Szejk Tahir bin Halim Al-Jukrat znał swojego najbliższego doradcę na tyle długo, żeby wiedzieć, kiedy ten z nim pogrywa. Z pewnym rozbawieniem obserwował, jak mężczyzn bawi się dokumentami, prostuje rogi, które nie wymagały prostowania, układa pióro dokładnie na środku pierwszej strony.
– Powiesz wreszcie to, co masz do powiedzenia? – zapytał zniecierpliwiony Tahir, gdy minęła pełna minuta, a Ali nadal się nie odzywał.
Doradca skrzywił się lekko; mikroskopijny ruch, który niewielu by zauważyło. Ale Tahir zauważył. Nie mógł sobie pozwolić na nieuwagę.
Niegdyś rozdawał zaufanie na prawo i lewo, i słono za to zapłacił. Mógł tylko mieć nadzieję, że jego winy zostaną odpuszczone i ojciec nie będzie patrzył na niego z rozczarowaniem, kiedy spotkają się w zaświatach…
Zesztywniał pod napływem emocji, które wzbudziła w nim myśli o ojcu.
– Nie do końca, Wasza Wysokość – odparł Ali, znów poprawiając pióro.
Tahir westchnął.
– O co chodzi, Ali? Czy mój brat znowu coś nawywijał?
Jego brat Javid lubił czerpać z życia pełnymi garściami, co oznaczało liczne skandale. Nie zrobił dotąd nic niewybaczalnego; nauczył się tańczyć na granicy, nie przekraczając jej. Póki co Tahir pozwalał mu na to, ponieważ Javid był najsprytniejszym dyplomatą, jakiego Jukrat kiedykolwiek zrodził. Potrafił wejść w sam środek międzynarodowego kryzysu i wygładzić zmierzwione piórka z tą samą maestrią, z jaką uwodził najpiękniejsze kobiety na świecie.
Sam Tahir wolał dyskretniejsze romanse, i to nie tylko dlatego, że żył na świeczniku. Incydent sprzed dwunastu lat dał mu bolesną nauczkę. Odepchnął od siebie kolejne niechciane wspomnienie i spojrzał na doradcę.
– Nie mam całego dnia, wiesz?
Ali odchrząknął.
– Proszę o wybaczenie, Wasza Wysokość. Nie, nie chodzi o Jego Książęcą Mość.
– W takim razie o co chodzi? Wyduś to z siebie, Ali.
– Poinformowano mnie, że pod pałacową bramą znajduje się… pewna osoba, która domaga się audiencji. – Ton jego głosu był niechętny. Prawie zalękniony.
– I w czym problem? Należy postąpić zgodnie z procedurami.
– Problem w tym, że koczuje tam od trzech dni. Próby odpędzenia jej nie dają rezultatu.
Tahir uszczypnął grzbiet nosa i już miał kazać Alemu zostawić ten temat, kiedy coś go tknęło.
– Ona?
– Tak, Wasza Wysokość.
Tahir powstrzymał się, żeby nie przewrócić oczami.
– Musi być powód, dla którego dzielisz się ze mną tą informacją.
– Chodzi o jej tożsamość, Wasza Wysokość.
Ukłucie niepokoju zamieniło się w lodowaty dreszcz na plecach Tahira.
– Czy kiedykolwiek sprawiałem wrażenie, jakbym lubił tajemnice albo intrygi, Ali?
Doradca odchrząknął i poprawił pióro.
– Wasza Wysokość, tym gościem jest Lauren Winchester.
Tahir wyprostował się gwałtownie. Wróciły do niego dawne emocje: szok, wstyd, furia, rozpacz. Wszystko, co wycierpiał w ciągu trzech dni w Anglii, kiedy był na jej łasce.
– Co ty powiedziałeś? – zapytał z zimną furią w głosie.
Teraz rozumiał wahanie swojego doradcy. Był wściekły na Alego, że ten ośmielił się wypowiedzieć jej imię w jego prywatnej przestrzeni.
– Przepraszam, Wasza Wysokość. Próbowaliśmy pozbyć się problemu, ale…
Tahir zmrużył oczy.
– Ale co?
Ali wzruszył ramionami.
– Była ostrożna. Nie dała nam żadnego pretekstu, żeby zdecydowanie zareagować.
Oczywiście. Lauren Winchester była niesłychanie inteligentną kobietą. To było pierwsze, co zauważył, kiedy wszedł na debatę na uniwersytecie, ponad dekadę temu. Stał z tyłu, patrząc, jak z pasją dowodzi swoich racji.
Najpierw zafascynowała go jej argumentacja, spokojny, ale dobitny głos. Potem wspaniała grzywa jasnych loków sięgających talii. Szczupła, elegancka dłoń.
A potem, po godzinie, wstała.
Odwróciła się.
Zobaczył jej twarz…
Trzy miesiące później postawiła jego świat na głowie.
Jego ojciec ogłosił go hańbą dla rodu. Przyjaciele i rodzina traktowali go jak pariasa. Wygnanie go na pustynię okazało się wytchnieniem, czymś, co pozwoliło mu przeżywać rozczarowanie i rozgoryczenie z dala od ciekawskich oczu.
To roczne wygnanie wyleczyło go z wielu rzeczy. Odnalazł nową drogę, z której już nigdy nie zboczył. A jeśli czasami dojrzał echo potępienia w oczach swojego ojca… no cóż, to było piętno, z którym musiał żyć.
Za zasługą Lauren Winchester.
Chciał nakazać ją oddalić, ale kiedy otworzył usta, padły z nich zupełnie inne słowa.
– Czy próbowała prosić o audiencję, korzystając ze standardowych procedur?
– Nie, nie próbowała.
Dlatego, że wiedziała, że to się nie uda, czy dlatego, że uważała to za coś poniżej jej godności?
Tahir zacisnął usta.
– Mogłeś rozwiązać tę sprawę, nie zawracając mi nią głowy – mruknął, wciąż nieco zły na swojego doradcę, że poruszył ten nieprzyjemny temat. – Co zamierzałeś tym osiągnąć?
Ali szerzej otworzył oczy, wyraźnie zaskoczony.
– Uznałem, że należy rozważyć możliwe implikacje tej sytuacji, biorąc pod uwagę pozycję jej ojca w brytyjskim rządzie.
Ach, tak. Polityka. Jeśli Tahir miał być szczery, wtedy nie miała dla niego żadnego znaczenia. Jedyna pozycja, jaka interesowała go w tamtym czasie, to jej pozycja pod nim i jej zielone oczy zachęcające go, by zatracił się w niej całkowicie.
A on to zrobił.
I jakże żałował, kiedy odkrył jej prawdziwą naturę.
Znów spojrzał na Alego.
– Uważasz, że powinienem ją przyjąć, prawda?
Ali ponownie uśmiechnął się lekko i wzruszył ramionami.
– Pomyślałem, że Wasza Wysokość mógłby chcieć zamknąć rozdział.
Zamknięcie rozdziału.
Ładny termin ukuty dla tych, którzy są zbyt słabi, żeby zostawić swoje problemy za sobą.
Ale czy naprawdę zostawił je za sobą? Czy to możliwe, że oto nadarzyła się szansa, żeby raz na zawsze pogrzebać tamte podłe wydarzenia? Wtedy być może nareszcie zdołałby się zająć zadaniem wybrania sobie żony i spłodzenia dziedzica.
Tahir zatrzymał się raptownie, zdając sobie sprawę, że chodzi w tę i z powrotem po gabinecie. Doszedł do przeciwległej ściany i stał teraz przed portretem swojego ojca. Napotkał surowe, stalowe spojrzenie poprzedniego władcy. Czy jego ojciec poparłby decyzję, zwolna rysującą się w umyśle Tahira? Czy też uznałby ją za kolejny przejaw lekkomyślności, o które oskarżył go przed dwunastoma laty?
Ali odchrząknął.
– Czy Wasza Wysokość ma dla mnie jakieś instrukcje?
Teraz, kiedy ten pomysł zagościł w umyśle Tahira, nie potrafił się od niego uwolnić. Nie prosił, żeby ta istota zawitała do jego domu, ale czy pozwolenie jej uciec nie byłoby jeszcze większą głupotą?
Od czasu tamtych wydarzeń żył przykładnym życiem, bezgranicznie oddany swoim obowiązkom, sprytnym sojuszom i surowej samodyscyplinie. Ale gdzieś głęboko w jego umyśle tamten incydent wciąż nie dawał mu spokoju, jak cierń, którego nie jest w stanie wyciągnąć.
– Odwołaj moje kolejne spotkanie i przyprowadź do mnie Lauren Winchester.

Laura Winchester wyglądała marnie – nic dziwnego, skoro przez kilka ostatnich dni koczowała pod bramą pałacu. Jej brzoskwiniowa sukienka była brudna, a włosy ściągnięte i schowane pod białym szalem, którym zakryła głowę i ramiona. Mimo to nie straciła nic ze swojego uroku. Jeśli już, była jeszcze piękniejsza.
Z dziewczyny rozkwitła w kobietę. Jej twarz była szczuplejsza, a kości policzkowe wyraźniejsze, zwracające uwagę na jej obycie i inteligencję. Kiedy wzrok Tahira padł na zmysłowe usta, musiał odepchnąć od siebie wspomnienia, które w nim obudziły.
Ale to nie zmiany w jej wyglądzie najbardziej nim wstrząsnęły. Była… powściągliwa, a dawniej aż buzowała młodzieńczą pasją i buntem. Wyglądało tak, jakby ktoś przygasił jej wewnętrzne światło.
Ona czy ktoś inny?
Ale właściwie co go to obchodziło?
Tahir stał nieruchomo za swoim biurkiem, patrząc, jak Lauren Winchester przemierza jego domenę. Poczekał, aż te oczy, które kiedyś hipnotyzowały go nieskończonymi odcieniami zieleni, podniosą się znad bezcennego, ręcznie tkanego dywanu, i napotkała jego wzrok. Poczekał, aż te pełne, zmysłowe usta rozchylą się, kiedy nabierała powietrza.
– Witaj, Ta… hm… Wasza Wysokość.
Jej głos wciąż miał tę niską, zmysłową melodyjność. Każdy mięsień w ciele Tahira napiął się, a krew w jego żyłach zawrzała w sposób tyleż niepożądany, co niepowstrzymany. Ta reakcja jeszcze bardziej go zirytowała; zacisnął palce na krawędzi biurka. Oddychał głęboko, walcząc, by jak najszybciej doprowadzić się do porządku.
Kiedy minęła minuta, a Tahir wciąż nie odpowiedział, Laura pobladła lekko.
– Dziękuję, że Wasza Wysokość zgodził się mnie przyjąć.
– Nie dziękuj mi zbyt szybko. Mogłem cię tu sprowadzić tylko po to, żeby kazać ci iść do diabła. – Jego głos był tak lodowaty, że mógłby zamrozić pustynię.
Laura otworzyła szerzej oczy, po czym z powrotem wbiła wzrok w posadzkę. U każdej innej kobiety Tahir uznałby to za postawę czci i szacunku, ale jeśli Lauren Winchester nie przeszła transplantacji osobowości, to był fałszywy, wykalkulowany ruch.
– Mam nadzieję, że nie. Musiałam przyjść. Nie miałam innego wyboru.
To było coś, co Tahir rozumiał. Potrafił łatwo odeprzeć ten argument. Jako władca codziennie musiał dokonywać trudnych wyborów.
– Oczywiście, że miałaś. Dobry lub zły. Mądry lub głupi. Przyjście pod bramę mojego pałacu było wyjątkowo głupie.
– Próbowałam… próbowałam pisać mejle. I dzwonić.
Tahir uniósł brwi.
– Albo kłamiesz, albo specjalnie wyraziłaś się na tyle niejasno, że moi ludzie nie potraktowali cię poważnie.
– Nie mogłam powiedzieć wprost, czego chcę… – Laura urwała i odetchnęła głęboko, a Tahir zmusił się, żeby nie spuścić wzroku na jej piersi. Te same piersi, które kiedyś pieścił. – To osobista sprawa – dokończyła.
Tahir zignorował jej słowa.
– Mój pradziadek został zamordowany przez jednego ze swoich poddanych, który tak samo przyszedł pod pałacową bramę i błagał o audiencję. Wiedziałaś o tym?
Laura poderwała głowę i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.
– Nigdy nie zrobiłabym czegoś takiego! Musisz to wiedzieć!
– Muszę? Ostatni raz, kiedy się widzieliśmy, zdradziłaś mnie. Zaprzeczysz?
Lauren pobladła.
– Mogę… mogę wytłumaczyć…
– Zaprzeczysz? – powtórzył Tahir przez ściśnięte gardło.
Laura znów potrząsnęła głową.
– Przepraszam – wyszeptała w lodowatej ciszy.
Tahir powoli do niej podszedł, wykorzystując ten czas, żeby odzyskać kontrolę nad emocjami. Zatrzymał się kilka metrów od niej.
– Spójrz na mnie – rozkazał.
Laura powoli podniosła głowę. Zielone stawy jej oczu znów wabiły go w swoją bezdenną toń. Ale Tahir nie był już tym naiwnym głupcem, co kiedyś.
– Przeprosiny nieprzyjęte.
Gardło Laury poruszyło się, gdy przełykała ślinę, i na sekundę Tahir zatęsknił za tą pełną życia kobietą, z którą spędzał namiętne noce i odbywał stymulujące intelektualnie dyskusje. Na samo wspomnienie poczuł ściskanie w lędźwiach; zirytowany, skrzyżował ramiona na piersi i utkwił w niej kolejne przeszywające spojrzenie.
– Rozumiem, że jesteś zły…
– Rozumiesz? Czy też rzucasz we mnie pustymi przeprosinami, mając nadzieję, że udobruchasz mnie na tyle, żebym wysłuchał twojej prośby? Co to jest? Coś politycznego? Zakładam, że podążyłaś za swoją pasją i pracujesz w sektorze publicznym? – Był dumny z tego, że nigdy nie poddał się pokusie, żeby wyszukać w internecie jej nazwiska.
– Tak, zrobiłam to… w pewien sposób. Ale nie jestem tutaj w swoim imieniu.
Tahirowi na moment odjęło mowę. Kompletnie nie spodziewał się wieści, że nie przyszła po to, żeby błagać o jego wybaczenie. Była tutaj… dla kogoś innego. Spojrzał na jej dłonie. Nie miała pierścionka, ale to nie oznaczało, że nie omotała kolejnego naiwnego głupca. Tahir przypomniał sobie jej rodzinę. Władczego, despotycznego ojca. Brata, który sądził, że świat obraca się wokół niego. Z początku Tahir nie mógł się nadziwić, jak bardzo Lauren się od nich różni. Tylko po to, żeby odkryć, że po prostu lepiej ukrywała swoją prawdziwą naturę…
A teraz była tutaj. Żeby prosić o przysługę dla kochanka? Męża? Kogoś, kto znaczył dla niej tyle, że siedziała dla niego przez trzy dni pod pałacową bramą? Szkoda, że nie miała tyle serca dla niego, Tahira…
Podjął decyzję, która powinna była zostać podjęta na samym początku.
– Nie mamy o czym rozmawiać. Za chwilę zostaniesz wyprowadzona z mojego pałacu.
Lauren krzyknęła i zakryła usta dłonią, patrząc, jak Tahir naciska guzik wzywający Alego.
– Błagam, żebyś mnie wysłuchał…
Tahir uśmiechnął się szyderczo.
– Lepiej się nie zbliżaj. Na takie zachowanie moja ochrona dostaje wścieklizny.
Laura zamarła i uniosła pobródek. W jej oczach błysnął bunt.
– Czyli naprawdę pozwoliłeś mi wejść tylko po to, żeby się ze mnie naigrawać? – szepnęła.
Tahir wzruszył ramionami.
– Nie muszę ci się tłumaczyć. Miałem pięć minut do zmarnotrawienia na kogoś, kogo kiedyś znałem. Te pięć minut minęło.
Laura otworzyła usta, jednak pojawienie się Alego uciszyło ją. Ale te oczy… te pełne wyrazu zielone oczy, z których zniknęło onieśmielenie, błyszczały gniewem.
W Tahirze coś się obudziło. Jedyny w swoim rodzaju, rozgrzany do białości płomień, który tylko ona potrafiła w nim skrzesać. Tahir poszukiwał tego ognia z wieloma kobietami po niej, a z każdą porażką coraz bardziej jej nienawidził i coraz bardziej doskwierał mu jej brak.
Teraz, kiedy ją obserwował, każda komórka jego ciała zdawała się wyczekiwać ciętej riposty. Ale zamiast tego uszło z niej powietrze.
– Tahir, proszę…
„Proszę”.
W odróżnieniu od nieszczerego „przepraszam”, to „proszę” zdołało zasiać w jego sercu ziarno zwątpienia. Czyż w ciągu tamtego roku na pustyni nie poprzysiągł sobie, że pewnego dnia będzie słuchał jej błagania o litość?
Ale to nie wystarczyło. Wszystko, co utracił – szacunek, honor, dumę ojca, nawet warunkową wersję miłości swojej matki – utracił dlatego, że Laura odmawiała wypowiedzenia kilku prostych, szczerych słów…
– Wasza Wysokość, już czas – powiedział Ali w napiętej ciszy.
Tahir odstąpił od biurka i bez słowa ruszył w stronę drzwi gabinetu. Po kilku sekundach usłyszał za sobą jej niepewne kroki. Wiedział, że wystarczyłby jeden jego gest, by wyprowadzono ją z pałacu, ale nie mógł oprzeć się pokusie, by jeszcze przez chwilę posłuchać jej błagań.
Ali, ściskający swoją oprawną w skórę teczkę, szedł obok niego.
– Helikopter jest gotów, by zabrać Waszą Wysokość na północ – szepnął.
– Dobrze.
– Czy Wasza Wysokość zamierza zostać pełne dwa tygodnie, tak jak było ustalone? – zapytał mężczyzna, rzucając znaczące spojrzenie przez ramię.
Tahir zazgrzytał zębami.
– Nic się nie zmieniło.
– Oczywiście. W takim wypadku spotkania z władzami regionalnymi odbędą się zgodnie z planem.
Tahir ledwo słuchał Alego. Jego słuch był wyczulony na odgłos kroków za ich plecami. Wkrótce Lauren zostanie zatrzymana; nikomu nie pozwalano na wstęp do jego prywatnego skrzydła bez jego wyraźnego zezwolenia. A on nie miał zamiaru go udzielać.
– Poczekaj! Nie możesz… Jestem… z nim. Jego Wysokością… – jąkała za jego plecami zdyszana Lauren.
Tahir szedł dalej; z radością powitał uderzenie słońca na skórze, kiedy wyszedł na brukowaną alejkę wiodącą przez nieskazitelny trawnik jego prywatnej rezydencji. Miał nadzieję, że żar wypali jego wewnętrzne rozterki.
Pilot zasalutował, a Tahir skinął mu głową.
A potem, przez ryk silnika, usłyszał głos Lauren.
– Proszę! Poczekaj! Potrzebuję twojej pomocy, żeby uratować mojego brata!
Tahir zamarł.

Lauren już w dzieciństwie nauczyła się nigdy nie okazywać słabości. Oznaczało to wystawienie się na pośmiewisko. Ze strony jej brata. Kiedy zapłakana Lauren zapytała, dlaczego tak ją traktują, matka wzruszyła ramionami.
– Życie jest ciężkie, Lauren. Musisz nabrać odporności albo zawsze będziesz kozłem ofiarnym.
Lauren miała wtedy jedenaście lat. To był ostatni raz, kiedy płakała.
Dwie dekady później, z czterema groźnymi ochroniarzami oddzielającymi ją od Tahira Al-Jukrata, znów była bliska płaczu.
Jej ramiona i kark były spalone od słońca, jej gardło wyschnięte na wiór. Ubrania kleiły się od potu i piasku, a stopy pulsowały bólem. Surowe wychowanie jej ojca zahartowało ją na tyle, by pozostała przy bramie, póki jej żądanie nie zostało wysłuchane.
To i… jego zawoalowane groźby. Podejrzenie, że jej ojciec wie więcej, niż przyznaje. Trzymał kolejny skandal jak topór katowski nad jej głową, żeby zmusić ją do posłuszeństwa.
Patrząc, jak Tahir idzie w stronę helikoptera, poczuła, że opuszczają ją resztki nadziei. Jej desperacki okrzyk zatrzymał go w pół kroku. Ale to nic nie znaczyło. Tahir nienawidził Matta na długo przed tym, jak znienawidził ją. Beztroskie, uprzywilejowane życie jej brata drażniło inteligentnego, ambitnego i pracowitego księcia.
Oddałaby rękę, żeby nie być teraz na łasce Tahira. Ale rodzice nie dali jej wiele wyboru.
Adoptowali ją, ponieważ sądzili, że nie mogą mieć dzieci, ale rok później jej matka cudem poczęła syna. Może to dlatego Lauren w głębi serca nie czuła się członkiem rodziny. To dlatego jako dziecko tak bardzo starała się udowodnić, że jest godna nazwiska Winchesterów i możliwości, które jej dali. Odpłaciła im się, będąc posłuszną córką, przykładną uczennicą, wybitną ekspertką w swojej dziedzinie.

Alessii zadrżała ręka, gdy włączała nagranie z wesela. Od kiedy trafiło do sieci przez kilkoma godzinami, obejrzały je ponad dwa miliony ludzi.
Setki elegancko ubranych osób świętowały w sali balowej królewskiego zamku w wyspiarskim państewku Ceres. Kamera pokazała dwie młode damy. Muzyka i szmer rozmów ucichły.
– Twój brat robi wrażenie oczarowanego – stwierdziła blondynka.
– To prawda – potwierdziła młoda dama o kasztanowych włosach, księżniczka Alessia Berruti.
– Ciekawe, co czuje Dominic, widząc, jak jego narzeczona wychodzi za innego.
– Kogo obchodzą uczucia tłustego, spoconego potwora? Moim zdaniem król Monte Cleure powinien siedzieć w więzieniu i dostać dożywotni zakaz zbliżania się do kobiet.
Nagranie dobiegło końca w momencie, gdy zadzwonił najstarszy brat Alessii, Amadeo.
– Przyjdź do moich komnat – rozkazał. – Natychmiast.

