Dam ci wszystko – Lorraine Hall

Zdaniem króla Diamandisa Agonasa królewskie śluby były prawdziwym koszmarem.
Opinia ta nie odnosiła się jednak do ślubu jego siostry, zaginionej księżniczki, która dopiero niedawno wróciła na łono rodziny. W innych okolicznościach władca uznałby całą tę sprawę za mocno dyskusyjną, ponieważ, po pierwsze, Zandra i jej narzeczony kilka miesięcy temu uciekli do Aten, aby tam wziąć ślub, a po drugie, informacja o ciąży księżniczki sprawiła, że datę formalnej ceremonii trzeba było przyspieszyć.
Tak czy inaczej, Diamandis szybko odkrył, że jest skłonny pójść na znaczne ustępstwa ze względu na siostrę, a powodem tego podejścia był fakt, że przez blisko dwadzieścia lat uważał ją za zmarłą. Kto nie chciałby nadrobić straconego czasu? I jaki król nie chciałby spełnić wszystkich życzeń ukochanej siostry, a jednocześnie księżniczki?
Patrzył na nią teraz, przechadzając się po swoim gabinecie. Prawie cała ich rodzina została wymordowana podczas próby krwawego zamachu stanu przed dwudziestu laty, jednak monarchia przetrwała gwałtowny atak i Diamandisa koronowano niedługo po śmierci jego rodziców oraz braci. Zandrze udało się wymknąć z rąk zamachowców z pomocą młodziutkiego służącego, ale straciła pamięć i długi czas żyła na ulicach Aten przekonana, że jest sierotą.
Ten sam młody służący, Lysias Balaskas, teraz miliarder i mąż Zandry, kilka miesięcy wcześniej przywiózł księżniczkę do Kalyvy, dzięki czemu dziewczyna wróciła wreszcie do domu. Diamandis wiedział, że Zandra jest jego siostrą, wszystkie ewentualne wątpliwości w tej sprawie rozwiały jednak wyniki badaań DNA, lecz czasami nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że ma do czynienia z dwoma różnymi osobami – malutką dziewczyneczką, którą znał przez pierwsze cztery lata jej życia, oraz kobietą, której kompletnie nie rozumiał.
– Nie zgadniesz, kogo widziałam w Atenach!
Na szczęście Zandra nie zawiesiła głosu i nie kazała mu naprawdę zgadywać.
– Katerinę!
Diamandis nie zesztywniał, ponieważ już dawno temu nauczył się skutecznie maskować wszelkie oznaki zaskoczenia, lecz przez głowę natychmiast przemknęła mu myśl, że jego była asystentka nieraz wprawiała go w zdumienie. Również wtedy, gdy porzuciła pracę, zostawiając tylko krótki pożegnalny list.
– Co to ma wspólnego z przygotowaniami do ceremonii ślubnej? – zagadnął chłodno.
Jego ton bynajmniej nie zbił z tropu jego siostry, pewnie dlatego, że absolutnie nie brakowało jej asertywności.
– Nic, ale pomyślałam, że być może udało mi się rozwiązać zagadkę jej zniknięcia.
– Naprawdę? – Diamandis miał pewne podejrzenia, nie zamierzał jednak dzielić się nimi ani z siostrą, ani z kimkolwiek innym.
– Spotkałam ją w sklepie z artykułami dla niemowląt. Była w bardziej zaawansowanej ciąży niż ja i starannie unikała mojego wzroku, więc nie podeszłam do niej. Trochę to wszystko dziwne, bo przecież kiedy pracowała dla ciebie, praktycznie nie wychodziła z biura, więc…
Sztucznie neutralny ton księżniczki nagle się zmienił, a jej ciemne oczy dosłownie przygwoździły brata.
– Nie miałeś z tym chyba nic wspólnego, prawda?
– Z czym? – wykrztusił z trudem.
Zandra wymownie przewróciła oczami.
– Z tym, że możesz być ojcem jej dziecka, skarbie.
Diamandis wyprostował się i zmierzył ją pełnym oburzenia spojrzeniem.
– Jestem królem Kalyvy.
– Więc?
Była zupełnie nieznośna, naprawdę…
– Nie jestem ojcem dziecka Kateriny. Uciekła stąd pod osłoną nocy, ładnych kilka miesięcy temu, i od tamtego czasu nie miałem z nią żadnego kontaktu.
– Właśnie. – Zandra pokiwała głową. – Wyjechała sześć miesięcy temu, najprawdopodobniej mniej więcej w momencie, kiedy upewniła się, że jest w ciąży, a to oznacza, że chyba coś jest na rzeczy, nie wydaje ci się?
– Daję ci słowo, że nie mam nic wspólnego z sytuacją, w jakiej się znalazła, niezależnie od tego, jaka ona jest – oznajmił z naciskiem.
Siostra króla wzruszyła ramionami i oparła dłonie na zaokrąglonym brzuchu, a jej brat musiał zdobyć się na spory wysiłek, by nie wyobrazić sobie Kateriny w tym samym stanie. Był przecież królem i gdyby tamta nieszczęsna noc doprowadziła do powołania do życia dziecka, jego niezwykle sprawna i energiczna asystentka bez wątpienia powiadomiłaby go o tym i zażądała odpowiedniej rekompensaty.
I, co oczywiste, problem zostałby niezwłocznie rozwiązany, a ucieczka Kateriny byłaby najzupełniej zbędnym gestem. Na dodatek świadczącym o nierozsądku i krótkowzroczności, a żadnej z tych cech nie można było przypisać Katerinie.
– Mam mnóstwo zajęć, moja droga – powiedział. – Czy jest jeszcze coś, o czym chciałabyś porozmawiać?
Popatrzyła na niego uważnie, badawczo. Nie miał pojęcia, czego szukała w jego twarzy, ani czy to znalazła.
Podeszła i musnęła jego policzek pocałunkiem.
– Nie – odparła. – Do zobaczenia na kolacji.
Wyszła, a Diamandis pozostał dokładnie w tym samym miejscu, powtarzając sobie, że to po prostu niemożliwe.
Niestety, diagnoza Zandry była trafna – życie Kateriny w roli jego asystentki było trudne i praktycznie całkowicie ograniczone do zajęć zawodowych. Kiedy niby miałaby nawiązać jakiś romans? Zresztą nawet gdyby miała dość czasu, by to zrobić, Diamandis szybko by się o tym dowiedział.
Wszystko to razem oznaczało, że musiał coś zrobić, niezależnie od tego, jak niewiarygodna wydawała mu się cała sytuacja. Dlatego, kiedy jego nowy asystent stanął w progu, król nawet na niego nie spojrzał.
– Lecę do Aten – rzekł tylko. – Proszę zorganizować moją podróż, natychmiast.

– Dzielny książę stanął przed księżniczką i groźnym smokiem i jednym potężnym ruchem miecza uratował księżniczkę od pewnej śmierci.
Katerina Floros nie znosiła tej opowieści, chociaż dzieci z jej klasy szczerze ją uwielbiały. Współczuła smokowi, który najprawdopodobniej robił to, co robią smoki, do chwili, gdy nagle zjawił się książę i wszystko zepsuł.
Spojrzała w okno i zobaczyła gromadzących się pod bramą rodziców, którzy po długim dniu pracy przyszli zabrać dzieci do domu. Trudno jej było uwierzyć, że niedługo sama będzie musiała wziąć na siebie te same obowiązki.
Kiedy wszystkie dzieci zostały odebrane i większość pracowników centrum opieki też wyszła, Katerina pozbierała swoje rzeczy i zajęła się porządkowaniem biurka. Gdy drzwi skrzypnęły, podniosła głowę i uśmiechnęła się na widok swojej szefowej, dyrektorki centrum i swojego osobistego anioła stróża.
– Już niedługo, co? – Fifi delikatnie poklepała przyjaciółkę po brzuchu.
Katerina szczerze nie znosiła, kiedy ktoś to robił, ale Fifi była najprawdziwszym aniołem – dała jej pracę i bez mrugnięcia okiem pozwalała wychodzić wcześniej z pracy, by nie spóźniła się na lekarską wizytę. Razem wyszły z budynku prosto w pochmurny wieczór, pożegnały się i Katerina pojechała do domu.
Zaparkowała na ulicy przed swoim blokiem w nieco podejrzanej dzielnicy na obrzeżach Aten. Nie był to pałac, nic z tych rzeczy, a mieszkanie można by śmiało nazwać dziurą, ale była to własna dziura Kateriny, dziura, za którą płaciła samodzielnie zarobionymi pieniędzmi.
Nie miała najmniejszego zamiaru pójść w ślady matki. Kochała swoje dziecko już teraz, zanim przyszło na świat, i jeśli nawet początki życia samotnej matki zapowiadały się ciężko, wolała pogodnie patrzeć w przyszłość. Miłość była zdecydowanie lepsza niż sekrety i pieniądze, i Katerina była gotowa pokonać wszelkie trudności.
Weszła po schodach na drugie piętro, mamrocząc pod nosem przekleństwa. Była głodna i ledwie żywa ze zmęczenia, i marzyła wyłącznie o tym, by jak najszybciej zjeść kolację w wannie. Wyjęła klucze z torby, otworzyła drzwi, weszła do środka i zamarła.
Powietrze przesycone było obcym zapachem, czymś… Czymś bardzo męskim. Z sercem bijącym jak u wyścigowego konia przytrzymała wciąż uchylone drzwi i zacisnęła palce wokół kluczy, zdecydowana bronić się wszelkimi dostępnymi środkami, chociaż wewnętrzny głos podpowiadał jej, że w tym wypadku skazana jest na porażkę.
Był tutaj, w jej mieszkaniu. Król Kalyvy siedział na jej kanapie. Jej były szef. I nie tylko szef. Katerina powoli opuściła ręce i oparła je na brzuchu, zupełnie jakby miała jakąś szansę, by ukryć przed nim swój stan. Miała przygotowane kłamstwo, właśnie na taką okazję, a jednak…
Diamandis podniósł się powoli, swoim wzrostem i szerokimi ramionami blokując słabe światło z zawieszonej pod sufitem fluorescencyjnej lampy. Ciemne włosy miał brutalnie krótko ostrzyżone, jak zwykle, a ciemne brwi i oczy surowe, jak zwykle. Muskularną sylwetkę podkreślał krój jednego z jego czarnych garniturów, bez których nigdy nigdzie się nie ruszał.
Katerina czuła, że nie ma siły, by stawić mu czoło, szczególnie że potrzebowałaby naprawdę dużo energii, by sprostać temu wyzwaniu. Diamandis zawsze powtarzał wszystkim, którzy chcieli i nie chcieli słuchać, że nie zamierza się żenić ani mieć dzieci, więc na ten drobny wypadek w jego planach po prostu nie było miejsca, i tyle.
Dziewczyna doskonale zdawała sobie sprawę, że wszystkie konsekwencje „drobnego wypadku” poniesie ona sama, nikt inny, i nie wyobrażała sobie, by miała uchylać się od odpowiedzialności. Nie zamierzała obciążać własnymi błędami swoich dzieci, tak jak robiła to jej matka i dlatego odeszła, woląc samodzielnie poradzić sobie z sytuacją.
Była przekonana, że po jej zniknięciu Diamandis natychmiast o wszystkim zapomni, ale chyba się pomyliła.
– Czy naprawdę upłynęło już aż tyle czasu, że zdążyła pani zapomnieć o regułach protokołu, panno Floros? – odezwał się.
Bez trudu rozpoznała ten chłodny, pełen dystansu ton, umiejętnie maskujący wściekłość, której większość ludzi nigdy by się nie domyśliła. Niestety, Katerina dobrze wiedziała, co się pod nim kryje.
– W obecności króla powinna pani złożyć wymagany etykietą ukłon.

Nie ukłoniła się.
Diamandis nie wiedział, czy wynikało to z potrzeby buntu, którego nie rozumiał, czy też raczej z jej stanu, poważnie utrudniającego fizyczną aktywność.
– Co tu robisz? – zapytała.
Lekko uniósł jedną brew, dając jej do zrozumienia, że zauważył, że nie użyła przysługującego mu tytułu, ale nie zrobiło to na niej żadnego wrażenia.
– Interesujące pytanie – wycedził. – Pewnie masz jakieś pomysły.
Musiał się dowiedzieć, czy to jego dziecko, bo sam fakt, że była w ciąży, wydawał się w tej sytuacji niepodważalny. Nie potrzebował żony, nie szukał królowej. I nie chciał mieć dzieci. Odnalezienie Zandry nie tylko sprawiło mu ogromną radość, ale także zdjęło poważny ciężar z jego ramion, ponieważ teraz nie musiał się już martwić o spadkobierców.
– Moja siostra wraca z wyprawy na zakupy w Atenach z nowiną, że moja była asystentka, która uciekła w środku nocy, jak kryminalistka, biega po mieście z brzuchem większym niż jej własny – podjął. – Zandrze wydało się to nieco dziwne, bo pomyślała, że pracując dla mnie, raczej nie miałaś czasu na romantyczne przygody.
– Księżniczka ma bystry, pełen ciekawości umysł – zimno odpaliła Katerina.
Jej dłonie nie zdradzały nerwowości, natomiast jej oczy… Jej fascynujące zielone oczy zawsze przeczyły maskom, które zakładała.
– Dobrze wiesz, dlaczego tu jestem, moja droga.
– Nie mam zielonego pojęcia, mój drogi. Rozumiem, że mogłeś odnieść wrażenie, że to nasza randka, jedyna zresztą, jest przyczyną mojej obecnej sytuacji, i że całe moje życie w Kalyvie ograniczało się do niewolniczej pracy dla ciebie, ale to pomyłka. Zawsze miałam własne życie i mam je teraz – mieszkam w Atenach z moim mężem, który jest ojcem tego dziecka, i jestem z nim bardzo szczęśliwa.
Zaskoczyła go, nie samą informacją, lecz całym tym bezczelnym kłamstwem. Czy naprawdę sądziła, że przed spotkaniem z nią nie zlecił swoim ludziom szczegółowej analizy ostatnich sześciu miesięcy jej życia?
– Więc wyszłaś za mąż, tak?
– Tak.
Chwilę milczał, zastanawiając się, czy uważa go za aż tak wielkiego idiotę, czy po prostu jest bardzo, ale to bardzo zdesperowana.
– I mam uwierzyć w tę zabawną historyjkę? Zapominasz, że wiedziałem o każdym twoim kroku, i nadal tak jest.
Prychnęła lekceważąco.
– To niemożliwe.
– Jestem królem.
– Jasne, jesteś królem, jednym z wielu, którzy zamieszkują ten wielki świat.
Kiedy dla niego pracowała, często była wobec niego absolutnie szczera, jednak zawsze znała swoje miejsce i znakomicie wyczuwała odpowiedni ton rozmowy. Tak, zazwyczaj tak właśnie się zachowywała, natomiast w tej chwili jej stosunek do niego wyraźnie się zmienił.
Diamandis rozejrzał się po smętnej dziurze, którą usiłowała przeobrazić w przytulne mieszkanie, i doszedł do wniosku, że zupełnie nie rozumie tej gry.
– Nie widzę żadnego dowodu obecności mężczyzny – oświadczył. – Nie ma żadnego aktu ślubu i nie ma żadnego dobrego męża, który przygotowywałby dla ciebie kolację.
– Pracuje na nocną zmianę. – Katerina nadal stała tuż przy drzwiach, jakby zamierzała rzucić się do ucieczki.
– Doprawdy? W takim razie pokaż mi jakikolwiek dowód istnienia tego związku.
Nie odpowiedziała.
– Ach, nie jesteś w stanie tego zrobić – mężczyzna potrząsnął głową. – Wrócisz ze mną do Kalyvy, natychmiast. Skoro nadal z uporem twierdzisz, że to nie ja jestem ojcem dziecka, trzeba będzie zrobić badanie.
– Dlaczego? – zapytała.
Coś się w niej załamało i Diamandis z przykrością patrzył, jak ostre światło jej oporu powoli gaśnie. Zawsze podziwiał jej wewnętrzną siłę. Nigdy się go nie bała, nawet gdy mu na tym zależało.
– O co właściwie pytasz? – zagadnął. – Mieliśmy krótki, nieodpowiedzialny romans, chyba pamiętasz.
Owocem tego związku było dziecko. Jego dziecko. I dlatego musiał rozwiązać ten problem, zanim stanie się niemożliwy do rozwiązania.
– Kłamiesz, moja droga.
Jeszcze bardziej zapadła się w sobie. Wyglądała na bardzo zmęczoną i gdy podniosła wzrok, oczy miała wyraźnie wilgotne.
– Nie chcesz dzieci – powiedziała. – Nigdy tego nie ukrywałeś, więc po co chcesz zabrać mnie do Kalyvy? Po co ci to badanie DNA? Nie zależy ci na tym dziecku, nawet jeśli jesteś jego ojcem.
– Czy to dlatego uciekłaś?
Nie wątpił, że ma rację, przynajmniej częściowo. Gdyby było inaczej, uciekłaby zaraz po tamtej nocy, którą ze sobą spędzili, nie kilka tygodni później.
Katerina nie odpowiedziała na jego pytanie i tylko patrzyła na niego oczami, z których wyzierało głębokie przygnębienie.
– Jestem przyzwoitym człowiekiem i wiem, że nie wszystko musi kręcić się wokół mnie.
Parsknęła krótkim śmieszkiem.
– Odkąd to?
Postanowił zignorować jej sarkazm.
– Czego chcesz? – podjął. – Bo chyba nie tego smętnego mieszkania i marnie płatnej pracy, w której na pewno nie wykorzystujesz swojego intelektualnego potencjału? I chyba nie życia w Atenach, skoro możesz wrócić do domu i…
– I co? – przerwała mu wyzywająco. – Zostać głównym tematem większości dowcipów? Pożywką dla plotek? Słuchać, jak moje dziecko nazywają królewskim bękartem?
W jej oczach znowu zapłonął ogień.
– Nic z tego, nie skażę nas obojga na taki los. Może moje obecne warunki są gorsze niż te, do jakich przywykłeś, lecz w gruncie rzeczy są całkiem niezłe i moje dziecko…
– Nasze dziecko.
Obrzuciła go pełnym goryczy spojrzeniem.
– Nie mam najmniejszej ochoty wracać do Kalyvy, ponieważ nie chcę znaleźć się w samym oku cyklonu okrutnych plotek – powiedziała cicho. – Wiem, że nie chcesz ani żony, ani dziecka, więc daj nam spokój, dobrze? Jeżeli będziesz trzymał się z dala od nas, o nic nie będę cię prosić. To chyba uczciwy układ, nie sądzisz?
– Obawiam się, że nie dosyć uczciwy – odparł po chwili milczenia. – Wrócisz do Kalyvy i zajmiesz się przygotowaniami.
– Przygotowaniami do czego?
– Do naszego ślubu, rzecz jasna.
Katerina nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że śni. Nie widziała żadnego innego wytłumaczenia tego, co usłyszała, ale jednak nie był to sen, w każdym razie nie dobry sen. Nie, był to koszmar. Może dawniej i pozwalała sobie na fantazje, których głównym bohaterem był Diamandis, lecz zawsze zdawała sobie sprawę, że happy end tych historii jest po prostu wykluczony. Gdy dotarło do niej, że on uważa ją za atrakcyjną, przeżyła prawdziwy wstrząs, ale nawet wtedy jej marzenia miały wyraźne granice.
– Nie mogę za ciebie wyjść – westchnęła.
– Ślub rozwiąże wszystkie twoje problemy.
– Raczej nie. Jadowite żmije, od których dosłownie roi się na twoim dworze, uznają to dziecko za nieprawe, za plamę na obliczu monarchii.
Nie mogłaby tego znieść i nie zamierzała na to pozwolić, nawet gdyby znowu musiała ratować ucieczką siebie i swoje dziecko. Tyle że tym razem uciekłaby dalej, do Anglii albo Ameryki, albo do jakiegokolwiek innego kraju, byle tylko nie zdołał jej odnaleźć.
– Wymyślimy jakąś historię – powiedział. – Lysias i Zandra pobrali się daleko od Kalyvy, więc dlaczego my nie mielibyśmy tak zrobić?
– Bo jesteś królem.
– Ale z powodu jakichś kwestii zdrowotnych musieliśmy zawrzeć związek w tajemnicy – ciągnął. – Ciąża źle wpływała na twoje zdrowie, więc zostałaś w Atenach pod opieką doświadczonych lekarzy, podczas gdy ja wróciłem do kraju. Uznaliśmy, że najlepiej będzie na razie nie ujawniać wiadomości o naszym ślubie, żebyś mogła spokojnie odzyskać siły.

