ta panna nie ma oleju w głowie… całe szczęście, że to moja pupilka.
– No co ty, ciociu – przekomarzał się Tuck. – Zawsze myślałem, że to ja jestem twoim ulubieńcem. – Starsza pani żartobliwie klepnęła go po ramieniu, a potem kościstą ręką ścisnęła za policzek.
Zadzwoniła komórka, lecz Gina nie odbierała, pochłonięta obserwowaniem tej sceny. I zaskakująco oszołomionej miny Cassie. Ktoś nadal uparcie dzwonił i starsza pani zmierzyła Ginę ostrym spojrzeniem.
– No, moja panno, odbierzesz wreszcie czy nie?
Gina natychmiast sięgnęła po komórkę, spojrzała na wyświetlacz.
– To Reese.
– Reese. – Ada znowu cmoknęła. – Powiedz jej, niech tu przyjdzie. Przyjęcie z okazji ślubu, który się nie odbył, to był jej chory pomysł.
Gina roześmiała się, odebrała telefon. Ada przeniosła wzrok na Cassie.
– To twoja dziewczyna? – zapytała Ada, odwracając się do Tucka.
– Na pewno nie – z godnością odparła Cassie.
Tuck rozpiął marynarkę i odurzająca fala feromonów uderzyła Cassie. Na mgnienie przymknęła oczy, krew szybciej popłynęła jej w żyłach.
– Nie jest w twoim typie – oceniła Ada, ignorując wypowiedź Cassie.
– Nie jestem jego dziewczyną – powtórzyła Cassie.
– W porządku – uspokoiła ją Ada. – Nie podobają mi się jego panny. Zwykle są za bardzo… wystrojone.
Tuck popatrzył na Cassie. Miała niewyregulowane brwi, zero biżuterii. Nikt by o niej nie powiedział, że jest zbytnio wystrojona. A jednak coraz bardziej go intrygowała…
– Nie jesteśmy parą – powtórzyła Cassie. Już sam ten pomysł był niedorzeczny.
– Reese i Mason nie przyjdą – oznajmiła Gina, wyłączając telefon.
– W takim razie bierzmy się do roboty – zakomenderowała Ada. – Samuel, idź do tego koszmarnego didżeja, niech ogłosi kolację. Ja powiem kelnerom, żeby zaczęli podawać.
Cała trójka odprowadzała ją wzrokiem.
– Ho! – mruknęła Gina. – Można się jej wystraszyć.
Tuck uśmiechnął się.
– I to jak. Wybaczcie – zniżył głos i lekko skłoniwszy głowę, przytrzymał wzrok Cassie. – Trzymaj dla mnie miejsce, skarbie. Niedługo wrócę.
Cassie wciągnęła powietrze, bo te kosmiczne niebieskie oczy przenikały ją na wylot, głos otulał ciepłem.
Cichy, gardłowy śmiech Giny niemal umknął jej uwadze.

Dwie godziny później z trudem panowała nad własnym zdradzieckim ciałem. Tuck brylował przy stole, uwodząc i czarując sąsiadki.
Wydzielając związki chemiczne, na które jej organizm był biologicznie zaprogramowany.
Akurat ten. Mięśniak. Dlaczego on?
Za każdym razem, gdy ich ramiona czy uda przypadkowo się stykały, serce zaczynało jej bić przyśpieszonym rytmem, drżały dłonie. Kiedy Tuck się śmiał, a robił to często, jej nozdrza wypełniał ten mocny, działający na nią zapach.
Wciąż walczyła z przejmującą pokusą, dusiła w sobie pragnienie. Odurzyć się tym zapachem, posmakować go, dotknąć. I z każdą sekundą, z każdym uderzeniem serca to pragnienie narastało.
To jest chore. To jakieś szaleństwo.
Coś takiego nigdy jej się nie zdarzyło. Hormony. Pierwotne instynkty. Przecież dotąd zawsze kierowała się rozumem. A teraz, podobnie jak reszta ludzkości, znalazła się na łasce biologii.
To bez sensu.
Ten facet jest głupi jak but. Gdy wspomniała o liczbie pi, był przekonany, że chodzi o jedzenie. Pomylił nazwę teleskopu Hubble’a, dzięki któremu uczeni poznają tajemnice wszechświata. Nawet nie wie, kto jest wiceprezydentem jego kraju.
