Na trawie osiadły kropelki rosy i sprawiły, że rozległa łąka lśniła w porannym blasku słońca wyłaniającego się zza odległej linii horyzontu. Zielone łany lekko falowały pod wpływem wrześniowego wietrzyka, a obłoki wiszące na błękitnym niebie zabarwiły się na różowo i bursztynowo. Rozglądając się po znajomej okolicy, Kathryn Mary Kilpatrick potrząsnęła długimi czarnymi włosami i głośno się roześmiała, dając wyraz przepełniającej ją radości. W ekskluzywnej szkole dla dziewcząt, z której właśnie wróciła, sporo się nauczyła, nabrała dobrych manier i gracji modelki, ale nie straciła żywiołowości. W panującej wokół ciszy śmiech zabrzmiał nadspodziewanie głośno i spłoszył konia, na którym jechała. Promyk, jej ukochany kasztanek, rzucił łbem i uderzył kopytami o ziemię, natychmiast więc pogłaskała go po bujnej grzywie, mówiąc łagodnie:
– Wszystko w porządku, mały.
Promyk, którego jeszcze jako źrebaka Kathryn dostała na szesnaste urodziny od Blake’a, uspokoił się pod wpływem znajomej pieszczoty. Chociaż przybyło mu pięć lat, pozostał płochliwy jak młodzik.
Jak dobrze znowu być w Greyoaks, pomyślała Kathryn. Rozległa posiadłość Hamiltonów w Karolinie Południowej stała się jej domem wtedy, gdy ta rodzina ją przygarnęła. Choć nie były to jej rodzinne strony, pokochała je jak swoje, i nic nie było w stanie tego zmienić. Zielone wzgórza i las piniowy, który je porastał, rozległe łąki, wysokie niebo, szeroka przestrzeń – to było jej miejsce na ziemi.
Nagłe poruszenie za kępą sosen wyrwało Kathryn z zadumy i przyciągnęło jej uwagę. Z wolna skierowała Promyka w tamtą stronę i zatrzymała konia na widok Phillipa Hamiltona, który zbliżał się na czystej krwi wierzchowcu arabskim o czarnej i błyszczącej sierści. Natychmiast pomyślała, że gdyby Blake przyłapał młodszego brata na dosiadaniu jednego z jego niesłychanie cennych ogierów, wybuchłaby awantura. Na szczęście dla Phillipa Blake przebywał służbowo w Europie.
– Cześć! – zawołał Phillip, po czym podjechał i zatrzymał konia.
Niecierpliwym gestem dłoni odgarnął z czoła brązowe kosmyki. W jego piwnych oczach rozbłysły figlarne ogniki, gdy przesunął spojrzenie po Kathryn, prezentującej się bardzo szykownie w stroju do konnej jazdy.
– Nie nosisz kasku? – zdziwił się, poważniejąc.
– Daj spokój. – Kathryn wydęła pełne wargi i dodała: – To krótka przejażdżka, a poza tym nie lubię żadnych nakryć głowy, a co dopiero twardego kasku.
– Jeden upadek i po tobie – ostrzegł Phillip.
– Mówisz jak Blake!
– Szkoda, że go nie ma – dodał, uśmiechając się na widok buntowniczej miny Kathryn – ale pod koniec tygodnia wróci i zdąży na przyjęcie u Barringtonów.
– Blake nie cierpi przyjęć – przypomniała mu Kathryn. – Za mną też, na ogół, nie przepada.
– To nieprawda! – obruszył się Phillip. – Czasem wyprowadzasz go z równowagi, i tyle. Bardzo dobrze pamiętam czasy, kiedy wręcz uwielbiałaś mojego starszego brata.
Kathryn odwróciła głowę, spoglądając na stado rasowych arabów, które pasło się na odległej, bujnej łące. Czarna sierść lśniła w słońcu tak, jakby natarto ją olejem.
– Był dla mnie miły po śmierci mojej matki – przyznała.
– Troszczył się o ciebie i w dalszym ciągu twój los leży mu na sercu. Zresztą całej rodzinie na tobie zależy – oznajmił Phillip.
Kathryn posłała mu ciepły uśmiech i lekko dotknęła jego ramienia.
– Mam świadomość, że wydaję się być niewdzięcznicą, ale w rzeczywistości tak nie jest. Wzięliście mnie do siebie, zaakceptowaliście, wychowaliście, wreszcie wykształciliście… Jak mogłabym tego nie doceniać?
– Blake zanadto nie zabiegał o twój wyjazd do szkoły – stwierdził Phillip.
– Odniosłam takie wrażenie – przyznała Kathryn.
– To on nalegał, żebyś już zakończyła naukę.
– Wiem, i jestem o to na niego wściekła. Marzyłam o studiowaniu politologii na uniwersytecie.
– Blake przywiązuje wagę do właściwej obsługi i zjednywania klientów – przypomniał Phillip – i z tego powodu woli mieć w domu asystentkę niż politolożkę.
– Cóż… – Kathryn wzruszyła ramionami. – Nie zostanę tu wiecznie, kiedyś wyruszę w świat, któregoś dnia wyjdę za mąż. Wiem, jak dużo zawdzięczam Hamiltonom, nie zamierzam jednak spędzić całego życia jako asystentka Blake’a. Poza tym przypuszczam, że w przyszłości ożeni się i to żona będzie mu pomagać w interesach. Naturalnie, pod warunkiem że znajdzie dostatecznie odważną kandydatkę – dodała kąśliwie.
– Chyba żartujesz. Kobiety ciągną do niego jak pszczoły do miodu. Blake może mieć każdą przedstawicielkę płci pięknej, jakiej zapragnie – zauważył Phillip.
– Dlatego że jest zamożny – stwierdziła Kathryn. – Z całą pewnością nie przyciąga ich jego niepowtarzalny, specyficzny charakter.
– Masz do niego żal, bo nie pozwolił ci wyjechać na weekend z Jackiem Harrisem – orzekł Phillip.
Kathryn, zła na siebie, że nie zapanowała nad sobą, zaczerwieniła się aż po nasadę włosów.
– Nie miałam pojęcia, co zamierzał Jack. Uznałam za oczywiste, że jego rodzice będą w domu.
– I nie wpadło ci do głowy, żeby się co do tego upewnić, natomiast Blake wolał to sprawdzić. Nie zapomnę, jaką miał minę, gdy Jack po ciebie przyjechał, ani jak wyglądał Jack, gdy wychodził od nas sam.
– Wolałabym o tym zapomnieć.
– Założę się, że kiedyś wyrzucisz ten incydent z pamięci. Od tamtego dnia masz na pieńku z moim bratem, ale i to minie. Chyba nie zamierzasz ranić go w nieskończoność?
– Blake’a nic nie jest w stanie zranić – odparła Kathryn. – Pozwala mi się wściekać, ale tylko do czasu. W momencie, gdy ma dość, zwraca mi uwagę lodowatym tonem i odchodzi. Będzie zadowolony, jak zniknę mu z oczu i uwolnię go od swojego towarzystwa.
– Ale na razie nigdzie się nie wybierasz? – zaniepokoił się Phillip.
Kathryn rzuciła mu szelmowskie spojrzenie.
– Myślałam o wstąpieniu do Legii Cudzoziemskiej – oznajmiła. – Myślisz, że mogłabym otrzymać akceptację wniosku przed weekendem?
– Chcesz jak najszybciej uciec przed Blakiem? Przecież w gruncie rzeczy stęskniłaś się za nim – odrzekł ze śmiechem Phillip.
– Czyżby? – Kathryn zrobiła niewinną minkę.
– Sześć miesięcy to dużo; zdążył się uspokoić.
– Blake niczego nie zapomina – zauważyła z westchnieniem Kathryn.
Ponad głową Phillipa popatrzyła na wznoszący się w oddali obszerny dom z szarego kamienia, otoczony ogromnymi dębami, które trzymały straż niczym żołnierze na warcie.
– Nie doprowadź się do załamania nerwowego – poradził Phillip. – Mam propozycję, ścigajmy się do domu. Czas na śniadanie.
– Dobrze – zgodziła się Kathryn.

Ciemne oczy Maude rozjaśniły się zadowoleniem na widok Kathryn i Phillipa, jak tylko stanęli w progu eleganckiej jadalni. Uśmiechnęła się, gdy zajęli miejsca przy błyszczącym dębowym stole.
Maude miała taką samą oliwkową cerę i bystre ciemne oczy jak Blake, podobnie jak on bezceremonialny sposób bycia i porywczy charakter. Na przykład bez najmniejszych oporów potrafiła o drugiej w nocy zatelefonować do któregoś z kongresmanów, aby wyjaśnił jej jakiś problem prawny. Natomiast młodszy syn nie przypominał jej zarówno usposobieniem, jak i wyglądem. Zrównoważony Phillip miał jasną skórę i blond włosy, odziedziczone po nieżyjącym ojcu.
– Dobrze mieć cię w domu, dziecko. – Tymi słowami Maude powitała Kathryn, dotykając jej ramienia. – Ostatnio byłam otoczona wyłącznie mężczyznami.
– To prawda – potwierdził cierpkim tonem Phillip, nabierając z porcelanowego półmiska dużą porcję jajecznicy na bekonie. – W zeszłym tygodniu Matt Davis i Jack Nelson omal się o nią nie pobili podczas przyjęcia.
– Nic podobnego nie miało miejsca! – zaprotestowała Maude.
– Czyżby? – spytała z uśmiechem Kathryn, upijając łyk kawy.
Maude sprawiała wrażenie zakłopotanej.
– Tak czy inaczej, chciałabym, żeby Blake wrócił do domu i był z nami – powiedziała. – Z mojego punktu widzenia w nieodpowiedniej porze wyniknęły problemy w londyńskiej filii, które zmusiły go do podróży za ocean. Na piątkowy wieczór zaplanowałam bowiem coś szczególnego, przyjęcie z okazji twojego powrotu, Kathryn. Byłoby wspaniale…
– Obecność Blake’a nie jest konieczna. Jestem pewna, że bez niego przyjęcie też by się udało – przerwała jej Kathryn.
Maude uniosła cienkie brwi i spytała z uśmiechem:
– Zamierzasz dąsać się na niego do końca życia?
– Nie powinien być wobec mnie tak surowy! – obruszyła się Kathryn.
– Miał rację, moja droga, i dobrze o tym wiesz – orzekła łagodnie Maude. Pochyliła się, opierając przedramiona na blacie stołu. – Kochanie, nie zapominaj, że masz zaledwie dwadzieścia jeden lat, a Blake trzydzieści cztery i w związku z tym zdobył nie tylko większe doświadczenie, ale i wiedzę. Od czasu gdy znalazłaś się w naszej rodzinie, staraliśmy się ciebie chronić – podkreśliła Maude i dodała: – Czasami zastanawiam się, czy aby nie byliśmy nadopiekuńczy.
– Spytaj o to Blake’a – odparła z goryczą Kathryn. – Od lat trzyma mnie pod kloszem.
– Ma nadmiernie rozwinięty instynkt opiekuńczy. Błędnie ulokowany kompleks kwoki – wtrącił z rozbawieniem Phillip.
– Dobrze, że ta uwaga nie padła z twoich ust w obecności Blake’a – zauważyła Maude.
– Nie boję się wielkiego brata. To, że ma nade mną przewagę, nie jest jeszcze powodem… – Phillip urwał i po namyśle dodał: – Z drugiej strony, chyba masz rację, mamo.
Maude się roześmiała.
– Wybornie. Życzyłabym sobie, żeby twój brat był choć w pewnym stopniu tak niefrasobliwy jak ty. Niestety, jest zbyt poważny i zasadniczy.
– Znam lepsze określenie – rzuciła Kathryn.
– Czy to nie zdumiewające, jaka ona jest odważna, kiedy Blake’a nie ma w pobliżu? – Phillip rzucił matce znaczące spojrzenie.
– Zdumiewające – zgodziła się Maude, uśmiechając się do Kathryn. – Rozchmurz się, dziecino. Opowiem ci, co Eve Barrington zaplanowała na sobotnie przyjęcie powitalne, to, które zorganizowałabym w piątek, gdyby Blake’a niespodziewanie nie wezwano do Londynu.

Sądząc po końcowych efektach, przygotowania do sobotniego przyjęcia przebiegły sprawnie, uznała Kathryn, rozglądając się wokół i zauważając pojemniki z suchymi kwiatami w kolorach jesieni, rozstawione w różnych miejscach, a także wysmakowane kompozycje z margerytek, chryzantem i gipsówki, dekorujące stoły. Te ostatnie zostały suto zastawione najrozmaitszymi potrawami i przysmakami.
Zaproszono ponad pięćdziesiąt osób z okolicy, w większości znacznie starszych od Kathryn. Znalazło się wśród nich wiele osób opiniotwórczych i wpływowych, a także sporo polityków. Najwyraźniej Maude wciąż lobbowała na rzecz ochrony najbliższego dorzecza Karoliny Południowej przed utworzeniem na tym terenie strefy przemysłowej. Niewątpliwie, pomyślała Kathryn. wskazała Eve, gospodyni przyjęcia, kogo ważnego umieścić na liście gości.
Nan Barrington, córka Eve, jedna z najwierniejszych przyjaciółek Kathryn, odciągnęła ją na bok, gdy muzycy zaczęli szybki utwór rockowy.
– Mama nie cierpi rocka – powiedziała. – Nie mam pojęcia, dlaczego wynajęła ten zespół, skoro nic innego nie ma w repertuarze.
– Z powodu nazwy – odgadła Kathryn. – To kapela Glena Millera, ale Glena pisanego przez jedno „n”. Przypuszczalnie twoja mama uznała, że grają taką samą muzykę jak zmarły Glenn Miller.
– To do niej podobne – przyznała Nan, kręcąc głową. Przy tym ruchu jej jasne włosy zalśniły bursztynowo. Obwiodła palcem brzeg napełnionej ponczem szklaneczki, po czym powiodła wzrokiem po salonie. – Spodziewałam się, że Blake zajrzy.
Kathryn uśmiechnęła się pobłażliwie. Nan podkochiwała się w Blake’u od czasu, gdy była dziewczynką. On udawał, że tego nie zauważał, a obecnie wciąż traktował je obie jak nastolatki.
– Przecież wiesz, że Blake nie cierpi wszelkich spotkań towarzyskich – przypomniała przyjaciółce Kathryn.
– Chyba nie z braku partnerek, które mógłby na nie zaprosić.
Kathryn rzuciła Nan spojrzenie spod zmarszczonych brwi, zastanawiając się, dlaczego stwierdzenie przyjaciółki ją rozdrażniło. Wiedziała, że Blake spotyka się z kobietami, ale od dawna spędzała w Greyoaks nie więcej niż kilka dni. Poza nauką, w czasie wolnym, miała dużo zajęć. Odwiedzała krewnych we Francji, Grecji i nawet w Australii. Jeździła na wycieczki z Nan. Bywała na imprezach szkolnych i nie opuszczała spotkań koleżeńskich. Nie miała powodu, żeby dłużej przebywać w Greyoaks, a zwłaszcza od czasu ostatniej kłótni z Blakiem z powodu niedoszłej randki z Jackiem Harrisem.
Westchnęła, przypomniawszy sobie reprymendę, jakiej udzielił Jackowi Harrisowi. Chłopak na przemian czerwienił się i bladł, podczas gdy Blake lodowatym tonem, którego używał, gdy był zirytowany lub zły, wygarniał mu dobitnie, co myśli o nim i jego postępowaniu. Następnie zwrócił się do niej, a wówczas z trudem zapanowała nad chęcią natychmiastowej ucieczki. Czuła mores przed Blakiem, a nawet się go bała, chociaż nigdy nie podniósł na nią ręki ani jej nie zagroził.
– Dlaczego marszczysz brwi? – spytała nagle Nan, wyrywając Kathryn z zadumy.
Kathryn obrzuciła wzrokiem przyjaciółkę, prezentującą się bez zarzutu w jasnoniebieskiej wieczorowej sukni na cieniutkich ramiączkach.
– Masz elegancką sukienkę – powiedziała.
– Nie umywa się do twojej – odparła Nan, z podziwem lustrując białą suknię, przypominająca tunikę, którą miała na sobie przyjaciółka. Szyfonowa tkanina falowała przy każdym ruchu.
– Poznałam w Atlancie początkującą projektantkę – wyjaśniła Kathryn. – Ta suknia pochodzi z jej pierwszej kolekcji. Pokaz odbył się w nowym salonie z odzieżą przy Peachtree Street.
– Na tobie każdy strój dobrze wygląda – zauważyła bez zawiści Nan. – Jesteś wysoka i smukła.
– Blake uważa, że za chuda – odparła ze śmiechem Kathryn.
Nagle znieruchomiała, spostrzegła bowiem parę ciemnych oczu w twarzy jak wykutej z granitu. Wysoki, postawny i męski Blake otwarcie się w nią wpatrywał. Ciemne włosy lśniły w świetle padającym z kryształowego żyrandola, a na śniadej twarzy gościł wyraz arogancji, odziedziczony po wojowniczym dziadku. Mimo woli Kathryn zadrżała, gdy przesunął wzrokiem po jej sukni, nie kryjąc dezaprobaty.
Nan zorientowała się, kto zaprząta uwagę przyjaciółki, i natychmiast się rozpromieniła.
– To Blake! – zawołała uradowana. – Nie podejdziesz do niego, aby się przywitać?
– Tak, oczywiście – odrzekła Kathryn, widząc, że Maude zbliża się do Blake’a, a Phillip macha do niego z drugiego końca pomieszczenia.
– Nie wydajesz się zachwycona – zauważyła szczerze Nan, odnotowując objawy zakłopotania przyjaciółki: zaczerwienione policzki i lekkie drżenie dłoni, w której trzymała szklaneczkę z ponczem.
– Będzie wściekły, bo nie mam wstążki we włosach i misia pod pachą – odrzekła Kathryn, siląc się na żartobliwy ton.
– Nie jesteś małą dziewczynką. – Zauroczona Blakiem, Nan jednak wystąpiła w obronie przyjaciółki.
– Powiedz to jemu – odparła Kathryn. – Jestem wzywana – dodała, gdy Blake ruchem głowy wskazał, żeby do niego podeszła.
– Czy nie mogłabyś wyglądać na trochę mniej nieszczęśliwą niż Maria Antonina prowadzona na gilotynę? – spytała Nan.
– Nic na to nie poradzę, że przebiegł mnie zimny dreszcz – odparła cicho Kathryn. – Na razie – mruknęła, niechętnie kierując się w stronę Blake’a.
Ruszyła, przemykając wśród licznie zgromadzonych gości i czując, jak serce nadmiernie przyspiesza rytm. Od ich ostatniej kłótni i zarazem spotkania minęło sześć miesięcy, w trakcie których wiele się wydarzyło. Mimo to nie zdołała się pozbyć ani urazu, ani rozgoryczenia, a sądząc po wyrazie twarzy Blake’a, on również wciąż miał żywo w pamięci zarówno tamtą scenę, jak i towarzyszące jej emocje. Zaciągnął się głęboko papierosem, obrzucając ją aroganckim spojrzeniem.
Nie mogła nie zauważyć, że w ciemnym wieczorowym ubraniu wygląda niezwykle atrakcyjnie. Jedwabna biała koszula idealnie podkreślała oliwkową cerę. Unosił się wokół niego cierpki zapach orientalnej wody toaletowej, harmonizujący z jego żywiołową męskością.

