Córka ciągle płakała. Evelyn d’Orsay przytuliła ją mocniej do siebie. Obawiała się pościgu; płacz córki mógł wzbudzić podejrzenia i ściągnąć na nich uwagę. Siedziała na przedzie pędzącego wśród nocy powozu wraz ze służącym jej męża, Laurentem, który teraz stał się człowiekiem od wszystkiego. Jej mąż leżał nieprzytomny na tylnym siedzeniu między żoną Laurenta, Adelaide i pokojówką, Bette. Spojrzała za siebie na Henriego i serce zabiło jej szybciej z niepokoju. Mąż wciąż był śmiertelnie blady.
Zaczął podupadać na zdrowiu wkrótce po narodzinach Aimee cztery lata temu. Zaglądał też częściej do kieliszka. Czy jego serce wytrzyma? Czy przeżyje ten szalony, straszny rajd przez noc? Czy przetrwa przeprawę przez kanał La Manche? Na gwałt potrzebny był mu lekarz, w dodatku ta szaleńcza jazda powozem na pewno mu nie posłuży.
Ale jeśli uda im się wydostać z Francji i dotrzeć do Anglii, będą bezpieczni.
– Jak daleko jeszcze? – odezwała się szeptem.
Na szczęście Aimee przestała płakać, zasnęła.
– Myślę, że jesteśmy już prawie na miejscu – odparł Laurent.
Mówili po francusku. Evelyn była Angielką, ale biegle władała francuskim, jeszcze zanim poznała hrabiego d’Orsay, zostając jego żoną niemal z dnia na dzień.
Konie pokryły się pianą i ciężko dyszały. Na szczęście byli już blisko, a przynajmniej tak twierdził Laurent. Wkrótce wzejdzie świt. Wtedy wypłyną statkiem belgijskiego przemytnika, który już na nich czekał.
Znowu spojrzała na starszego od siebie męża. Odkąd poznała i poślubiła Henriego, jej życie przypominało bajkę. Była sierotą bez grosza przy duszy, żyjącą z pomocy ciotki i stryja, a teraz była hrabiną d’Orsay. Był jej najdroższym przyjacielem i ojcem jej córki. Czuła do niego ogromną wdzięczność za wszystko, co dla niej zrobił i za to, co planował dla Aimee.
Teraz tak bardzo się o niego bała. Ból w klatce piersiowej dokuczał mu przez cały dzień. Ale Henri przetrzymał ucieczkę z Paryża i nalegał, żeby nie zwlekali. Ich sąsiad został uwięziony w zeszłym miesiącu za zbrodnie przeciwko państwu. Wicehrabia LeClerc nie popełnił żadnych przestępstw, tego była pewna. Ale był arystokratą…
Mieszkali na stałe w rodzinnej posiadłości Henriego w Dolinie Loary. Ale każdej wiosny Henri zabierał rodzinę na kilka miesięcy do Paryża, żeby chodzić po teatrach, na zakupy i po restauracjach. Evelyn zakochała się w Paryżu od pierwszego wejrzenia jeszcze przed rewolucją. Ale tamto drogie jej sercu miasto już nie istniało i gdyby mieli świadomość, jak zrobiło się w nim niebezpiecznie, tym razem by się tam nie wybrali.
Pomimo rewolucji nadal roiło się w stolicy od bezrobotnych najemników, robotników i rolników, którzy włóczyli się po ulicach, szukając zemsty na każdym, kto coś posiadał, jeśli akurat nie strajkowali lub nie brali udziału w zamieszkach. Spacer po Polach Elizejskich nie stanowił już przyjemności, podobnie jak przejażdżka po parku. Nie odbywały się już interesujące przyjęcia ani porywające opery. Sklepy zaopatrujące wyższe kręgi we wszelkie dobra dawno zamknęły swoje podwoje.
Fakt, że jej mąż, hrabia, był krewnym królowej, nie pozostawał tajemnicą. Ale w chwili, gdy zwykli ludzie zdali sobie z tego sprawę, życie jej rodziny całkowicie się zmieniło. Sklepikarze, piekarze, prostytutki, sankiuloci, a nawet Gwardia Narodowa zaczęli pilnować jej i jej bliskich. Za każdym razem, gdy otwierano drzwi, widać było na zewnątrz wartowników. Za każdym razem, gdy opuszczała mieszkanie, była śledzona. To było tak, jakby podejrzewano ich o zbrodnie przeciwko państwu. A potem LeClerc został aresztowany.
Evelyn nabrała lęku przed wychodzeniem z domu. Przestała wychodzić. Od tego momentu stali się prawdziwymi więźniami ludu. A potem dwóch francuskich urzędników przyszło do Henriego. Evelyn bała się, że go aresztują. Ale uprzedzili go tylko, że nie wolno mu opuszczać miasta i Aimee ma pozostać w Paryżu. A fakt, że tak powiedzieli, że w ogóle wiedzieli o córce, podziałał jak nic innego. Natychmiast zaczęli planować ucieczkę.
Aimee zasługiwała na wszystko co najlepsze. A na pewno nie na to, żeby stać się kolejną niewinną ofiarą tej strasznej rewolucji!
Ale najpierw musieli dostać się w Breście na statek przemytnika, a potem przepłynąć kanał La Manche do Wielkiej Brytanii. A Henri musiał przeżyć.
Dotarli na obrzeża Brestu, wjeżdżając w obszar małych domków. Ona i Laurent spojrzeli na siebie ponurym i stanowczym wzrokiem.
Kilka chwil później powietrze nabrało słonego zapachu. Laurent skierował zaprzęg na żwirowy dziedziniec gospody, która znajdowała się zaledwie trzy przecznice od portu. Na nocnym niebie kłębiły się chmury, czasem pogrążone w ciemności, czasem rozświetlone blaskiem księżyca. Gdy Evelyn przekazała pokojówce córkę, napięcie w niej wzrosło. Gospoda wydawała się zatłoczona, dochodziły z niej liczne głosy. Może i dobrze, w tłumie nikt nie zwróci na nich uwagi.
A może jednak zwróci.
Evelyn czekała z Aimee, śpiącą w jej ramionach, podczas gdy Laurent wszedł do środka po pomoc dla jej męża.
Była ubrana w jedną z sukienek Bette i ciemny płaszcz z kapturem, który nosił inny służący. Henri również był ubrany jak zwykły człowiek.
W końcu pojawił się Laurent i właściciel gospody. Evelyn nasunęła na głowę kaptur, gdy podeszli i opuściła wzrok. Mężczyźni zabrali Henriego z powozu i wnieśli go do środka bocznym wejściem. Trzymając na rękach Aimee, Evelyn podążyła za nimi razem z Adelaide i Bette. Szybko weszli na górę.
Kiedy Evelyn zamknęła drzwi za dwiema służącymi, odetchnęła z ulgą, ale nie odważyła się jeszcze zdjąć kaptura. Wzrokiem dała znak Adelaide, żeby nie zapalała więcej niż jedną świecę.
Gdyby zauważono ich zniknięcie, francuskie władze mogłyby wydać nakaz ich aresztowania. Dołączono by opisy osób i ich prześladowcy szukaliby czteroletniej dziewczynki o ciemnych włosach i niebieskich oczach, schorowanego i wątłego, siwego, starszego arystokraty średniego wzrostu oraz młodej kobiety w wieku dwudziestu jeden lat, ciemnowłosej, niebieskookiej, o jasnej cerze, wyjątkowo pięknej.
Evelyn obawiała się, że za bardzo się wyróżnia. Przykuwała uwagę i to nie tylko dlatego, że była o wiele młodsza od męża. Kiedy przyjechała do Paryża jako szesnastoletnia narzeczona, okrzyknięto ją najpiękniejszą kobietą w mieście. Wbrew jej opinii jej urodę uważano za niezwykłą i zapadającą w pamięć.
Henriego ułożono wygodnie w jednym łóżku, a Aimee w drugim. Laurent i gospodarz odeszli na bok, rozmawiając przyciszonymi głosami. Evelyn pomyślała, że obaj mają posępny wyraz twarzy, ale też sytuacja była poważna. Uśmiechnęła się do Bette, która miała łzy w oczach i wyraźnie wyglądała na przestraszoną.
– Wszystko będzie dobrze – odezwała się Evelyn dla podniesienia jej na duchu.
Były w tym samym wieku, ale nagle poczuła się o całe lata starsza.
Gospodarz wyszedł i pospieszyła do Laurenta, który wyglądał na zszokowanego.
– Co się stało?
– Kapitan Holstatter wypłynął z Brestu.
– Co? Niemożliwe. Jest piąty sierpnia. Jesteśmy na czas. Dostał połowę zapłaty z góry!
Laurent był blady jak ściana.
– Trafił mu się bardzo cenny ładunek i odpłynął.
Była w szoku. Nie mieli jak przepłynąć kanału La Manche! I nie mogli pozostać w Breście, to było zbyt niebezpieczne!
– W porcie jest trzech brytyjskich przemytników – powiedział Laurent, przerywając jej rozmyślania.
– Brytyjscy przemytnicy zwykle szpiegują dla Francji – stwierdziła.
– Jeżeli mamy wyruszyć natychmiast, mamy do wyboru albo odnaleźć jednego z nich albo poczekać tutaj, dopóki nie zorganizujemy czegoś innego.
Jak to się stało, że musiała podjąć najważniejszą decyzję w ich życiu? Zawsze o wszystkim decydował Henri! Odwróciła się i spojrzała na Aimee. Serce zabiło jej szybciej.
– Wyruszymy o świcie zgodnie z planem – zdecydowała nagle. – Dopilnuję tego!
Sięgnęła do walizki, która leżała obok łóżka. Uciekli z Paryża z dużą ilością kosztowności. Wyjęła plik asygnat, walutę rewolucji, a następnie odruchowo wyciągnęła wspaniały naszyjnik z rubinami i diamentami. Od lat należał do rodziny jej męża. Włożyła obie rzeczy za dekolt sukni.
– Jeśli chce pani skorzystać z usług jednego z Anglików, gospodarz radzi szukać statku o nazwie Wilk Morski. Z czarnymi żaglami, największy przemytniczy statek w porcie.
– Jak dostać się do nabrzeża?
– To trzy przecznice stąd. Kapitan nazywa się Jack Greystone.
Chciało jej się płakać. Stłumiła tę chęć. Naciągnęła kaptur i ostatni raz spojrzała na śpiącą córkę.
Pospiesznie opuściła pokój i poczekała, aż Laurent zasunie rygiel od środka, po czym ruszyła wąskim, ciemnym korytarzem. Schody prowadziły do holu gospody, skąd wchodziło się do części ogólnej. Kilkunastu mężczyzn piło tam alkohol, głośno rozmawiając. Wybiegła na zewnątrz, mając nadzieję, że nikt jej nie zauważył.
Księżyc wynurzał się co jakiś czas zza chmur, dając nieco światła. Evelyn ruszyła szybkim krokiem, nie widząc nikogo przed sobą ani wśród cieni po obu stronach ulicy. Obejrzała się za siebie. Serce jej zamarło.
Dwie, męskie sylwetki pojawiły się za nią.
Zaczęła biec, dostrzegając w oddali kilka masztów ze zwiniętymi żaglami z bladego płótna. Po kolejnym zerknięciu przez ramię zobaczyła, że mężczyźni również biegną, zdecydowanie za nią.
– Arrêtez-vous! – zawołał jeden z nich ze śmiechem. – Przestraszyliśmy cię? Chcemy tylko porozmawiać!
Ogarnął ją strach. Uniosła spódnice i pobiegła w stronę nabrzeża. Od razu zauważyła, że za pomocą lin na wysięgniku ładowano ogromną beczkę na pokład dużego okrętu o czarnym kadłubie i czarnych żaglach. Pięciu mężczyzn stało na pokładzie, sięgając po nią.
Znalazła Wilka Morskiego.
Zatrzymała się, z trudem łapiąc oddech. Dwóch mężczyzn obsługiwało wyciągarkę. Trzeci stał w pewnej odległości, przyglądając się czynnościom. W świetle księżyca widać było jego jasne włosy.
– Nous voulons seulement vous parler. Chcemy tylko z tobą porozmawiać.
Evelyn obróciła się i stanęła twarzą w twarz z dwoma mężczyznami, którzy za nią podążali. Byli w jej wieku, brudni, zaniedbani i nędznie ubrani, zapewne robotnicy rolni i bandziory.
– Libérez-moi – odparła perfekcyjną francuszczyzną.
– Dama! Przebrana za służącą! – zauważył jeden z nich, ale porzucił już radosny ton.
Zbyt późno zdała sobie sprawę, że grozi jej coś więcej niż tylko zaczepka, miała zostać zdemaskowana jako arystokratka i, być może, jako hrabina d’Orsay. Ale zanim zdążyła zareagować, nieznajomy na nabrzeżu odezwał się bardzo cicho po angielsku:
– Rób, o co dama cię prosi.
Mężczyźni odwrócili się do niego, podobnie jak Evelyn. W tym momencie księżyc wynurzył się zza chmur i zrobiło się jaśniej. Evelyn spojrzała w parę szarych, zimnych jak lód oczu i zamarła.
Ten mężczyzna był niebezpieczny.
Miał zimne i twarde spojrzenie. Był wysoki, miał jasne włosy. Nosił zarówno sztylet, jak i pistolet. Z kimś takim zdecydowanie lepiej było nie zadzierać.
Przeniósł wzrok z niej na dwóch mężczyzn. Powtórzył polecenie, tym razem po francusku.
– Faites comme la dame a demandé.
Natychmiast ją puścili, odwrócili się i pospiesznie odeszli. Evelyn znowu spojrzała w oczy wysokiemu Anglikowi. Może i był niebezpieczny, ale właśnie ją uratował i być może był Jackiem Greystonem.
– Dziękuję.
– Cała przyjemność po mojej stronie. Jesteś Angielką.
Zwilżyła wargi, świadoma, że patrzą sobie w oczy.
– Tak. Szukam Jacka Greystone’a.
– Jeśli jest w porcie, nic mi o tym nie wiadomo. Czego od niego chcesz?
Ogarnęło ją przerażenie, bo z pewnością ten postawny mężczyzna, emanujący autorytetem i władzą, był przemytnikiem. Któż inny mógł pilnować załadunku na czarny okręt?
– Polecono mi go. Zależy mi, żeby go znaleźć.
– Usiłujesz wrócić do domu?
– Mieliśmy wyruszyć o świcie. Ale ten plan upadł. Powiedziano mi, że Greystone tu jest. Muszę go znaleźć. Nie mogę pozostać w mieście.
– My?
– Mój mąż, córka i trójka przyjaciół.
– Kto udzielił ci takiej informacji?
– Właściciel gospody Abelard.
– Chodź ze mną – rzucił nagle, odwracając się od niej.
Nie miała wyboru. Albo był Greystonem, albo zabierał ją do niego. Evelyn pobiegła za nim, wchodząc po kładce na statek. Nie spojrzał na nią, przechodząc przez pokład i Evelyn szybko go dogoniła. Pięciu mężczyzn, którzy ładowali beczkę, odwróciło się i wbiło w nią wzrok.
Kaptur zsunął się jej nieco. Naciągnęła go mocniej, gdy podszedł do drzwi kajuty. Otworzył je i zniknął w środku. Zawahała się. Dopiero co zauważyła działa wzdłuż burt. Jako dziecko widziała statki przemytnicze; ten okręt wydawał się gotowy do bitwy.
Przeraziła się jeszcze bardziej, ale musiała trzymać się podjętej decyzji. Weszła za nim do środka.
Zapalał świece w latarniach. Nie podnosząc wzroku, powiedział:
– Zamknij drzwi.
Przeszło jej przez myśl, że jest teraz sam na sam z całkowicie obcym człowiekiem. Tłumiąc niepokój, zamknęła drzwi. Pozbawiona tchu powoli odwróciła się w jego stronę.