Po prostu neandertalczyk.
Daremnie starała się skupić myśli na badaniach zorzy polarnej, do których zamierzała wrócić, gdy tylko wyrwie się z przyjęcia. Kiedy ostatni raz zdarzyło się jej przez dwie godziny o nich nie myśleć? Nad tym projektem pracuje od pięciu lat. I jest nim tak pochłonięta, że nic innego dla niej nie istnieje. A przez te dwie godziny zupełnie o nim zapomniała.
Marnie zaśmiała się z czegoś, co powiedział Tuck. Cassie wzięła się w garść. Ten wielki jasnowłosy jaskiniowiec siedział tuż obok niej. Zerknęła na zegarek. Czy wypada już wyjść? Sytuacje towarzyskie zawsze ją przerastały, lecz ta dzisiejsza była prawdziwą torturą. Musi uciec do siebie, schronić się w pokoju wśród znajomych przedmiotów.
Spojrzała na Ginę. Przyjaciółka pokręciła głową i szepnęła:
– Nawet o tym nie myśl.
Cassie westchnęła. Rozległy się dźwięki muzyki. Sweet Home Alabama, sentymentalny utwór. Marnie poderwała się z miejsca, kilka osób podniosło się od stołu.
Tuck zerknął na Ginę, puścił oko. Wstał i popatrzył na dziewczynę, która od dwóch godzin próbowała trzymać go na dystans, jakby bała się zarazić od niego głupotą.
Z uśmiechem wyciągnął do niej rękę.
– Co ty na to, Cassiopeio? Zatańczymy?
– Och, nie. Ja nie tańczę.
Nigdy się nie poddawał. Nie cofnął ręki.
– Skarbie, to nic trudnego – wyszeptał. – Poprowadzę cię.
Właśnie tego się bała. Intuicyjnie czuła, że za tym upajającym zapachem pójdzie na koniec świata. Jeszcze raz pokręciła głową, popatrzyła na Tucka. Niepotrzebnie, bo te niebieskie oczy przyciągały i hipnotyzowały.
– Ja fatalnie tańczę. – Oderwała od niego wzrok. – Prawda, Gino?
Gina skinęła głową.
– Tak, ale… – Popatrzyła na Tucka, potem na Cassie. Cassie miała minę, jakby wolała stanąć przed plutonem egzekucyjnym, niż zatańczyć z Tuckiem. Ciekawe. Nigdy nie widziała przyjaciółki tak zbitej z tropu. Już nawet nie chodzi o zakład, ale jak to się skończy?
– Każda kobieta powinna choć raz w życiu zatańczyć ze słynnym rozgrywającym.
– Byłym – rzekła Cassie. Gina popatrzyła na nią pytająco, więc uściśliła: – On jest… byłym piłkarzem.
Gina zabębniła palcami po stole.
– Na weselach obowiązuje zwyczaj, że druhny tańczą z drużbami – zareplikowała.
Podczas tamtego wspólnego roku wiele się nauczyła od Giny, która była jej przewodnikiem po meandrach życia towarzyskiego. Z żadnego podręcznika nie wyniosłaby takiej wiedzy. Jednak polegała na instynkcie samozachowawczym i czuła, że od Tucka powinna trzymać się jak najdalej. To najrozsądniejsze rozwiązanie.
A przecież jest bardzo rozsądna, nawet jeśli jej inteligencja gwałtownie spada, ilekroć na niego spojrzy.
– No tak, ale ślubu nie było. – Logika była jej mocną stroną. I dawała oparcie. – Czyli to przyjęcie nie jest typowym weselem. Zatem można zapomnieć o przyjętych obyczajach?
Tuck zachęcająco skinął dłonią.
– Myślę, że zachowanie pozorów jest bardzo istotne. Ludzie z Park Avenue przywiązują do nich wielką wagę.
Cassie przeniosła wzrok z jego dłoni na Ginę. Przyjaciółka kiwnęła głową.
– Chyba nie chcesz bruździć naszej Reese? Nie przejmuj się – dodała pokrzepiająco. – Tuck dobrze wie, co robi.
Tuck uśmiechnął się, nie odrywał oczu od Cassie.
– Dokładnie tak.
