– Znowu to zrobiła – powiedział Gregory Lattimar, najstarszy syn i spadkobierca lorda Vraux, wprowadzając swoje siostry bliźniaczki, Temperance i Prudence, do małego salonu w ich domu przy Brook Street, gdzie czekała na nie ciotka, lady Stoneway.
Niejasna obawa, którą poczuła Temperance, gdy jej brat oderwał Prudence od radosnej kontemplacji najnowszych trendów mody w „Lady’s Magazine”, przerodziła się w niepokój.
– Co się stało, Gregory? Cokolwiek to jest, na pewno nie będziemy musieli po raz kolejny opóźniać naszej prezentacji!
Ciotka coś mruknęła i podeszła, by uściskać Prudence.
– Tak mi przykro, moja droga! Myślałam, że uda się was przedstawić tej wiosny.
– Więc to nie jest sezon dla nas, co? – Temperance spojrzała ponuro na brata. – Jakież to najnowsze wydarzenie nadszarpnęło naszą reputację?
– Twój brat dowiedział się o tym podczas śniadania w klubie i od razu wezwał mnie na rozmowę.
– Rozmowę o czym? – zawołała Temperance.
– Spokojnie, Temper. – Gregory położył jej dłoń na ramieniu. – Zaraz ci wszystko opowiem.
Chociaż zazwyczaj tłumiła emocje, które bez zahamowań objawiała jej bardziej temperamentna bliźniaczka, Prudence z wielkim trudem powstrzymywała się od podniesienia głosu.
– Co się stało, Gregory?
– Farnham. Nie spotkałaś go, ale niedawno przyjechał z Oksfordu i jak to on, zauroczył się naszą matką. Wraz z innym młodym wielbicielem, lordem Hallsworthym, warczeli na siebie przy niej jak dwa psy kłócące się o kość. Podobno wczoraj wieczorem Farnham stwierdził, że Hallsworthy obraził cnotę mamy, więc wyzwał go na pojedynek. Hallsworthy przyjął wyzwanie i rezygnując ze zwyczajowego protokołu, wyruszyli na wrzosowiska Hounslow.
– W nocy? Nie zaczekali do świtu? – zapytała Temperance. – Poza tym myślałam, że pojedynki są nielegalne i niemodne.
– Była pełnia księżyca i tak, są nielegalne i niemodne – odparł Gregory. – Nie wiem, co w nich wstąpiło. Efekt był taki, że zanim ktokolwiek zorientował się, co się dzieje, Farnham wpakował kulę w Hallsworthy’ego. Przyjaciele, którzy ich dogonili, zabrali rannego do chirurga, ale źle z nim. Farnham uciekł na kontynent, a wieść o pojedynku, a także o tym, o kogo poszło, obiegła cały Londyn.
– No cóż, mogę tylko powiedzieć: „Brawo, mamo!”, jeśli w jej wieku nadal czaruje młodych mężczyzn – wyzywająco orzekła Temperance.
– Gdyby tylko zastanowiła się, jak bardzo jej uczynki wpływają na nas! – zawołała Prudence zarazem z podziwem, jak i niechęcią do olśniewającej matki.
– Z tym że to nie jej wina, Prudence – stwierdziła ciocia Gussie. – Składanie wizyty najdłużej panującej piękności w Londynie jest rytuałem przejścia dla młodych mężczyzn przyjeżdżających z uniwersytetu od czasu, gdy wasza matka zadebiutowała. Wiesz, że ona nie robi nic, aby ich zachęcić. Wręcz przeciwnie.
– Co tylko wzmaga ich rywalizację – zauważył Gregory z westchnieniem.
– Mama stara się nas chronić, Prudence – dodała Temperance. – Owszem miewała narzeczonych, ale przez ostatnich pięć lat nie brała żadnych nowych kochanków. – Gdy ciotka chrząknęła znacząco, dodała: – Proszę cię, ciociu Gussie, tu nie ma niewinnych służących. Nie po tym, co się działo w tym domu.
Chociaż jej siostra nie zarumieniła się, Prudence poczuła pąs na policzkach na to przywołanie różnych wspomnień. Ledwie wyszły z becików, zaczęły zauważać paradę przystojnych mężczyzn, którzy odwiedzali ich matkę. Nie były jeszcze nastolatkami, kiedy rozszyfrowały szepty służby i zrozumiały, dlaczego tak się dzieje.
W kuluarach nazywano je „Skundlonymi Vraux”. Wiedziała, że tylko Gregory był synem jej prawowitego ojca, natomiast brata Christophera, ją i Temperance powszechnie uważano za dzieci z nieprawego łoża.
Choć bardzo przeżywała ostatni skandal, który mógł ponownie opóźnić jej szansę na znalezienie upragnionej miłości i rodziny, sprawiedliwość kazała jej zgodzić się z siostrą.
– Wiem, że mama stara się żyć mniej… wyzywająco, jak nam obiecała – stwierdziła ponuro.
– To nie jej wina, że mężczyznom łatwo wybacza się błędy przeszłości, ale nigdy kobietom – odparła Temperance.
– Nie zawsze zgadzałam się z jej skłonnościami do romansów – przyznała ciotka Gussie – ale mogłam jej tylko współczuć, gdy poślubiła mojego brata. Jego główną pasją były piękne przedmioty, które kolekcjonował. Pamiętam, jak pewnego ranka w pokoju śniadaniowym potknęłam się o jego najnowszy nabytek, był to jakiś ceremonialny miecz. Gdy krzyknęłam, że się skaleczyłam, od razu przybiegł, z tym ze mnie zignorował, a całą uwagę poświęcił mieczowi, czy broń Boże nie został uszkodzony!
– Gdyby tylko nie wybrał mamy do swojej kolekcji… – mruknęła Temperance.
– Cóż, nie ma co lamentować – orzekł Gregory. – Musimy zdecydować, co zrobimy, dlatego poprosiłem ciocię Gussie, żeby do nas dołączyła. Czy myślisz, że ten zgiełk ucichnie na tyle szybko, że moje siostry będą mogły się zaprezentować w tym roku?
– No cóż, od razu z samego rana dostałam dwa listy od znajomych i prawda jest taka, że wszyscy chcą wiedzieć, co się stało, czy to prawda, czy plotka. Sezon zaczyna się już za dwa tygodnie, Hallsworthy jest bliski śmierci, a Farnham wyjechał z Anglii i szybko tu nie wróci.
– Możemy to ukrócić – powiedziała Temperance. – Naprawdę, ciociu, myślisz, że kiedykolwiek uda nam się uciec przed reputacją mamy? Skoro jesteśmy jej blondwłosymi niebieskookimi podobiznami, to musimy być tak samo lekkomyślne i żądne miłosnych przygód, czyż nie? Wszyscy uważają nas za Siostry Skandalistki i nic tego nie zmieni. Ale powtarzam, że możemy to ukrócić, z podniesionymi głowami wkraczając w sezon. I niech się dzieje, co chce.
– I spotka was klęska. Wiem, że to niesprawiedliwe, moje dziecko – powiedziała ciocia Augusta, poklepując ją po ramieniu. – Rozumiem wasze rozgoryczenie. Walczcie o swoją przyszłość, o dobrą partię, o szczęśliwy ożenek. Tego dla was pragnie wasza mama, tak samo jak ja, ale niestety nie w tym sezonie. Tylko trochę później.
– Mówisz to już od czterech lat – ponuro skwitowała Prudence. – Najpierw, kiedy skończyłyśmy osiemnaście lat, twoja córka rodziła, potem zachorowałaś, w kolejnym roku zmarła ciotka Sophia, a rok temu Christopher ożenił się z Ellie. Jest kochana, ale wyciszenie pogłosek związanych z prowadzeniem się naszej matki zaraz po tym, jak nasz brat ożenił się ze słynną kurtyzaną, okazało się niemożliwe. A my już nie możemy dłużej czekać, bo będziemy za stare na znalezienie chętnych do ożenku mężczyzn!
– Powinnaś raczej współczuć tym dziewczętom, które zadebiutowały i wyszły za mąż – z kpiącym błyskiem w oku skontrowała Temperance. – Utknęły w domu z mężami, których trzeba zadowolić, i z dziećmi w drodze.
– Może ty im współczujesz! – krzyknęła Prudence, zapominając o typowym dla niej opanowaniu. – Ale mąż, który się o mnie troszczy, i normalny dom z dziećmi, to jest wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam.
– Żadna kobieta nie jest słodsza i bardziej urocza niż ty. – Skruszona Temperance uścisnęła ją. – Żadna bardziej nie zasługuje na szczęśliwą rodzinę. Przepraszam, że tak lekko wyraziłam się o twoich nadziejach. Wybaczysz mi?
– Wiem, że się droczysz. Wybaczcie mi, że jestem taka drażliwa.
– Ciociu, jeśli nie jesteśmy w stanie zdławić plotek, to co powinniśmy zrobić? – zapytał Gregory.
– Myślę, że najlepiej będzie, jeśli na jakiś czas zabiorę nasze panny z Londynu.
– Tylko nie do Entremeru! – zawołała Temperance. – Tam nie ma tam nic poza wrzosowiskami i kopalniami węgla. Nim upłynie miesiąc, umrę z nudów!
– Wiem, wychowałam się tam. – Ciotka wzdrygnęła się. – Ale proponuję przyjemniejsze miejsce. Wprawdzie z powodu rozpoczynającego się sezonu będzie tam mniej towarzystwa, niż bym chciała, ale moja droga przyjaciółka Helena twierdzi, że są tam doskonałe sklepy i biblioteki. Oraz tańce, koncerty, a także pijalnia…
– Masz na myśli Bath? – przerwała zdumiona Temperance. – Tak, jeśli za atrakcyjne uważasz pomaganie staruszkom w piciu tego obrzydlistwa. To jest prawie tak samo okropne jak Northumberland.
– Może miasto nie jest już tak modne jak kiedyś, ale wszystko jest lepsze od przaśnej wsi – zauważył Gregory.
– Z pewnością nie ma tam tylu atrakcji co w Londynie, ale dla damy, która jest bardziej zainteresowana towarzystwem niż zdobyciem bogactwa i tytułu, może to być dobre miejsce. Przynajmniej będziecie bywać i bez tych wszystkich szeptów o kolejnych romansach matki zyskacie szansę, by poznać kilku sympatycznych dżentelmenów. A jeśli nie znajdziecie nikogo odpowiedniego, to w przyszłym roku zaprezentujecie się w Londynie.
– Brzmi nieźle, a nawet doskonale – stwierdził Gregory. – I wydaje mi się, że to daje większe nadzieje na uwolnienie moich sióstr od kłopotów, niż gdybyśmy zdecydowali się na obarczony wielkim ryzykiem plan Temper.
– Ale większość pań już wie, że w tym roku miałyśmy zadebiutować – przekonywała Temperance. – Nie chcę, żeby pomyślały, że jestem tchórzem albo że wstydzę się mamy! To nie jej złe zachowanie spowodowało tę sytuację.
– Owszem, taka jest prawda, ale czy chcesz jeszcze bardziej pogrążyć matkę? – Ciotka Gussie podniosła głos. – Jeśli tak, to proszę, debiutuj i pogłębiaj skandal, do którego doszło nie z jej winy. I zamiast go wyciszyć, czego pragniesz, jeszcze go rozbuchasz! I już nigdy nie wyjdziesz za mąż! – Gdy zbita z pantałyku Temperance umknęła wzrokiem, dodała już łagodniej: – Twoja mama jako pierwsza namawiałaby cię do rozsądku.
– Kochana ciociu Gussie, zawsze służysz mi dobrą radą i powstrzymujesz przed zrobieniem czegoś głupiego – pogodnie stwierdziła Temperance, a jej złość zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. – Bardzo dobrze, nie będę szarżować na salony w tym sezonie. Ale nie zamierzam też marnieć w Bath. Zostanę w Londynie, dyskretnie okazując swoje poparcie dla mamy. Ponieważ do końca mych dni zamierzam pozostać w błogosławionym panieńskim stanie, jakie to ma dla mnie znaczenie? I jeśli obiecam, że ofiaruję mu wszystkie skarby, które odkryję w szerokim świecie, może uda mi się przekonać papę, żeby przekazał mi trochę grosza z mojego posagu, którego nie będę potrzebować, i pozwolił powłóczyć się po Europie. Ale ty, kochana siostro – spojrzała na Prudence – powinnaś pojechać do Bath. I z całego serca ci życzę, żebyś znalazła tam to, czego szukasz.
– Jesteś nieugięta i nie ruszysz się z Londynu? – zapytała ciocia Gussie.
– Choć bardzo będę tęskniła za siostrą, to tak, zostaję.
– Wolałbym, żebyś zabrała też Temper, dopóki ta awantura nie ucichnie – powiedział Gregory do ciotki, ignorując wściekłą minę kochanej siostrzyczki. – Z tym że jeśli możesz przynajmniej zabrać z widoku Prudence, to i tak będę wdzięczny. A więc spakujecie się i wyjedziecie do Bath tak szybko, jak to możliwe?
– Tak zrobimy. I mam nadzieję, że znajdziemy jej tam jakiegoś miłego dżentelmena – powiedziała lady Stoneway, spoglądając z sympatią na Prudence.
Sama nadzieja na to, że być może jednak nie wszystko stracone, sprawiła, że Prudence rozjaśniała.
–To byłoby wspaniałe! – wykrzyknęła.
– Uważaj, czego sobie życzysz, siostro – złowieszczo mruknęła Temperance.

Kiedy narada rodzinna dobiegła końca, Prudence i Temperance ruszyły do swoich pokojów.
– Naprawdę nie dasz się namówić, żeby pojechać z nami? Zawsze byłyśmy razem, bez ciebie poczuję się zagubiona – powiedziała Prudence, a fakt, że może zostać bez siostry bliźniaczki, zaczęła coraz boleśniej do niej docierać. Uspokajała się myślą, że choć rozstanie będzie trudne, to podczas pobytu w Bath może pojawić się nowa miłość. A także, w przeciwieństwie do siostry, która mimo protestów będzie musiała kiedyś stanąć przed ołtarzem, jej mąż na zawsze obdarzy ją bezgraniczną miłością i czułą opieką.
– Będę tęskniła za twoim rozsądkiem, który ostrzega mnie przed impulsywnymi i nieraz głupimi decyzjami – z uśmiechem odparła Temper. – Myślę jednak, że to dobry pomysł, aby ciocia Gussie zabrała cię z Londynu. Po ostatniej awanturze na pewno będą plotkować i gapić się na nas, gdziekolwiek pójdziemy.
– Dziękuję za przypomnienie. – Z natury dość nieśmiała i schowana w sobie Prudence nienawidziła sytuacji, gdy była wystawiana na widok publiczny, a w obecnej sytuacji… – Może przed wyjazdem uda mi się uniknąć modystki, a zakup nowych sukien odłożę do Bath. Już w zeszłym tygodniu było wystarczająco źle…
– Ach tak, u madame Emilie. – Temperance roześmiała się. – Kiedy ta wredna damulka się na nas gapiła.
– Była bardzo subtelna, prawda? – kwaśno dodała Prudence. – Zaraz po tym, jak zniknęłyśmy w przebieralni, teatralnym szeptem, by wszyscy usłyszeli, spytała: „A więc to są te Siostry Skandalistki?”.
– Gdybym nie miała na sobie tylko koszulki, wyskoczyłabym stamtąd, ukłoniła się jak tancerka operowa na bis i zawołała: „Voila, c’est nous !”.
– A ja miałam ochotę wyjść tylnymi drzwiami.
– Tylko po to, by w nocy zakraść się do tej damulki i udusić ją we śnie?
– Świetny pomysł – odparła rozbawiona Prudence. – Och, Temper, chciałabym traktować to z humorem, tak jak ty to robisz, ale uwiera mnie to jak kamyk w bucie. Tak bardzo chciałabym się go pozbyć! Tego skandalu, niepokoju, szeptów za plecami… Po prostu zostać panią Jakąśtam, żoną szanowanego dżentelmena, zamieszkać w małej posiadłości jak najdalej od Londynu i przechadzać się przed snem po pobliskiej wiosce, w której nigdy nie słyszano o Siostrach Skandalistkach, a mówiono by o mnie tylko z powodu moich cudownych dzieci i wspaniałego ogrodu!
– Z mężem, który cię kocha, pieści, całuje i tuli na kolanach… zamiast ojca, który ledwie toleruje uścisk dłoni.
Westchnęły, bo razem dzieliły to samo gorzkie wspomnienie lat prób i porażek w zdobywaniu sympatii człowieka, który wolał trzymać je ؘ– a także wszystkich innych, łącznie z żoną – na dystans. Choć Temper uparcie starała się zbliżyć do ojca, Prudence zrezygnowała z tych prób.
– Nie oczekuję, że doświadczę takiego szczęścia, jakie Christopher znalazł ze swoją Ellie – odparła Prudence. – Pragnę tylko spokojnego dżentelmena, który darzy mnie uczuciem jako kobietę i swoją żonę, a nie jako… relikt niesławy i skandalu. Który chce stworzyć rodzinę, w której każdego członka traktuje się z czułością.
– Rodzina, jakiej nigdy nie mieliśmy – wtrąciła Temper z przekąsem.
Na tę uwagę nie trzeba było odpowiadać, więc Prudence kontynuowała:
– Takiemu mężczyźnie mogłabym oddać całą swoją miłość.
– A on byłby najszczęśliwszym człowiekiem w Anglii! – Temperance zatrzymała się w progu swego pokoju. – Będę się modlić, żebyś poznała w Bath szanowanego wiejskiego dżentelmena, bo za kimś takim tęsknisz. A on poprosi cię o rękę, zamieszkacie w jego posiadłości i doczekacie się stadka pięknych dzieci, które będę mogła rozpieszczać. – Uśmiechnęła się. – No to do roboty. Musimy przejrzeć twoją szafę i sprawdzić, ile jeszcze sukni musisz zamówić w Bath, żebyś olśniła swojego wymarzonego bohatera.

Rozdział 1

Trzy tygodnie później porucznik lord John Trethwell, najmłodszy syn zmarłego markiza Barkleya, który niedawno wrócił z 2. Królewskiego Pułku Piechoty w Indiach, kuśtykał obok swej ciotki, lady Woodlings, w Sidney Gardens w Bath.
– Ach… – odetchnął głęboko – Bath wiosną!
– Pięknie tu, nieprawdaż? – powiedziała ciotka, gdy pomógł jej usiąść na ławce. – Chociaż to miasto nie oferuje tych wszystkich rozrywek, jakich taki poszukiwacz przygód jak ty mógłby sobie zażyczyć – dodała, odmierzając swój wywód uderzeniami laski o jego kolano.
– To nieeleganckie bić rannego człowieka. – Potarł chorą nogę.
– Och, nie chciałam… – zaniepokoiła się ciotka.
– Tylko się droczę, ciociu Pen. Nic złego się nie stało. Ale ty zakładasz, że kpię z pięknej wiosny w Bath i nie doceniam kwietniowej aury, gdy tak naprawdę po piekącym tropikalnym upale, gorącej dżungli i pogoni za wrogo nastawionymi tubylcami, powrót do chłodnej i spokojnej Anglii jest jak kojący balsam.
Ciotka popatrzyła na niego uważnie, jakby szukała oznak bólu, który starał się ukryć.
– Naprawdę wracasz do zdrowia, Johnnie? Nadal utykasz…
– Za jakiś czas dojdę do siebie. – W każdym razie miał taką nadzieję.
– Johnnie, zamierzasz w końcu odejść z wojska? Wiesz, że pragnę cię nakłonić do pozostania w Anglii…
– Na pewno skończyłem z armią – odparł, ignorując jej ostatnią uwagę. – Po siedmiu latach mam dość tych wszystkich restrykcyjnych i nie zawsze potrzebnych zasad, a także kłaniania się jakiemuś aspirującemu nuworyszowi, którego ojciec zapłacił za to, żeby został oficerem.
– Aspirujący nuworysze, no, no… – Ciotka zachichotała. – Krew zawsze się objawi, a twoja jest błękitna bez najmniejsze skazy, choć tak bardzo próbowałeś odciąć się od swojej rodziny. Nie, żebym cię za to winiła. Większość z nich to idioci.