Cztery dni później purpurowa ze wstydu Alessia z całego serca żałowała, że nie może zapaść się pod ziemię razem z krzesłem.
Powstrzymując łzy, z wysiłkiem zwróciła wzrok na Amadea. Patrzył na nią tak surowo, jak nigdy dotąd. Matka też. Tylko w spojrzeniu ojca widziała odrobinę współczucia. Nie śmiała spojrzeć na sąsiada Amadea, ostatnie ogniwo gniewu i rozczarowania jej postępkiem. Raz w życiu pozwoliła sobie na lekkomyślną uwagę. Przez całe życie tłumiła podstawowe ludzkie potrzeby i reakcje, żeby zadowolić innych.
– Przepraszam – wyszeptała po raz trzeci. – Nie miałam pojęcia, że mnie filmują.
Nieprzekonujące usprawiedliwienie nie przełamało lodów.
– Wyjdę za Dominica – zadeklarowała. – Skoro wpędziłam nas w kłopoty, to ja powinnam ponieść karę, nie ty.
Takiego zadośćuczynienia za obelgę zażądał w pierwszej chwili obrażony król. Twierdził, że małżeństwo z księżniczką Alessią udowodniłoby światu, że tylko żartowała i że królewska rodzina Berrutich go szanuje. Nie miało dla niego znaczenia, że wiadomość o jego wcześniejszej uprzejmie, ale stanowczo odrzuconej ofercie matrymonialnej już obiegła świat.
Król Dominic miał grubszą skórę niż nosorożec. Był dumny jak paw i okrutny jak średniowieczny despota. Z powodu jego odrażającej reputacji żadna panna z europejskiej rodziny królewskiej nie zgodziła się na randkę, nie wspominając o spędzeniu z nim życia. W desperackiej próbie pozyskania małżonki o błękitnej krwi Dominic zwabił do swojego kraju daleką krewną brytyjskiej rodziny królewskiej. Więził ją, dopóki nie wyraziła zgody na małżeństwo. Jego ofiara umknęła na godzinę przed wymuszonym ślubem. Ku powszechnemu zdziwieniu i wściekłości porzuconego monarchy uratował ją drugi brat Alessii, Marcelo. I sam poślubił. To właśnie na weselu Marcela i Clary Alessia pozwoliła sobie na nietaktowną uwagę, która zaostrzyła już napięte stosunki pomiędzy dwoma narodami.
– Nie myśl, że nie kusiło mnie, żeby przyjąć ofertę – powiedział Amadeo z ponurą miną w tym samym momencie, w którym jego ojciec stwierdził:
– Taka opcja nie wchodzi w grę.
– Ale dlaczego Amadeo ma rezygnować z własnego życia z mojej winy?
– Dlatego, że nie oddałbym w jego ręce nawet osoby, której nie znoszę, a tym bardziej własnej siostry.
Alessia otarła spływającą po policzku łzę.
– Ale to ja zawiniłam. Chyba można znaleźć jakiś sposób przywrócenia pokoju pomiędzy naszymi krajami bez konsekwencji dla ciebie?
Człowiek, z którym zapoznano ją przed trzema dniami, po raz pierwszy otworzył usta.
– To rozwiązanie usatysfakcjonuje obie strony.
Gabriel Serres, mediator, sprowadzony przez rodziców i ojca w celu załagodzenia zatargu i przywrócenia pokojowych stosunków pomiędzy Ceresem i Monte Cleure, zaciekawił Alessię od pierwszego wejrzenia. Wystarczyło jedno przelotne spojrzenie, żeby zapomniała o wszelkich kłopotach.
Przez trzy dni Gabriel latał pomiędzy ich śródziemnomorską wyspą a europejskim królestwem, prowadząc negocjacje. Alessia, główna przyczyna zaostrzenia napięcia między krajami, została z nich wykluczona. Aż do tej chwili, do momentu osiągnięcia porozumienia.
Mimo że układ został zawarty, uparcie broniła brata:
– Jak może kogokolwiek usatysfakcjonować małżeństwo Amadea z zupełnie obcą osobą?
– Narzeczona jest kuzynką króla. Ich związek zjednoczy oba narody i zapobiegnie kosztownej wojnie handlowej – wyjaśnił Gabriel bezbarwnym głosem.
Zachowanie kamiennej twarzy zwykle przychodziło mu bez trudu. Zaangażowanie emocjonalne nie zaprowadziłoby go na szczyty w kręgach dyplomatycznych. Przy Alessii musiał walczyć o zachowanie dystansu od chwili, gdy wkroczyła do salonu w czarnych spodniach i luźnej, białej bluzce. Proste, kasztanowe włosy sięgały jej do ramion. Napuchnięte ciemnobrązowe oczy świadczyły o tym, że płakała. Widział, że walczy o zachowanie spokoju. Po matce, królowej Isabelli, odziedziczyła drobną posturę. Przypominała mu obrotową figurkę baletnicy na starej pozytywce siostry.
Od momentu, kiedy się poznali, jego myśli krążyły wokół niej zgoła nieprofesjonalnym torem. Ilekroć spostrzegł ją z daleka przez te trzy dni, z wysiłkiem odrywał od niej wzrok. Poprzedniego dnia, gdy wysiadał z samochodu, nadeszła w towarzystwie ochroniarzy. Przypuszczalnie gdzieś wychodziła. Gdy przelotnie napotkał jej spojrzenie, dostrzegł w ciemnych oczach zainteresowanie równe własnemu.
Podejrzewał, że każdy pełnokrwisty mężczyzna uznałby ją za atrakcyjną, ale martwiło go, że po raz pierwszy ktoś odwrócił jego uwagę od pracy. Nie dopuszczał do porażek. Pełna koncentracja na wykonywanych zadaniach i determinacja w dążeniu do celu uczyniły z niego jednego z najlepszych na świecie negocjatorów. Każda z czołowych agencji na świecie korzystała z jego usług. Polegały na budowaniu mostów pomiędzy zwaśnionymi firmami, agencjami rządowymi czy frakcjami w ONZ. Doprowadzał do porozumienia w taki sposób, że żadna ze stron nie traciła twarzy.
Otrzymywał sowite wynagrodzenie. Prócz tego miał zmysł do interesów. Trafnie oceniał potencjał początkujących firm i umiejętnie w nie inwestował. Dzięki swoim zdolnościom został nieznanym nikomu miliarderem. Gabriel Serres wysoko sobie cenił prywatność i anonimowość. Romansował równie dyskretnie, przenigdy z klientkami. Dlatego niepokoiło go, że pociąga go córka znanego klienta, żyjąca w świetle reflektorów.
Nie cierpiał medialnego cyrku. Musiał go znosić przez całe dzieciństwo. Dlatego jako dorosły starannie go unikał.
– Czy narzeczoną zapytano o zdanie, czy wydają ją za mąż bez jej zgody? – wyrwał go z zamyślenia lekko ochrypły głos obiektu jego zainteresowania.
Słyszał w nim szczerą troskę i oburzenie. Ulubienica europejskiej prasy, która robiła wszystko, żeby zaprezentować siebie i swoją królewską rodzinę w najkorzystniejszym świetle, nie była tak skoncentrowana na sobie jak przypuszczał.
– Wyraziła zgodę – uciął krótko.
Gabriel zachował kamienną twarz i obojętny ton, ale Alessia dostrzegła ciepły błysk w brązowych oczach. Trwał krótko, ale wywołał przyjemny dreszczyk. Niestety szybko zamknął oczy. Kiedy znów je otworzył, nie potrafiła nic z nich wyczytać.
Niewątpliwie przywykł do tego, że go słuchano, ale przykuwał uwagę, nawet gdy milczał. Alessia widziała go kilka razy, przeważnie z daleka, za wyjątkiem jednego przypadkowego spotkania na parkingu. Gdy napotkała jego spojrzenie, omal nie straciła równowagi. Ilekroć go zobaczyła, miękły jej kolana i czuła ciepło w okolicy serca, choć dałaby głowę, że nie ma w sobie nic ciepłego ani miękkiego. Nienaganny garnitur doskonale leżał na niewątpliwie jędrnym, smukłym ciele. Pasował do kanciastych rysów twarzy, lodowatego spojrzenia ciemnych oczu i krótko przystrzyżonych, czarnych włosów.
Rozsadzała ją złość, że bez cienia emocji rozprawia o poświęceniu czyjejś przyszłości dla ratowania skóry rodziny.
– Jak to możliwe, że przyjęła oświadczyny? – dopytywała niezmordowanie.
– Wszystko zostało ustalone – oświadczyła jej matka nieznoszącym sprzeciwu głosem. – Gabriel dołożył wszelkich starań, żeby pojednać nasze narody. Wszystkie strony doszły do porozumienia: twój brat, jego narzeczona i król. Zaczynamy przygotowania do ślubu. Za dwa tygodnie odbędzie się przedślubne przyjęcie, a za sześć – wezmą ślub. Zostaniesz druhną i z uśmiechem pokażesz całemu światu swoją radość. Tak jak my. – Po tych słowach wstała i z królewską godnością opuściła pokój, nie zaszczyciwszy swego najmłodszego dziecka ani jednym spojrzeniem.
Zasmucona, że rozczarowała matkę, Alessia poszła w jej ślady, żeby jej brat, ojciec, „człowiek z lodu”, jak go nazywała, i służba nie widzieli jej załamania. Opuściła salę audiencyjną z tak wysoko uniesioną głową, jak tylko mogła.

Gabriela rozbolała głowa po trzech dniach trudnych negocjacji pomiędzy despotycznym monarchą a rywalizującą z nim rodziną królewską, desperacko usiłującą ratować swój wizerunek. Niedobór snu i wiadomość o awarii jego samolotu bynajmniej mu nie pomogły.
Plan opuszczenia zamku Berrutich i powrotu do Hiszpanii spalił na panewce. Z konieczności przyjął więc zaproszenie króla Juliusa i został na noc. Po kolacji z królewską parą i następcą tronu przeprowadzono go szerokimi korytarzami do przydzielonej mu kwatery.
Gdy został sam, potarł kark i ramiona i wziął prysznic.
Mimo wyniosłości i egzaltacji, typowej dla uprzywilejowanych, uważał Berrutich za względnie przyzwoitą rodzinę królewską. W porównaniu z królem Dominikiem Fernandezem stanowili wzór cnót. W gruncie rzeczy niewiele go obchodził charakter zleceniodawców. Jego zadanie polegało na bezstronnym doprowadzeniu do ugody, z którą obie strony mogłyby żyć. I osiągnął cel. Po raz pierwszy jednak negocjował kontrakt małżeński. Te negocjacje pozostawiły nieprzyjemny posmak w ustach, prawdopodobnie wskutek oburzenia Alessii. Na próżno usiłował go usunąć za pomocą szczoteczki do zębów.
Mimo wyczerpania nie mógł zasnąć. Po dwudziestu minutach usilnych prób wyrzucenia filigranowej księżniczki z pamięci wstał, założył spodnie, odnalazł świetnie zaopatrzony barek i wziął sobie butelkę bourbona. Mógłby zadzwonić do kuchni, żeby dyżurny kucharz przyrządził mu dowolne danie. Musiał przyznać, że Berruti wspaniale go ugościli.
Z butelką w ręku otworzył szklane drzwi i wyszedł na balkon. Ciepłe powietrze nocą utraciło dzienną wilgotność. Księżyc w pełni oświetlał obszerną posiadłość. Intrygujący, średniowieczny zamek w stylu gotyckim krył wiele sekretów. Starożytny amfiteatr w oddali rozdzielał dwie główne części twierdzy.
Z zadumy wyrwało go przeczucie, że ktoś go obserwuje. Gdy wyciągnął szyję, ujrzał Alessię.
Alessia leżała na hamaku od wielu godzin. Upokorzona, zawstydzona, dręczona wyrzutami sumienia, niezdolna spojrzeć w oczy zawiedzionej matce ani bratu, któremu zrujnowała życie, nie zjadła z nimi kolacji. Na widok męskiej sylwetki na przyległym balkonie jej serce przyspieszyło rytm. Gdy zwrócił ku niej głowę, zabiło jeszcze mocniej. Rozpoznała „człowieka z lodu”, który przyspieszał jej puls.
W świetle księżyca wyglądał jeszcze atrakcyjniej niż w dzień. Wszystkie demony na długo odfrunęły z jej głowy, gdy z zapartym tchem podziwiała wspaniały odsłonięty tors.
Pod wpływem nagłego impulsu zawołała:
– Ma pan kłopoty z zaśnięciem?
Gabriel natychmiast rozpoznał charakterystyczny zachrypnięty głos. Jego serce przyspieszyło rytm. Wsparł łokieć o balustradę i zajrzał na sąsiedni balkon. Na hamaku ujrzał osobę, której nieprzemyślane słowa omal nie doprowadziły do wojny i której obraz nie pozwalał mu zasnąć. Nie wiedział, że sąsiadują ze sobą.
– Witam Waszą Wysokość – zagadnął uprzejmie. – Przepraszam, że przeszkodziłem.
– W niczym pan nie przeszkadza. Przyniósł pan szkocką?
– Nie. Bourbona.
– Poczęstuje mnie pan?
Po pytaniu zapadła długa cisza. Nie powinien zachęcać do nocnej pogawędki księżniczki, która przez trzy dni zajmowała jego myśli.
– Proszę. Coś mocniejszego dobrze mi zrobi – nalegała.
Po długim wahaniu Gabriel doszedł do wniosku, że nie zaszkodzi nalać jej łyczka, wymyślić jakieś usprawiedliwienie i szybko wrócić do pokoju.
– Oczywiście – odpowiedział.
Dopiero gdy wstała z hamaka, zauważył ładną, krótką piżamkę. Podeszła boso do balustrady, wsparła o nią ręce i zręcznym ruchem przeskoczyła na drugą stronę. Blask księżyca podkreślał zwiewność sylwetki, delikatność rysów i głębię ciemnych oczu. Wyglądała zjawiskowo.
Oczarowanemu Gabrielowi po raz pierwszy w życiu odebrało mowę.

ROZDZIAŁ DRUGI

Księżniczka długo na niego patrzyła, po czym z westchnieniem wskazała butelkę.
– Mogę?
Jej lekki owocowy zapach pobudził mu zmysły. Podał jej butelkę z wymuszonym uśmiechem.
Podziękowała, odkręciła zakrętkę i przytknęła do różanych usteczek. Upiła długi łyk i eleganckim ruchem drobnego paluszka otarła szyjkę.
– Mogę usiąść? – zapytała ze smutnym uśmiechem, który mocno go poruszył.
On też przywołał uśmiech na twarz z takim wysiłkiem, że niemal rozbolały go szczęki.
– Oczywiście.
Nadal z winem w ręku elegancko opadła na sofę w kształcie litery L, wyciągnęła przed siebie nogi i skrzyżowała je w kostkach. Podciągnięte spodenki od piżamy odsłoniły prawie całe uda. Szybko spuścił wzrok na palce stóp, najmniejsze, jakie widział u dorosłej kobiety. Pomalowała paznokcie ciemnoniebieskim lakierem, podkreślającym złocisty odcień nieprawdopodobnie gładkiej skóry.
Szybko przeniósł wzrok z powrotem na jej twarz… tylko po to, żeby znów utonąć w głębi ciemnych oczu.
Nie odrywając od niego wzroku, upiła kolejny łyk wina.
– Bez obawy, nie zostanę długo – zapewniła. – Widocznie to prawda, że nieszczęście potrzebuje towarzystwa.
– Jest Wasza Wysokość nieszczęśliwa? – zapytał bez zastanowienia.
Nie powinien jej zachęcać do rozmowy. Noc, panująca wokół cisza i blask księżyca tworzyły zbyt intymną atmosferę.
Księżniczka znowu westchnęła. Kiedy opanowała zdenerwowanie, wskazała miejsce obok siebie.
– Proszę zapomnieć o zasadach etykiety. Nie musi pan stać w mojej obecności.
Gabriel skłonił głowę, na próżno szukając wyjścia z niezręcznej sytuacji. W końcu je znalazł.
– Plebejuszowi nie wypada siedzieć przy księżniczce.
– W takim razie jako księżniczka z tego zamku zapraszam pana do zajęcia miejsca na sofie na pana własnym balkonie w pana własnych komnatach – powiedziała nieco kokieteryjnym tonem.
Kiedy w końcu spełnił jej prośbę, usiadł równie sztywno, jak wcześniej stał.
Alessia zawołała go pod wpływem nagłego impulsu. Pod wpływem drugiego przeszła przez barierkę. Teraz siedziała w ciemnościach obok rozebranego do pasa obcego mężczyzny. Nikt ich nie obserwował prócz świerszczy i innych nocnych stworzeń, ćwierkających i cykających aż do świtu.
– Nie wiedziałam, że pan został – zagadnęła, gdy zbyt długo milczał.
– Z powodu awarii silnika samolotu. Powinien zostać naprawiony do rana. Rodzice Waszej Wysokości zaoferowali mi gościnę.
– Cali moi rodzice! Uosobienie dobroci! – skomentowała z przekąsem i upiła kolejny łyk wina.
Gabriel uniósł gęstą, czarną brew, ale usta pozostały zamknięte.
Alessię ogarnęły wyrzuty sumienia z powodu nielojalnej wobec najbliższych uwagi. Gabriel nie pozwolił sobie na żaden komentarz. Z powodu dyskrecji czy braku zainteresowania? Widziała, że go pociąga, co nie oznaczało, że ją polubił. W końcu spędził trzy dni na sprzątaniu bałaganu, jakiego narobiła. Prawdopodobnie uznał ją za rozwydrzoną pannicę, nieustannie sprawiającą kłopoty. Owszem, przyniosła wstyd rodzinie, ale pierwszy raz. Zawsze stawiała obowiązek na pierwszym miejscu. Prawdopodobnie właśnie stąd wynikało jej poczucie winy, że złamała żelazną zasadę. Członkowie rodziny Berrutich nigdy nie oczerniali siebie nawzajem.
– Skąd pan pochodzi? – spytała. – Nie potrafię zidentyfikować pańskiego akcentu.
Gabriel wziął głęboki oddech. Najchętniej poprosiłby, żeby wróciła do siebie, ale nie wiedział, jak to zrobić, żeby nie obrazić królewskiej córki w jej własnym zamku. Z pewnością nie przywykła do słuchania rozkazów pospólstwa. Nie osiągnąłby szczytów dyplomatycznej kariery, popełniając tak grube nietakty.
Przynajmniej w ten sposób tłumaczył sobie swoją bierność. Szybko pulsująca w żyłach krew udowadniała, że okłamuje sam siebie. Jego serce przyspieszyło rytm już wtedy, gdy światło księżyca skąpało ją w srebrnej poświacie. Wyglądała jak nieziemski miraż. Królewska córka była wielce atrakcyjną kobietą, ale dla niego nietykalną.
– Moja matka jest Francuzką, ojciec Hiszpanem – odrzekł wyćwiczonym, obojętnym tonem. – Spędziłem dzieciństwo w Paryżu, ale byłem wychowywany jako dwujęzyczny.
– Zna pan płynnie oba języki?
– Tak.
– A mówi pan po włosku jak w swoim ojczystym… Imponujące.
Gabriel nie odpowiedział. Liczył na to, że jeżeli nie podtrzyma konwersacji, znudzi się i sama wyjdzie.
– Zna pan jeszcze inne języki? – naciskała uparcie.
Gabriel nie zamierzał jej zachęcać, ale doszedł do wniosku, że brak odpowiedzi na tak bezpośrednie pytanie byłby nieuprzejmy.
– Tak.
Ciągnięcie go za język przypominało wytaczanie krwi z kamienia, ale jego małomówność zamiast zrazić, zaciekawiła Alessię. Większość ludzi pochlebiała królewnie i robiła wszystko, żeby jej zaimponować. Pozostałym odbierało mowę z powodu jej statusu. Długoletnie doświadczenie nauczyło ją, jak szybko ich ośmielić.
Gabriel najwyraźniej nie należał do żadnej z tych kategorii. Codziennie negocjował z wysoko postawionymi osobami i prestiżowymi instytucjami. Otaczała go aura godności i autorytetu. Język jego ciała wyraźnie dawał do zrozumienia, że życzy sobie, żeby odeszła, co jeszcze bardziej ją intrygowało, bo oczy mówiły coś innego.
– Jakie? – drążyła dalej.
– Angielski, niemiecki i portugalski.
– Wszystkie biegle pan opanował? To naprawdę imponujące.
Znowu żadnej odpowiedzi.
– Czy nauka przychodzi panu łatwo?
Westchnął niemal bezgłośnie, zanim odpowiedział:
– Tak.
– Ja opanowałam angielski tylko dlatego, że chodziłam tam do szkoły. Hiszpański i francuski znam słabo, portugalskiego wcale, a niemiecki okropnie kaleczę.
Odniosła wrażenie, że dostrzegła błysk rozbawienia w jego oczach.
– Przypuszczam, że umiejętności lingwistyczne są konieczne w pana zawodzie – ciągnęła w nadal trwającej ciszy, zadowolona, że wreszcie wywołała choć cień uśmiechu na kamiennym obliczu. Nikt w życiu tak jej nie zaintrygował.
– Tak.
– Dlaczego wybrał pan karierę dyplomatyczną? Nie sądzę, żeby szkoła przygotowywała do tego zawodu.
W ciemnych oczach znowu rozbłysły iskierki rozbawienia.