Stał przy dużym biurku pokrytym mapami. Przez moment widziała tylko wysokiego mężczyznę o szerokich ramionach, ze złocistymi włosami związanymi niedbale z tyłu głowy, z pistoletem i sztyletem wetkniętymi za pasek.
Wtedy zdała sobie sprawę, że on również na nią patrzy.
Uświadomiła sobie, że był porażająco atrakcyjny, męski i piękny. Miał szare oczy, gładkie rysy twarzy i wydatne kości policzkowe. Złoty krzyżyk błyszczał mu na szyi, widoczny spod rozpiętej, białej koszuli. Miał na sobie skórzane spodnie i wysokie buty, i dopiero teraz dostrzegła, jaką siłą i smukłością odznaczała się jego wysoka, muskularna sylwetka. Koszula przylegała do jego szerokiego i płaskiego torsu, a spodnie opinały jego nogi niczym druga skóra. Nie miał nigdzie ani grama tłuszczu.
Nie bardzo wiedziała, czy miała kiedykolwiek do czynienia z kimś tak męskim i w jakiś sposób było to denerwujące.
Ona również była obiektem intensywnej obserwacji. Oparł się biodrem o biurko i wpatrywał się w nią tak samo otwarcie, jak ona w niego. Oblała się rumieńcem. Wydawało jej się, że próbował dojrzeć rysy jej twarzy, częściowo zasłoniętej kapturem.
Zobaczyła małe, wąskie łóżko po przeciwnej stronie pomieszczenia. Dotarło do niej, że sypiał tutaj. Na drewnianej podłodze leżał ładny dywanik, a na małym stoliku trochę książek. Poza tym wnętrze było skromnie urządzone i całkowicie użytkowe.
– Nazywasz się jakoś?
Drgnęła, czując mocne bicie swojego serca. Jak powinna odpowiedzieć? Ponieważ wiedziała, że za nic nie powinna ujawniać, kim jest.
– Pomoże mi pan?
– Jeszcze nie wiem. Moje usługi są drogie, a jesteście dużą grupą.
– Musimy wrócić do domu. A mąż pilnie potrzebuje lekarza.
– A więc fabuła się zagęszcza. Jak bardzo jest chory?
– Czy to ważne?
– Czy może dojść na własnych nogach na statek?
– Bez pomocy nie.
– Rozumiem.
Nie wydawał się poruszony jej trudną sytuacją. Jak go przekonać, żeby im pomógł?
– Proszę – szepnęła, robiąc krok do przodu. – Mam czteroletnią córkę. Bardzo mi zależy, żeby zabrać ją do Wielkiej Brytanii.
Nagle oderwał się od biurka i powoli zbliżył się do niej.
– Jak bardzo?
Zatrzymał się przed nią, dzieliły ich centymetry. Serce biło jej jak oszalałe. Co on sugerował? Bo chociaż odezwał się obcesowo, spoglądał na nią badawczym spojrzeniem. A może jej się wydawało?
– Na tyle, na ile to możliwe – wyjąkała.
Nagle sięgnął do jej kaptura i zsunął go, zanim zdążyła się zorientować, co robi. Od razu otworzył szerzej oczy.
Napięcie w niej wzrosło do granic. Zamierzała zaprotestować. Gdyby chciała ściągnąć kaptur, zrobiłaby to! Kiedy przesuwał powoli spojrzeniem po jej twarzy, jej opór zgasł.
– Teraz rozumiem dlaczego ukrywałaś twarz.
Zamarła. Czy on wyraził komplement? Czy uważał ją za atrakcyjną, a nawet piękną?
– Grozi nam niebezpieczeństwo – wyszeptała. – Boję się, że zostanę rozpoznana.
– Oczywiście. Czy twój mąż jest Francuzem?
– Tak. I w życiu tak się nie bałam.
– Domyślam się, że byłaś śledzona?
– Nie wiem, możliwe.
Nagle sięgnął ręką do jej twarzy. Evelyn zaparło dech w piersiach, gdy wsunął jej kosmyk włosów za ucho. Palcami musnął jej policzek, a ona niemal zapragnęła rzucić mu się w ramiona. Jak mógł zrobić coś takiego? Przecież byli sobie obcy.
– Czy twój mąż został oskarżony o zbrodnie przeciwko państwu?
– Nie… ale nakazano nam nie opuszczać Paryża.
Zwilżyła wargi, usiłując odczytać jego spojrzenie, ale miał kamienny wyraz twarzy.
– Pomoże nam pan? Proszę.
Nie mogła uwierzyć, jak płaczliwie to zabrzmiało. Ale on wciąż stał blisko. Co gorsza, zdała sobie sprawę z ciepła i żaru jego ciała. I chociaż była kobietą średniego wzrostu, przy nim poczuła się mała i krucha.
– Zastanawiam się nad tym.
W końcu powoli odszedł od niej. Zaczerpnęła powietrza, ignorując dziką chęć powachlowania się najbliższym dostępnym przedmiotem. Czy zamierzał odrzucić jej prośbę?
Spojrzał na nią i przerwał niezręczną ciszę:
– Muszę wiedzieć, kogo przewożę.
Nienawidziła oszukiwać, ale nie miała wyboru.
– Wicehrabiego LeClerc – skłamała.
Znowu omiótł spojrzeniem jej twarz.
– Wezmę zapłatę z góry. Tysiąc funtów za każdego pasażera.
– Mam niecałe sześć tysięcy funtów!
– Jeśli was śledzono, będą kłopoty.
– A jeśli nas nie śledzono?
– Opłata wynosi sześć tysięcy funtów.
Sięgnęła za dekolt sukni i wręczyła mu asygnaty.
– Dla mnie są bezwartościowe – prychnął.
Ale odłożył je na biurko.
Znowu sięgnęła za dekolt. Nie odwrócił wzroku, a ona zarumieniła się, wyjmując diamentowo-rubinowy naszyjnik. Zachował niewzruszony wyraz twarzy. Evelyn podeszła do niego i podała mu ozdobę.

Rafa Vieri uśmiechnął się zadowolony. To było to. Kontrakt, który gwarantował, że nawet jego wrogowie będą musieli uznać go za godnego następcę ojca. Sfinalizowanie tego kontraktu wzmocni pozycję Vieri Azioni jako największego holdingu finansowego w Europie.
Przyjrzał się skupionym członkom zarządu Vieri Azioni siedzącym przy wypolerowanym mahoniowym stole w sali konferencyjnej. Wyczuwał napięcie, podskórną ekscytację, jak zawsze, gdy w grę wchodziły miliony.
Naprzeciwko niego zasiadł Carlo Landini, białowłosy mężczyzna, szef Banca Landini, najbardziej prestiżowego prywatnego banku we Włoszech. Rafa wykorzystał swój urok i siłę perswazji, by przekonać Carla do odsprzedania mu kontrolnego pakietu akcji. Banca Landini nadal działałby samodzielnie, z własnym zarządem, z bezpiecznie ulokowanymi aktywami, a Vieri Azioni odniósłby ogromne korzyści.
Kilku dyrektorów miało wątpliwości co do powierzenia Rafaelowi funkcji dyrektora generalnego Vieri Azioni po nagłej śmierci jego ojca dwa miesiące wcześniej. Wytykano mu jego reputację playboya i niedawny burzliwy rozwód z Tiffany.
Jednak ostatnio Rafa stał się wzorem cnót, starając się zaimponować zarządowi. Musiał udowodnić Landiniemu, że porzucił skandalizujący styl życia, z którego słynął wcześniej jako zawodowy koszykarz w Stanach. Osiemnaście miesięcy temu powrócił do Włoch na prośbę ojca i rozpoczął pracę u jego boku. Był absolwentem zarządzania, dlatego zorientowanie się w sytuacji firmy przyszło mu dosyć łatwo.
Rafa wiedział, że Carlo zamierzał przekazać Banca Landini swojemu jedynemu synowi, ale Patrizio Landini został znaleziony martwy na jachcie na Bahamach. Wszystko wskazywało na to, że zmarł po przedawkowaniu kokainy. Jego śmierć sprawiła, że Carlo został bez następcy. Po tych przerażających doświadczeniach pogrążony w żałobie biznesmen nie chciał, by z zasłużonym bankiem jego rodziny kojarzyła się kolejna afera.
– Zaczynajmy – powiedział Rafa. – Czy jest pan gotowy?
Carlo potwierdził skinieniem głowy.
– Przekonałeś mnie, Rafa, że mój bank będzie bezpiecznie i z korzyścią dla wszystkich zarządzany przez Vieri Azioni pod twoim kierownictwem.
Carlo podniósł długopis, ale zamarł z ręką uniesioną nad dokumentem, gdy drzwi sali konferencyjnej otworzyły się z hukiem.
Co, do cholery?
Rafa wpatrywał się w młodą kobietę, która wpadła do pokoju. Jego konsternacja szybko przerodziła się w gniew. Poinstruował asystentkę, by nikt, pod żadnym pozorem, nie zakłócał tego spotkania!
Kobieta zamarła, jak królik na widok reflektorów samochodowych. Wszyscy w sali konferencyjnej skupili na niej wzrok. Miała jasnoróżowe włosy, równie jaskrawe jak jej pomarańczowa koszulka i postrzępione na kolanach dżinsy. W nosidełku przed sobą trzymała maleńkie dziecko, choć widać było tylko pukiel ciemnych włosów i dwie pulchne nóżki.
Intensywne wspomnienie Loli jako niemowlęcia sprawiło, że nagle wszystko wokół przestało istnieć. Był pod jej urokiem od chwili, gdy wziął ją w ramiona. Jego księżniczka, jego mała dziewczynka… Tak myślał, w to wierzył, zanim jego kłamliwa, niewierna żona wstrząsnęła jego światem.
Z bezwzględnością, która czyniła go mistrzem pod koszem, która wzniosła na wyżyny reputację firmy i wyrobiła mu opinię twardziela, Rafa wepchnął swoją przeszłość do pudełka z napisem „nie otwierać”.
Wstał.
– Przepraszam za tę przerwę – zwrócił się do Carla, starannie skrywając frustrację, bo umowa mogła być już zawarta.
Zazwyczaj opanowana osobista asystentka Rafy, roztrzęsiona wbiegła do sali.
– Panno Bennett, to jest prywatne spotkanie. Musi pani natychmiast wyjść. – Asystentka zwróciła się po angielsku do kobiety, której jaskrawe włosy i ubrania drastycznie kontrastowały z szarością garniturów wokół.
– Giulio, cosa sta succedendo? O co chodzi? – spytał wściekle Rafa.
– Przepraszam – mówiła pobladła asystentka. – Tłumaczyłam pannie Bennett, że nie może jej pan teraz przyjąć. Mam wezwać ochronę?
– Nie dam się stąd wyrzucić! – krzyknęła kobieta, podbiegła i zatrzymała się tuż przed Rafą. – Rafaelu Vieri, poznaj swojego syna.

Ivy usłyszała zbiorowe westchnienie zszokowanych biznesmenów. Miała nadzieję, że porozmawia z ojcem Bertiego na osobności, ale wpadła w panikę, gdy zagrożono wezwaniem ochrony i wyrzuceniem jej.
– Czy to jakiś żart?
Lodowaty głos Rafaela Vieri sprawił, że zrobiło jej się zimno. Odkryła, przeszukując internet, że mówiono na niego Rafa, że kiedyś był znaną gwiazdą koszykówki i notorycznym playboyem.
– Nie. To nie żart.
Była wściekła, że zachowywał się, jakby był w szoku. Jej siostra przecież napisała mu o dziecku. Inna sprawa, że do tej pory nie odpisał.
Gemma nie opowiadała Ivy zbyt wiele o mężczyźnie, z którym miała krótki romans, co było dziwne, ponieważ zawsze zwierzały się sobie ze wszystkiego. Zdradziła jedynie, że Rafael Vieri był dyrektorem generalnym firmy Vieri Azioni.
Ivy, owszem, obawiała się jego reakcji, długo się zastanawiała, czy przywieźć Bertiego do Włoch. Bała się tej wizyty. Ale co innego mogła zrobić, kiedy Gemma umarła?
Smutek ścisnął jej serce, kiedy myślała o swojej siostrze, a technicznie rzecz biorąc, przyrodniej siostrze, bo miały tylko tego samego ojca. Pomimo dziesięciu lat różnicy zawsze były sobie bliskie. Gemma stała się powierniczką i najlepszą przyjaciółką Ivy po rozstaniu jej rodziców, zwłaszcza że szalone życie miłosne matki oznaczało brak czasu dla córki.
Po śmierci Gemmy Ivy została prawną opiekunką Bertiego. W ostatnich słowach do umierającej siostry obiecała, że pomoże dziecku znaleźć ojca.
Recepcjonista zajmował się kimś innym i nawet na nią nie zerknął, kiedy weszła do siedziby firmy. Nie zastała Rafy w biurze dyrektora generalnego i już miała wrócić do windy, kiedy usłyszała głosy w dalszej części korytarza.
Elegancka kobieta powiedziała jej, że signor Vieri jest zajęty. Ivy rozpoznała po głosie kobietę, z którą wykłócała się przez telefon, próbując umówić się na spotkanie z Rafą.
– Pamiętam, rozmawiałyśmy, panno Bennett – powiedziała asystentka. – Niestety, nie chciała pani powiedzieć, jaki jest powód wizyty.
W tym momencie rozdzwoniły się telefony i Ivy wykorzystała chwilowe zamieszanie, by wbiec do sali konferencyjnej.
Teraz czuła się nieswojo, bo skupiła uwagę wszystkich zebranych, chociaż interesował ją tylko jeden człowiek. Rafa Vieri patrzył na nią, jakby nie do końca wierzył w to, co widział. To te różowe włosy, pomyślała. W ponurej, mokrej Anglii pod wpływem impulsu przefarbowała włosy, żeby poprawić sobie humor. Zaczerwieniła się, gdy zobaczyła, że Rafa zerka na jej stare dżinsy i trampki.
Trzy miesiące temu jej życie zmieniło się nieodwracalnie, kiedy musiała wziąć odpowiedzialność za swojego siostrzeńca, i od tamtej pory nie miała ani czasu, ani energii, by pomyśleć o sobie. Codziennie wciągała dżinsy i cały dzień opiekowała się Bertim, a nocami opłakiwała Gemmę.
W internetowym profilu Rafy podano, że miał ponad metr dziewięćdziesiąt. W zawodowej lidze koszykówki, gdzie wielu graczy miało ponad dwa metry wzrostu, nie wyróżniałby się, ale zdecydowanie górował nad Ivy, więc musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.
Zdjęcia w serwisach społecznościowych nie oddawały jego oszałamiającej urody i szlachetnych rysów. Miał seksowne usta zawsze z półuśmieszkiem i blask zmysłowej obietnicy w szarych oczach. Ivy doskonale rozumiała, dlaczego Gemma zadurzyła się bez pamięci. W rzeczywistości Rafa był jeszcze doskonalszy, chociaż się nie uśmiechał, a jego spojrzenie niemal ją zmroziło.
Zdradzieckie ciało Ivy zareagowało na jego męską moc. Skóra nagle zrobiła się za ciasna, a dziewczęce serce zatańczyło wściekle w przypływie emocji, które ją zdezorientowały i przeraziły. Jak to możliwe, że pociągał ją ojciec dziecka zmarłej siostry?
Odetchnęła powoli, kiedy Rafa odwrócił wzrok i rozejrzał się po sali. Jakiś starszy mężczyzna, który siedział przy stole, wstał, wyraźnie zdenerwowany, odsuwając dokumenty.
– Rafa, czy ta przerwa jest konieczna? Sala konferencyjna nie jest odpowiednim miejscem na załatwianie prywatnych spraw. Będę musiał przemyśleć moją decyzję.
– Jeszcze raz proszę przyjąć moje przeprosiny – powiedział Rafa z udawaną swobodą. – Proponuję krótką przerwę na poczęstunek.