Na gali w Cannes – Caitlin Crews

Profesor Miranda Sweet próbowała się przecisnąć przez tłum stojący przed wejściem do Centrum Konferencyjnego Uniwersytetu Georgetown, gdzie właśnie wygłosiła referat przed uczestnikami Światowego Szczytu na rzecz Powstrzymania Przemocy w Mediach, gdy ktoś mocno pochwycił ją za ramiona – tak mocno, że z pewnością zostawił siniaki – i obrócił wbrew jej woli. Zobaczyła przed sobą twarz mężczyzny i zacisnęła dłonie na rączce torby. Ciepłe, wiosenne waszyngtońskie popołudnie naraz wydało jej się zimne i wrogie. Od razu zauważyła, że ten człowiek źle jej życzy, i poczuła przerażenie. W jednej chwili znów stała się dziewczynką, bezradną i zalęknioną, kryjącą się po kątach przed ojcem, który szalał po domu i rozbijał sprzęty. I tak jak wtedy, zaczęła drżeć na całym ciele.
– Co? – pisnęła cienkim głosem, głosem dziewczynki, którą przestała być dobrych dziesięć lat temu.
– Tym razem będziesz słuchać, a nie mówić – warknął obcy. Miał dziwny akcent.
W pierwszym odruchu Miranda miała ochotę przeprosić i potulnie zgodzić się na wszystko, byle ułagodzić jego złość. Naraz jednak inna dłoń dotknęła jej pleców, oderwała ją od napastnika i przygarnęła do mocnej piersi. Miranda przestała oddychać. Wiedziała, że powinna protestować, krzyczeć, uderzyć intruza torebką, ale coś ją powstrzymywało. Ogarnęło ją dziwne wrażenie, że jest bezpieczna, choć sytuacja zupełnie na to nie wskazywała.
Silne ręce puściły wreszcie jej ramiona. Podniosła głowę i ze zdumieniem popatrzyła na człowieka, który wciąż trzymał ją przy sobie, po czym jeszcze z większym zdumieniem uświadomiła sobie, że zna tę twarz.
– Pomyliłeś się – powiedział jej obrońca do napastnika zimnym głosem z wyraźnym rosyjskim akcentem. Przeniósł wzrok na nią i Miranda zauważyła, że on też ją rozpoznał. Poczuła się wstrząśnięta. Nigdy dotychczas nie spotkała go osobiście, ale w swoich badaniach analizowała jego charakter, wykorzystywała filmy z jego udziałem na zajęciach ze studentami, a także szeroko omawiała wartości, które jej zdaniem reprezentował, w prasie i telewizji. To był Iwan Korovin – ten Iwan Korovin, niepokonany mistrz MMA, a obecnie ulubieniec Hollywood, uwielbiany za brutalność i agresję – uosobienie wszystkiego, z czym Miranda walczyła przez całe życie.
Napastnik warknął coś po rosyjsku. Miranda nie musiała znać tego języka, by zrozumieć, że nie były to miłe słowa. Na dźwięk tego tonu poczuła się tak, jakby ktoś uderzył ją w brzuch.
Iwan Korovin znów przycisnął ją do swojego twardego jak stal ciała.
– Nie ruszaj tego, co należy do mnie – ostrzegł niskim, głębokim głosem, który na żywo brzmiał jeszcze lepiej niż na filmach. Całe ciało Mirandy pokryło się gęsią skórką. To wrażenie było tak nieoczekiwane, że prawie nie zwróciła uwagi na to, co powiedział.
– Nie zamierzałem wchodzić ci w drogę – odrzekł pierwszy mężczyzna i jego małe, podłe oczka zatrzymały się na twarzy Mirandy. Poruszyła się w objęciach Iwana, ale nie próbowała się uwolnić. W głębi ducha była na siebie zła za to tchórzostwo. – Lepiej nie robić sobie z ciebie wroga.
Uśmiech Iwana był jego kolejną potężną bronią.
– Skoro tak, to pamiętaj, że masz jej więcej nie dotykać, Guberev.
Ten głos brzmiał jak buczenie potężnego silnika. Mirandę znów przeszył dziwny dreszcz. Co się z nią właściwie działo? Wychowana w snobistycznym Greenwich w stanie Connecticut przez potężnego fizycznie ojca, który znęcał się nad rodziną, zawsze wyżej ceniła inteligencję niż mięśnie. Przed dwoma laty opublikowała doktorat, a potem książkę „Kult jaskiniowca”, w której omawiała fenomen popularności mistrzów szczególnie brutalnych dyscyplin sportu. Książka została przyjęta zdumiewająco dobrze i od czasu jej wydania Mirandę często zapraszano do rozmaitych programów telewizyjnych jako eksperta. Ona sama uważała, że reprezentuje konieczny głos rozsądku w świecie pełnym przemocy, w świecie, który uwielbiał takich brutali jak słynny Iwan Korovin, były mistrz sztuk walki, a od kilku lat gwiazda filmów akcji, w których wcielał się w postać Jonasa Darka.
Odepchnęła jego umięśnioną pierś. Napastnik wymruczał jakieś nieszczere przeprosiny, ale Miranda zupełnie nie zwróciła na to uwagi, skupiona na własnej reakcji na Iwana Korovina. Na żywo wyglądał jeszcze lepiej niż w filmach. Na ekranie sprawiał wrażenie niebezpiecznej i nieco nieokrzesanej maszyny do zabijania. Półnagi, z ciałem pokrytym tatuażami, przedzierał się przez szeregi przeciwników, jakby byli zrobieni z masła. Mirandzie zawsze kojarzył się z neandertalczykiem i bez oporów nazywała go tak publicznie. Na żywo nie tracił żadnego z tych przymiotów – był wysoki i zbudowany z samych mięśni, ale również zaskakująco i uderzająco piękny. Było to piękno wojownika zaprawionego w wielu walkach. Nos, z pewnością już kilkakrotnie złamany, podkreślał tylko piękny zarys ust, blizna na czole uwydatniała wysoko osadzone kości policzkowe, a doskonale skrojony garnitur tonował atmosferę brutalności. Najbardziej ze wszystkiego zaskoczył Mirandę błysk inteligencji w jego ciemnych oczach.
Miała wrażenie, że spada z urwiska w czarną otchłań. Zupełnie zapomniała o napastniku, który wcześniej pochwycił ją za ramiona. Zapomniała o przeszłości i o własnym tchórzostwie. Zapomniała o wszystkim, nawet o sobie. Na całym świecie istniał tylko Iwan Korovin i jego przenikliwe spojrzenie. A Miranda nigdy się nie zapominała ani nie traciła kontroli nad sobą.
– Tego, co twoje? – powtórzyła jego słowa, usiłując odzyskać równowagę wewnętrzną. – Czyżbyś właśnie powiedział, że należę do ciebie? Jak przedmiot? Jak koza?
Jego piękne usta drgnęły w uśmiechu i Miranda poczuła się tak, jakby ktoś ją czule pogłaskał. Ten mężczyzna był o wiele bardziej niebezpieczny, niż sądziła.
– Jestem bardzo zaborczy – oznajmił. Obcy akcent sprawił, że te słowa zabrzmiały jak pieszczota. Popatrzył ostrzegawczo na tego drugiego mężczyznę, który wciąż stał obok nich, zionąc złością i okropną wodą kolońską, a potem znów przeniósł ciemne, melancholijne spojrzenie na Mirandę. Poczuła to spojrzenie w całym ciele.
– To okropna wada – dodał. Z żenującą łatwością przyciągnął ją do siebie, jakby Miranda była zupełnie pozbawiona własnej woli, a potem pochylił głowę i pocałował ją, jakby miał do tego święte prawo, nie zostawiając jej ani chwili na reakcję. Nie próbowała z nim walczyć; nawet nie jęknęła, a co więcej, w ogóle nie miała na to ochoty. Pozwoliła, by ten człowiek, który zapewne nie lubił jej tak samo jak ona jego, całował ją tak namiętnie, jakby za moment mieli pójść do łóżka.
Gdy w końcu podniósł głowę, w jego ciemnych oczach błyszczał ogień, a Mirandzie dzwoniło w uszach.
– Miłaja – wymruczał. To słowo brzmiało ładnie, ale Miranda była pewna, że to jakieś przekleństwo. Poczuła panikę i dopiero teraz dostrzegła dookoła błyski świateł. To było światło fleszy. Otaczał ich tłum paparazzich. Uświadomiła sobie, że następnego dnia zobaczy te zdjęcia na okładkach wszystkich kolorowych pism w supermarketach.
Rozzłoszczony napastnik zniknął, jakby nigdy go tu nie było. Pozostał tylko Iwan Korovin i Miranda, która musiała wreszcie przyjąć do wiadomości nieprzyjemną prawdę: dała się sfotografować w objęciach największego wroga, mężczyzny, który kiedyś w popularnym talk-show nazwał ją „ujadającym kundelkiem”, na co publiczność zareagowała wielkim aplauzem. W dodatku stało się to w czasie trwania międzynarodowej konferencji, w obecności wielu osób odpowiedzialnych za politykę społeczną – naukowców i delegatów z co najmniej piętnastu krajów, całego tłumu ludzi, którzy podobnie jak ona sama przeciwstawiali się wszystkiemu, co reprezentował Korovin. Uświadomiła sobie z przygnębieniem, że jest to wielki, być może śmiertelny cios dla całej jej kariery – kolejny cios zadany przez Iwana Korovina.

Gdyby spojrzenie mogło zabijać, ta ruda pani profesor zmiotłaby go z powierzchni ziemi.
Oderwał się od niej i poszedł za ochroniarzami do hotelu, w którym odbywała się konferencja. Gdy już znaleźli się w środku, zaprowadził ją w miejsce, gdzie mogli usiąść na fotelach wśród zieleni. Nie patrzyła na niego. Sądził, że walczy z prawdą, która musiała być trudna do przełknięcia dla takiej harpii jak ona, walczącej ze wszystkim, co on reprezentował. Winna mu była wdzięczność, ale gdy w końcu podniosła na niego ciemnozielone oczy, które intrygowały go bardziej, niż chciał przed sobą przyznać, zrozumiał, że ona nie ma najmniejszego zamiaru dziękować. Była na niego wściekła. Nie dziwiło go to, ale jako wytrawny wojownik doskonale potrafił wyczuć agresję w drugiej osobie i odpowiedzieć tym samym.
Pomyślał ponuro, że zasłużyła sobie na to. Od dwóch lat nieustannie utrudniała mu życie. Publicznie obrzucała go wyzwiskami. Gotowa była posunąć się do każdego kłamstwa, by przedstawić go w najgorszym możliwym świetle i zwrócić przeciwko niemu opinię publiczną. Och, tak, zasłużyła sobie na to.
– O co tu chodzi? – zapytała lodowato, jakby zupełnie nie zdawała sobie sprawy z kruchości własnej pozycji i jakby Iwan był niesubordynowanym studentem, który nie potrafi się zachować na zajęciach.
– Przestraszyłem cię? – zapytał znudzonym tonem i zauważył kolejny błysk wściekłości w zielonych oczach. – Wydawało mi się, że najlepiej będzie działać szybko.
Wstała z fotela. Najwyraźniej nie należała do tych nudnych, rozsądnych Amerykanek, które obawiały się wysokich obcasów. Jej obcasy były ostre i wysokie na co najmniej osiem centymetrów, ale zdawało się, że czuje się w nich zupełnie swobodnie. Całą postawą próbowała mu okazać, że nie pozwoli się zdominować, ale było już za późno.
– Zaatakowałeś mnie – warknęła tym samym lodowatym tonem. – Użyłeś fizycznej przemocy!
Rumieniec na jej twarzy fascynował Iwana. Pocałunek mógł kłamać, ale rumieniec był prawdziwy. Oczy miała błyszczące, a oddech przyspieszony. Nie potrafił oderwać od niej wzroku.
– Pocałowałem cię – poprawił ją.
Nie wolno się było fascynować przeciwnikiem, a szczególnie takim przeciwnikiem. W końcu to ona pierwsza oceniła go niesprawiedliwie. Stawiała mu na drodze zasieki z drutu kolczastego i potrafiła to uczynić zawsze w najgorszym momencie. Sprawiała, że w oczach opinii publicznej wydawał się jakąś karykaturą z komiksu. Taka reputacja mogła mu bardzo zaszkodzić przy promowaniu nowej fundacji dobroczynnej.
– Jak śmiałeś?
Wzruszył ramionami.
– Śmiem robić wiele rzeczy. Ty też byłaś bardzo odważna w wywiadach telewizyjnych.
Podniosła na niego oburzone spojrzenie. Iwan skorzystał z okazji, by przyjrzeć się jej z bliska i krew znów zaczęła szybciej krążyć mu w żyłach. Była delikatnej budowy, o szlachetnych rysach twarzy, wysoka jak na kobietę i szczupła, choć nie tak chuda jak modelki. Iwan długo żył w biedzie i przesadna chudość kojarzyła mu się wyłącznie z nędzą. Nie była jednak tak krucha, jak wydawało mu się wcześniej. Włosy miała długie, ciemnorude, a oczy tajemnicze i intrygujące. Ubrana była w ciemny kostium ze spodniami, bardzo oficjalny, ale zarazem kobiecy. Gdy ją całował, przez chwilę poczuł na swojej piersi dotyk jej niedużych, lecz zgrabnie uformowanych piersi. Dawno już nie czuł takiego czystego pożądania.
– Dmitrij Guberev to bardzo niesympatyczny człowiek. Wydaje mu się, że skoro ma pieniądze, to może pozwolić sobie na wszystko – mruknął Iwan krótko, zły na siebie. – Przez jakiś czas próbował zrobić karierę w sportach walki w Kijowie, ale gdy nic z tego nie wyszło, został organizatorem walk. To był jedyny zrozumiały dla niego sposób, by go przekonać, żeby zostawił cię w spokoju. Jeśli czujesz się urażona, nic na to nie poradzę.
– Musiałeś mu powiedzieć, że należę do ciebie? – powtórzyła z niedowierzaniem. – Jak w średniowieczu! Jeśli mogę zapytać, to kim dla ciebie jestem?
– On chyba myśli, że jesteś moją kochanką, a nie moją kozą – odrzekł Iwan gładko. Nie potrafił się powstrzymać, by się z nią trochę nie podroczyć.
– Nie prosiłam, żebyś wsiadał na białego konia i przybywał mi na ratunek – odrzekła, nie podnosząc głosu. Jej ton doskonale pasował do ciemnoszarych pereł na szyi. Wszystko w niej było gładkie, wyrafinowane i arystokratyczne. Iwan dorastał w nędzy w Niżnym Nowogrodzie, w czasach, gdy to miasto jeszcze nazywało się Gorki. Po rosyjsku znaczyło to „gorzki” i tak właśnie Iwan wspominał te mroczne, zimne lata. Może właśnie dlatego ta kobieta tak zaszła mu za skórę. Rzadko się zdarzało, by ktoś go traktował z takim lekceważeniem jak ona.
– Nie potrzebowałam twojej pomocy – ciągnęła z urazą. Iwan przypomniał sobie wyraz bezradności, który przez chwilę widział na jej twarzy, ale powiedział sobie, że to nie jego problem. Sama zrobiła sobie z niego wroga.
– Może i nie prosiłaś. – Wzruszył ramionami, jakby to nie miało większego znaczenia. – Ale ja znam Gubereva. Ma podły charakter i gdybym się nie wtrącił, skończyłoby się to znacznie gorzej. – Popatrzył na nią prowokująco. – Masz sińce na ramionach?
Na jej twarzy pojawiło się zmieszanie. Roztarła ramiona dłońmi i skrzywiła się lekko.
– Nic mi nie jest. – Opuściła ramiona i przesunęła ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Iwan potrafił czytać język ciała i widział, że wcale nie jest tak opanowana, jak chciałaby się wydawać. – Doceniam twoją chęć pomocy, jeśli rzeczywiście o to ci chodziło, ale rozumiesz chyba, że nie popieram metod, których użyłeś.
– Może były nieco radykalne – przyznał. Wciąż nie rozumiał, dlaczego ją pocałował. Wielokrotnie walczył z Guberevem na macie i wiedział, że podobnie jak większość damskich bokserów, tamten w głębi serca był tchórzem i nigdy nie odważyłby się na taki pokaz agresji wobec kogoś silniejszego. Sama obecność Iwana wystarczyła, by go odstraszyć. Po co więc posuwał się dalej? – Ale skuteczne.
– Skuteczne? Dla kogo? – Napięcie w końcu przedarło się przez gładki ton. – To może być koniec mojej kariery. Mogę tylko przypuszczać, że właśnie o to ci chodziło. Nie ma lepszego sposobu, by podważyć wszystko, co mówiłam o tobie, niż pokazać publicznie, że jestem dla ciebie tylko kolejną seksualną zabawką.
Iwan jednak nie musiał uciekać się do takich metod. W końcu był Iwanem Korovinem, mistrzem walki i gwiazdą filmową, i wbrew insynuacjom Mirandy nie został ani jednym, ani drugim przez przypadek. Miał za sobą lata wyczerpującego treningu. W ciągu trzech lat od opuszczenia Rosji musiał nauczyć się płynnie mówić po angielsku i wiele wysiłku włożył w pozbycie się akcentu. Nie intrygował ani nie kopał pod nikim dołków; był znany z tego, że do problemów i przeciwników podchodzi z otwartą przyłbicą.
– Czyżbyś była jedną z moich seksualnych zabawek? Wydaje mi się, że pamiętałbym coś takiego.
– Powiedzmy to sobie jasno – odrzekła. – Zajmowałam się tobą w swoich badaniach. Cała twoja kariera opiera się na tym, że niszczysz przeciwników jednego za drugim, w ogóle nie biorąc pod uwagę możliwości porażki.
Przeprowadzała nad nim badania, jakby był jakimś zwierzęciem w zoo. Jak to możliwe, że wydawała mu się tak atrakcyjna, choć wiedział, że gdyby tylko mogła, gotowa była zniszczyć go w jednej chwili? Ale rozsądek nie miał z tym nic wspólnego.
– Często nazywają cię „ niepowstrzymaną siłą” – mówiła, unosząc wyzywająco głowę, jakby przygotowywała się do pojedynku i jakby uważała, że to określenie jest obelgą. – Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by dojść do wniosku, że mnie również postanowiłeś skosić równo z trawą i wykorzystałeś do tego pierwszą okazję.
– Twoje badania, pani doktor Sweet, bywają całkiem interesujące – powiedział, zły na siebie za to, że wciąż nie potrafił się pozbyć erotycznych wyobrażeń. – Ale ja się z nimi zupełnie nie zgadzam. Mogę się z tobą nie zgadzać i nie potrzebuję wymyślać dziwnych strategii, by cię zdyskredytować. Chciałem ci tylko pomóc. Pomógłbym każdemu, kto znalazłby się w podobnej sytuacji. Przykro mi, jeśli uznałaś to za obraźliwe.
Przez chwilę patrzyła na niego ze zmarszczonym czołem. Miał wrażenie, że jest oceniany i że ta ocena nie wypadła dla niego korzystnie. Znów poczuł się jak w młodości, nim jeszcze zaczął pokonywać drogę do sławy. Wziął głęboki oddech, żeby się opanować.
– Życie to nie film akcji, panie Korovin – stwierdziła takim tonem, jakby wygłaszała werdykt, stojąc na jakimś podium sędziowskim. – Nie możesz porwać kobiety w ramiona i całować bez jej pozwolenia, a potem jeszcze oczekiwać aplauzu. Znacznie bardziej prawdopodobne jest to, że zostaniesz oskarżony o molestowanie.
– Oczywiście – odrzekł tym samym znudzonym tonem. – Dziękuję, że mi przypomniałaś, że znajduję się w najbardziej zwyrodniałym prawnie kraju na świecie. Następnym razem, gdy będziesz próbowała wejść pod jadącą ciężarówkę, nie ruszę palcem, żeby cię stamtąd odciągnąć.
– Nie sądzę, żeby nasze ścieżki miały się jeszcze kiedyś skrzyżować – odparowała. Była to niezmiernie elegancka obelga. – I bardzo się z tego cieszę. A teraz wybacz, ale muszę już iść. Trzeba jakoś zminimalizować straty. Cały świat widział, jak hollywoodzki macho chwyta mnie w objęcia…