Miłość bez obietnic – Melanie Milburne

Harper, zlana potem, leżała na szpitalnym łóżku i zaczynała panikować. Uporczywy ból pleców zaczął się trzy dni temu i od tamtego czasu było tylko gorzej – zaczął rozlewać się na brzuch i zaciskać na nim jak żelazne obręcze, przez co traciła oddech. W jej głowie kołatały się myśli na temat tego, co może z nią być. Endometrioza? A może rak? Miała tylko dwadzieścia siedem lat i wszystko w niej krzyczało, że nie czas umierać. Jeszcze tyle przed nią: dopiero zaczęła się rozkręcać jej kariera fotografki i za sześć tygodni miała wyjechać robić zdjęcia do Paryża. To był zadecydowanie najgorszy moment na wyrok śmierci.
Ból nadchodził falami. Kiedy odpuszczał, miała szansę opaść na poduszkę i wypuścić powietrze, choć wiedziała, że zaraz nadejdzie kolejny skurcz. A te były coraz częstsze.
Do tej pory przebadał ją tylko stażysta, który zdawał się nieco zdezorientowany po przestudiowaniu jej objawów. Pobrał jej krew i przekazał, że z wynikami zjawi się ktoś bardziej kompetentny.
Harper zamknęła oczy i starała się medytować w oczekiwaniu na wyniki. Medytowanie nie było nigdy jej mocną stroną, szczególnie że podczas swojej jedynej wizyty w SPA w życiu czuła się raczej poirytowana wszystkimi zabiegami mającymi na celu oczyszczenie jej aury i przywrócenie czakr do równowagi. Jej czakry nadawały się na śmietnik, a wieczny niepokój umysłu i wyczulenie na każdy dźwięk przypisywane były przez nią dość burzliwemu dzieciństwu spędzonemu w rodzinie zastępczej.
Na ostrym dyżurze było jak zawsze, normalna sobota, nic specjalnego. Harper słyszała, jak ktoś gdzieś kaszlał, z głębi trzewi, jakby miał rozedmę płuc albo raka.
Rak.
Dlaczego ciągle o tym myślała?
W dalszej części oddziału jakiś mężczyzna krzyczał o morfinę. Harper zaczęła się zastanawiać, czy dolega mu to samo, co jej. Może kobietom z rodu Swan nie dane było dożyć trzydziestki? Jej mama i babcia umarły młodo.
Kolejna fala bólu ścisnęła jej brzuch, na czole pojawiły się kolejne krople potu, a zęby zaciskała tak mocno, że była pewna, że siła rozkruszy wszystkie trzonowce. W trumnie i tak nie będą jej potrzebne. W myślach, jakby za wciśnięciem niewidzialnego przycisku z napisem „panika”, krzyczała, że nie chce umierać.
Kotara odsunęła się i pojawiła się lekarka. Z poważną miną położyła dłoń na nadgarstku Harper i spytała, czy na korytarzu czeka jej partner.
– Nie mam partnera.
– A ktoś z krewnych? Mama?
– Moja mama umarła, kiedy miałam osiem lat – odparła beznamiętnie Harper, ale ta obojętność poprzedzona była latami praktyki ukrywania swoich uczuć za maską spokoju i hamowania wspomnień o ciele matki leżącym na podłodze ich małego mieszkania. Tamtego dnia Harper wróciła do domu później, niż powinna, i nigdy nie przestała sobie wyrzucać tego, że zatrzymała się po drodze, żeby się pobawić z jakimś kociakiem.
– Siostra? Brat?
– Jestem jedynaczką.
To akurat nie była prawda; Harper miała kilkoro przyrodniego rodzeństwa, ale nigdy z żadnym z nich się nie widziała, bo jej ojciec wolał zamieść niewygodną prawdę o nieślubnym dziecku pod dywan. Nawet nie kochał jej matki. Wykorzystał ją, by przełamać nudę i rutynę małżeństwa. A ona zaszła w ciążę.
– Harper – zaczęła lekarka głosem tak ciepłym, jakby zaraz miały paść straszne słowa.
– W porządku, pani doktor. Proszę mówić. To rak, prawda?
Doktor Praneesh zmarszczyła brwi.
– To nie jest rak, choć istotnie to, co masz w środku, rośnie. Jesteś w ciąży.
Harper nie była w stanie w to uwierzyć. Może nie była najszczuplejszą kobietą świata, ale przecież coś by zauważyła.
– Kiedy odbyłaś ostatni stosunek?
– Mhmmnęć miesięcy temu.
– Dziewięć?
Po szybkich obliczeniach Harper ścisnęło w dołku. Przygoda na jedną noc z Jackiem Livingstonem. Jak mogła zajść w ciążę z takim bawidamkiem? To jakiś koszmar! I jak niby miałaby mu o tym powiedzieć? Zjawić się w jego drzwiach z niemowlęciem na rękach? Jakim cudem miałaby urodzić jego dziecko? I w ogóle jakiekolwiek dziecko? Nie planowała tego, nie nadawała się przecież na matkę. Zależało jej na karierze, w życiu bizneswoman nie ma miejsca na dziecko. Tym bardziej, że ostatnim razem trzymała jakiekolwiek, kiedy sama była dzieckiem.
– Tak, ale to niedorzeczne… przecież mam regularny okres. – Harper spojrzała na swój leciutko zaokrąglony brzuch i wtem nadszedł kolejny skurcz. – Znowu się zaczyna… – Ścisnęła rękę doktor Praneesh tak mocno, że ta aż się skrzywiła.
– Rodzisz, Harper. To wygląda na ciążę utajoną. Nie zdarza się to aż tak rzadko, około trzystu kobiet rocznie jest w sytuacji podobnej do twojej. Miesiączka może nadal się pojawiać, a inne objawy praktycznie nie występują – szczególnie, jeśli łożysko znajduje się z przodu brzucha i zmniejsza odczuwanie ruchów dziecka. Muszę cię zbadać, żeby stwierdzić, kiedy zacznie się akcja porodowa.
– Poród… – Harper poczuła kulę w gardle. – Czyli będę miała dziecko? Teraz? – Jej krzyk mógł śmiało konkurować z tym faceta od morfiny.
– Masz skurcze co dziesięć minut, więc już niedługo. Z tego, co powiedziałaś pielęgniarce na izbie przyjęć, wnioskuję, że nieaktywna faza porodu trwa u ciebie już kilka dni. Zrobimy USG, żeby sprawdzić rozwój dziecka i, jeśli będziesz chciała, powiem ci, jakiej jest płci. Potem wykonam badanie wewnętrzne. Czy chciałabyś zadzwonić po kogoś z przyjaciół lub do ojca dziecka?
Harper żachnęła się. Jej dwie najlepsze przyjaciółki i zarazem partnerki biznesowe przebywały akurat poza miastem. Ruby niedawno się zaręczyła z Lucasem Rothwellem i właśnie spędzali razem weekend w Lake District, a Aerin odwiedzała rodziców w Buckinghamshire z okazji ich trzydziestej rocznicy ślubu. A to, gdzie podziewał się Jack Livingstone, raczył wiedzieć tylko sam Bóg. Choć, jak by na to nie patrzeć, istniało duże prawdopodobieństwo, że był właśnie w jednym ze swoich superluksusowych hoteli, w łóżku z jakąś nowo poznaną panienką. Ale przecież musiała mu powiedzieć – był w końcu ojcem i miał prawo mieć wybór, czy chce być przy narodzinach dziecka i uczestniczyć w jego wychowaniu.
Mógł też powiedzieć „nie”, tak jak zrobił to ojciec Harper.

Gdy zadzwonił telefon, Jack siedział nad papierami w swoim londyńskim apartamencie w najlepszym ze swoich hoteli butikowych. Uśmiechnął się, widząc, kto dzwoni akurat w sobotni wieczór. Nieuchwytna Harper Swan. Być może zmieniła zdanie i jednak chciała się z nim znów spotkać, by odebrać swój kolczyk, który zostawiła w jego sypialni?
– No witam serdecznie.
W słuchawce brzmiał ciężki oddech kobiety.
– Jack, nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale jestem w szpitalu i…
Mężczyzna wyprostował się, a w jego piersi załomotało serce.
– Wszystko w porządku? Co się stało? Miałaś wypadek?
– Tak jakby. – Harper przełknęła ślinę. – Wolałabym porozmawiać osobiście. Jesteś w Londynie?
– Jestem – Jack sięgnął po kurtkę i kluczyki do samochodu. – W którym jesteś szpitalu?
– St. Agnes. Leżę na ostrym dyżurze, ale…
– Zaraz tam będę. – Jack otworzył drugą szufladę biurka i wyjął z niej kolczyk Harper – pamiątkę po ich ekspresowej, trwającej jedną noc przygodzie. Przynajmniej będzie miał szansę oddać go właścicielce osobiście.
Nie przepadał za szpitalami, ale jednak coś kazało mu jechać. Harper wspominała o jakimś wypadku. Pewnie uderzyła się w głowę i doznała wstrząsu mózgu, skoro zdecydowała się z nim spotkać po tym, jak ignorowała go całymi miesiącami. Jakoś nie mógł tego przeboleć, choć nie był typem mężczyzny, który by dawał się oczarować i zaślepić miłością. Tamtej nocy było mu wspaniale i miał ochotę na jakiś romans, ale ona najwyraźniej nie podzielała jego nadziei i najwyraźniej nie chciała się z nim widzieć tak bardzo, że nawet nie upomniała się o kolczyk. Mógł oczywiście zwrócić zgubę do jej biura, ale zdecydował się zatrzymać błyskotkę i z niewiadomych przyczyn, kiedy na nią spoglądał, za każdym razem wracał myślami do erotycznych fajerwerków w hotelowym pokoju.
Nie był też w stanie wyjaśnić, dlaczego od tamtej pory z nikim się nie umówił – to nie było w jego stylu. Z drugiej strony był zajęty kupnem kolejnej nieruchomości w Yorkshire i nie chciał, by coś go przy tym rozpraszało. Przekształcenie starej posiadłości w Rothwell Park w nowoczesny hotel butikowy było marzeniem, które właśnie zaczynało się spełniać. Jedynym rozpraszaczem były myśli o Harper, której nie mógł wyrzucić z głowy, wyzwanie, jakie stanowiła dla niego ta kobieta i brak satysfakcji z powodu tego, że jej nie zdobył. Jak żadna inna z dotychczasowych kochanek, Harper odeszła bez słowa i błagania o kolejne spotkanie. Zdecydowanie miała w sobie coś całkowicie wyjątkowego i wyróżniającego ją z tłumu.
Jack dotarł do szpitala. Pielęgniarka zaprowadziła go do Harper i oświadczyła z szerokim uśmiechem, że wkrótce zabierze ją sanitariusz.
Harper leżała na boku, a na jej spiętej twarzy rysował się grymas bólu. Po czole spływał jej pot, a w ręce zgniatała niebieską antystresową piłeczkę, która całkowicie straciła swój kształt i przypominała bardziej rodzynek lub zmiażdżoną śliwkę. Nagle, na widok tego, kto stał przy łóżku, jej policzki zalała fala czerwonych rumieńców.
– Jack… – wyszeptała przez zaciśnięte gardło, unikając jego wzroku swymi szarozielonymi oczami. – Tak mi przykro…
Mężczyzna chwycił jej drugą, wolną od masakrowania piłeczki rękę i delikatnie ścisnął.
– Hej, co się dzieje?
– Nie wiem, jak ci to powiedzieć… – Przygryzła wargę niemal do krwi. – Myślałam, że to ból pleców… Nie miałam pojęcia, nie sądziłam, że można nie wiedzieć. Nie przypominam sobie żadnych objawów…
– Jakich objawów?
– Sądziłam, że to rak, dasz wiarę? – Zaśmiała się drwiąco, wyrwała rękę z jego dłoni i odgarnęła z twarzy mokre od potu włosy. – Myślałam, że usłyszę, że mam raka i umrę w wieku dwudziestu siedmiu lat.
Jacka aż zgięło.
– Nie masz raka, prawda?
Kolejny raz mocno przygryzła usta i jeszcze mocniej ścisnęła piłeczkę.
– Nie… tak mi głupio. Jak ja to wszystkim wyjaśnię? Co powiedzą Aerin i Ruby? Jest sezon ślubny, mamy zabukowane terminy na następne dwa miesiące, w tym jeden na ślub Ruby i Lucasa. To jakiś koszmar. Nie wierzę, że przytrafiło się to akurat mnie.
Kotara ponownie się odsunęła i pojawiła się pielęgniarka.
– Sanitariusze zaraz przewiozą panią na oddział położniczy.
Jack nie wierzył własnym uszom i odwrócił się w stronę pielęgniarki tak szybko, że niemal przewrócił ciśnieniomierz.
– Oddział położniczy? – Serce Jacka waliło tak szybko, że myślał, że jego samego zaraz odwiozą na kardiologię.
– Próbowałam ci powiedzieć… – Harper przewróciła oczami.
– Co powiedzieć?
– Będę mieć dziecko.
Harper urodzi dziecko. Te słowa sztyletem wbiły się w umysł Jacka, a rozczarowanie przeszyło go na wylot. Ona będzie mieć dziecko z kimś innym. Sam nie planował rodziny, ale bolało go, że znalazła sobie kogoś i zaszła z nim w ciążę. Tylko co on miał z tym wspólnego? Nie wyglądała, jakby miała rodzić, raczej jakby była w pierwszych miesiącach. Wiedział, że ciąża może wywołać u niektórych kobiet okropne mdłości, czasem wymagające hospitalizacji. Tylko dlaczego zadzwoniła do niego? Nie był żadną bliską jej osobą. Na pewno miała przyjaciół i rodzinę, jakiegoś partnera, ojca dziecka. To on powinien być teraz u jej boku. Nie Jack, jakiś przypadkowy kochanek, którego porzuciła po jednej nocy, nie oglądając się za siebie.
– Czy to pan jest dumnym tatusiem? – zapytała uśmiechnięta pielęgniarka.
– Nie, ja…
– Tak – powiedziała Harper. – On jest ojcem.
Jack zaniemówił i w milczeniu wpatrywał się w Harper. Nie widzieli się od miesięcy. Dziewięciu. Liczył dokładnie. Potrząsnął głową, zastanawiając się, czy nie wpadł w pętlę czasoprzestrzenną. To absolutnie nie miało sensu.
Nie było czasu na wyjaśnienia, bo zjawił się sanitariusz i sprawnie odblokował kółka łóżka.
– Pierwsze dziecko? – zapytał z radosnym uśmiechem.
– Tak… – Zdanie Harper zostało przerwane przez spazm bólu.
Jack spojrzał na pielęgniarkę, która zbierała torebkę i telefon Harper ze stolika.
– Czy można dać jej coś przeciwbólowego?
– Niczego nie chcę – powiedziała Harper, zanim pielęgniarka zdążyła odpowiedzieć. – Chcę rodzić naturalnie.
Jack nie był do końca na bieżąco z nowinkami o ciąży i macierzyństwie, ale słyszał termin „poród siłami natury”, który w jego uszach brzmiał jak coś niezwykle bolesnego.
– Jest dwudziesty pierwszy wiek, nie ma sensu cierpieć – powiedział, idąc obok łóżka prowadzonego do windy przez sanitariusza.
– Wiem, ale może w ten sposób dotrze do mnie, co tak naprawdę się dzieje.
– To, co mówisz, nie ma sensu. Miałaś na to dziewięć miesięcy.
Jack z kolei miał tylko kilka minut. Kręciło mu się w głowie, puls przyspieszał, a serce waliło jak szalone od nadmiaru emocji – paniki, strachu, lęku. Miał zostać ojcem. To nie wydawało się realne ani możliwe. Przecież się zabezpieczali. Zastanawiał się, dlaczego Harper nie powiedziała mu wcześniej. Może obawiała się, że będzie naciskał na aborcję? Nie zrobiłby niczego takiego, ale wolałby wiedzieć wcześniej niż na kilka minut przed rozwiązaniem.
Nigdy nie czuł się tak bezradny i zaskoczony.
– Nie miałam dziewięciu miesięcy na przygotowania – wtrąciła Harper. – Dowiedziałam się pół godziny temu.
– To ciąża utajona – wyjaśnił sanitariusz. – Nie zdarza się zbyt często, ale widziałem już taki przypadek. Nastolatka nie miała pojęcia, że jest w ciąży, dopóki nie trafiła na ostry dyżur z silnym bólem brzucha. Myślała, że to zapalenie wyrostka. Trzeba było widzieć minę jej matki, gdy dowiedziała się, że zostanie babcią.
Jack musiał błyskawicznie zmierzyć się z kwestią zostania ojcem. Postanowił, że dziecko musi nosić nazwisko. Małżeństwo nie było jedną z jego życiowych ambicji, ale zdawało się konieczne, by móc być przy dziecku. Sam nie miał najszczęśliwszego dzieciństwa z powodu długiej choroby ojca, ale to nie znaczyło, że sam nie mógł być wspaniałym tatą. A tego nie da się robić zdalnie.
Gdy dojechali na trzecie piętro, wnętrzności Jacka podeszły mu do gardła na widok napisu „Oddział położniczy”. Spojrzał na Harper, ale ta akurat była zajęta zwijaniem się z bólu podczas kolejnego skurczu. Wziął ją za rękę, a ona chwyciła jego dłoń tak mocno, że myślał, że pokruszyła mu wszystkie kości śródręcza. To raczej marny moment na oświadczyny.
– Na pewno nie chcesz czegoś przeciwbólowego? – zapytał z troską.
– Jeśli nie chcesz być przy porodzie, to nikt cię nie zmusza – powiedziała Harper przez zaciśnięte zęby.
– A chcesz, żebym był przy tobie?
– Tylko jeśli ty tego chcesz – odpowiedziała z naciskiem na słowo „chcesz”, co nie umknęło uwadze Jacka.
Przeczesał nerwowo włosy ręką, która akurat nie była miażdżona.
Drzwi windy na piętrze położniczym otworzyły się z trzaskiem, a serce Jacka znowu zaczęło łomotać.
– Lepiej się pospiesz i zdecyduj – powiedziała Harper, dysząc. – Mam przeczucie, że ono nie będzie czekać.

Po przewiezieniu do sali porodowej, Harper była przygotowana psychicznie na to, że Jack nie wejdzie tam razem z nią. A jednak. Był blady i sztywny z szoku, ale wszedł razem z nią.
Narodziny ich dziecka.
Harper wciąż miała trudności z dopuszczeniem do siebie faktu, że zaraz urodzi dziecko, które nosiła w sobie nieświadomie prawie dziewięć miesięcy i na które totalnie nie była przygotowana. Nie miała żadnych ubranek, zabawek, akcesoriów, pokoiku pomalowanego farbą w pastelowym kolorze, wózka, fotelika, krzesełka do karmienia ani przewijaka. Nie była też przygotowana emocjonalnie. Nie było w niej ekscytacji, oczekiwania, radości czy zachwytu.
Harper całkowicie świadomie odmówiła podania środków przeciwbólowych. Sądziła, że to jedyny sposób, by dotarło do niej, że to wszystko naprawdę się dzieje. Wiedziała, jak ważna jest bliska więź z dzieckiem. Jej matka zawsze wydawała się nieco przytłoczona byciem samotnym rodzicem – oczekiwała czegoś innego od relacji z ojcem Harper i marzyła o tym, by żyli razem długo i szczęśliwie. Harper przypisywała tę zdystansowaną postawę faktowi, że partner zostawił ją z dzieckiem na rękach i nie wspierał ani finansowo, ani emocjonalnie. Brak oparcia w drugiej osobie i przytłoczenie ciężarem samotnego wychowywania dziecka doprowadziły do tego, że matka Harper odebrała sobie życie.
Harper przysięgła sobie zrobić wszystko, by przerwać to błędne koło, być blisko ze swoim dzieckiem, zapewnić mu miłość i wsparcie bez względu na wszystko.
Zdała sobie sprawę, że nie ma nawet imienia dla dziecka. Zalała ją fala paniki. Spojrzała na Jacka.
– Musimy wymyślić jakieś imię.
– Ale teraz?
– Powinniśmy mieć już jakieś imiona w głowie. Jedno dla chłopca, jedno dla dziewczynki.
– Nie znasz płci?
– Nie. Kiedy robili mi USG, stwierdziłam, że nie chcę wiedzieć.

Najlepsze jest przed nami – Annie West

Nawę wypełniły pierwsze takty znajomej melodii i szmer zgromadzonych w kościele gości powoli milknął. Nie zapadła całkowita cisza, bo przez muzykę wciąż przebijały szepty i szelest designerskich sukni, gdy ludzie zaczęli się odwracać i patrzeć w stronę wejścia.

Cesare czekał, patrząc prosto przed siebie, jakby napawał się widokiem bogato zdobionego, renesansowego wnętrza. Myślami jednak był zupełnie gdzie indziej. Wracał do wydarzeń, które doprowadziły do dzisiejszej ceremonii. Okoliczności – niektóre do przewidzenia, inne zupełnie nie, ale wszystkie pociągające – pchały go do tej właśnie chwili. Zgromadzony w kościele tłum westchnął i nagle powietrze zdawało się gęstnieć. Zapach bogatych kwietnych dekoracji przybrał na sile, a płomyki białych świec w srebrnych kandelabrach zamigotały. Ksiądz zerknął na niego i Cesare wiedział, że teraz powinien się odwrócić. Jego wzrok powędrował do stojącej pośrodku nawy postaci. Teraz zrozumiał, dlaczego wszyscy wstrzymali oddech.
Ida Montrose wyglądała zjawiskowo i eterycznie, dryfując przez nawę w długiej, zwiewnej sukni, ozdobionej paskami delikatnej koronki. Koronkowy welon skrywał jej twarz i ramiona, widział jednak zza niego jej złote włosy i duże, lśniące oczy.
Wbrew sobie spojrzał w dół, na uroczy zarys jej piersi, ledwie skrytych pod delikatną koronką, i dalej, do talii tak wąskiej, że byłby w stanie zmieścić ją w swoich dłoniach. Suknia podkreślała jej biodra, a potem rozchodziła się pasmami transparentnej, koronkowej tkaniny, czyniąc ją kimś pomiędzy kwietną wróżką a modelką prezentującą bieliznę.
Ciało Cesarego zareagowało adekwatnie. Gorąca fala rozlała się w jego piersi, płynąc prosto do lędźwi. Wstrzymał oddech, wyobrażając sobie, jak jego dłonie torują sobie drogę przez kolejne warstwy koronki, aż do jej satynowej skóry. Pożądanie zapłonęło niczym podlany benzyną ogień. Na karku i wzdłuż linii włosów pojawiły się kropelki potu.
Tak nie mogło być.
Oderwał wzrok od panny młodej i spojrzał na prowadzącego ją mężczyznę. Siwowłosy pan z zadowolonym uśmiechem na twarzy. Fausto Calogero.
Cesare odetchnął powoli, starając się zapanować nad sobą. Nie łudził się, że po dzisiejszym dniu będzie mógł zupełnie zignorować tego człowieka, ale od teraz wszystko się zmieni. Sam się o to zatroszczy.
Para zatrzymała się przy schodach i Cesare znów spojrzał na przyszłą żonę. Stała tak blisko, że widział, jak welon porusza się pod jej oddechem, a bukiet białych lilii i kwiatów pomarańczy drży w jej dłoniach. Głowę jednak trzymała wysoko i patrzyła prosto na niego.
Chciała tego ślubu.
Cesare uśmiechnął się.
Niedługo dostanie to, czego pragnął.