Ten postawny mężczyzna niesamowicie na nią działał. Może gdy z nim zatańczy, zauroczenie jej przejdzie. To wydaje się nawet logiczne.
Podała mu rękę.
I wszystkie komórki jej ciała raptownie ożyły.

Dziesięć tygodni wcześniej

Mira Reddy-Carides ukryła trzęsące się ręce za plecami i witała gromadzących się przyjaciół rodziny, którzy przybyli ostatni raz pożegnać jej dziadka. Nie mogła jednak powstrzymać się od rzucania ukradkowych spojrzeń na swojego stojącego z boku męża.
Wciąż dziwił ją fakt, że Aristos przybył do Kalifornii po ośmiu miesiącach ciszy. Wtedy właśnie wyjechała, by zająć się swoją babcią, a potem już została, gdy po jej śmierci zachorował również dziadek, którego całe życie nazywała Thaatą. Przez cały ten czas ani razu się nie komunikowali.
Oczywiście, istniało prawdopodobieństwo, że był tu ze względu na własnego dziadka, Lea Caridesa, którego łączyła z jej Thaatą ponad pięćdziesięcioletnia przyjaźń. Może przyjechał z szacunku dla zmarłego i nie chciał mieć nic wspólnego ze swoją żoną.
Mira parsknęła, wiedząc, że było to myślenie życzeniowe. Od momentu, gdy się pojawił, czuła wzrok przecinający ją jak nóż, próbujący przewiercić się przez jej zbroję i szukający dostępu do serca. O ironio, miała wrażenie, że to właśnie jego brak zainteresowania jej uczuciami ostatecznie popchnął ją do ucieczki.
Teraz, wraz z Caiem Olivierem, wychowankiem i dziedzicem dziadka, odgrywała rolę gospodyni, ale trudno było nie słyszeć otaczających ją ze wszystkich stron szeptów gości plotkujących o ich separacji. I o jej mężu.
Co za mężczyzna, ten Aristos Carides! Genialny prawnik korporacyjny, który przekazywał miliony na sierocińce. Żądny wrażeń playboy, którego dotyk zmieniał każdą rzecz w złoto. Niesamowity okaz, który, ku ogólnemu rozczarowaniu, ożenił się z najnudniejszą osobą na świecie.
Ale dla Miry zawsze był kimś innym. Był jej towarzyszem nastoletnich lat. Osieroconym chłopakiem z ulicy, który nagle dowiedział się, że odziedziczył miliardy. Niegrzecznym, błyskotliwym, pełnym życia młodzieńcem, z którym doskonale się rozumiała i który zadziwiał ją swoimi odważnymi wyczynami. Niezwykle przystojnym młodym mężczyzną, w którym się zakochała.
Kiedy rozpoczynał swoją karierę prawniczą, dziadkowie namówili ich, by się zaręczyli. Cóż mogło być wspanialszego od perspektywy spędzenia całego życia z tak dynamicznym i wyjątkowym facetem, który w dodatku akceptował jej stateczny, nudny i spokojny charakter. Była nastolatką, która nie lubiła podejmować ryzyka. Mieli za to takie same cele – chcieli być kimś, zmieniać świat na lepsze, nie pozwalać przeszłości wpłynąć na przyszłość.
Nie miało wtedy znaczenia, że zostali zeswatani przez dwóch chytrych staruszków albo że Aristos sam nigdy nie poprosił jej o rękę. Wyglądał na wystarczająco zadowolonego, gdy nakładał pierścionek na jej palec podczas przyjęcia zaręczynowego. Jak zwykle był czarujący i agresywnie ekstrawertyczny, a jego ciemnoszare oczy płonęły dzikim ogniem, kiedy całował jej policzek.
Naiwność osiemnastolatki, dla której miłość nie była jeszcze słodkim, trującym kłamstwem, pozwoliła jej cieszyć się przyjęciem. Na szczęście Aristos pozbawił ją złudzeń tuż po zakończeniu wydarzenia, a prawda wyszła na jaw dzięki jego kuzynowi Kairosowi. Zawczasu uświadomiła sobie, że dla Aristosa, zupełnie jak dla jej ojca, wszystko – bogactwo, kobiety, sporty ekstremalne – było tylko wyzwaniem rzucanym przez życie i nie znaczyło nic więcej. Cieszyła się, że przynajmniej nie wyjawiła mu wtedy swoich uczuć i zachowała godność.