– Czy ktoś widział, jak wchodziłaś na górę do mojego apartamentu? – zapytał Navarre Cazier po włosku, którym to językiem władał równie biegle jak rodzimym francuskim.
Tilda, jedna z najsławniejszych na świecie gwiazd filmowych, wydęła zmysłowe usta i odpowiedziała:
– Wśliznęłam się bocznym wejściem.
Navarre rozpogodził się i uśmiechnął.
– Chodzi mi o ciebie. Paparazzi wszędzie za tobą łażą.
– Ale nie tutaj. – Tilda Castelli potrząsnęła głową i jej złociste włosy spłynęły kaskadą na ramiona. – Jednak nie mamy zbyt wiele czasu. Muszę być w hotelu przed trzecią, zanim wróci Luke.
Na tę wzmiankę o jej mężu, porywczym znanym muzyku rockowym, szczupła, śniada twarz Navarre’a stężała, a zielone oczy pociemniały.
– Nie złość się tak, caro mio – dodała pospiesznie Tilda. – Wiesz, jak wiele mam do stracenia i jak ogromnie żałuję, że musimy spotykać się potajemnie.
– W porządku – powiedział pojednawczo Navarre.
Ale w rzeczywistości irytowało go, że Tilda musi ukrywać ich relację. Nie chciał jej jednak zerwać.
– Przyprowadzisz ze sobą partnerkę na ceremonię rozdania nagród, prawda? – spytała. – Luke jest wobec ciebie strasznie podejrzliwy.
– Tak, Angelique Simonet, tę sławną paryską modelkę – odrzekł kwaśno.
– I ona nic o nas nie wie? – upewniła się z niepokojem aktorka.
– Oczywiście, że nie.
– No, tak. Wybacz, że tak się tym przejmuję – szepnęła w napięciu. – Ale nie zniosłabym rozstania z Lukiem!
– Możesz mi zaufać – powiedział Navarre i objął ją uspokajająco.
W błękitnych oczach Tildy błyszczały łzy i drżała ze zdenerwowania. Starał się nie zastanawiać, czym Luke Convery doprowadził ją do takiego stanu. Nauczył się nie wtrącać się w jej małżeństwo, podobnie jak ona nie kwestionowała jego wyboru kochanek.
– Nienawidzę takich długich rozstań z tobą. To okropne – wyszeptała z przygnębieniem. – Ale kłamię w tej sprawie od tak dawna, że chyba już nie potrafiłabym wyznać prawdy.
– To nieważne – odpowiedział z łagodnością, która zaskakiwała niektóre z kobiet w jego życiu.
Navarre Cazier, legendarny francuski przemysłowiec i miliarder, miał reputację szczodrego, lecz powściągliwego kochanka. Chociaż nie ukrywał niechęci do trwałych związków i upodobania do niezależności, kobiety lgnęły do niego i irytująco usiłowały go usidlić. Tilda jednak zajmowała w jego życiu całkiem osobne miejsce i traktował ją odmiennie. Był bezwzględny i samolubny, ale wobec niej przynajmniej starał się powściągnąć te cechy i nagiąć się do jej oczekiwań.
Później tego popołudnia po jej wyjściu pomyślał, że kiedy następnym razem spotkają się publicznie, będą musieli zachować ostrożność, ponieważ Luke Convery jest w gorącej wodzie kąpany i dobrze zna burzliwą historię wcześniejszych małżeństw i sekretnych romansów swej pięknej żony.
Kiedy Navarre szedł wziąć prysznic, zadzwoniła Angelique, jego aktualna kochanka, i poinformowała go, że niestety nie będzie mogła przyjechać do Londynu, gdyż zaproponowano jej udział w telewizyjnej kampanii reklamowej znanej firmy kosmetycznej. Navarre nie mógł jej winić, że nie odrzuciła takiej okazji.
Niemniej ogarnęła go irytacja. Potrzebował w tym tygodniu Angelique, i to nie tylko po to, by uciszyć plotki o jego romansie z Tildą. Finalizował ważną umowę biznesową z mężem swojej byłej kochanki, która ostatnio usiłowała wskrzesić ich romans. Aby uśmierzyć podejrzenia tego mężczyzny, planował zjawić się na końcowych negocjacjach z Angelique u boku, stwarzając pozór, że łączy go z nią poważny związek. Teraz zastanawiał się gorączkowo, jakiej innej kobiecie mógłby zaufać na tyle, by powierzyć jej rolę swej rzekomej narzeczonej bez obawy, że będzie chciała to wykorzystać.

Telefon komórkowy Tawny wyświetlił wiadomość od Julie: „Muszę z tobą pilnie pomówić”. Tawny zeszła po schodach, zastanawiając się, o co chodzi przyjaciółce.
Julie była recepcjonistką w tym samym wytwornym londyńskim hotelu, w którym Tawny pracowała od niedawna jako pokojówka. Szybko zaprzyjaźniły się ze sobą. Kiedy Tawny musiała wyprowadzić się z domu matki, Julia pomogła jej wynająć znośną kawalerkę i przewiozła rzeczy swoim samochodem.
– Mam kłopot – oznajmiła teraz Julie konspiracyjnym szeptem, gdy Tawny usiadła obok niej przy stole w kącie obskurnego pokoju dla personelu. –Przespałam się z jednym z hotelowych gości.
– Przecież wyleciałabyś z pracy, gdyby cię przyłapano! – wykrzyknęła Tawny, odgarniając rude tycjanowskie włosy. – Kto to był?
– Navarre Cazier – wyznała Julie z zawstydzonym uśmiechem. – I nie przyłapano mnie.
– Navarre Cazier? – powtórzyła wstrząśnięta Tawny.
Znała tego mężczyznę, bo sprzątała jego apartament na ostatnim piętrze. Ów bajecznie bogaty francuski przemysłowiec zatrzymywał się tam co najmniej dwa razy w miesiącu i zawsze zostawiał suty napiwek. Jednakże widziała go tylko raz – i to z daleka. Był wysoki, kruczowłosy i uderzająco przystojny, a jego władczy sposób bycia określał go jako człowieka pewnego siebie, bystrego i energicznego, nawykłego, by natychmiast wypełniano każde jego polecenie.
Navarre i Julie kochankami?! Tych dwoje wydawało się nie mieć ze sobą nic wspólnego. Ale przyjaciółka była bardzo ładna, a Tawny nauczyła się już, że wielu mężczyznom to wystarcza. Widocznie ten wyrafinowany Francuz nie stronił od przelotnych erotycznych przygód.
– To w czym problem? – spytała, przerywając napiętą ciszę. – Zaszłaś z nim w ciążę?
– Och, nie bądź śmieszna. Ale poniosło mnie i zgodziłam się pozować mu nago do serii zdjęć. Są w jego laptopie!
Zszokowana Tawny zaczerwieniła się z zakłopotania i odrazy.
– Dlaczego, u licha, to zrobiłaś? – zapytała.
Julie nieoczekiwanie otarła oczy chusteczką – nieoczekiwanie, gdyż Tawny uważała ją zawsze za twardą.
– Możesz się domyślić dlaczego. Nie chciałam wydać się pruderyjna… Pragnęłam go zadowolić, licząc, że zechce ponownie się ze mną spotkać. Bogatych facetów łatwo znudzić. Trzeba być gotową na wszystko, by podtrzymać ich zainteresowanie. Ale nigdy więcej się ze mną nie skontaktował, a mnie niepokoi, że wciąż ma te zdjęcia.
Tawny rozumiała sytuację przyjaciółki, choć jej nie pochwalała. Niegdyś jej matka Susan też starała się wywrzeć wrażenie na bogatym mężczyźnie. W tamtym przypadku chodziło o jej szefa, a ich sekretny romans ciągnął się z przerwami kilka lat. Zakończył się, gdy Susan zaszła w ciąże, urodziła Tawny i odkryła, że była dla tego mężczyzny jedynie błahą pozamałżeńską rozrywką.
– Poproś go, żeby wykasował tę zdjęcia – poradziła Tawny przyjaciółce, zakłopotana, ale współczująca.
– Poprosiłam wczoraj, lecz stanowczo odmówił – oznajmiła Julie. – Ale potrzebowałabym tylko dostać się do jego laptopa – dodała z naciskiem.
– On ci na to nie pozwoli – rzekła sucho Tawny.
– Mogłabym bez jego wiedzy pożyczyć sobie laptop na pięć minut, lecz niestety, w przeciwieństwie do ciebie nie mam wstępu do apartamentu Navarre’a. Pomyślałam więc, że zrobisz to za mnie – oświadczyła zdesperowana Julie.
Tawny wpatrzyła się w nią z niedowierzaniem.
– Chyba żartujesz?
– Nie ma żadnego ryzyka. Powiem ci, kiedy on wyjdzie. Przyniesiesz mi laptop do magazynu, ja w pięć minut wykasuję zdjęcia, a potem odniesiesz go na miejsce. Proszę, Tawny, to dla mnie bardzo ważne! Nigdy nie zrobiłaś czegoś, czego potem żałowałaś?
– Chciałabym ci pomóc, ale nie mogę popełnić przestępstwa.
– On się o niczym nie dowie. Błagam cię, tylko na ciebie mogę liczyć!
– Przykro mi, ale nie ma mowy, żebym zrobiła coś takiego – mruknęła zmieszana Tawny.
– Mam nadzieję, że zmienisz zdanie. Porozmawiam z tobą jeszcze podczas lunchu. Zostało niewiele czasu. Navarre pojutrze opuszcza hotel.
– Nie zmienię zdania – ostrzegła ją Tawny i zacisnęła usta.
– Przemyśl to jeszcze. To niezawodny plan. Gotowa jestem zapłacić ci za ryzyko…
– Zapłacić mi? – powtórzyła zaskoczona Tawny. – Posłuchaj, nie chodzi o pieniądze. Po prostu nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Gdybym mogła ci pomóc, nie wzięłabym od ciebie ani grosza.
Wróciła do swoich obowiązków z mętlikiem w głowie. Kolejny przystojny bogaty bydlak, Navarre Cazier, bezwzględnie wykorzystał zwykłą kobietę. Ale, niestety, takie jest życie. Bogacze nie liczą się z nikim i żyją według własnych zasad. Czyż nie tak samo postąpił jej ojciec? Porzucił jej matkę, kiedy nie zgodziła się usunąć ciąży, i poprzestał na wypłacaniu nędznych groszy na utrzymanie niechcianej córki do czasu jej pełnoletności. Dzieciństwo Tawny upłynęło w ubóstwie i bez miłości, gdyż zgorzkniała matka żałowała decyzji urodzenia nieślubnego dziecka, którą przypłaciła koniecznością rezygnacji z kontynuowania kariery zawodowej.
Tawny porzuciła te jałowe rozważania i pomyślała z troską o Julie. Żałowała, że musiała jej odmówić. W dodatku wprawiło ją w zakłopotanie to, że przyjaciółka zaproponowała jej pieniądze za pomoc. Czyżby zdawała sobie sprawę z jej problemów finansowych?
W istocie, zarobki Tawny w hotelu pozwalały jej tylko wspomagać swoją babkę Celestine w opłacaniu czynszu za małe mieszkanko w osiedlu dla emerytów. Babka, zdruzgotana śmiercią ukochanego męża i w konsekwencji utratą domu, zdołała się jednak podźwignąć, rozpocząć życie od nowa i nawiązać nowe przyjaźnie. Tawny, aby móc sekretnie wspierać ją finansowo, zatrudniła się w hotelu jako pokojówka. Wcześniej zarabiała na życie, ilustrując książki dla dzieci i projektując pocztówki z życzeniami. Niestety, kryzys ekonomiczny sprawił, że nie zdołałaby dłużej utrzymywać siebie i jeszcze pomagać babce. Dlatego obecnie pracowała w hotelu, a swoimi artystycznymi projektami zajmowała się wieczorami i w weekendy.
Mimo wszystko uraziło ją, że przyjaciółka zaproponowała jej pieniądze. Choć z drugiej strony to dowodziło desperacji Julie.
Może jednak powinnam jej pomóc? – zastanowiła się. Rozumiała niepokój Julie, że Navarre Cazier mógłby beztrosko wpuścić te kompromitujące zdjęcia do internetu.
– Dobrze, zdobędę dla ciebie ten laptop – oznajmiła przyjaciółce przy lunchu.
– Och, wspaniale, dziękuję ci! – wykrzyknęła rozpromieniona Julie.
Tawny nadal obawiała się konsekwencji, powiedziała sobie jednak, że powinna stłumić lęk i wykazać więcej odwagi. Nosiła barwne modne stroje, miała zdecydowane poglądy i zamierzała zostać autorką komiksów w jakiejś wielkiej gazecie lub czasopiśmie. Jednym słowem, lubiła myśleć o sobie jako o kobiecie wolnej i niezależnej. Czasami podejrzewała jednak w głębi duszy, że jest o wiele bardziej konserwatywna, niż skłonna byłaby przyznać. Marzyła o założeniu tradycyjnej rodziny i nigdy nie złamałaby prawa.
– Zrobimy to dziś po południu – powiedziała z zapałem Julie. – Upewnię się, że Navarre wyszedł z apartamentu, i zadzwonię do ciebie. Pójdziesz po laptop i zostawisz go w magazynie. Zjawię się tam dwie minuty później.
– Może powinnaś raczej ponownie porozmawiać z Cazierem – rzekła zaniepokojona Tawny. – Jeśli nas przyłapią…
– Nie damy się przyłapać – przerwała jej z przekonaniem przyjaciółka. – Po prostu wróć do pracy, zachowuj się jak zwykle i czekaj na telefon ode mnie.
Tawny powróciła więc do ścielenia łóżek, odkurzania pokoi i szorowania łazienek. Starała się nie myśleć o tym, co ją czeka, lecz podświadomie była napięta, toteż wzdrygnęła się gwałtownie, gdy zabrzęczała jej komórka. Julie powiadomiła ją, że właśnie wyszedł asystent Caziera i apartament jest już pusty. Serce Tawny waliło mocno, gdy szła korytarzem, pchając wózek z czystą pościelą, co miało dostarczyć jej pretekstu. Otworzyła drzwi, weszła do środka i nerwowo ogarnęła wzrokiem przestronne wnętrze. Przeszła przez pokój, odłączyła komputer od ładowarki i wsadziła go pod ramię. Zajęło jej to zaledwie chwilę, lecz spociła się z napięcia, a w żołądku czuła nerwowy skurcz. Odwróciła się i wybiegła na korytarz. Lecz w tym momencie rozsunęły się drzwi windy i wyszedł z niej Navarre Cazier w czarnym garniturze – wysoki, barczysty i zabójczo przystojny. Z przerażeniem ujrzała na jego śniadej twarzy wyraz zaskoczenia.
– Czy to mój laptop? – zapytał. – Dlaczego go wynosisz?
– Ja… ja… ee… – wyjąkała bezradnie, a serce podeszło jej do gardła.
Zza pleców Navarre’a szef jego ochrony Jacques, starszy, mocno zbudowany mężczyzna, odezwał się po francusku:
– Zadzwonię po policję.
Navarre wprowadził Tawny z powrotem do pokoju.
– Nie… nie ma potrzeby wzywania policji! – wykrzyknęła, żałując, że nie użyła wymówki, że podczas sprzątania pokoju niechcący zrzuciła laptop ze stołu i właśnie go podniosła.
– Mówisz po francusku? – zdziwił się Navarre.
Przyjrzał jej się zaniepokojony. Miała na sobie niebieski uniform i pantofle na niskim obcasie. Widocznie to sprzątaczka. Była średniego wzrostu, szczupła, o delikatnych rysach, jasnoniebieskich oczach i bujnych rudych włosach. Navarre’owi zawsze podobały się rudowłose kobiety.
– Moja babka jest Francuzką – wyjaśniła cicho.
Niepokój Navarre’a wzrósł. Skoro ona zna biegle francuski, mogła jeszcze bardziej mu zaszkodzić. Jak długo miała dostęp do jego laptopa? Nie było go w apartamencie godzinę, a jej wystarczyłoby pięć minut na skopiowanie zawartości twardego dysku. W ten sposób poznałaby nie tylko ściśle tajne szczegóły handlowych negocjacji, lecz również jego prywatne, potencjalnie kompromitujące mejle – na przykład te od Tildy.
– Co robisz z moim laptopem? – zapytał.
Tawny śmiało podniosła głowę.
– Wytłumaczę to, ale tylko na osobności.
Gniewnie zacisnął szczęki i zerknął na jej plakietkę. Tawny Baxter.
– Nie widzę powodu, dla którego nie miałabyś udzielić wyjaśnień w obecności moich ochroniarzy – odparł ze zniecierpliwieniem.
– Chodzi o Julie, recepcjonistkę, z którą spędził pan noc podczas swojego poprzedniego pobytu w hotelu – rzekła szorstko Tawny. – Ona chce, aby usunął pan z laptopa zdjęcia, do których pozowała nago.
Popatrzył na nią z niedowierzaniem i mimo woli zatrzymał wzrok na jej zmysłowych, kuszących wargach. Zirytowany na siebie, wyprostował się i oświadczył:
– Nigdy nie spędziłem nocy z recepcjonistką z tego hotelu. Co to za kłamliwa intryga?
– Nie trać czasu na rozmowę z nią i pozwól mi wezwać policję – wtrącił Jacques.
– Nazywa się Julie Chivers. Pracuje w recepcji, a w tej chwili czeka w magazynie obok na laptop – dorzuciła Tawny w gorączkowym pośpiechu. – Zależy jej tylko na usunięciu tych zdjęć.
Nieznacznym ruchem głowy Navarre polecił szefowi ochrony, by to sprawdził. Starszy mężczyzna wyszedł z pokoju. Tawny wzięła głęboki wdech.
– Dlaczego nie spełnił pan prośby Julie? – spytała wyzywająco.
– Nie mam pojęcia, o czym mówisz – odrzekł ponurym głosem, który przejął ją zimnym dreszczem. – Nie spędziłem nocy z recepcjonistką ani nie
robiłem żadnych zdjęć. Przestań obstawać przy tej głupiej historyjce i powiedz prawdę, co robiłaś z moim laptopem?
– Absolutnie nic. Dopiero przed chwilą wzięłam go ze stołu – odparła.
Zastanawiała się, dlaczego on nadal kłamie, i czekała z nadzieją na zjawienie się Julie. Wówczas nie będzie mógł dłużej się wypierać.
– Miałaś pecha, że niespodziewanie wróciłem – zauważył niewzruszenie.
Był przekonany, że ta Tawny Baxter wbrew swym zaprzeczeniom skopiowała twardy dysk i może zdążyła ukryć pendrive pod ubraniem. Przyjrzał się jej smukłym kształtom, cudownie wąskiej talii. Mimo woli zastanowił się czy jej ciało jest w podobnie perłowym odcieniu jak twarz. W czasach, gdy niemal wszystkie kobiety mają sztuczną opaleniznę, ożywczy był widok takiej jasnej cery z przeświecającymi błękitnymi żyłkami. Im dłużej przyglądał się tej dziewczynie, tym bardziej dostrzegał jej niezwykłą subtelną urodę, mimo że była nawet bez makijażu. Ogarnęło go pożądanie. W odpowiednim stroju i fryzurze wyglądałaby zapewne olśniewająco. Szkoda, że to tylko skromna pokojówka oskarżona o kradzież, zreflektował się zirytowany.
Wrócił Jacques i na pytające spojrzenie swego szefa odpowiedział przeczącym potrząśnięciem głowy. Tawny usiłowała opanować panikę. Widocznie przyjaciółka nie dotarła jeszcze do magazynu.
– Julie musiała usłyszeć, że pan wrócił, i zeszła z powrotem na dół do recepcji – rzekła zaniepokojona.
– Dzwonię na policję – oznajmił Navarre i sięgnął do kieszeni po komórkę.
– Nie, niech pan pozwoli mi zatelefonować najpierw do Julie. Poproszę, żeby tu przyszła i wszystko wyjaśniła – rzekła pospiesznie po francusku. – Błagam pana!
Navarre przez chwilę mierzył ją wzrokiem, po czym zamknął komórkę. Tawny w napięciu wstrzymała oddech, wcisnęła na ścianie guzik połączenia z recepcją i poprosiła, by wezwano Julie Chivers.
Odetchnęła drżąco.
– Przysięgam, że nie kłamię. Nie miałam nawet czasu otworzyć laptopa.
– Jasne, że tak twierdzisz – rzucił drwiąco. – W rzeczywistości może nawet już odnosiłaś go z powrotem.
– Ależ nie! – zaprzeczyła ze zgrozą. – Mówię prawdę!
– Utrzymujesz, że przespałem się z recepcjonistką i w dodatku robiłem jej pornograficzne zdjęcia – rzekł gniewnie. – Naprawdę uważasz mnie za kogoś takiego?
Tawny po raz pierwszy ogarnęły wątpliwości. Serce jej zamarło na myśl, że mogłaby się mylić. Jednak niezgrabnie wzruszyła ramionami i odparła:
– Skąd mogę wiedzieć, jaki pan jest? Wiem tylko to, co powiedziała mi przyjaciółka.
– Twoja przyjaciółka skłamała – powiedział stanowczo.
Zapadła pełna napięcia cisza, którą po paru minutach przerwało pukanie do drzwi. Weszła Julie z niezwykle potulną miną.
– Czym mogę panu służyć, panie Cazier? – spytała.
– Julie! – zawołała Tawny. – Wyjaśnij, dlaczego poprosiłaś mnie o przyniesienie laptopa i…
– Jakiego laptopa? – przerwała jej ostro Julie i spojrzała na nią z irytacją. – W co, u diabła, próbujesz mnie wrobić?