Położył dłoń na ramieniu Ivy, która zadrżała, dziwnie podekscytowana.
– Tędy, proszę – rozkazał krótko, kierując ją w stronę drzwi.
Na chwilę zatrzymał się obok swojej asystentki.
– Giulio, poproś, by podano szampana i kanapki, ja zajmę się naszym gościem.
Ivy dosłownie się trzęsła, idąc obok Rafy długim korytarzem. Pierwsza reakcja nie była obiecująca, ale potrzebowała jego pomocy. Nakaz eksmisji zmusi ją do opuszczenia mieszkania zaraz po powrocie. By pomóc Bertiemu, musiała odłożyć na bok zarówno dumę, jak i rozpacz. Dlatego zabrała go do ojca.
Wykorzystała resztki oszczędności, by opłacić tani lotu do Rzymu i zarezerwować pobyt na dwie noce w najtańszym hotelu, jaki udało jej się znaleźć.
– Tu, proszę.
Wprowadził ją do gabinetu z oknami od podłogi do sufitu i panoramicznym widokiem na Rzym. Pomimo klimatyzacji, po plecach Ivy ściekał pot, koszulka kleiła się do ciała. Zmęczyła się dwudziestominutowym spacerem od hotelu do tego miejsca, bo Berti był naprawdę ciężki. Na dodatek cały czas się wiercił, najpewniej z głodu. Paski nosidełka wrzynały się w ramiona, a przecież dźwigała jeszcze mleko, pieluchy, chusteczki i wszystkie inne akcesoria potrzebne czteromiesięcznemu bobasowi.
Nagle ogarnął ją przypływ czułości. Kochała to maleństwo całym sercem i była zdecydowana zrobić wszystko, by mu pomóc. Matka Gemmy zmarła wiele lat temu. Ich ojciec był rozwiedziony i założył nową rodzinę. Widział Bertiego tylko raz i nie zainteresował się wnukiem. Podobnie jak matka Ivy, która w ogóle nie czuła się związana z Gemmą.
Rafa zatrzasnął drzwi. Wyglądał odpychająco. Zamarła. Jak miała go przekonać do uznania Bertiego? Podniosła rękę, żeby odgarnąć włosy, i zerknęła na maleńki tatuaż przedstawiający motyla. Gemma była zafascynowana motylami i symboliką nadziei z nimi związaną. Kiedy u małej Ivy zdiagnozowano raka, Gemma powiesiła motyla nad szpitalnym łóżkiem i kazała jej wyobrażać sobie przyszłość wolną od chorób. Tatuaż z motylem po wewnętrznej stronie nadgarstka był bezcennym prezentem od siostry.
Ivy wzięła głęboki oddech i poczuła w sobie spokój.

Rafa zerkał na kobietę z różowymi włosami, która swoim wtargnięciem prawdopodobnie zrujnowała najważniejszy kontrakt w dziejach firmy. Śpiewała coś do dziecka, które wyjęła z nosidełka. Gdyby nie ten niemowlak, Rafa kazałby wyprowadzić pannę Bennett z budynku.
Dziecko zapłakało, przywołując wzruszające wspomnienia. Rafa pamiętał noce, które spędzał, kołysząc Lolę w ramionach i próbując zachęcić ją do snu. Jeszcze wtedy wierzył, że miał wszystko, czego mógł sobie życzyć, ale jego szczęście okazało się iluzją zbudowaną na kłamstwach Tiffany.
Po rozwodzie złożył przysięgę, by już nigdy nie zaufać żadnej kobiecie. Również z tego powodu nie chciał mieć dzieci. Kiedy odkrył, że Lola nie jest jego córką, czuł się, jakby wyrwano mu serce. Nie zniósłby ponownie tak intensywnego bólu.
Rafa opadł na krzesło. Był zdesperowany, by znaleźć pozory normalności w sytuacji, która coraz bardziej przypominała nieprawdopodobną fabułę jednego z kiepskich filmów, w których występowała jego była żona.
– Jesteś aktorką? Kogo masz odegrać? – spytał bez zbędnych formalności.
Może jednak to czyjś głupi dowcip? A może konkurencja zapłaciła pannie Bennett za sabotowanie spotkania, by nie dopuścić do podpisania umowy z Landinim?
Patrzyła na niego zdumiona. Rafa zauważył, wbrew sobie, że miała zdumiewająco piękne, ogromne oczy z ciemnobrązowymi, niewiarygodnie długimi rzęsami.
– Nie jestem aktorką! W przeszłości byłam tancerką na statku wycieczkowym, ale od kiedy mam Bertiego, nie mogę wykonywać tej pracy.
Zdjęła plecak i rzuciła go na biurko Rafy.
– Muszę przygotować mu mleko – wyjaśniła.
Pogrzebała w plecaku i wyjęła butelkę oraz gotowy preparat dla niemowląt. Trzymając chłopca na ramieniu, zręcznie wlała mleko do butelki.
– Jestem Ivy Bennett. Siostra Gemmy. – Niecierpliwie przyglądała się Rafaelowi. – Musisz ją pamiętać. Poza tym pisała do ciebie cztery miesiące temu.
– Nie znam nikogo o imieniu Gemma. Ciebie też nigdy wcześniej nie spotkałem.
Miało zabrzmieć lekceważąco, wyszło zaczepnie.
Ivy zdjęła nosidełko, więc nie mógł nie zauważyć, że koszulka przylgnęła do jej niewielkich, jędrnych piersi.
Odchylił się na krześle i przyglądał jej się uważnie. Była drobna i szczupła, dżinsy eksponowały kształtne biodra. Krótko podcięte włosy otaczały twarz w kształcie serca. W niczym nie przypominała czarujących supermodelek, z którymi zwykle się umawiał, ale w jej urodzie elfa było coś, co przykuwało uwagę. Zastanawiał się, jaki był jej naturalny kolor włosów. Prawdopodobnie jasnobrązowy, jak jej rzęsy, pomyślał. Spojrzeniem zatrzymał się na zmysłowej pełni jej ust i nagle dopadło go silne pożądanie.
Celibat zdecydowanie mu nie służył. To niewątpliwie długie miesiące bez seksu wywołały jego nieuzasadnioną reakcję na tę okropnie ubraną kruchą osóbkę. Jego ostatni romans zakończył się, jeszcze zanim ojciec doznał zawału serca. Szok, żal i odpowiedzialność za firmę sprawiły, że nie miał ani czasu, ani ochoty na randkowanie, a przygody z panienkami na jedną noc już dawno przestały go bawić.
Ivy Bennett powiedziała, że pracowała jako tancerka. Jej sylwetka świadczyła, że przynajmniej to było prawdą. W myślach widział jej smukłe ciało pod swoim, jej małe piersi wciśnięte w jego klatkę. Obserwował rumieniec, który oblał jej policzki, szyję i dekolt, i cicho przeklął swoje libido, które ożywiło się w tak nieodpowiednim momencie.
Ich spojrzenia się spotkały i w jej oczach rozpoznał świadomość, że była obserwowana. Szybko odwróciła wzrok, ale i tak wyczuł, że też była nim zainteresowana.
Zawsze wiedział takie rzeczy, właściwie odkąd był nastolatkiem, ale ostatnio rzadko dawał się skusić zaproszeniem w oczach kobiety, tym bardziej kobiety, która zakłóciła tak ważne spotkanie i fałszywie go oskarżyła.
Nie mógł się doczekać powrotu do sali konferencyjnej, by ratować umowę z Landinim.
Zacisnął zęby, gdy Ivy podeszła do sofy i usiadła z dzieckiem na kolanach.
– Czy mogę nakarmić Bertiego podczas naszej rozmowy?
Kiedy patrzył, jak dziecko łapczywie zasysa mleko, myślami znów wrócił do przeszłości. Kiedy urodziła się Lola, próbował spędzać z nią jak najwięcej czasu. Skracał sesje treningowe, by ją wykąpać lub przynajmniej zdążyć na wieczorne karmienie.
Sezon w profesjonalnej koszykówce trwał sześć miesięcy, drużyny krążyły od stanu do stanu. Harmonogram gier nie sprzyjał życiu rodzinnemu. Tiffany narzekała, że się nudzi, czuła się samotna, kiedy grał mecze na wyjeździe.
Długo się nie nudziła, pomyślał ponuro. To Tiffany zdecydowała o zakończeniu ich związku, a rozprawa rozwodowa obnażyła jej kłamstwa.
Cóż, Ivy była niezaprzeczalnie ładna, ale też ewidentnie kłamała.
– Nie ma o czym rozmawiać! Dobrze wiesz, że nie jestem ojcem twojego dziecka i żądam wycofania fałszywego oskarżenia. Możesz się uważać za szczęściarę, jeśli nie pozwę cię o zniesławienie.
Jej oczy Bambi zrobiły się wielkie jak spodki.
– Nie jestem matką Bertiego. Ale ty jesteś jego ojcem – tłumaczyła spokojnie. – Berti jest dzieckiem mojej siostry. Gemma poznała cię trzynaście miesięcy temu, kiedy pracowała na statku wycieczkowym. Byłeś jednym z pasażerów. Zaszła z tobą w ciążę, ale kiedy napisała ci o dziecku, oczywiście nie odpisałeś. Stary numer – powiedziała z goryczą. – Mężczyźni się bawią, kobiety rodzą dzieci.
– Wystarczy! – krzyknął. – Nigdy nie byłem na statku wycieczkowym. Szczerze mówiąc, to nawet nie wyobrażam sobie, żeby dać się uwięzić na morzu z setkami nudziarzy.
Ivy zmarszczyła nos i z jakiegoś powodu wyglądała jeszcze bardziej słodko. O, nie! Był wściekły, że nie kontrolował niechcianej reakcji na tę dziewczynę.
– Gemma powiedziała mi, że na pokładzie „Ocean Star”, podczas rejsu wokół Karaibów, poznała mężczyznę, który przedstawił się jako Rafael Vieri. Zwykle pracowałyśmy na tym samym statku, ale awansowałam na liderkę tancerek na innym statku firmy, „Ocean Princess”. – Ivy skrzywiła się. – Szczerze mówiąc, byłam zaskoczona, że wdała się w romans, bo tam zwalniają nawet za flirtowanie z pasażerami. Chyba naprawdę ją zauroczyłeś, skoro zaryzykowała utratę pracy.
Rafa zaklął siarczyście.
– Powtarzam, nie spotkałem twojej siostry na żadnym statku wycieczkowym. – Jego irytacja rosła. – Da się to wytłumaczyć. Mogła spotkać kogoś, kto tak samo się nazywał. Rafael i Vieri to dość popularne imiona i nazwiska we Włoszech.
Rafa otrzymał imię po ojcu. Ale myśl, że jego ojciec pracoholik mógłby spędzić tygodnie na łodzi, z dala od biura, wydała mu się niedorzeczna, i od razu odrzucił ten pomysł.
– Gemma powiedziała, że ojciec dziecka jest właścicielem firmy o nazwie Vieri Azioni. Dlatego wiedziałam, gdzie cię znaleźć.
Posadziła chłopca i poczekała, aż mu się odbiło.
– Jego prawdziwe imię to Roberto – wyjaśniła, kiedy zauważyła, że Rafa wpatrywał się w malucha. – Gemma dała mu włoskie imię, bo ma włoskie korzenie, ale tak jakoś się przyjęło, że nazywamy go Berti.
– To też włoskie imię, ale to dziecko nie jest moje! Roberto, Berti, czy jak go tam nazywacie, nie jest mój! – krzyknął z wściekłością.
Nie musiała wiedzieć, że kiedy uprawiał seks, był obsesyjnie ostrożny, by nie ryzykować nieplanowanej ciąży.

Elsbeth Fernandez wkroczyła do cerezjańskiej katedry pod rękę ze swoim kuzynem Dominikiem. Nie mogła pojąć, dlaczego trzymał ją tak mocno. Była przecież posłuszna jego życzeniu i szła do ślubu z księciem Amadeem. Zawsze była uległa. Dominic rządził jej ojczystym księstwem Monte Cleure i jego słowo stanowiło tam prawo, zwłaszcza dla żeńskiej części jego rodziny.
Jej przystojny książę, którego spotkała wcześniej tylko raz na ich przedślubnym przyjęciu, stał w oddali przy ołtarzu. Ich małżeństwo zostało zaaranżowane bez udziału Elsbeth, jak zresztą wszystko w jej życiu, ale kiedy mężczyzna negocjujący jego warunki zapytał ją na boku, czy tego chce, nie zawahała się powiedzieć „tak”. Szczerze mówiąc, jej książę mógłby być największym brzydalem świata, a i tak zgodziłaby się go poślubić. Miała więc szczęście, bo był najprzystojniejszym księciem Europy.
Był taki wysoki! Nie mogła się nadziwić różnicy wzrostu między nimi, ciesząc się skrycie, że przewyższał Dominica o dobre trzydzieści centymetrów. Wydawał się nie mieć na sobie ani grama tłuszczu, w przeciwieństwie do jej otyłego kuzyna i większości mężczyzn z rodu Fernandezów, lubiących się objadać. Jej książę – Elsbeth zaczęła na własny użytek tak go nazywać od momentu, kiedy polecono jej go poślubić – miał umięśnione ciało. Wyrzeźbione. Jego twarz również sprawiała wrażenie rzeźby, z wycyzelowaną linią szczęki, wyrazistym łukiem górnej wargi i długim, prostym nosem.
Miała nadzieję, że będzie dobrym mężem. A przynajmniej na tyle, na ile może nim być książę. Wiedziała, że jej powinnością jako żony przyszłego króla jest uległość wobec niego pod każdym względem. Miała się odzywać tylko wtedy, kiedy się do niej zwracał, nigdy nie wyrażać swoich opinii na tematy poważniejsze niż aranżacja kwiatowa i, co najważniejsze, urodzić mu tyle dzieci, ile będzie pragnął. Modliła się o to. Nie chciała go zawieść w żadnej kwestii, ale brak potomstwa mógł skutkować rozwodem i odesłaniem jej do Monte Cleure. To przydarzyło się jej ciotce. Po trzech latach bezdzietnego małżeństwa została odsunięta i zastąpiona nowym modelem.
Od czasu ich przyjęcia przedślubnego co noc modliła się o to, by obdarzyć swojego księcia dziećmi i nie dawać mu pretekstu do odesłania jej do Monte Cleure, a potem zasypiała, śniąc o nim.
Miała wielką ochotę pobiec środkiem nawy do swojego księcia, ale szła statecznym krokiem, myśląc o tym, że kiedy opuści tę katedrę, nie będzie już poddaną Dominica.
Publiczny wizerunek królewskiej rodziny Berrutich był ogólnie znany, ale Elsbeth niewiele wiedziała o ich życiu prywatnym. Zastanawiała się, jakim człowiekiem za zamkniętymi drzwiami jest jej książę. Jednak jakakolwiek przyszłość ją czekała, nie mogła być przecież gorsza od obecnego życia w rodzinie Fernandezów. Bóg nie mógł być tak okrutny, prawda?

Amadeo przyglądał się, jak jego oblubienica spokojnie podąża w jego kierunku pod ramię z mężczyzną, którym gardził najbardziej na świecie. Postarał się, by na jego twarzy nie malowała się niechęć do nich obojga. Widział w tym małżeństwie tylko jeden pozytyw – Elsbeth była ładna. Nawet bardzo, co przyznawał niechętnie. Elegancko uczesane jedwabiste blond włosy odsłaniały owalną twarz, a w jej wielkich błękitnych oczach lśniła ekscytacja. Kiedy się do niego zbliżała, na jej ponętnych ustach pojawił się uśmiech.
Taki sam entuzjazm okazywała podczas przedślubnego przyjęcia. To był jedyny raz, kiedy się z nią spotkał. Pomimo wszystkich tych jej uśmiechów, które wkrótce stały się irytujące, prawie się nie odzywała. Ani razu nie zainicjowała rozmowy. Odpowiadała na zadawane jej wprost pytania z uśmiechem, który nie słabł, ale wydawała się całkowicie bezmyślna.