Ida powinna być wykończona. W nocy prawie nie spała, a dzisiejsze formalności ciągnęły się w nieskończoność. Najpierw musiała przejść uważną inspekcję dziadka, który płacił za wszystko, co dawało mu prawo, aby wydawać polecenia na prawo i lewo – fryzjerom, makijażystom, garderobianym i Bogu ducha winnym florystkom, które kręciły się wokół.
Nie przyszło jej do głowy, żeby zasugerować, jak sama chciałaby wyglądać w dniu ślubu. Albo zaprotestować, gdy zobaczyła suknię, dzięki której wyglądała jak parodia dziewiczej panny młodej, za którą dziadek zamierzał ją przebrać.
Z Faustem Calogerem nie warto było się kłócić.
Ślub miał się odbyć w jednym z najstarszych kościołów w Rzymie, po brzegi wypchanym odpowiednio urodzonymi gośćmi z koneksjami, których nawet nie znała. Potem wesele. Godziny uprzejmych rozmów, doskonałego jedzenia, którego nawet nie była w stanie skosztować, i starych win, o których nawet nie słyszała.
Tańczyła, aż zaczęły ją boleć stopy, pozowała do zdjęć, dopóki nie zaczęła drętwieć jej twarz, i dzielnie znosiła spojrzenia ludzi, którzy nie mogli uwierzyć, że Cesare Brunetti ożenił się właśnie z nią.
Ida była jednak zbyt zdenerwowana, żeby myśleć o śnie. Znajdowała się w najelegantszym apartamencie jednego z najsłynniejszych i najdroższych hoteli w Rzymie. Jej mąż natomiast był w pokoju obok. Czekał na nią.
Zadrżała, nie z zimna, lecz strachu.
Nie, to była ekscytacja połączona z oczekiwaniem, od których mrowiła ją skóra, a krew płynęła szybciej. Spojrzała w lustro i zobaczyła, że sutki jej stwardniały, odznaczając się wyraźnie pod koszulką z niebieskiego jedwabiu. Dłonie jej drżały, gdy wygładziła materiał.
Wrażenie było czymś nowym, nie tylko dlatego, że nigdy wcześniej nie miała na sobie tak seksownej koszuli nocnej. Dotyk materiału sprawił, że myślała teraz, jak jego dłonie błądzą po jej ciele. Będą spokojne i powolne czy może gwałtowne i zachłanne? Jej oddech przyspieszył, potęgując napięcie, które zgromadziło się w dole jej ciała jak pulsujący ból.
Ida spojrzała na swoje odbicie i w oczach dostrzegła to samo – gorączkowe oczekiwanie.
Czy dobrze zrobiła rozpuszczając włosy? Opadały na ramiona i nawet to było niczym pieszczota. Czy Cesare zauważy, jak się czuła?
Zmarszczyła czoło i sięgnęła po szlafroczek, zawiązując go mocno w pasie. Pokręciła głową. Gdy tylko Cesare weźmie ją do łóżka, zda sobie sprawę, jak bardzo tego pragnęła. Miała nadzieję, że jej brak doświadczenia nie popsuje pierwszej wspólnej nocy. Cesare, potomek starej greckiej rodziny arystokratycznej, miał wszystko – urodę, pieniądze, magnetyzm i władzę. Mógł też mieć każdą kobietę. Z pewnością miał ich wiele, nawet jeśli utrzymywał swoje miłosne podboje w tajemnicy. Wciąż nie mogła uwierzyć, że wybrał właśnie ją.
Wiedziała, że jej nie kocha, nie była aż tak naiwna. Spotkali się, gdy zaczął robić interesy z jej dziadkiem i, jak wyjaśnił, potrzebował żony.
Ale wybrał właśnie ją. Idę Montrose.
Nie była znaną bywalczynią salonów ani zjawiskową księżniczką. Dla Cesarego Ida była najwygodniejszym wyborem, ale było coś jeszcze. Lubili się i rozumieli i Ida wiedziała, że mogą zbudować na tym udany związek. Gdy patrzył na nią, czuła między nimi silną więź. Gdy o czymś mówiła, naprawdę jej słuchał.
Cesare… jej mąż. Wybrał ją, ponieważ tego chciał.
A ona pragnęła jego.
Teraz należał do niej.
Miała dziewiętnaście lat i w chwili, gdy go poznała, obudziły się w niej wszystkie kobiece pragnienia. Nie miała wcześniej okazji, żeby się spotykać lub poznawać zbyt wielu mężczyzn. Była jednak gotowa, żeby to nadrobić. Nie dlatego, że tak bardzo pragnęła mężczyzny, to nigdy nie był dla niej priorytet. To Cesare sprawił, że zapragnęła odkrywać zmysłowy świat, który mieli razem dzielić.
Ida spojrzała na lewą dłoń – złota obrączka i pierścionek zaręczynowy z brylantem. Wyobrażała sobie, że za parę lat będą się czuć swobodnie w swoim towarzystwie, ale w oczach można będzie dostrzec blask i miłość, którą dostrzegała u rodziców, gdy patrzyli na siebie. Myśl o tym rozpalała w niej nadzieję, która dawno temu umarła. W wieku ośmiu lat straciła rodziców i wciąż za nimi tęskniła.
Wyprostowała się. Zdjęła szlafroczek i odwiesiła go na krzesło, po czym wzięła głęboki oddech i sięgnęła do klamki.
Cesare był w eleganckim salonie, nie czekał jednak na nią na kanapie, lecz stał przy oknie, rozmawiając przez telefon. Jego głęboki głos przywodził jej na myśl ciemną, płynną czekoladę – oblizała wargi, zastanawiając się, jak smakował. Buziak w kościele to zdecydowanie za mało. Zadrżała, czując rosnące podniecenie, i przycisnęła dłonie do ud. Może jednak powinna założyć szlafrok. Cesare wciąż miał na sobie idealnie skrojony ślubny smoking. Nigdy nie widziała go w dżinsach i koszulce, ale wiedziała, że pod eleganckimi strojami krył się silny i energiczny mężczyzna.
Ida spojrzała na jego długie nogi, przypominając sobie, jak jego umięśnione uda ocierały się o nią w tańcu. W jego oczach również dostrzegła ogień. Być może była niedoświadczona, ale nie zupełnie naiwna. Widziała w jego spojrzeniu obietnicę zmysłowych doznań, których nie mogła się już doczekać.
Ida podeszła bliżej, a kroki jej bosych stóp na dywanie były niemal bezszelestne. W końcu mogła do woli rozkoszować się jego widokiem.
Cesare odwrócił się i otworzył szerzej oczy – poczuła satysfakcję. Wyczuł jej obecność i nie potrafił ukryć reakcji.
Odetchnęła z ulgą, widząc, że nie był rozczarowany. Choć koszulka zakrywała ją od obojczyków po kolana, nigdy nie czuła się tak naga.
Cesare zakończył rozmowę i wsunął telefon do kieszeni, przyglądając jej się z uśmiechem.
– Ida.
Tylko tyle. W jego głosie pobrzmiewały tony, od których dostała gęsiej skórki. To z pewnością dobry znak. Nie podszedł jednak do niej. Nie zdjął marynarki ani nawet nie rozluźnił muszki.
Przełknęła ślinę. Czy powinna zaproponować, że sama to zrobi? Poczuła mrowienie w palcach na samą myśl o dotyku. Zbierając w sobie odwagę, podeszła bliżej. Czuła na sobie jego wzrok. Czy podobało mu się to, co widział? Nagle wydała się sobie tak bardzo zwyczajna. Była niska i drobna, a jej krągłości mogły być bardziej zjawiskowe.
Odsunęła jednak od siebie wątpliwości. Przez całe życie słuchała krytycznych uwag dziadka, teraz zamierzała wejść w nowy etap bez tamtego bagażu. Przyszłość należała do niej i Cesarego. Uśmiechnęła się.
Jeszcze nigdy nie była tak szczęśliwa.

Gdy się przed nim zatrzymała, dech zamarł mu w piersi. Jej uśmiech był jak wschód słońca w Toskanii. Wszystko inne zniknęło. Plany, które musiał jak najszybciej wdrożyć w życie, żeby osiągnąć cele. Calogero kontrolujący jego firmę i tym samym życie – wszystko nagle się rozpłynęło w jej cudownym uśmiechu i hipnotyzujących, zielonych oczach.
Była wnuczką Calogera, ale miała twarz jak anioł z obrazu Botticellego i ciało Wenus. Złote włosy opadały falami na blade ramiona. Różowe usta. Delikatne krągłości i aura niewinności, która tak go intrygowała.
To przywróciło go do rzeczywistości. Nie mogła być niewinna, będąc jednocześnie częścią knowań Calogera. Weszła do starego i dumnego rodu Brunettich, a jako wnuczka Fausta i teraz żona Cesarego, czerpała korzyści z manipulacji i spisków jej dziadka.
Cesare odwrócił się i podszedł do kominka.
– Mam ochotę na drinka. Napijesz się czegoś?
Milczała przez chwilę.
– Dziękuję. Poproszę o to samo co ty.
Jej głos był jak zaproszenie do łóżka. Lekko zachrypnięty szept, pełen dekadenckich niedomówień i dwuznaczności, brzmiał, jakby należał raczej do śpiewaczki w zadymionym barze.
Cesare z irytacją stwierdził, że jego ciało reaguje zdecydowanie zbyt mocno, jakby nigdy wcześniej nie miał kobiety. Jakby to on miał dziewiętnaście lat, a ona dwadzieścia siedem. Jakby nie potrafił postępować z kobietami albo nie wiedział, jak niebezpieczne jest uleganie pożądaniu. Z zaskoczeniem stwierdził, że był teraz bliski tego, żeby o wszystkim zapomnieć i rzucić się na nią. Wszystkie emocje, które trzymał przez cały dzień na wodzy, teraz chciały się uwolnić i dojść do głosu.
Świadomość pomogła mu odzyskać kontrolę i pewną ręką nalał wina do dwóch kieliszków. Cesare nie dotarł aż tutaj, żeby ugiąć się pod pierwszą lepszą prowokacją. Nieważne, jak bardzo kuszącą. Wiedział, jak niebezpieczne są skutki utraty kontroli. Gdyby jego ojciec też miał tego świadomość, rodzina nie znalazłaby się w tych okolicznościach.
Odwrócił się z kieliszkami w dłoni, a Ida wciąż stała na środku salonu. Czy zdawała sobie sprawę, że górne światło zamieniało jej włosy w cudowną burzę ognia, odkrywając jednocześnie zarys sutków i ciała pod cieniutką, migotliwą tkaniną?
Z pewnością. Ida była ekspertką w kreowaniu swojego wizerunku. Skromne, pastelowe sukienki przed ślubem podkreślały jej młodość i dawały wrażenie niewinności. Suknia ślubna łączyła w sobie dziewicę i wampa, zupełnie mieszając mu w głowie.
Cesare podał jej kieliszek i sam napił się wina. Znajomy smak pomógł mu się skoncentrować. Wino pochodziło z rodzinnej winnicy, przypominając mu o wszystkim, co kiedyś brał za pewnik.
Niedługo znów tak będzie, jeśli jego plan się powiedzie.
– Idziesz niedługo do łóżka?
Jej głos był czystą pokusą. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami – ciekawe, jak często patrzyła tak na mężczyzn, gdy chciała coś osiągnąć?
Cesare Brunetti nie zamierzał jednak tańczyć tak, jak mu zagrała.
– Nie. Muszę jeszcze popracować.
Zmarszczyła czoło. Z irytacją zauważył, że teraz wyglądała jeszcze seksowniej.
– Ale to nasza noc poślubna!
– No i?
Jej rozpacz nie powinna mu sprawiać takiej satysfakcji, ale po wielu stresujących miesiącach nie mógł się powstrzymać, żeby nie poddać się tej małej przyjemności. Ida i jej dziadek sądzili, że mają go w garści, a on będzie im posłuszny jak pies. W sprawie ślubu nie miał nic do gadania, ale mógł kontrolować własne życie seksualne, nieważne, jak silna była pokusa.
Cesare wziął kolejny łyk wina, rozkoszując się jego bogatym bukietem. Odniósł przynajmniej jedno zwycięstwo. Nawet jeśli reszta planów zawiedzie, zabezpieczył winnicę i swoich pracowników. Co do reszty aktywów rodziny Brunetti…
– A… nie chcesz…?
Pokręciła głową, jakby wstydziła się spytać otwarcie. W innych okolicznościach pewnie byłby rozbawiony, ale miał dosyć całej tej maskarady.
– Pytasz, czy nie chcę uprawiać seksu?
Cesare powiódł wzrokiem po jej szczupłym ciele, a potem spojrzał na twarz. Jej policzki płonęły, a na szyi pojawiły się czerwone plamy.
A więc nie była aż tak opanowana.
– Lubię seks – odparł wolno – ale mam swoje standardy.
– Słucham?
Wzdrygnęła się i kilka kropelek wina spadło na jej jedwabną koszulkę.
Cesare pomyślał o tym, to skrywała jedwabna tkanina.
Pragnął jej.
Od pierwszego dnia, gdy stary Calogaro przyprowadził ją, żeby się poznali. Wyglądała zupełnie niewinnie. Od tego czasu pożądanie towarzyszyło mu podczas ich każdego spotkania. Tak jak i dzisiejszego dnia, gdy na oczach całego świata została jego żoną. Jakaś pierwotna część jego natury pragnęła ją posiąść, zapomnieć o udręce ostatnich miesięcy i po prostu zatracić się w niej.
Nie podobało mu się, że tak bardzo jej pragnął. Dlatego właśnie nie mógł, nie powinien ulegać pokusie.
– Nie rozumiem.
Patrzył na nią. Wciąż wyglądała zdecydowanie zbyt apetycznie. Co musi się stać, żeby się pozbył tej słabości?
– Pozwól więc, że ci to wyjaśnię.
Przerwał i spojrzał na jej piersi, które uniosły się, gdy wstrzymała oddech. W przeszłości nie musiał żyć w celibacie i Cesare miewał wiele kochanek, lecz miał swoją dumę.
– Nie zamierzam iść do łóżka z kobietą taką jak ty. Protegowaną kryminalisty, który zniszczył nie tylko moją rodzinę, ale po drodze też wielu innych niewinnych ludzi. Nie dotknąłbym cię, nawet gdybyś była ostatnią kobietą we Włoszech.

On nie żartował. Był zupełnie poważny.
Ida zamarła, czując, jak każde słowo wbija się w jej ciało jak ostrze noża. Ścisnęła kieliszek tak mocno, że szkło prawie pękło. Wino wylało się na jej dłoń, ale nie mogła oderwać wzroku od Cesarego. Z jakiegoś powodu czuła też, że nie może odstawić kieliszka, ścisnęła go więc również drugą dłonią, nie ufając tej pierwszej. Dzięki temu mogła się skupić na czymś poza nienawiścią, która lśniła w ciemnych oczach jej męża.
Wcześniej miała wrażenie, że jego spojrzenie jest ciepłe i aksamitne, co stanowiło cudowny kontrast do wściekłości i furii, która zwykle malowała się w oczach jej dziadka. Teraz jednak oczy Cesarego były zimne i poczuła, jak chłód przeszywa jej ciało aż do kości.
– Ale ja…
– Oszczędź sobie tłumaczeń. To nie ma znaczenia.
– Oczywiście, że ma! Jesteśmy małżeństwem!
To była jakaś fatalna pomyłka. Ślubowali sobie, że będą budować wspólną przyszłość, że…
– Zgadza się. Dostałaś to, czego chciałaś. Męża z pozycją i szlacheckie nazwisko, które otwiera drzwi twoim aspiracjom społecznym.
Ida pokręciła głową, a włosy zatańczyły dziko wokół jej twarzy. Jak mógł tak myśleć? Co ze wspólnymi rozmowami? Nie było ich wiele, ale zaczynali budować prawdziwą więź.
Przerwał jej, kiedy otworzyła usta, żeby zaprotestować.
– Twój dziadek dostał to, czego chciał, nieprawdaż? Lata podchodów i knucia, żeby zniszczyć rodzinę, której nienawidził. Zmanipulował nas i zadał ostateczny cios, dzięki któremu ma kontrolę nad nami i naszą firmą.
Cesare przerwał i Ida wyczuła, że w środku cały się gotował. Atmosfera zrobiła się jeszcze bardziej gęsta.
Gdyby mogła, odsunęłaby się. Wiedziała, jak niebezpieczny potrafił być rozwścieczony mężczyzna. Czuła, że nogi się pod nią uginają i stanie prosto stało się znacznie trudniejsze. Jej ciało zamarło, oprócz tłukącego się w piersi serca i drżących dłoni.
Nie cofnęła się jednak, choć miała wrażenie, jakby ściany napierały i miały się za chwilę przewrócić. Cesare twierdził, że jej dziadek wszystko ukartował jako część jakiejś okrutnej zemsty. Ale to nie mogła być prawda. Dziadek naprawdę był zachwycony tym małżeństwem. Często wykorzystywał ludzi do swoich celów, ale Cesare był bogaty i wpływowy. Sam podejmował decyzje.
– Ale wciąż było mu mało, prawda? – Cesare parsknął.

Podaruj mi szczęście – Emmy Grayson

Furia, która błyskawicznie rozprzestrzeniła się w żyłach księcia Alarica Van Ambrose, zaskoczyła nawet jego samego. Nie sądził, że ktokolwiek poza jego beznadziejnym ojcem, będzie w stanie doprowadzić go do białej gorączki.
Ale to nie ojciec spoglądał teraz na niego ze zdjęcia wyświetlonego na tablecie Clary, lecz jego była już narzeczona, Celestine Osborne, w ramionach nie jednego, a dwóch mężczyzn, przyłapana przez paparazzich w którymś z modnych nowojorskich klubów. Jeden z mężczyzn trzymał ją dłońmi w talii, lubieżnie przytulony do ledwo przykrytych kusą spódniczką pośladków. Dłonie drugiego mężczyzny spoczywały tuż pod jej piersiami, które omalże wylewały się z wydekoltowanej bluzki na ramiączkach.
Większość kobiet przyłapanych in flagranti zapewne zasłoniłaby się przed błyskiem flesza, ale nie Celestine, która patrzyła prosto na fotografa. Dobrze znał to jej wyzywające spojrzenie i bezczelny uśmiech. Niektórym mogłaby się wydać pewna siebie i seksowna. Alaricowi te oślepiająco białe zęby kojarzyły się z piranią.
Powoli rozprostował palce zaciśnięte na telefonie i odłożył go na biurko. Gdy wybierał numer Celestine, pozostawił zdjęcie otwarte – miało mu przypominać, że nie może już dłużej tolerować jej skandalicznych wybryków. Trwające od dziewięciu lat zaręczyny były co prawda efektem umowy biznesowej zawartej przez ich ojców, jednak Alaric zawsze był przekonany, że ten układ pasuje także Celestine.
Dopiero podczas ostatniej rozmowy, a właściwie awantury zakończonej zerwaniem, Celestine wyjawiła, że nigdy nie chciała tego ślubu. Był teraz zły nie z powodu rozstania, lecz dlatego, że zmarnował tyle czasu, czekając na Celestine i znosząc wszystkie jej wyskoki.
– Przykro mi, Wasza Wysokość.
Spokojny głos Clary pomógł mu odzyskać równowagę. Była jego asystentką przez ostatnie siedem lat. Niezawodna, profesjonalna, biegła w mowie oraz piśmie, szybko stała się kimś, bez kogo nie umiałby funkcjonować. Cechowała ją skuteczność, obojętne, czy chodziło o niwelowanie napięć na linii ojciec-syn, reagowanie na coraz bardziej zuchwałe zachowania Celestine czy dyskretne zakończenie jego ostatniego romansu z córką hiszpańskiego potentata olejowego.
W ostatnim czasie Alaric zauważył, że coraz częściej zwraca się do niej, prosząc o opinie na tematy polityczne, a jej towarzystwo sprawia mu przyjemność. Oczywiście, dostrzegał czerwone flagi. Clara była zatrudniona w jego kancelarii, a on jeszcze do niedawna był zaręczony.
Ale już nie jesteś, usłyszał diabelski podszept. Zerknął teraz na Clarę zbliżającą się do jego biurka. Była bardzo atrakcyjną kobietą. Zwykle nosiła kostiumy składające się z żakietu i spodni lub spódnicy, dopasowane do figury na tyle, by podkreślać walory sylwetki, ale nie wodzić go na pokuszenie.
Jednak dzisiejszego wieczora… miała na sobie suknię w kolorze kobaltu, który przypominał mu Morze Północne tuż przed wschodem słońca. Sposób, w jaki delikatny materiał spowijał jej szczupłe ciało, podkreślając wszystkie krągłości i opadając kaskadą aż do samej ziemi, wprawił go w podekscytowanie. Jasne blond włosy, upięte zazwyczaj w skromny kok tuż nad karkiem, były dziś wysoko zaczesane i fantazyjnie skręcone, a pojedyncze loki okalały jej anielską twarz.
Gdy dotknęła tabletu, arogancka mina Celestine zniknęła z ekranu.
– Mnie natomiast jest przykro, że nie zerwała zaręczyn wcześniej. Linnaea zasługuje na lepszą królową.
Usta Clary rozchyliły się na moment i z powrotem zacisnęły.
Alaric uniósł brwi.
– Co takiego?
– Nie jest moją rolą to oceniać.
Zaśmiał się. Rzadko zdarzało mu się opuszczać gardę, ale przy Clarze nie miał z tym problemu. Należała do osób szczerych i wiedział, że leżało jej na sercu dobro kraju, którym w zastępstwie ojca rządził.
– Możesz powiedzieć to, co myślisz. Nie pogniewam się.
Jeden z kącików ust uniósł się lekko w górę. W oczach zatańczyły wesołe ogniki.
Wesołe ogniki? Co też mu przyszło do głowy?
– Wasza Wysokość też zasługuje na kogoś lepszego.
Zmrużył oczy, przypomniawszy sobie, że wypowiedziała już kiedyś podobne słowa. Pewnego wieczora jedenaście miesięcy temu. Wtedy właśnie sprawy między nimi przybrały nieco inny obrót. Przynajmniej z jego perspektywy.
Alaric wstał z fotela i przeszedł kilka kroków w stronę okien sięgających od sufitu do podłogi. Jezioro połyskiwało w blasku zimowego księżyca. Śnieg przykrył ziemię już w październiku, tworząc spektakularną scenerię, która jak magnes przyciągała turystów.
W całym swoim życiu Alaric kochał jedynie swoją zmarłą matkę Marianne oraz kraj, w którym się urodził. Z miłości do ojczyzny zgodził się na zaręczyny z Celestine.
Jakiś ptak zerwał się do lotu. Sądząc po białych skrzydłach rozpostartych na tle nocnego nieba, był to puchacz śnieżny. Zniżył lot, ocierając się prawie o taflę jeziora, i wzbił się ponownie ku gwiazdom. Zawsze zazdrościł ptakom wolności. Żadnych terminarzy, zobowiązań, komisji i zgłębiania dokumentów piętrzących się na biurku. A także żadnych narzeczonych, których eskapady stanowiły wizerunkową katastrofę dla królestwa. Mając szesnaście lat, zrozumiał, że jeśli ktokolwiek miał uratować Linnaeę, to na pewno nie był to jego ojciec, Daxon Van Ambrose. Lubił on bowiem nosić koronę, ale pogardzał pracą i odpowiedzialnością. Nie znał umiaru w wydawaniu pieniędzy. To był główny powód, dla którego Alaric zdecydował się zaręczyć z kobietą, której nigdy wcześniej nie widział na oczy.
Dziewięć lat. Tyle czasu upłynęło, odkąd poznał Celestine i jej bajecznie bogatego ojca oraz podpisał umowę, w której zgodził się dać Maxowi Osborne’owi tytuł królewski – jedyną rzecz, jakiej ten nie mógł kupić za swoje miliardy. Umowa zakładała, że ślub odbędzie się w ciągu maksymalnie dziesięciu lat. W tym czasie Max miał wpompować w gospodarkę Linnaei potężne pieniądze za pośrednictwem różnych projektów. Potem Celestine miała oficjalnie wejść do rodziny Van Ambrose, wnosząc dodatkowo posag wart kilka miliardów dolarów.
Mówiąc w uproszczeniu, Daxon Van Ambrose sprzedał rolę królowej Linnaei temu, kto zaoferował najwięcej.
Na celowniku złości, którą Alaric wciąż kipiał, nie była już Celestine, ale on sam. On, który wyraził zgodę na idiotyczną umowę zawartą przez jego ojca i Maxa. Miał wtedy dwadzieścia sześć lat i był zaangażowany w sprawy monarchii na tyle, na ile pozwolił mu ojciec. Dziewiętnastoletnia Celestine dopiero co ukończyła szkołę i zapewne zaświeciły jej się oczy, gdy usłyszała, że zostanie żoną przyszłego króla. Od chwili, gdy się poznali, co miało miejsce w sali tronowej, eleganckiej, choć mniej uczęszczanej – Daxon wybrał ją, by zaimponować zaproszonym z tej okazji gościom – wiedział, że dziewczyna była za młoda, by w pełni rozumieć, na co się zgodziła.
Podpisał jednak dokument i tym samym sprzedał nie tylko swoją duszę, ale także duszę młodej kobiety, dwóm starym wyjadaczom, którzy troszczyli się wyłącznie o swoje interesy, a nie o kondycję Linnaei.
Odebrała telefon i usłyszał zamulony głos, który szybko nabrał zjadliwości. Spytała, czy dzwoni, żeby jak zwykle prawić jej kazania. Oświadczył, że albo zaprzestanie imprezowania i wyznaczy wreszcie datę ślubu, albo on zadzwoni do jej ojca, by renegocjować umowę. Odpowiedź była krótka:
– Droga wolna, ja z tobą skończyłam.
Alaric omiótł spojrzeniem górskie szczyty po drugiej stronie jeziora, czując w ciele inny rodzaj napięcia. Skoncentrował się na dobrze znanym widoku. Lepsze to, niż wpatrywać się w asystentkę.
– Jestem księciem, Claro. Nie rycerzem z baśni. Te zaręczyny nigdy nie miały nic wspólnego z miłością, zawsze chodziło tylko o pieniądze.
Ostatnie słowo wypowiedział z pogardą. Przez całe życie walczył o to, by nie kojarzono go ojcem, jego romansami, piciem i rozrzutnością. A jednak stał tutaj, rozmyślając właśnie o pieniądzach. O tym, że pierwszą jego reakcją była satysfakcja. Ponieważ to Celestine zerwała zaręczyny, Linnaea i tak dostanie sporą sumkę od Osborne Construction. To mówiło aż nazbyt wiele o tym, kim stał się Alaric z biegiem lat. Omal nie przymusił do ślubu krnąbrnej narzeczonej, byle dobrać się do fortuny jej ojca.
Wzdrygnął się z obrzydzenia na samego siebie.
– Przygotowałam wstępne oświadczenie do akceptacji Waszej Wysokości.
– Wyślij je.
Westchnęła poirytowana, co bardziej wyczuł, niż usłyszał.
– Potrzebuję akceptacji.
– Akceptuję.
Ponownie westchnęła, tym razem głośniej.
– To niestety tak nie działa, Wasza Wysokość.
Obejrzał się przez ramię, ale to nie powstrzymało Clary, która zdecydowanym krokiem szła w jego stronę. Im bliżej była, tym bardziej się robił spięty. Zatrzymała się tuż obok i podała mu tablet, na którym zamiast zdjęcia Celestine widniał teraz dokument do podpisu. Przebiegł wzrokiem tekst, choć słodki zapach perfum Clary wcale mu tego nie ułatwiał.
Książę Alaric Van Ambrose i pani Celestine Osborne ogłosili, że nie są już zaręczeni. Życzą sobie nawzajem jak najlepiej…
Skrzywił lekko usta, przypominając sobie wrzaski Celestine podczas ich ostatniego spotkania.
– Może być.
Tablet zniknął sprzed jego oczu, ale nie Clara. Kątem oka dostrzegł, jak pochyla głowę nad ekranem i dotyka go palcami. Blask ekranu oświetlał jej delikatny profil.
Dobrze pamiętał moment, w którym Clara przestała być godną zaufania asystentką, a stała się kimś więcej. Kimś, na kim mógł polegać. Kimś, z kim lubił przebywać.
Przez pierwsze lata narzeczeństwa Alaric zachowywał dystans wobec Celestine, która wydawała mu się za młoda. Żadnemu z nich nie spieszyło się do ołtarza, przynajmniej dopóki realizowane były inwestycje Maxa, które pozwoliły Linnaei trochę odetchnąć finansowo. Po podpisaniu umowy Celestine powiedziała mu, że przez kilka kolejnych lat nie zamierza zmieniać stylu życia, w tym rezygnować z randek. Wyraził na to zgodę, co okazało się później szczytem głupoty.
I kiedy on zajęty był odbudowywaniem kraju, a w wolnych chwilach zdarzało mu się miewać ściśle tajne romanse, Celestine zaczęła dokazywać, co z roku na rok przybierało coraz bardziej spektakularną formę. Parę lat temu Alaric całkowicie zrezygnował z romansów na boku i uznał, że najwyższa pora lepiej poznać swoją przyszłą żonę, ale to, co zobaczył, wcale mu się nie spodobało. Celestine była do szpiku kości zepsutą dziedziczką fortuny, która miała nieograniczone możliwości, a wybrała hulaszczy tryb życia tak jak ojciec Alarica.
Mimo to nie zamierzał wycofać się z umowy.
Rok temu, w przeddzień dorocznego Balu Bożonarodzeniowego, ukrył się w swojej prywatnej siłowni w podziemiach pałacu po tym, jak Celestine przybyła na kolację z udziałem najważniejszych osób w państwie ewidentnie podpita i ubrana w sukienkę, którą najlepiej można było opisać jako halkę, tak niewiele zasłaniała.
Z trudem wytrwał do końca wieczoru. Po deserze polecił odprowadzić Celestine do jej pokoju, nie pozwalając jej zostać podczas dalszej części przyjęcia. Sam został nieco dłużej, a potem wymówił się złym samopoczuciem i zszedł na dół. Był właśnie w trakcie okładania pięściami worka treningowego, by wyładować z siebie frustrację, gdy do środka weszła Clara. Miał wtedy na sobie jedynie spodnie dresowe. Pot ściekał mu po plecach. Nie przerwał ćwiczeń, po raz pierwszy w życiu nie zawracając sobie głowy swoim wyglądem. Dlaczego miał się przejmować tym, jak go postrzegano, jeśli ledwie kilka pięter wyżej przyszła królowa Linnaei robiła z siebie pośmiewisko?
Clara nie wybiegła z siłowni z krzykiem. Nie zganiła go też za to, że wyszedł z kolacji. W eleganckiej wieczorowej sukni usiadła na ławeczce do ćwiczeń z obciążeniem. Splotła palce i oparła dłonie na udach, po czym zapytała, czy Alaric chce o tym porozmawiać.
Nie chciał. Dlatego wyładował swoją frustrację na worku treningowym. Było mu jednak miło, że ktoś zainteresował się tym, co czuje. Kiedy odburknął, że woli zostać sam, Clara posłała mu uśmiech zaprawiony smutkiem, a następnie wstała i ruszyła do drzwi. Wkurzyło go to. Nie chciał jej współczucia i nawet to powiedział.
Do dziś słyszał łagodny, dźwięczny śmiech.
„Nie myślałam o współczuciu. Wasza Wysokość zasługuje po prostu na kogoś lepszego”.