Powóz był już blisko posiadłości Exmoora i Nicola miała coraz bardziej mieszane uczucia. Przecież teraz powinna być w Londynie i pomagać Marianne i Penelope w przygotowaniach do ślubu. Jednak Deborah sprawiała wrażenie tak nieszczęśliwej, pozbawionej sił, nawet wystraszonej, że nie potrafiła odmówić młodszej siostrze, którą bardzo kochała. Były sobie niezwykle bliskie, dopóki Deborah nie wyszła za hrabiego Exmoora…
Nicola westchnęła. Gdy Deborah oznajmiła, że wychodzi za Richarda, starała się jej to wyperswadować, lecz na próżno. Zakochana Deborah w ogóle nie dostrzegała, że Richard ma naprawdę wiele wad. A kiedy zdesperowana Nicola w końcu wypaliła, że jeszcze przed kilkoma miesiącami Richard zalecał się do niej, Deborah posądziła ją o zazdrość. Nicola uznała wtedy, że dalsza dyskusja nie ma sensu i przez prawie dziewięć lat widywała się z siostrą tylko sporadycznie. Nigdy nie przekroczyła progu domu Exmoora, a Deborah z kolei tego domu prawie nie opuszczała. Do Londynu przyjeżdżała bardzo rzadko. Jednak miesiąc temu, kiedy spotkały się na przyjęciu u Bucky’ego, ich kuzyna, Deborah wręcz błagała Nicolę o przyjazd. Znów była przy nadziei, a przedtem trzy razy poroniła, a więc hrabia nie doczekał się jeszcze dziedzica. Bała się, że to dziecko też straci. Nicola nie była w stanie jej odmówić, choć na samą myśl o tym, że kilka miesięcy spędzi pod jednym dachem z Richardem Montfordem, czuła ciarki na plecach.
Deborah nie wiedziała, dlaczego Nicola aż tak bardzo nienawidzi jej męża. Nie miała pojęcia, że Richard Montford zniszczył Nicoli życie, zabijając jedynego mężczyznę, którego darzyła miłością.
Powóz wjechał w jakąś dziurę w drodze. Nicolą rzuciło w tył, potem do przodu, a zaraz potem usłyszała coś, co ją przeraziło. Huk wystrzału. Strzelił na pewno ktoś, kto był bardzo blisko, a potem zawołał:
– Stój!
Powóz natychmiast się zatrzymał, a ten mężczyzna wołał dalej, niby żartobliwie:
– Masz głowę na karku, skoro podjąłeś dobrą decyzje, bo jak podejrzewam, masz co najwyżej garłacz, a my aż sześć strzelb wycelowanych prosto w twoje serce. Dlatego proponuję, byś się nie opierał i oddał nam broń. Oczywiście powoli i lufą w dół.
Nicola ostrożnie uniosła brzeg zasłony w najbliższym oknie. Noc była ciemna, co sprzyjało rozbójnikom. Widziała, jak siedzący obok stangreta chłopiec stajenny podaje strzelbę dosiadającemu konia mężczyźnie, który swoją broń wsuwa za pas i teraz do stangreta i chłopca stajennego celuje z ich strzelby. Powóz otoczyli jego ubrani na czarno kamraci. Twarze mieli do połowy przesłonięte czarnymi maskami, konie były ciemnej maści, a więc doskonale wtapiali się w mrok.
Gdy krzyknęła, jeden z rozbójników spojrzał w jej stronę. Oczywiście od razu opuściła zasłonę, ale została już zauważona.
– A więc powóz nie jest pusty – stwierdził rozbójnik. – Czyżbym miał zaszczyt spotkać się zaraz z hrabią Exmoorem? Panie hrabio, bardzo proszę, by pan wysiadł!
Rozbójnik, niewątpliwie herszt tych opryszków, dostrzegł połyskujący na drzwiach powozu herb Exmoorów, z czego wydawał się bardzo zadowolony. Bo herb to dowód, że powóz należy do kogoś bogatego. I kto wie, czy ten herszt nie porwie jej, żądając od hrabiego Exmoora okupu. Niepotrzebnie uległa Richardowi, który nalegał, że wyśle po nią powóz. Przecież gdyby jechała skromnym powozem, może ten rozbójnik wcale nie zwróciłby na niego uwagi.
Trudno, jest, jak jest. Wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi powozu z nadzieją, że uda jej się zachować zimną krew. Bardzo też żałowała, że nie wzięła przykładu z Alexandry, która zawsze nosiła w torebce pistolet. Tak na wszelki wypadek.
Drzwi powozu otworzyła, ale nie wysiadła, tylko stanęła wyprostowana, starając się wyglądać tak, jakby nie była wystraszona. Mężczyzna na koniu spojrzał na nią i cicho zaklął. Uśmiechnęła się złośliwie.
– A więc udało się wam zatrzymać powóz, którym jedzie kobieta. Nie ma się czym chwalić, bo to żaden wyczyn, skoro nie mam przy sobie żadnej broni.
– Czyżby? – Po twarzy mężczyzny przemknął uśmiech. – Kobiety zawsze mają przy sobie pewien rodzaj broni.
Spojrzał na nią wymownie i zeskoczył z konia. Nadzwyczaj zręcznie, po czym ukłonił się elegancko. A był to mężczyzna wysoki, mocno zbudowany i na pewno wzbudzający respekt. Jego twarz była zakryta maską, ale tylko do połowy, widać było mocno zarysowaną szczękę, kozią bródkę, wąsy i pełne usta rozciągnięte w sarkastycznym uśmiechu. Teraz uniósł dłoń, naturalnie ukrytą w czarnej rękawiczce, wziął Nicolę za rękę i pomógł wysiąść z powozu. Przez krótką chwilę nie puszczał jej ręki, spoglądając prosto w oczy. Odwzajemniła spojrzenie. Trwało to moment, potem puścił jej rękę i wystąpił z żądaniem:
– Musi pani zapłacić myto za przejazd przez moją ziemię.
– Pańską ziemię? Przecież to ziemia Exmoorów.
– Owszem, w rozumieniu prawa. Ale należy też do ludzi, którzy tu mieszkają.
– A… pojmuję. Czyli również do złodzieja, który tutaj osiadł.
– Obraziła mnie pani. A miałem nadzieję, że będziemy dla siebie uprzejmi.
– Mam być uprzejma, gdy pan mi grozi?
– Przecież ja wcale pani nie grożę.
– Nie? Czyli uważa pan, że to zwykła uprzejmość kazała panu zatrzymać powóz i domagać się zapłaty za przejazd? Gdy jednocześnie kilku mężczyzn celuje do mnie z broni?
– To po prostu interes, szanowna pani. Proszę dać mi swój woreczek.
– Bardzo proszę.
Nicola rozwiązała sznurki przy woreczku i podała go mężczyźnie, który wyjął z niego portmonetkę.
– O! Wcale nie pusta. Czyli szczęście mi dopisało!
– I zapewne chce pan jeszcze jakąś błyskotkę – wycedziła, zdejmując teraz rękawiczki, żeby mógł spojrzeć na jej dwa srebrne pierścionki. Miała nadzieję, że nie będzie szukał dalej. Przecież miała jeszcze coś, z czym nie chciała się rozstać, a co wisiało na łańcuszku starannie wsuniętym pod ubranie. Ten przedmiot był dla niej bezcenny.
Na wszelki wypadek dodała:
– Kiedy jestem w podróży, raczej nie wkładam ani bransoletek, ani naszyjników.
– Oczywiście! Zwykle wtedy ma się je z sobą, ale nie na sobie.
Dał znak ręką. Dwóch rozbójników natychmiast zeskoczyło z koni i znikło w powozie, z którego już po chwili wyskoczyli z kolejną zdobyczą, ze szkatułką z biżuterią i niewielkim podróżnym sejfem. Przytroczyli to do siodeł, a herszt zdjął rękawiczki, szybko zsunął z jej palców oba pierścionki. Potem spojrzał na nią jakoś dziwnie. Skomentowała to uszczypliwie:
– Jeśli pan ma już to, czego chciał, to może łaskawie pozwoli mi odjechać.
– Nie. To jeszcze nie wszystko. Chcę coś jeszcze pani ukraść.
I raptem chwycił ją za ramiona, przygarnął do siebie i zaczął całować. Zesztywniała, ale jego wargi poruszały się po jej ustach tak słodko, że już czuła, jak w środku robi się jej cudownie ciepło. I to było niepojęte. Była przecież naprawdę niebrzydka, nieduża, ale tam, gdzie trzeba, zaokrąglona, miała też bujne włosy i duże oczy w obramowaniu bardzo gęstych rzęs. Była przyzwyczajona, że mężczyźni zabiegają o jej względy, ale po raz pierwszy zareagowała tak mocno. A rozbójnik, tak samo nagle jak ją złapał, puścił i spojrzał, jakby doskonale wyczuł, co się z nią dzieje. To ją rozjuszyło tak bardzo, że wymierzyła mu policzek.
Wszyscy dookoła znieruchomieli. Nicola też, świadoma, że rozbójnik może teraz odpłacić jej pięknym za nadobne, ale nie dbała o to. Nie ruszała się z miejsca, on też, wpatrując się w nią przez chwilę, a potem raptem skłonił się, wskoczył na konia i po chwili on i jego kamraci zniknęli w mroku.
Odprowadzała ich wzrokiem, nadal zła jak osa. I nie bez powodu. Przecie nadal czuła na ustach żar tego pocałunku.

– Do kroćset! Co za zuchwałość! – wykrzyknął hrabia Exmoor, szwagier Nicoli. Bardzo przystojny, niebawem już pięćdziesięciolatek, który, jak wszyscy Montfordowie, wcale na swoje lata nie wyglądał. Wysoki, postawny, miał brązowe włosy i przyprószone siwizną skronie.
Nie tylko krzyknął, także rąbnął pięścią w zastawiony bibelotami stolik, kiedy usłyszał od Nicoli o napadzie. Był tak rozeźlony, że poczerwieniał jak burak i zaciskając pięści, zaczął gniewnym krokiem przemierzać pokój, nadal wykrzykując:
– Niesłychane! Miał czelność napaść na mój powóz! Ale dlaczego stangret zatrzymał konie?
– Musiał – powiedziała Nicola. – Oni zagrodzili nam drogę wielkim pniem.
– Przecież dałem chłopcu stajennemu pistolet! I kazałem siedzieć obok stangreta! A on z tego pistoletu nie zrobił żadnego użytku.
– Tam było aż sześciu rozbójników. Gdyby chłopiec zaczął strzelać, oni zrobiliby to samo i w rezultacie chłopiec i stangret już by nie żyli, a ja zostałabym sama, zdana na łaskę i niełaskę tych łajdaków. Na szczęście udało nam się wszystkim wyjść z tego cało. Owszem, parę błyskotek i monet musiałam oddać, ale to naprawdę żadna tragedia.
– Ty wcale nie jesteś przejęta tym, co się stało.
– Najważniejsze, że uszłam z życiem. A była taka chwila, kiedy wcale nie byłam tego pewna.
– I to najważniejsze – zgodziła się Deborah, podchodząc szybko do siostry. – Jesteś cała i zdrowa.
Wzięła ją za rękę, uścisnęła, a hrabia spojrzał na nie chłodno.
– Cieszę się, że potraficie podejść do tego tak spokojnie – odezwał się po chwili. – Jednak ja tym wszystkim czuję się znieważony.
– Ależ Richardzie, przecież oni napadli na mnie! – zaprotestowała Nicola.
– Jechałaś moim powozem i moim obowiązkiem było zapewnienie ci bezpieczeństwa. A teraz czuję się tak, jakbym dostał w twarz. Ten łajdak będzie rozpowiadał, że nie potrafię o nikogo zadbać. Na pewno już to zrobił, by mnie upokorzyć. – Hrabia uśmiechnął się wyjątkowo zjadliwie. – Niebawem przekona się, że posunął się jednak za daleko. Bo ja już posłałem po policjanta z Bow Street. Kiedy tylko się pojawi, zajmie się sprawą. Ten łajdak przekona się, że ze mną lepiej nie zadzierać.
Dla Nicoli to, co powiedział, nie było niespodzianką. Wiadomo, dla Richarda najważniejsze były jego uczucia. Zerknęła na Deborah, zastanawiając się w duchu, czy siostra nadal jest zaślepiona miłością i nie widzi, że jej mąż to człowiek bez serca, myślący tylko o sobie. Natychmiast przestała się nad tym zastanawiać, ponieważ Deborah zrobiła się przeraźliwie blada.
– Nie mówmy już o tym – powiedziała. – Deborah jest bardzo zmęczona i powinna się położyć.
Siostra uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością, ale jednocześnie wymamrotała:
– Wcale nie padam z nóg.
– Nie wierzę – odparła Nicola stanowczo. – Chodź już, Deborah. Richardzie? Pozwolisz, że się oddalimy?
– Ależ naturalnie! – Richard ukłonił się. – Ja też już muszę iść. Trzeba porozmawiać ze stangretem. Życzę wam dobrej nocy.
Pierwszy wyszedł z pokoju. Nicola pomogła siostrze wstać, podała jej ramię i wyszły do holu.
– Mam nadzieję, że Richard opanuje nerwy i nie będzie zbyt surowy dla stangreta – powiedziała Deborah, kiedy szły przez hol. – Zazwyczaj tak się nie zachowuje, ale teraz jest wzburzony. Ten rozbójnik go po prostu prześladuje. Jakby okradanie właśnie Richarda sprawiało mu wielką radość. Kradnie i dostawy od dzierżawców, i z kopalni. W biały dzień! Zrobił to już niezliczoną ilość razy.
– Dziwisz się? Przecież Richard to najbogatszy człowiek w okolicy.
– Tak… Na innych też się zasadza, na powozy, na dyliżanse, ale największe straty ponosi Richard. Jest tym zdruzgotany. A tego rozbójnika, którego nazywają Dżentelmenem, nie sposób pochwycić. Raptem wyłania się z mroku i równie nagle znika w ciemnościach. Richard kazał swoim ludziom szukać jego kryjówki, ale nic nie znaleźli. Nakazał też, by przy wozach z kopalni było więcej strażników, jednak to nie pomogło. W dodatku nikt nic nie wie o tych rozbójnikach, a przecież ludzie we wsi zwykle wiedzą wszystko. Richard twierdzi, że nie chcą zdradzić kryjówki Dżentelmena, bo on jest dla nich bohaterem.
Nicoli to nie dziwiło. Widziała przecież, jak zagniewany był Exmoor i na stangreta, i na chłopca stajennego. Może wszyscy woleli trzymać język za zębami, może nawet pracownicy i dzierżawcy Richarda byli zadowoleni, że rozbójnik gnębi właśnie hrabiego Exmoora.
– Deborah? Co wiesz o tym rozbójniku? Wydał mi się trochę dziwny. Niby złodziej, a mówi tak, jakby był z naszej sfery. Tak samo jego kamraci.
– Tak, jest bardzo uprzejmy, zwłaszcza wobec dam i podobno nigdy jeszcze nikogo nie skrzywdził. A kiedy zdarzyło mu się zatrzymać pastora, który jechał do umierającego, przeprosił go, i pastor pojechał dalej, nie doznając żadnego uszczerbku.
– Aha… – bąknęła Nicola. Nie zdradziła oczywiście, że wobec niej ów rozbójnik nie był tak do końca uprzejmy. Poczynał sobie wręcz zuchwale, bo przecież ją pocałował.
– Nikt nie wie, skąd się tu wziął – dodała Deborah. – A pojawił się przed kilkoma miesiącami.
– Trochę dziwne, że właśnie tutaj – zauważyła Nicola. – Przecież złodzieje grasują zwykle w pobliżu Londynu albo przy drodze naprawdę uczęszczanej, a nie na głębokiej wsi. A poza tym… Dlaczego okrada ludzi? Może pochodzi z arystokratycznej rodziny, ale okrył się hańbą i został wydziedziczony.
– Albo to nicpoń, który roztrwonił fortunę. Tak uważa żona pastora. Richard sądzi, że to wcale nie jest rozbójnik z krwi i kości, tylko ktoś, kto go udaje.
Deborah zatrzymała się przed drzwiami do jednego z pokoi.
– To twój pokój, Nicolo. Mam nadzieję, że ci się spodoba. Mój jest tuż obok.
Weszły do środka. Grube zasłony w oknach były zasunięte, w kominku napalono, lampa na stoliku przy łóżku była zapalona, a koło łóżka pokojówka właśnie wsuwała w pościel szkandelę. Wsunęła, dygnęła i wyszła.
– Bardzo ładny pokój – pochwaliła Nicola, rozglądając się dookoła.
– Cieszę się, że ci się podoba. A za oknem masz ogród. Widać wrzosowisko. A teraz…– Deborah uśmiechnęła się i wzięła siostrę za rękę – …chodź! Pokażę ci mój pokój.
Pokój Deborah był też duży, też bardzo ładnie umeblowany. Nie brakowało tu koronek i falbanek, ale nigdzie… ani śladu mężczyzny. Żadnych męskich butów pod ścianą albo stojaka na przybory do golenia. Jednak to wcale Nicoli nie zdziwiło. Wiadomo przecież, że w rodzinach arystokratycznych małżonkowie mają oddzielne sypialnie.
Deborah pokazała, w którym miejscu koło łóżka stanie kołyska dziecka. Łóżko niani będzie w garderobie. A Nicola, słuchając jej, zastanawiała się w duchu, jak to teraz jest między małżonkami. Czy Deborah nadal kocha Richarda tak bardzo jak wtedy, gdy wychodziła za niego i była wręcz zaślepiona miłością? A może z biegiem lat przejrzała na oczy?
Deborah wyraźnie posmutniała. Zapewne pomyślała o tych trzech istotkach, które nosiła pod sercem, ale którym nie dane było przyjść na świat.
– Bardzo dobre miejsce – powiedziała szybko Nicola radośnie i objęła siostrę. – Dzidziuś będzie zadowolony.
– Tak uważasz?
Oczywiście nadal zamartwiała się, czy tym razem wszystko przebiegnie bez komplikacji. Nicola uśmiechnęła się promiennie.
– Naturalnie. A tobie nie wolno się teraz niczym martwić.
– Przecież wiem, wszyscy mi to powtarzają, ale…
– …ale teraz ja tu jestem i we wszystkim będę cię wspierać. Jeśli masz kłopot z prowadzeniem domu, wezmę to na siebie. Wiesz przecież, że potrafię być despotką!
Deborah uśmiechnęła się.
– Cudownie, że przyjechałaś. Wiadomo, nie zawsze się zgadzałyśmy, ale zapomnijmy o tym.
– Naturalnie! Teraz najważniejsze jest twoje zdrowie, droga siostro.
– Tak… Nie ukrywam, że wcale nie czuję się taka pełna werwy. Wręcz przeciwnie. Tym razem poranne mdłości naprawdę dają mi się we znaki. Ale wiesz… – Deborah raptem rozpromieniła się – …doktor twierdzi, że to dobry znak. Bo to świadczy o tym, że dziecko jest zdrowe.
– I na pewno doktor ma rację – przytaknęła Nicola, choć jej zdaniem doktorzy wcale nie byli nieomylni. Nigdy nie ukrywała tego poglądu, miedzy innymi dlatego w londyńskiej socjecie uważano ją za ekscentryczkę. – Nie wolno ci się przemęczać. A teraz powinnaś już się położyć. Zadzwonię po pokojówkę…
– Nie! Nie! Jeszcze nie teraz! – zaprotestowała Deborah. – Bardzo chcę, byś mi opowiedziała o zaręczynach kuzyna Bucky’ego.
– Na pewno opowiem ci o tym jutro. Także o tym, co zamierza lord Lambeth.
– Czyżby też planował ożenek? Ten zatwardziały kawaler?
– Dowiesz się wszystkiego, ale jutro.
– Dobrze, dobrze…
Nicola cmoknęła ją w policzek, zadzwoniła po pokojówkę i poszła do swojego pokoju. Zamknęła drzwi i rozejrzała się po miłym, ładnym wnętrzu. Niestety wcale nie czuła się tu komfortowo, marzyła, by jak najszybciej wrócić do swego londyńskiego życia. Zaangażowała się tam w dobroczynność, przekazywała i jedzenie, i ubranie najbardziej potrzebującym kobietom z East Endu. Nie tylko robiła coś dobrego, ale nawiązała też wiele miłych znajomości. A poza tym w Londynie można wybrać się i do teatru, i do opery. Tutaj czuła się obco i nieswojo, chociażby dlatego, że był tu Richard.