Podsłuchując, nigdy nie usłyszysz o sobie niczego dobrego, jak mówiło przysłowie. Christos Drakakis zgrzytnął zębami. Stał w mniejszej z dwóch połączonych ze sobą sal konferencyjnych. Nie przybył tam jednak, by podsłuchiwać. Oba pomieszczenia były puste, gdy wszedł zaledwie pięć minut wcześniej.
– Myślałem dotąd, że jesteśmy jeszcze daleko od prawdziwej katastrofy, ale kiedy zobaczyłem dziś jego twarz, wiedziałem już wszystko. Od ostatniej przegranej przez niego sprawy minęły trzy lata. Nie było mnie przy tym, ale wiem, że pospadało sporo głów.
Słowa te wypowiedział z autentycznym przerażeniem Gary Willis, jeden z pracowników Christosa. On sam przyszedł do sali konferencyjnej prosto ze swojego biura, znajdującego się na jednym z najwyższych pięter wieżowca.
Christos nigdy nie brał pod uwagę możliwości poniesienia porażki. Wręcz przeciwnie. Od początku wiedział, jak proces miał się potoczyć i w jaki sposób zakończyć.
Pierwsza klęska poraziła go. Poprzysiągł sobie potem, że już nigdy nie spuści z oka celu, jakim jest zwycięstwo. Drugą sprawę przegrał, ponieważ klient, którego reprezentował, okazał się patologicznym kłamcą.
Teraz Christos kompletnie stracił kontrolę nad przebiegiem sprawy. Pomimo że przeanalizował każdy z możliwych scenariuszy, prześledził wszystkie najdrobniejsze tropy i wyszukał najsłabsze punkty przeciwnika.
Wszystko powinno było pójść po jego myśli.
A jednak nie poszło. Porażka dotknęła najbardziej jego przyjaciela i klienta, Kyriosa, ale sam Christos bardzo źle zniósł trzecią przegraną sprawę w przeciągu ostatnich pięciu lat.
– Czy to aby na pewno tylko przez tę sprawę? Nasz drogi przełożony zachowuje się niczym Wlad Palownik już od dwóch miesięcy, a sprawę wzięliśmy zaledwie trzy tygodnie temu!
Żołądek Christosa wykręcił się na drugą stronę. Porównanie do Wlada Palownika było, musiał przyznać, jak najbardziej na miejscu. Postępował tak od tamtego „incydentu”. Sprawę pogarszały naciski, które od jakiegoś czasu wywierał na nim dziadek.
– Coś się jeszcze wydarzyło? – usłyszał głos Bena Smitha, kolejnego ze współpracowników.
– Nie mam pojęcia.
Tak – pomyślał Christos niechętnie. – Wydarzyło. Chwila słabości z osobistą asystentką. Powinna już dawno ulecieć w niepamięć, a jednak tkwiła w jego głowie na przekór logice.
Byli razem na późnej kolacji w towarzystwie doradcy podatkowego Christosa oraz niezwykle sympatycznej pary, która postanowiła rozstać się w najbardziej stylowy i polubowny sposób, jaki można sobie wyobrazić. Później przenieśli się do należącego do małżonków klubu, gdzie wypili kilka drinków.
Wszystko przebiegało normalnie, aż pod koniec nocy… przekroczyli granicę.
Na wspomnienie tamtych wydarzeń krew spłynęła mu niżej. Zacisnął mocno szczęki, próbując pozbyć się natrętnych, niedających spokoju myśli. Wkrótce tematem podsłuchiwanej rozmowy stała się ich bohaterka i sprawczyni.
– Alexis Sutton powinna zostać ogłoszona świętą za cierpliwość, jaką mu okazuje. Jeszcze nigdy nie widziałem, by cokolwiek zmąciło jej spokój.
Christos doskonale pamiętał noc sprzed dwóch miesięcy, podczas której nie była w ogóle spokojna. Nie opuszczała jego myśli.
Pogrążył się w pożądaniu i wspomnieniach. Co gorsza, wszystko wskazywało na to, że Alexis nie przeżywała niczego podobnego.
Zdawał sobie sprawę, że przez to wszystko chodził zły i naburmuszony. Nie łączył tego jednak z tą fatalną, przegraną sprawą. Już bardziej obwiniał o to dziadka i jego niekończące się, niedorzeczne żądania.
– Na wszelki wypadek zadzwoniłem do żony i zapowiedziałem jej, żeby nie spodziewała się mnie w domu przed północą.
Słowa Willisa wyrwały Christosa z zamyślenia.
– Daj spokój, to idiotyczne. Jestem umówiony na drinka z pewną seksowną stażystką w barze naprzeciwko. Moja sekretarka sześć razy próbowała zdobyć tam rezerwację. Nie odwołam tego.
– Pewnie też bym tak zrobił w twojej sytuacji – westchnął Willis ponuro.
Christos szarpnął drzwi i wparował do sąsiedniego pomieszczenia. Obrzucił mężczyzn beznamiętnym spojrzeniem. Na jego widok ich twarze zaczęły nabierać po kolei wszystkich kolorów tęczy.
– Willis, prześlij żonie bukiet ulubionych kwiatów na poczet wydatków służbowych. Dodaj list z przeprosinami ode mnie, ponieważ nie zobaczy cię w domu przez najbliższy tydzień. Smith – odwrócił się do drugiego z mężczyzn i kontynuował niebezpiecznie spokojnym tonem: – ty pokryjesz przeprosiny wobec tej dziewczyny ze swojej kieszeni. Też nie ujrzysz w najbliższych dniach zbyt wiele światła dziennego. Wszystkie twoje dotychczasowe sprawy zostaną rozdzielone pomiędzy kolegów. Do rana oczekuję od was wstępnego raportu, z wyjaśnieniem, jak mogliśmy nie wiedzieć o istnieniu tego dziecka z nieprawego łoża. Zrozumiano?
Obaj skinęli skwapliwie.
Christos odwrócił się w stronę drzwi.
– Proszę pana?
Spojrzał na Smitha. Ten nerwowo uniósł brwi.
– Hm… jeśli chodzi o to, co mówiliśmy…
– Mieliście rację. Nie lubię przegrywać. I tak, tym razem również spadnie kilka głów. Macie wyjątkową szansę, by zadbać o to, żeby nie były wasze. A w przyszłości, jeśli zechcecie sobie poplotkować jak nastolatki, upewnijcie się, że jesteście sami.
Wyszedł, ignorując brzęczący w kieszeni telefon. Mijał po drodze pracowników, którzy obrzucali go ukradkowymi, płochliwymi spojrzeniami. Mógł to zrozumieć.
Wieści o porażce rozniosły się i nikt nawet nie śmiał odezwać się do niego. Christos Drakakis był samotną wyspą, bynajmniej nie gościnną. Cieszył się ze swojej reputacji, dzięki której udało mu się w wieku dwudziestu sześciu lat zostać partnerem w kancelarii, a niedługo później stać na czele jednej z najlepszych firm prawniczych na świecie.
Wszedł do windy i wcisnął guzik na penthouse na ostatnim piętrze. Dopiero wtedy wyjął z kieszeni komórkę, lecz nie po to, by odebrać nerwowe połączenia od klienta. Wysłał krótką i konkretną wiadomość do osobistej asystentki, która zajmowała o wiele za dużo miejsca w jego głowie.
Odpowiedź Alexis Sutton była równie zwięzła. Po upływie pięciu minut zjawiła się w drzwiach apartamentu.
– Espresso czy szklaneczkę Macallana? – zapytała.
Christos wyjął ręce z kieszeni i kilkoma długimi krokami znalazł się tuż przy niej.
– Gdybym chciał drinka, sam bym go sobie zrobił. Przyniosłaś listę, o którą cię prosiłem? – niemal warknął, jednak jej nawet nie drgnęła powieka.
Zdawał sobie sprawę, że nie był najłatwiejszym człowiekiem do współpracy, lecz ona umiała zachować w jego obecności zimną krew. Dlatego tak długo utrzymała się na tym stanowisku. I dlatego rok temu, kiedy delikatne wskazówki dziadka zamieniły się nagle w realne groźby, złożył jej tę propozycję. Realizacja planu przebiegała gładko przez kolejnych dziesięć miesięcy. Aż do chwili, kiedy wyjątkowo miła kolacja z klientami i asystentką zamieniła się w noc, której nie mógł zapomnieć.
– Przyniosłam.
Spędził wiele minut, analizując barwę jej głosu. Bywała szorstka, czasem ostra. Przebijała przez nią lekka chrypka, która rozpalała w nim ogień. Pragnął usłyszeć, jak wykrzykuje jego imię. Ponownie.
– Wciąż uważam, że whisky pomogłoby ci się odprężyć. W pięć minut wyrzucisz z siebie wszystko i wracamy do pracy.
Christos podszedł jeszcze bliżej. Cenił jej rozsądek i praktyczność, ale to już nosiło znamiona niesubordynacji.
– Wydaje ci się, że do kogo mówisz?
Uniosła głowę. Miała czekoladowe oczy ze złotymi plamkami, które zawsze wywierały na nim wrażenie, jakby były gotowe zapłonąć żywym ogniem. Nie odpowiedziała od razu. Dała mu czas, podczas którego napawał zmysły jej jedwabistymi, kasztanowymi włosami, kuszącym błyskiem pomadki na pełnych ustach, wąską talią przepasaną skórzanym paskiem i kwiatowymi nutkami ulubionych perfum. To wszystko ponownie przywołało falę niechcianych wspomnień.
– Do wielkiego Christosa Drakakisa, przed którym przeciwnicy i sędziowie trzęsą się jak osika.
– A więc wiesz, że w tej chwili nie jestem w najlepszym nastroju, by mnie drażnić.
– Tak. I ktoś musi zapłacić za to, co się stało. Ktoś z listy, którą ci przygotowałam. Wiem także, że jesteś w nastroju „wyżyjmy się na Alexis”. Zatem, skoro określiliśmy już zakresy naszej świadomości, na co masz ochotę? – Uniosła filiżankę i szklankę do whisky. – Jedno stygnie, a w drugim roztapia się lód.
Jej przemowa rozdrażniła go i uspokoiła zarazem.
– Ani jedno, ani drugie. Poproszę o listę.
Opuściła ramiona.
– Wysłałam ci ją już na telefon. Na dole mam jeszcze kilka akt do zebrania. Powiedz mi, na których ci zależy, i je przygotuję.
Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi, zgrabnie kołysząc biodrami, opiętymi przez ciemnogranatową spódnicę ołówkową. Idealnie podkreślała jej profesjonalny charakter. Opanowała do perfekcji sztukę odchodzenia od niego.
– Alexis – rzucił ostrzegawczo.
Doszła do stolika kawowego na środku salonu. Poczekał chwilę, aż wyciągnęła ręce, by odstawić drinki.
– Stój.
Zamarła i spojrzała mu w oczy.
Podszedł do niej wolnym krokiem, starając się maksymalnie kontrolować swoje odruchy, pomimo że w brzuchu ulokował mu się nerwowy ciężar. Podobny do tego, którego doświadczył zeszłego wieczoru po telefonie od dziadka.
Teraz twój kuzyn ma szansę…
Okrążył Alexis i wyjął z jej dłoni maleńką chińską filiżankę. Jednym łykiem opróżnił gorącą zawartość naczynia. Następnie powtórzył to z bursztynowym płynem w kryształowej szklance.
Uderzenie kofeiny połączone z uspokajającą falą alkoholu rozlało się po żyłach Christosa. Rozpiął marynarkę i poluźnił węzeł krawata, po czym całkiem go ściągnął. Usiadł na sofie i nie spuszczając wzroku z Alexis, rozpiął trzy guziki koszuli. W najmniejszym stopniu nie poczuł zażenowania, widząc przypływ emocji na jej twarzy. Nie była na niego odporna, pomimo że po tamtej nocy starała się odgrodzić wysokim murem.
Jego trzy wcześniejsze asystentki, bardzo profesjonalne i skuteczne, próbowały z czasem przenieść ich zawodową relację na bardziej prywatną sferę. Christos czekał, aż Alexis zacznie dawać podobne sygnały, lecz nie doczekał się. Była superprofesjonalna i wyprzedzała jego potrzeby. Dopiero po upływie mniej więcej roku spostrzegł, że w pewien sposób go „wyczuwała”. Jednak nawet wtedy żelazną dyscypliną ucinała wszelkie niedopowiedzenia.
Aż do tamtej nocy.
– Wypiłem kawę i whisky – powiedział, zdając sobie sprawę, że zapragnął obu tych rzeczy w chwili, w której ujrzał je w dłoniach Alexis. Rzeczywiście wlały w jego wnętrze solidną dawkę spokoju. – A teraz jesteś gotowa spełnić moje polecenia?
Wysunęła końcówkę języka, zwilżając usta. Ten widok rozpalił ogień w jego piersi. Wiedział, że stąpał po kruchym lodzie. Nie chciał stracić Alexis ani narażać na szwank ich prywatnej umowy, którą zawarli. Przepracowała z nim trzy lata, bo była najlepsza, lecz jeśli miał spełnić oczekiwania dziadka, świadomość, że nie została wykuta z lodu, była mu jak najbardziej na rękę.
– Jeśli twoje polecenie dotyczy połączenia cię z Demitrim, to tak. Biedak odchodzi od zmysłów po ogłoszeniu wyroku. Poinformowałam go, że oddzwonisz do godziny.
To przypomniało mu o katastrofie, która musiała zostać naprawiona. A on nigdy nie uchylał się przed wyzwaniami.
Alexis cofnęła się o krok.
– Za pięć minut?
Była już niemal przy drzwiach. Profesjonalna i opanowana.
– Za trzy. – Zapiął guziki koszuli i zawiązał węzeł krawata. – Upewnij się, żebym dostał na biurko kompletny stenogram z dzisiejszej rozprawy.
– To była pierwsza rzecz, którą zrobiłam, gdy się dowiedziałam o wszystkim. – Spojrzała znad ramienia.
Na jego ustach zagościł cień uśmiechu.
– Uważaj Alexis. Chyba nie chcesz doprowadzić mnie do stanu, w którym wyobrażę sobie, że spełnisz każdą moją zachciankę?
– Jestem tu po to, by spełniać każdą twoją zawodową zachciankę. Jeśli nie chcesz, bym była tak zaangażowana, może powinnam znaleźć pracodawcę, który będzie umiał to docenić?
– To groźba?
Wiedział, że nie była to wyłącznie czcza pogróżka.
Miesiąc wcześniej natknął się na mejl, w którym „łowcy głów” zaproponowali Alexis potężną pensję i niezwykle bogaty pakiet świadczeń socjalnych, jeżeli zdecydowałaby się zmienić pracodawcę. Już sam fakt istnienia tego mejla podrażnił jego ambicję. Poprosił wówczas dział kadr o przygotowanie półrocznej recenzji jej pracy i podniósł wynagrodzenie Alexis o trzydzieści procent.
– Nie, proszę pana – zaprzeczyła. – Zwykłe przypomnienie, że oboje dysponujemy jakimiś możliwościami.
– „Proszę pana”?
– To właściwa forma grzecznościowa. Co z nią nie tak?
Dotąd zwróciła się do niego w ten sposób tylko podczas rozmowy o pracę. Nie cierpiał słyszeć tego wyrażenia z jej ust. Podszedł do drzwi, otworzył je i przytrzymał, by mogła przejść.
– Nigdzie cię nie wypuszczam. Jeszcze z tobą nie skończyłem.
Skinęła lekko. Oboje wyszli na korytarz i ruszyli w kierunku windy.
– Miło mi to słyszeć.
Wcisnął guzik, choć początkowo chciał go wgnieść do środka. Dzięki Alexis był spokojniejszy, co musiał niechętnie przyznać przed samym sobą. Opanowanie, jakie prezentowała w obliczu jego rozbuchanego greckiego temperamentu, było godne najwyższej ceny.
Po chwili drzwi windy otworzyły się. Christos wkroczył do swojego prawdziwego królestwa. Królestwa, które zbudował mozolnie, cegiełka po cegiełce, by zyskać pewność, że już nigdy ludzie pokroju jego ojca nie będą mieli szansy wykorzystać słabości i bezradności swoich ofiar. Zmuszał dręczycieli do płacenia najwyższej ceny.
Przed stawieniem czoła niespodziewanej porażce miał do załatwienia jeszcze jedną ważną sprawę. Musiał zabezpieczyć pięć kilometrów kwadratowych ziemi na jednej z wysp Morza Egejskiego. Było to miejsce, gdzie odnalazł spokój podczas swojego dzieciństwa. Tam ukształtował się mężczyzna, którym był obecnie i tam zaznał akceptacji. Kto wie, może nawet miłości?
Wzdrygnął się. Był owładnięty potrzebą posiadania Drakonisos. Nie wyobrażał sobie nawet, że mógłby bezczynnie pozwolić dziadkowi na zapisanie jej kuzynowi. Aby temu zapobiec, musiał jeszcze raz powrócić do umowy, jaką zawarł z Alexis. Ich prywatnego układu.
– Alexis.
Coś w jego głosie sprawiło, że zamarła.
– Czy jeszcze czegoś potrzebujesz?
– Tak. Nadeszła pora, by powtórzyć twoją drugą rolę.
Pobladła.
– Ale… jest dopiero czerwiec. Nie mieliśmy wyjeżdżać do Grecji przez następne dwa miesiące – odezwała się drżącym głosem.
– Nastąpił nieoczekiwany rozwój wydarzeń.
Oczy Alexis zrobiły się jeszcze większe.
– Co to dokładnie znaczy?
– To znaczy, że nadszedł czas, żebyś znowu stała się moją żoną, Alexis.

Nie dało się temu zaprzeczyć. Według dokumentu, który przechowywała w kącie szafki na bieliznę, była panią Alexis Drakakis, żoną prawnika milionera Christosa Drakakisa, przyszłego spadkobiercy fortuny swojego dziadka, wartej kilka miliardów euro.
Od czasu do czasu Alexis przyglądała się temu aktowi ślubu, zastanawiając się, czy postąpiła słusznie, czy może dała się omotać szaloną propozycją szefa.
Utknęła w tym układzie na trzy lata. Początkowo nawet udawało jej się podchodzić do niego jak do pracy. I zapomnieć o jego niezwykłości. O akcie ślubu leżącym obok pudełeczka, w którym znajdował się platynowy pierścionek zaręczynowy z pięciokaratowym brylantem oraz pasująca do niego obrączka. O chwili, w której Christos beznamiętnie podarował jej to wszystko podczas uroczystości w urzędzie miejskim w Marylbone rok temu.
Dwa razy do roku, kiedy odwiedzali Costasa Drakakisa w Grecji, Alexis zakładała tę biżuterię. Był to dowód na spełnienie żądań dziadka, by wnuk się wreszcie ożenił.
– Alexis, słyszysz mnie? – dotarł do niej zdecydowany głos Christosa.
Jak gdyby mogła uwolnić się od niego tak łatwo. Każdy wyraz, który wypowiadał, odciskał się głęboko w jej spragnionej duszy.
Odchrząknęła.
– Tak, słyszę. Czekam po prostu na więcej szczegółów.
Gorący płomień błysnął w oczach Christosa. Sygnalizował, że zbliżyła się do niebezpiecznej granicy. Jednocześnie wyrażały szacunek dla jej hardej postawy.
– Nie zostałem w pełni poinformowany o powodach. Wiem tylko, że muszę być w Grecji. I ty też. Jako moja żona.
Żona.
Myślała o sobie w ten sposób dwa razy do roku. Za każdym razem to słowo wywoływało w niej potężny wstrząs.
– Jeśli nie wiesz na sto procent, to może nie będę musiała…
Potrząsnął głową.
– Według naszej umowy masz mi towarzyszyć za każdym razem, kiedy odwiedzam Drakonisos. W zamian za to utrzymuję twój mały cenny projekt.
Projekt. Część jej sekretnego układu z Christosem. Kolejny pretekst, by czuć się potrzebną. I jedyny sposób na podtrzymanie więzi z miejscem, które mogła uważać za dom.
Dom Nadziei.
Nie mogła pozwolić na to, żeby został zrównany z ziemią.
Christos zgodził się finansować dom dziecka bezterminowo. W zamian za zgodę na odgrywanie roli jego żony przez trzy lata. To był główny argument za tym, że podjęła tę decyzję. Dom Nadziei stanowił jedyny stały punkt odniesienia dla Alexis po tym, jak została porzucona przed drzwiami organizacji charytatywnej w centrum miasta.
Gdy Christos zaproponował jej ten układ, akurat miała za sobą przygnębiającą rozmowę z dyrektorką domu dziecka. Było to wówczas najlepsze i jedyne rozwiązanie. Za jednym zamachem zdejmował potężny ciężar z piersi Alexis i sprawiał, że dom mógł w dalszym ciągu być schronieniem dla tych dzieci, które nie mogły liczyć na nic innego.
Z racjonalnego punktu widzenia powinna się uważać za podwójnie wygraną. Uratowanie Domu Nadziei w zamian za dwutygodniowe wakacje na cudownej greckiej wyspie, dwa razy w roku. Czy mogła wyobrazić sobie lepszy scenariusz?