Następnego dnia zerwała zaręczyny, tłumacząc dziadkowi, że wyjście za mąż w wieku osiemnastu lat mogłoby zatrzymać ją w dążeniu do zostania lekarzem. Choć Leo Carides nie był zadowolony, uparła się, a utwierdziła się w słuszności swojej decyzji, gdy Aristos nawet nie zapytał jej o powód.
Nigdy jednak nie udało jej się całkowicie wyrzucić go z serca. Zastanawiała się wielokrotnie, czy to, co ich łączyło podczas tych długich letnich dni młodości, gdy odwiedzała Grecję, było tylko iluzją. Obsesyjnie wręcz śledziła jego szybką wspinaczkę po szczeblach kariery, jego rosnącą sławę filantropa, wielbiciela ekstremalnych doznań i kobiet. Zdecydowanie też trzymała się postanowienia, że więcej się do niego nie zbliży.
Tylko że to Aristos zbliżył się do niej, wchodząc rok temu do jej pokoju hotelowego w Vegas. Był chłodny wrześniowy wieczór, a ona bawiła tam kilka dni, pilnując swojej siostry Yany, która pracowała jako modelka.
Aristos, wyposażony w całą swoją burzliwą sensualność i ciskający pioruny wzrok, zaskoczył ją bezpośrednią propozycją kontraktu małżeńskiego. Dowiedział się o jej pragnieniu posiadania dziecka, którego ojcem miał być anonimowy dawca. Mira pomyślała wtedy, że niepotrzebnie zwierzała się Thaacie, który nie potrafił trzymać języka za zębami.
Kontrakt w założeniu byłby korzystny dla obu stron: ona miałaby swoje dziecko z ojcem, któremu nie przeszkadzałoby odsunięcie się na dalszy plan, a do tego mógłby zagwarantować ogromny system wsparcia finansowego. Jako lekarka widziała już wiele i doskonale zdawała sobie sprawę, jak bywało to ważne. Szczerze podziwiała spryt Aristosa, który świadomie grał na jej czułych strunach.
On natomiast mógłby stworzyć iluzję, że się ustatkował, czego wymagał od niego zarząd korporacji Caridesów, który nieustannie obawiał się o życie jedynego dziedzica, tak rozmiłowanego w adrenalinie. Poza tym Leo Carides desperacko pragnął podtrzymać dynastię i naciskał na wnuka, by dał mu takie „zabezpieczenie”, skoro wciąż musiał „rzucać się z klifów czy innych helikopterów”.
I choć Mira bardzo chciała znaleźć dziurę w całym, nie wymyśliła wystarczająco ważkiego powodu, by odmówić. W dodatku dziadkowie sądzili, że był to powrót ich młodzieńczej miłości. Nikt nie wiedział o zaplanowanym wcześniej dyskretnym rozwodzie, który mieli wziąć po pięciu latach. Tak jej się przynajmniej wydawało do czasu, gdy zobaczyła tamten artykuł w internecie.
Ich układ był drobiazgowo przemyślany, ale dopiero po dwóch miesiącach zdała sobie sprawę z zagrożeń, które umknęły jej uwadze. Pierwszym z nich był fakt, że zaczęła czuć nieznośne pożądanie w stosunku do własnego męża. Drugim natomiast były przyzwyczajenia Aristosa z jego lat kawalerskich, przez które nie był w stanie dochować jej wierności dłużej niż przez dwa miesiące od zawarcia małżeństwa.
Dlatego, gdy tylko jej babcia zachorowała, uciekła od swoich naiwnych nadziei, które generowała jego bliskość. Cisza z jego strony potwierdzała tylko jej przypuszczenia. Żałował ich układu. Sądziła, że wkrótce dostanie papiery rozwodowe.
A jednak przyjechał. Zerknęła przez ramię i napotkała jego spojrzenie. Wciąż opierał się nonszalancko o ścianę i prawie w ogóle się nie ruszał, obserwując jej każdy ruch jak myśliwy czyhający na ofiarę. Wydawało jej się, że patrzy na nią drwiąco, tak jakby wiedział, dlaczego uciekła. Jakby znał jej najskrytsze pragnienia i zdawał sobie sprawę, że pod fasadą grzecznej pani doktor kryje się żarliwe, wyniszczające pożądanie.