– Wysłałam.
– Dziękuję, Claro.
Podniosła głowę. Jej spojrzenie śledziło teraz puchacza lecącego w stronę ciemnego lasu po południowej stronie jeziora.
– Czasami trudno mi uwierzyć, że tu mieszkam.
Zachwyt w jej głosie wzruszył go. Nie poznał jeszcze nikogo, kto kochałby Linnaeę równie mocno jak on.
– Ach tak?
– Linnaea to kraina jak z baśni.
Głos przepełniony tęsknotą, której nigdy u niej nie słyszał, rozgrzał jego krew. Starał się nie dać po sobie poznać poruszenia, jakie w nim wywołała.
Ale kiedy mówiła takie rzeczy jak teraz głosem pełnym podziwu, a zachwyt w jej oczach łagodził poważny na ogół wyraz twarzy, miał kłopot z utrzymaniem rąk przy sobie.
– Baśnie zwykle mają szczęśliwe zakończenie.
– Nie w oryginalnych wersjach. Te były często dość upiorne. Krew, kaci, egzekucje, brrr – powiedziała i zaśmiała się.
Alaric uniósł lekko brwi. Zazwyczaj ich rozmowy dotyczyły zupełnie innych tematów.
– Kiedy ojciec dowie się, że kontrakt z Maxem Osborne’em został zerwany, być może i w Linnaei będziemy oglądać egzekucje – rzucił sarkastycznie.
– Ślub siostry Waszej Wysokości będzie wielkim wydarzeniem dla Linnaei i korzystnym finansowo. Ambasador Szwajcarii już zapowiedział, że będzie apelował o sojusz. – Clara delikatnie trąciła Alarica ramieniem, co było złamaniem protokołu, ale przede wszystkim zelektryzowało go. – To efekt pracy Waszej Wysokości.
Chciałby wierzyć w optymistyczny rozwój wypadków, jaki przedstawiała Clara. Odkrycie, że ma przyrodnią siostrę, było dla niego niespodzianką, ale nie szokiem, wziąwszy pod uwagę liczne romanse ojca. Briony miała poślubić Cassiusa Adamę, rodowitego Linnaeańczyka, który pomimo wygnania z ojczyzny zdołał zgromadzić spory majątek, a teraz dołoży do niego tytuł królewski. Alaric początkowo sprzeciwiał się temu zaaranżowanemu małżeństwu. Budziło ono zbyt wiele skojarzeń z umową, którą ojciec zawarł z Maxem Osborne’em. Nadal też nie ufał w pełni młodemu mężczyźnie, choć na podstawie własnych obserwacji w ciągu ostatnich kilku tygodni musiał przyznać, że Cass wydawał się naprawdę dbać o jego siostrę. Briony też mu zaimponowała. Bardzo szybko dostosowała się do wcale niełatwego życia na dworze królewskim oraz ujęła się za zwykłymi obywatelami jej nowej ojczyzny i zaangażowała w projekty edukacyjne.
Ostatni czas obfitował w niespodziewanie pozytywne wydarzenia, ale to nie oznaczało, że da się uniknąć kłopotów, zwłaszcza z królem Daxonem Van Ambrose i ojcem Celestine, Maxem Osborne’em. Małżeństwo Briony i Cassa w połączeniu z międzynarodowym wsparciem mogłoby przybliżyć Linnaeę do niezależności finansowej, na czym najbardziej mu zależało. Pieniądze Celestine znacznie by ten proces przyspieszyły.
– Zawsze byłaś taką optymistką, czy sytuacja wygląda aż tak źle, że postanowiłaś podnieść mnie na duchu?
Zaśmiała się znowu, ale już nie tak pogodnie.
– Zdecydowanie nie jestem optymistką. Staram się podchodzić do wszystkiego realistycznie. Ale nawet realistka może się zachwycić takimi widokami – dodała, wskazując dłonią w kierunku okna.
Kwiatowy zapach perfum, w którym wyczuł słodką i cierpką nutę, otulił go, rzucając na niego zaklęcie. Ono z kolei, niczym płonąca zapałka spowodowało w jego wnętrzu pożar, który kazał mu unieść loki wokół smukłego karku, przycisnąć usta do alabastrowej skóry i posmakować jej, zanim do reszty oszaleje.
Powinien odejść. Zaczął się obracać, ale położyła dłoń na jego ramieniu. Stopy wrosły mu w podłogę, ciało stężało w oczekiwaniu.
Tylko na nią nie patrz!
Nie myślał logicznie. Ani teraz, ani wcześniej. Był tak tym wszystkim rozdrażniony, że wszystko mogło spowodować jego wybuch albo… skłonić do robienia rzeczy, których nie powinien.
– Wszystko będzie dobrze, Alaricu.
Spojrzał na nią, usłyszawszy po raz pierwszy, jak wymawia jego imię. Brzmienie jej głosu wypełniło przestrzeń między nimi. Cały świat skurczył się do widoku szczupłej dłoni spoczywającej na czarnym rękawie.
– Claro…
Zabrzmiało to jak groźny pomruk i było zapowiedzią zachowania, które nie przystoi księciu. Wtedy właśnie powinna cofnąć rękę i pobiec do drzwi. Zamiast tego jej palce zacisnęły się mocniej. Gwałtowny świst powietrza, które wciągnęła do płuc, zabrzmiał jak wystrzał z broni palnej. Uniósł nieco głowę, natykając się na spojrzenie oczu w odcieniu arktycznego błękitu, i świat zawirował mu przed oczami.
Czy to on zrobił pierwszy krok? A może ona? W jednej chwili mierzyli się wzrokiem, jakby wiedząc, co się za chwilę stanie. W następnej zatonęli w pożądaniu, które obmywało ich jak wysoka fala. Zatopił palce w jej jedwabistych włosach i sięgnął ustami jej warg.
To nie był czuły i delikatny pocałunek. Nie był też romantyczny. Był gwałtowny, zaborczy, jakby chciał jej pokazać to dzikie zwierzę ukryte pod fasadą opanowania i dobrych manier, które prezentował światu.
Objęła jego twarz dłońmi, kojąc częściowo furię, którą podszyta była jego namiętność.

Awaryjne lądowanie – Sharon Kendrick

Ceremonia ślubna dobiegła końca. Chociaż wszyscy goście zachwycali się, jak ochrzciły go media – „najwspanialszym ślubem w historii świata” – Bianca nareszcie odetchnęła z ulgą. Lepszej okazji nie mogli sobie wymarzyć najstarsi nadworni fotografowie i paparazzi. Ślub tuż przed świętami Bożego Narodzenia w ociekającym złotem pałacu! Prawdziwa gratka. Wielka okazja zarobienia na unikalnych zdjęciach. I zarobienia wielkich pieniędzy.