To musi być pomyłka.
Giacomo Dante Volterra nie mógł uwierzyć własnym oczom. Pokręcił głową. Był jednym z najbogatszych ludzi we Włoszech. Właścicielem wielu nieruchomości, drogich samochodów i dzieł sztuki. Kiedyś uprawiał sporty ekstremalne. Zacisnął usta. Ale to już przeszłość.
Teraz jednak był naprawdę skołowany. Czekał na nią w gabinecie, coraz bardziej zniecierpliwiony, i powtarzał sobie, co zamierzał jej powiedzieć. Ale słowa uwięzły mu w gardle. Choć przez ostatnie miesiące zdążył przywyknąć do różnych niespodzianek, tym razem przekraczało to wszelkie granice.
Czy ta kobieta naprawdę była jego żoną?
Zmrużył oczy, bo wnioskując po jej nagle pobladłej i zszokowanej twarzy, była równie zdziwiona jego widokiem. Spodziewał się kogoś zupełnie innego. Czy jego żona mogłaby tak wyglądać?
Miała na sobie jaskraworóżowy strój, podkreślający jej drobne, kształtne ciało, a ciemne włosy zebrała na czubku głowy i upięła paskudną białą siatką do włosów. Na nogach miała czarne płaskie buty – skrzywił się z niesmakiem, zdecydowanie wolał szpilki – i nie nosiła biżuterii. Na pewno nie miała obrączki. Pewnie powinien jej być za to wdzięczny, bo czy jego propozycja nie byłaby bardziej ryzykowna, gdyby dziewczyna podchodziła z sentymentem do przeszłości, o której on zapomniał?
Zastanawiał się, dlaczego nie miała na sobie drogich ubrań i tony biżuterii, nie mieszkała też w eleganckim londyńskim apartamencie. Nie musiała pracować, mogłaby spędzać czas na siłowni albo w restauracji z przyjaciółkami, ale nie zauważył, żeby na koncie bankowym pojawiały się jakiekolwiek transakcje wykonane przez żonę, z którą był w separacji. Oznaczało to, że nie rościła sobie pretensji do jego majątku i sama się utrzymywała. Było to dla niego zaskakujące, bo przyzwyczaił się do tego, że to on za wszystko płacił. Nie mógł uwierzyć, że jego żona pracowała w niewielkiej firmie cateringowej w małym miasteczku niedaleko Heathrow. Wąskie uliczki mieniły się od kolorowych dekoracji i świątecznych lampek, a przed jednym z domów dostrzegł duże sanie zaprzężone w niemal naturalnej wielkości figury reniferów.
– Giacomo – powiedziała cicho.
Zauważył, że przygryzła wargę, jakby w jej pytaniu czaiło się coś więcej niż podejrzliwość i lekka niechęć i zaczął się zastanawiać, co to mogło być.
– Co tutaj robisz?
– Dzień dobry, Louise – zaczął ostrożnie. – Też się cieszę, że cię widzę.
Louise nie odpowiedziała. Nie była w stanie zebrać myśli ani wydusić słowa. Zakręciło jej się w głowie. Na jego widok poczuła ekscytację, nad którą nie była w stanie zapanować – był najpiękniejszym i najseksowniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. To wydawało się nieprawdopodobne, ale przez krótką chwilę była jego żoną – zanim wszystko skończyło się tak fatalnie. Ton jego głosu sugerował jednak, że Giacomo nie zjawił się tutaj, żeby błagać ją o wybaczenie. Przecież i tak tego nie chciała, prawda?
Patrząc w jego czarne oczy, poczuła rosnącą determinację. Nie, oczywiście, że nie chciała. Lepiej jej było bez niego, bo nie pasowali do siebie na tak wielu płaszczyznach. Giacomo Volterra, niezdolny do miłości, odepchnął ją od siebie. Nie było go przy niej, gdy najbardziej tego potrzebowała.
Poczuła smutek, wbrew sobie, bo przeszłość zawsze potrafi człowieka dopaść w najmniej oczekiwanym momencie. Opleść serce ciemnymi mackami i ściskać, aż poczujesz ostry ból. Nie była już tamtą Lulu. Jego Lulu. Teraz była Louise. I gdy zbierze się w sobie, żeby złożyć papiery rozwodowe, znów będzie się nazywać Greening, nie Volterra. I tak będzie najlepiej – ciągle to sobie powtarzała.
Gdy minął pierwszy szok i powoli zaczynała się uspokajać, mogła mu się lepiej przyjrzeć. Była zupełnie skołowana. Zauważyła bliznę biegnącą wzdłuż policzka, znaczącą idealnie rzeźbioną twarz, która przyprawiała kobiety o zawrót głowy. Nad lewą brwią miał kolejną niewielką bliznę, której większość ludzi pewnie by nie zauważyła, jednak ona znała na pamięć każdy fragment jego skóry.
Wtedy z uwagą spojrzała mu w oczy. Były ciemne i intensywne, a w ich mrocznym blasku czuła się kiedyś kimś wyjątkowym. Bywały seksowne, zwłaszcza gdy powoli zdejmował z niej ubranie albo gdy się kochali, ale dzisiaj widziała w nich jedynie pustkę. Miała wrażenie, że patrzy w oczy obcego człowieka, który przypadkiem zatrzymywał się pod różowo-czarnym znakiem „Posh Catering – obsługa z klasą”.
– Co ty tutaj robisz? – spytała ponownie, tym razem spokojniejszym tonem. – I co zrobiłeś z moją szefową?
– Niedługo wróci. – Poprawił się w fotelu, jakby był właścicielem tego miejsca, a ostre światło jarzeniówki podkreślało kruczoczarny odcień jego włosów. – Przekonałem ją, żeby pozwoliła nam porozmawiać chwilę na osobności.
Dziewczyna uniosła brwi.
– Ona praktycznie nie wstaje od biurka, musiałeś być bardzo przekonujący.
– To prawda – odparł gładko. – Potrafię być bardzo przekonujący, ale ty najlepiej o tym wiesz, prawda, Louise? Musiałem z tobą porozmawiać. Na osobności.
Louise poczuła dreszcz czegoś, co niepokojąco przypominało nadzieję, bo choć wiesz, że coś jest dla ciebie złe, to nie oznacza, że przestajesz tego pragnąć. Jej skóra wciąż mrowiła, gdy na nią patrzył. Powtarzała sobie, że to tylko automatyczna reakcja organizmu. Ciało, które dawno nie zaznało fizycznej bliskości, przypomniało sobie, że oto jest ktoś, kto potrafi dać jej prawdziwą rozkosz.
– No więc masz okazję. Mów, o co chodzi, ale musisz się streszczać. – Zerknęła na zegarek. – Jak widzisz, jestem w pracy.
Giacomo wzruszył ramionami. Były szerokie i silne i uwaga Louise bezwiednie powędrowała w ich kierunku. Z trudem powróciła myślami do rzeczywistości, Skupianie się na takich rzeczach w niczym jej nie pomoże. Starała się o nim zapomnieć od chwili, gdy zrozumiała, że to wszystko nie miało sensu. Przecież zmądrzała i pogodziła się z tym, że ich małżeństwo naprawdę dobiegło końca.
– To nie takie proste – szepnął. – To nie sprawa, którą da się przedstawić w paru słowach.
– Szkoda, bo naprawdę nie mam dużo czasu. Może po prostu napisz mi to w liście.
Właśnie się odwracała, gdy stało się coś nieoczekiwanego.
– Proszę – powiedział.
Louise zamarła. Giacomo nigdy o nic nie prosił. Wystarczyło, że pstryknął palcami i ludzie robili to, czego chciał – ze względu na jego wygląd i to, że potrafił być zarówno czarujący, jak i bezwzględny. Uśmiechali się i spełniali jego polecenia. Czy sama tak nie robiła? Złamała wszystkie zasady i wylądowała z nim w łóżku zaledwie parę godzin od ich pierwszego spotkania.
Jego głos na nią podziałał. Zawahała się, choć powinna zachować czujność, bo to, co miał jej do powiedzenia, mogło zupełnie wytrącić ją z równowagi, a przecież była w pracy. Pewnie mogła mu powiedzieć, że nie ma ochoty na żadne rozmowy, ale to byłoby niedojrzałe i mogło wskazywać, że z jej strony wciąż w grę wchodzą uczucia. A przecież to nieprawda. Bo był jej zupełnie obojętny, czyż nie?
Zgadza się, ten statek dawno odpłynął, była jednak ciekawa, po co przyjechał, skoro najwyraźniej do tej pory nie miał ochoty na kontakt.
Dlatego skinęła głową.
– Kończę o wpół do szóstej. – Starała się, żeby jej głos był pozbawiony emocji. – Spotkajmy się w pubie o szóstej, dam ci pół godziny, nie więcej.
– W którym pubie?
– Tu jest tylko jeden, Giacomo – odparła oschle. – To angielska wieś, a nie Mediolan. – Zerknęła na lśniący czarny samochód zaparkowany przed budynkiem. Pewnie kosztował więcej niż roczne zarobki jej szefowej. – Znajdziesz go bez problemu, tylko uważaj, żeby nie przekroczyć prędkości, bo jeszcze zarobisz mandat. Nasz lokalny policjant traktuje swoją pracę bardzo poważnie. A teraz przepraszam, muszę wracać do pracy. Tarty same nie napełnią się nadzieniem.
Nie odwróciła się, nawet słysząc zamykające się za nim drzwi; nie chciała widzieć, jak odchodzi. Wchodząc do niewielkiej przemysłowej kuchni, czuła, że cała drży.
– Wszystko w porządku. – Zmusiła się do uśmiechu, zbywając pełne troski pytanie koleżanki o to, dlaczego jest taka blada i czy przypadkiem nie jest chora.
Ale nic nie było w porządku. Ręce jej drżały tak bardzo, że upuściła na blat słoik z konfiturą z cebuli i prawie rozbiła naczynie z tartym serem. Nie widziała Giacoma od prawie półtora roku, po tym, jak poroniła, a ich małżeństwo dobiegło końca. Zamrugała z wściekłością, starając się zapanować nad łzami. Nie ma co się oszukiwać, ich związek i tak dobiegłby końca. To było wiadome od początku, zupełnie do siebie nie pasowali. Podczas ich ostatniej rozmowy telefonicznej powiedziała mu, że nie wróci, a on bez słowa się rozłączył i zablokował jej numer.
Potem miał wypadek i trafił do kliniki w Szwajcarii, a Louise była zaskoczona, jak bardzo rozbiła ją ta wiadomość. Powstrzymała naturalny instynkt, żeby od razu do niego pojechać, zamiast tego zadzwoniła do asystenta z pytaniem, czy może w czymś pomóc. Odpowiedź jednak była jak cios prosto w serce. Paolo uprzejmym głosem poinformował ją, że do prywatnej kliniki dobijają się tłumy kobiet gotowych zająć się pacjentem. Asystent, z którym zawsze tak dobrze się dogadywała, teraz wyraźnie chciał jak najszybciej zakończyć rozmowę. Pewnie w ten sposób chciał jej dyskretnie przekazać, że Giacomo zamknął już ten rozdział i nie chce tracić na nią czasu – ich małżeństwo było prawdopodobnie jedyną porażką w jego pełnym sukcesów życiu. Pewnie chciał ją wymazać z pamięci, tak jak pod koniec lekcji ściera się kredę z tablicy.
Skończyła gotować, posprzątała stanowisko pracy i poszła do szatni, żeby zdjąć uniform. Gdy przebierała się w dżinsy i sweter, przychodził jej do głowy tylko jeden powód, dla którego się tu zjawił – musiała być naprawdę silna, jeśli jej przeczucia były prawdziwe. Czy poznał kogoś i chciał jak najszybciej załatwić sprawę rozwodu, żeby ponownie się ożenić? Tym razem naprawdę się zakochał? Spotkał kobietę dorównującą mu bogactwem i statusem społecznym, a nie zwykłą dziewczynę z Anglii, z którą ożenił się tylko dlatego, że przypadkowo zaszła w ciążę, choć miała być jedynie krótką przygodą?
Ściągnęła z włosów siatkę i przeczesała je palcami, żeby jako tako je okiełznać. To nie powinno wciąż tak boleć, a już na pewno nie może się z tym zdradzić. Zachowa spokój, gdy jej o tym powie. Zachowa się dojrzale i będzie mu życzyć szczęścia. Może nawet porozmawiają chwilę przy kawie – która z pewnością nie może się równać z tą serwowaną w Mediolanie.
Spyta ją, jak się ma, zachowując pełną dystansu wyższość byłego partnera, który ułożył sobie życie szybciej niż eksmałżonka. Ona uśmiechnie się i odpowie, że u niej wszystko w porządku. Jakoś leci.
Przeczesała włosy, zaplotła je w gruby warkocz, założyła ciepłą kurtkę z futrzanym kołnierzem i wyszła na zimne grudniowe powietrze, które szczypało w policzki. Nocne niebo było czyste, a gwiazdy dobrze widoczne na atramentowym tle. Ruszyła do pubu chodnikiem pokrytym już cienką warstewką iskrzącego się szronu. Przed pubem „Black Duck” stała naturalnej wielkości figura Świętego Mikołaja, który kołysał się lekko na delikatnym wietrze, a udekorowane światełkami okna mieniły się kolorowym blaskiem. Do świąt zostało zaledwie parę dni, a w niewielkim miasteczku rosło radosne napięcie związane z oczekiwaniem na Gwiazdkę. Wchodząc do pubu, Louise wzdrygnęła się, bo święta potrafiły być czasami boleśnie nostalgiczne. Musi się przygotować na ckliwe świąteczne piosenki, które z pewnością na nią podziałają, ale będzie musiała wziąć się w garść. Tak naprawdę nie może okazać żadnych emocji, niezależnie od tego, co od niego usłyszy, bo Giacomo nie bawił się w emocje.
Gdy weszła do środka, od razu go zauważyła, zresztą tak jak wszyscy. Siedział obok kominka pod zwisającym z sufitu złotym łańcuchem i zauważyła, że większość gości zerkało na niego z zainteresowaniem, a niektóre dziewczyny wręcz śliniły się na jego widok. Ludzie zazwyczaj zachowywali się w jego obecności tak, jakby nigdy wcześniej nie widzieli nikogo podobnego, i mieli rację. W niewielkim angielskim miasteczku ze świecą szukać kogoś podobnego do Giacoma Volterry.
Zdjął płaszcz, a od jego silnego, muskularnego ciała nie sposób było oderwać wzroku. Miał na sobie jasną jedwabną koszulę i sprane dżinsy, które podkreślały długie, mocne nogi; biła od niego aura bogactwa i niewymuszonej elegancji. Jego czarne włosy były nieco dłuższe, niż pamiętała, a mocną szczękę pokrywał lekki cień zarostu. Zimne czarne oczy tylko potęgowały wrażenie, że był niczym płonąca gwiazda, która spadła w sam środek tego przytulnego miejsca. Migoczące świąteczne lampki bladły przy nim, podobnie jak obecni w pubie mężczyźni. Na stoliku przed nim stała pusta filiżanka po kawie. Giacomo wstał, gdy Louise zbliżała się do stolika.
– A więc przyszłaś – powiedział miękko, choć w jego aksamitnym głosie pobrzmiewały ostre nuty.
– A co byś zrobił, gdybym nie przyszła?
– Odnalazłbym cię i sprawiłbym, że zmieniłabyś zdanie.
– Niby jak?
Wzruszył ramionami.
– Siłą perswazji. Sama wiesz, że jestem do tego zdolny, cara.
Chciała mu powiedzieć, żeby jej tak nie nazywał, że nie jest już jego kochaniem. To słowo za bardzo przypominało jej wszystko, co szeptał jej do ucha, gdy się kochali. Niestety słowa łatwo wypowiedzieć, nie muszą mieć większego znaczenia. Lepiej to zignorować, bo inaczej Giacomo może odnieść wrażenie, że wciąż ma na nią wpływ. Uśmiechnęła się chłodno i spojrzała na niego pytająco.
– No więc?
– Kawa? – zapytał.
– Poproszę. – Zdjęła kurtkę i usiadła po przeciwnej stronie stolika, jak najdalej od niego, jednak gdy szedł do baru, nie mogła się powstrzymać, żeby nie nacieszyć oczu jego widokiem. Starała się być obiektywna, ale budzące się w niej uczucia bardzo jej to utrudniały. Patrzyła, jak rozmawiał z barmanką, która roześmiała się perliście.
Wróciła myślami do tamtej chwili, dwa lata temu, i zdała sobie sprawę, jak była naiwna. Przecież nigdy go tak naprawdę nie znała. Zadbał o to. Giacomo Volterra zawsze trzymał ją na dystans, jakby się obawiał, że odkrywając się przed nią, dawał jej zbyt dużą władzę, a on lubił mieć nad wszystkim kontrolę.
Wrócił po paru minutach z dwoma filiżankami macchiato. Louise upiła łyk kawy, oblizała mleczną piankę z ust i dopiero wtedy na niego spojrzała.
– Chcesz już skrytykować tutejszą kawę, żebyśmy mieli to z głowy?
– Krytyka nie jest konieczna. Jestem zaskoczony, bo kawa jest bardzo dobra. – Wrzucił kostkę cukru do filiżanki i zamieszał, po czym odwzajemnił jej drwiący uśmiech. – Anglia najwyraźniej dogoniła resztę świata w kwestii kawy. W końcu.
– Jestem pewna, że właścicielka lokalu będzie wniebowzięta, gdy usłyszy pochwałę z ust takiego konesera. Nie zapomnij wystawić im opinii w internecie. – Louise odstawiła filiżankę i zacisnęła dłonie, żeby nie zauważył ich drżenia. – Chyba nie przyjechałeś tu, żeby rozmawiać o kawie.
– To prawda.
– A więc o co chodzi? Chcesz… – Chciała mu to ułatwić, bo w ten sposób ułatwiała sobie. Przejmie kontrolę. To nie takie trudne, gdy już się spróbuje. – Chcesz się ponownie ożenić?
– Słucham? Ponownie ożenić? – powtórzył i ściągnął brwi. – Skąd ci to przyszło do głowy?
– Założyłam, że…
Roześmiał się.
– Nie ma co zakładać w ciemno, to się nigdy nie opłaca, Louise. Zwłaszcza w moim przypadku. Nie, nie chodzi o małżeństwo.
Louise poczuła ulgę, która szybko zamieniła się w rozpacz. Jego życie prywatne to nie jej sprawa. Było coś jeszcze, co chciała poruszyć. Musiała wspomnieć o jego pobycie w klinice.
– Zmartwiłam się, gdy się dowiedziałam o wypadku.
Zmrużył oczy i zacisnął usta.
– Ach, wypadek. Zastanawiałem się, kiedy o tym wspomnisz. Czy moja twarz jest teraz aż tak odpychająca? – spytał miękko. – Dlatego tak się przeraziłaś na mój widok?
Louise patrzyła na niego bez słowa. To było tak niedorzeczne, że aż śmieszne. Ciekawe, jak zareagowałby, gdyby wiedział, że na widok tych blizn poczuła złość i lęk o niego. Nie chciała nawet myśleć, że coś mogłoby przeciąć jego gładką skórę i sprawić mu ból. Chciała mu powiedzieć, że nie ma w nim nic odpychającego, ale oczywiście nie mogła.
– Sądząc po reakcjach ludzi na twój widok, to tylko dodaje ci atrakcyjności. Jest w tym jakaś nutka niebezpieczeństwa, które działa na kobiety.
– Na ciebie też?
– Moje zdanie nie ma żadnego znaczenia, zwłaszcza w kwestii twojej atrakcyjności. – Zastanawiała się, czy jego ego domagało się komplementów. Czy chciał, żeby przyznała, że nadal bardzo ją pociąga i najchętniej zostałaby z nim teraz sama? Bo czy po części tego właśnie nie pragnęła? Dlatego musiała zachować kamienną twarz. – To, co nas łączyło, to już przeszłość.