Gianni Renzetti zaklął pod nosem, kiedy dowiedział się, że jego ojciec, Federico, czeka na niego w biurze. Niestety, dobrze wiedział, o co chodzi. Takie życie. Po raz kolejny Gianni będzie musiał stawić czoło przeciwnościom losu. Jako genialny i najmłodszy prezes Renzetti Inc był zdeterminowany, by bronić swoich przekonań.
Przekazując wiadomość o pojawieniu się ojca, jego asystentka z trudem patrzyła mu w oczy. Na jego twarzy pojawił się delikatny rumieniec, uwydatniając jego piękne rysy, które przyciągały kobiecy wzrok. Oczywiście asystentka widziała zdjęcia w gazecie i w tej chwili Gianni był raczej zakłopotany niż napędzany złością, z którą mierzył się od momentu, gdy zobaczył ten haniebny artykuł. Cóż, dostał już odpowiednią etykietkę za swoje seksualne wyczyny. Musiał stać przy swoim – jego życie prywatne – czytaj: seksualne – jest wyłącznie jego sprawą. Niestety, w tym przypadku granice zostały zatarte. Gianni został wrobiony. Uległ pokusie w nocnym klubie, co doprowadziło do próby szantażu i zaangażowania policji, a następnie publikacji skandalicznych zdjęć w brukowcu. Historia została sprzedana, gdy próba wymuszenia się nie powiodła.
Z pustką w powalająco ciemnych oczach wkroczył do swojego gabinetu. Jego relacja z ojcem zawsze była toksyczna. Jego zmarła matka wykluczyła ojca z testamentu i powierzyła swój ogromny majątek Gianniemu, który był świadom tego, że ojciec żywił do niego w związku z tym urazę. Do tego ich już naruszona relacja całkowicie podupadła, gdy Gianni zajął miejsce ojca w Renzetti Inc. Federico podjął kilka niefortunnych decyzji biznesowych i rada nadzorcza, w której skład wchodzili jego dwaj starsi bracia, odwołała go, wybierając na to miejsce jego syna, który prowadził już dobrze prosperującą własną firmę. I chociaż Federico w tamtym czasie chętnie wspominał o przejściu na emeryturę, to było mu przykro, że jego synowi udało się doprowadzić rodzinną firmę do rozkwitu.
– Federico. – Gianni przywitał się z ojcem oficjalnie, tak jak lubił staruszek. Wyciągnął do niego sztywną dłoń.
Wysoki, ale nieco otyły z powodu dostatniego życia mężczyzna spojrzał na syna z zaciśniętymi ustami.
– Przyszedłem tylko po to, żeby ci powiedzieć, że jeśli rada nadzorcza odwoła cię do końca miesiąca, to ani ja, ani twoi stryjowie nie będziemy cię wspierać – wyjaśnił.
Gianni zamarł, zaskoczony tą deklaracją. Nie miał świadomości, że może dojść do odwołania. Z jego doświadczenia wynikało, że rada nadzorcza przedkładała zysk ponad wszystko, ale wygląda na to, że wieści w rodzinie szybko się rozchodziły. Po plecach przebiegł mu dreszcz. Gianni dbał o niewiele rzeczy poza pracą, ponieważ był nadgorliwcem, na którego został wychowany. Biznes był dla niego wszystkim. Nie tylko dobrze prosperował jako dyrektor generalny rodzinnej firmy, ale także głęboko cenił swoje odpowiedzialne stanowisko.
– Ten nikczemny epizod naraził reputację firmy na szwank – wycedził Federico Renzetti. – Nie można tego puścić płazem.
– Naraził moją reputację na szwank – podkreślił Gianni. – Popełniłem głupi błąd i nawet nie będę próbował się bronić.
– Uprawiałeś seks z kobietą w klubie nocnym! – rzucił ojciec z obrzydzeniem. – Pod okiem kamery.
– Oczywiście nie byłem świadomy, że to się nagrywa – odparł Gianni sucho. – Nie miałem też zamiaru pozwolić na szantaż.
– Mylisz się. Trzeba było zapłacić tej podstępnej dziwce, żeby chronić dobre imię firmy!
– Teraz jest już za późno – odparł Gianni, uważając, że nie ma sensu się kłócić i przedłużać spotkanie.
W oczach ojca widział, że ten czerpie swego rodzaju satysfakcję z jego upadku i jak zwykle zabolało go to. Zastanawiał się często, również gdy dorastał, czym sobie zasłużył na taki brak uczucia.
– Nigdy nie chciałeś mnie słuchać! – powiedział z goryczą. – Gdybyś miał kochankę, zachowałbyś tajemnicę i nie byłoby żadnych niespodzianek i skandali.
Gianni zacisnął zęby, bo zawsze uważał, że kochanka jest tak samo uciążliwa jak żona. Tylko jedna kobieta do zaspokojenia każdego jego pragnienia? Gianni cieszył się wolnością i różnorodnością, ale nawet kochance należałaby się jakaś lojalność. Czemu miałby się pisać na taką opcję, kiedy większość młodych kobiet była usatysfakcjonowana przygodnymi spotkaniami? Ponadto taki styl życia aż nadto przypominał mu ojca i nie zgadzał się na niego, zwłaszcza wspominając, jak bardzo matka była upokorzona kochankami ojca.
– Jeszcze lepiej, gdybyś już się ożenił i ustatkował! – ciągnął Frederico.
– Dlaczego miałbym się żenić w wieku dwudziestu ośmiu lat?
– Ja się ożeniłem, jak miałem dwadzieścia trzy lata.
– To było kiedyś. – Gianni ugryzł się w język, żeby nie wspomnieć, że jego matka była najbogatszą dziedziczką w Europie i zbyt dobrą okazją dla jego zubożałego ojca, żeby odpuścić. – Teraz mało kto chce się ustatkować w tak młodym wieku.
– Gdybyś się ożenił lub chociaż zaręczył, rada nadzorcza zobaczyłaby jakąkolwiek iskrę nadziei. Ale ty nie chcesz dorosnąć! – Federico rzucił oskarżycielskim tonem. – Co ci przeszkadza ustatkowanie się?
– Wspominam, jak bardzo byliście szczęśliwi z mamą, gdy się „ustatkowaliście” – westchnął z niesmakiem.
Staruszek pobladł i cofnął się.
– Przepraszam, że wiedziałeś o naszych kłopotach.
Gianniego ogarnęło zakłopotanie, ponieważ nie zamierzał wchodzić w tak osobiste relacje z ojcem. Rzadko też wspominał o matce, która zmarła, gdy miał trzynaście lat. Jego wspomnienia o niej były zbyt bolesne. Na kilka sekund zapadła pełna napięcia cisza.
– Posłuchaj – Federico rozłożył ręce – mógłbyś jeszcze to odkręcić, znajdując odpowiednią kandydatkę na żonę. Chociaż, czy ty w ogóle znasz jakąś przyzwoitą kobietę? Chyba takie nie chadzają do nocnych klubów i na dzikie przyjęcia, których jesteś fanem? Kobietę, która byłaby dojrzała, szanowana i z nieposzlakowaną reputacją.
– Biorąc pod uwagę nagłówki z weekendu, zakładam, że przyzwoita kobieta byłaby ostatnią, która obecnie zechciałaby się ze mną ożenić – odparł Gianni z niechęcią.
– Nie opowiadaj głupot. Jesteś obrzydliwie bogaty. Nawet najmoralniejszą kobietę skusiłoby to, co masz do zaoferowania… Chociaż, prawdę mówiąc, mogłaby nie być zachwycona twoim stylem życia.
– A ja nie jestem zachwycony pomysłem szukania żony. Nie będziemy teraz rozmawiać o niemożliwym. Nie wydaje mi się, żeby obrączka rozwiała obawy rady nadzorczej.
– Rada nadzorcza to starsi panowie, którzy łączą ustatkowanie się z dojrzałością i stabilnością. Trzeba spróbować wszystkiego.
Gianni nic nie powiedział. Znał imprezowiczki, znudzone bywalczynie salonów i aspirujące modelki, ale nie zamierzał poważnie traktować rady ojca. Popełnił błąd i poniesie konsekwencje, ale nie ma zamiaru angażować się w żałosne małżeństwo, żeby zadowolić innych. Przysiągł sobie, że nie ma takiej możliwości.

Josephine Hamilton trzymała w ręku list odmowny z banku i wpatrywała się przez okno na poddaszu w kierunku Belvedere, pałacowej rezydencji sąsiadującej z jej rodzinnym domem. Należała do rodziny Renzetti, a Gianni Renzetti był największym właścicielem ziemskim i pracodawcą w okolicy. Technicznie rzecz biorąc, był również ich sąsiadem. Posiadał prawie każdy skrawek ziemi wokół, a to, co pozostało, było wielkości znaczka pocztowego.
W czasach Tudorów, Ladymead, rodzinny dom Hamiltonów, popadł w ruinę. Podczas gdy fortuna rodziny Hamiltonów topniała, majątek rodziny Renzettich stale się zwiększał. Ponad sto lat temu ktoś z rodziny matki Gianniego kupił ziemię należącą do Ladymead, by zbudować swoją wystawną edwardiańską posiadłość. Kawałek po kawałku, przez lata, przodkowie Gianniego wykupili prawie wszystkie tereny należące do Ladymead. Tylko otoczony murem ogród, budynki gospodarcze i pas wzdłuż brzegu jeziora wciąż należały do nich. Jo zastanawiała się ze smutkiem, czy Gianni wkroczy teraz niczym drapieżnik, którym zasadniczo był, by zgarnąć to, co zostało z jej domu, gdy dług zmusi ich do sprzedaży. Ladymead sprzeda się za bezcen, przyznała ze smutkiem.
Schodząc powoli po chwiejnych i wąskich schodach dla służby zastanawiała się, kiedy w jej zakurzonym domu ostatnio była służąca. Ogarnęło ją uczucie porażki. Musiała być silna dla dobra swoich najbliższych. Jo położyła list z banku na kuchennym stole przed babcią i dwiema ciotkami, Sybil i Beatrix, lepiej znaną jako Trixie. To było rodzinne spotkanie Hamiltonów.
– Kolejna odmowa – zauważyła babcia Liz z przerażeniem malującym się na pomarszczonej i uprzejmej twarzy.
– Ale przecież zapaliłam świeczkę za sukces! – wykrzyknęła wściekle wiedźmowata ciotka Trixie, z rozczarowaniem w głosie. – Dlaczego to nie zadziałało? – Jej słowom wtórowały pobrzękujące kolczyki i bransoletki.
Najmłodsza z sióstr, Sybil, tylko przewróciła błękitnymi oczami, unosząc sztuczne rzęsy w stylu femme fatale.
– Nie zadziałało, bo jesteśmy słabą partią finansową dla banku – odparła z wrodzoną praktycznością będącą częścią jej efektownego wizerunku. – I co teraz?
Twarz Jo bawiącej się końcówką długiego blond warkocza wykrzywiła się w grymasie.
– Umówiłam się z Giannim, żeby spytać, czy mógłby nam pożyczyć pieniądze. Byłam już we wszystkich bankach. On jest naszą jedyną nadzieją.
– Nie wiem, czy idąc tam sama, będziesz bezpieczna – zażartowała Sybil, myśląc o szokującym artykule, który znali chyba już wszyscy.
Jo ją jednak zignorowała.
– Spotykam się z nim dzisiaj wieczorem, gdy wróci do domu na weekend. Pomyślałam, że lepiej będzie, jak zachowamy nieformalny charakter spotkania.
– Założę się, że teraz żałujesz, że nie zgodziłaś się, gdy zaprosił cię na obiad w zeszłe święta – westchnęła Sybil. – W sumie było to drugie zaproszenie, które odrzuciłaś. Nie wydaje mi się, żeby twoje odmowy wpłynęły na jego hojność.
– Myślę, że bardziej by się zdziwił, gdybym się zgodziła – odparła Jo, chcąc zakończyć ten temat.
Jo dobrze znała siebie i nigdy nie ulegała mężczyznom, którzy w jej ocenie byli niebezpieczni. Gianni to typowy niegrzeczny chłopiec i Jo nie chciała skończyć jako jego kolejne trofeum. Jednak miała do niego słabość, jak do nikogo innego. Wiedziała dobrze, że jest przy nim bezbronna. Ale znała Gianniego, odkąd była dzieckiem, i zbyt bardzo ceniła tę ich luźną znajomość, by zaryzykować jej zerwanie.
– W niektórych kulturach wierzy się, że jeśli uratujesz komuś życie, należy ono do ciebie – rzuciła Trixie w zamyśleniu. – Gianni nie miał zbyt wiele korzyści z wysiłku, jaki zainwestował tamtego dnia.
Oczy Sybil rozbłysły.
– To nie było tak, nawet jeśli nikt nie jest gotów tego przyznać. To Jo uratowała go przed utonięciem, nie na odwrót!
– Miałam dziewięć lat, a on trzynaście – przypomniała ciotkom. – Oboje byliśmy głupi, oboje przeżyliśmy i to jest najważniejsze.
Sybil chciała się jeszcze spierać, ale gdy spojrzała na napiętą twarz swojej najstarszej siostry zrezygnowała. Syn Liz Hamilton, Abraham, utopił się w jeziorze i nikt nie lubił dyskutować na ten drażliwy temat przy jego matce.
Jo zrobiło się nieprzyjemnie na wspomnienie niełatwej więzi, jaką nawiązali z Giannim, i tajemnicy, którą musieli ukrywać, ponieważ byli zbyt mali, żeby postąpić inaczej. Gianniego poznała rok wcześniej, gdy jej babcia odwiedziła jego chorą na raka matkę. Federico Renzetti nie przypadł nikomu do gustu, w przeciwieństwie do jego uroczej, życzliwej żony, Isabelli, która ze stoickim spokojem znosiła swoją chorobę. Ojciec Gianniego był zimnym, zdystansowanym człowiekiem, który nie chciał się spoufalać z miejscowymi.
Tamtego dnia Liz Hamilton przyniosła róże, które spodobały się Isabelli. Podwieczorek podano w oświetlonym słońcem salonie. Jo nudziła się, słuchając rozmów dorosłych i wtedy wszedł Gianni, wysoki, postawny dwunastolatek o lśniących granatowoczarnych włosach i oliwkowej cerze. Jo widziała, jak z miłością patrzył na swoją słabą matkę, miłością, która była w pełni odwzajemniona. Z dumą go przedstawiła gościom. Był uprzejmy i nie marudził, gdy matka poprosiła go, by zabrał Jo na zewnątrz. Zadawał dziwne pytania, żeby wypełnić ciszę, na przykład, dlaczego mieszka z dziadkami. Odpowiedziała mu, że matka umarła i że jej nie pamięta, i że nikt nie wie, kim jest jej ojciec. Gianni był zakłopotany taką szczerością, ale ona była po prostu zbyt prostoduszna, by udawać. Wolała odwiedzić bibliotekę zamiast ogrodu. Pokazał jej półkę z angielskimi książkami, a ona natychmiast skuliła się w fotelu i zaczęła czytać książki dla dzieci, które kiedyś należały do niego.
– Ile masz lat? – spytał w końcu.
– Osiem – odparła z dumą.
– Jesteś malutka – zauważył.
– Nie jestem. To ty jesteś bardzo wysoki. Mój Boże, potrafisz czytać po angielsku i po włosku – wywnioskowała, będąc całkowicie pod wrażeniem takiego dokonania.
– Jeśli mówię po angielsku, to i potrafię czytać – podkreślił. – Moja babcia była angielką. Matka chciała, żebym był dwujęzyczny, więc posłała mnie do angielskiej szkoły.
Chodził do elitarnej szkoły z internatem, z dziećmi najbogatszych, najbardziej utytułowanych i należących do rodziny królewskiej. Pomimo choroby matki rzadko bywał w Belvedere. Jo spotkała go dopiero w następnym roku i to w okolicznościach, o których wolałaby zapomnieć.
– Biedny chłopiec – tak jej babcia mówiła o nim swoim siostrom. – Jego matka umarła, a on nigdy nie spędzał z nią czasu. Właśnie wrócił ze szkoły, ale jest za późno. Umarła. Isabella mówiła, że jego ojciec jest surowy w kwestii edukacji i nie pozwolił mu opuścić szkoły, żeby spędził z nią ostatnie tygodnie.
Jo siedziała na drzewie w ogrodzie, gdy zobaczyła Gianniego idącego w kierunku jeziora. Wiedziała, że jest mu smutno, dlatego nie chciała podejść. Nie wiedziałaby, co powiedzieć w takiej sytuacji, przecież nie byli nawet przyjaciółmi. Dzieliła ich zbyt duża różnica wieku. Patrzyła, jak wszedł do wody. Zeskoczyła z drzewa, zastanawiając się, czy wie, że w wodzie jest stromy uskok. Zastanawiała się też, dlaczego nie ma na sobie kąpielówek. Zaczęła iść, przypomniała sobie podsłuchaną rozmowę ciotek o śmierci wujka Abrahama w poprzednim roku.
– Widziała, jak to zrobił! – łkała Trixie.
– Jak mógł to zrobić matce? Widziała z okna, jak się utopił. Widziała, jak wchodził do wody, aż zniknął pod powierzchnią. Zaczęła biec, krzycząc.
– Ale było za późno. Gdy tam dotarliśmy, było już po wszystkim.
Wtedy Jo nie rozumiała, że wujek odebrał sobie życie – z rozpaczy, że stracił rodzinną fortunę w podejrzanych interesach. Zrozumiała, że utonął, i w tamtej chwili z obawy o Gianniego złamała regułę, by nigdy, przenigdy nie chodzić nad jezioro bez opieki dorosłego. Pobiegła szybciej niż kiedykolwiek, prosto do wody, żeby złapać Gianniego. Świetnie pływała, więc się nie bała. Krzyknęła do niego, gdy zanurzył się pod powierzchni, ale uznała, że jej nie słyszał. Próbowała mu pomóc, zanurzając się głębiej, ale jej stopy zaplątały się w wodorosty. Spanikowała i zapomniała, jak postępować w wodzie. Zaczęła walczyć, rozkładając szeroko ramiona i próbując uwolnić stopy, ale tylko opadała głębiej w ciemną toń. Tyle pamiętała. Potem znalazła się na brzegu, próbując nabrać powietrza w płuca. Nad sobą ujrzała zdesperowanego Gianniego o dzikim spojrzeniu. Obrócił ją i kazał oddychać. A więc, kto uratował kogo? Nadal się zastanawiała. Nigdy nie rozmawiała na ten temat, bo nigdy nikomu nie powiedziała o swoich podejrzeniach. Że Gianni załamany śmiercią matki wszedł do jeziora i nie zamierzał z niego nigdy wyjść żywy. Oczywiście utonęłaby, gdyby Gianni jej nie wyciągnął z wody. Od tamtego czasu omijała jezioro szerokim łukiem, niechętnie wracając do wspomnień.
Nie miała ochoty nic jeść wieczorem, co nie umknęło uwadze babci, która zganiła ją, że i tak jest wystarczająco chuda. W końcu zdecydowała się zjeść trochę zupy, żeby zrobić przyjemność staruszce.
– Przypuszczam, że w zamian za przysługę zaoferujesz Gianniemu teren nad jeziorem – rzuciła cicho Liz Hamilton. – W sumie od śmierci twojego wujka nikt nie łowi ryb w jeziorze.
– Muszę mu coś zaproponować. Nasz dach nie przetrwa kolejnej zimy – powiedziała z rezygnacją.
– Dach mojego sklepu też prosi się o naprawę – wtrąciła Trixie.
– Dach domu jest znacznie ważniejszy – odpowiedziała Sybil. – Do tego trzeba wymienić przewody elektryczne, inaczej nas odłączą ze względów bezpieczeństwa.
– Tak, wszystko jest powiązane – westchnęła Liz. – Przez elektrykę Jo nie mogła otworzyć tu pensjonatu. Wszystko kosztuje, a my mamy tylko tyle, żeby opłacić rachunki.
Jo miała wszystkiego dość, ciężar odpowiedzialności zbytnio ją przytłaczał. Zasadniczo rodzina radziła sobie, dopóki jej wujek nie stracił rodzinnych oszczędności. A potem jej dziadek, który miał głowę do interesów, zmarł. Jo skończyła studia biznesowe i planowała znaleźć pracę w tej dziedzinie, ale utrzymywanie Ladymead i jej rodziny stanęło na pierwszym planie. Miała kilka dobrych pomysłów na zagospodarowanie budynków posiadłości, jednak problem polegał na tym, że zanim się zacznie zarabiać, najpierw trzeba zainwestować.
Trixie miała sklepik z kryształami, świeczkami i rękodziełem, a dodatkowo wróżyła z kart tarota. Sybil natomiast prowadziła małe schronisko dla zwierząt w stodole, a dodatkowo sprzedawała organiczne warzywa z przydomowego ogródka. Pomagał jej jedyny żyjący pracownik, Mauris, który był stary jak świat, mieszkał na podwórzu i nie chciał odejść na emeryturę.