Amadeo już i tak odczuwał niesmak, że do końca życia miał być związany z przedstawicielką rodziny Fernandezów, a despota, narcyz i megaloman Dominic zostanie jego krewnym. Narzeczona mimoza pogłębiła tylko jego niezadowolenie. Nie było jednak innego wyjścia w sytuacji, gdy oba ich narody znalazły się na krawędzi wojny handlowej i dyplomatycznej. Brat Amadea zaognił tylko stan rzeczy. A potem, kiedy już udało się nad tym zapanować, jego siostra dolała jeszcze oliwy do ognia. To małżeństwo było jedynym sposobem na ugaszenie całego tego pożaru. Amadeo był gotów poślubić kuzynkę osobistego wroga dla dobra monarchii i narodu, na którego czele pewnego dnia miał stanąć. Przez całe swoje życie robił to, co było dla nich najlepsze, tłumiąc własne skłonności i pragnienia. Gdyby jego rodzeństwo skuteczniej tłumiło swoje, nie musiałby teraz stać tutaj.
Narzeczona w końcu do niego podeszła. Jako następca tronu Amadeo zawsze wiedział, że powinna nią zostać kobieta dobrze urodzona. W końcu jego żona miała pewnego dnia zostać królową małżonką. Elsbeth ze swoim rodowodem doskonale nadawała się do tej roli. Spodziewał się jednak, że poślubi kogoś, kogo będzie lubił i szanował, i czyje towarzystwo sprawiać mu będzie przyjemność. Z tych trzech wymogów Elsbeth nie spełniała żadnego. Świadomy, że ta uroczystość jest transmitowana na cały świat, sięgnął po jej małą dłoń i obdarzył Elsbeth wystudiowanym uśmiechem. Błękitne jak u dziecka oczy lśniły niczym diamenty na jej tiarze. Ochoczo odwzajemniła uśmiech. Z uwagi na ponad sto milionów par oczu obserwujących jego reakcję odegrał przed kamerami swoją rolę, mówiąc zgodnie z prawdą:
– Wyglądasz pięknie.
Zarumieniła się na ten komplement, co zarejestrowały kamery. Media bez wątpienia już ją uwielbiały. Wyobraził sobie komentarze dziennikarzy na temat bajkowej, uszytej z białej koronki i jedwabiu sukni ślubnej, podkreślającej, ale nie eksponującej obfity biust panny młodej – nie było ani odrobiny dekoltu – i smukłą talię, ze spódnicą rozkloszowaną niczym wachlarz flamenco.
Trzymając się za ręce młoda para odwróciła się plecami do zgromadzonych i stanęła przed biskupem.

Elsbeth nigdy nie spotkała się z takimi wiwatami i owacjami. Ulice zapełnione były rozentuzjazmowanymi ludźmi. Kiedy wkraczała do katedry, towarzyszyły jej głośne okrzyki, a kiedy oboje stamtąd wychodzili, podniosła się wrzawa, mogąca unieść w powietrze dachy domów. Czekał na nich orszak konnych powozów. Jej romantyczny małżonek pomógł jej wsiąść do pierwszego z nich, a następnie usiadł obok i wziął ją za rękę.
Aplauzy zdawały się nie mieć końca. Poddani jej męża wiwatowali na ich cześć przez całą drogę do bram zamku. Gdy już tam dotarli, policzki bolały Elsbeth od uśmiechów, a nadgarstek od machania. Jak w najcudowniejszym śnie stanęła u boku Amadea, by powitać gości. Przybyło ich tak wielu. Tyle głów państw i celebrytów, że na dachach roiło się od snajperów, a okoliczne tereny zapełniali uzbrojeni po zęby funkcjonariusze. W mieniącej się od złota i srebra zamkowej sali bankietowej zjedli posiłek złożony z dwunastu dań.
Elsbeth starała się to wszystko chłonąć, by w przyszłości móc wrócić pamięcią do tych chwil, ale w oszołomieniu mogła się skupić jedynie na swoim świeżo poślubionym małżonku. Był taki czarujący! Wychowana w pałacu królewskim pośród obłudnych żmij nie była na tyle naiwna, by myśleć, że nie robił tego na pokaz, ale poświęcał jej mnóstwo uwagi, nieustannie sprawdzając, czy jedzenie jej smakuje i czy ma napełniony kieliszek. Był nie tylko księciem, ale i dżentelmenem!
Czujne spojrzenie jej matki przypominało jednak, że jej małżonek – dżentelmen czy nie – jest przyszłym królem i ma wobec niej swoje oczekiwania i standardy, których, jak się spodziewał, będzie się trzymała. Elsbeth nie była tak głupia, by tego nie robić.
Gdy po kilku godzinach ich posiłek dobiegł końca, przenieśli się do jeszcze piękniej udekorowanej sali recepcyjnej na przyjęcie weselne. Uchwyciła spojrzenie Clary, żony swojego nowego szwagra, która obdarzyła ją tak promiennym uśmiechem, że Elsbeth zrobiło się ciepło na sercu. Dominic kilka miesięcy temu porwał Clarę i zmusiłby ją do małżeństwa, gdyby brat Amadea, Marcelo, jej nie uratował, sam się potem z nią żeniąc. Elsbeth bała się z tego powodu spotkania z nią na przyjęciu przedślubnym, ale Clara powitała ją serdecznie i dała jej do zrozumienia, że nie obwinia Elsbeth za czyny jej kuzyna. Jej nowa szwagierka Alessia również była dla niej bardzo miła. Elsbeth cieszyła się, że te urocze młode kobiety stały się jej nową rodziną i miała nadzieję, że pewnego dnia zostaną jej przyjaciółkami.
Jej książę pochylił się do niej i szepnął:
– Czas na nasz taniec.
Serce mocno jej biło, kiedy pośród okrzyków i gwizdów prowadził ją na środek parkietu. Kiedy tańczyła z nim po raz pierwszy, podekscytowana perspektywą ucieczki z Monte Cleure, myślała tylko o tym, by wszystkiego nie zepsuć, robiąc na nim złe wrażenie. Przez miesiąc, jaki upłynął od tamtego pierwszego tańca, nieustannie o nim marzyła. Kiedy więc znowu znalazła się w jego ramionach z piersiami lekko przyciśniętymi do jego umięśnionego brzucha, straciła głowę.

Amadeo tańczył ze swoją nową żoną, dopóki na parkiecie nie zrobiło się tak tłoczno, że zostali do siebie przyciśnięci. Ona nie odezwała się ani słowem, na jej twarzy malował się ten sam uśmiech, towarzyszący jej od momentu przybycia do katedry. Czy w tej pięknej głowie miała cokolwiek poza powietrzem?
– Napijemy się czegoś? – zaproponował, pochylając się do niej. Wyczuł lekki, delikatny zapach, idealnie pasujący do jego mdłej oblubienicy. Zrobiło mu się niedobrze.
– Jeśli masz ochotę – odpowiedziała promiennie. Zaciskając w duchu zęby, poprowadził ją z powrotem do ich stolika. Nie wykonała pierwszego ruchu, by opuścić parkiet, czekając, że on przejmie inicjatywę. Podczas przyjęcia opróżniła swój kieliszek, ale nie podjęła żadnej próby, by poprosić kogoś z obsługi o jego napełnienie. Pozostałby pusty, gdyby Amadeo nie zapytał, czy nie napiłaby się jeszcze wina. Odpowiedziała z promiennym uśmiechem:
– Tak, poproszę.
Kogo on poślubił? Chodzącą i gadającą nakręcaną lalkę, jaką w dzieciństwie bawiła się jego siostra?
Kiedy dotarli do stolika, kątem oka zauważył, że jego brat Marcelo daje mu znaki, zerkając na parkiet. Zobaczył wysoką postać ich nowego szwagra Gabriela tulącego w objęciach ich malutką siostrę. Odetchnął z ulgą. To Gabriel negocjował kontrakt ślubny Amadea i Elsbeth. Miał też jednonocną przygodę z Alessią, podczas której ona zaszła w ciążę. Amadeo i ich rodzice zmuszali ją potem, by za niego wyszła, a tydzień temu wyrzuciła Gabriela z zamku i kazała mu nigdy nie wracać. Normalnie Amadeo podjąłby się mediacji, ale siostra była tak zrozpaczona rozpadem swojego krótkiego małżeństwa, że po raz pierwszy powstrzymał się od ingerencji. Instynkt najwyraźniej dobrze mu podpowiedział, bo wrócili do siebie bez jego pomocy. Popijając szampana, przyglądał się teraz, jak Marcelo bezwstydnie chwyta Clarę za pupę, a ona w odpowiedzi żartobliwie wymierza mu policzek, po czym całuje go namiętnie w usta. Do tego małżeństwa Amadeo także ich przymuszał. Ale podobnie jak Alessia i Gabriel, znaleźli miłość i szczęście, którego czasami im zazdrościł.
Ta jego zazdrość miała nieraz gorzki smak. Marcelo mógł wyjechać i zaciągnąć się do armii, przeżywając niezwykłe przygody. Amadeo nie mógł tego zrobić, bo był następcą tronu. Każdy swój krok, każde słowo, jakie wypowiadał, i każdą czynność wykonywał z godnością, jakiej wymagała pełniona przez niego funkcja. Rzucanie się z helikoptera na ratunek porwanej kobiecie, tak jak to zrobił Marcelo, było poza jego zasięgiem. Rodzeństwo uważało go za sztywniaka i uparciucha. Jeśli taki był, to dlatego, że musiał. Ścieżka jego życia została wytyczona od samego poczęcia i zawsze wiedział, że zbaczanie z niej może sprowadzić niebezpieczeństwo na całą jego rodzinę. Jego rodzeństwo ostatnio dało się porwać emocjom, czego skutki mogły być katastrofalne. Amadeo musiał posprzątać za nich ten bałagan. Usłyszał śmiech Marcela i ujrzał, jak jego siostra kradnie mężowi pocałunek na parkiecie. Opróżniając kieliszek, spojrzał jeszcze raz na swoją oblubienicę i poczuł ucisk w piersi. Sam nigdy nie był podatny na młodzieńcze emocje, przez które jego rodzeństwo traciło głowy, ale miał nadzieję na coś więcej niż bezmyślna twarz Fernandezówny.
Kiedy przyjęcie dobiegło już końca i jej książę podziękował gościom, Elsbeth ruszyła labiryntem szerokich korytarzy do swoich apartamentów. Z niecierpliwością czekała, by ujrzeć prywatną przestrzeń, którą wraz z mężem uczynią swoim domem. Podążyła za nim przez duży pokój recepcyjny do jeszcze większego salonu z wysokimi sufitami i mnóstwem okien wykuszowych. Jego wystrój w kolorach ciemnego różu i złota zaskoczył ją swoim kobiecym charakterem. Lekki zapach farby zdradzał, że został świeżo odnowiony.
– Co o tym myślisz? – zapytał ją Amadeo.
– Jest piękny – odparła. Nie śmiała mu powiedzieć, że wolałaby odważniejsze kolory i mniej kiczowate meble, nawet jeśli odniosła wrażenie, że urządzono go z myślą o niej.
Amadeo pochylił głowę i otworzył kolejne drzwi. Instynkt podpowiedział jej, dokąd prowadziły. Serce mocno jej zabiło.
– To główna sypialnia – powiedział zdawkowo.
To, co tam zastała, przyprawiło ją o zawrót głowy. Sypialnia była ogromna i miała wysokie sufity, większość dębowej posadzki pokrywał piękny, wzorzysty bladoniebieski dywan. Łoże z baldachimem i zasłonami z bladoniebieskiego adamaszku było prawdziwym dziełem sztuki. U jego stóp stał niebieski aksamitny szezlong, ściany pokrywała kremowa boazeria, a wszystko oświetlał ogromny kryształowo-złoty żyrandol. To był pokój godny królowej, nie tylko księżnej. Wyczuwając zapach świeżej farby, Elsbeth pomyślała, że Amadeo musiał zrezygnować z własnych preferencji, by stworzyć pokój z myślą o niej. Chociaż nie trafił w jej gust, serce przepełniła jej wdzięczność, że włożył w to tyle wysiłku. Tym gestem udowodnił, że jestlepszym człowiekiem niż mężczyźni w jej rodzinie.
Wskazał na idące za nimi dwie dyskretne pokojówki i powiedział do Elsbeth:
– Wezmę prysznic w jednej z łazienek dla gości, a ty się przygotuj. Zjawię z powrotem, gdy będziesz już gotowa.
Uśmiechnęła się, starając się ukryć ulgę, że nie chciał sam zdejmować z niej sukni ślubnej. Kolejny dowód na to, że jest dżentelmenem!
Po zdjęciu sukni, którą starannie zawinięto w bibułkę i zapakowano do pudła, Elsbeth usiadła przy swojej toaletce antyku, by pokojówka wyszczotkowała jej włosy. Te przygotowania do nocy poślubnej wydały jej się niezwykle romantyczne. Koszula nocna, którą wybrała dla niej matka, chociaż jej samej nie przypadła do gustu, również sprawiała takie wrażenie. Uszyta z białego jedwabiu na cienkich ramiączkach i skromnie skrojona pod szyję, sięgała jej do połowy łydki. Zdaniem matki idealnie pasowała dla dziewicy oddającej się mężowi. Elsbeth miała ochotę założyć lekki szlafroczek w kolorze szałwii, ale matka uznała, że jest zbyt wyzywający.
Po kąpieli i umyciu zębów, z twarzą oczyszczoną z makijażu i nawilżoną, lśniącymi włosami i w ładnej koszuli nocnej, była gotowa. Przełknęła gulę strachu, która nagle pojawiła jej się w gardle, i uśmiechnęła się do pokojówek.
– Możecie już odejść. Proszę, powiedzcie… – przełknęła ponownie – proszę, powiedzcie księciu, że go oczekuję.
Kiedy została sama, wzięła głęboki wdech i wsunęła się pod kołdrę. Wypróbowała wiele pozycji, ale w końcu oparła się o wezgłowie i, z sercem bijącym mocniej niż kiedykolwiek, czekała na swojego księcia.
To oczekiwanie zdawało się nie mieć końca. A im dłużej trwało, tym natarczywiej dźwięczały jej w uszach surowe rady matki. „Poczekaj, aż on zrobi pierwszy krok. Bądź uległa. Rob, cokolwiek sobie zażyczy. Nie uskarżaj się, jeśli to będzie bolało. Daj mu dziecko”.
Rozległo się pukanie do drzwi.
Biorąc jeszcze jeden głęboki wdech, przywołała na usta uśmiech i zawołała radośnie:
– Proszę.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy Amadeo przestąpił próg sypialni, aż go zemdliło. Tak jak się spodziewał, jego nakręcana lalka była już w łóżku z tym irytującym uśmiechem na twarzy, oczekując, że wypełni swój małżeński obowiązek.
– Czy zajęłam właściwą stronę łóżka? – spytała. – Przesunę się, jeśli wolisz spać po tej stronie.
To był pierwszy raz, kiedy zagaiła rozmowę.
Amadeo zdjął szlafrok i położył go na fotelu antyku.
– To nie ma znaczenia.
Zauważył, że jego nagość wywołała rumieniec na jej policzkach, wszedł więc szybko do łóżka i zakrył się pościelą, by oszczędzić jej dalszego rumienienia się. Nie miał pojęcia, dlaczego Dominic uważał, że panna młoda dziewica ma wyjątkową wartość. To tylko potwierdzało, jak bardzo był chory na głowę. Amadeo pierwszy przyznawał, że tradycje powinny być kultywowane dla utrzymania królewskiej mistyki, ale ideę panny młodej dziewicy uważał za przeżytek.