Trzewiki Elizy Varden grzęzły w błotnistej drodze. Chciała uciec. Zostawić Henry’ego, wicehrabiego Vardena, jej nowo poślubionego męża, jej najbliższego powiernika i najlepszego przyjaciela.
Po tym, co zrobiła.
I po tym, co jej powiedział.
Och, co on jej wyznał! Strach pomyśleć. Nieoczekiwana, bolesna zdrada. Nie śmiała o tym myśleć. Musi po prostu uciec i nigdy nie wracać.
Miała ochotę lamentować, szarpać ubranie, wyrywać sobie włosy z głowy, ale co by to dało? To, co Henry przed nią ukrywał, nie znikłoby. Nie znikłaby prawda, którą przed nią taił.
Płaszcz przesiąkł jej od deszczu, wiatr przenikał do szpiku kości, ale zimno niemal przynosiło ulgę emocjom – rozczarowaniu i wściekłości, dającym jej siłę do dalszego marszu. Stawiać jedną nogę przed drugą, tylko tyle musiała robić. Buty po raz kolejny zaczęły zsuwać się jej z nóg. Usiłując utrzymać równowagę, usłyszała nagle za sobą tętent końskich kopyt i męski głos.
– Madam!
Czyżby ją wytropiono? Jak zdoła wyjaśni, dlaczego brnie po grząskiej drodze w ulewnym deszczu? Naciągnęła głębiej kaptur i odwróciła się. Ze strug deszczu wyłonił się mężczyzna na koniu.
– Madam. – Dopędził ją. – Miss. Co pani tu robi? Mogę pani pomóc?
– Nie! – krzyknęła.
Nic i nikt nie może jej pomóc.
– Proszę posłuchać – perswadował. – Mój koń uniesie nas oboje. Proszę mi pozwolić, bym zawiózł panią tam, dokąd pani zmierza.
– Nie! – krzyknęła ponownie, usiłując od niego uciec, ale pośliznęła się i upadła.
– Nic się pani nie stało? – Mężczyzna błyskawicznie zeskoczył z konia i pomógł jej się podnieść.
– Nie – parsknęła. – Proszę mnie zostawić.
– Ja tylko chcę pomóc. Zawiozę panią…
Wyrwała się i odsunęła.
– Proszę się nie bać. – Mężczyzna odstąpił na krok. – Nic pani nie grozi. Jest pani przemoknięta i zmarznięta. To męczące, tak brnąć w błocie. Mój koń nas uniesie. Zawiozę panią, dokąd pani chce.
Rzuciła na niego okiem, by stwierdzić, że jest wysoki i muskularny. Nie znała go. Skłamała, że nic się jej nie stało. Po upadku miała wrażenie, że nie zdoła się utrzymać na nogach. Skinęła głową. I zanim zdążyła zrobić jakikolwiek ruch, mężczyzna chwycił ją na ręce i posadził na koniu, potem usiadł za nią.
– Skąd pani jest? – zapytał.
– Z Witley – skłamała.
Nie mogła przecież wyznać, że uciekła od dopiero co poślubionego męża i chce wrócić do rodziców.
– Witley? – powtórzył. – A gdzie to jest? Pokieruje mnie pani?
– Za Milford.
– To co najmniej dziesięć mil stąd– zdziwił się. – Zamierzała pani przebyć taki dystans?
– Jak pan widzi. – Nie zamierzała jechać do Witley, skoro dom rodziców był zaledwie trzy mile stąd. Nie chciała jednak zdradzić nieznajomemu, skąd pochodzi.
– To dla mnie właściwie po drodze – mruknął.
Jechali drogą w stronę Witley, mijając miejsce, w którym mieszkała przez całe życie, do czasu ślubu z Henrym. Przynajmniej jej towarzysz nie był rozmowny, natomiast biedny koń uginał się pod ich ciężarem. Zastanawiała się, jak przekonać mężczyznę, żeby ją zostawił gdzieś po drodze.
– Już odpoczęłam – zwróciła się do niego w końcu. – Mogę dalej iść sama.
– Czy pani oszalała? Nie zostawię pani w tej ulewie.
Mijali pola i pastwiska, ale było tak ciemno, że nie bardzo wiedziała, gdzie są. Czy opuścili już posiadłości Henry’ego i znajdują się na terenie należącym do jej rodziny? Jeśli nawet jeszcze nie, to niebawem tam dotrą. Droga z każdym krokiem stawała się bardziej grząska. Nagle koń skręcił.
– Dlaczego tędy? – spytała zaniepokojona.
– Zauważyłem chatę. W tym tempie nie dojedziemy szybko do żadnej wioski. Mój koń musi odpocząć. Przeczekamy deszcz pod dachem.
Od razu poznała budynek. To była chata na ziemiach jej ojca. Zarządca trzymał ją na wypadek, gdyby pracownicy musieli przeczekać gdzieś burzę. Mężczyzna zsiadł z konia i otworzył drzwi do niewielkiej stajni. Wiedziała, że będzie tam świeże siano. Ześliznęła się z siodła, tymczasem on zaczął wycierać konia. Podała mu szmatę, która leżała na pniaku pod ścianą.
– Może pan zdjąć siodło – powiedziała.
– Chciałem najpierw otworzyć izbę, a dopiero potem zająć się koniem.
– Nie, proszę się nim zająć. – Wzruszyła ramionami.
– Pegaz, nazywa się Pegaz. – Głos mężczyzny przybrał łagodne brzmienie.
Gdy podała mu koc, okrył konia i podrapał po karku.
– Nie bój się – powiedział. – Zaraz poszukam wody. – Zarzucił na ramię swoje torby. – Zaczeka tu pani? Sprawdzę, czy uda się otworzyć chatę.
– Pójdę z panem.
Wiedziała, gdzie jest ukryty klucz, ale nie chciała tego zdradzać. Mężczyzna wyjął nóż i zaczął majstrować przy kłódce, a ona w tym czasie napełniła wiadro wodą.
– Dla pańskiego konia – powiedziała.
Gdy uporał się z kłódką, weszli do środka. Chwilę trwało, zanim przyzwyczaiła się do panującego tu mroku. Od lat nie była w chacie, ale nic się tu nie zmieniło, nawet stół, przy którym grała z Henrym w karty, był ten sam.
Mężczyzna rzucił na podłogę juki i zdjął z głowy czako. Ściągnął pelerynę, pod którą miał czerwony płaszcz i szarfę, jaką nosili oficerowie. Wstrzymała oddech. Rzadko widywano żołnierzy w tej okolicy. Najwyraźniej tylko tędy przejeżdżał. Nie muszę już skrywać twarzy, pomyślała.
– Zaraz rozpalę ogień. – Mężczyzna podszedł do kominka.
Jak się spodziewała, obok kominka było zgromadzone drewno, podpałka i hubka. Na półce leżało też krzesiwo. Przyniosła z komórki lampę naftową i podała ją mężczyźnie, który tymczasem zdążył rozpalić ogień.
Gdy zapalił lampę i płomień rozświetlił wnętrze chaty, zobaczyła wreszcie jego twarz. Był przystojny, miał ciemne kręcone włosy, błyszczące teraz od deszczu, gęste brwi i brązowe oczy. Nos nosił ślady złamania. Wargi były wyraziste, szczęka silna. Jej siostry zemdlałyby na widok takiej twarzy. Mężczyzna był wysoki, co najmniej o pół stopy wyższy od Henry’ego. I od niej.
Patrzył na nią przez dłuższą chwilę, gdy nagle głośno zagrzmiało.
– Chyba nieprędko stąd wyjdziemy. – Zwrócił się ku oknu.
Wciąż się zastanawiała, czy nie mogłaby jednak wrócić do rodziców. Cóż to są dwie mile, nawet w deszczu? Jednak kolejna błyskawica uświadomiła jej, że taka wyprawa mogłaby być niebezpieczna.
– Pozwoli pani, że pomogę jej zdjąć okrycie? – zapytał mężczyzna.
Zostać czy wyruszyć w drogę? Podejrzewała, że gdyby teraz opuściła chatę, podążyłby za nią, narażając na ryzyko siebie i tego pięknego konia. Naprawdę nie miała wyboru, nieprawdaż?
– Poradzę sobie. – Rozpięła płaszcz, ściągnęła go i przerzuciła przez krzesło. Rękawiczki położyła na stole. Przeniknął ją chłód, zadrżała. Suknia była niemal tak samo przemoczona jak płaszcz. Nogi jej skostniały. Podeszła do skrzyni obok pryczy i otworzyła ją. Udawała, że w niej grzebie, ale dobrze wiedziała, co tam jest.
– O, są koce. – Wyjęła je. – I suche ubrania. – Wskazała głową drugą część izby. – Tam gdzieś powinna być pompa do wody. Potrzebujemy tylko trochę deszczówki, żeby ją uruchomić. Będę mogła zaparzyć herbatę.
– Tu jest herbata? – zdziwił się.
– Herbata, czajnik i inne sprzęty kuchenne. – Och, ujawniła zdecydowanie za dużo. – Znalazłam je, kiedy pan rozpalał kominek.
– Powinniśmy ściągnąć mokre ubrania i włożyć suche. Nasze wyschną przy kominku – stwierdził.
No tak, to oznacza, że zostaną tutaj dłużej, niż zakładała.
– Musi pan rozpiąć mi guziki. – Odwróciła się do niego plecami.
Dotyk jego palców dziwnie ją podniecił, choć przecież nie raz była z Henrym sam na sam.
– Pójdę nałapać trochę wody – powiedział, rozpiąwszy jej guziki.
No i dobrze, będzie mogła się przebrać, a jego chwilowa nieobecność ostudzi jej zmysły.

Robert Nathanial Thorne, kapitan piechoty, oparł się o zamknięte drzwi chaty i wystawił twarz na chłodny deszcz, by ostudzić emocje wywołane sam na sam z piękną młodą kobietą w bardzo intymnej sytuacji.
Skrywała jakąś tajemnicę. Samotna kobieta wędrująca w taką pogodę? Przez dziesięć mil? Zwrócił uwagę na jej rękawiczki z delikatnej koźlej skóry. Płaszcz też był w najlepszym gatunku, takie nosiły damy, a nie służące czy wiejskie dziewczyny. Potem zorientował się, że ona zna się na koniach i potrafi o nie dbać, a w chacie okazała się bardzo pomocna i pomysłowa. Dlaczego dama włóczyła się sama w deszczu i błocie? A potem zdjęła płaszcz z kapturem, odsłaniając twarz. I wtedy zaparło mu dech w piersiach.
Była piękna.
Miała niewiarygodnie jasne oczy. Szare? Zielone? Nie potrafiłby powiedzieć, ale ocieniały je ciemne brwi o lekko łukowatym kształcie. Włosy były również ciemne, ale w izbie nie było na tyle widno, by mógł określić dokładnie ich kolor. Skóra, jasnokremowa, była zaróżowiona od zimna, a pełne wargi tak różowe, jakby były pomalowane.
Najbardziej jednak ujęła go otaczająca ją aura rozpaczy, tak silna, że miał ochotę wziąć ją w ramiona i ukoić. Nate wiedział, co to rozpacz. Wiedział, co to samotność i strata, a właśnie to wszystko zdawały się wyrażać jej oczy. Przynajmniej jej rozpacz pozwoliła mu zapomnieć o własnej. Był bliski pogrążenia się w niej i użalania nad sobą na tej pustej, skapanej w deszczu drodze, zwłaszcza po koniecznej i niezbyt miłej wizycie u stryja.
Spojrzał w niebo i wsłuchał się w odległe odgłosy grzmotów. Muszą tutaj spędzić noc. Razem. I niezależnie od tego, jak bardzo był rozpalony, nie przysporzy tej damie dodatkowych problemów zachowaniem niegodnym dżentelmena. Wszedł do stajni, starł resztki błota z kopyt Pegaza i dodał mu siana.
– Będzie ci tu dobrze, przyjacielu – zwrócił się do konia, na co ten otarł się o niego. – Zajrzę do ciebie później. – Napełnił wiadro deszczówką i wrócił do chaty w nadziei, że ona zdążyła się już przebrać.
– Położyłam na skrzyni ubranie dla pana – rzuciła w jego stronę.
Spojrzał na nią. Miała na sobie męską koszulę, bryczesy i grube skarpety, ubiór niestosowny dla damy, ale przynajmniej było jej ciepło. Odpowiedziała mu spojrzeniem, zatrzymując na nim wzrok nieco dłużej. Zmusił się do odwrócenia głowy, postawił wiadro obok pompy, rzucił na podłogę juki i ściągnął wierzchni płaszcz. Nie bardzo wiedział, jak się ma przy niej rozebrać. Zawahał się.
– Zajmę się herbatą – powiedziała, widząc jego wahanie, przechodząc w drugi kąt izby i odwracając się do niego plecami.
– Szczęście, że znaleźliśmy tu suche rzeczy – zauważył, gdy się przebrał.
– Ktoś o to zadbał. – Postawiła na ogniu czajnik.
– Zetrę błoto z naszych butów – powiedział Nate. – Wyschną przy kominku.

Po chwili usiedli na pryczy okryci kocami i sączyli herbatę. Wreszcie było im ciepło.
– Powinienem się pani przedstawić – powiedział Nate. – Jestem…
– Proszę, nie! – Eliza wpadła w panikę. – Ja nie zamierzam panu mówić, kim jestem, i nie chcę wiedzieć, kim pan jest.
– Proszę wyjaśnić dlaczego. – Nie był przygotowany na tak gwałtowną reakcję. – Nie chciałbym, żeby oskarżono mnie o uprowadzenie czy o inne niecne czyny, gdy tymczasem chciałem tylko pani pomóc.
– Zmusił mnie pan, bym podporządkowała się pana woli – Eliza rzuciła mu ostre spojrzenie.
– Zmusiłem? Co byłby ze mnie za mężczyzna, gdybym zostawił panią na drodze?
– Proszę wybaczyć – zmitygowała się. – Nie jestem niewdzięczna.
– Ma pani kłopoty? – Pochylił się ku niej. – Jeśli mogę coś dla pani zrobić…
– Nie mam kłopotów – odparła szybko. – Jestem tylko… nieszczęśliwa.
– Czy powinienem się bać gniewu zazdrosnego męża?
– On nie wie, że wyszłam z domu. – Natychmiast pożałowała tego wyznania, ale po sekundzie skrzywiła się. – Zazdrosny – mruknęła pogardliwie. – Raczej mało prawdopodobne.
– Dlaczego? – zdziwił się Nate.
– Nieważne.
Uniósł brwi.
– Nie powiem panu – parsknęła. – Nie mogę – dodała ciszej.
– Może przynajmniej zdradzimy swoje imiona? – zaproponował.
Eliza nie odpowiedziała.
– A więc zrobię to pierwszy. Mam na imię Nate.
Eliza z wahaniem uścisnęła wyciągniętą do niej dłoń, ale nadal milczała.
– Eliza – powiedziała w końcu.
– Eliza – powtórzył uradowany, że zrobiła, o co prosił.
Odwróciła wzrok i z ogromnym zaabsorbowaniem zajęła się herbatą. Nate nie spuszczał z niej oka, wyczuwając, że coś ją trapi. A kiedy zamrugała, chcąc ukryć łzy, powiedział:
– Myślę, że będzie lepiej, jeśli mi pani powie, co ją dręczy. Jestem w to teraz zamieszany. Oczywiście przez przypadek, ale to ja znalazłem panią na drodze. Co takiego się stanie, jeśli mi pani wszystko wyzna, skoro nie wiem, kim pani jest, a pani nie wie, kim ja jestem.
– Nie mogę o tym mówić – oświadczyła zdecydowanie. – Nie chcę.
– A ja nie mogę pani zmusić – odrzekł łagodnie. – Jednak ta sprawa bardzo panią trapi. Musi się pani z nią uporać. Ucieczka nic tu nie pomoże.
Nate nauczył się tego w wieku sześciu lat. Żadna ucieczka, żadne udawanie nie usuwają problemów. One zawsze wrócą i nie dadzą ci spokoju. Jedynym wyjściem jest stawienie im czoła.
– Skąd pan może wiedzieć? – Eliza rzuciła mu zjadliwe spojrzenie.
– Zapewniam panią, że doświadczyłem wiele bólu. Naprawdę wiem.
– Nie takiego bólu. – Zaśmiała się szyderczo.
– Cóż, może innego, ale założę się, że równie druzgocącego. – Co mogło ją spotkać? Kłótnia z mężem? Nie, coś gorszego. – Dlaczego mi pani nie powie? – nalegał. – Gdy ustanie deszcz, nigdy już mnie pani nie zobaczy. Zmierzam do Portsmouth, na statek do Portugalii.
Twarz Elizy się zmieniła. Zrozumiała, że zmierza na wojnę i Nate zobaczył w jej oczach wyraz współczucia. Upił kolejny łyk herbaty. Na kominku trzaskał ogień, napełniając izbę miłym ciepłem. Dlaczego nagle stało się dla niego ważne, by poznać powód jej rozpaczy? Ileż to razy siedział z obcymi ludźmi, czując się samotny i obojętny na wszystko wokół. Dlaczego teraz było inaczej? Dlaczego nagle ona tak bardzo zaprzątnęła jego uwagę?
Widział ciężkie walki, gdy wojska Wellingtona wypierały Francuzów z Półwyspu Iberyjskiego, ale to go nie złamało. W końcu był żołnierzem. Nikomu nie zależało na jego życiu, nawet jemu.
Więc dlaczego pragnął, żeby ta kobieta mu zaufała i powierzyła swoje sekrety? Dlaczego czuje się z nią związany, skoro zawsze szczycił się tym, że nikt nie jest mu bliski? Czy naprawdę jej nieszczęście go poruszyło?
Wiedział, że może jej pomóc, nie wiedział tylko, dlaczego chce to zrobić.

***

Kolejna błyskawica rozświetliła niebo i zaraz po niej rozległ się potężny grzmot. Nate upił łyk herbaty. Patrzył na profil Elizy i nie próbował zaprzeczać, że jej uroda pobudza jego zmysły, ale było w tym coś więcej. Coś, co sięgało głęboko w jego wnętrze. Może dlatego, że opuścił właśnie dom stryja, a stryj był zaprzeczeniem prawdziwej więzi rodzinnej.
Och, płacił za jego naukę i kupił mu patent oficerski, ale to wszystko. Nie wykraczał poza swoje zobowiązania. Nawet jako dziecko Nate miał świadomość, że był mu całkowicie obojętny. Odwzajemniał się tym samym, ograniczając się do krótkich wizyt.
Lepiej by zrobił, udając się wprost do Portugalii. Stryj przyjął go lodowato i może dlatego rozpacz tej kobiety tak go poruszyła. Choć wzniósł mury wokół swoich uczuć, był rozpaczliwie spragniony czyjejś bliskości. Miał za sobą naprawdę ciężkie przejścia, choćby na Martynice.
– Byłem ostatnio na Martynice – powiedział. – Odebraliśmy ją Francuzom i mój garnizon tam stacjonował. Bitwa to mordercza sprawa, ale to w końcu moja praca, rozumie pani?
Eliza spojrzała na niego bez zainteresowania, ale przynajmniej słuchała.
– Później jednak żołnierze zaczęli umierać na febrę. Setki mężczyzn. Jeden z nich był moim przyjacielem.
Nate rzadko nazywał kogoś przyjacielem. Kilku, których miał w szkole, w końcu wróciło do swoich rodzin albo zaprzyjaźniło się z innymi chłopcami. W wojsku przyjaciele zmieniali się od regimentu do regimentu. Albo ginęli w bitwie, albo, jak Woodman, umierali na żółtą febrę. Skóra robi się żółta, oczy czerwone, wymioty czarne. W końcu następuje delirium i nadchodzi wybawienie – śmierć. Chciał jednak oszczędzić jej takich szczegółów.
– Zapewniam panią, że śmierć z powodu żółtej febry nie jest szczególnie miła – powiedział tylko. – Człowiek okrutnie cierpi, zanim nastąpi kres. – W jego głosie słychać było emocje, których nie był w stanie opanować.
– To straszne. – Eliza spojrzała na niego ze współczuciem.
– Nikt nie mógł nic zrobić. – Zmarszczył czoło. – Mogłem tylko czekać, aż febra i mnie dopadnie. Zamiast tego objąłem dowództwo w innym regimencie i właśnie jestem w drodze, by do niego dołączyć.
– Czy to nie była ucieczka?
– Określiłbym to raczej jako wybór tego, co lepsze.
– Skąd pan wie, że ja nie dokonuję lepszego wyboru? – spytała.
Jest błyskotliwa, pomyślał z podziwem.
– Nie wiem. Jednak marsz w ulewnym deszczu raczej wskazuje na ucieczkę, nieprawdaż?