Przyszłość właśnie się zaczyna – Julia James

Romański kościół skąpany był w promieniach słońca, które docierały w każdy zakątek placu niedużego miasteczka w środkowych Włoszech. Był ciepły dzień, ale Ariana wcale tego nie czuła. Dygotała z zimna i strachu przed tym, co miała zamiar zrobić.
Z twarzą ukrytą za woalką, wpiętą w strojny i szalenie drogi kapelusz, pasujący do eleganckiego i równie drogiego kostiumu, który opinał jej kształtną figurę, wbiegła po schodach, trzymając w dłoni zaproszenie.
Msza już się zaczęła i przywitał ją śpiew chóru. Usiadła w ostatniej ławce, uważając, by nie zwracać na siebie uwagi. Było jej niedobrze z nerwów, a marzyła tylko o tym, by uciec z kościoła. Tego jednak nie mogła zrobić.
Schyliła głowę, udając, że jest pogrążona w modlitwie, ale tak naprawdę nie chciała patrzeć na elegancko ubranych gości zgromadzonych w kościele ani tym bardziej na parę przy ołtarzu.
Psalm zakończył się i zastąpił go szelest wykwintnych kreacji. Duchowny rozpoczął ceremonię. Arianie zakręciło się w głowie, serce trzepotało jej w piersi.
Nadchodził moment, którego najbardziej się bała. i słowa, po których zazwyczaj panowała cisza.
Pytanie duchownego wybrzmiało w pełnym ludzi kościele.
Ariana wstała i wyszła na środek. Słyszała swoje kroki i dźwięk własnego głosu wypowiadającego słowa, których wcześniej nauczyła się na pamięć. Słowa, które zabrzmiały jak świętokradztwo. Słowa, których nie powinno się mówić w tej sytuacji.
– Ja znam powód, dla którego to małżeństwo nie może dojść do skutku!
Zobaczyła odwracające się w jej stronę głowy. Obcasy wystukiwały upiorny rytm na kamiennej podłodze. W kościele podniósł się szum. Nie powstrzymało jej to. Zmierzała w stronę narzeczonych stojących przed ołtarzem.
Panna młoda, cała w bieli, nie poruszyła się nawet. Jej twarz była ukryta za welonem. Za to pan młody obrócił się powoli ruchem czujnego drapieżnika spodziewającego się ataku.
Ariana poczuła lodowaty chłód, który wypełniał ją od środka. Jedynym jej życzeniem było zawrócić i uciec. Ale musiała odegrać swoją rolę do końca.
Zwężone gniewem oczy zmierzyły ją od stóp do głów. Tylko je teraz widziała.
Nie mężczyznę, który prowadził pannę młodą do ołtarza. Nie samą pannę młodą, która zastygła w bezruchu, przypominając posąg. Nie drużbę i sześć druhen, dziewczynki z kwiatkami i towarzyszących im chłopców ubranych w odświętne stroje. Nawet nie duchownego, który udzielał ślubu i który wyszedł do przodu z zafrasowaną miną, ponieważ to on musiał podjąć decyzję, co dalej. Ani tłumu, który zaczynał się burzyć wobec tak skandalicznego faux pas.
Duchowny otworzył usta, by zażądać wytłumaczenia, ale zdążyła go uprzedzić. Zatrzymała się przy pierwszym rzędzie ławek i odrzuciła do tyłu krótką woalkę.
Zwężone dotąd oczy rozszerzyły się w zdumieniu.
Rozpoznał ją.
Przez ułamek sekundy w jego oczach pojawił się płomień, czarny jak rozszerzone źrenice. I zaraz zgasł, zastąpiony przez ostre jak brzytwa spojrzenie pełne wściekłości. Ruszył do przodu, ale Ariana znów zaczęła mówić, a jej mocny głos niósł się po świątyni niczym dzwony w samo w południe.
Wyciągnęła przed siebie dłoń, modląc się w duchu, by nikt nie widział, jak drży. Skierowała palec wskazujący na pana młodego, by ostatecznie powstrzymać to szaleństwo.
– On nie może się z nią ożenić! – krzyknęła. – Jestem z nim w ciąży!

Trzy miesiące wcześniej…

Stojąc w łazience eleganckiego hotelu na Manhattanie, Ariana uważnie przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Oczy, które odziedziczyła po dziadku, miały kolor ciemnego brązu, pogłębionego intensywnym cieniem na powiekach i mocno wytuszowanymi rzęsami. Wydatne usta pociągnęła błyszczącą szminką.
Dziadek powiedziałby zapewne, że wygląda jak ladacznica, ale co ją to obchodziło? Zawsze myślał o niej jak najgorzej. Nawet gdy ubierała się skromnie, zawsze znalazł powód, by ją skrytykować. Była zbyt wysoka, zbyt pulchna i zbyt głośna. A najgorsze ze wszystkiego było to, że była zbyt szczera. Z tego powodu zawsze ściągała na siebie uwagę, często w nie taki sposób, jak by chciała.
Zupełnie inaczej niż jej kuzynka Mia.
Mia była ulubienicą dziadka. Drobna, szczupła, z jasnymi długimi włosami. Do tego miała spokojne usposobienie i nigdy nie podnosiła głosu. Po prostu ideał. Tak uważał dziadek i nie wahał się dzielić tym z każdym, kto akurat był pod ręką.
Ariana przez całe dzieciństwo, a potem wiek nastoletni, musiała wysłuchiwać tych porównań. Zdarzało się, że ją to uwierało, ale nie dziś! Dziś znajdowała się cztery tysiące mil od palazzo dziadka w Umbrii i miała zamiar dobrze się bawić. Właśnie zakończyła remont w nowym domu na Florydzie, który jej matka kupiła z piątym już mężem. Potem poleciała do Nowego Jorku, aby spotkać się z innymi swoimi klientami w Ameryce, w tym także z dzisiejszą gospodynią: bogatą celebrytką Marnie van Huren, która należała do grona przyjaciół matki Ariany. Była to żywiołowa i towarzyska osoba, a jej ulubionym zajęciem było swatanie znajomych.
– Wpadnij koniecznie na przyjęcie, złotko. Znajdziesz sobie jakiegoś przystojniaka. Wy, kobiety biznesu, zawsze macie za mało czasu na romanse!
Ariana uśmiechnęła się tylko. Koncentrowała się na karierze z konkretnego powodu, ale nie było nim rekompensowanie sobie braku sukcesów w życiu miłosnym. Musiała po prostu wyrwać się spod finansowej kontroli dziadka.
Zwłaszcza że kontrola ta obejmowała prawie wszystkie aspekty jej życia, w tym emocjonalny. Dziadek lubił trzymać wszystko i wszystkich w garści. Tak postąpił z jej wujem, ojcem Mii, który aż do dnia śmierci nigdy mu się nie postawił, podobnie jak jego córka – słodka i grzeczna Mia. Tamtego strasznego dnia wuj Ariany z żoną zginęli w wypadku samochodowym. Mia miała wtedy siedem lat, Ariana dziewięć. Tragedia naznaczyła je piętnem i sprawiła, że tyrania dziadka stała się jeszcze trudniejsza do wytrzymania. Dziadek bowiem uparł się, by zmienić Arianę w kogoś podobnego do Mii. Do tego chciał je przywiązać do siebie finansowo, tak by nie miały żadnych pieniędzy poza tymi, które dostaną od niego.
Ariana miała tak serdecznie dość tej kontroli, że zdecydowała jak najszybciej wydostać się spod jego kurateli na wolność. Nie chciała, by ją zdominował tak jak cichą i pokorną Mię. Nie chciała także reagować w taki sposób jak jej matka, która w wieku dziewiętnastu lat uciekła z domu z facetem, który co prawda był przystojny, ale nie miał grosza przy duszy, i który rzucił ją niedługo po ślubie, gdy się dowiedział, że jest w ciąży. Po tej pierwszej wpadce pojawili się kolejni mężowie, już zamożniejsi, ale i tak żaden nie zyskał aprobaty dziadka.
Ariana nie miała zamiaru kopiować sposobów matki na radzenie sobie z tyranią dziadka. Nigdy też nie chciała być zależna od męskiej hojności i nie marzyła o bogatym mężu. Chciała zarabiać własne pieniądze i wierzyła, że jest w stanie to zrobić, wykorzystując do tego swój talent i wykształcenie.
Początki wcale nie były łatwe, a jej wysiłki, by choć utrzymać się na powierzchni tłocznego rynku projektowania wnętrz, szybko stały się powodem dalszych kpin dziadka. Z determinacją parła jednak do przodu, by teraz, w wieku dwudziestu siedmiu lat, uznać, że jednak odniosła sukces.
Nie był to, rzecz jasna, sukces, który zadowoliłby dziadka, ale przynosił wystarczająco duże dochody, by mogła prowadzić dostatnie życie. Minus był taki, że jej życie wypełniały głównie obowiązki związane z pracą i choć od czasu do czasu chadzała na randki, nigdy nie było to dla niej priorytetem.
Podchodziła do tego spokojnie. Kiedyś w końcu znajdzie w swoim życiu czas na romans, będzie to coś spektakularnego, a nie seria przelotnych przygód i jeden mąż po drugim jak w przypadku matki. Ona była inna. Któregoś dnia spotka mężczyznę, który wznieci w niej płomień wiecznej miłości, a w międzyczasie i tak miała co robić. Dziś przykładowo zamierzała się zabawić.
Jeszcze raz zerknęła do lustra. Opinająca ciało sukienka pokazywała wszystkie jej walory w sposób, od którego dziadek zapewne dostałby zawału. Z pewnością siebie potrząsnęła głową na boki i kasztanowe włosy zatańczyły wokół jej ramion. Uśmiechnęła się do swojego odbicia i stukając pięciocalowymi obcasami ruszyła na przyjęcie.

Luca Farnese stał na skraju zatłoczonej sali, wypełnionej rozmowami, śmiechem, brzęczeniem kieliszków i bransolet. Nie zamierzał zostać tu długo. Chciał jedynie porozmawiać z gospodarzem przyjęcia i zaraz potem się wymknąć.
Widział pełne zainteresowania spojrzenia kobiet, co zawdzięczał typowo włoskiej urodzie. Miał metr dziewięćdziesiąt wzrostu, szczupłe, wysportowane ciało i zero chęci na flirt. Znalazł już kobietę swoich marzeń i właśnie z nią zamierzał spędzić życie.
Czekała na niego za oceanem. Wystarczyło wrócić, oświadczyć się i wziąć ślub. Wspominał teraz jej anielskie piękno, jasne włosy, oczy w kolorze błękitu nieba, śliczne usta i łagodny, melodyjny głos. Była trochę małomówna, ale odkąd ją poznał, był zauroczony. Słodycz jej charakteru przebijała na zewnątrz, otaczała ją zawsze aura spokoju, który udzielał się także jemu. A on od zawsze marzył o spokoju.
Sięgnął teraz w otchłań przeszłości, kilka dekad wstecz. Nie były to przyjemne wspomnienia. Pamiętał podniesione głosy rodziców, krzyki, trzaskanie drzwiami. Głos ojca dążący do zawarcia rozejmu i bezustanne pretensje matki. Na koniec jeszcze jedno trzaśnięcie drzwiami i cisza. Opresyjna, odciskająca piętno na jego psychice cisza.
Pamiętał, jak będąc młodym chłopakiem, stał na korytarzu, zaciskając spocone dłonie na balustradzie. Jego twarz wyrażała napięcie i strach. Potem szedł do siebie. Mijało dużo czasu, zanim w końcu zasypiał. Jego ciało było zesztywniałe ze stresu, w uszach brzęczały krzyki i przekleństwa.
Tak bardzo chciał, by matka nie kłóciła się ciągle z ojcem, nie wybiegała z domu i nie robiła scen. Nigdy nie dbała o to, kto ją słyszy albo widzi. Nie obchodziło jej, że Luca tak strasznie się jej wstydzi. Niezależnie od tego, jak okropnie się zachowywała, ojciec nigdy nie podnosił na nią głosu, dlatego te wszystkie wybryki uchodziły jej na sucho.
Będąc dzieckiem, nie rozumiał, dlaczego tak się dzieje, dopiero dorosłość przyniosła wiedzę o tym, dlaczego ojciec był tak uległy. Po prostu nie był w stanie oprzeć się jej urokowi. To wtedy Luca postanowił, że jego małżeństwo będzie zupełnie inne. Nie chciał tak jak ojciec być niewolnikiem własnej żony. Nie chciał żyć z egoistką, która pomiatałaby nim, tak jak matka pomiatała ojcem.
Kobieta, w której kiedyś się zakocha – jego ideał od czasów nastoletnich – byłaby jej zupełnym przeciwieństwem. Cicha i łagodna, kochająca i wyrozumiała. Wszystko, czego chciał, to zapewnić takiej kobiecie szczęście, obdarowując ją w zamian swoim oddaniem i bogactwem.
I tak był zamożny, a zamierzał mieć jeszcze więcej. Dlatego teraz stał ze znudzonym wyrazem twarzy, poszukując wzrokiem znanego finansisty Charlesa van Hurena, z którym miał się dziś spotkać.
Terminarz Charlesa był równie wypełniony licznymi zobowiązaniami jak jego własny, a ponieważ Luca wracał następnego ranka do Włoch, dzisiejsze przyjęcie urodzinowe żony Charlesa było jedyną okazją, kiedy mogli zamienić parę słów o planowanej wspólnie inwestycji.
Odepchnął się plecami od ściany, zdecydowany ruszyć na poszukiwanie gospodarza. Rzucił okiem w lewą stronę, skąd dobiegały dźwięki muzyki, i przystanął zaskoczony widokiem tańczącej kobiety. Była sama…

Ariana kołysała się powoli w takt muzyki. Był to starszy przebój, którego słowa znała na pamięć. Podśpiewując pod nosem, ruszyła na parkiet. Nie przeszkadzało jej, że nie ma z kim tańczyć. Chciała po prostu przymknąć oczy i rozkoszować się wpadającą w ucho melodią.
Rozpuszczone włosy tańczyły razem z nią, gdy potrząsała głową, poruszała ramionami i kołysała biodrami w rytmie muzyki uwodzącej ją niczym wytrawny kochanek. Szybko straciła poczucie czasu i miejsca. Gdy utwór się skończył, powoli otworzyła oczy i natknęła się na spojrzenie mężczyzny stojącego na skraju parkietu. Patrzył prosto na nią.