Andrew Sterling nie pamiętał już, jak przyjemny potrafi być listopad w San Diego. Kiedy schodził po trapie swojej prywatnej cessny, łagodny wietrzyk muskał jego włosy, a kalifornijskie słońce grzało twarz. Gdyby miał zgadywać, było ze dwadzieścia stopni Celsjusza. Co za różnica w porównaniu z Seattle, gdzie obecnie rezydował.
W okolicach Dnia Dziękczynienia przychodziła pora na deszczowe zimne dni. Lodowaty chłód przenikał człowieka do szpiku kości i aż do Bożego Narodzenia nie można było liczyć na odmianę. San Diego o tej porze roku z pewnością jest dużo bardziej przyjazne.
Szkoda, że w jego pamięci kojarzyło się z nieszczęśliwymi wydarzeniami: zrujnowanymi marzeniami, utratą wiary w lojalność najbliższych, zawiedzioną miłością i kłótnią, która już na zawsze podzieliła go z bratem. Nie zostanie tu dłużej, niezależnie od ładnej pogody.
Pokłóceni na zawsze. Trudno zaakceptować bezlitosny wyrok losu. Johnathon nie żyje od trzech miesięcy i nie ma szansy na pogodzenie się. Jego życie przerwał idiotyczny wypadek na polu golfowym – znalazł się na linii strzału innego gracza i piłeczka trafiła go prosto w skroń. Miał czterdzieści jeden lat – stanowczo na wcześnie na śmierć. Nie było okazji do pożegnania się, wybaczenia sobie win, chociaż nie byłaby to łatwa rozmowa.
Johnathon i Andrew nie mieli kontaktu od ponad roku – obaj zawinili i mieli sporo powodów do przeprosin. Co gorsza, Andrew do ostatnich chwil usiłował zaszkodzić firmie brata – Sterling Enterprises.
Miał uzasadnione powody do szukania zemsty, jednak straciły one znaczenie. Johnathon nie żyje, a on musi powstrzymać działania, które zdążył uruchomić wcześniej. Rozbroić bombę, którą skonstruował. Sytuacja nie była łatwa, bo jego wspólnik wciąż pragnął podpalić lont – były już wspólnik, znany mu tylko z imienia: Victor.
Swego czasu Johnathon oszukał go przy okazji wielomilionowego projektu biznesowego, a nie był to człowiek, który umiał wybaczyć i zapomnieć. Żal i wyrzuty sumienia powstrzymały Andrew, ale Victor nie kierował się rodzinną lojalnością ani nawet zwykłą przyzwoitością, która by go powtrzymała. Był zawzięty i bezlitosny. Skoro nie udało mu się zemścić na Johnathonie, chciał przynajmniej zniszczyć dzieło jego życia.
Właśnie dlatego Andrew zmuszony był do powrotu do miasta, którego nie znosił.
Szedł teraz po nawierzchni lotniska Gray Municipal do czekającego na niego samochodu. Nikt by nie zgadł, że wybierze akurat to miejsce – oddalone od San Diego, niemal na granicy z Meksykiem. Było ze dwanaście lepiej usytuowanych lotnisk, bliżej miasta, z udogodnieniami i hangarami, w których mógł bezpiecznie zostawić samolot. Zamierzał pojawić się w San Diego z zaskoczenia. Dzięki temu powstrzyma Victora.
Droga do pięciogwiazdkowego Grand Hotelu położonego w centrum miasta zajęła mu pół godziny, ale za to został przyjęty z dyskrecją należną dygnitarzom i głowom państwa: wjechał do apartamentu prywatną windą wprost z garażu. Andrew nie był politykiem, ale miał pieniądze, za które można kupić wiele przywilejów.
Wraz z ochroniarzem wszedł do luksusowego przestronnego salonu z łukowatymi oknami i eleganckim wyposażeniem. Pietro przeszukał pomieszczenia na dolnym poziomie, po czym wszedł piętro wyżej do sypialni i łazienki. Andrew niecierpliwie przechadzał się po salonie. Nie lubił tracić czasu. Chciał jak najszybciej zabrać się do pracy i rozszyfrować zamiary Victora.
‒ Wszystko w porządku – zameldował Pietro. – Mam sprawdzić, co słychać u pani Sterling?
‒ Bądź dyskretny. Jeszcze nie wie, co się dzieje.
Miranda, wdowa po jego bracie, grała kluczową rolę w jego decyzji, aby wycofać się z wrogich działań względem Sterling Enterprises. I wciąż była tego nieświadoma.
Dwa tygodnie po śmierci Johnathona Andrew złożył jej wizytę, która przebiegła zupełnie inaczej, niż się spodziewał. Miała prawo złościć się na niego, ba, mogła pokazać mu drzwi. Nie pojawił się na pogrzebie, oszołomiony burzą sprzecznych emocji po tragicznym wypadku na polu golfowym.
Tymczasem Miranda powitała go serdecznie i zaprosiła do domu, który wyglądał jak rozkładówka z żurnala architektonicznego. Powiedziała, że nieobecność szwagra sprawiła jej wielką przykrość.
Andrew starał się usprawiedliwić, ale nie było to takie proste. Ku jego zaskoczeniu Miranda zachowała się inaczej niż większość ludzi, z którymi miał do czynienia: po prostu mu przebaczyła.
Następnie zaczęła opowiadać o swoim życiu z Johnathonem i mającym się narodzić dziecku, o którym brat dowiedział się na łożu śmierci. Andrew wziął poprawkę na różowe okulary, przez które zakochana kobieta patrzyła na męża. Johnathon potrafił tak przedstawiać rzeczywistość, że z każdej afery wychodził bez winy.
Krytyczne uwagi przemilczał, słuchał za to z uwagą, jak Miranda przedstawiała plany na samotne wychowywanie dziecka, które nie pozna taty. Ten fragment rozmowy żywo utkwił mu w głowie. Na pożegnanie młoda wdowa objęła szwagra, pocałowała go w policzek i nazwała najbliższą rodziną. Położyła rękę na nieznacznie zaokrąglonym brzuchu i powiedziała, jak bardzo się cieszy, że dziecko będzie miało stryja.
Nawet teraz, dwa miesiące później, jej głos dźwięczał mu w pamięci. Często słyszał, że rodzina jest najważniejsza, ale nigdy wcześniej nie miał okazji tego doświadczyć. Nie w ten sposób.
Natychmiast po powrocie do Seattle skontaktował się z Victorem i dał mu znać, że odwołuje plan szkodzenia Sterling Enterprises. Po śmierci brata zemsta stała się bezprzedmiotowa. Wcześniej zamierzał storpedować przetarg na renowację Seaport, ważnej dla San Diego przestrzeni publicznej z pięknym widokiem na zatokę.
Wybrał ten projekt z bardzo osobistych powodów, bo był przekonany, że brat również ma ukryte motywy. Właśnie tu doszło do wydarzenia, które stanowiło kulminację wieloletniej rywalizacji między nimi – narzeczona Andrew porzuciła go w dniu ślubu, zostawiła go przed ołtarzem w pawilonie weselnym Seaport Promenade.
‒ Daj mi znać, jeśli coś twoim zdaniem odbiega od normy.
‒ Oczywiście, proszę pana – odparł Pietro.
‒ Kontynuujcie obserwację siedziby Victora w San Diego, miejsc, gdzie się zwykle kręci, a także lotnisk. Gdybyście gdzieś go dostrzegli, meldujcie bez zwłoki.
‒ Dowie się pan pierwszy, panie Sterling.
Andrew zamknął drzwi za ochroniarzem i wybrał numer do Sandy. Kobieta była jego szpiegiem w Sterling Enterprises. Przerwała krecią robotę, gdy jej kazał, ale wtedy Victor ją przekupił i natychmiast wróciła do pracy. Andrew nigdy wcześniej nie uważał jej za osobę sprzedajną, ale widać każdy ma swoją cenę.
Niestety, odpowiedziała mu automatyczna sekretarka.
‒ Sandy, tu Andrew. Ponownie. To się robi nudne. Unikasz kontaktu, Victor też. Skończcie z tymi gierkami. Jestem gotów zapłacić wam za odstąpienie od planu, ale niczego nie ustalimy, jeśli któreś z was do mnie nie oddzwoni.
Nie zamierzał stawiać ultimatum, jednak teraz sytuacja tego wymagała.
– Chcę mieć pewność, że żadne z was nie knuje niczego przeciw Mirandzie. Jeśli spadnie jej włos z głowy, będziecie mieć ze mną do czynienia. Tu chodzi wyłącznie o biznes i nic więcej.
Przerwał połączenie i jeszcze przez chwilę gapił się na ekran. Serce biło mu niespokojnie. Czy popełnił błąd? Zdradził, że Miranda wiele dla niego znaczy?
Wszystko będzie dobrze, uspokajał się. Pietro i jego zespół pilnują Mirandy i jej domu. Jest bezpieczna, a on wyeliminuje zagrożenie. Potem postara się zbudować bliższą relację z bratową i jej dzieckiem.
Może dzięki temu uda mu się pogodzić ze śmiercią Johnathona, brata, którego jednocześnie kochał i nienawidził. Zamknie za sobą drzwi do nieszczęśliwej przeszłości, która w tej chwili na nowo go atakowała, zaciekle i jadowicie. Ale nigdy się jej nie podda.

Miranda Sterling spędziła cały długi dzień w swojej firmie MS Designs, zajmując się projektami wnętrz. Wreszcie wracała do domu i myślała tylko o przyjemnościach, które sprawi sobie na koniec dnia: odgrzeje solidną porcję ravioli nadziewanego krabem, z ulubionej restauracji, i przygotuje pachnącą kąpiel w pianie. Ciąża ma swoje zalety – zamierzała się rozpieszczać bez wyrzutów sumienia.
Właśnie parkowała, gdy zadzwoniła komórka. Zerknęła na ekran. Tara Sterling, przyjaciółka i partnerka biznesowa, a jednocześnie pierwsza żona jej nieżyjącego męża. Wraz z drugą żoną Johnathona, Astrid, miały we trzy większościowy pakiet akcji w Sterling Enterprises. Johnathon w testamencie podzielił udziały między kobiety swego życia jako świadectwo, że wszystkie szczerze kochał. Zawsze lubił takie dramatyczne gesty.
‒ Cześć, Taro. Czy możemy zdzwonić się za chwilę? Dopiero dojechałam do domu. Nie zdążyłam nic zjeść, umieram z głodu.
‒ Jedziemy do ciebie z Astrid, chcemy porozmawiać o Andrew.
Wszyscy wokół uważali, że brat Johnathona knuje coś na szkodę firmy, ale Miranda nie dawała wiary tym pogłoskom. Istotnie, relacje między braćmi nacechowane były rywalizacją i nieufnością, ale Andrew z pewnością nie był takim rogatym diabłem, jak próbowali przedstawiać go niektórzy.
‒ Znowu? Przecież już rozmawiałyśmy na ten temat. Twoje hipotezy mnie nie przekonują. Naprawdę uważasz, że maczał palce w błędach, które popełniliśmy przy przetargu na Seaport?
‒ Tak. Jesteśmy już prawie na miejscu. Pogadamy u ciebie.
Mirandzie nie podobało się, że Tara i Astrid wpadają bez zaproszenia, jakby założyły z góry, że nie ma życia prywatnego poza pracą. Z drugiej strony szczerze się zaprzyjaźniły, więc nie potrafiła się na nie złościć.
‒ Lubisz ravioli krabowe?
‒ Przepadam za nim.
Weszła do domu i rozejrzała się. Ponad siedemset czterdzieści metrów kwadratowych powierzchni wydawało się przesadą teraz, gdy została sama, ale nie potrafiła rozstać się z tym miejscem.
Sama zaprojektowała i urządziła każdy pokój, a widok na ocean był niewiarygodnie piękny. Dom przynosił jej pociechę w dni, kiedy była w depresji, i radość, kiedy z odwagą myślała o czekających ją dobrych wydarzeniach: o Dniu Dziękczynienia, Bożym Narodzeniu i narodzinach córeczki. Włożyła do piekarnika trzy porcje ravioli. Jak dobrze, że miała zapas. Tara i Astrid przyjechały kilka minut później.
‒ Wejdźcie – zaprosiła je do środka.
Jasnowłosa Tara szła pierwsza energicznym krokiem, a za nią smukła jak trzcinka Astrid, naturalnie piękna była modelka. Przy nich Miranda ze swoim wzrostem metr siedemdziesiąt zdawała się malutka, zwłaszcza że zrzuciła szpilki, a one obie paradowały na obcasach.
‒ Jak się czujesz? Wszystko w porządku? – Astrid przytuliła ją serdecznie.
Zawsze żywo się interesowała maleństwem, które miało przyjść na świat. Bardzo chciała mieć dzieci, ale w małżeństwie z Johnathonem to nie wyszło mimo starań. Teraz zaręczyła się z bratem Mirandy, Clayem. Ciekawe, czy zdecydują się na in vitro, czy Astrid przeleje wszystkie niespełnione macierzyńskie uczucia na córeczkę Claya, Delię.
‒ Jestem nieustannie głodna – przyznała się Miranda i wprowadziła przyjaciółki do przestronnej kuchni, skąd dochodziły boskie zapachy. – Za kwadrans danie będzie gotowe. Macie ochotę na kieliszek wina? – Wyciągnęła chablis z lodówki.
‒ Chętnie. – Astrid usiadła na barowym stołku.
‒ Ja też, ale nie odkładajmy głównego tematu. Andrew jest w mieście. Ktoś z moich znajomych widział go w Grand Hotelu. Nie czekajmy bezczynnie, aż się dowiemy, jaki jest cel tej wizyty. – I Tara wyliczyła całą listę grzechów, które szwagier popełnił w przeszłości, łącznie z błędnymi informacjami, które ich firma otrzymała w sprawie specyfikacji przetargowych. – Powinnyśmy przejąć inicjatywę.
Miranda napełniła winem dwa kieliszki, walcząc z narastającą irytacją. Spędziła trochę czasu w towarzystwie Andrew, gdy przyjechał do San Diego kilka tygodni po śmierci Johnathona. Może nie był wzorem cnót, ale dorabia mu się niesprawiedliwą gębę podstępnego intryganta.
‒ Nie widzę tu swojej roli. Nawet nie pracuję w Sterlingu.
‒ I dlatego jesteś idealna do tej roli. Nie będzie cię podejrzewał – oświadczyła Tara.
‒ Znasz go najlepiej z nas wszystkich – dodała Astrid. – Ja właściwie wcale.
Żadna z żon nie miała okazji poznać Andrew. Nie był częścią życia ich męża. Skontaktował się z Mirandą dopiero po pogrzebie, a w rozmowie wywarł na niej pozytywne wrażenie. Uważała się za dobrego sędzię charakterów, złościło ją przypisywanie mu podłych intencji.
‒ Zadzwoń do niego, spróbuj się umówić. I dowiedz się, co właściwie kombinuje – zachęcała Tara.
‒ Obiecał się ze mną skontaktować, kiedy wróci do San Diego – odparła wolno Miranda. – Skoro tego nie zrobił, może nie chce się spotkać. – Nie była pewna, dlaczego ta myśl sprawiła jej przykrość.
‒ Może jest pochłonięty brudnymi gierkami. Rada miejska w tym tygodniu rozstrzygnie przetarg na Seaport. Ostatni moment, żeby nam zaszkodzić.
‒ Wariatki. – Miranda z politowaniem pokręciła głową. – Zupełnie go nie znasz.
‒ Nie widzisz dowodów, bo zamykasz oczy – odparła Astrid. – Ja też miałam wątpliwości, ale wszystkie poszlaki wskazują na Andrew. Wiem, trudno w to uwierzyć, bo jest najbliższym krewnym człowieka, którego wszystkie kochałyśmy.
Miranda westchnęła ciężko. Pokrewieństwo powinno dać mu kredyt zaufania. Czy jest głupio naiwna?
Johnathon opowiadał jej różne historie o bracie, o jego mściwych i okrutnych postępkach, jednak nie miała klapek na oczach. Johnathon potrafił działać równie bezwzględnie i nigdy nie nadstawiał drugiego policzka.
Postanowiła wyjaśnić sprawę raz a dobrze. Jeśli Andrew jest niewinny, będzie go bronić z pełnym przekonaniem. Chce przecież, aby jej córka spotkała całą bliską rodzinę. Miranda i Clay nie znali ojca. To bolesne doświadczenie dla dziecka. Może jej córeczka będzie miała przynajmniej kochającego stryja.
‒ Zgoda. Zadzwonię do niego.
‒ Naprawdę? ‒ Tara wyraźnie spodziewała się z jej strony większego oporu.
‒ Tak. Nie chcę spędzać kolejnych godzin na deliberowaniu nad czymś, co jest naszym wymysłem. – Wzięła telefon i wyszukała w kontaktach numer Andrew.
Odebrał po jednym dzwonku.
‒ Miranda?
Poczuła dreszczyk na dźwięk jego głosu. Hormony ciążowe dają o sobie znać. Odwróciła się plecami do przyjaciółek i przeszła na drugą stronę kuchni.
‒ Hej, Andrew. Jak się miewasz?
‒ Dobrze. A ty? Zaskoczyłaś mnie. – Miał ciepły i przyjemny glos. Zupełnie jak kąpiel, za którą się stęskniła.
Przymknęła oczy i ucisnęła nasadę nosa. Za chwilę zabrzmi jak stalkerka.
‒ Podobno jesteś w mieście.
Po drugiej stronie zapanowała cisza i Andrew odezwał się zupełnie innym tonem.
‒ Kto ci powiedział?
‒ Widziała cię jedna z moich przyjaciółek. Jest dość wścibska, więc zadzwoniła sprawdzić, czy jesteśmy umówieni. – Wzdrygnęła się. Nie lubiła kłamstw.
‒ Przyjechałem w interesach. Miałem zamiar się do ciebie odezwać.
‒ Jak długo będziesz w San Diego? – Zerknęła na Tarę i Astrid. Nie odrywały od niej wzroku.
‒ Niezbyt długo.
‒ Miałbyś ochotę zjeść ze mną kolację? – To było niewinne pytanie. W końcu każdy musi kiedyś jeść.
‒ Z przyjemnością.
‒ Ostatnio projektowałam zmianę wystroju restauracji na Harbor Island. Stamtąd jest piękny widok na zatokę. Nie miałam jeszcze okazji ocenić efektów mojej pracy.
‒ Dobry pomysł – powiedział, ale coś w jego głosie sprawiło, że wyczuła pewien przymus.
Czy dziewczyny miały rację? Zbyt pochlebnie go oceniła? Cóż, pora się przekonać.
‒ Jutro wieczorem? O siódmej?