Przypomniała sobie o zwiniętej w ręku karteczce i odwróciła wzrok. To był liścik od Thaaty. Zostawił po jednym dla każdej z wnuczek, kiedy już wiedział, że nadchodzi jego czas. Gdy Mira pierwszy raz go przeczytała, powstrzymywane dotychczas łzy popłynęły wartką strugą.

Niczego nie zbudujesz na zasadzie transakcji, Miro. Nie ukrywaj swoich prawdziwych pragnień. Jeśli chcesz zdobyć Króla, bądź Królową, na jaką Cię wychowałem.

Od tego dnia nieustannie się zastanawiała, czy Thaata domyślił się prawdy o małżeńskim kontrakcie. A przede wszystkim skąd wiedział, że wciąż się obawiała otworzyć swoje serce z lęku przed zranieniem? Że jej siła była tylko maską ukrywającą przestraszoną dziewczynkę?
Thaata miał rację, nic nie było prawdziwe w jej życiu. Żadna z niezliczonych randek, na które umawiała się poprzez algorytm aplikacji randkowych, żaden z mężczyzn, który na papierze miał być jej idealną drugą połówką. Jedynie dotyk Aristosa pobudzał krążenie krwi w jej żyłach i odbierał dech. Czy mogłaby poczuć się naprawdę żywa choć przez jeden wieczór, jeden moment, zapomnieć o zasadach i byciu racjonalną?

Aristos Carides, pomimo niezliczonych tyrad wygłaszanych przez swojego dziadka Lea, nigdy nie nauczył się kontrolować swoich pierwotnych instynktów. Nigdy nie pozbył się tej ziejącej pustki, która wciąż pragnęła więcej, która kazała mu ryzykować, zdobywać status i bogactwo, by udowodnić sobie, że żyje.
Tak jakby nigdy nie potrafił pozbyć się uczucia głodu i pragnienia, które poznał na ulicach Aten. Aż wreszcie Leo go odnalazł i spróbował ucywilizować. Teraz potrafił świetnie udawać, że ma wszystko pod kontrolą, że nigdy nie spogląda w lustro z niezadowoleniem i niepokojem.
Wszyscy sądzili, że chce coś udowodnić: sobie, prawom fizyki, swojemu wymagającemu dziadkowi, światu. Tak naprawdę chyba próbował się jednak oczyścić. Nic jednak nie miało znaczenia, gdy pojawiała się ona. Mira Reddy, księżniczka o ogromnych brązowych oczach, apetycznych krągłościach, które spędzały mu sen z powiek, gdy był nastolatkiem, i o uśmiechu tak szerokim, że wydawało się, że ogarnia cały świat. Przepiękna lwica, która piętnaście lat temu miała mu być przeznaczona, o czym nie śnił nawet w najśmielszych snach. Niestety okazał się mniej ważny od jej ambicji.
Głęboko w duszy wiedział, że ona po prostu uważała, że jest niewystarczający, gorszy. Był dzikim, bezdomnym nastolatkiem, którego wyprowadzanie na ludzi mogło być ciekawym projektem, ale perspektywa spędzenia z nim życia… już nie za bardzo. Nigdy nie zapomniał tego poczucia straty.
Brał właśnie zimny prysznic, ale myśl o niej od razu poskutkowała gorącem wspinającym się w górę jego ciała. Uświadamiał sobie, że teraz ona jest jego, nosi jego nazwisko, i przyjemność wynikająca z tej myśli niosła za sobą natychmiastowe rozdrażnienie.
Pragnął swojej żony tak desperacko, że zakrawało to na śmieszność. Gdy zobaczył ją po raz pierwszy, mając zaledwie trzynaście lat, obarczony nagłym ciężarem nazwiska rodowego, fortuny i dziedzictwa, ona po prostu się do niego uśmiechnęła. Od tego momentu miała już na zawsze stać się częścią jego serca, jego marzeniem, które nieustannie wymykało mu się z rąk.