Luca stał nieruchomo, wpatrzony w kobietę. Dlaczego, do diabła, się zatrzymał? Pytanie było bez sensu. Wiedział przecież dlaczego.
Kobieta była wysoka, ale wydawała się jeszcze wyższa dzięki obcasom. Ubrana w obcisłą sukienkę, która podkreślała bujne kształty i wydłużała kształtne nogi. Rozpuszczone włosy opadały kaskadą na plecy, luźne pasma okalały twarz równie fascynującą jak jej ciało. Miała duże ciemne oczy i kuszące usta w kolorze karminowym.
Zwróciłaby uwagę nawet świętego, a on do świętych nie należał.
Nagłe podniecenie postawiło jego ciało w stan alertu. Zdusił je w sobie. Nie potrzebował romansów, już nie. A już na pewno nie z kobietą, na którą teraz patrzył.
Był bardzo wybredny. Jego wybranka musiała być kimś, z kim można było zjeść kolację, porozmawiać o polityce, biznesie czy finansach, a na koniec zabrać do łóżka. Zwykle były to kobiety z jego branży, ponieważ uważał, że z takimi łatwiej będzie nawiązać kontakt. Szczupłe, eleganckie, takie, które potrafiły nosić suknię wieczorową jak kostium biznesowy. Z krótkimi, świetnie ułożonymi włosami, dyskretnym makijażem. Piękne, to było oczywiste, ale też sprawujące kontrolę nad swoim życiem. Czyli podobne do niego.
Kobieta, która dziś przykuła jego spojrzenie, chyba w ogóle nie miała kontroli nad swoim życiem. Przez ostatnie parę chwil jej ciałem rządziła muzyka. To ona rozkołysała jej biodra, kazała zamknąć oczy i płynąć wraz z pulsującym rytmem. Luca był pewien, że zapomniała o istnieniu ludzi dookoła.
Teraz wróciła do rzeczywistości i znieruchomiała. Przez ułamek sekundy jej ciemne, mocno podkreślone makijażem oczy patrzyły na niego. Potem uciekła spojrzeniem w bok, a jej dłonie powędrowały ku ciemnym jak czekolada włosom. Uniosła je wyżej w naturalnym i bardzo zmysłowym geście, jakby potrzebowała ochłody.
Luca przymrużył oczy, obserwując jej piersi, które uniosły się pod obcisłym materiałem sukienki. Uroczy rowek pomiędzy nimi pobudził jego wyobraźnię i to go rozzłościło. Nigdy nie folgował takim fantazjom.
Odwrócił się i nareszcie namierzył Charlesa van Hurena, który akurat skończył rozmawiać z jednym z gości. Nawiązali kontakt wzrokowy i Luca ruszył do przodu, zachęcony lekkim skinieniem głowy. Parę chwil później obaj zniknęli w pustym pomieszczeniu obok głównej sali, w której trwało przyjęcie.
Rozmowa o interesach tak pochłonęła Lucę, że zapomniał o zmysłowej brunetce, jej pełnych piersiach, budzącym erotyczne ciągoty tańcu i włosach podskakujących przy każdym poruszeniu głową.

Ariana opuściła dłonie i włosy opadły szeroką falą na jej ramiona. Skierowała spojrzenie w stronę wejścia na parkiet i odetchnęła z ulgą. Mężczyzna zniknął.
Ten moment, w którym ich spojrzenia się spotkały, był dla niej niemal fizycznym doznaniem. Wiedziała, że szybszy puls nie ma nic wspólnego z muzyką. Mężczyzna obserwował ją od dłuższej chwili. Z taką intensywnością, że aż to poczuła.
Była przyzwyczajona do tego, że mężczyźni zwracali na nią uwagę. Ale nigdy tacy jak on…
Schodząc z parkietu, poczuła, że musi oprzeć się o ścianę, ochłonąć. Jego twarz, którą widziała przez krótką chwilę, utkwiła jej w pamięci. Orli nos, wysokie kości policzkowe, szalenie przystojny. I te oczy, niemal czarne… wpatrzone właśnie w nią. Wzięła głębszy oddech, próbując usunąć obraz mężczyzny z pamięci. Nie przyszła tutaj na podryw.
Wróciła do głównej sali, by wmieszać się w tłum i robić to, co wszyscy, czyli prowadzić niezobowiązujące rozmowy. Jakieś czterdzieści minut później gawędziła z parą w średnim wieku, gdy do rozmowy dołączyła ich znajoma, która usłyszawszy, że Ariana zajmuje się projektowaniem wnętrz, powiedziała, że od dawna myśli o zmianie wystroju swojego apartamentu w mieście. Ariana wręczyła jej swoją wizytówkę, po czym taktownie pożegnała się i odeszła, biorąc w drodze kieliszek szampana. W tym momencie jak spod ziemi wyrosła przed nią Marnie.
– Ariano, musisz mi pomóc. Jeden z gości próbuje się ewakuować!
Marnie złapała ją za ramię i pociągnęła za sobą. Zmierzały w stronę męża Marnie, który rozmawiał z kimś odwróconym do nich plecami. Miała ledwo parę sekund, by zorientować się w sytuacji, a kiedy to zrobiła, omal nie stanęła jak wryta.
Mężczyzna stojący tyłem odwrócił się. Ciemne jak noc oczy wpatrywały się w nią tak samo uporczywie jak poprzednio. Ariana wstrzymała oddech, jej żołądek skurczył się ze stresu. Usłyszała głos Marnie, która skarciła męża za to, że zajmuje się interesami w czasie jej urodzin. Potem Marnie zwróciła się do Ariany.
– Powiedz swojemu rodakowi, że nie może jeszcze wyjść!
– Rodakowi? – powtórzyła Ariana zaskoczona.

Wyspa szczęścia – Emma Darcy

Trzydziestka.
Dostojna trójka i okrągłe zero. Czy urodziny mogą się stać inspiracją dla zasadniczych zmian w życiu? Jeśli tak, to muszą to być te i żadne inne.
Elizabeth Flippence przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze z miną wyrażającą nadzieję i obawę. Długie brązowe włosy miała teraz przycięte tuż poniżej ucha i wycieniowane. Niesforne fale burzyły się wokół twarzy, a ukośne pasma grzywki lekko przesłaniały czoło. Fryzura była nowoczesna, ale też bardziej kobieca, nawet nieco frywolna. Nie była przekonana, czy dobrze zrobiła, decydując się na żywy kasztanowy odcień.
Z pewnością rzucał się w oczy, a tego przecież potrzebowała. Michael Finn miał ją w końcu zauważyć. Nie jako perfekcyjną asystentkę, lecz jako kobietę. Marzyła o tym, by platoniczne dotąd uczucie zmieniło się w namiętny romans. Dwa lata wodzenia wzrokiem za mężczyzną, który miał wyraźną obsesję na punkcie oddzielania pracy od przyjemności, to stanowczo za długo.
A przecież idealnie do siebie pasowali i w głębi serca Michael musiał o tym wiedzieć. Od miesięcy przeżywała katusze, którym dziś miała zamiar położyć kres. Nowy wizerunek powinien co najmniej przykuć uwagę Michaela. A co potem, zobaczymy.
Fryzjer miał jednak rację co do odcienia. Ciemnobrązowe oczy jaśniały przy nim wyjątkowym blaskiem. Dzięki grzywce twarz z nieco przydługim nosem nabrała lepszych proporcji. Lekko ukośne, wyraziste kości policzkowe dodawały egzotycznego uroku, a pełne, miękkie usta prezentowały się wręcz zniewalająco.
W każdym razie była gotowa i miała ogromną nadzieję, że w końcu osiągnie upragniony rezultat. Kiedy Michael skomentuje jej wygląd, powie mu, że to prezent urodzinowy, a może wtedy – och, błagała los, żeby tak się stało – wtedy może zaprosi ją na lunch albo jeszcze lepiej na romantyczną kolację.
Nie chciała już być jego asystentką. Chciała być jego dziewczyną, przyjaciółką, kochanką, jego całym światem. Z rozmarzenia wyrwało ją nagłe ukłucie. Trzydziestka. Przecież dla kobiety to ostatni lub przedostatni moment, żeby znaleźć partnera i myśleć o założeniu rodziny. Michael Finn był jej wybrankiem, ale jeśli dziś nie spojrzy na nią inaczej niż zwykle, będzie musiała pogrzebać swoje plany, ruszyć z miejsca i poszukać kogoś innego.
Szybko odpędziła od siebie te dołujące rozważania. Dziś musiała myśleć pozytywnie. Jak to mówią, uśmiechaj się, a świat odpowie ci tym samym. Była to jedna z życiowych zasad jej siostry, Lucy, która szła przez życie z uśmiechem na ustach, a uśmiech ten już nieraz wybawił ją z kłopotów.
Wychodząc z łazienki, Elizabeth przećwiczyła różne warianty uśmiechu. Gotowa do wyjścia, zdążyła wrzucić do torebki telefon, kiedy rozległ się dźwięk melodyjki. Błyskawicznie wyjęła komórkę i przyłożyła ją do ucha, mając nadzieję, że to Lucy, która spędzała weekend z przyjaciółmi w Port Douglas. Radosne paplanie siostry zawsze wprawiało ją w doskonały humor.
– Hej, Ellie! Wszystkiego naj z okazji urodzin! Mam nadzieję, że założyłaś ciuchy, które dla ciebie kupiłam.
– Dzięki, Lucy. Mam je na sobie.
– Doskonale! W trzydzieste urodziny każda kobieta powinna wyglądać absolutnie bosko.
Elizabeth roześmiała się. Efektowna bluzka w intensywnych odcieniach niebieskiego i zieleni z rozkloszowanymi rękawami obramowanymi na brązowo i jaskrawym wzorem w odcieniach czerwieni, zieleni i żółtego zdecydowanie przyciągała wzrok, szczególnie w zestawieniu z ołówkową spódnicą w kolorze morskiej zieleni. Dzisiejszy strój mocno odbiegał od stylu, który prezentowała na co dzień, ale zwyciężyły namowy Lucy. Siostra uważała, że Elizabeth powinna spróbować bardziej wyrazistych barw.
– Ścięłam też włosy i ufarbowałam na kasztanowo.
– Nie mogę się doczekać, kiedy to zobaczę! Wracam do Cairns koło południa. Wpadnę do ciebie do biura. A teraz muszę już znikać!
Lucy rozłączyła się, zanim Elizabeth zdążyła cokolwiek powiedzieć. Może było to dziwne, ale czuła się nieswojo, kiedy Lucy odwiedzała ją w pracy. Oczywiście, z powodu Michaela. Uwielbiała swoją młodszą siostrę, ale wiedziała też, jak działa na mężczyzn. Inna sprawa, że żaden ze związków Lucy nie trwał długo. Była krótkodystansowcem. W jej życiu zawsze było miejsce na kolejnego mężczyznę, kolejną pracę i kolejne miasta, które można odwiedzić.
Przez chwilę Elizabeth korciło, żeby wybrać numer siostry i odwieść ją od pomysłu wizyty w biurze. Nie chciała, żeby dziś cokolwiek rozpraszało uwagę Michaela. Z drugiej strony, może niepotrzebnie zaprzątała sobie tym głowę. Była szansa, że Michael nawet nie zauważy najścia Lucy. Drzwi pomiędzy biurem i jego gabinetem zwykle były zamknięte.
Miała wyrzuty sumienia. W końcu dziś są jej urodziny, a Lucy bardzo chciała się z nią zobaczyć. Odkąd matka umarła na raka, kiedy były jeszcze nastolatkami, miały tylko siebie. Ojciec osiedlił się w Mount Isa, gdzie żył z nową kobietą. Nie utrzymywał kontaktów z córkami. Pewnie nawet nie pamiętał o urodzinach Elizabeth.
Wracając myślami do dnia dzisiejszego, Elizabeth stwierdziła, że gdyby ziściło się jej marzenie, Michael i tak poznałby Lucy. Pogodziwszy się z tym co nieuniknione, podniosła torebkę, wsunęła do niej telefon i zamknęła za sobą drzwi.
Sierpień w Far North Queensland był bardzo przyjemny. Temperatura zachęcała do przechadzki. Od The Esplanade, gdzie mieściło się biuro Finn’s Fisheries, dzieliło ją pięć przecznic. Zwykle przyjeżdżała do pracy swoim małym samochodem, ale dziś wolała nie mieć na głowie dodatkowego kłopotu. Na samą myśl, że po pracy będzie wolna, uśmiechnęła się do siebie po raz kolejny. Nie mogła przestać myśleć o Michaelu.
Finn’s Fisheries była ogromną siecią handlową ze sklepami w całej Australii. Sprzedawali nie tylko sprzęt do połowów – w tym sporo produktów z importu – ale także odzież: pianki, kostiumy kąpielowe, szorty, T-shirty, kapelusze. Oferta imponowała, a Michael świetnie nad wszystkim panował. Uwielbiała obserwować, jak załatwia interesy, negocjuje kontrakty i zawsze trzyma rękę na pulsie. Marzyła o tym, żeby mu dorównać. Razem stanowili doskonały zespół, o czym zresztą często wspominał.
Gdyby tylko zechciał uczynić kolejny krok, mogliby być także doskonałą parą. Michael miał trzydzieści pięć lat i, podobnie jak Elizabeth, był w wieku, kiedy należy pomyśleć, co dalej. Nie wierzyła, że ktoś taki jak on chciałby być wiecznym kawalerem.
W ciągu tych dwóch lat, odkąd się poznali, Michael bywał w związkach, ale nigdy nie trwały one długo. Elizabeth uznała, że to z powodu ewidentnego pracoholizmu. Przy niej by się zmienił, bo ona rozumiała go jak nikt inny na świecie.
Mimo całego optymizmu, jakim tryskała od samego rana, po wejściu do biura poczuła nieprzyjemne kołatanie serca. Drzwi do gabinetu Michaela były otwarte, co oznaczało, że przyszedł wcześniej. Był poniedziałek, początek nowego tygodnia, a być może także początek ich nowego wspólnego życia.
Odetchnęła głęboko, by uspokoić nerwy, i stanęła w otwartych drzwiach. Michael siedział przy biurku i długopisem odhaczał kolejne pozycje na niewidocznej dla niej liście. Był tak pogrążony w pracy, że nawet nie zauważył jej wejścia. Przez parę chwil Elizabeth przyglądała mu się, podziwiając schludność i elegancję. Gęste czarne włosy miał krótko przycięte i zawsze perfekcyjnie uczesane. Proste brwi podkreślały inteligentne spojrzenie srebrnoszarych oczu. Kształtny nos, zdecydowanie zarysowane usta i męski kontur podbródka dopełniały wizerunku samca alfa.
Miał na sobie śnieżnobiałą koszulę doskonałej jakości. Rozpięty kołnierzyk odsłaniał fragment kusząco oliwkowej skóry. Na dole miał zapewne eleganckie czarne spodnie oraz czarne buty z błyszczącymi noskami. Wyglądał zawsze jak spod igły, co według Elizabeth było dużym atutem.
Stojąc w progu, chrząknęła, żeby dać o sobie znać:
– Dzień dobry.
– Dzień… – Michael podniósł głowę, ale powitanie uwięzło mu w gardle, a oczy rozszerzyły się ze zdumienia.
Elizabeth wstrzymała oddech, nie chcąc zepsuć chwili, w której zainteresowanie Michaela jej osobą miało przenieść się na zupełnie inny poziom. Drżała w oczekiwaniu jego reakcji. Uśmiechnij się, podpowiedział jej wewnętrzny głos. Pokaż, że jego spojrzenie rozpala twoje zmysły.
Uśmiechnęła się więc. W jego oczach błysnęło uznanie.
– No, no! Świetna fryzura i strój. Czyżby w twoim życiu pojawił się nowy mężczyzna?
Zachwyt, w jaki wprawiły ją jego pierwsze słowa, uleciał w jednej chwili jak powietrze z pękniętego balonika. Skojarzenie jej wyglądu z innym mężczyzną mogło oznaczać tylko dystans, którego nie zamierzał pokonać. Chociaż… Może po prostu badał grunt.
– Nie, nie – pospieszyła z odpowiedzią – Nie jestem z nikim związana. Po prostu uznałam, że przyszła pora na zmiany.
– Doskonała decyzja! – pochwalił ją.
– Miło mi, że ci się podoba. Ubrania dostałam w prezencie od siostry. Dziś są moje urodziny i uparła się, że tego dnia mam wyglądać absolutnie zjawiskowo.
Michael roześmiał się.
– I miała rację. Powinniśmy jakoś to uczcić. Może wyskoczymy do Mariner’s Bar na lunch, jak tylko uporamy się z inwentaryzacją?
Elizabeth odzyskała nadzieję. Lunch tylko we dwoje, w jednej z najdroższych restauracji w Cairns, z widokiem na przystań pełną jachtów wartych miliony dolarów… Jej serce śpiewało z radości.
– Byłoby cudownie, dziękuję za zaproszenie.
– Zarezerwuj nam stolik. Do pierwszej powinniśmy się wyrobić. A tymczasem gdybyś mogła zająć się tym… – Podniósł z biurka pokaźny plik dokumentów.
– Oczywiście.
Trzeba było zabrać się do codziennych żmudnych zadań, ale dziś na ich końcu jaśniała kolorowa tęcza. Elizabeth miała ochotę tańczyć z radości i zapewne ruszyłaby w stronę biurka w pląsach, gdyby nie profesjonalne badawcze spojrzenie szefa.
– Absolutnie zjawiskowo – powtórzył Michael, wręczając jej papiery. – Twoja siostra musi być wyjątkową osobą.
Znowu udało mu się zgasić pieśń radości rozbrzmiewającą w sercu. Och, miał się interesować nią, a nie Lucy. Sama sobie była winna, trzeba było o niej nie wspominać. Ale stało się.
– Jest strasznie postrzelona. Nie umie zająć się czymś dłużej niż przez dwie minuty.
To była prawda i chciała, żeby Michael o tym wiedział. Na samą myśl, że mógłby być w jakikolwiek sposób zainteresowany jej siostrą, drżała ze strachu.
– To zupełnie inaczej niż ty.
– Ogień i woda. Prawie jak ty i twój brat. – Słowa wymsknęły się szybciej, niż chciała. Nie powinna pozwalać sobie na takie komentarze wobec szefa. W normalnych warunkach trzymałaby buzię na kłódkę, mimo że Harry Finn i jego zagrywki playboya przyprawiały ją o mdłości. Nie cierpiała, kiedy pojawiał się w biurze.
Michael oparł się o fotel i popatrzył na nią uważnie.
– No cóż, praca za biurkiem zdecydowanie mu nie wychodzi, ale myślę, że źle go oceniasz, Elizabeth.
– Przepraszam… Nie miałam zamiaru… – W popłochu szukała właściwych słów, ale w głowie miała kompletną pustkę.
– Ależ nic się nie stało. – Michael machnął ręką. – Wiem, że pozuje na luzaka, ale ma umysł ostry jak brzytwa i pewną ręką trzyma swoją część firmy.
Wynajem łodzi do połowów dalekomorskich, łodzie dla turystów nurkujących przy Wielkiej Rafie Koralowej, nadzorowanie budowy ośrodka wypoczynkowego, który powstawał na jednej z wysp, to wszystko były zadania w sam raz dla urodzonego playboya. Michael zajmował się o wiele poważniejszą pracą. Nie było szansy, żeby zmieniła swoją opinię.
– Postaram się o tym pamiętać.
Michael zaśmiał się. Z roześmianą twarzą był jeszcze przystojniejszy. Aż trudno było oderwać od niego wzrok.
– Jestem pewien, że i z tobą flirtował. Ale nie daj się nabrać. Zachowuje się tak przy wszystkich. To tylko zabawa.
– Zabawa! Chyba tylko dla Harry’ego Finna. – Elizabeth mierziły tego rodzaju gierki. Mimo to przywołała na twarz uśmiech. – Zajmę się teraz tymi dokumentami i zarezerwuję stolik w Mariner’s Bar.
– Zrób to. O braciach i siostrach poplotkujemy przy lunchu.
Co to, to nie, pomyślała Elizabeth, wychodząc z gabinetu i zamykając drzwi, żeby Michael nie zauważył przyjścia Lucy. Nie miała zamiaru rozmawiać o swojej siostrze ani tym bardziej o jego oślizgłym bracie. Lunch miał ich do siebie zbliżyć. Od tego zależała cała przyszłość.