Bajecznie bogaty i uwielbiany przez kobiety król Corso żeni się ze zwykłą kobietą i czyni ją swoją królową.
Taki ślub zdarza się raz na całe życie.
Skąd więc u Bianki uczucie ulgi?
Rzuciła okiem na uroczyście przystrojony hol wejściowy pałacu. Druhną została trochę z przymusu, bo wcale o tym nie marzyła, choć panna młoda była jej siostrą. Miała na imię Rosie. Bianca nie chciała też wracać do Monterosso, bogatego górskiego królestwa, gdzie spędziła wiele swoich dziecięcych wakacji.
Ślub odbył się dwa dni przed Bożym Narodzeniem. Wielka stołeczna katedra była już przystrojona na święta. Potężne filary ozdobiono zielonymi ostrokrzewami i winoroślą. Bianca wciśnięta w wąską purpurową suknię druhny na siłę próbowała wchłaniać obecne wśród gości poczucie radości i szczęścia.
Uważnie śledziła wzrokiem długi szeleszczący biały welon siostry lekkim krokiem sunącej wśród ław katedry do ołtarza. Jednak myśli Bianki nie biegły w stronę siostry. Tak, kochała ją całym sercem i była szczęśliwa, że Rosie znalazła mężczyznę swoich marzeń. Ale Bianca była starszą siostrą i wciąż nie miała męża. A uboga historia jej związków i miłości mówiła jej, że sytuacja szybko się nie zmieni.
Jeśli w ogóle.
Gdyby nie nagła zmiana planu powrotu do domu, pewnie zamyśliłaby się nad tym, czemu jej życie nie potoczyło się zgodnie z planem. I marzeniami.
Miała zamiar wrócić rejsowym samolotem do Anglii i spędzić święta w domowym zaciszu. Z dala od wszechobecnego na londyńskich ulicach rejwachu i wrzawy. Po gorączkowych dniach przygotowań do królewskiego ślubu marzyła o ciszy i spokoju. Jednak Rosie uprosiła ją, by wróciła prywatnym samolotem człowieka, z którym nigdy nie chciałaby spędzić ani minuty.
Na samą myśl o nim przechodził ją dreszcz, ciało przeszywały dziwne ciarki, a wargi nagle schły.
Xanthos Antoniou.
Podczas ślubu i wesela Rosie ten wpływowy amerykański miliarder greckiego pochodzenia przyciągał zachłanny wzrok wszystkich obecnych kobiet. Zabójczo przystojny i z mięśniami atlety był jak mroczny meteor, który nagle z ogromną siłą zderzył się z kapiącym złotem splendorem królewskiego ślubu. Nikt nie odwracał oczu od tego mężczyzny. Przyciągał wzrok jak magnes.
Bianca, choć walczyła ze sobą, nie była wyjątkiem.
Nie miała pojęcia, dlaczego siostra tak naciska, by przyjęła ofertę Xanthosa.
„Proszę, zrób to dla mojego męża, Xanthos jest świetnym pilotem”, dźwięczały jej w głowie słowa Rosie.
Przez chwilę Bianca zastanawiała się, dlaczego królowi Corso, tak na tym zależy. Ale zanim zdążyła zapytać, siostrę otoczyła już kolejna grupa rozradowanych gości weselnych.
Xanthos pewnym krokiem szedł w jej stronę po marmurowej posadzce holu. Bianca usiłowała na niego nie patrzeć, ale było to nie lada wyzwanie. Nie wiedziała, co w czarnych oczach miliardera sprawia, że tak gwałtownie reaguje na jego obecność. Wiedziała jednak, że na próżno stara się kontrolować własne przedziwne reakcje. Pierwsza pojawiła się już w chwili, gdy ich sobie przedstawiono. Poczuła, że jej policzki z wolna pąsowieją.
Dlaczego? Xanthos uosabiał przecież wszystko, czego w mężczyznach szczerze nie znosiła. Emanował twardą męską siłą i miękką zmysłową groźbą. Był uosobieniem samca alfa. A takie cechy nigdy jej nie podniecały. Lubiła mężczyzn spokojnych, kochających książki i dających poczucie bezpieczeństwa.
Xanthos znajdował się na przeciwnym biegunie.
– Bianca?
Jego niski głos brzmiał jak żwir sypany na miód. Zmysłowo i przenikliwie. Pewnie dlatego serce Bianki biło tak, jakby w pośpiechu biegła za odjeżdżającym pociągiem. Wciągnęła powietrze i przywołała na wargi uśmiech, jaki zwykła przywoływać wobec nowego klienta przychodzącego do jej kancelarii po poradę prawną.
– Tak. Bianca Forrester – odparła bez wahania. – Nie byłam pewna, czy zapamiętał pan moje nazwisko, gdy nas sobie przedstawiano, panie Antoniou.
– Nie zapomniałem. Jak pewnie i pani mojego, ale prościej jest być na ty – dodał miękko ściszonym głosem.
Jednak towarzyszący tym słowom ironiczny uśmieszek sprawił, że Bianca poczuła się jeszcze bardziej nieswojo. Bajeczny majątek Xanthosa ani prywatny samolot nie robiły na niej wrażenia. Siostra promowała miliardera, jak mogła, ale Bianca nie chciała brać udziału w tej grze.
– Wiem, że wymuszono na tobie tę propozycję. Miło z twojej strony, ale nie ma takiej potrzeby. Mogę sama wrócić do Londynu.
– Czemu? – zapytał.
– Bo już mam bilet na zwykły rejs. Nawet wolę taki lot. Mogę w tym czasie pracować zamiast rozmawiać o wszystkim i o niczym.
Xanthos poczuł nagłą irytację, bo właśnie takiej odpowiedzi się spodziewał. Nie, nie dlatego, że nigdy nie widział tak pięknej kobiety jak Bianca. Fascynowały go jej kruczoczarne włosy i szmaragdowe oczy. Ale irytował charakter, którego u kobiet nigdy nie lubił. Zimny, oceniający i protekcjonalny. Jak gdyby Bianca już wyrobiła sobie zdanie na jego temat i wiedziała, że nie jest mu obojętna. Czy jej postawa nie przypominała, mu skąd pochodzi i dlaczego tu jest?
– Ale twoja siostra osobiście prosiła, żebym zapewnił ci bezpieczny powrót do domu – odparł chłodnym tonem. – Nie mogłem przejść obojętnie wobec takiej prośby. Odmówiłabyś nowej królowej?
Nie wymienił jednak innego powodu. Najważniejszego – własnych najgłębszych z możliwych więzów z panem młodym.
Więzów krwi.
Złączyły one ich obu, choć żaden z nich nie chciał. Był to mroczny sekret wciąż tlący się w sercu Xanthosa. Przypominał mu o tym, jakiej zdrady padł kiedyś ofiarą. To on kazał mu przysiąc, że nigdy nie zaufa żadnej kobiecie. Xanthos był bowiem przyrodnim bratem króla Corso. Nikt nie znał tej tajemnicy.
Oprócz Rosie.
I obaj chcieli, by tak zostało.
Xanthos nie wiedział, dlaczego brat tak bardzo pragnął jego obecności na swoim ślubie. Początkowo odrzucił zaproszenie, za które dałaby się pokroić połowa możnych tego świata. Corso jednak nie ustępował i naciskał, aż w końcu Xanthos się zgodził. Podejrzewał, że król pragnie go zmiękczyć i w ten sposób upewnić się, że nigdy nie wpadnie mu do głowy walka o tron. Ale Xanthos nie tylko był dzieckiem z nieprawego łoża. Nie miał też najmniejszej chęci walczyć o koronę czy królestwo. Nigdy nie pragnął zostać osobą publiczną. Kochał swoją wolność i to, że odpowiadał tylko sam przed sobą. Zawsze też dotrzymywał danego słowa, a obiecał Rosie, że Bianca bezpiecznie dotrze do domu. Choćby na każdym kroku okazywała mu niechęć.
Jednak gdy teraz patrzył w jej ocienione długimi czarnymi rzęsami oczy, wbrew sobie myślał tylko o ich niezwykłej zieleni, która kojarzyła mu się ze szmaragdowym kolorem morza, który widywał w dzieciństwie. Przez chwilę stał jak zahipnotyzowany. Nie tylko nimi, ale i różowością jej pełnych warg i miękko falistymi liniami ciała.
– Gotowa? – spytał niepewnym głosem.
– Chyba nie zrozumiałeś? – odparła z nieco protekcjonalnym uśmiechem. – Właśnie się wykręciłam.
– Nie przyjmuję wymówek. Na stołecznym lotnisku czeka tłum paparazzich. Rosie mówiła, że chcesz ich uniknąć – powiedział, nie kryjąc zniecierpliwienia. – Większość ludzi przyjęłaby taką ofertę w dobrej wierze, a może i z wdzięcznością. Więc jeśli nie chcesz wkurzać siostry w czasie jej miodowego miesiąca i doczekać się scen, przyjmij moją propozycję. Limuzyna czeka. Lepiej mieć to już za sobą.
– A co to? Wizyta u dentysty?
– Twoje słowa, Bianco. Nie moje – odparł z lekkim uśmiechem.
Przeszli obok wielkiej świątecznej choinki obwieszonej srebrnymi gwiazdkami i setkami lampek. W pałacu wciąż panował nastrój radosnego podniecenia. Część gości przerwała pogawędki i z ciekawością w oczach patrzyła na przechodzących obok nich Biancę i Xanthosa.
– Piękna para – dobiegł ją czyjś głos. – Kim jest ten mężczyzna?
– Nie wiem – odpowiedział inny. – Ale dziewczyna to szczęściara.
Jednak siedząc w limuzynie w pełnej napięcia ciszy, Bianca była daleka od szczęścia. Miała poczucie, że straciła kontrolę nad sobą.
Gdy wysiadła z auta, zerwał się wiatr. Wirujące płatki śniegu spadały na ich włosy i twarze. Jeden z nich osiadł na wargach Bianki i od razu stopniał. Kątem oka zauważyła jednak, że Xanthos go dostrzegł, bo patrzył wtedy na jej usta.
Szaleństwo. Podobało jej się, jak wolno przesuwał wzrokiem po jej wargach. I zwlekał z oderwaniem go od nich.
Nie wiedziała dlaczego.
Jak można pragnąć mężczyzny, który sprawia, że czujesz się tak niezręcznie skrępowana?
Bianca mocniej owinęła się płaszczem i weszła po schodkach do samolotu. Wnętrze głównej kabiny pachniało przepychem, ale ręka projektanta zadbała, by zachowało dyskretną klasę elegancji. W wazonach umieszczono świeżo ścięte róże. Na stoliku, obok którego stały wygodne obite skórą fotele, rozłożono kolorowe magazyny. Wszystko miało tu sprzyjać wygodzie podróżujących.
– A gdzie załoga? – spytała zdziwiona Bianca.
– Nie ma. Zawsze latam sam. To krótki lot. Wszystko co potrzebne znajdziesz na pokładzie. Chyba że życie w pałacu nauczyło cię czekać na obsługę – powiedział z uśmiechem Xanthos.
– Nie mieszkam tam – zaprzeczyła gwałtownie. – I nigdy nie mieszkałam. Spędzałam w nim tylko szkolne wakacje, bo mój ojciec pracował dla zmarłego króla, ojca Corso.
– Więc z pewnością potrafisz sama nalać sobie szampana.
Z twarzy Xanthosa nie znikał uśmiech. Czy wiedział, jak ten uśmiech na nią wpływa? I sprawia, że pragnie rozpaść się na kawałki, które on pozbiera z powrotem?
– Piję szampana jedynie wtedy, gdy coś świętuję. A świętować będę chwilę, w której wylądujemy.
– Mówił ci ktoś, jaka z ciebie niewdzięcznica?
– Ty. A tobie, że się powtarzasz? – fuknęła jak kotka Bianca.
– Nie. Ale jesteś fanką złośliwych uwag. Lepiej zapnij pasy. Zaraz startujemy.
Xanthos spodziewał się większej niechęci z jej strony, bo Bianca zdawała się robić wszystko, by uprzykrzyć mu lot. Ale ku swojemu zdziwieniu od razu posłuchała jego polecenia. Usiadła w fotelu i z uwagą zaczęła się rozglądać po wnętrzu kabiny.
Choć robił, co mógł, Xanthos nie potrafił ukryć przed sobą, że Bianca Forrester pociąga go coraz bardziej. Było w tej kobiecie coś, co nie dawało mu spokoju. Jakaś uśpiona zmysłowość, która sprawiała wrażenie, że zaraz wybuchnie z siłą wulkanu.
Wczoraj pojawiła się jako druhna panny młodej. Miała na sobie długą do kostek, obcisłą czerwoną suknię podkreślającą jej wąską jak osa talię i drobną figurę, ale i zmysłowe krągłości ciała. W czarne włosy wpięła szkarłatne róże. Taką samą szminką umalowała usta. Wyglądała jak bohaterka niedzisiejszych bajek dla dzieci. Xanthos zauważył, że gdy szła kamienną posadzką między ławkami katedry, przyciąga wzrok wszystkich mężczyzn. Ona sama jednak nie widziała tych spojrzeń, bo była skupiona na podtrzymywaniu ciężkiego trenu panny młodej. Lub może była jedną z tych kobiet, które udają, że nie wiedzą, jak na mężczyzn działa ich widok.
Dziś jednak nie miała w sobie nic z bohaterek starych bajek. Była ubrana w proste i przylegające do jej kształtów dżinsy oraz miękki zielony sweterek. Ciężką falę gęstych włosów spięła w koński ogon. Nie miała makijażu, ale Xanthos uznał, że z tak długimi czarnymi rzęsami Bianca w ogóle nie potrzebuje się malować. Jedyną jej ozdobę stanowiły okrągłe złote kolczyki. Nie nosiła żadnych pierścionków ani bransoletek. Sprawiała wrażenie kobiety nieprzystępnej. Z tych, których cała mowa ciała ostrzega: nie zbliżaj się do mnie.
Xanthos przymrużył oczy. Czy to ten niski wzrost czynił ją tak prowokacyjnie kobiecą? Bianca miała ledwie ponad metr sześćdziesiąt. A może Xanthosa pociągał jej zadziorny charakter?
Serce na chwilę zabiło mu mocniej. Nie znosił kobiet z charakterem. Choć właściwie bardziej podejrzewał się o taką niechęć, bo nigdy takich nie wybierał. Przywykł do podziwu i uwielbienia z ich strony. Nie musiał nawet zdobywać kobiet, bo same robiły wszystko, by zwrócił na nie uwagę. Czasem nawet myślał, jak to jest starać się o względy kobiety, bo sam nigdy tego nie doświadczył. Ale myśli te pierzchały równie szybko, jak się pojawiały.
Człowiek łatwo się nie zmienia, choć czasem zdarza mu się wyściubić nos poza własne schematy. Tak było teraz z Xanthosem. Chwilowe zainteresowanie Biancą szybko ustąpiło miejsca zniecierpliwieniu. Nie chciał o niej myśleć w ten sposób. W ogóle nie chciał poświęcać jej żadnej myśli. Była szwagierką jego brata. Nikt zresztą nie wiedział, że Corso jest jego bratem. Jej pojawienie się w życiu Xanthosa tylko je komplikowało. Miał jedynie przetrwać kilka kolejnych godzin. Później będzie wolny jak ptak i poleci do Szwajcarii, gdzie już czeka paczka starych znajomych. Jak on miłośników nart i hazardu. I supermodelka Kiki, która od dawna robiła wszystko, by go uwieść.
Siedząc w kokpicie, czekał na pozwolenie na start, ale jego myśli krążyły gdzie indziej. Dopiero po dłuższej chwili doszedł do niego głos z wieży kontroli lotów. Dostał pozwolenie na start. Powoli rozpędził maszynę i wzniósł ją w błękitne zimowe niebo. Pilotując, zawsze czuł się wolny. Bezkres nieba dawał mu swobodę, której potrzebował jak ryba wody. Odetchnął głęboko i spojrzał w dół na słynne, czerwone wulkaniczne góry Monterosso, które powoli malały w oczach. Pomyślał, że pewnie nigdy nie wróci już do królestwa, choćby Corso stawał na głowie, próbując przekonać go do odwiedzin. Xanthos nie miał żadnej ochoty pogłębiać więzi z bratem. Nie chciał związków z rodziną, o istnieniu której przedtem nie miał pojęcia. Bo rodzina zawsze oznaczała problemy, wysysała energię i siły. Kojarzyła mu się z bólem, zawodem i złamanym sercem. W każdej chwili mogła wywrócić do góry nogami całe czyjeś życie.
Kto o zdrowych zmysłach mógł pragnąć rodziny?
Xanthos porzucił te myśli i skupił się na pilotowaniu. Ta czynność zawsze sprawiała mu przyjemność i satysfakcję. Spodziewał się zwykłego lotu bez przeszkód. Jednak coś nagle zaczęło się zmieniać. Kontroler lotu przekazał, że nie ma odczytów maszyny, a ona sama zniknęła z radarów. Xanthos spojrzał na wysokościomierz. Znajdowali się na wysokości dziewięciu kilometrów. Z rosnącym niedowierzaniem patrzył, jak jeden po drugim wysiadają oba transpondery. Poczuł nagły przypływ adrenaliny, ale mimo napięcia, które czuł w całym ciele, był dziwnie spokojny. Jak każdy doświadczony pilot miał za sobą długie godziny szkoleń. Wiedział, jak reagować w sytuacjach zagrożenia. Dlatego widok smugi dymu wydobywającego się spod jednego ze skrzydeł nie przestraszył go bardziej niż tupot nóg Bianki, która z przerażeniem na twarzy nagle wpadła do kokpitu.
– Dym! – krzyknęła. – Pali się!
Xanthos szybko obrócił się przez ramię. Smuga dymu stawała się coraz gęstsza. Nie była już szarego, lecz czarnego jak noc koloru. Głośno rozdzwoniły się wszystkie systemy bezpieczeństwa. Na tablicy rozdzielczej złowrogo zaczęły błyskać czerwone lampki. Rzucił okiem na mapę. Do najbliższego lotniska były trzy kwadranse lotu, ale Xanthos wiedział, że najpóźniej za dwadzieścia minut cały samolot stanie w ogniu.
Poczuł suchość w ustach.
Dwadzieścia minut!
Spojrzał na Biancę i dostrzegł w jej oczach przerażenie. Wysłał sygnał ratowniczy i w milczeniu czekał na odpowiedź. Odetchnął z ulgą, gdy na ekranie wyświetliła się informacja o pobliskim nieużywanym lotnisku położonym w małej górskiej dolinie.
– Musimy lądować awaryjnie. Wróć do kabiny i zapnij pasy! – krzyknął. – Rób, co mówię, i nie zadawaj pytań. Będzie dobrze. Zrozumiałaś?
Bianca posłusznie kiwnęła głową i ruszyła do kabiny. Xanthos myślał tylko o tym, by bezpiecznie wylądować. Dokładnie tak jak szkolono go na kursach. Był tak skoncentrowany, że nie miał w głowie ani jednej myśli. Liczyło się tylko lądowanie. Szybko spiralnym lotem schodził w stronę lotniska. Tuż przed uderzeniem o zlodowaciały pas startowy krzyknął do Bianki, by pochyliła się i mono objęła ramionami nogi. Samolot ślizgał się i tańczył na lodzie, tocząc się w stronę wysokiej zaspy śnieżnej. Wreszcie zarył w nią dziobem i trzęsąc się, stanął w miejscu.
Xanthos natychmiast rzucił się do kabiny, jednym ruchem odpiął pasy Bianki i, wziąwszy ją na ręce, wyskoczył z samolotu. Wokół unosiły się już gęste kłęby dymu, przez które nie było nic widać.
Nigdy nie czuł się tak szczęśliwy jak teraz, gdy dotknął stopami ziemi, chociaż lód był twardy jak żelazo. Przez chwilę myślał, że nie utrzyma się na nogach. Dobiegł go szloch Bianki.

Lady Marguerite nienawidziła sposobu, w jaki ziemia nasiąkała wodą, która później wyciekała przy każdym kroku. Zapach mokrego błota wypełnił jej nozdrza, ale cały ranek szukała miejsca, w którym rosła interesująca ją roślina i nie zamierzała się teraz poddawać, nawet jeśli oznaczało to przemoczenie stóp.
Przedarła się przez łąkę, stąpając po wystających kępach trawy. Przynajmniej po raz pierwszy od tygodnia nie padało i zapowiadał się piękny wiosenny dzień. Niestety ona musiała wędrować po bagnistym gruncie.
Tak! Wreszcie. Żółty kwiat, którego szukała. Caltha palustris, knieć błotny. Podeszła do wysokiej rośliny, zdając sobie sprawę, że poziom wody jest tu wyższy niż w innych miejscach. Przy każdym kroku tworzyły się głębokie kałuże, które zagrażały jej półbutom.
Fuj. Nienawidziła tej części swojej pracy, czyli zbierania roślin. Petra by to uwielbiała, ale Petra wyszła za mąż i wyjechała. Wydawca, który płacił Marguerite za rysowanie roślin do książki, miał dostarczyć jej okazy, ale poprosił, by sama je znalazła.
Myślała, że dziś będzie łatwo, bo przecież zeszłej wiosny widziała wszędzie pełno knieci. Niestety potrzebowała kwitnącej rośliny, a kwitło ich jeszcze bardzo niewiele.
Szarpnęła za łodygę, która z lekkim oporem dała się wyrwać z błotnistej ziemi. Obejrzała ją dokładnie. Bliżej strumienia rosło więcej roślin, może tam powinna poszukać takiej, która ma więcej kwiatów? Ta miała tylko dwa rozwinięte i jeden pąk.
– Ała! – Przez pole poniósł się wysoki krzyk. Marguerite rozejrzała się. Rozległo się więcej krzyków. Dziecko, pomyślała, gdzieś na skraju łąki. Uniosła spódnicę i ruszyła w kierunku, z którego dochodził dźwięk.
– Och! Ała! To boli. Ała. Ała.
Czy ktoś uderzył dziecko?
Odrzuciła roślinę i pobiegła, ignorując wodę przesiąkającą do butów. Potem zobaczyła dwie dziewczynki, z których większa miotała się, machając rękami i krzycząc. Marguerite podbiegła do niej, bo dziewczynka wyraźnie cierpiała.
– Co się dzieje?
– Ała, ała. – Po twarzy dziecka spływały łzy. – Zbierałam kwiaty i coś mnie ugryzło.
Młodsze dziecko podeszło i stanęło obok. Chyba były siostrami, bo wyglądały podobnie. Miały brązowe włosy, wielkie brązowe oczy i były tak samo ubrane. Skąd się tu wzięły?
Marguerite chwyciła jedną z trzepoczących dłoni i przyjrzała się jej. Rosnący bąbel ze szkarłatnymi krawędziami. Już wiedziała dokładnie, co się stało i co na to poradzić. Rozejrzała się dookoła, aż znalazła to, czego szukała. Liście szczawiu. Zgarnęła kilka i ścisnęła w dłoniach, aż zaczęły puszczać sok, a potem potarła nim ręce dziecka.
Po kilku chwilach płacz dziewczynki ucichł, a ona sama spojrzała na Marguerite ze smutną miną.
– Dlaczego ten kwiatek mnie ugryzł? – Wskazała na niebieski chaber.
– Nie ugryzł. Ukrywa się w grządce pokrzyw. Tych wysokich zielonych roślin. To właśnie one cię zraniły.
– Pokrzywy? – Kopnęła roślinę, ale Marguerite szybko ją odciągnęła.
– Ostrożnie. Mogą cię sparzyć nawet przez pończochy.
Cóż, chyba każde dziecko w Anglii musiało doświadczyć tego na własnej skórze.
Młodsza dziewczynka przykucnęła i spojrzało na najbliższą pokrzywę.
– Paskudna roślinka – powiedziała.
Marguerite obejrzała rękę starszej. Dłoń wciąż była spuchnięta i obolała. Wtarła w skórę jeszcze trochę soku ze szczawiu.
– Włożyłaś rękę w sam ich środek.
Dziewczynka spojrzało na nią smutno, a po jej twarzyczce spłynęły łzy
– Dlaczego parzą?
– Bo chcą powstrzymać cię przed ich zbieraniem. A raczej powstrzymać pasące się zwierzęta przed tym, żeby je zjadły. W ten sposób roślina się chroni.
Dziewczynka wyciągnęła rękę z dłoni Marguerite i obejrzała bąble.
– Cały czas boli. A ja wcale nie chciałam zbierać pokrzyw, tylko te niebieskie.
– Obawiam się, że będzie bolało przez jakiś czas. I swędziało. – Zerwała więcej liści szczawiu. – Pocieraj tym bolące miejsca, aż bąble znikną.
Rozejrzała się dookoła. Były o dobrą milę od wioski Ightham i jeszcze dalej od jej domu w Westram.
– Gdzie mieszkacie?
Mniejsza dziewczynka wskazało na kierunek przeciwny do Ightham.
– Tam. W takim dużym domu.
Marguerite znała tylko jeden duży dom w tej okolicy, choć nigdy go nie widziała. Dobry Boże. Założyła, że były to dzieci wieśniaków lub dzierżawców, ale teraz, gdy miała czas, by przyjrzeć się im dokładniej, dostrzegła, że ich sukienki były bardzo dobrej jakości.
– Masz na myśli Bedwell Hall. Jesteście córkami lorda Comptona?
Starsza dziewczynka przestała ssać grzbiet dłoni i skinęła głową.
Marguerite przypomniała sobie porzuconą roślinę i westchnęła. Będzie musiała wybrać się tu jeszcze raz, bo te dzieci nie powinny włóczyć się same po polach. O czym, u licha, myślał lord Compton?
– Chodźcie, panienki. Czas wracać do domu.
Młodsza zachichotała.
– Panienki.
– Jesteście damami, prawda? – zapytała Marguerite.
Starsza przestała pocierać bąble.
– Ja jestem lady Elizabeth, a ona to lady Janey. Wszyscy nazywają mnie Lizzie.
– A mnie Janey – dodała młodsza.
Marguerite wzięła je za ręce. Były takie malutkie. I brudne. To sprawiło, że pomyślała o swoim dzieciństwie. Ledwo pamiętała te czasy. Mama zmarła, gdy Marguerite była bardzo mała, a potem próbowała zastąpić matkę rodzeństwu, zwłaszcza siostrze Petrze.
A teraz Petra wyszła ponownie za mąż, zostawiając Marguerite zupełnie samą. Podobało jej się to, naprawdę. Nie musiała troszczyć się o nikogo, mogła robić to, co chciała i kiedy chciała, a właśnie tego było jej potrzeba. A gdyby poczuła się samotna, mogła napisać do Petry i jej męża Ethana, lub odwiedzić Carrie i Avery’ego w ich domu w północnej Anglii.
W tej chwili Petra i jej mąż odwiedzali starszego krewnego Ethana w Bath. Ethan stwierdził, że Petra wygląda na nieco zmęczoną i uznał, że zmiana powietrza dobrze jej zrobi. Niech Bóg błogosławi tego człowieka. Naprawdę był dobry dla jej młodszej siostry.
Wspięły się i przeszły przez murek na drogę.
– Wejście jest z tamtej strony – powiedziała Lizzie.
Wydawało się, że dziewczynki zawędrowały naprawdę daleko od domu.
– Ile masz lat, Lizzie?
– Osiem, a Janey ma sześć.
Marguerite zmarszczyła brwi.
– Czy powinnyście same spacerować po polach?
– Nie – powiedziała Lizzie. – Ale uciekłyśmy.
Po kręgosłupie Marguerite przebiegł zimny dreszcz.
– Dlaczego?
– Ponieważ tata jest dla nas niemiły – oznajmiła Janey. – Dlatego uciekłyśmy.
– Uciekłyście – powiedziała powoli Marguerite. Nie podobał jej się dźwięk tego słowa, ale ileż razy ona też miała ochotę uciec? A potem to Neville ją opuścił. Nigdy nie zrozumiała, dlaczego on, ze wszystkich ludzi, wyruszył wraz z jej bratem i szwagrem na wojnę. Jednak z trzech kobiet, które zostały wdowami, chyba była jedyną, która uczciła odejście męża toastem i błogosławiła impuls, który go tam wysłał.
Nie chciała jego śmierci, ale cieszyła się, że odszedł. Niestety nie była jeszcze wolna od nieszczęść, którymi ją obarczył od momentu ich ślubu. Ale będzie, już wkrótce.
Aleja prowadziła do bocznej bramy posiadłości Bedwell, której wrota były uchylone.
Zmarszczyła brwi. Ten lord nie dbał zbytnio o dobro dzieci, to było pewne. Przepuściła dziewczynki i zamknęła za nimi furtkę. Z rosnącą złością na nieostrożnego ojca poprowadziła je na tyły pięknej palladiańskiej rezydencji. Kiedyś, jeszcze zanim Oliver Cromwell wywrócił Anglię do góry nogami, ten dom należał do Westramów, jednak wyglądał inaczej.
Nikt nie wyszedł im na spotkanie. Czy nie zorientowano się, że dziewczęta zaginęły?