Zaparkowała auto przy Harbor Prime, żołądek ściskał jej się ze zdenerwowania. Miała odegrać rolę kobiety-szpiega bez żadnego wsparcia. Tara i Astrid oczekiwały odpowiedzi na drażliwe pytania, a ona chciała zachować dobry kontakt ze szwagrem. Ich cele wzajemnie się wykluczały.
Jak ma wziąć Andrew w krzyżowy ogień pytań, a jednocześnie nie spalić mostów między nimi? Wiedziała tylko, że postara się wywiązać z jednego i drugiego zadania.
Widok restauracji sprawił jej przyjemność – renowacja się udała. Nie miała zwyczaju chwalić się dobrym gustem, ale tym razem była z siebie dumna. Drewniane belki sufitowe w hebanowym odcieniu podkreślały wyspiarską architekturę budynku. Kanapy i obicia ścianek działowych miały roślinne wzory w kolorach kawowego brązu i soczystej zieleni. Najładniejszy we wnętrzu był jednak widok na zatokę z migotliwą panoramą rozrzuconego na brzegu miasta.
‒ Pani Sterling, jak miło, że nas pani odwiedziła. – Restauratorka wyszła jej naprzeciw z wyciągniętą dłonią.
‒ A ja cieszę się, że mam okazję zobaczyć lokal wieczorem. – Rozejrzała się, ale nie dostrzegła Andrew.
‒ Mamy dla pani stolik z wyjątkowo pięknym widokiem.
‒ Zdaje się, że mój gość jeszcze nie dotarł.
‒ Pan Sterling przyszedł dziesięć minut temu. Pozwoliłam sobie zaprosić go do stolika. Proszę za mną.
W jadalni rozbrzmiewała muzyka i wesoły gwar rozmów. Gdy okrążyły środkowy rząd stolików, dostrzegła profil Andrew i poczuła przyspieszone bicie serca. Skąd to się bierze? Hormony? A może podobieństwo do męża, którego przedwcześnie straciła.
Andrew odwrócił się i uśmiechnął lekko na jej widok. Wstał i wyciągnął ramiona. Przytuliła się bez wahania.
‒ Dobrze cię zobaczyć, Mirando. – Jego uścisk był serdeczny i ciepły.
Dawno nie czuła się tak bezpiecznie…

Rozglądając się po pięknym pomieszczeniu przeznaczonym do degustacji wina, które było klejnotem w koronie drogiej jej sercu winnicy Cowboy Wines, Honey Cooper pomyślała, że gdyby miała pod ręką pudełko zapałek, a do tego odrobinę odwagi, puściłaby to wszystko z dymem. Co prawda trudno by jej zarzucić brak odwagi, chodziło raczej o niechęć do ewentualnej kary. Może to nie najlepszy powód, by rezygnować z podpalenia rodzinnej winnicy. Byłej rodzinnej winnicy.
Kupił ją Jericho Smith, najbardziej irytujący, nieznośny i najseksowniejszy facet, jakiego znała.
Doprowadzał ją do szału. Przejął jej dziedzictwo. Jej bracia nie byli zainteresowani prowadzeniem Cowboy Wines, zaś ojciec postanowił przejść na emeryturę. Jericho złożył ofertę kupna, a ojciec ją przyjął. Owszem, na jej rachunku bankowym pojawiły się pieniądze, które zdaniem ojca jej też się należały. Tyle że to bez znaczenia.
Może jednak powinna poszukać zapałek.
Spojrzała na telefon – za nieuczciwie jej zdaniem zyskane pieniądze kupiła sobie smartfon – i zobaczyła nową wiadomość. Napisał do niej Donovan.
Prowadził hodowlę koni na obrzeżach Portland. Poznała go przez aplikację randkową. Tak, założyła konto na portalu randkowym. Naprawdę miała dość tego, co wiązało się z Gold Valley. Miała dość kowbojów. Dość wszystkich, którzy znali jej braci i ojca.
Miała dość Jericha.
Była nietykalna. Równie dobrze mogliby ją zamknąć w szklanej klatce. Mężczyźni bali się, że jeśli podejdą do niej bliżej niż na trzydzieści metrów, dostaną pięścią w twarz. Jackson i Creed nie słynęli ze spokojnego usposobienia, a jeśli chodzi o Jericha… Był starszym bratem, którego absolutnie nie potrzebowała.
Była zła, że tak na nią działał, i to od chwili, gdy poznała różnicę między chłopcami i dziewczynkami. Rzecz jasna, kiedy mężczyzna zna cię tyle czasu, wciąż postrzega cię jako smarkulę z mysim ogonkiem i nigdy nie zobaczy w tobie kobiety. Poza tym wiedziała, że jeśli chodzi o związki, dla Jericha liczy się dobra zabawa, a nie trwałość.
Gdyby tylko nie był taki przystojny!
Pod tym względem Donovan wcale mu nie ustępował. Oczywiście jeśli wierzyć zdjęciom, które otrzymała. Nie, to nie były takie zdjęcia, nie przysłał jej swoich aktów. Nie wiedziała, czy powinna czuć się tym urażona, czy przeciwnie. Z telewizji, wiedziała, że mężczyzna, który chce spotykać się z kobietą, wysyła jej zdjęcia swojego ciała. Ale i tak zamierzała wynieść się z Gold Valley, jak najdalej od winnicy – nie podpalając jej jednak – i od Jericha. Raz na zawsze. W związku z tym miała zamiar uciec do Portland, znaleźć pracę na innym ranczu, a może nawet stracić dziewictwo z Donovanem.
Tak, zdecydowanie straci dziewictwo z Donovanem.
W Boże Narodzenie.
Wymaże Jericha z pamięci i przestanie myśleć o tym, że jest seksowny i że kupując winnicę, kompletnie ją załamał. Odkąd sięgała pamięcią, winnica była jej marzeniem. Przez lata ciężko pracowała na ziemi, która już do nich nie należała.
Czarę goryczy przelewał fakt, że nie przestała uważać Jericha za atrakcyjnego mężczyznę, mimo że była na niego wściekła. Mimo tego, że każdej nocy spał podobno z inną kobietą. Nie obchodziło jej to. Bo przecież nie umówi się z nim na randkę. Choć chętnie by to zrobiła. Kto by nie chciał? Był wysoki, atletyczny. Uosobienie grzechu w kowbojskich butach i kapeluszu. W obcisłym T-shircie. Choć miała serdecznie dosyć kowbojów, to był jej typ.
Gdy straciła matkę, miała trzynaście lat. Czuła wtedy, jakby ziemia zapadła się pod jej nogami, a ona kurczowo chwyciła się brzegu przepaści, by nie spaść na dno. Został jej ojciec i bracia, a dla niej najważniejszą rzeczą stało się dopasowanie do tego męskiego świata.
Wiedziała, że ojciec nie umie sobie poradzić z jej bólem i żałobą, więc ze wszystkich sił starała się zachować obojętność. Odsunęła na bok marzenia, eksperymentowanie z makijażem czy ciuchami. Została kowbojką.
Niestety po jakimś czasie uznała, że ta droga prowadzi donikąd i zapragnęła czegoś innego. Chciała się przekonać, co jeszcze może w życiu robić i kim być.
Donovan był bardziej wyrafinowany. Prowadził ośrodek jeździecki, nie ranczo. U niego nie byłaby pomocnikiem, zostałaby treserem koni. Kimś ważnym. Zyskałaby wolność. Przestałaby być dziewicą.
Skoro ojciec uznał, że winnica jej się nie należy, to znaczy, że nie jest tu do niczego potrzebna.
Poczuła ucisk w sercu. Nie zamierzała zrywać więzi z rodziną. Kiedy zmarła matka, była jeszcze dzieckiem, a ojciec nie szczędził jej czasu i uwagi. Kochał ją, po prostu nie potrafił zajmować się dziewczynką. I nie przyszło mu do głowy, że może chcieć dostać kawałek ziemi. Zwłaszcza że prawie całe życie ciężko na niej pracowała.
Bracia… Cóż, mówiąc szczerze, byli prawdziwym utrapieniem, choć oni też ją kochali. Niezależnie od tego wszystkiego musi wyjechać.
Bardzo potrzebowała dystansu.
Sięgnęła znów po telefon i przeczytała wiadomość.

Kiedy zamierzasz przyjechać?

Myślałam o tygodniu świątecznym.

Właściwie chciała wyjechać natychmiast. Zniknąć, zerwać z tym. Jak najszybciej.
Nigdy nie wyczekiwała na Boże Narodzenie z bliskimi. Nie zamierzała też dyskutować z nimi na temat wyjazdu. Chciała tylko wyjechać. Robić to, na ma ochotę.
Nie musiała pytać o pozwolenie, więc tego nie zrobiła. Nie podzieliła się z nimi swoimi planami, nie zdradziła też, jaka jest wściekła i dlaczego.
Ojciec i tak nie stawi czoła jej emocjom. Poza tym rzadko go widywała. Nie miała pojęcia, co się z nim dzieje, ale nigdy nie było go w domu. Bracia byli już żonaci, i to z siostrami Maxfield, co znaczy, że będą zajęci w swoich winnicach. A może, co gorsza, będą oczekiwali jej pomocy.
Skłamałaby mówiąc, że nie darzy szwagierek sympatią. Cricket była jej rówieśnicą, więc powinny się zaprzyjaźnić. Tyle że Honey miała pewien kłopot, gdy myślała, że ma się zbliżyć z dziewczyną, która sypia z jej bratem.

Bardzo dobrze. Przygotuję dla ciebie pokój.

Miała nadzieję, że to będzie wspólny pokój.
Musi wymazać z pamięci to miejsce, swój ból i głupie bezsensowne zainteresowanie mężczyzną, który skradł jej przyszłość i zajmował za dużo miejsca w głowie.
Miała nadzieję, że Donovan przygotuje pokój dla nich dwojga. Wielką nadzieję. Była na to gotowa. Pragnęła zmiany, czegoś nowego. Szansy na bycie kimś innym.

Jericho był zmęczony. Do wyjazdu do rodziny Daltonów na Boże Narodzenie został mu tylko dzień. Najchętniej by tam nie jechał. Do diabła, chętnie trzymałby się od nich z daleka, ale przed dwoma miesiącami skontaktował się z nim Wes Caldwell, jego przyrodni brat, mówiąc mu o jego związkach z rodziną Daltonów.
Hank najwyraźniej spodziewał się, że Jericho będzie zbyt wściekły, by z nim rozmawiać. Zwłaszcza że jak się okazało, jego nieślubne dzieci z różnych związków żyły z przeświadczeniem, że wie o ich istnieniu, lecz się ich wyrzekł, choć to nie była prawda.
Wes z własnej woli spotkał się z nim w Gold Valley Saloon, wyjaśnił sytuację i opowiedział, jak on sam znalazł się w Gold Valley i został członkiem klanu Daltonów.
Tyle że Jericho już wcześniej był świadomy swojego związku z Daltonami. Miał tę świadomość od momentu, gdy był dość duży, by się zorientować, że każdy ma ojca – tyle że jego ojciec miał go gdzieś.
Okazało się, że się mylił. Hank Dalton nie miał pojęcia o jego istnieniu. Cieszący się złą sławą emerytowany kowboj i zawodnik rodeo był ojcem sporej liczby dzieci, o których nie wiedział. W swoich szalonych młodych latach, gdy zdradzał żonę i nie rozumiał chyba, do czego służy prezerwatywa, spłodził gromadkę, która była teraz po trzydziestce. Część z nich urodziła mu żona Tammy, część inne kobiety.
Wyglądało na to, że Jericho jest ostatni z grona poszukiwanych, a to dlatego, że Hank nie znał jego imienia, a znów nazwisko miał dość pospolite. Hank nie cieszył się dobrą opinią w Gold Valley. Matka Jericha nie robiła tajemnicy z faktu, że to jego ojciec. Zmarła, gdy Jericho miał szesnaście lat i wtedy rodzina Cooperów wzięła go do siebie. Wychowali go i zadbali o to, by niczego mu nie brakowało.
Rak zbyt wcześnie zabrał jego troskliwą matkę. Jericho dzielił ten ból z Cooperami. Nie mówili o tym – uczucia nie zajmowały poczesnego miejsce na liście rzeczy, z którymi trzeba się mierzyć – a jednak wszyscy po prostu o tym wiedzieli. I to wystarczyło.
O ile Jericho się orientował, Hank porzucił jego matkę, więc niczego od niego nie chciał. Tymczasem historia okazała się bardziej skomplikowana. To żona Hanka Tammy kontaktowała się z byłymi kochankami męża, które urodziły mu dzieci. Hank nie był tego świadomy.
I oto Jericho wybierał się do Daltonów na święta, nie mając pojęcia, co go tam czeka. Choć szczerze mówiąc, z zaciekawieniem myślał, że zobaczy tych wszystkich, którzy tworzyli jego rodzinę. Na szczęście Honey miała zostać w domu i dopilnować winnicy.
Poza tym Jackson i Creed mogliby choć raz ruszyć tyłki i pomóc siostrze. Byli dla niego jak bracia. Zaś Honey…
Znał ją, odkąd była pełnym energii, choć drażliwym dzieciakiem. Teraz była pełną energii, lecz drażliwą kobietą, która rozpalała w nim krew i kazała mu zadawać sobie pytanie, czy w piekle naprawdę jest tak gorąco, czy może jednak warto zaryzykować.
Bóg jeden wie, że gdyby jej tknął, Jackson i Creed daliby mu popalić. Gdyby należał do mężczyzn, którzy mają do zaoferowania coś więcej, być może byłoby inaczej.
Jericho uważał miłość za poświęcenie, zatem trzymał ręce przy sobie i nie rozpinał rozporka. W każdym razie przy Honey. Poza niechcianym podnieceniem, jakie w nim budziła, była dobrym pracownikiem i mógł jej spokojnie powierzyć winnicę na jakiś czas. Prawdę mówiąc, przysiągłby, że odkąd ją kupił, Honey pracowała dwa razy więcej.
Doskonale sobie bez niego poradzi, zwłaszcza że choć gościli już w winnicy dwie prywatne imprezy, nie był to jeszcze czas degustacji wina. Zapewne nie bez znaczenia podczas podejmowania decyzji o spotkaniu z Daltonami był też fakt, że Jericho osiągnął w życiu sukces.
Do diabła, całkiem daleko zaszedł bez pomocy Hanka.
Dorobił się wszystkiego ciężką pracą własnych rąk. Pierwsze ranczo kupił po latach pracy na nim. Potem dokupił drugie. Rozwijał działalność. Osiągał zyski. Wreszcie stać go było na kupno winnicy.
Teraz miał już kilka firm związanych z rolnictwem i prowadzeniem farmy.
Nie potrzebował litości Daltonów ani ich pieniędzy. Był taki czas, kiedy wsparcie finansowe bardzo przydałoby się jego matce. Otrzymali od Hanka jednorazową wypłatę za ugodę, ale choroba matki doprowadziła ich do bankructwa.
Był dzieckiem i został z niczym. Tak, przez pewien czas czuł z tego powodu gorycz. Aż doszedł do wniosku, że najlepszą zemstą będzie jego sukces w każdej dziedzinie życia, więc robił wszystko, żeby go osiągnąć.
Harował ile sił i nieźle się bawił. Rodzina, małżeństwo… te bzdury nie były mu pisane.
Wszedł do pomieszczenia, gdzie degustowano wina, i ujrzał Honey z telefonem w ręce. Miała na sobie niebieskie dżinsy opinające ciasno zgrabne pośladki. Nie, Honey nie jest jego siostrą. Niedawno skończyła dwadzieścia dwa lata, więc była za młoda i prędzej ugryzłaby go w nadgarstek, niż pocałowała. Była jak dzika norka.
I niech go szlag, jeśli mu się to nie podobało.
Dokładnie wiedział, kiedy to się stało i starał się o tym nie myśleć. To było w listopadzie minionego roku, kiedy Creed oznajmił, że poślubia jego rywalkę, ponieważ zaszła z nim w ciążę. Honey wpadła w furię.
– Nikt się nie decyduje na ślub tylko dlatego, że kogoś pożąda. To durne.
– Dobra, żenię się z powodu ciąży.
– Nadal nie rozumiem, jak mogłeś być tak głupi.
– Honey, modlę się, żebyś miała głowę na karku, kiedy znajdziesz się w podobnej sytuacji, kiedy będziesz kogoś pożądała.
– Nigdy nie ogłupieję z powodu faceta.
Powiedziała to z absolutnym przekonaniem. I wtedy coś w nim pękło. Jericho zrozumiał, że Honey jest już kobietą.
Zastanowił się, jaki mężczyzna mógłby sprawić, by jednak zachowała się głupio. Natychmiastowa instynktowna odpowiedź brzmiała: on.
Teraz chciał wybiec z pomieszczenia, jakby spodnie zajęły mu się ogniem. A jednak został, jakby nic się nie zdarzyło, zdusił ogień, po którym został tylko znośny żar.
– Dobry wieczór.
Podniosła głowę i spojrzała na niego chłodno.
– O, Jericho.
– Ćwiczyłaś tę minę przed lustrem?
– Jaką minę? – Chłód wyparował, ściągnęła brwi.
– No i proszę, znów przypominasz siebie. Chciałbym, żebyś wszystko tu nadzorowała, kiedy wyjadę na święta.
– Słucham?
– Słyszałaś.
Zamrugała i szeroko otworzyła oczy w kolorze whisky.
– Zdaje ci się, że jesteś moim… Zdaje ci się, że jesteś moim szefem, Jericho?
– Honey. – Zdał sobie sprawę, że kusi los. I jej temperament. – Jestem teraz właścicielem winnicy, a ty dla mnie pracujesz. – To on będzie podpisywał czeki. Może to jeszcze do niej nie dotarło.
– Ja… odchodzę – rzuciła.
– Co takiego?
– Odchodzę. W zasadzie wyjeżdżam.
– Wyjeżdżasz?
– Jericho, zawsze powtarzasz to, co mówi kobieta? Jeśli tak, trudno mi uwierzyć, że masz takie powodzenie.
– Kobiet nie przyciągają moje zdolności do konwersacji.
Jej policzki poczerwieniały.
– Nie obchodzi mnie, czemu kobiety szukają twojego… towarzystwa. Ja wyjeżdżam. Dostałam pracę.
– Do… – zdał sobie sprawę, że chciał znów powtórzyć jej słowa. – Gdzie?
– Niedaleko Portland.
– Co będziesz robić? Pracować w jednym w tych durnych barów kawowych, gdzie nie ma żadnego wyboru i więcej tam agresji niż kawy?
– Nie będę pracować w mieście, tylko na ranczu. W ośrodku jeździeckim. Będę treserem koni.
– Jedziesz tam w ciemno?
– Tak.
– Jak się nazywa to miejsce, do diabła?
– Nie twój interes.
– Twój ojciec wie?
– Ojciec jest zbyt zajęty. Wydaje się, że entuzjastycznie powitał wżenienie się moich braci w ród Maxfieldów.
– Co to niby ma znaczyć?
Znał odpowiedź. Przed wieloma laty Cash Cooper przeżył młodzieńczy romans z Lucindą Maxfield. Rozdzielił ich czas i nieporozumienia.
Jericho podejrzewał, że uczucie się odrodziło, gdy żona Casha zmarła, zaś Lucinda rozeszła się z mężem.
Zdawało się, że Honey właśnie to miała na myśli.
– Wygląda na to, że mężczyźni z mojej rodziny nie są w stanie oprzeć się kobietom z rodziny Maxfieldów. – Potrząsnęła głową. – Nie chcę spędzać świąt w Maxfield Vineyards. Nie chcę być częścią ich świata. Nie chcę, żebyś był właścicielem Cowboy Wines. Chcę, żeby wszystko było tak jak dawniej. Ale tak się nie stanie. To znaczy, że ja się stąd zmywam. Mam pracę i naprawdę lubię… Donovana.
– Kim jest Donovan? – spytał, mrużąc oczy.
Jackson i Creed już tu nie mieszkali, więc czuł się odpowiedzialny za to, by Honey nie popełniła jakiegoś głupstwa.
Wydawała się otwarta, szczera aż do bólu. Mówiła wszystko, co pomyślała. Fakt, że jednak miała jakieś sekrety, uruchomił alarm w jego głowie.
– Jest właścicielem ośrodka, gdzie się wybieram – odparła. – Rozmawiam z nim przez aplikację.
Jericho poczuł ucisk w żołądku.
– Wyjaśnij mi to.
– Skoro musisz wiedzieć, poznaliśmy się na portalu randkowym.
– Poznałaś gościa, dla którego zamierzasz pracować, na portalu randkowym?
– Tak.
– To naruszenie zasad związanych z zatrudnianiem pracowników.
– Myślę, że to może być naruszenie zasad.
– Tym bardziej nie powinnaś tam jechać. To mi wcale nie wygląda na uczciwe i bezpieczne.
– Nie jestem dzieckiem, Jericho. Zresztą jadę tam z zamiarem naruszenia wszelkich zasad.
– Nie, do diabła. – Wpadł w złość. Być może Honey nigdy nie będzie jego, mimo to nie pozwoli jej uciec gdzieś na północ i żyć na kocią łapę z właścicielem ośrodka jeździeckiego. Na samą myśl o czymś takim dostawał furii. – Nie. Nigdzie nie pojedziesz. Zostaniesz tutaj.
– Może to będzie dla ciebie szokująca wiadomość, Jericho, ale nie masz nade mną władzy. Nie masz prawa mówić mi, co mam robić. Nie masz nic do powiedzenia na ten temat. Zrobię, co zechcę. Bo to nie twoja sprawa.
– Jesteś moją sprawą, Honey, nawet jeśli ci się to nie podoba…