ROZDZIAŁ DRUGI

Dziesiąta trzydzieści osiem.
Elizabeth rzuciła okiem na zegar. Na dziesiątą trzydzieści zamówiła z kawiarni na parterze espresso i czekoladową babeczkę dla Michaela oraz cappuccino i babeczkę truskawkową z białą czekoladą dla siebie. Rano nie zjadła śniadania, żeby zacząć od czegoś wyjątkowo pysznego, i jej żołądek domagał się pożywienia. Dostawca nigdy się nie spóźniał. Michael nie znosił niepunktualności i pracownicy kawiarni doskonale o tym wiedzieli. Słysząc pukanie do drzwi, zerwała się z fotela i pobiegła otworzyć.
– Spóźnili się państwo – powiedziała z wyrzutem, zanim dostrzegła, że tacę trzyma nie kto inny, jak Harry Finn.
Niebieskie oczy patrzyły na nią figlarnie.
– Małe opóźnienie. Czekałem, aż zrobią kawę dla mnie – powiedział bez skruchy.
– Świetnie, wytłumaczysz to Michaelowi – warknęła przez zaciśnięte zęby.
– Oczywiście. Nigdy bym nie splamił twojej nieskazitelnej opinii asystentki, która zawsze zdąża na czas – powiedział Harry zaczepnym tonem.
Miała ochotę go zabić, chociaż na co dzień nie było w niej grama agresji. Harry Finn miał jednak w sobie coś potwornie irytującego.
– Jeśli wolno mi coś powiedzieć, wyglądasz dziś oszałamiająco. Wręcz rewelacyjnie. – Wszedł dalej, mierząc ją łakomym spojrzeniem od stóp do głów i zatrzymując wzrok wymownie w miejscu, gdzie skrzydła motyla na bluzce okalały kształtne piersi. Elizabeth wzdrygnęła się, czując jak twardnieją jej sutki. Jaka szkoda, że nie mogła z nich odpalić pocisków. Jego biały T-shirt nie wyglądałby tak seksownie z dwiema czarnymi i dymiącymi dziurami.
– Nie byłbym sobą, gdybym nie wspomniał o cudownym uczesaniu.
Przełknęła kolejny komplement w milczeniu.
– Michael już na ciebie czeka – powiedziała oficjalnym tonem i wskazała mu drzwi.
Uśmiechnął się beztrosko.
– Nic się nie stanie, jak poczeka chwilę dłużej.
Elizabeth z niecierpliwością skrzyżowała ręce na piersi. Harry podszedł do biurka i ustawił na nim tacę, następnie sam usiadł na brzegu, całkowicie ignorując umówioną godzinę spotkania. Oprócz zdecydowanie wakacyjnej koszulki, miał na sobie białe szorty do kolan, uwidaczniające muskularne i opalone nogi. Jedną z nich kołysał teraz beztrosko, drażniąc ją niepomiernie impertynencją.
– Poczwarka, która zmieniła się w motyla. Takie rzeczy nie zdarzają się codziennie. Dlatego pozwolisz, że nacieszę się teraz twoim widokiem.
Elizabeth przewróciła oczami. Nie zamierzała dłużej tego znosić. Poczwarka? Nigdy nie była żadną poczwarką! Po prostu ubierała się klasycznie, może trochę zbyt konserwatywnie, ale żeby skojarzyć to z poczwarką?
– Kawa wystygnie – przypomniała najbardziej oziębłym tonem, na jaki było ją stać.
– Bardzo mi się podoba twoja spódnica. Kolorem przypomina wodę przy rafie. I jest doskonale dopasowana. Prawie jak druga skóra. Wyobrażam sobie ciebie jako syrenę. Pomachałabyś mi ogonem – uśmiechnął się dwuznacznie.
– Tylko na pożegnanie. – Niechętnie ruszyła w stronę biurka z zamiarem zajęcia się kawą. Harry ani drgnął, żeby pomóc. Musiała stanąć tuż obok niego. Zazwyczaj tego unikała. Myślała o nim ze wstrętem, ale jednocześnie nie mogła zaprzeczyć, że jest wręcz zwierzęco męski. Nawet jej hormony od tego wariowały, co było podwójnie irytujące.
Nie był aż tak klasycznym przystojniakiem jak Michael, ale miał w sobie coś surowego, a zarazem łobuzerskiego. Twarz okalała burza ciemnych loków, a w kącikach oczu czaiły się zmarszczki od ciągłego kontaktu z wiatrem i słońcem. Do tego nieznacznie skrzywiony nos, który musiał złamać, będąc nastolatkiem, i usta, które prawie nigdy się nie zamykały, żartując ze wszystkiego i wszystkich, tak jak w tej chwili z niej.
– Zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego stale jesteś przy mnie taka spięta? – zapytał nagle.
– Niestety, nie poświęcam ci tyle uwagi, żeby się nad tym zastanawiać – powiedziała, zdejmując z tacy swoją babeczkę i kawę.
– To bolało – odparł, ale po chwili zaśmiał się, pokazując, że ani trochę go to nie obeszło.
Spojrzała na niego znacząco:
– Przyszedłeś spotkać się z Michaelem. Zaprowadzę cię.
W jego oczach zatańczyły diabelskie ogniki.
– Tylko jeśli pomachasz swoim syrenim ogonem.
Odwróciła się do niego.
– Przestań ze mną pogrywać. Nie jestem zainteresowana i nie będę. Nigdy! – dodała może nieco zbyt pompatycznie.
Na Harrym nie zrobiło to wrażenia.
– Ciągła praca i zero zabawy. Muszę cię chyba uprzedzić, że z Michaelem masz to jak w banku.
Jak w banku? Co to miało niby znaczyć? Skąd Harry miał pewność, że Michael myśli o niej tylko w kontekście pracy? Nie chciała, żeby tak było.
Harry minął ją, otworzył szeroko drzwi i powiedział:
– Cześć, Mickey! Po drodze zatrzymałem pociąg z kawą, żeby zamówić dla siebie. Mam do omówienia parę rzeczy. A oto Elizabeth.
– Jasne, wchodźcie – odpowiedział, uśmiechając się do Elizabeth, która odnotowała to z przyjemnością. Michael był jak szczere złoto, a Harry jak brokat.

Świąteczny romans – Jules Bennett

– No chodź, ty przeklęta paskudo!
Kira Lee wzięła głęboki oddech i ponownie szarpnęła absurdalnie brzydką choinkę, którą kupiła tego dnia na Farmie Najpiękniejszych Świątecznych Drzewek w Willowvale Springs.
Tuż przed świętami ich wybór był oczywiście ograniczony. Nabyła jednak dość ozdób i łańcuchów, żeby zamaskować brak wielu gałęzi, a tak czy owak zamierzała spędzić w wynajętym domku tylko kilka tygodni.
Pracownicy szkółki leśnej załadowali ten nabytek na dach jej niewielkiego SUV-a, a teraz musiała w jakiś sposób wciągnąć go do wnętrza chatki.
– Kto wygrywa tę batalię? – spytał jakiś mężczyzna, którego nie widziała, gdyż stał po drugiej stronie samochodu i był zasłonięty przez gałęzie.
– Zamierzam ją wygrać ja – oznajmiła. – A pan mógłby zachować się jak dżentelmen i zaoferować pomoc.
W normalnych warunkach nie zdobyłaby się na tak obcesowy ton, ale lodowaty klimat w Wyoming dokuczył jej tak bardzo, że marzyła o jak najszybszym powrocie do domku i rozpaleniu kominka.
– Nigdy nie twierdziłem, że jestem dżentelmenem – mruknął niewidoczny mężczyzna.
To nie do wiary, pomyślała z niechęcią. Jest w tym mieście od zaledwie kilku godzin, a już zdążyła uwikłać się w konflikt. To jej wina. Niepotrzebnie postanowiła udekorować świątecznie tę ponurą chatkę.
Ponownie szarpnęła za arkusz folii, na którym leżała choinka, ale zatoczyła się, straciła równowagę i omal nie upadła.
– Niech mi pani pozwoli wziąć sprawę w swoje ręce, zanim ktoś zrobi sobie krzywdę.
Odwróciła głowę i ujrzała najbardziej atrakcyjnego kowboja, jakiego potrafiła sobie wyobrazić. Może nie był przesadnie uprzejmy, ale za to szaleńczo przystojny. Opalona twarz, czarny kapelusz, czarna wełniana kurtka, granatowe dżinsy i wysokie buty.
Zaczęła podejrzewać, że ukrywa gdzieś w pobliżu czarnego, groźnie wyglądającego konia i gromadkę kobiet gotowych rzucić się do jego stóp.
W normalnych warunkach poświęciłaby więcej uwagi jego aparycji, ale w tym momencie widziała w nim tylko człowieka mogącego jej pomóc we wniesieniu świątecznego drzewka do domu.
Nieznajomy z zadziwiającą łatwością dźwignął choinkę, zarzucił ją sobie na ramię i ruszył we wskazanym przez Kirę kierunku.
– Czy może pani przynajmniej otworzyć drzwi? – spytał szorstkim tonem.
Kira posłała mu najbardziej czarujący uśmiech, na jaki potrafiła się zdobyć, i weszła na schodki prowadzące do wnętrza chatki. Wystukała odpowiednie numery zamka automatycznego, a potem zeszła nieznajomemu z drogi.
On zaś przekroczył próg i ruszył w kierunku połączonego z kuchnią pokoju dziennego.
– Gdzie jest jakieś wiadro? – spytał obcesowo.
– Wiadro?
– Przecież to drzewko trzeba jakoś ustawić. Czyżby pani o tym nie pomyślała?
– Nie zaplanowałam tej operacji zbyt precyzyjnie, ale mam sporo bardzo pięknych ozdób – oznajmiła beztroskim tonem, pragnąc go rozbawić.
Jej odpowiedź jednak go nie rozbawiła, bo podszedł do kominka i położył na dywanie nadal owinięte sznurem drzewko. Potem mruknął coś niewyraźnie i wyszedł na dwór. Po chwili wsiadł do złowieszczo czarnego pikapa i odjechał z rykiem silnika.
Kira zamknęła drzwi, aby uchronić się przed powiewami lodowatego wiatru. Kiedy spojrzała na choinkę, miała przez chwilę ochotę położyć się obok niej.
Ostatnie miesiące jej życia były jednym pasmem bolesnych porażek. Straciła nie ze swojej winy mieszkanie, czuła się wypalona wewnętrznie na skutek przeciążenia pracą, a w dodatku musiała znosić kaprysy matki planującej swój czwarty – tak, czwarty – ślub.
Była bliska załamania.
Na szczęście Delia zdiagnozowała jej stan psychiczny i znalazła w Wyoming ośrodek wypoczynkowy, w którym Kira mogłaby zapomnieć o problemach nękających ją w Oregonie.
Drzewko, które kupiła, nie wyglądało najlepiej, ale w jakiś sposób budziło jej sympatię. Może właśnie dlatego, że było uszkodzone… podobnie jak jej życie.
Wiedziała dobrze, że zdoła je odbudować, jeśli skupi uwagę na sobie i przestanie się zajmować problemami innych ludzi – klientów, matki, agentki mieszkaniowej. Zgodnie z radą Delilah postanowiła od tej pory myśleć tylko o sobie. Pokierować swoim życiem w zorganizowany sposób, znaleźć własny dach nad głową i jakoś sobie poradzić z wypaleniem zawodowym.
Nie przyszło jej do głowy, że mogłaby poprosić o pomoc poznanego przed chwilą wysokiego przystojnego kowboja.

Paxton Hart nie miał czasu na rozmyślanie o najbardziej przygnębiającej choince, jaką w życiu widział.
Każda chwila pobytu w tym ośrodku wypoczynkowym nieznośnie mu się dłużyła. Niestety w obecnej sytuacji nie mógł się osiedlić w żadnym innym miejscu.
Z niepojętych dla niego powodów Hank Carson postanowił zostawić swoje rancza, farmy, dom i ośrodki rekreacyjne grupie ludzi, których zatrudniał od lat w sezonie letnim. Jego spadkobiercami oprócz Paxa zostali Mason, Kahlil i Vaughn.
Wszyscy pracowali u Hanka jako młodzi chłopcy, a potem osiągnęli sukcesy zawodowe i zarobili duże pieniądze. Wszyscy przyjechali do Willowvale, by sprzedać swoje posiadłości i wrócić jak najszybciej do normalnego życia, ale z różnych powodów zmienili zdanie.
Główną przyczyną ich decyzji było to, że się zakochali i postanowili osiąść w tej pięknej okolicy.
Pax, który początkowo usiłował im pomóc w pozbyciu się udziałów w masie spadkowej, przeżył szok, gdy się dowiedział, że wszyscy trzej są zaręczeni lub żonaci.
On nie wrócił w te strony po to, żeby przeżywać iluzoryczne uniesienia miłosne. Miał określone plany dotyczące przyszłości, zamierzał bowiem otworzyć w Hiszpanii nową agencję obrotów nieruchomościami.
Stały pobyt w Willowvale Springs w ogóle nie przychodził mu do głowy.
Szukając w najbliższej szopie odpowiedniego wiadra, myślał tylko o tym, że nowa lokatorka jednego z domków jest chyba najładniejszą kobietą, jaką widział.
Nie potrafiłby odpowiedzieć na pytanie, czy bardziej irytuje go ta świadomość, czy też fakt, że poświęca swój cenny czas na ustawianie paskudnej choinki.
Z wiadrem w ręku wsiadł do samochodu i ruszył przed siebie wąską uliczką dzielącą szeregi drewnianych domków. Ośrodek wypoczynkowy był zwykle pełen gości z całych Stanów Zjednoczonych, a nawet z zagranicy, ale od niedawna cieszył się mniejszą popularnością.
Pax był z tego po części zadowolony, bo nie miał pojęcia o prowadzeniu tego rodzaju instytucji i nie dysponował fachowym personelem. Zarządca kolonii domków został na stanowisku po śmierci Hanka, ale głównie dlatego, że nie miał ani żadnych innych propozycji, ani zawodowego doświadczenia.
Pax pracował w tym ośrodku jako student przez kilka letnich sezonów, ale nie znał się na tej branży i dobrze o tym wiedział. Znał się za to na kupowaniu i sprzedawaniu nieruchomości. Jego firma zdobyła już dominację na rynku amerykańskim i zamierzała w ciągu kilku następnych miesięcy otworzyć swój oddział w Hiszpanii.
Właśnie dlatego nie miał czasu na zajmowanie się ani tą kolonią domków, ani seksowną lokatorką chatki numer pięć.
Zatrzymał samochód tuż za małym SUV-em i z wiadrem w ręce wszedł po schodkach, otrząsając śnieg z butów. Choć zapowiedział, że tu wróci, zastukał do drzwi, nie chcąc naruszyć niczyjej prywatności.
Gdy Kira stanęła w progu, poczuł po raz drugi tego dnia dreszcz pożądania.
Drobna dziewczyna z końskim ogonem wyglądała w obcisłych dżinsach i czerwonym swetrze wprost zachwycająco, a on zaczął podejrzewać, że traci rozsądek i samokontrolę pod wpływem lodowatego powietrza.
– Gdzie je postawić? – spytał, mając nadzieję, że zdoła załatwić całą sprawę szybko i bezboleśnie, a ona rozejrzała się po pokoju i wskazała miejsce obok kominka.
– Czy myśli pan, że będzie tu dobrze wyglądać?
Miał ochotę uciec, ale zdołał się powstrzymać.
Postawił wiadro w wolnej przestrzeni, a kiedy się odwrócił, niemal wpadł na lokatorkę, która, wyraźnie przestraszona, zrobiła krok do tyłu.
– Jeśli pani tak uważa – mruknął, chcąc jak najszybciej przystąpić do działania. Pochylił się nad drzewkiem, ale ona powstrzymała go ruchem dłoni.
– Proszę chwilę zaczekać. Przecież ja nawet nie wiem, jak pan się nazywa.
– Jakie to ma znaczenie, skoro jestem pani potrzebny tylko do ustawienia tej choinki.
– Widzę, że chce pan pozostać anonimowy – zauważyła z uśmiechem, wyciągając do niego rękę. – Ja mam na imię Kira.
Uścisnął jej dłoń i ponownie poczuł zachwyt. Ale obiecał sobie dawno temu, że nie będzie się wikłał w żadne związki. Po prostu nie miał na to czasu.
– Muszę jeszcze przynieść coś z samochodu – oznajmił i szybkim krokiem ruszył w kierunku swojego pikapa.
Nie chciał przedłużyć tej wizyty ani o minutę. Za godzinę miał wziąć udział w międzynarodowej konferencji online związanej z inwestycjami zaplanowanymi na terenie Barcelony. A poza tym nie zamierzał przebywać długo w towarzystwie tej kobiety.
Był zachwycony jej imieniem, urodą i niewyszukaną fryzurą, a przede wszystkim radosną osobowością.
Unikał na ogół kobiet tego rodzaju. Wolał związki, z których łatwo się wycofać.
– Proszę przytrzymać drzewko w pionowej pozycji – polecił chłodnym tonem i zaczął wsypywać do wiadra piasek. Chciał jak najszybciej wrócić do Willowvale Springs i znaleźć najlepszy sposób pozbycia się tego niechcianego spadku.
– Będzie wyglądało o wiele lepiej, kiedy powieszę na nim ozdoby. – Kira uśmiechnęła się do choinki, a potem ponownie spojrzała na swojego gościa. – Ty oczywiście uważasz, że dekorowanie drzewek jest stratą czasu. Mogę się założyć, że nawet jeszcze go nie kupiłeś.
– Możesz uznać, że wygrałaś zakład.
– Czy ty zawsze jesteś taki gburowaty? – spytała, opierając ręce na biodrach.
– A czy ty zawsze zarzucasz nieznajomych potokiem słów?
– To przypadłość zawodowa – odparła, wzruszając ramionami.
– Czy mogę spytać, czym się zajmujesz?
Zdawał sobie sprawę, że popełnia błąd, ciągnąc tę rozmowę, ale z jakiegoś powodu nie potrafił się powstrzymać od jej kontynuowania.
– Z twojego zachowania wnioskuję, że możesz być organizatorką uroczystych przyjęć weselnych.
Roześmiała się głośno i wzniosła oczy do nieba. Jej zachowanie obudziło w nim nutę sympatii, której istnienia dotąd nie podejrzewał. Doświadczenie jednak mówiło mu, że sytuacja jest całkowicie absurdalna.
– Pudło! – zawołała triumfalnie. – Jestem Nauczycielką Życia.
Pax otworzył szeroko oczy, czekając na wybuch śmiechu, ale Kira zachowała poważny wyraz twarzy.
– Czy mówisz poważnie?
– Dlaczego miałabym żartować z mojego zawodu?
– Czym się konkretnie zajmujesz? – spytał, nie mając pojęcia, dlaczego przedłuża tę rozmowę, choć ma na głowie mnóstwo spraw.
– W tym momencie próbuję się domyślić, dlaczego nie chcesz podać mi swojego imienia i nazwiska, dlaczego nie lubisz choinek i jak mogłabym zmienić twoje nastawienie wobec świata.
Podeszła do stosu plastikowych toreb, które poprzednio ułożyła na kanapie, i zaczęła wyjmować z nich girlandy, pudełeczka z lampkami i inne ornamenty.
Pax zachodził w głowę, jak ona chce zmieścić te wszystkie ozdoby na tak rachitycznym drzewku.
– Czy twoja żona dekoruje choinkę w waszym domu? – spytała, nie odrywając się od pracy.
– Uchyliłaś się od odpowiedzi na moje pytanie, a twój zabieg zmierzający do ustalenia, czy jestem singlem, nie był zbyt subtelny.
– Nie mam zamiaru odpowiedzieć na twoje pytanie i nic mnie nie obchodzi, czy jesteś żonaty, czy nie. Domyślam się, że za żadne skarby świata nie zainstalowałbyś choinki w mieszkaniu, więc jeśli ona istnieje, musiała ją ubrać twoja żona.
– Nie jestem żonaty i nie mam choinki.
Podniosła z kanapy pudełko wypełnione lampkami i odwróciła się w jego stronę.
– Czy mieszkasz tutaj na jakimś ranczu?
– Coś w tym rodzaju – mruknął.
Nie uważał się za mieszkańca rancza, bo choć zajmował najlepiej wyposażony dom gościnny, był tu tylko przejazdem.
Nie przybył w te strony po to, by się z kimkolwiek zaprzyjaźnić. Chciał po prostu sprzedać swoją część posiadłości i zgarnąć gotówkę. Opuścił to miasteczko dawno temu i nigdy nie myślał o powrocie.
– Podejrzewam, że zajmujesz się czymś nudnym i przygnębiającym… na przykład księgowością. Czy dlatego jesteś taki obrażony na cały świat? Ja też byłabym ponura, gdybym musiała przez cały dzień wpatrywać się w kolumny cyfr.
– Przyjechałaś tu sama? – spytał, zanim zdążył ugryźć się w język.
– Przymusowy urlop – wyjaśniła z sarkastycznym uśmiechem. – Moja najlepsza przyjaciółka zarezerwowała dla mnie ten domek, kiedy w firmie pojawiły się pewne… problemy.
Problemy? Pax nie chciał się wciągać w niczyje problemy. Miał dosyć własnych.
Poczuł wibracje telefonu, więc wyciągnął go z kieszeni i zerknął na wyświetlacz.
– To jest rozmowa, na którą czekałem. Życzę miłego strojenia choinki.
– Daj mi znać, kiedy będziesz potrzebował pomocy przy ubieraniu swojej! – zawołała, gdy ruszył w kierunku drzwi.
Ja nie umiem pracować w tych warunkach, pomyślał ze złością. Muszę jak najszybciej wrócić do gabinetu, w którym mam profesjonalny komputer i niezbędne dokumenty.
Wsiadając do samochodu, postanowił zadzwonić do zarządzającego ośrodkiem pracownika i polecić mu, żeby wziął na siebie wszystkie potencjalne prośby Kiry.