W morzu uczuć – Louise Fuller

Ondine odetchnęła głęboko. Plaża Dipper była zbyt wąska i stroma dla turystów gromadzących się na wybrzeżach Florydy, więc oprócz przypadkowego kraba czy mewy praktycznie nie było tu żywego ducha.
I dobrze.
To był jej pierwszy dzień wolny od trzech tygodni, więc mogła dziś dłużej poleżeć w łóżku. Mózg jednak działał jak zawsze, więc obudziła się minutę przed budzikiem. Nie musiała wstawać, mogła chwilę poleżeć i może znów by zasnęła, ale lubiła wczesne poranki, gdy słońce barwiło niebo nad jej domkiem na plaży na różowy kolor. Miała cały dzień dla siebie.
W pracy nie miała chwili przerwy ani czasu na rozmyślania. Tutaj jednak nikt nie będzie próbował ściągnąć jej uwagi wzrokiem ani nie pstryknie na nią palcami. Było tylko słońce, niebo bezkresne, błękitne morze.
Spojrzała na migoczącą wodę, którą okalały wydmy o porosłych trawą brzegach.
Była raczej przeciętnym dzieckiem, wyjątkiem było pływanie – to była jej super moc. Jedyna rzecz, w której była naprawdę świetna, a dorastała w bardzo ambitnej rodzinie, nastawionej na osiąganie sukcesów. Trenowała codziennie przed szkołą i praktycznie co weekend miała jakieś zawody. Przez chwilę nawet wyobrażała sobie, że jest w stanie osiągnąć sukces i zdobyć podium, ale kontuzja przekreśliła jej karierę i teraz pływała tylko dla przyjemności i w pracy – była ratowniczką w Whitecaps, położonym przy plaży ekskluzywnym hotelu w Palm Beach, który upodobała sobie bogata i atrakcyjna klientela.
Nie miała zbyt dużo okazji, żeby wykorzystać swoje umiejętności.
W przeciwieństwie do ludzi korzystających z publicznych basenów, bywalcy Whitecaps woleli leżeć i się opalać, niż pływać.
W hotelu zatrudniła się dwa lata temu i oprócz etatu ratowniczki pracowała również wieczorami jako kelnerka. Skrzywiła się. Praca nie była najgorsza, po prostu inaczej wyobrażała sobie swoje życie. Dwa etaty, dwa rozwody. Gnieżdżenie się w wynajmowanym domku plażowym…
Napiwki jednak były bardzo wysokie i dzięki Vince’owi, bezużytecznemu byłemu mężowi numer dwa, aktualnie było to dla niej ważniejsze niż satysfakcja zawodowa.
Na myśl o piętrzących się na kuchennej szafce brązowych kopertach żołądek ścisnął jej się w bolesny węzeł. Czasami, przeważnie po wyjątkowo męczących zmianach, próbowała przekalkulować, ile zbierze szklanek i kieliszków, zanim spłaci wszystkie długi. Zwykle jednak była zbyt zmęczona na cokolwiek, jadła coś na szybko, wcześniej makaron, teraz głównie płatki na mleku, i szła spać.
– Hola, Ondine. Como esta hoy?
Ondine odwróciła się i uśmiechnęła do starszej kobiety, która szła w jej stronę. Dolores mieszkała po sąsiedzku, miała osiemdziesiąt jeden lat, idealnie siwe włosy i codziennie spacerowała po plaży, wyprowadzając Herkulesa, rudego pieska rasy chihuahua.
– Pływałaś, chica? Ale przecież masz dzisiaj wolne, prawda?
– Hola, Dolores. Cześć Herk. – Pocałowała starszą panią w policzek i pochyliła się, żeby pogłaskać pieska. – Mam wolne do wieczora, ale pomyślałam, że pójdę popływać i nie żałuję. – Rozejrzała się po pustej plaży. – Jest tu dziś tak pięknie i spokojnie.
– Nie to co zeszłej nocy. – Dolores zerknęła na piękny jacht, który cumował nieopodal. – Taki hałas, muzyka i krzyki. Nie chcę nawet wiedzieć, co tam się działo. Ludzie naprawdę potrafią być bezmyślni – westchnęła. – W każdym razie miłego pływania, chica.
– Dziękuję, Dolores. Do jutra. Cześć, Herk. – Uśmiechnęła się, gdy Dolores pomachała jej maleńką łapką pieska.
Jacht kołysał się delikatnie na morskich falach.
Kiedyś pewnie zrobiłby na niej wrażenie, ale pracowała w Palm Beach. Było tu tyle samo jachtów, co palm.
Rozpięła bluzę, zsunęła szorty i zrzuciła klapki. Piasek był jak ciepły cukier i przez chwilę stała w miejscu, przebierając palcami u stóp. Pieniądze szczęścia nie dają, powtarzała jej mama, z czym trudno się było zgodzić, gdy na stole piętrzyły się niezapłacone rachunki.
Powinna bardziej pilnować Vince’a. Wiedziała, że pieniądze się go nie trzymały, ale nie chciała przyznać przed samą sobą, że znów się pomyliła. Poślubiła nieodpowiedniego mężczyznę. Znowu.
Spojrzała na jacht, a serce tłukło się boleśnie w jej piersi na wspomnienie pierwszego małżeństwa. Niewierność Garretta była bolesna i upokarzająca, ale poradziłaby sobie z tym. Jednak trzy tygodnie później, zanim zebrała się na odwagę, żeby powiedzieć im o rozwodzie, jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym.
Zadrżała, czując na skórze powiew ciepłego wiatru. W jedną noc stała się sierotą i prawną opiekunką piętnastoletniego brata. Wróciła na Florydę, żeby zająć się Oliverem, a miesiąc później w sklepie z narzędziami poznała Vince’a. Potrafił ją rozbawić, również wtedy, gdy zaprosił ją na randkę, na której po raz pierwszy od dawna poczuła się seksowna i pożądana.
Był typowym plasterkiem na złamane serce, co jednak nie powstrzymało jej przed przyjęciem jego oświadczyn. Związek przetrwało ledwie rok, jakby potrzebowała kolejnych dowodów, że nie nadaje się do małżeństwa. Tym razem jej duma nie ucierpiała tak bardzo, straciła jednak dom i wciąż spłacała rachunki z kard kredytowych.
Na szczęście pieniądze na edukację Olivera były bezpieczne. Na myśl o tym poczuła lekką ulgę. W przeciwieństwie do niej Oli doskonale wiedział, kim chce być, a inteligencja i determinacja pozwalały mu zrealizować wszystkie plany. Aktualnie był wolontariuszem w szpitalu w Costa Rice, a we wrześniu rozpoczynał studia medyczne.
Ściągnęła brwi, wpatrując się w jacht. Ktoś był na pokładzie. Mężczyzna ubrany w czarną marynarkę i spodnie oraz białą koszulę z rozpiętym kołnierzykiem. Patrzyła, jak się schylał, podniósł butelkę, potrząsnął nią i uniósł rękę, jakby miał zamiar wrzucić ją do wody.
– Ani się waż – szepnęła.
W tej chwili mężczyzna spojrzał na nią, jakby usłyszał jej głos, a ona poczuła, jak przeszywa ją dreszcz. Nie widziała jego twarzy, ale na tle nieba rysowała się wyraźnie jego potężna sylwetka, niczym u postaci z powieści Fitzgeralda.
Butelka zakołysała się w jego palcach, a potem spadła na pokład. Mężczyzna wyprostował się i zdjął marynarkę pewnym ruchem.
Skrzywiła się lekko. Podobne gesty widywała u bogatych klientów w barze, gdy niedbale rzucali napiwki na stół.
Zmrużyła oczy, przyglądając się mężczyźnie na jachcie. Nagle bez ostrzeżenia obrócił się, wziął rozbieg i skoczył. Zapanowała cisza, gdy leciał w powietrzu, aż z głośnym pluskiem wylądował w wodzie.
Co, do cholery…?
Poczuła, że jej ciało sztywnieje, a ręka automatycznie wędruje do przewieszonego przez ramię pływaka. Tylko że nie była teraz w pracy, więc nie miała sprzętu. Zaklęła cicho i ruszyła do wody. Czy musiało się to wydarzyć akurat, gdy miała wolne?
Wpatrzyła się w punkt, w którym zniknął pod wodą i oceniała dystans, a sekundy mijały.
Z pewnością powinien się już wynurzyć.
Biegła już do wody, zanim mózg zarejestrował, co robi, i po chwili płynęła szybko, rozglądając się wokoło, wykorzystując całą wiedzę teoretyczną zdobytą podczas szkoleń. Wszystko działo się tak szybko, że nie miała czasu na panikę czy inne emocje.
Co to było?
Coś złotego błysnęło na chwilę i zaraz zniknęło.
Wzięła głęboki wdech i zanurkowała. Był tam, jego biała koszula lśniła jasno pod wodą, a ręce miał wyciągnięte do góry.
W sekundę znalazła się przy nim, objęła go ramieniem, wyciągnęła nad powierzchnię wody, przechyliła mu głowę do tyłu i zaczęła holować go do brzegu. Oddychając z trudem, wyciągnęła go z wody i teraz zauważyła, że jego koszula nie była gładka, ale miała wzory.
Nie, to nie były wzory, tylko plamy krwi.
Serce łomotało jej w piersi, ale w głowie usłyszała głos instruktora. „Zawsze zaczynaj od najważniejszego. Sprawdź, czy oddycha. Dwa wdechy, a potem trzydzieści ucisków.”
Ciało drżało jej z wysiłku i adrenaliny, ale umysł pozostał jasny. Odchyliła jego głowę i zaczęła sztuczne oddychanie.
Przy drugim wdechu mężczyzna zaczął kaszleć, więc odwróciła go na bok i czekała, gdy gwałtownie chwytał powietrze.
– Już dobrze, wszystko w porządku. – Ścisnęła jego ramię. – Byłeś w tarapatach, ale już jesteś bezpieczny.
Czy na pewno? Spojrzała na niego, a serce waliło jej jak oszalałe. Plamy krwi na białym materiale były wyjątkowo jaskrawe, więc zaczęła rozpinać jego koszulę, żeby sprawdzić obrażenia.
– Co ty robisz?
Głos miał ochrypły od słonej wody.
– Masz krew na koszuli, muszę sprawdzić…
Machnął ręką.
– Nie przejmuj się tym. Wczoraj doszło do bójki, próbowałem ich rozdzielić – dotknął wargi i dopiero teraz zauważyła, że była rozcięta. – W zamian za moje wysiłki dostałem w mordę.
Zadrżał i zakrył oczy dłonią. Ondine sięgnęła po swoją bluzę i okryła go.
– Szkoda, że cię tam wczoraj nie było – mruknął. – Musisz być naprawdę silna, skoro udało ci się wyciągnąć mnie z wody.
– To moja praca. Jestem ratowniczką.
Więc skup się na pracy, skarciła się w duchu, odrywając wzrok od jego ust. Ujęła go za nadgarstek, żeby sprawdzić puls. Na szczęście stabilny.
– Jesteś pod wpływem alkoholu lub narkotyków?
– Słucham? – Zmarszczył czoło. – Nie, nic z tych rzeczy…
Spojrzała na niego niepewnie, przypominając sobie butelkę, którą trzymał w dłoni, ale oddychał, a jego puls był w normie, resztę mogą sprawdzić w szpitalu.
– W porządku, w każdym razie wszystko będzie dobrze. Zaczekaj tutaj, a ja pójdę po pomoc…
Nie chciała zostawiać go samego, ale szanse na to, że pomoc zjawi się nagle na plaży, były znikome. Niestety nie zabrała ze sobą telefonu, który leżał spokojnie na kuchennej szafce.
– Nie. – Złapał ją za rękę, jego chwyt był zaskakująco silny. – Nie potrzebuję pomocy. Przecież ty jesteś ratowniczką.
– Ale nie lekarzem – odparła spokojnie, ale stanowczo, tak jak ją uczono. – Posłuchaj, mieszkam tuż obok. Pobiegnę do domu, zadzwonię po karetkę, a oni przyjadą cię zbadać.
Przez chwilę myślała, że będzie się z nią kłócił. To była typowa reakcja. Ludzie, w szczególności mężczyźni, często czuli się zażenowani tym, że zostali „uratowani”, jednak niedoszła ofiara utonięcia zgodnie z protokołem musiała zostać zbadana – nawet jeśli pozornie wszystko wydawało się w porządku.
– Dobra, niech będzie. – Puścił jej ramię i machnął ręką.
Włożyła spodenki i wstała.
– Wrócę za parę minut. Siedź tu i niczym się nie martw. To typowe środki ostrożności. Tak przy okazji, jestem Ondine.
– Jack. – Przesunął się lekko na piasku, wciąż z zamkniętymi oczami. – Jack Walcott.
Wiem, kim jesteś.
Niemal wypowiedziała to na głos.
Jack Walcott był spadkobiercą imperium energetycznego. Oraz gościem w Whitecaps. Miliarder o chłopięcej, idealnie symetrycznej twarzy, blond włosach i miedzianych oczach. Trudno było oderwać od niego wzrok.
A on dobrze o tym wiedział.
Jack Walcott był piękny jak gwiazdor filmowy, a jego uśmiech topił najtwardsze lodowce.
Zacisnęła usta. Był również aroganckim, egoistycznym hulaką. Gdy wylegiwał się na leżaku w błękitnych kąpielówkach, idealnie podkreślających jego gładką, złotą skórę i wyrzeźbione mięśnie, ona była dla niego powietrzem. Również wtedy, gdy obsługiwała go w restauracji. Dla niego była personelem, jedną z wielu, opłaconą, żeby spełniać jego potrzeby.
Musiał wiedzieć, jakie wrażenie robi na innych, jak odwracają głowy, gdy przechodził, trącają sąsiadów i szepczą między sobą.
Spojrzała na jego idealnie wyrzeźbiony brzuch i nagle zapragnęła go dotknąć, przesunąć po nim dłonią… Poczuła mrowienie w palcach i świadoma niestosowności własnej reakcji przycisnęła dłonie do bioder i wstała.
– Zaraz wracam, Jack – powiedziała szybko, a on wciąż leżał z zamkniętymi oczami.
Pobiegła plażą i była już w połowie wydmy, gdy pod wpływem impulsu spojrzała przez ramię i zamarła. Jacka Walcotta nie było w miejscu, w którym go zostawiła. Szedł plażą z jej bluzą zarzuconą na ramiona, poruszając się z leniwym wdziękiem, który przyprawił ją o lekki zawrót głowy. Zaklęła pod nosem i zawróciła.
– Hej…
Odwrócił się, a jego blond grzywka załopotała nad czołem. Koszulę miał prawie suchą, więc zamiast przylegać do skóry, unosiła się na wietrze, odsłaniając jeszcze więcej jego pięknego ciała. Podniosła wzrok na jego twarz, żeby się tak nie gapić.
– Nie zapomniałeś o czymś?
Słońce świeciło mu w twarz, więc zmrużył oczy.
– Tak, jasne. Mój błąd. Proszę. – Złoty sygnet na jego małym palcu zamigotał w słońcu, gdy zdjął jej bluzę i zarzucił na jej ramiona.
– Nie o to mi chodziło – warknęła i w końcu na nią spojrzał. Tak naprawdę, z uwagą, aż nagle stała się aż nazbyt świadoma swojego ciała, piersi unoszących się i opadających przy oddechu, bicia serca, skóry, która mrowiła.
Patrzył na nią ze spokojem, jednak coś buzowało pod powierzchnią, jak drżenie zwiastujące trzęsienie ziemi, niemal jakby wyczuwał jej reakcję, jakby sam czuł to samo…
Potem zastanawiała się, kto wykonał pierwszy krok. Być może on się nachylił, a może ona się zachwiała, ale w jednej chwili patrzyli na siebie, a w drugiej ich usta się spotkały, a ona czuła w brzuchu pustkę podobną do dziwnego głodu, którego doświadczała pierwszy raz w życiu.
Jego usta były miękkie, ciepłe i kuszące, dłoń powędrowała do jej talii i wtedy ogień ogarnął całe jej ciało, więc nie mogła się oprzeć i przywarła do niego, czując twarde mięśnie jego torsu. Odwzajemniła pocałunek, czując na jego ustach smak soli i głód podobny do tego, który trawił jej ciało. Miękła coraz bardziej…
Nagle zaczerpnęła tchu i odsunęła się gwałtownie.
– Co ty wyprawiasz?
To było dobre pytanie, zwłaszcza że wtedy sama nie musiała się zastanawiać, dlaczego całowała się z kimś, kogo przed chwilą wyciągnęła z morza.
– Nie możesz tak po prostu całować ludzi wokół siebie.
Przechylił głowę i spojrzał na nią.
– Przecież to ty pierwsza mnie pocałowałaś – odparł miękko.
– Ja tylko robiłam ci sztuczne oddychanie. A teraz co robisz? – spytała, gdy zaczął się wycofywać.
– Wracam do hotelu.
– Nic podobnego – z trudem panowała nad głosem. – Nie powinieneś nigdzie iść, zwłaszcza sam. Dlatego mówiłam, żebyś tu na mnie zaczekał i nie ruszał się z miejsca.
– Znudziło mnie to – wzruszył ramionami.
Znudziło?
Poczuła, jak jej nozdrza się rozszerzają, a serce tłucze się w piersi.
– Musi obejrzeć cię lekarz.
– Spotykam się z jedną lekarką. A raczej spotykałem. – Patrzył na nią z kpiącym uśmiechem. – Z tego co pamiętam, od wczoraj znów jestem singlem.
– Jeśli traktujesz partnerki z takim samym szacunkiem, jak własne zdrowie, to się nie dziwię – odezwała się, zanim zdążyła pomyśleć.
Patrzył na nią w milczeniu.
– Czyżby? – uśmiech zniknął z jego twarzy. – Myślałem, że według ciebie potrzebuję lekarza, nie psychoterapeuty. Słuchaj, wiem, że chcesz dobrze, Odette, ale jestem naprawdę zmęczony i nie mam teraz ochoty na słuchanie wykładów. Chcę tylko położyć się do łóżka. – Jakby na potwierdzenie ziewnął i przeciągnął się.
– Ondine, nie Odette. Nie powinieneś teraz zostawać sam – odparła sztywno.
Patrzył jej prosto w oczy.
– W łóżku?
Poczuła, że się rumieni. Tak naprawdę miała wrażenie, że całe jej ciało płonie.
– Zgadzam się z tobą. – Oczy mu rozbłysły. – Proponujesz mi swoje towarzystwo? W takim razie może chodźmy do ciebie, będzie bliżej.
– Nic ci nie proponuję – warknęła.
– Tylko się z tobą droczę.
– Chyba nie zdajesz sobie sprawy z powagi sytuacji. Być może teraz czujesz się dobrze, ale komplikacje po tonięciu są bardzo częste. Może dojść do zaburzenia równowagi chemicznej, arytmii…
– Dobra, w porządku. – Podniósł ręce. – Rozumiem. Nie musisz dzwonić po karetkę. Mam samochód w hotelu, sam pojadę do szpitala.
Powstrzymała się, żeby nie przewrócić oczami.
– Nie, nie możesz. Dlatego sama cię zawiozę.
Zmarszczył czoło i przyglądał się jej tak, jakby nagle zaczęła gadać głupoty.
– Dlaczego miałabyś to robić?
– Mówiłam ci, że musi zbadać cię lekarz, i nie wierzę, że sam zrobisz to, co należy.
– Jestem pod wrażeniem – odparł miękko. – Zwykle ludzie potrzebują trochę więcej czasu, żeby mnie rozgryźć.
Ich oczy się spotkały.
– Potrzebujesz butów – powiedziała, ignorując ukłucie pożądania. – Możemy zabrać po drodze. Muszę też wziąć telefon. Będziesz mógł powiadomić, kogo trzeba, że nic ci nie jest. Tędy. – Wskazała drogę i nie czekając, odwróciła się i ruszyła.
Pięć minut później tłukli się jej starą i brudną hondą. Obok Jack rozparł się na siedzeniu pasażera, wyciągając długie, muskularne nogi.
– Teraz na pewno będę musiał odwiedzić szpital – mruknął i skrzywił się, gdy przyspieszyła. – Mam wrażenie, jakbym zjeżdżał na nartach po trawie.
– Przydałoby się nowe podwozie – odparła – ale nie będziesz musiał długo się męczyć. – W okolicy były cztery szpitale, ale nie musiała nawet pytać, do którego go zawieść.