Maddie Lane stała na podwórzu, wpatrując się z zatroskaniem w kręcące się po nim kury. Były wśród nich czerwone, białe i cętkowane. Jednak brakowało dużego koguta karmazyna, który wabił się Pumpkin.
Domyślała się, gdzie może być. Znowu czekają ją kłopoty, to pewne. Odgarnęła z twarzy jasne falowane włosy i skrzywiła się z niezadowoleniem. Dużymi szarymi oczami wędrowała po podwórzu w nadziei, że się pomyliła, że Pumpkin wybrał się tylko na poszukiwanie robaków, a nie kowbojów.
– Pumpkin? – zawołała.
W drzwiach pojawiła się jej cioteczna babka, Sadie: nieduża, przysadzista starsza pani z siwymi włosami.
– Widziałam, jak szedł w stronę obejścia Brannta – powiedziała, wychodząc na ganek. – Przykro mi.
– Muszę za nim pójść – jęknęła Maddie. – Cort mnie zabije!
– Myślę, że nie posunie się tak daleko – odrzekła spokojnie Sadie. – Mógł zresztą zastrzelić Pumpkina, ale tego nie zrobił…
– Tylko dlatego, że chybił – prychnęła Maddie, opierając ręce na smukłych biodrach.
Średniego wzrostu, o chłopięcej figurze, miała dużo bezpretensjonalnego wdzięku. I potrafiła ciężko pracować. Ojciec nauczył ją hodowli i sprzedaży bydła, planowania budżetu i gospodarowania. Jej niewielkie ranczo niczym szczególnym się nie wyróżniało, ale przynosiło niewielki dochód. Wszystko układało się pomyślnie, dopóki nie postanowiła rozszerzyć działalności o produkcję ekologicznych jaj i nie kupiła Pumpkina, kiedy poprzedni kogut został zagryziony przez kojota.
– Och, jest łagodny jak owieczka – zapewniał ją poprzedni właściciel. – Kogut czystej krwi, dobry reproduktor, będzie pani zadowolona.
Rzeczywiście, pomyślała, kiedy wpuściła go między kury, a on od razu zaatakował jej nadzorcę, starego Bena Harrisona, akurat wybierającego jaja.
– Lepiej się go pozbądź – ostrzegł Ben, kiedy opatrywała mu rękę.
– Uspokoi się, po prostu jest zdenerwowany nowym miejscem – zapewniła go Maddie.
Roześmiała się teraz na wspomnienie tamtej rozmowy. Ben miał rację. Powinna była odesłać Pumpkina poprzedniemu właścicielowi, ale przyzwyczaiła się do tego pierzastego agresora. Cort Brannt niestety nie.
Cort Matthew Brannt był uosobieniem idealnego mężczyzny z kobiecych marzeń. Wysoki, muskularny, obyty, w dodatku grał na gitarze jak profesjonalista. Miał lekko falowane kruczoczarne włosy, duże ciemnobrązowe oczy i zmysłowe usta, które Maddie w wyobraźni często całowała.
Problem w tym, że Cort był zakochany w swojej drugiej sąsiadce, Odalie Everett, córce wpływowego ranczera Cole’a Everetta. Miała dwóch braci, Johna i Tannera. John wciąż mieszkał z rodzicami, a Tanner przeniósł się do Europy. Rzadko o nim wspominano.
Cort chciał się z nią ożenić, ale Odalie nie myślała o małżeństwie. Kochała operę. A że po matce odziedziczyła piękny czysty głos, chciała zostać zawodową sopranistką. Wyjechała więc do Włoch, żeby pobierać lekcje u znanego śpiewaka. Cort był zrozpaczony, a na domiar złego kogut Maddie wciąż pojawiał się na jego podwórzu i atakował go bez ostrzeżenia.
– Nie rozumiem, dlaczego uwziął się na Corta – powiedziała głośno Maddie. – Przecież mamy tutaj tylu kowbojów.
– Ostatnio Cort rzucił w niego grabiami, kiedy przyszedł do nas obejrzeć jednego z twoich byczków – przypomniała jej Sadie.
– Ja wciąż czymś w niego rzucam – zauważyła Maddie.
– Tak, ale Cort gonił go po całym podwórzu, chwycił go za łapę i zaniósł go na wybieg dla kur, żeby go im zademonstrować. Zranił jego dumę – mówiła dalej Sadie. – Więc on teraz wyrównuje z nim rachunki.
– Tak myślisz?
– Koguty są nieprzewidywalne. Ten – dodała kąśliwie – powinien skończyć w rosole.
– Ciociu Sadie!
– Po prostu mówię, jak jest – prychnęła Sadie. – Mój brat – a twój dziadek – zabiłby go, gdy pierwszy raz cię zaatakował.
– Domyślam się – uśmiechnęła się Maddie. – Nie lubię zabijania. Nawet kogutów.
– Cort by go zabił, gdyby potrafił celnie strzelać – powiedziała Sadie z lekką pogardą. – Załaduj dla mnie tę strzelbę, to ja to zrobię.
– Ciociu Sadie!
– Głupol – skrzywiła się Sadie. – Chciałam pogłaskać kurę, a on gonił mnie aż do samego domu. To żałosne, kiedy kogut terroryzuje całe ranczo. Zapytaj Bena, co on myśli o tym kogucie. No dalej. Jeśli mu pozwolisz, przejedzie po nim furgonetką!
– Cóż, może Cort raz na zawsze się z nim rozprawi, a ja kupię nam innego miłego kogutka.
– Nie sądzę – powiedziała Sadie. – A co do rozprawienia się z nim… – Wskazała ruchem głowy na szosę.
Maddie podążyła za jej wzrokiem. Na szosie zawróciła jak szalona czarna furgonetka i zaczęła pędzić w stronę domu. Najwyraźniej kierował nią jakiś szaleniec.
Po paru sekundach zatrzymała się przed frontowym gankiem, płosząc kury.
– Wspaniale – mruknęła Maddie. – Tak je wystraszył, że teraz nie będą się niosły przez dwa dni.
– Lepiej martw się o siebie – ostrzegła ciocia Sadie. – Witaj, Cort! – zwróciła się do kierowcy furgonetki. – Miło cię widzieć – dodała i niemal biegiem zawróciła do domu.
Maddie została sam na sam z wysokim wściekłym kowbojem w dżinsach, butach kowbojskich, kraciastej koszuli i czarnym stetsonie nasuniętym na jedno oko. Wiedziała, co się święci.
– Przepraszam! – powiedziała, podnosząc w obronnym geście obie ręce. – Obiecuję, że coś z nim zrobię.
– Andy wylądował w krowim gównie, ale to nic w porównaniu z tym, co przydarzyło się innym, kiedy go goniliśmy. Wpadłem na głowę do koryta z płynem odkażającym!
Nie mogę się roześmiać, nie mogę się roześmiać, powtarzała sobie w duchu Maddie, wyobrażając sobie wysokiego przystojnego Corta leżącego z twarzą w cuchnącym roztworze, w którym zanurzali bydło, żeby zapobiec chorobom.
– Przepraszam, naprawdę bardzo mi przykro! – Maddie wytarła wilgotne oczy, próbując ze wszystkich sił zachować powagę. – Nie hamuj się, krzycz na mnie, krzycz. Naprawdę. No, dalej.
– Twój głupi kogut wyląduje w brzuchach moich pracowników, jeśli go jeszcze raz wypuścisz! – zagrzmiał.
– Och, można sobie pomarzyć, nieprawdaż? – spytała tęsknie. – To znaczy myślę, że mogłabym wynająć jakąś chwilowo wolną jednostkę wojskową, żeby spędziła tu następny tydzień, próbując go chwycić. – Rzuciła Cortowi rozbawione spojrzenie. – Jeśli ty i twoi ludzie nie możecie go złapać, to niby jak ja mam to zrobić?
– Złapałem go w dniu, kiedy go kupiłaś – przypomniał jej.
– Tak, ale to było trzy miesiące temu – zauważyła. – I wtedy był tu nowy. Teraz nauczył się już techniki uników. – Maddie zmarszczyła brwi. – Zastanawiam się, czy kiedykolwiek komuś przyszło do głowy, żeby użyć kogutów jako zwierząt bojowych w armii. Muszę to zasugerować jakiemuś dowódcy.
– Ja bym sugerował, żebyś go w jakiś sposób zatrzymała w swoim obejściu, zanim oddam sprawę do sądu.
– Niesamowite, pozwałbyś mnie z powodu koguta? – wykrzyknęła Maddie. – Wow, już widzę nagłówki w gazetach. Bogaty ranczer pozywa głodującą drobną ranczerkę do sądu za atak koguta. Czy twój ojciec ucieszyłby się, czytając takie nagłówki? – spytała z niewinnym uśmiechem.
– Jeszcze jeden atak koguta i zaryzykuję, to nie żarty. – Twarz Corta przybrała zacięty wyraz.
– Och, uchowaj Boże. Poproszę weterynarza, żeby mu przepisał jakieś lek uspokajający – powiedziała Maddie z udaną powagą. – Myślałeś kiedyś o tym, żeby poprosić swego lekarza o coś takiego? Wydajesz się bardzo zestresowany.
– Jestem zestresowany, bo twój cholerny kogut wciąż mnie atakuje, i to na moim cholernym ranczu!
– Cóż, rozumiem, że to stresująca sytuacja – powiedziała Maddie ze współczuciem. – Słyszałam, że Odalie Everett wyjechała do Włoch – nadmieniła mimochodem, wiedząc, że zirytuje go tym pytaniem.
– Od kiedy to interesujesz się Odalie? – spytał Cort, piorunując ją spojrzeniem.
– Po prostu słyszałam ostatnie plotki – odparła, spoglądając na niego spod rzęs. – Może powinieneś studiować śpiew…
– Ty żmijo – warknął Cort. – Jak gdybyś ty potrafiła zaśpiewać choć jedną niefałszywą nutę!
– Gdybym chciała, tobym potrafiła!
– Jasne. I od razu stałabyś się piękna?
Maddie pobladła.
– Jesteś za chuda, za płaska, za pospolita i za mało zdolna, żeby kiedykolwiek mi się podobać, na wypadek gdyby ci to chodziło po głowie – dodał z nieskrywanym niesmakiem.
Maddie wyprostowała się na całą wysokość, ale i tak sięgnęła mu tylko do brody, i spojrzała na niego z godnością.
– Dziękuję. Zastanawiałam się, dlaczego mężczyźni się za mną nie uganiają. Miło jest poznać przyczynę.
Cort nagle poczuł się dość niezręcznie.
– Nie to miałem na myśli – rzekł, przestępując z nogi na nogę.
Maddie odwróciła się, żeby odejść. Nie zamierzała się przy nim rozpłakać.
– Posłuchaj, Madeline – zaczął.
Odwróciła się na pięcie, rzucając mu oburzone spojrzenie. Zacisnęła dłonie.
– Myślisz, że dla kobiet jesteś darem od Boga, co? – spytała wyzywająco. – Pozwól mi coś sobie powiedzieć. Od lat wykorzystujesz swoją urodę, żeby dostawać to, czego chcesz, ale Odalie nie dostałeś, prawda?
– Odalie to nie twoja cholerna sprawa – odparł Cort ze skamieniałą nagle twarzą.
– Wygląda na to, że twoja też nie – odgryzła się. – Bo w przeciwnym razie nigdy by cię nie zostawiła.
Cort odwrócił się i odszedł do furgonetki.
– I nie waż się więcej wpadać na moje podwórze i płoszyć moje kury! – dodała.
Cort zatrzasnął drzwi, włączył silnik i odjechał z piskiem kół w stronę szosy.
– Przez trzy dni nie będą znosić jaj – mruknęła do siebie Maddie, wchodząc na stopnie ganku.
Jej duma została nieodwracalnie zraniona. Żywiła do Corta utajone uczucia, od kiedy skończyła szesnaście lat. On nigdy jej nie zauważał, nawet się z nią nie drażnił, jak to nieraz robili inni mężczyźni. Po prostu ją ignorował, kiedy akurat nie atakował go jej kogut. Teraz wiedziała dlaczego. Teraz wiedziała już, co naprawdę o niej myśli.
Ciocia Sadie czekała na nią na ganku.
– Nie przejmuj się tym, co powiedział. – Zmarszczyła czoło. – Przemądrzalec!
Maddie nie zdołała powstrzymać łez.
– Nie wierz w jego słowa. – Ciocia Sadie objęła ją i przytuliła. – Był wściekły i starał się ciebie zranić za to, co wspomniałaś jego cudowną Odalie. Ona jest za dobra dla jakiegoś kowboja. Przynajmniej ona tak uważa.
– Jest piękna, bogata i utalentowana – powiedziała Maddie. – Ale Cort także. Naprawdę pasowaliby do siebie. A cóż by to było za wspaniałe połączenie dużego rancza Everettów z ranczem Brannta.
– Tyle że Odalie nie kocha Corta i prawdopodobnie nigdy nie będzie go kochać – zauważyła ciocia Sadie.
– Niewykluczone, że jej uczucia się zmienią po powrocie do domu – mruknęła Maddie. – On zawsze był koło niej, posyłał je kwiaty, dzwonił. Był romantyczny. Może dojść do wniosku, że jest dobrą partią.
– Albo kogoś kochasz, albo nie – stwierdziła Sadie. – I nic tego nie zmieni.
– Tak uważasz?
– Upiekę ci ciasto, od razu poczujesz się lepiej.
– Dziękuję, to miło z twojej strony. – Maddie otarła łzy. – Cóż, przynajmniej straciłam złudzenia. Teraz mogę zająć się ranczem i przestać wzdychać do mężczyzny, który uważa, że jest dla mnie za dobry.
– Żaden mężczyzna nie jest dla ciebie za dobry, kochanie – powiedziała ciocia Sadie. – Jesteś prawdziwym skarbem i nie pozwól, żeby ktokolwiek wmawiał ci coś innego.

Kiedy późnym popołudniem Maddie wyszła zagonić kury do kurnika zastała Pumpkina tam, gdzie powinien się znajdować – na podwórzu za domem.
– Chcesz, żebym wylądowała w sądzie, utrapieńcu – wymamrotała, na wszelki wypadek niosąc gałąź i metalową pokrywkę.
Kogut pochylił głowę i natarł na nią, ale odskoczył od pokrywki.
– Właź – rozkazała.
Kogut wbiegł do kurnika, więc zamknęła drzwi i oparła się o nie z westchnieniem ulgi.
– Trzeba się go pozbyć, panno Maddie – powiedział Ben, przechodząc obok niej. – Będzie pyszny z kluskami.
– Nie zamierzam jeść Pumpkina! – obruszyła się Maddie.
– W porządku. – Ben wzruszył ramionami. – Wobec tego ja go zjem.
– Ani nie zamierzam cię nim karmić, Ben – dodała.
Weszła do domu, umyła ręce i nałożyła na nie krem z antybiotykiem w miejscach, w których zadrapała się pokrywą od kubła. Popatrzyła na swoje dłonie. Nie były ładne.
Maddie spojrzała w lustro szafki aptecznej i się skrzywiła. Naprawdę jestem pospolita, pomyślała. Oczywiście, nigdy nie stosowała makijażu ani nie używała perfum, gdyż od świtu do zmierzchu pracowała na ranczu. Miała miłą powierzchowność, ale Cort pragnął kobiety pięknej, wykształconej i utalentowanej.
– Myślę, że skończysz jako stara panna z kogutem, który terroryzuje okolicę – powiedziała do swego odbicia w lustrze i się roześmiała.
Przyszło jej do głowy, żeby sfotografować Pumpkina i umieścić zdjęcie na dużym plakacie z odpowiednią informacją. Poszukiwany: żywy albo martwy. Nie mogła się opanować, wyobraziwszy sobie, jak zachęceni nagrodą mężczyźni będą penetrować okolicę w poszukiwaniu małego koguta.

Cort Brannt wszedł do swego domu na ranczu czerwony ze złości.
Jego matka, piękna Shelby Brannt, zmierzyła go spojrzeniem od stóp do głów.
– No, no – wymamrotała. – Ponury jak chmura gradowa.
Cort się zatrzymał, rzucił na sofę kapelusz i usiadł obok matki. – Żebyś wiedziała – bąknął.
– Znowu ten kogut, co?
– Skąd wiesz? – zdziwił się.
– Twój ojciec przyszedł, trzęsąc się ze śmiechu. – Matka usiłowała zachować powagę, ale jej się nie udało. – Powiedział, że połowa kowbojów była gotowa naładować strzelby i wyruszyć na polowanie na koguta, kiedy stąd wyjechałeś. Zastanawiał się, czy może będziemy potrzebowali dla ciebie adwokata…
– Nie zastrzeliłem jej. – Cort wzruszył ramionami i westchnął głęboko, wpatrując się w dywan. – Ale powiedziałem jej parę paskudnych rzeczy.
Shelby odłożyła magazyn z modą europejską, który właśnie przeglądała. W młodości, zanim poślubiła Kinga Brannta, była światowej sławy modelką.
– Chcesz o tym porozmawiać, Matt? – zagadnęła delikatnie.
– Cort – poprawił ją z uśmiechem.
– Cort – westchnęła. – Posłuchaj, twój tata i ja nazywaliśmy cię Matt, kiedy byłeś chłopcem, więc trudno…
– Tak, a Morie nazywaliście Daną, prawda?
– To był taki nasz rodzinny żart – roześmiała się Shelby. – Kiedyś ci to wyjaśnię. No dalej, mów.
Matka zawsze potrafiła zdjąć mu ciężar z serca. Choć Cort bardzo go kochał ojca, a nim nigdy nie umiał tak swobodnie rozmawiać o swoich sprawach osobistych. Tymczasem z matką nadawali na tych samych falach. Potrafiła niemal czytać w jego myślach.
– Coś mnie opętało – wyznał. – A ona żartowała sobie z tego koguta, a potem zaczęła kpić z Odalie i cóż, odbiło mi.
Shelby wiedziała, że Odalie jest czułym punktem jej syna.
– Przykro mi, że nie ułożyło ci się z Odalie, Cort – powiedziała. – Ale zawsze jest nadzieja. Nigdy o tym nie zapominaj.
– Posyłałem jej róże. Śpiewałem serenady. Dzwoniłem, żeby porozmawiać, wysłuchać jej problemów. – Podniósł głowę. – Nic się nie liczyło. Ten włoski nauczyciel śpiewu zaprosił ją i wsiadła do pierwszego samolotu lecącego do Rzymu.
– Wiesz, że chce śpiewać, zawsze wiedziałeś. Jej matka też ma anielski głos.
– Tak, ale Heather nigdy nie pragnęła sławy, pragnęła Cole’a Everetta – odparł Cort.
– Cole był typem trudnego mężczyzny – zauważyła Shelby. – Podobnie jak twój ojciec. Mieliśmy bardzo wyboistą drogę do ołtarza. – Potrząsnęła głową. – Heather i Cole również. Ale przecież przyjaźniłeś się przez pewien czas z bratem Odalie, Johnem. – Co się stało?
– To przez jego siostrę – odparł Cort. – Miała dość mnie i naszych gier wideo z Johnem i dawała temu głośno wyraz. Więc John przestał mnie zapraszać. Ja go tutaj zapraszałem, ale zaczął jeździć na rodeo i potem rzadko go widywałem. Mimo wszystko wciąż jesteśmy przyjaciółmi.
– Jest porządnym chłopakiem – zauważyła Shelby.
– Tak.
– Ty też, synu. – Shelby wstała, zmierzwiła mu włosy i uśmiechnęła się.
– Dziękuję.
– Postaraj się tak wszystkiego nie roztrząsać – poradziła. – Pozwól, żeby życie toczyło się swoim torem. Jesteś taki emocjonalny jak twój ojciec. – Patrzyła z czułością w jego twarz. – Pewnego dnia Odalie może stwierdzić, że jesteś słońcem na jej niebie, i wrócić do domu. Ale musisz pozwolić jej spróbować rozwinąć skrzydła. Podróżowała, ale tylko z rodzicami. Teraz po raz pierwszy posmakowała wolności. Pozwól jej się nią nacieszyć.
– Nawet jeśli skomplikuje sobie życie przez tego Włocha?
– Nawet. To jej życie. Nie lubisz, jak ludzie ci mówią, co masz robić, nawet jeśli to dla twojego dobra, prawda?
– Jeśli zamierzasz mi przypomnieć, jak powiedziałaś, żebym nie wchodził na dach stodoły, a ja nie posłuchałem…
– Twoje pierwsze złamanie – przypomniała Shelby. – I nawet nie powiedziałam „a nie mówiłam”?