Gorączka świątecznej nocy – Linda Thomas

Chaz Monroe potrafił ocenić kobietę jednym rzutem oka. Blondynce z kołyszącym się kucykiem, która szła przed nim korytarzem, dałby prawie dziesięć punktów.
Szczupłe biodra poruszały się w rytm jej kroków schowane ponad linią obcisłej czarnej spódnicy, która uwydatniała nogi – długie i zgrabne, w cieniutkich czarnych rajstopach. Miała na sobie niebieski miękki sweterek, który podkreślał smukłe ciało, a na stopach czarne skórzane baleriny, które lekko obniżały ogólną ocenę. Do takiej kobiety pasowałyby czerwone satynowe albo zamszowe szpilki, pomyślał Chaz.
Tak czy owak ich właścicielka budziła zachwyt, choć to nie był czas ani miejsce na tego rodzaju fantazje. Przecież chodzi o podwładną.
Szła energicznie, prawie wyzywająco. Podeszwy delikatnie uderzały o podłogę, nie robiąc dużo hałasu. Szedł za nią, aż skręciła w prawo, w stronę otwartej przestrzeni biurowej. Tymczasem on skręcił w lewo, i gdy szedł do swojego gabinetu, nadal czuł jej zapach, subtelny i prawie słodki, choć pozbawiony typowej dla damskich perfum kwiatowej nuty.
Niestety musi myśleć i zachowywać się jak nowy właściciel agencji reklamowej w sercu Manhattanu. Przejęcie firmy wyklucza związki, randki i flirty. Od dwóch miesięcy żył niczym mnich, jego kalendarz nie przewidywał czasu na rozrywki. W stosunkowo krótkim czasie musi usprawnić firmę. To priorytet. Od tego zależy jego przyszłość. W kupno tej agencji zainwestował bowiem cały swój kapitał.
Pogwizdując, minął Alice Brody, swoją sekretarkę, energiczną kobietę w średnim wieku o dużych oczach i kędzierzawych włosach. Wszedł do gabinetu przez drzwi opatrzone tabliczką z nazwiskiem byłego wiceprezesa, który sprawił, że agencja z grona najlepszych spadła do grupy średniaków. Nijakość w zarządzaniu była nie do zaakceptowania w firmie, gdzie praca reszty zespołu wydawała się bez zarzutu.
– Planowałeś na dziś jeszcze jedno spotkanie! – krzyknęła za nim Alice.
– Potrzebuję trochę czasu – odparł Chaz przez ramię. – Możesz mi przynieść dokumenty, o które prosiłem?
– Już po nie idę.
Ton głosu Alice sprawił, że zaczął się zastanawiać, o czym mogła myśleć. Czuł na sobie jej spojrzenie. Gdy się odwrócił, uśmiechała się do niego. Był przyzwyczajony do tego, że podoba się kobietom, choć to starszy brat Rory był prawdziwym ciachem. To on stał się sławny i bogaty, panny więc sunęły za nim sznurem. Chaz musiał wiele jeszcze zrobić, by dorównać bratu.
Po pierwsze należy uporządkować sprawy związane z umowami o pracę i zmotywować wszystkich do szybkiego wdrożenia nowego planu rozwoju.
Musi też postanowić, jak rozmawiać z Kim McKinley, powszechnie rekomendowaną na stanowisko wiceprezesa, które on czasowo zajmował, nie ujawniając, że jest nowym właścicielem. Przede wszystkim chciał ustalić, dlaczego Kim ma w kontrakcie klauzulę wyłączającą ją z kampanii reklamowych prowadzonych w okresie Bożego Narodzenia. Nie mógł tego zrozumieć i postanowił dowiedzieć się więcej o Kim, która prowadziła czerech najważniejszych klientów firmy.
Ludzie inteligentni, tym bardziej tacy, którzy aspirują do wysokich stanowisk, muszą być elastyczni. Głupio byłoby, gdyby musiał postawić ultimatum. Ale pewnie spotkanie potoczy się dobrze. Kontakty z personelem były jego działką, gdy wcześniej w imieniu rodziny dokonywał przejęć firm.
Chęć rozwiązania problemów agencji i zwiększenia dochodów spowodowały, że kupił tę firmę. Desperacko chciał też pokazać bratu, na co go stać. Agencja funkcjonowała całkiem dobrze, brakowało jej tylko opiekuna, dlatego zmienił się w nowego wiceprezesa. Wydawało mu się bowiem, że pracownikom łatwiej będzie współpracować z wiceprezesem niż z właścicielem.
Odwrócił się na dźwięk otwieranych drzwi. To była Alice z teczką opasaną grubą gumką.
Podziękował jej i poczekał, aż wyjdzie. Potem zdjął gumkę, otworzył teczkę i przeczytał: „Kimberly McKinley, lat dwadzieścia cztery, ukończyła z wyróżnieniem studia na Uniwersytecie Nowojorskim”. To już wiedział. Pobieżnie przejrzał pochwały. Pracowita, uczciwa, inteligenta, pomysłowa i przedsiębiorcza, z dobrą bazą klientów. Wspaniały pracownik rekomendowany do stanowisk kierowniczych. Odręczny zapisek na marginesie: „Warta swojej pensji”.
Chciał jeszcze sprawdzić jeden szczegół: stan cywilny. Kobiety niezamężne przeważnie bardziej angażują się w pracę. Szybki awans McKinley wiązał się pewnie nie tylko z jej talentem zawodowym, ale także z brakiem innych zobowiązań.
Spojrzał przelotnie na puste krzesło i z powrotem utkwił wzrok w papierach. Bębnił palcami o biurko.
„Jak bardzo zależy ci na awansie, Kim?”, mógłby ją zapytać. Gdyby go dostała, byłaby najmłodszym wiceprezesem w historii reklamy. On nie miał z tym problemu, wydawało się też, że McKinley jest naprawdę godna przezwiska nadanego przez współpracowników: Wonder Woman.
Jej klienci nie chcieli z nikim innym pracować, o czym na pewno wiedziała i co użyje jako argumentu przy próbie narzucenia jej świątecznych kampanii, które wyraźnie jej nie odpowiadały. Czy klienci odeszliby, gdyby zbyt mocno naciskał i spowodował jej rezygnację? Plotka głosiła, że trzech z nich miało nadzieję, że zajmie się też kampaniami bożonarodzeniowymi.
Podniósł wzrok i zobaczył stojącą w drzwiach Alice – zupełnie jakby wyczuła, że jej potrzebuje.
– Jak Kim reaguje na to, że pominięto ją przy awansie?
– Obiecano jej to stanowisko. Jest rozczarowana – wycedziła Alice.
– Jak bardzo?
– Bardzo. Jest cenionym pracownikiem. Szkoda byłoby ją stracić.
Pokiwał głową zamyślony.
– Myślisz, że mogłaby odejść?
Alice wzruszyła ramionami.
– Możliwe. Mogę wymienić kilka agencji w mieście, które chętnie by ją zatrudniły.
W tej sytuacji przypuszczalnie będzie musiał obchodzić się z nią jak z jajkiem.
Pokiwał głową. Tylko Alice wiedziała, że jest właścicielem agencji.
– Dlaczego nie bierze świątecznych kampanii?
– Nie mam pojęcia. To musi być coś osobistego.
– Dlaczego sądzisz, że chodzi o sprawy osobiste? –drążył Chaz.
– Popatrz na jej stanowisko pracy.
– A co ono ma do rzeczy?
– Do świąt zostały dwa tygodnie, a nie ma na nim żadnego świątecznego akcentu z wyjątkiem czerwono-zielonego długopisu – odparła Alice.
Obraz blondynki z korytarza wciąż tkwił mu w głowie. Zastanawiał się też, czy Kim McKinley okaże się taka, jak myślał, czyli stanowcza i zasadnicza. Może nosi okulary lub tweedową garsonkę, by sprawiać wrażenie starszej i poważniejszej.
– Dziękuję, Alice.
– Cała przyjemność po mojej stronie – odrzekła, zamykając za sobą drzwi.
Chaz usiadł w fotelu i rozejrzał się po gabinecie. Wolałby nie działać w ukryciu. Udawanie nie było jego mocną stroną. Kilka lat temu był kierownikiem w agencji, jeszcze zanim związał się z rodzinnymi interesami, nieraz więc przeżywał trudne chwile jako pracownik.
Jednak gdy już ujawni, że jest właścicielem, kandydat na wiceprezesa będzie musiał wykazać się czymś więcej niż tylko pochlebnymi ocenami i grupą zadowolonych klientów.
Nie był przekonany, że osoba na tym stanowisku może unikać kampanii, które przynoszą tak duże dochody. Obrócił się w stronę okna, skąd miał widok z lotu ptaka na ulicę. Na dworze już zapadł zmierzch, wstał i wyjrzał przez okno. W dole wśród świątecznych dekoracji czterech mikołajów prowadziło zbiórkę pieniędzy na cele charytatywne.
Rozległo się pukanie do drzwi. Nie była to Alice, która wchodziła bez pukania. Z kolei myśl, że ktoś mógłby przemknąć się obok niej niezauważony, wydawała się śmieszna. Ostre pukanie powtórzyło się, a potem klamka w drzwiach się poruszyła.
Wyglądało na to, że osoba za drzwiami nie zamierza czekać na zaproszenie. Drzwi z impetem otworzyły się. Na progu stała kobieta we władczej pozie.
– Chciał się pan ze mną widzieć?
Domyślił się, że może to być tylko owa straszna McKinley, gdyż tylko ona pozostała na jego dzisiejszej liście spotkań. Gdy zrozumiał, że wcale nie zamierza wejść do środka, wypuścił powietrze z płuc i stłumił śmiech. Kobieta w drzwiach to blondynka napotkana w korytarzu.