– Milordzie?
Jack Vincent, hrabia Compton, podniósł wzrok znad przeglądanego cotygodniowego raportu swojego zarządcy. Zmarszczył brwi. Johnson wpatrywał się w okno gabinetu ze zdziwionym wyrazem twarzy.
– Co się wydarzyło?
– Młoda kobieta, milordzie. Z lady Elizabeth i lady Janey.
Jack poderwał się z krzesła i okrążył biurko, by zobaczyć, o czym mówi Johnson. Rzeczywiście, przez podwórze stajni szła jakaś obca kobieta, a jego córki powłóczyły nogami, gdy je popędzała.
– Zaczekaj tutaj – rozkazał. Ruszył w stronę kuchennego wyjścia.
Kucharka podniosła wzrok, speszona jego wejściem.
– Czy coś…?
Otworzył drzwi na dziedziniec i wyszedł na wiosenne słońce. Zamrugał, chcąc uchronić oczy przed blaskiem.
– Lord Compton? – zapytała surowo zdyszana kobieta.
Ukłonił się lekko rozczochranej nieznajomej. Jej suknia była wilgotna i zabłocona, a kosmyki kasztanowych włosów wysmyknęły się spod czepka, jakby przeciągnięto ją pod żywopłotem.
– Kim pani, do diabła, jest? I co pani tu robi z moimi córkami?
Cofnęła się i wyprostowała.
– Nie znamy się, jestem lady Marguerite Saxby. Mieszkam niedaleko, w Westram. – Zacisnęła usta. – Jeśli zaś chodzi o pańskie drugie pytanie, to znalazłam te dwa lwiątka błąkające się po polu za murami posiadłości. Lady Elizabeth miała niefortunny wypadek z pokrzywą.
Zamarł, spojrzał na łzy na twarzy córki i poczuł, jak wzbiera w nim gniew.
– Jak to się stało? Dlaczego byłaś na zewnątrz?
Lizzie wzdrygnęła się. Cholera. Nienawidził, gdy to robiła, więc spróbował się uspokoić.
– Uciekłyśmy – oznajmiła Janey.
– Uciekłyście. – Lord i lady Marguerite powiedzieli w tym samym momencie.
Wpatrzył się w nią, a ona odwzajemniła spojrzenie. Sprawiała przy tym wrażenie, jakby go o coś oskarżała.
– Wiecie, że nie wolno wam wychodzić na zewnątrz bez pokojówki – powiedział bardziej szorstko, niż zamierzał.
Lizzie wzruszyła ramionami.
– Niania mówiła, że wszyscy są zajęci.
– W takim przypadku macie zaczekać. – Przeczesał dłońmi włosy. – Cóż. Jeśli nie jesteście w stanie robić tego, co wam każą, Lizzie, to przykro mi, ale znacie konsekwencje.
Lizzie wybuchła płaczem.
– Nieeee!
Kobieta stanęła między Lizzie a nim.
– Proszę zostawić to biedne dziecko w spokoju! Myślę, że została już wystarczająco ukarana. Niech pan spojrzy. – Delikatnie pociągnęła Lizzie do przodu i uniosła jej rękę, by mógł ją obejrzeć.
Była pokryta białymi bąblami z czerwonymi krawędziami. Żołądek mu się skurczył, a mózg nagle odmówił współpracy.
– Szybko! – krzyknął. – Na górę. Niech niania coś na to przyłoży.
– Dałam jej liście szczawiu – powiedziała lady Marguerite. Jej głos miał piękne brzmienie, choć był nieco głębszy niż u większości kobiet. Z jakiegoś powodu go to uspokoiło.
Przykucnęła.
– Zanieś liście do niani, ona będzie wiedziała, co robić. – Lizzie skinęła głową i uciekła, a Jane pobiegła za nią. Jack nienawidził patrzeć, jak jego dzieciom dzieje się krzywda. Nie mógł tego znieść. Dlaczego, do diabła, nie robiły tego, co im polecił?
Lady Marguerite wstała. Była prawie tak wysoka, że mogła swobodnie spojrzeć mu w oczy. I zachwycająca, nawet mimo skromnego ubrania.
– Jak pan mógł, u licha, do tego dopuścić, lordzie Compton?
Wpatrywał się w nią pustym wzrokiem.
– Dopuścić?
– Te dzieci nie powinny włóczyć się same po okolicy. Wszystko może się zdarzyć.
– Myśli pani, że o tym nie wiem?
Cholera, podniósł głos. Znowu.
– Powtarzałem im to wielokrotnie – powiedział ciszej.
Zmarszczyła brwi i zmrużyła oczy.
– Brama na drogę była otwarta. Dziewczynki były daleko od domu, a pan nie miał o tym pojęcia. Dzieci w ich wieku potrzebują odpowiedniego nadzoru dorosłych.
Dobry Boże, kim ona była, żeby tu przychodzić i go pouczać? To przecież jego posiadłość i jego rodzina!
– Nonsens. Mają odpowiedni nadzór. Wewnątrz domu.
– Rozumiem. – Wyglądała na całkowicie nieprzekonaną.
– Jest niania, trzech lokajów i kucharka, a wszystko po to, by zapewnić im czego tylko zapragną. Czy to wystarczający nadzór, madame? – Niech to diabli, dlaczego tłumaczył się tej kobiecie? Wziął głęboki oddech.
Jakimś cudem udało jej się spojrzeć na niego spode łba.
– Najwyraźniej jednak jest go za mało. Choć uważam, że w tym przypadku kara jest uzasadniona, błagam, aby była to odmowa jakiegoś przywileju, bajki na dobranoc, wizyty w wiosce… Coś, co nie spowoduje fizycznego bólu.
Wpatrywał się w nią oszołomiony. Fizyczny ból?
Znów zmrużyła oczy.
– Miłego dnia, lordzie Compton.
Odwróciła się i ruszyła tam, skąd przyszła.
Jak ona śmiała tu przychodzić i oskarżać go, że nie opiekuje się swoimi dziećmi? Myślała, że będzie je bił? Niech ją szlag, jak mogła go o to posądzić?
– Johnson, weź łańcuch i kłódkę, zabezpiecz tę przeklętą bramę. I dowiedz się, kto zostawił ją otwartą.
Ruszył do pokoju dziecinnego. Tak jak się spodziewał, jego córki siedziały przy fotelu niani. Wyglądały tak niewinnie tak słodko i były… zmorą jego życia.
Nie, nieprawda. Po prostu w pewnym momencie utracił kontrolę, a tak nie powinno być, bo to niebezpieczne. Po kręgosłupie przebiegł mu dreszcz. Wspomnienie tego, co stało się z jego żoną, gdy postanowiła odwiedzić brata bez jego wiedzy, nie dawało mu spokoju. Gdyby był bardziej rygorystyczny, bardziej kontrolował żonę, żyłaby dzisiaj.
– Elizabeth, co ty sobie myślałaś? – Spojrzał na starszą córkę. – Ostrzegałem cię przed takim postępowaniem, a teraz, obawiam się, wykorzystałaś swoją ostatnią szansę. Jak powiedziałem, musisz ponieść konsekwencje.
– No już, już, paniczu Jack – odezwała się niania. – Co ci leży na wątrobie?
– Na wątrobie? – Wpatrywał się w kobietę, która była niegdyś nianią jego żony. – Zapewniam, że z moim zdrowiem wszystko w porządku. Po prostu chciałbym wiedzieć, dlaczego córki zignorowały moje polecenia i poszły włóczyć się po okolicy. Nie proszę o zbyt wiele, prawda?
Elizabeth wpatrywała się w dywan i czubkiem buta przesuwała po jego wzorach.
– Nie, tato – wyszeptała.
Teraz czuł się jak potwór, ale nie mógł się poddać. I nie chciał.
– Chciałyśmy znaleźć żabę – oznajmiła Janey, jakby to było dobre wytłumaczenie. – Bert powiedział Samowi, że na tamtym polu są żaby. Włożył jedną do łóżka siostry, a ona zaczęła krzyczeć.
Mówiła o stajennych. Co oznaczało, że kręciły się po stajniach. Kolejna rzecz, której nie powinny robić. Konie były niebezpieczne.
Oczy Janey napełniły się łzami.
– Nie mogłyśmy żadnej złapać. Potem chciałam zrobić dla ciebie bukiet, ale nie mogłam dosięgnąć kwiatka i wtedy pokrzywy poparzyły Lizzie, a ona krzyknęła. Byłam przerażona.
Skrzywił się.
– Potem pojawiła się ta miła pani. – Uśmiechnęła się promiennie. – I oto jesteśmy. – Minka jej zrzedła. – Nie chciałyśmy zrobić nic złego, tato. To się więcej nie powtórzy. – Jej dolna warga zadrżała od tłumionych łez.
Wyciągnął rękę, a wtedy wpadła w jego ramiona.
– Żadnego płaczu – powiedział. Podniósł ją i przytulił do piersi. Nie zniósłby, gdyby płakały. Niestety wiedziały, że ich łzy go niepokoją i nigdy nie był pewien, czy są prawdziwe, czy po prostu używają płaczu jako broni.
Nie miał też ochoty spełnić swojej groźby. Jednak jak miał zarządzać posiadłością, gdy cały czas martwił się, że jego córeczki wpadną w jakieś tarapaty? Jedynym wyjściem było posłanie po ciotkę Ermintrude. Ona sprawiłaby, że dziewczęta stałyby się bardziej posłuszne.
Jako chłopiec bardzo jej się bał.
– Przykro mi, ale nie mogę pozwolić na łamanie zasad. Napiszę dziś do ciotki.
Niania zbladła.
– Nie zrobią tego więcej, kochanieńki.
Na kolana niani wspięła się Netty. Miała już niemalże trzy lata. Nie mógł uwierzyć, że minęły prawie dwa od brutalnego zamordowania Amandy. A Netty wciąż nie mówiła. Niania powtarzała mu, że to nic złego, że zacznie mówić, kiedy będzie gotowa, ale Jack trochę się martwił.
– Proszę, tato – powiedziała Elizabeth. – Obiecujemy, że więcej tego nie zrobimy.
– Obiecujecie? – spytał, nagle znużony. – Słowo honoru?
– Tak, obiecuję. Z ręką na sercu i niech umrę, jeśli złamię słowo.
Postawił Janey na ziemi.
– To już naprawdę ostatnia szansa.
– Obiecujemy – powtórzyły chórem dziewczynki.
– Dobrze zatem. Trzymam was za słowo, a słowo zawsze powinno być dotrzymane.
– Tak, tato. – Zawstydzone zwiesiły głowy.
Niania spojrzała na niego uważnie.
– Podziękowałeś damie, paniczu? Za przyprowadzenie dziewczynek do domu?
Czy podziękował? Przypomniał sobie tylko, jak próbował bronić się przed jej nieuzasadnionymi atakami. Cholera, bez wątpienia był niegrzeczny, co ostatnio zdarzało się zbyt często. Nie miał czasu na uprzejmości i chodzenie wokół ludzi na paluszkach.
– Podziękuję jej następnym razem, gdy ją spotkam. A z wami zobaczę się, zanim pójdziecie do łóżek.
Wyszedł z pokoju dziecinnego, zanim przekonały go do zrobienia czegoś nierozsądnego. Czy tracił panowanie nad sytuacją?
Współczuł mężczyznom, którzy ożenią się z jego córkami. Nie mieli szans.
Zresztą nie zamierzał pozwolić jakiemukolwiek mężczyźnie zbliżyć się do nich na odległość mniejszą niż sto mil, zanim skończą dwadzieścia pięć lat.
Może powinien zatrudnić kolejną guwernantkę? Ale dziewczynki przegoniły już dwie, potrzebowałby kogoś z naprawdę silnym charakterem.

Dwa dni później, po kolejnej wyprawie na bagna, tym razem już bliżej domu, Marguerite nadal nie mogła pozbyć się myśli o dwóch przygnębionych małych dziewczynkach. Ani o tym, jak zareagował ich ojciec. To był przerażający człowiek. Ciemnowłosy, o szerokich ramionach, wysoki i niezwykle przystojny. Przystojny? Może i tak, ale wygląd nic nie znaczył, liczyły się czyny. Najwyraźniej był brutalny i bezwzględny.
Chciała powiedzieć mu coś więcej na temat karania córek, ale wiedziała, że czasami kłótnie z wściekłymi mężczyznami tylko pogarszają sytuację. Miała nadzieję, że uspokoił się, zanim wymierzył dzieciom karę. Wydawało się, że wysłuchał tego, co powiedziała, nawet jeśli wydawał się zszokowany jej bezpośredniością.
Szybko nauczyła się nie kłócić z Neville’em, bo inaczej znalazłby sposób, by ją zranić: uszczypnięcie w ramię, uderzenie w tył głowy… W miejsca, w których nikt nie widział śladów. Ale Neville’a już nie było, a ona miała wątpliwości, czy byłaby w stanie milczeć, gdyby inny mężczyzna robił rzeczy, które się jej nie podobają.
Marguerite wpatrywała się w rozcięty kwiat na stole. Musiała przestać myśleć o roztargnionym, przystojnym lordzie Comptonie i jego dzieciach, skoncentrować się na rysowaniu tej rośliny. Jeszcze tylko jeden rysunek, a wypełni swój kontrakt i będzie mogła odesłać całą pracę. Jeśli wszystko zostanie zatwierdzone, powinna otrzymać zapłatę w ciągu dwóch tygodni.
Bóg wiedział, że bardzo jej potrzebowała.

W stronę zachodzącego słońca – Cynthia St. Aubin

W ciągu swoich trzydziestu pięciu lat życia Rainier „Remy” Renaud miał wiele twarzy. Był bratem, złodziejem, skazanym, byłym skazanym, motocyklistą, pracownikiem platformy wiertniczej, ojcem, samotnym ojcem, współwłaścicielem destylarni, a ostatnio – milionerem.
Najpierw jednak był jednym z synów Charlesa Zapa Renaud z Luizjany. A Zap nie wychował głupców. Głupcy byliby obciążeniem dla przedstawiciela trzeciego pokolenia bimbrowników i dostawców dóbr niewiadomego pochodzenia dla szemranych okolicznych mieszkańców i podejrzanych przyjezdnych.
Remy dobrze o tym wiedział, bo pracował z ojcem, podobnie jak jego trzech starszych braci.
W młodości cierpiał biedę, ale wyniósł z niej jedną dobrą umiejętność: wykrywacz prób wciskania kitu. W tym momencie wykrywacz wył jak syrena alarmowa, a powód tego zachowania był dość nieoczywisty.
Cosima Lowell. Producentka telewizyjna i kłopoty przez duże K. Uosobienie pokusy w szarym kostiumie.
̶ No i co pan o tym myśli? – Pełne usta pomalowane na wyzywający czerwony kolor ułożyły się w uśmieszek, który wskazywał, że i tak zna odpowiedź.
To, że w ogóle zadała mu takie pytanie, było żartem, jakby ktoś chciał zagrać mu na nosie. Gdyby złożyć razem wszystkie jego nastoletnie fantazje, ich uosobieniem byłaby właśnie ona. Gładka skóra o odcieniu, który przypominał sylwetki biegnących po plaży serialowych ratowników. Loki w kolorze kasztanów, które jadał z braćmi. Orzechowe oczy, hipnotyzujące, głębokie jak ocean, który wtedy tylko sobie wyobrażał; groźne jak fale, po których kiedyś chciał surfować.
Siedziała naprzeciwko niego w fotelu, który pewnie kosztował więcej niż jego pierwszy samochód, na tle wysokich okien z widokiem na panoramę Los Angeles. Była uosobieniem jego pragnień, ale nie mógł jej mieć. Szczęście Renaudów, jak mawiał z przekąsem Zap.
Już jako dorosły człowiek Remy zrozumiał, że niemal wszystkie problemy jego rodzina sprowadziła na siebie sama. Nie były one skutkiem pecha, a po prostu złych pomysłów i jeszcze gorszych decyzji.
Przyjazd do Los Angeles był jedną z nich.
Wiedział to już wtedy, gdy siedział na kanapie naprzeciwko swojego młodszego brata i Marlowe, jego dziewczyny w zaawansowanej ciąży, a Law kiwał głową, uśmiechał się i kłamał. Oczywiście serial dokumentalny o destylarni 4 Złodziei to doskonały pomysł, tak twierdził Law. Dziwne, że sam na to wcześniej nie wpadł.
Z przyjemnością porozmawia na ten temat z producentką, szkolną przyjaciółką Marlowe. Zarezerwuje bilety na pierwszy lot do Los Angeles. Nie zarezerwowali „pierwszego” lotu, ale w dalszym ciągu mieli polecieć zbyt szybko, jak na gust Remy’ego. A potem Marlowe zaczęła rodzić bliźnięta siedem tygodni za wcześnie i Remy musiał wybrać się do Los Angeles sam.
̶ Panie Renaud? – Poczuł, jak coś go ściska w środku na dźwięk tego głosu: głębokiego, seksownego, którego zwykle nie słyszał aż do chwili po.
Po whisky. Po seksie.
̶ Remy. – Sięgnął po szklankę z wodą, którą przyjął, gdy zaoferowano mu już wszystko, od latte po masaż na miejscu, w Ferro Studios, w pełnej roślin poczekalni biurowca w zachodnim Los Angeles. – Ale chyba muszę wiedzieć więcej.
̶ O preprodukcji? – Już się tak nie uśmiechała.
̶ O pani.
Światełko w jej oczach zamigotało jak świeca.
̶ Co chce pan wiedzieć?
Słuszne pytanie. Marlowe krótko ją wcześniej opisała, ale kilka szczegółów nie dawało mu spokoju. Jej włoska matka była niegdyś znaną śpiewaczką operową, a ojciec pochodził ze starej zamożnej rodziny z Nowej Anglii. Cosima zniknęła w ostatniej klasie szkoły średniej i kilka lat później pojawiła się na drugim końcu kraju, w kręgach skrajnie oddalonych od jej rodziny w Filadelfii.
W Hollywood.
̶ Jak właściwie pani tu trafiła? – zapytał.
Jej ciemne brwi ułożyły się w piękne łuki.
̶ Mam opisać drogę, którą tu przyjechałam, czy jest to osobiste pytanie?
Poczuł, że czerwienieją mu uszy. Ostatni raz tak zareagował, gdy matematyczka przyłapała go na gapieniu się w jej dekolt, gdy pomagała mu rozwiązać zadanie.
̶ Nie mam zwyczaju prowadzić interesów z ludźmi, których nie znam.
̶ To ciekawe. – Dotknęła dołeczka w brodzie. – Kiedy czytałam, jak fundusz kapitałowy Samuela Kane’a zainwestował w Destylarnię 4 Złodziei, odniosłam wrażenie, że się nie znaliście.
To już postęp. Nie dostał tiku nerwowego, słysząc w jednym zdaniu „Samuel Kane”, „fundusz kapitałowy” i „zainwestował”. Owszem, był wdzięczny bratu Marlowe, który zjawił się w samą porę, aby utrzymać projekt rozwoju destylarni po nagłym wycofaniu się z niego Parkera Kane’a, właściciela Kane Foods i wyjątkowego drania. Ale ciągle dręczyło go, że musieli przyjąć ich propozycję.
Napił się wody, jakby mogła zmyć gorzki smak tej myśli.
̶ Samuel Kane zainwestował w moją firmę – odparł i zapragnął rozluźnić kołnierzyk koszuli, którą Law kazał mu włożyć na spotkanie. – Nie mam zamiaru wpuścić żadnej cholernej ekipy telewizyjnej do mojego życia.
̶ Nie do pana życia – odparła, ponownie przybierając ton negocjatorki. – Do pana destylarni.
̶ Destylarnia to jest moje życie.
A przynajmniej prawie je zdominowała od czasu decyzji o inwestycji. Szybko się nauczył, czego od niego wymagano. Musiał podawać rękę do ściskania i nadstawiać plecy do poklepywania. I pracować. Brać kolejne nadgodziny, gdy zaczęły spływać zamówienia. Poświęcać jedyne, co było mu drogie w życiu. Czas z Emily.
Czułość zalała jego serce, jak zawsze, kiedy myślał o ośmioletniej córeczce: szarookiej, z włosami potarganymi przez wiatr, długonogiej. Zdawało mu się, że mała jest wyższa co godzinę. A wiedział, ile już tych godzin stracił.
̶ Moja terapeutka powiedziałaby, że to stwierdzenie świadczy o zachwianiu równowagi między życiem prywatnym a pracą. – Czerwone usta Cosimy ułożyły się w posępny grymas. Odetchnął. Zażartowała z niego, ale jednocześnie przyznała się do słabości.
̶ Myślę, że pani terapeutka nigdy nie zbudowała destylarni od podstaw.
̶ Nie. Myślę, że zbudowała bazę klientów, korzystając z obfitości przewrażliwionych gwiazd Hollywood i swojej słabo ukrywanej chęci osądzania innych. – Jej oczy zalśniły. Usiadła wygodniej i skrzyżowała nogi.
Nie będę myślał o jej nogach.
Postanowienie to złamał w sekundzie, w której je podjął. Zawsze uwielbiał piękne nogi. Był trzecim synem w kolejności urodzenia, ale był najniższy. Jego skromny metr osiemdziesiąt oznaczał, że podobały mu się kobiety, które w butach na obcasach były od niego wyraźnie wyższe.
Cosima Lowell miała na nogach bardzo wysokie szpilki, ale gdyby stanęli obok siebie, sięgałaby mu może do nosa. Maleńka. Niska. Drobna. Eteryczna. Delikatna.
Żadne z tych słów do niej nie pasowało.
Wyrafinowana brzmiało znacznie lepiej. Seks i oryginalność sprowadzone do najczystszej formy. Emanowała taką samą wolą walki jak ta, która każe najmniejszym pieskom rzucać się na groźne pitbulle.
Usłyszał chrząknięcie i wrócił do rzeczywistości. Nawet nie zauważył, że do biura ktoś wszedł. Cholera.
̶ Remy Renaud, a to jest Sarah Sharp. Część tej „cholernej ekipy telewizyjnej” i moja asystentka.
Sarah miała na sobie T-shirt i obcisłe dżinsy. Była szczupła, miała marchewkowe włosy i jasne piegi. Przyglądała mu się wielkimi łagodnymi oczami zza grubych okularów. Dzieciak. Dla Remy’ego dzieciakiem był każdy w wieku poniżej dwudziestu czterech lat.
̶ Możemy być „Telewizyjną ekipą potępieńców”? – zapytał „dzieciak”. – To lepiej brzmi.
̶ To jego destylarnia i to on ustala zasady. – Cosima wzruszyła ramionami.
Remy skrzyżował ramiona i popatrzył na nią.
̶ Nie przypominam sobie, żebym zgodził się na filmowanie.
̶ Jeszcze nie, ale się pan zgodzi. Jestem aż tak dobra. – Powiedziała to zadziornym tonem i nagle przestał mieć wątpliwości, że była dobra nie tylko w pracy.
̶ Tak właśnie jest – potwierdziła Sarah i podniosła srebrzysty dzbanek. – Kawy?
̶ Poproszę. – Cosima pochyliła się i zdjęła żakiet.
̶ Dla mnie nie, dziękuję – odparł Remy. Dla niego odmawianie było wciąż oznaką uprzejmości.
̶ Na pewno? – Cosima poprawiła rękawy na przedramionach. Ten gest sprawił, że trudniej było mu się skupić. – To moja prywatna kawa, nie ta lura z baru.
Sarah sięgnęła po kubek ze stolika obok Cosimy. Remy poczuł zapach prażonych ziaren i jego kubki smakowe się ożywiły. Rzadko pijał dobrą kawę w destylarni. Nie dlatego, że jej nie kupowali. Emily uparła się, że to ona będzie parzyć kawę, a on i Law nie mieli serca zwrócić jej uwagi, że ostatni łyk nie powinien składać się z fusów.
̶ Jamaica Blue Mountain. – Piękny głos Cosimy bawił się słowami jak ptak w powietrzu.
Poczuł się jak bezradny pies z kreskówki, którego zapach łapie za nos i przyciąga.
̶ No dobrze, poproszę.
̶ Mówiłam – mruknęła Sarah, napełniając kubek.
Kawa smakowała jeszcze lepiej, niż pachniała. Musiał powstrzymać się, by nie wydać dźwięków, które nie pasowały do eleganckiego biura. Zmusił się do odstawienia kubka.
̶ Na czym to stanęliśmy? – zapytał i jęknął w duchu.
Dzięki funduszom na więzienia i zatrudnionych tam lekarzy wiedział, skąd biorą się niemożność usiedzenia na miejscu i skupienia uwagi na rozmowach. Od dzieciństwa sprawiało mu to trudność. Wiedział, ale lek, który mu zapisano, pomagał niewiele, zwłaszcza że średnio co drugi dzień zapominał go brać. Dzisiaj był właśnie ten dzień.
Czerwone paznokcie Cosimy delikatnie stuknęły w kubek, kiedy podnosiła go do ust.
̶ Gapi się pan na moje nogi.
Jego uszy znowu poczerwieniały.
̶ Przecież nie – odparł, przeklinając się w duchu za gwarę z Luizjany, która zawsze wkradała się do jego mowy, gdy był zdenerwowany. – Ja tylko… myślałem.
̶ O moich nogach? – Wskazała na czubek szpilki i napięła kształtną łydkę. Remy podążył za jej wzrokiem. Łatwo było wyobrazić sobie, jakie w dotyku byłyby jej uda, gdyby posadził ją na biurku.
̶ Jest pani pewna, że z Marlowe Kane byłyście przyjaciółkami? – zapytał. Im dłużej siedział obok tej diablicy, tym trudniej było mu wyobrazić ją sobie w szkole obok spokojnej, wycofanej córki miliardera.
̶ Raczej znajomymi. Łączyły nas pieniądze i cheerleading.
̶ Marlowe mówiła, że w ostatniej klasie przeniosła się pani do innej szkoły. – Musiał zmienić temat.
̶ Tak brzmi wersja oficjalna, owszem.
̶ A nieoficjalna? – spytał zaciekawiony.
Podniosła oczy znad kubka, ważąc słowa.
̶ Rzuciłam szkołę. Technicznie rzecz biorąc, uciekłam.
̶ I przyjechała pani od razu do Los Angeles czy…
Boże, ależ jest w tym beznadziejny.
To Augustin, złodziej numer dwa z ich czwórki, odziedziczył po ojcu dar wymowy. Nieważne, że wykorzystywał go w sposób destrukcyjny dla firmy, a szczególnie dla relacji Lawa z jego byłą dziewczyną.
̶ Włóczyłam się przez kilka lat. Sprawiałam kłopoty złym ludziom i trochę zostawiałam ich dla siebie. – Uśmiechnęła się łobuzersko. – W końcu adrenalina trochę mi opadła i się pozbierałam. Firma producencka, w której odbywałam staż w college’u, zatrudniła mnie, kiedy odebrałam dyplom. A reszta, jak to mówią… ̶ Machnęła ręką, obrazując drogę do dnia dzisiejszego.
̶ Co panią ciągnęło do telewizji? – W brudnej szopie, w której spędził dzieciństwo, wtłoczono mu niechęć do wszystkiego, co jasne i piękne, musiał więc uważać na słowa.
Cosima popatrzyła za okno z tęskną miną.
̶ Mój starszy brat Danny i ja uwielbialiśmy oglądać po nocach stare seriale. „Kocham Lucy”, „Marzę o Jeannie”, „Śniadanie Bradych”, takie tam. Marzyliśmy, żeby wybrać się autostopem do Hollywood. Chcieliśmy znaleźć pracę w małej restauracyjce, gdzie niechybnie odkryłby nas jakiś producent i stalibyśmy się wielkimi gwiazdami.
To brzmiało znajomo. Wspólne nierealne marzenia rodzeństwa. Zastanawiał się, czy Cosima i jej brat mieli podobne powody, by planować ucieczkę.
̶ Więc jak znalazła się pani za kamerą?
̶ Najpierw byłam przed nią. Wystąpiłam w kilku reklamach, dostawałam też niewielkie role w serialach.
Aktorka. Wszystko składa się w jasną całość.
̶ Chyba chodziło o opowieści – powiedziała. ̶ Na tym mi najbardziej zależało. Nie na gwiazdach, czerwonym dywanie czy sławie. ̶ Gdy popatrzyła na niego, w jej oczach błyszczała pewność. – Dlatego odezwałam się do Marlowe, jeśli już koniecznie chce pan wiedzieć. Myślę, że historię Czterech Złodziei warto opowiedzieć, a ja jestem właściwą osobą, żeby to zrobić.
Cholera. Ona jest naprawdę dobra. Na tyle dobra, że prawie wyciszyła syrenę w jego wykrywaczu prób wciskania kitu. Nie z powodu tego, co powiedziała. Raczej z powodu tego, czego nie powiedziała, bo nie chciała.
Remy to wyczuł. Tajemnice były jego specjalnością. Zamierzał się dowiedzieć, jaką tajemnicę skrywa Cosima, choćby miało mu to zająć całą noc.