Melody Skyros skrycie marzyła, że pewnego dnia zgodnie ze swoim powołaniem zostanie skuteczną zabójczynią i będzie likwidować tylko tych, którzy naprawdę na to zasługują. Ale to nie byłoby godne damy.
Od lat w sekrecie trenowała różne sztuki walki. Zawdzięczała tę możliwość rzadkim aktom małżeńskiego buntu swojej dobrze wychowanej, arystokratycznej matki.
Despotyczny ojciec Melody, również arystokrata i magnat prasowy, nie mógł wiedzieć, że pogardzana przez niego druga córka nabywa jakichkolwiek umiejętności, niezgodnych ze snobistycznym systemem wartości wyższych klas społecznych, zamieszkujących starożytne wyspiarskie królestwo Idylli na Morzu Egejskim. Pod żadnym pozorem nie mógł odkryć, że młoda dama uczy się obezwładniać licznych napastników gołymi rękami, a nie z wdziękiem siedzieć przy stole podczas oficjalnych przyjęć.
Nigdy jej nie wybaczył wrodzonej wady. Uznał niewidomą córkę za bezużyteczną. Czasami tylko wykorzystywał ją jako broń przeciwko tym, którym naprawdę na niej zależało.
Najwcześniejsze i najpiękniejsze marzenia Melody dotyczyły zniszczenia świata Aristotle’a Skyrosa, który jak najbardziej na to zasługiwał.
Ale jej starsza siostra, Calista, poradziła sobie z nim w inny sposób. Na tyle doskonała, żeby zadowolić ojca, ciężko pracowała, żeby zająć drugie miejsce w rodzinnej spółce, z zamiarem pobicia go w jego własnej grze. Oczywiście zawstydziła go i upokorzyła, doprowadzając do usunięcia Aristotle’a z jego własnego zarządu i zwolnienia z posady naczelnego dyrektora.
Zdaniem Melody wybrała mniej satysfakcjonujące rozwiązanie niż fizyczny atak, zwłaszcza że to Melody płaciła za kompromitację Aristotle’a. Musiała jednak przyznać, że przy okazji odniosła pewne korzyści.
Właśnie zyskała nowy cel: Jego Wysokość księcia Griffina z Idylli.
Dzień wcześniej został jej szwagrem, kiedy jej siostra poślubiła króla Oriona.
Melody wciąż nie rozgryzła, co ów rozpustnik i lekkoduch osobiście dla niej znaczy. Wszystko stało się zdecydowanie za szybko.
Kiedy Calista została królową, król Orion zabrał ją z wesela przy akompaniamencie wiwatów, gdy pałacowy zegar wybił północ. Po Wigilii nastąpiło Boże Narodzenie.
Wprawdzie zgodnie z tradycją zawarli aranżowane małżeństwo, ale oparte na głębokim, wzajemnym uczuciu. Wystarczyło kilka chwil, by stwierdzić, że państwo młodzi za sobą przepadają, jak w pięknej, dobrej baśni. Istny balsam na umęczone dusze mieszkańców królestwa, którzy wiele wycierpieli za rządów poprzednika Oriona, zepsutego do szpiku kości króla Maxa.
Orion obiecał na długo przed objęciem tronu, że jego panowanie będzie wolne od skandali.
Kiedy po weselu jeden z pałacowych adiutantów po nią przyszedł, Melody myślała, że zostanie odwieziona do domu. Nie wątpiła, że ojciec będzie na nią czekać, żeby zdała mu szczegółową relację z ceremonii zaślubin, a potem ukarze ją za to, że w niej uczestniczyła. Czekała na tę chwilę z niecierpliwością. Słowne utarczki z ojcem należały do jej ulubionych rozrywek. Uważał, że zjadł wszystkie rozumy, podczas gdy w rzeczywistości był żałośnie bezbronny.
Ku jej zaskoczeniu zamiast odwieźć ją do domu, umieszczono ją w pałacowym apartamencie, co uznała za całkiem miłe, dopóki nie odkryła, że zamknięto ją tam na klucz!
Rano, po nocy poślubnej, jej siostra przybyła, żeby obwieścić, co ją czeka. Zasiadły w prywatnym salonie tak nasłonecznionym, że Melody z przyjemnością usiadła na krześle z filiżanką ulubionej gorzkiej kawy w rękach i zwróciła twarz ku źródłu ciepła.
– To dla twojego dobra, żeby zapewnić ci wolność – tłumaczyła Calista przy śniadaniu uprzejmie, ale stanowczo.
Zdaniem Melody za bardzo wzięła sobie do serca swoją nową rolę.
– Na pewno? Dla mnie to brzmi jak królewskie rozporządzenie, Wasza Wysokość.
– Jedno i drugie – ucięła krótko Calista.
Jak zwykle przemawiała przez nią siostrzana troska. Melody nie miała sumienia uświadomić jedynej osobie, której na niej naprawdę zależało, że mimo wrodzonej ślepoty lubi swoje życie bardziej niż większość ludzi sobie wyobraża.
– Oczywiście doceniam twoją pomoc, ale jej nie potrzebuję – argumentowała. – Nie zaprzątaj sobie mną głowy. To twój pierwszy dzień jako królowej Idylli. Poza tym jest Boże Narodzenie.
– Nie musisz mi o tym przypominać – wtrąciła Calista już nieco łagodniej. – Kiedy pozałatwiamy parę praktycznych spraw, obiecuję, że będziemy świętować jak zawsze.
– To znaczy z pijanym, wściekłym ojcem, wrzeszczącym na cały głos aż do stycznia? Jakkolwiek kusząco to brzmi, może pora stworzyć nową tradycję? – dodała Melody na koniec ze śmiechem.
– Ale dzisiaj organizujemy świąteczny bal – ciągnęła jej siostra, bynajmniej niezrażona.
Melody wyczuwała jej karcące spojrzenie. Musiała przyznać, że z przyjemnością słuchała jej podniesionego głosu. Świadczył o tym, że jej spokój irytuje Calistę.
– Pragnę ci ofiarować dar, którego nikt ci nie odbierze, nawet ojciec – zadeklarowała Calista.
Nie miało dla niej znaczenia, czy Melody sobie tego życzy.
– Chyba wolę jego wybuchy złości – skomentowała, kiedy Calista przedstawiła jej swój plan, a właściwie rozkaz do wykonania.
– Jeżeli wrócisz do domu, wyśle cię do jednej z tych instytucji, którymi grozi ci od lat. Równie dobrze mógłby cię zamknąć w więzieniu! Prawdopodobnie nigdy cię stamtąd nie wypuści. Czy dobrze mnie słyszysz?
– Jak wiesz, słuch mi nie szwankuje – przypomniała.
Ale nowa królowa już podjęła decyzję.
W ten sposób Melody trafiła w ramiona Griffina, zwanego na Idylli czarującym łobuzem. Porwał ją do koszmarnie długiego tańca w reprezentacyjnej sali balowej królewskiego pałacu.
Wybaczano mu liczne grzechy i wykroczenia w stylu jego ojca, ponieważ z niezrozumiałych dla Melody powodów uważano go za uroczego człowieka.
Książę Griffin zadeklarował wprawdzie podczas koronacji, że zmieni sposób postępowania i będzie lojalnie wspierał brata, ale jak do tej pory czerpał z życia pełnymi garściami.
Melody obrała go sobie za cel kolejnego ataku.
Najchętniej zasztyletowałaby go przed ołtarzem ze względu na widowiskowość spektaklu. Takie rozwiązanie nie wchodziło jednak w grę, bowiem słynny rozpustnik, lekceważący dotąd wszystkie charytatywne imprezy, jakie rodziny królewskie zwykle organizują dla zmazania swych win, wziął na siebie zadanie ochrony Melody.
Chętnie pozbawiłaby go złudzeń, ale i tego jej zabroniono kolejnym królewskim dekretem.
– To absurdalny pomysł – zaprotestowała Melody. – Nie potrzebuję ochrony księcia ani nikogo innego.
Sztab krawcowych właśnie dopasowywał jej suknię, której nie chciała założyć, zwłaszcza po oficjalnym świątecznym lunchu, na którym z nudów zbyt wiele zjadła. Calista i jej królewski małżonek asystowali podczas przymiarki w jednym z rozlicznych salonów pałacu. Traktowali ją tak, jakby natura pozbawiła ją nie tylko wzroku.
Powietrze słodko pachniało. Dochodzący z sofy szelest materiału świadczył o tym, że nowożeńcy dotykają się częściej, niż to przyjęte w pałacu.
– Dobrze wiem, że nie potrzebujesz ochrony, ale nie o ciebie tu chodzi – odparła Calista tonem, który sugerował, że właśnie przewraca oczami.
– Jak mój własny wymuszony ślub może mnie nie dotyczyć? Myślałam, że usiłujecie spełnić moje marzenie o książęcym tytule. Na wszelki wypadek pragnę was poinformować, że nigdy o nim nie marzyłam.
Po tych słowach usłyszała, że Calista wzdycha, a król zmienia pozycję.
Orion w niczym nie przypominał jej ojca ani też własnego. Inaczej naród by go nie zaakceptował, zwłaszcza po tym, co wyprawiał jego poprzednik, król Max Straszliwy, lekceważący nie tylko wszelkie zasady, ale i opinię publiczną. Orion w pełni panował nad sobą, a zatem i nad wszystkim innym. Pocieszająca zaleta u monarchy.
Jako osoba, która przez całe życie uczyła się panować nad własnym ciałem i umysłem, Melody szczerze go podziwiała.
– Twoja siostra wychwalała twoje zdolności – oświadczył następnie Orion.
Nowy król po raz pierwszy w życiu obudził w Melody patriotyczne uczucia. Kusiło ją, żeby złożyć mu ukłon, ale musiała stać nieruchomo, żeby krawcowe nie pokłuły jej szpilkami.
– Cieszę się, że mój brat bierze sobie tak wspaniałą osobę za żonę, ale muszę cię uświadomić co do jego osoby – oznajmił.
Melody dałaby głowę, że zna księcia Griffina wystarczająco dobrze. Młodszy brat nie poszedł w ślady starszego. Wolał salony gry, łóżka nieodpowiednich kochanek i wszystkie inne dostępne formy rozpusty. Znużył ją, jeszcze zanim go poznała. Chętnie powiedziałaby o tym siostrze, ale Orion był nie tylko królem, ale też jego bratem. Wbrew swoim zwyczajom zachowała więc taktowne milczenie, żeby nie sprawić mu przykrości.
– Zawsze odgrywał określoną rolę, zwłaszcza wobec płci pięknej – zaczął Orion ostrożnie.
Melody ledwie powstrzymała nieeleganckie prychnięcie, słysząc tak delikatne określenie hulaki.
– Ale w stosunku do ciebie będzie inny – dodał król na zakończenie.
Miał rację, ale nie z tych powodów, które najprawdopodobniej sobie wyobrażał. Melody zawsze bawiło udawanie kruchej, niezaradnej istotki, która nie potrafi sama usiąść bez asysty. Gdy poznała księcia Griffina, odruchowo odegrała zahukaną. Bawiło ją, że inni jej nie doceniają. Aż do dzisiaj.
– Wyświadczysz mi wielką przysługę, jeżeli pozwolisz mojemu bratu uważać się za swojego obrońcę, nie dlatego, żebyś potrzebowała ochrony, ale dlatego, że wejście w rolę szlachetnego rycerza dobrze mu zrobi – tłumaczył Orion. – Proszę cię o to nie jako władca, lecz jako jego brat – dodał na koniec z westchnieniem.
Jak mogła odmówić?
Nie zasztyletowała więc księcia Griffina przy ołtarzu, czego skrycie żałowała. Uśmiechała się nawet odpowiednio nieśmiało wbrew swoim zwyczajom. Ponieważ ojciec zawsze zarzucał jej, że zbyt rzadko się uśmiecha, z czystej przekory zachowywała powagę, kiedy tylko można.
Kiedy książę w końcu zaprowadził ją do sali balowej, to jako podporządkowaną i oszołomioną żonę. Poślubioną z litości.
Przeżyła najdłuższe, najtrudniejsze święta Bożego Narodzenia w całym dotychczasowym życiu, tak wyczerpujące, że niemal zatęskniła za dawnymi w rodzinnym gronie Skyrosów.
Mieszkańcy Idylli wręczali sobie prezenty w drugi dzień świąt i drugi raz w styczniu, w święto Trzech Króli, zwane tu świętem Trzech Mędrców. W Boże Narodzenie jedzono tradycyjne wypieki, orzechy, wieprzowinę lub jagnię. U niej w domu Boże Narodzenie należało do tych rzadkich okazji, kiedy matka nalegała, żeby ojciec uznał jej istnienie. Długi, nerwowy, przykry posiłek prawdopodobnie powodował u wszystkich niestrawność, co najmniej jedną osobę doprowadzał do łez i kończył się groźbami i rozbitą porcelaną.
Taki przebieg świąt przypominał łagodną kolędę w porównaniu z tym, co obecnie jej zgotowano. Tak myślała, kiedy wprowadzono ją do królewskiego pałacu, a potem przedstawiono narodowi jako nową księżną. W końcu nastąpił długi, wyczerpujący taniec.
– Świetnie sobie radzisz – orzekł książę, obracając ją w nieskończoność w rytm długiego walca dookoła sali.
Melody odczuwała zaciekawione spojrzenia niezliczonych par oczu tak mocno, że niemal jej ciążyły. Wśród dźwięków muzyki wychwytywała szepty, przyciszone komentarze i stłumione śmiechy, gdy idyllańska arystokracja próbowała przyjąć do wiadomości niewyobrażalne.
Oto ulubieniec tłumów poślubił wzgardzoną, upośledzoną córkę już kontrowersyjnej rodziny Skyrosów. Calista wprawdzie wyrobiła sobie dobrą opinię, ale Aristotle plamił honor królestwa.
Wszyscy tak sądzili, o ile nie robili z nim interesów.
Na szczęście już stracili taką możliwość.
Melody uważała taniec za głupią rozrywkę. Wolała walkę jako przyjemniejszą i bardziej efektywną. Oczywiście zahukana, krucha dziewczyna, którą grała tego dnia, nigdy by czegoś takiego nie pomyślała. Ani też nie miałaby narzędzi do walki.
Zadrżała teatralnie w nadziei, że książę pomyśli, że ze strachu.
– Mam nadzieję, że cię nie zawiodę – zagadnęła stosownie drżącym głosem, jakiego używała w rozmowach z ojcem, głównie dlatego, że bawił jej siostrę i złościł Aristotle’a. – Nie zniosłabym, gdybym przyniosła ci wstyd.
Książę Griffin był wysoki, barczysty i jędrny, tak jak jego usta w czasie przelotnego pocałunku na koniec ceremonii ślubnej. Trzymał jej rękę dużą, silną, a równocześnie zadziwiająco delikatną dłonią. Druga, obejmująca jej plecy, promieniowała ciepłem.
Jako nastolatka Calista spędziła wiele godzin na opisywaniu jej różnych osób z kręgu rodziny królewskiej i arystokracji. Melody wyrabiała sobie własne zdanie na podstawie ich oddechów, ruchów i zapachu. Nawet gdyby Calista szczegółowo nie opisała szelmowskiego spojrzenia i szokująco zmysłowych ust Griffina, wyobraziłaby sobie ich wygląd na podstawie głębokiego głosu. Jego dźwięk działał na nią niemal… jak prąd elektryczny. Melody nie wiedziała, jak sobie z tym poradzić.
– Bez obawy – odrzekł książę uprzejmie. – Przez wiele lat zdążyłem sam sobie zszargać opinię.
Niemal rozbawił Melody. Równocześnie wywołał coś w rodzaju dreszczyku emocji, jakby ten prąd, który wyczuwała, zaczął jeszcze szybciej krążyć w jej ciele.
Tymczasem orkiestra nadal grała. Protokół wymagał od państwa młodych, żeby tańczyli do samego końca. Na oczach wszystkich, tak żeby cała Idylla zdążyła wyrobić sobie własne zdanie, zanim następnego ranka gazety nie zostawią na nich suchej nitki.
Jako córka byłego prasowego magnata, który używał słowa pisanego dla pognębienia rywali i wrogów, Melody podejrzewała, że dziennikarze przypuszczą zmasowany atak. W drugi dzień świąt, gdy ludzie pozostają w domu, rozpakowują prezenty i ucztują, pozostanie im wiele czasu na czytanie, obserwację i formułowanie ocen. Zdaniem Melody to ostatnie zajęcie stanowiło ulubioną rozrywkę jej współobywateli.
W końcu przebrzmiały ostatnie akordy. Na szczęście.
Ale książę wciąż nie puścił jej ręki. Zamiast tego położył ją sobie na zgięciu łokcia. Ten dworski gest powinien ją rozdrażnić. Wmawiała sobie nawet, że ją złości. Nie potrzebowała przewodnika jak inwalidka. Rzadko używała laski, przeważnie na pokaz. Przez wiele lat wyostrzyła inne zmysły i orientację przestrzenną przy pomocy sztuk walki. Cieszyła ją świadomość, że gdyby zechciała, byłaby równie zręczna jak wszystkie inne damy z Idylli.
Przypomniała sobie, że pokaz słabości tego wieczoru nie został zaplanowany dla niej, tylko dla mężczyzny u jej boku. Królewski brat potrzebował nie tylko aranżowanego małżeństwa, ale i interwencji monarchy, żeby skłonić świeżo poślubioną małżonkę do uległości dla jego własnego dobra.
Ostatnie słowa wywołały u Melody dreszcz zgrozy. Ciężar tego, co kazano jej robić „dla jej własnego dobra” przygniatał ją przez większą część życia.
Wytłumaczyła sobie jednak, że książę Griffin jest jej zupełnie obcy. Zrobiła tylko to, o co ją poproszono. Książę był bowiem bratem króla, a ona tylko jego poddaną. To tłumaczenie nie uśmierzyło skurczu żołądka, ale trochę pomogło.
Noc ciągnęła się w nieskończoność. Griffin stał cały czas u jej boku, więc nie pozostało jej nic innego, jak się uśmiechać. I udawać oszołomioną znaczącym awansem społecznym, podczas gdy w rzeczywistości bawiło ją to całe przedstawienie. Nie tyle narzucony mąż, który jej pilnował, jakby wymagała nieustannej troski, co wszystkie damy, które przyszły pogratulować księciu, bynajmniej nie jej. Najwyraźniej wychodziły z błędnego założenia, że skoro ich nie widzi, to również nie słyszy.
Podchodziły w obłokach perfum, a ich głosy ociekały jadem. A kiedy przemawiały do Melody, to zawsze z nieskrywaną pogardą.
– Serdecznie gratuluję, choć trudno sobie wyobrazić, że ktoś taki jak Wasza Wysokość na zawsze zniknął z rynku – szczebiotały.
– Ma pani na myśli targ produktów rolniczych w centrum miasta? – dopytywała Melody z nieznacznym uśmieszkiem. – Podobno o tej porze roku wspaniale się prezentuje.
Największą przyjemność sprawiało jej wyczuwanie reakcji rozmówczyń po takiej kąśliwej uwadze. Nie wyszłaby za mąż z własnej woli, ale skoro została do tego zmuszona przez samego króla, nie widziała powodu, żeby nie czerpać satysfakcji z odgrywania spektaklu.
W końcu zagrały trąby i pan młody wyprowadził ją z sali balowej.
Najchętniej poskarżyłaby się siostrze, jako że nikt inny nie znał jej na tyle dobrze, by nie okazywać nieznośnej litości, ale królowa gdzieś znikła. Melody musiała sama przejść żenujący tradycyjny rytuał. Obecni utworzyli szpaler, niczym średniowieczni dworzanie, odprowadzający nowożeńców do małżeńskiej łożnicy.
Melody nigdy nie rozumiała dziwacznej konstrukcji, jaką ludzie tworzą wokół seksu. Na królewskim weselu wszyscy udawali, że chodzi o dworskie obyczaje, romantyzm, ceremonię czy tradycję. W rzeczywistości cały ten teatr prowadził wprost do sypialni. Śmieszyło ją, że prawdopodobnie tylko ona jedna to widzi. Oczywiście zachowała te przemyślenia dla siebie.
Nagle przestała myśleć o czymkolwiek prócz zbyt gorącej dłoni obejmującej ją w talii.
Wmawiała sobie, że jest jej gorąco z wysiłku od wchodzenia po schodach, ale w głębi duszy podejrzewała, że to średniowieczna część jej natury tak silnie reaguje na bliskość małżonka.
Trzymał ją mocno, choć delikatnie, opanowany, skupiony, jakby potrzebowała przewodnika po długich, pustych, marmurowych korytarzach. Najdziwniejsze, że nie próbował nawiązać pogawędki. Notoryczni uwodziciele nie bywają zamknięci w sobie ani nieśmiali.
Ale milczenie księcia nie wynikało z nieśmiałości. Prowadził ją tak pewnie, jakby przez całe życie dostosowywał tempo swojego chodu do jej możliwości. Pojęła, że wyszła za człowieka, z którym nie ma żartów. Udawała więc, że poczerwieniała z wysiłku od wchodzenia po schodach w niewygodnej, obfitej sukni.