Wolałby kogoś doświadczonego. Kogoś z odrobiną intelektu i osobowości. Ale zaproponowano mu Elsbeth, a ona była chętnym pionkiem w tej grze. Oboje byli pionkami, pomyślał ponuro. On pragnął odsunąć zagrożenie dla monarchii Ceresu, jakie przyniosłaby wojna z Monte Cleure. Elsbeth chciała po prostu zostać królową.

Alexandra Moss spoglądała na Central Park, a jej oczy napawały się oznakami wszechobecnej wiosny – zieloną trawą, obsypanymi kwiatami drzewami wiśni i zatłoczonymi chodnikami. Jej palce zacisnęły się na teczce z czarnej skóry, którą trzymała w dłoniach. Kilka dni temu właściciel podniósł czynsz za niewielki sklepik w SoHo, który wynajmowała, a najważniejsza klientka, panna młoda, gwiazda oper mydlanych, postanowiła zbiec z kochankiem i zrezygnowała z całego zamówienia na kwiaty. Był to wystarczający cios finansowy, by Alexandra musiała zwolnić swoją pomocnicę Sylvię, przez co teraz pracowała od świtu do zmierzchu, układając bukiety, monitorując zamówienia online, media społecznościowe i robiąc wszystko to, czym trzeba się zająć, gdy prowadzi się kwiaciarnię w Nowym Jorku.
Dziesięć tysięcy dolarów rozpłynęło się w mgnieniu oka, tak samo jak szansa, by pokazać, że „Dzwoneczek” może obsługiwać eleganckie i drogie przyjęcia.
Odwróciła się od przeszklonej ściany i spojrzała na pusty, mahoniowy stół. Szybko rozwijająca się firma inwestycyjna Pearson Group właśnie przeniosła się na czterdzieste szóste piętro Carlsona, ekskluzywnego budynku, w którym swoje siedziby miały firmy public relations, agencje reklamowe i organizacje finansowe.
To jej koleżanka Pamela, menedżerka luksusowej firmy cateringowej, zasugerowała jej obsługę imprez korporacyjnych. Alexandra nie była do tego przekonana. Podczas studiów robiła praktyki w kilku korporacjach, ale zawsze wyobrażała sobie, że „Dzwoneczek” będzie obstawiał przyjęcia takie jak śluby i urodziny.
Jednak wraz z pogarszającą się sytuacją jej sklepu zmieniała nastawienie. Pamela podsunęła jej listę firm i zbliżających się wydarzeń. Alexandra od razu przejrzała ją w poszukiwaniu znajomych nazwisk.
Siedem lat temu jej ojciec, David Waldsworth, wylądował w więzieniu, gdy zawaliła się jego piramida finansowa. Większość ofiar stanowili pracownicy fizyczni i rodziny z klasy średniej. „Waldsworthowie musieli wiedzieć” krzyczały media, by ostatecznie zniszczyć reputację jej rodziny. Tydzień po rozprawie zaczęła kupować w lumpeksach, nie mogąc znieść myśli, że jej jedwabne bluzki i spódnice były kupione za pieniądze z oszczędności weteranów wojennych albo ze skromnych emerytur staruszków. Większość majątku rodziny, w tym penthouse, prywatny samolot, dom w Hamptons i domek letniskowy na Malediwach, została sprzedana, by pokryć długi ojca i założyć fundusz odszkodowań dla jego ofiar. Fundusz, który nadal był o kilka milionów mniejszy od kwoty, jaką ukradziono. Alexandra odetchnęła z ulgą, gdy te wystawne dowody perfidii Davida znikły raz na zawsze.
Teraz, po dziewięciu latach odbudowywania swojego życia, znowu była bliska utracenia wszystkiego.
Obawiała się układów z Pearson Group. Ich firma przypominała tę, którą próbował stworzyć David, po tym jak roztrwonił fortunę Waldsworthów. Tylko że on budował na plecach ciężko pracujących ludzi, którzy mu zaufali. Wszystko, by rodzina utrzymała status nowojorskiej elity.
Mnóstwo ludzi z wyższych sfer pamiętało skandal, ale Pamela wspomniała jej, że nowy dyrektor generalny Pearsona niedawno przeprowadził się do Nowego Jorku z Los Angeles. Musiała więc zaryzykować. W najgorszym razie zostanie odeskortowana do wyjścia przez ochronę, ale jeśli uda jej się podpisać kontrakt, który uratuje jej biznes, będzie też mogła pokazać mieszkańcom miasta, na co ją stać, zanim odkryją tożsamość jej ojca i ją skreślą.
A stało się to już zbyt wiele razy. Miała nawet problem ze znalezieniem lokalu dla „Dzwoneczka”. Jej wypatrzone miejsce, sklepik na rogu, położony niedaleko księgarni jej przyszłej bratowej, był marzeniem, na które oszczędzała i miała nadzieję, że zwolni się akurat w momencie, gdy będzie gotowa zaczynać.
Jakimś cudem się zwolnił. Sen jednak trwał krótko, gdy agentka nieruchomości dowiedziała się, kim był ojciec Alexandry. Wyznała, że jej własny ojciec stracił oszczędności życia, inwestując w fundusz Waldsworthów.
Alexandra odgoniła nieprzyjemną, gorącą falę wstydu, która przetaczała się przez nią za każdym razem, gdy przypomniała sobie pełne wstrętu spojrzenie agentki i bezceremonialne wyrzucenie za drzwi. Skupiła się na wiązance, którą przyniosła, i przyjrzała się krytycznie układowi kwiatów. Według listy Pameli w planie wydarzeń Pearson Group figurowały brunch w Nowojorskiej Bibliotece Publicznej, seria kolacji pod prywatnym adresem w Hamptons i duże przyjęcie rozpoczynające oficjalną działalność w firmy w Metropolitan Museum of Art.
– Chcą podbić serca potencjalnych inwestorów – powiedziała Pamela, gdy wyszły na kawę w zeszłym tygodniu. Była to tradycja, którą utrzymywały od pierwszego spotkania w college’u. – Z tego co słyszałam, celują w klientów, o których można przeczytać w Forbesie. Ta firma się nie patyczkuje, kimkolwiek są. Wszystko jest owiane tajemnicą, ale to działa, ludzie o nich mówią. Teraz w mieście każdy chce być zaproszony na ich przyjęcia.
Postanowiła przygotować próbkę kompozycji. Elegancka wiązanka składała się z białych róż, hyzopów anyżowych i okalających je kwiatów lawendy, wszystko utrzymane w delikatnej, wiosennej palecie kolorów. Nic pretensjonalnego, co mogłoby odwracać uwagę od ważnych biznesowych rozmów, ale coś wystarczająco wyjątkowego, by pokazać, że Pearson potrafi być jednocześnie tradycyjny i nowoczesny.
Pogłaskała palcem aksamitny płatek róży. Delikatna, jedwabista tekstura przywołała wspomnienie wypełnione zapachem fiołków i drzewa cedrowego, mieniące się bursztynowo. Gdy otworzyła oczy, wciąż czuła nerwowe skrzydła motyli w brzuchu, a jej ciało płonęło z żądzy. Jego usta znajdowały się zaledwie milimetry od jej ust.
– Na pewno tego chcesz? – zapytał ochrypłym głosem, który zdradzał jego pożądanie. Mimo to wciąż się powstrzymywał, nie chcąc jej zranić ani pospieszać.
Kochała go za to. Nie sądziła, że jest możliwe kochać kogoś bardziej. Nagła fala odwagi kazała jej go pocałować, wplątując palce w jego gęste włosy i przyciskając swe nagie biodra do jego.
Oderwała dłoń od róży. Osiem i pół roku. Dziewięć we wrześniu. Zwykle lepiej sobie radziła ze wspomnieniami nachodzącymi ją znienacka. Może róże to nie był dobry pomysł.
Zanim zdążyła zrobić coś głupiego, na przykład wyrzucić róże do śmietnika, otworzyły się drzwi sali konferencyjnej.
Niezwykle szczupła kobieta w czarnej ołówkowej spódnicy i czerwonej jedwabnej bluzce stanęła w drzwiach. Jej włosy o kolorze platyny układały się idealnie wokół twarzy, wyprostowane i lśniące. Alexandra nerwowo poprawiła niesforny brązowy kosmyk za uchem. Dawniej jej ojciec i jego trzecia żona, Susan, namawiali ją na zrobienie sobie jasnych refleksów na „tych zwyczajnych włosach”, twierdząc, że podkreśliłyby jej orzechowe oczy. Teraz nie mogła sobie pozwolić na nic więcej niż podcięcie końcówek.
Powinna była lepiej się ubrać, poświęcić trochę pieniędzy na markowe ciuchy, zanim przyszła niezapowiedziana do budynku takiego jak Carlson i prosiła o rozmowę z Laurą Jones, dyrektorką działu organizacji wydarzeń. Firma na swojej stronie ogłosiła, że rozpocznie działalność za dwa tygodnie i zapraszała interesantów do kontaktu z asystentką dyrektora generalnego, Jessicą Elliot, która właśnie przed nią stała.
– Dyrektor generalny zaprasza. – Serce Alexandry na moment się zatrzymało. Przełknęła ślinę.
– Dyrektor generalny?
– Tak.
– A pani Jones?
Oczy asystentki odrobinę się zwęziły.
– Rozmawiała pani bezpośrednio z panią Jones?
Nie. Po mejlach, wydzwanianiu i próbach umówienia spotkania z innymi firmami z listy Pameli, zdecydowała się po prostu przyjść do Pearson Group z wiązanką i pokazać pani Laurze Jones, co potrafi. Postawić wszystko na jedną kartę i być pewną, że zrobiła, co mogła, by ratować swój sklep.
Nie sądziła jednak, że będzie prezentować swoje możliwości przed tajemniczym dyrektorem.
– Po prostu myślałam, że jako szefowa działu wydarzeń…
– Większość naszego zespołu jest w tym tygodniu na szkoleniu korporacyjnym w Szanghaju.
Dobrze, przecież sobie z tym poradzi. Nie mogła tylko zrozumieć, dlaczego dyrektor generalny miałby być zainteresowany spotkaniem z florystką. Jednak zamiast analizować jego pobudki, musiała skorzystać z okazji najlepiej, jak potrafiła.
– Jasne, to bardzo miło z jego strony, że znalazł dla mnie czas.
Perfekcyjnie wyskubana brew wygięła się w łuk, malując na twarzy Jessiki coś na kształt rozbawienia.
– On nie jest miły. Zainteresował się panią.
– Mam nadzieję, że w dobrym znaczeniu tego słowa.
– Okaże się. – Asystentka elegancko wzruszyła ramionami i spojrzała na zegarek na nadgarstku. Był srebrny i inkrustowany diamentami, sądząc po tym, jak odbijał światło. Pewnie Cartier. – Ma pięć minut, ani sekundy dłużej. Proszę za mną, panno Moss.
Alexandra wzięła swoje portfolio pod jedno ramię, drugim podtrzymując wiązankę. Usiłowała trzymać się maksymalnie prosto, podążając za sekretarką.
Przez cały tydzień nie udało jej się zajść tak daleko, więc stres zdążył już wywołać u niej lekkie zawroty głowy. Próbowała dotrzymać tempa Jessice przemierzającej pewnie przeszklone korytarze. Nie miała pojęcia, jak ta kobieta dawała radę poruszać się tak szybko na jedenastocentymetrowych szpilkach. Alexandra ledwie nadążała w płaskich czarnych balerinach.
Jej zdenerwowanie sięgnęło zenitu, gdy skręciły za róg i zatrzymały się przed podwójnymi, mahoniowymi drzwiami. Czy to możliwe, żeby serce biło tak szybko i nie była bliska omdlenia? Przyszłość jej firmy zależała od tego, jak poradzi sobie na tym spotkaniu. Ale poza tym żadnej presji. Zero.
– Oczekuje pani.
– Dobrze. Dziękuję. A jak się nazywa?
– Powie pani.
– Co…?
Jessica rzuciła jej ostatnie spojrzenie pełne litości, zanim ją wyminęła i odeszła w głąb korytarza, postukując złowróżbnie obcasami.
Alexandra odwróciła się powoli do drzwi. Spotkała mnóstwo ekscentrycznych i egoistycznych milionerów w przeciągu dwudziestu lat, gdy była znana jako Alexandra Waldsworth. Mężczyzna czekający na nią w gabinecie pewnie po prostu lubił mieć władzę.
Uświadomienie sobie tego wcale nie rozluźniło jej napiętych mięśni karku, ale zapukała do drzwi.
– Wejść – doleciał ją przytłumiony, głęboki głos, z ledwie echem akcentu. Brzmiał prawie jak…
Dosyć. Trzeba się było skupić.
Przywołała wspomnienie, które od lat pchało ją do przodu – jej ojciec w pomarańczowym kombinezonie więziennym, patrzący na nią z wściekłością zza szyby w sali widzeń. Gdy w końcu wstała, w drodze do wyjścia została uraczona przez niego ostatnią obelgą.
– Beze mnie nigdy ci się nie uda!
Myślał, że zniszczył jej pewność siebie, że grzecznie do niego wróci, ale sprawił, że stało się coś zupełnie przeciwnego. Tylko wzmocnił jej ducha, uwolnił ją i pomógł odejść z głębokim postanowieniem, że udowodni mu jego pomyłkę.
To był jeden z takich momentów. Niezależnie od tego, co się wydarzy, będzie mogła wyjść z podniesioną głową, wiedząc, że zrobiła wszystko, co było w jej mocy. Wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi z uprzejmym uśmiechem na twarzy.
– Dzień dobry. Dziękuję, że zechciał się pan spotkać… – Głos uwiązł jej w gardle, gdy zrobiła kilka niepewnych kroków. Zamrugała kilka razy, mając nadzieję, że wyobraźnia płata jej figle.
Niestety nie miała omamów. Wysoki, barczysty mężczyzna ubrany w doskonale dobrany garnitur Armaniego i czerwony krawat siedział za jednym z największych biurek, jakie kiedykolwiek widziała. Lata wyostrzyły mu rysy, kwadratowa szczęka i prosta, elegancka linia nosa zostały podkreślone przez brak brody. Jego perfekcyjnie wystylizowane włosy były krótsze po bokach, a dłuższe na środku, gdzie zaczesano je tak, by żaden kosmyk nie próbował się znaleźć w niewłaściwym miejscu. Rozparł się na krześle i skupił na niej spojrzenie swoich bursztynowych oczu, które przewiercało ją na wylot.
– Alexandra Waldsworth. – Dźwięczny ton jego głosu ogarnął ją i pobudził krew do szybszego krążenia w żyłach, chociaż każda wymówiona sylaba ociekała lodowatą pogardą.
Zauważyła, że jej wizytówka leży na środku blatu biurka z czarnego orzecha. Pojęła, że musiał ją sprawdzić, i poczuła mdłości.
Znów spojrzała mu w oczy, ledwie utrzymując się na nogach pod jego pełnym wrogości spojrzeniem. Dlaczego w ogóle zgodził się z nią spotkać, a nie kazał Jessice wyrzucić ją za drzwi? Pewnie chciał powiedzieć jej w twarz, żeby nigdy więcej nie próbowała przestąpić lśniących progów Pearson Group.
– Teraz Alexandra Moss – odparła, zadowolona, że jej głos nie zdradzał zdenerwowania. Uniósł jedną brew.
– A więc poślubiłaś jednego z pięknych i bogatych?
– Nie. To nazwisko panieńskie matki. Lata temu przestałam używać nazwiska Waldsworth.
– Ostatnio, jak o tobie słyszałem, spotykałaś się z synalkiem jakiegoś potentata naftowego z Princeton. – Jego usta wykrzywiły się szyderczo, aż prawie się wzdrygnęła. – O imieniu jak samochód.
– Royce.
Nie zamierzała mówić nic więcej. Jaki sens miałoby wyjaśnianie, że to ojciec zmusił ją do spędzania czasu z Roycem, by zachęcić jego rodziców do zainwestowania w Fundusz Waldsworthów? Że kiedy raz Royce próbował ją pocałować, zachowywał się raczej jak radosny szczeniak niż potencjalny kochanek?