Remy Renaud jej nie pamięta. Poczuła jednocześnie oburzenie i ulgę. Oburzenie, bo każda sekunda ich pierwszego spotkania odcisnęła się na zawsze w jej pamięci. Ulgę, bo dużo ryzykowała, zakładając, że ich wspólna noc sprzed dziewięciu lat będzie dla niego argumentem za przyjęciem jej propozycji.
Potrzebowała jego zgody. Wydała wszystkie pieniądze, by wykupić Ferro Studios. Założyła tę firmę i popełniła błąd, czyniąc byłego już narzeczonego swoim partnerem. Teraz nie miała nic, nawet szafki, w której mogłaby złożyć dokument ugody czy długopis, którym został podpisany.
̶ Pani Lowell?
Ten głos. Z lekkim akcentem, znany jej ze zjazdu motocyklistów w Memphis, gdzie go poznała. Wciąż widziała kolorowy neon baru, jakby tamta noc była wczoraj…

Burzliwa noc – Jules Bennett

Kiedy elegancko ubrana młoda kobieta, stukając obcasami, ruszyła w kierunku jego drzwi wejściowych, Cruz Westbrook uświadomił sobie, że ta znajomość może narazić go na kłopoty.

Mila Hale walczyła z przeciwnym wiatrem i gęstym deszczem, bo jej parasolka została zdeformowana przez burzliwe podmuchy. Dżentelmen powinien przyjść jej z pomocą, Cruz jednak wiedział, że ta kobieta wydrapie mu oczy, jeśli podejmie misję ratunkową. Spotkał się z nią tylko raz, ale szybko wyczuł, że Mila ceni niezależność i nie dopuszcza do czyjejkolwiek dominacji.
Teraz weszła na ganek, rzuciła połamaną parasolkę na kępę krzaków i odgarnęła z twarzy mokre kosmyki ciemnych włosów.
Zaklął pod nosem. Ta kobieta, nawet ociekając wodą, budziła w nim odczucia, których budzić stanowczo nie powinna. Zamierzał ograniczyć ich kontakty wyłącznie do sfery zawodowej, choć jej czerwone usta wydawały mu się bardzo kuszące.
– Piękny dzień, prawda? – zażartował nieudolnie, wsuwając ręce do kieszeni dżinsów. – Czy podróż przebiegła zgodnie z planem?
– Lot był okej. Wykończyła mnie dopiero biurokracja związana z wynajęciem samochodu i dwugodzinna jazda.
Obrzuciła wzrokiem mokre krzewy ozdobne miotane porywami wiatru.
– Mieszka pan na kompletnym odludziu.
Wiedział o tym i był z tego bardzo zadowolony.
Kiedy wraz ze swoim bliźniaczym bratem Zane’em odziedziczył popularny na całym świecie magazyn „Opulence”, ich życie nabrało rozpędu.
Cruz celowo zbudował swój nowy dom w niewielkiej dolinie ukrytej w zakolu rzeki. Zane wzniósł swoją rezydencję na wzgórzu oddalonym od posiadłości brata o jakieś trzydzieści minut jazdy.
Lubił przebywać na łonie natury. Natychmiast po ukończeniu budowy wyprowadził się od Zane’a i był szczęśliwy, że mieszka we własnych czterech ścianach.
– Odbyliśmy tu kilka bardzo udanych sesji zdjęciowych dla naszego magazynu – poinformował swojego gościa. – Zna pani pewnie Maddie, która pełni w nim funkcję dyrektora artystycznego. Opracowała projekt, w którym główną rolę ma grać moja zarośnięta dzikimi kwiatami łąka, a cała redakcja uznała zgodnie, że będzie pani wyglądać w tym otoczeniu świetnie.
Cruz nigdy dotąd nie przyjmował na terenie swojej posiadłości żadnej modelki pod nieobecność innych pracowników magazynu, a dzisiejsza sytuacja była wynikiem tego, że Maddie od dwóch godzin nie reagowała na jego esemesy, a Mila przybyła na miejsce trzydzieści minut przed terminem.
– Ta burza wygląda naprawdę groźnie – przyznała. – Nie wiem, czy jutro rano będziemy w stanie rozpocząć sesję zdjęciową, a tym bardziej obejrzeć jeszcze dziś wybrane przez was plenery.
Mila przyleciała z Miami na dzień przed rozpoczęciem pracy, gdyż zażądała wglądu w szczegóły koncepcji przygotowanej przez redakcję.
Inne zatrudniane przez Cruza modelki też stawiały niekiedy warunki dotyczące realizacji takiego czy innego projektu, ale żadna z nich nie pojawiała się tak często w jego erotycznych snach. Te jej czerwone wargi…
Zdał sobie sprawę, że powinien przeznaczyć więcej czasu na życie towarzyskie.
Od dwóch miesięcy, to jest od chwili ogłoszenia zaręczyn Zane’a z Norą, bliską przyjaciółką obu braci, bardzo ciężko pracował. Wiedział, że jego brat ma na głowie nadchodzący ślub i mające się narodzić dziecko, więc usiłował przejąć od niego część najtrudniejszych obowiązków.
Chyba właśnie dlatego nie mógł oderwać wzroku od mokrych części garderoby przylegających do ciała Mili.
Opanuj się, do diabła! – zgromił go wewnętrzny głos. Przecież jesteś profesjonalistą.
Potężny odległy grzmot wywołał efekt przypominający trzęsienie ziemi. Mila drgnęła nerwowo i przycisnęła dłoń do piersi.
– Czyżby nie lubiła pani burz? – spytał Cruz, a ona wyprostowała się i spojrzała na niego zaskoczona.
– To nie to. Po prostu zależy mi na tym, żeby jak najszybciej rozpocząć realizację tego projektu.
– Matka natura ma najwyraźniej inne plany, ale może je zmieni. Wiosną pogoda jest tu nieprzewidywalna.
Gdy poznał Milę w Miami dwa miesiące wcześniej, wydała mu się nieco zarozumiała, ale to samo można było powiedzieć o większości modelek, z którymi miał do czynienia. Inne jednak modelki entuzjastycznie przyjmowały propozycję współpracy z „Opulence”, a ona potraktowała jego ofertę z wyraźnym dystansem.
Początki magazynu były bardzo skromne. Cruz zatrudniał mało znanych fotografów, aranżerów wnętrz i projektantów mody, a mimo to w niezbyt długim czasie osiągnął oszałamiający sukces.
Obecnie wydawał trzy dodatki poświęcone biżuterii, turystyce i doradztwu w dziedzinie hoteli, ale nadal podstawą jego działania było wyszukiwanie nieodkrytych dotąd talentów.
– Mieszkałam kiedyś w podobnej okolicy, ale ciągle sypał tam śnieg, więc czym prędzej się stamtąd wyniosłam.
Spojrzał na nią badawczo, zastanawiając się, czy Mila chce mu w ten sposób zakomunikować, że marzy o tym, by jak najszybciej opuścić jego posiadłość.
Zdawał sobie sprawę, że modelki, niezależnie od swojego statusu zawodowego, posiadają przesadnie rozbudowane ego, ale nigdy nie usiłował zgłębiać tajemnic ich osobowości. Interesowało go tylko dobro jego magazynu, który rozrósł się z czasem do rozmiarów potężnego prasowego imperium.
– Czy moglibyśmy przynajmniej wejść do budynku? – spytała Mila, gdy niebo rozjaśniła kolejna błyskawica.
– Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. Z reguły nie podejmuję w mojej prywatnej rezydencji potencjalnych współpracowników pod nieobecność choćby jednego członka zespołu redakcyjnego, ale jeszcze nikt tu nie dotarł.
W tym momencie rozległ się następny grzmot.
Mila natychmiast ruszyła w kierunku drzwi, a on, chcąc nie chcąc, poszedł za jej przykładem. Wyczuwał jej lęk i chciał zachować się jak dżentelmen, a poza tym jemu również nie zależało na tym, aby paść ofiarą pioruna.
Gdy znaleźli się w holu, Mila zsunęła z nóg czarne buty na wysokich obcasach.
Cruz natychmiast zauważył lśniące karminowe paznokcie jej stóp i zaczął podejrzewać siebie o słabość do koloru czerwonego.
– Ociekam wodą.
– Zaraz coś na to poradzimy – mruknął, przypominając sobie o obowiązkach gospodarza.
Skierował się korytarzem do swojej sypialni, znalazł w przylegającej do niej garderobie duży miękki ręcznik i wrócił do holu.
Mila stała przed wielkim kryształowym lustrem i usiłowała związać w jakiś sposób mokre włosy, które opadały jej na twarz.
– Proszę bardzo.
Stanął za nią i wyciągnął rękę, a przy okazji ujrzał jej odbicie w lustrze. Wyglądała na osobę, która marzy o tym, żeby jak najszybciej znaleźć się w ciepłym i słonecznym klimacie Miami.
– Dziękuję.
Cofnął się o dwa kroki, bo poczuł w kieszeni wibrację telefonu. W tym momencie niebo rozjaśniła kolejna błyskawica, a tuż po niej zabrzmiał donośny grzmot. Szyby okienne zatrzęsły się głośno, a Mila nerwowo zadygotała.
– Czy dobrze się pani czuje? – spytał, zerkając w kierunku lustra.
– Doskonale – odparła, wyzywająco podnosząc głowę.
Temu zapewnieniu zdawała się przeczyć pulsująca żyłka u nasady szyi, ale Cruz nie zamierzał z nią w tej sprawie polemizować.
Był świadomy tego, że burza oraz samotny pobyt w domu obcego mężczyzny mogły wyprowadzić ją z równowagi. Nie chcąc ingerować w jej prywatne życie, wyciągnął komórkę i przeczytał esemesa od Maddie:

Lot przełożony z powodu burz. Dowiedz się, czy Mila może spotkać się z nami jutro w tym samym miejscu.

Zerknął w kierunku Mili, która przestała się wycierać i spojrzała badawczo na jego telefon.
Zdawał sobie sprawę, że znaleźli się oboje w kłopotliwej sytuacji. Nie chciał, by Mila czuła się niezręcznie, ale szalejąca na dworze burza skazywała ich na swoje towarzystwo.
– Pana asystentka nie przyjedzie na umówione z nami spotkanie, prawda?
Schował komórkę do kieszeni i kiwnął głową.
– Ona nie jest moją asystentką, tylko szefową naszego działu sztuki. Pisze, że jej lot został odwołany z powodu zaburzeń atmosferycznych czy raczej przełożony na inny termin… Tak czy owak, nie dotrze dziś na miejsce.
Mila zamrugała nerwowo, a on nie wiedział, czy ma zamiar się rozpłakać, czy głośno zakląć.
Zdawał sobie jednak sprawę, że nie może zostać na noc w jego domu.
– Jak się nazywa hotel, w którym redakcja zarezerwowała dla pani apartament?
– Golden Valley B&B.
Starannie złożyła ręcznik i ponownie spojrzała mu w oczy.
– Czy to daleko stąd?
– Zbyt daleko, aby dojechać tam podczas burzy. W słoneczny dzień jazda zajmuje około dwudziestu minut.
Drogi były kręte i wymagały umiejętności prowadzenia samochodu po stromych zboczach, ale w panujących warunkach podróż właściwie nie wchodziła w rachubę.
– No cóż, nie mogę zostać tutaj na noc – stwierdziła z bladym uśmiechem, zwracając mu ręcznik. – W tych warunkach musimy chyba odwołać nasze wszystkie ustalenia.
– Proponuję, żeby pani poczekała, aż pogoda się poprawi. Wiem, że spotkaliśmy się dotychczas tylko raz, ale zapewniam panią, że nie jestem podrywaczem, a w moim domu będzie pani bardziej bezpieczna niż na drodze w takim deszczu.
– Mimo to spróbuję dotrzeć do hotelu – odparła, kręcąc głową. – Będę jechała wolno, a w razie konieczności zatrzymam się na chwilę i poczekam na lepsze warunki.
Cruz uświadomił sobie, że ta kobieta podjęła już decyzję i nie zamierza jej zmienić. Wiedział, że próby nakłonienia jej do ustępstwa tylko utwierdzą ją w przekonaniu, że jej decyzja była słuszna.
– Po przyjeździe na miejsce proszę wysłać mi esemesa, abym wiedział, że jest pani bezpieczna.
– Czyżby pan wymagał, żebym zdawała panu relację z tego, gdzie jestem i co robię?
– Została pani zatrudniona przez mój magazyn, więc formalnie rzecz biorąc jest pani moim gościem. Będę wdzięczny, jeśli da mi pani znać, że nic jej nie zagraża.
– W porządku – odparła, potakując ruchem głowy. – Jestem pewna, że bardzo szybko dotrę na miejsce.
Wydawało mu się to wątpliwe, ale otworzył przed nią drzwi wejściowe, a ona, brnąc w potokach deszczu, dobiegła do samochodu i powoli opuściła podjazd.
Obserwował przez chwilę tylne światła jej auta, a potem wzruszył ramionami i wrócił do budynku. Był przekonany, że mimo swej determinacji Mila daleko nie zajedzie.

Zaklęła głośno i wjechała na podjazd prowadzący do rezydencji Cruza. Wiedziała już, że będzie musiała spędzić u niego noc, bo most prowadzący do głównej drogi został zerwany przez strumienie wody.
Myśl o tym, że może stać się od kogoś zależna, napełniała ją przerażeniem.
Przez całe życie była świadomym kowalem własnego losu. Nigdy ani na chwilę nie traciła z oczu swojego ostatecznego celu: chciała zostać znaną projektantką mody i produkować piękne stroje dostępne dla kobiet o różnych figurach i rozmiarach.
Zmrużyła oczy i przyspieszyła ruchy wycieraczek. Zdawała sobie sprawę, że będzie musiała spędzić noc w domu człowieka, który piekielnie ją irytował, a równocześnie budził w niej niezdefiniowane tęsknoty.
Był wysoki, ciemnowłosy i przystojny, więc ucieleśniał wszystkie zalety, jakich wymagała od mężczyzny.
Podjechała jak mogła najbliżej do schodków prowadzących na frontowy ganek. Chwyciła telefon i wyskoczyła z samochodu, zostawiając w nim torebkę oraz zamkniętą w bagażniku walizkę.
Gdy znalazła się pod dachem, odgarnęła z twarzy mokre włosy i otworzyła szeroko oczy.
Stał przed nią Cruz, trzymając w ręku ten sam ręcznik, którego używała wcześniej.
– Pomyślałem, że się pani przyda.
Do diabła! – pomyślała ze złością, dostrzegając na jego twarzy ironiczny uśmiech.
A więc wiedział, że wróci i będzie teraz okazywał jej swoją wyższość.
Wzięła od niego ręcznik, przekroczyła próg domu, zsunęła buty i rozpoczęła od nowa cały proces doprowadzania się do jako takiego stanu.
– Most jest nieprzejezdny – oznajmiła, wycierając szyję i ramiona.
– Czy upadło na niego drzewo?
– Nie, po prostu został zmyty przez wodę.
Cruz zaklął pod nosem i ciężko westchnął.
– Będę musiał tam pojechać, kiedy ta burza się przewali. W tej chwili nic nie mogę zrobić.
– Czy z pana posiadłości można się wydostać inną drogą?
– Jeśli dysponuje się helikopterem.
Jego nonszalancki ton wzbudził jej zdumienie. Jak on może się uśmiechać? – pomyślała ze złością. Przecież został właśnie odcięty od cywilizacji.
Jakim cudem potrafi zachować spokój?
– Czy ma pani w samochodzie walizkę? – spytał z uśmiechem. – Jestem pewny, że chętnie by się pani przebrała.
Przestała na chwilę wycierać twarz i spojrzała na niego ze zdumieniem.
– Czy naprawdę chce pan wyjść na dwór w taką pogodę?
– To tylko woda – odparł, wzruszając ramionami. – Jeśli pragnie pani odzyskać swoje rzeczy, chętnie po nie pójdę.
Chciała je odzyskać. Chciała mieć na sobie suche ubranie i siedzieć we własnym pokoju hotelowym. Chciała mieć pod ręką szkicownik i kolorowe ołówki. Wiedziała jednak dobrze, że teraz może o tym wszystkim najwyżej pomarzyć.
Praca modelki niezwiązanej z żadną agencją wymaga niekiedy poświęceń, ale nie zamierzała wracać do Montany, bo była pewna, że ojciec powita ją słowami: „A nie mówiłem”.
– Pani już dzisiaj dużo przeszła, a dla mnie to żaden kłopot – oznajmił Cruz, unosząc w górę obie ręce.
Zanim zdążyła zaoponować, wyszedł z domu i zniknął na ganku, a ona zaczęła podejrzewać, że pod szorstkim sposobem bycia kryje się prawdziwy dżentelmen obdarzony wrażliwością i zdolny do szlachetnych gestów.
Co mi przychodzi do głowy? – pomyślała z gniewem. Przecież to nie jest wspólna wycieczka w góry.
Przyjechała tu tylko na kilka dni, by wykonać określone zlecenie. Koniec, kropka.
Podeszła do podwójnych drzwi prowadzących na ganek i stwierdziła, że Cruz wyjął jej bagaże oraz leżącą na przednim siedzeniu torebkę i niesie całą tę zdobycz w kierunku ganku.
Mokra koszula przylegała do jego piersi, a Mila stwierdziła ze zdumieniem, że prezes potężnej korporacji, który na koncie ma miliardy, może być zbudowany jak prawdziwy kulturysta.
Gdy tylko przekroczył próg, pospiesznie zamknęła drzwi, chcąc jak najszybciej odciąć się od dokuczliwego szumu deszczu.
Cruz ustawił jej bagaże na podłodze i spojrzał ze zdumieniem na potężny stos.
– Jak długo zamierza pani tu zostać? – spytał z podziwem.
– Tylko dwa dni.
– Myślałem, że miesiąc – mruknął z ironicznym uśmiechem. – Jeśli chce pani się przebrać, zaprowadzę panią do pokoju gościnnego.
On mnie chyba bierze za jakąś celebrytkę lub osobę z wyższych sfer, pomyślała z goryczą.
Byłby zdumiony, gdyby poznał prawdę. Przecież jej droga do kariery była bardzo mozolna i usłana trudnościami. Musiała dążyć do wyznaczonego sobie celu dzień po dniu, mając nadzieję, że ojciec nie zniszczy jej w taki sam sposób, w jaki zniszczył matkę.
– Będę panu bardzo wdzięczna.
Sięgnęła po jedną ze swoich toreb, ale pośliznęła się na mokrej podłodze i straciła równowagę.
I poczuła, że obejmują ją mocne męskie ramiona. Ponieważ jednak wydarzyło się to zbyt późno, oboje wylądowali na parkiecie.
– Czy nic się pani nie stało? – zapytał, nie wypuszczając jej z uścisku.
– Co mi się mogło stać? Przecież upadłam na pana.
Czuła się upokorzona tą całą sytuacją. W dodatku wyglądała jak zmoknięty szczur, sklejone włosy zasłaniały jej twarz, a wilgotna sukienka przylegała do ciała w nieodpowiednich miejscach.
To nie jest wizerunek, który chciałabym prezentować w mediach, pomyślała z goryczą.
Na szczęście on widział jej liczne fotografie, więc być może nie dojdzie do wniosku, że popełnił katastrofalny błąd, proponując jej współpracę.
Pomógł jej wstać, a potem dźwignął się na nogi. Nadal spoglądał na nią tak badawczo, jakby chciał się przekonać, że rzeczywiście nic się jej nie stało.
Zaczynała żałować, że nie została w Miami. Perspektywa uwięzienia w domu bardzo atrakcyjnego mężczyzny, który miał otworzyć jej drogę do sławy i majątku, budziła w niej przerażenie. Ale nie mogła sobie pozwolić na odrzucenie propozycji Cruza Westbrooka.
Miała nadzieję, że sesja zdjęciowa dla jego czasopisma stanie się siłą napędową jej kariery, która w ostatnim okresie wyraźnie zwalniała tempo.
– Co będzie z tym pokojem? – spytała, podnosząc z podłogi szkicownik.
Kiedy sięgnęła po dużą torbę, Cruz uniósł prawą rękę.
– Musimy wejść na górę – oznajmił z uśmiechem. – Ja to wszystko zaniosę.
– Uważa pan, że sama nie dam sobie rady?
– Nie, ale usiłuję być pomocny.
– Jestem pewna, że pan też chce się osuszyć i przebrać. Proszę mi tylko powiedzieć, dokąd mam się skierować.
– Do dowolnego pokoju na piętrze – mruknął, wskazując schody. – Ja mieszkam na dole.
Odszedł, spełniając jej życzenie i zostawiając ją nad stosem bagaży. Zmagając się z nimi, usłyszała dochodzący z głębi korytarza jego pogodny gwizd i przeżyła ukłucie frustracji. Nigdy jeszcze nie czuła się tak bezradna w towarzystwie żadnego mężczyzny.