– Dante, mój chłopcze, czas, żebyś ponownie się ożenił. Najwyższy czas.
Ręce i usta Antonia D’Agostino zadrżały, jego oczy zwilgotniały, a on sam sięgnął po lnianą serwetkę z boku talerza, którą przycisnął do oczu na kilka pełnych napięcia sekund.
Wezwany z Mediolanu do pałacu swojego wuja w pobliżu Wenecji, Dante sceptycznie obserwował ten emocjonalny spektakl. Antonio krążył wokół tego tematu od lat, unikając jednak bezpośrednich rozmów. Dotąd zarzucał tylko wędkę, mając nadzieję, że ryba w końcu połknie haczyk. Dante odsunął talerz na bok i rozprostował długie nogi.
Był przyzwyczajony do emocjonalności swojego wuja. Antonio D’Agostino potrafił się rozczulić w mgnieniu oka. Wylewał łzy nad wszystkim, od trudnej sytuacji przesiedleńców po los bezpańskich psów. Był całkowitym przeciwieństwem rodziców Dantego i Dante kochał go za to. W okresie dorastania to wujek pokazał mu, że życie może być zabawne. Dante pochodził z włoskiej arystokracji, a oboje jego rodzice stanowili uosobienie obowiązku. Nigdy nie pozwolili sobie ani jemu zapomnieć, że ich pochodzenie wiązało się z obowiązkami.
Do dnia, w którym zginęli – jadąc do opery w deszczowy, mglisty wieczór wraz z żoną Dantego, Lucianą – zawsze robili to, czego od nich oczekiwano. Zarządzali rozległymi posiadłościami, spotykali się z odpowiednimi ludźmi, którzy mieszkali w odpowiednich miejscach i mieli w żyłach odpowiednią domieszkę błękitnej krwi.
Swego jedynego syna, Dantego, również umieścili na tej samej drodze, którą sami podróżowali przez całe życie. Nie uwzględniali w swoich rachubach wujcia-wariatuńca, który prawdopodobnie do końca życia trwoniłby wielki spadek, gdyby nie śmierć Efisia i Sofii. W tym momencie stał się większościowym akcjonariuszem, dzięki temu, że Dante wiele lat wcześniej zrzekł się większości swoich udziałów w firmie, żeby skupić się na własnych projektach. Antonio zasilił rodzinne imperium znacznymi środkami finansowymi, a w zamian za to Dante miał wolną rękę w zarządzaniu własnymi interesami, bez konieczności poświęcania rodzinnemu imperium czasu, którego zawsze mu brakowało.
– Wiesz, co sądzę o małżeństwie – powiedział ostrożnie Dante, ale w jego głosie słychać stanowcze przypomnienie, że nie jest to temat do dyskusji. – Antonio, łzy nie skłonią mnie do zmiany zdania.
Antonio pociągnął nosem i zadzwonił, by posprzątano ze stołu. Kolację podano w mniejszej z jadalni, która stanowiła oszałamiającą feerię żyrandoli, fresków i ozdobnych turkusowo-złotych tapet, przetykanych jedynie czterema malowidłami przedstawiającymi weneckie kanały.
– Powinniśmy napić się brandy – zaproponował Antonio, gdy naczynia zostały uprzątnięte.
– Mam jeszcze parę rzeczy do zrobienia.
– Jak często przyjeżdżasz do Wenecji, Dante, by odwiedzić swojego starego, zniedołężniałego wuja? – spytał Antonio. – Raz w roku?
– Raz na sześć tygodni – przypomniał ironiczne Dante. – I nie zapominajmy o lecie, kiedy jestem tu przez co najmniej kilka dni, walcząc z tłumami i upałem.
– Praca, praca, praca. – Antonio lekceważąco machnął ręką. – Lepiej mi pomóż, Dante. Nie jestem już młodzieniaszkiem.
– Masz siedemdziesiąt dwa lata. Nie jesteś starcem… – Dante uprzejmie podtrzymał znacznie niższego mężczyznę, gdy wyszli z jadalni i skierowali się do ulubionego salonu wuja, który wychodził na najpiękniejszy z wypielęgnowanych ogrodów pałacu.
Czy to jego wyobraźnia, czy wujek rzeczywiście trochę schudł? Cóż, nie zaszkodzi mu to. Antonio lubił krytykować życiowe wybory bratanka, ale Dante był równie szczery w kwestii zamiłowania swojego wuja do tłustego jedzenia.
– Tym razem nie dam się spławić, Dante. Mówię poważnie. Nadszedł czas, byś się ożenił. Zostawił Lucianę za sobą. Zdaję sobie sprawę, że wciąż ją kochasz, ale nie ma jej już od ponad czterech lat, a Angelina potrzebuje matki.
Dante zesztywniał. Był w równym stopniu oburzony i zaskoczony ingerencją wuja w jego prywatność. Milczał, gdy weszli do wielkiego salonu. W przeciwieństwie do wuja, nie umiał mówić o uczuciach. Nauczono go je ignorować.
Pałac mógł się wydawać niewielki w porównaniu z innymi włoskimi rezydencjami, ale wciąż był ogromny i urządzony zgodnie z ekstrawaganckimi upodobaniami wuja. Na dwóch, krwistoczerwonych ścianach zebrał pamiątki ze swojego awanturniczego życia. Posągowa plemienna kapłanka z afrykańskiego marmuru zasiadała na perskim dywanie z najdelikatniejszego jedwabiu, stanowiąc tło dla dwóch wspaniałych, dalekowschodnich akwarel. Dante był pewien, że w żadnym innym ze znanych sobie pałaców nie zobaczyłby czegoś takiego.
– Więc… – zaczął, zapadając się w jednym z głębokich foteli. – Czy mogę zapytać, skąd ta nagła potrzeba znalezienia mi żony?
Jego wzrok przyciągnęła para zwijających się, ręcznie wykonanych drewnianych węży pełzających po ścianie, pamiątka z podróży do Meksyku. Wuj opadł na fotel naprzeciwko Dantego i teraz grzebał w kieszeni spodni, by wyciągnąć zmiętą kartkę papieru, którą wepchnął w dłoń bratanka. Jego oczy po raz kolejny zapłonęły.
– Co się stało? Wycofuję się, Dante. – Pomachał, obejmując wzrokiem cały pokój, pałac i nie tylko. – Z zarządzania ziemią, nieruchomościami… ze wszystkiego. Nawet to miejsce jest za duże dla takiego starca jak ja. Wiem, że Efisio uszanował twoje pragnienie wycofania się z udziału w rodzinnym biznesie, ale dotarłem do kresu możliwości i potrzebuję cię teraz. Uciekłem od obowiązków jako chłopiec i wróciłem do nich jako mężczyzna, kiedy Efisio zmarł. Moja podróż dobiega kresu. – Przełknął ślinę. – I przeczytaj list. No, dalej. To od mojego lekarza. Umieram, Dante, dlatego musisz się ożenić. Mieć kogoś u boku, gdy przejmiesz stery. Jak mogę stanąć przed obliczem Stwórcy, wiedząc, że wciąż dryfujesz? Że Angelina nie ma matki? Że żyjesz przeszłością? Nie wspominając już o tym, że będziesz musiał bardziej zaangażować się w prowadzenie rodzinnych interesów, a wiesz równie dobrze jak ja, że oni wszyscy są tradycjonalistami. Codziennie muszę słuchać pytań, kiedy zamierzasz się ustatkować.
– Poradzę sobie z wścibskimi krewnymi. Ale co to za bzdury o śmierci? O czym ty, do diabła, mówisz?
Ręka Dantego drżała, gdy rozłożył dokument i przeczytał go, a następnie jeszcze raz, a jego panika ustąpiła, gdy zaczął dostrzegać iskierki optymizmu w diagnozie.
– Nigdy mi nie mówiłeś, że martwisz się o swoją prostatę, Antonio – skonstatował ponuro.
– Jesteś zajętym człowiekiem. Dlaczego miałbym zawracać ci głowę?
– Zadzwonię do tego lekarza z samego rana.
– Nie zrobisz niczego takiego! Poradzę sobie z tym.
– Pleciesz bajdy o spotkaniu ze Stwórcą, a nawet nie wiesz, jakie są rokowania.
– Potrzebuję leczenia. Czytałeś to! Zrobili testy. Muszą zrobić więcej!
– Najwyraźniej nie ma powodów do paniki.
– Ja panikuję! Moje życie dobiega kresu i chcę odejść w przekonaniu, że mój ukochany bratanek…
– Masz tylko jednego.
– …jest żonaty. Jak wychowasz Angelinę bez matczynej ręki? Teraz jest mała, ale czas płynie. Zachowywałem swoje myśli na ten temat dla siebie, ale ten wyrok śmierci… – Jego oczy się zaszkliły.
– Przestań bredzić o wyrokach śmierci, Antonio. Co to za badania, które robiłeś?
Ale umysł Dantego pracował na najwyższych obrotach, ponieważ został zmuszony do skonfrontowania się z sytuacją, o której nie lubił myśleć. Antonio, choć przyznawał to niechętnie, miał rację. Dante wiedział, że zbyt rzadko widuje swoją córkę. Mała miała wszystko, co można kupić za pieniądze, ale on naprawdę nie miał pojęcia, jak zaplatać warkoczyki, wybierać różowe stroje czy odpowiadać na pytania dotyczące lakieru do paznokci.
– Trudno mi będzie wyczarować odpowiednią żonę z niczego – powiedział w zamyśleniu Dante, składając list i kładąc go na stole między nimi.
– Ale możesz o tym pomyśleć – żarliwie podjął Antonio. – Na świecie jest wiele pięknych młodych kobiet. Uszczęśliwiłbyś umierającego starego głupca…
Dante sięgnął po chusteczkę i podał ją wujowi. Obserwował w milczeniu, jak Antonio ociera oczy, wyraźnie bardziej zrelaksowany po przekazaniu niepokojących wieści.
– Musisz przestać grać kartą śmierci, Antonio. Przeczytałem list i tak, strach w takiej sytuacji to nic złego. Ale jeśli przebrniesz przez techniczne terminy i ominiesz medyczny bełkot, zobaczysz, że nie jest to opis sytuacji terminalnej.
Chciał uspokoić wuja, ale czuł, że Antonio naprawdę się przestraszył. A Dante kochał swojego wuja w sposób, w jaki nigdy nie kochał swojego odległego i zdystansowanego ojca. Kochał go za to, że wyrywał go z rutyny szkoły z internatem, wyciągając na weekendy, by zobaczyć mecz piłki nożnej lub sztukę teatralną. Życie w pozłacanej klatce było pozbawione radości. Jego wujek był jedyną osobą, która od czasu do czasu otwierała kraty tej klatki i pokazywała mu, co można znaleźć na zewnątrz.
Więc Antonio chciał go ożenić. Czy było coś, czego Dante mógłby mu odmówić? Odprężył się. Panika, która go ogarnęła, zaczęła ustępować, i myślał już tak jak zawsze: racjonalnie, chłodno i bez emocji. Wszystko było możliwe, gdy z równania wyeliminowało się emocje. Życie nauczyło go tego od najmłodszych lat. Polegaj na logice, a nigdy nie zbłądzisz.
Więc teraz… małżeństwo? Znał kobietę, która mogłaby pójść z nim do ołtarza.
Uśmiechnął się i lekko wzruszył ramionami.
– Wygrałeś. – Wzniósł obie ręce w geście kapitulacji, a Antonio uniósł brwi.
– Pomyślisz o małżeństwie? Ze względu na mnie?
– Tak zrobię. – Dante przechylił głowę na bok. – Ale od jutra będę w stałym kontakcie z twoim lekarzem i żadna decyzja, żadne spotkanie nie odbędzie się bez mojego udziału. Zgoda?
Antonio odchylił się na fotelu, zamknął oczy i uśmiechnął się.
– Zgoda.

Kate nie spodziewała się powrotu Dantego przez co najmniej kolejne trzy dni. Pojechał do Wenecji, by zobaczyć się z wujem, a następnie miał lecieć do Nowego Jorku w interesach. Przyzwyczaiła się do radzenia sobie pod jego nieobecność. Pracowała dla niego od ponad dwóch lat i mogłaby się założyć o wszystko, że znała jego ośmioletnią córkę, Angelinę, o wiele lepiej niż on sam, ponieważ przebywał z nią tak rzadko.
Kiedy praca mu na to pozwalała, spędzał trochę czasu z córką. Zwykle odbierał jej z prestiżowej szkoły dziennej w Mediolanie i fundował obiad w mega drogiej restauracji, zanim odstawił ją z powrotem do domu. Zadanie wykonane. Co najmniej dwa razy w miesiącu odbywał z Kate formalną konsultację, by dowiedzieć się więcej o postępach Angeliny w nauce. W czasie, gdy Kate miała wolne, a Angelina wyjeżdżała na wakacje, opiekę nad nią przejmowała druga niania. Angelina uwielbiała ojca. Przywiązała się do tych krótkich chwil spędzanych razem i pielęgnowała je jak skarby. Rok wcześniej przyszedł na przedstawienie jasełkowe, w którym występowała, a ona była niesamowicie podekscytowana jego obecnością na widowni.
Jednak z punktu widzenia Kate był zimny, zdystansowany i zbyt nieobecny w życiu córki.
Był też bezwstydnie przystojny, obrzydliwie bogaty i tak wyrafinowany, że zawsze czuła się niekomfortowo w jego towarzystwie.
Ale wypłacał jej co miesiąc sowite wynagrodzenie. Nie było możliwości, by gdziekolwiek indziej na świecie zarobiła tyle, co przez ostatnie dwa lata. A ona wciąż potrzebowała pieniędzy…
Było trochę po ósmej wieczorem. Kate leżała skulona na sofie w salonie – części jej apartamentu w ogromnej rezydencji na przedmieściach Mediolanu – i nie spodziewała się powrotu Dantego. Odebrała komórkę i poczuła ucisk w żołądku, gdy usłyszała głęboki, modulowany głos, który grzecznie zapytał ją, czy nie jest już za późno, by mógł z nią porozmawiać.
– Gdzie? – Kate była zdezorientowana. – Myślałam, że jesteś w Nowym Jorku…
– Mało prawdopodobne, żebym poprosił cię o spotkanie, gdybym był w Nowym Jorku. Jestem w kuchni. Właśnie wróciłem do Mediolanu.
– W porządku.
– Rozumiem, że Angelina śpi? Nie, nie musisz odpowiadać. Dowiem się, jak minął jej dzień, kiedy się zobaczymy. Piętnaście minut? Czy to ci wystarczy?
– Oczywiście.
Nie miała czasu na przebranie się. Spojrzała w dół na powycierane dżinsy i starą koszulkę do rugby, podarowaną jej przez ojca wieki temu – choć skąd, u licha, mógł ją wziąć, pozostawało tajemnicą – i pospiesznie poprawiła włosy, zatrzymując się obok zdobionego, wielkiego lustra przy drzwiach.
Dwadzieścia cztery lata, metr siedemdziesiąt wzrostu, drobna budowa, proste, sięgające ramion brązowe włosy, regularne rysy… Przy Dantem zawsze czuła się niepewnie. Był tak niedorzecznie przystojny…
Kiedy po raz pierwszy przyszła do pracy, dom wydał jej się oszałamiająco duży. Po dwóch latach zapoznała się z jego układem, choć marmur, kolumny i kręte schody oddzielające poszczególne skrzydła nigdy nie przestały robić na niej wrażenia. Pospieszyła do kuchni, ale gdy dotarła do drzwi, zatrzymała się i wzięła kilka głębokich oddechów. Była już opanowana, gdy pchnęła drzwi i wkroczyła do kuchni. Dante patrzył przez okno na ponurą listopadową noc, a kiedy w końcu się odwrócił, zarówno jego ciemne oczy, jak i cała twarz były nieprzeniknione.
Kate starała się jak mogła, by zapanować nad falą gorąca, która ją ogarnęła. Za każdym razem, gdy go widziała, czuła się tak, jakby widziała go po raz pierwszy, urzeczona jego smagłą urodą. Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, czarne jak noc i krótko przycięte włosy, arystokratyczne rysy i szczupłe, umięśnione ciało.
– Mam nadzieję, że nie zepsułem ci wieczoru. – Dante skinął na butelkę czerwonego wina stojącą na marmurowym blacie kuchennym. – Napijesz się ze mną?
– Nie, dziękuję.
– Możesz usiąść, Kate, i nie musisz się denerwować. Nie mam żadnych zastrzeżeń. Co u Angeliny? Jak jej poszły testy?
– Świetnie. Zwłaszcza z matematyki i angielskiego, i została poproszona o głośne przeczytanie wypracowania na forum klasy. Za tydzień jest przedstawienie bożonarodzeniowe. Zdecydowałeś, czy możesz przyjść?
– Nie widzę powodu, dla którego miałoby być inaczej. Poproszę moją asystentkę, żeby nie planowała niczego na ten dzień, choć oczywiście nie mogę niczego obiecać.
Zakręcił kieliszkiem i przez kilka sekund wpatrywał się w głęboką czerwień trunku, po czym spojrzał na nią w milczeniu. Ta kobieta pracowała dla niego od nieco ponad dwóch lat, a on nie wiedział prawie nic o jej życiu osobistym. Nie żeby kiedykolwiek go to interesowało. Była bardzo kompetentna, Angelina ją uwielbiała, a ona potrafiła zachować dystans. On sam, mimo że zwykle nie miał problemów z wytyczaniem wyraźnych granic w kontaktach z pracownikami, nieco zbyt często zerkał na jej smukłą sylwetkę i spokojne rysy.
– Angelina będzie zachwycona. – Kate uśmiechnęła się i ich spojrzenia się spotkały. – Zawsze jest bardzo podekscytowana, gdy uczestniczysz w szkolnych wydarzeniach.
Dante zastanowił się, czy nie było w tym krytyki, po czym zdecydował, że nie.
– Pewnie się zastanawiasz, dlaczego chciałem z tobą porozmawiać. Właśnie widziałem się z moim wujem.
– Co u niego? – Kate uśmiechnęła się szczerze, bo bardzo lubiła Antonia.
Ona i Angelina często go odwiedzały, czasem na początku letnich wakacji, zanim Kate wracała do Anglii, a czasem w połowie semestru. To, jakim cudem mógł być spokrewniony z Dantem, stanowiło dla niej zagadkę, ponieważ pod względem osobowości nie mogliby się bardziej różnić.
– Obawiam się, że niezbyt dobrze.
– Mój Boże, co się dzieje?
– Podejrzewają u niego raka. Nic nie zostało potwierdzone, ale objawy dają do myślenia. – Dante uniósł jedną rękę, jakby nie chciał, żeby mu przerywano. – Osobiście nie sądzę, żeby to było aż tak poważne, jak mu się wydaje, ale on już układa się do grobu. Spędziłem z nim ostatnie półtora dnia i odwiedziłem jego lekarza, by uzyskać jasny obraz sytuacji.
– I…?
– Trzeba zrobić więcej testów, ale z pewnością kostucha jeszcze nie czai się za rogiem. – Dante upił łyk wina i westchnął. – Niestety, w innych obszarach sprawy się skomplikowały.
– Co masz na myśli?
– Antonio wydaje się myśleć, że ta diagnoza to wyrok śmierci. Wmówił sobie, że koniec jest bliski i że musi jak najszybciej uporządkować swoje sprawy.
– Co to oznacza?
– Po pierwsze, że zrezygnuje z ogólnego zarządzania rodzinnym majątkiem. Szczerze mówiąc, większość spraw związanych z zarządzaniem nieruchomościami jest już w znacznym stopniu obsługiwana przez ludzi, których ja wprowadzałem do biznesu po śmierci moich rodziców, a zanim Antonio przejął pełną kontrolę, ale to dla niego wielka sprawa. Zamierza opuścić pałac i mówi głośno o emeryturze na wsi, chociaż nie ma absolutnie żadnej potrzeby tak drastycznej zmiany.
– Myślę, że taki pałac może być za duży dla samotnego mężczyzny.
Dante zmarszczył brwi.
– Co ma do tego wielkość?
– Może się czuć trochę samotny, jak sądzę…
– To miejsce nie jest dużo mniejsze. Nigdy nie czułem się tu samotny.
Kate wzruszyła ramionami i spojrzała w dół na swoje palce złączone na kolanach. W jakim świecie żyje Dante D’Agostino? Takim, w którym pałace, zamki, winnice i wille są nieodłączną częścią życia. Pomyślała o miejscach, w których mieszkała z rodzicami…