– Nie wyszło wam?
– Nie. – Wskazała na okna i niesamowity widok na Nowy Jork. – Nieźle się urządziłeś, Grant. Gratulacje.
– Panie Santos – poprawił ją. – Jestem członkiem rady, dyrektorem generalnym i założycielem Pearson Group. – Jego wzrok przeniósł się na wiązankę w jej dłoniach. Cień uśmieszku przebiegł przez jego usta. – A więc teraz używasz fałszywego nazwiska, by sprzedawać kwiaty. Jak ten świat się zmienia.
Poczucie winy nie pozwalało jej ruszyć się z miejsca, a przyjemne ciepło w żyłach zastąpił palący żar wstydu. Zasługiwała na jego wzgardę.
On ją kochał, wspierał ją, pomagał jej. A ona, kiedy przyszło co do czego, ugięła się pod siłą gniewu ojca zamiast postawić się i walczyć o mężczyznę, którego kochała. Mężczyznę, który najwyraźniej teraz lubował się w rzeczach dużych i wspaniałych.
Przeszklone ściany z oszałamiającą panoramą miasta, czarne półki uginające się pod ciężarem książek o finansach, a obok nich fantazyjnie rozstawione rzeźby, nagrody i kilka zdjęć Granta pozującego z jakimiś poważnie wyglądającymi ludźmi. Skórzane krzesła rozstawione wokół szklanego stolika kawowego pod oknem. To wszystko, tak zimne i surowe, nie pasowało do Granta Santosa, którego znała dziewięć lat temu.
– Przepraszam, panie Santos. – Nie miała pojęcia, jak dawała radę tak spokojnie mówić, ale ten pewny, choć cichy ton głosu pomógł jej wytrzymać jego spojrzenie. – Gdybym wiedziała, że jest pan dyrektorem Pearson Group, nie zabierałabym panu czasu.
Zrobiła kilka kroków w przód, czując, jak materiał spodni z lumpeksu ociera się o jej nogi, i ułożyła wiązankę na biurku.
– Proszę to przyjąć w ramach przeprosin. Sama znajdę drogę do wyjścia.
Odwróciła się i odeszła, tak jak poprzednio, gdy widziała go ostatni raz. Tak jak wtedy gorące łzy cisnęły jej się do oczu i znowu czuła, jak serce rozpada jej się na pół. Ale tym razem nie miała ochoty odwrócić się i rzucić się w jego ramiona. Tym razem chciała znaleźć się możliwie najdalej od niego.
Jej dłoń była już na klamce, gdy zatrzymał ją dźwięk jego słów.
– Wciąż ma pani dwie minuty. – Jej palce zacisnęły się na polerowanym srebrze. Skupiła całą siłę woli, by się odwrócić i znów spojrzeć mu w twarz.
– Słucham?
Skinął na wiązankę.
– Powiedziałem pannie Elliott, że dam pani pięć minut. Wciąż ma pani dwie, by sprzedać mi, cokolwiek chciała nam pani opchnąć. – Spojrzał na kwiaty lekceważąco.
Irytacja przytłumiła wszystkie inne uczucia. Kwiaty były pasją jej życia. Jej matka przelewała w nią swoją głęboką miłość do roślin przez tych kilka drogocennych lat, zanim zmarła na raka. Całe dzieciństwo Alexandry wypełniały kwiaty i ich znaczenia. Dały jej też potem szansę na nowy początek, na porzucenie zawodów, do których zmuszał ją ojciec.
– Ma pan dobre oko, panie Santos. To hyzopy anyżowe, rodzimy, nowojorski gatunek dzikiego kwiecia.
– A dlaczego przyniosła mi pani dzikie kwiecie?
Odetchnęła głęboko, by się uspokoić, i otworzyła skórzane portfolio, z którego wyjęła prezentację. Rozkładając ją na biurku, walczyła z pokusą, by uciec. Jego opalony palec dotknął pierwszej strony, tak jakby miał zabrać się za czytanie, ale Grant nie spuszczał wzroku z jej twarzy.
– Chcecie oczarować potencjalnych klientów Pearson Group.
Jego przystojna twarz nie zdradzała najmniejszych emocji, żadnego tiku czy grymasu. Skostniały wyraz sprawił, że zrobiło jej się przykro. Był taki czas, gdy to oblicze odkrywało przed nią każdą jego myśl.
– Jak pani doszła do takiego wniosku?
– Krążą plotki, że organizujecie kilka wydarzeń w przeciągu najbliższych tygodni. Zapewne służą wywołaniu wrażenia na potencjalnych klientach. – Postukała palcem w kartkę, uważając, by ich dłonie się nie spotkały. – Mogę wam w tym pomóc.
– Odstawiając na bok ciekawość, kto był tak wspaniałomyślnie wygadany, by rozpowszechniać informacje o moich prywatnych sprawach, proszę mi powiedzieć, w jaki sposób pani bukiecik chwastów miałby pomóc przekonać klientów dysponujących miliardami dolarów do zainwestowania w Pearson Group?
– Zostało udowodnione, że dekoracje kwiatowe podczas wydarzeń korporacyjnych poprawiają opinię gości o przestrzeni, w której się znajdują, o wydarzeniu, a nawet o jego gospodarzu – wyjaśniła gładko, czując pewność siebie w temacie, którym zajmowała się zawodowo.

Jej Wysokość Sophia Louisa Andrea Delavigne, księżna St Edmunds, usiadła na wielkim rzeźbionym krześle, wzięła głęboki oddech i spojrzała w dół, aby upewnić się, że jej ręce leżą nieruchomo i nie zdradzają niczego poza spokojną pewnością. Widok liliowego jedwabiu jej sukni wywołał dreszcz przyjemności, przez który na chwilę straciła koncentrację.
Kolor. Po roku ciągłej czerni wiedziała, że minie więcej niż tydzień, zanim przestanie odczuwać radość z noszenia kolorów, nawet stonowanych. Mały Freddie chyba z trudem przyzwyczajał się do jej widoku, ale miał zaledwie rok i nigdy nie widział matki ubranej w coś innego niż suknie przypominające upierzenie wrony.
Sophia poczuła lekki ból, gdy przypomniała sobie jego twarz tamtego ranka siedem dni temu, kiedy wyciągnął rękę, by dotknąć jej spódnic i podniósł zdziwiony wzrok na jej twarz.
– Mamo?
– Tak, to mama – powiedziała. – Zobacz, jaką ładną suknię mam na twoje pierwsze urodziny.
Uśmiechnął się do niej, a jego niebieskie oczy, tak podobne do oczu ojca, rozszerzyły się, gdy ją obserwował. Potem wydał z siebie chichot, którego zdecydowanie nie odziedziczył po zmarłym księciu.
– Ehm…
Spojrzała w górę i zobaczyła Duncana Granta, który czekał tuż za drzwiami.
– Panie Grant.
– Wasza Wysokość – powiedział jej przyjaciel formalnie, Jak zawsze, gdy nie byli sami. – Przybył.
– W takim razie wprowadź go, proszę.
Wierzyła, że każdy, komu Duncan ufał i kogo polecał, poradzi sobie z tą sytuacją. Dzięki niemu problemy znikają jak poranna mgła, twierdził, kiedy poszła do niego sześć dni temu, blada i zszokowana odkryciem.
To ją uspokoiło. Duncan zawsze był jej podporą, od czasu, gdy jako ośmioletni syn pastora wyłowił pięcioletnią lady Sophię Masterton z wiejskiego stawu i zdołał przemycić do rezydencji tak, by nikt jej nie zauważył, nawet niania. Jeśli znalazł dla niej specjalistę od rozwiązywania problemów, to pewnie byłego stróża prawa z Bow Street albo wojskowego. Duncan był przecież w wojsku, choć niechętnie o tym opowiadał.
– Nicholas Pascoe, Wasza Wysokość.
Zatem Kornwalijczyk, pomyślała Sophia, a potem na chwilę zamarła, gdy Pascoe wszedł do pokoju. Nie był to przeciętnie wyglądający mężczyzna w średnim wieku z czerwoną twarzą i brzuszkiem. Nie był to też krzepki oficer z bronią przy boku. Nie, w ogóle nie kojarzył jej się z bronią.
Wysoki, ciemny, elegancki i bardzo niebezpieczny.
Stał prosto i wpatrywał się w jej oczy, dlaczego więc odniosła wrażenie, że mógłby opisać pokój i wszystko, co się w nim znajdowało, z najdrobniejszymi szczegółami?
Jednak ona była księżną St Edmunds. Przez dwadzieścia lat przygotowywano ją do pełnienia tej funkcji. To nauczyło ją skutecznie ukrywać prawdziwe uczucia. Być może była to najważniejsza lekcja ze wszystkich.
– Panie Pascoe. Dzień dobry.
– Dzień dobry, księżno. I wystarczy Pascoe.
Tylko taki człowiek śmiałby zwracać się do niej per księżno, a nie Wasza Wysokość. Jakby ten poszukiwacz przygód sugerował, że jest nie tylko dżentelmenem, ale i arystokratą. Jej obowiązkiem było znać na wylot zawartość przewodników genealogicznych. W obu najważniejszych było kilka osób o nazwisku Pascoe, ale tego konkretnego nie pamiętała.
Sophia pozwoliła sobie na okazanie lekkiego niezadowolenia, ale zupełnie się tym nie przejął. Księżna nie rumieniła się, gdy patrzyli na nią mężczyźni, poza tym w spojrzeniu Pascoe nie było nic impertynenckiego, a jednak nagle poczuła, jak jej policzki robią się ciepłe. Wiedziała, że jest bardzo świadomy jej kobiecości.
– Proszę usiąść, Pascoe.
– Wolę stać, proszę pani.
Niech go diabli. To oznaczało, że musiała nadal patrzeć na jego smukłą, odzianą w czerń sylwetkę prezentowaną w całej okazałości.
– Pan Grant zapewne wyjaśnił panu, że znalazłam się w sytuacji, która wymaga rozwiązania – zaczęła.
– Powiedział mi, że ma pani problem, księżno. Moim zajęciem jest usuwanie problemów.
– A jak pan to osiąga?
– Dyskretnie i trwale, zapewniam. A środki nie muszą pani martwić, księżno
– Są legalne, jak mniemam? – wtrąciła, nagle wyobrażając sobie, jak z chłodną skutecznością Pascoe pozbywa się ciał.
– Oczywiście, skoro pani nalega – powiedział z kamiennym wyrazem twarzy.
– Tak, nalegam – odrzekła, zanim zdała sobie sprawę, że się z nią droczy. Było to niepokojące, ludzie nigdy nie drażnią księżnej, nawet młodej i owdowiałej.
– Proszę wyjaśnić naturę problemu, który wymaga rozwiązania – powiedział.
Mówił spokojnym tonem, jak jej lekarz, gdy pytał o objawy łagodnego rozstroju żołądka. Przygotowała się, że będzie musiała zdradzić szczegóły swojego małżeństwa, o których wolałaby nigdy nikomu nie mówić.
– Byłam drugą żoną zmarłego księcia – powiedziała spokojnie. – Pierwsza księżna była niestety bezdzietna. – To było oczywiście powszechnie wiadome. Reszta już mniej. – Zmarły książę przez wiele lat miał kochankę. Tę samą przez cały czas. Miała oddzielny apartament we wszystkich domach księcia, również w tym.
Pascoe uniósł lekko brwi. To, że arystokrata utrzymywał kochankę, nikogo nie dziwiło, ale to, że zajmowała ten sam dom, co jego żona, było szokujące.
– I pani tolerowała tę sytuację? – zapytał.
– Odziedziczyłam. Mąż był ode mnie starszy o trzydzieści lat. – Teraz to ona uniosła brwi. – Na pewno orientuje się pan, że nasz związek nie był oparty na miłości, więc dlaczego Jego Wysokość miałby zmieniać z mojego powodu styl życia?
Została wychowana tak, by znać swoje obowiązki i dobrze je wypełniać. Miała być idealną żoną utytułowanego mężczyzny, rodzić mu dzieci, oczywiście synów, i to jak najszybciej, oraz dbać o to, by jego życie i dom wyglądały tak, jak sobie tego życzył. Nie obejmowało to próby usunięcia jego kochanki. Kobiety, którą poślubiłby, gdyby była damą, a nie tancerką.
Książę również znał swoje obowiązki, zatem przede wszystkim musiał zawrzeć małżeństwo z dobrze urodzoną damą o nienagannej reputacji. Fakt, że jego pierwsza żona okazała się bezpłodna i chorowita, był dla niego ciosem. Nie dlatego, że ją kochał, ale dlatego, że ponad wszystko pragnął dziedzica. Pół roku po jej śmierci, choć nadal powinien być w żałobie, pięćdziesięcioletni książę poślubił lady Sophię Masterton, najstarszą, dwudziestoletnią córkę markiza Radleya.
– Mój mąż, jak pan z pewnością wie, był człowiekiem o wielkich wpływach politycznych oraz powiernikiem księcia regenta. Znał wszystkich i, co ważniejsze, znał ich sekrety i słabości. – Wzięła głęboki oddech. – Przez całe dorosłe życie prowadził pamiętniki. Bardzo szczegółowe, bardzo szczere. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli zademonstruję skalę problemu.
Wstała, a Duncan Grant, który stał dyskretnie z tyłu pokoju, otworzył drzwi.
– Jeśli pójdziesz ze mną, Pascoe, pokażę ci gabinet zmarłego księcia.

Nick podążył za wyprostowaną postacią. Liliowe spódnice kołysały się, gdy szła, choć nie wyglądało to na zamierzony efekt. Księżna wydawała się zupełnie nieświadoma własnego powabu.
Chociaż Nick zrobił rozeznanie i znał wiek księżnej, Grant nie wspomniał o jej urodzie. Być może, jeśli znało się kobietę od piątego roku życia, nie zwracało się uwagi na jej wygląd. To było jedyne wytłumaczenie. Jego kolega z wojska nigdy wcześniej nie skarżył się na wzrok czy niechęć do płci przeciwnej.
Księżna była dość wysoka, smukła, ale niepozbawiona krągłości. Miała miodowo–blond włosy i oczy o orzechowo–zielonym odcieniu, ocienione długimi, ciemnymi rzęsami. Blada cera, smukłe, eleganckie dłonie ozdobione dwoma prostymi pierścionkami. Dama w każdym calu, elegancka i powściągliwa w okazywaniu emocji.
Zatrzymała się przed bogato zdobionymi drzwiami.
– Czy Grant wyjaśnił naturę problemu?
– Nie. Powiedział tylko, że coś zniknęło i pani wolałaby sama wyjaśnić tę kwestię.
Domyślił się, że ma to coś wspólnego z pamiętnikami, bo nie była kobietą, która wspominałaby o błahostkach. Otworzyła drzwi, a on wszedł za nią do pokoju, który mógłby służyć jako ilustracja gabinetu arystokraty w Repozytorium Ackermanna. Było tam masywne biurko, ciężkie aksamitne zasłony w oknach, półki z książkami, które wyglądały na podręczną biblioteczkę i kilka skórzanych foteli.
Jeden wysoki regał miał podwójne szklane drzwi i kilka zamków. Półki wypełniały tomy oprawione w czerwoną skórę ze złoconymi tłoczeniami na grzbietach.
– Pamiętniki mojego męża – powiedziała księżna. Sięgnęła po łańcuszek zawieszony na szyi i wyciągnęła klucz.
Nick stłumił myśl, że metal jest ciepły od jej skóry. Patrzył, jak otwiera drzwi, a kiedy podszedł bliżej, zobaczył, że pozłacane napisy to daty.
– Na pierwszy rzut oka jest tu co najmniej pięćdziesiąt tomów – zauważył.