Weekend w Toskanii – Lynne Graham

Cristophe Donakis otworzył teczkę z dokumentami Stanwick Hall, który chciał dołączyć do swego imperium luksusowych hoteli, i przeżył nieoczekiwany szok.
A bardzo trudno było go zadziwić. W ciągu trzydziestu lat życia grecki przedsiębiorca i miliarder widział już niejedno. Był absolutnym cynikiem, zwłaszcza jeśli chodziło o kobiety. Niczego już od nich nie oczekiwał. Mając pięć lat, został sierotą i miał za sobą wiele przykrych doświadczeń. Z poważniejszych mógł wymienić zastępczych rodziców, których kochał, ale byli dla niego z obcego świata, i rozwód, wciąż wywołujący ból, bo Cristophe żenił się w jak najlepszej wierze. Aż podskoczył, wstał zza biurka i podszedł z teczką do okna, by lepiej się przyjrzeć, bo na fotografii zarządu Stanwick mignęła mu znajoma twarz… twarz z przeszłości.
Erin Turner… Filigranowa Wenus o jasnych włosach, lśniących jak polerowane srebro, i oczach o kolorze ametystów. Zacisnął usta. Erin w jego pamięci stanowiła osobną kategorię: była jedyną kobietą, która go zdradziła. Mimo że od ich ostatniego spotkania minęły trzy lata, wspomnienie to znów dotknęło go do żywego. Wpatrywał się intensywnie w zdjęcie byłej kochanki, która, uśmiechnięta, stała obok Sama Mortona, człowieka w podeszłym wieku, właściciela Stanwick Hall. W ciemnym kostiumie, z efektownymi włosami spiętymi klamrą, wyglądała zupełnie inaczej niż beztroska, zwyczajnie ubrana dziewczyna, którą zapamiętał.
Jego ciało ogarnęło nagłe napięcie, a ciemne oczy zabłysły. Natychmiast przypomniał sobie szczupłą dziewczynę w jedwabiach i satynach, jej wspaniałe, gładkie ciało, którego dotykał z takim zachwytem. Niestety, nigdy potem już nie spotkał kobiety podobnej do Erin. Wkrótce jednak ożenił się, i dopiero od kilku miesięcy cieszył się ponownie wolnością singla. Wiedział, że bardzo trudno spotkać kobietę dorównującą mu w seksualnym apetycie, a czasem nawet potrafiącą wyczerpać jego libido. Przypomniał sobie jednak, że to prawdopodobnie ten głód był przyczyną jej zdrady. Niepoprawny pracoholik, wyjeżdżając za granicę w sprawach biznesowych, zostawiał ją samą na długie tygodnie, i możliwe, że sam się prosił o to smutne zakończenie ich romansu, przyznał z niechęcią.
Przyglądał się Mortonowi, którego wyraz twarzy i mowa ciała dużo wyjawiały bystremu obserwatorowi. Starszy pan, sporo po sześćdziesiątce, nie potrafił ukryć opiekuńczego nastawienia wobec smukłej, niewysokiej menedżerki sieci jego spa. Widać je było w dumnym uśmiechu i ręce przyklejonej do jej pleców w geście posiadacza. Cristo zaklął siarczyście po grecku i jeszcze raz przyjrzał się zdjęciu. Nie dawało się to zinterpretować jako coś niewinnego. Znów spała z szefem! Zastanawiał się, czy Mortona też okrada. Gdy się na niej zawiódł, zrzucił ją z piedestału, ale ta kara nie ukoiła w nim goryczy, która jeszcze się wzmogła, gdy odkrył, że go okradła. Wierzył jej, w pewnym momencie nawet zaczął myśleć, że mogłaby być dobrą żoną. A potem wszedł do sypialni, i w łóżku, które zamierzał z nią dzielić, zobaczył innego mężczyznę, a obok pobojowisko kieliszków do wina i opowiadający plugawą historię szlak z ubrań. Co zrobił potem?
Twarz mu zesztywniała. Z niechęcią przyznał się do błędu. Po odkryciu, że Erin go zdradziła, podjął decyzję, za którą wciąż drogo płacił. Wykonał zły ruch, a dla niego, mężczyzny, który prawie nie popełniał błędów, pozostawało to zmuszającą do pokory nauką. Z perspektywy czasu wiedział, dlaczego to zrobił, jednak wciąż nie wybaczył sobie tego kroku i jego efektów ubocznych, od których cierpieli bliscy mu ludzie. Zacisnął piękne usta i przyjrzał się uważnie Erin. Wciąż była zachwycająca. I bez wątpienia zajęta planowaniem, jak najszybciej obrosnąć w piórka, a ten biedny dureń u jej boku ufał jej i czcił ziemię, po której stąpały jej drobne stopy.
Jednak Cristo wiedział, że może spowodować trzęsienie ziemi pod tymi stopami. Wątpił, by znany z konserwatywnych poglądów i uczciwości Morton wiedział o miesiącach zabawy, którymi Erin rozkoszowała się w przebraniu kochanki Crista, czy o fakcie, że tak naprawdę jest zwykłą małą złodziejką.
Bomba wybuchła w kilka tygodni po zakończeniu ich romansu. Audyt wykazał poważne nieprawidłowości w finansach spa, które dla niego prowadziła. Zniknęły bardzo drogie produkty. Sfałszowano rachunki, wykazano nieistniejących pracowników, za których pobierano czeki. Tylko Erin miała pełny dostęp do ksiąg rachunkowych, a wiarygodna, długoletnia pracownica powiedziała, że widziała ją wynoszącą pudła z produktami. Najwyraźniej od dnia, w którym Cristo ją zatrudnił, przywłaszczyła sobie tysiące funtów. Dlaczego nie oskarżył jej o kradzież? Ponieważ był zbyt dumny, by afiszować się z faktem, że wziął do łóżka oszustkę i zatrudnił na wymagające zaufania stanowisko.
Pomyślał z goryczą, że niezły z niej numerek, bez dwóch zdań. Morton na pewno nie był świadom, że to niewiniątko bardzo dobrze gra w rozbieranego pokera. Kiedyś w dniu urodzin Crista powitała go na lotnisku ubrana pod płaszczem jedynie w swoją skórę. I nawet ten płaszcz zniknął, gdy tylko wsiadła do limuzyny. Czy wykrzykiwała imię Mortona i łkała w jego objęciach, osiągnąwszy orgazm? Uwodziła go, gdy usiłował skupić się na interesach? Prawdopodobnie tak, bo nauczyła się od Crista, czego potrzebuje mężczyzna.
Zaniepokojony, że wciąż pielęgnuje te wspomnienia, nalał sobie whisky i szybko uspokoił gniewne myśli. Zwrot: „Nie złość się, po prostu wyrównaj rachunki”, można by kiedyś wyryć na jego grobie. Nie chciał marnować czasu na nic, co nie wzbogacało jego życia. Erin była blisko, używając sprytu i ciała do wspinaczki po stopniach kariery. Co dla niego znaczyła ta informacja? I dlaczego zakładał, że Sam Morton jest naiwny i nie wie, że złapał za ogon tygrysicę? Dla wielu mężczyzn wymiana finansowych profitów na seks jest całkowicie do przyjęcia.
Stwierdził – dziwiąc się, że jest tak przewidywalny – że nie różni się od tej napalonej większości. Gdybym mógł, znowu bym w to wszedł, pomyślał z żarem, i poczuł skok adrenaliny wobec perspektywy seksualnego wyzwania. Ona się marnuje z tym starcem, jest zbyt przebiegła, by samiec o konwencjonalnych poglądach sobie z nią poradził. Zaczął czytać dokumenty i dowiedział się, że pracodawca Erin jest wdowcem. Pomyślał, że jej celem jest teraz zostać drugą panią Morton. W przeciwnym razie po co taka poszukiwaczka złota robiłaby słodkie oczy, zarabiając na skromny kawałek chleba? Był przekonany, że nie unikała pokusy, by korzystać również z funduszy sieci spa Mortona.
Jej zdrowy instynkt samozachowawczy i przebiegłość urażały poczucie sprawiedliwości Crista. Ale porównywał do niej każdą kobietę, z którą szedł do łóżka, i okazywało się, że każda czegoś chciała. Tę żenującą prawdę trudno było zaakceptować. Okazało się, że nie udało mu się wyrzucić Erin z pamięci, pomyślał ponuro. Wciąż z nim podróżowała, jak bagaż, którego nie można się pozbyć. Już czas pójść dalej. Może najłatwiej będzie to zrobić za pomocą ostatniej seksualnej przygody?
Co prawda wiedział, kim jest Erin Turner, ale wiedział też, że pamięć zawsze kłamie, ubarwia obraz. Potrzebował surowego światła rzeczywistości. Chciał zniszczyć mit, rozprawić się z uporczywymi fantazjami. Wykrzywił się w okrutnym uśmiechu, wyobrażając sobie jej przerażenie, gdy po raz ostatni zjawi się w jej życiu.
– Patrz, gdzie skaczesz – mówiła mu w dzieciństwie przybrana matka, która bała się jego śmiałej, buntowniczej natury. Nie potrafiła zrozumieć, jak niezwykle pociągające jest skakanie w nieznane. Mimo wysiłków rodziców zastępczych, starających się okiełznać jego temperament, gorąca krew Donakisów wciąż krążyła w jego żyłach.
Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, podniósł słuchawkę telefonu. Poinformował szefa działu kupna, że przejmuje następną fazę negocjacji z właścicielem Stanwick Hall.

– No i co o nim myślisz? – dopytywał się Sam, zbity z tropu jej niecodziennym milczeniem. – Potrzebujesz nowego samochodu, oto on!
Erin patrzyła na srebrne bmw zaparkowane obok garaży.
– Jest piękne, ale…
– Żadnych ale! – przerwał jej zniecierpliwiony. Tylko odrobinę wyższy od niej, a mierzyła sto pięćdziesiąt pięć centymetrów, był szczupłym niebieskookim mężczyzną z burzą siwych włosów, pełnym niespokojnej energii. – Świetnie pracujesz i potrzebujesz odpowiedniego auta…
– Ale nie tak luksusowego – zaprotestowała, zastanawiając się, co pomyślą koledzy, widząc ją w takim samochodzie.
– Dla mojej gwiazdy wszystko, co najlepsze – odparował radośnie. – To przecież ty nauczyłaś mnie, jak ważny w biznesie jest wizerunek, i mały, ekonomiczny samochodzik na pewno się nie nadaje.
– Po prostu nie mogę go przyjąć, Sam – rzekła z zażenowaniem.
– Nie masz wyboru – powiedział jej szef, bardzo z siebie zadowolony, i wcisnął jej do ręki kluczyki. – Twojej fiesty już nie ma. Wystarczy: „Dziękuję, Sam”.
– Dziękuję, Sam, ale to naprawdę zbyt kosztowne.
– Nic nie jest dla ciebie za dobre. Spójrz na bilans naszych spa od momentu, gdy zaczęłaś nimi zarządzać – poradził jej sucho. – Nawet według tego ponuraka księgowego szybko się bogacę. Jesteś warta dziesięć razy więcej niż ten samochód, więc skończmy już z tym.
– Sam… – westchnęła, a on wyjął jej z rąk kluczyki, podszedł do bmw i otworzył je teatralnym gestem.
– No chodź – ponaglił. – Zabierz mnie na próbną przejażdżkę. Mam trochę czasu do zabicia przed tym wielkim popołudniowym spotkaniem.
– Co to za spotkanie? – zapytała, wrzucając wsteczny bieg i gładko wyjeżdżając na drogę obok idealnie utrzymanych ogrodów.
– To kolejna próba przejścia na emeryturę – wyznał żałośnie.
Erin stłumiła westchnienie. Morton ciągle mówił o sprzedaży swoich trzech hoteli w stylu wiejskich rezydencji, ale sądziła, że to bardziej pomysł niż konkretny plan. W wieku sześćdziesięciu dwóch lat wciąż bardzo dużo pracował. Owdowiał ponad dwie dekady temu, nie miał dzieci. Hotele stały się całym jego życiem.
Pół godziny później, zostawiwszy Sama w klubie golfowym i wróciwszy do Stanwick Hall, weszła do gabinetu sekretarki szefa, Janice, szykownej brunetki po czterdziestce.
– Widziałaś samochód? – spytała nieśmiało.
– Sam poprosił mnie, bym pomogła go wybrać. Źle cię potraktowałam? – zażartowała.
– Nie próbowałaś odwieść go od kupna tak drogiego modelu? – zdziwiła się Erin.
– Sam właśnie zobaczył zyski za ostatni kwartał i chce zaszaleć. Kupienie ci nowego auta to dobry pretekst. Nie chciałam strzępić języka na próżno. Kiedy on coś postanowi, tak ma być na wieki. Potraktuj to jako nagrodę za nowych klientów, których przyciągnęłaś, od kiedy zreorganizowałaś firmę – poradziła jej Janice. – A tak poza tym pewnie zauważyłaś, że ostatnio nie jest sobą.
– Co masz na myśli?
– Ma zmienne nastroje, jest nerwowy. Szczerze mówiąc, myślę, że tym razem naprawdę chce przejść na emeryturę, ale ta sprzedaż to dla niego trudna sprawa.
Ta opinia zdumiała Erin. W ciągu dwóch lat, od kiedy zatrudniła się w Stanwick Hall, pojawiło się i znikło kilku potencjalnych kupców. I nikt ich nie opłakiwał.
– Naprawdę tak myślisz? Ładne rzeczy! Czy za miesiąc połowa z nas będzie na zasiłku dla bezrobotnych?
– Akurat te obawy mogę rozwiać. W wypadku zmiany właściciela prawo chroni pracowników. Sam już to sprawdził – uspokoiła ją Janice. – Z tego co wiem, po raz pierwszy zaszedł tak daleko w negocjacjach.
Erin opadła ciężko na fotel. Walczyły w niej sprzeczne uczucia ulgi i niedowierzania, bo doświadczenie nauczyło ją nie uważać niczego za rzecz oczywistą.
– Nie miałam pojęcia, że tym razem rozważa sprzedaż na poważnie.
– Bardzo przeżył sześćdziesiątkę. Mówi, że osiągnął punkt zwrotny. Jest zdrowy i bogaty, i chce mieć czas, by z tego skorzystać – mówiła spokojnie Janice. – Rozumiem go. Odkąd pamiętam, całe jego życie kręci się tylko wokół tego miejsca.
– Poza sporadycznymi wypadami na golfa nie ma innych zajęć – zgodziła się ze smutkiem Erin.
– Uważaj, Turner. On cię bardzo lubi – zamruczała Janice, przyglądając się młodszej kobiecie. – Zawsze wydawało mi się, że traktuje cię jak córkę, ale ostatnio zaczęłam się zastanawiać, czy jego zainteresowanie tobą jest na pewno bez skazy…
Erin zmieszała się, słysząc tę opinię tak otwarcie wyrażoną przez kobietę, którą bardzo szanowała. Popatrzyła tamtej w oczy, a potem zachichotała bezradnie. – Janice… Nie mogę sobie wyobrazić, by Sam mógł się do mnie przystawiać!
– Posłuchaj – zniecierpliwiła się brunetka. – Jesteś piękna, a piękne kobiety rzadko wywołują w mężczyznach czysto platoniczne uczucia. Jest samotny, a ty potrafisz słuchać. Lubi cię i podziwia za to, jak zmieniłaś swoje życie. Któż może zaręczyć, że nie rozwinęło się to w bardziej osobiste zaangażowanie?
– Skąd, u licha, przyszło ci do głowy, że Sam interesuje się mną w ten sposób?
– To, jak na ciebie patrzy, jak wykorzystuje każdy pretekst, by z tobą porozmawiać. Kiedy ostatnim razem byłaś na urlopie, nie wiedział, co ze sobą zrobić.
Erin zwykle szanowała zdanie wyrobionej życiowo Janice, ale w tym przypadku była przekonana, że koleżanka się myli. Zmartwiła się też ze względu na Sama, ponieważ ten dobrze wychowany człowiek hołdował staroświeckim zasadom i nie podobałyby mu się takie plotki krążące wśród personelu. Nigdy z Erin nie flirtował. Nigdy nie dał jej poznać, że jest dla niego kimś więcej niż zaufaną i cenioną pracownicą.
– Myślę, że się mylisz, i mam nadzieję, że nikt inny nie ma co do nas takich podejrzeń.
– Będą gadać, gdy zobaczą ten samochód – ostrzegła ją cierpko Janice. – Jest tutaj wielu, którzy z radością stwierdzą, że stary a głupi.
Erin zaczerwieniła się. Chciała jak najszybciej skończyć ten okropny temat. Bardzo lubiła i szanowała Sama, który do wszystkiego doszedł własną pracą. Zawstydzała ją nawet rozmowa o nim jako o mężczyźnie ze zwykłymi męskimi apetytami. Tylko jemu zawdzięczała karierę, dobrą pensję i widoki na przyszłość. Tylko czy one takie pozostaną, jeśli Sam sprzeda firmę? Nowy pracodawca może zatrudnić swoich ludzi, i nawet jeśli będzie musiał czekać na sposobność, by ją zwolnić, ona nie będzie się już cieszyć taką swobodą. To była trzeźwiąca myśl. Na samą myśl o bezrobociu spociła się i zrobiło jej się niedobrze.
– Lepiej już pójdę. Owen przeprowadza dziś rozmowy kwalifikacyjne z terapeutami – powiedziała. – Nie chcę, żeby czekał.
Jechała lśniącym bmw kilka mil do Black’s Inn, najmniejszego hotelu w portfolio Sama – eleganckiego georgiańskiego budynku z nowym spa. Z niepokojem rozmyślała, ile pieniędzy udało jej się zaoszczędzić w ostatnich miesiącach. Z pewnością za mało, by pokryć wydatki w przypadku utraty pracy, stwierdziła zmartwiona. Chyba nigdy nie zapomni tych trudów, gdy po urodzeniu bliźniąt, Lorcana i Nuali, próbowała utrzymać rodzinę z zasiłków. Jej matkę, kiedyś tak dumną z osiągnięć córki, przerażały kłopoty, w które popadła Erin. A ona czuła się jak kompletna nieudacznica. Przypomniała sobie moment, gdy wszystko się zawaliło. Jak wspaniale byłoby robić karierę i mieć faceta swoich marzeń, ale może liczenie na takie szczęście było chciwością? Po prostu zakochała się w nieodpowiednim mężczyźnie, i chcąc z nim być, zrobiła sobie z życia niezły pasztet. Wszystko, czego nauczyła się, dorastając, wzięło w łeb. Niczym nie mogła usprawiedliwić swojej głupoty i krótkowzroczności. W końcu wychowywała się w biednym domu, a jej ojciec bez końca opowiadał, jak się wzbogaci, co nigdy się nie ziściło. Co gorsza, wiele razy roztrwonił pieniądze, z którymi było tak krucho, na jakieś szalone projekty, i wpędził rodzinę w długi. Mając dziesięć lat i widząc, jak niemająca wykształcenia matka chwyta się kolejnych marnych prac, Erin zrozumiała, że ojciec jest marzycielem, ale brakuje mu umiejętności, by wcielić pomysły w życie. Próżna wiara, że jego przeznaczeniem jest świecić jak gwiazda, uniemożliwiała mu szukanie zwykłego zajęcia. Pracę u kogoś jej ojciec określał jako „coś dla frajerów”. Zginął w wypadku kolejowym, gdy miała dwanaście lat, i od tego momentu życie nie przypominało już jazdy kolejką w wesołym miasteczku.
Krótko mówiąc, bardzo wcześnie zrozumiała, że musi się nauczyć utrzymywać sama, i jak ryzykowne jest ufanie, że zadba o nią mężczyzna. W efekcie pilnie się uczyła, ignorowała kolegów nazywających ją kujonem, i poszła na uniwersytet, nie słuchając protestów matki, która chciała, by córka zaczęła zarabiać. Chłopcy pojawiali się i znikali, bo miała się na baczności, by się nie zaangażować. Ukończyła uniwersytet z wyróżnieniem, uzyskując dyplom z zarządzania. W czasie studiów pracowała jako osobista doradczyni. Ten zawód dał jej mnóstwo praktycznych umiejętności, między innymi jak sprawiać, by klient był zadowolony.
Tego popołudnia, gdy wróciła z Black’s Inn, recepcjonistka w Stanwick poinformowała ją, że Sam chce ją natychmiast widzieć. Uświadomiła sobie z konsternacją, że po rozmowach kwalifikacyjnych nie włączyła komórki. Zastukała do gabinetu szefa i weszła bez ceregieli, których Sam nie lubił.