Wszystkie te kobiety, z którymi sypiał, wszystkie ryzykowne działania, których się podejmował, służyły zagłuszeniu tego pragnienia. Na nieszczęście teraz nie miał jak pozbyć się nieprzyjemnych uczuć, które wzbudził w nim widok Miry opierającej się na ramieniu Brazylijczyka Caia Oliveira. Wyglądali, jakby byli dla siebie stworzeni. A przecież należała do NIEGO.
Wiedział jednak, że choć ma złamane serce, a jej oczy zachodzą łzami nad zmarłym dziadkiem, żadne słowa otuchy z jego strony nie zostaną zaakceptowane. I przez to czuł się niewystarczający, niepotrafiący sprostać zadaniu. Był znów nieporadnym chłopcem, którego własna matka kochała mniej niż butelkę wódki. A Aristos nienawidził bezradności. Nienawidził swojej przeszłości. Nienawidził tego dziwacznego przyciągania, przez które nie potrafił zbyt długo trzymać się z dala od Miry.
Zaklął i wyłączył wodę. Minęło wystarczająco dużo czasu, by mógł się uspokoić po jej kolejnej ucieczce, oraz by ona mogła się zająć dziadkami. Najwyższa pora, by do niego wróciła, wróciła do domu, tak by przez te pięć lat ich układu mógł wreszcie złamać zaklęcie, które na niego rzuciła przed laty. Wystarczy, że będzie z nim na zawsze związana dzieckiem, nawet kiedy już się rozwiodą.
Powiedział jej, że nie będzie chciał mieć z nim kontaktu, ale to nie była prawda. Nie potrafiłby całkowicie wycofać się z jego życia. Christos, tyle knucia, by sprowadzić ją do siebie! Nawet najtrudniejsze sprawy prawnicze nie wymagały od niego takiej subtelnej precyzji.
Otrzepując włosy z wody, wrócił do pokoju gościnnego, który mu zaoferowano. Panował w nim półmrok, ale natychmiast zorientował się, że nie jest sam. Migoczące światło księżyca wlewało się przez niedomkniętą okiennicę, otulając zarys sylwetki Miry opartej o zamknięte drzwi. Wyglądała pięknie w luźnej koszuli nocnej, której jedno ramiączko opadło, odsłaniając idealną linię jej ramion i długiej szyi. Materiał opierał się i naciągał na jej kształtnym ciele, a kończył zaledwie w połowie ud, ale nie była wyzywająca, jedynie niesamowicie zmysłowa.
Kiedy odnalazł ją i Yanę na planie sesji zdjęciowej w Vegas, wyróżniała się w tłumie roznegliżowanych modelek. Wyglądała szlachetnie i dumnie w jasnoróżowym kombinezonie, roztaczając aurę tajemniczości i pewności siebie, które wywoływały w nim dreszcz. Była perfekcyjna i jak zwykle zapięta na ostatni guzik, a w nim odzywało się pragnienie zerwania tej wypolerowanej maski i odkrycia jej prawdziwych uczuć, pierwotnych żądz.
– Cóż za miła niespodzianka, Miro – powiedział, wyciągając dłoń w kpiarskim ukłonie. Ona jednak nie zareagowała, tak mu się przynajmniej zdawało w pierwszym momencie. Dostrzegł, że drży. W pokoju nie było zimno, ale zajęło mu chwilę zrozumienie, co pozwala mu zobaczyć. Nic nie mówiąc, Mira oderwała się od drzwi i pewnie podeszła do łóżka, kołysząc biodrami, by po chwili się na nim rozłożyć.
Doleciał go jej różany zapach i poczuł napływającą falę gorąca. I nie było to tylko wynikiem celibatu, który sam sobie narzucił osiemnaście miesięcy temu, gdy zobaczył ją ponownie, stwierdzając, że nie chce już żadnej innej kobiety.
Miał ochotę dotknąć jej lśniącej, świeżo umytej twarzy, chciał zanurzyć się w słodyczy jej ust, tak jak wtedy, gdy całowali się ten jeden, jedyny raz. Tydzień później uciekła, zostawiając mu liścik na blacie kuchennym.

Nanamma miała atak serca. Muszę zająć się nią i siostrami. Nie wiem, kiedy wrócę.