– Książę zaczął prowadzić pamiętnik, gdy w wieku osiemnastu lat wstąpił na Uniwersytet Oksfordzki. Często zapełniał więcej niż jeden tom rocznie, zwłaszcza w ostatnich latach. Jednorazowo oprawiał tuzin pustych tomów i sam dodawał daty na grzbietach. – Oparła dłoń o krawędź drzwi. – Na początku nie zdawałam sobie sprawy, że coś jest nie tak. Oczywiście nadzoruję porządek, także w pokojach, które nie są obecnie używane. Dopiero gdy zorientowałam się, że ona odeszła, przyszło mi do głowy, by upewnić się, że nic nie zostało… usunięte. – Gestem wskazała na najniższą półkę. Nick zobaczył, że ostatnie cztery tomy nie miały napisu na grzbietach. – Te są niezapisane. Zostały wyjęte z tamtej szafki, żeby uzupełnić lukę.
– Kiedy mówi pani „ona”, zakładam, że chodzi o kochankę pani zmarłego męża? – Księżna skinęła głową. – Zatem odkryła pani stratę zaledwie kilka dni temu. Kiedy się wyprowadziła?
Usta, które uważał za pełne i miękkie, stwardniały i przypominały teraz cienką linię.
– Zgodnie z warunkami testamentu zmarłego księcia zachowała prawo do korzystania z apartamentu w tym domu przez rok po jego śmierci. Zostawił jej również kamienicę w Londynie. Starałam się nie spotykać z nią przez ten rok, co było dość łatwe w tak dużym domu, ponieważ jej pokoje miały własne wejście na parterze. Po roku i jednym dniu poszłam jej powiedzieć, że musi wyjechać. Nie chciałam, by przebywała tu dłużej, niż nakazywał testament.
– I odeszła?
– Tak. Wyglądało na to, że mieszkanie zostało ogołocone ze wszystkiego, co wartościowe. Miała własne stajnie i służbę, więc mogła dokonać tego bez wiedzy mojego personelu, zwłaszcza we wczesnych godzinach porannych. Mam wszelkie powody, by wierzyć, że jest bardzo sprawna, dobrze zorganizowana.
– Jak się nazywa? – zapytał. Powinien był ustalić to na samym początku, ale ta kobieta go rozpraszała.
– Nazywa siebie Estellą Doucette. Nie sądzę, że to prawdziwe nazwisko.
– Słodka gwiazda? Poetycki wybór.
Księżna wzruszyła ramionami eleganckim ruchem, który był bardziej francuski niż fałszywe imię Estelli.
– Kiedy ją poznał, była tancerką i nie miała jeszcze dwudziestu lat. Przypuszczam, że teraz ma około trzydziestu pięciu. Przyszło mi do głowy, że skoro ogołociła apartament, mądrze byłoby sprawdzić sejf w gabinecie męża, gdzie przechowywana jest biżuteria. Jednak był nienaruszony. Nie wiem, co sprawiło, że zajrzałam do pamiętników. Zgodnie z testamentem księcia powinny być zamknięte przez siedemdziesiąt pięć lat. Byłam pewna, że mam jedyny klucz. Okazało się, że nie ma ostatnich tomów, a na ich miejscu stoją te niezapisane. – Zamknęła drzwi regału. – Proponuję wrócić do salonu.
– Będę musiał obejrzeć jej apartament i zbadać ten pokój.
– Później. Duncan Grant pokaże ci wszystko, co zechcesz. Oprócz pozostałych pamiętników.
Wyszła, nie oglądając się, by sprawdzić, czy podąża za nią, a Nick przypomniał sobie, że księżne są przyzwyczajone do bezwzględnego posłuszeństwa pracowników i służby. To może być interesujące, bo po wojsku miał dość słuchania rozkazów.
Księżna zadzwoniła po herbatę.
– Usiądź, proszę, Pascoe. – Wskazała fotel po drugiej stronie niskiego stołu. Z jej tonu wynikało, że to nie była sugestia, a ponieważ chciał, by się odprężyła, posłuchał. Usiadł wygodnie, skrzyżował nogi i przyglądał się jej, podziwiając przy okazji portret Gainsborough nad jej ramieniem.
– Czy może pani opisać Estellę Doucette?
– Nigdy nie widziałem jej twarzą w twarz, tylko z daleka. Mojego wzrostu, szczupła, ciemnowłosa. Oczywiście zapewne piękna – dodała, ponownie lekko wzruszając ramionami. – Mój mąż był koneserem wszystkiego, co piękne.
– Tolerowała pani jej obecność pod swoim dachem przez cały rok po śmierci męża?
Jej wyraz twarzy pozostał niezmieniony, ale dostrzegł błysk w jej dużych, zielonych oczach. Gniew?
– Duncan Grant powiedział, że powierzyłby ci swoje życie. Skoro ja powierzyłabym mu moje, a co ważniejsze, życie mojego syna, to będę z tobą całkowicie szczera.
To, pomyślał Nick, byłoby miłą odmianą. Wielu klientów uważało, że może zdziałać cuda, nie znając wszystkich faktów – zwykle tych, które uważali za wstydliwe.
Księżna złożyła ręce na kolanach. Szmaragd osadzony w pierścionku na jej lewej dłoni mienił się w promieniach słońca. Nie była tak spokojna, na jaką chciała wyglądać.
– Zostałam wychowana na żonę wysoko postawionego mężczyzny i matkę jego dziedzica. Doskonale wiem, co należy do moich obowiązków. Po pierwsze, instrukcje zawarte w testamencie mojego męża muszą zostać wykonane dokładnie tak, jak sobie tego życzył. Dlatego pozwoliłam tej kobiecie pozostać tu przez rok po jego śmierci. Nie zamierzałam dać jej ani dnia dłużej. Po drugie, muszę dopilnować, by mój syn został wychowany do pełnienia funkcji, do której się urodził. Nie mogę pozwolić, by nazwisko rodziny zostało zbrukane skandalem. Jeśli treść pamiętników zmarłego księcia stanie się powszechnie znana lub zostanie wykorzystana w niegodziwy sposób, wówczas rodzina zostanie obrzucona błotem. – Uśmiechnęła się słabo. – Chcę, by syn wyrósł na szczęśliwego i zdrowego chłopca, który rozumie swoje obowiązki, ale nie jest nimi przytłoczony.
– Książę zmarł zaraz po narodzinach syna?
– Tej samej nocy. Świętował narodziny z przyjaciółmi i najwyraźniej stracił równowagę na szczycie głównych schodów.
Nick widział te schody – długi, prosty ciąg marmurowych stopni schodzących na marmurową podłogę. Tak, mężczyzna w średnim wieku, z głową pełną wina, miałby niewielkie szanse na przeżycie upadku.
– Tragedia.
– Tak – zgodziła się. – Jednak chcę, by mój syn w miarę możliwości cieszył się dzieciństwem.
Wątpił, czy zamierzała wyjawić, jak mało brakuje jej męża. Musiała z niecierpliwością wyczekiwać końca roku żałoby i pozbycia się kochanki męża. Nie mogła się doczekać życia bez mężczyzny, który mógłby być jej ojcem.
Czy pod tą opanowaną powierzchownością kryła się namiętna kobieta? A może namiętność wygasła przez to małżeństwo?
– Wierzy pani, że Estella Doucette zabrała dzienniki i zamierza sprzedać je wydawcy, który wypromuje je tak, by wywołać skandal? Mogę sobie wyobrazić, że przyćmiłyby one wyczyny lady Caroline Lamb. Albo wspomnienia Harriette Wilson.
– Tak. Albo zamierza wykorzystać groźbę publikacji do wyłudzenia pieniędzy od osób, o których książę pisał. Albo jedno i drugie. Kiedy zobaczyłam, że niektórych brakuje, przeczytałam pozostałe tomy z ostatnich lat i mogę sobie wyobrazić skandal, jaki wywołałaby ich publikacja. Mój mąż miał dostęp do rządu. Był dobrze zaznajomiony z każdym, kto się liczy, wiedział wiele o księciu regencie. Jestem przeciwna kradzieży, wymuszeniom i wywoływaniu skandali. – Księżna pochyliła się do przodu, a Nick odkrył, że nie jest w stanie oderwać wzroku od zielonej głębi jej spojrzenia. – Ale przede wszystkim nie chcę, by skandal zaszkodził mojemu synowi.
Odsunęła się nieco i wzięła głęboki wdech. Domyślił się, że nie poddawała się łatwo gniewowi, ale o syna walczyłaby jak lwica.
– Frederick nie będzie postrzegany jako syn człowieka, który obalił rząd, zhańbił osoby publiczne i, co gorsza, ujawnił sekrety rodziny królewskiej.
Książę regent jest całkowicie zdolny do zrobienia tego osobiście, prawie zripostował, ale ugryzł się w język. Czy księżna miała poczucie humoru? Nie widział jeszcze żadnych oznak, ale nie rozmawiali o śmiesznych sprawach.
– Jest pani gotowa je odkupić? Przelicytować wydawców albo tych, których mogłaby szantażować?
– Nie. – Riposta była natychmiastowa. Zaciekła. – Nie dam tej kobiecie ani grosza z pieniędzy Fredericka.
– Chce pani, żebym je ukradł?
– Chcę, żebyś odzyskał skradzioną własność. To jest różnica.
– Bobrze. Będę potrzebował adresu jej kamienicy, a potem natychmiast wyruszę do Londynu.
– Niezupełnie natychmiast, Pascoe. Muszę mieć dzień na spakowanie się i zorganizowanie domu.
– Pani też zamierza jechać? Ale…
– I zabiorę z sobą syna.
Nick nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio ktoś sprawił, że zaniemówił. Księżna nie tylko oczekiwała, że będzie ją eskortował do Londynu, ale zamierzała także zabrać dziecko. Miał bardzo małe doświadczenie z dziećmi. Właściwie to żadnego. Wiedział jednak, że wymagają stałej uwagi, dużej ilości bagażu i, jak na małego księcia przystało, prawdopodobnie armii służących.
Jednak nie wyglądało na to, by księżnej to przeszkadzało.
– Jak sobie życzysz, księżno.
Pracodawca zawsze dostawał to, za co płacił, więc Nick tylko skorygował w myślach swoje dzienne stawki.

***

Sophia zamknęła mocno drzwi swojego salonu i podeszła do okna, ale zieleń rozległych trawników, blask jeziora i misternie przycięte żywopłoty po raz kolejny nie przyniosły jej ukojenia. Miała problem i wcale nie była pewna, czy lekarstwo nie okaże się kolejnym.
Nicholas Pascoe odnosił się do niej z szacunkiem, choć w nieodpowiedni sposób. Był inteligentny. Nie kłócił się z nią, choć Sophia podejrzewała, że jej decyzja, by podróżować z dzieckiem, mocno go zaskoczyła. Zachowywał się jak idealny dżentelmen. Dlaczego więc nie miała żadnych wątpliwości, że jest bardzo świadomy jej kobiecości? To była niepokojąca nowość. Wiedziała, że August, choć zawsze nieskalanie uprzejmy, nawet w łóżku uważał ją jedynie za naczynie do noszenia jego dziedzica, panią domu i niezbędną ozdobę.

Javid Al-Jukrat nigdy nie rzucał słów na wiatr.
Akceptował swoje liczne wady, a nawet się szczycił, że ma opinię kobieciarza. Często zwodziło to ludzi i nie traktowali go poważnie, aż było za późno. Ale zawsze dotrzymywał słowa i potrafił spełniać swoje obietnice.
Dlatego odnosił sukcesy w dyplomacji. Z tego też powodu jego cierpliwy brat, szejk i władca Jukratu, wielokrotnie gryzł się w język i pozwalał Javidowi zajmować się tym, w czym się wyróżniał.
Dzięki temu Javid mógł teraz odpoczywać po odniesieniu kolejnego dyplomatycznego zwycięstwa. Podniósł głowę z jedwabnej poduszki, otworzył jedno przekrwione oko i skupił wzrok na stojącym w nogach łóżka młodym adiutancie.
– Dostaniesz potrójną premię na święta i zapewnię ci stanowisko asystenta w dowolnym miejscu na świecie, jeśli teraz odejdziesz i pozwolisz mi spać jeszcze przez godzinę. A wiesz dobrze, co potrafię.
Jego głos brzmiał ochryple od nadmiaru alkoholu i zbyt entuzjastycznego podejścia do uciech cielesnych. Ale kto by go krytykował? Lubił towarzystwo kobiet i nie bał się wyrażać uznania dla rozochoconych pań w swojej sypialni. A zajęcia z ostatniego wieczoru wymagały od niego szczególnie… dobrej kondycji.
Otworzył drugie oko i westchnął z ulgą, widząc, że na szczęście jest sam w wielkim łożu w swoim kalifornijskim apartamencie. Czerpał radość z przebywania w towarzystwie, ale nie lubił gości pozostających na noc bez jego wyraźnej zgody. A rzadko jej udzielał.
Spojrzał z powrotem na adiutanta, którego chciał odprawić.
– Wasza Książęca Mość, nie wykonywałbym dobrze swojej pracy, gdybym nie dopilnował, że zostanie pan niezwłocznie poinformowany o pilnych sprawach, jakie się pojawiły… – powiedział wyraźnie spięty asystent.
Javid jęknął i naciągnął poduszkę na głowę, nie słuchając reszty słów. Szybko zapragnął powrotu giętkiej i pełnej życia rudowłosej, którą zajmował się ochoczo do wczesnych godzin rannych. Z pewnością Wilfred by mu nie przeszkadzał, gdyby ona wciąż była w łóżku. Co takiego ważnego miał do przekazania o piątej rano?
Minęło kilka minut błogiej ciszy, ale Javid porzucił nadzieję, że Wilfred opuści jego sypialnię. Usiadł więc z trudem, czując ból głowy zapowiadający piekielnego kaca.
– Zastanów się dobrze nad kolejnym ruchem, Wilfredzie. Jeśli ta sprawa nie dotyczy dobra mojego brata lub szwagierki, matki albo kuzynów, możesz zostać bezrobotnym w ciągu pół godziny.
Trzeba przyznać, że Wilfred dobrze rozpoznał ten ton. Jego pan odzywał się takim głosem podczas rozmów dyplomatycznych, kiedy zamierzał wytoczyć ciężkie działa. W wielu salach obrad na całym świecie znano tę jego barwę głosu i ci, którzy byli na tyle mądrzy, by usłyszeć ostrzeżenie, zwykle spełniali życzenia Javida.
Z tego powodu brat pozwalał mu na wszystko i dlatego właśnie Javid uwiódł tyle kobiet na wysokich stanowiskach państwowych, ile chciał.
– No i jak? – warknął ponownie, czując, że traci cierpliwość.
Wilfred nieco zbladł, ale wyprostował się, nie zamierzając odejść. Właśnie ze względu na tę niezachwianą determinację Javid go zatrudnił. Adiutant nigdy się nie cofał, obojętnie jak bardzo Javid szczekał i gryzł. Niewielu potrafiło radzić sobie z jego nastrojami. W ciągu trzech lat miał już sześciu asystentów, a Wilfred wytrwał już całe osiemnaście miesięcy.
Nie przetrwałby jednak dłużej, gdyby dalej tak stał, nic nie mówiąc, jakby wyczuwał nieuchronny wybuch. Wreszcie zdecydował się odezwać.
– Chodzi o Ich Wysokość, króla Adnana i królową Yasmin z Riyaalu.
Javid westchnął. Jedynymi ludźmi, o których naprawdę dbał na tym świecie, byli jego brat, nowa szwagierka Lauren i bratanek. Swoją troską mógłby też objąć mieszkańców Jukratu, którym władał Tahir, ale tylko dlatego, że brat całe życie troszczył się o poddanych, a więc Javid go w tym wspierał.
Poza tym… Pomyślał o ojcu, który zmarł, nie pozbywając się niechęci do drugiego syna. Javid nigdy nie usłyszał od niego dobrego słowa. Uśmiechnął się gorzko. Odwdzięczał się za tę niesprawiedliwość życiem w nadmiarze, wiedząc, że to wzbudza gniew ojca. Oddalili się od siebie na długo przed tym, jak staruszek wydał ostatnie tchnienie.