Alexander James Vernon Tempest, wicehrabia Weybourn, był uosobieniem umiaru, elegancji, dobrych manier i sprawności fizycznej – niemal w każdych okolicznościach. Niemal.
Ślizganie się na oblodzonym bruku Gandawy trudno wszakże zaliczyć do normalnych okoliczności, a już na pewno nie w bladym świetle późnego listopadowego popołudnia, kiedy myśli zaprząta perspektywa spędzenia czasu przy ogniu na kominku w towarzystwie przyjaciół i ze szklaneczką rumu w dłoni.
Mur klasztorny był wysoki i… twardy. Alex odbił się od niego i wpadł na odzianą w szarości i czerń zakonnicę, której sylwetka zlewała się z ciemnym tłem ulicy. Z krzykiem upadła na bruk, upuszczając czarną walizkę, która wylądowała na progu zamkniętej bramy klasztornej.
Alex podniósł się.
– Przepraszam. Siostra pozwoli… – Wyciągnął ku niej rękę. Siedziała na trotuarze, podpierając się dłonią w czarnej mitence. Czarny kapelusz obrzeżony tego samego koloru wstążką zjechał jej na nos. Odsunęła go w tył, żeby móc spojrzeć na Aleksa.
– Nic mi nie jest.
– Doskonale. Jest siostra Angielką? – Widział tylko dolną część owalu jej twarzy, resztę osłaniało rondo kapelusza. Głos brzmiał młodo.
– Tak, ale…
– Pomogę siostrze wstać.
Z westchnieniem rezygnacji podała mu obie dłonie. Stanąwszy na nogach, zachwiała się i już w następnej chwili znalazła się w jego ramionach.
– Och!
Alex niczego nie widział poza jej wzdętą peleryną i buńczucznym kapeluszem, ale jego ciało otrzymało nieomylny przekaz. Była młoda. I szczupła. Wyczuwał jej krągłości. Zniżył głowę. Pachniała mydłem i wilgotną wełną. Weź się w garść, człowieku. Zakonnice to owoc zakazany, upomniał się w duchu.
– Zadzwonię do furty – zaproponował. Zardzewiały łańcuch dzwonka zwisający u bramy mógł skusić tylko naprawdę zdesperowanego przestępcę, szukającego schronienia przed wymiarem sprawiedliwości, jednak osłonięty kratą wizjer w masywnych deskach sugerował, że sanktuarium mogło się okazać jeszcze bardziej niegościnne niż więzienna cela. – Podejrzewam, że siostra skręciła kostkę.
Znieruchomiała w jego ramionach.
– Ależ nie. Dziękuję…
– Uważam jednak, że powinienem zawołać kogoś, żeby siostrze pomógł.
– Doprawdy, dziękuję. Szłam do portu nad kanałem. Jestem umówiona z siostrą Clarą.
Głos brzmiał świeżo, był miły, chociaż musiała być na niego zła. Panowała nad irytacją, zapewne za przyczyną klasztornego wychowania. Mimo wszystko, dało się w niej wyczuć pewne napięcie, a nawet smutek. Alex miał wprawę w wyczuwaniu tego, czego nie wyrażają słowa. Potrafił to każdy, kto zajmował się negocjacjami handlowymi.
Irytacja była oczywista i zrozumiała. Przewrócił ją. Mógłby przynajmniej za to odprowadzić ją tam, dokąd sobie życzyła, a nie nalegać, by udała się tam, gdzie sądząc po niechęci, z jaką spozierała na klasztorną bramę, znaleźć się nie chciała.
– Powinna siostra pójść do doktora. Niechby sprawdził, czy nie ma złamania kości. Nad którym kanałem? – zapytał, schylając się po jej walizkę.
– Nad tym, z którego odchodzą statki do Ostendy. Siostra Clara prowadzi tam niewielkie schronisko dla podróżnych. Zamierzam u niej przenocować, a z samego rana wyruszyć do Ostendy, ale…
– Wiem, gdzie to jest. Tak się składa, że idę w tym samym kierunku i znam pewnego lekarza, który mieszka po drodze.
– Nie chcę panu sprawiać kłopotu.
– Siostra nie może chodzić, a tu nie widać żadnej dorożki… jak zwykle, kiedy człowiek jest w potrzebie. Nie nadłożę drogi.
Prawdę powiedziawszy, Grant, do którego zamierzał wstąpić, nie był lekarzem, chociaż prawie ukończył w Edynburgu studia medyczne, zanim je porzucił.
– Tak, ale ja…
– Nie ma siostra pieniędzy? – Alex przypomniał sobie, że zakonnice zazwyczaj bywają bez grosza. – Niech siostra się tym nie martwi. Biorę wszystko na siebie. Ten lekarz to mój przyjaciel. Jak siostrze na imię? Ja nazywam się wicehrabia Weybourn. – Alex zazwyczaj nie chwalił się swoim tytułem, ale tym razem uznał, że skłoni ją do tego, by mu zaufała.
Poruszyła się niespokojnie. Była zapewne przerażona tym, że niesie ją na rękach mężczyzna, ale skoro nie chciała wracać do klasztoru, nie pozostawało jej nic innego, jak się z tym pogodzić. Alex zaś starał się mężnie nie ulegać wrażeniu, jakie sprawiały na nim krągłości jej ciała.
– Teresa.
– Siostra Teresa. Wspaniale. Już jesteśmy blisko.
Przez gęstniejący mrok przebijały się światła gospody Pod Czterema Żywiołami. Alex zmierzał ku nim jak żeglarz ku znajomej, bezpiecznej przystani.
– To gospoda?
– Bardzo przyzwoita – zapewnił, otwierając barkiem drzwi wejściowe. W środku było widno, ciepło i gwarno. – Gaston! – zawołał.
– Lord Weybourn! – Z zaplecza wybiegł właściciel. – Miło pana widzieć. Pozostali panowie już czekają w tej samej osobnej sali co zawsze.
– Dziękuję, Gaston. – Alex ruszył ku drzwiom po prawej stronie. – Herbaty? Kawy? Czego się siostra napije?
– Panowie? W osobnej sali? Lordzie Weybourn, proszę mnie natychmiast postawić…
– Podajcie herbatę – poprosił Alex. Herbata dobrze zrobi tej zakonniczce. A jeśli ona nie przestanie tak się wiercić w jego ramionach, jemu też się przyda. Stanowczo zbyt długo obywał się bez kobiety.
Drzwi za sobą zamknął kopniakiem i oparł się o nie plecami, żeby ochłonąć. Nie wiedział, że zakonnice nie noszą gorsetów. Przyjemny ciężar małego damskiego biustu, jaki czuł na ramieniu, wprawiał go w konsternację. Reagował jak żółtodziób i nie był z siebie zadowolony.
– Cóż to za dramat, drogi Aleksie? – Crispin de Feaux wstał i z zimną obojętnością popatrzył na scenę pod drzwiami. Alex nie był pewny, czy gdyby wpadł do pokoju goniony przez sforę wymachujących szablami żołnierzy, Cris okazałby więcej emocji. – Zacząłeś uprowadzać z klasztorów zakonnice?
– Nie opowiadaj bredni.
Grant Rivers zdjął nogi z metalowej barierki przed kominkiem i również wstał. Gabriel Stone rzucił garść kości do grania na stół. – Ile stawiasz?
Alex ostudził jego zapał groźnym spojrzeniem. Złożył swój słodki ciężar na kozetce przed kominkiem.
– Poślizgnąłem się na lodzie i przewróciłem siostrę Teresę. Chyba skręciła kostkę. Pomyślałem, że powinieneś ją obejrzeć, Grant.
– Bez obawy, jest siostra w dobrych rękach. Zaraz będzie herbata. To Grantham Rivers. On się zna na skręconych kostkach.
Teresa zauważyła uśmiech, jaki lord Weybourn posłał doktorowi, zanim odszedł, i dołączył do dwóch pozostałych panów.
– Nie jestem…
– …zakonnicą. – Doktor usiadł. Był miły, ale wydawał się zażenowany. – W odróżnieniu od Aleksa wiem, że zakonnice noszą kornety i nie chodzą same po ulicach.
– Czy żaden z was nigdy nie pozwoli kobiecie dokończyć zdania? – zapytała.
Od ubiegłotygodniowej rozmowy z matką przełożoną była nieustannie wytrącona z równowagi. Bardzo by chciała odzyskać stan spokojnej rezygnacji, dzięki któremu przetrwała o zdrowych zmysłach lata, jakie upłynęły od śmierci rodziców. Ten wypadek wprawił ją w nieznane do tej pory uczucie irytacji.
A może tak działa na kobiety towarzystwo mężczyzn? Odkąd ukończyła trzynaście lat, jej styczność z przedstawicielami rodzaju męskiego ograniczała się do księdza, starego ogrodnika i sporadycznych kontaktów z kupcami. Teraz była sama z czterema panami. Dobrze, że byli trzeźwi i sprawiali przyzwoite wrażenie.
– Przepraszam. Zazwyczaj demonstrujemy o wiele lepsze maniery. Aleksowi jest na pewno wstyd, że przez swoją niezręczność naraził panią na upadek, ale ja nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Jak powinienem się do pani zwracać?
– Panna Ellery. Tess Ellery, doktorze.
– Nie jestem doktorem. Nazywam się Grantham Rivers. Niewiele mi brakowało do ukończenia studiów medycznych w Edynburgu, mogę więc śmiało zajmować się leczeniem drobniejszych uszkodzeń ciała. Pozwoli pani, że odwieszę jej okrycie i kapelusz? Będzie pani musiała zdjąć but i pończochę. Potrzebuje pani pomocy służącej?
Wyglądał na człowieka poważnego i godnego zaufania. Zważywszy na to, że nigdy w obecności mężczyzny nie zdjęła żadnej innej części garderoby oprócz rękawiczki, Tess nie potrafiła się sobie nadziwić, że nie jest wzburzona. Może jej zdolność do osiągania tego stanu wyczerpała się, kiedy zwalił ją z nóg, a potem niósł na rękach pewien wysoki, silny i pewny siebie arystokrata.
– Panno Ellery? – Rivers czekał cierpliwie. Tess zdobyła się na uśmiech, który zastygł jej na ustach, gdy napotkała jego spojrzenie. Takich smutnych oczu nigdy jeszcze nie widziała. Poczuła się niezręcznie, jak gdyby naruszyła czyjąś żałobę albo nieodpowiednio zachowała się na pogrzebie.
– Nie, nie potrzebuję. Poradzę sobie sama.
Rozwiązała kokardę kapelusza i rozpięła klamrę peleryny. Rivers złożył jej okrycie na oparciu kanapy. Ustawił się tyłem do niej, osłaniając przed obecnymi w pokoju, kiedy sięgała do podwiązki i rolowała w dół pończochę.
– Nie mogę zdjąć buta.
– Stopa jest opuchnięta. – Ukląkł przed nią. – Zobaczymy, czy da się go zdjąć bez rozcinania cholewki.
– Dobrze. – Wolałaby tego uniknąć, bowiem to były jedyne buty, jakie miała.
– Nic panią nie boli oprócz kostki? – Zaczął delikatnie ściągać but. – Nie uderzyła się pani w głowę, nie uszkodziła nadgarstka?
– Nie, dokucza tylko kostka.
Badanie było bolesne, mimo że Rivers starał się być bardzo delikatny. Żeby zapomnieć o bólu, Tess popatrzyła ponad jego głową na trzech pozostałych mężczyzn. Stanowili przedziwne towarzystwo, ale widać było, że dobrze się ze sobą czują.
Lord Weybourn złapał jej spojrzenie i uniósł pytająco brew.
– O, tu panią boli? – zapytał Rivers. – Przepraszam. Gdzie jeszcze? Tutaj? Może pani poruszyć palcami? Doskonale. A wyciągnąć palce do przodu? Nie? Niech pani nie próbuje, jeśli jest to bolesne.
Zdawało się, że Rivers wiedział, co robi. Stopa wymagała obandażowania. Tess zmartwiła się, że nie włoży, a już na pewno nie zasznuruje buta, ale postanowiła nie martwić się na zapas. Towarzystwo tych mężczyzn nie było krępujące. Żaden nie mierzył jej ukradkowymi spojrzeniami, nie mrugał do niej, nie robił niestosownych uwag. Uspokoiła się i postanowiła zaufać swojemu osądowi, że jest bezpieczna.
Jego lordowska mość siedział oparty o krawędź stołu i słuchał, co do niego mówi amator gry w kości. Teraz, kiedy zdjął kapelusz i płaszcz, okazało się, że nie tylko jego maniery były wytworne, ale także i ubiór. Tess, która spędziła dziesięć lat w klasztorze i nie znała się na męskiej garderobie, potrafiła mimo wszystko dostrzec, z jak kosztownego materiału i z jaką doskonałością uszyto jego marynarkę i spodnie.
Na tle swoich przyjaciół wicehrabia wyróżniał się również wyjątkową urodą. Powiedzieć, że był przystojny, to mało. Przystojny to był Rivers, który szykował teraz zimny kompres na jej stopę. Typowy Anglik, postawny, z prostym nosem, błyszczącymi brązowymi włosami i zielonymi oczami. Chłodny blondas wyglądał jak święty z witrażu kościelnego, pociągający, a jednocześnie budzący obawę. Nawet amator gry w kości był na swój sposób atrakcyjny z burzą czarnych włosów na głowie i cygańskimi ciemnymi oczami.
Lord Weybourn miał ciemnoblond włosy, cienki nos, wydatne kości policzkowe i orzechowe oczy pod ciemnymi brwiami. Nieco groźny i tajemniczy wygląd nadawały mu usta – ruchliwe, niekiedy rozchylone w półuśmiechu, innym razem niebezpiecznie zaciśnięte.
Ich spojrzenia znowu się spotkały. Wstał i zbliżył się.
– Rivers sprawia pani ból? Mam nadzieję, że nic pani nie złamałem.
– Na szczęście nie – odpowiedział Rivers. – Uwaga, poczuje pani chłód – rzekł do Tess, okładając jej kostkę kompresem, z którego ściekała woda. – Potem, kiedy pani wypije herbatę, unieruchomimy stopę bandażem.
– To bardzo przyjemna gospoda – zauważyła Tess. Potrzebowała neutralnego tematu. Nie nawykła do rozmów z mężczyznami. – Często się tu panowie zatrzymują?
– Zawsze kiedy jesteśmy w długiej podróży – odparł lord Weybourn. – Nawet w czasie wojny lubiliśmy tu zaglądać w różnych przebraniach. Pod Czterema Żywiołami. Już sama nazwa bardzo nam odpowiada, albowiem koresponduje z naszymi nazwiskami.
– Jak to? O ile wiem, cztery żywioły to powietrze, woda, ogień i ziemia. Jak się zatem panowie nazywacie?
– Alex nosi nazwisko Tempest; burza kojarzy się z powietrzem.
– A pana nazwisko, rzecz oczywista, kojarzy się z wodą, panie Rivers.
– Cris nazywa się de Feaux, a feu znaczy ogień po francusku.
– Naturalnie. – Tess potrafiła sobie wyobrazić zimnego blondyna jako archanioła z gorejącym mieczem w dłoni. A jak nazywa się czwarty?
– Gabriel Stone, czyli kamień.
Weszła służąca z herbatą i postawiła tacę na siedzeniu obok. Tess nie spodziewała się, że herbacie będą towarzyszyły ociekające miodem ciasteczka. Lord Weybourn sięgnął po jedno i odszedł do kolegów.
– Niech pani je – zachęcił Rivers.
– Boję się, że nie będę umiała przestać – odpowiedziała Tess.
Zupa jarzynowa z pełnoziarnistym chlebem, którą jadła w południe, była pożywna, lecz nie wyróżniała się szczególnym smakiem. Te ciasteczka były natomiast godne uwagi na pewno nie tylko ze względu na swoją wartość odżywczą. Tess pociągnęła łyk herbaty – z cukrem! Może warto spróbować chociaż jedno? – walczyła ze sobą. Pogardzenie nimi byłoby nieuprzejmością wobec gospodarzy.

Pół godziny później oblizywała ze smakiem palce. Na talerzu pozostały tylko okruchy i rozmazany miód. Rivers bez komentarza odstawił tacę na stół.
– Teraz obandażuję pani stopę, a potem okryję panią kocem. Może się pani zdrzemnąć. Wyziębła pani. Odpoczynek nie zaszkodzi.
Nie mogła odmówić mu racji, tym bardziej że nie była w pośpiechu. Siostra Clara spodziewa się jej dopiero na kolację. A tutaj było tak… interesująco. Ciepło i słodko. Ta przygoda zaczynała się podobać Tess. Wiedziała, że nie powinna tu być, ale ci panowie sprawiają wrażenie takich niegroźnych, wręcz naiwnych…
Oczy jej się kleiły. Ostatniej nocy było zimno, a myśli kłębiące się w głowie nie dawały zasnąć. Pan Rivers ma rację. Krótka drzemka wzmocni ją przed tym, co ją czeka: wydawanie wieczornej polewki skromnym podróżnym, którzy potem owinięci płaszczami ułożą się do snu na ławach, podczas kiedy ona będzie próbowała zasnąć w zimnej celi na twardym łóżku obok chrapiącej siostry Clary. Te polewane miodem ciasteczka to odpowiednia rekompensata za męki, które ją czekają w nocy, uznała Tess, wtulając się w róg kanapy. Zamknie oczy tylko na chwilę.

Znowu lord Weybourn. Czuła cytrynową wodę kolońską i dotyk wykrochmalonej koszuli. Wydawało się rzeczą naturalną, że oparła głowę na jego ramieniu i wdychała jego męski zapach.
– Będzie panią bolał kark od tego spania półleżąc w rogu kanapy, siostrzyczko. A my mamy zamiar pohałasować. Tu jest cichy pokoik, w którym może się pani przespać.
– A siostra Clara… – zaprotestowała, chociaż propozycja brzmiała kusząco.
– Pamiętam. Czeka na panią w porcie nad kanałem. Rano ma pani statek do Ostendy. Zdąży pani.
Dlaczego siostry opowiadają takie głupstwa o mężczyznach? Ktoś pomyślałby, że to krwiożercze bestie… Ci czterej są mili i godni zaufania… A materac na pewno jest miękki.
– Dziękuję – wymamrotała i odpłynęła w niebyt.
– Cała przyjemność po mojej stronie, siostrzyczko.
Drzwi zamknęły się. Nic nie zakłócało panującej w pokoju ciszy.

Obudziła się. Wciąż było widno. Widocznie nie spała za długo, choć musiała przyznać, że wydało się to jej podejrzane… Podeszła do okna i odsunęła zasłonę. Przez podwórko szła służąca z koszem bielizny do prania, a za nią podążał stajenny z wiadrem wody. Tess zrozumiała, że przespała całą noc.
Pokuśtykała do drzwi i otworzyła je. Czterej mężczyźni wciąż tkwili wokół stołu. Amator gry w kości i blondas grali w karty z zapałem wystarczającym na kolejnych dwanaście godzin. Rivers jedną ręką napełniał kufel piwem, a w drugiej trzymał bułkę, z której wystawał gruby plaster szynki. Lord Weybourn – nieznośny, irytujący lord Weybourn, spał na krześle z nogami na stole wśród porozrzucanych kart. Nie chrapał i miał zamknięte usta.
– Lordzie Weybourn!
– Au! – uderzył głową o ścianę za krzesłem.
– Dzień dobry, panno Ellery. Wyspała się pani? – zapytał Rivers.
– Mówiłam mu, że muszę dotrzeć do portu. Uprzedzałam, że statek odpływa wcześnie rano – wskazała głową lorda Weybourn.
– Wciąż jest wcześnie rano. – Lord Weybourn wstał i Tess zauważyła, że przespana w ubraniu na krześle noc nie odbiła się na jego prezencji. Wyglądał nadal nieskazitelnie. O tym jak ona wygląda, wolała nie myśleć.
– Która godzina?
– Minęła dziewiąta – odezwał się blondyn, spojrzawszy na zegar nad kominkiem.
– Toż to prawie południe! Mój statek już odpłynął. – Pokuśtykała do najbliższego krzesła i usiadła.
– Popłynie pani następnym. Odchodzą dość często.
– Nie mam pieniędzy na drugi bilet – jęknęła.