– No cóż, potrzebujemy pielęgniarki.
Lacey uśmiechnęła się i kiwnęła głową. Wiedziała, że rekruterka ją ocenia, ale nie mogła mieć tego za złe. Starała się myśleć pozytywnie. Nawet dla niej sytuacja była trochę dziwna. Nie bardzo lubiła podejmować ryzyko. Nie lubiła zmian i związanych z tym strat. W jej życiu zwykle wszystko gładko się układało, zwłaszcza jeśli chodzi o pracę. Wszystko, co mogła, planowała. Na przykład swój ślub i tort, za który wybuliła mnóstwo kasy.
Co za strata. Nawet go nie spróbowała.
To dlatego, że uciekła z własnego ślubu. Odsunęła tę myśl i uśmiechnęła się, wygładzając tiulowy dół sukni. Dotyk materiału działał kojąco i przestała nerwowo przytupywać pod stołem nogą.
– Wiem, że moja suknia jest zaskoczeniem.
Pracownica działu personalnego poprawiła okulary i uśmiechnęła się uprzejmie.
– Powiem szczerze, to niespodzianka. Nieczęsto zdarza się, żeby kandydatki do pracy przychodziły na rozmowę kwalifikacyjną w sukni ślubnej.
Lacey się zaczerwieniła.
– To długa historia. Spieszyłam się, żeby tu zdążyć.
To niedopowiedzenie. Gdy przyłapała narzeczonego w niedwuznacznej pozycji z druhną, musiała rzucić się do biegu. Więc to zrobiła, nie mając pojęcia, co dalej, a to było zupełnie nie w jej stylu.
– Widzę. – Rekruterka o imieniu Deb odchrząknęła. – Ma pani doskonałe kwalifikacje, a my jesteśmy w trudnym położeniu, bo potrzebujemy pielęgniarki na trzytygodniowy rejs, chociaż załoga jest zatrudniana na cztery, bo wraca tu ze statkiem. Nie wiem, czy przyda się pani jako położna, ale kto wie.
Lacey uśmiechnęła się nerwowo.
– Cóż, kocham dzieci.
To prawda, ale kiedy pięć lat temu przeprowadziła się do Vancouveru, była tu tylko praca na oddziale ratunkowym, więc odłożyła swoją karierę położnej na później. Bardzo za tym tęskniła. To na ratunkowym poznała Willa. Powiedział, że jest świetną pielęgniarką, że oddział ratunkowy jej potrzebował. Że on jej potrzebował.
– Witamy na pokładzie, pani Greenwood. Bardzo się cieszę, że może pani z nami dziś wyruszyć, choć mam nadzieję, że nie będziemy przyjmować porodów na pokładzie – powiedziała Deb, przerywając myśli Lacey.
– Dziękuję. – Lacey odetchnęła z ulgą.
– Pokażę pani gabinet. Mamy stroje służbowe i ochronne, ale zakładam, że ma pani jakieś prywatne ubrania. Wiem, że jest lato, ale na Alasce może być chłodno.
Lacey zerknęła na walizkę – włożyła do niej rzeczy na podróż poślubną. Zamiast czuć smutek, że się w nią nie wybierze, czuła złość. A przede wszystkim rozczarowanie, że została oszukana. Po raz kolejny.
Jeśli chodzi o miłość, była przeklęta. Zawsze wybierała nieodpowiednich mężczyzn. Takich, którzy ją rzucali, oszukiwali, a jeden z nich ukradł jej większość ubrań. Trudno zaufać mężczyznom, jeśli mają zwyczaj łamać jej serce. Tak jak jej narzeczony. Były narzeczony.
Była na siebie zła, że wcześniej nie dostrzegła znaków, które to zapowiadały. Nie chciała wierzyć, że znów się pomyliła. Will wydawał się statecznym człowiekiem, kimś, z kim można związać się na stałe. Był takim samym pracoholikiem jak ona.
Myślała, że przy nim poczuje się bezpieczna. I co? Wiedziała, że nie rozwija się w pracy, ale uległa planowi Willa, by zostać w Vancouverze. Zawsze jednak jakaś jej część pragnęła zmiany.
Najwyraźniej nie było jej to przeznaczone.
Przed Vancouverem przez wiele lat tak często zmieniała miejsce zamieszkania, aż zatęskniła za stabilnością. Tak jej się w każdym razie wydawało.
Polubiła Willa wystarczająco, by pomyśleć, że to, co ich łączy, wystarczy do stworzenia szczęśliwego małżeństwa. Czuła się w tym związku komfortowo. Oboje zgodzili się, że praca jest na pierwszym miejscu. No i poprosiła Willa, by się z nią ożenił. Wydawało się to logicznym krokiem w ich relacji. Żaden z jej poprzednich związków nie przetrwał aż tak długo. Nigdy nie mieszkała w jednym miejscu tyle czasu.
Czy małżeństwo nie jest krokiem, na który wszyscy prędzej czy później się decydują?
Z Willem czuła się bezpieczna i spokojna pierwszy raz od czasu, gdy z rodzicami mieszkała w Yellowknife. Tam miała prawdziwą najlepszą przyjaciółkę. Carol.
Zamrugała. Carol była dla niej jak siostra. Zmarła w minionym roku, zanim Lacey się zaręczyła. Lacey była zdruzgotana. Cieszyła się, że może skupić się na przygotowaniach do ślubu, licząc, że pomogą jej przetrwać trudne chwile żałoby. Poza tym miała Willa.
Ale to już przeszłość.
Pod wpływem impulsu postanowiła zobaczyć się z Willem przed samą ceremonią, bo nie wierzyła w przesąd, że pan młody nie powinien widzieć panny młodej przed ślubem. I wtedy go przyłapała z Beth.
Natychmiast przypomniała sobie wszystkie znaki ostrzegawcze, które ignorowała, bo myślała, że Will jest dla niej idealny. Że Will to stabilizacja, o której marzyła.
Była ślepa, a widok Willa z Beth nią wstrząsnął.
Zamiast czekać, aż usłyszy te same wyjaśnienia, które słyszała dawniej, wymaszerowała z pokoju, chwyciła walizkę i złapała pierwszą wolną taksówkę.
Taksówkarz woził ją przez godzinę, a ona zastanawiała się, co począć. Gdy taksówka mijała port, zobaczyła białe statki wycieczkowe. Pamiętała, że na jednym z nich potrzebowali pielęgniarki. Z przyzwyczajenia przeglądała ogłoszenia o pracy, i to akurat przyciągnęło jej wzrok.
Kiedy pokazała je Willowi, zadrwił. Nie rozumiał.
– Czemu chciałabyś to zrobić?
– Czemu nie? To przygoda. Zrobilibyśmy sobie przerwę, a rejs na północ byłby fantastyczny.
– Północ? Fantastyczny? Te słowa do siebie nie pasują.
– Pasują. Mieszkałam w Yellowknife. Tam jest cudownie.
Will potrząsnął głową i zakończył dyskusję.
– Nie. Jesteśmy zajęci. A tu wszystko dobrze się układa.
Zgodziła się z nim. W Vancouverze było bezpieczniej, ale jakaś jej część, którą starała się spacyfikować, nadal chciała popłynąć. Chciała znów pojechać na północ. W dzieciństwie czuła się naprawdę w domu tylko wtedy, gdy ojciec stacjonował w Yellowknife. Nigdy wcześniej nie mieszkała dość długo w jednym miejscu, by się z kimś zaprzyjaźnić. Tym razem tak się stało, gdy poznała Carol. To był najszczęśliwszy okres w jej życiu.
Alaska była daleko od Yellowknife, ale teraz chciała uciec. Potrzebowała czasu dla siebie, by się zastanowić, czego naprawdę chce. Miała wrażenie, że zawodowo się nie rozwija. Tęskniła za pracą położnej. Na ratunkowym nie brakowało zajęć, ale zdawało się jej, że popadła w rutynę. Już nie była pewna, czego chce, ale wiedziała, czego potrzebuje.
Przygody, i to szybko.
W takiej sytuacji praca na statku wycieczkowym, który płynął w rejs na Alaskę, wydawała się właściwym posunięciem. Teoretycznie.
Wróciła myślą do tu i teraz, uświadamiając sobie, że Deb czeka na odpowiedź.
– Mam coś do ubrania, proszę się nie martwić. – Nie było sensu mówić o odwołanej podróży poślubnej. Miała wszystko, co niezbędne. Napisała już esemesa do ojca z prośbą, by zabrał jej rzeczy od Willa, by mogła spokojnie na kilka tygodni zniknąć.
Była wolna i trochę ją to przestraszyło. Prawdę mówiąc drżała, serce jej waliło, i zaczęła się zastanawiać, czy na pewno podjęła słuszną decyzję.
– To dobrze, bo muszę panią uprzedzić, że doktor Bell raczej nie zaakceptowałby tego stroju.
Lacey zauważyła, że Deb jakby się skrzywiła, choć na jej twarzy wciąż widniał uśmiech. Wyciągnęła z tego jeden wniosek: pewnie doktor Bell jest nieznośnym kaszalotem.
Ale da sobie z nim radę. Miała spore doświadczenie w radzeniu sobie z gderliwymi chirurgami.
Jej ojciec był oficerem Kanadyjskiej Królewskiej Policji Konnej. Nauczył ją być silną. Kiedy w związku z jego służbą przenosili się z miejsca na miejsca po całej Kanadzie, Lacey stwardniała. Nauczyła się też żyć w najbardziej oddalonych na północ miejscach i jeśli nie przeszkadzało jej to w dzieciństwie, nie będzie przeszkadzać teraz. Poradzi sobie.
Nie ma się czym denerwować. Ta tymczasowa praca to szansa, by oczyścić głowę i zdecydować, co robić po powrocie do Vancouveru. Wiedziała, że nie wyniesie się z miasta tylko dlatego, że Will ją zdradził.
Mieszkali tu jej rodzice.
Wychodząc za Deb z biura, ciągnęła walizkę. Weszły na statek trapem. To było wejście dla załogi, nie tak okazałe jak to dla pasażerów. Nikt jej tu nie witał, nie było darmowych drinków, tylko wąskie przejście i zabiegani członkowie załogi szykujący się do wyjścia z portu.
Wiedziała, że dla niej ten rejs to praca – ucieczka od rzeczywistości i tego, że w jej życiu coś się zawaliło. Musiała jednak przyznać, że darmowy drink bardzo by jej się teraz przydał.
– Zaprowadzę panią do gabinetu, żeby poznała pani doktora. Ja muszę jeszcze zająć się pani pokojem i zdobyć identyfikator, żeby mogła pani otwierać drzwi tylko dla personelu – rzuciła Deb przez ramię, kiedy szły labiryntem korytarzy.
Lacey chciała wypłynąć jak najszybciej, chciała zabrać się do pracy i zapomnieć, że ten dzień w ogóle się wydarzył. Zapomnieć o tej chwili, kiedy znalazła Willa i Beth razem. O swoim szoku. O tym, jak głupio się poczuła, myśląc, że lekceważyła sygnały mówiące, że właściwie nie pasują do siebie z Willem. Była zraniona, zła i odrętwiała.
W końcu dotarły do lecznicy.
– Tu będzie pani pracować. – Deb zapukała i nie czekając na odpowiedź, weszła do środka. – Doktorze Bell, mam dla pana nową pielęgniarkę.
Doktor Bell wyszedł z gabinetu, pochylając głowę, bo miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, a drzwi były niskie. Ciemne szare oczy patrzyły gniewnie, a rude włosy były zmierzwione, jakby zirytowany przeczesywał je palcami. Dobrze wyglądał w białym uniformie.
Lacey przyłapała się na tym, że lustruje go wzrokiem. Policzki paliły ją ze wstydu. Nie miała pojęcia, co w nią wstąpiło. Myślała tylko o tym, jaka jest zmordowana. Serce jej waliło. Właśnie uciekła sprzed ołtarza. Nie pora podziwiać nowego szefa.
Mimo to czuła coś, czego nie doświadczyła od dawna. Prawdę mówiąc, chyba nigdy tak instynktownie nie zareagowała na mężczyznę. I ta reakcja wydawała się właściwa. Towarzyszyło jej przeświadczenie, że kiedyś już go widziała. Nie mogła tylko dojść, gdzie.
To nieważne, zgłosiła się tu do pracy, a przy okazji ma się zastanowić, czemu wciąż wiąże się z mężczyznami, którzy ją zdradzają. Więc jeśli przez moment doktor Bell wzbudził jej zainteresowanie, to nie było ono właściwe.
Był jej szefem, a ona była niedoszłą panną młodą.
To przepis na katastrofę.
– Najwyższy czas, do cholery. – Na jej widok urwał. – Prosiłem o pielęgniarkę, Deb, nie o żonę.

Nie tego się spodziewał. Martwił się, że podczas tego rejsu będzie pozbawiony pomocy pielęgniarki. Był tak zirytowany ewentualnością braku wsparcia, że odebrał telefon od brata. Nigdy tego nie robił.
Był na siebie zły, zwłaszcza gdy Michael oświadczył, że musiał zatrudnić prywatnego detektywa, by go odnaleźć. To Thatchera rozwścieczyło.
Michael przez pół godziny usiłował wywołać w nim poczucie winy, przypominając, że porzucił rodzinę i swoje dziedzictwo. Stwierdził, że ojciec jest chory, więc teraz tym bardziej Thatcher powinien się ożenić i zadbać o dziedzica. Thatcher raz próbował. Nie wyszło.
Nie chciał tytułu księcia. I choć brzmi to źle, nie chciał widzieć ojca. Jedyne, czego pragnął, to kontynuować pracę lekarza i osiedlić się w Kanadzie.
Zawsze chciał osiągnąć coś samemu, pójść własną drogą, kupić kawałek ziemi w Jukon i założyć praktykę w małej społeczności, gdzie nikt nie będzie wiedział, że jego ojcem jest Książę Weymouth i że jest następny w kolejności do odziedziczenia tytułu i majątku.
Gdzie nikt nigdy nie zwróci się do niego per Wasza książęca wysokość. Takie miał marzenie.
Praca na statku pozwoliła mu zarobić dość pieniędzy na zakup ziemi. Po tym rejsie będzie miał już wszystko, czego potrzebuje, by zrealizować swe marzenie.
I wtedy zadzwonił Michael, by obsypać go zarzutami, że się nie żeni i nie korzysta ze swojego przyrodzonego prawa. Jakby w oczach rodziny nadawał się tylko do małżeństwa i płodzenia dzieci. Czy oni wciąż żyją w przeszłości?
Thatcher nie był żonaty nie dlatego, że nie chciał i nie próbował. Zawsze pragnął mieć żonę i dzieci. Chciał mieć kochającą rodzinę, bo dorastając, sam tego nie zaznał.
Kiedyś był blisko ślubu, ale okazało się, że Kathleen nie chodziło o niego, a wyłącznie o to, by zostać księżną.
A on nie zamierzał być księciem, bo to oznaczało, że może upodobnić się do ojca.
Zdystansowanego. Zimnego. Obojętnego.
Gdy matka zachorowała, najbardziej współczującą i troskliwą osobą był jej lekarz. Był przy niej, w przeciwieństwie do jej męża. Właśnie dlatego Thatcher postanowił zostać lekarzem. Chciał ratować ludzkie życie.
Tyle że Kathleen nie dzieliła z nim tego marzenia.
Zależało jej na tytule i związanych z nim pieniądzach.
Kiedy stało się jasne, że Thatcher poważnie rozważa przeprowadzkę do Kanady, zostawiła go. Wtedy zmienił miejsce zamieszkania, przyjął panieńskie nazwisko matki i unikał kobiet.
Zakochał się w Jukon i Kanadzie i przekonywał sam siebie, że o wiele lepiej jest urzeczywistniać swoje marzenie w pojedynkę. Tyle że czuł się samotny.
Odsunął tę myśl od siebie. Choć zawsze tęsknił za rodziną, już nie ufał, że jakaś kobieta zechce go dla niego samego. Więc porzucił myśl o rodzinie.
Tymczasem teraz stała przed nim panna młoda. I to piękna. To jakaś ironia losu, karma?
– Lacey Greenwood – przedstawiła się. – Jestem pana nową pielęgniarką. – Z uśmiechem wyciągnęła rękę.
Thatcher zlustrował ją z góry na dół.
Była czarująca. Włosy o barwie miodu miała upięte w kok, parę luźnych kosmyków okalało twarz. Niebieskie oczy połyskiwały, wargi były pełne, różowe. Stworzone do całowania.
Stała przed nim w sukni ślubnej. Był zszokowany. Jest porzuconą panną młodą?
Nie wyglądała jednak, jakby cierpiała. Na kremowej skórze nie dostrzegł czerwonych plam, nie widział podpuchniętych oczu. Choć na jej palcu błyszczał pierścionek, nie było obrączki.
Może to ona porzuciła narzeczonego?
– Naprawdę? – rzekł w końcu, przerywając ciszę, ale nie ujął jej dłoni. – Jakie ma pani kwalifikacje?
Jej uśmiech zgasł, przymrużyła oczy. Wiedział, że Deb też poczuła się skrępowana. Nie lubił zachowywać się jak stary zrzęda, lecz nie pozwoli, by cokolwiek zepsuło jego ostatni rejs. Chciał, by wszystko przebiegło gładko i spokojnie. Nie potrzebował lekkomyślnej uciekającej panny młodej. Zwłaszcza tak atrakcyjnej. Już zaczął się zastanawiać, co jest pod tym tiulem…
– Jestem pielęgniarką dyplomowaną i certyfikowaną położną. Deb ma moje dokumenty.
Uniósł brwi. Ma charakter. Spodobało mu się to.
– Doktorze Bell, sprawdziłam wszystko jak należy – zaczęła Deb zdenerwowana. – Siostra Greenwood ma znakomite kwalifikacje.
Poczuł wyrzuty sumienia, że potraktował Deb lekceważąco. Właściwie o niej zapomniał, widział tylko Lacey, która teraz zmarszczyła czoło.
– Mam niezłe kwalifikacje, doktorze. Chyba nie będzie pan uparty i pozwoli, żeby coś tak głupiego jak suknia ślubna opóźniło rejs. Nie będę wchodzić w szczegóły i wyjaśniać, czemu mam ją na sobie, bo to moja sprawa, ale zapewniam, że nie ma to wpływu na moją pracę.
– Wygłasza mi pani kazanie? – spytał rozbawiony.
Nikt mu się nie przeciwstawiał i jej zachowanie nawet mu się spodobało. Nie, nieprawda, powiedział jakiś głos w jego głowie.
– Tak – odparła.
– Świetnie. – Westchnął z rezygnacją. Nie chciał opóźniać rejsu i ufał opinii Deb. – Chyba może pani zostać.
Deb wyraźnie odetchnęła.
– Cóż, skoro tak, przedstawię Lacey kapitanowi, załatwię jej identyfikator i pokażę, gdzie będzie mieszkać.
– Oczekuję, że o siedemnastej zgłosi się pani do pracy, siostro Greenwood.
Zmrużyła oczy i uśmiechnęła się, salutując.
– Tak jest!
Kiedy Deb wyprowadziła Lacey z gabinetu, zaśmiał się pod nosem. Wyjrzał przez drzwi i zobaczył, jak Lacey ciągnie walizkę. Tiulowa suknia zajmowała całą szerokość korytarza. Znów się uśmiechnął. To komiczne.
To twój ostatni rejs, zapomniałeś? Skup się na tym.
Pokręcił głową i zamknął drzwi. Miał nadzieję na spokojną podróż, ale z siostrą Greenwood u boku to mógł być rejs po wzburzonych wodach.