Zawsze się pragnęliśmy – Susannah Erwin

Niebo w połowie października było błękitne i bezchmurne, lekki wiatr wciąż ciepły, choć czuło się już zapowiedź chłodu. Rosnące wzdłuż chodnika klony zdobiły korony czerwonych liści. Na latarniach wisiały jesienne wianki ze słoneczników, łodyg pszenicy i barwnych tykw. Właściciele urokliwych sklepików i restauracji w dzielnicy handlowej udekorowali swoje witryny dyniami i słomą.
Mara Shuyler nie znalazłaby bardziej malowniczej scenerii do relacji na żywo. Roseville w stanie Nowy Jork leżało sześćdziesiąt cztery kilometry na południe od granicy z Kanadą. To był kompletnie inny świat niż ten, jaki znała z Nowego Jorku. I jedno z bardziej fotogenicznych zleceń, jakie otrzymała w zespole popołudniowych wiadomości stacji WRZT-TV – Głos Okręgu North.
Fotogeniczne, ale nie przełomowe. Mara zbytnio się tym nie przejmowała. Zrezygnowała z ambicji, by zostać sławną dziennikarką, i pragnienia bycia gospodynią własnego programu informacyjnego podziwianego przez miliardy. Już wiedziała, że to marzenie dziecka, które towarzyszyło dziadkom w niedzielnym rytuale oglądania programu „60 Minut”.
Dorosła, stała się realistką. Ma szczęście, że płacą jej za pracę w telewizji, choć była jedynie reporterką lokalnych wiadomości. WRZT-TV to jedna z trzeciorzędnych stacji na rynku USA, zaś zlecenia Mary ograniczały się do wywiadu ze zwycięzcą wyścigu dziwnych pojazdów czy relacji z zebrania w ratuszu, gdzie dyskutowano o funduszach. Te historie nie dotyczyły głów państw ani tajnych agentów, ale były istotne dla lokalnej społeczności.
Cóż, w każdym razie dla trzech osób, które skomentowały w sieci jej relację z wyścigu. Jeden z widzów skarcił ją, że nie dała więcej czasu antenowego jego synowi, zdobywcy drugiego miejsca, a kolejny stwierdził, że za rzadko się uśmiecha. Autor trzeciego komentarza skupił się na sposobach podwajania dochodów, Mara więc podejrzewała, że nie oglądał jej relacji.
– Jesteśmy gotowi? – spytała kamerzystę Hanka Yi.
Hank rozejrzał się po ulicy i wzruszył ramionami.
– Tu każde miejsce jest dobre. Chcesz zrobić próbę?
Wzięła głęboki oddech, uśmiechnęła się i zaczęła:
– Tu Mara Shuyler, mówię do państwa z centrum Roseville, gdzie miejscowi kupcy przygotowują się do sześćdziesiątego szóstego dorocznego Święta Dyni. Czy Abe Nagasaki w końcu straci koronę Dyniowego Króla? Siedzę tu jak na szpilkach. Zaraz, to bez sensu. Przecież stoję, nie siedzę.
Hank zdjął kamerę z ramienia.
– To metafora. O piątej po południu nikt nie zwróci na to uwagi. Dzieci odrabiają lekcje, a dorośli rozmawiają, co było w pracy.
Mara przewróciła oczami.
– Przekazujemy wiadomości, Hank. Słowa są ważne. Precyzja jest ważna.
– Masz taką obsesję na punkcie detali, jakbyś była Declanem Treharne’em.
Jej uśmiech zgasł. Czemu powiedziała Hankowi, że znała kiedyś Declana, gwiazdę dziennikarstwa? Przeklinała butelkę tequili, którą otworzyli po fiasku materiału na temat ambulansu. Nie, nie mogła stwierdzić, że łączy ją z Declanem wspólna przeszłość. Podczas studiów ostro rywalizowali, a przed dyplomem spędzili razem namiętny tydzień zakończony bolesnym rozstaniem. Teraz za swoje dziennikarstwo śledcze Declan zdobywał uznanie i sławę na obu wybrzeżach, ona zaś…
– Ta historia jest tłem ich rozmów – ciągnął Hank, nieświadomy, że na jakiś czas się wyłączyła. – Za pięć minut wchodzimy na żywo.
– Zawsze mnie lekceważysz. – Sięgnęła do kieszeni i wyjęła długopis. – Masz podkładkę do pisania?
– Czy mam… nie. Cztery minuty i odliczam.
– Denerwuję się. Nie, nie mogę złapać tchu. Napięcie mnie zabija? – Zmarszczyła nos. – To nie tylko banał, ja zdecydowanie nie umieram. Hm…
– Dwie minuty.
– To nie piekarnia. – Napisała coś na ręce.
– Wchodzimy na żywo. Cztery, trzy, dwa… – Wycelował w jej stronę palec.
– Tu Mara Schuyler na żywo z centrum Roseville, gdzie lokalni kupcy przygotowują się do sześćdziesiątego szóstego Święta Dyni. Kto pochwali się najlepszym zbiorem? Czy Abe Nagasaki straci koronę Dyniowego Króla? Czy pani burmistrz, trzykrotna zdobywczyni Błękitnej Wstążki, znów zostanie królową dyniowego placka? Tegoroczne święto potrwa od czwartku do niedzieli. Na pewno nie chcielibyście stracić tak pysznej zabawy. – Uśmiechała się do chwili, gdy Hank zdjął kamerę z ramienia, pokazując, że zeszli z anteny.
Do wywiadu, który miał zakończyć półgodzinne wiadomości o siedemnastej, zostało im dwadzieścia minut. Mara sięgnęła do torby; szukała telefonu i tabletu.
– To ciasto naprawdę jest takie dobre?
– Tak, nie zaszkodzi wkraść się w łaski pani burmistrz, skoro później chcemy z nią pogadać. I naprawdę piecze wyśmienite ciasta. – Mara przeglądała informacje w telefonie. Nie zauważyła, że Hank był już w dalszej części ulicy, szukał miejsca na wywiad.
Chwileczkę. Znała ten głos. Minęło siedem lat, odkąd słyszała go na żywo, lecz w międzyczasie nie brakowało jej okazji, by słuchać, jak wygłasza rozmaite opinie.
Nie spuszczając wzroku z telefonu, miała nadzieję, że ten głos to wytwór jej wyobraźni wywołany przez słowa Hanka. Gdy usłyszała chrząknięcie, podniosła wzrok i jej nadzieja prysła.
– Witaj, Treharne.
Declan uśmiechnął się i zdjął lustrzane okulary.
– Cześć, Schuyler, świetnie wyglądasz.
On też nie wyglądał najgorzej. Szlag, szlag i jeszcze raz szlag. Wyglądał nawet lepiej na żywo niż na ekranie, gdzie nie było widać jaśniejszych kosmyków w szatynowych włosach, teraz krótko ostrzyżonych. Kamera nie potrafiła uchwycić intensywnego błękitu oczu. Declan nie był najwyższym znanym Marze facetem, ale ze znanych jej mężczyzn najlepiej czuł się w swoim ciele.
Skórzana kurtka leżała na nim jak druga skóra. Na głównej ulicy Roseville wyglądał jak u siebie, a jednocześnie jak z innego świata, o którym Mara kiedyś marzyła, ale z którego dawno zrezygnowała.
Nagle poczuła, jakby się przecisnęła przez szczelinę w czasoprzestrzeni i siedziała znów w pierwszym rzędzie podczas pierwszego dnia studiów, przekonana, że już ona im pokaże, co potrafi, aż tu nagle w drzwiach pojawił się Declan, skupiając na sobie jej uwagę.
Zdała sobie sprawę, że gapi się na niego.
– Wszystko w porządku? – spytał.
– Wszystko – powtórzyła, potem zamrugała, a następnie się zaczerwieniła, zła na siebie. – W porządku – dodała, gdy już nie miała tak sucho w ustach.
– To dobrze. Masz chwilę, żeby pogadać? Mogę cię zaprosić na kawę? – Wskazał na samochód stojący przy krawężniku, sportowe coupé w futurystycznym stylu.
– Chcesz, żebym wsiadła do auta, które jest warte więcej niż saldo na rachunku moich dość znacznych studenckich pożyczek, z tobą? – W końcu jej myśli zwolniły na tyle, że była prawie w stanie mówić pełnymi zdaniami. Niestety jej kolejne zdanie brzmiało: – Co do diabła?
– To znaczy, że nie pojedziesz na kawę?
– To znaczy: Co do diabła? Jak w zdaniu: Co, do diabła, tu robisz, Treharne? Skąd wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć?
– Znalazłem cię w katalogu absolwentów, a potem zadzwoniłem do szefa twojej stacji. – Podrapał się w kark. – Przyjechałem zaprosić cię na kawę.
Zacisnęła powieki nie tylko po to, by poszukać w tej sytuacji sensu. Pamiętała, że patrzenie na Declana przez dłuższą chwilę jest niczym patrzenie prosto w słońce.
– Nie mogę. Pracuję. Mam wywiad na żywo za… – otworzyła oczy, by zerknąć na smartwatcha – dwadzieścia minut. Muszę jeszcze przejrzeć notatki.
– Więc po wywiadzie?
Przynajmniej jedno się nie zmieniło. Nadal był nieustępliwy. Pewnie dlatego jest takim dobrym dziennikarzem.
– Po wywiadzie wracam do studia. Muszę przygotować się na jutro. – Gdy otworzył usta, uniosła rękę. – Mam plany na jutrzejszy wieczór. – Nie miała, chyba że oglądanie teleturnieju Jeopardy i ostatnich odcinków jej ulubionej kryminalnej serii dokumentalnej, ale tego nie musiał wiedzieć.
– W takim razie zjedzmy jutro śniadanie. – Tym razem to on pokręcił głową, gdy próbowała zaoponować. – Musisz jeść, więc równie dobrze możesz zjeść ze mną.
Uśmiechał się jak ktoś, kto rzadko słyszy odmowę, zwłaszcza od osób, z którymi kiedyś spędził szalone chwile. Na samo wspomnienie robiła się wilgotna. Od tamtego tygodnia rozpusty zaliczyła wiele randek. Gdy pracowała w lokalnej gazecie w Hightown, przez dziewięć miesięcy spotykała się z pewnym chłopakiem. Aż zaproponowano jej pracę w WRZT-TV i oboje zgodzili się, że ich relacja jest dreptaniem w miejscu, choć seks był niezły.
I znów to robi. Pozwala, by Declan zajął jej myśli. Poświęciła wiele miesięcy na wymazanie go z pamięci. Wystarczyło, że się pojawił i bum! Jakby nigdy nie opuścił wygodnego gniazdka, które dla niego urządziła w głowie.
– Nie zjem z tobą śniadania, niczego też z tobą nie wypiję. Ani dziś, ani jutro, ani żadnego innego dnia, dopóki mi nie powiesz, po co zjawiłeś się na moim planie. Nie marzyłeś przecież o wypiciu kawy w Roseville, bo tu najlepsza kawa smakuje jak spalona woda.
– Spalona woda? Jak to… – Zrezygnował z żartu, widząc jej wrogie spojrzenie. – Chciałbym ci to wyjaśnić, ale może powinniśmy poczekać, aż będziesz mniej zestresowana.
– Uważasz, że jestem zestresowana? Bo raczyłeś pojawić się w moim życiu siedem lat po tym, jak…
Nie, nie powie mu, jak cierpiała. Nie teraz, gdy zalały ją wspomnienia. Declan powtarzał, że za bardzo się martwi i za dużo czasu poświęca szczegółom, nie zajmując się tym, co istotne. Schowała tablet i telefon do torebki i ruszyła w stronę Hanka, który stał przed ratuszem.
Na czas święta budynek przybrano żółtymi, brązowymi i pomarańczowymi chorągiewkami.
– Jestem w pracy – rzuciła przez ramię. – Wracaj tam, skąd przyjechałeś. Nie mamy o czym rozmawiać.
Zostawiła go na chodniku. Gdy nie usłyszała za sobą kroków, okłamała się, mówiąc sobie, że tego oczekiwała.

Ukryta namiętność – Katherine Garbera

Gail Little wzięła głęboki oddech, wchodząc do zaimprowizowanej garderoby na planie dokumentalnego serialu telewizyjnego „Seksowni i samotni”. Nigdy nie uważała się za seksowną, ale rzeczywiście była samotna. Zawsze myślała, że pozna kogoś na studiach i po kilku latach znajomości wyjdzie za mąż. Ale teraz dobiegała trzydziestki i wciąż była sama.
– Jestem Kat Humphries, asystentka programu „Seksowni i samotni”. Będę opiekować się tobą podczas kręcenia wszystkich odcinków.
Gail uścisnęła jej rękę. Myślała, że zobaczy Willow Stead – producentkę programu i jedną z jej najlepszych przyjaciółek, a nie asystentkę. Willow wpadła na pomysł, by zrealizować telewizyjny reality show, gdy Gail zgłosiła się do biura matrymonialnego Matchmakers Inc. Choć Gail powiedziała tylko przyjaciółkom, że chce znaleźć męża, bo w pracy nie spotyka odpowiednich mężczyzn, w głębi serca pragnęła założyć rodzinę, bo jej zegar biologiczny nieubłaganie posuwał się naprzód.
Dlatego skorzystała z oferty biura matrymonialnego, nie przypuszczając, że jej historia stanie się kanwą programu opartego na faktach.
Kat wyglądała na dwadzieścia kilka lat. Była ubrana w obcisłe dżinsy i T-shirt reklamujący jakiś bar w Meksyku. Jej brązowe włosy były związane w koński ogon. Na głowie miała słuchawkę połączoną z radiem przyczepionym do paska.
– Chodź ze mną – poprosiła Kat.
Zbliżyły się do rzędu oświetlonych luster umieszczonych na ścianie. To były kulisy telewizji, których widzowie nie oglądali. Ten świat był jej dobrze znany, gdyż jako właścicielka znanej firmy public relations zajmowała się kontaktami z mediami.
– Usiądź tutaj. Styliści od fryzury i makijażu zaraz będą. Przyszłaś trochę za wcześnie.
– Przepraszam, nie chciałam się spóźnić – odparła Gail.
Kat kiwnęła głową i uniosła palec w górę, nasłuchując, co ktoś mówi do niej przez słuchawkę.
– Zaczekaj tu, zaraz wrócę. Chcemy uchwycić moment, w którym po raz pierwszy spotykasz się z partnerem.
Gail omal nie jęknęła, jednak wiedziała, że jeśli nie zacznie działać, jej życie będzie nadal składać się tylko z pracy, a marzenia o posiadaniu rodziny nigdy się nie spełnią.
Patrzyła na siebie w lustrze, czekając na makijażystkę i fryzjera. Burza gęstych kręconych włosów otaczała jej twarz. Do pracy zwykle upinała je w kok.
– Cześć, Gail. Jestem Mona, a to Pete – rzekła kobieta, która zbliżyła się do niej w towarzystwie mężczyzny. – Zrobimy ci fryzurę i makijaż. Usiądź i zrelaksuj się.
Gail zastanawiała się, w co się wpakowała. Chciała mieć mężczyznę, z którym spędzałaby wakacje, zamiast siedzieć w domu. Na przykład marzyła o wspaniałej Gwiazdce. Obrazy układały się w jej myślach jak w filmie. Pracowała w biznesie łączącym wyobraźnię z rzeczywistością, dlaczego więc nie miałaby stworzyć doskonałego obrazu świata dla siebie?
Odnosiła sukcesy w pracy, a teraz obmyśliła plan, który miał zapewnić jej osobisty sukces. Potrafiła świetnie wcielać plany w życie, więc na pewno wszystko się uda. Oczywiście nie spodziewała się, że Willow Stead tak spodoba się ten pomysł, że zechce zrealizować na jego podstawie show.
– Gotowe – oznajmiła Mona.
Gail odwróciła się, by się przejrzeć w lustrach. Jej gęste niesforne włosy zostały wyprostowane i opadały na ramiona. Oczy wyglądały na większe, a usta były pełne i kuszące. Nigdy nie przypuszczała, że odrobina szminki i cieni do powiek mogą zdziałać cuda.
– Jak ci się podoba? – spytał Pete.
– Wyglądam zupełnie inaczej.
– Oczywiście, skarbie. Tak miało być.
– Co teraz?
– Garderoba. Twoja przebieralnia jest tam w rogu.
Kwadrans później Gail stała przed wielkim lustrem w sukni z kolekcji Jil Sander. Dopasowana góra miała duży dekolt w szpic, a spódnica z baskinką nadawała jej biodrom zgrabnej krągłości. Jeszcze nigdy nie wyglądała tak seksownie i elegancko.
Wkrótce wróciła Kat, mówiąc, że pora iść. Gail zorientowała się, że ma spocone ręce, więc zaczęła wycierać je w spódnicę, gdy uświadomiła sobie, że ta suknia kosztuje więcej niż jej cała garderoba.
Ale i tak nic z tego nie wyjdzie, pomyślała. Niezależnie od tego, jakich cudów dokonali styliści, wciąż była zapracowaną kobietą, która nie wie, jak zachować się w sytuacji, gdy ma poznać potencjalnego narzeczonego.
– Za dwie minuty pójdziesz do pokoju zwierzeń, a potem do sali balowej na dole, gdzie spotkasz się z partnerem – informowała Kat.
Gail była zdenerwowana. To było zupełnie nie w jej stylu. Nie była typem kobiety, która pozwoli, by coś stanęło jej na przeszkodzie, gdy postanowiła działać.
Technik w czarnych spodniach i koszulce polo przymocował mikrofon do kołnierzyka jej sukni. Powinna zachować się tak samo jak wtedy, gdy spotykała się z klientem w firmie: uśmiechnąć się i udawać, że ta wspaniała kobieta, która spogląda na nią z lustra, to naprawdę ona.
Wstała i podeszła do pokoiku, który składał się z przesuwanych ścian i kotary.
– Naciśnij guzik i mów. Nie martw się, jak coś nie wyjdzie, zacznij od początku. Zmontujemy to – powiedziała Kat.
– Co mam mówić?
– Powiedz, o czym myślisz przed spotkaniem ze swoim przyszłym partnerem.
Gail weszła do pokoju zwierzeń, usiadła przed kamerą i nacisnęła guzik do nagrywania. W małym monitorze widziała swoją twarz, co jej trochę przeszkadzało, więc wolała patrzeć w obiektyw kamery.
– Nazywam się Gay Little, prowadzę firmę do spraw kontaktów z mediami. Jestem strasznie zdenerwowana. Podpisałam umowę z Matchmakers Inc., bo nie chcę, żeby minął kolejny rok, a ja znów nikogo nie poznam. Pracuję od rana do wieczora i nie spotykam w pracy wielu samotnych mężczyzn. – Wzięła głęboki oddech. Ale się nagadała! – Chciałabym wiedzieć więcej o mężczyźnie, który ma być moim partnerem. – Nacisnęła guzik „stop” i wyszła z pokoju zwierzeń.
– Wszystko gotowe? – spytała Kat.
– Tak.
– W takim razie idziemy. Twój partner czeka.
Wyszły do holu, gdzie specjalista od spraw dźwięku sprawdził jej mikrofon.
– Bob to kamerzysta, który ma cię filmować. Będzie stać na wprost, gdy wejdziesz do sali balowej. Nie patrz na niego, tylko na stolik, przy którym czeka twój partner.
– Dobrze.
– W sali balowej przygotowaliśmy dla was kolację. Kiedy dam ci sygnał, że zaczynamy, możesz iść.
Kat i dźwiękowiec dołączyli do Boba, który stał na końcu korytarza. Gail zdawało się, że minęła wieczność, zanim Kat dała jej wreszcie sygnał.
W sali balowej było kilka osób z ekipy produkcyjnej i mężczyzna odwrócony do niej plecami. Po chwili pojawił się Jack Crown.
– Cześć, Gail – powiedział.
Jack Crown prowadził mnóstwo programów w telewizji. W szkole średniej zapowiadał się jako świetny piłkarz, ale po fatalnej kontuzji zrezygnował ze sportu i został dziennikarzem w Discovery Chanel.
– Cześć, Jack – odparła zaskoczona. – Co tu robisz?
– Mam być gospodarzem tego programu. Porozmawiam z wami na zakończenie każdej randki.
– Dobrze. Teraz też?
– Nie. Najpierw chcemy zobaczyć, jak na siebie zareagujecie.
Jej partner był barczysty i miał szczupłą talię, co było łatwo zauważalne dzięki dopasowanej marynarce.
– Stop! – zawołała głośno Willow. Gail nigdy wcześniej nie pracowała z przyjaciółką i jej donośny głos zabrzmiał dziwnie obco. – Za chwilę zobaczycie po raz pierwszy swoje twarze. Patrzcie na siebie, nie zwracając uwagi na kamery. Kat, pokaż Gail, gdzie ma stanąć.
Kat wskazała Gail miejsce na podłodze oznaczone taśmą. Gail stanęła tak blisko swego partnera, że czuła świeży zapach jego wody kolońskiej. Gęste włosy mężczyzny miały brązowy kolor ze złotoblond odcieniami.
– Możemy kręcić. Spójrzcie teraz na siebie – powiedziała Willow.
Mężczyzna odwrócił się i Gail zaparło dech w piersi. To był miliarder Russell Holloway, właściciel sieci hoteli i nocnych klubów w Nowej Zelandii. Rozpoznała go, gdyż ciągle pokazywano go w telewizji i w magazynach.
To na pewno jakiś żart! Niemożliwe, by człowiek znany z miłosnych podbojów był jej partnerem. Po co mu biuro matrymonialne?
Jego jasnoszare oczy wpatrywały się w nią uważnie. Był opalony, wysportowany i miał zdrową cerę. Wyglądał o wiele za dobrze jak na człowieka o wątpliwej reputacji.
– Gail Little – przedstawiła się, wyciągając rękę. – Dużo o tobie słyszałam.
Och! Nie mogła wymyślić nic lepszego?
Roześmiał się i pocałował ją w rękę.
– Oho, to nie brzmi zachęcająco. Ja wiem o tobie niewiele, ale może usłyszę coś ciekawego z twoich ust.
Jej spojrzenie przesunęło się po ostrym zarysie nosa i pełnych zmysłowych ustach. „Z ust”, rozbrzmiewało w jej uszach. Nie, nie padnie ofiarą tego uwodziciela. Niszczy jej plany, i nie ma w tym nic śmiesznego.