A jeśli chodzi o pozostałą przy życiu matkę…
Przestał się uśmiechać. Wiedział, czego się po niej spodziewać. Nie udawała, że go kocha, a on nie udawał, że go to obchodzi. Pozwolił jej bezwstydnie używać rodowego nazwiska, by mogła wieść prym w paryskich kręgach towarzyskich, jeśli tylko nie musiał uczestniczyć w pełnych obłudy obiadach i spotkaniach rodzinnych, na które ściągała Tahira. W ciągu ostatnich pięciu lat zamienił z nią zaledwie kilka słów – większość z nich na niedawnym ślubie brata – i wcale go to nie martwiło.
Zignorował ucisk w klatce piersiowej i zmrużył oczy, spoglądając na asystenta.
– Ostatnie siedem dni wypoczynku w Kalifornii miało być dla mnie prezentem po miesiącach zmagania się z kuzynem i licznymi problemami nękającymi jego królestwo. Wiesz o tym, bo sam dbałeś o to, żeby mi nie przeszkadzano podczas tego wyjazdu. Dałem ci kilka wolnych dni, żebyś mógł je spędzić w pięciogwiazdkowym hotelu, pamiętasz?
– Oczywiście, Wasza Książęca Mość.
Javid się skrzywił. Obojętnie ile razy prosił adiutanta, żeby zwracał się do niego po imieniu, gdy byli sami, Wilfred zawsze odmawiał.
– Czemu więc znowu zawracasz mi głowę Adnanem i Yasmin?
Spełnił przecież obietnicę daną Tahirowi, nawet z nawiązką. Sześć miesięcy, które na początku zgodził się spędzić w Riyaalu, korygując błędy zgubnej polityki Adnana, przedłużyło się do dziewięciu, a niewiele osób podjęłoby się tego zadania. Javid musiał kroczyć po cienkiej linie pomiędzy frustracją a dyplomacją. Tyle razy gryzł się w język, że aż się dziwił, że ten organ nadal funkcjonuje.
Spełnił jednak swój obowiązek i pomógł Adnanowi uniknąć kilku międzynarodowych skandali i sporów handlowych z sąsiadami i całym światem. Zostawił kilka zaufanych osób na wysokich stanowiskach, by królestwo jego nieostrożnego kuzyna nie znalazło się znowu na krawędzi upadku lub, co gorsza, aby nie doszło do zamachu stanu wywołanego przez zirytowanych poddanych.
Zadowolony z dobrze wykonanej pracy, poleciał prywatnym odrzutowcem do Kalifornii w wielkim stylu świętować swój sukces i odzyskanie swobody. Nie miał pojęcia, czemu Wilfred z takim uporem zawraca mu głowę.
– Brat próbował skontaktować się w panem przez kilka godzin, Wasza Książęca Mość. Kiedy mu się nie udało, poprosił swojego asystenta, żeby zadzwonił do mnie do hotelu.
– Po co?
Wilfred odchrząknął i odparł poważnym głosem:
– Król Adnan i królowa Yasmin wracali z letniej rezydencji i ich helikopter się rozbił. Wrak odkryto wczoraj rano. Niestety, nikt nie przeżył.
Ręka Javida przeczesująca włosy opadła na bok. Kuzyn był uparty i lekkomyślny, nie potrafił rządzić krajem, ale należał do rodu, a Yasmin… spodziewała się pierwszego dziecka.
Javid wstał z łóżka i podszedł do wielkiego okna z widokiem na Santa Barbara. Teraz zrozumiał, dlaczego adiutant go obudził. Tahir próbował przekazać mu tę smutną wiadomość, zanim powiedzą o tym w mediach.
– Jego Wysokość nadal chciałby z panem rozmawiać – przypomniał Wilfred.
Javid westchnął ciężko, przypuszczając, że jego wakacje zostaną mocno skrócone. Tahir pewnie chciałby go zobaczyć na pogrzebie. Być może nawet zwróci się do niego po radę, zastanawiając się, kto byłby najlepszym kandydatem do podjęcia obowiązków, które jego młody kuzyn tak nagle porzucił w wyniku tragicznego wypadku.
Odwracając się od okna i ruszając do przestronnej łazienki, Javid układał już w głowie listę kandydatów. Wielu chętnie skorzystałoby z szansy objęcia tronu, ale wiedział, że tylko garstka naprawdę podoła temu zadaniu, nie upajając się władzą i nie wpadając w te same pułapki, w jakie wpadał jego zmarły kuzyn.
– Powiadom mojego brata, że mogę z nim porozmawiać za piętnaście minut. I przygotuj odpowiednie oświadczenia i wieńce, żeby je dostarczyć do pałacu.
– Tak jest, Wasza Książęca Mość. – Wilfred już kierował się do drzwi, szykując się do wykonania polecenia.
Piętnaście minut później Javid był już ubrany w szyty na miarę ciemny garnitur i nieskazitelnie białą koszulę wsuniętą w spodnie. Krawat tkwił na swoim miejscu, tygodniowy zarost znikł, a włosy były starannie uczesane. W rekordowym czasie gustujący w rozrywkach książę zamienił się z powrotem w schludnego dyplomatę. Inni pomyśleliby, że przemienia się jak kameleon. Javid jednak traktował swoją zdolność przeobrażania się za przejaw trzeźwego myślenia i bezkompromisowej siły woli. Wiedział, czego chce i bez skrupułów osiągał swoje cele.
Czekał teraz w prywatnym gabinecie na nawiązanie połączenia. Na ekranie pojawiła się twarz Tahira i Javid wstrzymał oddech, z napięciem przyglądając się bratu. Wiedział, skąd się ono wzięło.
Nie mieli szczęśliwego dzieciństwa. Tahirowi, jako następcy tronu, było o wiele trudniej. Javid przypuszczał, że sam bezwstydnie oddawał się uciechom życia po to, by skupić na sobie uwagę, którą zwykle cieszył się brat.
Tahir, świeżo po ślubie, wydawał się żyć zgodnie w małżeństwie z kobietą, którą znał od lat. Choć Javid życzył mu wszystkiego najlepszego, to jednak nie mógł uwierzyć, że brat naprawdę jest szczęśliwy. Dlatego teraz bacznie go obserwował, żeby ocenić, czy jego rzekome zadowolenie jest prawdziwe, czy też tylko udaje, okazując fałszywe uczucia tak jak matka.
Tahir skupił wzrok, jakby wyczuwał myśli Javida, który spytał:
– Czy to pewne, że oboje zginęli?
– Tak, to zostało potwierdzone. Oficjalne oświadczenie zostanie wydane dziś rano, ale w wiadomościach już wspominają o wypadku.
– W takim razie zmienię plany i postaram się być na pogrzebie. Przygotuję też listę kandydatów na tymczasowego władcę, zanim zbierze się rada, która… – Przerwał, gdy twarz brata przybrała osobliwy wyraz.
– Rada już się zebrała – wtrącił Tahir. – Spotkaliśmy się dziś rano. Wziąłbyś w niej udział, gdybyś był dostępny.
Javid szybko obliczył różnicę czasu i poczuł się trochę nieswojo.
– No cóż, już jestem dostępny – odparł stanowczo, urażony lekką naganą. Spełnił przecież swoje dyplomatyczne obowiązki i wyjechał odpocząć.
Szkoda, że opuścił zebranie rady, ale na dłuższą metę nie miało to dużego znaczenia. Przynajmniej trochę odetchnął. Pragnął wolności od czasu, kiedy się zorientował, że przebywanie w pobliżu rodziców oznacza przede wszystkim odrzucenie i wzajemne oskarżenia. Doskonałe wyniki, jakie osiągał w nauce dyplomacji, stały się dla niego idealną drogą do pełnienia królewskich obowiązków z dala od ojca. W wieku zaledwie dwudziestu jeden lat opuścił Jukrat i rzadko tam przyjeżdżał.
Kupił domy w Kalifornii, Kairze, na Pacyfiku Południowym i w kilku innych miejscach na świecie. Mając prywatny odrzutowiec i nieograniczone fundusze do dyspozycji, żył po swojemu, samotnie, no chyba że akurat potrzebował na chwilę towarzystwa. Nie zamierzał zmieniać stylu życia ani za niego przepraszać.
Co z tego, że budzenie się u boku coraz to innej kobiety zaczynało tracić swój urok. To był tylko etap przejściowy. Javid miał na tyle zdrowy apetyt, że wytrzymywał okresy posuchy. Musiał po prostu ponownie odwiedzić znane rewiry lub odkryć nowe. Albo jedno i drugie. A może nadszedł czas, żeby kupić nowy wielki jacht, który sobie obiecał, opuścić stały ląd i wypłynąć na otwarte morze z jedną lub trzema blondynkami.
Brat odchylił się do tyłu, spoglądając na niego przenikliwie, jakby wiedział o wiele za dużo.
– A więc jesteś dostępny? – podjął.
– Tak, ale jeśli nie chodzi ci o to, żeby mnie poprosić o pomoc w utworzeniu nowej rady, to po co dzwonisz?
– Dzwonię, bo podjęto pewne decyzje, o których powinieneś się dowiedzieć.
– Jeśli mój wkład nie był konieczny, to dlaczego mam się dowiadywać czegoś po fakcie?
Na ustach Tahira pojawił się cień uśmiechu.
– Nie powiedziałem, że nie był konieczny. Wprost przeciwnie, teraz jest niezbędny.
– Przestań owijać w bawełnę, bracie. Jeśli mnie nie potrzebujesz, to mam w planie kilka spraw, którymi muszę się zająć.
Tahir przestał się uśmiechać.
– Potrzebuję cię. Być może teraz bardziej niż kiedykolwiek, ponieważ jesteś jedynym kandydatem.
– Do czego? – Javida nagle ogarnęły złe przeczucia. – Lepiej nie potwierdzaj tego, co przyszło mi do głowy – ostrzegł posępnym głosem.
– Niestety, to niemożliwe. Wiesz dobrze, że Adnan nie miał innych bliskich krewnych oprócz nas. A ja odpadam z oczywistych powodów. Co oznacza…
– Nie! – Javid wstał gwałtownie i odwrócił się od ekranu, jakby dzięki temu mógł powstrzymać to, co nieuniknione. – Nie dzisiaj ani jutro. Nigdy!
Twarz Tahira stężała.
– To już zostało postanowione.
Javid odwrócił się z powrotem.
– Lepiej sobie ze mnie nie żartuj. Pamiętaj, z kim rozmawiasz. Nic nie jest definitywnie postanowione, zwłaszcza gdy jedna ze stron stawia zdecydowany opór.
– Wiem, z kim rozmawiam. Jesteś największym buntownikiem, jakiego znam. Potrafisz wywoływać skandale, ale też dokonywać dyplomatycznych cudów… jeśli tylko zechcesz. Czy pozwoliłbyś zniszczyć wszystko to, co właśnie pomogłeś naprawić w Riyaalu?
– Nie powinieneś przedstawiać mi swojej decyzji jako ostatecznej. Zwłaszcza kiedy dotyczy tego, czego nie chcę. Rządzenie było twoim przeznaczeniem, nie moim.
Wzrok brata wydawał się nieugięty.
– Mylisz się.
– Co takiego? – spytał Javid zirytowany.
– Wchodzisz do sali obrad i przekonujesz do siebie wszystkich obecnych. Potrafisz sprawić, że życie w kraju zmienia się na lepsze. Oszukujesz siebie, myśląc, że nie masz na nic wpływu. Wszystko, co robisz, poprawia czyjś los. Czy to nie jest jakiś rodzaj władzy?
Javid słuchał zdziwiony.
– To absurd.
Tahir nie odpowiedział, tylko wpatrywał się w brata stalowym wzrokiem.
– Mam czterech całkiem dobrych kandydatów na rządy tymczasowe – dodał Javid, po czym podał nazwiska z listy, którą sobie ułożył, zanim wziął prysznic.
Brat skinął głową i odparł:
– Wszyscy doskonałe się nadają na twoich doradców.
Javid potarł się po nosie, czując silniejszy ból głowy.
– Nie słuchasz mnie – warknął.
– Słucham, bracie, intuicji, która mi podpowiada, że nikt oprócz ciebie lepiej się do tego nie nadaje. W ciągu kilku miesięcy rozwiązałeś problemy ekonomiczne Riyaalu i uchroniłeś ten kraj od upadku. Masz lepsze umiejętności niż wszyscy kandydaci razem wzięci.
– Ale pomijasz jedną sprawę: nie chcę tego stanowiska.
Tahir spojrzał na niego twardo i w tym momencie Javid przypomniał sobie ojca. Jasne oczy brata nie wyrażały aż tyle krytyki i pogardy co oczy ojca, ale i tak Javida przeszedł dreszcz, powstrzymując go od wyrażenia tego, co miał na myśli.
– Należysz jednak do naszego rodu, Javidzie, a Riyaal cię potrzebuje. Czy po tym, ile się natrudziłeś, żeby pomóc poddanym Adnana, naprawdę zamierzasz ich teraz zawieść?
To było uderzenie poniżej pasa. Ale pod wieloma względami Javid szanował brata za jego bezwzględność. Obaj mieli tę cechę, której Javid nie wahał się wykorzystywać, kiedy mu to pasowało. Byłby rozczarowany, gdyby Tahir próbował się do niego przymilać.
Poczuł się jeszcze bardziej rozgniewany, gdy brat kiwnął głową komuś poza ekranem. Kiedy rozległo się pukanie do drzwi gabinetu i wszedł Wilfred z teczką oprawioną w skórę, Javid nie musiał jej otwierać, by wiedzieć, co zawiera.
Adiutant włączył drugi ekran, na którym ukazał się człowiek z listy kandydatów wytypowanych przez Javida na stanowisko tymczasowego władcy, a wtedy poczucie nieuchronności stało się jeszcze silniejsze.
– Co on tu robi? – spytał Javid, piorunując brata wzrokiem.
– Twój asystent i przyszły szef sztabu będą świadkami twojego zobowiązania, żebyśmy mogli puścić wszystko w ruch.
– Wydaje ci się, że sprawa jest z góry przesądzona, ale mam własne żądania. A właściwie kilka.
– Przeczytaj najpierw dokument – odparł Tahir – a przekonasz się, że niektóre z nich przewidziałem.
Javid otworzył umowę zawartą w teczce, mianującą go władcą królestwa, którego nie chciał. Wędrował wzrokiem po tekście i w pewnej chwili spojrzał na brata.
– Piętnaście lat? Chcesz, żebym się do tego zobowiązał na tyle czasu, zanim w ogóle rozważy się wybór nowego władcy? Żartujesz chyba.
– A ile proponujesz?
– Pięć – warknął Javid, myśląc, że to i tak za dużo.
– Dwanaście.
– Nie. Siedem. To wystarczająco dużo.
– Dziesięć. Wiesz najlepiej ze wszystkich, ile czasu zajmuje ugruntowanie dobrych i trwałych rządów.
Javid zacisnął szczękę. Sam rekomendował dziesięć lat na takie sprawy podczas negocjacji dyplomatycznych. Załatwiono go jego własną bronią.
– No dobrze, dziesięć i ani sekundy dłużej.
Tahir się uśmiechnął, a Javid, powstrzymując irytację, powrócił do czytania, tyle że na następnej stronie omal się nie zakrztusił z niedowierzania.
– Panna młoda? Chcesz, żebym się ożenił i już wybrałeś dla mnie narzeczoną?
W oczach brata pojawił się błysk współczucia, choć już spoważniał.
– Niestety, bracie, rada uznała tę część za niepodlegającą dyskusji. Tak postanowiono, chociaż nie do końca się z tym zgadzam. Dzień przed koronacją, za trzy tygodnie, poślubisz kuzynkę zmarłej królowej.