Tygodnie zmieniły się w miesiące, minęło ponad pół roku, a on był zajęty wyjątkowo trudną sprawą korporacyjną. Wiedział, jak blisko była ze swoimi siostrami i babcią, a przede wszystkim z dziadkiem Rao, więc postanowił dać jej przestrzeń, zanim ponownie upomni się o swoją część kontraktu. Chciał ją odwiedzić od razu, gdy dowiedział się od swojego dziadka, że Rao zachorował, ale nie zdążył przyjechać przed jego śmiercią.
Chciałby, żeby przy nim płakała, wygrażała na los, wyładowywała się lub wymagała od niego, by był jej mężem i spełniał małżeńskie obowiązki. A on wymagałby, żeby była jego żoną. Żeby nigdy więcej nie ignorowała go tak jak dzisiaj.
Tymczasem ona tylko opierała się na boku i milczała, z determinacją wyrytą na twarzy, szukając w napięciu jego spojrzenia. Oparł się pokusie przytulenia jej i pocieszania słowami bez znaczenia.
– Wiem, jak bardzo go kochałaś. – Usłyszał swój własny, szorstki głos. – Uwielbiał cię.
Potaknęła, zaciskając wargi, a jej oczy momentalnie wypełniły się łzami, których, był pewien, nikt wcześniej nie widział. To ona była starszą, odważną, odpowiedzialną siostrą, wzorem i pocieszycielką, opoką w trudnych chwilach. Była stworzona do roli matki, a Aristos poczuł głupią zazdrość dla własnego, jeszcze niepoczętego dziecka.
– Czy mogę ci w czymś pomóc? – zapytał, próbując zagadać ciszę i rosnące między nimi napięcie. Tym razem potrząsnęła głową.
– Caio ma wszystko pod kontrolą. – Jej dolna warga zadrżała, więc ją przygryzła. – Nie wiem, co bym zrobiła bez niego przez ten ostatni tydzień.
Zacisnął zęby, słysząc szczery podziw, który zabrzmiał w jej głosie. Gdyby nie czuł sympatii dla tego cholernego Brazylijczyka, który wykazywał się honorem i uczciwością rzadko spotykanymi u mężczyzn na jego pozycji, zaprosiłby go na pogawędkę w ringu bokserskim za takie zbyt ochocze pomaganie jego żonie.
– Oczywiście. – Mira Reddy-Carides była jego. Musiał sobie to powtarzać w głowie.
– Cały czas patrzyłeś na niego spode łba. – Poczuł dreszcz satysfakcji, że to zauważyła.
– O tym przyszłaś ze mną porozmawiać w środku nocy? Po ośmiu miesiącach, na które zostawiłaś swojego biednego męża samego?
Uniosła się na ramieniu, powodując całkowite obsunięcie się ramiączka koszuli.
– Dlaczego, Aristosie?
– Może też odpowiesz na moje pytania, glykia mou? Uzbierało się ich trochę przez te dwadzieścia lat.
Oblizała dolną wargę, nie odpowiadając, a przez jej oczy przebiegł błysk niepewności, który szybko ukryła. Zrobił krok w jej kierunku, próbując przedrzeć się przez kamienną maskę, którą nosiła jak drugą skórę. Uniosła tylko głowę, by móc na niego spojrzeć.
– Dlaczego?
– Co dlaczego, Miro?
– Dlaczego byłeś zły na Caia?
– Nie byłem zły. – Wzruszył ramionami. Mógł się spodziewać, że w swojej upartości będzie drążyć temat. – Byłem zazdrosny.
Rzuciła mu krótkie, badawcze spojrzenie.
– O co ty mógłbyś być zazdrosny?
– Nie lubię – ponownie wzruszył ramionami, zastanawiając się, jak taka mądra kobieta może być tak ślepa, gdy chodzi o niego – kiedy cię dotyka. Nie podoba mi się, że tak pięknie razem wyglądacie. Nawet Rao kiedyś tak uważał.
Wytrzeszczyła oczy.
– Caio jest dla mnie jak brat. Poza tym należy do Nush, nawet jeśli ona udaje, że wcale tak nie jest. Nigdy nawet nie pomyślałam o czymś takim.
– A więc Nush i Caio? – zapytał, czując przypływ ulgi. Oczywiście, miało to sens.
Polubił drobną, zwinną hackerkę Anushkę w momencie, gdy Mira przedstawiła go swoim siostrom, a z łobuziarą, piękną Yaną, trzymał od dzieciństwa sekretną sztamę.